Je Anne

Een moeder heeft een klacht bij de school van haar dochter ingediend omdat het kind "Het Dagboek van Anne Frank" moest lezen. Volgens de moeder is het boek pornografisch, omdat Anne schreef over het ontdekken van haar lichaam.

Alofs er überhaupt nog twijfel over zou bestaan meld ik er voor de volledigheid bij dat het bovenstaande zich in Amerika afspeelde. Ik stel me er gelijk bij voor dat het kind van deze moeder wel naar moord en doodslag op TV mag kijken en voor haar verjaardag gewelddadige computerspelletjes krijgt.

Tegeltjeswijsheid 76

Ons gingen naar Oz

Toen we maanden geleden bij het zien van een andere film de preview zagen van de film "Oz The Great And Powerful" vonden we unaniem dat we daar heen moesten gaan. Gisteren was het zover dat we , op het nippertje leek het, de film zijn gaan zien. In Rotterdam draaide ie niet meer, dus zijn we uitgeweken naar Den Haag. Eerst een hapje gegeten in brasserie Buitenhof op aanbeveling van Rick, en terecht want het eten was heerlijk.

De film is een prequel van de film "The Wizard Of Oz" uit 1939, waar Dorothy vanuit Kansas in het land van Oz terecht komt in een storm en daar de wizard aantreft die daar ook ooit eens is beland in een storm. In deze film zien we hoe de wizard er terecht komt, dus het verhaal voordat Dorothy er arriveert.

Grappig zijn de verwijzingen naar de originele film, die maar summier gebruikt konden worden in verband met rechten op alles wat met "The Wizard Of Oz" te maken heeft (zelfs de groene make-up van Theodora moest een andere tint zijn dan die in de film uit 1939) Net zoals de film uit 1939 begint ook deze film in zwart/wit en wordt kleur zodra de wizard in Oz landt. Ook zijn dezelfde personages te zien zowel in Kansas als in Oz. Vriendin Annie en goede heks Glinda zijn dezelfde persoon, de assistent van de goochelaar Frank komt in Oz terug als aapje Finley en het invalide meisje keert terug als een porseleinen popje, bij de twee laatsten verlenen de acteurs die de rol in Kansas spelen hun stem aan hun Oz personages. De troon van de wizard, het design van Emerald City en de manier waarop de wizard zijn illusies maakt zijn precies zo als in "The Wizard Of Oz.

In deze film zijn er twee slechte heksen, en als Dorothy in Oz landt met haar huis, dan komt die op één heks neer zodat in die film nog de andere slechte heks uitgeschakeld hoeft te worden.

Deze film was in 3D, en dat was in sommige scenes heel mooi, de film was leuk, en zeker niet voor kinderen, want met name de heksen zijn best griezelig.

Het recht heeft zo z'n loop

Het was duidelijk een vooropgezet plan, op MSN hadden de twee jongens (14 en 15 jaar) besproken wat ze zouden doen en hoe ze het gingen aanpakken. Ze zouden haar beroven van haar mobieltjes, seks met haar hebben, dat filmen en haar dan vermoorden.

Het meisje (17) werd naar het park gelokt, en terwijl ze rustig zaten te praten sloeg de 15 jarige jongen haar vol in haar gezicht, waardoor ze van het muurtje viel waarop ze zat, ze probeerde te ontkomen, dat lukte niet, hij stak op haar in, ze wist weer te vluchten, maar werd achterhaald en hij ging verder met steken, hij stak haar 24 keer, haar rechter halsslagader werd compleet doorgesneden, haar rechter sleutelbeen gekliefd, ook hart en longen werden geraakt.

Tot seks is het niet gekomen, de andere jongen gaf het mes aan de moordenaar, nog een derde 15 jarige jongen was betrokken bij het plan voor de beroving, niet voor de moord, hij rende weg met de mobieltjes toen het steken nog bezig was.

Het had niet veel gescheeld of haar oudere zus was hetzelfde overkomen. de jongens hadden namelijk ook een afspraak met haar gemaakt, maar zij werd na de moord op haar zus afgebeld.

Tegenover een pedagoog zei de moordenaar dat 'het meisje niets waard was en dat ze een hoer was, want ze  had iedereen al gehad'.
Het preventief ruimen van dit tuig heeft jammer genoeg nooit plaatsgevonden, maar je zou dus denken dat zoiets niet meer in de samenleving mag terugkeren. Denk opnieuw, de moordenaar krijgt 1 jaar jeugddetentie en jeugd-tbs, de andere jongen die het mes gaf 10 maanden jeugddetentie en jeugd-tbs en de laatste jongen alleen 10 maanden jeugddetentie. Nu maar hopen dat ze een 120 kilo wegende medegevangene treffen met de naam Big Bubba die hen als zijn liefjes kiest.

Wie zijn toch die mensen die.....

Bovenstaande denk ik heel vaak als ik iets lees of hoor en mijn verbazing niet kan onderdrukken. Gisteren las ik dat ProRail één miljoen gaat investeren om op ongeveer 125 overwegen de wachttijd enkele seconden (!) te verkorten.

De reden hiervoor is dat mensen niet het geduld hebben om te wachten 'tot het rode licht gedoofd is', geïrriteerd raken vanwege het 'lange' wachten en vervolgens hun leven in de waagschaal stellen door onder de gesloten spoorbomen door te kruipen. Gemiddeld zo'n 10 mensen per jaar bekopen dat met de dood.

En dan denk ik in dit geval: 'Wie zijn toch die mensen die klaarblijkelijk zo'n drang hebben om ergens naar toe te (moeten) gaan, dat ze niet het geduld en de beschaving kunnen opbrengen om zich gewoon aan de verkeersregels te houden: Wacht tot het rode licht gedoofd is, er kan nog een trein komen. En nee, er staat nergens 'Kruip niet onder de gesloten spoorbomen door', maar als je zo dom bent om dat toch te doen, is het dan nog wel verantwoord om je zonder gespecialiseerde begeleiding in het openbaar te begeven?

Karin Bloemen: 125 jaar Diva's in Carré

Voordat Harry en ik onze laatste voorstelling van dit seizoen gingen bezoeken hadden we de belangrijke taak om alvast kaartjes te bestellen bij Pathé én een restaurant te bespreken voor aanstaande zaterdag om samen met vier vrienden een leuke avond te hebben. Dat liep even minder smooth dan het plan was, de film draait vanaf morgen niet meer in beide Pathé's in Rotterdam, zodat we zijn uitgeweken naar Den Haag.
Het door mij al gereserveerde restaurant kon ik weer afzeggen, maar daar hebben we als troost voor de restauranthouder dan gisteren maar gegeten, het was een zware beproeving, maar de dankbaarheid in zijn ogen maakte veel goed.

Wij hadden vorig jaar kaartjes geboekt voor Karin Bloemen's nieuwe theatershow "Witte Nar", maar in het begin van het seizoen kreeg ik bericht dat zij geen inspiratie had gehad om een show neer te zetten die aan haar eisen en die van het publiek zou voldoen, zodat ze in plaats daarvan de show "125 Jaar Diva's In Carré", samen met pianist Cor Bakker zou brengen. deze show hadden ze in oktober 3 keer in het jubilerende Carré gespeeld.

In deze show brengt Karin een ode aan de verschillende grote namen die in het Amsterdamse theater hebben gestaan, van Nederlandse vedetten als Jasperina de Jong en Conny Stuart tot buitenlandse sterren als Sammy Davis Jr, Bette Midler, Shirley Bassey en Marlene Dietrich. Karin zou Karin niet zijn als ze dat niet met een dosis humor zou doen. De dictie van Jasperina en Conny werden geroemd maar ook in overtreffende trap nagedaan, het lied "Zeur Niet" werd naar deze tijd gehaald en op Ali B- wijze met woorden van nu gezongen. Marlene's ingestudeerde maniertjes werden uitvergroot weergegeven en bij een musical medley had ze een grote jurk aan waarop steeds het logo te zien was van de musical waaruit ze een liedje zong.

Het was een heerlijke afsluiting van een geweldig theaterseizoen, en Karin beloofde ons bij het slotapplaus volgend seizoen met het uitgestelde "Witte Nar" te komen. Een preview boekje heb ik als voorloper op de echte theaterbrochure van de week al ontvangen, dus heel snel kunnen we weer leuke voorstellingen gaan aanstrepen.

Karin en Cor

Karin als Marlene Dietrich

Karin zingt "Something" van Shirley Bassey

Karin zingt een musical medley met lichtbeelden op haar jurk.

Republikein zijn is een serieuze zaak

Door alle voorbereidingen en berichtgevingen over de aanstaande troonswisseling alsmede alle memorabilia van de aftredende koningin en het nieuwe koningspaar en de diverse etenswaren en snoeperijen welke nu in oranje te verkrijgen zijn, zou je haast vergeten dat er een kleine, maar halsstarrige groep is die het helemaal niks vinden, het hele koningshuis in de eerste plaats al niet: De Republikeinen.

Zo af en toe vang ik een glimp van ze op als ze op TV hun zegje mogen doen of als het journaal opnamen heeft gemaakt op bijeenkomsten waar gelijkgezinden bij elkaar komen, en wat me dan altijd weer opvalt, het zijn geen vrolijke mensen, ze hebben vrijwel allemaal een zure ontevreden trek om hun mond en mopperen wat af over het Koninkrijk Der Nederlanden, wat voor hen zo gauw mogelijk een Republiek Der Nederlanden zou mogen worden.

Nu Willem-Alexander in het interview gezegd heeft dat er altijd gedemonstreerd mag worden tégen het koningshuis nemen ze plots notie van de door hen zo verfoeide aanstaande koning, ze waren het toch al van plan, maar nu hij die ze zo graag zien verdwijnen het heeft gezegd, legt het voor hen net wat meer gewicht in de schaal. Heel grappig vind ik dit, dat ze zíjn woorden nu gebruiken voor hun eigen strijd. Ik denk dat Willem-Alexander het uitgiert van de pret.

Omdat foto's meer zeggen dan duizend woorden een foto van Anjo Clement de voorzitter van het Nieuw Republikeins Genootschap om mijn stelling kracht bij te zetten dat lachen niet past bij het republikein zijn.

Tegeltjeswijsheid 75

Marc-Marie Huijbregts - Florissant

Gisteren met vriend Harry naar het Luxor theater gegaan om de voorstelling "Florissant" van Marc-Marie Huijbregts te bezoeken. Het theater was helemaal uitverkocht, en het publiek was gemêleerd, wat wel heel leuk was omdat bij de meeste voorstellingen het publiek duidelijk te duiden is, maar Marc-Marie spreekt dus klaarblijkelijk een brede groep theaterliefhebbers aan.

De show duurt anderhalf uur zonder pauze, iets wat ik altijd wel prettig vind als de voorstelling zich er voor leent natuurlijk. Marc-Marie vertelt veel over zijn familie en zijn kijk op dingen en de mensheid en het zijn heel herkenbare situaties. Ook betrekt hij het publiek er op een leuke manier bij, het meisje van 15 op rij 1 die steeds als er een naam uit zijn jeugd voorbij komt (Ria Bremer, Hans van Willigenburg, Ruud de Wild)
de vraag krijgt: "Die kent ge zeker ook nie?"

Een mooi inzicht uit de show is als hij zegt dat vergeving een cadeau is wat je jezelf geeft, door iemand te vergeven blijf je niet met onnodige haat een wraakgevoelens zitten.
Vind ik meteen een mooie gedachte om de week mee te beginnen.

Tussenstand

Een maand geleden ben ik begonnen met BodieBoost en niets is vervelender dan mensen die met een dieet, of in dit geval een andere manier van eten, begonnen zijn en over niets anders meer kunnen praten, om op die manier vooral zichzelf er aan te blijven herinneren dat ze met iets zelfoverwinnends bezig zijn. Maar omdat ik me kan voorstellen dat mijn trouwe lezers zich afvragen hoe het er voor staat met mijn zo enthousiast gestarte BodieBoost, om maar niet te spreken over de vraag die op ieders lippen ligt of het dan ook vruchten heeft afgeworpen.

Dank jullie voor de interesse, het staat er prima voor, het is heerlijk eten en vooral veel, ik pas de hoeveelheden aan naar eigen inzicht, anders kan ik het echt niet op allemaal. Iedere woensdagochtend ga ik op de weegschaal staan en meet ik mijn taille (net woord voor buikomvang) op en afgelopen woensdag was ik sinds het begin 5 kilo afgevallen en 9 cm slanker. je kan dus zeggen dat 1 kilo min of meer gelijk staat aan 2 cm.

Ik ben erg blij dat het zo aanslaat en ben van mening dat met deze manier van eten het lichaam stopt met afvallen als het juiste gewicht is bereikt. Ik heb wel een gewicht in mijn hoofd en zie wel of dat te halen is.
Mensen die mij kennen weten dat ik best een snoeper ben (was), maar weten ook dat ik heel gedisciplineerd  kan zijn en over doorzettingsvermogen beschik als ik me eenmaal iets heb voorgenomen en de knop heb omgezet. Dus iedereen kan rondom me aan het gebak zitten, het doet me niets. Wat ik wel ervoer was dat suiker verslavend is, de eerste anderhalve week van het volgen van BodieBoost, had ik een verzadigd gevoel en had ik mentaal ook geen behoefte aan zoetigheid, maar mijn lichaam dacht daar anders over en voelde wat onrustig aan, het wilde snoep, koek of chocolade. Na anderhalve week was dat weg.

Ik neem netjes mijn 2 snoepmomenten per week, en als er iets te vieren valt zoals vorige week met een verjaardag en een promotie doe ik gewoon mee en neem in ieder geval mijn snoepmomenten dan en omdat je eigenlijk alles mag eten in de juiste verhoudingen kun je gewoon eten wat er wordt geserveerd.

Het boodschappen doen heb ik wel aangepast, ging ik normaal één keer per week boodschappen doen voor de hele week, nu doe ik iedere dag of eens per twee dagen inkopen. Omdat er veel verse producten worden gegeten merkte ik dat niet alles een week fris blijft, bovendien werkt zo'n volle ijskast nogal onrustig op me, zo van 'dat moet allemaal op in één week, dat gaat nooit!'

Zoals al eerder vermeld heeft vriendin Talitha op Facebook een besloten BodieBoost pagina aangemaakt waar we elkaar tips en ondersteuning kunnen geven, zo ben ik er achter gekomen dat er zoiets is als olijfoliespray en heb ik gemeld, met dank aan collega Loes, dat voor het groentetaartje beter hartige taart deegplakjes gebruikt kunnen worden i.p.v. filodeeg.
Maar zo nu en dan zal ik ook een blogje wijden aan mijn BodieBoost ervaringen.

Groentetaartje met walnotensalade

(Semi)homemade pizza met veldsalade

Pitabroodjes met gehakt en wokgroente

Biefstuk met ovenpatatjes en salade

Koningslied/10.000 Reasons

Zo vagelijk langs me heen had ik er wel over gehoord dat er een lied zou komen voor Willem-Alexander, en dat het gepeupel daar dan teksten voor in kon sturen of iets van dien aard. Ik vraag me dan meteen af welke mensen dit dan ook daadwerkelijk doen.

Gisteren bleek het lied dan klaar, naar aanleiding van de ingezonden teksten hadden John Ewbank, Jack Poels, Alain Clark, Guus Meeuwis en Daphne Deckers (!) iets geschreven, nou ja, de teksten waren dan al ingezonden en de melodie heeft John Ewbank gejat geleend van het nummer "10.000 Reasons"  van Matt Redman. (ik voel een plagiaatzaakje opkomen)

Het resultaat is een door een aantal artiesten gezongen onsamenhangende rijmelarij die het gemiddelde Sint Nicolaas gedicht niet overstijgt. Het lijkt wel te gaan over een infantiele immobiele bejaarde in plaats van over de aankomende Koning Willem-Alexander, een man in de kracht van zijn leven.
Ook zijn er twee momenten in het 5 minuten durende lied dat er totaal ongepast ineens een rap in voorkomt, iets dat sinds Ali B zich heeft geprofileerd als knuffel Marokkaan annex rapper verplicht is in iedere samenzang van verschillende artiesten voor goede doelen en andere momenten van saamhorigheidsgevoel, zo ook nu. Naast Ali B zijn die gedeeltes geschreven door Gers Pardoel, Lange Frans en Kraantje Pappie (?)

Stukje van de tekst en stukje rap:

Daar sta je dan
Ieder mens heeft een taak in dit leven
Alles gedaan om je voor te bereiden
Daar is het dan
Je belooft dat je alles zult geven
Iedere stap die je zette die leidde naar hier
En kijk om je heen
Wij lopen met je mee

Door de regen en de wind
Zal ik naast je blijven staan
Ik bescherm je tegen alles wat komt
Ik zal waken als jij slaapt
Ik behoed je voor de storm
Hou je veilig zo lang als ik leef

De W van Willem
Drie vingers in de lucht, kom op, kom op
De W van Willem is de W van wij
Heel Oranje staat zij aan zij
De W van water waar we niet voor wijken
We leggen het droog en we bouwen dijken
De W van welkom in ons midden
Tot welke God je ook moge bidden
De W van Willem
De W van wakker, stamppot eten
Miljoenen coaches die beter weten
De W van altijd willen winnen
Wat het ook is waar wij aan beginnen
De W van wij zijn een met elkaar
Met de schouders naast elkaar
En dus roepen we vandaag van

Het interview

Meer dan 5 miljoen mensen hebben gekeken naar het op 5 april opgenomen en afgelopen woensdag 17 april uitgezonden interview van prins Willem-Alexander en prinses Máxima. Ik was daar één van. Natuurlijk zijn alle vragen door de RVD eerst goedgekeurd, maar ondanks die wetenschap vond ik toch dat daar twee mensen zaten en spraken die vrij ongedwongen en spontaan reageerden op de vragen van Rick Nieman en Mariëlle Tweebeeke.
Het zijn duidelijk mensen van deze tijd, waar Koningin Juliana graag aangesproken wilde worden met 'mevrouw', koningin Beatrix met 'Majesteit', maakt het Willem-Alexander en Máxima niet zo veel uit hoe wij, de onderdanen ze aanspreken, zolang we ons maar op ons gemak voelen, vinden beiden.

Het feit dat Willem-Alexander een ceremoniële rol van de koning niet als iets onoverkomelijks beschouwd schijnt voor iedereen nogal een opzienbarende uitspraak te zijn. Ik denk dat de man vooral reëel is en ook wel begrijpt dat er tijdens zijn regeerperiode, net zoals de afgelopen 33 jaar toen zijn moeder koningin was, er veel kan veranderen en je niets moet uitsluiten.

Ik vond het een leuk interview, er werden grapjes gemaakt ( Willem IV, staat naast Bertha 38 in de wei, over zijn besluit om als koning Willem-Alexander door het leven te gaan en niet als koning Willem IV)
Maar er was ook emotie bij hem en Máxima toen zijn broer prins Friso ter sprake kwam.
Het lijken me twee leuke mensen en ik wens ze alle goeds en wens de familie een mooie 30 april toe.

In de boeien

Om blogjes te kunnen schrijven op Blogger, heb ik destijds een account aangemaakt bij Gmail. Dat daar een inbox bij hoort waar berichtjes naar toe gestuurd kunnen worden kwam ik gisteren achter, op de harde manier. Blogger berichtte mij dat de autoriteit Digital Millennium Copyright Act (DMCA) hen op de hoogte had gesteld dat ik in één van mijn blogjes inbreuk zou  hebben gemaakt op de auteursrecht van anderen. Het bleek een blogje van 25 september 2012, zeven maanden geleden dus.

Blogger had het blogje verwijderd en als concept opgeslagen zodat ik in de gelegenheid werd gesteld het gewraakte stukje er uit te halen. Ze gingen, er neem ik aan, terecht van uit dat ik het niet met opzet gedaan had. Het blogje had ik als titel meegeven "Gastblogger: mislukte mensen" en had na vermelding dat het niet míjn eigen tekst was, een column geplaatst van een columnist (wiens naam ik niet meer durf te noemen) die middels zijn column zo goed verwoordde wat ik ook vond.

Naïef misschien, maar ik dacht doordat ik duidelijk aangaf dat het niet om mijn eigen tekst ging en ik de  naam van de desbetreffende columnist noemde voldeed aan de wet op de auteursrechten. Niet dus. De columnist zelf of de krant waar de column in gepubliceerd was heeft 7 maanden na plaatsing protest aangetekend bij de DMCA ( in Amerika(!)) met de actie van Blogger aan mijn adres tot gevolg.
Achteraf begrijp ik het wel, maar de columnist of de krant, hadden mij zelf ook kunnen vragen het blogje te verwijderen dan wel aan te passen, dan had ik het ook gedaan.

Zo wordt een mens dus 's-morgens wakker, ik heb meteen gehandeld, want stel je voor dat ik op een kwade dag van bed gelicht zou worden, in de boeien geslagen en  met, o gruwel, ongestyled haar naar het politiebureau zou worden gebracht. Ik heb de titel veranderd en de tekst van de columnist verwijderd en de reden waarom met een driewerf 'sorry'.

Dat aan iets vervelends ook een goede kant zit bleek toen ik uiteindelijk mijn Gmail inbox had gevonden en ik naast de terechtwijzing van Blogger er ook foto's vond die vriend Christian had gestuurd in augustus vorig jaar van ons weekendje weg. Kon ik hem na 8 maanden er eens hartelijk voor bedanken.

Herinnert U zich deze nog? #31

CORY DAYE

"WIGGLE AND A GIGGLE ALL NIGHT"

1979

Aantal weken: 8

Hoogste positie 21

Een 'one hit wonder' zo kan je deze vrolijke single van de Amerikaanse zangeres Cory Daye gerust noemen. Deze single werd alleen in Nederland en België een hit. De single kwam van haar solo LP "Cory and Me". Daarvoor maakte ze furore als zangeres van Dr. Buzzard's Original Savannah Band, met hits als "Cherchez La Femme" en "I'll Play The Fool". 

De band ging uit elkaar en maakte in afgeslankte vorm een succesvolle doorstart als Kid Creole & the Coconuts, Cory maakte haar enige soloalbum en was regelmatig gastzangeres op albums van Kid Creole.

Cory is nu 61 jaar en heeft tot 1987 incidenteel nog wel wat uitgebracht, maar potten heeft het niet gebroken. Ondanks dat is ze nog steeds actief met optreden.

Cursus: Fish!

Bij mijn werkgever al regelmatig cursussen gehad van het kaliber 'oude wijn in nieuwe zakken', dus toen er wéér een nieuwe cursus aankwam, was ik niet meteen enthousiast, maar deze is écht anders. De directie is er zelf nu ook van overtuigd dat er een verandering móet komen, het is nu echt er op of er onder. Het gaat goed, maar het kan nog beter, in deze tijden van economische crisis is het belangrijk je te onderscheiden.

Een mentaliteitsverandering van onszelf is daarbij onontbeerlijk, voor mezelf kan ik zeggen dat ik een aantal jaar geleden al een omslag gemaakt heb, waarbij de bottomline is dat je er iedere dag bewust voor kan kiezen om een positieve houding aan te nemen. Je hebt zelf gekozen voor het werk wat je nu doet, dus ga ik er van uit dat je dat in den beginne leuk vindt, daarnaast is het voor jezelf en voor anderen ook veel leuker om positief te zijn dan klagerig en negatief, de dag duurt in het laatste geval ook veel langer.

Gisteren hadden we de 2e sessie van de cursus en daar zagen we een filmpje van de Pike Place Fish in Seattle. Werknemers op de vismarkt aldaar zijn nu wereldberoemd op de manier waarop ze de vis aan de man brengen. De vier pijlers zijn: play, make their day, be there, choose your attitute. Ze maken er een hele show van gooien met vis, maken grapjes met de klanten en met elkaar.

Laten we wel wezen werken op een vismarkt is zwaar, ze maken lange dagen, het is vies, het stinkt, het is koud maar door deze manier van werken is het niet alleen voor de klanten maar ook voor henzelf veel leuker. En nu is het niet de bedoeling dat wij dat na gaan doen, ze zeggen zelf ook dat niemand dat moet doen, maar met de 4 pijlers in gedachte iets moet zoeken wat in je eigen branche past, bovendien is dit Amerika waar alles larger than life is, dus kunnen we het gerust wat afzwakken. Maar het filmpje straalt zoveel enthousiasme uit, dat je denkt als mensen op een vismarkt zoveel plezier hebben in hun werk, moet dat voor mij ook haalbaar zijn.

40th Birthdayparty

Hoewel het zondag pas écht de dag was vierde vriendin Talitha zaterdag haar 40ste verjaardag op grootse wijze. Om 1 uur kwam ik aan in Almere op een voor mij plezierige manier, de NS heeft nu een verbinding in hun dienstregeling opgenomen waarbij ik niet meer hoef over te stappen. Ideaal dus. André en Edo stonden al te wachten en samen reden we naar het huis van Talitha om haar te helpen met versieren. Ze had ruim ingekocht aan slingers, ballonnen en andere leuke zaken alles in de tinten roze en paars.

Zo tegen half vier zag het er gezellig uit en zijn we weggegaan om als eerste van de genodigden weer om zes uur te verschijnen. Talitha zag er oogverblindend uit 40 is het nieuwe 26 zeg maar. Langzaam kwamen de vrienden en vriendinnen van Talitha binnen, sommigen bekend anderen niet, maar door Facebook ook weer wel zodat je direct al leuke gesprekken hebt met mensen die je voor het eerst 'live' ziet. De catering was voortreffelijk, heerlijk Indisch/Thais en dat samen met een wijntje of een biertje, wat wil je nog meer? Dat het de eerste lentedag van het jaar was qua weer, verhoogde de feestvreugde.

Broer Karim en schoonzus Gaby waren er natuurlijk ook en vanzelfsprekend betekent dat dat er gezongen gaat worden met de Singstar, of hoe het ook mag heten. Opmerkelijke duo's werden weer gevormd en sommigen debuteerden met verve. Zo'n avond doet je weer beseffen hoe heerlijk en fijn het is om met dierbare mensen te genieten van al het goede in het leven en vooral van elkaar.

Tijdens de voorbereidingen 's-middags hoorde ik vagelijk iets van een plan om vanuit André en Edo's huis met de fiets naar Talitha te gaan ten einde ruim te kunnen drinken. Ik vond dat niet zo'n lumineus idee, dus stelde ik voor dat ik, die van BodieBoost tóch maar één glaasje wijn mag, als BOB zou fungeren en de terugreis in hun auto zou rijden. Dat voorstel werd goed ontvangen. Ik zaaide direct weer twijfel door Edo bij aankomst te vragen de auto alvast in de goede richting te zetten, zodat ik niet hoefde te keren. Zij hebben nogal een grote auto, en zo vaak rij ik niet. Maar de terugreis is prima gegaan, het verslaat half drie 's-nachts door Almere fietsen ten alle tijden.

Zondag hebben André, Edo en ik heerlijk genoten van het zachte weer door de dag lekker relaxed in de tuin door te brengen. Het was weer een geweldig weekend met geweldige mensen. en alsof dat nog niet genoeg is hoefde ik tijdens de terugreis ook niet over te stappen, ook in één keer van Almere naar Rotterdam. Het leven kan soms zo goed zijn!

40, laat er geen misverstand over bestaan.

The Birthdaygirl and me

Heerlijk eten

The Girls

The Guys & Birthdaygirl

Toen en Nu: Rob Lowe

Rob Lowe behoorde tot de 'Brat Pack', een groep jonge acteurs en actrices die begin jaren 80 doorbraken. Ze waren vaak in dezelfde films te zien. (o.a."The Outsiders", "Class" en "St. Elmo's Fire") . Ondanks dat veel van Rob's films direct op video zijn uitgebracht of maar zeer gelimiteerd verspreid werden heeft hij toch een min of meer constante carrière.

Die carrière liep ernstige schade op door uitlekte sexvideo's, maar vanaf 1990 ging het weer de goede kant op met ook een hoofdrol in de TV-serie "The West Wing". Rob was ook in de race voor de rol van Dr. Derek Shepard in "Grey's Anatomy", maar die rol ging naar Patrick Dempsey.
Hij is nu 49 jaar en is dit jaar te zien in een TV-film en een miniserie.

Tegeltjeswijsheid 74

Doctor Christian

Woensdag 10 april was het zover, een belangrijke dag voor vriend Christian, om 15.30 precies was zijn openbare verdediging  in de Radboud Universiteit in Nijmegen van zijn proefschrift "Young Onset Dementia". Vriendin Nadira (samen met Ilonka paranimf voor Christian) kwam mij om 10 uur ophalen en gezamelijk reden we naar een hotel Cuijk alwaar wij die avond na alle plechtigheden en festiviteiten zouden overnachten. Chris, man Rick en Chris' ouders waren er de dag er voor al neergestreken.

Half 12 kwamen we aan en stonden direct voor een verrassing, er was geen boeking van ons bekend. Zelfverzekerd pakte Nadira haar telefoon waar het reserveringsnummer en de mailwisseling in stonden en begon: "Reserveringsnummer, G...." Verder kwam ze niet, de receptioniste zei meteen: "Onze boekingen beginnen nóóit met een G". Cuijk bleek 2 hotels van dezelfde keten te herbergen en per ongeluk had ze de boeking bij het verkeerde hotel gedaan. Na enig heen en weer bellen kon er geannuleerd worden en geboekt in het juiste hotel. Inmiddels was Ilonka ook gearriveerd en zijn we gaan lunchen. Op ons gemak omkleden en de promovendus ging samen met zijn paranimfen richting de universiteit. Ouders, Rick en ik gingen wat later ook op weg naar Nijmegen.

Langzaam druppelden nog meer vrienden en collega's die graag van dit belangrijke moment getuigen wilden zijn binnen. Chris had nog voor enige commotie gezorgd door niet in het gebruikelijke jacquet te verschijnen, maar in een mooi blauw pak. Zijn promotor hapte naar adem over zoveel frivoliteit en er is serieus nog een koortsig overleg geweest of dit daadwerkelijk wel kon en mocht. Gelukkig voor Chris en iedereen aanwezig was de slotsom dat de plechtigheid gewoon doorgang kon vinden, en zo ging Chris de annalen in als de eerste promovendus van Radboud die zich niet aan de (ongeschreven) kledingregels hield.

De ceremonie duurde een uur waar Chris eerst zelf een samenvatting gaf met powerpoint over zijn onderzoek en waarna er 7 (zeven!) opponenten hem ieder met zo'n drie vragen bestookten over zijn proefschrift, niet zoals ik aanvankelijk dacht in het Engels, de taal van het proefschrift, maar in het Nederlands, wat voor ons toehoorders de materie en het onderzoek wat inzichtelijker maakte.
Om precies half 5 midden in een vraag van de laatste opponent was het klaar en trokken ze zich terug om even later mede te delen dat onze Christian de titel van Doctor meer dan verdiend had.

Een lofspeech van promotor professor Verhey over zijn bewondering voor Chris hoe hij dit allemaal naast zijn werk als psycholoog heeft bewerkstelligd én hoe bijzonder het is dat hij nog vóór het behalen van zijn doctorstitel al was uitgenodigd in Australië om over dit belangrijke onderwerp verschillende lezingen te houden, waar hij volgens de professor als een 'popster' is onthaald inclusief geblindeerde limo's met interviews op TV en radio.

Hierna was er een receptie op de universiteit en vervolgens gingen we naar restaurant 'Vlaams Arsenaal' om daar met zo'n 25 man van een heerlijk diner te genieten. Na deze geweldige maar vermoeiende dag zijn we naar het hotel gegaan en hebben met ons zessen de andere dag onder het ontbijt nog even lekker nagekaart over deze bijzondere dag voor Chris, maar ook voor ons. Wat zijn wij trots op hem!

Een jacquet? Geen denken aan!

De Bul

Chris met paranimfen Ilonka en Nadira

Wat zijn we trots op onze Doctor!

Ri Chun-Hee

Als er nieuws is uit Noord-Korea, hoop ik er altijd op dat er een stukje van het nieuws uit dat land wordt getoond en dan vooral met nieuwslezeres Ri Chun-Hee. Ik rol van de bank! Die stem, die toon, dat geschreeuw, die volzinnen, dat blikken geluid, kostelijk!

Volgens een portret in het Noord-Koreaanse Staatsblad werd Ri in 1943 geboren in een arm gezin. Ze studeerde geen journalistiek (of wat daarvoor doorgaat onder het regime), maar volgde een opleiding tot actrice. Dankzij de persoonlijke bemoeienis van Kim Jong-il maakte ze de overstap naar het nieuws. Haar nederige afkomst was daarbij een pluspunt in het stalinistische land, omdat ze niet van banden met de bourgeoisie verdacht zou kunnen worden.

Sinds 1971 was ze vast onderdeel van het Noord-Koreaanse propaganda apparaat. Hoewel andere nieuwslezers modernere kleren aanhebben gaat Ri altijd gekleed in meer traditionele gewaden.
Haar officiële titel luidt 'volksomroeper', maar ze wordt ook aangeduid als 'Held van de Arbeiders'

De acteursopleiding kwam goed van pas in haar werk. Ze kon haar emotie feilloos afstemmen op het onderwerp: vol trots als het om prestaties van Kim ging of van haat en walging vervuld als het over diens (Westerse) vijanden ging. Onvergetelijk was de wijze waarop ze overmand door tranen over het verscheiden van de Eeuwige Leider berichtte.

Helaas zullen we Ri niet meer zien (en horen) want ze is sinds vorig jaar gestopt als hoofd-nieuwslezeres.
Maar ik heb al waardige opvolgsters waargenomen.

In Memoriam: Margaret Thatcher

Maandag is ze overleden, Margaret Thatcher de kruideniersdochter die het heeft gebracht tot premier van Groot Brittanië van 1979 tot 1990. Haar bijnaam was 'The Iron Lady' en dat was niet voor niets, ze sloot koolmijnen, snoeide hard in de sociale zekerheid, begon en won een 2 maanden durende oorlog tegen Argentinië over de Falkland eilanden. Ze drukte door haar optreden en haar verschijning een onuitwisbare stempel op de jaren 80.

Aan de andere kant stond ze er op om tijdens haar premierschap iedere avond zelf te koken voor haar man Dennis. het echtpaar heeft nooit een kok in dienst genomen op Downingstreet 10.
Typisch Britse humor had ze ook, tijdens haar bezoek aan de Mandela'tjes in Zuid Afrika vertelde Winnie aan Margaret: "Ze noemen mij hier óók Iron Lady", waarop Margaret antwoordde; "Really? So what do
you iron than?"

Dat er nog steeds mensen zijn die een antipathie tegen haar hebben blijkt wel uit het feit dat er mensen in Engeland en Schotland zijn die, in mijn optiek geheel misplaatst, champagne ontkurkten en een feestje wilde bouwen om te vieren dat ze was overleden. De vrouw is in 1990 afgetreden, 23 jaar geleden, toen hadden ze een feestje moeten geven. Beschaafde mensen proosten niet op iemands overlijden.

Vorig jaar is er een film gemaakt over Margaret Thatcher "The Iron Lady" met in de hoofdrol Meryl Streep die daarvoor een Golden Globe én een Oscar kreeg.
Margaret Thatcher is 87 jaar geworden.

Showcase 2013

Gisteren met Harry naar het Oude Luxortheater gegaan om de voorstelling van de muziektheaterstudenten van Codarts Rotterdam te bezoeken getiteld "Showcase". Het is een jaarlijks terugkerend evenement.
We hebben er enorm van genoten, wat is het toch leuk om enthousiaste talentvolle jonge mensen vol passie bezig te zien met niet het eenvoudigste repertoire.

Een groep van 46 muziektheaterstudenten, waar onder ook de band, zetten een wervelende show neer met zang, dans en zelfs acrobatiek. Verstilling, humor, emotie, alles komt voorbij. Heel veel nummers waren voor mij nieuw maar als ik zeg dat "And I'm Telling You I'm Not Leaving" uit "Dreamgirls" en "Gethsemane" uit "Jesus Christ Superstar" tot het gebrachte repertoire horen is het duidelijk dat we het hier hebben over een hoog niveau.

Van de 46 studenten was er een groep met ogenschijnlijk de meeste 'vlieguren' deze hadden allemaal een geweldige solo en stonden het meest op het toneel, onder hen een bekende uit het programma "Op Zoek Naar Joseph". Amir Vahidi, die destijds de jongste deelnemer was en vrij ver kwam. Ik heb hem wel eens in de metro zien zitten en nu is duidelijk waarom, hij studeert (of studeerde) aan de Codarts.
Ik heb mensen gezien waarvan we zeker in de toekomst nog gaan horen, naast Amir was ik onder de indruk van (ik weet helaas geen namen) het meisje wat de laatse solo zong voor het finale nummer, het meisje wat het nummer uit "Dreamgirls" zong, de jongen die na de spectaculaire opera-achtige opening een heel lief gevoelig Nederlands liedje zong, de trieste clown die zijn verdriet welhaast uitschreeuwde, ach om met Erica Terpstra te spreken het zijn eigenlijk allemaal kanjers!

Het enige kleine puntje van kritiek wat ik heb is dat de, overigens fantastische, band op sommige momenten wat te hard was zodat de zang er door werd overstemd, maar dat kan ook aan de technici van het geluid gelegen hebben. Maar verder niets dan lof!

Ieder jaar is er dus een uitvoering van de studenten van deze hogeschool, volgend jaar ben ik zeker weer van de partij!

Kampnummer

Gisteren zag ik het op het journaal, maar het speelt al langer. (Klein)kinderen van concentratiekampoverlevenden laten het nummer wat destijds door de nazi's op de onderarm van de gevangenen werd getatoeëerd op hun eigen arm tatoeëren, om zo de gedachte aan hen en het verschrikkelijke wat hen is overkomen levend te houden. In Israël is het een trend aan het worden.

Veel van de overlevenden vinden het niets en menen dat je de herinnering ook op een andere manier kan uiten. Zelf ben ik er niet zo uit, ik ben helemaal niet zo van de tatoeages, veel mensen die er aan beginnen kunnen het er vaak niet bij één laten en schieten door. Gek genoeg vind ik een kleine tattoo bij iemand van wie je het niet zou verwachten wel weer 'iets' hebben net zoals geen tattoos bij iemand waarvan je denkt die heeft er minstens tien. Ja, een mens ik zit gecompliceerd in elkaar.

Maar ik dwaal af, kampnummertatoeages dus, in tegenstelling tot alle belachelijke redenen voor het laten zetten van de meest wanstaltige tattoos (een portret van een voetballer op je rug bijvoorbeeld) kan ik me de reden waarom een familielid het kampnummer van opa of oma op zijn of haar arm wil laten zetten wel voorstellen en tegelijkertijd kan ik de weerstand ertegen van juist die mensen die het hebben meegemaakt ook zo goed indenken. Ik heb er dus niet echt een uitgesproken mening over, behalve deze, dat ik hoop dat men het niet gaat doen omdat het 'in' is, maar écht alleen als het een dierbaar familielid betreft die je op deze manier, en de verschrikkeningen die hij of zij heeft moeten doorstaan, in herinnering wilt houden.

La Paay

Vandaag viert Patricia Paay haar 64e verjaardag, op zich niet zo bijzonder, er zijn wel meer mensen jarig vandaag, maar van Patricia verschijnt precies over 1 maand op 7 mei een boek "La Paay" getiteld.
Het verhaal over haar leven, als beginnend zangeres bij het orkest van haar vader, haar TV debuut: een eigen programma "Patricia zingt" bij de TROS eind jaren 60, haar hitparadesuccessen en natuurlijk haar huwelijken en andere persoonlijke belevenissen, het zal er allemaal in staan.

Het boek is geschreven door die enge Bert van der Veer en tel daar Patricia's publiciteitsbewustzijn bij op dan heb ik het idee dat het toch iets rellerigs zal gaan hebben, maar dat is slechts míjn vermoeden, hoewel, in de aankondiging staat wat hijgerig vermeld dat zeker verhaald gaat worden over 'leven met Adam' 'Playboy', 'plastische chirurgie' en 'de confrontatie met Theo Maassen'. Voor mij genoeg informatie om dat vermoeden bevestigd te zien. Het zal de roddelbladen niet echt ontstijgen zeg maar.

Herinnert U zich deze nog? #30

CLIFF RICHARD

"CONGRATULATIONS"

1968

Aantal weken: 11

Hoogste positie: 1

Volgende maand op 14, 16 en 18 mei vindt het Eurovisie Songfestival weer plaats, alle liedjes zijn al bekend en te zien en te horen op internet. Ik ben er niet zo heel nieuwsgierig naar, heb zo globaal eens gegoogeld, maar voor mij geldt dat ik het op de avonden zelf pas allemaal tot me wil laten komen, zoals dat vroeger ging, toen er nog een verbod op was om de liedjes eerder dan 2 weken voor het festival te laten horen op de radio waar ook gehoor aan werd gegeven want diskwalificatie was het gevolg.

Precies vandaag in 1968 vond het Eurovisie Songfestival plaats in Londen. Het was het eerste festival wat in kleur werd uitgezonden. Grote favoriet voor de overwinning was de uitermate populaire Britse zanger en tieneridool Cliff Richard die met het pakkende "Congratulations" de zaal in ieder geval heel enthousiast kreeg. Tot ieders stomme verbazing won met 1 punt verschil van Cliff de Spaanse Massiel met het liedje "La La La". Cliff zat er niet mee want hield er een wereldwijde hit aan over, en deed gewoon in 1973 nog eens mee met "Power To All Our Friends" (3e). Hij is tot op de dag van vandaag dan ook de mening toegedaan dat een carrière absoluut niet geschaad wordt met deelname aan het festival zonder daadwerkelijk te winnen. Zijn carrière duurt anno 2013 nog steeds voort.

In 2008 kwam er in een Spaanse documentaire aan het licht dat de Spaanse dictator generalísimo Francisco Franco de uitslag zou hebben beïnvloed door nationale omroepen in Europa geld te bieden om op Spanje te stemmmen. 

Tegeltjeswijsheid 73

Toen en Nu: Rick Astley

Van de week zat ik één van mijn jaren 80 DVDtjes te bekijken en verscheen Rick Astley in beeld met één van zijn hits en ik dacht: "Hoe zou het toch met 'm zijn?"
Rick was één van de Stock, Aitken & Waterman protegés, een componisten trio die verschillende artiesten voorzagen van heel pakkende en volstrekt voor elkaar inwisselbare liedjes halverwege de jaren 80. Hij was destijds 21 jaar en viel op door zijn rijke diepe stem die zo in tegenstelling stond tot zijn wat verlegen jongensachtige uitstraling.

Niet alleen in Engeland en Europa, maar ook in Amerika en Canada werd hij er heel beroemd mee tot hij in 1990 brak met SA&W, omdat hij, ondanks dat hij ook zelf nummers had geschreven, het beu was om tóch als marionet van dit trio gezien te worden. Ook gooide hij het muzikaal over een andere boeg, geen dancepop meer, maar soul. Dat wierp z'n vruchten af. Toen in 1991 z'n single "Cry For Help" in de Engelse top 10 belande vestigde hij daarmee een record, vermeld in het Guinness Book of Records,  die nog tot op heden niet is gebroken: de eerste mannelijke soloartiest wiens eerste 8 singles allemaal in de top 10 terecht kwamen.

Al op 27 jarige leeftijd besloot Rick zijn muzikale loopbaan te stoppen en zich te wijden aan z'n gezin.
Pas in 2002 is hij weer gaan opnemen en vanaf 2004 weer gaan optreden. Nu toert hij de wereld rond met andere jaren 80 act als Boy George, Jimmy Sommerville, Visage en Belinda Carlisle onder de noemer "Here And Now Tour". Rick Astley is nu 47 jaar.

Hoera! 2 Jaar!

Trouwe lezers merkten het waarschijnlijk al, het blog is in een ander jasje gestoken en dat is niet voor niets want vandaag is het de tweede verjaardag van "Aidan's world"! Al twee jaar lang schrijf ik met veel plezier mijn dagelijkse blogjes over alles wat me bezig houdt, wat ik meemaak, wat me ontroert, waar ik me over verbaas, waar ik om moet lachen, kortom alles wat er in de wereld rondom mij gebeurd.

Velen beginnen hun dag met dit blogje, anderen lezen het zo nu en dan of worden doorverwezen na een Google zoekopdracht of via Facebook waar mijn blogje door mij of een ander onder de aandacht wordt gebracht.
Ik word zelfs bericht door volgers als men geen melding heeft ontvangen van een nieuw blogje, of alles nog wel goed gaat of dat er een zoektocht moet worden opgezet. Ik durf heel voorzichtig te stellen dat er zelfs 'fans' zijn van al die kleine berichtjes die ik hier plaats. Nodeloos te zeggen dat ik daar erg trots op ben en het mij energie geeft om er mee door te gaan.

Na twee jaar bloggen is het wel grappig om weer eens wat statistieken door te geven:
In totaal zijn er 93.845 pageviews geweest, waarvan het hoogste aantal in januari 2013 (7470) Het meeste bezocht zijn:

1. Toen en Nu: Shakin' Stevens 4380 maal
2. Dik 2518 maal
3. Toen en Nu: Pete Buns 2207 maal
4. Toen en Nu: Billy Idol 1534 maal
5. Van Gulden naar Euro 1416 maal
6. Toen en Nu: Willeke van Ammelrooy 1362 maal
7. Toen en Nu: Agnetha Fältskog en Anni-Frid Lyngstad 1330 maal
8. De Wereld Draait Door Draait om z'n Axe 1247 maal
9. Brei de koninklijke familie 929 maal
10. Dat het eens even gezegd is 844 maal

De meeste bezoekers kwamen respectievelijk uit Nederland, België, Verenigde Staten, Duitsland, Rusland, Verenigd Koninkrijk, Frankrijk, Polen, Japan en Denemarken.

Lieve lezers, bedankt!/ Dear readers, thank you!/ Liebe Leser, Danke!/Uvahayemyye chitateli, spasibo!/Cher lecteurs, merci!/Drodzy czytelnicy, dzieki!/Shin'ainaru dokusha, Kansha!/Kære læsere, tak!

Ik ga met goede zin het derde blogjaar in, een jaar waarin het duizendste blogje geplaatst gaat worden!

2 April 1913

Vandaag is het precies honderd jaar geleden dat mijn oma, Anna de Vries, haar Heilige Communie deed in de kerk van Schiedam. Ik weet dat omdat ik sinds haar overlijden in het bezit ben van een ingelijst prentje van de gebeurtenis welke op een min of meer prominente plaats hangt.

Het is meteen een officiële bevestiging dat ik iets in huis heb wat antiek is, als je er van uitgaat dat iets dat na honderd jaar is. Oma Rijswijk zoals ze door ons kleinkinderen werd genoemd bracht als ze op visite kwam voor mij altijd een reepje Verkadechocolade mee en een klein zakje schuimpjes. Ze is niet zo heel oud geworden waardoor ik haar maar 11 jaar heb meegemaakt.

Time out

En als je het het minst verwacht, zegt je lichaam: "Stop maar even!" Er was geen aanleiding nog aanwijzing en toch gebeurde het dat ik vrijdagavond plotseling naar werd. Ik schreef het toe aan het eten. Van BodieBoost mag je veel vlees eten en dat ben ik niet zo gewend, of was er toch een virusje bij me naar binnen geslopen?

Geen idee, zonder in detail te treden kan ik zeggen dat het eten duidelijk niet goed gevallen was met alle gevolgen van dien, ik voelde ook een beetje koortsig kortom: Ziek. Ik kan ziek zijn niet uitstaan, ik heb dat van mijn moeder, maar in tegenstelling tot haar laat ik het als het dan zover is maar gelaten over me heenkomen wetend dat het tijdelijk zal zijn. Enig voordeel vind ik dat je een beetje in de kantlijn bent van de dag en in mijn geval hele stukken van de dag kwijt bent omdat ik dan slaap, de zaterdag heb ik daardoor niet echt meegekregen.

Je lichaam geeft duidelijk aan wat het wel of niet wil qua eten en drinken en daar luister ik dan naar, dus niet veel maar wel wat gegeten en dat viel goed, zodat ik zondag alweer wat beterder was, niet meer zo koortsig maar nog wel wat zweverig. Gelukkig niets afgesproken deze Pasen zodat ik in alle rust op mijn eigen tempo weer tot de 'levenden' kon komen.

Zelf denk ik dat het tóch te maken heeft met het BodieBoost-eten, welke ik nu wel blijf volgen, maar drastisch aanpas naar mijn eigen gevoel, wat ook in het boek staat, maar waar ik zo'n beetje overheen gelezen heb.