Nutteloze weetjes

Botox wordt gemaakt van botulinetoxine. Een half pond botulinetoxine
volstaat om de gehele wereldbevolking te doden.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Alle mensen met blauwe ogen zijn mutanten. Blauwe ogen bestaan
pas zo'n 5000 jaar.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
In 2012 had Facebook meer dan een miljard leden. Als Facebook een
land was, zou het qua grootte op de vierde plaats staan.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Per dag worden er 27.000 bomen geveld om er wc-papier van te
maken.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Mollen komen in Ierland niet voor.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De maan heeft geen weer, daarom staan de voetstappen van de 12
mannen die er gelopen hebben er nog steeds.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De Amerikaanse geheime dienst heeft geprobeerd Hitler's worteltjes
met vrouwelijke hormonen te verrijken om een vrouw van hem te maken.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Placebo's helpen 30 procent beter tegen depressie dan medicijnen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Elizabeth Taylor is 79 jaar geworden maar heeft nooit geleerd hoe ze
een ei moest koken.

Een afscheid

Wanneer we elkaar precies zijn tegengekomen, dat zou ik niet meer weten, zoals ik het nu zie waren we altijd samen. Onafscheidelijk, altijd in de buurt, vaak hing je letterlijk om me heen. Vrienden en bekenden zagen ons bijna niet zonder elkaar, de talloze foto's waar we samen opstaan, totdat men mij hoorde zeggen: "Even een keer zonder, hoor". Dat vond jij niet echt erg, je snapte het wel.

En dan de vakanties, aah, de vakanties! Waar zijn we allemaal wel niet geweest, heel Nederland door, Londen, Barcelona, Antwerpen en vorig jaar nog zelfs Toronto, no less! En in al die jaren is het ook wel eens voorgekomen dat ik met een ander op stap ging, een man wil wel eens verandering, maar dat duurde nooit lang, en jij wist dat ik altijd weer bij jou terug zou komen, want nooit was het fijner dan met jou, alles aan jou voelde zo vertrouwd, was zo bekend, had geen geheimen voor mij. Met die anderen bleef het altijd wat onwennig, wist ik niet precies hoe ze te behandelen.

Maar je werd ouder, valer, maar nog steeds deed je wat je moest doen als geen ander, maar plotseling vielen er functies uit, je bleek opeens in het bezit te zijn van dubbele bodems die er voorheen niet waren, zodat ik dingen dacht kwijt te zijn, maar die jij dan verborg op voor mij niet eerder ontdekte plaatsen.
Was die dag waarvan ik wist dat die zou komen dan nu echt nabij? Moest ik je gaan inruilen voor een jonger, vitaler en strakker exemplaar? Jij die er altijd voor me was?

Ik ben bang van wel en sinds gisteren heb ik een nieuwe en hoewel nog wat onwennig zie ik wel toekomstperspectief, deze is wat groter dan jij, en voelt niet nog zo vertrouwd in mijn armen, maar als het goed is hebben we een mooie tijd in het verschiet samen. Denk niet dat ik jou zal vergeten, hoe zou ik dat kunnen na alles wat we hebben meegemaakt en doorstaan, nee jij blijft voor mij de enige echte eigenlijk onvervangbare tas!

Afgebroken sluiting.

Kapotte ritssluiting en losgeraakte voering waardoor er dubbele
bodems gingen ontstaan.

Weer thuis

Bijna 2 weken na haar ziekenhuisopname is mama gisteren weer thuis gekomen. Maandag was mijn zus Els druk in de weer met de voorbereidingen, stofzuigen, thuiszorg regelen, taxi bestellen, boodschapjes doen voor de eerste dagen, toen ze met scooter en al weer eens werd geschept door een auto, scooter total loss, boodschappen over straat en zij zelf, wonder boven wonder, licht gewond. Twee gebroken tenen een ontwrichte duim en geschaafde knieën. De tijd is nu voor haar gekomen om zich niet meer per scooter te gaan verplaatsen omdat dit niet de eerste keer is, geluk bij dit ongeluk was dat het niet haar schuld was en de bestuurster van de auto ook direct de schuld op zich nam.

Nu deed zich dus een calamiteit voor want mama werd gisteren uit het ziekenhuis ontslagen, en Els kon vanzelfsprekend nu even niet in actie komen, dus werd ik ingeschakeld. Oplossingsgericht als ik ben opperde ik de mogelijkheid die voor iedereen de minste aanpassingen zou vergen, mama nog één nachtje in het ziekenhuis, dan kon ik haar woensdag op mijn vrije dag ophalen. Maar zo werkt dat niet, die flexibiliteit is in het ziekenhuis onbekend, zodat moest worden overgegaan op plan B.

Plan B hield in dat ik collega Sophie thuis(!) opbelde en haar het probleem voorlegde en in eerste instantie zou ik dan mama ophalen en dan daarna gaan werken, maar tijdens ons gesprek kwam er uit naar voren dat ik beter mijn dag kon omruilen, en dinsdag vrij nam in plaats van woensdag. Dat dit de betere oplossing was bleek uit het feit dat ik om 4 uur 's-middags mijn huis weer binnenstapte.

Ik heb alles op mijn gemak kunnen doen, mama ophalen, de post van de laatste dagen even nagekeken, bij de huisarts langs geweest om een afspraak te maken om de nietjes (ja, nietjes) donderdag uit haar been te laten verwijderen, de vernieuwde medicijnlijst bij de apotheek afgegeven, boodschapjes gedaan voor de komende dagen. Onderwijl had nicht Leonie alvast het eten voor 2 dagen zo ver klaar gemaakt.
Mama had even geoefend of ze met rollator en al zich in de badkamer annex toilet kon begeven (Ja!) en of ze zelf haar bed in kon komen (Ja!). Els en Leonie hebben alles zo geïnstalleerd dat mama overal bij kan.  's-Avonds en 's-morgens krijgt ze bezoek van de thuiszorg, dus was alles tot in detail geregeld.

En mama zelf? Die was heel blij dat ze weer thuis was, lekker weer in haar eigen relaxstoel, ze moet de komende tijd natuurlijk met haar benen omhoog zitten. Ze kan weer TV kijken en haar boeken lezen, daar kon ze zich in het ziekenhuis niet goed op concentreren. En 's-avonds weer in haar eigen bedje, want dat ziekenhuisbed vond ze maar niks. En zoals de verpleegster al zei tijdens het afscheid van de zaal: "U bent een sterke wilskrachtige dame, het gaat helemaal goed komen met u" En zo is het!

Mama met de beentjes rechtuit weer fijn in haar eigen stoel.

De brief op het nachtkastje

In een Engels ziekenhuis stierf een oude vrouw op de geriatrische afdeling. Toen de zuster die haar in de laatste levensfase had verzorgd, het kastje naast het bed opruimde, vond ze daarin geen voorwerpen van enige waarde. Maar wel lag er een vel papier in, dat de oude vrouw met moeizaam gevormde lettertjes had volgeschreven. Er stond:

"Wat zie je zuster? Wat zie je? Een kribbige oude vrouw, niet meer bij de tijd. Een beetje onzeker, met starende ogen. Een oude vrouw, die met haar eten knoeit en die geen antwoord geeft, als je met een hard stemmetje tegen haar zegt "Ik wou dat u het nou maar eens probeerde." Een oude vrouw die schijnbaar niets merkt van de dingen die jij doet. Die steeds weer iets kwijt is, een kous of een schoen. Die zonder tegenstribbelen laat doen wat jij wilt. Die met wassen en eten de lange dagen laat vullen. Denk je dat? Zie je dat?
Doe dan je ogen eens open, zuster. Je kijkt niet eens naar me. Ik zal je zeggen wie ik ben, als ik hier zo zit. Als ik plas op jouw bevel en eet, wanneer jij het wilt.

Ik ben een jong meisje van tien, met een vader en een moeder, met broers en zusters die van elkaar houden.
Een bruid van twintig ben ik en mijn hart springt op als ik denk aan de belofte die ik deed.
Vijfentwintig ben ik, en ik heb zelf kinderen die me nodig hebben om een veilig, gelukkig huis te bouwen.
Een vrouw van dertig ben ik en de kleintjes worden snel groot, verbonden door banden die zullen blijven.
Veertig ben ik. Mijn zoontjes zijn volwassen geworden en uitgevlogen. Maar mijn man is bij me om te zorgen dat ik niet treur.
Vijftig ben ik - en weer spelen er kinderen op mijn schoot.

Dan komen de donkere dagen. Mijn man is dood. Ik kijk naar de toekomst en ik huiver van angst. Want mijn kinderen hebben nu zelf een gezin. Ik denk aan de jaren van liefde die ik kende.
Nu ben ik een oude vrouw.
De tijd is wreed. Het is een grap van de tijd, ouderen er als dwazen te laten uitzien.
Mijn lichaam is vervallen, gratie en kracht zijn verdwenen.
En er zit nu een steen op de plaats waar ik ooit een hart had.

Maar... binnen in dat oude karkas woont toch nog dat jonge meisje.
Soms klopt mijn oude hart wat sneller.
Ik herinner me de vreugde en de pijn.
Ik heb weer lief. Ik leef mijn leven opnieuw.
Ik denk aan de jaren die voorbij zijn, te snel vervlogen, en ik accepteer de harde waarheid dat niets kan duren.

Doe je ogen open, zuster, en kijk.
Niet naar die kribbige oude vrouw.
Kijk eens goed, zuster.
Kijk eens naar... mij."

Foam

Toen Christian de term 'Foam' gebruikte in een appje over ons dagje uit afgelopen zondag, begreep ik in eerst instantie niet wat dat was, we hadden afgesproken om samen met hem, Rick en Nadira naar het fotomuseum in Amsterdam te gaan, het was tijd om in deze samenstelling weer eens iets leuks te gaan doen, en Rick kwam met dit idee en daarnaast is Amsterdam altijd leuk. Even later bedacht ik dat het natuurlijk een afkorting van Fotomuseum Amsterdam moest zijn, wat ook zo was, sterker nog het is de officiële naam van het museum.

We hadden om 12 uur afgesproken in de Beurs van Berlage voor een lichte lunch alvorens ons naar het museum te begeven, er was genoeg bij te kletsen, fijne zaken die gaan gebeuren maar ook spannende momenten met een minder leuk karakter die het hoofd geboden moeten worden, maar vandaag gingen we er een leuke dag van maken met elkaar. Het weer was ons in eerste instantie gunstig gezind, koud, maar geen sneeuw zoals in het oosten van het land.

Het Foam heeft een expositie van fotograaf, cineast en grafisch ontwerper William Klein:


De carrière van William Klein (1928) omspant ruim zestig jaar. Zijn werk is van immense invloed geweest op de fotografie van de tweede helft van de twintigste eeuw en is nog steeds actueel. In de tentoonstelling is ruim aandacht voor het baanbrekende werk dat Klein maakte in New York in de jaren vijftig. Eveneens is werk te zien gemaakt in Rome, Moskou en Tokyo.

De opdrachten voor Vogue laten zien dat Klein een groot vernieuwer was op het gebied van de modefotografie. Naast zijn vroege experimenten met abstracte fotografie zijn in Foam ook de beschilderde en monumentale contactafdrukken te zien die hij de laatste decennia maakte. In de bibliotheekruimte Foam 3h wordt een selectie getoond van de speelfilms en documentaires die Klein maakte.

Dit unieke overzicht van William Klein is samengesteld door Foam en zal alleen in Amsterdam te zien zijn.

Het tentoongestelde geeft een mooi tijdsbeeld weer, veelal in zwart wit, hoewel je soms op het verkeerde
been wordt gezet. Het zijn soms moment opnamen, dan weer gestileerde foto's, maar altijd is er veel op te zien en zijn ze aansprekend genoeg om er zelf veel in te zien of bij te verzinnen.

Na het fotomuseum was het tijd voor koffie/thee met taart om vervolgens door de stromende regen het diner te gebruiken bij Grand Café Ovidius. Het was weer fijn en gezellig om met deze vrienden een dagje door te brengen en een afspraak voor een volgend uitstapje is al gemaakt.

Ziet iedereen in het onderste fotootje ook René Froger?

Één van Nadira's favoriete foto's

Deze vond ik leuk, om het hoofdje tussen de
twee jongens door, en het feit dat deze jongens nu
allemaal oude mannen zijn. 

Modefotografie 1960

Weet je nog wel, oudje

In januari 1982 vierden mijn opa en oma van vaders kant hun 60 jarig huwelijksfeest, daar hadden zij erg naar uitgekeken. Vijf jaar eerder was hun 55 jarig huwelijksfeest groots gevierd, en daar hadden ze enorm van genoten zodat een soortgelijk feest nu werd geprolongeerd.

Pas nu, na al die jaren realiseer ik me dat opa en oma datzelfde jaar na ruim 50 jaar gewoond te hebben in de van Diemenstraat in Den Haag zijn verhuisd naar een verzorgingsflat en dat opa op 14 december van dat jaar is overleden na een kort ziekbed. Als je jong bent heb je een heel andere tijdsbeleving dan nu. Dat moet voor die mensen nogal een jaar zijn geweest. Oma is anderhalf jaar erna overleden.

Het waren kleurrijke mensen, opa altijd goedlachs met z'n sigaartje en oma steevast met hoed op, sieraden om, lippenstift en gelakte nageltjes. Tot op hoge leeftijd zijn ze actief geweest, maar na het feest waar ze zo naar hadden uitgezien ging het snel achteruit met ze. Opa is 89 jaar geworden en oma 92 jaar.

Hun robijnen huwelijksfeest heeft zelfs de lokale krant gehaald:

Tegeltjeswijsheid 107

Wie schrijft die blijft

Gisteren was het de internationale dag van het handschrift. Ik wist van het bestaan van deze dag niet af, maar voor van alles en nog wat is een dag, dus waarom ook niet voor het handschrift. De vraag werd opgeworpen hoe belangrijk in dit digitale tijdperk het handgeschreven schrift nog is en of het nog nodig is dat kinderen op school aan-elkaar leren schrijven, het verbondenschrift, zoals dat officieel heet.

Veel mensen die het kunnen weten vinden van wel, omdat het heel belangrijk is voor de hersenontwikkeling van kinderen en voor de fijne motoriek. Ik als leek denk ook dat we het leren schrijven op scholen niet moeten loslaten, zelf merk ik dat mijn handschrift erg achteruit gegaan is doordat ik meer zaken via de computer regel dan handgeschreven. Het is zelfs al meerdere keren voorgekomen dat ik in de supermarkt sta met een boodschappenbriefje en ik dan iets niet meer kan ontcijferen, soms kom ik er na lang nadenken nog wel achter maar ik heb ook wel eens gehoopt dat het niet iets van cruciaal belang was, omdat ik geen flauwe notie had wat er stond geschreven.

Dit komt omdat ik sneller typ dan schrijf en dan wordt het slordig, omdat mijn hoofd sneller is dan mijn schrijven, en buiten dat gaat alles om je heen, bijvoorbeeld ook op de TV, al veel sneller dan vroeger en daar ga je ongemerkt mentaal toch in mee. Je merkt het aan hoe langzaam films en vooral TV-series van vroeger nu overkomen.

Showcase 2014

Vorig jaar zijn vriend Harry en ik naar de voorstelling "Showcase 2013" geweest, een voorstelling van de studenten aan de in Rotterdam gevestigde Codarts, hogeschool voor de kunsten. We hebben er enorm van genoten en besloten om dit seizoen weer te gaan. Maar toen de theaterbrochure kwam stond het er niet in, zoals vorig seizoen wel het geval was. Navraag bij Codarts leverde de geruststellende mededeling op dat er zeker een voorstelling zou komen. Op hun site verscheen een datum, maar bij het Luxor theater stond nog niets, zodat er nog niet besproken kon worden. Regelmatig nam ik een kijkje en jawel hoor, dinsdag was het zover, er konden kaartjes besteld worden.

Het is zo ongelofelijk leuk om deze jonge, enthousiaste en bovenal getalenteerde mensen bezig te zien met muziek, zang en dans, je verlaat met een glimlach het theater. Heerlijk!
Dit jaar gaan Rick en Chris ook mee, voor Rick die vorig jaar zijn regisseursopleiding heeft afgerond is het natuurlijk helemaal leuk om te zien hoe de studenten van Codarts een show neerzetten, en hoewel Rick meer in de toneelrichtng zit en dit meer show is, kan het nooit kwaad eens over de heining te kijken bij de collega's.

Dit jaar zal de voorstelling op maandag 17 maart zijn, en ik raad iedereen aan die een geweldige avond wil hebben vol bruisende muziek, zang en dans een kaartje te kopen. Wie weet kun je later zeggen dat je die grote vedette nog hebt gezien toen hij/zij nog met de opleiding bezig was, en dat je toen natuurlijk al vermoedde dat het een hele grote zou worden!

Klik op onderstaande link voor een foto impressie van Showcase 2013:
http://musicalsites.nl/Fotoalbum%20van%20Musicalsites.nl.%20Copyright%20op%20alle%20afbeeldingen/Codarts/Showcase%202013/index.html

Citroen

Één van haar eerste posts op Facebook van vriendin Talitha na haar tocht door de jungle van Laos was "De ochtend gestart met een kop citroen met honing #nieuwegewoonte". Dus mijn nieuwsgierigheid was meteen geprikkeld, ik had een levendig beeld van Talitha in het diepe ondoordringbare oerwoud van Laos waar ze op een nog niet ontdekte stam stuitte, alwaar de 121 jarige stamoudste aan haar de geheimen van zijn hoge leeftijd en gezondheid openbaarde, en dat één van die verlichte inzichten was dat je unbedingt de dag moest beginnen met een citroendrank.

Daar Talitha ook degene was die mij op BodieBoost heeft gewezen, is voor mij alles wat deze vrouw met gezondheid en voeding deelt van belang en hang ik aan haar al dan niet virtuele lippen. Nou bleek haar uitleg veel minder esoterisch dan ik in eerste instantie vermoedde, en wees ze me op deze site. Ik had geen idee, maar het bleek dus een al vrij algemeen bekend gegeven te zijn. Een mensch is nooit te oud om te leren, zeg maar. 

Ik heb het gisteren voor het eerst tot me genomen, zonder honing, zo stoer ben ik dan weer wel. Is het lekker? Euh, nou nee. Is het vies? Nee ook niet. Het IS gewoon. En zie daar, toch iets zen-achtigs.

Bovendien word ik vrolijk van de citroengele kleur en is de geur van citroen heerlijk.

Ik ga er net als vriendin en goeroe Talitha dan ook mee door. 

Herinnert U zich deze nog? #43

MAX

"ZIN IN JOU"

1996

Aantal weken: 4

Hoogste positie : 46

Toen dit singletje in 1996 uitkwam was ik meteen verkocht, wat een heerlijk nummer, en wat een leuke videoclip! Pas 3 jaar na het verschijnen kwam het origineel in de hitlijsten  "Sikidum" van de Turkse zanger Tarkan die hier in Nederland een heel korte tijd populariteit genoot. 

Pas van de week kwam ik er achter wie Max nu eigenlijk was, Max was een pseudoniem van acteur Marcel Musters, die ik in zoveel verschillende rollen heb gezien op TV en in de bioscoop (o.a. "Gooische Vrouwen", "Penoza" en "Dik Trom"). En deze single kwam ook weer uit een toneelvoorstelling waarin Marcel de rol van Max speelde, "Co*Star". Omdat deze single voor Marcel enige kilo's geleden is had ik hem niet direct herkend. 

Bloody hell

Na de operatie van mijn moeder afgelopen donderdag zou mijn zus gebeld worden om uitsluitsel te geven hoe de operatie was verlopen. Dit gebeurde echter niet, dus toen wij donderdagavond in het ziekenhuis aankwamen waren we verrast dat mama op de intensive care lag. Dit bleek de gewone gang van zaken na een dergelijke operatie, maar dat was ons niet verteld. We zijn maar even gebleven, want mama was nog heel slaperig, maar ze herkende ons wel en vroeg zelfs of ik al gegeten had.

Vrijdag mocht ze weer naar de zaal en toen we op bezoek kwamen was ze weer volledig aanspreekbaar, de wond in haar been lekte, maar dat komt wel meer voor, alleen bleek in de nacht dat het bloed er echt uit stroomde, toen de broeder kwam kijken zei hij dat zoiets vrij normaal was, mijn moeder die weer volledig bij de tijd was antwoordde dat zij het niet gewoon vond, en vermoedde dat het misschien niet goed gehecht was. De broeder reageerde wat laconiek, maar beloofde dat de dokter de andere dag kwam kijken.

Dat gebeurde, en toen zij aan het bed stond trok mijn moeder alleen maar het laken weg om haar te laten zien hoeveel bloed er al weer had gevloeid. De dokter kreeg ogen als schoteltjes, want dit was inderdaad niet gewoon, en wat mijn moeder al dacht bleek ook zo, één hechtinkje bleek niet goed te hebben gepakt en veroorzaakte dus het enorme bloedverlies. Het werd verholpen, maar mijn moeder had zoveel bloed verloren dat er extra bloed moest worden toegediend. Zaterdag was ze vanzelfsprekend de hele dag wat slapjes, en door dit voorval is ze ook weer één of twee dagen achterop met herstellen.

Toen ik zondagochtend kwam zat mama in een stoel aan tafel midden in een verhaal met met een aantal toehoorders, haar medepatiënten en hun bezoek. Het gaat dus, ondanks de bloederige tegenslag, weer de goede kant op, ze voelde zich ook niet meer zo slap.

Moraal van dit verhaal is dat je altijd zelf ook moet blijven opletten in een ziekenhuis, zelfs al ben je hoogbejaard!

Nutteloze weetjes

Om te vieren dat hij de rol van Harry Potter had gekregen,
mocht de toen elfjarige Daniel Radcliffe opblijven om naar
"Falty Towers" te kijken.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~`
De CIA leest 5 miljoen tweets per dag.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Cocaïne snuiven verhoogd de kans op een hartaanval
binnen een uur met 2400 procent.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De Londense ondergrondse biedt onderdak aan een half
miljoen muizen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Er bestaat geen wetenschappelijke methode om aardbevingen
te voorspellen. De meest betrouwbare methode is het aantal
vermiste katten in de lokale krant te tellen. Als dat
verdrievoudigd is er een aardbeving op til.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Er zit anderhalf keer meer cafeïne in melkchocolade dan in
Coca Cola.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Het Spaanse Woord 'esposas' betekent zowel 'echtgenotes'
als 'handboeien'.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
In 1956 waren er slechts 12 auto's op Ibiza
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Ten minste 109 afstanden tussen naast elkaar liggende
metrostations in Londen zijn sneller te voet af te leggen dan
per metro.

Tegeltjeswijsheid 106

Liefde half om half

Woensdagavond heb ik samen met Harry en Nadira de toneelvoorstelling "Liefde Half Om Half" bezocht, het is van oorsprong een Brits stuk geschreven door de overbekende Alan Ayckbourn in 1969. Het is een wereldberoemd toneelstuk en al eens eerder in Nederland gespeeld, o.a. met Ko van Dijk en Jeroen Krabbé.

In deze voorstelling spelen Henriëtte Tol, Rick Engelkes, Lone van Roosendaal, Kees Boot, Jelle de Jong en Camilla Siegertsz. Het speelt zich af in de jaren 70 wat in decor en kleding heel goed wordt verbeeld. Het decor zit heel ingenieus in elkaar, twee huiskamers en keukens in één decor, de een in jaren 70-groen de ander in jaren 70-oranje. Vooral de dinerscene van twee etentjes op twee verschillende avonden in één is een ongelofelijk leuke vondst.

Als je het stuk alleen maar een klucht noemt, dan zou je het te kort doen, het is veel meer dan dat, er wordt heel goed in geacteerd, maar de spelers zijn dan ook niet de minsten. Ik ging voor de gerenommeerde actrice Henriëtte Tol en Jelle de Jong waarvan ik al eens eerder heb gezegd dat we die in de gaten moeten houden omdat ik hem al in heel verschillende rollen heb gezien (op TV). En ze stelden beiden niet teleur zo leuk om ze eens op het toneel te zien. Maar ik was ook aangenaam verrast door Lone en Camilla, Lone met haar, voor deze rol, Limburgs accent en Camilla die een soort Corrie van Gorp-achtig aandoenlijk typetje neerzette. De dialogen waren spetterend en we hebben echt gelachen. Kortom een aanrader om heen te gaan!

Scenefoto met Camilla, Kees, Lone en Jelle waarin je ook goed een stukje van'
het dubble decor kunt zien.

Opname

Opeens realiseerde ik me dat ik nog nooit betrokken was geweest bij een ziekenhuisopname, dat het gisteren voor de eerste keer was toen ik samen met mijn zus onze moeder naar het ziekenhuis bracht om opgenomen te worden voor de operatie vandaag. Opname is een ander woord voor wachten is mijn opinie nu ik het eens heb meegemaakt.

Eerst melden, even wachten, vervolgens naar de apothekersbalie voor de medicijnlijst, even wachten, daarna werden we opgehaald door een gastvrouw die ons naar de etage bracht ons van koffie voorzag, even wachten, een (leerling) verpleegster kwam een intakegesprek houden we werden naar de zaal gebracht en konden moeders tas uitpakken, even wachten, er werd bloeddruk gemeten en toen kwam het hele lange wachten (anderhalf uur) voor bloedafname.

Toen de dame uiteindelijk verscheen pakte ze een hele hand buisjes waarop mijn moeder, ondanks de nervositeit voor alles wat er gebeuren gaat, zei: "Zoveel?" "Ik ben gisteren speciaal moeten komen voor 7 buisjes bloed af te geven, dat moest per sé twee dagen voor de operatie". Er werd even gebeld en het bleek inderdaad niet nodig te zijn. "Communicatiestoornis" concludeerde de dame. We hadden dus anderhalf uur voor niets gewacht, en dankzij de alertheid van mijn moeder werden er niet onnodig nog meer buisjes bloed afgenomen. Verder viel me op dat alle medewerkers heel lief en begripvol zijn, zeker naar mijn moeder toe die het heel begrijpelijk moeilijk heeft met wat er gaat gebeuren.

Daarna nog even een verlate lunch gegeten en mama het aller, allerbeste gewenst en heel veel sterkte voor de operatie vandaag om half 10. De operatie neemt zo'n 5 uur in beslag. We beloofden haar er vanavond weer te zijn, ook al zal ze nog wel niet helemaal 'bij de tijd' zijn.

IJsselland Ziekenhuis

Dicht

In Den Haag werd in de snel groeiende wijk Morgenstond aan de Leyweg op 26 oktober 1960 een V&D-vestiging geopend door de toenmalige directeur Anton Dreesmann himself. Ter gelegenheid daarvan waren er 13 sleutels verstopt in de omgeving van het pand. Naar schatting 75.000(!!) mensen zijn 's-avonds op zoek gegaan om een sleutel te vinden. Over een afstand van vijf kilometer stonden auto's geparkeerd. De eerste prijs was een jaar lang wekelijks boodschappen doen in de supermarkt voor ƒ20,-, de tweede prijs een jaar lang wekelijks boodschappen doen voor ƒ10,- en de derde prijs een half jaar lang boodschappen voor ƒ10,-, de overige sleutels waren goed voor een cadeaubon.

Gisteren bereikte mij het bericht dat V&D Leyweg op 1 februari 2015, na bijna 55 jaar, de deuren zal sluiten.'De ontwikkeling van winkelcentrum Leyweg in de afgelopen jaren heeft voor V&D onvoldoende gebracht met als resultaat achterblijvende resultaten. ook biedt de situatie geen uitzicht op een verbetering in de toekomst'. De medewerkers in vast dienstverband kunnen gelukkig worden herplaatst.

Dit laatste gezegd hebbende kan ik nu met overslaande stem van emotie roepen: "Waarom steekt men niet meteen een mes in mijn hart?" De Leyweg was hét centrale punt in de wijk toen ik er als kind opgroeide, een prachtige winkelstraat met aan weerskanten de mooiste en leukste winkels en als kers op de taart was daar een V&D vestiging, daar heb ik als opgroeiend kind menig uurtje doorgebracht, daar deed mijn moeder haar dagelijkse boodschappen (V&D heeft heel lang een eigen supermarkt gehad). Het was een soort tweede thuis. "Ik ga even naar V&D!" en daar struinde ik de platenafdeling af, las tijdschriftjes, kocht er mijn schoolspullen, deed wel eens boodschappen voor mijn moeder, en toen ik net op mezelf woonde, ook in de wijk, deed ik er mijn eigen boodschappen. Ik heb er zelfs nog 7 jaar gewerkt, en nu is dat allemaal ineens voorbij, moet alles dan zomaar verdwijnen? Is er dan niets meer heilig? Moeten alle plekken uit mijn jeugd van de aardbodem weggevaagd?

De Leyweg is, zoals al valt op te maken uit de reden om V&D te gaan sluiten, de Leyweg niet meer, de bioscoop Eurocinema, destijds nog geopend door koningin Juliana is al jaren een slooppand, het winkelaanbod is in de loop der jaren niet om over naar huis te schrijven, en heel het winkelcentrum voetgangersgebied maken heeft ook meer kwaad dan goed gedaan, dus de neerwaartse spiraal was al ingezet, maar de sluiting van V&D volgend jaar zal de doodsteek zijn. Ik zal het met mijn herinneringen moeten doen en die zijn heel fijn, in mijn gedachten zal ik nog menigmaal door de Leyweg en de V&D van toen dwalen. Vanzelfsprekend zal ik dit jaar nog één keer terug gaan om afscheid te nemen van een stukje jeugdsentiment.

V&D net na de opening, later zouden er veel meer winkels bijkomen, op de middenberm waar de auto's staan kwamen kiosken. Onder de woningen was de supermarkt gesitueerd, destijds de grootste van Nederland

Toen en Nu: Sandy

Het was op het hoogtepunt van de roem van John Travolta, na "Saturday Night Fever" speelde hij in een welhaast nog groter kassucces, "Grease", en kon er die in dagen haast geen grotere wereldster zijn. John van de Ven en Tom Peters hadden een liedje klaarliggen wat qua muziek een beetje in de Hans Van Hemert/Luv'-stijl was geschreven: "Ik Ben Verliefd Op John Travolta". Ze zochten er een jonge zangeres bij en die werd gevonden in de Brabantse Anita Weijers die de artiestennaam Sandy aannam, naar het object van Travolta's liefde in de film "Grease". Het werd een grote hit er werden zelfs Engelse, Duitse en Franse versies van opgenomen door Sandy.

Na dit grote succes kwamen er meer hits, tot 1986 bleef Sandy platen uitbrengen, maar die kwamen nooit meer boven het succes van haar eerste single uit. Ze verdween uit beeld maar bleef geruime tijd zingen in verschillende bandjes. Sandy is nu 52 jaar en heeft onlangs in een interview verteld dat er een periode was dat ze liever niet meer herinnerd wilde worden aan haar succestijd omdat ze daardoor toch een stuk van haar jeugd was kwijt geraakt, maar dat ze nu ook wel inziet dat het een hele leuke tijd was en dat ze toch heel veel heeft kunnen meemaken. Haar twee kleinkinderen vinden het erg leuk om samen met haar die oude filmpjes terug te zien. En het kriebelt een klein beetje, dus wie weet neemt ze wel weer eens plaats achter de microfoon. Hoewel ik denk dat je als 52-jarige toch niet serieus meer die hits van toen kan zingen anders dan in medleyvorm, met een knipoog naar die goeie ouwe tijd, want ze gingen bijna allemaal over tienermeisjesonderwerpen, maar wie weet komt er wel nieuw repertoire.

Onverwachte hoek

Sinds het nieuws naar buiten is gekomen dat koning Willem-Alexander, koningin Máxima en premier Mark Rutte naar de olympische winterspelen in Sotsji gaan buitelt iedereen over elkaar heen met z'n mening, voor of tegen, en terecht, want hier vind je iets van, zeker omdat er landen zijn die bewust hebben besloten om geen hoogwaardigheidsbekleders te sturen vanwege de mensenrechtensituatie in Rusland die met beide voeten getreden wordt, om daarmee een signaal af te geven dat zoiets niet kan.

Nederland reageert altijd wat slapjes in dit soort situaties, dat hebben we altijd gedaan, om even een heel grove lijn te trekken: in de Eerste Wereldoorlog waren we neutraal en dat waren we in aanvang van de Tweede Wereldoorlog ook, de onnavolgbare Annie M.G. Schmidt heeft dat zo mooi verwoord in een het lied "Niks Aan De Hand" uit de musical "Foxtrot":

In het land van Sinterklaas

Suikergoed en marsepein
Onze naam is haas

Net doen of we d'r niet zijn

Niks aan de hand

Geen centje pijn

Alle koppen in het zand

Net doen of ze d'r niet zijn

Maar tactvol wezen en aardig zijn

Voor die gevaarlijke gek

Dat krankzinnig brein

Daarginds in Berlijn

Als hij volk'ren uit wil roeien

Tactvol zijn, niet mee bemoeien

Heel Europa naar de hel

Vriend'lijk zeggen: Dank u wel 

Er is in ruim 70 jaar dus niet veel veranderd in dat opzicht, na het zo 'feestelijke' vriendschapsjaar met Rusland gaan koning, koningin en premier gezellig er even tussenuit om sport te kijken in een land waar homoseksuelen worden uitgesloten en mishandeld, maar waar we ook ons gas vandaan halen, dus zoals Annie al zei: 'Vriend'lijk zeggen: Dank u wel!'. Bah!

Nu heb ik waarschijnlijk even niet opgelet, maar ineens is er berichtgeving over Rusland en hun mensenrechten in het algemeen en die van de homo's aldaar in het bijzonder uit zeer onverwachte hoek: de Evangelische Omroep! Jawel!

De laatste keer dat ik iets van de E.O. hoorde was het ontslag van Arie Boomsma mede vanwege diens semi naaktfotosessie in het blad "L'Homo", dus toen ik in mijn programmablad zag dat aankomende woensdag om 21.55 uur op Nederland 3 het programma "3Onderzoekt" wordt uitgezonden waarin EO presentators Johan Eikelboom en Manuel Vanderbos onderzoek doen naar de homorechten in Rusland had ik toch wel het gevoel dat ik iets had gemist wat de koerswijziging van deze gristlijke omroep heeft bewerkstelligd.

En niet zomaar een halfslachtig onderzoekje, Johan interviewt de bekende homohater Maxim Martsinkevich, en Manuel duikt in de gayscene van Sint Petersburg en spreekt daar slachtoffers van het homogeweld, ook gaat hij voor een kathedraal met een regenboogvlag zwaaien om reacties van passanten uit te lokken. Ik bedoel maar, dat had ik nooit verwacht van de E.O., chapeau!

Laat het inmiddels impopulaire trio WimLex, Max en Mark er iets van leren: een regenboogjurk voor Máxima en zeker ook een bezoekje aan een organisatie die de belangen van homo's behartigd, maar beter nog is lekker thuis blijven, is voor de kinderen ook veel leuker.

Johan Eikelboom

Manuel Venderbos

Spannende dagen

Gisteren heeft mijn moeder bericht ontvangen dat ze woensdag aanstaande wordt opgenomen in het ziekenhuis, wij wisten dat deze oproep er aan zat te komen, ze zal een noodzakelijke, ingrijpende en ook risicovolle operatie aan haar been moeten ondergaan. Vanzelfsprekend is ze er erg nerveus voor, de operatie zal zo'n 5 uur duren en dat is voor een hoogbejaarde dame geen sinecure, maar we moeten het positief inzien, de arts zal zo'n operatie niet overwegen als hij geen kans van slagen ziet, en mijn moeder heeft al zovele medische zaken overwonnen, ik ga er van uit dat ze het ook dit keer zal doorstaan.

Daarna zal ze voor een poosje gaan revalideren, als het goed is dicht bij huis. Aan haar doorzettingsvermogen om te willen herstellen zal het niet liggen, die heeft ze, dat is in het verleden wel gebleken, maar ze ziet enorm op tegen de operatie en dan met name de narcose, kortom het worden spannende dagen met een naar ik hoop goede afloop en voor mijn moeder een einde aan de pijn in haar been.

Mama enkele jaren geleden met haar liefste zoon.

Even stil

Gisteren hoorde ik een bericht waar ik even stil van werd. In Pakistan heeft de 15 jarige Aitazaz Hassan Bangash een zelfmoordterrorist overmeesterd die van plan was een aanslag te plegen op zijn school. Het verhaal gaat dat Aitazaz vond dat de man zich verdacht gedroeg, en ging op hem af en overmeesterde hem, in de worsteling zag de man kans om zijn bom af te laten gaan en daarmee kwamen hij en Aitaziz om het leven.

In Pakistan wordt Aitazaz nu gezien als een held omdat hij met zijn leven het leven redde van zijn medescholieren, of zoals zijn vader het zo mooi zei: "Hij heeft zijn moeder aan het huilen gebracht, maar heeft dat honderden andere moeders bespaard".

Aitazaz

Zwart = sneu

Goed, je vindt jezelf een man/vrouw van de wereld, en ze dachten toch niet dat jij zoiets banaals zou doen als betalen voor het openbaar vervoer. Het idee! Dat is voor sukkels, nee jij besluit om gratis te rijden met trein en metro, dat vind je zelfs stoer, je moet je in het geval van de metro door een gesloten poortje worstelen, maar zo spaar je wel iets van €2,- uit. Dat je door het poortje uit z'n voegen te duwen of zelfs in te trappen de maatschappij op kosten jaagt van enkele honderden tot duizenden Euro's, interesseert je vanzelfsprekend niets. 'Neuk de maatschappij' is dan ook jou levensmotto. De wereld draait namelijk om jou, echt wel!

En het gaat vaak goed, maar als je zoals jij op de rand leeft vol spanning en sensatie, komt er op een dag een moment dat je wordt aangehouden voor zwartrijden. Als man/vrouw van de wereld zou je dat ingecalculeerd hebben en zonder veel omhaal de boete gewoon betalen, je hebt immers gegokt, en (een keer) verloren. Je hebt een strafbaar feit gepleegd, je billen verbrand en nu moet je op de blaren zitten. Such is life.

Maar dan opeens ben je een klein verwend kind die het niet kan hebben als het wordt tegengesproken, je gaat de discussie aan met de controleur, of nou ja discussie, je gaat schreeuwen, schelden, je gaat er helemaal aan voorbij dat jíj degene bent die fout zit, je begint zelfs te duwen en te trappen en het gaat van kwaad tot erger, en dat allemaal omdat je te stoer bent om €2,- te betalen voor een ritje met de metro of iets meer om met de trein mee te kunnen en ontspannen te kunnen reizen.

Laat ik je dan uit de droom helpen je bent niet stoer, je bent sneu, heel erg sneu, als je niet wilt betalen om vervoerd te worden ga je fietsen/lopen/brommen/scooteren, je gaat dan geen gemeente eigendommen stuk maken om voor niets mee te kunnen daarmee zet je jezelf erg laag op de ladder van de menselijkheid, net iets boven de apen, het feit dat je moord en brand schreeuwt als je, terecht, een boete moet betalen, of zelfs mensen in elkaar gaat slaan om die reden zorgt er voor dat er apensoorten zijn die dan net weer boven jou staan op de evolutieladder. Kortom jij bent de sukkel en de loser, geloof me, niemand buiten jouw sociale milieu kijkt op tegen iemand die niet een paar Euro overheeft om met het openbaar vervoer te gaan.

Ramses

Sinds er sprake van was heb ik er naar uitgekeken en aankomende zaterdag is het dan zover dan komt deel 1 van de vierdelige serie "Ramses", over het leven van Ramses Shaffy. Ik heb wat previews gezien, en vooral gehoord, en de stem van Maarten Heijmans die de rol van Ramses speelt komt ongelofelijk dicht bij die van de echte Ramses. Ik heb de boeken gelezen over zowel Ramses als Liesbeth List en er is in beider leven heel wat gebeurd, zodat het een fantastische serie beloofd te worden. Twee jaar gelden heb ik de musical over Ramses bezocht, en Thomas Cammaert die daarin de rol van Ramses' grote liefde Joop Admiraal speelde, speelt diezelfde rol ook in de serie. Liesbeth List wordt vertolkt door Noortje Herlaar.

De serie laat de uitzonderlijke mens die Ramses Shaffy was zien, en de invloed die hij op anderen heeft gehad. Ramses was 'een vrije ziel'. Dolend, soms eenzaam, maar vooral mateloos gretig en vol tomeloze passie.
RAMSES gaat over de jonge jaren van Ramses Shaffy en in zijn kielzog die van Joop Admiraal en Liesbeth List. Van begin jaren '60 tot eind jaren '70. Het zijn de jaren waarin Ramses de lieveling wordt van het Nederlandse toneel, Shaffy Chantant opricht en een nationale held wordt. Maar het zijn ook de jaren waarin hij uiteindelijk door drank en drugs ten onder gaat. En het zijn de jaren dat er veel in Amsterdam veranderde. De opkomst van de flower power, de vrije seks, de drugs en een veranderende moraal na de brave jaren '50.

Noortje en Maarten als Liesbeth en Ramses 

Geotter

Vrolijk nieuws, ik hou ervan. Gisteren kwam naar buiten dat voor het eerst sinds 1978 er een otter is gesignaleerd in de Randstad, en wel bij de Nieuwkoopse Plassen. De otter was uitgestorven in Nederland, de laatste otter werd dood aangetroffen in 1988.

In 2001 zijn er weer otters uitgezet in het noorden van Nederland, en ze verspreiden zich, dat het van nature schuwe dier nu weer is gezien in de Randstad is een goed teken voor de waterhuishouding aldaar, omdat de otter heel kieskeurig is, en het een teken is dat het water van goede kwaliteit is.

Ze lijken zo heel knuffelig en grappig om te zien, maar ze zijn zoals gezegd schuw en ze bijten, dit voor de mensen die unbedingt de behoefte hebben om alle dieren aan te raken in plaats van ze gewoon te laten en er van te genieten als ze zich laten zien in hun dagelijkse bezigheden.

De laatste otter uit de Randstad, die van 1978, werd doodgereden door een auto, ik hoop dat deze otter niet datzelfde lot is beschoren en er een gezin kan gaan stichten.

Tegeltjeswijsheid 105

In de wolken

Heel even verkeerde ik afgelopen weekend in de wolken, maar zoals dat gaat is de val diep vanaf zo een grote hoogte. Om ook eens met mijn tijd mee te willen gaan in de voorhoede bedacht ik dat ik die vele liedjes die ik op een externe harde schijf heb staan wel in een zogenaamde 'cloud' wilde zetten of op een 'cloud', ik weet niet zo goed wat nou juist is. De reden is dat ook een externe harde schijf stuk kan gaan, wat zo ongeveer gelijk staat aan de dood, als je de liedjes dan op/in die cloud hebt staan zet je ze zo weer op een nieuwe harde schijf. Het is dus een soort back up.

Geïnformeerd bij vriend Chris, die als hij geen psycholoog was geweest mijns inziens een geweldige carrière had kunnen hebben als ICT-er, en ook zelf op onderzoek uitgegaan en ik stuitte op My Music Cloud. Een dienst van Google die, zo beloofde de wervende site, al mijn muziek van Windows Media Player, hups, op/in de cloud ging zetten, zodat mijn muziek voor eeuwig, ja zelfs na mijn dood nog veilig was. Ik was om, dit ging ik doen.

Iets geïnstalleerd wat mijn muziek ging synchroniseren om op/in de cloud te komen. Toen de 100% was bereikt kon ik niet op 'volgende' klikken, er gebeurde dus niets, nog maar es gedaan, weer niks.
Inmiddels al een vraag ingediend bij de support van de site. En toen, ondanks dat er in eerste instantie niets gebeurde, bleek er langzaam maar zeker muziek te worden geïmporteerd, maar kris kras door elkaar en niet keurig als albums zoals ik het heb staan. Ze importeerden niet echt mijn muziek, maar de nummers die ik heb, maar dan van andere bronnen, dat zag ik aan de hoesjes en zo kon 1 album van mij wel van 6 albums op/in de cloud komen.

Dat is niets voor mij, ik hou van orde en netheid, als je zoveel liedjes hebt zoals ik moet er een duidelijke structuur zijn, en die moeten op/in de cloud net zo staan als in mijn muziekbibliotheek. Ik heb toen er zo'n 1200 nummers zonder enige logica waren geïmporteerd me weer afgemeld van My Music Cloud, en was ik uit de wolken weer op aarde neergedaald.

Er móet toch een cloud zijn die het precies opslaat zoals ík het wil?! Ik hou me aanbevolen voor suggesties van een ieder die dit leest, het gaat dus om +/- 45.000 liedjes die ik op/in een cloud wil hebben, geïmporteerd vanuit Windows Media Player/externe harde schijf op dezelfde wijze als ze er daar in staan, dus niet zo chaotisch als My Music Cloud het doet.
Bij voorbaat bedankt voor het meedenken!

Herinnert U zich deze nog? #42

RONNIE & THE BIG BEAR

"THE BIG BEAR BUMP"

1977

Aantal weken: 9

Hoogste positie: 5

Ronnie (Ronny Lutam) maakte al op 10 jarige leeftijd zijn eerste plaatje, en had in 1977 een grote hit te pakken met de single "The Big Bear Bump" . Daarna maakte hij tot 1983 nog enkele singles, maar hits werden het niet meer. Ronny is nu 50 jaar en zingt, naast zijn reguliere werk, nog steeds.

Hoewel er in die tijd geheimzinnig over werd gedaan wíe nu die 'Big Bear' was, is duidelijk te horen dat het de stem van Willem Duyn (Big Mouth) is, die het nummer ook geschreven heeft. Alleen in de studio, want ik kan me zo voorstellen dat Willem zich niet in een berenpak heeft gehezen voor TV-optredens.

Leuk detail is dat Willem 2 jaar na zijn berenstem de Nederlandse stem mocht inspreken en zingen van de aap koning Louie in de Disney film "Jungle Boek".

Ronny Lutam nu

Bingo!

Heel Nederland weet nu waar Vrouwenpolder ligt. Ik had er nooit van gehoord en zou er ook nooit van gehoord hebben als daar onlangs niet de hoofdprijs van de Postcode Loterij was gevallen. Echt alles aan de Postcode Loterij staat me tegen, die infantiele wervingsspotjes, die schreeuwerige kale man, die misleidende reclames, soms geadresseerd, soms ongeadresseerd, waarvoor ze met enige regelmaat door de Reclame Code Commissie op de vingers zijn getikt, en zelfs al eens veroordeeld zijn om tot uitbetaling over te gaan door de rechtbank in Amsterdam.

Ik stuur die ongevraagde post van hun altijd retour afzender. 

Maar het meest belachelijke vind ik dat er in het reglement staat dat je als eventuele winnaar in de publiciteit móet. En toegegeven, het zegt veel over de inwoners van ons land dat er dan toch zoveel mensen aan mee doen, het is voor mij naast bovenstaande irritaties de meest belangrijke reden om er nooit aan mee te doen. Maar ze komen er dus mee weg. De Universiteit van Tilburg heeft er onderzoek naar gedaan waarom mensen in godsnaam meedoen aan al die walgelijkheid, en ja hoor, de angst om geen lot te hebben als de prijs op jouw postcode valt is de belangrijkste reden om mee te doen. Ik voel me soms een Alien, snap beweegredenen van grote groepen mensen in het algemeen en kuddegedrag in het bijzonder niet. 

Nu ook weer zie je dorpsbewoners met cheque met het bedrag er groot op en een bosje bloemen op de door de Postcode Loterij verplichte foto in de media verschijnen, ik vind het het toppunt van treurigheid, waar en klein land heel klein in kan zijn. En nee, ik ben niet jaloers op deze schatten van mensen, jaloezie is voor mij een zinloze en daardoor onbekende emotie, ik gun het ze van harte, maar al die luide commotie er om heen staat me zo tegen, net zoals het naarstig op zoek gaan naar de buren die niet meedoen om vooral de teleurstelling en hopelijk blinde woede te kunnen filmen. Bah! Omdat er zelfs op het acht uur journaal verslag van werd gedaan kon ik er ook niet omheen en vond ik het geweldig hoe gewoon de mensen reageerden die niet meededen. Er zijn gelukkig meer Aliens amongst us.

In Memoriam: James Avery

Hij zal altijd bekend blijven als 'Uncle Phil', de rol die hij speelde in "The Fresh Prince Of Bell Air" van 1990 tot 1996. Hij begon met acteren in 1980 en heeft daarnaast ook scenario's geschreven en zijn stem aan vele tekenfilms uitgeleend. Hij is op 31 december 2013 overleden aan complicaties na een open hart operatie. Hij was sinds 1988 getrouwd met Barbara Avery, zij hadden geen kinderen, wel leeft zijn moeder nog. James is 68 jaar geworden.

Lichten uit en keezen

Op oudjaarsdag 's-middags op de trein gestapt naar Almere, waarbij het duidelijk werd dat station Duivendrecht een soort van zenuwpunt is binnen de dienstregeling, want regelmatig gaan er dingen mis, zodat ik al eens in Hilversum uit ben gekomen i.p.v. Almere. Ook nu bleken dingen niet helemaal volgens het spoorboekje te gaan, verschillende aankondigingen op de borden en een omroep die weer andere dingen riep, kortom alertheid was geboden, na twintig minuten vertraging kwam dan toch de trein aan die ik moest hebben, maar dat dacht ik die keer dat ik in Hilversum uitkwam dus ook, gelukkig ging het deze keer goed.

Iets later dan gepland in Almere waar Edo en André me al stonden op te wachten, kort ritje naar hun huis waar ik zou overnachten, even fijn bijkletsen, bakje koffie, oliebolletje erbij, op naar vriendin Talitha bij wie wij de silvesteravond zouden vieren. Middels het niet meer weg te denken Facebook had ik vernomen dat er in diverse gebieden in Almere stroomstoring was, niet bij Edo en André, maar Talitha had al laten weten dat zij in het donker zat met kaarsjes aan. Onderweg bleek dus dat blindelings je weg vinden nooit méér van toepassing was geweest dan nu. Gelukkig kon Edo dat ook, want er was echt nergens verlichting en reed hij op richtinggevoel met slechts de autolampen die verlichting gaven.

Eenmaal aangekomen bij het moderne luxe appartementencomplex van Talitha kon je niet aanbellen, niet met de lift en de elektronische deuren konden ook niet bediend worden, óók niet met de sleutel die we bij ons hadden. Zoveel voor moderne nouveautés. Wij moesten in het echt stikdonkere portiek 4 etages naar boven lopen, gelukkig had Edo nét de dag ervoor een mini zaklampje aan zijn sleutelbos bevestigd (Toeval? Ik durf het voorzienigheid te noemen), zodat we bij dat schijnsel ongeschonden dit avontuur, want dat was het, goed beëindigden.

Maar goed er kwamen nog meer vrienden, zowel Qays als Maaike werden beiden na hun telefonische melding door Edo en Talitha beneden opgehaald en met mini zaklampschijnsel naar boven geloodst. Zo rond 21.00 uur was er weer stroom en kon de laatste gast, Esther, gewoon op eigen gelegenheid naar boven komen, toen kon de avond pas goed beginnen. 

Champagne, cocktails, lekkere hapjes en, het aller belangrijkste, dit leuke gezelschap zorgden er voor dat het een fantastische avond werd. De jolijt werd nog wat opgeschroefd door een spelletje 'Party & Co' te spelen wat ons nieuwe woorden leerde, voor sommigen tot nu toe onbekende personen introduceerde, kortom tot het laatste moment van 2013 leerden we bij. Het spel werd gewonnen door het gouden duo André en Qays. Na het moment supreme om 12 uur, proosten op 2014, de hartelijke wensen naar elkaar en het vuurwerk te hebben bewonderd zijn we gaan keezen.

Dat behoeft enige uitleg vermoed ik. Keezen is, naar ik vernam, een door Talitha's broer Karim aangeraden in West Friesland populair spel wat enige verwantschap heeft met het aloude 'Mens Erger Je Niet', maar dan veel leuker. In plaats van dobbelstenen wordt er met kaarten gespeeld, en het is inderdaad een erg leuk spel, waarbij de die avond opgedane prille kennismakingen danig op de proef werden gesteld, vriendinnen die nog op vakantie moeten zaterdag aanstaande de annuleringsverzekering bijna hadden moeten aanspreken, maar vanzelfsprekend eind goed al goed, want het is natuurlijk maar een spelletje, en een heel leuk spelletje gewonnen door André, wiens avond het duidelijk was op spelgebied.

Wat een heerlijke ontspannen manier om het nieuwe jaar te beginnen met deze 6 leuke mensen!

*Rectificatie. Niet het gouden duo André en Qays hebben het spel "Party & Co" gewonnen, maar het diamanten trio Esther, Maaike en Talitha. Excuses voor het eventuele gevoel van onderwaardering die het eerdere foutieve bericht de betrokkenen zou kunnen hebben overvallen.

Esther, André, Talitha, Maaike, Edo & Qays

Changer: Talitha, André, Aidan, Maaike, Edo & Qays

Het spel Keezen

Verbaasd

De laatste dagen van 2013 heb ik me weer enorm verbaasd, zodat ik het jaar 2014 vol verbazing begin.
Allereerst viel mijn mond open van het gegeven dat er rond het oud en nieuw weer voor 70 miljoen Euro de lucht in gaat. Zeventig miljoen. Een land in crisis. De mensen die ik geïnterviewd zag op TV hoorden zonder uitzondering tot de minima die qua financiën al heel zwaar op de overheid leunen, en juist die geven veel geld uit aan vuurwerk.

Er gaan al jaren stemmen op, en die worden steeds luider, om vuurwerk door de gemeente op van te voren vastgestelde plaatsen te laten organiseren en het particuliere vuurwerk afsteken te verbieden. Ik ben daar erg voor, in Antwerpen is dat al, daar staan boetes op het zelf afsteken van vuurwerk. In Nederland zal zo'n beslissing heel wat voeten in de aarde hebben omdat we hier enorm zijn doorgeschoten in mondigheid en per definitie al tegen iedere vorm van overheidsbemoeienis zijn. Ik noem het rookverbod wat in vele landen zo goed als geruisloos is ingevoerd, maar hier moet er lang en zinloos over gediscussieerd worden en lappen veel mensen het verbod aan hun laars, omdat er niet ferm tegen overtreding wordt opgetreden. Om weer even op oudjaar terug te komen, vorig jaar zijn er 1100 vandalen gearresteerd, waarvan er op 31 december slechts 13 (dertien!) huisarrest kregen. Zo kom je als overheid niet serieus over natuurlijk.

Waar ik met mijn pet ook niet bij kan is het gedoe rond het alcoholverbod voor kinderen tot 18 jaar. De overheid neemt deze maatregel omdat alcohol op jonge leeftijd veel schade kan berokkenen aan de hersentjes van de kinderen en omdat de ouders klaarblijkelijk zelf geen overwicht op hun kinderen hebben, of het gewoon vinden dat hun kinderen op jonge leeftijd al alcohol drinken. Dat die kinderen dan een soort van protest laten horen snap ik nog wel, dat hoort bij de leeftijd om het nergens mee eens te zijn, maar er zijn ook ouders die het belachelijk vinden. Waarschijnlijk zijn dat zelf stevige innemers zodat in wat zij opvoeding noemen geen ruimte is voor de gevaren van alcohol. Nu wordt de verantwoordelijkheid die bij de ouders hoort gelegd bij cassières en uitbaters van horeca gelegenheden.

Waarom al die protesten altijd als de overheid iets besluit, zeker als het gezondheid betreft? Altijd discussie, altijd protestgroepen, altijd handtekeningenacties, nagenoeg altijd uit dezelfde hoek, de mensen die diezelfde overheid hard nodig hebben om overeind te blijven. Ik zal me in 2014 nog heel veel gaan verbazen.