Nutteloze weetjes

Een vrouwtjesgorilla, genaamd Binti Jua heeft in 1996 in de Brookfield Zoo in Illinois
het leven van een 3 jarig jongetje gered die in het gorillaverblijf viel. Ze heeft hem
voorzichtig naar de deur gebracht en hield de andere gorilla's op afstand totdat
het kind werd opgehaald door een verzorger.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De bijbel is naast het meest verkochte boek, ook het boek dat het meest uit
winkels wordt gestolen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Op het continent Afrika worden meer dan 1000 verschillende talen gesproken.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Elvis Presley had een tweelingbroer genaamd Garon die bij de geboorte is
overleden. Daarom was Elvis' tweede naam Aaron.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Er zijn meer insecten dan mensen. De verhouding 1.000.000.000 insecten op 1 mens.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Rome is een plaatsnaam die voorkomt op ieder continent.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Jet lag werd voordat er vliegtuigen waren boat lag genoemd.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Er zijn 450 kaassoorten bekend in de wereld, 240 komen er uit Frankrijk.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Hoewel de beelden die we nu uit India zien vooral armoede en gebrek aan
vooruitgang tonen, was India het rijkste land op aarde tot de Britse invasie in het
begin van de 17e eeuw.

Mentaliteit

Ondanks dat het, terecht, steeds moeilijker wordt om, als je wel kunt maar niks wilt, als beroepswerkeloze te worden aangemerkt en dientengevolge van een uitkering en alle bijkomstige tegemoetkomingen kunt genieten, zijn er nog steeds mensen die het lukt om zonder enige bijdrage aan de maatschappij volledig op kosten van de overheid in leven te worden gehouden, want dat is het, ze zíjn er en daar is alles mee gezegd. Ik bedoel hier niet de mensen die zich suf solliciteren en steeds nul op rekest krijgen, maar mensen die er veel moeite voor gedaan hebben om uiteindelijk als 'hopeloos' gekwalificeerd te worden, terwijl ze best wel tot iets in staat zijn.

Ik moest aan deze groep mensen denken toen ik het magazine van mijn pensioenfonds, wat een paar keer per jaar verschijnt, ontving en er de inspirerende verhalen las van M'hammed el Aiche, Maarten van der Berg, Manuela Martins, Charissa Oelderik en Iwan van Schaik. Vijf mensen met een, zoals dat heet 'lichamelijke beperking', die zich daardoor niet uit het veld lieten slaan en alle vijf zeer positief in het leven staan en een baan hebben. Zielig doen ze niet over hun beperkingen, want ze verzetten bergen werk met heel veel plezier.

M'hammed is 46 jaar en doofstom, hij werkt sinds 2004 bij La Place in de Kalverstraat en draait als een volwaardig teamlid mee. Op de voor,- en achterzijde van zijn werkkleding staat 'Ik ben doof'. Volgens zijn manager ziet M'hammed wat gewone stervelingen niet direct zien, dat doet hij door scherp naar de lichaamshouding van mensen te kijken, naar hun ogen, hun bewegingen.

Maarten is 37 jaar en werd geboren zonder linker onderarm, hij werkt in het magazijn van Tronix Lightning in Uden. Hij ziet zijn 'stomp' zoals hij het zelf noemt niet als beperking, het is een aangeboren afwijking waarmee hij is opgegroeid. Hij weet niet beter en kan alles wat een ander ook kan. "Ik heb één keer meegemaakt dat ik werd afgewezen vanwege m'n arm, het was voor een soortgelijke functie waarin ik nu werk. Ik werd afgesnauwd alsof ik die man z'n tijd kwam verdoen en werd direct de deur gewezen. Dat was wel even slikken."

Manuela is 58 jaar en werkt bij designlabel Sweatshop Deluxe in Rotterdam. Ze heeft artrose en slijtage aan haar gewrichten en kan niet meer lopen zonder rollator. Ze verfde haar rollator geel. Want, zo zegt ze: "Als het je in je leven wat minder gaat, is het aan jou om er weer kleur aan te geven." Bij Sweatshop Deluxe worden designs van jonge ontwerpers in productie geplaatst met behulp van medewerkers die zijn afgewezen op de reguliere arbeidsmarkt. Manuela werkt er inmiddels drie jaar, met heel veel plezier. Naast haar werkdagen bij Sweatshop Deluxe werkt ze één dag in de week bij een kliniek voor verslaafden. Hier serveert ze koffie en broodjes. "Het geeft me voldoening om ook anderen te kunnen helpen. Op deze manier draag ik mijn eigen steentje bij aan een betere wereld".

Charissa is 24 jaar en werd geboren zonder volledig volgroeide vingers aan haar linkerarm. Hierdoor lijken haar vingers op kleine babyteentjes. Dit levert weleens bijzondere reacties op aan de kassa bij de Wibra waar ze werkt. De één durft er wat van te zeggen (voornamelijk kinderen: "Kinderen zijn fantastisch, het is heerlijk hoe ze er in hun onschuld alles er maar uitgooien" zegt Charissa), de ander kijkt er alleen maar naar. Zelf gaat ze het onderwerp niet uit de weg. Ze noemt haar linkerhand liefkozend 'Tante Beppie'. Kassa draaien, vracht verwerken, klanten helpen, kleding weghangen, Charissa doet het allemaal. "Ik ben ermee geboren dus ik weet niet beter. Ik ben ervan overtuigd: als je er zelf positief instaat, dan krijg je dat ook terug. Mijn stompie hoort bij mij. En staat het je niet aan, dan is het vooral jouw probleem. Mij heb je er niet mee."

Iwan is 39 jaar en kan niets horen. Hij spreekt in gebarentaal en kan een beetje liplezen. Maar sleutelen kan hij als geen ander. En dat is precies wat hij doet bij Zeeman als magazijnmedewerker. Met de aanduiding 'lichamelijke beperking' heeft hij niet zoveel. "Noem me maar gewoon doof". Hij werkt nu een half jaar bij Zeeman een bedrijf die uitgebreid tijd steekt om medewerkers met een beperking te laten wennen aan een nieuwe werkomgeving en collega's. Iwan heeft al heel wat werkervaring op zijn naam staan en is wel wat gewend. Ook dat zijn collega's af en toe gewoon geen zin hebben om te communiceren in gebaren, of dat ze elkaar niet altijd goed begrijpen. Het hoort erbij en dat is prima.

M'hammed

Iwan, Charissa en Maarten

Manuela

Zaterdagochtend, 7:43

Dit blogje is een sequel van mijn blogje van meer dan een jaar geleden op 21 augustus 2013, klik het linkje maar aan om nog maar eens te lezen waar het over ging. 

Gisterochtend loop ik het metrostation in, en voor de mensen die op zaterdag nooit hoeven te werken, dan is het er heel erg rustig, er was net een metro aangekomen en er komt één jongeman de roltrap af en loopt naar het poortje om uit te checken, ik kom door een ander poortje net binnen. Hij kijkt me aan met een vrolijk gezicht en zegt: "Werk ze vandaag!" Hij blijft me lachend aan kijken, en ik zeg enthousiast "Dank je!" terug. En net als ruim een jaar geleden begin ik weer koortsachtig te denken: "Wie is dit?" Het niet (kunnen) onthouden van gezichten is een terugkerend iets in mijn leven waardoor ik een paar keer per jaar dit soort kleine ongemakkelijke situaties heb. 

"Het heeft gewerkt, hoor" gaat hij verder, "die BodieBoost, er is veertien kilo af" en ter illustratie doet hij zijn jasje een beetje open en wijst op zijn, inderdaad, vlakke buik. Ik ben tegelijkertijd verbouwereerd, blij, sprakeloos, en kan nog net een zeer welgemeend: "Jeetje, wat goed zeg!" uitbrengen en twee duimen omhoog steken. Mijn metro staat te wachten en hij loopt met een brede grijns door het poortje naar buiten. 

Zo'n onverwachtse ontmoeting met zo'n prachtige impact is wel heel veel voor zo vroeg in de ochtend, maar ook ik liep met een lach op mijn gezicht de roltrap op, zo fijn dat het ook hem gelukt is om met de geweldige BodieBoost manier van eten zo veel af te vallen. Zo'n fantastisch leuk begin van de ochtend kleurt je dag. Ik probeer nu ook zijn gezicht te onthouden, dat zou wel zo aardig zijn van me. 

Tegeltjeswijsheid 137

Oorlog

Toen ik opgroeide kwam het 'gevaar' uit het oosten van Europa, vanachter het IJzeren Gordijn, daar loerde de vijand, daar moesten we voor oppassen, met Rusland voorop. Onlangs bleek dat het Rusland van Poetin nog steeds niet helemaal ongevaarlijk is getuige de invallen in buurland Oekraïne.

Onze ogen zijn nu veel meer gericht op het Midden-Oosten alwaar Jihadistische strijders een spoor van niet te bevatten geweld, moord en doodslag achterlaten om hun zelfbenoemde Islamitische Staat (kalifaat) vorm te geven. In hun ogen reikt die staat tot en met de Balkan aan toe, dus zij zijn nog lang niet uit gestreden. De wereld kijkt toe en gaat nu voorzichtig handelen, dit schijnt te moeten gaan met de grootst mogelijke omzichtigheid. Mijn kennis er over is te summier om er een oordeel over te vellen. Maar wat ik begrijp is dat de terroristen in Syrië alleen door de Amerikanen en hun Arabische bondgenoten worden gebombardeerd en niet door andere landen, die bombarderen ze wel in Irak.

Wat ik wel voel is dat we zo langzaamaan een Derde Wereldoorlog in glijden, we, want na twee weken geleden als kleine verongelijkte jongetjes teleurgesteld gereageerd te hebben dat Nederland niet was gevraagd om deel te nemen aan het offensief tegen ISIS, mogen we nu dan mee gaan doen. Opmerkelijk genoeg waren het juist de gristlijke partijen die hier groot voorstander van waren, hun 'gij zult niet doden' geldt waarschijnlijk alleen voor ongeboren menselijk leven, het ter kruistocht varen is voor hen belangrijker. En niet alleen Nederland, er is gesproken met Australië, Canada, Denemarken, Duitsland, Groot Brittannië, Italië, Polen, Turkije en Frankrijk. Jordanië, Saudi-Arabië, Qatar en de Verenigde Arabische Emiraten doen al mee.

De heetgebakerde Jihadstrijders roepen hel en verdoemenis uit over ieder land dat hieraan meedoet. "Nederlands volk: jullie overheid heeft zojuist een doelwit van jullie gemaakt" was dan ook de boodschap uit die kringen toen ze vernamen van Nederlandse deelname. Dat het ze menens is blijkt wel uit de onthoofdingsvideo's die met enige regelmaat worden uitgegeven. We moeten niet vreemd opkijken als er plots een Nederlander die in hun handen valt ook dat vreselijke lot zal moeten ondergaan.

Waar we hier ter plekke rekening mee moeten houden is een aanslag op, ja op wat? Een overvol treinstation? Schiphol? Een winkelcentrum? Het koninklijk huis? Zeker is dat de terroristen houden van kwantiteit, er moeten vooral veel slachtoffers vallen, daar is het ze om te doen. Ik ga er van uit dat de veiligheidsdiensten meer weten dan ze zeggen, dus al terroristen in het vizier hebben en ze monitoren, maar wat te doen aan dolende zielen die alleen opereren? Regelmatig is verklaard dat die haast niet op te sporen zijn.

Voor mijn gevoel kan ik niet meer zeggen: "Ik ben van (ver) na de oorlog". Ik heb het gevoel dat er oorlog is, wereldwijd, en het is niet een oorlog die we kennen van de verschrikkelijke beelden uit de bange jaren '40-'45, maar een ander soort oorlog, zoals die er nog nooit geweest is met een gezamenlijke niet te stoppen en niets ontziende vijand. Het is nu nog ver, maar een eventuele aanslag haalt het heel dichtbij, en zover is de Balkan ook niet.

Onbereikbaar

Plotseling, dat is het enige woord wat er op van toepassing is. Ik had in het winkelcentrum bij de Hema foto's besteld, nog even een opmerking op Facebook geliked, ik wilde een minuut of 5 later iets opzoeken op mijn telefoon en toen bleef ie plotseling op de startpagina van HTC hangen en om de minuut uit en weer aan gaan, hangend op die beginpagina. Gelukkig is de T-Mobile zaak waar ik deze telefoon gekocht heb in hetzelfde winkelcentrum, het meisje deed een reset-handeling en hij deed het weer, tot aan het eind van het winkelcentrum. Niets was er met het foontje aan te vangen, hij kon zelfs niet uit gezet worden.

Het meisje heeft hem nu voor reparatie opgestuurd, dat gaat zo'n 2 weken duren en valt, zo zei ze, onder de garantie. Ik loop al wat langer op deze aarde rond en twijfel daar direct aan, en vroeg het haar voor de zekerheid bij het afronden van de handeling nog maar eens, en ze beaamde het stellig, want het schijnt een softwarefout te zijn. Noem me achterdochtig, maar ik geloof het pas als ik mijn telefoon gerepareerd en al weer, gratis, in mijn bezit heb. Ik heb voor de zekerheid het e-mailadres van "Kaniewaarzijn" vast opgezocht.

Geen telefoon voor twee weken, ik ken mensen die na zo'n bericht zichzelf voor de trein wilden werpen omdat het leven voor ze geen zin meer had. Er is een verhaal bekend van iemand die al in de dakgoot stond om te springen vanwege een, tijdelijk, telefoonloos bestaan. En hoewel ik ben uitgelachen en bespot door vrienden en bekenden, men heeft mij zelfs door de buurt op een kar rondgereden en met rotte tomaten bekogeld, omdat ik nog steeds een papieren agenda heb waar ik met een kogelschrijver afspraken in opteken, is mede daardoor het voor mij niet een groot probleem om enigszins onbereikbaar door het leven te gaan de komende tijd.

Mijn telefoontje is er voor de lol, ik bekijk er mijn Facebook op, maak er fotootjes mee, doe er een woordspelletje op, gebruik hem incidenteel om de weg te vinden, vind het erg handig om, soms in groepsverband, te What's Appen en dat is het eigenlijk wel. De foto's die ik er mee maak print ik op een bepaald moment uit (zie het begin van dit blogje), muziek op mijn oren hou ik niet van dus dat zit er niet in. Ik kreeg dan ook geen apoplexie toen het meisje mij meedeelde dat de telefoon met fabrieksinstellingen terugkomt van de reparatie, er staat niets echt belangrijks in.

Het enige is dat ik nu niet vanuit mijn bed, als ik beneden gestommel hoor, met de telefoon de politie kan verwittigen. Mocht er een medische noodsituatie zijn zal ik niemand kunnen bellen en als gevolg daarvan overlijden. Een gewoon griepje of door mijn rug gaan is nu niet gewenst omdat ik mijn werk niet kan bellen om me ziek te melden. Afspraken maken wat gewoonlijk middels What's App gaat zal op een andere manier vorm gegeven moeten worden. Facebookloze vriend Jeroen met wie ik volgende week een afspraak heb, heb ik middels een mailtje van de noodsituatie op de hoogte gebracht en wij gaan elkaar in een vreemde stad ontmoeten zonder iedere 25 seconden voor de plaats van bestemming is bereikt elkaar middels What's App op de hoogte brengen van waar we nu precies zijn. Kortom het wordt een afspraak uit de technologische middeleeuwen, toen we elkaar altijd op de juiste tijd en plaats troffen zonder tussenkomst van What's Appjes, SMS-jes, of weet ik wat voor berichtjes. Hier zou zomaar een RTL-TV programma over gemaakt kunnen worden: 'Onbereikbaar Voor Twee Weken'. Er zijn mensen voor in een dwangbuis afgevoerd. Ik vind het wel iets relaxed hebben.

Rijk

Er wordt wat afgemopperd in Nederland, over van alles, het weer, de files, het openbaar vervoer, en last but not least de regering, ze doen het in de ogen van de mopperaars nooit goed, links niet, rechts niet, ze vinden het in het algemeen en voor zichzelf in het bijzonder kommer en kwel. Vaak zijn dit mensen die zelf door verkeerde keuzes in een bepaalde situatie zijn beland. Let wel ik zeg 'vaak', dus niet altijd, er kunnen altijd factoren zijn die je overkomen waardoor het minder goed met je gaat.

Als ik het nieuws en de beelden wereldwijd tot me neem op het journaal en in kranten, denk ik regelmatig bij mezelf; 'Wat ben ik een bevoorrecht mens dat ik in een land als Nederland woon,' Van de week heb ik het al in een ander blogje aangestipt, hier mag ik zijn wie ik ben, zeggen wat ik vind, kopen wat ik, binnen mijn budget, maar wil, al dan niet geloven wat ik wil, er is stemrecht, keuzevrijheid, kortom het is hier goed.

Dit gevoel werd gisteren nog eens onderstreept met het bericht dat Nederland het op 3 na rijkste land van de wereld is, Ten opzichte van de vorige ranglijst is Nederland zelfs een plaatsje gestegen van 5 naar 4.
De top 10 van de rijkste landen;

1. Zwitserland
2. Verenigde Staten van Amerika
3. België
4. Nederland
5. Japan
6. Zweden
7. Taiwan
8. Canada
9. Singapore
10. Verenigd Koninkrijk

En laten we wel wezen, als in een land, terwijl er talloze brandhaarden in de wereld zijn, er op enige uren vliegen een enge nauwelijks te genezen ziekte de kop op steekt, een moordende, verkrachtende en plunderende terreurorganisatie steeds meer gebied veroverd, de belangrijkste discussie is of er wel of geen Zwarte Piet moet komen en er zelfs al scholen zijn waar de leerlingen van groep 7 en 8 (de vroegere klassen 5 en 6) in een brief aan de jongste kinderen hebben uitgelegd hoe het kan dat Piet van kleur gaat veranderden, en nog meer infantiel geneuzel betreffende het onderwerp, door volwassen mensen aangezwengeld die te veel tijd hebben, móet het er wel heerlijk vertoeven zijn en staan we volgend jaar misschien wel op 1!

Toen en Nu: Katherine Helmond

Ze komt regelmatig mijn huiskamer binnen omdat ik de TV-serie "Everybody Loves Raymond" op DVD aan het bekijken ben en zij daar een terugkerende rol in heeft als Lois Whelen de schoonmoeder van Raymond. Dat was haar laatste grote rol waarvoor ze ook een Emmy-nominatie heeft gekregen. Ze acteert nog steeds maar het zijn incidentele gastrollen, of voor tekenfilms als stemactrice.

Katherine begon al in de jaren 50 met acteren, maar kreeg pas echt grote bekendheid toen ze de vijftig al naderde in de hilarische Amerikaanse TV-serie "Soap". Ik ken haar voornamelijk uit de leuke serie "Who's The Boss" waar ze van 1984 tot 1992 de rol van Mona Robinson speelde. 

Katherine is nu 86 jaar en is sinds 1962 getrouwd met David Christian. Het paar heeft geen kinderen.

90 Jaar

Vandaag zou mijn vader 90 jaar geworden zijn. 90 Jaar! Als hij het in goede gezondheid had mogen beleven zou het een heel feestelijke dag zijn worden want mijn vader hield wel van een feestje. Geen moment om iets te vieren werd ongemoeid gelaten. Verjaardagen, die in de jaren 60 en 70 bij ons thuis legendarisch waren, feestdagen of huwelijksjubilea, mijn vader kwam op zijn huwelijksdag steevast thuis met bruidssuikers voor mijn moeder, er was voor mijn vader altijd wel reden voor iets extra's als de gelegenheid zich voordeed.

Helaas is hij nu al weer 9 jaar geleden overleden en waren de laatste jaren van zijn leven niet zoals hij altijd in het leven had gestaan, maar zoals ik op zijn uitvaart al zei: 'Laten we mijn vader herinneren, genietend van zijn vieuxtje, werkend in zijn tuin, meezingend met de platen van zijn idool Zarah Leander, oliebollen bakkend in de keuken en vooral lachend, want wat heeft mijn vader veel en graag gelachen in zijn leven. Wij zouden hem een enorme eer bewijzen door hem op die momenten in herinnering te houden.'

En dat doe ik ook, en wat zou hij het heerlijk hebben gevonden om vandaag in het zonnetje gezet te worden! Bij iedere felicitatie zou hij hebben gezegd, zoals hij dat altijd deed: "Dankjewel, dat je er maar lang getuige van mag zijn".

Waar mijn vader ook van kon genieten waren jonge mensen voor wie het leven pas begon, die belangrijke stappen op hun levenspad zetten, en het is voor mij dan ook meer dan bijzonder dat juist op zijn verjaardag 2 jonge bekenden van mij, die ik een warm hart toedraag, vandaag aan iets nieuws beginnen. Één gaat er na ruim 2½ jaar van revalidatie en hard knokken na een bijna fataal auto ongeluk weer beginnen op de universiteit om zijn droom te verwezenlijken, en de ander reist vanmorgen af naar Den Helder om zijn kansen te beproeven bij de marine. Een spannende dag voor beiden, ik wens ze dan ook veel succes!

Mijn vader als 23 jarige met nog een heel leven voor zich.

Herinnert U zich deze nog? #58

AMBER

"OUT OF SIGHT OUT OF MIND"

1977 

Tipparade

Wanda Stellaard en Titia Dekker werkten beide als studiozangeres en zijn dan ook op talloze platen te horen van o.a. Rob de Nijs, Liesbeth List en Conny Vandenbos. In 1973 maakten ze onder de naam Free and Easy 2 singles. In 1977 probeerden ze het weer, onder de naam Amber namen ze wederom 2 singles op waarvan dit "Out Of Sight Out Of Mind"  het meest bekend is. Ook al is het het geen erg grote hit geweest, heb ik het altijd een heel leuk liedje gevonden..

Van Wanda heb ik niet kunnen vinden wat ze nu doet, Titia ( nu ten Bosch)  geeft lessen in klankzang. Wat dat is kun je lezen op haar website Atelier Averana.

Nutteloze weetjes

Het mangalitzavarken heeft een vacht als een schaap.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Stellen die minstens 10 minuten per dag lachen met elkaar
hebben veelal een sterkere relatie.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De Beatles hebben het woord 'Love' 613 keer gebruikt in
hun liedjes.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Walt Disney heeft 22 Oscars gewonnen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Er was een vrouw die zelfmoord wilde plegen en van de
Eiffeltoren afsprong, ze kwam terecht op een auto en is later
met de bestuurder van die auto getrouwd.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Het heeft 200 jaar geduurd nadat het potlood was uitgevonden
om de gum uit te vinden.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
65 procent van de mensen houden hun hoofd schuin naar de
rechterkant als ze zoenen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Een moment is, volgens oud Engels, 90 seconden.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Iedere gerookte sigaret neemt de roker 5 tot 11 minuten van
zijn/haar levensduur af.

Vrijheid

Steeds bewuster ben ik ervan dat ik (tot nog toe) in een land leef waar ik mag zijn wie ik ben, er uit mag zien zoals ik wil, mag zeggen wat ik vind en blogjes mag schrijven over wat mij bezig houdt. Je hoeft maar naar het journaal te kijken om te zien dat er talloze gebieden in de wereld zijn waar dat helemaal niet kan.

Gisteren vernam ik  het nieuws over Raif Badawi, een 30 jarige in Saudi Arabië wonende man die begin mei van dit jaar is veroordeeld tot 10 jaar cel, duizend (1000!!) zweepslagen en een boete van, omgerekend, 191 duizend euro voor, je raad het al, het 'beledigen van de islam'. (zucht)

Raif is medeoprichter van Saudi Arabian Liberals, en dat is de echte reden voor zijn veroordeling. De Saudische autoriteiten voeren een meedogenloze campagne om vreedzame activisten de mond te snoeren. Zijn vrouw en kinderen zijn naar Libanon gevlucht. Amnesty International is een actie gestart om een protestmail te sturen naar de Saudische ambassade in Nederland. Vanzelfsprekend heb ik getekend en ik hoop dat jij, lezer van mijn blog, dat ook doet. Klik op de link Protestmail Raif Badawi

En alsof het allemaal nog niet erg genoeg is heeft de vader van de blogger tijdens een Saudische TV-discussie laten weten dat hij bewijzen heeft dat zijn zoon atheist is en als de autoriteiten zijn zoon niet willen executeren, hij dat zelf wel zou willen doen.

Laten wij die mogen bloggen/zeggen/denken/voelen/etc wat we willen, daar iedere dag, als is het maar voor één moment even bij stilstaan en er heel, heel dankbaar voor zijn dat wij die vrijheid kennen.

Raif Badawi

Tegeltjeswijsheid 136

Zwanenzang

Ieder voorjaar kijk ik naar ze uit, de twee zwanen die al enige jaren hun nest bouwen bij de vijver voor mijn woning. Ze hebben al heel wat jongen groot gebracht, en ik blijf het fascinerende mooie vogels vinden. De buurt is aan ze gewend en zij aan de buurt, we laten ze, op die ene buurman na die ze van brood voorziet, en waarmee de zwanen dan ook goede vriendjes zijn.

Zo hoort het ook de dieren met respect behandelen.

Ik was dan ook erg geschrokken van het bericht dat op het Veluwemeer twee jongens met een speedboot zondag zwanen hadden nagezeten en zelfs overvaren. De eerste berichten meldden ook dat er zwanen zouden zijn gedood. Zij zelf hadden er veel plezier in en maakte er met hun telefoontjes opnames van, dat was te zien op foto's die mensen van het misselijkmakende gebeuren hadden gemaakt. Je moet je dan wel heel erg vervelen en bovendien ziek in je hoofd zijn om zoiets te doen.

Gisteren stond in de krant dat het ging om twee 15 jarige jongens uit Son en Breugel, zij hadden zich samen met hun ouders bij de politie gemeld, naar aanleiding van de foto's die op social media waren verspreid en de daarbij onlosmakelijk verbonden ongenuanceerde commentaren. Er zou een zwaan zijn geraakt, maar er zijn geen dode dieren gevonden. Buiten het feit dat het in Nederland verboden is om zwanen op te jagen, mag je als 15 jarige ook geen speedbootje besturen, daar moet je 18 voor zijn. De ouders hebben het kind zijn speedboot afgepakt ( nadat ze het in eerste instantie toch ooit eens hebben goedgekeurd) en de jongens hebben een proces-verbaal gekregen. 

Ik ben allang blij dat er geen dieren zijn gedood.

Vakantie voorbij

"Vakantie voorbij, weer aan het werk,

en dat doen we steeds weer zonder te morren.

Vakantie voorbij weer naar 't baasje toe,

al vraag ik me toch steeds af waarom ik dat nou doe."

Dit wonderschone proza is het refrein van de hit "Vakantie Voorbij" van Imca Marina uit 1972, en na al die tijd nog zo heel herkenbaar voor iedere loonslaaf. Gisteren mocht ik na een heerlijke vakantie van 3 weken weer beginnen. Ik wist de toegangscode tot de werkplek nog en hoorde een bekend kuchje uit het kantoor komen; 't baasje. "Hé Aidan! Was jij niet vrij vandaag?" "???"

Ik bleek niet te zijn ingeroosterd, maar nu ik er dan eenmaal was kon ik gewoon blijven, wat ook wel uitkwam uiteindelijk omdat een collega ziek was. Vervolgens werd me in een notendop mede gedeeld wat er de afgelopen 3 weken was gepasseerd en welke beslissingen zijn genomen en wat voor processen in gang zijn gezet die niet meer te stoppen zijn. 

Voor korte tijd heb ik even aan de beademing gezeten, want omdat ons filiaal goed draait in de producten die ik verkoop heeft 't baasje in al zijn wijsheid joviaal geroepen: "Ja hoor, stuur maar!" tegen 2 winkels die te veel voorraad hebben en die nu boeken en entertainment gaan afsturen. We praten over duizenden stuks. Ik ken dat, als winkels volgens eigen inzicht mogen gaan verzenden, dan sturen ze waar ze vanaf willen, niet per se wat ook verkoopbaar is. 'T baasje ziet het allemaal niet zo somber want qua entertainment zijn we de hoogste van het land, en 'we gaan verkopen!"roept hij kinderlijk blij.  Nu ja, ik zie wel wat er gaat gebeuren, maar ik voel dat ik op een bepaald moment zal moeten zeggen: "Heb ik het niet gezegd?"

Verder was het leuk om m'n collega's weer te zien, en heb ik best heel wat kunnen doen de eerste dag na de vakantie, alsof ik niet ben weggeweest. Net zoals ik na 1 dag in de vakantiemodus zat, zit ik nu na 1 dag weer in de werkmodus, en zo hoort het ook. Tot de volgende vakantie natuurlijk.

Toen en Nu: Jürgen Marcus

Eind jaren 60 was Jürgen Marcus al bezig in de muziek bij verschillende bandjes en in 1969 speelde hij de rol van Claude in de Duitse versie van de musical "Hair". In Nederland lifte Jürgen mee op het succes die Duitstalige muziek begin jaren 70 had, "Ein Festival Der Liebe", "Eine Neue Liebe Ist Wie Ein Neues Leben" waren twee grote hits. In 1974 en 1975 deed hij in Duitsland mee aan de voorronde voor het Eurovisie Songfestival, maar won niet. Beide bijdrages werden overigens wel grote hits. In 1976 deed hij wel mee aan het songfestival namens Luxemburg met het in marstempo zwaar georkestreerde "Chansons Pour Ceux Qui S'aiment". Hij werd er 14e mee in een veld van 18 deelnemers.

Jürgen Marcus is nu 66 jaar en ook al werd het grote succes van de beginjaren niet meer gehaald, bleef Jürgen zingen en platen uitbrengen. Financieel is het hem desondanks niet voor de wind gegaan Hij is nu 66 jaar en heeft vorig jaar zijn faillissement moeten aanvragen.

Madame Tussaud

Ook de laatste dag van mijn vakantie was het mooi weer, ik kan terugkijken op drie heerlijke weken en de laatste dag bracht me naar Amsterdam waar ik vriend Harry zou ontmoeten die voor de, volgens mij, vijfendertigste keer weer eens iets had gewonnen, wat altijd erg fijn is want hij deelt dat ruimhartig. deze keer konden we gratis een bezoek brengen aan Madame Tussaud op de Dam. We hadden er beiden niet zo'n beeld van (no pun intended) wat we konden verwachten. Ik was er járen geleden wel eens geweest en wist nog dat het een vrij statisch geheel was.

Nou, dat viel alleszins mee! Veel musea en tentoonstelling zijn tegenwoordig interactief, en Madame Tussaud is meegegaan met de tijdsgeest, Ik heb naast koningin Wilhelmina en Annie M.G. Schmidt gezeten, met een mantel om op de troon plaatsgenomen, en in een opwaaiende jurk me als Marilyn Monroe gevoeld, terwijl Harry ET naar huis heeft gefietst, een kopje koffie met George Clooney heeft gedronken en een onderonsje met prinses Diana heeft gehad. En passant heb ik nog even in bed gelegen met Robbie Williams en heeft Harry met DJ Armin van Buren achter de draaitafels gestaan. Dan heb ik het nog niet over de avonturen met James Bond en Spiderman gehad. Kortom we waren weer even 9 jaar, we hebben ongegeneerd genoten.

Tijd voor de lunch, en omdat er een soort werelddraaiorgeldagen waren, ze stonden overal en maakten een ongelofelijke rotherrie, was het zaak dat we strategisch gingen zitten, wel buiten, want het was immers mooi weer, maar niet waar je die orgels kon horen. De keuze viel op het terras van de Beurs van Berlage, met uitzicht op groepjes mensen die in groepsverband met heel onzinnige spelletjes/wedstrijdachtige dingen bezig waren. met verkleedpartijen en opdrachten waar ze zichtbaar veel plezier aan beleefden, en dat is altijd leuk om te zien. Bovendien mag je als man die nog geen 20 minuten daarvoor in een Marilyn Monroe jurk op een rooster heeft gestaan, daar niet zoveel van vinden.

Vervolgens zijn we door de stad gaan wandelen op voor mij nieuwe wegen, die net zo leuk of soms zelf leuker waren dan de bekende plekken in de stad. Volgens mij hebben we wel heel vreemd gelopen, want we kruisten in mijn gevoel wel vaak dezelfde punten, maar dat geeft niks met dat heerlijke weer en die Amsterdamse sfeer houd je ook op de laatste vakantiedag het vakantiegevoel nog goed vast.

Na een klein diner bij Ovidius zijn we weer richting station gelopen om de terugreis te aanvaarden, Tot Schiphol konden we samen reizen. Het was een heel fijne laatste vakantiedag.

Herinnert U zich deze nog? #57

FRANK AFFOLTER

"HET IS NOG NIET TE LAAT"

1986

Aantal weken: 8

Hoogste positie: 16

Jarenlang heb ik naar dit nummer gezocht omdat ik het destijds een geweldig lied vond. Het was een single met een zogenaamde 'dubbele-a kant'. Beide nummers deden er toe, en dat was in dit geval niet zo verwonderlijk, want het was hetzelfde lied, in het Nederlands en in het Engels. Geschreven en gezongen werd het door Frank Affolter, broer van Heddy Lester voor wie hij samen met Wim Hogenkamp haar songfestivalbijdrage uit 1977 schreef, "De Mallemolen". 

Toen ik het lied na jaren dus weer hoorde (het is nooit op CD uitgebracht), voelde ik de kracht van de boodschap weer, al moest ik even aan de studentikoze dictie wennen die me toen blijkbaar niet was opgevallen. Maar zoals gezegd de boodschap blijft staan en is na bijna 30 jaar nog verrassend actueel. 

Frank Affolter is nu 56 jaar en werkt nog steeds als componist, pianist en theaterproducent. Een grootse zangcarrière heeft hij niet gekend, maar ik blijf dit een markante single vinden en ben blij dat ik 'm na al die jaren eindelijk heb.

Mr. X

De door mij bewonderde journalist en schrijver Thom Arisman, waarvan ik nog steeds denk dat het een pseudoniem is, heeft 3 boeken geschreven over het single zijn, en heeft o.m. eens in de twee weken een column daarover in de Metro. Zijn identiteit is niet bekend, niemand weet hoe hij er uit ziet, naar eigen zeggen is dat nodig voor zijn werk en vindt hij het erg fijn om geen 'bn-er' te zijn.

Vriendin Talitha liet mij enige tijd geleden weten 'in de liefde' te zijn met Mr. X, de situatie liet het op dat moment niet toe om naam en toenaam openbaar te maken, vandaar de naam Mr. X. Ik zelf maakte in mijn hoofd meteen de vergelijking met Thom Arisman. Vanzelfsprekend liet ze mij persoonlijk wel even zien om wie het ging, maar mum was het woord, en ik hield mij daar natuurlijk aan, en was heel blij voor haar.

Enige tijd terug werd een datum geprikt waarop Mr X zijn identiteit prijs ging geven en zou worden voorgesteld aan familie en vrienden. Helaas ben ik op die dag verhinderd, maar dan zouden zij en Mr. X t.z.t gewoon eens langskomen. Ik vond het jammer er niet bij te kunnen zijn, ik stelde me er een met rook gevulde ruimte bij voor waaruit langzaam een schim zich losmaakte en naar voren kwam onder spanningsverhogende muziek ( "Also Sprach Zarathustra") : daar istie dan: Mr X!

In de loop der tijd werd al voor wat meer mensen duidelijk wie er achter de naam Mr.X schuilging, maar de officiële bekendmaking is pas volgende maand. Ik had het geluk om daarvoor nog, namelijk gisteren al, kennis met hem te maken. Het privilege! Talitha en ik hadden afgesproken voor een hapje bij De Bank en van de week vertelde ze dat X er ook bij zou zijn. Ik vond het helemaal leuk, en het wás ook erg leuk om kennis met hem te maken, en nee tot de officiële datum blijft het in dit blogje nog gewoon Mr.X. Zelfs de primeur die ik had om als eerste een gezamenlijke foto van hen te maken, plaats ik hier nog niet, die is alleen voor de echte intimi te bewonderen.

Het was een erg leuke avond en ik zag twee mensen met stralende ogen. Ik wens ze alle liefde en geluk toe in de nog steeds enigszins hectische tijd. Mijn kleine meisje wordt groot!

Fonos; of verwacht het onverwachte: hupsakee!

Het Nederlands Instituut voor Beeld en Geluid richtte in 2003 Fonos op met als doel het Nederlands muzikale erfgoed voor een breed publiek beschikbaar te houden. Het archief bestond uit producties van Nederlandse makelij (veelal vinyl LP's) die je dan gedigitaliseerd op CD kon bestellen á €19.95 per CD. Kon, want sinds vorig jaar is de website stilgelegd wegens financiële problemen.

Voor mij was het een snoepwinkel, want wat er ook maar was uitgebracht kon je gewoon bij hun bestellen al was het jaren uit de handel. Wel wat prijzig, maar de rechthebbenden kregen daar hun deel van, en dat vond ik netjes. Ik dacht slim te werk te gaan door heel selectief te kiezen voor items die zeker nooit op CD zouden verschijnen. Als eerste bestelde ik de 2 CD's van Willeke Alberti met liedjes uit de TV-serie "De Kleine Waarheid", want ik had uit bronnen dichtbij Willeke vernomen dat de platenmaatschappij daar echt nóóit CD's van zou gaan uitbrengen.....
"De Kleine Waarheid" verscheen op DVD en was zo'n succes dat er werd besloten alsnog alle liedjes op 1 CD uit te brengen á €10,-. Met wat geduld had ik dus veel geld bespaard, want ik kocht die CD natuurlijk wel, want gedigitaliseerd in een echte studio klinkt het veel beter.

Ook had ik de 4 albums van Patricia Paay besteld, want niemand zag daar natuurlijk brood in om dat ooit op CD uit te gaan brengen, zo dacht ik tenminste. Plots vond EMI het een leuk idee om haar albums met veel losse bonustracks in een prachtig boxje uit te geven voor zo'n €17.-. Tellen jullie even mee?

En wat was ik blij met mijn 4 Fonos CD's van Oebele! De heerlijke liedjes van Joop Stokkermans en Harry Geelen gezongen door Wieteke van Dort, Willem Nijholt, Ab Hofstee, Rob de Nijs en vele gastacteurs en natuurlijk het Oebeler Kinderkoor. Die had ik toch maar mooi in mijn bezit, dat kwam zeker nooit officieel op CD uit. Denk opnieuw.

Gisteren reageerde ik op Facebook op een stelling van FB-vriend Bertus, waar iemand op reageerde waarvan ik aan haar antwoord zag dat het een (voormalig) Oebele/Hamelen kind moest zijn, dus dat vroeg ik ook, en jawel hoor Marcia had in het koor gezeten en vertelde me dat er 9 november een presentatie is van (tromgeroffel.....) een CD-box met 100 Oebele liedjes, naar ik denk de 4 CD's die ik heb aangevuld met vele nooit eerder uitgebrachte liedjes. Wie had dat gedacht? Ik werd helemaal vrolijk van het nieuws, en zong in mijn hoofd meteen 'Oebele is hupsakee!'. Wat een leuk vooruitzicht.

Maar hebben jullie het onderhand opgeteld wat ik aan de Fonos CDtjes heb besteed wat nu officieel, voordeliger en beter van kwaliteit is uitgekomen en binnenkort uitkomt? Nou ja, water onder de brug, muziek is mijn hobby, voor een hobby mag je best wat geld over hebben.

Nutteloze weetjes

Als het geld in de wereld over iedereen verdeeld zou worden,
zou ieder mens $10.000 krijgen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
8.2 seconden van oogcontact is er nodig voor 'liefde op het
eerste gezicht'
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Donald Duck strips werden vroeger in Finland niet toegestaan
omdat hij geen broek draagt.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Op het Japanse eiland Okinawa wonen zo'n 450 mensen die
ouder zijn dan 100 jaar.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
In 1977 kregen we een radio signaal uit de ruimte dat 72
seconden duurde. Het is nog steeds niet bekend waar het
vandaan kwam.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De gemiddelde vrouw brengt 1 jaar van haar leven door met
het beslissen wat ze aan zal doen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
In de Verenigde Staten staan er meer huizen leeg dan dat
er daklozen zijn.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Er is geen land in de wereld dat met de letter X begint.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Als je gaat schelden tegen de geautomatiseerde klantenservice
bij Apple, word je direct doorverbonden met een echt mens.

Tegeltjeswijsheid 135

Lexicografisch

De vakantie gebruik ik ook altijd voor dingen in huis die al langere tijd 'op mijn nek' zitten, maar waarvoor ik nog geen tijd of zin heb gehad. Iets wat me al een hele tijd ergerde was mijn, zoals ik het noem, entertainmentkast. Want ondanks dat alles digitaal is op te slaan op een heel klein kastje ben ik nog van den ouden stempel en wil gewoon het CDtje of het DVDtje in mijn handen hebben, en ja ik brand ook nog steeds CD's, DVD's dan weer niet, mijn voorkeur voor muziek is groter dan die voor films. Noem het een hobby.

In mijn werk en ook dus thuis ben ik erg van de alfabetisering waar het boeken en entertainment betreft, dat móet gewoon, en zelfs nog een stapje verder het moet voor mij lexicografisch, het is dan ook veel makkelijker zoeken. De CD's, dat stond nog goed, alleen moest er op één of andere manier ruimte gewonnen worden, omdat het vol was, daarnaast is er lieve vriend Harry die stapels, nee, tássen vol met DVD's meebrengt die hij heeft gezien en ze dan doorschuift naar mij. Ongelofelijk aardig van hem, maar op een bepaald moment stonden de zakken vol met DVD's zo in de entertainment kast. Voor een lexicografiel is dat onverdraaglijk, maar ik moest eerst even nadenken hoe ik ruimte kon winnen.

Gisteren was het moment aangebroken, eerst de DVD's uitgezocht waar ik toch nooit naar zal gaan kijken, dat zegt Harry er ook altijd bij: "Als je het niks vindt, geef je ze maar weer door" (daar zaten trouwens ook nog dubbele bij!) en CD's die ik ooit nog via Marktplaats zou gaan verkopen, maar die overal voor 3 Euro liggen, dus dat zou verspilde moeite zijn. Nu heb ik 2 tasjes klaarstaan voor de Kringloopwinkel, waar ironisch genoeg de meeste DVD's van Harry vandaan komen, kringloop in het kwadraat zeg maar.

In de entertainmentkast ben ik aan het schuiven gegaan heb ruimte gecreëerd en nu staat alles naar mijn zin en op de zo belangrijke lexicografische volgorde, en bovendien is er overal nog een beetje ruimte over voor nieuwe aanwinsten!

Op de grote planken muziek DVD's, eigen gebrande verzamel CD's,
Film/musical CD's en onderaan, het lijkt een rommel, maar speelfilms
op lexicografische volgorde, Het kleine kastje alle songfestival CD's
van 1956 t/m 2014 en kerst CD's

In de witte kast alle TV-series in het rekje musicalflms en oeuvre
boxen en film boxen.

Alle CD's van artiesten van Abba tot Shriley Zwerus.

En op dit kastje zitten alle bovenstaande CD's ook opgeslagen, 45.021
verschillende nummers.

Together again

"It's Harbour day!!! Hooray" met dit smsje liet vriend Robbie weten op harde wijze geconfronteerd te zijn met onze folklore. Zijn hotel lag aan de Leuvehaven en in plaats van uit te kunnen slapen van zijn Europese tournee van Helsinki via Cambridge naar Amsterdam en uiteindelijk Rotterdam, werd hij om 6 uur in de ochtend gewekt door scheepstoeters en andere in vergetelheid geraakte oer Hollandse geluiden. Het leven is soms hard.

Voor mensen die willen weten hoe Canadese Robert en ik elkaar kennen, lees blogje "The days of the purple shirt" dan is het meteen duidelijk. Sinds mijn bezoek aan Toronto vorig jaar had ik Robert niet meer gezien, en ik wist dat mij een grote verrassing stond te wachten, want in die 15 maanden is hij enorm afgevallen en, had ik middels foto's gezien, was het weer de Robbie zoals ik hem had leren kennen. Ik zag hem aankomen uit de lift toen ik in de hotellobby zat te wachten en ik was met stomheid geslagen, zelfs zo dat ik niets kon uitbrengen toen hij me voorbij liep en naar buiten ging. Ik had namelijk in mijn fantastische Engels hem doen laten begrijpen dat ik buiten stond, dus daar was zijn blik op gericht. Ik er achteraan gesneld en toen we elkaar hartelijk begroeten raakten mijn armen elkaar weer bij het omhelzen.

Omdat hij bijna 2 jaar in Rotterdam heeft gewoond zijn we even als een soort Memory Lane door de stad gaan lopen en hebben bij Dudok, waar hij in die tijd vaak kwam, wat gedronken en moesten we natuurlijk zo'n anderhalf jaar bijpraten. We besloten te dineren bij het altijd bruisende Bazar, ook zo'n plek die er eind vorige eeuw al was om vervolgens weer te gaan wandelen en plotseling uit te komen bij het vuurwerk bij de Erasmusbrug, een verrassing en ook dát is Wereldhavendagen.

Vandaag vliegt hij heel vroeg weer terug naar Toronto, en het was heerlijk hem weer te zien en te spreken. Er breekt een spannende periode voor hem aan omdat hij is gevraagd voor een heel belangrijke functie in Oxford, Engeland, iets wat, zoals hij het zelf verwoordde, geen 'step' maar een 'leap' voorwaarts voor hem zal betekenen, maar wat inhoud dat hij dan ook naar Oxford zal moeten verhuizen, en dat is niet iets wat je zomaar licht besluit. Voor mij, ik zou het leuk vinden, want dan zouden we elkaar vaker kunnen zien. Londen-Rotterdam doe je sneller dan Toronto-Rotterdam. Ik wens hem veel wijsheid toe met deze beslissing.

 Robbie is going to kick me in the head, but it had to be done a 'then and now'-pic May 2013 versus September 2014. I'm very, very proud of my favorite Canadian!!

In Memoriam: Joan Rivers

In Nederland was Joan Rivers bekend bij een kleine groep mensen en dan pas sinds de laatste jaren, in Amerika was ze, wat men daar noemt, een 'household name', en ook daar werd ze pas echt bekend toen ze al in de 30 was. Ze was (stand up) comédienne, en was daarin, voor vrouwen, een pionier. Zij heeft de weg geplaveid voor vrouwen als Roseanne Barr en Kathy Griffin. Haar humor was hard, adrem, vilein, en grof. Amerika is nogal spastisch als het gaat om scheldwoorden, maar daar trok Joan zich niets van aan, ze schopte niet tegen heilige huisjes, ze trapte ze om en ging er boven op springen.

Vanzelfsprekend waren veel mensen daar niet van gediend, in februari van dit jaar werd ze nog met taart besmeurd tijdens een evenement. Maar de kritikasters vergaten dat Joan zichzelf niet spaarde, opmerkingen over haar ouderdom, haar talloze schoonheidsoperaties, haar periode dat ze zonder werk zat en alles moest aanpakken, het lichamelijk verval, de vele tegenslagen die ze heeft moeten verwerken, ze liet geen moment voorbijgaan zichzelf volledig neer te sabelen.

Joan was nog volop aan het werk, ze had een wekelijkse online talkshow, bekritiseerde de kleding van celebrities in "Fashion Police" , ze trad nog regelmatig op en de opnames voor het 4e seizoen van haar realityserie "Joan Knows Best" waarn ze samen met haar dochter Melissa te zien was, waren voltooid. In juni kwam haar boek "Diary Of A Mad Diva" uit.

Vorige week donderdag kreeg ze een hartstilstand tijdens een operatie aan haar stembanden, ze werd kunstmatig beademd en in coma gehouden. de doktoren probeerden haar langzaam te laten ontwaken, maar het mocht niet baten. Joan Rivers is 81 jaar geworden.

Joan in de jaren 60

Joan na vele schoonheidsoperaties als 81 jarige bij haar boekpresentatie

Besmeurd met taart op 28 februari 2014