Casa Loma, Spadina House & Mormon

En plots was het 30 graden, Gelukkig had ik maandag shorts gekocht zodat ik die meteen aan kon doen. Op het programma stond Casa Loma een kasteel gebouwd in opdracht van de entrepreneur sir Henry Pellatt. De man is arm gestorven in 1939, maar tijdens zijn hoogtijdagen bewoonde hij dit prachtige kasteel met voor die tijd vele nouveautés, als een lift, electricititeit en centrale verwarming.
Het was een feest om door te lopen met heel goede audiocommentaar. ook de tuinen zijn adembenemend.

Daarna het naastgelegen Spadina House bezocht waar ik, samen met een ouder Engels echtpaar, een guided tour kreeg van een heel goede gids die heel uitgebreid vertelde over de geschiedenis van het huis, waarvan nog één nazaat in leven is, Anna Austin, zij heeft het huis in 1982 verlaten en liet het huis en de meubels na en nu is het een museum.

Heen ben ik gaan lopen een wandeling van zo'n 45 minuten, maar door een onbekende stad met zonnig weer is dat heerlijk, terug heb ik echter de metro genomen, het was zo warm dat nog zo'n wandeling mijn vroegtijdig einde zou kunnen betekenen. Aan de dame in het hokje gevraagd hoe dat in z'n werk ging, ze vroeg waar ik vandaan kwam, toen ik 'The Netherlands' antwoorde liep ze leeg.
Er waren geen superlatieven genoeg om haar affectie voor Nederland en de Nederlanders te beschrijven. Ze was er geweest (Amsterdam) en had daar blijkbaar zo'n goede ervaring gehad dat ze mij stap voor stap uit legde hoe het systeem hier werkt, alsof ze die aardigheid die zij had ervaren aan mij wilde doorgeven. Heel lief.

's-Avonds kwam Nick me halen en zijn we met vrienden Maurice en Rocco een hapje gaan eten en daarna naar het theater gegaan voor een hilarische show getiteld: "The Book Of Mormon". Een musical gemaakt door de schrijvers van "South Park" die overladen is met prijzen. De manier hoe mormonen hun geloof prediken wordt op de hak genomen en er wordt geen musicalplatitude geschuwd. Het was een geweldige show met een fabuleus decor en fantastische zangers en acteurs die ik niet ken, maar waar ik de 3 hoofdrolspelers wel even van wil noemen: Mark Evans, Christopher John O'Neill en Samantha Marie Ware, maar echt iedereen was uitmuntend.
Het was weer een mooie, warme en enerverende dag.



Casa Loma



In Casa Loma

Spadina House

Phyre Hawkins, Mark Evans & Christopher John O'Neill in "The Book Of Mormon"

Dock of the bay and Mama Tandoori

Het ontbijt in het hotel wordt verzorgd door een prachtige Jamaicaanse dame die dit blijkbaar al lang doet. Er zijn veel zakenmensen die regelmatig hier logeren dat kan ik opmaken uit de grapjes de ze over en weer maken en de privé dingetjes die ze haar vertellen over hun familieleven. Heel leuk om te zien.

's-Morgens nog even naar warenhuis Bay geweest, omdat ik nog niet alles gezien had, en gelukkig maar want ik heb er een leuke broek gekocht. Terwijl ik aan het shoppen was, was er een hevige regenbui losgebarsten, maar even later hield die weer op, het was een beetje raar weer want toen Robert me 's-middags ophaalde voor een bezoek aan de haven was het weer opgeklaard, ging het vervolgens weer regen en werd het plots heel zonnig en warm. Oorspronkelijk zouden we naar Toronto Islands gaan, maar met het wisselvallige weer was het beter dat niet te doen. Het gebied aan de haven is volop in ontwikkeling om het nog aantrekkelijker te maken voor de bezoekers. Er zijn verschillende kunstgalleries die we bezocht hebben. We hebben er geluncht en weer lekker gekletst zoals we dat ook vaak deden toen Robbie in Rotterdam woonde.

Robert had me verteld dat hij samen werkte met Theo van der Kwast, een Nederlander wiens zoon een boek had geschreven over zijn moeder en familie "Mama Tandoori" Ik kende dat boek en de schrijver vanzelfsprekend, Ernest van der Kwast, en heb hem zelfs eens ontmoet. Het boek was een bestseller en er is ook een toneelstuk van gemaakt. En zo kon het zijn dat Robbie en Nick een etentje gaven in de tuin met als gasten naast Gaetano, Gerry, een Turks/Nederlandse collega die hier voor een half jaar is ook het echtpaar van der Kwast. Hoe leuk is dat? Het was duidelijk dat 'Mama Tandoori' wel genoot van de bekendheid die haar zoon haar had gebracht, maar voor vader van der Kwast hoefde het allemaal niet zo. Overigens vond ik hem een bijzonder aardige man.

Robbie en Nick wonen in een fantastisch huis, en het was een heerlijk etentje, wat nog werd opgeluisterd door een wasbeertje die zich in de schuur had opgesloten en toen de deur op een kier werd gezet er heel voorzichtig uitkwam en weer weg ging. Voor de Canadezen een heel gebruikelijk schouwspel, voor mij een nogal bijzondere ervaring, wij moeten naar de dierentuin om een wasbeertje te zien. Iedere dag is hier een belevenis!

Onze ontbijtverzorgster in de ontbijtruimte

Met Robbie in de haven

Gaetano tussen het echtpaar van der Kwast

Wegvluchtend wasbeertje

A sniff of culture

Toen ik 's-ochtends de gordijnen openschoof zag ik geen zon en zelfs een beetje regen! Dat was niet afgesproken, maar goed, als Nederlander ben je qua weer wel wat gewend, en het kwam ook wel goed uit want ik had dinsdag als museumdag gepland. En ik zeg het niet hardop op omdat ik bang ben in elkaar geslagen te worden, maar ik vond het maandag al weer iets te warm, maar sssst., dat is even tussen ons.

De temperatuur was verder goed dus ging ik wandelen naar museum 1, het Bata Shoe Museum, waar de geschiedenis van de schoen te zien is en de mode door de jaren heen, schoenen van beroemde mensen o.a Marilyn Monroe, Barbra Streisand en Canadees idool Justin Bieber. Er was ook een tijdelijke tentoonstelling over de geschiedenis van de sneaker. En natuurlijk ontbrak ook de Nederlandse klomp niet!

Verderop is dan het Royal Ontario Museum te vinden, waar de geschiedenis van Canada wordt getoond, maar ook culturen van over de hele wereld, Evolutie, dieren, kunst, kortom heel veel in een fantastisch gebouw. Ik was erg onder de indruk van de beelden van Puxian en Guanyin, Bodhisattva's uit China/Tibet, uit de 15 eeuw. Het was net of ze door je heen keken, vooral Puxian de Bodhisattva van universele wijsheid. Ik ben vier keer terug gegaan om ze te bekijken.
Daarna naar het hotel gegaan voor de broodnodige relaxmomentjes.

's-Avonds was het mijn beurt om Robert en Nick die mij deze fantastische reis hebben aangeboden te tracteren op een etentje. Omdat ik natuurlijk geen idee had welk restaurant de moeite waard is, had ik al van te voren gevraagd of zij het restaurant wilden uitzoeken. Het werd Woodlot in Little Italy een restaurant waar ze wel over hadden gehoord, maar zelf ook nog niet waren geweest.
Het was heerlijk eten in een, zoals de naam al impliceert, houten omgeving. Robert en Nick gaan er zeker nog eens terug. Toen ik tegen de waiter zei: "They're gonna be back I'm not" Antwoordde hij: "Perhaps it's worth the flight". Misschien heeft ie gelijk. Toronto is zeker een stad om nog eens terug te gaan, zeker als je er vrienden hebt wonen, maar voorlopig ben ik hier nog!

Bata Shoe Museum in de vorm ven een schoenendoos

Schoenen uit "Sex & The City"

Puxian en Guanyin

Puxian



Hele enge dieren

Shop till you drop & On top of the world

Vanmorgen bij het ontbijt weer iets beschamends meegemaakt, naast me zat een Nederlands echtpaar waarvan de vrouw van de gelegenheid gebruik maakte om maar meteen lunchpakketjes te maken, tegen haar man zeggend: "Ze hebben natuurlijk weer geen kaas, ik heb er om gevraagd" Ik ben maar meteen voor de zekerheid in het Engels gaan denken, zo gênant.

Om 9 uur was ik er klaar voor: Shoppen!!! maar de winkels gaan hier om 10.00 open, gelukkig kan je in den vreemde altijd vertrouwen op Starbucks, daar even een bakkie gedronken met een cakeje.
Allereerst "Worlds Biggest Bookstore" bezocht, en het was inderdaad enórm, vervolgens Eaton Center betreden een heel grote shoppingmall. Heb ik een paar uur in zoet gebracht en ook nog wat leuke dingen gescoord, waar ik wel even aan moest wennen is dat de prijs op de producten niet de prijs is die je betaald, er komt altijd nog een aantal procent belasting bij. Het was zeker een goed idee van me om maandag als shoppingdag te gebruiken want het was inderdaad niet hysterisch druk

Het was wederom een warme zonnige dag, dus toen een wandeling gemaakt naar Church Street, daar moest ik volgens Robert unbedingt heen, zo deelde hij gisteren mee toen we er door reden. En dus heb ik dat gedaan want hij gaat er naar vragen natuurlijk, daar op een terras een heerlijk ceasar salade gegeten, en toen was het weer tijd om naar het hotel te wandelen en me te gaan opmaken voor de avond.

Gaetano en Gerry haalden me op en we gingen eerst een cocktail drinken en daarna zouden we ergens anders gaan eten, een taxi werd aangehouden en we gingen op weg naar wat bleek toen we op de plek van bestemming waren aangekomen De CN Tower!! Zij stelden dat je Toronto niet had bezocht als je niet in de 553 meter hoge toren was geweest. Daar ging ik dan toch, die doodenge glazen lift in. Maar eenmaal boven is het uitzicht werkelijk schitterend! Gezeten in het restaurant, draai je in 72 minuten de hele toren rond zodat je de stad van alle kanten kan bekijken. Het was een bijzondere locatie om weer even bij te kletsen met Gaetano, bij wie, het moet gezegd, de jaren heel goed staan en om Gerry te leren kennen. Na afloop heeft Gerry nog een tapdansje gemaakt op de zo gevreesde glazen vloer op 342 meter hoogte en heb ik er een teen op gezet, me vasthoudend aan de muur.

Opnieuw een gouden dag in Toronto mogen beleven!

Worlds Biggest Bookstore

Eaton Center

Eaton Center

CeasarSalade voor lunch



Één teen op de glazen vloer



CN Tower

On the town

Mezelf meteen maar in de nieuwe tijdzone geworpen en dat valt reuze mee. Was op Canadese tijd rond twaalf uur naar bed gegaan en heb heerlijk geslapen, 's-morgens wel vroeg wakker en heb koffer uitgepakt en me verder geïnstalleerd. Ontbijtje gegeten op de 32e verdieping, schrok me dood toen ik niets vermoedend in de lift stapte en dat zo'n panoramalift bleek te zijn. Die zijn er dus ook.

Daarna even een wandelingetje gemaakt in de zon(!) en de eerste man die me spontaan aansprak bleek geld te willen. "I don't have any money with me", sprak ik naar waarheid, want ik moest nog naar de geldautomaat. Vervolgens vroeg een Chinees meisje of ik een foto wilde maken van haar en haar vriendinnen, dat verzoek heb ik natuurlijk wel ingewilligd. Even gezien waar de winkels zijn omdat ik voornemens ben om vandaag dat als eerste te gaan doen er vanuitgaand dat het maandags het minst druk is. Toen vroeg er weer een man of ik een foto van hem wilde maken met op de achtergrond het oude stadhuis, ook dat heb ik gedaan.

's-Middags met Robert door de stad gewandeld door Chinatown waar we in een dim sun restaurant heben geluncht, hilarisch al die vrouwtjes met hun karretjes die je van alles willen laten eten. Vervolgens door een geweldige buurt gelopen; Kensington Market, waar te gekke hippe winkeltjes zijn, veel zang en dans op straat een heel artistieke buurt, omdat het heerlijk weer was meteen maar naar Little Italy gegaan en daar een ijsje gegeten op een terras. Daarna heeft Robert me het enorme uitgestrekte gebied laten zien van de universiteit waar hij ook op heeft gezeten en er nu zelf ook les geeft, een heel mooie omgeving met veel groen en prachtige oude gebouwen waar we nog even in zijn geweest.

Time flies when you're having fun, dus snel naar het hotel om me op te frissen voor het diner bij Kingyo, een Japans restaurant met een hilarische bediening en verrukkelijk eten. Naast Nick en Robert waren daar ook het nichtje van Nick, Cassandra en drie vrienden, Jane, Bill en Bill.
Het was mede door het weer en het gezelschap een fantastische dag!



Kensington Market



The Journey

Om kwart over acht kwam Nadira me ophalen om me naar Zestienhoven te brengen, ik weet dat het nu The Hague-Rotterdam Airport heet, maar daar gaat het nu niet om. Ik mocht in de kortere rij van Club Europe aansluiten wat niet betekende dat dat sneller ging, maar het voelt meteen al speciaal.
Lekker kopje kofie gedronken en bij het boarden mochten de CE-passagiers als eersten, en zat ik voor een keer vóór de gordijntjes met niemand naast me, want daar was een tray geplaatst om je eten op te zetten. Er was champagne, maar om half 11 's-morgens hield ik het bij koffie en een kaas/hamplatteau.
Er waren aan boord ook Duitse voetbalsupporters die zich keurig gedroegen tot we geland waren en we even moesten wachten, toen begonnen ze hun clubliederen in medleyvorm te zingen, de purser maande ze nog tot stilte, maar het mocht niet baten.

Aangekomen op Heathrow Airport mocht ik weer langs de korte rijen en kon plaatsnemen in de lounge alwaar echt heel veel te eten en te drinken is, maar waar ik me vanzelfsprekend heb gedragen als iemand die net 10 kilo kwijt is. Een sandwichje, wat koffie en sap en een bakje rijstzoutjes.

De gate voor de vlucht naar Toronto was wat verder dan ik dacht, zodat ik met een soort heen en weer treintje moest, maar ik was ruim op tijd. Wel werd ik uit de rij geplukt voor nadere controle, tas werd doorzocht, schoenen uit en gefouilleerd. Daarna betrad ik een wereld die ik niet kende toen ik de businessclass in kwam, ik heb nog nooit zo comfortabel gereisd, en ben meteen verpest voor het leven. Een geweldige stoel die helemaal plat kan, keuze uit verschillende films of series, en het eten bestaat ook uit een keuzemenu met verschillende wijnen en een welkomsglaasje champagne. Nergens hoeven plastiekjes van af alles vers in echte glaasjes en borden met gewoon bestek. De 8 uur vliegen zijn letterlijk omgevlogen.

Aangekomen in Toronto is me wel drie keer gevraagd waar ik vandaan kwam en waarom ik hier was, maar uiteindelijk stonden daar Robert en Nick me op te wachten met een Canadees vlaggetje in de hand.
Even een snelle toer door downtown Toronto en in het hotel even wat gedronken en gesnackt, en toen slapen want voor mij was het al ergens in de nacht.
De vakantie noet nog beginnen, maar deze reis was al onvergetelijk!

Welkoms champagne



Languit film kijken en een wijntje

Daar zijn we dan!

Eerste ke(e)r(en)

In een mensenleven zijn veel eerste keren en die zijn er door je hele leven heen, voor mij zal deze aankomende week een aaneenschakeling zijn van eerste keren, allereerst ga ik vandaag voor het eerst alleen een grote reis maken, weliswaar naar vrienden, maar de reis maak ik alleen, het is een reis buiten Europa, naar Toronto in Canada, en ook dat is nieuw voor mij. Overstappen op een ander vliegtuig, business class, een andere tijdzone, alleen in een hotel, de eerste keren lijken wel haast eindeloos.

De reis en het hotel zijn door vriend Robert geboekt, die vond dat het er nu eindelijk maar eens van moest komen en zei letterlijk: "I'm gonna make you an offer and I will not take no for an answer, I'm putting my foot down". En zo zal het geschieden dat vriendin Nadira mij vanochtend ophaalt om me naar het vliegveld te brengen waarna ik vervolgens naar Londen vlieg om daar over te stappen op het vliegtuig naar Toronto waar Robert me staat op te wachten. 

Vanwege het tijdsverschil stelde hij voor me naar het hotel te brengen waar ik dan kan relaxen (het is dan het begin van de avond, maar voor mij is het dan al nacht). Zondag halen ze me om 12.00 uur op, en maandagavond ga ik dineren met een andere vriend, Gaetano, en zo zal de tijd dat ik er ben een afwisseling zijn van zelf dingen ondernemen, waar ik al een heel lijstje van heb, en tijd doorbrengen met Robert, Nick, Gaetano en Gary. Ondanks dat ik een mens ben die graag in z'n comfort zone blijft, is het soms goed dat iemand je daar eens uithaalt, zoals Robert nu gedaan heeft. Ik heb er heel erg zin in!

Boeing 747 van British Aiways

Valiezen pakken

Ik zie er altijd een beetje tegen op om voor een reis mijn valiezen in te pakken, ik stel het ook steeds uit, maar opeens is er het moment dat ik denk: "En nu móet het gebeuren". Pas als ik die ingeving krijg, en niet eerder, begin ik er aan, omdat ik weet dat het dan ook vrij vlot zal gaan, zo ook deze keer.

Mensen die met mij gereisd hebben weten dat ik geen 'lichte reiziger' ben, voor mij is het niet:  tandenborstel pakken en gáán. Maar desondanks probeer ik zo economisch mogelijk kleding en schoenen te verzamelen, mijn trucje is om per dag een outfit te kiezen die met een kleine verandering of aanpassing met een ander kledingstuk ook geschikt is om 's-avonds acte de présence te geven met een etentje of een ander uitje. Riemen en jasjes die bij verschillende outfits passen is ook ruimte besparend in de koffer.

Deze keer heb ik mezelf overtroffen door maar 6 paar schoenen mee te nemen terwijl ik meer dagen weg ben! Ik ben er zelf ook trots op, een soort terug-naar-de-natuur gevoel, heel basic. Wat deze keer ook fijn is, is dat er in het geboekte hotel op de kamer strijkfaciliteiten zijn, zodat ik niet alles thuis hoef te strijken en het heel voorzichtig zo kreukvrij mogelijk hoef in te pakken. En bovenal zit ik mooi aan het toegestane gewicht wat ik mee mag nemen. Valiestechnisch gezien ben ik er dus klaar voor!

Televisietijd: Kunt U Mij De Weg Naar Hamelen Vertellen Mijnheer

5 Seizoenen. Van 22 januari 1972 tot 15 mei 1975.
Veel opnamen zijn gewist, maar wat er nog is, is onlangs verschenen op een DVD-box.












Na de succesvolle jeugdserie 'Oebele" wilde de KRO een nieuw kinderprogramma en dat werd na een gesprek met Harrie Geelen "Hamelen", gebaseerd op het bekende sprookje 'De rattenvanger van Hamelen', alleen zou de in eerste instantie 5 afleveringen durende serie dáár beginnen waar het sprookje ophoudt. Uiteindelijk zou de serie 5 seizoenen lopen en 45 afleveringen tellen met ruim 100 liedjes met teksten van Harrie Geelen en muziek van Joop Stokkermans.

De hoofdrollen werden gespeeld door Rob de Nijs die in "Oebele" zijn comeback had gemaakt, nadat hij na zijn 'tieneridool' periode geen succesvolle platen meer uitbracht. Eveneens kwam Ab Hofstee mee uit "Oebele". Nieuw waren Martin Brozius en Ida Bons (seizoen 1) en Loeki Knol (seizoen 2 t/m 5).
Zij speelden respectievelijk Bertram Bierenbroodspot, Hildebrandt Brom, Aernout Koffij en Lidwientje Walg.

De kinderen werden gespeeld door het Televisiekinderkoor Henk van der Velde. Gerenommeerde acteurs speelden graag een gastrol in de serie, o.m. Leen Jongewaard, Andrea Domburg, John Lanting, Hetty Blok, Rita Corita, Lex Goudsmit, Willem Nijholt en Margreet Heemskerk.  In totaal zouden er meer dan 150 rollen in de serie voorkomen.

Er werden van de liedjes ook albums en singles uitgebracht, later zijn er 100 liedjes verzameld op een 4 CD-box.

Seizoen 2013/2014

Traditioneel wordt in mei het programma voor het nieuwe theaterseizoen bekend gemaakt, zo ook nu. Vorige week vrijdag kon ik al kaartjes boeken voor voorstellingen in de beide Luxor theaters in Rotterdam, en gisteren voor het Isala theater in Capelle.

Samen met vriend Harry kan ik vanaf november weer leuke voorstellingen tegemoet zien. Vorig seizoen was alles wat wij graag wilden zien geconcentreerd in maart en april, zodat we in die maanden restaurant en theater in en uit gingen. Dit seizoen is alles gelukkig wat beter verdeeld, zodat we iedere maand bijna wel iets te bezoeken hebben.
Heerlijk vooruitzicht weer!

Oude Luxor

Nieuwe Luxor

Isala

In Memoriam: Ruben en Julian

Twee weken lang hebben ze het nieuws beheerst de broertjes Ruben en Julian die sinds 7 mei als vermist waren opgegeven, hun vader had zelfmoord gepleegd en van de kinderen die bij hem waren ontbrak ieder spoor. Ik heb er niets over bericht in mijn blogjes omdat ik zo intens hoopte dat de jongens door hun vader, die ogenschijnlijk voorbereid te werk was gegaan, hen aan derden had toevertrouwd, misschien zelfs in het buitenland.

Helaas werden de lichamen van de jongens zondag gevonden in een afwateringsbuis in het Amsterdam-Rijnkanaal. Wat er precies gebeurd kan zijn dat wordt nog onderzocht, vast staat wel dat de vader als dader wordt aangemerkt.

Mijn gedachten gaan uit naar de moeder van Ruben en Julian en naar iedereen die hen lief was. Zo'n onmetelijk verdriet, daar is geen voorstelling van te maken. Ik spreek de hoop uit dat de media zéér terughoudend met de moeder en andere nabestaanden om zal gaan. Het is ongelofelijk triest en vreselijk wat er is gebeurd.

Op naar Kopenhagen

Het is weer achter de rug, het Eurovisie Songfestival 2013, en het werd gewonnen door de gedoodverfde winnaar Emmelie de Forest uit Denemarken met het liedje "Only Teardrops". Persoonlijk vind ik het een aardig liedje alleen kan ik niet zo tegen deze manier van zingen met zo'n snik er in.

Mensen zonder feitenkennis die altijd roepen dat "sinds die oostbloklanden meedoen 'we' nooit meer winnen"  kunnen hun mond houden, want wederom wint er een west Europees land, sterker nog 6 landen uit de top 10 zijn zogenaamde 'oudgedienden'. Daarnaast wordt er in één adem aan toegevoegd dat er vriendjespolitiek heerst, dat klopt, daarom gaven Nederland en België elkaar ook 12 punten, net zoals Griekenland en Cyprus dat al jaren doen.

Nederland eindigde op een mooie 9e plaats, en in de voorronde van 14 mei zelfs op de 6e. Een heel mooie prestatie van Anouk. Nu is het nog wachten op de Barbara Dex-award voor de slecht geklede artiest, ik geef Israël en Montenegro daar grote kans op.

Persoonlijk vond ik de keuze van één presentatrice in plaats van een duo presentatie een heel gelukkige keuze, geen flauwe grapjes onderling, bovendien heeft Petra Mede een geweldige humor en was er gedurende de avonden heerlijke relativerende berichtgeving over het gastland Zweden. Een land wat zichzelf niet zo serieus neemt, wat hoe zuidelijker je in Europa komt steeds moeilijker te vinden zal zijn.

Volgend jaar dus naar Denemarken wat maar een brug verwijderd is van Malmö waar het festival dit jaar werd gehouden. Het is de derde overwinning voor Denemarken na 1963 Grethe & Jørgen Ingmann met "Dansevise" en 2000 Olsen Brothers met "Fly On The Wings Of Love".

Winnaar Denemarken: Emmelie de Forest

Israël: Moran Mazor

Montenegro: Who See

Tegeltjeswijsheid 79

Grand Gala Concours Eurovision de la Chanson 2013

Vanavond is het dan zover de finale van het Eurovisie Songfestival 2013, naast Moldavië, Litouwen, Ierland, Estland, Wit Rusland, Denemarken, Rusland, België, Oekraïne, Nederland, Hongarije, Azerbeidzjan, Georgië, Roemenië, Noorwegen, IJsland, Armenië, Finland, Malta en Griekenland
die zich op 14 en 16 mei hebben gekwalificeerd zijn de 5 grote (lees: meest betalende) landen én de winnaar van vorig jaar (Zweden) direct in de finale geplaatst:

Duitsland
Glorious - Cascada
Behaalde resultaten in het verleden bieden geen garantie voor de toekomst, dat weerhoudt Duitsland er niet van om een exacte kopie te sturen van het winnende lied van vorig jaar (Euphoria). Qua lied dan, de houterige bewegingen van zangeres Natalie Horler, halen het niet bij de choreografie van Loreen. Cascada is een groep, maar alleen de zangeres staat op het toneel, de andere twee leden Yanou en DJ Manian, hebben het lied wel (mede) geschreven en gecomponeerd. De stemvervormingen op de CD blijven live achterwege en Natalie heeft een goede stem, wel hoop ik dat ze dat veel te korte rokje, gezien haar heupen, thuis laat.

Frankrijk
L'enfer Et Moi - Amandine Bourgeois
De tijd van het Franse chanson op het festival ligt ver achter ons. 'Vijftig Tinten Grijs' heeft ook Frankrijk bereikt, Amandine zingt over 'handen van leer en van zijde', 'ik maak je leven tot een hel' 'jouw afdruk staat nog in mijn hals', kortom één en al gezelligheid.

Italië
L'essenziale - Roberto Casalino
Dit lied kan zó op een CD met alle grote Italiaanse successen, het lijkt wel of ze in dat land een soort mal hebben waar alle Italiaanse zangers naar worden gemaakt. Het gladde uiterlijk, die ietsje rauwe stem, een getergde ballade en hup we hebben weer een lied. Ik vind dit een te vaak betreden pad.

Spanje
Contigo Hasta El Final - ESDM
El Sueño De Morfeo heet de groep officieel, maar voor dit festival volstaan de beginletters. Het begint als een Iers volkswijsje, wordt dan een ballad en vervolgens een popdeuntje, zit geen lijn in. Zal volgens mij roemloos ten onder gaan.

Verenigd Koninkrijk
Believe In Me - Bonnie Tyler
Al in 1977 had Bonnie Tyler haar eerste hit in Nederland met 'Lost In France' en in 1983 zong ze in de clip van 'Total Eclipse Of The Heart' schooljongens letterlijk uit hun overhemdjes, en dan nu op haar 61e beklimt ze gebotoxt en wel het Eurovisie podium voor Engeland. Het is een lekker liedje, maar niet echt spannend. Ik hoop zo dat ze niet haar voorganger Engelbert Humperdinck achterna gaat en ergens onderaan eindigt.

Zweden
You - Robin Stjernberg
Het winnende land van vorig jaar komt nu met de 22 jarige Robin die heel hard kan zingen, hij schreeuwt het zo nu en dan uit. In de coupletten wat onverstaanbaar, is het best een aardig lied, maar geen hoogvlieger, traditie getrouw sprokkelt het gastland vaak heel wat puntjes bij elkaar.

Voor alle artiesten heel veel plezier en zet 'm op! Voor mijn trouwe lezers: maak er een gezellige avond van met hapjes en drankjes en ongenuanceerd commentaar op het gebodene.

Zelf zou ik traditiegetrouw de avond met vriend Harry doorbrengen, "Wat leuk" zei vriend Rick, "Wel ja, gezellig" zei z'n man Christian. Zelf dacht ik dat de Axtennetjes (Letitia en David) het ook wel leuk zouden vinden, en dat was ook zo. "Als ik me goed voel lijkt het me ook leuk om te komen" zei m'n moeder. "Iemand bezwaar er tegen dat de kids meekomen?" vroeg Letitia, en zo wordt het onverwachts een gezellige bedoening. Tien kleine negertjes, maar dan omgekeerd.

Nederland en het songfestival

Nu Anouk zich voor het eerst sinds 8 jaar heeft geplaatst voor de finale morgen van het Eurovisie Songfestival, is het leuk eens een blik te werpen over wat Nederland allemaal heeft gedaan in de afgelopen 58 jaar. We waren er bij de eerste editie in 1956 al bij en hebben slechts 4 keer een jaar overgeslagen, in 1985 en 1991 omdat het festival die twee jaar op 4 mei (dodenherdenking) werd gehouden en in 1995 en 2002 vanwege de slechte prestaties van het jaar of de jaren er voor, dat was toen een regel.

Sinds de invoering van de voorrondes in 2004, vanwege de vele landen die mee willen doen, zijn we slechts 2 keer doorgegaan naar de finale, dat was in 2004 met Re-union ("Without You") en nu met Anouk.
Gewonnen hebben we het festival 4 keer: in 1957 met Corry Brokken ("Net Als Toen"), 1959 met Teddy Scholten("'N Beetje"), 1969 met Lenny Kuhr ("De Troubadour"), dat jaar eindigden 4 landen op de eerste plaats, daar was nooit rekening mee gehouden en dus werden ze alle vier als winnaar uitgeroepen, naast Nederland waren dat Spanje, Engeland en Frankrijk. Sinds die gebeurtenis is er wel een regelement voor. En de laatste keer in 1975 met Teach-In ("Dingadong")

Ook is Nederland 4 keer gastland geweest, in 1958, 1970, 1976 vanwege de overwinning het jaar ervoor en in 1980 omdat Israël, die in 1979 had gewonnen het festival niet kon organiseren omdat het op een nationale rouwdag plaatsvond, ze deden daarom ook niet mee dat jaar, na loting nam Nederland de organisatie op zich.

Corry Brokken

Teddy Scholten

Teach In

Lenny Kuhr

Hieronder alle inzendingen van Nederland

• In 1956 mocht ieder land 2 inzendingen afvaardigen omdat er maar 7 landen meededen. Alleen de winnaar werd bekend gemaakt (Zwitserland). 
• Punten van de andere landen zijn onbekend.Van 2005 t/m 2012 zijn de behaalde resultaten uit de voorrondes.
• Puntentellingen zijn door de jaren heen veranderd.

Jaar   Titel   Artiest   Pnt.   Pos.   1956   De vogels van Holland   Jetty Paerl   -   -       Voorgoed voorbij   Corry Brokken   -   -   1957   Net als toen   Corry Brokken   31   1   1958   Heel de wereld   Corry Brokken   1   9   1959   Een beetje   Teddy Scholten   21   1   1960   Wat een geluk   Rudi Carrell   2   12   1961   Wat een dag   Greetje Kauffeld   6   10   1962   Katinka   De Spelbrekers   0   13   1963   Een speeldoos   Annie Palmen   0   13   1964   Jij bent mijn leven   Anneke Grönloh   2   10   1965   Het is genoeg   Conny van den Bos   5   11   1966   Fernando en Philippo   Milly Scott   2   15   1967   Ring-dinge   Thérèse Steinmetz   2   14   1968   Morgen   Ronnie Tober   1   16   1969   De troubadour   Lenny Kuhr   18   1   1970   Waterman   Patricia & Hearts of Soul   7   7   1971   Tijd   Saskia & Serge   85   6   1972   Als het om de liefde gaat   Sandra & Andres   106   4   1973   De oude muzikant   Ben Cramer   69   14   1974   I see a star   Mouth & MacNeal   15   3   1975   Ding-a-dong   Teach-in   152   1   1976   The party is over   Sandra Reemer   56   9   1977   De mallemolen   Heddy Lester   35   12   1978   't Is OK   Harmony   37   13   1979   Colorado   Xandra   51   12   1980   Amsterdam   Maggie MacNeal   93   5   1981   Het is een wonder   Linda Williams   51   9   1982   Jij en ik   Bill van Dijk   8   16   1983   Sing me a song   Bernadette   66   7   1984   Ik hou van jou   Maribelle   34   13   1986   Alles heeft ritme   Frizzle Sizzle   40   13   1987   Rechtop in de wind   Marcha   83   5   1988   Shangri-la   Gerard Joling   70   9   1989   Blijf zoals je bent   Justine Pelmelay   45   15   1990   Ik wil alles met je delen   Maywood   25   15   1992   Wijs me de weg   Humphrey Campbell   67   9   1993   Vrede   Ruth Jacott   92   6   1994   Waar is de zon   Willeke Alberti   4   23   1996   De eerste keer   Maxine & Franklin Brown   78   7   1997   Niemand heeft nog tijd   Mrs. Einstein   5   22   1998   Hemel en aarde   Edsilia   150   4   1999   One good reason   Marlayne   71   8   2000   No goodbyes   Linda Wagenmakers   40   13   2001   Out on my own   Michelle   16   18   2003   One more night   Esther Hart   45   13   2004   Without you   Re-union   11   20   2005   My impossible dream   Glennis Grace   53   14   2006   Amambanda   Treble   22   20   2007   On top of the world   Edsilia Rombley   38   21   2008   Your heart belongs to me   Hind   27   13   2009   Shine   De Toppers   11   17   2010   Ik ben verliefd (sha-la-lie)   Sieneke   29   14   2011   Never alone   3JS   13   19   2012   You and me   Joan Franka   35   15   2013   Birds   Anouk   -   -