Jason Donovan kreeg bekendheid in de Australische soap "Neighbours" (1986) waarin ook landgenote Kylie Minogue speelde en net als Kylie ging ook Jason een carrière in de muziek starten. Samen hebben ze ook een duet opgenomen "Especially For You". Naast acteren en het zingen van popliedjes heeft Jason ook in talloze musicalproducties gestaan, uiteenlopend van "The Sound Of Music", "Joseph And The Amazing Technicolour Dreamcoat" tot aan "Pricilla, Queen Of The Dessert", waarin hij dit jaar weer te zien is en dezelfde rol speelt als in 2009.
Naast al deze werkzaamheden was en is hij als een soort Patty Brard in allerlei zogenaamde 'celebrity-programma's' te zien, dansen, in de jungle, koken, noem het en Jason zat of zit er in. Zijn laatste album dateert uit 2012 en zijn laatste TV-serie uit 2008.
Over zijn drugsverslaving is hij ook zeer open en is naar eigen zeggen sinds 2000 'clean'.
Jason is nu 45 jaar en, zoals te lezen is, een zéér druk baasje.
Ik heb het al eens eerder gezegd, en ik zeg het nu weer: het zijn vaak de kleine berichtjes in de krant waar ik lang over na kan denken. Gisteren las ik over een postbode in Swalmen (Limburg) die post die ze had moeten bezorgen heeft verbrand om reden dat ze geen zin had om dat te doen.
De 26 jarige vrouw was pas 2 weken in dienst, en nu natuurlijk op staande voet ontslagen. En er is vanzelfsprekend ook aangifte tegen haar gedaan. PostNL kan niet zeggen om welke poststukken het gaat omdat niet bekend is hoeveel ze er heeft verbrand.
Ik heb direct een bevooroordeeld beeld van deze vrouw, welke ik hier niet zal ventileren, maar ervaring heeft me geleerd dat mijn beeld vaak griezelig accuraat is. Wat me nog het meest verbaast is dat er in deze tijd van economische malaise mensen (gedwongen) worden ontslagen die dolgraag hun baan hadden willen behouden of heel graag ergens anders aan de slag zouden gaan en Miep Muts hier heeft net werk maar heeft er 'geen zin in'. Ik mag toch hopen dat deze vrouw gestraft wordt voor zo'n houding en niet automatisch in een uitkeringssituatie terecht komt, want ik kan me voorstellen dat wij als gemeenschap 'geen zin' hebben om dit soort types te gaan onderhouden.
"Mama muis is wit, papa muis is donker en de kleine muisjes zijn grijs. Papa zorgt voor de familie, hij wast en strijkt en doet boodschappen. Mama rijdt in een grote vrachtwagen en bezorgt pakjes."
Uit: 'Tellen en rijmen met de familie Muis' Juliëtte S. Rosenkamp ISBN 9789044820560 verschijnt februari 2014 (vanaf 3 jaar) "Prinses Nina woont bij haar ouders op het kasteel. Het is tijd voor een prins vinden haar ouders, ze nodigen allerlei prinsen uit, maar de droomprins van Nina zit er niet bij. Ze gaan te rade bij hun vrienden de koning en koningin uit Ghana, die brengen hun dochter Melowo mee. De twee prinsessen kunnen het heel goed met elkaar vinden, en zo komen er twee koninginnen in het land."
Uit: 'Prinses Nina' Marlise Achterebergh ISBN 9789044820553 verschijnt oktober 2013 (vanaf 5 jaar)
De fondslijsten van de uitgeverijen met hun uitgaven voor het najaar worden weer verstuurd en bovenstaande boeken worden uitgegeven door kinderboekenuitgeverij Clavis. Ze vielen me op door de, voor kinderboeken, bijzondere onderwerpen die ze behandelen. Deze twee verhalen hebben de, mede door de uitgeverij georganiseerde, 'Diversiteitswedstrijd' gewonnen en zullen in het Nederlands en Engels worden uitgegeven.
De wedstrijd was uitgeschreven omdat in de huidige multiculturele samenleving er naast de traditionele patronen steeds vaker ook nieuwe rollen en levenskeuzes zichtbaar zijn welke in in kinderboeken nog te weinig worden weergegeven. De opdracht was om een verhaal te schrijven over de nieuwe man-vrouw rolpatronen in de multiculturele samenleving.
Op 1 oktober van dit jaar begint bij ons het nieuwe boekjaar en de bedoeling is dat wij niet meer dan 2 % van de jaaruren meenemen naar dat nieuwe boekjaar, reden voor mijn leidinggevende om alle zeilen bij te zetten om de valse start waarmee dit boekjaar is begonnen recht te breien.
Doordat de directie aan de ene kant wilde bezuinigen op uren, maar aan de andere kant ook wil dat iedereen zijn jaaruren maakt omdat alles boven de 2 % moet worden kwijtgescholden, waren er gaandeweg het jaar vele tegenstrijdige berichten over hoe nu in te roosteren, met als gevolg dat nu er nog zo'n 2 maanden te gaan zijn er enige paniek heerst. Nu was mijn leidinggevende al langere tijd bezig om ons, die nog wel wat in te halen hadden, zo in te zetten dat we niet weer als kleine kinderen op audiëntie zouden moeten bij de bedrijfsleiding over de onderschrijding van de uren, waar we bovendien zelf niets aan konden doen.
Vanwege o.m. zijn eigen vakantie heeft mijn leidinggevende nu de roosters tot eind september gemaakt en kon vol trots zeggen dat wij allemaal binnen het toegestane urenbudget blijven. Zelf heb ik in die periode ook nog 3 weken vakantie dus ziet mijn werkrooster er zo uit dat zelfs in de werkkampen van Siberië protesten zouden komen bij zo een planning. Maar goed, dan ben ik ook bij en begin ik het nieuwe boekjaar niet met een bijna niet meer in te lopen achterstand, daarnaast had hij dit jaar een schema in het leven geroepen waarop ik heel goed kon zien hoe ik er voorsta gedurende het jaar, en dat wordt geprolongeerd.
Aankomende periode ben ik de man die thuis het vlees komt snijden, nou ja, dat was ik als BAer toch al, dus maakt dat geen verschil. Gelukkig heb ik die drie heerlijke en welverdiende weken vakantie ook nog in het vooruitzicht!
In mei was ik in Toronto, het was er warm en het 32 etage tellende hotel was voorzien van airco, en dat functioneerde ook naar behoren. Afgelopen weekend was ik in Antwerpen en ook het 15 etage tellende hotel aldaar was ondanks de verzengende hitte buiten in z'n geheel een oase van koelte.
Het bedrijf waar ik werk telt 3 etages en sinds ik daar werk, al heel wat jaar, is de airco kapot, of er is een storing, dan weer loopt het koelwater weg, is er een onderdeel vervangen gaat het volgende onderdeel kapot. En niet alleen daar waar ik werkzaam ben, nee, in andere filialen doen zich dezelfde problemen voor. Het is een aaneenschakeling van mankementen waarvan de oorzaak is samen te vatten in het aloude gezegde 'Voor een dubbeltje op de eerste rij'. Het moet zo goedkoop mogelijk en dan is dit dus het gevolg er van.
Maar afgelopen voorjaar werd er eens flink in de buidel getast om het voor eens en altijd op te lossen, er werd een nieuw systeem aangelegd zodat we nu in een aangename temperatuur zouden kunnen werken. Want productiviteit neemt vanzelfsprekend af met tropische warmte in het pand om maar niet te spreken over klanten die er dan voor kiezen elders te gaan waar het wel prettig toeven is. Wij waren enigszins sceptisch en naar nu blijkt met reden.
Precies twee dagen heeft het systeem naar behoren gewerkt, en gisteren heeft de eerste monteur zich al gemeld. Niemand kijkt er echt van op, we zijn het gewend en hoewel het natuurlijk te triest voor woorden is, lijkt het meer op een klucht. Volgens onze technische man heeft het er mee te maken dat de airco is aangebracht door, en met onderdelen van, verschillende bedrijven, die ook allemaal een eigen reparatiedienst hebben. We hebben de aloude ventilators al in gereedheid gebracht.
Sinds enkele weken kijk ik naar, waarschijnlijk de herhaling van de herhaling van, "That 70's Show". Het komt op een beetje ongelukkige tijd, zodat ik ook wel eens wat mis, maar ik vínd het leuk.
Het gaat over een groep jongeren in de tweede helft van de jaren 70. Alle karakters zijn leuk, maar mijn favoriet is Fez, gespeeld door Wilmer Valderrama. Fez staat voor Foreign Exchange Student, en een rode draad in de serie is dat niemand zijn echte naam weet of duidelijk wordt waar hij precies vandaan komt.
De serie heeft gelopen van 1998 tot 2006, en ik kan nu vanaf seizoen 1 alles bekijken want ik heb mezelf de DVD-box cadeau gegeven.
Groovy!
Thom Arisman (waarschijnlijk een pseudoniem) is een freelance journalist, columnist en hij heeft 3 boeken geschreven. Zijn identiteit wil hij niet prijsgeven. De columns en zijn drie boeken gaan over (zijn eigen) single bestaan, en ik vind zowel zijn columns als de boeken hilarisch. Zijn relativerende nuchtere humoristische manier van schrijven spreekt me aan en zijn verhalen over het single zijn hebben herkenbare elementen.
Natuurlijk schrijft hij op een gechargeerde, uitvergrote manier, en leuker nog dan dat vind ik de reacties die soms geplaatst worden van lezers op zijn tweewekelijkse column in Metro, waaruit je kan opmaken dat begrijpend lezen voor veel mensen heel moeilijk is. Ze storen zich aan zaken in de column die duidelijk niet werkelijk zo bedoeld zijn als ze zijn opgeschreven, alleen lezen zij dat anders en denken dat wat hij opschrijft letterlijk genomen moet worden. Kostelijk! Hij wil, als ik het goed heb begrepen een roman gaan schrijven, of is daar zelfs al aan bezig. Kan niet wachten, maar ook een vierde 'single-boek' zou ik geweldig vinden.
In Nederland kennen we hem alleen als 'one hit wonder'. In 1979 had hij een wereldhit met "I Was Made For Dancin'". In Amerika was hij in die tijd een heus tieneridool die naast zingen ook acteerde in films en op TV. Leif is meerdere malen gearresteerd in verband met drugsbezit. Hij is nu 51 jaar en zijn laatste album dateert uit 2007, zijn laatste film uit 2009.
Toen Christian, Rick, Jeroen en ik enige tijd geleden besloten om afgelopen weekend naar Antwerpen te gaan, konden we alleen maar hopen dat het weer mooi zou zijn, je weet het immers maar nooit en het voorjaar gaf nou niet echt goede verwachtingen. Maar het weer dat ons ten deel viel was boven verwachting en dat werkt mee aan het slagen van een weekendje weg.
Zaterdagochtend arriveerden ze na al 45 minuten gereden te hebben bij mij, dus ongeveer halverwege, voor een bakkie om daardoor weer verkwikt verder te gaan richting België. Gelukkig nog binnen de stadsgrenzen van mijn woonplaats bedacht ik me opeens dat ik wel eens vergeten zou kunnen zijn mijn koffiemachine uit te zetten. "Zo'n weekend wordt het dus" werd er gezegd, en die zin bleef de running gag voor het hele weekend. Gelukkig dat we even terugkeerden naar mijn huis, want het apparaat stond inderdaad nog aan.
Vrolijk weer op weg strandden we in een file, maar wat later dan gepland kwamen we dan toch aan bij Crown Plaza hotel. We konden direct inchecken en toen op weg naar de binnenstad, lekker gewandeld en vervolgens neergezegen op een terras voor de lunch, daarna wat gewinkeld, ijsje gegeten, Roseetjes gedronken, en weer op weg naar het hotel om ons op te frissen voor de avond.
De avond begon met een naar wij dachten snellere, maar wat al gauw bleek veel omslachtigere manier om de stad te bereiken voor een diner bij restaurant Het Vermoeide Model, een aanrader voor iedereen die Antwerpen bezoekt. Eerst op het dakterras, maar voor het hoofdgerecht toch maar binnen gaan zitten vanwege de 'dunne' wind die kwam opzetten.
Na deze culinaire verwennerij gingen voor het vertier naar dancing Red & Blue, waarvan wij het idee hadden dat dit heel hip and happening zou zijn. Het was er heel leuk en gezellig en er werd leuke muziek gedraaid, we hebben de dansvloer zelfs nog onveilig gemaakt, maar hip was het niet, laat staan happening, het had meer iets van een lokale dansgelegenheid in een willekeurige provinciestad. De clientèle waren geen hippe jonge mensen van nu die volgens de laatste mode gekleed gingen, maar mensen in een zeer ruime leeftijdscategorie tussen de 18 en de schijndood veelal gekleed in korte broeken, hemdjes, grote witte gympen en petjes, waardoor wij degenen waren die, zeker qua styling, enigszins hip overkwamen, maar nogmaals, we hebben ons er uitstekend vermaakt.
Zondag hadden we gemeend om om 10 uur te gaan ontbijten wat in dit hotel zeer uitgebreid is van keuze aan het ontbijtbuffet. Daarna vertrokken wij naar de dierentuin waar we geen van allen ooit geweest waren, of het moet op zeer jonge leeftijd eens zijn gebeurd. Het is een kleine, maar heel mooi aangelegde dierentuin, maar op een bepaald ogenblik toen het kwik zo rond de 30 graden was vonden we unaniem dat het tijd werd om een terrasje in de schaduw op te gaan zoeken, zodat we een klein gedeelte hebben overgeslagen.
Op het terras in de schaduw waar een koel briesje waaide hebben we geluncht en de middag doorgebracht om ons met enige tegenzin in de warmte te begeven om de auto op te halen bij het hotel. Dat de bus waar we inzaten geen airco had droeg niet echt bij aan het aangenaam verpozen tijdens de tocht, maar eenmaal in het koele hotel smaakte de ijskoude rosé ons heerlijk.
Wat was het weer prachtig, wat hebben we het fijn gehad, wat hebben we gelachen, wat hebben we heerlijk gegeten, wat hebben van elkaars gezelschap genoten, wat kijken we alweer uit naar het volgende leuke moment met elkaar. Ja, zo'n weekend was het!
De Nederlandse groep Champagne bestond uit v.l.n.r. Trudy Huysdens, Jan Vredenburg, Bert van der Wiel en Paulette Bronkhorst. Trudy en Bert kenden elkaar al van jongs af aan en Jan en Paulette werkten als drummer en zangeres in een band, ze werden samengebracht door Martin Duiser en Wally Tax schreef de tekst voor dit "Rock And Roll Star". Ze werden toen het Nederlandse antwoord op Abba genoemd, maar ik zag dat niet zo, ze hadden meer wat weg van de Engelse Brotherhood Of Man, als je dan toch wilt gaan vergelijken. Maar voor mij hadden ze een heel eigen geluid en uitstraling.
Ik vond ze destijds als jong manneke meteen geweldig door de chique gatsby look en de catchy liedjes. Deze eerste single deed het niet alleen hier goed, maar in heel Europa en zelfs in Amerika heeft dit lied in de hitparade gestaan. Bij iedere volgende single werden een passende look en choreografie gecreëerd. Jaren later toen ik met de eigenaar van mijn sportschool, Noes Fiolet (voormalig danser en choreograaf), in gesprek was en de naam van deze groep viel zei hij dat hij degene was die met hen de danspasjes instudeerde. Hoe klein kan de wereld zijn?
Na een aantal singles hield de gatsby look op en werd de kleding wat moderner. In totaal bracht Champagne negen singles en twee albums uit. In 1981 viel de groep uit elkaar. Jan maakte in 1983 een niet heel succesvolle doorstart met Champagne als trio met een andere zanger en zangeres. Zo heel af en toe kwamen de groepsleden samen om nog eens over 'de-tijd-van-toen' te praten.
Als ik het goed begrepen heb waren de vier leden in 2006 voornemens om een comeback te maken met een theatershow voor het seizoen 2007/2008 en werd er zelfs al geoefend, maar Bert werd ziek en kon daardoor niet meer meedoen en is het idee toen vanzelfsprekend afgeblazen. Helaas is Bert op 29 juni 2009 overleden op 64 jarige leeftijd.
Paulette en Trudy zijn, naar eigen zeggen, nog steeds hartsvriendinnen en hebben zich uit de muziekwereld teruggetrokken. Jan toert met een eigen band Oude Liefde Roest Niet en is hoofdredacteur van een tijdschrift voor klassieke muziek.
Titel van dit blogje is natuurlijk een zinsnede uit het melancholische lied "Het Dorp" van Wim Sonneveld. Mensen die mij kennen weten dat ik nostalgisch van aard ben, niet zo dol ben op veranderingen en een zekere hang heb naar vroeger 'toen het allemaal zoveel beter was', nou ja ánders was, wat minder gecompliceerd.
Maar ik wil het nu eens hebben over de zaken die er vroeger niet waren en nu wel die ik van harte en met (uiteindelijk) enthousiasme omarmt heb
Allereerst natuurlijk de personal computer en wat ons dat allemaal gebracht heeft an sich. De wereld binnen handbereik. Alles is op te zoeken. Je kan contact hebben met vrienden en bekenden over de hele wereld.
Daaraan meteen gelinkt de manier waarop je nu muziek kan verzamelen, wat van jongs af aan een hobby van me is. Ik zie me nog zitten met vinyl platen en een cassettedeck om het op die manier op te nemen, later CD's en toen opneembare CD's en uiteindelijk de externe harde schijf met muziek (teller staat nu op 43438 nummers)
Hoewel ik niet graag bel is de mobiele telefoon natuurlijk ook iets wat ik in mijn jeugd niet voor mogelijk had gehouden. Ik kan me nog het rumoer van ongeloof in de klas op de lagere school herinneren toen de leraar vertelde dat er een beeldtelefoon was uitgevonden. Of mijn moeder die antwoordde op de vraag "Ben je thuis" gesteld door de bakelieten telefoon, met: "Nee, ik dacht ik pak de telefoon op en ik ga in de Spuistraat lopen".
Waar ik ook kinderlijk blij mee ben is de interactieve TV. Ik kijk vrij weinig, maar gericht en wat is het heerlijk om iets te kunnen opnemen zonder videobanden, of het gemak van uitzending gemist en voor mij het summum: Live kunnen pauzeren tijdens programma's, ik blijf het een wonder vinden, dat ik gewoon mijn eten kan maken en dat de TV wacht wanneer ík weer tijd heb.
Dus ondanks mijn waarschijnlijk veel te romantische kijk op de wereld in de jaren van mijn jeugd kan ik ook heel blij zijn met vele (niet álle!!) verworvenheden van nu.
"We zijn rond de dertig en onze kinderwens is belangrijker dan zo'n stomme crisis" zegt de man van het stel. Hij gaat verder: "De crisis zorgt er wel voor dat we een baby krijgen in een klein flatje op vier hoog, zonder lift. Zijn vrouw vult aan: "De kinderwagen moet beneden in de berging en dan loop ik met mijn kind wel de trappen op. Als ik boodschappen bij me heb zal ik twee keer op en neer moeten lopen. We verzinnen overal een oplossing voor"
Welkom in mijn jeugd en dat van een hele generaties geboren in de jaren 50, 60 en 70 van de vorige eeuw. Ouders en kinderen leefden gewoon zo zonder dat het als nieuws in de krant verscheen. Met de welvaart kwam ook het misplaatste besef dat iedereen overal als vanzelfsprekend 'recht op heeft'. Zo eind jaren 70 kon je ouders plots horen verkondigen: "We willen graag verhuizen, want we willen een tuin 'voor de kinderen'. Alsof een jeugd totaal mislukt is zonder het bezit van een tuin. Nu hoor je vooral dat ouders een vakantie uitkiezen 'voor de kinderen'. Prima hoor, maar kinderen bezitten het vermogen om zich overal te vermaken, mits ze daar de ruimte voor krijgen binnen de opvoeding en niet als regel overal hun zin in krijgen.
Het kind van bovengenoemd stel kan op dat flatje een geweldige jeugd hebben ook zonder tuin, alles valt of staat met de opvoeding en wat zij hun kind meegeven om het te laten opgroeien tot een evenwichtig mens.
Gisteren werd ik weer op missie gezonden door mijn bedrijf en wel naar het filiaal in Den Haag, niet zomaar een filiaal voor mij, maar het filiaal in de buurt waar ik ben opgegroeid en waar ik zelfs een paar jaar heb gewerkt. Ik kom niet vaak meer in de buurt van mijn jeugd, er is zoveel veranderd en daar word ik altijd een beetje verdrietig van, maar nu werd ik 'gedwongen' terug te keren naar daar waar het allemaal begon.
De bus reed eerst langs spuuglelijke woonblokken waar voorheen knusse jaren 50 portiekwoningen stonden, maar gelukkig stond mijn oude basisschool er nog wel, het gebouw dan, een school is het al lang niet meer. De woningen daar omheen zijn nog precies zoals vroeger en ook de straat waar ik geboren ben is, op wat kleine veranderingen na, nog hetzelfde.
De laatste keer dat ik als werknemer het pand betrad was in 1989 (Ik was extreem jong toen ik begon, het heeft de krant nog gehaald destijds). Ik stapte door de deur in een soort verwoest verleden, ik herkende het nog wel, maar er was zoveel veranderd, en geloof me, niet ten goede. Voor het eerst sinds al die tijd weer achter de schermen en in mijn herinnering zag ik al die collega's van toen weer. Er waren nog 3 collega's die er nu nog werken, jonge meisjes waren het toen, en nu.... Ik kan heel slecht tegen de vergankelijkheid van dingen, waarom kan alles niet zo blijven zoals het was? Dit is een retorische vraag, laat me maar, dat zit nou eenmaal in me.
Vanuit een magazijn heb ik een foto genomen omdat daar vroeger de kantine was en je daar genietend van een kopje koffie dan op uitkeek, vanzelfsprekend zonder de wanstaltige bebouwing er voor. En een foto van wat vroeger de bioscoop was; Euro Cinema, destijds nog door Koningin Juliana geopend! Nu een in verval geraakt gebouw.
Ik ging met gemengde gevoelens naar huis terug.
Zonder die afschuwelijke bebouwing er voor was het ooit een prettig uitzicht.
De trots van de buurt, de bioscoop op loopafstand, is nu een grauw vervallen gebouw.
Vriend André heeft me middels Facebook en zijn blogje attent gemaakt op het nummer "All-American Boy" van Steve Grand. Ik ben niet zo van al die talentshows waar naar een kunstmatige nummer 1 hit wordt toegewerkt voor de winnaar. Er zijn andere meer uitdagende wegen waarmee nieuw talent onder de aandacht kan worden gebracht, zoals de manier waarop de één week geleden nog totaal onbekende Steve Grand zich heeft geprofileerd door een eigen nummer van een videoclip te voorzien, waar al zijn geld aan is opgegaan, die op YouTube heeft geplaatst welke nu na ruim een week 1,2 miljoen keer is bekeken (hij heeft de video 2 juli geüpload) en er wereldwijd over hem en zijn nummer wordt gepraat verdient in mijn ogen alle aandacht, vandaar dat naast het uploaden van de video op mijn Facebook pagina ik er nu ook een blogje aan wijd. Dit moet een wereldwijde hit worden, allereerst vanwege het nummer maar ook de wijze waarop Steve het heeft aangepakt.
Het nummer "All-American Boy" is een country-pop-rock nummer, waarbij Steve zijn liefde bezingt voor een andere jongen. Hier zal niemand, behalve wat fundamentalistische gelovigen, er meer een wenkbrauw over optrekken, maar in Amerika is dat toch anders, het land van de onbegrensde mogelijkheden is tamelijk begrenst in alles wat enigszins afwijkt van het (daar) maatschappelijk aanvaardbare.
De 23 jarige Steve dacht: "Als het goed is dan verspreidt het zich vanzelf, en als het niet goed is probeer ik wel weer wat anders" Over de clip verteld hij: "Ik heb al mijn geld er in gestopt, er was geen plan B"
De clip is een mooi gefilmd verhaaltje waarin Steve verliefd wordt op een jongen die die liefde niet beantwoord, er zelfs een beetje van schrikt omdat ie op meisjes valt, maar aan het eind ok is met het feit en het gewoon als een gegeven accepteert. Beide jongens respecteren elkaar. Wat ook bijdraagt aan het geheel is dat de twee jongens, zoals de titel al impliceert, heel gewone 'boys next door' zijn en geen prototype hysterische Geer en Goor-achtigen.
Zelf was ik door de clip geraakt en met name door de zin "I drink the moonlight from his eyes", zo poëtisch, zo veelzeggend, zo ongelofelijk mooi. Steve heeft nog geen platenmaatschappij, maar dat zal heel snel veranderen denk ik. Wat mij betreft mag, nee móet, Steve Grand hier een megahit mee scoren wereldwijd!
Ripped Jeans, only drinks whiskey I find him by the fire while his girl was getting frisky, oh
I say we go this road tonight
He smiles, his arms around her
But his eyes are holdin' me, just a captive to his wonder, oh
I say we go this road tonight
Now I know that that's your girl, I mean no disrespect
The way that shirt hugs you chest boy, I just won't forget
I'll be sittin' here, drinking my whiskey
I won't say goodnight unless I think ya might miss me, oh
Be my All-American boy tonight
Where everyday's the 4th of July
And it's alright, alright
And we can keep this up 'til the morning light
And you can hold me deep in your eyes
And it's alright, alright
Be my, be my
My All-American boy
Ripped jeans, tight shirt
He lights a cigarette you know I'm glad that she can't stand it, oh
I drink the moonlight from his eyes
Now hold there, just a moment
I want to take this in now we don't need no photo of it, no
We should go this road tonight
Now I know that that's your girl, and I don't give a damn
She's been cursin' and cryin', she don't know what she has
So I'll be, sittin' here, tryin' hold down my whiskey
You tell your girl good night cause somebody'd like to kiss me, oh
Jordy Lemoine was 4 jaar oud toen hij in 1992 een nummer één hit had in Frankrijk met "Dur Dur D'être Bébé", wat hem een plaats in het Guiness Book Of World Records opleverde als jongste artiest ooit die dat voor elkaar heeft gekregen. De single werd wereldwijd een groot succes ook hier in Nederland en zelfs in Amerika.
Er kwamen tot 1995 3 CD's uit van hem toen er in Frankrijk plots zorgen ontstonden dat de kleine Jordy door zijn ouders werd gepusht, deze geruchten werden versterkt toen de Lemoine familie een kinderattractie park opende onder de naam 'La Ferme de Jordy', wat een financieel debacle bleek. Daarna bande de Franse regering Jordy's muziek van de radio en TV om hem te beschermen tegen eventuele exploitatie.
in 1996 scheidden de ouders van Jordy en ging hij weer gewoon naar school.
In 2005 kwam Jordy voor het eerst sinds 10 jaar weer op de Franse TV in de TV-show "La Ferme Célébrités" waar hij uiteindelijk de winnaar van was. In 2006 begon hij op te treden met de band Jordy & the Dixies.
Afgelopen vrijdag werd bekend gemaakt dat Jordy was overleden, wat een storm aan reacties van medeleven teweegbracht, maar het bleek een hoax, want gisteren kwam een bericht van zijn woordvoerders die vertelden : “He joins the long list of celebrities who have been victimized by this hoax. He's still alive and well, stop believing what you see on the Internet.
Een week lang waren we in de ban van 'De Wolf". De berichtgeving er over in het acht uur journaal vond ik vrij hilarisch. Het item werd ingeluid op een verheugende toon dat er na 150 jaar weer een wolf was in Nederland, om in één adem door mede te delen dat het dier was doodgereden.
Ik vond het wel vreemd dat een roedeldier als de wolf daar in z'n (naar later bleek haar) eentje liep, maar wie ben ik?
En wás het wel een wolf, was het geen hond? Om daar zeker van te zijn werd het beest in Leiden onderzocht, en jawel hoor, het was een vrouwtjeswolf, er werden nog resten van een bever in haar lichaam gevonden, die daar waar ze werd gevonden helemaal niet voorkomt, maar goed, de wolf was er weer!
Alsof er niets anders te doen is was er direct gekrakeel in de politiek, een Tweede Kamerlid van de VVD (uiteraard) maakte zich al zorgen. "Hoe zit het straks met de volksgezondheid en de verkeersveiligheid? Als er weer veel wolven in Nederland rondlopen, moet uit veiligheidsoverwegingen voor mensen en dieren serieus worden overwogen wolven af te schieten", zo vond hij.
Let wel er is 1 (één) wolf gesignaleerd, en direct al dood gereden, volgens vriendin Nadira waarschijnlijk ook door een VVD-er in een dikke Volvo.
Maar nu blijkt dat het waarschijnlijk allemaal een "grap" is, voor zover je met een dood dier een grap kan uithalen. Er is een sterk vermoeden dat ze al in Duitsland is aangereden en is meegenomen naar Luttelgeest om haar daar neer te leggen. Wat een jolijt! Dat je het ook verzint. "Zullen we de wolf die we net aangereden hebben inladen en meenemen naar Nederland en 'm dan daar neerleggen?" "Ja man, lachûûûh, dat doen we!"
Het is erg te beseffen dat dit soort mensen dus klaarblijkelijk bestaan. Tegen de licht overspannen en ietwat voorbarige reagerende meneer Houwers van de VVD zou ik willen zeggen: 'Één (dode) wolf maakt nog geen populatie. Ga iets bezuinigen of zo.
Zo surfend over het wereld wijde web kwam ik een site tegen met de vreselijkste LP Hoezen c/q hele vreemde albumtitels. Wil ik graag een kleine selectie van delen met mijn trouwe lezers.
Logeerweekenden, stappen, uitstapjes, vakanties, allerhande belevenissen, waar je de één zag, was de ander niet ver of minstens in aantocht of net weg. En dan opeens verandert er een leven drastisch, wat wit was is nu zwart, zekerheden bestaan plots niet meer, de ander probeert het op te vangen naar vermogen, maar de goede verstaander die aan een half woord genoeg had hoort nu een taal die hij niet meer begrijpt. Niemand kan nog tot hem doordringen, ook zijn goede vriend sinds jaren niet.
Er ontstaat een verwijdering door wederzijds onbegrip, er is nog contact maar dat verloopt stroef, er worden zelfs verwijten gemaakt, teleurstellingen uitgesproken tot er op een gegeven moment helemaal geen toenadering meer gezocht wordt. Ruzie? Nee dat is het niet, meer een kwestie van beiden in een heel andere levensfase zitten, daar waar het tot voor kort gelijk opging gaat de één door terwijl de ander stilstaat en niet goed weet welke kant hij op moet gaan.
Er valt een stilte die dagen, weken, maanden en zelfs jaren duurt. Beiden denken: "Dan maar niet" maar ook: "Wat zonde want we hadden het zo leuk".
Dan gaat ineens de telefoon, een onbekend nummer, "Ha nee hè niet weer die klotepostcodebankgiroloterijbingo" denk ik. Die gaan iets meemaken, ik neem aan maar zeg niets, een mannenstem zegt: "Hallo?" "Jij belt mij met een onbekend nummer, kan je misschien zeggen wie jij bent" zeg ik op licht geïrriteerde toon. Ik hoor niks meer en druk de telefoon uit. Haha, die heeft z'n bekomst!
De telefoon gaat weer, en nu wordt er ingesproken. Ik beluister de voicemail, o shit, dat was jij dus, na al die tijd! Ik kan je niet terugbellen, onbekend nummer hè. Je belt na enige tijd nog es, ik neem op, leg het bovenstaande uit en je zegt: "Ik heb je gemist", en we gaan praten.
Zo schattig toen vorig jaar opeens een katje bij mij op de lanai zat, hij liet zich knuffelen en kwam steeds even op visite als ie me hoorde. "Vind je het niet erg?" vroeg buurman Aad. Ik vond het niet erg en kocht zelfs kattensnoepjes voor hem. De planten in de zinken teil gingen wel op miraculeuze wijze dood, en ik begreep plots hoe dat kwam, buurkat voelde zich zo op z'n gemak dat ie de teil met beplanting als kattenbak beschouwde.
Maar goed, de winter kwam er aan en ook in de sneeuw kwam ie op visite voor z'n snoepjes en om naar de vogeltjes te kijken die ik voerde. Er sneuvelde wat prijsloze beelden door wat onhandige en mislukte pogingen een vogeltje te vangen, en ach, het is een dier, en ik had het zelf goed gevonden, dus dat calculeer je in. Het voorjaar kwam er weer aan, en ik wist niet zo goed wat te doen met de zinken teil, er maar twee buxusjes in gezet die zijn nogal sterk.
Sterk was ook de lucht die ik rook van de fecaliën en vooral de urine van buurkat, die nu een flinke kater is met dito eetlust en daar uit voortkomende excrementen. Zo ging het niet langer, ik moest hem gaan ontmoedigen om mijn zinken teil als kattenbak te gebruiken. Tips te over: koffieprut, peper en satéprikkers in de aarde zouden genoeg moeten zijn, zo niet voor mijn slimme buurkat. hij duwde gewoon de prikkers opzij en deed zijn business. Dan maar ineens de harde middelen.
Er zat niets anders op dan hem de toegang tot mijn lanai te ontzeggen, er moest een grens opgetrokken worden, vindingrijk als ik in crisissituaties ben had ik de oplossing al snel gevonden. Ik vond het wel zo chique om buurman Aad even in te lichten over mijn plannen. Ik vertelde hem wat er aan de hand was en wat mijn plannen waren en hij was het roerend met me eens een vroeg: "Kan ik iets doen?"
Een schot in de roos, want als blij en vrolijk mens had ik dan wel snel een visueel verantwoord zich in de ambiance van mijn lanai passende grensmarkering gevonden, het aanbrengen ligt wat minder in mijn vermogen.
En zo gebeurde het dat buurman Aad zich met gereedschappen bij mij vervoegde om de markering aan te brengen zodat mijn planten en beeldjes nog slechts door een natuurramp kunnen worden vernietigd.
En buurkat? Die paste zich heel snel aan de nieuwe situatie aan.
We hadden het al lang geleden gepland en dan kan je er alleen maar op hopen dat het weer meewerkt, maar gelukkig deed het weer dat afgelopen weekend. Vrienden André, Edo en Talitha kwamen logeren en we zouden zaterdag in de namiddag vrienden Nadira en Albert treffen bij De Bank voor een high wine.
Ze hadden ons gezien het zomerse weer buiten gesitueerd en we hebben heerlijk genoten van al het lekkers en vooral ook de diverse wijnen. Lekker gekletst en veel gelachen met elkaar. Na al die hartigheid wilden we wel iets van een dessert, waarbij Talitha ernstig zin had in een crème brûlée. Na één hap zag ze er uit of iemand haar en klap in het gezicht had gegeven en zei met een mengeling van verbazing en ontzetting: "Ja maar dit ga ik niet eten hoor, dit ga ik terug sturen, en ik stuur nooit iets terug!" In een poging anders dan anders te doen, van de gebaande wegen af te wijken en op de rand te leven had de kok besloten een crème brûlée te maken met een topping van cheddar cheese. Ik heb een hapje geproefd en het was niet lekker. Maar deze dissonant is totaal niet representatief voor de gehele high wine, die was buitengewoon goed en lekker, het was een kleine miskleun die heel soepel en klantvriendelijk werd opgelost door Talitha en ander dessert te laten uitzoeken en de crème brûlée niet te rekenen.
Na de high wine namen we afscheid van Nadira en Albert en hebben we bij mij thuis een een heerlijke zomeravond doorgebracht op de lanai met wijn, lol en muziek op de achtergrond. De andere ochtend een lekker ontbijtje genuttigd en besloten om een wandeling te gaan maken in het Kralingse Bos, iets wat voor mij echt jaren gelden was en voor de Almeerders een eerste keer, maar niet alvorens ik mijn moeder op voorstel van Edo had gebeld met de vraag of ze het leuk vond als we 's-middags even bij haar op de koffie kwamen. Nou dat vond ze meer dan leuk.
In het Kralingse Bos een wandeling gemaakt rond de plas en even op een koel plekje met een lekker briesje uitgerust, en na nog een stukje gelopen te hebben zijn we bij mijn moeder neergestreken in haar tuintje en hebben ook daar van deze zonnige middag genoten waar we allemaal zo aan toe waren. 's-Avonds een vorkje geprikt bij Rasa Sayang en toen was het tijd voor de vrienden om weer op huis aan te gaan en we allemaal konden nagenieten van een fijn weekend met elkaar.
