Tegeltjeswijsheid 152

Even geduld a.u.b.

Ik heb het eerder gezegd, en ik zeg het nogmaals: 'Dit is (nu al) een vreemd jaar'. Gisteren zat ik klaar om het acht uur journaal te gaan kijken, toen er een 'even geduld a.u.b.'-beeld kwam met de toevoeging 'i.v.m. omstandigheden is er op dit moment geen journaal mogelijk'. Later bleek dat er een jongen (Tarik Zahzah) met pistool zich toegang had verschaft tot de studio en zendtijd eiste om iets kenbaar te maken.

Gelukkig kon iedereen die er werkt in veiligheid gebracht worden en hierbij hulde voor de portier die door Tarik als gijzelaar werd gehouden en, weliswaar met trillende stem, heel kalm en beheerst Tarik te woord stond totdat de politie binnenkwam en hem overmeesterde, waarbij mij opviel dat Tarik heel rustig bleef in tegenstelling tot de agenten die overdreven hysterisch hard schreeuwden, ook toen ze naast hem zaten en op normale toon zouden kunnen zeggen, wat de verstaanbaarheid ten goede zou komen, dat een onverwachte beweging zou kunnen betekenen dat ze zouden schieten, werd dat geschreeuwd alsof ze op 200 meter afstand stonden. Het zal een teveel aan adrenaline wel zijn geweest.

Tarik vertelde dat hij van een 'hackerscollectief' was en dat hij de bevolking deelgenoot wilde maken van zaken die zij ontdekt hadden en die verborgen zouden worden gehouden. Hij zag er studentikoos-netjes uit en sprak iedereen beleefd met 'u' aan, op het eerste oog geen gevaarlijk persoon. Hij was zich er ook van bewust dat hij na zijn actie zou worden opgewacht door de politie en gearresteerd zou worden.

De uitzendingen konden niet vervolgd worden omdat de politie het hele pand ging uitkammen op zoek naar explosieven, waarvan Tarik had gesuggereerd dat die er zouden liggen. Al het personeel moest buiten blijven wachten totdat het gebouw weer vrij gegeven zou worden.

Ik was en ben totaal verbijsterd en denk steeds dat ik in een soort parallelle wereld beland ben,

Het pistool bleek trouwens nep.

Nutteloze weetjes

Struisvogels leiden roofdieren weg van hun nest door te doen alsof ze
gewond zijn. Als de roofdieren op een veilige afstand zijn van het
nest kan de struisvogel gemakkelijk ontsnappen. Het enige dier dat
harder kan lopen dan een struisvogel is een cheeta, maar een struis-
vogel heeft meer uithoudingsvermogen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
In 2003 is een 15 cm groot menselijk skelet gevonden in de Atacama
woestijn in Chili. Het wordt de 'Atacama Alien' genoemd. Men neemt
aan dat het om een 6 of 8 jaar oud mens gaat, maar vanwege de grootte,
de missende ribben en het vervormde hoofd is het een mysterie.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
4% Van het zand op stranden in Normandië zijn achtergebleven
granaat overblijfselen van D-Day in 1944.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Als je in een zwart gat zou springen zou je langer en langer worden tot
je de vorm van spaghetti zou hebben. Dit naam van dit proces is dan ook
'spaghettificatie'.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
In Amerika krijgen blonde vrouwen meer salaris voor hetzelfde werk
dan vrouwen met andere haarkleuren.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Honden kunnen in tegenstelling tot vroeger de TV net zo zien als
mensen. Dit komt door de high definition flat screens van nu.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Je hersenen hebben dezelfde consistentie als tofu.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Als een buitenlandse een baby krijgt in een vliegtuig die op dat moment
boven de Verenigde Staten vliegt, dan is de baby automatisch een
Amerikaans burger.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Wetenschappers wereldwijd hebben ontdekt dat je plots de beste in-
zichten of ingevingen krijgt bij activiteiten die je gedachteloos doet
als wandelen, douchen of tuinieren omdat het je gedachten de tijd
geeft om af te dwalen.

Narcissen

Het jaar is nu bijna één maand oud, en als wat er tot nog toe allemaal is gebeurd de opmaat is voor het hele jaar houd ik mijn hart vast. Mijn moeder werd 2 januari ziek en dat liep na een week uit op een ziekenhuisopname, waarbij ze er zeer beroerd aan toe was, maar plotseling zat ze weer rechtop in bed en mocht ze na een ruime week opname weer naar huis, waar ze, nog niet voor 100% beter, werkt aan haar herstel van een heel zware griep met een bijna longontsteking.

Dan waren er natuurlijk de afschuwelijke aanslagen in Parijs die iedereen schokten en de wereld weer een stukje minder fijn maakten. De partner voor 20 jaar van de vader van een lieve vriend overleed, diezelfde vriend heeft gisteren zijn laatste werkdag gehad omdat bij een reorganisatie zijn arbeidsplek verviel. Vandaag is de uitvaart van de moeder van een andere vriend, de dame heeft een respectabele leeftijd mogen bereiken, maar ze was een moeder, en moeders moeten gewoon 150 jaar oud worden vind ik.

Tel daarbij de donderslag bij heldere hemel op die ik zelf mocht ervaren op mijn werk, waarvan de gevolgen nu nog niet zijn te overzien, het kan alle kanten opgaan van inkomen op bijstandsniveau tot ontslag of faillissement. En hoewel ik wat dit betreft nog wel vertrouwen heb in de Nederlandse rechtsstaat, concludeer ik dan dat het jaar niet echt lekker is begonnen.

Het is daarom dat ik een bos narcissen heb gekocht (zolang dat nog kan natuurlijk (cabaret!)), omdat ik even wat vrolijkheid in huis wil.

In Memoriam: Demis Roussos

Afgelopen weekend is de Griekse zanger Demis Roussos overleden aan de gevolgen van kanker. Van 1967 tot 1972 was hij lid van de groep Aphrodite's Child, waar ook de toetsenist Vangelis Papathanasiou lid van was. Zij scoorden hits met "Rain And Tears" en "I Want To Live". Daarna startte Demis een zeer succesvolle solocarrière met heel ander repertoire, meer middle of the road en schlagerachtig, waarin zijn hoge enigszins wat klagerige stem prima uitkwam.

Met name in de jaren 70 was zijn succes ongeëvenaard. In Nederland had hij talloze hits als "Forever And Ever". "My Friend The Wind" en "Schönes Mädchen Aus Arcadia". Demis zong in verschillende talen, zong duetten met Vickey Leandros, Nancy Boyd, Nana Mouskouri en had zijn laatste grote hit in 1980 met "Lost In Love" (nr 2), een duet met Florence Warner. Ook maakte hij, samen met Alice Babs, Hildegard Knef, Vicky Leandros, Enrico Macias en Sandra & Andres deel uit van het internationale artistenensemble op de in Nederland uitgebrachte single "Auntie" in 1972 waarmee het 50 jarig bestaan van de BBC werd gevierd. Vooral in de jaren 70 was hij te zien met veel haar en ging hij gekleed in enorme gewaden. Demis is 68 jaar geworden.

Zondag 18 juli 1965

"The best gift that I ever had was usually pink but ofentimes red as it lay so innocently in its bed"

Barbra Streisand, 1967

Mijn eerste tijd op deez' aard was direct al een vrij drukke bedoening, was ik vanaf het eerste moment al in gevecht om überhaupt in leven te blijven, kon ik pas na zo'n vijf weken naar huis, zat het volgende belangrijke moment er al weer aan te komen: De doop. 

Twee maanden na mijn tumultueuse geboorte werd ik op zondag 18 juli 1965 gedoopt in de Lodewijk en Antoniuskerk op loopafstand van ons huis in Den Haag. De kerk heeft inmiddels een andere naam gekregen en is erkend als rijksmonument, zodat wat voor vreselijks er allemaal ook staat te gebeuren in de Haagse wijk van mijn jeugd, de kerk zal blijven staan. 

1965 was een jaar waarbij de zomer qua temperatuur en zonneschijn leek overgeslagen, op de warmste dag in dat jaar was het iets meer dan 19 graden. Ook de dag van mijn doop was geen dag in blakende zonneschijn, sterker nog het was zwaar bewolkt en 17 graden. Toch waren familie en bekenden afgekomen op de doop van de kleine Aidan. Bij een doop horen natuurlijk ook een Peter en Meter, en deze mensen waren familie van mijn vader, ik geloof een neef, want ze hadden dezelfde achternaam. Zij zullen in die tijd het meest uitgelezen stel zijn geweest voor het Peter,- en Meterschap, maar het zijn geen mensen geweest die mijn jeugd hebben gekleurd. Ik heb er totaal geen herinneringen aan, nou ja, een hele vage, ik zal dus wel heel klein zijn geweest, toen er plots een vrouw voor de deur stond en zeer amicaal naar mij deed en mij ervan wilde doordringen dat zij toch wel even mijn Meter of Peter (wie is eigenlijk wie?) was. Dat is het. 

Op de foto's die van deze plechtigheid gemaakt zijn is ook de wandeling van de kerk naar huis in beeld gebracht wat een heerlijk beeld schetst van hoe de wijk er toen, en voor mij ook herkenbaar, uitzag. En bovendien de route die ik later zou lopen naar school en nog later naar mijn werk. Verder natuurlijk het moment van de doop zelf met de doopkaars die ik nog steeds in mijn bezit heb en die, als ik het geloof goed begrijp, mag worden ontstoken in tijden van ziekte en als het moment daar is dat ik De Grote Reis ga maken waarvan ik niet meer zal terugkeren. Zullen jullie daar aan denken t.z.t.? 

Toch twee heel drukke maanden voor een klein mensenkind. Dan was nu de tijd gekomen om goed te gaan eten en aan te sterken, wat volgens mijn moeder ook weer niet ging zoals het moest, ik spuugde alles uit, zodat zij zelf een succesvolle manier bedacht om eten te geven wat ik wel binnen hield, ze heeft het wel eens gezegd hoe, maar dat ben ik kwijt.

Omdat ik zwakjes was werd de huisarts om de paar weken ontboden, die dan als eerste taak de buitendeuren open gooide met de mededeling: "Dat kind ligt in een rookgordijn!" Dáár werd in die tijd helemaal niet bij stilgestaan. Uiteindelijk sprak de dokter: "Ik hoef niet meer te komen, mevrouw, kijk es wat een kerel het is geworden!" Het zou uiteindelijk allemaal goed komen. Ik verbeeld me dat ik een hele korte flits van mijn eerste verjaardag kan herinneren, in de voorkamer, een cadeautje, een kinderbezempje, dat is de flits. 

In de armen van Meter of Peter met achter haar haar man. Mijn moeder in zwarte jurk met mijn vader achter haar. Oma, de moeder van mijn moeder met hoedje op er naast.

Op alle foto's lig ik in de armen van Peter/Meter. Mijn moeder vouwt haar handen maar samen.

Mijn doopkaars

Herinnert U zich deze nog? #67

EVELYN THOMAS

"HIGH ENERGY"

1984

Aantal weken: 9

Hoogste positie: 8

In 1984 had ik het uitgaan ontdekt, en één van de hits die ik toen helemaal te gek vond was deze single van Evelyn Thomas, je kon daar zo lekker op los gaan op de dansvloer. De term 'disco' was begin jaren 80 niet meer zo populair, in de Verenigde Staten werd die muziekstijl zelfs 'doodverklaard', hoewel veel dancemuziek de jaren 80 hebben gekleurd. De titel van dit uiterst dansbare nummer van Evelyn duidt zelfs een geheel nieuwe stroming aan in de dancemuziek, of disco zo je wilt, namelijk 'High-NRG', gekenmerkt o.a. door ca. 140 BPM (Beats per minute) en intense vocalen. In de late jaren 70 werd deze muziek al voorzichtig geïntroduceerd met als mijlpaal natuurlijk "I Feel Love" van de legendarische Donna Summer in 1977. Het hoogtepunt van deze muziekstroming was echter midden jaren 80.

Evelyn Thomas is nu 61 jaar en heeft naast dit soort muziek ook jazz en gospel gezongen. Haar laatste wapenfeit is het duet "Are You Man Enough" met generatiegenote Carol Jiani in 2009. 

Spijt

Als je aan mij vraagt waar heb je spijt van, zo terugkijkend op je leven tot nu toe, dan is het enige waar ik spijt van heb dat ik niet ben gaan studeren, of in ieder geval heb doorgeleerd, en ik wil dan meteen nuanceren dat spijt wel een erg groot woord is, ik vind het meer jammer dat ik dat niet gedaan heb. Ik had het, met de wetenschap van nu, wel gekund, ik ben niet dom.

Ik weet ook wel waarom ik het niet gedaan heb, ik vond school niet leuk, was mentaal wat verder dan de gemiddelde klasgenoot, ik dacht al na over oorzaak en gevolg op een leeftijd waarop de meesten gewoon maar 'deden' zonder over consequenties na te denken, viel mede daardoor ook niet zo goed in de groep en ik ben al niet zo'n groepsmens, toen ook al niet. Van kinds af aan heb ik altijd al een 'volwassen' kijk op de wereld om mij heen gehad, heel erg gevoelig voor sfeer, lette erg op hoe andere mensen reageerden en voelde vrij snel aan welke kant een situatie op zou gaan, nog niet zo lang gelden kwam ik er achter dat ik een vorm van hoogsensitiviteit heb, daardoor vielen veel puzzelstukjes op z'n plaats, na te veel prikkels erg moe, niet goed tegen veranderingen kunnen, van kinds af aan niet tegen lawaai kunnen en nog zo een paar dingetjes. Het is niks ergs, maar wel fijn dat ik weet waarom ik dus als jongmens ook al 'anders' was dan de gemiddelde leeftijdsgenoot.

Doordat ik me niet goed op m'n plaats voelde op school, wilde ik na het diploma niet weer naar een andere school en ben ik gaan werken. Ik heb nu een baan waar ik natuurlijk met collega's werk, maar, voor mij heel belangrijk, de meeste tijd de ruimte krijg en ook neem om zelfstandig bezig te zijn. Het is vanzelfsprekend niet een baan met een hoog aanzien, maar ik heb het er erg naar mijn zin en dat vind ik belangrijker. Maar in die positie merk ik deze week toch een vorm van 'jammer' of zo je wilt 'spijt', dat ik niet beter mijn best heb gedaan om wat hoger op de maatschappelijke ladder te komen.

Financieel is het geen vetpot, maar ik ben geen veeleisend mensch, en van het kleine salaris wat ik maandelijks ontvang kan ik best komen, maar nu met dat hele gedoe op mijn werk, waarbij het draait om (veel) minder geld ontvangen in de toekomst, ervaar ik enige stress, vanwege natuurlijk de (gedwongen) veranderingen die dat met zich mee gaat brengen, het gepuzzel nu om te kijken hoe ik zaken anders moet gaan aanpakken om met minder centjes er toch te gaan komen, het niet willen afgeven van baangaranties, de stap naar de rechter die gemaakt moet worden door de bonden of misschien wel door mij persoonlijk. Het maakt dat ik dan wel eens denk: 'Als ik nu een echt vak geleerd had, had ik al deze toestanden niet', om er meteen achteraan te denken: 'Stel dat het ophoudt, ik kan helemaal niks!'. Man van bijna 50, zonder enige skills. Aan de andere kant zie ik jonge mensen die wel doorgeleerd hebben, met fantastische cijfers diploma's hebben gehaald, en zich gek solliciteren en niet aan de bak komen. Het zijn verwarrende tijden.

Tegeltjeswijsheid 151

Avontuur

Drie dagen lang heb ik een rollercoaster aan emoties ondergaan, verdoofd, boos, verdrietig, onbegrip, verbazing, angst, teleurstelling, gelatenheid drongen zich beurtelings en soms gelijktijdig aan me op met 3 dagen lang hoofdpijn en slapeloosheid tot gevolg. Dat heb ik maar even z'n gang laten gaan, ik ben iemand van het relativeren, en dat wilde ik nu ook, maar dat lukte niet zo goed. Een lieve vriend van me zei dat relativeren heel goed was, maar dat ik voor nu heel hard KUT! mocht zeggen, wat ik vanzelfsprekend gedaan heb, ik bedoel, hoe vaak krijg je de kans.

Dit alles had natuurlijk te maken met het nieuws afgelopen maandag wat insloeg als een bom. Sommige collega's waren in tranen en zullen samen met de rest net zulke emoties hebben ondergaan als ik. Ik hou erg van duidelijkheid, en die schijnt er aan te komen, maar ik ben zelf natuurlijk al op onderzoek uitgegaan, omdat het nieuwe CAO gewoon al bekend is, en heb ontdekt dat als alles doorgang zal gaan vinden zoals het bedrijf het voor ogen heeft, mij dat op den duur met de salariskorting van nu, de afbouw van toeslagen en het inschalen in een nieuwe loongroep €200,- per maand gaat schelen. Het werken wordt dan zoiets als werken met behoud van uitkering, want dat inkomensniveau wordt het.

Het is gemeen, stiekem, laag bij de gronds en achterbaks, het heeft Stalinistische en dictatoriale trekjes omdat dit zonder overleg met wie dan ook zomaar is besloten. Het is wettelijk ook niet toegestaan, wat het hele plan meteen ook een gotspe maakt omdat ik bij kortingsacties klanten mede deel dat boeken wettelijk uitgesloten zijn, daar houden we ons wel aan, maar dit terzijde. Ik heb in mijn hoofd even de vertaalslag moeten maken dat die directie totaal geen beeld heeft wie er bij ze werkt, het interesseert ze niet. En dat is ook te begrijpen, het is een (Amerikaanse) investeringsmaatschappij en hun doel is winst maken, mensen zijn totaal niet belangrijk.

Dat inzicht schept helderheid, ze hebben er geen idee van wie er bij ze werkt, laat staan wie ik ben. Ze doen wat hun opdracht is, dat het individuen in problemen gaat brengen, they don't care. Vandaag hebben de even zo verbaasde bonden een gesprek met de directie die in de media al heeft aangeven zich niets aan te trekken van een wettelijk verbod op hun handelen en gewoon voet bij stuk zal gaan houden, ongehoord en misplaatst arrogant, want het versterkt de neerwaartse spiraal waar we al een tijdje inzitten alleen maar, dat vind niet alleen ik die er al 34 jaar werk en dus best wel enig inzicht heb, maar ook diverse deskundigen. Het is klaar met het bedrijf, dit is een laatste wanhopige poging die meer kwaad dan goed zal doen.

Plotseling had ik het voor mij verhelderende inzicht om alles wat er staat te gebeuren, van de in Nederland nog nooit vertoonde massale loonsverlaging tot aan het, volgens mij onafwendbare, faillissement aan toe als een avontuur te gaan zien. Een avontuur! Dat is voor mij de sleutel om het te kunnen behappen, noem het naïef of infantiel, maar, hé, voor mij werkt het. Laat het allemaal maar komen, ik weet, zoals dat bij avonturen gebruikelijk is, niet wat er allemaal op me af gaat komen, maar ik bied het het hoofd. Minder salaris betekent een sport om te zien om toch uit te gaan komen door bijvoorbeeld, zoals ik al aankondigde, voor nu te stoppen met etentjes en uitjes, ik heb lieve vrienden die dat begrijpen, vooral omdat zij zelf ook niet allemaal ongeschonden deze tijd door moeten komen. Ontslag wegens faillissement? Ik stap de wereld van het UWV in als iemand die nog uit het handgeschreven brieven sollicitatietijdperk is. Kom maar op!

Door de schuld niet bij een voor mij gezichtsloze directie neer te leggen, maar door de situatie te accepteren voor wat ie is, is de rollercoaster aan emoties, de slapeloosheid en de hoofdpijn voorbij. Het is zoals het is, en ik blijf gewoon mijn positieve zij het altijd wat ironische zelf, en zal ik tot de laatste dag, of dat op mijn 67e is of door de situatie wellicht al volgend jaar, met plezier het werk doen waar ik voor ben ingehuurd.

Gefeliciteerd!

"Congratulations and celebrations"

Cliff Richard, 1968

Toen mijn ouders in 2001 vanuit Doetinchem weer naar het westen kwamen, om precies te zijn naar Capelle, kwamen er dozen vol papierwerk ook mee. Op een bepaald moment kwam mijn moeder met een dikke enveloppe en zei: "Dit is voor jou, dat vind je vast wel leuk". Leuk begon niet eens te beschrijven wat ik van de inhoud vond, ik vond het een schat! De enveloppe zat vol met felicitatiekaartjes die gestuurd waren naar aanleiding van mijn geboorte, veelal nog met enveloppe.

Zo leerde ik dat er op een kaartje in 1965 een postzegel van 7 cent diende te worden geplakt, en dat er op diverse envelopjes een zegel was geplakt om 20 jaar bevrijding te herdenken. Sommige kaartjes waren naar het huisadres gestuurd, maar andere naar de kraamkliniek waar mijn moeder 10 dagen verbleef. Sommige kaartstuurders zijn onbekende mensen voor mij, maar een aantal heb ik heel goed gekend: de zusters van mijn oma de Leidse tantes, Rie, Thil en Emma, die allen in de 90 zijn geworden, ome Mels en tante Gonnie, buurmeisje Yvonne en uit Duitsland tante Kathe ome Ferdi en hun kinderen Ulla en Peter. Ook waren er mensen die hun visitekaartje stuurden met een felicitatie er op (?) Ik heb nooit geweten dat zulks gebruikelijk was. De vrolijkste kaart die erbij zat was zonder afzender...

Bijzonder was ook de brief van tante Riet, de schoonzuster van mijn moeder, getrouwd met haar broer ome Bertus. Gedateerd 23 mei 1965 waarin zij zich verexcuseerd voor de late reactie (ik vind het nog wel meevallen), maar ze was ziek geweest, ook mijn moeders verjaardag wordt en passant meegenomen, en zo eindigt ze "Schrijven jullie wanneer het gelegen komt, dan kom ik zo gauw mogelijk. Ik ben erg nieuwsgierig naar de kleine hoor!" Helaas zijn tante Riet en ome Bertus niet meer onder ons.

Ook leuk de briefkaart van de bazin van mijn vader die schrijft op 19 mei 1965: "...fijn dat alles nu weer goed gaat. Er is net een heel stel in de keuken aan de beschuit met muisjes bij de koffie. Dus al die dagen eten ze op de gezondheid van U en de kleine".

Die enveloppe met inhoud is voor mij goud waard.

Alle kaartjes

Visitekaartje met felicitatie

De vrolijkste kaart.

Nou, nou, nou, nou, nou zeg!

Gisteren hoorden wij het verpletterende nieuws dat het bedrijf waar ik werkzaam ben verregaande maatregelen gaat treffen om de boel overeind te houden. Het is het soort nieuws waarvan je door de omvangrijkheid ervan als verdoofd bent. Als direct gevolg van de maatregelen moeten wij, de werknemers, zo'n 6% van ons salaris gaan inleveren ingaande 1 februari. Daarnaast komt er een sterk versoberd CAO met o.m. 1 vakantiedag minder, wat toeslagen die komen te vervallen en last but not least nieuwe salarisschalen waarbij het verschil met het huidige salaris kan oplopen tot 10%.

Bent u daar nog? Nu ben ik het type van de soep wordt nooit zo heet gegeten, maar ik hoop binnenkort wel op persoonlijk niveau precies te weten waar ik aan toe ben zodat ik maatregelen kan nemen betreffende zorg,- en eventueel huurtoeslag waar ik nu net buiten val, en dan misschien net recht op zou kunnen hebben.

Maatregelen die ik direct laat ingaan zijn het stoppen van (geplande) uitjes en etentjes. Even pas op de plaats om later misschien als de rook wat is opgetrokken opnieuw te bekijken wat kan en niet kan. Voor nu is het leven even overleven geworden. Relativerend gezien heb ik nog werk daar waar vele anderen worden ontslagen. Realistisch gezien kan dit een opmaat zijn naar het totale faillissement: Eerst een loonoffer, daarna faillissement met doorstart, waarbij 60% in dienst kan blijven voor 75% van het huidige salaris, de rest staat op straat. Volgens het UWV heeft het bedrijf dan genoeg gedaan om werk te behouden. De uitkeringen van de ontslagen medewerkers is dan gebaseerd op het lagere salaris i.p.v. het huidige als de stekker er nu al zou worden uitgetrokken.
Een niet onbelangrijk detail is dat het bedrijf met deze per 1 februari ingaande maatregel langs dat wat juridisch toelaatbaar is schuurt, en dan nét een beetje er overheen.
Het is nu even een kwestie van afwachten. 2015, het jaar met nu al vele gezichten.

Utrecht

Het was voor zowel vrienden Rick en Chris als voor mij door familieomstandigheden een nogal enerverende, stressvolle en emotionele week geweest, en wat is dan heerlijker om samen met vriendin Nadira een dagje onze zinnen te verzetten. Wij hadden besloten eens naar het bruisende Utrecht te gaan. Het weer zat ons mee, het was wel koud, maar droog en met een zonnetje zat de stemming er al goed in. Nadira kwam mij ophalen en we reden naar een naar ons idee vrij afgelegen parkeerterrein alwaar we met de bus binnen een kwartier in hartje stad zouden zijn. Rick en Chris kwamen vrijwel gelijktijdig aan, dus we konden op pad.

Eerst moest er een etablissement worden gezocht om de lunch te gebruiken, dat werd Grand café Lebowski. Onderwijl konden we fijn bijkletsen en besluiten wat we gingen doen. Gekozen werd voor het Centraal Museum waarmee we met hetzelfde entreebewijs ook het aan de overkant gelegen Dick Bruna Huis konden bezoeken. Bijzonder om te ontdekken dat de bewierookte Gerrit Rietveld in de vergetelheid geraakte Piet Klaarmaker zijn voorganger zag. Het ook in Utrecht gelegen Rietveld huis gaan we een volgend keer bezoeken.

Na al deze cultuur en architectuur was het tijd voor de inwendige mens en streken we neer bij Keek een zaak die zich aanbiedt met de kreet: 'Kunst en eerlijke koffie'. Dat lag dus mooi in het verlengde van de dag. Wandelingetje door de stad gemaakt, en bij het passeren van een spellenwinkel wilde Nadira even naar binnen om naar een oud spel te vragen die ze van haar broer kende, maar welke jaren geleden was kwijtgeraakt. Bij het betreden van de winkel stapten we binnen in een scene van 'The Big Bang Theory'. Er liepen wat nerdy Leonard Hofstadter-achtige tiepjes rond. In Nadira's vraagstelling naar het spel klonk door dat ze zelf niet heel erg geloofde het zo gewilde spel te kunnen scoren, maar de verkoper wist niet alleen direct welk spel ze bedoelde, maar vertelde de geschiedenis ervan, de naamsverandering en de reden daarvoor, aangevuld met wat details door een soort Howard Wolowitz die aan een tafel zat, en pakte bovendien voor haar de doos met het zo felbegeerde spel!
Ook werden we gewag gemaakt van het bestaan van een subcultuur waarbij volwassen mensen in de kelder van de winkel tot in de nacht toernooien houden van de diverse spellen.

Als een kind zo blij liep Nadira, met de belofte ons in de nabije toekomst deelgenoot te maken van de geheimen van het spel, iets met tijdvakken en geschiedenis, de spellenspeciaalzaak weer uit en was het tijd om ons te oriënteren op het diner. We kozen de Franse brasserie Bresson en hebben daar heerlijk gegeten. Het was weer een heel fijne dag met één van de posse's waar ik bij mag horen.

Tegeltjeswijsheid 150

Nutteloze weetjes

Het griepvirus blijft maar 5 minuten actief op je huid, maar
kan op papiergeld wel 17 dagen overleven.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
In de jaren 20 en 30 van de vorige eeuw werden baby's
in speciaal daarvoor ontworpen kooitjes buiten appartement-
gebouwen gehangen. De bedoeling was dat kinderen die in
drukke steden woonden zo toch frisse lucht en zon kregen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De aarde wordt gedomineerd door geleedpotigen. Van alle
levende dieren op onze planeet hebben 80% 6 of meer poten.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Een groep van 9 vrouwen, ergens in West Tennessee, die
zich 'The Nine Nanas' noemen hebben 30 jaar lang een
geheim gehad die zelfs hun mannen niet wisten. Ze
ontmoetten elkaar om 4 uur 's-nachts en betaalden anoniem
rekeningen en kochten kleding voor mensen in nood. Ieder
pakket  bevatte ook een door de dames gemaakte cake en
een briefje met de tekst "Somebody loves you".
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
2015 zal 1 seconde langer zijn dan gebruikelijk. Op 30 juni
wordt er een schrikkelseconde toegevoegd aan onze
universele standaardtijd. Schrikkelsecondes worden iedere
paar jaar toegevoegd omdat de snelheid van het draaien
van de aarde varieert ten opzichte van de nauwgezetheid
van de atoomklok.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Op haar 63e verjaardag op 24 oktober 1901 was Annie
Edson Taylor de eerste persoon die in een ton over de
Niagara watervallen ging. Dit deed ze om financiële zekerheid
te garanderen voor haar oude dag. Later zei ze dat ze
liever voor een kanon zou gaan staan die haar aan
stukken zou schieten dan dat ze die trip ooit nog zou maken.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Hiroo Onada was een Japanse soldaat die 29 jaar in de
jungle verbleef omdat hij weigerde te geloven dat de Tweede
Wereldoorlog voorbij was en Japan zich had overgegeven,
Hij dacht dat het een truc was omdat zijn commandant hem
had beloofd: "Wat er ook gebeurd, we komen terug voor je."
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Hoewel de meningen verschillen, zijn vele wetenschappers
er van overtuigd dat dieren kunnen dromen. Een gorilla die
gebarentaal was geleerd, gebaarde de woorden 'slaap' en
'foto's' nadat ze was wakker geworden, wat zou kunnen
aantonen dat ze gedroomd zou hebben.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Muizen rennen in een rad omdat ze het leuk vinden. Wilde
muzien die toegang hebben tot een rad rennen er minuten
lang in, ook als er geen eten in de buurt is.

Geboortebericht

"Ik zie in de krant het geboortebericht 
en z'n mama dat ben jij"
Willeke Alberti, 1993

15 Mei 1965 was een half bewolkte maar toch zonnige en, met zo'n graad of 22, warme dag. 's-avonds zaten ze televisie te kijken, er was voor de avond nog maar 1 TV-zender, pas in juli '65 zou het tweede net ook 's avonds gaan uitzenden. Ze keken dus naar de musical "Jij En Ikke" die om 20.55 uur begon met Piet Römer, Adèle Bloemendaal, Jenny Arean en Magda Janssens. Of ze die helemaal hebben kunnen uitzien is nog maar de vraag, want ze voelde zich wat onrustig en een buurvrouw die er toevallig even was zei: "Ik denk dat je gaat beginnen". "Welnee", antwoordde ze terug, "ik ben pas over vier weken uitgerekend."

Uiteindelijk werd buurman Gerard verwittigd, zij hadden zelf geen auto, om voor de zekerheid toch maar naar de kraamkliniek op de La Reyweg te gaan, goed voorbereid als ze waren stond het koffertje natuurlijk wel al klaar. Het was inderdaad niet voor niets geweest, op zondag 16 mei om 01.00 uur 's-nachts werd ik, een maand te vroeg geboren. Zoals ze later over de bevalling sprak, moet het de makkelijkste bevalling ooit zijn geweest, maar er was ook direct stress, want waar was haar kind?

Ik was meteen meegenomen, want ik woog maar 4 pond, zag grijs en werd in de couveuse gelegd. "Het gaat niet zo goed met uw baby", werd er aan de kersverse ouders meegedeeld, "Wij kunnen hier ook niet de juiste behandeling geven die nodig is, maar in het Westeinde ziekenhuis is die mogelijkheid er wel, stemt u er in toe dat uw baby daar heen gaat?" Dat is natuurlijk niet echt een keuze, dus ja mijn vader ging met mij in de ambulance naar het Westeinde. Ik werd in een rieten mandje gelegd met de nodige apparatuur, en de ambulance broeder zei: "We laten moeder nog even haar kind zien voordat we gaan". Mijn moeder, verward door alles, duwde in een helder moment haar vinger in mijn handje en in een reflex kneep ik, een goed teken, de hersentjes waren goed.

Mijn moeder bleef alleen achter in de kraamkliniek, het was in die tijd niet zoals nu dat net bevallen vrouwen met de navelstreng nog achter zich aan slepend alweer naar huis gaan. Ze was in tranen, dit was haar straf, was haar redenatie, omdat ze in eerste instantie niet blij was met mijn komst. Mijn vader moest toezien hoe over het kleine mensje van 4 pond vier grote doktoren zich inspanden om het kind in leven te houden. Na verloop van tijd zei één van de artsen:"Die gaat het wel redden, meneer, hij heeft een enorme wil om te leven, het is een vechter!"

Daar lag mijn moeder dan, zonder kind, vrouwen bleven toendertijd 10 dagen in de kliniek en dus ging ze maar helpen met de andere baby's. De kinderen lagen niet bij de moeders, maar werden op gezette tijden op een wagen de kraamkamer in gereden en mijn moeder hielp dan met het aanreiken van de baby's aan de moeders. Op hun beurt hadden de andere vrouwen mijn moeders bed versiert op haar verjaardag 20 mei. De verpleging vond het zo sneu voor mijn moeder, en als ze iemand had met een auto mocht ze naar het Westeinde om mij te bezoeken. De broer van mijn vader, oom Kees, werd daartoe bereid gevonden. En ook al had ze me maar heel even gezien, in de couveuse met tientallen baby's haalde ze me er direct uit.

Mijn moeder is na die 10 dagen in de kraamkliniek ook nog zonder baby naar huis gegaan, want ik mocht pas uit de couveuse als ik boven de 5 pond woog en dat was na vijf weken. Ik was geen mooie baby, dat zag mijn moeder ook wel (mijn vader sprak haar dan altijd tegen, de schat). Maar het meest treffend in deze was wel mijn moeders zuster, tante Jopie, die zich over de wieg boog en de onsterfelijke woorden sprak: "Oh, dat trekt nog wel bij, hoor".

Geboortebericht

'Dat trekt nog wel bij'

De klant is koning.

Ik heb een interessant artikel gelezen van Alexander Kjerulf, een toonaangevend expert op het gebied van 'workplace happiness'.  Hij schrijft er boeken over, geeft lezingen en workshops en trainingen met de focus op het met plezier werken bij grote ondernemingen. Onder zijn klanten o.m.: IBM, Hilton, Lego en Ikea.

De uitdrukking 'De klant is koning' komt van het Engelse 'The customer is always right', wat zijn oorsprong vindt in 1909, gelanceerd door Harry Gordon Selfridge, precies die van de warenhuisketen Selfridge's. Alexander vindt dat deze uitdrukking voor eens en voor altijd tot het verleden moet gaan behoren, omdat, ironisch genoeg, het juist leidt naar slechtere klantenservice. Hij heeft een top 5 gemaakt van waarom 'De klant is koning' verkeerd is.

1. It makes employees unhappy

Gordon Berthune van Continental Airlines wil dat zowel de klanten als de werknemers zich goed behandeld voelen door Continental. In conflicten tussen werknemers en onredelijke klanten kiest hij consequent de kant van zijn werknemers. Dit is hoe Gordon het formuleert:

"Als we te maken krijgen met klanten die niet voor rede vatbaar zijn, ligt onze loyaliteit bij onze medewerkers. Zij hebben iedere dag met moeilijke klanten te maken. Het feit dat je een ticket koopt geeft je niet het recht om onze medewerkers te beledigen. Iedere maand vervoeren we meer dan 3 miljoen mensen, één of twee van die mensen zijn onredelijke veeleisende klootzakken. Als er dan een keus is tussen het ondersteunen van je medewerkers, die iedere dag bij je werken en mede verantwoordelijk zijn voor het eindproduct of één of andere geïrriteerde onredelijke sneuneus die een gratis ticket naar Parijs eist omdat de pinda's op waren, aan welke kant sta je dan? Je kunt je medewerkers niet als lijfeigenen behandelen. Je moet ze op waarde schatten, als je vindt dat je ze niet moet ondersteunen als een klant over de schreef gaat, zal het kleinste probleem op verzet stuiten.

2. It gives abrasive customers an unfair advantage

Als je de slogan 'De klant is koning' gebruikt, zullen onredelijke klanten van alles eisen, want ze hebben per definitie altijd gelijk toch? Dit maakt het werk van de medewerkers zoveel lastiger om deze klanten in toom te houden. Het betekent ook dat onhebbelijke klanten beter behandeld worden en onder andere condities dan aardige klanten. Dat heb ik altijd heel vreemd gevonden, het is toch logischer om juist aardig te zijn voor aardige klanten zodat die terug blijven komen.

3. Some customers are bad for business

Veel bedrijven denken: Hoe meer klanten hoe beter. Maar sommige klanten zijn gewoon slecht voor het bedrijf. Een vrouw die zeer frequent vloog met Southwest was constant teleurgesteld met ieder aspect van hoe het bedrijf functioneerde. Ze werd in het bedrijf bekend als 'De Penvriendin', omdat ze na iedere vlucht wel een klacht had waarover ze schriftelijk haar beklag deed. Ze was het niet eens met het feit dat Southwest geen vaste plaatsen aanbood, de afwezigheid van een eerste klas gedeelte, ze vond het raar dat er geen eten werd geserveerd, de boardingprocedure was een gruwel voor haar, de sportieve outfits van het vliegtuigpersoneel was haar een doorn in het oog, en de informele sfeer was helemaal te erg voor haar. Vreemd genoeg blééf ze met de maatschappij vliegen. Tot haar laatste brief, de klantenservice had er genoeg van en legde de brief neer op het bureau van Herb Kelleher, CEO van Southwest, met een briefje er bij: 'deze is voor jou'. Binnen één minuut schreef Herb terug: "Dear Mrs...., We will miss you, Love, Herb".

4. It results in worse customer service

Als je je medewerkers op de eerste plaats zet, zullen zij de klant op de eerste plaats zetten. Medewerkers die met plezier werken geven betere klantenservice omdat:

• Ze meer over hebben voor andere mensen, inclusief klanten.
• Ze meer energie hebben. 
• Ze blij zijn, wat betekent dat het leuk is om met ze te praten en interactie mee te hebben.
• Ze beter gemotiveerd zijn. 

Aan de andere kant, als het management constant de kant van de klant kiest in plaats van de medewerkers, geeft dat het duidelijke signaal af dat:

• Medewerkers niet gewaardeerd worden
• Medewerkers eerlijk behandelen niet als belangrijk wordt gezien
• Medewerkers geen recht hebben op het respect van klanten
• Medewerkers alles maar moeten slikken van klanten

Als deze houding de boventoon voert stoppen medewerkers met het geven van service, sterker nog op dat punt aangekomen is werkelijke goede service welhaast onmogelijk, het beste waar klanten dan nog op kunnen hopen is beleefde maar oppervlakkige service.

5. Some customers are just plain wrong

Herb Kelleher maakt duidelijk dat zijn medewerkers op de eerste plaats komen, zelfs als het betekent dat hij klanten moet afwijzen. Maar is de klant dan niet altijd koning? "Nee dat zijn ze niet," zegt Herb. "En ik denk dat het het grootste verraad is wat een baas zijn medewerkers kan aan doen. De klant heeft het soms verkeerd. Dit soort klanten willen we niet. We schrijven ze met de mededeling voortaan met een andere maatschappij te gaan vliegen en onze medewerkers niet te affronteren".

De conclusie die Alexander trekt is dat ieder bedrijf die zijn medewerkers op de eerste plaats zet zal zien hoe zij op hun beurt de klanten op de eerste plaats zetten.

Blinde haat

Blinde haat, voor zover dat nog niet duidelijk was, is het wat extremistische moslims drijft tot de voor mij nog steeds ongelofelijke gruweldaden. Naast de 10 medewerkers van Charlie Hebdo, zijn er ook drie politiemensen en 4 klanten van een Joodse supermarkt vermoord. Dan heb ik het nog niet over de honderden, of zijn het misschien wel duizenden, die elders, buiten Europa, worden afgeslacht uit naam van de extremistische beleving van de islam

Gisteren zag ik de beelden op TV van de herdenking van de politiemensen in Parijs en de begrafenis van de supermarktbezoekers in Israël. Wat mij opviel toen ik de intens bedroefde familieleden van de politiemensen, Franck Brinsolaro, Ahmed Merabet en Clarissa Jean-Philippe zag, dat het mensen waren met diverse achtergronden, blank, zwart en moslim. Samen met de Joodse slachtoffers, Yohan Cohen, Yoav Hattab, François-Michel Saada en Phillipe Braham werd het mij plots duidelijk, dat de extremistische moslims echt iedereen willen uitroeien waarvan ze maar het vermoeden hebben dat die ze een strobreed in de weg zouden kunnen gaan leggen om de extreem gewelddadige wijze waarop zij hun geloof menen te moeten belijden een halt toe te roepen.

Als nu niet voor iedereen (lees: de verantwoordelijken voor onze veiligheid) als een paal boven water staat dat deze kleine maar zeer hardnekkige en gewelddadige groep dus een gezamenlijke vijand is, van blank, zwart, moslim, christen, jood, kortom van iedereen die gelooft in vreedzaamheid, verdraagzaamheid, respect voor elkaar, liefde en vrijheid (van meningsuiting), en dat nu de tijd van het met fluwelen handschoentjes aanpakken écht voorbij is, dat er nu tegen iedere vorm van radicalisering hard en daadkrachtig moet worden opgetreden, dan moet er ook niet verbaasd en vol ontzetting gereageerd worden als het straks (nog meer) gigantisch uit de hand gaat lopen. 

De politieagenten: Franck Brinsolaro, Ahmed Merabet en Clarissa Jean-Philippe

Joodse supermarktbezoekers: Yohan Cohen, Yoav Hattab, Phillipe Braham en François-Michel Saada

Tegeltjeswijsheid 149

Cartoons: Neem het allemaal 'ns niet zo zwaar!

In Memoriam: Francesca Hilton

De dochter van legende Zsa Zsa Gabor en de hotelmagnaat Conrad Hilton is op 6 januari onverwachts overleden aan een beroerte. Ze is 67 jaar geworden. Ze kwam vooral in het nieuws door de moeizame relatie de ze de laatste jaren met haar moeder en vooral met diens man Frederic von Anholt had, waarvan vele rechtszaken het gevolg waren. Haar vader Conrad is in 1979 overleden. Zsa Zsa leeft nog, hoewel in zeer slechte gezondheid, en hoopt 7 februari 98 jaar te worden.

Niemand van de familie Hilton heeft aanstalten gemaakt om de uitvaart te regelen, en dus zal het onmogelijke gaan gebeuren dat Frederic zich er over zal ontfermen. "Ik zal doen wat haar moeder gedaan zou hebben", zo verklaart hij. Zsa Zsa wordt niets gezegd over de dood van haar dochter, het nieuws zou teveel voor haar broze gezondheid zijn.

Daarmee herhaalt de geschiedenis zich, toen Zsa Zsa's zus Eva in 1995 overleed hebben ze hun moeder de toen 101 jarige Jolie Gabor dat nooit verteld. Jolie overleed in 1997, hetzelfde jaar als haar oudste dochter Magda.

Francesca Hilton

Francesca en Zsa Zsa in gelukkiger dagen

De voltallige familie in 1955:
Magda, moeder Jolie, Eva
Zsa Zsa, vader Vilmos en Francesca 

Zuur realisme

Sinds de gruwelijkheden van woensdag merk ik dat mijn grip op de werkelijkheid wat is zoekgeraakt. Als een wat sensitiever mens dan gemiddeld komen de dingen bij mij vaak sneller maar ook harder binnen. In mijn beleving is de wereld om mij heen nog wel hetzelfde, maar ervaar ik een soort surrealisme wat betreft de ademstokkende gebeurtenissen die elkaar in een rap tempo opvolgen.

Als eerste werd ik gisterochtend wakker met het nieuws, wat ik vaak half slaperig tot me neem en daardoor niet altijd de juiste context vat. Zo meende ik te horen dat Frankrijk 85.000 man op de been had gebracht om de twee terroristen die de moorden hadden gepleegd op te sporen. 85.000 is geen gewoon aantal in de normale wereld, toch? Ik heb dan zo'n Lord Of The Rings-scene op mijn netvlies. Later bleek dat dat dus echt waar was en ik het niet slaapdronken zelf in mijn gedachten had omgevormd. Zo'n aantal, daar kan ik niet over uit.

De dame die bij ons op het werk de retirade beheert, hield ons gaandeweg de dag bij ieder gebruik van de door haar aangeboden faciliteiten op de hoogte van wat er allemaal gebeurde in Frankrijk. Het maakte mijn surrealistisch gevoel alleen maar sterker. De twee terroristen hadden  zich samen met een gijzelaar verschanst in een drukkerij, inmiddels was er in Parijs ook nog een Joodse supermarkt binnengevallen door een andere terrorist en die hield de aanwezige mensen daar in gijzeling. Dit bleek dezelfde man te zijn die eerder een politieagente had vermoord. Hij kende de andere twee en de gijzeling was er om een vrijgeleide te kunnen afdwingen ten gunste van de moordenaars.

Ik kan dan niet meer normaal naar de wereld kijken. Bij het naar huis gaan melde mijn collega van de retirade dat de twee terroristen waren gedood, de gijzelnemer van de supermarkt ook, maar er waren ook doden te betreuren onder de gegijzelden. Dan moet je de metro nog in, mijn hoofd tolde. Het journaal bracht nog meer zaken aan het licht, dat de gegijzelde van de drukkerij een 26 jarige werknemer was die de hele dag in doodsangst heeft gezeten, maar gelukkig ongedeerd is. Maar dat er, buiten medeweten van de terroristen, nóg een werknemer was die had zich verstopt en hield de politie op de hoogte, zodat die op het juiste moment konden binnenvallen. In een film zou je het ver gezocht vinden.

Bij de beelden van de rennende mensen uit de supermarkt na de inval van de politie hield ik het weer niet droog, die blinde paniek deed me denken aan de gebeurtenis in Australië kort geleden, waar in een café mensen door ook zo'n godsdienstwaanzinnige werden gegijzeld. Er wordt uitgegaan dat er vier doden te betreuren zijn onder de gijzelaars, maar dat is nog niet helemaal zeker. Het voelt alsof er een soort buitenaardse invasie de wereld in zijn greep houdt.

Tel daar het feit bij op dat onze regering wist dat het luchtruim boven Oekraïne niet veilig was, maar dat ze het niet nodig vonden om daar de luchtvaartautoriteiten van op de hoogte te stellen, en dat het rapport over de aardbevingen in Groningen aantoont dat er nooit serieus naar de bewoners daar geluisterd is en er een soort 'old boys netwerk' van 10 mensen was die er de dienst uitmaakte, dan heb ik het gevoel in het Noord Korea van Kim Jong-un te wonen. Heel zuur realistisch nieuws allemaal.

Toen en Nu: Jamai Loman

Het hele gebeuren in Parijs en de nasleep ervan laten me niet los, het was dan ook mooi en goed dat woensdagavond ter verstrooiing het "Musical Awards Gala 2015" werd uitgezonden, waarbij met name William Spaaij in zijn dankwoord voor het winnen van een award aan de vreselijke gebeurtenissen eerder die dag refereerde. Goeie knul die William, hij heeft in het verleden wel meer zijn maatschappelijke betrokkenheid laten blijken. Maar in dit blogje staat de spot op Jamai Loman.

Jamai opende de show met een geweldig nummer met een ironische kijk op het hele musicalvak waarbij het naast plaagstootjes naar collega's ook aan zelfspot niet ontbrak. Het begon heel klein, Jamai op de rand van het toneel en eindigde met een enorm ensemble in een rijk gechoreografeerd lied. En ik dacht: 'wat is die jongen toch ongelofelijk goed!' Ik had dat wel al gezien in het theater waar ik hem in "Hello Dolly" en "Jesus Christ Superstar" zag schitteren en zijn weergaloze optreden als Judas in "The Passion"  afgelopen jaar, maar woensdagavond zat ik echt op het puntje van mijn stoel, zo fantastisch.

Vanwege mijn aversie tegen talentenshows op TV heb ik hem nooit de overwinning zien halen bij "Idols" in 2003, ik geloof zelfs dat het de eerste van een tsunami aan talentenshows was. Wat ik me wel herinner is dat er op een gegeven moment overal posters voor ramen hingen ten tijde van de finale met Jamai of Jim er op, de andere kandidaat. Twee jochies van een jaar of 16 die totaal onvoorbereid alle pers en aandacht over zich heen kregen. Gelukkig is het voor beiden uiteindelijk goed gekomen, popsterren zijn het niet geworden, maar alle twee zijn ze in de musicalwereld verzeilt geraakt, en met succes.

En nu 12 jaar later is Jamai niet alleen qua uiterlijk veranderd, maar zeer zeker ook als zanger en performer enorm gegroeid, vandaar een toen en nu van een pas 28 jarige.