Fat girls

Vandaag is het Halloween, een feestdag die voornamelijk in de Verenigde Staten, Canada, Verenigd Koninkrijk en Ierland wordt gevierd. In Nederland wordt er hier en daar ook wel aan gedaan en dan met name het verkleden in griezelige outfits en het langs de deuren gaan van kinderen voor snoep.

De Amerikaanse winkelketen Walmart dacht er goed aan te doen om aan hun collectie Halloween-outfits een speciale grote matenlijn toe te voegen, gezien de steeds in grotere omvang toenemende bevolking. Ze noemde deze categorie 'Fat Girls'. Het kwam de winkel op Twitter op een storm van kritiek te staan. Ze hebben de naam inmiddels verandert in 'Adult plus-size Halloween Costumes'.

Ik kan hier erg om lachen, dikke mensen willen niet dik genoemd worden. Ook hier in Nederland is obesitas een groot probleem omdat mensen geen maat weten te houden met eten en drinken en te weinig bewegen. Maar er wordt altijd wat verhullend over gesproken, sommigen kunnen zich vanwege hun omvang uitsluitend voortbewegen in een scootmobiel, maar het d-woord blijft uit den boze. Ik weet niet of ze nog bestaan, maar vroeger waren er van die zelfmaakmode tijdschriften, en die voor dikke mensen werd dan voor 'volslanken' genoemd. Volslanken! Er was niks slanks aan.

Buiten het feit dat het voor de dikke mensen zelf erg ongezond is, nemen ze samen met de rokers een groot deel van de ziektenkosten voor hun rekening, nou ja hen, onze rekening, we betalen er allemaal aan mee, want doordat ze te dik zijn hebben hun gewrichten veel te lijden en is de kans op diabetes groter, kennen ze een groter ziekteverzuim of kunnen vanwege hun omvang helemaal niet meer werken en zijn dan daardoor uitkeringsgerechtigd.

Hilarisch vind ik ook dat dikke mensen, met name vrouwen, zélf vinden dat mannen vrouwen met 'een maatje' (lees 8 maatjes) meer veel aantrekkelijker vinden dan slanke vrouwen, zij maken dit beeldend door op hun Facebookpagina een foto te plaatsen van een enorme vrouw die volgens hen dan voor mooi of aantrekkelijk door moet gaan versus een anorexia patiënt. Morbide obesitas of anorexia. Zwart of wit. Vooral geen grijs. Een beetje 'wij van wc-eend adviseren wc-eend'. Ik verdenk ze ervan dat ze dit vooral voor hun eigen zelfbeeld en gemoedsrust doen, de (uiteraard) positieve likes en reacties er op zien ze dan als een goedkeuring voor hun eigen enormiteit en ze nemen dan nog maar een punt gebak met een een dubbele caramel macchiato. "Op Naar Het Hartinfarct" zong Conny Stuart al in de jaren 70.

Pensioen 3 daagse

Er is nogal wat te doen om pensioenen, veranderingen, verminderingen, steeds later, kortom de Rijksoverheid heeft op 28, 29 en 30 oktober een 'pensioen 3 daagse' ingesteld. Ik zag het als extra omslag om de Metrokrant. Telefoonnummers, webadressen voor vragen en op www.watmoetikdoenvoormijnpensioen.nl kun je inzicht krijgen in je eigen pensioensituatie.

Voorlopig is het voor mij nog niet zo ver, en als het huidige beleid van het steeds langer doorwerken aanhoudt, zal ik gewoon op de werkvloer inéén zijgen en dus nooit aanspraak maken op wat voor een pensioen dan ook, maar ik heb het toch eens bekeken. Allereerst kreeg ik een onverwachte klap te verduren toen ik zag dat ik zal moeten doorwerken tot 68 jaar en 3 maanden. Bent U daar nog? Wat is er gebeurd met 67 jaar? Als die verhoging in dit tempo doorgaat ben ik zo rond de 90 als ik kan gaan stoppen met werken. Verder viel dat wat ik aan inkomen zal krijgen na pensionering alleszins mee. Een geruststellende gedachte. Vanzelfsprekend mits er zich geen calamiteiten voordoen als gezondheidsproblemen of faillissement.

Ik ga iedere dag met veel plezier naar mijn werk, laat ik dat voorop stellen, ik heb leuk werk en leuke collega's, maar op een bepaald moment is het wel genoeg geweest, en dat moment is nog niet nu, maar wel nakende want laten we het onder ogen zien, het grootste gedeelte van mijn arbeidzaam leven heb ik al achter me, zelfs met de langer-doorwerken-plannen van de overheid. En daar wil ik toch wat over kwijt; werkgevers zijn helemaal niet zo gelukkig met die plannen, oudere werknemers hebben dan wel heel veel knowhow, ze worden mettertijd ook wat minder productief, hebben recht op seniorenuren en werken dus minder voor hetzelfde salaris, ook hebben ze vaker gezondheidsklachten. Doordat de ouderen langer door moeten werken, kunnen jongeren niet aan een baan komen en zitten noodgedwongen thuis en hebben dan recht op een uitkering, dus kort door de bocht, wat uitgespaard wordt aan pensioenen wordt uitgegeven aan uitkeringen aan jongeren.

Één van de redenen voor mij om op de Partij voor de Dieren te stemmen was hun visie dat iedereen 45 jaar werkt. Als je later begint met werken ga je langer door, maar nooit meer dan 45 jaar. Dat is dus voor iedereen gelijk en zo komt er ook een doorstroming en nog belangrijker, jongeren komen gewoon aan het werk. Voordat het voor mij zover is, zijn we ongeveer 5 regeringen verder en zal er heus nog wel het één en ander veranderen op dit gebied en ik heb nog steeds de (naïeve?) hoop dat men op een bepaald moment tot het inzicht komt dat iedereen langer zal moeten doorwerken niet de juiste weg is.

Noodsituatie

Op mijn werk dragen wij bedrijfskleding, dat is niet altijd zo geweest, toen ik er kwam werken droeg iedereen gewoon zijn eigen kleding, maar ergens in de vorige eeuw werd in alle wijsheid besloten om bedrijfskleding te gaan verstrekken. In de loop der tijd hebben we al van alles aan gehad, en de laatste jaren zijn we in het zwart. Ik ben er niet zo heel erg dol op, zou liever mijn eigen kleding dragen, maar c'est la vie, ben er onderhand wel aan gewend, hoewel mijn bedrijfsleider niet zo lang geleden voorzichtig fluisterde dat er geluiden zijn om het weer af te schaffen, het is natuurlijk wel een hele kostenpost, nu ja, we zien het wel.

Qua uitstraling hebben wij, met een kostuum, nog best geboft, want bedrijfskleding kan heel erg zijn, het lijkt wel of het niet mooi mág zijn, bij Footlocker lopen ze er als een barcode bij, Blokker en Hema hebben ook iets ontzettends om van de geel/rode shirts van Boterhamexpress nog maar te zwijgen. Nee, in de wereld van de bedrijfskleding zitten we, gelukkig, in het bovenste segment. Hoewel de kwaliteit niet echt is om over naar huis te schrijven.

Gisteren ervoer ik dat op de harde manier. Plotseling ontdekte ik dat de naad van mijn broek aan de binnenkant van mijn rechterdijbeen was gescheurd, en niet een torntje, nee halverwege mijn dij helemaal op naar Honolulu! Paniek! Ik hoopte maar dat ik er niet té lang mee had rondgelopen.
Nu wordt de ruimte waar de bedrijfskleding hangt bij ons zwaarder bewaakt dan de juwelen van de koninklijke familie, dus diende ik mij, een blaasontsteking trotserend, bij de dame aan die als een cipier over de bedrijfskleding waakt. Half huilend had ik me al tegen haar deur aangeworpen, maar zij was er even niet, en alleen zij en zij alleen heeft de magische sleutel die op het slot past waar voor mij hopelijk een nieuwe broek te vinden zou zijn.

Ik schreef een korte memo met woorden als 'noodsituatie' en 'direct contact opnemen bij terugkomst' en plakte dit op haar deur en ging vervolgens zo goed en zo kwaad als het kon met geisha-stapjes maar weer aan het werk. Gelukkig belde ze terstond en rende ik naar beneden en toonde haar de schade aan de broek, en dientengevolge ook mijn been. Toen mocht ik het walhalla in: De Bedrijfskledingruimte!

Bedrijfskledingbroeken hebben (bij ons) hele vreemde maten (98, 25) dus het was nog even gokken. "Kijk maar even wat er past, dan hoor ik het zo wel" zei ze ruimhartig, en ze verliet de ruimte. Ik heb en vrij normale maat dus binnen no time had ik weer een hele broek aan en kon weer aan de slag, maar....ik kon er  niet uit! De deur is van binnen niet te openen! Mocht je je zelf dus oneigenlijke toegang hebben kunnen verschaffen tot de verboden ruimte, dan is dit op de piramides uit Egypte geïnspireerde toegangssysteem zo gemaakt dat je iemand van buitenaf nodig hebt om er weer uit te komen en dus op die manier kenbaar maakt dat je een strafbaar feit hebt gepleegd.

Gelukkig was ik er legaal en heeft de deur een raam, ik had al geroepen en geklopt, maar als er niemand door de gang loopt heeft dat niet zoveel zin. Gelukkig kwam er iemand aan en werd ik uit mijn benarde positie bevrijd. Dit ingenieuze toegangssysteem was ook voor de cipierette een openbaring, zelfs zij wist er niets van af, nu dus wel. Ik hoop maar dat die wetenschap niet zoals dat in Egypte gebruikelijk was, hele nare gevolgen voor haar zal gaan hebben.
Maar goed, ik heb weer een nieuwe en hele broek.

Láát!

Ik had het niet zo meegekregen, maar het blijkt dat iedereen plotseling over de actrice Renée Zellweger valt. De vrouw ziet er namelijk anders uit dan sommigen zouden willen. Ik zag gewoon een mooie vrouw, maar dat mag je niet vinden, want ze heeft zich plastisch laten chirurgieëren! Zelf vind ik het nogal een verbetering, want waar voorheen geknepen spleetjes te zien waren zitten nu ogen, en misschien had Renée er ook wel last van, maar zo wordt niet gedacht, ze moet openlijk aan de schandpaal.

Dat bijna iedereen die maar iets voorstelt in Hollywood de natuur een handje helpt wordt voor het gemak even buiten beschouwing gelaten. Renée had iets wat maar weinig actrices mogen ervaren, ze werd ook door vrouwen leuk gevonden, dat is best een prestatie. Voor haar glansrol als Bridget Jones kwam ze kilo's aan, daarna raakte ze ze wel weer kwijt, maar het was net een mens. 

En nu wordt haar dan rhytifobie verweten en storten talloze plastisch chirurgen zich op haar foto's om nu precies eens uit te leggen wat Renée wel allemaal niet heeft gedaan. Renée zelf zegt lekker niks, en daar heeft ze gelijk in. Grappig is dat Hollywood-achtigen en dan met name de vrouwen het nooit goed doen. "Zo kijk dan hoe oud die is geworden!" wordt er verkneukelend gezegd bij een voormalig prachtige actrice die de natuur gewoon z'n gang laat gaan. Maar laten actrices zich liften, vullen en botoxen, dan is dat ook weer niet goed: "Zo kijk dan hoe die zich heeft laten toetakelen!" Er mag wel 'iets' gedaan worden, maar niemand mag het zien.

Láát die vrouw, het is háár gezicht en nogmaals ik zie gewoon een mooie 45 jarige vrouw.

Renée waarover 'iedereen' heen valt 

Renée zoals het mocht.

Herinnert U zich deze nog? #61

SHIRLEY BASSEY

"THIS IS MY LIFE"

1979

Aantal weken: 12

Hoogste positie: 5

In afwachting van het nieuwe album van de nu 77 jarige (Dame) Shirley Bassey volgende maand, een in Nederland en België grote hit van haar uit 1979. Een lied met een geschiedenis. Oorspronkelijk heeft Shirley het nummer als "La Vita" gezongen op het San Remo Festival van 1968. De coupletten in het Engels en het refrein in het Italiaans. Shirley woonde in die tijd om belastingtechnische redenen in Italië en heeft een aantal Italiaanse nummers opgenomen alsmede orginele Italiaanse nummers laten vertalen in het Engels, veelal door Norman Newell, die ook voor haar aan de slag is geweest voor dit lied.

In Italië was "La Vita" een hit, de geheel Engelse versie "This Is My Life" flopte in de rest van Europa. Wel werd dit nummer in de loop van de jaren 70 steevast als laatste lied gezongen tijdens haar concerten. Op haar album "The Magic Is You" uit 1978 nam Shirley het lied opnieuw op in een zogenaamde 'disco' uitvoering, een geremixte kortere versie werd op single uitgebracht en werd dus hier en in België een hit, verder nergens. Het nummer bleef tot op de dag van vandaag, in de georkestreerde versie een onderdeel van haar concerten. Zelf heeft ze toegegeven het lied wel eens zat te zijn, en liet het daarom wel eens weg uit een concert, maar altijd kwam het weer terug, en ondanks dat het geen wereldwijde hit is geweest in welke versie dan ook is het tóch één van haar bekendste liedjes.

Wie is de mol?

In de krant las ik dat het succesvolle programma "Wie Is de Mol", om de fans al goed in de stemming te laten komen, druppelsgewijs bekend maakt wie er aan het programma meedoen. Ik geloof dat het pas in januari echt begint. Het blijkt dat de echte die hards al veel langer bezig zijn om voor zichzelf uit te maken welke BNers er het komende seizoen in te zien zullen zijn. Het is een onbekende wereld voor mij. Ik ken veel mensen die het een geweldig programma vinden, en uit de kijkcijfers blijkt ook dat velen er plezier aan beleven. Ik heb het al eerder gezegd, ik ben er te dom voor, ik heb het, aangestoken door enthousiaste vrienden, wel geprobeerd, maar ik snap er niks van. Het was alleen daarom al verbazingwekkend dat ik gisteren heb meegedaan aan het spel "Wie Is De Mol" dat vriend Harry had gewonnen bij een loterij.

Maar alvorens we ons in het spel gingen verdiepen had Harry voor Christian, Rick en mij een heerlijk diner samengesteld. Buffelkaas met tomaat vooraf, als hoofdgerecht een wrap met diverse groentes en een salade en als dessert chocoladefondue met fruit. Bij de koffie en thee presenteerde Harry die net terug was uit Istanboel Turkse zoete lekkernijen. Tel daar de gezellige sfeer met talloze kaarsjes en lichtjes in zijn woning en de mooie gedekte tafel met voor ieder van ons een klein Boeddha-beeldje bij op dan begrijp je dat het een feest was. Mensen die ooit eens hebben gevonden dat ik ruim van hand was als je bij me kwam eten, kennen duidelijk de coupieuse hoeveelheden niet die Harry zijn gasten met liefde voorzet.

Maar na het heerlijke diner was het tijd voor het spel. Na er even te moeten inkomen hebben we drie rondjes gespeeld. Het lot bepaalde dat ik de eerste mol was, wat als ik me goed herinner door Rick goed was voorspeld. De twee andere rondes heeft Chris zich van zijn diepste, donkerste, listigste, sluwste, vermoorde onschuld-achtige kant laten zien door een voor mij totaal onvoorspelbare mol te zijn. Het is een leuk spel, maar je kan het 10 keer spelen (10 verschillende locaties) en dan moet je het spel doorgeven aan anderen die het nog niet kennen, want dan weet je de antwoorden. Maar het geeft genoeg hilariteit. We hebben dus nog 7 rondjes te gaan.

Nutteloze weetjes

De witte marmeren witte Griekse beelden die wij kennen, waren
origineel helemaal niet wit. Ze waren met verschillende kleuren
geverfd. De oude Grieken vonden alleen witte beelden niet mooi.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De familie van Jackie Chan was zo arm dat hij als baby bijna was
verkocht aan een rijk Brits echtpaar.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Blue lingcod is een vis met blauw vlees. Waarom dat zo is is nog
steeds niet bekend.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Je lichaam is het zwakst tussen 3 en 4 uur 's-nachts. Dit is ook de tijd
dat de meeste mensen overlijden in hun slaap.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De echte Christopher Robin die als inspiratie diende voor de Winnie
de Pooh verhalen haatte de boeken en heeft zijn vader het altijd kwalijk
genomen dat hij ze schreef.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Hoewel sommige apen met succes geleerd is gebarentaal te gebruiken,
hebben ze nog nooit een vraag gesteld.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De uitvinder van het boodschappenkarretje heeft 2 jaar lang mensen
moeten betalen om er mee rond te rijden voor dat mensen ze zelf wilden
gebruiken.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Huilen laat extra stresshormonen vrijkomen, dat is waarom je je beter
voelt na een huilbui.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Er zijn op z'n minst 6 kastelen die minder kosten dan een doorsnee
appartement in New York City.

Toen en Nu: Wieteke van Dort

Als er één BNer is die met mijn jeugd is verweven is het Wieteke van Dort wel. Zij was het die, toen dat nog geen problemen gaf, Sint Nicolaas verwelkomde en door de hoofdpiet destijds 'vrouwtje Wiet' werd genoemd. Daarnaast was ze door mijn jeugd heen in diverse jeugdseries te zien o.a.  "Oebele", "Kunt U Mij De Weg Naar Hamelen Vertellen Meneer" en "De Stratemakeropzeeshow" Maar ook de kinderen van nu kennen haar uit het programma "Klokhuis".

Naast haar werk met en voor kinderen was ze vanaf 1979 tot 1981 als het personage Tante Lien te zien in de "Late Late Lien Show". Het programma was gericht op de Indische Nederlanders waarin verhalen en liedjes vol heimwee en nostalgie werden gebracht. Tante Lien werd zo populair dat Wieteke tot op de dag van vandaag regelmatig als dit alter ego optreedt, op Pasar Malams of voor Indische bejaarden.

Ik heb haar nog nooit ontmoet, maar het lijkt me een hele lieve, warme vrouw. Dat veel van haar collega's dat ook vinden bleek wel toen op 24 juni 2013 vele van hen met wie ze heeft gewerkt, Willem Nijholt, Bill van Dijk, Aart Staartjes, Sandra Reemer, Edwin Rutten, Rob de Nijs, e.v.a., samen met haar haar 70e verjaardag én haar 50 jarig artiestenjubileum vierden in de Koninklijke Schouwburg in haar (en mijn) geliefde Den Haag. En dat was niet vanzelfsprekend want een jaar eerder was het kantje boord met haar gezondheid en heeft ze een hele zware hartoperatie moeten ondergaan.

Wieteke is nu 71 jaar en zal volgende maand aanwezig zijn en ook zingen met de Oebele kinderen van toen op 9 november als de CD-box uit komt met 100 liedjes uit de serie. Zo'n leuk mens is het dus. Helaas kan ik er niet bij zijn, maar de box heb ik al besteld!

Albert versus Dirk

Als er in het kleine buurtwinkelcentrum waar ik woon, met een jaar vertraging, een nieuwe supermarkt wordt geopend, dan is dat een gebeurtenis die zijn weerga niet kent. Het jaar vertraging was opgelopen omdat tijdens de verbouwing men er achter kwam dat er geen goederenlift aanwezig was, en dat die er ook niet zo heel makkelijk in te maken zou zijn. Maar waar en wil is is een weg, en zo kon het gebeuren dat gisteren met veel luister de deuren werden geopend van een Dirk van den Broekfiliaal.

Opmerkelijk, want het winkelcentrumpje heeft al een Albert Heijn én een Lidl, je zou denken dat dat de lading wel zou dekken, maar het winkelcentrum presenteert zich nu als het winkelcentrum 'die vooruitloopt op de moderne ontwikkelingen'. Ik vind het een aandoenlijke slogan, beetje jaren 60.
Mijn moeder is op een leeftijd dat zo'n gebeurtenis als groots wordt ervaren, en omdat de opening precies op de dag was dat ik haar altijd bezoek, was de afspraak gauw gemaakt om Dirk direct te gaan leren kennen.

Eerlijk is eerlijk het is een heel mooie winkel met een bijzondere zuivelafdeling die in zijn geheel is afgescheiden van de winkel, je loopt als het ware het koelgedeelte in. En je gaat natuurlijk ook meteen de prijzen vergelijken met buurman Albert. Voor de boodschapjes die wij hebben gekocht gisteren, scheelde het soms wel 80 cent per artikel, zodat ik tot de voorzichtige conclusie kom dat op dat gebied Dirk al heeft gewonnen van Albert. Omdat ik moet zien uit te komen met een gefixeerd inkomen, zou het zomaar kunnen zijn dat Dirk mijn nieuwe supermarkt wordt.

Albert Heijn voelt dat ook al aankomen en daarom lagen er kortingsvouchers in de brievenbus welke alléén geldig zijn in de twee Albert Heijn filialen op loopafstand van Dirk.

In Memoriam: Seth Gaaikema

Na zijn studie Nederlandse Taal,- en Letterkunde begon Seth Gaaikema met het schrijven van teksten. In de oudejaarsconference van Wim Kan in 1963 waren tekstbijdragen van Seth. Zelf stond hij voor het eerst in 1967 als cabaretier op het toneel. In 1969 maakte hij zijn eerste oudejaarsconference getiteld "Heer Ik Kom Hier Om Te Twijfelen". Hij was zoon van twee doopsgezinde predikanten en het geloof kwam altijd terug in zijn werk. In 1970 deed hij nogmaals een oudejaarsconference "Tien Miljoen Geboden", waarmee hij zijn naam definitief vestigde. In zijn 55 jarige carrière maakte hij 26 eigen programma's waaronder een aantal oudejaarsconference's in de jaren 80 en 90.

Niet iedereen vond de cabaretier Seth Gaaikema even geweldig, hij had een trouwe schare bewonderaars, maar ook even zo vele die hem te ouderwets vonden. Ook bleef hij, net als Youp van 't Hek dat ook doet, hardnekkig liedjes zingen terwijl hij absoluut niet kón zingen. Ondanks dat had hij in 1970 een grote hit met het uit de oudejaarsconference 1969 afkomstige "Wat Een Spreker Is Die Man".

Waar hij wel alom bewondering mee oogste was het schrijven van teksten en zijn vertalingen van buitenlandse musicals naar het Nederlands wat hij zelf altijd 'hertalen' noemde. Seth had het talent om met heel andere bewoordingen dan in de oorspronkelijke (Engelse) tekst toch de betekenis van het lied geheel in tact te houden. Zo werd "With A Little Bit Of Luck", de showstopper uit de musical "My Fair Lady" "As 'T Effe Kan Ja Dan". Hij 'hertaalde' 10 musicals en schreef er zelf 6.

Seth overleed op 21 oktober 2014 aan hartfalen, hij is 75 jaar geworden.

Tegeltjeswijsheid 139

In loving memory: Mark Ashton (1960-1987)

Nog bezig met de film "Pride" die ik zaterdag heb gezien ben ik op zoek gegaan naar informatie over Mark Ashton de veel te jong overleden homo-activist die in de film wordt gespeeld door acteur Ben Schnetzer. Allereerst viel me de verbazingwekkende gelijkenis op tussen Mark en Ben. Mike Jackson die samen met Mark LGSB ( Lesbians & Gays Support the Miners) oprichtte zegt dat Ben Schnetzer's gelijkenis 'adembenemend realistisch is, zelfs een beetje griezelig omdat het net is of Mark weer tot leven is gekomen'. Een groter compliment kan een acteur niet krijgen denk ik.
Volgens schrijver Stephen Beresford was de rol van Mark de moeilijkste om te casten omdat in Wales er over hem tot op de dag van vandaag wordt gepraat alsof hij Jeanne D'Arc was.

Mark Ashton is geboren in Noord Ierland op 19 mei 1960, hij was een homorechten activist, socialist en lid van de communistische partij van Groot Brittannië. Aan dit laatste wordt in de film voorbij gegaan om het Amerikaanse publiek niet bij voorbaat al buiten te sluiten. Mark's rol in de LGSM werd besproken in een serie interviews in The Guardian met een aantal leden uit die tijd, waarvan sommigen in de film voorkomen, voordat de film in première ging.

"Mark was een alles-in-één-persoon" zegt vriend Chris Birch. "Hij was Noord Iers, een communist, onruststoker, een afvallige katholiek die toch heel af en toe nog een mis bezocht, en heel charismatisch. Hij heeft in 1982 een paar maanden in Bangladesh door gebracht en de armoede die hij daar zag heeft hem gepolitiseerd. Ik mis hem nog vreselijk."

Nu de film uit is, is er hernieuwde aandacht voor Mark's politieke activisme en een fonds opgericht in zijn nagedachtenis heeft sinds vorige maand toen de film uitkwam al £ 10.000 aan donaties mogen ontvangen.

In Januari 1985 waren er 11 LGSM-groepen in Groot Brittannië. Mark heeft nog mee mogen maken dat zijn droom dat homorechten een onderdeel zouden worden van de politieke agenda werden gerealiseerd. Bij de conferentie van de Labour Partij in 1985 werd een motie aangenomen om gelijke rechten voor homoseksuelen te ondersteunen. En de wet kon alleen worden aangenomen door het blok van stemmen van de National Union of Mineworkers en hun bondgenoten. Die niet waren vergeten dat Mark en zijn LGSM-vrienden zich voor hen hadden ingezet het jaar ervoor.

Mark dacht dat hij last had van astma, dat had hij wel vaker, maar werd toen gediagnosticeerd met AIDS. Dat was op 30 januari 1987. Nu zouden er behandelingen mogelijk zijn, maar die waren er in die dagen niet. Op 12 februari 1987 overleed Mark, slechts 26 jaar oud.

Het lied "For A Friend" van de Communards  is geschreven voor Mark. Jimmy Sommerville was een goede vriend van Mark.

Mark Ashton

Ben Schnetzer

Pride

Gisteren haalde vriend Harry me van mijn werk op om eerst een hapje te gaan eten en daarna naar de film te gaan bij Pathé de Kuip. Wij wisten niet dat Feyenoord ging voetballen dus laveerden wij door politiebusjes opgeworpen barricades en werden we naar de juiste parkeerplek gedirigeerd door geüniformeerde mannen en vrouwen. Na het copieuze diner gingen we richting bioscoop om de Engelse film "Pride" te gaan zien, voordat ik beknopt de film bespreek eerst dit:

IEDEREEN MÓET DEZE GEWELDIGE FILM GAAN ZIEN!!!

De film neemt ons mee naar het Engeland van 1984 waar de mijnwerkers aan het staken zijn en het regime van Thatcher het land in een ijzeren greep houdt. We beginnen op de London Gay Pride waar een stel activisten geld wil gaan inzamelen voor de mijnwerkers en hun families. De LGSM (Lesbians and Gays Support the Miners) is een feit. de groep gaat op bezoek in een klein mijnwerkersstadje in Wales, waar de gemeenschap niet heel erg zit te wachten op een groep homo's, maar gaandeweg ontstaat waardering, zij het niet van iedereen. De Mijnwerkers staan een jaar later klaar voor de homo's als ze met bussen vanuit Wales de Gay Pride van 1985 komen versterken. Het de handen in één slaan van deze twee zeer verschillende groepen mensen heeft er destijds voor gezorgd dat de mijnwerkers met opgeheven hoofd weer konden gaan werken en dat de de homo's door de steun van de mijnwerkersvakbonden gelijke rechten kregen in het Engeland van de jaren 80.

De film verteld veel meer dan dit waargebeurde verhaal, persoonlijke verhaallijnen van de op echte personen gebaseerde personages worden uitgewerkt en er is veel humor, maar ook kan er een traantje worden weggepinkt. De kleding, de inrichting van de woningen, de kapsels, wat heerlijk om weer terug te zien. En dan de soundtrack! Eighties golden oldies! Een feest van herkenning.

Wat mij betreft mag deze film alle denkbare filmprijzen die er zijn winnen.

Gay Pride London 1985

Hilarisch moment in de film als de plattelandsvrouwen het Londense nachtleven in gaan

Daar komen ze aan in Wales de LGSM groep.

In Memoriam: Sint Nicolaas

"En dan wordt de uitzending nu onderbroken door een extra uitzending van het Sinterklaasjournaal"
De altijd goedlachse Dieuwertje Blok komt in beeld, maar ze kijkt heel serieus, ze heeft zwarte kleding aan, ze kijkt in de camera en zegt: "Jongens en meisjes, wij hebben vandaag het trieste bericht ontvangen dat Sint Nicolaas in Spanje is overleden. De voorbereidingen voor zijn jaarlijkse bezoek aan Nederland waren in volle gang maar hij voelde zich al een tijdje niet lekker. Vanmiddag is hij even op bed gaan liggen en is daar vredig ingeslapen. Hij heeft beschreven dat na zijn dood zijn verjaardag 5 december voor altijd een vrolijke dag voor de kinderen moet blijven en wil, nu hij het zelf niet meer kan doen, het stokje overdragen aan jullie ouders, dat zij jullie verrassen met cadeautjes en snoepgoed."

Het lijkt me dé oplossing voor al het (op z'n Rotterdams) geouweteringhoer over het wel of niet toestaan van Zwarte Piet. Het geeft aan dat we ondanks dat de wereld in brand staat elders, een dodelijk virus een aanval doet op het menselijke ras, we hier de tijd en de energie hebben om ons druk te maken over een fictief figuur, sommigen schrijven er zelfs blogjes over, zo ver is het dus al gekomen. Ik vind dat beide groepen, zowel de extreme voor,- als de extreme tegenstanders zich kapot moeten schamen. Het gaat al lang niet meer over de kinderen, die worden slechts gebruikt als argument door de voorstanders, net zoals slavernij en discriminatie de tegenstanders voor in de mond ligt. Hoe laag moet je zelfbeeld zijn als je aanstoot neemt aan een verzonnen figuur die één maand per jaar al sinds 1850 deel uitmaakt van een landelijke traditie? En welke vergelijking dan? Hoeveel donkergekleurde mensen ken je die 's-nachts hun bed uit komen om te gaan inbreken om er nieuwe spullen áchter te laten?

'Precies!' zullen nu de voorstanders uitroepen. 'Handen af van onze traditie, het is altijd zo geweest en zo moet het blijven ook!' Werkelijk? Als er nooit iets door een kleine groep wordt aangekaart, zouden vrouwen nu nog steeds geen stemrecht hebben, zouden ze zodra ze gaan trouwen worden ontslagen op hun werk om zich fulltime te gaan richten op hun taak als huisvrouw en moeder, zouden homo's immer nog shocktherapieën moeten ondergaan, zou er altijd en overal nog gerookt worden en was de kerk met dat andere sprookjesfiguur nog oppermachtig in plaats van zieltogend.

Van beide kanten staan de mensen elkaar letterlijk naar het leven, en worden er nota bene doodsbedreigingen geuit. Ik durf met zekerheid te zeggen dat het Sint Nicolaasfeest vanaf dit jaar nooit meer zonder geweldsincidenten zal plaatsvinden. Zelf ben ik hierin het radicale midden. Ik snap de argumenten van beide visies, maar vind, zoals ik al zei, de hardheid waarmee deze discussie, die al sinds de zomer(!), wordt gevoerd, van alle twee veel te extreem. Het laten overlijden van een niet bestaand figuur lijkt mij dan ook de oplossing. Klaar! Er worden geen (Zwarte) Pieten gemolesteerd, en kinderen krijgen gewoon hun cadeautjes en er hoeven geen tenenkrommende boekjes te worden uitgebracht zoals ik die vandaag in de winkel ontving: "Sinterklaasje Kom Maar Binnen Met je Piet" 

Paul Passchier en Thedo Keizer hebben de hele zomer aan de keukentafel gezeten met op het whiteboard aan de muur met onuitwisbare viltstift de woorden genoteerd die in geen van de bestaande liedjes die zij gingen herschrijven meer mochten voorkomen: 'zwart', 'roe', 'knecht' en 'roet'. Pieterbáás mocht wel blijven om een valse schijn van superioriteit van Piet te insinueren. Direct werden ook in onbruik geraakt kinderspeelgoed vervangen, kaatseballen werden chocomunten in een net, een bromtol met een zweep erbij werd en boekje met een pen erbij. Poëtische hoogstandjes dus van Paul en Thedo. En hoewel ik nu meer vervelende, onuitstaanbare en onbeleefde kinderen zie dan in mijn jeugd toen er nog werd opgevoed, zijn alle verwijzingen naar stoute kinderen die mee moeten in de zak ook verdwenen. 'Maar onder in die zak ligt een hele grote plak voor 't luie stoute kind' is nu 'Onder in die zak ligt het allergrootste pak voor 't lieve zoete kind'.

Voor mij is Sint overleden en de Pieten zijn over de wereld uitgewaaierd en hebben nu een burgerbestaan zonder kleurige mutsen en pofbroeken. Ik heb dus al afscheid genomen van Sint en (Zwarte) Piet, want als het zo moet met al die overspannen volwassenen met teveel vrije tijd die rood van kwaadheid en hun eigen gelijk met kloppende aderen in hun slapen zich een hartkwaal aan het tegen,- en voorprotesteren zijn, hoeft het voor mij niet meer. Rij vooral heel stilletjes mijn huisje voorbij.

En de winnaar is.....

Flikken Maastricht! Ieder jaar ga ik er weer voor zitten, het Gouden Televizierring Gala. Het is in Nederland het enige 'award-feestje' wat we kennen naast de Musical award avond. Ik kijk niet zo heel erg veel TV, maar dit vind ik altijd weer een leuk programma, omdat je de makers van series ziet buiten hun rol om, én omdat het prijzen zijn die door het publiek worden toegekend. Ik heb van de drie genomineerden, "Flikken Maastricht", "Penoza" en "SynDroom", nog nooit een aflevering gezien. Behalve twee fragmenten uit "SynDroom", twee wensen die Johnny de Mol in vervulling liet gaan, een jongen die fan was van "Knight Rider" ging naar Hollywood en ontmoette daar David Haselhoff en mocht mee rijden in KITT. En een meisje die dolgraag eens de PR wilde zijn van Johnny's moeder Willeke Alberti. Beide fragmenten ontroerden mij zeer, zodat ik het leuk had gevonden als "SynDroom" gewonnen zou hebben.

Van de DVD aantallen die ik heb verkocht van "Penoza" weet ik dat het een uitermate populaire serie is, en ik vernam dat "Flikken Maastricht" bezig is met de opnamen van het tiende seizoen, dan heb je naar mijn idee ook zeer verdiend gewonnen.Twee wat kleinere momenten raakten me, hoe blij Marga van Praag was met haar prijs voor 'beste jeugdjournaalpresentatrice aller tijden'. Zij presenteerde het "Jeugdjournaal" van 1981 tot 1994, en was zichtbaar geëmotioneerd dat ze daar na al die tijd voor werd geëerd, Ze ontving ook een box met alle 903 afleveringen die ze heeft gepresenteerd.

Ook de publieksprijs die de veteraan actrice Pleuni Touw kreeg voor haar rol als de dementerende moeder Deen in de serie "Dokter Deen" vond ik een heel mooi moment. Het is één van de weinige series die ik wel heb gevolgd en die erkenning is meer dan verdiend. Verder vond ik het een leuke show, het ons-kent-ons sfeertje onder bekend Nederland is altijd wel grappig om te zien, want in zo'n klein land als Nederland heeft iedereen wel eens met elkaar gewerkt of elkaar minstens wel eens ontmoet. Volgend jaar de 50e uitreiking van de Gouden Televizierring! Ik hoop dat er dan extra wordt uitgepakt.

Twan heeft de dag van zijn leven met Johnny en David

Marga van Praag

Pleuni Touw

Maximilian

En we noemen hem: Maximilian! Zo ongeveer zal de blijde boodschap op het geboortekaartje er uit hebben gezien. De geboorte van je kind ís een heel blijde gebeurtenis, als ie opgroeit verdwijnt dat gevoel op gezette tijden enigszins naar de achtergrond, maar daar wil je nu nog helemaal niks van weten. De hoeveelheid namen die je in namenboeken hebt bekeken, de mogelijke vernoemingen naar familieleden of bekende personen is welhaast eindeloos, en uiteindelijk is de keus gevallen op Maximilian. Dat kan. Dat is een naam. Ik vind het een uitzonderlijke naam. Dat kan en mag ook. Maar moet ik dat ook uiten?

Moet ik op een Facebookbericht van een Facebookvriendin die babyspulletjes (Peanut Designs) maakt en een prachtig geboortekussen toont die ze heeft voltooid met de naam Maximilian er op cabaretesk reageren met 'Maar houdt iemand van z'n kind als ie het zo'n naam geeft?'?
Het was grappig en retorisch bedoeld, want natúúrlijk wordt er van het kind gehouden! Moeders houden per definitie van hun kind. Ik was de lelijkste baby ooit in de familie (ja, daar zijn foto's van) maar dat weerhield mijn ouders er niet van om van mij te houden als was ik een baby uit de reclame.

Dus ook van de kleine Maximilian wordt gehouden, ik reageerde, voor mijn gevoel hilarisch leuk, louter op de, in mijn ogen, bijzondere naam, en dan nog met in mijn hoofd de vraag of die naam echt ten volle zal worden uitgesproken, of dat het zal worden afgekort tot Max, wat ik een geweldig stoere naam vind, ik stel me daar de bink van de klas bij voor. Maar wat voor de moeder misschien weer een gruwel is, anders had ze 'm zo wel genoemd. Hoewel ik niet de brenger van slecht nieuws wil zijn, kan ik met een aan zekerheid grenzende veronderstelling voorspellen dat als de kleine Maximilian over een aantal jaar naar school gaat het, als ie er zelf niet op staat om voluit aangesproken te worden, uiteindelijk toch wel Max zal worden. Of misschien wil ie dat zelf wel.

Dit alles vond plaats in februari van dit jaar. Pas gisteren reageerde de moeder van Maximilian er op: "Wat heeft houden van te maken met de lengte van de naam? Ik begrijp jouw reactie niet zo goed." Mama van Maximilian.
Nou heb ik meteen weer wat moeite met volwassen vrouwen die zich 'mama van' noemen, ik ben ook zo bang dat ze over hem spreekt als 'mijn kindje', maar ik ga dat mijnenveld niet in, ik hou mij er, als bewust kinderloze, verre van. Ik ga door het stof, want ik heb nu het gevoel dat deze vrouw door mijn grappig bedoelde opmerking in een depressie is geschoten en pas nu maanden later de moed heeft gevonden om er, terecht, op te reageren. Terecht, omdat zij vindt dat zij en haar zoontje onrecht wordt aangedaan en dat is nooit mijn bedoeling geweest. Dus lieve moeder van Maximilian en kleine Maximilian: "Mea Culpa, Mea Maximilian Culpa" (dit laatste stukje is dan tóch weer een taalkundig grapje, ik kan het niet laten, ik word er voor behandeld)

Maar ik meen het wel, Sorry, het was écht niet zo bedoeld. Ik zag trouwens dat Maximilian over anderhalve week zijn eerste verjaardag viert! Ja mensen, een geboortekussen van Peanut Designs je kúnt niet zonder, dat kun je er allemaal aan aflezen! En ik heb eens onderzoek gedaan naar de naam Maximilian. Het is een van oorsprong Engelse jongensnaam en betekent 'Beste'. In 2013, het geboorte jaar van deze Maximilian zijn er in Nederland nog 37 andere jongens geboren die ook die naam kregen. De naam wordt het meest gebruikt in Engelstalige en Duitstalige landen. Iemand noemde de de naam zag ik ergens 'een vet hippe naam'. Zo kun je het dus ook zien!

Nu ik zo'n 15 keer de naam Maximilian heb getikt, begint ie al in mijn systeem te komen.

Kleur

Zomaar zonder enige aanleiding kunnen er dingen in mijn gedachten komen waarvan ik denk: "Ach ja, dat is waar ook zeg". Veelal zijn dat kleine dingen uit het verleden die ergens zijn opgeborgen om zo onverwachts ineens op te poppen. Zo dacht ik van de week plots aan eind jaren 70 toen we allemaal nog dachten dat vinyl singles en LP's tot in lengte van dagen ons leven zouden veraangenamen. Niemand had nog gehoord van de CD om nog maar niet te spreken over muziek downloaden.

Het was in het jaar 1978 toen er een rage was om met name LP's niet in het traditionele zwarte vinyl te persen maar in allerlei kleuren, op de voet gevolgd door 'picture discs', LP's met foto's van de artiest er op. Ik zelf had een rode LP van 'Super Disco Party 2' , en een transparante LP van  John Travolta. Een picture disc had ik van Blondie. Niets was te dol, het hek was van de dam, want er verschenen ook LP's in vreemde vormen, waarvan ik er ook één had, alleen heb ik geen idee meer van wie.

Het was een korte en niet eens zo'n hevige rage, omdat het verhaal de ronde ging dat de kwaliteit van het gekleurde vinyl minder was dan het traditionele zwart. Ik weet het niet, misschien dat lezers van m'n blogje weten of dat werkelijk zo is. Ach zo'n 4 jaar later werd de CD geïntroduceerd, en die is ook alweer over z'n hoogtepunt heen nu er massaal wordt gedownload. Bovendien is de LP weer terug van nooit helemaal echt weggeweest en brengen artiesten van naam hun albums naast CD en download nu ook weer op vinyl uit, maar gewoon zwart, dat dan weer wel.

Hou es even op zeg!

De kerken lopen leeg, want ja, op een gegeven moment is het sprookje van de bijbel niet meer te verkopen als er in je eigen gelederen dingen gebeuren en in de doofpot worden gestopt waar de duivel zelf van over z'n nek zou gaan. Waarmee ook meteen wordt aangegeven dat het geloof in God ongeveer gelijk staat aan het geloof in Sint Nicolaas met dat verschil dat er is vergeten om op een bepaald moment mede te delen dat God net als de Sint door de mensen zelf is bedacht om anderen onder de duim te houden, want als God werkelijk zou bestaan en 'het kwade straffen', dan weten al die geestelijken die kinderen hebben misbruikt en mishandeld dat slechts het eeuwige vuur in de hel op hen wacht, maar gingen er desondanks jaren mee door en/of gedoogden het. Voor mij eens en te meer het bewijs dat het één grote poppenkast is.

Ik moest daar weer even aan denken toen ik vernam dat de bisschoppensynode in het Vaticaan in al hun wijsheid heeft besloten om 'positieve elementen in onvolmaakte vormen' te zoeken, en daar werd mee bedoeld dat gescheiden mensen, stellen die lang en duurzaam samenwonen en, welja, ook homoseksuele mensen welkom moeten zijn in de kerk. Dat was vroeger niet zo, maar deze tijd vraagt om 'moedige pastorale keuzes' en 'nieuwe pastorale paden'.

Dit alles natuurlijk omdat geen zelf,- en weldenkend mens zich nog in de kerk vertoond omdat we wel klaar zijn met die ouwe wijvenpraat, worden nu plots de paria's van eeuwen genood om de kerk te betreden, zover staat het water ze dus al aan de lippen. Het rapport vermeld dat 'homoseksuele mensen kwaliteiten hebben die zij met de Christelijke gemeenschap willen delen', Met droge ogen, hè. Gadverdamme! Mag ik even kotsen?!. Het homohúwelijk blijft desondanks onaanvaardbaar, evenals de druk die op pastores wordt uitgeoefend om twee mensen van hetzelfde geslacht te laten trouwen in de kerk. Ook zijn ze tegen het feit dat sommige hulporganisaties financiële sancties nemen tegen landen die homoseksuelen niet accepteren.

Hier gaan ze dus over nadenken. Dit is hetzelfde enge stelletje die hun kinderverkrachtende collegaatjes jarenlang in bescherming heeft genomen en slechts onder grote druk van buitenaf schuld heeft willen bekennen alsmede een mompelend excuus heeft willen maken. Bah! Kan deze geldverslindende charade niet gewoon stoppen, kunnen ze hun jurken en beeldige hoedjes niet aan de wilgen hangen en gewoon verkondigen: "God bestaat niet, we hebben eeuwenlang een sekte in stand gehouden, waarbij we met enige regelmaat de regels hebben aangepast, de bijbel hebben herschreven zoals het ons op dat moment het beste uitkwam en de mensen angst aangepraat. De duivel bestaat dus ook niet, hoewel wij heel dicht in de buurt ervan komen, dus wij vragen vergiffenis, niet aan het sprookjesfiguur God, maar aan de gehele mensheid, vergeef het ons, wij wisten heel goed wat we deden, maar waren dronken van macht en dachten dat we alles konden maken, de vele levens die we in Gods naam hebben verwoest, zelfs het mishandelen en misbruiken van jullie kinderen die aan ons waren toevertrouwd".
Ik ben bang dat ze helaas nog blijven leven en geloven in hun eigen gecreëerde waarheid.

Herinnert U zich deze nog? #60 / Stoptober

ADÈLE BLOEMENDAAL

"M'N LAATSTE PEUK"

1978

Dit 'Herinnert U zich deze nog?' blogje is niet alleen een blik in het verleden, maar heb ik speciaal geplaatst voor degenen die meedoen aan de SmokeFree campagne 'Stoptober'. Het geheel zou stilzwijgend aan mij voorbij zijn gegaan als er ook niet een aantal bekenden van mij aan meedoen, en ik steun ze van harte. Ik kan me er geen voorstelling van maken hoe moeilijk het wel of niet is om van het roken af te komen, omdat ik zelf nooit gerookt heb en bovendien ben ik niet verslavingsgevoelig.

Ik kom nog uit een tijd dat roken de norm was, er werd gerookt, altijd en overal, zo was er slechts één treinstel waar niet in werd gerookt, in de kantine op het werk zat jij nog aan je boterhammetje terwijl je collega er al één opstak, op verjaardagen stonden er glaasjes met sigaretten op tafel, was je een jonge puber dan kon je de vraag gesteld krijgen als iemand ruimhartig zijn pakje liet rondgaan : "Rook jij al?". de vraag was dus niet óf je ging roken, maar of je ál rookte. Het is nu nauwelijks meer voor te stellen. 

En ook antirookcampagnes zoals nu het hip klinkende 'Stoptober' zijn er ook al sinds mensenheugenis, in 1978 was er ook een campagne waaraan diverse prominente Nederlanders hun medewerking aan verleenden waaronder Willem Duys en Adèle Bloemendaal. Zo kon het gebeuren dat Adèle en Willem in zijn uitermate populaire programma "Voor De Vuist Weg"  hun laatste sigaret rookten (ja, op TV werd ook gewoon gerookt!) en publiekelijk aankondigden te stoppen waarmee de campagne van start ging en Adèle dit lied, wat bij de campagne hoorde, ten gehore bracht.

Dus voor jullie, lieve Stoptober-deelnemers, is dit vrolijke lied van Adèle om jullie, nu er bijna 2 weken zijn verstreken, een hart onder de riem te steken en desnoods een polonaise te starten die via de achterdeur door de tuin naar de voordeur kan gaan om even de gedachten te verzetten. Zet 'm op! Jullie kunnen het!

Het repertoire van Adèle Bloemendaal strekte zich uit van carnaval schlagers als deze single tot aan het betere literaire chanson, waar haar hart ook meer lag. "Er moest brood op de plank" heeft zij meermalen verkondigd, "dus stond ik van kedinkedonke dinkedonke weer ergens op een biljart". Adèle is nu 81 jaar en ze heeft een paar maanden geleden een zware beroerte gehad waarvan ze nu heel langzaam aan het herstellen is.

Aan niets overleden

Gisteren met vriend Rick naar de voorstelling "Aan Niets Overleden" geweest. Het stuk gaat over het taboe wat er (nog) heerst in de Antilliaanse cultuur op HIV en Aids. Maar hoewel de nadruk ligt op het schaamtegevoel wat in sommige culturen heerst, en waar de 'vuile was', koste wat het kost moet worden binnengehouden komt het universele gevoel van moederliefde ook ruimschoots aan bod.

Ik vond het een zeer intrigerend en goed geschreven en gespeeld stuk, we komen in de woning van de moeder en zus van Kelvin waar aan de deur wordt gebeld wat bij beide dames enige onrust veroorzaakt. Ze verwachten toch niemand? Het blijkt een vriend van hun zoon en broer te zijn uit zijn studententijd. Als een leeuwin staat de moeder voor haar zoon, die er niet is want hij is een succesvol man die in China flink carrière heeft gemaakt. Maar is dat wel zo?

Bijzonder aan dit stuk is, is dat het verhaal een montagevoorstelling is en elk deel werpt op de bovenstaande situatie een ander licht en wordt voor het publiek stukje bij beetje duidelijk waar het over gaat en wat er vooral verborgen moet blijven van de moeder. Het is een heel serieus onderwerp, maar er kan ook gelachen worden, door de wijze waarop de moeder het beeld wat ze van haar zoon heeft steeds rooskleuriger maakt en je aan het gezicht van de dochter kunt zien dat wat zij allemaal verteld voor haar ook nieuw is. De manier hoe er gesproken wordt tegen elkaar, wat voor ons witte mensen heel ongebruikelijk is, maar het maakt het stuk heel authentiek. De waarheid komt ondanks alle draaierij boven tafel op een heel verrassende en confronterende manier.

De drie acteurs waren echt fantastisch, Raymi Sambo heeft het stuk geregisseerd en speelt de studiegenoot van Kelvin, de moeder is een prachtige intensieve rol van Urmie Plein, moederliefde zo groot en tegelijkertijd ook zo verstikkend en allesbepalend. De zus wordt gespeeld door Jaike Belfor die soms meer verteld dan het de moeder belieft en opvolgt wat moeder haar gebiedt, maar gaandeweg ook in opstand komt.

Na afloop hadden Rick en ik nog even de mogelijkheid om met Raymi te praten en omdat Rick zelf ook regisseur is was dat voor hem en Raymi extra leuk. Rick had aan mij al wat dingen belicht waardoor het verhaal waar zoveel lagen in zitten voor mij nog duidelijkere verbanden kreeg. Ook Raymi die natuurlijk wilde weten hoe we bepaalde zaken in het stuk hadden ervaren deed wat tipjes oplichten waardoor sommige momenten weer een andere of diepere lading kregen. Raymi vertelde dat blanke mensen door cultuurverschillen vaak anders op de voorstelling reageren dan donkere mensen en ook waarom dat is. Natuurlijk hebben we ook Urmie en Jaike gecomplimenteerd met hun prachtige spel.

Ik spreek denk ik ook namens Rick als ik zeg dat we hebben genoten van een heel bijzondere voorstelling van drie getalenteerde mensen, die tot nadenken zet, en die nog lang in m'n hoofd blijft nagalmen.

Luchtig

"Ik heb er récht op!" "Ja, maar dát pik ik niet!" "Ik ga verhaal halen!" "Ik ga een klacht indienen!" "Dat is discriminatie!" We leven in een tijd dat mensen zich constant tekort gedaan voelen, vinden dat ze aldoor op hun qui vive moeten zijn of ergens niet iets uit te slepen valt, denken dat het leven zich tegen hen heeft gekeerd en zijn daardoor boos op de lucht en verontwaardigd over alles. Het lijkt mij erg vermoeiend om zo in het leven te staan en dat je van jezelf constant beurtelings in de slachtofferrol of in de verdediging moet zitten. Neem het allemaal eens niet zo zwaar, en bekijk het eens wat luchtiger, dat is fijn voor anderen maar ook voor jezelf.

Wat ik las wat de Britse James Lusted is overkomen en zijn nuchtere humorvolle reactie erop, deed mij ook glimlachen en beseffen dat James heel goed in het leven staat. Hij ging met zijn vriendin Chloe op een terrasje zitten en de serveerster gaf de 26 jarige man een kleurplaat met wat kleurpotloden. Toen de iets meer dan een meter lange James zijn stem liet horen, realiseerde de serveerster dat ze een blunder had gemaakt.

"Ik mocht de plaat en de potloden niet houden" zei James. "Nadat ze me had horen praten pakte ze alles op en ging er als een haas vandoor. James is niet boos op de serveerster. "Ik ben mans genoeg om tegen zoiets te kunnen en er de humor van in te zien". De leiding van het etablissement zegt geen woorden te hebben hoezeer het hen spijt wat er is gebeurd. "Godzijdank nemen James en Chloe het sympathiek op".

James is niet op hoge toon verhaal gaan halen, heeft niet een reprimande tegen de serveerster geëist, verwachtte niet een gratis maaltijd, maar zag samen met zijn vriendin de humor er van in. De wereld zou een leukere plaats zijn als meer mensen dat zouden doen in plaats van direct stelling in te nemen en op een doorgeschoten manier hun assertiviteit ten toon te spreiden.

James en Chloe

Nutteloze weetjes

In Liwa Oasis (Dubai) worden 'Google Street View'
foto's verzameld door een kameel.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Volgens een studie uit 2008 zijn niet Pitbulls,
Rotweilers en Dobermans de meest agressieve honden,
maar teckels, chihuahuas en Jack Russels.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Een fitness trainer kwam bewust 35 kilo aan om beter te
begrijpen hoe zijn cliënten met overgewicht zich voelen.
In 6 maanden tijd raakte hij het weer kwijt.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Er zijn druiven gekweekt die de smaak hebben van
een suikerspin.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Het Karachay meer in Rusland is door het dumpen van
radioactief afval vanaf 1951, zo radioactief geworden dat
als je dichtbij staat je binnen 1 uur zal overlijden.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Babies tot 6 maanden houden onder water instinctief hun
adem in.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De bekende hond Rin-Tin-Tin ontving de meeste stemmen voor
de eerste Academy Award voor beste acteur, maar hij werd niet
gekozen omdat de Academy vond dat een mens het moest winnen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Een 12 jarig Ethiopisch meisje dat was gekidnapt en mishandeld is
door een groep leeuwen gered die haar kidnappers verjoegen en
bij haar bleven en verdedigden totdat er hulp kwam.
Het huilen van een jong meisje kan verward worden met het geluid
van een leeuwenwelp. Politie agent Wedajo vertelt: "Ze stonden op wacht
toen we haar vonden, waarna ze haar als een cadeautje achterlieten
en het bos in liepen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Wetenschappers hebben recentelijk 1458 nieuwe bacteriesoorten ontdekt
die in de navel leven. Ieders navel-ecologie is uniek als een vingerafdruk.
Bij één vrijwilliger was een bacterie gevonden die tot dan alleen in Japanse
bodem is aangetroffen, waar hij nog nooit is geweest.

Twee weken

"Ik stuur 'm op voor reparatie, dat duurt twee weken" zei het meisje van de T-Mobile winkel twee weken geleden toen mijn smartfoontje het begaf. Omdat ik niet gebeld kon worden, zou ik via mail bericht krijgen als ik 'm weer op kon halen. Gisteren waren de twee weken om en had ik nog geen bericht ontvangen. Toch ben ik naar de winkel gegaan, met het jasje en de voeding van mijn foontje bij me, want ik ging er van uit dat er twee dingen het geval konden zijn, één: ondanks de twee weken was ie er nog niet en zou ik kunnen vragen waarom dan niet, of twee: hij was er wel, maar doordat ik niet gebeld kon worden vonden ze mailen geen goede tweede optie.

Dat laatste was het geval, of nou ja , dat maak ik er van, want mijn smartfoontje was terug van de operatie. Grappig genoeg kon de jongen in de winkel niet zeggen wát er precies aan de hand was. Ik was daar wel nieuwsgierig naar, maar dat stond niet vermeld op het ontslagformulier van de reparatieafdeling. Hij deed het weer, en daar ging het uiteindelijk om. Ik kreeg weer een maagdelijk telefoontje in handen, want alles was weer teruggezet naar de fabrieksinstellingen.

Ja, hoe ging dat nou ook alweer...Ik had een HTC-aan-de-slag pagina op mijn PC staan en daar moest dat mee, wist ik nog, maar wat ik ook instelde het werd niet doorgegeven aan mijn foontje, die denk ik nog wat van slag was van de ingreep. Er stond werkelijk niets meer in, ook alle telefoonnummers waren er uit, maar dat kwam wel, eerst maar proberen om appjes en geluidjes weer zo te krijgen hoe ik het wilde, en ik wist dat het uiteindelijk wel zou gaan lukken, ook nu weer.

Als laatste appje WhatsApp er weer opgezet, en dat blijkt trouwens na 5 maanden €0.89 per jaar te gaan kosten, en als bij toverslag stonden nu ook plots alle telefoonnummers er weer in, met fotootjes en al, en ook de groepsWhatsAppjes werden weer vermeld, alleen niet wat er in besproken is, dat was gewist. Dat scheelde een hoop werk, want ik dacht dat ik dat allemaal handmatig moest gaan doen. Ik blijf me verbazen over dit soort dingen.

En het was inderdaad garantie, ik hoefde niets te betalen voor de reparatie, zoals het meisje me al had medegedeeld, maar wat ik met enige argwaan had aangehoord. Mijn foontje ligt nu heerlijk en tevreden in zijn jasje van zijn voeding te genieten.

"Mijn" T Mobile winkel in Capelle

Flits wil vliegen

De 10 jarige Iza van Meggelen werd zo gepest op school, dat haar lerares juf Claudia, die zelf vroeger is gepest, actie wilde ondernemen. Op een dag is Iza voor de klas gaan staan en heeft met knikkende knieën verteld wat het met haar doet. Het wordt een lang gesprek, en juf Claudia laat de klas gezamenlijk een rapnummer schrijven waarin naar voren komt dat het 'niet cool' is om te pesten.

Maar de echte verandering komt als Claudia de klas een boek laat maken. Iza schrijft een tekst en de voormalige pesters maken tekeningen. Het boekje heet "Flits Wil Vliegen" en het gaat over een konijntje dat wordt gepest door de vogels, omdat hij niet kan vliegen. Maar Flits leert uiteindelijk dat hij weer ander dingen kan die vogels niet kunnen. De boodschap is dat je niet hoeft te veranderen, je bent goed zoals je bent.

Het heeft ook écht iets veranderd in de klas. "Wat Iza met haar verhaal heeft bereikt, is dat de kinderen uit haar klas zich bewust zijn van het pesten. Ze spreken elkaar er ook op aan. 'Dat is niet aardig wat je net zei', zeggen ze dan", verteld Claudia.

Uitgeverij NTH in Sliedrecht gaat het boekje uitgeven, ISBN 978-90-809674-0-3.
Iza heeft haar boekje voor de hele school voorgelezen.

Ik werd zo geraakt door dit verhaal, juf Claudia heeft het goed opgepakt door in plaats van straffen uit te delen de pesters en Iza met elkaar in gesprek te laten gaan, en daarop voort bordurend de rap en het boekje waar iedereen zo trots op is. En dan de ongelofelijke moed van Iza om zich zo kwetsbaar op te stellen tegenover haar 'demonen', en dan ook nog met zo'n mooi verhaal komen, wat een bijzonder meisje.

Samen hebben Iza en de kinderen uit haar klas besloten dat de opbrengst van het boekje gaat naar Sportclub Redo. Daar sporten mensen met een verstandelijke beperking.

Markthal

Het kan niemand ontgaan zijn, Rotterdam heeft er een nieuwe trekpleister bij: De Markthal, geopend door Hare Majesteit de Koningin op 1 oktober. En ik vínd het een lelijk gebouw! Er staan nu aan en rond de Binnenrotte een hele hoop lelijke gebouwen bij elkaar die in verschillende tijdsspanne zijn gebouwd en voltooid, en daardoor geen homogeniteit uitstralen. Dat is op wel meer plaatsen in de stad die in de oorlog geheel is platgebombardeerd. Overal zijn er sinds de wederopbouw los van elkaar prestigieuze bouwplannen ten uitvoer gebracht, en dat is naar mijn gevoel een beetje doorgeschoten.

Ik heb heb het waarschijnlijk helemaal verkeerd, want onlangs las ik dat in een Amerikaans reistijdschrift Rotterdam werd aangeprezen als de plaats die je bezocht móest hebben wilde je je tegenover jezelf en je vrienden nog als serieuze dromomaan kunnen profileren. En met name de architectuur werd lyrisch beschreven ook de, toen nog, in aanbouw zijnde Markthal.

Het kuddegedrag van mensen werd ook nu weer eens benadrukt, voetje voor voetje schuifelen ze door dit nieuwe wonder van architectuur om er maar als eerste geweest te zijn maar kunnen door de drukte niet de echte sfeer proeven die de bedenkers voor ogen hadden, want 'lekker neerstrijken voor een hapje en een drankje' wat zo wervend wordt vermeld op de site, daar is voorlopig nog geen sprake van. Ik weet dat, want ik heb het vrijdag, toen ik naar de bibliotheek ging, met eigen ogen gezien, en heb, eerlijk is eerlijk, drie stappen in het gebouw gezet, zag de drukte en maakte direct rechtsomkeer, waarbij ik bij de enige 'versunit' die ik heb kunnen zien meteen zag dat hier geen marktprijzen worden gehanteerd. Als over een paar maanden het nieuwe er af is en het dus wat rustiger is zal ik eens een keer uitgebreid gaan kijken.