Herinnert U zich deze nog? #166

ROGER GLOVER & GUESTS

vocals by RONNIE JAMES DIO

"LOVE IS ALL"

1975

Aantal weken: 12

Hoogste positie: 1

Is het clipje niet te zien klik dan hier.

Een lied wat mij nog steeds kan ontroeren vanwege de krachtige en tegelijkertijd zo eenvoudige boodschap is 'Love Is All', een nummer één hit uit 1975 met een zeer bijzondere en populaire animatie videoclip met een zingende kikker. Ik heb echter gekozen voor een liveopname en zal uitleggen waarom.

Roger Glover was bassist bij Deep Purple, maar stapte in 1973 uit de band en ging samen met voormalig collega Jon Lord aan de slag om een rockopera te maken van een kindergedicht uit 1802 van William Roscoe waar een prentenboek van was gemaakt door Alan Aldridge en William Plomer, 'The Butterfly Ball And The Grasshopper's Feast'. Het gaat over een gemaskerd bal van kleine dieren. Omdat Jon het te druk had met Deep Purple ging Roger er verder mee en besloot om een conceptalbum op te nemen samen met bevriende muzikanten, 'The Butterfly Ball'.

Verder wilde hij een animatiefilm van het album maken, maar het is nooit verder gekomen van de voornoemde clip bij de eerste single van het album 'Love Is All'. Het album en de single werden uitgebracht onder de naam Roger Glover & Guests. Metalzanger Ronnie James Dio had het nummer 'Love Is All' ingezongen maar zag tot zijn grote ontsteltenis, toen Roger hem de net van de pers gekomen single overhandigde, dat zijn naam niet werd genoemd. Hij heeft de single dan ook meteen teruggegeven. Hij had, zo zei hij later, wel wat meer respect verwacht. 

Omdat de single in Nederland de gouden status had bereikt kreeg Ronnie, weliswaar jaren later, alsnog een gouden plaat uitgereikt. Vanwege de krachtige vocalen van Ronnie die het nummer maken en om hem de eer te geven die hij verdient, heb ik gekozen voor een live opname waarin hij het zingt op een concert van Deep Purple in 1999 waar ook Roger van de partij is, die sinds 1984 weer lid van de band is. 

De tekst is tijdloos en heeft na al die jaren helemaal niets aan kracht ingeboet. Juist ook in deze tijd waarin verdraagzaamheid en begrip voor elkaar steeds meer aan het verdwijnen zijn staat dit nummer nog steeds overeind. Ik kan u al verklappen dat als ik het tijdelijke met het eeuwige zal verwisselen dit lied te horen zal zijn als laatste wijsheid aan u die achterblijven, want 'Everybody's got to live together, all the people got to understand' en 'although we're wearing different faces, nobody wants to hide'.

Ronnie James Dio is in 2010 overleden aan de gevolgen van maagkanker hij is 67 jaar geworden. 

Voedselbank

Heeft u ook zo genoten gisteren van één van de beste Nederlandse tv programma's van dit moment 'Even Tot Hier'? Niels van der Laan en Jeroen Woe nemen op inventieve en humorvolle wijze de actualiteiten door. Ik heb ooit eens in de armen van Niels en Jeroen gelegen, maar dat is niet waar ik het over wil hebben. Ik wil even terug naar de uitzending van vorige week waarin één van de gezinnen die keihard getroffen is door de toeslagenaffaire van de belastingdienst en ten onrechte binnen twee weken € 32.000 diende terug te betalen een diner aangeboden kreeg in een sterrenrestaurant die nu ook een moeilijke tijd doormaakt vanwege de coronacrisis en speciaal voor hen open ging. Mooi aangekleed hadden zij de avond van hun leven na al die narigheid waar voorlopig nog geen goede oplossing voor is gevonden. En, watje als u weet dat ik ben, hield ik het niet droog.

Die nacht droomde ik dat ik bij de kapper zat, mijn oude kapper in Den Haag waar ik jarenlang kwam. Plots gaf ze mij een grote tas met daarin druiven en groente. In mijn droom had ik dat nodig, ik was er erg dankbaar voor. Ik leg u even uit: ik was aan het denken geweest wanneer ik in december naar de kapper zou kunnen, met het oog op mijn werkrooster en wetend dat mijn huidige kapper na kerst altijd tot het nieuwe jaar dicht is. Het verhaal van die mensen op tv had indruk op me gemaakt, en mijn dromen worden vaak gevormd door verschillende gebeurtenissen en ervaringen die er dan in worden gecombineerd.

Kort hierna viel bij mij een folder van Lidl in de bus met daarin de mogelijkheid om producten af te rekenen die zij dan doneren aan de voedselbank. En ik moest weer denken aan meer dan twintig jaar geleden toen ik met een goede vriend uit die tijd met kerst een ik weet niet hoeveel gangen diner had gereserveerd in een mooi sfeervol restaurant in de stad met Dickenskoor tussen de gangen door. Op weg daarheen liepen we langs een zwerver die in de koude kerstnacht op straat zat. Ik voelde me bezwaard dat wij naar een overdadig diner gingen en hij daar op straat verbleef. Ik zei dat tegen die vriend die antwoordde: 'Oh daar heb ik helemaal geen meelij mee, is gewoon z'n eigen schuld'. Ik schrok van zijn opmerking maar hield mijn mond. Hij had het voor elkaar, een eigen bedrijf, vakanties, enz.. Maar wat jaren later kwam er door verkeerde keuzes een faillissement en hoorde ik dat hij uiteindelijk bij de voedselbank terecht is gekomen. Intriest natuurlijk, maar dat moment toen op weg naar het copieuze diner en zijn opmerking, ik zie er ook wel iets van karma in. Of misschien hoorde die zwerver het hem wel zeggen en heeft hij een vloek over hem uitgesproken want hij was ooit een succesvol maar nu aan lager wal geraakte magiër. Wellicht kijk ik te veel films.

Ik hou me altijd voor ogen dat het mij ook zou kunnen overkomen, ik heb nu nog werk, maar dat kan zomaar ineens afgelopen zijn. Ik heb al eens op de drempel van bijstandsgerechtigde gestaan en dat kan gerust nog eens echt gaan gebeuren. En wie weet zal ik mezelf dan ook moeten wenden tot de voedselbank. Zeg nooit het zal mij niet overkomen. Daarom vind ik die actie van Lidl zo geweldig. U ziet onderaan de blog wat het precies inhoudt. Ik ga daar aan meedoen, die vier boodschapjes die er op staan zal ik aan de voedselbank doneren. En ik schrijf dit niet voor een veer op mijn hoed, maar omdat ik het een heel positieve actie vind en om u ervan op de hoogte te stellen en misschien te inspireren het ook te doen.

U komt enkel bij de groentejuwelier en Albert Heijn en absoluut niet bij Lidl? Misschien doen die wel iets soortgelijks, maar anders kunt u eens buiten de box denken en tóch de plaatselijke Lidl eens bezoeken. Met het verplichte mondkapje op is het ook vrij anoniem als u het voor uw kornuiten niet wilt weten. U zult nog verrast zijn van het aanbod, en al zou u alleen maar de doneerbonnetjes afrekenen zodat een wat minder gefortuneerd gezin een fijn kerstontbijt heeft. Al deze gebeurtenissen en gedachten met het intens blije gezin in de tv uitzending voorop lijken niet geheel toevallig de optelsom te zijn naar morgen wanneer ik die doneerbonnetjes bij mijn boodschappen zal afrekenen en in de voedselbank-box zal deponeren. 

  

 

Herinnering

José Hoebee is bij iedereen bekend als de leadzangeres van Luv' en haar solohits. Bonnie St. Claire nam in de jaren zeventig het stokje over van Robert Long bij Unit Gloria en heeft vervolgens solo in het Nederlands een hele rij hits gescoord. De dames zijn al jarenlang vriendinnen en brachten samen met hun mannen regelmatig de vakanties door. Op één van die vakanties zingen Bonnie en José het ABBA nummer 'The Way Old Friends Do'. Ze hadden nog nooit samen gezongen, maar hun stemmen bleken heel goed bij elkaar te passen. Will, de man van José en tevens producer, stelde voor om daar iets mee te gaan doen, een album met ABBA liedjes in het Nederlands. 

Als eerste kwam er een single uit in 1984 'Cassandra' waarop door Benny Neyman een prachtige tekst is gemaakt over de Dwaze Moeders in Argentinië. Heel anders dan het origineel van ABBA. Het werd een hit en een jaar later kwam het album 'Herinnering' uit. Op dat album staan twaalf ABBA-stukken in Nederlandse hertaling. Er is bewust gekozen om niet de hits te coveren, Behalve 'Chiquitita' zijn het allemaal albumnummers. 

Het album is met de grootste zorg gemaakt, teksten zijn geschreven door o.m. Alexander Curly, Joost Timp, Hans Vermeulen en Edward Reekers en die laatste twee verzorgen ook samen met Jody Pijper en Hilde Vermeulen het koor. Niemand minder dan Harry van Hoof  tekent voor de arrangementen en, heel bijzonder voor die tijd, voor de muziek werd gebruik gemaakt van echte instrumenten. Er is flink in geïnvesteerd. Ook is er een tv special gemaakt in Zweden waar Bonnie en José helaas niemand van ABBA hebben ontmoet, maar toen Björn werd gevraagd voor commentaar op dit project wilde hij dit enkel doen als hij het eerst had gehoord: 'Als ik het niks vind doe ik het niet'. En hij heeft commentaar gegeven en was erg over het album te spreken. 

Zoals u mij wel vaker heeft horen verkondigen, wij gaan in Nederland nogal slordig om met ons culturele erfgoed, en dit album wat in het vinyltijdperk is uitgebracht schreeuwde al jaren om een release op cd. Maar de platenmaatschappij had er geen oren naar, maar nu na een initiatief van Franklin van Liempt en de steun van Bonnie en José zelf is het via een crowdfunding toch gelukt. 35 jaar na dato is het album op cd verschenen met bonustracks en een dvd waarop de tv special en een aantal optredens van Bonnie en José te zien zijn. Nodeloos te zeggen dat ik deze parel besteld heb en wat is het heerlijk om deze qua muziek, zang en teksten prachtige cd te beluisteren. In het begeleidende boekje gaan Bonnie en José uitgebreid in op de totstandkoming van het album en geven bij elk afzonderlijk nummer hun commentaar. Helaas kan de initiatiefnemer en aanjager van het hele project, Will Hoebee, dit niet meer meemaken, hij is in 2012 overleden. De uitgave van deze cd wordt liefdevol aan hem opgedragen.

U wilt deze cd, die in beperkte oplage is verschenen, natuurlijk ook in uw bezit kan ik me zo voorstellen. U kunt 'm hier bestellen:  https://www.cd-licious.com

Toen was geluk... #71

Mijn moeder was heel goed met naald en draad. Toen het nog in zwang was om baby's in gehaakte en/of gebreide pakjes te kleden in plaats van als een pocketsize volwassene zoals nu heeft ze talloze pakjes, mutsjes schoentjes en capejes gehaakt, gewoon uit haar hoofd zonder patroon. En nee, dat drong ze de kersverse geborene en de ouders niet op, die kwamen zelf met het verzoek of ze dat wilde doen. Ook heeft ze voor zichzelf voor carnaval verschillende kostuums gemaakt, ik herinner me een zigeunerin outfit, Irma La Douce en een Spaanse flamenco jurk. Ook handenarbeid lag haar goed, de kaarten die zij heeft gemaakt met pergamano al dan niet in 3D zijn niet te tellen.

Zo ergens in de jaren zeventig had ze het borduren ontdekt. Ze kocht dan te borduren voorbeelden, in haar geval oude meesters, en zocht daar dan de voorgeschreven borduurgaren bij en ging aan de slag. Ik ben zelf ook wel eens door haar op pad gestuurd naar V&D op de Leyweg met op een briefje de kleurcodes van de benodigde garens. Eenmaal klaar werden de borduurwerken ingelijst met ontspiegeld glas en in de woonkamer opgehangen. Ze zijn vervolgens vanuit Den Haag mee verhuisd naar Doetinchem en Capelle aan den IJssel, waar ze steeds weer een plekje in de woonkamer kregen.

De laatste jaren van haar leven hadden we wel eens gesprekken over als ze er niet meer zou zijn. Wat dan steevast naar voren kwam was: "Die geborduurde schilderijen mag je niet weg doen, hoor." Dat zou ik uit mezelf al nooit gedaan hebben, maar ik stelde haar dan gerust dat ik ze mee zou nemen. Ik zei dat ik ze dan op de muur langs de trap zou hangen. Toen het moment daar was en ze haar laatste grote reis is gaan maken, zijn ze inderdaad bij mij terecht gekomen, alleen hangen ze niet langs de trap, daar had ik inmiddels ander behang en andere dingen gehangen, maar op de logeerkamer. De logeerkamer heeft een jaren 70 touch en daar passen de geborduurde schilderijen prima in.

Ik weet dat ze totaal niet van deze tijd zijn en kitscherig ouderwets bovendien, maar ze zijn me zo dierbaar. Ik woonde nog thuis toen mijn moeder die hobby ging beginnen en heb bij wijze van spreken de schilderijen vanaf de eerste borduurdraad verwezenlijkt zien worden. Het zijn De Brief van Johannes Vermeer, Mona Lisa van Leonardo Da Vinci en Lezende Vrouw van Pieter Janssens Elinga. En ja, als ik er niet meer ben zullen ze ongetwijfeld in de vuilcontainer verdwijnen. Niets is voor eeuwig, nou ja, de échte schilderijen van Vermeer, Da Vinci en Janssen Elinga wel natuurlijk. 

Tegeltjeswijsheid 376

 

In Memoriam: Corrie van Gorp

Wim wou met Willeke, maar Willeke wou niet met Wim, Willeke wou 'De Kleine Waarheid', en dus was het Corrie van Gorp die samen met Wim Sonneveld, want over hem heb ik het, en Willem Nijholt op 21 februari 1971 de première beleefde van hun theatershow. Corrie van Gorp was van oorsprong balletdanseres en van een hoog niveau, ze danste bij het Amsterdams Ballet en begin jaren zestig bij het Nationaal Ballet. Maar Corrie wilde en kon meer.

In de theatershow met Wim en Willem, danste ze, zong ze in ensemblenummers, duetten en solo, en speelde ze uiteenlopende personages in sketches. Deze show werd ook op tv uitgezonden en zo werd Corrie van Gorp bekend bij het grote publiek Het zou de laatste reeks theatervoorstellingen zijn van Wim Sonneveld, hij overleed in 1974 op 56 jarige leeftijd. 

Toen André van Duin revues ging maken was er ruimte voor een leading lady en dat werd Corrie. Samen met Frans van Dusschoten vormden ze met z'n drieën jarenlang een gouden trio. In de eerste theatershow zong Corrie 'Me Soezafoon', geschreven door Ellis de Liefde, dat werd rond carnaval op single uitgebracht en een hit. Het waren de jaren dat carnavalsnummers het goed deden. Vanaf dat moment schreef André niet alleen voor zichzelf elk jaar een carnavalshit met een kolderiek typetje, dat deed hij ook voor Corrie. Zo zagen we haar o.a. als tamboer, Alie van de wegenwacht en met de slogan van de Era-reclame 'Zo slank zijn als je dochter' in dikmaakpak de hitparade bestormen. In die jaren keek je uit naar de nieuwe carnavalshits en bijbehorende typetjes van André en Corrie.

Samen hebben ze zich in het collectieve Nederlandse geheugen genesteld als het echtpaar Arie en Bep de Bok. De scene waarin André Corrie als het echtpaar de Bok bij het programma van Willeke Alberti 'Hitboulevard' in het water gooit was hilarisch en is nooit ver weg bij terugkijkprogramma's. Ook in de twee speelfilms die André heeft gemaakt had Corrie een rol.

In 1978 maakt ze een lp met nummers geschreven door de destijds populaire Tol Hansse en Clous van Mechelen. Daarop staat het prachtige 'Zondagmiddag Matinee'. Oververmoeidheid maakte een eind aan haar carrière, ze ging wonen op Aruba maar kwam naar verloop van tijd toch weer terug naar Nederland en woonde de laatste jaren weer in haar geboorteplaats Rotterdam. Ze kwam met enige regelmaat winkelen bij V&D waar ik toen werkte en ze heeft ook wel eens boeken bij me gekocht. Een bescheiden dame met 'iets bekends' waarbij pas in tweede instantie het kwartje valt, ach dat is Corrie!

Nog één keer is ze samen met André als Arie en Bep de Bok op tv verschenen in een reeks tv programma's van André in 2009. Toen ze Richard Groenendijk eens toevertrouwde dat ze nooit echt afscheid heeft genomen en dat eigenlijk wel jammer vond, liet die dat zich geen twee keer zeggen. In 2018 is het kostuum van Bep de Bok als eerbetoon aan Corrie in het Oude Luxor theater ten toon gesteld. Richard merkte gisteren het verdrietige feit op dat daar een kleine biografie van Corrie bijstaat met haar geboorte datum, maar dat nu ook haar sterfdatum erbij vermeld zal worden. Corrie is zondagnacht 22 november overleden in haar slaap, ze is 78 jaar geworden. 

Corrie in 1967.

Met Wim Sonneveld en Willem Nijholt

Arie en Bep de Bok.

Corrie verguld met de onthulling in het Nieuw Luxor
Theater met burgemeester Ahmed Aboutaleb. 

'T is mooi geweest

Er zijn een aantal artiesten waar ik, als er een nieuwe cd van uit is, die zonder er één nummer van beluisterd te hebben koop, omdat het gewoon gegarandeerde kwaliteit is. Rob de Nijs is daar één van. Ik ben ingestapt toen Rob speelde in de tv serie 'Kunt U Me De Weg Naar Hamelen Vertellen Meneer'. De tienersterrentijd daarvoor heb ik niet bewust meegemaakt, maar heb ik met terugwerkende kracht tot me genomen. Rob heeft een eigen geluid, of je nu één van zijn eerste singles uit 1962 hoort of een stuk van zijn laatste album, het is onmiskenbaar de Nijs. Naast die stem, herkenbaar uit duizenden, is er ook nog zoiets als tekstbehandeling, dat is ook niet iedereen gegeven, luister maar eens naar 'Geen Woord Van Liefde' een b kant van een single uit 1969, het zat er gewoon al vanaf het begin in, het weten hoe hij een tekst moest interpreteren.

De voornoemde serie 'Hamelen' en daarvoor 'Oebele' kunnen bestempeld worden als een soort comeback nadat door de opkomst van nieuwe en andere muziek het voor tienersterren wereldwijd zo vanaf halverwege de jaren zestig moeilijk was om zich te blijven handhaven. Die series waren voor Rob dan weer de opmaat voor een samenwerking met Lennaert en Astrid Nijgh en Boudewijn de Groot die met hem begin jaren zeventig twee prachtige albums maakten 'In De Uren Van De Middag' en 'Kijken Hoe Het Morgen Wordt'. Lennaert schreef met een schuin oog naar het immens populaire 'Hamelen' 'Jan Klaassen De Trompetter' en 'Dag Zuster Ursula'. Het publiek kon nu weer wennen aan de doorstart van Rob de Nijs als zanger met een volwassener repertoire. 

Sinds die tijd heeft hij zich immer weten te omringen met toptekstschrijvers en topmuzikanten. Altijd met zijn tijd meegegaan en soms zelfs een stap sneller. Ik heb een aantal keer zijn theaterconcerten bezocht en dat was steevast een feest, Het publiek hing aan zijn lippen tijdens de ballades maar Rob toverde de zaal om tot een kolkende massa met 'Malle Babbe' en 'Jan Klaassen'. Het was jaren geleden bij zo'n concert dat ik de hand van Rob bij de eerste drie nummers wat zag beven, daarna was het weg. Ik dacht in mijn onschuld dat hij, ook al is hij een grote zanger met staat van dienst, misschien toch wat plankenkoorts had en even aan de zaal moest wennen. Nu weten we allemaal wat er aan de hand is.

Onlangs is zijn laatste album verschenen, een afscheidsalbum, ''T Is Mooi Geweest'. Dit album is vergezeld van een boek waarin mensen met wie hij in de zestig jaar die zijn carrière omspant heeft samengewerkt hun herinneringen aan het werken met hem ophalen. Wat naar voren komt is een man met een ongelooflijke passie voor zijn vak, niet altijd makkelijk voor anderen, maar ook zeker niet voor zichzelf. Alleen het beste is goed genoeg. De lat lag en ligt altijd hoog. Zal dit echt zijn laatste wapenfeit zijn? Alles valt en staat met zijn gezondheid, die stem is nog prachtig, daar zal het niet aan liggen. Bij een rasartiest als Rob kan het bloed zomaar kruipen waar het niet gaan kan. We gaan het zien. Hij heeft in ieder geval een waanzinnig groot oeuvre opgebouwd, ik heb het even voor u nagekeken, zelf ben ik in het bezit van 565 nummers, nee stukken, waarop Rob te horen is. 

Voor mij is Rob al jaren één van de beste zangers van Nederland en nog niet zo heel lang geleden bij de presentatie van de Hamelen cdbox stond hij opeens enkele meters bij me vandaan. Hij was er naartoe gekomen met zijn vrouw en jongste zoon. Nee, ik ben niet naar hem toegegaan, en ja, het had gekund. Ik heb getwijfeld, ik hoef niet op de foto met hem maar een gesprek over zijn vak en de prachtige dingen die hij heeft gedaan en een complimentje omdat hij toch steeds als er iets van 'Hamelen' of 'Oebele' te doen is altijd acte de présence geeft had gekund. Maar hé, Rob de Nijs mensen! Op Willem-Alexander loop je ook niet zomaar af. Ik hou het wel bij een blogje. 

De stapel cd's van Rob de Nijs en de dvd- en cd boxen van 'Oebele' en 'Hamelen'.

Zwarte week

Het hele jaar 2015 was voor mijn toenmalige werkgever een opmaat naar het uiteindelijke faillissement op 31 december van dat jaar. Het was voor niemand die er middenin stond een verrassing. In datzelfde jaar deed zich op de laatste vrijdag van november iets nieuws zijn intrede, 'Black Friday'. Een uit Amerika overgewaaid gebruik. Daar is het de dag na Thanksgiving Day en dan is iedereen, behalve het winkelpersoneel, vrij en worden er grote kortingen gegeven op de artikelen. Hier slaat het dus als een tang op een varken. Wij kennen geen Thanksgiving Day, en niemand is de laatste vrijdag van november standaard vrij. Het heeft het warenhuis van mijn emplooi dan ook niet behoed om in februari 2016 de deuren te moeten sluiten. 

Maar het zwarte zaadje was geplant, Nederlanders en kortingen, al dan niet een sigaar uit eigen doos, ze gaan er goed op. Dus sinds die tijd behoort 'Black Friday' tot de standaard acties van de Nederlandse detailhandel. U en ik zullen er niet warm of koud van worden, maar de Gerda's en Arie's kijken er vanaf september al reikhalzend naar uit. 

Dit jaar kwam er begin november een oproep vanuit de FNV om 'Black Friday' in verband met de pandemie geen doorgaan te laten vinden. Ik vond het in eerste instantie een overbodige oproep, want ik ging ervan uit dat de detailhandel hun verantwoordelijkheid daarin zouden nemen en het inderdaad zouden overslaan. Niemand wil extra verplaatsingen en daardoor ook drukte in de winkelstraten. Het gepeupel neemt zelf nauwelijks verantwoordelijkheid, hence het feit dat we nog steeds in de tweede piek zitten met immer nog hoge besmettingsaantallen, dus moet je dat zeker niet gaan aanmoedigen door mensen extra naar de winkels te lokken. 

Daarnaast kun je met aan zekerheid grenzende veronderstelling voorspellen dat er in de tweede week van januari een derde golf aan zit te komen vanwege De Feestdagen die de simpelen van geest tóch bij elkaar gaan doorbrengen en die malkander om 00.00 uur op 31 december kussend in de armen zullen vallen. Dan wil je die aantallen niet extra verhogen voor een paar honderd euro meer in de kassa.

Maar dan kent u detailhandel Nederland nog niet. In plaats van een 'Black Friday' is er nu een hele zwarte week! Ja, dan verspreidt de drukte zich, zult u menen. Denk opnieuw. Winkels hebben veelal op elke dag van die week andere aanbiedingen, wat in de praktijk betekent dat de voor aanbiedingen gevoelige consumenten de hele week steeds opnieuw naar de winkel(s) zullen gaan om van de kortingen gebruik te maken. Meer verplaatsingen, meer drukte, meer kans op besmettingen bij zowel de consumenten als het al zo zwaar beproefde personeel. Online? Ja dat kan, maar ten eerste doet niet iedereen dat en ten tweede halen mensen de door hen bestelde artikelen alsnog in de winkel of op een ander afhaalpunt op, wederom verplaatsingen, waarvan de overheid bij herhaling vindt dat die juist zoveel mogelijk beperkt moeten worden. En dan heb ik het nog niet over de mensen die gedachteloos kopen c/q aanklikken om het vervolgens allemaal weer te gaan retourneren. Verplaatsing op verplaatsing dus.

Ik heb het eerder gezegd en ik zeg het opnieuw: ik ben omringd door gekken. 

Anders dan anders

Al het geweeklaag over 'afgepakte vrijheid', ik kan er niet zo goed mee omgaan, en dat terwijl ik zelf vaak moeite heb met veranderingen. Maar zoals al eerder gemeld komen er zoveel andere zaken voor terug, je moet het alleen (willen) zien. Van één groep mensen kan ik me juist heel goed voorstellen dat het lastig is dat zaken nu anders dan anders gaan, de dementerenden. Ze voelen heus wel dat er iets aan de hand is maar kunnen het vaak moeilijk onder woorden brengen. 

Bij mij aan de overkant in de Roo wonen ook dementerenden en ik las dat men daar Sinterklaas heeft gevierd. Omdat Sint Nicolaas vanwege de pandemie niet langs kan komen had hij een mooie brief gemaakt voor de bewoners die daar persoonlijk in werden genoemd en geprezen door de oude man. 

Er was warme chocolademelk, banketstaaf en pepernoten. De bewoners hebben een geweldige middag. Er worden cadeaus uitgedeeld en wie zijn of haar naam hoort veert op met een trotse blik: er is ook aan mij gedacht! 'Oh wat mooi, Sint, ik vind het grandioos!' een glunderende mevrouw is heel blij met haar presentje, geurtjes van haar favoriete merk. 

Van zulke positieve berichtjes kan ik heel blij worden.

In Memoriam: Dominic Grant

Dominic Grant werd in 1974 samen met vijf anderen na audities aangenomen bij Guys 'n' Dolls. De eerste single 'There's A Whole Lot Of Loving' was toen al opgenomen met een groep sessiezangers. Het werd een hit in thuisland Engeland en ook hier. Daarna zongen de Guys 'n' Dolls wel zelf hun platen in. Hoewel een 'vocal group', was Dominic toch duidelijk de leadzanger. In Engeland werd 'You Don't Have To Say You Love Me' een grote hit, maar de nummer 1 hit die de groep in Nederland had met 'You're My World' kwam in Engeland niet hoger dan de 48e plaats. Ze verlegden hun werkterrein naar Nederland. In 1979 deed de inmiddels tot vier leden afgeslankte groep nog wel mee aan de Britste voorronde van het Eurovisie Songfestival met 'How Do You Mend A Broken Heart' maar ze eindigden op de tiende plaats van twaalf deelnemers.

Nadat Guys 'n' Dolls in 1985 stopten zijn Dominic zijn partner Julie Forsyth, die ook lid was van de groep, als duo Grant & Forsyth verder gegaan en richtten ze zich op country repertoire. Samen verzorgden zij de backingvocalen die Scott Fitzgerald in 1988 ondersteunde op het Eurovisie Songfestival van dat jaar waar hij het door Julie geschreven 'Go' namens Engeland ten gehore bracht en er tweede mee werd achter Celine Dion met een verschil van slechts één punt. 

Ook Grant & Forsyth opereerden vanuit Nederland waar ze met hun country muziek zeer succesvol waren met dertien albums en een aantal singles die de hitparade wisten te bereiken. Samen kregen ze twee kinderen. Op 18 november is Dominic overleden door een verwijding van een slagader in zijn buik. Hij is 71 jaar geworden. 

Tegeltjeswijsheid 375

 

Toen was geluk... #70

Als ik u vertel dat ik de voddenman nog heb meegemaakt, dan zult u denken dat ik ergens in de jaren dertig van de vorige eeuw geboren moet zijn. Maar in het Den Haag van mijn jeugd heeft de voddenman tot in de jaren tachtig deel uitgemaakt van het straatbeeld en mede ook het geluid ervan. Thuis werd de voddenman door ons lorrenboer genoemd. 

Je hoorde hem al van verre aankomen met zijn paard en wagen, zijn verdragende stem riep luid: 'Vodduh..... áhwe rommééééééééél'. Was het heel vroeger alleen oude kleding die hij opkocht en weer doorverkocht voor het maken van o.a. papier. In het stadium dat ik de voddenman leerde kennen zag je van alles op zijn wagen liggen, en meestal werd hem dat gratis gegeven, het waren zaken die men kwijt wilde. Ik weet niet of zij nu een echt Haags fenomeen waren of dat er in andere steden van het land ook voddenmannen werkzaam waren. 

Met enige verbeelding zou je de hedendaagse kringloopwinkels de voddemannen van deze tijd kunnen noemen.

Pedojagen met De Feestdagen

Ergens in maart of april heb ik in één van mijn eerste blogjes over de pandemie al medegedeeld dat ik het verdere jaar voor mezelf zou leegvegen omdat ik wel inzag dat het virus niet binnen een paar maanden verdwenen zou zijn. Ik voorzag de tweede piek na de vakanties, en daar hebben we nu nog mee te maken. Ergens vorige maand las ik al enige panikerende artikelen over 'en hoe nu met De Feestdagen?!' Ik was daar zelf nog niet mee bezig, en zoals gezegd het jaar is voor mij sinds maart blanco, dat is inclusief De Feestdagen. Ik dacht alleen maar hoe fijn het is voor al die mensen die ik in de loop der jaren heb gehoord over al die (zelfopgelegde) verplichtingen met De Feestdagen waar ze zo geen zin in hadden, die hoeven nu eens lekker helemaal niks! Maar ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat juist díe mensen nu weer aan het zeiken zijn dat De Feestdagen hen ook al door de neus geboord gaan worden. Mopperen om het mopperen veel Nederlandser wordt het niet.

Zo heb ik altijd begrepen dat vuurwerk afsteken iets voor kinderen was. Hoe weinig wist ik. Nu bekend is geworden dat er met oud en nieuw een vuurwerkverbod is merkte ik dat het juist volwassenen, meest mannen, zijn die daar erg onder gaan lijden. Daar waar ik meteen dacht: wat fijn voor de dieren en in de tweede instantie natuurlijk de werkelijke reden begreep om de ziekenhuizen tijdens deze pandemie te ontzien, heb ik menige man op tv en in de media zijn grote teleurstelling hierover horen uiten. Het 'man-maakt-vuur' is nog niet bij iedere man uit de 21e eeuw weg geëvolueerd. Het zullen waarschijnlijk dezelfde mannen zijn die nooit koken maar met barbecueën plots de speciale messen en tangen tevoorschijn halen om stukken vlees te lijf te gaan. 

Nu moeten deze heren blijkbaar per se iets met lawaai en vuur, dus hebben ze het carbid schieten ontdekt. Carbid schieten. Dat is iets uit het oosten van het land, iets plaatselijk folkloristisch, net als brommers kieken. Ik stel me zo voor dat huwbare jonge mannen door de straten van het dorp lopen aangemoedigd door de huwbare jonge dames om in een weiland melk- en verfbussen gevuld met carbid tot ontploffing brengen. En nu willen de Johnny's en Delano's uit de prachtwijken in de binnensteden van de randstad dat ook gaan doen. Daar waar het carbid schieten in het oosten van vader op zoon wordt doorgeven, hebben de testosteron mannetjes in het westen geen idee. In plaats van een occasionele vinger die wordt afgerukt bij het afsteken van een vuurpijl, zullen bij het verkeerd hanteren van met carbid gevulde bussen volledige ledematen van de romp worden gescheiden. Ben bang dat ziekenhuizen het drukker dan ooit gaan krijgen.

De kinderen houden zich me hele andere dingen bezig dan vuurwerk. Zij hebben het pedojagen bedacht. Pedojagen. Dat is een soort computerspel, maar dan met echte mensen. Pubers zoeken middels het wereld wijde web contact met mannen van wie ze het vermoeden hebben dat zij wel eens pedoseksuele gevoelens zouden kunnen hebben. Met een aantal gaan ze zo'n man opzoeken en slaan hem in elkaar of vermoorden hem, zoals onlangs in Arnhem. 

Laat ik er glashelder over zijn: kindermisbruik is walgelijk en het laagste van het laagste. Het bericht onlangs van die moeder uit Zeeland die haar twee dochters door haar vriend en vele andere mannen liet misbruiken en daar zelf een actieve rol in speelde, daar kreeg ik het koud van. Geen gevangenisstraf is lang genoeg voor zo'n wijf om over die kerels nog maar te zwijgen. Maar zij worden berecht zoals wij dat in een rechtstaat doen. Heksenjachten hebben we in de 18e eeuw achter ons gelaten. Toch zie ik tot mijn grote verbazing tussen de reacties op de acties van de pedojagers net even iets te veel waarin zij helden worden genoemd en zeer enthousiast worden toejuicht, met name veel vrouwen die in niet mis te verstane woorden duidelijk maken wat er met mannen waarvan, ik zeg het nog maar eens, enkel het vermoeden bestaat dat zij wel eens pedoseksuele gevoelens zouden kunnen hebben, gedaan moet worden. Gelukkig ook mensen die net als ik vinden dat het spelen van eigen rechter bij een beschaafd mens wonend in een democratie niet opkomt. 

Ik ga De Feestdagen, net als voorgaande jaren, heerlijk introspectief doorbrengen. Ik kan het u ten zeerste aanraden, zeker nu de mogelijkheid daartoe u door de huidige situatie zomaar in de schoot wordt geworpen! Zo ziet u maar dat zo'n pandemie ook z'n goede kanten heeft, en ziet u dat nu niet, dan zeker als u uw gedachten en gevoelens eens gaat reflecteren, komt u ineens tot heel andere en misschien wel heldere inzichten. Het is in ieder geval beter en zinvoller dan carbid schieten of pedojagen. 

Nutteloze weetjes

Cowboylaarzen zijn in eerste instantie ontworpen vanwege de veiligheid.

De hoge hakken zorgen ervoor dat de voeten niet uit de stijgbeugels

kunnen glijden. En de afwezigheid van veters en losse pasvorm zorgt 

ervoor dat bij een val van het paard de laars uitschiet zodat de cowboy 

niet wordt meegesleept.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

In 2007 is er een vijftig ton wegende Groenlandse walvis in de buurt van

Alaska aangetroffen die een harpoen in zijn nek had. Nader onderzoek wees

uit dat de harpoen te dateren was zo rond 1880. De walvis heeft dus een aanval 

van mensen overleefd die meer dan een eeuw geleden had plaatsgevonden.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

In 2018 werd 's werelds meest kostbaarste fles wodka gestolen uit een bar in

Kopenhagen. De fles was gemaakt van goud en zilver en met diamanten 

ingelegd. De fles was $1.3 miljoen waard. Later is de fles weer teruggevonden 

op een bouwplaats. De dief had klaarblijkelijk enkel de wodka opgedronken en

de fles laten liggen. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Met Halloween in 1974 overleed een achtjarige jongen nadat hij snoep had 

gegeten die hij had verzameld bij trick and treat. In het betreffende snoep was 

kaliumcyanide aangetroffen. Ouders uit de buurt waren bang dat ook hun 

kinderen vergiftigd snoep hadden gekregen. Later kwam uit de de vader van

de jongen hem had vergiftigd om op die manier verzekeringsgeld te kunnen

ontvangen.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

De dakloze Adam Gillian vond een haveloos uitziende tekening van Bambi op

een vuilnisbelt in Canada. Hij verkocht het aan antiquair Alexander Archbold

voor C$20. Toen deze de tekening schoonmaakte ontdekte hij dat het een 

originele Disney celanimatie was met een significante waarde. Hij verkocht 

het op eBay voor C$3700. Vervolgens zocht hij uit waar hij Adam kon bereiken

en gaf hem de helft van de opbrengst. Daarnaast heeft Alexander C$10.000 

opgehaald voor Adam via GoFundMe.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Die enge achtergrondmuziek die je bij horrorfilms, zoals 'Poltergeist' hoort 

komt van een instrument met de naam waterphone.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Het Keizerlijke Japanse Leger was tegen het idee van Japans capitulatie om

de Tweede Wereldoorlog te beëindigen. Op 14 augustus 1945 kwamen zo'n

duizend soldaten en officieren aan bij het Keizerlijk paleis om de opname van de

Keizer waarin hij de overgave bekendmaakte te vernietigen. Echter de indeling

van het paleis was zo verwarrend dat de rebellen de opnames nooit hebben 

gevonden. Deze werden met succes het paleis uit gesmokkeld in een lunchbox

zodat de toespraak uitgezonden kon worden.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

In 1987 stalen twee Brazilianen een kankertherapie machine uit een verlaten

ziekenhuis, zonder dat ze wisten dat het het zeer radioactieve Cesium-137 bevatte.

Ze verkochten de machine aan een eigenaar van een autokerkhof. Daar werd de

machine ontmanteld en de gloeiende blauwe steen die ze tegenkwamen werd door

vrienden en familie bewonderd. Iedereen die in contact kwam met het materiaal 

kreeg acute vergiftiging en vier mensen overleden. Het was één van de ergste

radiologische incidenten die zich ooit heeft voorgedaan. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

De Manzanillaboom is de meest giftige boom ter wereld. Onder de boom staan als

het regent levert pijnlijke blaren op. De rook van het verbranden van de boom kan

blindheid veroorzaken. De bladeren kunnen water vergiftigen en van het eten van de

vruchten kun je dood gaan.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Duurste wodkafles. 

Manzanillaboom.

Waterphone.

Ka-ching!

Je hebt mensen die altijd precies weten waar welke korting te behalen valt, vaak menen zij ook recht te hebben op allerlei voordelen en aarzelen niet om die met enig misbaar op te eisen en je hebt mij. Ik heb een gefixeerd inkomen ergens in de ondergrens, maar ik kan ermee komen en zoals al eerder eens gezegd ik ben niet zo veeleisend. Een paar weken geleden had ik een klein gebruiksartikel gekocht van €5,- die na twee keer gebruiken kapot is gegaan. Ik ga dan niet terug naar de winkel, zoals de eerder genoemde groep dat gedaan zou hebben, maar gooi het gewoon weg en zie het als een leermoment om het niet meer te kopen. Tegelijkertijd let ik dan wel weer op de folder van Kruidvat, als daar zogenaamde 'vier halen twee betalen'-acties instaan van verzorgingsproducten die ik toch altijd gebruik, zoals shampoo, tandpasta en douchegel, etc. Die sla ik dan in. Maar aan de andere kant heb ik geen geld teruggevraagd aan de theaters van voorstellingen die niet door konden gaan vanwege de pandemie of aan de sportschool voor de drie maanden dat er niet gesport kon worden. Zij hebben het geld harder nodig dan ik. 

Ja, ik zie de inconsequentie er ook van in. Zo ben ik ook nooit, zoals sommigen dat doen, elk jaar een onderzoek gestart naar welke energieleverancier eventueel voordeliger zal zijn dan degene die ik nu heb. Ik heb geen zin om daar moeite in te steken voor die paar tientjes dat het dan op zal leveren. Ik zit mijn hele leven al bij dezelfde energiemaatschappij als ook dezelfde zorgverzekeraar. Nu weet u vast nog wel dat er vorig jaar zonnepanelen bij mij geplaatst zijn. De revenuen daarvan zouden dan nu, na een jaar gebruik, op de afrekening merkbaar moeten zijn. Bij het online invullen van de meterstanden popte er een pop-upje op met de mededeling dat de ingevoerde meterstanden lager waren dan die van vorig jaar en of dat klopte en wat of de reden daarvan was. Het klopte, ik had gesignaleerd dat het spoeltje in de meterkast achteruit liep omdat ik stroom trok van de zonnepanelen. 

Normaliter wordt gelijk getoond wat de afrekening zal zijn en of er bijbetaald moet worden dan wel geld wordt teruggeboekt. Deze keer niet, hoewel klimaatneutraal en energiezuinig wordt gepromoot, schijnt er toch enige consternatie te ontstaan als dat ook werkelijk plaatsvindt. Ik word daar dan wat lacherig van en wachtte af wat uiteindelijk het resultaat zou zijn, Nou, ik kan u meedelen dat er een zeer aanzienlijk bedrag teruggeboekt gaat worden vanwege de zonnepanelen. Mocht u nog twijfelen over het wel of niet aanschaffen van zonnepanelen, ik zeg doen! Natuurlijk voor milieu en klimaat, maar ook omdat het veel zuiniger is, dat moet vooral de mensen die achter elke korting aanlopen erg aanspreken. En dan nog te bedenken dat de panelen zo'n twee en een halve maand niet hebben gefunctioneerd, zoals u wellicht nog wel weet. Nee, ik ga u hier niet vertellen hoeveel, praten over exacte bedragen is plebejisch. Ik kan u wel mededelen dat de energieleverancier besloot om mijn termijnbedrag met 62% te verminderen, maar dat vond ik wat te drastisch, dus heb ik er 43% van gemaakt. 

Denken aan de toekomst voor een leefbare planeet voor hen die na ons komen kan dus ook nog lonend zijn op een ander vlak.

Klein gebaar

Ik las het volgende verhaal van een jonge vrouw en vond daar zoveel positiviteit en waarheid in zitten dat ik het graag met u wil delen:

'Mijn moeder zegt dat ze geen knuffelaar is, maar als ik mijn armen om haar heen sla op een sombere dag of na slecht nieuws is zij de laatste die loslaat. Mijn vader zegt dat hij geen cadeautjes wil op z'n verjaardag, maar ik zie hoe zijn gezicht oplicht als ik hem toch een doos met chocolade en een kaart met een leuke tekst erin geef. Mijn broer zegt nooit iets als 'ik hou van je', maar als ik hem vertel dat ik nog even de afwas ga doen en daarna zal stofzuigen, gaat hij terwijl ik aan het afwassen ben, zonder een woord het hele huis stofzuigen. En als hij me ziet klungelen met een verpakking of een pot die open moet, mompelt ie 'komahier' en opent het voor me zonder me aan te kijken. 

Dit zijn de mensen die zonder veel omhaal of gedoe van je houden, en jij houdt ook van hen zonder omhaal of gedoe. Het zijn al die kleine en grote gebaren die dat aantonen. En als je er eenmaal op gaat letten vind je ze overal. Ik vind dat echt heel mooi.'

Herinnert U zich deze nog? #165

 LEON

"PLANET OF BLUE"

1996

Geen hitnotering

Klik hier  als het clipje niet te zien is.

In de jaren negentig zat de organisatie van het Eurovisie Songfestival met het probleem dat steeds meer landen zich aanmeldden voor deelname. Het moest allemaal in één avond passen en men had in 1996 bedacht dat 23 landen het maximale aantal was wat mee kon doen. Er hadden zich dertig landen aangemeld. Enkel het winnende land van het jaar ervoor (Noorwegen) was zeker van deelname, voor de overige 29 landen kwam een luistervoorselectie. Dat klinkt net zo knullig als het ook was. De jury luisterde alle liedjes vanaf een bandje, de acht juryleden per land dienden de liedjes elk minimaal drie keer te beluisteren in twee dagen tijd. Dit alles gebeurde achter gesloten deuren. De landen die buiten de boot vielen waren: Denemarken, Duitsland, Hongarije, Israël, Macedonië, Roemenië en Rusland. 

Dit systeem is na dit jaar nooit meer gebruikt, met name omdat Duisland, een land dat samen met Frankrijk, Italië, Spanje en het Verenigd Koninkrijk tot de 'Grote Vijf' behoort omdat zij financieel het meest bijdragen aan het festival, was afgevallen. Er zijn na 1996 nog op verschillende manieren geprobeerd om het allemaal in goede banen te leiden. Vanaf 2000 zijn de 'Grote Vijf' altijd zeker van een finaleplaats. In 2004 was er voor het eerst een halve finale en vanaf 2008 kwamen er, zoals we het nu nog steeds kennen, twee halve finales.

Voor Duitsland had Jürgen Göbel in 1996 onder zijn artiestennaam Leon de voorronde gewonnen met een voor die tijd vooruitstrevende dancesong met techno-invloeden, 'Planet Of Blue'. Het lied zou het zeker goed hebben gedaan op het festival. Aan de andere kant eindigde de Britse Gina G met het uiterst vrolijke en dansbare "Ooh Aah Just A Little Bit' op een wat teleurstellende 8e plaats, wat haar niet in de weg stond om er een wereldhit mee te scoren. Het waren de jaren dat landen verplicht waren in eigen taal te zingen, waar steevast met wat internationale kretologie ruim mee werd omgegaan, zo ook bij 'Planet of Blue'. Het lied eindigde in de luistersessies net onder Finland en Hongarije. 

Het jaar erna deed Leon wederom mee aan de Duitse preselectie en eindigde met zijn nummer met de onwaarschijnlijke titel 'Schein, Meine Kleine Taschenlampe Hab Ich Immer Dabei' op een tweede plaats. Het was muzikaal een beetje een herhaling van 'Planet Of Blue'. Het Eurovisiepodium heeft hij dus nooit mogen betreden, maar hij heeft tot 2009 veertien singles en twee albums uitgebracht. Hij is nu 51 jaar en ik heb het vermoeden dat hij niet zo heel veel meer doet op muzikaal gebied. 

Tegeltjeswijsheid 374

 

't Schuivertje

Wie bekend is met mijn aanminnige, kalme en berustende persoonlijkheid, zal er voetstoots van uitgaan dat ik als kind niet veel anders was. Dat is correct. Bij het opstaan zaten vogeltjes al te wachten om mij te helpen met aankleden en bij het naar buiten gaan ontvouwde zich een tafereel gelijk aan de 'Who Will Buy' scene uit de musical klassieker 'Oliver!'. Vlinders fladderden om me heen en hertjes kwamen uit mijn hand eten. 

Toch was er een dissonant in mijn prilste jaren, een voorval welke de geschiedenis is ingegaan als ''t schuivertje-incident'. Ik moet een jaar of vier zijn geweest, iedereen woonde nog thuis en bij het eten van de warme maaltijd viel het mijn moeder op dat ik keurig met een vork mijn prakje at, maar sinds kort met mijn duim van mijn andere hand het eten erop schoof. 'Het wordt tijd dat je met een schuivertje gaat eten, die hebben we nog wel, mama zal die eens opzoeken', zei mijn moeder. Vervolgens werd mij uitgelegd wat een schuivertje was. In plaats van met mijn duim kon ik dan met 't schuivertje het eten op mijn vork duwen. 

Na het eten kon het schuivertje niet zo snel worden gevonden en was het onderhand bedtijd voor mij. Maar ik wilde niet naar bed voordat het schuivertje gevonden was. Toch eenmaal in bed raakte ik volledig overstuur van het feit dat het schuivertje er nog niet was, ik zette het op een krijsen, van louter nijd ging ik tot overmaat van ramp vomeren. Het scheelde weinig of mijn hoofd was 180 graden gaan draaien. Op dat moment zou een verlate abortus gerechtvaardigd geweest zijn. Mijn moeder verscheen met stoom uit haar oren bij mijn bed, zo'n dwingend, schreeuwend en kotsend kind, daar was haar moederliefde niet toereikend genoeg voor. Het hele bed moest natuurlijk verschoond, het voltallige gezin was in rep en roer ondertussen in kasten en laden op zoek naar het vermaledijde schuivertje. Mijn moeder griste me uit bed en wierp, ja wierp, mij richting de open deur naar de gang, daar opgevangen door mijn zus die net aankwam. Dat was een geluk, anders was ik waarschijnlijk vrij hard terecht gekomen, om nog maar niet te denken aan het glazen zijraam van de buitendeur waar ik zomaar doorheen had kunnen vallen.

Ik herinner me enkel nog dat ik langs de gangkast naast de keukendeur liep, waarvan bijna de hele inhoud door de gang lag en mijn vader bezig was met de zoektocht naar het kleinood om vervolgens nog nasnikkend op een stoel te gaan zitten, waar een ander familielid me iets toebeet in de trant van 'kijk nou toch wat je allemaal veroorzaakt'. Voor de rest weet ik niet veel meer, ik was pas vier hè, het schuivertje zal heus zijn gevonden, maar actieve herinneringen aan het ding wat bijna mijn dood had betekend, heb ik niet.  Ik kan heden ten dage wel keurig met mes en vork eten.

 

 

Twee zielen...

Ook ik zie dierbare vrienden in deze pandemische tijden vanwege de maatregelen veel minder dan gebruikelijk. Ik stort mij daarover niet jammerend ter aarde, maar begrijp dat het nu eenmaal zo is. Iedereen zal zijn steentje moeten bijdragen of, om het wat meer dramatischer te zeggen, zal een offer moeten brengen. Voor de één zal dat betekenen dat er geen vuurwerk afgestoken kan worden aan het eind van het jaar, voor een ander dat een vakantie niet doorgaat of dat uitstapjes en etentjes voor enige tijd niet mogelijk zijn. De één legt zich er wat makkelijker bij neer dan de ander. Ik behoor tot die eerste groep. Ik bekijk het nuchter, de situatie verandert er niet door als je jezelf loopt op te fokken en je kunt in plaats daarvan de voordelen, die er ook zijn, omarmen. 

Vorige maand had ik een afspraak staan met een lieve vriend, maar toen werden net de maatregelen weer aangescherpt en werd er aangeraden om verplaatsingen en visites zoveel mogelijk te beperken. Ik neem dat serieus, zeker omdat ik, zoals onderhand bekend, op mijn werk met veel onbekenden in aanraking kom. Wel zo veilig mogelijk, maar toch. Die afspraak hebben we afgezegd, kort daarna het debacle met die collega die besmet was geraakt, dan ga je ook niet gezellig naar vrienden toe omdat je niet weet of je het virus bij je draagt.

Maar gelukkig geen klachten en de tijd dat die zich zouden hebben moeten openbaren is reeds verstreken. Dus nu langzaam de besmettingscijfers dalen, we zeker nog geen victorie moeten roepen, maar wat wel een goed teken is, dacht ik gisteren toen ik van sporten thuis kwam: en nú ga ik die vriend die ik al veel te lang niet heb gezien eens even een appje sturen. Terwijl ik bezig was hoorde ik een ander appje binnenkomen, maar ik maakte het af drukte op verzenden en zag dat via een ander app acount (we hebben er twee) die vriend die ik zojuist had geappt op precies hetzelfde moment mij aan het appen was geweest. Twee zielen, één gedachte. Ik zoek daar verder niet iets hogers of magisch achter, dan alleen dat we het beiden tijd vonden om bij de ander eens even poolshoogte te nemen hoe het ervoor stond. En ja, we hebben voor binnenkort een afspraak gemaakt elkaar te gaan zien, natuurlijk geheel volgens de regels met afstand en een namasté-groet in plaats van de gebruikelijke knuffel, maar we kunnen dan weer fijn bijkletsen in real life, dat is fijner dan via WhatsApp. 

Toen was geluk... #69

In mijn jeugd waren er twee televisiezenders, Nederland 1 en Nederland 2. De uitzendingen begonnen 's avonds en enkel op woensdag- en zaterdagmiddag was er kindertelevisie. Ik moest daar aan denken toen ik gisteren door de bizarre hoeveelheid programma's ging die Netflix aanbiedt om iets te vinden van mijn gading om zo voor het acht uur journaal wat weg te kijken. Dat was nog niet makkelijk. 

Ik bedacht me ook dat ik vroeger met nog maar twee netten en vanaf 1988 drie netten meer tv keek dan heden ten dage met de godganse dag tv uit binnen- en buitenland. Ik ben een ouderwetse tv kijker, daarmee bedoel ik dat ik pas 's avonds als ik ga eten de tv aanzet. Overdag staat ie nooit aan, ik ken mensen wiens eerste gang, als ze uit bed komen, naar de televisie is om die aan te zetten om deze als laatste weer uit te zetten als ze naar bed gaan, of erger nog in hun slaapkamer verder kijken. Dat zou echt de horror zijn voor mij, dat constante lawaai en die beelden om me heen. 

Zoals gezegd, onder het eten gaat ie aan, daarna het acht uur journaal, vervolgens hooguit nog één programma en dan is het wel klaar. En hoewel er meer aanbod is dan ooit tevoren heb ik enige tijd geleden een Netflix abonnement afgesloten omdat er niet zo veel meer aan is in mijn beleving. Nu beperk ik mezelf enigszins omdat ik enkel naar de publieke omroep kijk, NPO 1, 2 en 3, zoals het nu genoemd wordt. Met de beste wil van de wereld kan ik niets ontdekken op de commerciële zenders wat mij aanspreekt, het is allemaal zo infantiel, zo platvloers, zo geestdodend, dan kies ik liever een interessante serie van Netflix uit om zo af en toe eens te kijken. Meer dan twee series naast elkaar kan ik niet aan en nee aan het nu zo populaire bingewatchen doe ik niet. Ik ben dus eigenlijk nog echt een tv kijker uit de jaren zeventig. 

Joe Biden en Kamala Harris

Toen God enkele weken geleden bij mij op koffievisite was, vertelde Hij dat ie samen met Moeder Natuur voor de overwinning had gezorgd van Donald Trump in 2016 om te zien hoeveel de mensheid zou pikken. Maar ook hoe verbaasd ze waren hoeveel dat eigenlijk is. Of Hij en Moeder er de hand in hebben gehad dat Joe Biden vanaf 20 januari volgend jaar de nieuwe president van de Verenigde Staten zal zijn weet ik niet, u weet dat God vrij zelden en onregelmatig bij me langskomt, maar het is voor ieder weldenkend mens een verademing dat na vier jaar van een verbazingwekkend soort cabaret van Donald er weer een normaal redenerend mens op de belangrijke positie van president komt.

Is iemand van 77 jaar nu de uitgelezen persoon om die zware positie te bekleden? Ik ben geneigd te zeggen van niet. Op die leeftijd met nog enkele jaren voor de boeg zou je het lekker rustig aan moeten doen in plaats van zoveel verantwoordelijkheid op je schouders te tillen. Nu is mij vaker aangewreven dat ik dat veel te snel vind. Maar 77, kom op, zeg. Aan de andere kant heeft Joe ervaring als vice president onder Barack Obama en doet hij het niet alleen, hij heeft vele adviseurs en naast hem staat Kamala Harris als vice- president, een dame die twintig jaar jonger is en met weer een hele andere dynamiek en achtergrond dan Joe. Door wat ik van haar gezien heb, verwacht ik veel van haar. Verder zullen we het moeten afwachten.

Wat wel zorgwekkend is, is dat ongeveer de helft van de Amerikaanse kiezers het onder Donald Trump best lekker vonden gaan en daarom weer op hem hebben gestemd. We kennen die groep in Nederland ook, het zijn hier vooral PVV en FvD stemmers. Veelal, net als ik, laagopgeleiden die aan de onderkant van de arbeidsmarkt opereren, maar daarmee houdt de vergelijking op. Daar waar zij chronisch verongelijkt boos op de lucht zijn en menen dat de hele wereld per definitie tegen hen is, zie ik er ook de voordelen van in en ben zelf sowieso iemand die in elke situatie de zilveren lijntjes ziet. 'Vooral' en 'veelal' zijn dan ook de sleutelwoorden in deze constatering, het is allemaal niet zo homogeen als het lijkt. 

De zoon van Donald Trump, Donald Jr., heeft getweet: '70 million pissed off republicans and not one city burned to the ground'. Over die tweet alleen al zou ik tien blogjes kunnen schrijven, maar in basis komt het erop neer dat Jr. met een mengeling van verbazing, trots, teleurstelling en daarom een snufje opruiing kond doet van wat er is gebeurd, zijn vader zal geen tweede termijn van vier jaar president zijn. God verhoede dat Donald als eerste voormalige president het over vier jaar weer gaat proberen om toch die acht jaar vol te krijgen of misschien voelt één van zijn nazaten zich wel geroepen. Nog maar niet aan denken. Hoe het nu tot 20 januari verder gaat zal nog wel wat hilariteit geven met iemand als Donald Trump, niets in die vier jaar is op een normale beschaafde manier gegaan dus er staat ons nog wat cabaret te wachten.

Ondertussen wordt er door kiezers van Joe feest gevierd op de straten waarbij ik het gevoel krijg van die scene in de film 'The Wiz' wanneer de wicked witch is geëlimineerd en de bevolking uitbarst in 'Can't you feel a brand new day'. Op de straten zijn ook de kiezers van Donald die blijven volhouden dat hun Grote Leider heeft gewonnen. Hoe dan ook zullen door deze bijeenkomsten waar mensen veel te dicht op elkaar staan in ongebreidelde vreugde dan wel ontkennende teleurstelling de coronabesmettingen in de Verenigde Staten flink toenemen. Want ook al is deze verkiezingsuitslag een lichtpuntje in 2020, we hebben wereldwijd nog met een groot probleem te dealen. 

Kamala Harris en Joe Biden. 

Ivan Fernandez en Abel Mutai

We hebben sinds gisteren een situatie van een winnaar en een, laat ik het voorzichtig zeggen, slechte verliezer op het wereldtoneel, waar we voorlopig nog luid en duidelijk van zullen horen. Is het niet van hem dan zeker van zijn niet bijster slimme maar wel zeer trouwe achterban. Wat vanwege de absurditeiten en verbazingwekkende acties en reacties van zowel de persoon in kwestie als zijn ziende blinde en horende dove volgers beschamender is dan wat dan ook. Als tegenwicht wil ik u een gebeurtenis meegeven over hoe verliezen en winnen ook kan. Met waardigheid en politesse. 

Bij een hardloopwedstrijd was de Keniaanse Abel Mutai een paar meter van de finish, maar hij was wat in verwarring door de onduidelijke signing, dus hij stopte denkend dat hij de wedstrijd had gewonnen. De Spaanse Ivan Fernandez was vlak achter hem en realiseerde zich wat er gebeurde. Hij begon naar Abel te schreeuwen om te zorgen dat hij door zou rennen, maar deze kende geen Spaans en begreep niet wat Ivan bedoelde. Vervolgens duwde Ivan hem naar de overwinning.

Later vroeg een journalist aan Ivan: 'Waarom heb je die Keniaan laten winnen?' Hij antwoordde: 'Ik heb hem niet laten winnen, hij was al aan het winnen'. 'Maar je had zelf kunnen winnen'. 'Wat zou de verdienste zijn van die overwinning? Wat zou die medaille betekenen?' reageerde Ivan. 'En bovenal, wat zou mijn moeder daarvan vinden?' 

Normen en waarden worden van generatie op generatie overgebracht. Wat voor normen en waarden geeft u uw kinderen mee? 

Ivan Fernandez en Abel Mutai.

I owe it all to you

Toen ik ergens dit jaar vernam dat Shirley Bassey vergevorderde plannen had om een nieuwe cd op te nemen, was ik niet meteen enthousiast, meer afwachtend. Velen uit haar achterban zijn vrij dweepziek, van elk zuchtje die de vrouw maakt en elke actie die ze onderneemt raken ze in extase. Ik kan me een reactie herinneren van een idolate fan op het verhaal dat ze ooit eens, vanwege ruimtegebrek, zich in haar hotel optreed-klaar moest maken, de straat diende over te steken en een trapje op moest om op die manier het podium te kunnen betreden. Niks bijzonders dus, maar de dweepzieke noemde haar hierom een 'trooper'. Kom op zeg, het is niet dat ze al tijgerend door oorlogsgebied in Afghanistan is gegaan. 

Mijn gematigde reactie op de nieuw te verschijnen cd lag in het feit dat Shirley in 2009 een prachtige cd had afgeleverd, 'The Performance', ze was toen reeds 72 jaar en het zou een mooi slotakkoord zijn geweest van een waanzinnige carrière. Maar toen kwam plots in 2014 bericht dat Shirley de studio was ingegaan, en niet zomaar een studio, de Abbey Road studio waar ze, net zoals dat in haar beginjaren gebruikelijk was, met een enorm orkest haar nummers ging inzingen. Verwachtingen waren hooggespannen, maar wat was die cd een deceptie. Dit kwam voornamelijk omdat het uiteindelijke resultaat klinkt als een demo. Er is iets niet helemaal goed gegaan in de eindmixage, dat enorme orkest klinkt alsof ze in de achterkamer spelen en de stem van Shirley is zo naar de voorgrond gemixt dat het lijkt of ze naast je in je oor staat te zingen. 

Dus een nieuwe cd van de inmiddels 83 jarige zangeres na die laatste, ik moest het, in tegenstelling tot de direct licht hysterische achterban, eerst nog maar eens zien/horen. Van de week lag ie in de bus. Deze cd is in haar eigen woorden een dankjewel naar haar fans voor de zeven decennia waarin ze mede door hen heeft mogen en kunnen schitteren. In het titelnummer 'I Owe It All To You' richt ze zich tot hen, de tekst is geschreven door Don Black, die voor haar ook 'Diamonds Are Forever', titelsong van de James Bond film, heeft geschreven. Shirley is en blijft natuurlijk de enige zangeres die 3½ Bondthema op haar naam heeft staan. Verder is de cd gevuld zoals ze dat haar hele carrière al gedaan heeft met covers waar ze dan, zoals ze dat zelf altijd noemt, 'de Bassey-stempel' op zet, ook wat nummers die ze door de jaren heen bij concerten heeft gezongen maar nooit op de plaat heeft gezet. Bijzonder dat ze het Queen nummer 'Who Wants To Live Forever' voor een tweede keer heeft opgenomen, op haar album uit 1995 staat de eerste versie. Het is natuurlijk wel een tekst van deze tijd. 'There's no chance for us, it's all decided for us. Forever is our today', veel actueler wordt het niet.

Dit album is, goddank, beter dan de laatste, waarvan eigenlijk een opnieuw en goed gemixte versie uit zou moeten komen. De balans tussen zang en muziek is in orde. Haar stem is, zeker gezien haar leeftijd, goed, al is het hier een daar een klein beetje sleets aan het raken, maar voor iemand van 83 mag dat. Ik heb het even voor u nagekeken ik heb 714 verschillende nummers van Shirley vanaf haar prille begin in 1956 tot nu. Het is een prachtig, indrukwekkend en omvangrijk oeuvre en het is goed zo. Met deze cd bedankt ze ons en neemt ze afscheid, ze heeft alles aan haar fans te danken, zo zingt ze, maar de duizenden en duizenden fans over de hele wereld hebben ook heel veel aan haar en de unieke manier waarop zij haar nummers met hart en ziel over het voetlicht bracht te danken. 

Tegeltjeswijsheid 373

 

Wat een tijd om in te leven

Het is niet voorbij eer de dikke dame heeft gezongen, maar de dikke huidige president van Amerika meende gisteren toch al te moeten meedelen dat hij de verkiezingen heeft gewonnen, en dat het in zijn ogen zinloos is de miljoenen stemmen die nog geteld moeten worden ook daadwerkelijk te tellen. Hij wil er zelfs mee naar het Hooggerechtshof stappen om dat voor elkaar te krijgen. Dictators wereldwijd volgen dit alles nauwgezet en maken notities, hier kunnen ze nog wat van opsteken.

Ten tijde van het schrijven van dit blogje zijn er een aantal staten waar Joe Biden nipt heeft gewonnen en de grote oranje kleuter heeft al aangegeven dat er in die staten een hertelling moet komen. Saillant detail is dat in een aantal van die staten hijzelf in 2016 net zo nipt heeft gewonnen, maar men dat toen gewoon erkende zonder hertelling. Mocht het zo zijn dat Donald Trump deze verkiezingen verliest, dan kun je er vergif op innemen dat een gedeelte van zijn idolate en kritiekloze achterban, de deplorables (Amerikaanse tokkies), wiens gemis aan IQ hun hang naar wapenbezit en het gebruiken en goedpraten van geweld doet verklaren, op niet mis te verstane wijze van zich zal doen spreken. Al dan niet aangespoord door Donald zelf. 

Hier in Nederland gaan vandaag de licht aangescherpte maatregelen in van de lockdown-light light. U kunt nu niet meer met dertig man in een bioscoop- of theaterzaal van een voorstelling genieten. Wel kunt u met honderdvijftig tegelijk naar Ikea of met vijfendertig andere paupers bij Action voor de deur in de rij gaan staan om naar binnen te kunnen. Nee, ik snap ook niet veel van de keuzes die hierin gemaakt worden. Maar goed, de besmettingscijfers dalen licht in het algemeen, echter zijn er regio's waar de aantallen veel te hoog blijven en de ziekenhuizen het niet meer aankunnen. En jawel, ik domicilieer in zo'n regio. Nu heeft de overheid aangekondigd dat voor die specifieke regio's er een lokale totale lockdown zou kunnen worden afgekondigd als ook een avondklok.

Nu vind ik een avondklok niet echt relevant, ik bedoel waar wil of kun je heen? Alles is dicht. Een totale lockdown zou inhouden dat scholen en niet essentiële winkels dicht gaan voor een bepaalde tijd. Dat is niet iets onoverkomelijks, het zijn bijzondere tijden en die vragen nu eenmaal om bijzondere maatregelen en het is belangrijk dat iedereen zijn steentje daaraan bijdraagt. Het is daarom dat ik voor mijn eigen gemoedsrust niet meer zoals voorheen een week vooruit kijk, maar gewoon per dag bekijk hoe het ervoor staat. Het kan zomaar zijn dat mijn regio op slot gaat. In de vorige lockdown-light in het voorjaar vond mijn werkgever zichzelf van essentieel belang, dat is niet zo, maar goed, ik snap dat je als ondernemer de randen van wat mogelijk is opzoekt. Wij bleven dus in bedrijf. Ik heb in het geval van een eventuele totale lockdown van de regio niet de indruk dat de autoriteiten daar nu in mee zullen gaan, maar aan de andere kant verbaasd mij niet zoveel meer aan beweegredenen om iets of iemand wel of niet aan de maatregelen te onderwerpen, er is geen pijl op te trekken. 

We gaan het zien, het zal mij in elk geval de pis niet lauw maken. 

85%

Mijn vader hoorde ik vroeger wel eens zeggen dat je smaak met de jaren veranderd. Destijds vond ik dat een bespottelijk iets, maar gaandeweg moet ik toegeven dat de man gewoon gelijk had. De dingen die ik nu eet en drink, had ik vroeger nooit kunnen bedenken. Het is een lange weg geweest van het kind dat enkel maar spinazie lustte naar nu een middelbare man die je veel kunt voorzetten. Vroeger moest ik niet denken aan chocolade met nootjes en nu vind ik het heerlijk. Nog steeds als ik rode kool, doperwtjes of diverse bonensoorten eet, denk ik aan mijn moeder die als dat op het menu stond voor mij spinazie kookte. Van vroeger koffie met suiker en melk naar zwart is in etappes gegaan, ook alcohol ben ik pas laat gaan drinken, het is sinds een paar jaar dat ik bij het eten een glaasje wijn drink. En aangezien ik niet verslavingsgevoelig ben blijft het daar ook bij. 

Zo is het organisch ook ontstaan dat ik steeds minder vlees ben gaan eten. Er is nooit een aanwijsbaar omschakelmoment geweest van 'én nú eet ik geen/minder vlees'. Wel merkte ik een licht gevoel van walging als ik in de supermarktfolders de pagina's met vlees opensla of als ik voor het koelvak met rijen vlees sta. Als vanzelf ben ik steeds meer alternatieven van vlees gaan kopen en dat kan ook omdat er steeds meer keus is en het ook heel smakelijk is. Zo maakte ik gisteren pastasaus met veel verse groenten en rul gehackt van de vegetarische slager. Dit laatste doet niet onder voor gehakt en dient vooral voor het mondgevoel. Meteen wil ik me excuseren voor het gebruik van dat laatste woord omdat ik het een wat viezig woord vind, maar weet zo gauw geen synoniem. Het is maar om u een idee te geven.

Ik vermoed dat ik, wie had dat gedacht, toch een mens van deze tijd ben en meer in contact sta met de natuur en het universum dan ik zelf kan bevroeden en een soort van 'aanvoel' dat het anno nu om meerdere redenen echt niet meer kan om iedere dag vlees te eten. Er zijn om me heen ook steeds meer mensen die minder vlees eten of helemaal ermee zijn gestopt, vaak ook jonge mensen. En ik vind dat een mooi iets. Als ik het nu zou moeten inschatten denk ik dat mijn vleesconsumptie met 85% is verminderd. Bij pizza vind ik iets met salami of tonijn wel smakelijk en bij het uit eten gaan neem ik ook vaak een vleesgerecht, zeker een biefstukje bij Loetje wil er best wel ingaan, maar een normaal stukje. Mensen, vaak mannen, die een stuk vlees van 300 gram of meer eten, daar is iets mee, een Flintstonesyndroom of iets dergelijks. En als u me thuis uitnodigt eet ik gewoon vlees/gourmet/fondue/etc. mee. Ik heb ooit iemand gekend die op een licht passief agressieve wijze vegetarisch was, wat resulteerde in slachtofferrol gerelateerde awkward momenten in restaurants. Zo wil ik nooit worden, maar ik ben ook geen echte vegetariër, ik eet zoals gezegd nu en dan best een stukje vlees, maar veel en veel minder dan vroeger. Toen kon ik me een maaltijd zonder absoluut niet voorstellen. En al zou men mij nu zeggen dat ik nooit meer vlees kan eten, zou ik het niet erg vinden. Zoals mijn vader al zei, je smaak verandert met der jaren. 

Gedoceerd lekken

Gedoceerd lekken, kent u die uitdrukking thuis of op uw werk? Gedoceerd lekken. Vast wel, in ieder bedrijf en in elke familie of vriendengroep is er altijd wel iemand van wie je weet dat als je aan hem/haar iets verteld waarvan je wilt dat een bepaald persoon er kennis van neemt, maar je hebt er, om uiteenlopende redenen, geen zin in dat zelf te doen, het tóch daar terecht komt waar jij wilt. Onze regering doet sinds de eerste coronagerelateerde persconferentie iets soortgelijks. 

In het weekend voor elke persconferentie op dinsdag lekken er al een aantal zorgvuldig uitgekozen zaken uit om te zien hoe het gepeupel daarop reageert, om desgewenst het één en ander nog aan te kunnen passen. En het gepeupel reageert als waren zij afgericht. Vooral de chronisch verongelijkten die elke maatregel een aanslag op hun vrijheid vinden reageren op social media waarbij het vuur uit hun toetsenbordjes schiet. Een gedeelte van hen zijn de ongeleide projectielen die protesteren tegen alle maatregelen, waarvan sommigen tevens en passant wat politici intimiderend tegemoet treden. Die gekkies willen ze vanzelfsprekend enigszins temperaturen en zo nodig kunnen monitoren.

Ook van de voor vanavond aangekondigde persconferentie zijn al enige aanpassingen uitgelekt. De lockdown-light light van nu wordt wat aangescherpt en een klein beetje uitgebreid, maar het is bij lange na nog niet de lockdown-light van het voorjaar, laat staan een complete lockdown. In plaats van met vier mensen gezamenlijk op straat mogen we dat nog met twee. Verder gaan de musea, bibliotheken, bioscopen en theaters voor in ieder geval twee weken dicht. Bijzondere keuze vind ik. Zij die naar theaters, musea, e.d. gaan zijn over het algemeen beschaafde mensen die het fijn en belangrijk vinden dat het kan zodat zij zich zeker aan de regels houden die gelden. Ook heb ik nog niet gehoord over bibliotheken waar men met beveiliging de mensen in toom heeft moeten houden.

Daarentegen blijven scholen en de niet essentiële detailhandel, in mijn opinie besmettingsbrandhaarden, gewoon open. Niet essentiële detailhandel zijn in feite alle winkels die geen levensmiddelen verkopen. Ik verneem dat er met enige regelmaat schermutselingen zijn bij winkels in den lande, in de winkel waar ik werk valt het mee qua korte lontjes, maar ik zie wel dat er te veel mensen zich niet aan de regels houden, dat moet dan landelijk gewoon ook zo zijn. Niet voor niets is een collega van mij besmet met het virus, waar ze gelukkig slechts lichte klachten van ervoer. Ook contactberoepen blijven ongemoeid. Omdat ik sluiting voor bepaalde tijd had verwacht, ben ik afgelopen zaterdag nog naar de kapper geweest om me kaal haar te laten aanmeten om zodoende voor voorlopig nog niet met een coronacoupe te hoeven rondlopen zoals in het voorjaar. 

Maar goed, vanavond horen we meer. Men wil, zo is tevens gelekt, wel kijken of men desgewenst regionaal wat strenger kan optreden door bijvoorbeeld een avondklok in te voeren of regionaal een algehele lockdown af te kondigen. Ben bang dat dan het zesjarige kind in velen weer wakker wordt, 'Waarom zij niet en wij wel? Dat is niet eerlijk'. U merkte het na de faux pas van Ferd Grapperhaus een tijdje terug. Het 'als hij het doet mogen wij ook' was niet van de lucht. Ik snap heel goed waarom Mark Rutte geen gezin sticht, hij heeft zijn handen vol aan al die kleuters in het land.