Tegeltjeswijsheid 47

Een leegte is opgevuld

Met zijn heengaan liet ie een leegte na. Een gat die niet gemakkelijk was op te vullen, je wilt het ook niet, dat was zíjn plek, maar het slijt en je merkt na enige tijd dat je toch, eerst nog geheel onbewust, naar iets anders uitkijkt. Je gaat vergelijken die wel, die niet, tot je uiteindelijk je keuze gemaakt hebt.
Na een periode van een half jaar is de grote leegte die mijn vaatwasser na liet ingenomen door een gasfornuis.

Gisteren arriveerde ie, ik had 's-morgens gebeld hoe laat ze 'm zouden bezorgen en dat zou na twaalven zijn. Ik ben dan toch bang dat ze voorspoed hebben met de leveringen en dan toch voor twaalf uur komen, dus durf ik niet weg te gaan, maar het werd inderdaad na twaalven.
"Wilt u 'm uitgepakt hebben?" vroeg de bezorger door de intercom voor de ingang. Dat wilde ik. "Dan doen we dat dan bel ik zo weer aan" was het antwoord.
Hij werd keurig in de keuken gezet.

Aansluiten zou €35 kosten, dat vind ik veel, dus had ik besloten dit zelf te doen, zo moeilijk is dat niet. Ik had een aansluitset gekocht, want een gasslang zit er, heel vreemd, niet bij als je een gasfornuis koopt. Zoals mijn vader mij geleerd heeft een sopje gemaakt om na aansluiting te controleren of er geen gas ontsnapt. Dat bleek allemaal prima in orde. En passant ook nog een stopcontact vast gezet, soms wordt ik gewoon bang van mijn eigen handigheid.

Om me vervolgens weer onnozel te voelen omdat de speciaal aangelegde kraan van de vaatwasser nu eigenlijk heel erg in de weg zit omdat ik de afdekplaat van het gasfornuis nu niet omhoog kan doen en deze er voor nu maar even afgehaald heb. De kraan verwijderen kan ik niet, dat zit, voor mij, veel te ingewikkeld in elkaar, en ik heb er de juiste gereedschappen ook niet voor. Maar mijn zus zou het aan haar buurman vragen die nogal handig is en anders moet ik een handige vriend/vriendin lief aankijken, dus dat gaat ook vast goed komen.

Ik heb aandrang om voor het eerst sinds jaren weer eens een cake te gaan bakken!

Abah Abah Abortus

De Amerikaanse republikein Todd Akin, kreeg de woede en de hoon van ongeveer de hele beschaafde wereld over zich heen toen hij verklaarde dat hij van een dokter (!) had vernomen dat het lichaam van een vrouw, als zij verkracht wordt, automatisch het zwanger worden uitschakelt. Ik ben dan meteen benieuwd wie die dokter is en of hij nog dienstdoende is.
Die Amerikanen toch, denk je dan, hoe komt zo'n man er bij.

Nog geen week later doet SGP leider Kees Van der Staaij zo'n zelfde soort uitspraak: "Na een verkrachting is het heel zelden dat een vrouw zwanger wordt, dat is bewezen".
Deze meer dan domme uitspraken zijn enkel en alleen bedoeld om abortus in het algemeen en van een zwangerschap na een verkrachting in het bijzonder tegen te gaan. Voor Kees is het ongeboren leven heilig, een geschenk van God, weliswaar via een verkrachting , maar toch, daar mag de mens zich helemaal niet in mengen.

Ongeboren is hier het sleutelwoord, eenmaal geboren worden de kids van deze godvrezende mensen niet ingeënt tegen polio, krijgen ze het, dan is dat de wil van diezelfde God. Neuken is ook alleen bedoeld om kinderen te krijgen, je mag er geen plezier aan beleven, en geneukt wordt er, er worden net zo lang kinderen gebaard tot de laatsten geestelijk invalide ter wereld komen. Zo wil God dat nou eenmaal!

Iemand die medeplichtig is aan meervoudige kindermoord, zoals de Belgische Michelle Martin, wordt na vervroegde vrijlating liefdevol opgenomen door de nonnen in een klooster in Malonne.
Had ze nou abortus ondergaan, bleef de kloosterdeur vanzelfsprekend dicht.

Maar goed, stel een zwangerschap wordt na een verkrachting voldragen, de moeder kan de opvoeding en verzorging van het kind niet aan en staat het kind af aan een streng gelovig echtpaar, die dit geschenk van God liefdevol in hun gezin opneemt, waar 14 monden kunnen eten kan er best een 15e bij, vinden ze.
Als na 17 jaar blijkt dat dit kind, door God gegeven, homoseksueel is, is alle liefde meteen over en wordt het zonder pardon uit de familie gezet en uit hun leven verbannen. Erger is dat ze dit ook doen met hun eigen kinderen.
Dat in die kringen incest en kindermisbruik aanmerkelijk vaker voorkomt is ook nog zo'n dingetje.
Jonge levens verwoesten en stuk maken, dat kan, maar ongeboren leven beëindigen, nee dat nooit!

Deze hele charade doet mij denken aan het blijkbaar nog steeds actuele nummer van Jasperina de Jong:

Abah Abah Abortus




 Het oude wiegje staat al klaar                                               
Ik kijk er steeds vertederd naar
En hoop dat ook mijn achtste kind
Het een behaaglijk nestje vindt
Zo prepareer ik stap voor stap
Mij weer op 't heilig moederschap
Niets evenaart die gouden glans
En toch, er zijn veel vrouwen thans
Die naar 't moderne spraakgebruik
Baas willen zijn in eigen buik
En 't leventje, dat in hen groeit
Wordt onverschillig weggesnoeid
Oh, als ik denk aan zo'n harpij
Ontsnapt een kreet van afschuw mij

Abah abah abortus
Wat laag en wat gemeen
Abah abah abortus
Voor ik mij daartoe leen
Ik krijg er liever negentien
Eer ze mij bij Stimezo zien
Al bood men mij ook gratis
Een abortus, een abortus
Al bood men mij ook gratis
Een abortus provocatus

Ik zeg maar zo: Er is een grens
Men doodt geen ongeboren mens
Dat is al haast een zuigeling
Zo'n heerlijk mollig knuffelding
Dat, aan de moederborst, gedrenkt
Genot beleeft, maar het ook schenkt
Het is wat anders als een kind
Brutaal met kattenkwaad begint
Die kleuters van een jaar of drie
O, onuitstaanbaar vind ik die
Met hun getreiter en geplaag
Ik geef ze steeds de volle laag
Zoals nog onlangs kleine Fiet
Maar een abortus, nee, dat niet

Abah abah abortus
Afstoot'lijk visioen
Abah abah abortus
Hoe kan men zoiets doen
Ik ben toch werkelijk niet flauw
Maar ik begrijp niet hoe een vrouw
Tot zoiets mins in staat is
Als abortus, als abortus
Tot zoiets mins in staat is
Als abortus provocatus

Ik had het over kleine Fiet
Ze kreeg haar zin, dat stuk verdriet
Steeds zat ze in de suikerpot
Het werd tenslotte echt te zot
Toen heb ik vlug de bijl gepakt
En haar de schedel ingehakt
En vorig jaar was 't kleine Peer
Wat deed die bengel ook alweer
Op 't vloerkleed plassen, heb je ooit!
Ik heb hem in de vaart gegooid
En ik dacht blij en opgelucht:
Daar drijft een peer, en toch geen vrucht
Nee, dat zou onbehoorlijk zijn
Een vrucht afdrijven is niet fijn

Abah abah abortus
Dat is niet in de haak
Abah abah abortus
Een dubieuze zaak
't Getuigt toch wel van euv'le moed
Dat men de laatste tijd zelfs doet
Alsof de mens gebaat is
Bij abortus, bij abortus
Alsof de mens gebaat is
Bij abortus provocatus

Mijn man staat vierkant achter mij
O, dol op kinderen is hij
Niet enkel baby's, lief en klein
Nee, ook als ze al ouder zijn
Dat geeft wel eens onenigheid
Zoals met Krisje indertijd
Met Hansje, Fransje, kleine Trees
Marliesje, en vooral Jan-Kees
Die 'k heb vermorzeld met een kei
Dat vond hij zielig, maar ik zei:
"He Wim, die niet zo lichtgeraakt
Er is er zo een bijgemaakt
Kom, geef me nu maar vlug een zoen
Bedenk toch eens wat and'ren doen!"

Abah abah abortus
Ik deed het voor geen goud
Abah abah abortus
Het is volkomen fout
Pas als een vrouw haar kostb're vracht
Intact ter wereld heeft gebracht
Dan kan ze er, al naar haar gril
Mee doen en laten wat ze wil
Maar niets dat groter kwaad is
Dan abortus, dan abortus
Nee, niets dat groter kwaad is
Dan abortus provocatus

Herinnert U zich deze nog? #17

KAMAHL

"THE ELEPHANT SONG"

1975

Aantal weken: 12

Hoogste positie: 1

Kamahl is de artiestennaam van de op Sri Lanka geboren maar in 1953 naar Australië verhuisde Kandiah Kamalesvaran. In 1958 begon hij zijn muzikale loopbaan, eerst onder de naam Kamal, maar toen een presentator hem aankondigde als 'Camel' besloot hij er een h aan toe te voegen: Kamahl.

In Nederland leerde wij hem pas kennen in 1975 toen hij het door Hans van Hemert geschreven nummer "The Elephant Song" opnam voor een documentaire van het Wereld Natuur Fonds, hij had er een nummer 1 hit mee. Hierna volgen nog wat kleine hitjes en in een poging om zijn olifantensucces te herhalen nummers over walvissen en oceanen, maar het mocht niet baten, hier dan.

In thuisland Australië is hij nog steeds ongekend populair. Hij heeft verschillende awards ontvangen waaronder een onderscheiding van Koningin Elizabeth. in 2005 was hij jurylid in de Australische versie van X-Factor.

In Memoriam: Neil Armstrong

Den eersten mensch op den maan, Neil Armstrong, is op 82 jarige leeftijd overleden. Op 20 juli 1969 was de wereld getuige van zijn eerste stappen op de maan en zijn onsterfelijke woorden: "Een kleine stap voor een man, een grote sprong voor de mensheid''.

Zelf heb ik deze gebeurtenis natuurlijk niet meegemaakt, maar later wel regelmatig de beelden gezien. Ik heb niet zoveel met ruimtevaart, pas als er een ander leven zich ergens vanuit het heelal meldt zal ik één en al aandacht zijn.

Neil wordt door ieder die hem gekend heeft geroemd om zijn bescheidenheid, hij was niet graag in de publiciteit en vond dat ie gewoon zijn werk had gedaan. Buzz Aldrin, de man die Neil vergezelde op die ruimtevlucht in 1969 vertelde dat hij het jammer vindt dat ze niet samen kunnen zijn als bemanning op de 50e verjaardag in 2019, daar keken ze erg naar uit.

Neil's familie roept iedereen op om als je op een heldere nacht de maan ziet even een knipoog te geven ter nagedachtenis aan hem.

Gouden meiden

De fenomenale Amerikaanse TV-serie "Golden Girls"  uit de jaren 80 een Nederlandse remake geven in 2012, ga er maar eens aanstaan. Gisteren was de eerste aflevering en als grote fan van het Amerikaanse orgineel heb ik het gezien, en nu mag je na één aflevering natuurlijk niet meteen conclussies gaan trekken, maar wat ik zag was een slap aftreksel van het orgineel. Dat begon al met tenenkrommende leader en de muziekjes die nét naast het orgineel zitten. Het decor is ook vrij amateuristisch-het-mag-niet-te-veel-kosten.

De verhaallijnen van toen zijn naar het Nederland van nu gehaald, van Miami naar Scheveningen. Sommige situaties zijn zelfs letterlijk vertaald. De vier Nederlandse actrices die de rollen vervullen zijn stuk voor stuk actrices van formaat, Beppie Meilissen (Dorothy/Els), Pleunie Touw (Sophia/Toos), Loes Luca (Blanche/Barbara) en Cecile Heuer (Rose/Milly), maar waar in het orgineel iedere actrice in iedere aflevering haar (verbale) momenten van glorie had, was het in de eerste aflevering alleen Beppie die als Els alle aandacht kreeg, terwijl de andere drie nauwelijks opvielen.

En wat te denken van de, in het orgineel, niet weg te denken running gags van Sophia en Rose met hun verhalen uit respectievelijk Sicilië en St. Olaf. Beppie Melissen heeft al in diverse media geklaagd over het feit dat er een enorme tijdsdruk achter zat, en verontschuldigde zich bij voorbaat al door te zeggen dat series vaak pas in het tweede seizoen écht leuk worden om dat iedereen dan op elkaar is ingespeeld.

We wachten het af, maar eigenlijk moet je van zo'n serie afblijven.

Prince Harry

Nieuws wat geen nieuws is maar waar toch heel veel mensen zich druk om maken, en wat zelfs een item op het journaal wordt, het blijft een vermakelijk fenomeen.
Engelands leukste prins, Harry, heeft zich weer eens losbollerig gedragen, niet voor het eerst en het zal zeker niet voor het laatst zijn. Mocht de Royal Family gedacht hebben dat met de dood van moord op Prinses Diana verder verschoond te zullen blijven van schandaaltjes en relletjes: Think again.

Allereerst ziet een kind dat niet Prins Charles maar James Hewitt, de man met wie Diana een relatie onderhield terwijl Charles de paardachtige Camilla besteeg, de vader van Harry wel moet zijn. Maar er schijnen bloedtests gedaan te zijn en men zegt naar aanleiding daarvan, dat toch echt Charles zijn vader is. Laat ik het er op houden dat foto's meer zeggen dan duizend woorden.

Grappig is dat juist hij met enige regelmaat voor commotie zorgt, alsof Diana er van gene zijde regie over heeft. Nu heeft het manneke met andere verveelde rijke kindjes een wilde nacht gehad in Las Vegas en daar zijn opnames van gemaakt waarop Harry naakt is en nu heeft de wereld kennis gemaakt met de prinselijke billen. Who cares, zou je denken, in de jaren 70 en 80 van de vorige eeuw waren de prinsessen van Monaco al topless gefotografeerd.
Toen was er nog geen internet, nu wel, dus het bacchanaal was nog niet voorbij of het was al wereldkundig.

De boulevardkrant The Sun gooit olie op het vuur door de foto's te publiceren, die iedereen die wil tóch al kan zien op internet, en daar gaat nou de rel om. Er zou geen blogje over zijn geweest als er niet zo overdreven veel aandacht aan geschonken was. Ik vind het alleen maar leuk dat Harry lekker z'n leven leidt, en wat stof wegblaast van de hopeloos ouderwetse Royal Family.

James Hewitt & Prince Harry

Toen en Nu: Danny de Munk

Vandaag hoorde ik dat Danny de Munk dit jaar zijn 30 jarig jubileum viert op 17 november met een jubileumconcert. Dertig jaar! Wat vliegt de tijd.
Hij is één van de artiesten die ik heb zien opkomen, hoewel, hij wás er eigenlijk ineens met z'n rol in de voor iedereen bekende film "Ciske De Rat", en de daaruit komende nummer 1 hit "Ik Voel Me Zo Verdomd Alleen"

Kan me nog herinneren dat hij te jong was voor optredens en dat de inspectie dat heel goed in de gaten hield en Ria Bremer tijdens de laatste uitzending van het seizoen van het weergaloze "Stuif Es In" , waarbij kinderen hun favoriete artiesten van dat jaar mochten opgeven, zei dat Danny heel hoog stond genoteerd op de verlanglijstjes maar hij helaas niet mocht optreden vanwege zijn leeftijd, Danny was er wel, stond tussen de kinderen en zijn nummer werd gespeeld en zo heel speels werd ie naar voren geduwd en stond toen toch opeens op het toneel. Kostelijk!

Zijn weg van 'kinderster' naar volwassen zanger ging niet helemaal van een leien dak, verschillende dingen geprobeerd, waaronder het zingen in keurig Nederlands zonder zijn Amsterdamse accent. Dat was geen succes, je hoorde hem z'n best doen. Lang voordat Marco Borsato nummers vanuit het Italiaans in het Nederlands zong had Danny al het prachtige "Ze Zei Niet Één Keer Ik Hou Van Jou", zo'n mooi nummer, maar in het verkrampte ingestudeerde Nederlands, mocht ie op dit blogje komen geef ik hem de tip dat nummer nogmaals op te nemen op een nieuwe CD, maar dan zoals hij nu zingt, lekker Amsterdams zoals Danny is.

Na vallen en opstaan is het helemaal fantastisch met hem gegaan, musicals, theatershows, films, series, CD's waarop hij in de voetsporen van zijn grote voorbeelden Willy Alberti en Johnny Jordaan treedt en onvervalst Amsterdams repertoire zingt, tot afgelopen Pasen in Rotterdam op locatie de rol van Jezus in het passiespel.

Ik hou erg van zijn manier van zingen, lekker uithalen waar het kan en gevoelig waar het moet.
Dertig jaar alweer, we worden oud! Danny van harte gefeliciteerd!




Tegeltjeswijsheid 46

Een man een man....

...een woord een woord, zei mijn vader altijd en ik hoor het hem nog zeggen. Als je iets beloofd moet je het ook doen, zo ben ik dus opgevoed en ik hou erg van die stelling.
Zo jammer dat het niet door iedereen nageleefd wordt, in korte tijd ben ik weer in twee gevallen geconfronteerd met de onverschilligheid van anderen in deze.

Allereerst door Media Markt alwaar ik op 1 augustus een gasfornuis besteld heb waarvan de verkoper zei dat ie er over 10 dagen zou zijn. Ik neem dan aan dat dat ook zo is. Na twee weken heb ik zelf maar eens gebeld, nee het fornuis was er nog niet maar woensdag of donderdag kon ie binnen komen.
Dat was vorige week, en nog steeds niets. Intussen heb ik middels een mail wel mijn klacht hierover gemeld, waarin ik begrip toonde voor een eventuele vertraging van de levering maar dat het dan aan hún is mij daarover te informeren.
Nou, dat heeft enigszins geholpen, maandag werd ik gebeld en nu schijnt het apparaat vandaag binnen te komen en ze gaan mij wederom bellen voor een afspraak om 'm te leveren.
Ik wacht het af, zo niet dan annuleer ik de bestelling, dat heb ik ook aangekondigd.

De schilders en bouwvakkers die hier u al maanden een vrij ongestructureerd werkschema er op na houden hadden maandag een brief op mijn voordeur geplakt, zodat ik eerst dacht dat uitzetting dreigde, maar het ging over het feit dat ze dinsdag tussen 7 en 14 uur zouden komen verzoeken om ramen en deuren te openen vanwege het schilderen van de sponningen en de omkanten.
Kwam goed uit want ik was onverwachts vrij, maar geen schilder gezien en er is dan ook niets gedaan.
Ik schik mij niet meer naar hun wensen, zij zullen vanaf nu rekening moeten houden met mijn schema.

Vanaf nu ga ik mensen en instanties aaspreken op hun beloftes, als je iets niet kan waarmaken doe dan geen blofte, en mocht er iets veranderen of zijn vertraagd, dat kan altijd, meld dat dan, dat is vriendelijk en toont betrokkenheid.

In Memoriam: Scott McKenzie

Scott McKenzie was een pseudoniem van Philip Blondheim die voor altijd verbonden zal blijven met het hippielied uit 1967 "San Francisco", geschreven door John Phillips van Mama's & Papa's.
Het was in die periode dat de jongeren de oorlogen, met name die in Vietnam zat waren, zich tegen de gevestigde orde keerden en de wereld beter wilde maken.

In juni 1967 werd het Montery Pop Festival georganiseerd  door John Phillips en Lou Adler en Scott spoorde John aan een nummer te schrijven ter promotie van het festival, dat werd "San Francisco". Het riep de mensen op om naar San Francisco te komen wat in die tijd dé plaats was voor hippies en flowerpower.  Mede door dit festival en dit nummer ging de zomer van 1967 de (muzikale) geschiedenisboeken in als 'The Summer Of Love' en werd "San Franciso" de titelsong van een hele generatie.

Het succes van dit nummer heeft Scott McKenzie nooit meer kunnen evenaren.
Hij is 73 jaar geworden.

         

If you're going to San Francisco
Be sure to wear some flowers in your hair
If you're going to San Francisco
You're gonna meet some gentle people there

For those who come to San Francisco
Summertime will be a love-in there
In the streets of San Francisco
Gentle people with flowers in their hair

All across the nation such a strange vibration
People in motion
There's a whole generation with a new explanation
People in motion people in motion

For those who come to San Francisco
Be sure to wear some flowers in your hair
If you come to San Francisco
Summertime will be a love-in there

If you come to San Francisco
Summertime will be a love-in there

   

Werken

Omdat ik ook deze keer geen grote prijs had in de loterij zal ik vandaag weer aan het werk moeten na drie weken vakantie. Laat ik voorop stellen dat ik aan het leven van een pensionado die ik de afgelopen 3 weken heb geleid kan wennen, sterker nog ik ben blij met de gedachte dat het leven als werkende, zelfs met langer doorwerken zoals de boven ons gestelden graag willen, voor mij al ruim over de helft heen is. Ja, ik zie het glas altijd half vol.

Ik ga dus met enige weerzin weer beginnen, die weerzin bestaat voornamelijk uit het feit dat de airco bij ons al jaren kapot is zodat het binnen net zo warm is als buiten, of eigenlijk nog iets warmer. Dat klanten dat ook vinden en dus massaal wegblijven heeft de leiding niet doen besluiten haast te maken met de installatie, die wordt in de late herfst verwacht. Precies, dat dacht ik ook.

Ook is het altijd weer een verrassing hoe mijn afdeling er bij staat na 3 weken afwezigheid, dit heeft vooral te maken met het magere personeelsbestand in het algemeen en de desinteresse voor mijn afdeling bij anderen in het bijzonder. Vorig jaar viel het mee, dus ik heb goede hoop.
En na 1 uur weer aanwezig is het net of ik niet weggeweest ben, ga ik gewoon weer mee in de tredmolen.

Partij voor de Dieren wil dat iedereen na 45 jaar arbeid met pensioen gaat ongeacht leeftijd. Denk daar aan als je op 12 september in het stemhokje staat.

Warm

Na een aarzelend begin is het de laatste weken dan toch zomer met als voorlopige apotheose dit weekend met zoals dat heet 'tropische temperaturen', en daar kunnen wij Nederlanders niet mee om gaan.

Allereerst is er die maniakale zucht naar zon en warmte ook als, zoals het begin van de zomer, het weerbeeld anders is. Dat wordt niet geaccepteerd, men heeft recht op zomer, op zon, geeft het Nederlandse weer dat niet, dan wordt er in allerijl een last minute reis geboekt, ook als daarvoor geen geld beschikbaar is, men steekt zich in de schulden voor een week of wat zon in het buitenland.
Dit gedrag wordt maatschappelijk breed geaccepteerd ook of juist in deze tijden van crisis.

Het eerste wat ook gevraagd wordt als je van vakantie terugkomt op de werkvloer is: "Hoe heb je het gehad, hoe was het weer?" Men gaat er aan voorbij dat je het ook heel leuk kan hebben als het weer minder is dan gewenst, je zou ook denken dat in een land als Nederland waar het weer doorgaans wisselvallig is de bevolking daar aan gewend is en zich aan past. Niets is minder waar, klagen over het weer is zelfs spreekwoordelijk te noemen.

Nederlanders kunnen zich heel slecht aan passen aan (extreme)weersomstandigheden. Nu het kwik dan in sommige delen van het land richting de 40 graden gaat zou je denken men zich aan past en dus op het heetst van de dag binnen blijft en de kankerverwekkende zonnestralen vermijd, denk opnieuw.
Stranden waren afgeladen, heel het land trok er op uit, terwijl in warme landen de bevolking pas in de namiddag en begin van de avond tot leven komt, brengt de Nederlander de hele dag door in de zon.
Wij zijn dat niet gewend en blijven het eigen ritme volhouden al vraagt de temperatuur iets anders.

Datzelfde geldt voor extreme sneeuw en ijzel in de winter het openbare leven MOET dan doorgaan, met gevaar voor eigen leven moest op mijn werk een leidinggevende van haar superieuren, ondanks dat er werd opgeroepen vooral de weg niet op te gaan, toch vanuit Brabant naar het westen rijden om acte de présence te geven, terwijl alles zonder haar ook wel door zou gaan.

Wij kunnen het niet, ons aanpassen aan iets wat we niet in de hand hebben. Leve het calvinisme!

PS ik vind het dan heel fijn dat ik dan af en toe zo niet Nederlands ben.

 

Batavia Stad

Een jaarlijks terugkerend gebeuren, een dagje naar Batavia Stad met vriend Harry. Grote en minder grote merken hebben daar hun outletstore zodat ook loonslaven voor een redelijk bedrag zich in anders onbereikbare 'couture' kunnen hullen.
Maar ook zijn er interieur,- en keukengereizaken, juweliers en multimediawinkels.

Wij gaan voornamelijk voor de kleding en de schoenen, en kennen nu na er een paar jaar te zijn geweest de 'hotspots' waar we beslist moeten zijn alsmede zaken waar we gerust aan voorbij kunnen lopen.

Vooral mensen met een kleine maat of een zéér grote maat (XXXL-maten zijn gesignaleerd) kunnen er hun hart ophalen want het zijn juist deze exceptionele maten die het meest overblijven, maar ook wij kunnen er best goed slagen, en soms voelt het als een soort natuurlijke schifting als dat ene item wat je zo leuk lijkt er alleen voor très petite maatjes of jumbos sizes is, je hoeft er niet over na te denken of te twijfelen, het ís er gewoon niet.

Niet alles heeft een, naar onze mening, échte outletprijs, maar voor ieders budget is er wat te vinden, ook dit jaar heb ik met het oog op mijn gereduceerde garderobe leuke items kunnen scoren.

Volgend jaar zeker weer!

Herinnert U zich deze nog? #16

HILDEGARD KNEF, ENRICO MACIAS, 

SANDRA & ANDRES, ALICE BABS,

DEMIS ROUSSOS & VICKY LEANDROS

"AUNTIE"

1972

Aantal weken: 7

Hoogste positie: 4

In 1972 bestond de BBC 50 jaar, reden voor producer Hans van Hemert om het nummer "Auntie" te schrijven, 'Auntie' is naast 'The Beeb' een nickname voor de BBC. Om het wat gewicht in de schaal te geven had hij een bonte verzameling artiesten bereid gevonden hun medewerking aan dit project te verlenen.

Uit Nederland zijn eigen duo Sandra & Andres, de Duitse vedette Hildegard Knef, de Frans-Algerijnse Enrico Macias, Alice Babs uit Zweden en twee in die dagen zeer populaire artiesten uit Griekenland Demis Roussos en Vicky Leandros.
De laatste had dat jaar het Eurovisie Songfestival gewonnen met het Franse "Après Toi" voor Luxemburg, hoe internationaal wil je het hebben. Op datzelfde festival haalde Sandra & Andres een mooie 4e plaats voor Nederland.

In Engeland, voor wie deze lofzang op hun omroep was bedoeld, werd het geen hit, sterker nog alleen in Nederland heeft deze single in de hitparade gestaan.

Polstastjes

In mijn beleving was het zo halverwege de jaren 70 toen er ineens een nieuw fenomeen de kop op stak: tasjes voor mannen: polstasjes
Het waren rechthoekige tasjes van bruin of zwart leer (of iets wat op leer leek), met daaraan een riempje bevestigd waarmee het tasje om de pols gedragen kon worden, vandaar de naam.

Opeens verschenen er ooms op verjaardagen met zo’n tasje, daarin zaten de autopapieren, rijbewijs, autosleutels, portemonnee, kortom alles wat voorheen in binnen,- buiten,- en achterzakken zat.
Volgens mij heeft de rage niet lang geduurd. Ik heb eens zo’n afgedankt exemplaar gekregen, ik was nog een kind dus weet ook echt niet meer wát ik er in gedaan heb, maar de eerste de beste keer dat ik het ding meenam heb ik ‘m ook meteen daar laten liggen.
Misschien dat dát de reden was van de korte levensduur van het polstasje.

Amsterdam

Iedere keer als ik er kom denk ik: "Ik moet vaker gaan". De grachten, de sfeer, ik voel me er echt toerist en tegelijkertijd ook thuis, maar meestal gebeurt het maar eens per jaar in m'n vakantie, en voor mijn portemonnee is dat ook beter.

Afgelopen maandag was het weer zover, vanuit Almere naar Amsterdam gereist in 20 minuten, m'n weekendbagage in een kluisje opgeborgen en een tram gepakt naar het Vondelpark, een mooi begin van de dag, op een bankje gezeten een krantje gelezen en naar de passanten gekeken, en dat zijn er veel. Mensen op weg naar hun werk, joggers en toeristen in groepjes op gehuurde fietsen.

Daarna op de Prinsengracht bij Buffet van Odette een kopje koffie gedronken en vervolgens naar mijn favoriete CD zaak Concerto in de Utrechtse straat. Omdat na de grote opruiming van de kleding het hol begon te klinken in m'n garderobe heb ik ook nog wat nieuwe items kunnen scoren, al met al een heerlijke productieve vakantiedag!



Concerto



Rembrandtplein



Prinsengracht

Zon, water en good company

De weersvoorspellingen waren goed, "The Gang" had er zin in, dus kon het voor mij vrijdagavond beginnen. Niets is spannender dan met de NS op reis gaan, je weet nooit hóe je ergens komt en óf je er wel komt. Opeens bevond ik me in Hilversum i.p.v. Almere, maar met behulp van een medereizigster kwam ik uiteindelijk toch in Almere aan. Gezellig weer bijgekletst met André en Edo en de andere dag om 12 uur Talitha opgehaald om naar Alkmaar te reizen, naar Rika die alvast voor haar verjaardag een boot had geregeld voor een rondvaart door het water in en om Alkmaar
Het echtpaar Karim en Gaby maakte nogal een entree met hun door sport en voeding afgeslankte verschijning. Karim was zelfs jaloersmakend 16 (zestien!!!) kilo afgevallen. Hij wel. Maar omdenkend zie ik het als een stimulans, het kán dus gewoon!'



"The Gang"



Stuurman Edo

Hadden wij vorige keer een manneke die ons door de wateren van Alkmaar loodste, nu was Edo de stuurman. Het bootje was ook iets kleiner, maar na even wat heen en weer gewiebel wende dat gauw.
Er was wijn, fris en versnaperingen en het verliep voorspoedig, tot Het Moment.
Niemand weet precies wat er nou gebeurde, maar op een bepaald ogenblik vaarden we heel dicht langs de oever, en André die gelijk Madonna in haar clip "Like A Virgin" op de
voorplecht van de boot was gezeteld zag niet dat er een roestig hek met punten aan kwam zodat ik hem naar de andere kant duwde, zelf ook me voorover werpend. Gaby deed hetzelfde bij Talitha, Karim werd door al deze beweging overspoeld met wijn en toen bevonden we ons met een afgeslagen boot in het struweel.
En hoewel het niet druk was op het water vaarden er toen opeens vanuit het niets tientallen boten langs, sommigen zelfs foto's makend van onze enigszins benarde positie. Maar een ervaren stuurman als Edo had de boot natuurlijk weer heel snel aan de praat.



In het struweel

Nadat we weer op de wal waren even wat gedronken op een terrasje, vervolgens zijn we naar het pittoreske Heerhugowaard gegaan voor sushi en daarna bij Gaby en Karim thuis karaoke! Rika deed dat voor het eerst en dat ging best goed. Na zo'n enerverende dag slaap je goed in.



Duo Mother & Son

Duo Friends





Duo Husband & Wife

Duo Friends Too

De andere ochtend na een copieus ontbijt richting het eigen bootje van Edo, André en Talitha voor een tocht door de waterrijke omgeving van Almere. Ook dat was heerlijk, het was best druk op het water en het leuke is dat het de gewoonte is dat mensen elkaar groeten in het voorbijvaren: bootjesmensen onder elkaar. Niet iedereen kent de etiquette van het water, of gewoon fatsoensnormen, het is dus niet gebruikelijk dat je de sluis alleen voor jezelf gebruikt als je ziet dat anderen (wij in dit geval) er ook nog in willen. Maar zoiets laat je van je af glijden, zo'n boottocht is juist heerlijk ontspannend.

Bij de sluis, even wachten

wacht nóg maar even

Maar dan toch weer varen

Het maakt ook erg hongerig dus bij Talitha thuis eten besteld, en daarna nog even ons gezicht laten zien op een door de havenvereniging (waar de boot ligt) georganiseerd samenzijn. Zon en water maken moe, maar nog wel bij André en Edo naar de sluitingsceremonie van de Olympische Spelen gekeken, ik had immers ook de opening gezien. De spelen zelf heb ik, behalve op het journaal, niets van meegekregen.

Even relaxen met Honey en Fedor

Het was een heerlijk weekend met gezellige mensen, lekker om op terug te kijken.

Tegeltjeswijsheid 45

Ach ja, weet je nog...

In mijn lagere schooltijd in Den Haag ben ik verkeersbrigadiertje geweest. Toch leuk hoe soms dingen, waar je nooit meer aan denkt, opeens voor je geestesoog verschijnen.
Verkeersbrigadier zijn was vrijwillig en ik meen dat het de leerlingen uit klas 5 en 6 betrof. Gekleed in een fluoriserende oranje jas met zwarte strepen, of zomers een hesje en gewapend met een spiegelei, een houten stok met een wit hardplastic rondje met daarom heen een rode rubber rand, gingen we met z’n vieren 5 minuten voordat de school uitging op pad naar onze standplaats.

Een weg met relatief druk verkeer maar zonder verkeerslichten om daar de kinderen veilig te laten oversteken. Één van ons had een soort scheidsrechtersfluit (dat werd heel eerlijk om de dag gewisseld) die floot als er kinderen wilden oversteken en wij gingen dan met het spiegelei omhoog op de weg staan en lieten het verkeer stoppen.

Na een kwartier zat het ‘werk’ er op en de andere ochtend moest je een kwartier voor schoolaanvang weer ter plaatse zijn. Ik meende dat we in ploegen waren ingedeeld. Eens per jaar hadden we een "Brigadiertjesdag"  ik denk georganiseerd door de verkeerspolitie, als dank voor ons werk en kregen we film en wat lekkers. Ik vroeg me af of er heden ten dage nog steeds verkeersbrigadiertjes zijn? Ik zie ze eigenlijk nooit meer.

Herinnert U zich deze nog? #15

                      ROD STEWART                        

"SAILING"

1975

Aantal weken: 9

Hoogste positie: 1

Omdat dit een maritiem weekend gaat worden, vond ik het gepast om een toepasselijke hit uit vervlogen tijden in herinnering te roepen, "Sailing" van Rod Stewart, die na in verschillende groepen te hebben gezeten vanaf 1971 begon aan z'n solocarrière en met dit nummer zichzelf op de kaart zette.

Rod is een kleurrijke figuur die nu op z'n 67e wat rustiger is geworden, geen rockhits meer maar hij heeft groot succes met zijn "American Songbook"-albums waarop hij Amerikaanse evergreens ten gehore brengt.

Be happy and gay in any way

Vorig weekend was de jaarlijkse Canal Parade in Amsterdam, in de volksmond beter bekend als Gay Pride. Hier laten de homoseksuele medemensen zich luid en duidelijk zien: 'Wij mogen er zijn, we zijn gay en proud of it', en gelijk hebben ze. Iedereen die zin heeft in een feestje, homo of hetero of iets er tussen in, gaat dan naar de hoofdstad om zich te vermaken en naar de botenparade door de grachten kijken.

In die parade zijn er bedrijven en werkgevers die willen aangeven dat ze homovriendelijk zijn en dus ook homoseksuelen in dienst hebben (NS, Politie) Politici en bekende Nederlanders laten zien hoe fijn het is als je als homo in Nederland woont. Je mag zijn wie je bent en je wordt niet gediscrimineerd. Het lijkt zo gewoon, en dat is het natuurlijk ook, maar er zijn nog zoveel landen op de wereld waar dat absoluut niet geldt, waar zo'n parade absoluut niet gehouden kan of mag worden of er staat zelfs de doodstraf op homoseksualiteit.

Dit jaar was er voor het eerst een boot met homo's en lesbo's van Turkse afkomst, in hun cultuur is het iets vreselijks als je homo bent, maar nu ze hier in Nederland wonen, waarschijnlijk al jaren of misschien zelfs hier geboren, was er een groep die, terecht, vond dat ook zij een eigen boot verdienden.

Dat bleek niet helemaal juist te zijn ingeschat, bij het benaderen van Turkse ondernemers voor financiële steun was er niet één die daar gehoor aan gaf, wat al een veeg teken was. En na de Canal Pride zijn de opvarenden met de dood bedreigd door de Turkse achterban op internetfora en persoonlijke Facebook accounts. Zo wilde iemand ze in brand steken met benzine, anderen zagen meer in ophanging om op die manier de wereld schoon te maken, weer een ander weet zeker dat de Turkse gemeenschap de opvarenden zal 'straffen' voor hun als in die kringen aanstootgevend ervaren gedrag.

Zelf ga ik nooit naar de Canal Pride toe om dezelfde reden dat ik met Koninginnedag of Zomercarnaval ook nooit naar de stad zal gaan: ik hou niet van mensenmassa's, maar het bovenstaande geeft wel aan dat niemand meer tegen mij moet zeggen dat het allemaal overdreven is omdat homoseksualiteit in Nederland al lang en breed geaccepteerd is.
Laten we er ieder jaar bij stil blijven staan dat het hier kan en mag, maar dat er nog steeds mensen zijn, ook hier, die er niet voor durven uitkomen omdat hun familie of achterban het niet accepteert. Jonge allochtonen die homo zijn en deze reacties nu horen hebben de kastdeur die op een kier stond waarschijnlijk niet alleen dicht gedaan maar ook op slot gedraaid. Jammer, het had zo'n mooie stap voorwaarts kunnen zijn.

Lege nest syndroom

Je weet nog precies hoe blij je was toen ze in je leven kwamen, de spontane lieve reacties van familie en vrienden als ze je er mee zagen, "Je straalt helemaal" werd er dan gezegd. Je was zo voorzichtig met ze, nooit in te heet water, altijd met zachte zeep. Je legde ze met liefde bij de anderen neer, rust maar lekker uit na dat warme bad.

Ze gingen een belangrijk onderdeel uitmaken van je leven, ze waren er altijd voor je en je hebt geweldige dingen met ze meegemaakt, soms ook verdrietige, je hebt samen met ze mensen elkaar het ja-woord zien geven, maar ook samen dierbaren er een laatste eer mee bewezen. Soms hielpen ze je te verleiden, op koude dagen hielden ze je warm.

Maar de tijd gaat door en dan merk je dat je minder tijd met elkaar gaat doorbrengen, ze zijn er nog wel, maar niet meer zo frequent zijn jullie samen, het is opeens niet meer zo hip om met elkaar gezien te worden, alleen op momenten als jullie echt alleen waren was er nog wel aandacht, maar dat zag niemand meer.

Je weet dat het moment van afscheid er aan gaat komen, dat je ze los moet laten. Je voelt aan alles dat jullie niet meer zo goed bij elkaar passen, maar je stelt het nog uit, blijf nou nog maar, één jaartje proberen nog, misschien groeien we weer naar elkaar toe. Je weet dat je het onvermijdelijke uitstelt, en opeens is die dag er.

Het is duidelijk, ze gaan het huis uit, je bekijkt ze allemaal nog een keer, er is een auto gehuurd en je zuster is gekomen om samen met jou dit afscheid te delen. In twaalf vuilniszakken zit een stuk van je leven, ze gaan nu los van jou een nieuw leven tegemoet, je hebt er geen zeggenschap meer over. In de gehuurde auto breng je ze samen met je zus naar hun nieuwe bestemming. Wat zal het leven nog voor ze in petto hebben? Zullen anderen net zo blij met ze zijn als jij? Zullen ze net zo goed voor ze zorgen?

Je komt thuis, de kamer waar ze altijd waren voelt leeg, gelukkig zijn er nog veel foto's waar jullie leuke momenten samen op te zien zijn, en de herinneringen natuurlijk. Maar je weet ook er komen weer nieuwe waar je heel blij mee zal zijn als ze in je leven komen, als familie en vrienden je er mee zien zullen ze zeggen: "Die kleding staat je geweldig, je straalt helemaal...."

Als je eens bij de Kringloopwinkel bent en de rekken met kleding ziet, kijk er dan eens met vertedering naar, ieder kledingstuk is ooit eens met zorg uitgezocht, heeft iemand heel blij gemaakt, en heeft een geschiedenis, geef ze een tweede kans.

Slagroomspuit

Tijdens onze wandeling door de natuur afgelopen weekend kwamen we midden in het groen een weggegooide ampul tegen van een slagroomspuit, hoe zoiets in hemelsnaam dáár terecht komt is me een raadsel, maar deed me wel denken aan dat (niet zo handige) ding.

Zo eind jaren 70 begin jaren 80 deed de nieuwe keukenhulp zijn intrede in ons huishouden. Werd daarvoor de slagroom geklopt met de hand of met de mixer. (Gardes aflikken!!) Nu kon je op eenvoudige wijze wel een halve liter slagroom maken.

Hoewel, eenvoudig….de slagroomspuit was een soort van thermosfles met schroefdop met allerlei veertjes en tandwieltjes er op, die vrij ingewikkeld in elkaar te zetten was. Ook moest je i.p.v. suiker suikerwater toevoegen, het recept hiervoor was bij de gebruiksaanwijzing ingesloten.
Dus slagroom in de fles, suikerwater er bij, de dop er op schroeven alle veertjes e.d op de juiste wijze aanbrengen en dan het belangrijkste: met een speciaal daartoe bestemd houdertje moest er een ampul met lucht ingeperst worden. Dat luisterde nogal nauw want als het niet helemaal aansloot zat er te weinig lucht in en verliep het hele proces van slagroom spuiten niet volgens plan
.
Geen gardes meer aflikken dus, maar als er geen slagroom meer uit kwam had ik al heel gauw ontdekt dat er nog ruim voldoende in zat, zodat je i.p.v. vooraf nu achteraf slagroom kon snoepen.
Op een bepaald moment hoorde ik mijn vader zeggen: ‘Nee hoor, ik pak net zo lief de mixer om te kloppen, dat gedoe met dat ding’
Weer een keukenhulp die in het keukenkastje verdween, én weer gardes aflikken!!

Zonnig en warm of waarom je niet per sé naar het buitenland hoeft voor het perfecte vakantiegevoel

Rick en Christian waren woensdag al afgereisd naar het land van Ooij en WhatsAppten Nadira en mij wervende sfeerimpressies over wat wij vanaf vrijdag zouden meemaken. Het overtrof al onze verwachtingen. Tegen 12 uur draaiden wij de grintparkeerplaats van Oortjeshekken op en de ambiance overviel ons als een warme deken, die warme deken was in de vorm van alle dagen warm zomers weer.


Hoe vredig het uitzicht uit onze kamers



Hotel Oortjeshekken

Na een bakje koffie werden er fietsen gehuurd en fietsten we over de dijk die door het laagland slingert naar Nijmegen, met de brandende zon was dat geen sinecure, maar zeker de moeite waard. Aangekomen in Nijmegen hebben we daar geluncht en een wandeling door de stad gemaakt waar we ook het door Frank Boeijen lyrisch bezongen Kronenburg Park bezochten, wat voor mij een Piccadilly Circus-momentje was. Ik had een enorm park in gedachten met lommerrijke lanen, een soort Vondelpark in het Oosten, dat was echter niet zo, het is meer een groen oasetje in de stad, maar daarom niet minder fraai. Na nog even op een terras te zijn neergezegen aanvaarden wij weer de fietstocht terug naar het hotel. Daar konden Nadira en ik onze kamer in wat bijna fatale gevolgen had maar gelukkig met een sisser afliep, een vetvlek op het raam is het enige wat aan deze (bijna) noodlottige entree herinnert.
Ons beider kamers hadden een terrasje zodat we na ons te hebben opgefrist daar als aperitief een wijntje hebben gedronken om vervolgens aan te zitten aan het á la carte diner, heerlijk buiten op het terras van het hotel.


Diner.

De mooie tuin van het hotel





 De andere morgen was het dan zover het met veel geheimzinnigheid door Rick en Chris aangekondigde ontbijt konden we ook buiten gebruiken, en het was inderdaad een ontbijt om U tegen te zeggen. Vervolgens werd besloten om een wandeling te maken rond de Bizonbaai. Die naam was de dag ervoor ook al een paar keer gevallen, en in mijn naïviteit dacht ik dat het slechts een naam was, little did I know dat daar dus echte bizons graasden en je dus door die kudde heen moest lopen onderwijl ook opletten dat je niet in de kaka van de bizons stapte.
Bizons zijn best wel groot, en dieren blijven onberekenbaar, maar ik hield voor ogen dat ze je daar niet lieten lopen als het heel gevaarlijk was. Meteen besefte ik dat wat ik al wel wist: ik ben geen jungle/survival mensch, ik beschouw deze overigens prachtige wandeling als mijn persoonlijke survivaltocht.

legendarisch ontbijt

"Survival"



Bizons in de Bizonbaai

Welverdiende koffie met appelgebak op het terras en omdat de wandeltocht best intensief was, met de auto richting Millinger theetuin, waar bleek dat de auto niet tot aan de theetuin kon worden gereden en we de laatste 2 kilometer moesten lopen, m.a.w. de survivaltocht continueerde. Terwijl de rest van Nederland in regen en onweer lag liepen wij in de brandende zon door een adembenemende natuur naar de zo bekende theetuin en ook die was van een ongelofelijke schoonheid. De enorme tuin heeft verschillende niveaus met bijzondere beplanting en gezellige kleine zitjes. Twee kilometer heen, betekent ook twee kilometer terug lopen, maar aangesterkt door de rust van de tuin en de thee leek het korter, het ritueel van de avond er voor herhaalde zich, en na nog wat Triviant vragen waarvan de uitslag heel dicht bij elkaar lag gingen we slapen.


Kopje thee in de theetuin



Op de loungebank in de theetuin

Ook onze laatste dag baadde in zonneschijn en na het copieuze ontbijt onze valiezen ingepakt en uitgecheckt, maar nog wel de dag samen doorgebracht in Nijmegen en daar een expositie in een kerk bezocht, geluncht, in de Hemel geweest, dat is een Zuid Europees aandoend terras, en na een broodje bij de Blonde Pater weer naar huis.



"Bee Gees-pose"



Fruitsmoothie in 'De Hemel'

Ik kan iedereen aanraden om eens een arrangement te boeken in hotel Oortjeshekken, de kamers zijn mooi (kamers 11 en 14), het ontbijt ongelofelijk, het á la carte diner zeer smaakvol en de medewerkers zijn parels van mensen. De omgeving is adembenemend. Wij gaan zeker nog eens terug (Rick en Christian zíjn daadwerkelijk al verschillende keren geweest).