Voor Pampus liggen

Kent u die uitdrukking, thuis of op uw werk? Voor Pampus liggen, ik moest er aan denken toen ik met vrienden Harry, Rick en Christian de reis naar het kunstmatig aangelegde eiland Pampus maakte. Harry had toegangskaarten tot het forteiland gewonnen en ons uitgenodigd. We hadden geen idee wat te verwachten, maar Pampus versloeg de andere keuzes voor een prijs: Ponypark Slagharen (kinderen) en iets heel actiefs met klimmen en rennen. Zo rond half 11 hadden we afgesproken in het schilderachtige Muiden vanwaar de veerdienst vertrok richting het eiland.

De overtocht is ongeveer een kwartiertje voor we voet aan wal konden zetten op het kleine eiland waar één gezin woont wiens taak het is het eiland te bewaken tegen ongenode gasten en enig onderhoud te verrichten. Over de geschiedenis en bijna ondergang van het eiland kun je lezen in bovenstaand linkje. Belangrijk is dat Pampus zonder subsidie is behouden voor het nageslacht en je er een leerzaam bezoek aan kunt brengen. Bij aankomst wordt uitgelegd dat je het eiland via een gids kan ontdekken of dat je zelf over het eiland gaat dwalen, levend op de rand en avontuurlijk aangelegd zoals wij, kozen we vanzelfsprekend voor het laatste, maar eerst een bakje koffie met wat lekkers. Dit alles (rondleidingen en de catering) wordt gerund door een groep vrijwilligers.

Wij daalden nadien af in de catacomben van het eiland wat een wat troosteloze aanblik bood, en waar naast talloze zwaluwen ook vele duizenden, nou ja dan toch zeker honderden spinnen wonen. Maar er is ook een interactief gedeelte waar middels beeld en geluid en de onmiskenbare stem van acteur Jack Wouterse de geschiedenis van het eiland aanschouwelijk wordt gemaakt. Voor kinderen is er ook een soort speurtocht uitgezet. Wij vonden het in ieder geval erg leuk en ook leerzaam om op Pampus te zijn geweest.

Daarna weer de overtocht naar Muiden gemaakt waar we hebben geluncht en vervolgens het Muiderslot bezocht hebben, wat met name voor Rick erg leuk was, want die was er nog nooit geweest. En om de gezellige en leuke dag mooi af te sluiten hebben we gedineerd bij Buddhas in Leiden een Thais restaurant.

Rick, Chris en Harry net aangekomen op Pampus

Interactieve informatie

Het sprekende zwevende hoofd

Aidan, Rick en Harry terug op de boot.

Muiderslot

In het Muiderslot

Hilarische albumhoezen

Nog maar eens wat opmerkelijke albumhoezen;

Jump!!

Gisteren hadden we eindelijk weer eens afgesproken, een hapje eten en bijkletsen bij Marcel en Anita in het mooi gelegen maar per openbaar vervoer moeilijk bereikbare Bleiswijk. Dat is nooit een punt, want Marcel haalt me dan vanuit zijn werk in Rotterdam op en brengt me ook weer thuis. Omdat de kinderen nog vakantie hebben werkt Marcel halve dagen dus om half 3 was hij al present.

In de auto al onze vakanties doorgenomen, zij waren net terug van 3 weken Oostenrijk, en ik moest nog kond doen van mijn Canada avontuur. Het was heerlijk weer dus konden we lekker in de tuin zitten waar de barbecue werd opgesteld om daar lekkere vleesjes op te bakken, met frisse salade en wat stokbrood een lekker zomers maal.

Ook was er in de tuin een niet te missen nieuw item toegevoegd: een trampoline. Fabian sprong er in, al capriolen makend met de bravoure die alleen een 14 jarige eigen is, en ook Jesse klom er in en vond toch dat ook ik me in de arena moest begeven, dus vooruit, schoenen uit en er werd een opstapje geregeld zodat ik met enige gratie mijn intrede kon doen. Ik hield het bij gewoon rechtstandig wat op en neer springen, maar de hilariteit was er niet minder om.

Het was weer een gezellige en in dit geval ook een actieve avond.

Tegeltjeswijsheid 91

Dit is een dag om lief te hebben

Dit is een dag om lief te hebben

Een uur en een dag om lief te hebben

Een dag en een leven om lief te hebben

O er is zoveel.

Dit bekende liedje van Toon Hermans speelde gisteren de hele dag door mijn hoofd. Vriend Harry kwam langs om samen te gaan shoppen, maar eerst brachten we wat zakken en dozen naar de plaatselijke Kringloopwinkel met zaken die nog prima waren, maar waar ik geen ruimte meer voor had en ik op deze manier anderen er weer een plezier mee kon doen.

Vervolgens reden we naar het woonparadijs Woonstore, voor Harry de eerste keer en hij kan nu al een leven zonder niet meer voorstellen. Ik heb er het kralengordijn gevonden die alle andere kralengordijnen overbodig maakt, als een kind zo blij er mee. Ook de perfecte lamp gevonden voor de slaapkamer en nog wat andere (onmisbare) hebbedingetjes. Ook Harry heeft het één en ander aangeschaft.

Daarna geweldig tapijt kunnen vinden voor de slaapkamer én kastjes voor de slaapkamer, waarvan bij thuiskomst bleek dat één kastje wel voldoende was, dus hebben we het kastje-teveel weer geretourneerd en heeft Harry mij geholpen met het kralengordijn en het versjouwen van de zware dingen uit de slaapkamer zodat ik daar vandaag behang van de muren kan gaan halen.

Al met al met recht een dag om lief te hebben, omdat ik zo leuk geslaagd ben, Harry is aangestoken met het Woonstorevirus en het bovendien leuk is dit samen met een goede vriend te kunnen delen. Om de dag in stijl af te sluiten én omdat we hondsmoe waren heerlijk gegeten bij Rasa Sayang.

Engelse maatkopjes: Hoe heb ik mijn leven zónder kunnen leven?

J.C. Hoogendorp, 1953

Ik kan me niet anders herinneren of het schilderij heeft altijd bij ons thuis gehangen. Toen mijn vader in 1954 in de Hellendoornstraat ging wonen in de toen nieuwe wijk Morgenstond in Den Haag, stonden die woningen er 1 jaar. Voordat mijn vader zijn intrek in de woning nam woonde daar eerst de heer J.C. Hoogendorp.
Deze meneer vertrok naar Amerika of Canada en had het schilderij geschilderd en liet het staan. Ik weet zijn naam zo precies omdat hij het schilderij heeft gesigneerd en gedateerd.

De goede observator, en met name degene die wel eens bij mij gelogeerd hebben zouden het schilderij gezien kunnen hebben als zij hun vertrekken verlieten en de trap afdaalden op weg naar het ontbijt, want daar hing het, tot voor kort, want ik realiseerde me opeens dat ik erg gehecht ben aan het schilderij en er graag naar kijk omdat het zo'n fijn gevoel van 'thuis' geeft. Vanaf nu heeft het schilderij een plekje gekregen in de woonkamer, daar waar hij ook gewoon hoort te hangen.

Secret messages

En zo was ik op mijn eerste vakantiedag behang er af aan het halen. Het werd meteen pijnlijk duidelijk dat God mij niet in de rol heeft gecast van doe-het-zelver. Ik vind er werkelijk geen flikker aan. Maar goed als BA-er moet je soms de prijs betalen voor je vrijheid, en in dat licht gezien valt het weer reuze mee.

Wat er ook tevoorschijn komt als je behang verwijderd zijn cijfers en aantekeningen van eerdere klussers, deze woning stamt uit 1973 en ik heb er geen idee van hoeveel verschillende bewoners er hiervoor nog hebben gewoond, maar het zouden dus zomaar geheugensteuntjes kunnen zijn van 40 jaar geleden. Ik bedacht onder het scheuren een strak plan: iedere eerste bewoner van een woning noteert op de muur de maten van de muur en ook hoeveel rollen behang hij er voor heeft gebruikt, daar hebben generaties na hem nog plezier van!

Of het jonge stel, zij 3 maanden in blijde verwachting, schrijven voor dat ze gaan behangen op de muur hoeveel ze van elkaar houden, hoe spannend ze het vinden binnenkort ouders te worden en wat voor toekomstbeeld ze hebben voor hun ongeborene en met elkaar.

Als zij na de scheiding dan in het huis blijft (vreemd genoeg blijven meestal de vrouwen zonder werk wonen in de woning die zij samen bewoonden en ontvangen dan ook nog alimentatie van hun ex-man in plaats van dat ze gaan werken) en besluit om te gaan behangen, dan verdwijnt misschien dat boze streepmondje en die harde lijnen om haar kaken die zo kenmerkend zijn voor het boos-gescheiden-vrouwtje als ze die teksten weer ziet, en kan ze relativeren en tot haar door laten dringen dat ze het ooit heel leuk hadden voordat hij er met die hoer van kantoor van doorging omdat zij zich verslonsde na de geboorte van hun kind.

Dat zijn dus zomaar de gedachten die je krijgt als je geestdodend werk aan het doen bent. Dat het maar gauw gedaan mag zijn.

In Memoriam: Jetty Paerl

Afgelopen donderdag is zangeres Jetty Paerl overleden. Als 'Jetje van Radio Oranje' werd ze bekend toen ze tijdens de oorlog voor Radio Oranje vanuit Londen liedjes zong, waar veel Nederlanders in het geheim naar luisterden. Haar achternaam werd in die tijd niet prijsgegeven want dat zou gevaarlijk kunnen zijn voor familie in Nederland in die dagen.

Beroemd was Jetty ook omdat zij de allereerste zangeres was op het allereerste Eurovisie Songfestival in 1956. Zij mocht dat songfestival dus openen en zong voor Nederland het door Annie M.G. Schmidt geschreven liedje "De Vogels Van Holland".

Jetty Paerl is 92 jaar geworden.

Jochie toch...

"Ach gut kijk dat ventje nou toch" denk ik steeds als ik Bradley Manning tussen die grote kerels zie lopen in z'n uniformpje. Hij krijgt 35 jaar cel omdat hij enige niet wenselijke waarheden heeft doorgespeeld aan Wikileaks. Ik geloof hem als hij zegt dat hij het goed bedoelde en daarmee een debat over de krijgsmacht en het Amerikaanse buitenlandse beleid wilde losmaken.

De Verenigde Staten met Obama voorop willen niet dat de rest van de wereld weet dat er daar net zo hard gelogen en bedrogen wordt en er net zoveel zand in ogen wordt gestrooid als in de zogenaamde 'schurkenstaten' waar ze zo graag naar wijzen. Iedereen wéét het wel, maar er mag niet met bewijs kracht bijgezet worden. Daarom krijgt Bradley zo'n belachelijk hoge straf zodat anderen die misschien ook iets in die richting van plan zijn worden afgeschrikt.

Zo fel als ze op klokkenluiders zijn, zo laks zijn ze als het gaat over militairen die mishandelen, dat wordt onvoldoende onderzocht en daders zelden gestraft. Ook zou de Amerikaanse krijgsmacht de hand in eigen boezem kunnen steken omdat ze iemand als Bradley Manning überhaupt in het leger hebben opgenomen nu steeds duidelijker wordt dat hij mentaal niet geschikt is om in een militair hiërarchisch systeem goed te kunnen functioneren vanwege diverse persoonlijke problemen.

En zo gaat het dan beginnen...

Een week of twee geleden vond ik ineens dat mijn slaapkamer alsmede ook het trapgat wel eens een opknapbeurt konden gebruiken. Ik woon hier nu 13 jaar en heb in die tijd wel een ander bed en andere meubels voor in de slaapkamer aangeschaft en ook de trap heb ik in die periode onder handen genomen, maar de vloerbedekking en het behang stammen uit het begin van het millennium toen ik hier met mijn verloofde uit die tijd introk. En nu had ik er genoeg van. Van het behang en de vloerbedekking, de verloofde was al eerder over de houdbaarheidsdatum heen.

Het behang voor het trapgat, daar had ik een vastomlijnd idee over, voor de slaapkamer wel vagelijk iets in mijn hoofd, maar niets concreets. En ook al woon ik hier 13 jaar ik had geen idee van het bestaan van firma de Jong/behangwereld welke zich hier niet ver vandaan bevindt. Vriend Christian maakte me hier op attent en ik ben hem er zeer erkentelijk voor. Op de site had ik al gezien dat het behang voor het trapgat daar te vinden was en aan de enorme verscheidenheid die ik er zag leek me een bezoekje aan de showroom meer dan de moeite waard.

Gisteren ben ik geweest en als je binnenstapt moet je even rustig ademhalen, want de keuze is overweldigend. De vriendelijke dame vroeg of ik het kon vinden en pakte zonder aarzeling in één keer het juiste boek voor het behang bij de trap, vervolgens wees ze me uit eigen beweging op hun collectie dierenprintbehang toen ik haar meedeelde dat ik nog wilde kijken voor slaapkamerbehang. Misschien vond ze mij iets wild dierlijks hebben of zo, ik weet het niet, ik glimlachte beleefd, maar dacht: 'Dát doen we dus niet'.

Ik heb iets van mijn gading kunnen vinden en natuurlijk waren beide keuzes niet uit voorraad leverbaar, maar het is besteld en binnen 1 à 2 weken zou het binnen komen. Ik heb nog een stukje slaapkamerbehang meegekregen omdat ik ook vloerbedekking wil gaan uitzoeken.

Omdat handigheid met klussen niet tot mijn kwaliteiten behoort, en ik het ook gewoon helemaal niet leuk vind om te doen heb ik middels deze site vermeld wat ik graag gedaan wil hebben en ik krijg nu 5 offertes toegezonden waaruit ik kan kiezen. Één offerte heb ik al ontvangen, en de prijs valt mij reuze mee. Een tweede heeft me telefonisch benaderd voor nog wat vragen omtrent de werkzaamheden en zal mij vrijdag een offerte sturen.

Zelf mag ik wel het behang er af gaan halen. Jottem!!

Stukje slaapkamerbehang

Dinsdagochtend, 7:38

Dinsdagochtend, 7:38, een metrostation, regio Rotterdam. Ik heb zojuist mijn Metrokrantje gepakt en sta op het perron de koppen te screenen. Een stevige, zeker geen dikke, jongeman, zakt wat door zijn knieën om in mijn gezichtsveld te komen en zegt:
"Hey, hallo, Hoe gaat het?"
Ik, licht vertwijfeld: "Ja, euh, goed".
Ondertussen gaan mijn in ochtendstand staande hersenen koortsachtig werken, ik ben namelijk niet zo goed in het onthouden van mensen, en ik heb geen idee wie me zojuist vriendelijk op een wij-kennen-elkaar-toon gedag heeft gezegd.
"Ben jij nou zo afgevallen?" gaat hij verder.
Ik lachend: "Ja, dat klopt". Onderwijl denkend: Wie is het? Wie is het? Werk? Buren? Gezien bij vrienden? Wie??
Dan verklaart hij zich nader en zegt: "Ja dat dacht ik al te zien, ik zie je steeds in de metro en het viel me op, hoe heb je dat voor elkaar gekregen?"

En zo stond ik om 7:40 op dinsdagmorgen de BodieBoost-beginselen van mijn spiritueel leider Charlotte Willems uit te leggen aan een medepassagier met hetzelfde enthousiasme waarmee ik het de afgelopen maanden aan vrienden en collega's heb verteld, en mijn scherpe observator neemt direct met zijn smartphone een kijkje op de BodieBoost website en wil weten of het boek ook gewoon in de winkel te koop is, wat vanzelfsprekend zo is.
Ik weet zeker dat we er weer een BodieBooster bij hebben.

Je dag kan na zo'n ontmoeting natuurlijk niet meer stuk. Is Marijke Helwegen naar eigen zeggen het uithangbord van de plastische chirurgie, of zoals zij het zelf zegt 'de plastiesje zjieruurzjie', zo voelde ik me plots een levende reclame van de BodieBoost methode. Ik stapte met een glimlach de metro in.

In Memoriam: Lisa Robin Kelly

In 1992 maakte ze haar debuut met een gastrol in "Married With Children", maar haar grootste bekendheid dankt ze aan haar rol als Laurie Forman in de populaire serie "That 70's Show". Omdat ik deze serie pas heb aangeschaft zal ze nog regelmatig mijn huiskamer binnenkomen. De serie liep van 1998 t/m 2006, maar Lisa werd in 2003 uit de serie geschreven vanwege haar alcoholproblemen, in het zesde seizoen van de serie neemt een andere actrice, Christina Moore, haar rol over.

Regelmatig kwam Lisa negatief in het nieuws vanwege haar alcoholverslaving, rijden onder invloed, relatieproblemen en diverse arrestaties. Volgens haar manager had ze zich vrijwillig laten opnemen in een afkickkliniek waar ze op 43 jarige leeftijd is overleden. De precieze oorzaak van haar dood wordt nog onderzocht.

Een diepe buiging voor William Spaaij

Dat sporten als een soort religie wordt beleefd en boven alle wetten staat, dat zelfs mensenrechten er voor moeten wijken, is niet iets nieuws. De Olympische Spelen van 1936 werden gewoon in Nazi Duitsland gehouden waar op dat moment de Joden werden onderdrukt, en we weten allemaal hoe het verder gegaan is, maar niemand die er over dacht om daar iets van te zeggen.

Nu de mensenrechten met voeten worden getreden in Rusland waar een antihomowet is aangenomen, met alle vreselijke gevolgen van dien voor homo's in Rusland en daar de Olympische Winterspelen aanstaande zijn, zou je verwachten dat beschaafde landen de spelen zouden boycotten, Nederland voorop als het land die mensenrechten hoog in het vaandel hebben staan.

Denk opnieuw, er staan zoveel belangen op het spel, er is zoveel geld mee gemoeid dat mensenrechten in het algemeen en die van de homo's in het bijzonder nu voor de regering even niet ter zake doen, zelfs de Partij van de Arbeid die toch bekend staat om alles wat hier asiel komt aanvragen, terecht of onterecht, meteen zielig te vinden om ze vervolgens als onmondige kinderen te behandelen, uitkeringen en huisvesting geregeld wil zien en ze vooral op hun rechten wijst, plichten niet zozeer, daar kun je die stakkers niet mee vermoeien, die partij dus, waarvan je zou verwachten dat ze schuimbekkend van louter ongeloof en rechtvaardigheidsgevoel een boycot zouden afdwingen, geeft in deze ook niet thuis, stel je voor dat de gaskraan dicht gaat!

Maar dan is daar ineens musicalster William Spaaij met een open brief aan premier Rutte:

Geachte Minister-President, Nederlands Olympisch Comité en alle professionele sporters,

Naar aanleiding van de open brief van Stephan Fry opgesteld aan premier Cameron, de leden van het IOC en samen met diverse artikelen die momenteel op het internet verschijnen, voelde ik mij geïnspireerd om ook in Nederland onze stem te laten horen. Ik doel hierbij uiteraard op de Olympische Spelen van 2014 in Rusland en de sinds kort gestelde nieuwe wetgeving waarin het verboden is propaganda te maken voor ''niet-traditionale seksrelaties'' om jongeren tot hun 18e levensjaar te beschermen voor deze relaties, waaronder homoseksualiteit. 

Nu kan ik net als Stephan Fry uitgebreid verhaal houden over de Olympische Spelen in Berlijn van 1936. Toen het olympisch vuur vreugdelijk ontstoken werd terwijl er ondertussen Joden werden geïntimideerd en gemolesteerd en de politie daarbij zijn ogen dicht hield. We kunnen verder uitweiden over dat die Olympische Spelen voor de heer Adolf een gigantische springplank genereerde om zijn status zowel in zijn eigen land als daarbuiten tot een hoger plan te brengen. Om over wat daarop volgde maar te zwijgen. 

Ik weet dat het gevaarlijk is om vergelijkingen te trekken, zeker met WOII, en dat elke situatie verschillend is, maar het is wel van wezenlijk belang dat er iets gaat gebeuren en vooral iets gaat veranderen. Aangezien de Olympische Spelen staan voor het grootste goed dat wij als mensheid kennen namelijk liefde, gelijkheid en broederschap, niet als individu, niet als land maar als verbinding tussen alle rassen, alle geloven en alle vormen van seksuele geaardheid, lijkt het mij van essentieel belang om nu niet de ogen te sluiten. Nu niet geld of politiek te laten overheersen, maar onze stem te laten horen dat een ieder van ons gelijk is.

Mijn voorstel in deze is om ons als land terug te trekken uit de Olympische Spelen en zo een voorbeeld te geven aan de rest van de wereld. Zodat we op deze manier Rusland een kans geven deze nieuwe wet op te heffen en dat we hopelijk op deze manier alsnog kunnen genieten van een waardige Olympische Spelen in Rusland. Waarschijnlijk zijn er nu veel mensen die een wenkbrauw optrekken en denken ''al die sporters dan die jaren en jaren getraind hebben?''. Ik weet hoe het is om topsport te beoefenen en om dag en nacht bezig te zijn met een weergaloze passie. Wat ik hiermee wil zeggen is dat als ik een topsporter was en wist dat ik naar een land zou gaan die haat tegen homoseksualiteit anno 2013 stimuleert, ik mij hiervan volledig zou distantiëren. Ik zou mijn stem laten horen door te zeggen ''tot hier en niet verder!''

Wat mij opvalt in deze discussie is dat vooral andere homoseksuelen opkomen voor deze belangen en hun stem verheffen. Daarom vind ik het belangrijk dat er ook een stem klinkt van een heteroseksueel. Ik hoop hiermee ook andere heteroseksuelen en/of rassen te stimuleren en dat ze door deze brief hun stem durven te laten horen.

Graag wil ik benadrukken dat ik een liefdevolle actie wil opzetten waarin we als mens opkomen voor onze gelijkheid. Ik wil niet schreeuwen. Ik wil niet vechten en zeker niet aanzetten tot haat. Ik wil de wereld laten inzien dat we iets met elkaar kunnen bereiken wat voortkomt uit onze stem die gevoed is met liefde.

Hierbij de facebookpagina: Zeg Nee tegen de Olympische Spelen 2014 Rusland:https://www.facebook.com/norussianolympics

Ik hoop dat iedereen dit deelt en liked. En dat dit een steun mag zijn voor alle mensen die gebukt gaan onder een beperking van hun vrijheid.

Met vriendelijke groet,

William Spaaij

Vier keer Lida Bond

In het najaar van 1969 had de George Baker Selection meteen met hun eerste single "Little Green Bag" een hit te pakken. Meerdere hits volgden, maar het echte grote succes kwam toen in 1974 zangeres Lida Bond (soms Bont) bij de groep kwam. Zeven top 5 hits op rij, waarvan er drie achter elkaar op nummer 1 kwamen, waaronder de wereldhit "Paloma Blanca". In 1978 besloot George Baker solo te gaan en hief de Selection op, om eind 1982 weer een doorstart te maken met enkele originele leden, maar in plaats van Lida was daar zangeres Nelleke Brzoskowsky. Die doorstart heeft nooit het grote succes van weleer kunnen evenaren.

Net zoals ik Annie Schilder als enige zangeres van BZN accepteerde, was de George Baker Selection zonder Lida Bond voor mij ondenkbaar. Groot was dan ook mijn vreugde toen ik een zeldzaam in 2006 uitgekomen CD-boxje ontdekte op het wereld wijde web met de titel "De Hitalbum Collectie" van de George Baker Selection. Het bevat naast het eerste album uit 1970, wat trouwens nooit in de albumlijst heeft gestaan, maar waar de eerste hit op staat, alle vier de albums waaraan Lida heeft meegewerkt.
Nodeloos te zeggen dat ik dit bijzondere boxje direct besteld heb.

Van Lida Bond is sinds het uiteen vallen van de Selection niets meer vernomen, in één van mijn eerste blogjes uit april 2011 heb ik er al eens aan gerefereerd, en dat blogje is tot op de dag van vandaag één van mijn meest gelezen blogjes, omdat meer mensen benieuwd zijn over hoe het nu met Lida is en als ze haar naam als zoekterm intikken dan op dat blogje uitkomen.

Ik weet dat er een aantal jaar geleden op een lokale Amsterdamse zender een programma was over de George Baker Selection, maar dat Lida daar niet aan mee wilde werken. Ik denk dat het voor haar een gesloten boek is, en dat dienen wij te respecteren. Maar het zal voor haar toch stiekem wel een leuk idee zijn dat ze niet is vergeten omdat ze een onderdeel is van ons collectieve muzikale geheugen.

Ondertussen geniet ik van Lida uit de hoogtijdagen van de George Baker Selection.

NB. De foto waarnaar in de reacties hieronder wordt gerefereerd, heb ik verwijderd om dat het Lida niet was. Ze heeft me een foto gestuurd die ik heb geplaatst in het blogje: 
De naam is Bond. Lida Bond

Respectvol

Toen ik van de week vernam dat de koninklijke familie had besloten om prins Friso in besloten kring te begraven in Lage Vuursche nabij kasteel Drakensteyn waar hij zijn jeugd heeft doorgebracht en waar zijn moeder zal gaan wonen, was ik blij dat te horen, voor zover je in een situatie als deze blij kan zijn.

Ik bedoel er mee dat het goed is dat de familie en naaste bekenden van de prins zonder opdringerige camera's en ramptoeristen dit onmetelijke verdriet met elkaar konden delen. De NOS mocht als enige op aanwijzing van de familie opnames maken en die ter beschikking stellen voor alle media.
Met deze wensen dient men respectvol om te gaan.

Het dorp was voor een gedeelte 'op slot' en de kerk waar de dienst plaatsvond als ook de aangrenzende begraafplaats waren gisteren niet toegankelijk voor het publiek. Er zijn namelijk mensen die ondanks het uitdrukkelijke verzoek van de familie tóch naar Lage Vuursche afreizen om een glimp van de rouwende familie op te vangen. Wat voor soort mensen zijn dat? vraag ik me altijd af.
Klaarblijkelijk het soort mensen die er voor gezorgd hebben dat het plaatselijke hotel van de heer Vittali is volgeboekt rond de begrafenis en die dan aan hem vragen of hij niet een sluiproute weet van het hotel naar de begraafplaats. Onbegrijpelijk.

Ik kan de familie en vrienden van Friso alleen maar heel veel sterkte toe wensen met dit grote verlies.

Tegeltjeswijsheid 90

Blij als een kind

Soms kan ik zo blij zijn als een kind, let wel: ik bedoel dan een kind uit de periode toen ik zelf nog kind was. Een groot aantal kinderen van nu zijn niet meer zo gauw blij te maken, ze verwachten en eisen vrij veel en vinden het vanzelfsprekend dat aan al hun wensen gehoor wordt gegeven, zodat er nu kinderen van 3 jaar zijn met een TV op hun slaapkamer met een stapel DVD's er naast. 

De 'opvoeding' is heden ten dage toch heel anders dan toen ik een kind was, wij waren blij met kleine dingetjes, en zo ben ik weer terug bij het onderwerp van het blogje van vandaag.

Doordat ik in mijn jeugd ook wel eens het woord 'nee' heb gehoord, en ondanks dat toch tot een redelijk stabiele volwassene ben uitgegroeid kan ik nog steeds blij zijn met kleine dingen, zoals mijn bezoek aan de Woonstore waar ik heerlijk heb lopen dwalen door al het moois aangeboden en ik eindelijk de juiste haakjes heb gevonden voor mijn theeglazen. Ik kan daar intens van genieten. En passant ook nog wat bric-à-brac gescoord voor op de lanai. Het kleurt mijn dag.

Met dit soort kleine aankopen ben ik zo blij als een kind.

Zo'n uil kan je toch niet laten staan.

Achter de kandelaar

President Obama blies nogal hoog van de toren toen hij van de week de wens uitsprak dat veel homoseksuele sporters er maar met medailles vandoor moesten gaan deze komende winterspelen in het homofobe Rusland. Laat hij vooral ook eerst eens in eigen land kijken waar Stephen Soderbergh van geen enkele filmstudio budget kon krijgen voor de fantastische film "Behind The Candelabra", ondanks de grote namen die er aan meedoen: Michael Douglas, Matt Damon, Dan Ackroyd, Rob Lowe en Debbie Reynolds.

De film gaat over de laatste 10 jaar van het leven van de flamboyante en homoseksuele entertainer Liberace en zijn lover Scott. Daar is Amerika blijkbaar nog niet aan toe. Stephen is toen in zee gegaan met HBO waardoor de film in Amerika op TV in première ging en daardoor is uitgesloten in de race voor de Oscars.

Heel zonde want Michael Douglas speelt de rol van Liberace heel oscarwaardig. Hij had er een typetje van kunnen maken maar je ziet een mens van vlees en bloed die naar liefde hunkert en verstrikt raakt in zijn eigen geschapen wereld. Matt Damon geeft hem goed tegenspel als de naïeve Scott wiens leven totaal veranderd als vriendje van de ster, eerst ten goede maar later leert hij ook de schaduwkant ervan kennen.

De opnames van Liberace's huis zijn gemaakt in en om het huis van de nog steeds levende legende Zsa Zsa Gabor, die ongewild nog even voorbij komt in de vorm van Debbie Reynolds die haar bekende Zsa Zsa Gabor immitatiestem opzet als de Poolse moeder van Liberace.

Wat ik grappig vind is dat acteurs Michael Douglas en Matt Damon die vooral bekend zijn van het spelen van alpha mannen, de hemel in worden geprezen dat ze zo goed een homoseksueel karakter neer kunnen zetten. Hallo! Het zijn acteurs! Het is hun beroep! Ik vind dat ze beiden heel goed een geloofwaardig MENS neerzetten.
Trouwens je hoort dit soort "complimenten" nooit als een gay acteur een hetero neerzet, maar dit ter zijde.

De film is hier natuurlijk wel in de bioscopen te zien en ik vind het een aanrader vanwege de uitstekende acteerprestaties en er van Liberace niet meer karikatuur wordt gemaakt dan hij zelf al die jaren al deed.

In Memoriam: Prins Friso

Zolang er leven is is er hoop, en hoe klein ook, als familie grijp je alle beetjes hoop met beide handen vast, dat is heel menselijk. Prins Friso die op 17 februari 2012 een skiongeluk kreeg en sindsdien buiten bewustzijn was is gisterochtend overleden.

Hij werd verpleegt in Londen en begin juli is hij overgebracht naar Nederland, naar Paleis Huis ten Bosch, waar hij de zomermaanden zou doorbrengen om vervolgens te bekijken waar en hoe hij op langere termijn kon worden verzorgd.

Hoewel ik wist dat het zou kunnen gebeuren schrok ik er toch van, het is zo verdrietig. Ik wens zijn vrouw en kinderen, zijn moeder en de verdere familie en vrienden heel veel sterkte met dit zware verlies.
Prins Friso mocht maar 44 jaar worden.

Toen en Nu: Nancy Sinatra

Nancy Sinatra, de dochter van de zanger aller zangers Frank Sinatra, had ondanks haar beperkte vocale kwaliteiten eind jaren 60 enige hits waarvan "These Boots Are Made For Walkin'" de meest bekende is. Ze mocht ook het thema zingen van de vijfde James Bond film "You Only Live Twice", nadat haar vader die er voor was gevraagd haar naar voren had geschoven. John Barry, de schrijver van het nummer wilde Aretha Franklin, maar de producers kozen voor Nancy die op dat moment grote populariteit genoot met haar "Boots" hit en de duetten met haar vader en Lee Hazlewood. Het uiteindelijke nummer werd door John Barry samengesteld met de vocalen van Nancy uit meer dan 25 takes.

Ook had Nancy een heel korte filmcarrière, tussen 1964 en 1968 maakte ze 8 films. In de jaren 70 legde ze zich meer toe op de rol van moeder dan op haar zangcarrière. In 1985 verscheen het natuurlijk onvermijdelijke boek "Frank Sinatra My Father". Op 54 jarige leeftijd poseerde Nancy in 1995 voor 'Playboy'.

In 2005 had Nancy een onverwachte hit toen haar cover van de Cher hit "Bang Bang (my baby shot me down)" uit 1966 werd gesampled in de dance hit "Shot You Down" van de Audio Bullys.
Nancy Sinatra is nu 73 jaar.

Held Helma

Helma Verhoeven heeft een zeldzame bindweefselafwijking waardoor haar gewrichten veel te flexibel zijn en moeilijk op hun plaats blijven, daarnaast heeft ze ook zware epileptische aanvallen. Volgens artsen heeft ze nog 3 tot 5 jaar te leven. Zij heeft een hulphond, Banios. Banios helpt haar met de dagelijkse dingen als keukenkastjes openen, de was uit de wasmachine halen bovendien voelt hij, in tegenstelling tot Helma zelf, haar epileptische aanvallen aankomen en waarschuwt haar dan op de grond te gaan liggen en bediend dan de alarmknop waardoor Helma's man naar huis komt.

Het is duidelijk: Helma kan niet zonder Banios. Toch worden ze samen vaak geweigerd in winkels, taxi's en hotels. "Ik zie er niet ziek uit en Banios ziet er niet uit als een hulphond, ondanks zijn vestje". Ook als ze haar medische papieren laat zien wordt ze geweigerd, er is zelfs tegen haar gezegd dat zo'n hondenvestje op Marktplaats te bestellen is en de papieren wel nagemaakt kunnen zijn.

In Nederland is het in tegenstelling tot andere Europese landen niet wettelijk verplicht om hulphonden binnen te laten. Zoveel voor één Europa dus, er valt nog wel wat te winnen in die zogenaamde eenheid.
Helma gaat samen met haar man en Banios een wandeltocht maken van Cuijk naar Den Haag, naar het Binnenhof. De tocht is 250 kilometer lang en had 100 kilometer korter kunnen zijn als er op de uitgestippelde route geen hotels waren geweest waar ze geweigerd is. In Den Haag zal ze een petitie aanbieden met hopelijk minstens 5000 handtekeningen voor een wetswijziging, zodat het in Nederland voortaan ook verboden is om hulphonden te weigeren.

Ik vind het belachelijk dat die wet er al niet is en hoop van harte dat Helma's initiatief er voor zal zorgen dat die wet er alsnog komt. Ik wens Helma, haar man en Banios veel plezier en succes met de missie.

Helma en Banios

Tegeltjeswijsheid 89

Type away

Dus het toetsenbord van het Kruidvat paste niet op mijn tablet. Ik stapte in een voor mij onbekende wereld op zoek naar een passende hoes met toetsenbord. Allereerst leerde ik van het bestaan van mini, - en micro USB stekkertjes, daarnaast past niet ieder willekeurig toetsenbord er op, ieder merk heeft z'n eigen afmetingen en voorwaarden.

Aangekomen bij de Capelse vestiging van Foto Klein, konden ze me ook niet helpen, maar de uiterst vriendelijke verkoper haalde zijn eigen tablet uit zijn tas met toetsenbordhoesje en zei: "Deze heb je nodig, met een micro-stekkertje". Vervolgens gaf hij mij het adres van de site waar hij hem had gekocht, Gadgetgiftshop.nl. 

Vriendelijk geprijsd, dus besteld en nu zit ik er dit blogje op te tikken. Mijn tablet is dus op eenvoudige wijze omgebouwd tot een minilaptopje, precies zoals ik wilde.
Blogjes kunnen dus nu, waar nodig, vanaf locatie tot jullie komen. Ik ben een blij mens.

Uit de kast gevallen

De ietwat geforceerde maar daarom niet minder toe te juichen deelname van enige voetbalprominenten met een eigen boot aan de jaarlijkse canal parade ter afsluiting van Gay Pride in Amsterdam om daarmee aan te geven dat ook de homoseksuele medemensch welkom is in de voetbalwereld wordt niet door iedereen gewaardeerd.

In het programma "Voetbal International", het bierkransje voor middelbare mannen, liep oud profvoetballer en voetbalanalist René van der Gijp leeg in een monoloog die niet door presentator Wilbert Genee werd gestopt:

"Ik moet zeggen, voor mij hoeft het niet zo heel erg dit. Dat gedoe met voetballers die uit de kast moeten komen. Laten we gewoon weer even normaal doen. Er zijn gewoon weinig homofiele voetballers. Er zullen er wel een of twee zijn, maar voetbal is geen sport voor homo's.

Als je homo bent, dan ben je op je veertiende wel klaar met voetbal. Dan ga je gewoon in een kapperszaak werken. Dat is gewoon waar. Op zaterdag loop ik door de Bijenkorf en wie staat daar mensen op te maken: Leco. En dat gelul: laat die voetballers uit de kast komen... Er zijn er gewoon niet veel."

Het is juist dit zwart/wit denken wat de KNVB wilde doorbreken met de voetbalboot tijdens de canal parade. Het feit dat het woord homo als scheldwoord gebruikt wordt binnen de voetballerij geeft aan dat de gemiddelde voetballer/supporter er een niet heel genuanceerde denkwijze op na houdt, het is toch een sport voor de wat simpelere van geest, en het klopt dat de over het algemeen wat meer ontwikkelde homo's niet veel interesse hebben in dit vaak platvloerse vermaak.

Maar ik ken homo's die juist wel enorm van voetbal houden, geen wedstrijd missen en zelfs supporter zijn van een club, zoals ik ook hetero's ken die van het songfestival houden of kapper zijn. Ik wil er maar mee zeggen: er is een hoop grijs tussen het zwart en wit in, en wat meneer van der Gijp hier doet is een stereotiep schetsen als enige waarheid, maar zo eenvoudig ligt het dus niet.

Het initiatief van de KNVB was goed, maar wordt door dit belachelijke optreden van René overschaduwd in dit veel bekeken programma en hechten voetbalsupportenden, geheel ten onrechte overigens, waarde aan de onnadenkende woordenstroom van dit zichzelf serieus nemende orakel.

Meneer van der Gijp liet weten na de terechte kritiek op zijn uitingen  voor 'de volle honderd procent' achter zijn uitspraken te staan en voegde er aan toe:

"Ik snap nog steeds niet wat ik fout heb gezegd. Als er homoseksuele voetballers zijn die niet uit de kast durven, dan is het veel meer angst voor de reacties van familie en vrienden, dan voor de spelersgroep."

Veel intelligents over dit onderwerp valt er van hem dus niet te verwachten.

René viel uit de kast.

The next best thing

Al een tijdje had ik ze in de gaten en liep ik er om heen te dralen, wel-niet, wel-niet. Maar naar mijn idee komen deze borden en kommetjes, die de diepe borden vervangen, het dichts in de buurt van mijn verlangen welke ik in dit blog heb beschreven, dus heb ik ze uiteindelijk tóch maar aangeschaft. Niet de gebruikelijke 6, maar van ieder item 4 omdat er maar 4 kleuren waren. Waarom moeten het er eigenlijk altijd 6 zijn? Misschien omdat de gezinnen vroeger groter waren/? Ik heb geen idee.

Ondanks deze aankoop hoop ik toch ooit nog eens de borden te vinden van het Maastrichts aardewerk, maar tot die tijd vind ik dit een prima vervanging.

Mini-Me

Als je soms eens denkt: wat is het volgende wat ze gaan verzinnen? Heb ik hier het antwoord: Twinkind.
Twee ondernemers uit Hamburg hebben het bedacht, bij hun bedrijf bestel je een levensechte kleine versie van jezelf. In hun studio gebruiken ze de nieuwste technieken van 3D-fotografie en met een industriële 3D-printer wordt er een soort beeldje van gemaakt.
Het is niet goedkoop, het kost een paar honderd Euro.

Nirwana

Het is in mijn geliefd Den Haag waar, naar Amerikaans voorbeeld, tussen 1926 en 1930 op de hoek van de Benoordehoutseweg en het Willem Witsenplein de eerste woonflat in Nederland werd gebouwd: Nirwana. Mede daardoor is het een rijksmonument. Het gebouw heeft, naast een bel-etage, 6 verdiepingen met ieder 4 appartementen. De architecten hadden Nirwana twee keer zo hoog willen maken, maar het Haags gemeentebestuur vond dat te veel van het goede en stak er een stokje voor.

De opzet van Nirwana was heel exclusief en was met name bedoeld voor rijke oud Indiëgangers. Het gebouw had voor die tijd allerlei moderne snufjes zoals telefoon, stortkokers voor het afval en voor de vuile was, centrale verwarming. Bewoners konden bij de centrale keuken een maaltijd bestellen welke met een goederenlift naar boven werd gebracht. Voor gezinnen met kinderen bestond de mogelijkheid om in hun slaapkamers een in- en uitschakelbare 'luistertelefoon' te installeren. Verder waren er privé daktuinen en een rosarium en had iedere woning een eigen stadsbrievenbus.

Nirwana wordt nog steeds bewoond.

Nirwana in 1930

Nirwana nu