Omringd door gekken week 44

Een vrouw van 21 heeft haar halfzus van 20 doodgestoken en dit hele drama was live te volgen op Instagram. Het slachtoffer is naar de buren gevlucht en is daar aan haar verwondingen overleden. Ook een hond werd acht keer met een mes gestoken en is overleden.

Zoals elk weldenkend mens kon voorspellen is er een vierde coronagolf op handen. Niemand is daar dan ook verbaasd over. Er wordt maar wat gedaan met die resterende maatregelen, controle op de corona-app, daar wordt aardig de hand mee gelicht en veel van de bewuste anti-vaxxers (niet zij die vanwege onderliggende zaken geen prik kunnen nemen) zijn natuurlijk van het type 'dan kennen ze mij nog niet' en 'ik heb recht op'. Dat de zorg weer wordt belast met juist ongevaccineerden met corona, en met name de kans dat de reguliere zorg zal worden afgeschaald zal hen aan hun kont roesten. Net als ik kent iedereen wel iemand in z'n omgeving die met smart zit te wachten op een operatie of behandeling, en die nu ook nog de stress heeft of het überhaupt wel door kan gaan. Uw en mijn gedachten gaan naar hen uit. Maar ja, die kleine maar luide groep die niet verder dan hun eigen minieme ongerief kunnen/willen kijken laat bij voorbaat alweer van zich horen nu de aangekondigde persconferentie aankomende week iets naar voren is geschoven. 

Een 54 jarige man uit India heeft een dubbelganger door een cobra dood laten bijten om zo het geld van zijn eigen levensverzekering (omgerekend 4,3 miljoen euro) op te kunnen strijken. De man en vier handlangers zijn aangehouden. De levensverzekering had argwaan omdat hij vier jaar geleden de dood van zijn vrouw in scène had gezet.   

Dus de algemeen directeur van voetbalclub Feyenoord, Mark Koevermans, stapt op vanwege bedreigingen, ruiten die zijn ingegooid en z'n voordeur die beklad is. Dit alles omdat er een nieuw stadion gebouwd gaat worden. Laagschedeligen kennen maar één manier van communiceren en dat is zoals holbewoners dat deden, ongearticuleerde klanken uitstoten en er op los gaan. 

Het ultrarechtse poppedijntje Raisa Blommestijn, die volgens mij dezelfde persoon is als Eva Vlaardingerbroek en Kim Boon, anders hebben we te maken van een FvD versie van Stepford wives, tweette: 'In een democratische rechtsstaat behoort ook de minderheid tegen tirannie van de meerderheid te worden beschermd'. De ironische gotspe! 

Kees van der Staaij, de mannenbroeder van de SGP, vraagt aan Hugo de Jonge n.a.v. zijn uitspraken over bewust ongevaccineerden: "Wat is vrijheid uiteindelijk waard als je zegt: je hebt vrijheid, maar je moet wel doen wat wij willen". Dat is het hele grondbeginsel van de gristelijke achterban van Kees, u weet wel die mensen die zeggen van 'je mag wel homofiel zijn (ja zij gebruiken dat jaren vijftig woord nog), maar je mag niet praktiserend zijn' om nog maar niet te spreken over wat Kees en veel van zijn gristenen vinden van het huwelijk tussen mensen van hetzelfde geslacht, de keuze voor abortus of euthanasie. De wil waarvan zij denken dat God hen die oplegt, daar geven ze graag hun keuzevrijheid voor op. 

10 Jaar Aidan's World #23

Och ja, de 'jubeljaarblogjes', geschreven in het jaar dat ik vijftig werd. Met heel veel plezier gedaan. Omdat vijftig voor mij betekende dat ik het maar mooi volbracht had en ik de rest wat nog ging komen als extra tijd zag, wilde ik middels die blogjes mijn leven tot dan toe in retrospectief onder de loep nemen. Steeds geïntroduceerd met een liedtekst behandelde ik een bepaalde fase uit m'n leven. 

Deze ging over mijn halfslachtige aspiraties om iets te gaan doen in de mode- en tv-wereld. Nog steeds blij met de conclusie van het blogje dat het bij proberen gebleven is. Wel leuk dat ik, jaren nadien, al weer lange tijd contact heb met Harry Klooster, die voor een interview in het radioprogramma 'Uit De Kast', waarvan ik columnist was, naar de studio was gekomen. Helaas was dat precies de enige keer dat ik er niet bij kon zijn. Maar contact hebben we gehouden en onlangs hebben we besloten om elkaar nu toch eens écht te gaan zien. Als u nog meer van de 'jubeljaarblogjes' wilt lezen, kunt u op de website-versie van 'Aidan's World' rechts bij labels klikken op 'jubeljaar', dan kunt u ze allemaal lezen, vanaf mijn geboorte door alle voor mij belangrijke gebeurtenissen heen van die eerste vijftig jaar.

maandag 27 april 2015

Starring....Aidan

"I'm gonna live forever, I'm gonna learn how to fly. 
I feel it coming together,

people will see me and cry."

Irene Cara, 1980

Zelf zou ik er nooit opgekomen zijn, maar na mijn 20 kilo gewichtsverlies kwam het voor dat los van elkaar verkooppersoneel in kledingwinkels, als ik met de uitgekozen kleding de paskamer uitstapte en naar de spiegel liep zeiden: "Jij zou modeshows moeten gaan lopen ". Dat idee heb ik even laten bezinken en op een gegeven moment in de Gouden Gids gezocht naar bureaus en zo kon het gebeuren dat ik op 16 augustus 1983 de deuren binnenstapte van Elegance Agency in Den Haag. Na een gesprek en een stukje lopen en ik geloof ook maten doorgeven zou ik horen of ik geschikt bevonden werd om in hun gelederen te worden opgenomen. En dat werd ik, er zat een cursus aan verbonden waarbij geleerd werd hoe te lopen, de juiste houding, hoe kleding te showen, omkleden in een gelimiteerde tijd en er werd heel nuchter gekeken naar wat je goede en minder goede kanten waren van je fysiek. Aan het eind was er een examen en ook dat heb ik gehaald. 

Ik heb in die tijd dan ook wat dingetjes gedaan van modeshows in het Congresgebouw en het Promenade hotel tot in winkels waar ik ooit zelfs zwemkleding heb geshowd in de tijd dat, o gruwel, Speedo's nog in waren. Het echtpaar wat de agency runde gingen uit elkaar en het bedrijf stopte ermee dus was mijn carrière beëindigd. Tijdens de lessen werd ons verteld dat je vooral aan zelfpromotie moest doen in de modewereld, ik zag dat anderen daar vrij goed in waren en zich naar voren wisten te dringen, maar daar ligt niet mijn sterkste kant. 

Van modeuithangbord naar popster is een kleine stap leek me en daarom reageerde ik ook op een advertentie in de krant van zomer 1986 waarin "zangtalent" werd gezocht voor een nieuw op te richten popformatie. Bij het zoeken naar de juiste datums voor mijn jubeljaarblogjes in m'n dagboeken die ik als jongmens bijhield viel de advertentie er uit zodat ik achteraf nu snap waarom 'zangtalent' tussen aanhalingstekens stond. Ik ben op gesprek geweest en de bedoeling was een groep op te richten met 5 jongens à la de Dolly Dots. Let wel dat er toen van Take That-achtige groepen nog geen sprake was. Pionierswerk dus. Wie de boybands die erna gekomen zijn een beetje kent zal kunnen inschatten wat de bedoeling was. Na een selectieprocedure werd ik niet uitverkoren om in 'Fritsh' te komen zingen, voornamelijk omdat ik ál 21 was en ze liever tieners wilden hebben. Fritsh is later opgegaan in Bam To Bam Bam die een klein hitje hadden met "Like A Locomotion" en in 1989 hun gebrek aan zangtalent in hun gezicht zagen ontploffen bij de voorronde voor het Eurovisie Songfestival waar ze laatste werden, een jaar erna werd de groep opgeheven. 

Zo halverwege de jaren 90 werd mijn aandacht gevestigd op Harry Klooster Casting, je kon je daar in laten schrijven en op die manier worden gecast om in producties je opwachting te maken. Ik heb in een aantal series gezeten, o.a. "Onderweg Naar Morgen" en "Mijn Dochter En Ik" tot ik het onvergefelijke deed en nooit meer ben gebeld. Omdat ik in die tijd ook erg weinig TV keek kende ik niet altijd de programma's waar ik in kwam, zo gebeurde het dat ik bij "Mijn Docher En Ik", waarbij de opnames een hele dag en avond in beslag namen, de dames van de kantine een hartelijk goedemorgen wenste, later de actrices uit de serie bleken te zijn. Ik had geen idee. Ik vond het voornamelijk leuk om te zien hoe alles in z'n werk ging en de verschillende werkwijzen, bij "Onderweg Naar Morgen" was een vrij strak werkschema omdat het iets dagelijks was, met leuke kleine bordkartonnen sets, terwijl ik ook in een serie heb gezeten waarvan ik de naam niet meer weet waarbij veel langer de tijd werd genomen en er zelfs op locatie bij iemand die zijn huis beschikbaar stelt werd gedraaid waarbij de stoppen doorsloegen omdat die enorme lampen teveel waren voor een huis stoppenkast. Het is veel wachten en genieten van de goede catering en voor een observerend mens zoals ik is er veel te zien, waarbij ik me plaatsvervangend schaamde voor de mede 'extra's' die zich schaamteloos tegen de acteurs aan bemoeiden die dat zichtbaar niet prettig vonden maar professioneel genoeg waren om dat, voor de opdringerigen althans, niet te laten blijken. Ik wist wel beter. En toen belden ze voor "Goede Tijden Slechte Tijden" en kon ik niet, "Ja maar het is "Goede Tijden Slechte Tijden!!!"  antwoordden ze alsof ik zojuist de honderdduizend had afgeslagen. Na deze weigering ben ik nooit meer gebeld. 

Mijn grootste anderhalf uur van faam heb ik ervaren toen ik in mei 2000 meedeed aan de quiz "Get The Picture" met Paula Udondek. Geweldig leuk om gedaan te hebben. Eerst een test doorstaan of ik wel genoeg kennis had, daarna voor een groep vreemden mezelf voorgesteld en ook vragen beantwoord met een camera op me gericht om te zien of ik wel genoeg 'flair' had als GTP-kandidaat, om vervolgens na enkele weken aangemoedigd door vriendin Letitia en verloofde uit die tijd 3 keer in het programma te verschijnen en er een leuk bedragje te winnen.

Terugkijkend had ik er natuurlijk veel meer uit kunnen halen, had ik bij Harry Klooster gewoon es langs moeten gaan, zelf moeten bellen voor opdrachten, me aan moeten bieden, e.d., maar zoals gezegd zit dat niet in me en was de drang dus ook niet zo heel groot, bovendien was dit allemaal in een tijd voor het wereld wijde web. Een vorm van bekendheid toen was zo heel anders dan nu, in deze tijd zou ik er niet aan moeten denken. En stel je toch eens voor dat ik als voormalig boybandlid nu gedoemd zou zijn om met andere c-sterren in programma's te verschijnen als 'sterren springen/dansen/schaatsen/in de jungle/enz.'. Gelukkig is die gifbeker aan me voorbij gegaan.

Modeshow 1984

1986: "Zangtalent"

1996: "Onderweg Naar Morgen" met een dronken (gespeeld hè) Marjolein Keuning.

2000: "Get The Picture".

Abel

Zo heel af en toe sta ik mijn blogje af aan iemand anders, omdat die persoon iets belangrijks heeft te vertellen. Vandaag is deze ruimte voor de achtjarige Abel die samen met zijn moeder het volgende heeft geschreven waar u en ik iets van kunnen leren om wat meer open minded te zijn naar anderen toe die misschien net even anders zijn.

Ik ben Abel. Ik ben een kind, net als alle anderen. Ik wil graag spelen, leren, de wereld ontdekken. Vriendjes maken. En toch ben ik ook ‘anders’. En dat is oké. Het maakt mij extra bijzonder.

Maar het is ook moeilijk. Ik hoor, zie en ruik alles. Geluid is al snel lawaai, en licht al snel te fel. Eten is moeilijk. Kijk jij blij, of juist boos of verdrietig, dan begrijp ik je vaak niet. Ik begrijp jouw grapjes niet altijd, en soms denk ik juist dat je een grapje maakt, terwijl je eigenlijk boos of verdrietig bent. Soms krijgen we dan ruzie, en begrijp ik niet waarom.

Ik ben ontzettend slim, maar toch gaat het heel moeizaam op school. Omdat ik de wereld anders beleef dan jij.

Ik vind het fijn als alles voorspelbaar is. En ik heb het nodig dat jij heel duidelijk bent. Ik kan ontzettend enthousiast zijn over bepaalde dingen en weet daar dan ook heel veel van. Mijn denkwereld is vaak heel zwart-wit. Zo ruim ik graag zwerfafval op, en vind ik het heel erg als jij dat niet doet.

Ik heb een bijzonder goed geheugen en kan heel goed details onthouden. Soms is dat handig, maar soms ook niet. Dan onthoud ik dingen die eigenlijk niet zo belangrijk zijn. Dan raakt mijn hoofd vol, en kan ik niet goed bezig zijn met dingen die op dat moment wel belangrijk zijn.

Soms is mijn hoofd zo vol, dat ik het even niet meer weet. Dan kruip ik weg, of ik doe juist heel druk. En ik word ook wel eens boos.

Ik weet dat jij dat misschien lastig of vervelend vindt. Dat voel ik vaak goed aan. Maar op zo’n moment kan ik niet anders.

Als jij mij een beetje begrijpt, of als ik merk dat jij je best doet om mij te begrijpen, dan heb je aan mij een trouwe vriend. Ik word er heel blij van als ik merk dat mensen mij een beetje begrijpen. Al zul je dat misschien niet altijd aan mij zien.

Ik ben Abel en ik ben 8 jaar. Ik heb autisme. De afgelopen weken heb ik samen met mijn moeder dit stukje geschreven. Omdat we er samen voor proberen te zorgen, dat mensen mij (en anderen) beter begrijpen. Er zijn heel veel kinderen zoals ik. En dat is oké. Wij zijn bijzonder. En wanneer het jou lukt om dat te waarderen, dan maken we samen de wereld een stukje mooier.

Ik ben trots op mijn verhaal, en ik vind het gaaf als jij het verder wilt vertellen.

U begrijpt dat ik hiermee aan Abel's verzoek om zijn verhaal verder te vertellen heb willen voldoen.

Abel.

Smartphone

Een paar maanden geleden werd ik er al op geattendeerd door mijn provider: 'Je abonnement loopt af in november, maar je kunt nu al een nieuw abonnement afsluiten en een nieuwe telefoon uitzoeken!' Dit alles op juichtoon. U kent mij inmiddels, ik vind daar niets te juichen aan, zeker het uitzoeken van een nieuwe smartphone niet, en ik doe dan ook zo lang mogelijk met mijn foontje tot het niet meer kan, en dat was nu.

Ik wist dat ik een nieuwe moest, omdat de mijne steeds aangaf vol te zijn en het geheugen niet meer volgens de huidige maatstaven was, de apps van nu vergen veel meer geheugen dan een paar jaar geleden. Ik kijk dan al voorzichtigjes op de website van mijn provider en die hebben dan al een keus voor je gemaakt, maar je kan ook zelf middels vragen er achter komen welke smartphone voor jou geschikt is. Ik word daar zenuwachtig van. Ik heb een smartphone om een smartphone te hebben, ik doe er niets wezenlijk belangrijks mee. Dus die in de duurste categorie vallen af, de goedkoopste ook, goedkoop is duurkoop, u weet toch. Het moest er één worden in het middensegment. 

Mijn provider meent dan ook dat ze me moeten bellen, zonder dat ik daar om gevraagd heb. Gelukkig laten ze van te voren weten dat ze dat gaan doen en met welk nummer, zodat ik het heb kunnen negeren. November is nog lang weg, dacht ik steeds. Ik heb wel met een vriend die er verstand van heeft naar gekeken, en hij raadde mij de website Tweakers aan waar een tweemaandelijkse 'best buy guide' op staat. Twee foons kwamen goed uit de bus, OnePlus Nord 2 en Samsung Galaxy A52s 5G. Die heb ik dan weer met elkaar vergeleken met de bekende lijstjes met plusjes en minnetjes en de keus is uiteindelijk gevallen op die van Samsung. En omdat ik nu toch ben gevaccineerd vanzelfsprekend de 5G optie erop genomen.

Ik heb de telefoon van de week besteld omdat mijn oude foontje om de haverklap aangaf dat z'n mandje vol zat en daar was ik wel klaar mee. Ik moest 'm dan wel binnen zeven dagen ophalen in de shop, voel geen druk, en dat heb ik maandag gedaan. Het is weer even wennen, omdat alles net even anders is dan ik gewend ben, en er kan vast heel veel meer dan ik nu doe, maar ik geloof wel dat we vriendjes kunnen worden. Het enige wat me meteen opviel, en dat is met meer apparaten waar een snoer(tje) bij hoort, dat daar erg op bezuinigd wordt, belachelijk kort! Vriendin Talitha had nog een snoertje met een wat werkzamere lengte. Ik heb de gebruiksaanwijzing gedownload om op een later moment eventueel voor mij onbekende functies te leren kennen, maar voor nu doet ie wat voor mij belangrijk is.

Rotterdam en omstreken

"Ach, het leven brengt je zo es ergens" is steevast mijn antwoord als random mensen mij vragen hoe ik, geboren en getogen in Den Haag, onder de rook van Rotterdam terecht ben gekomen. Maar het was de liefde, een goed verstaander begrijpt dat ook uit mijn antwoord. En ik ben er gebleven beurtelings in Rotterdam zelf of er tegenaan. 

Doordat ik er ben gaan wonen zijn er verschillende levenslopen door beïnvloed, heel organisch, maar toch. Mijn ouders waren in de jaren tachtig vanuit Den Haag naar Doetinchem verhuisd, maar doordat de gezondheid van mijn vader achteruit ging wilden ze dichter in de buurt gaan wonen. Het werd heel dicht, dezelfde straat zelfs. Iets later besloot mijn zus die afwisselend in Argentinië en Nederland woonde om voorgoed voor Nederland te kiezen en kwam ook richting het Rotterdamse, waar ze vanaf de jaren zeventig zelf ook al had gewoond. En toen haar dochter naar Nederland kwam, sprak het voor zich dat zij zich ook in deze contreien ging vestigen, ze heeft er samen met haar man een gezin gesticht en zo ziet u dat door de keuze van een bewust alleenstaande kinderloze man een aantal levens richting hebben gekregen. Heel wonderlijk als je er over nadenkt. En bijzonder hoe dingen kunnen lopen, men verlegt een steen in een rivier en het voltrekt zich. Moet altijd aan het programma 'Verborgen Verleden' denken waarin Bekende Nederlanders op zoek gaan naar hun verleden en bepaalde (vestigings)keuzes de levensloop van hele families hebben bepaald.

Nu wil ik niet zeggen dat van mij een aanzuigende werking uitgaat, maar twee dierbare vrienden uit de regio Leiden zijn een paar jaar geleden ook naar Rotterdam verhuisd en een geweldige vriendin die ik bijna twintig jaar ken is vanaf volgende maand een (import) Rotterdammert. Bij hen had de verhuizing naar hier waarschijnlijk toch wel plaatsgevonden, maar laat mij nu maar in de waan dat het door mijn aanminnige aanwezigheid komt.

Rotterdam ís ook een geweldig leuke stad, een echte wereldstad. Zoals gezegd, ik woon onder de rook, maar het is maar een klein stukje om midden in het bruisende centrum te staan. Buitenlandse vrienden zeggen dat in hun land Rotterdam echt onder de aandacht wordt gebracht onder de noemer: 'Je hebt niet geleefd als je Rotterdam niet hebt bezocht'. En er is veel te zien, de (nieuwe) architectuur, musea, ontelbare restaurants, groen en rust als je dat wilt en er is een aanzienlijk stuk oud Rotterdam wat niet is gebombardeerd wat fantastisch is om te zien.

Zelf ben ik ook nog steeds met enige regelmaat 'toerist in eigen stad', zoals een tijdje terug met de watertaxi over de Maas, een eenmalige gebeurtenis, niet alles is jofel, de kubuswoningen bezocht en weer een nieuw geweldig restaurant ontdekt. Den Haag zit in mijn genen en hart, dat zal altijd blijven, maar mijn hart is groot genoeg om er ook een plekje voor Rotterdam in te hebben.

In Memoriam: James Michael Tyler

Soms ben je op het juiste moment op de juiste plek, zoals acteur James Michael Tyler. Hij was als figurant op auditie bij de serie 'Friends', toen bleek dat hij de enige figurant was die met een cappuccino-apparaat overweg kon toen men een barkeeper nodig had. Hij kreeg die terugkerende figuranten rol in eerste instantie zonder personage-naam en zonder tekst. Het bleek geblondeerde haar kwam doordat een leerling kapper de dag voor de auditie met zijn haar had geëxperimenteerd. Dat beviel de producers zodat hij het de hele serie zo heeft gehad. 

Later kreeg hij de naam Gunther en ook zo nu en dan wat tekst. Het personage bleek van Nederlandse komaf te zijn en zo af en toe zei hij ook Nederlandse dingen. De rode draad door de serie heen was zijn liefde voor Rachel welke nooit beantwoord werd. 

James Michael heeft in de 10 jaar dat de serie heeft gelopen in 185 afleveringen gespeeld. Hij zou zijn grootste wapenfeit blijven. Hij heeft nog in zes niet zo heel succesvolle films gespeeld.

Tijdens de 'Friends-reünie' was hij heel kort te zien middels zoom. Hij was toen al ziek. Hij leed aan prostaatkanker welke is overgeslagen op zijn botten. Afgelopen zondag is hij overleden. Hij is slechts 59 jaar geworden. 

De kers op de taart

Na het hele lekkagedebacle is afgelopen weekend de kers op de taart gezet. De door de lekkage verruïneerde muren in de slaapkamer en gang waren al opnieuw gestuukt maar dienden nog behangen te worden. Daarvoor hadden zich vrienden Rick en Chris aangemeld, en bij voorbesprekingen kwamen we er achter dat nieuw gestuukte muren niet zomaar konden worden behangen, die dienden te worden voorbehandeld, en dat moest weer intrekken. 

Dus zaterdag kwamen ze om de muren in te smeren en een klein stukje van een muurtje bij de trap opnieuw te behangen dat ook schade had opgelopen door de lekkage en waarvan ik nog behang had. De muur in de slaapkamer bleek al door de stukadoor te zijn voorbehandeld, zodat daar wel al kon worden behangen, maar dat was een secuur werkje omdat ik daar nog wel behang van had, maar geen hele rollen meer. Die waren ook niet meer leverbaar. Rick is iemand die heel precies en goed doordacht te werk gaat en zodoende lijkt het of de lekkage nooit heeft plaatsgevonden, maar u (door de blogjes) en ik (door het daadwerkelijk ervaren) weten wel beter. 

En passant kwam ik achter het feit dat mijn wekker die op stroom werkt een compartimentje heeft voor een batterij voor als de stroom uitvalt. Ik had geen idee, terwijl ik die wekker al jaren heb. Ik kwam op deze ontdekking door Chris die mij dat meedeelde toen mijn wekker knipperde nadat we de stroom er even hadden afgehaald voor het plaatsen van een nieuw lichtknopje. Het was een openbaring.

De tweede dag was er nog een klein stukje slaapkamer te doen en werd er verder gegaan met het gangetje, daar had ik nieuw behang voor gekocht en ook hier werd er weer heel secuur gewerkt om het patroon netjes te laten verlopen. Ik ben zeer blij met het resultaat, precies zoals ik voor ogen had, met de kleur groen die exact die van de nieuwe vloerbedekking is. Wij mannen met artistieke neigingen hebben de aangeboren gave dat haast blindelings bij elkaar te kunnen zoeken op verschillende locaties. 

Ik ben deze lieve vrienden zeer dankbaar, ik heb ze dan ook met spijzen en dranken proberen te verwennen deze twee dagen, want ze hebben hun weekend zomaar voor mij ingeruimd. Parels zijn het! Vandaag ga ik de plintjes er weer op monteren en de decoratieve memorabilia die er hing in slaapkamer en gangetje weer terugplaatsen. 

 

Omringd door gekken week 43

U en ik vroegen ons af hoe je in godsnaam op het idee kan komen voor zoiets walgelijks als een vijftig uur durende dansmarathon en dat dan ook nog non-stop op tv uit zenden. Welnu, de fijnbesnaarde John de Mol kwam reeds negen jaar geleden al op het idee. Hij zag de film 'They Shoot Horses Don't They' waarin wanhopige mensen proberen ten koste van alles een geldprijs te winnen door zo lang mogelijk te dansen. De wedstrijd, die dagenlang voortduurt, is zo hevig dat er doden vallen. En zo, lieve mensen, kom je aan je programma ideeën. 

Thierry Baudet in een toespraak voor zijn thierroristen-aanhang op 16 oktober j.l.: "We zitten ook al jaren in een seksuele lockdown, want AIDS bestaat helemaal niet voor blanke hetero's. Condooms gebruiken is flauwekul, die zijn net als coronavaccins aan ons opgelegd door Big Pharma". 

Een jongen van 15 jaar heeft in Den Haag een dakloze man voor de tram geduwd, die daaraan is overleden. Ik ben dan met stomheid geslagen. In het journaal hoorde ik iemand zeggen: "Ja, je weet niet wat er gebeurd is, om dan meteen met een vinger te wijzen". Serieus? In welk universum is het oké om voor wat voor reden dan ook iemand voor een aankomende tram te duwen? 

Dus door overheidsfalen zijn 1115 kinderen uithuisgeplaatst, u weet wel het toeslagenschandaal waarover het kabinet is gevallen. Diezelfde gevallenen inclusief de kopstukken zijn nu aan het formeren. Nieuwe verkiezingen zegt u? De uitkomst zal nagenoeg hetzelfde zijn, omdat het grootste gedeelte van de bevolking het geen reet uitmaakt, die hele toeslagenaffaire niet, omdat het hen niet treft. 

Geplande operaties worden weer afgezegd doordat de besmettingen stijgen en de IC's weer vol raken met coronapatiënten, waarvan 90% ongevaccineerd is.

De Forumjeugd, JFVD, stelt dat de inheemse Nederlander aan het uitsterven is en noemt één van de oorzaken het 'megalomane project van de massa-immigratie'. 'Dus', zo gaan ze verder, 'maken we onze nieuwkomers zélf'. Alle gelukzalige Forumjeugd-ouders krijgen een boreaal rompertje cadeau. Hoewel rompertjes het meest unisex-kledingstuk ooit is, kunt u aangeven of u een jongetjes- of meisjesrompertje wilt. Forumjeugd is erg van de duidelijke genderrollen, u weet toch.  Op het rompertje staat een hertje afgebeeld met het Forum voor Democratie logo in de bek met de tekst 'Nieuwkomers maken we zelf' eronder. Hoewel dit een scène uit Koefnoen lijkt, is dit tenenkrommend écht. Googelt u er maar eens op. 

Een huisarts in Staphorst vaccineert patiënten stiekem thuis, vanwege het taboe wat er binnen de geloofsfanatistische gemeenschap op heerst. Volwassen mensen die doodsbang zijn voor het oordeel van de gemeenschap. Banger nog dan voor het oordeel van God, want die ziet immers alles, ook dat jij je stiekem laat inenten, Geertruida! De hel in het hiernamaals moet het dus afleggen tegen de hel op aarde van de kans uitgestoten te worden van de geloofsgemeenschap. Maar was het niet Jezus zelf die zeide:"Men mag God niet op de proef stellen", toen de duivel hem vroeg van een tempel te springen? 

Tegeltjeswijsheid 408

 

10 Jaar Aidan's World #22

Het theater ben ik sinds de pandemie nog niet in geweest, en ik wacht ook gewoon nog even af. Misschien het volgende theaterseizoen. Ik ga nu ook zo af en toe naar de bioscoop en eet ook weer in restaurants, maar u kent me ik ben van de babystapjes. Ik hoor alweer over stijgende besmettingen, meer opnames in ziekenhuizen en, welja, nog maar weer eens een nieuwe variant. 

Maar het blogje van zeven jaar geleden gaat over het standpunt van Gerard Cox, waar ik me nog steeds in kan vinden, terwijl ik ook de artiesten snap die vanuit de eerste hand willen weten hoe hun voorstelling is geland. Zeker het voorbeeld uit het blogje, dat toneelstuk ging over AIDS en de maker wilde weten hoe de bezoekers de voorstelling hadden ervaren. Zulke gesprekjes met de maker of een complimentje geven over het getoonde vind ik ook leuk, maar ik hoef niet op de foto met ze of een handtekening, ik ben geen 12 jaar meer. 

 

dinsdag 25 november 2014

Artiesten en vlooien

Gerard Cox, die door het land toert met een voorstelling, heeft een uitspraak gedaan waar ik het volledig mee eens ben:
"Tijdens mijn jarenlange afwezigheid in het theater is er een nieuw fenomeen ontstaan, namelijk dat artiesten na afloop nog even gezellig naar de foyer gaan om zich door het publiek te laten bewonderen. Daar ben ik tegen mensen. Zodra het licht uit is en het doek dicht, gaan we ieder ons weegs."

Zoals regelmatige lezers van mijn blogjes weten ga ik vaak en graag naar het theater, maar ik heb niet de geringste behoefte om de artiesten na de voorstelling, na hun werk dus, aan te spreken. Uitzonderingen bevestigen ook hier weer de regel, na een kleine voorstelling die ik met vriend Rick had bezocht was de regisseur en tevens acteur van het stuk benieuwd naar reacties van de bezoekers, en dan is het vakgerelateerd voor hem en is het leuk om van gedachten te wisselen, maar ik bedoel meer de mensen die in artiestenkringen bekend staan als 'artiestenvlooien', die vinden dat ze het récht hebben op een handtekening en om op de foto te gaan met iemand die net moe van zijn/haar optreden is. Er is een wijdverspreid misverstand dat artiesten zich dat maar moeten laten welgevallen omdat het deze mensen zijn waaraan ze hun populariteit te danken hebben.

Zoals ooit in een TV-programma "Fans!" was te zien zijn het veelal mensen met een verstandelijke beperking die dit gedrag vertonen, en dan is het ook wel weer begrijpelijk dat artiesten hun sociale kant laten zien omdat deze mensen geen idee hebben dat het zeer ongepast is, tevens zijn het mensen bij wie men duidelijke grenzen moet aangeven omdat ze die zelf moeilijk kunnen stellen. Ik werk in een dienstverlenend beroep en heb mezelf voor een gering bedrag verhuurd om leuk te doen tegen de verschillende mensen met wie ik contact heb tussen 9.00 en 17.30, maar daarna is het klaar en ik moet er niet aan denken dat die voor mij onbekende mensen het nodig zouden vinden om na die tijd ook nog tegen me aan te kletsen. Maar als artiest moet je dat dus maar goed vinden.

Ik ken van een afstand een zeer sneu geval van een bijna 60 jarige man die zich op diverse manieren opdringt aan alles wat maar enige bekendheid geniet of ooit heeft genoten. Zijn hele leven staat in het teken van het aanbieden van bosjes Lidl-bloemen of tekeningen, het op de foto gaan met, en zelfs het eisen van antwoord als hij de desbetreffende artiest zelfgemaakte CDtjes opstuurt met hun werk. Hij had niet misstaan in het eerder genoemde programma "Fans!", een prototype artiestenvlo.

Soms zijn artiesten ook verplicht om hun nieuwe CDtje na de voorstelling gesigneerd te verkopen, van dat half uurtje maken ze meestal wel iets, maar er is een artiest, wiens naam ik niet zal noemen, die dat met de grootst mogelijke tegenzin doet. Ik heb het twee keer na een voorstelling gezien, terwijl ze op het toneel zo geweldig leuk overkomt zit ze wat chagrijnig achter haar tafeltje met een viltstift in de hand. Daarom begrijp ik Gerard Cox zo goed, we betalen voor een voorstelling, de artiesten leveren, en dan is het mooi geweest en moeten we niet bruut uit de zo juist geschapen illusie worden ontwaakt met een zichtbaar met tegenzin handtekening zettende vedette.

Dubbele moraal

Stel, uw (klein)dochter, zusje, nichtje, buurmeisje of whatevermeisje van 17 jaar heeft een baantje als pizzabezorgster, ze belt aan bij een bezorgadres en een man in een badjas die ver openstaat doet open, een andere man in een soort sm pakje slaat zijn arm om haar heen en grijpt haar tussen haar benen, zeggend: "Dit is toch de droom van elke pizzabezorgster?" terwijl die in die badjas het filmt. U zou die kerels aan de hoogste boom, en terecht. Tevens zou ons land te klein zijn en zouden bepaalde types zich geroepen voelen om voor eigen rechter te gaan spelen, de viezeriken zouden hun leven niet zeker zijn.

Maar nu gaat het om een jongen van 17 die pizza's bezorgde waarbij zich hetzelfde scenario afspeelt en zijn het twee wijven, Cato en Michelle, die hem aanranden. De jongen raakte in paniek, zelfs in shock en is volledig over zijn toeren weggegaan. Zijn baas belde de wijven op en kreeg te horen "Hij wilde niet neuken, je moet hem ontslaan". Hij drong bij de jongen aan om aangifte te doen bij de politie (dat is nog eens een baas). Doordat de jongen een misbruikverleden heeft is deze afschuwelijke gebeurtenis hard aangekomen bij hem, hij heeft o.m. last van paniekaanvallen en heeft wekenlang niet kunnen werken. 

Tijdens de zitting verklaarden Cato en Michelle dat ze niet wisten dat hij minderjarig was, ze onder invloed waren en dat het niet had mogen gebeuren. Hun advocaat noemde het 'een grap'. De jongen was niet aanwezig, maar de rechter las zijn slachtofferverklaring voor: 'Voor mij stortte mijn wereld in. Ze hebben me tegen mijn zin en toestemming betast. Het heeft me psychisch pijn gedaan'. 

Op het immer genuanceerde social media vindt het grootste gedeelte dat de drie maanden cel die het Openbaar Ministerie tegen de daderessen eist gerechtvaardigd of soms zelfs te weinig, maar er is een hele kleine groep die vindt dat het inderdaad een droom is van elke 17 jarige jongen om aangerand te worden door twee vrouwen. U begrijpt, dit zijn mannen van een bepaald niveau, troglodieten aan wie tweeduizend jaar beschaving en evolutie volledig is voorbijgegaan. Zij hadden het wel geweten als hen dat op die leeftijd was overkomen, de jongen wordt door hen voor van alles en nog wat uitgemaakt, nou ja, u kunt zich vast een beeld malen van dit soort simpletons.

Adolescente jongens moeten in hun optiek ten alle tijde hun onrustige lid in alles wat vrouw is en ademt willen steken, want zo is het nu eenmaal. Eén neanderthalerachtige stelde dat het onnatuurlijk was dat die pizzabezorger het als onprettig heeft ervaren en had het over een gemiste kans om in één adem te verkondigen dat als het zijn dochter zou overkomen hij de betreffende onverlaat persoonlijk de schedel zou klieven. (hij gebruikte vanzelfsprekend een andere terminologie). Dit soort mannen bestaan dus nog steeds, het zal je vent maar zijn. 

Ik hoop dat de jongen dit walgelijke gebeuren een plek kan geven en nogmaals thumbs up voor zijn baas die zijn medewerker serieus nam zodat Cato en Michelle veroordeeld kunnen worden voor hun wandaad. 

Cato en Michelle tijdens de zitting. 

Meer dan duizend woorden

 

1918. De tweede golf van de Spaanse Griep in Californië, mondmaskers, toen al. 

1934. Het wapenarsenaal gevonden in de auto van Bonnie & Clyde nadat ze
waren vermoord in een hinderlaag.  

1898. Zo stelde men zich het politiewerk voor in het jaar 2000. Soort drones

1951. The Admiral Tele-Bar, een entertainment-center bestaande uit een zwart-wit tv, een AM-FM radio met pick-up en een speaker, een afsluitbare bar met 32 glazen en een dienblad. Het is slechts 1 jaar gemaakt en kostte $895,-

1983. Paus Johannes Paulus II praat met Mahmet Ağca, de man die een moordaanslag op hem pleegde, in een Italiaanse cel.

Woonprotest

Ahmed Aboutaleb van Rotterdam is vorige maand gekozen tot de beste burgemeester ter wereld. Ter wereld! Ik vraag me af of dat een titel is die nog terug te vorderen is.  Zondag was er een vreedzaam woonprotest in zijn stad waar zijn politie en ME onnodig hardhandig hebben ingegrepen. 

Ter vergelijking, de terreur-boeren die met hun tractoren het hele Malieveld aan gort hebben gereden, een landelijk verkeersinfarct veroorzaakten en en passant ergens nog een deur uit ramden om het nog maar niet te hebben over de doodskisten met namen van politici erop, alsook de wapjes die met Jodensterren, afschuwelijke leuzen over de Tweede Wereldoorlog en een galg hun demonstraties opleuken worden door collega burgervaders en -moeders en politie geen strobreed in de weg gelegd. Voetbalhooligans krijgen op dezelfde dag ongehinderd de kans om een politiebusje te slopen ergens in Gelderland, vanwege blijdschap over de overwinning, dan wel teleurstelling over het verlies, dat is nooit helemaal duidelijk. 

Maar vreedzame demonstraties betreffende woningnood en klimaat worden met veel machtsvertoon en geweld letterlijk neergeslagen. Zondag hebben ze een aantal demonstranten preventief gearresteerd, zoiets noemt men repressie en is een democratie onwaardig. Deze actie van de politie en ME was ruim van te voren al bedacht, wapenstokken, hondenbrigade en zelfs een waterkanon waren allemaal aanwezig. Verschillende deelnemers aan de demonstratie zeggen los van elkaar hetzelfde: 'Er was niets aan de hand de demonstratie verliep ordelijk en geweldloos tot de politie met zwaar geschut amok kwam maken.

Ahmed kan natuurlijk zelf ook de hem gegeven titel beschaamd teruggeven, het is maar een idee. 

Pim Lammers

Omdat ik nu alweer zeven  jaar niet meer 'in de boeken' zit, heb ik de opkomst van auteur Pim Lammers gemist. Pim debuteerde in 2017 met zijn prentenboek 'Het lammetje dat een varken is' met illustraties van Milja Praagman. Het is het allereerste Nederlandse transgender-prentenboek. Het werd in 2018 bekroond met een Zilveren Griffel. Daarna volgenden o.m. 'De boer en de dierenarts' over de liefde tussen twee mannen, 'Een tent vol'  een boek vol weetjes over het circus en 'Het grote kleine monster' over monsters en stoer zijn. 

Ik kwam over Pim te weten door iets wat hem is overkomen, hij was tijdens de afgelopen Kinderboekenweek, zoals wel vaker, uitgenodigd om op een basisschool dichtworkshops te geven. Pim vindt dat geweldig leuk om te doen en de kinderen voor wie hij het doet ook. Maar deze Kinderboekenweek is hij tot twee keer toe op het laatste moment afgebeld. Twee scholen hadden ontdekt waar zijn boeken over gaan en besloten dat hij niet meer welkom was in de klas. Pim heeft de directeurs van die scholen het volgende bericht gestuurd welke hij op Twitter heeft gedeeld: 

Beste schooldirecteur,

Vandaag zou ik eigenlijk op uw school voor de klas staan. ik had het al helemaal voorbereid: gedichten verzameld, opdrachtjes bedacht. En ik had er zin in, de kinderen hopelijk ook. Maar twee dagen geleden werd ik door iemand van uw school afgebeld: de onderwerpen waar ik over schrijf, gender- en seksuele diversiteit, passen niet bij 'de identiteit van de school'.

Een filmpje op uw website begint met de zin: 'Iedereen is welkom hier'. Maar waarom mocht ik niet komen? Of, nou ja, ik mócht wel komen - zolang ik het dan maar niet ging hebben over 'bepaalde onderwerpen'. Mocht ik niet voorlezen uit 'Het lammetje dat een varken is'? Moest ik mijn vriend verzwijgen als er door een kind werd gevraagd of ik een vriendin had? 

Het is 2021 en we leven in Nederland. Hoewel ik vaker negatieve opmerkingen heb gekregen op mijn boeken, had ik niet verwacht dat ik geweigerd zou worden op een basisschool. 

Het telefoontje deed pijn - ik zat zelf in groep 7 toen ik voor het eerst verliefd werd op een jongen. Het was een verwarrende en vooral ook eenzame periode: ik wist niet wat het woord 'homo' precies betekende en ik dacht dat ik de enige was die zich zo voelde. Het had me heel erg geholpen als er op mijn school open over gesproken werd. Of als ik mezelf had teruggezien in films, op SchoolTV, in kinderboeken. Al was het maar in een gedicht dat een schrijver zou hebben voorgelezen tijdens een dichtworkshop.

Ik moet denken aan alle klassen die ik vandaag zou ontmoeten. Aan de jongens die verliefd worden op jongens, aan de meisjes die verliefd worden op meisjes. Wist u eigenlijk dat er in elke klas gemiddeld één kind zit dat zich niet helemaal thuis voelt binnen de hokjes 'jongen' en 'meisje'? Ik heb met ze te doen. Een school hoort een veilige omgeving te zijn, een omgeving waar kinderen zich thuis voelen en zichzelf kunnen, durven en mogen zijn. Een school als die van u kan verregaande gevolgen hebben voor deze kinderen, niet alleen op jonge maar ook op latere leeftijd.

Hieronder staat een gedicht van mij dat ik in deze Kinderboekenweek nog heb voorgelezen aan een groep 7. Eén jongetje zei meteen daarna: 'Maar dat hoeft helemaal niet stiekem, dat mag gewoon, hoor!'

Hij had gelijk: op zijn school hoefde het helemaal niet stiekem, op zijn school mocht het gewoon. Was dat ook maar zo op uw school. 

Wat jongens niet mogen doen

Nick en ik zijn jongens

en er is veel dat jongens niet mogen doen:

-tot half drie opblijven om enge zombieseries te kijken

-op schooldagen bij elkaar logeren

-met losse handen fietsen

-de schrobzaag en de klopboormachine meenemen naar de hut

-schelden met het woordje ...

-spieken tijdens het veel-te-moeilijke-woorden-dictee

-laten spieken tijdens het veel-te-moeilijke-woorden-dictee

-praten over wie het sterkst is, de beer of de leeuw, terwijl de juf een som staat uit te leggen

-toch nog 'de leeuw natuurlijk' zeggen

-naast elkaar zitten in de klas

-zonder papa en zonder ladder een bal pakken van het dak

-een tweede slokje bier proeven

-mama vragen wat we gaan eten als ze in de yoga-houding zit

Wij zijn jongens

en er is zó veel dat jongens niet mogen doen.

Daarom geef ik Nick

alleen in het geheim,

alleen als niemand het ziet,

een zoen.

© Pim Lammers

Pim Lammers.

Omringd door gekken week 42

De GGD biedt middelbare scholen in delen van Amsterdam met een lage vaccinatiegraad coronalesmateriaal aan. Niet elke school is daar blij mee: 'We willen geen partij kiezen en die indruk willen we ook niet wekken.' Zouden zij het begrip 'door niet te kiezen heb je toch gekozen' kennen? 

Maandag was het Coming Out Day. Iemand had de regenboogvlag aan z'n gevel hangen en vanuit zijn werkkamer kon hij in de eerste twee uur horen: "kanker homo", "kanker gay", "húúúúh gáááy" en "homóóóó". In Rotterdam stopte een auto, het raampje werd omlaag gedraaid om vervolgens "homóóóó" te roepen tegen twee jongens die elkaar een zoen gaven. Kom bij mij niet aan dat Coming Out Day en Pride nergens voor nodig zijn omdat het allemaal geaccepteerd is in Nederland. 

Een commissie van de Raad van Europa heeft onderzoek gedaan naar het functioneren van de democratie en rechtstaat in Nederland. Het parlement is te zwak, individuele Kamerleden worden onvoldoende ondersteund, de informatievoorziening is gebrekkig, er wordt te veel vertrouwd op algoritmes, de rol van rechters is te gering en de overheid staat te weinig open voor kritiek. Kortom politiek en bestuur in Nederland moeten dringend op de schop. U en ik staan niet van deze uitkomst te kijken, maar ik vermoed dat er in Haagse kringen wel weer 'geschokt' zal worden gereageerd. 

Dus Amalia mag koningin worden en lesbisch zijn. Wat een fijnheid, maar als ze nou helemaal geen man of vrouw wil maar gewoon niks, of zo nu en dan casual. En wil ze helemaal geen kinderen, dan gaat het rap achteruit met de troonopvolging. Misschien wil ze wel dertig katten. Wellicht moet het meisje van 18 wiens leven al zo helemaal vast ligt lekker effe gelaten worden. 

Trouwens, is u er nog? Ik vraag het maar even, want afgelopen vrijdag zou 'The Great Reset' plaatsvinden volgens diverse wapjes. 

Een politievrouw ontving appjes over anale seks van haar chef en deelt dat uiteindelijk met een krant. Oordeel van de rechters: De chef mag blijven, de vrouw krijgt ontslag, vanwege het delen van 'vertrouwelijke politie-informatie' en het 'schaden van het imago van de organisatie'. Ze heeft zich bezondigd aan 'ernstig plichtsverzuim'. Strafontslag dus. 

Zo half/half heb ik vernomen dat er een dansmarathon van vijftig uur non-stop wordt uitgezonden op tv.

Ik ging ervan uit dat mensen betaald krijgen om daar aan mee te doen, want wie is er zo gek? Maar nader onderzoek wijst uit dat zulks niet het geval is. De uiteindelijke winnaars krijgen €100.000. De rest niks. Dat er mensen op brancards worden afgevoerd, er blessures zijn en mensen het psychisch niet meer trekken wordt afgedaan met 'We hebben een fantastisch medisch team'. Net als je dacht dat John de Mol en zijn noodlijdende SBS6 niet dieper konden zinken. 

10 Jaar Aidan's World #21

Zo door m'n blogjaren heen publiceer ik soms een 'hertaling' van een lied wat iets in me losmaakt. Ik weet nog dat ik bij de eerste erbij vermeldde dat ik niet pretendeer een vertaler te zijn, maar dat ik het leuk vind om met taal bezig te zijn en op deze manier probeer het gevoel wat het nummer mij geeft over te brengen. En dat is nog steeds zo. 

Dit lied was het tweede nummer wat ik hertaalde omdat het mijn levensmotto is. Daarnaast is Cass Elliot een zangeres wiens stem alleen al me recht in het hart raakt en me telkenmale kan ontroeren.

zondag 23 oktober 2011

"Make Your Own Kind Of Music"

Het nummer "Make Your Own Kind Of Music", is geschreven door Barry Mann en Cynthia Weill en was een hit voor Cass Elliot in 1969. Omdat de tekst mijn levensmotto is heb ik gepoogd een vertaling te maken:

Laat je door niemand zeggen,
dat er maar één liedje is om te zingen.
Ze zullen het je uit willen leggen,
want ze kunnen het niet aan om
iemand te zien zoals jij.

Maar je moet je eigen deuntje fluiten,
zing gewoon je eigen lied.
Je eigen deuntje fluiten zelfs al
zingt niemand mee en begrijpen ze je niet.

Je gaat er aan wennen,
dat je soms allener dan alleen bent.
Je kan het niet ontkennen,
je eigen gang gaan is het moeilijkste wat er is.

Maar je moet je eigen deuntje fluiten,
zing gewoon je eigen lied.
Je eigen deuntje fluiten zelfs al
zingt niemand mee en begrijpen ze je niet.

Dus als jij gaat omdat je verder moet,
en niet bij mij kan blijven,
begrijp juist ik dat heel goed.

Je moet je eigen deuntje fluiten,
zing gewoon je eigen lied.
Je eigen deuntje fluiten zelfs al
zingt niemand mee en begrijpen ze je niet.

Cass Elliot.

Toen was geluk... #97

In mijn basisschooljaren leerden wij rekenen en vooral hoofdrekenen. Ergens in die periode kwamen de eerste calculators voor de gewone mensch op de markt. Rekenmachientjes zouden ze later genoemd worden. Door de basisschoolleraren werd er over gesproken als was het een uitvinding van de duivel weet ik nog. Maar het had natuurlijk een ongelooflijke aantrekkingskracht op ons kinderen. Nooit meer rekenen, speelde er door ons hoofd. 

Warenhuis Vroom en Dreesmann had in die tijd een counter waarop de calculators waren uitgestald en waar je ze kon proberen. De prijzen logen er niet om, kijkt u maar eens naar de advertentie onder aan dit blogje en bedenk dan dat je nu al een rekenmachientje voor €2,99 kunt kopen, wel een heel eenvoudige, maar toch.

Die counter, gesitueerd op de parterre links naast de ingang, is een keer de redding geweest voor twee voor mij onoplosbare moeilijke staartdelingen welke ik voor huiswerk moest maken waar ik niet uitkwam. Ik schreef de twee sommen op, toog naar het warenhuis en toetste ze in op een uitgestalde calculator en voilà, ik had de som gemaakt. met de uitkomst bekend was de staartdeling nadien zo gemaakt. Ja kinders, ik kom uit een gezin zonder calculators, computers had nog niemand, de telefoon zat met een snoer vast aan de muur en om de tv met maar twee netten, die enkel 's avonds en op woensdag- en zaterdagmiddag uitzond, op een andere zender te zetten moest je er naar toe lopen.

Later op het voortgezet onderwijs waren calculators wél toegestaan.

Tegeltjeswijsheid 407

 

Herinnert U zich deze nog #183

 DALIDA

"GIGI L'AMOROSO"

1974

Aantal weken: 13

Hoogste positie: 2

Klik hier als de video niet te zien is.

Van de week zaten we in de bioscoop om de nieuwste James Bond film te gaan bekijken, en nog voor het thema, vaak net zo beroemd als de film zelf, werd ingezet was daar ineens de grote Franse vedette Dalida te horen, met een nummer uit 1968, 'Dans La Ville Endormie', wat qua muziek en interpretatie van de grote dame zelf gerust een James Bond thema had kunnen zijn. Het echte thema van 'No Time To Die' is gezongen en geschreven door het populaire tienerzangersje Billie Eilish en heeft verder niet zo'n indruk op me gemaakt. De tijd van grote namen als Shirley Bassey, Tom Jones en Louis Armstrong als gekozenen voor het thema is in de loop der jaren vervangen door het te gunnen aan wie er op dat moment 'hot' is. 

Maar Dalida dus, onlangs konden we op de tv in het fijne programma 'Chansons' ook al van haar genieten, er was een hele uitzending min of meer aan haar gewijd. Ik heb erg genoten van de serie, alleen wilden Matthijs en Rob te veel in een te korte tijd er doorheen jagen. Het Franse chanson in het algemeen en Dalida in het bijzonder verdienen beter. Maar elke aandacht aan het Franse lied is welkom, want wat zijn er in de loop van de jaren prachtige chansons verschenen.

Het oeuvre van Dalida is enorm ze is begonnen in de jaren vijftig een heeft tot aan haar tragische zelfgekozen dood in 1987 49 albums, 131 singles en talloze verzamelalbums uitgebracht. Die laatsten voornamelijk na haar overlijden, haar broer Orlando beheert haar muzikale nalatenschap en zijn schoorsteen moet natuurlijk blijven roken.

'Gigi L'amoroso' het chanson waar het om gaat is een vrij bijzonder nummer. Allereerst is het ruim zeven minuten lang, u kunt dus gerust even gaan zitten voor het clipje. Daarnaast is het meer een vertelling dan een lied, naast het vrolijke refrein wordt er door Dalida parlando kond gedaan van het wel en wee in een Italiaans dorpje vlakbij Napels en met name over de hartenbreker Giuseppe (Gigi) die op het dorpsplein zijn liedjes zingt en aanbeden wordt door de vrouwen van het dorp, inclusief Dalida. Hij wordt door een rijke Amerikaanse meegenomen naar Hollywood, maar keert jaren later weer terug naar zijn dorp.

Het sprak ons aan want het was een grote hit voor Dalida in diverse landen en in diverse talen. Als u goed kijkt ziet u rechts achter Dalida twee wel heel bekende dames zitten in het publiek die meeklappen. In 1980 kwam er nog een vervolg op deze hit, wederom een heel verhaal, nu op discobeat waarin Gigi dood gaat en in de hemel aankomt en daar vrolijk verder gaat met muziek maken. Maar het haalt het toch niet bij het lieflijke origineel. 

Ja, er is een Nederlandse hertaling van het lied uitgebracht, maar daar maak ik verder geen woorden aan vuil als ik u de titel geef begrijpt u wel waarom. Dit mooie verhaal is door ene Mike Vincent verhaspeld tot 'Friet Met Mayonaise'. 

In Memoriam: Ruud ten Wolde

Sinds een paar jaar zit ik ook op Twitter, maar echt veel post ik niet, mijn blogje en soms een reactie op een programma wat me heeft geraakt of op wat andere mensen posten. Ik heb dan ook niet zoveel volgers en volg zelf ook niet heel veel mensen. De mensen die ik volg zorgen voor een glimlach op m'n lippen en brengen voornamelijk positieve berichtjes op het medium wat me soms doet verbazen over hoeveel (anonieme) chronisch boze en verongelijkte mensen er zijn.

Ruud ten Wolde ben ik gaan volgen omdat hij heel grappige tweets postte, veel over zijn geweldige katten Guus en Finn, een innemend en vrolijk gezicht had en altijd alles met een positieve en humoristische blik zag. Gaandeweg kwam ik er achter dat hij ziek was. Op 23 jarige leeftijd is bij hem kanker geconstateerd en daar streed hij tegen. Ook daar postte hij over, maar altijd met een visie dat het nu dan wel even kut ging, maar dat hij wist dat het op en geven moment wel weer goed zou gaan. Nog niet zo heel lang geleden was hij 'schoon' verklaard. Feest bij de ten Woldetjes, zijn zus Sanne twittert ook, en ook op Twitter, want Ruud had door zijn vermogen om zo veel mensen te kunnen raken met zijn optimisme terecht duizenden volgers die met hem meeleefden. 

Ruud heeft een boek geschreven, 'Ziek gelukkig', waarin hij beschrijft wat hij heeft geleerd van zijn ziekte. Volgende week dinsdag ligt het in de winkel. Hij keek erg naar de release uit, maar helaas kan hij dat zelf niet meer meemaken, want kort geleden ging het opeens heel erg mis. Op 9 oktober is deze geweldige jongen die zo van het leven hield en zoveel positiviteit in zich had voor zichzelf maar ook voor vele anderen overleden. Op 4 oktober initieerde columnist Caroline van Mourik de hashtag #ZiekVeelLiefdeVoorRuud op Twitter, welke viraal ging en Ruud enorm heeft geraakt, zo twitterde zijn zus. Hij kon toen zelf niet meer reageren.  

Ruud mocht maar 29 jaar worden. 

Vriendenweekend

Twee jaar geleden hadden we al afgesproken om gezamenlijk de toen bijna uitkomende nieuwe James Bond film te gaan bekijken. Nou, u weet het er kwam iets tussen, zodat afgelopen vrijdagavond pas het moment was dat ik samen met vrienden Rick en Chris naar Cinerama ben geweest om ons bijna drie uur lang onder te dompelen in de wereld van 007. Ik ga niets zeggen over de inhoud, want u wilt de film waarschijnlijk ook nog zien, maar één aspect wil ik toch ventileren. Ik geloof alles wat ik zie, een frêle dame in avondjapon met uitzonderlijk diep decolleté die getrainde gewapende mariniers-achtige mannen uitschakelt waarbij tijdens de intensieve scènes geen tiet het decolleté uitpiept, ik verblik of verbloos niet. Een inspector Gadget-achtige auto, heel gewoon. Maar een vijfjarig kind dat in een auto zit die bijna van de weg wordt gereden, vervolgens in een vuurgevecht terecht komt en door een eng mannetje wordt gekidnapt en geen kik geeft....DAT BESTAAT NIET!!! In mijn huidige metier maak ik mee dat kinderen in gehoor beschadigende krijssessies uitbarsten enkel omdat ze 'nee' horen over iets wat ze willen 'hebbah'. Maar goed, James Bond, het songfestival onder de films, je móet het gewoon gezien hebben. 

Zondag had ik met andere vrienden, Talitha, Remco, Pieter en Roos afgesproken een dagje 'anders Rotterdam' te gaan doen. Anders in die zin dat we eens buiten de voor ons bekende paden zouden gaan treden. Het werd voor mij een dag van eerste keren. Als eerste, na een leuke wandeling door een onbekend gedeelte van de stad, de watertaxi. We stapten op om ermee naar park Het Park te gaan. We troffen een watertaxichauffeur/schipper/bootsman/kapitein die er zin in had en ons al meenam, terwijl hij eerst naar Rivium voer, de hele ander kant op, zo hadden we waar voor ons geld. Maar zo'n watertaxi vaart als een dolle! Ik kan er nu over meepraten en hoef niet per se nog es mee. Enigszins met wat onvaste benen stapten we uit bij Sint Jobshaven om vervolgens naar park Het Park te lopen om aldaar de lunch te gebruiken. Het volgende was een wandeling naar de zo beroemde kubuswoningen aan de Blaak, waar ik al honderden keren ben langsgelopen en waar toeristen steevast een fotomoment hebben. Deze keer wilden we de voor publiek opengestelde 'kijkkubus' in. Een openbaring, het is een heel complex met naast 38 kubuswoningen ook 13 bedrijfskubussen en een grote hostelkubus. De kijkkubus sprak mijn claustrofobie flink aan, drie kleine ruimtetjes bereikbaar met smalle trappetjes met kleine gekantelde raampjes, alles zat er wel in, kamer, keuken, badkamer, en slaap- en studeerkamers, maar heel benauwend.

Na die ervaring is het een kleine stap naar terrassen bij de Oude Haven voor wijn. Daar heerlijk gezeten toen ons iets ontzettends voor ogen kwam, en u weet eenmaal gezien kan nooit meer worden ontzien. In het bruisende metropool Rotterdam bestaat zoiets als een HotTug. Een HotTug. Het is een elektrisch aangedreven boot met daarin warm water, door een hout gestookte kachel verwarmd. Voor de honderden nietsvermoedende mensen op de terrassen kwam er een HotTub voorbij met daarin wat vanuit de verte leek op een stel kaboutertjes, maar het bleken zeven identieke dames in bikini met een mutsje op. Met letterlijk open mond heb ik het gade geslagen. Alle zeven rookten ze ook, kom daar nog es om anno 2021. Het was een ontluisterend tafereel. 

Het was een dag met vrij veel eerste keren op een rij die we afsloten met een laatste eerste keer, een diner bij De Gele Kanarie. Niemand van ons kende het, maar wat een geweldige afsluiting van een hilarisch leuke dag met veel plezier. Een fijne sfeer, leuke muziek, vrolijk personeel, aangenaam publiek en daarnaast ook nog heel smakelijk en goed bereid en geserveerd eten. Bij elkaar een weekend met een gouden randje met fijne, lieve mensen.