Verrassing

Al in december 2011 schreef ik over het moeizame traject welke afgelegd moest worden om een CD-boxje van Shirley Bassey uitgebracht te krijgen. Was het eerst The Dame zelf die dwars lag, maar die bij nader inzien haar fiat gaf omdat de 7 onuitgebrachte nummers bij nader aanhoren tóch haar goedkeuring konden wegdragen. Was het daarna Capitol records die de opnames van het onuitgebrachte concert "Live At The Royal Albert Hall" uit 1973 niet wilde vrijgeven, zodat het 3CD boxje dan een 2CD boxje zou worden.

Daarna kwamen er allerlei overnames van diverse maatschappijen zodat de rechten van Shirley's repertoire tot 1966 bij de ene maatschappij lagen en die van 1967 t/m 1979 bij een andere met als direct gevolg dat het uitgesloten was dat het boxje ooit uitgebracht zou gaan worden. Richard Moore, een 'audio-restaurateur', had wel alle nummers van het boxje al zover klaar voor release, maar helaas...

Plotseling verschenen onlangs op een Bassey fanblog 3 eerder onuitgebrachte titels, die Richard klaar had voor het boxje, daar was ik erg blij mee, een niet gedachte uitbreiding van mijn Bassey-collectie. Ik zette een bedankje onder het blogbericht en sprak de wens uit dat de andere niet eerder uitgebrachte nummers ook eens op de blog zouden verschijnen of de nummers die enkel op vinyl waren verschenen. En gisteren hadden de lieverds van de Shirley Bassey fanblog me persoonlijk 2 kraakvrije gerestaureerde liedjes toegestuurd die eerder alleen als b-kantjes van singles zijn uitgebracht. Ik had ze wel, maar met kraakjes, tikjes en andere bijgeluiden. Het gaat om de nummers "Runaway" uit 1976 en "Copacabana" uit 1979.
Wat geweldig leuk dat ze dat zomaar uit zichzelf gedaan hebben, ik vond het een grote verrassing!

"Copacabana" uit een TV-show van Shirley Bassey.
Choreografie en zingen of zelfs maar playbacken tegelijk
is té ingewikkeld voor La Bassey, dan alleen maar wat er
gezongen wordt uitbeelden. 

De rups die een vlinder werd

"Zo dun zijn als een rietje, zo mager als een plank. Dat is wat ik zou willen, slank, slank, slank"

Corrie van Gorp, 1977

Mijn middelbare schooltijd was dus niet zo heel leuk hebben we uit voorgaande jubeljaarblogjes geleerd, tel daar mijn hang naar comfort food bij op en de uitkomst is een 16 jarige met weliswaar een diploma op zak, maar ook met overgewicht. Op een bepaald ogenblik kreeg ik o.a. een foto onder ogen van iemand in zwembroek wiens gezicht je niet kon zien omdat ie in een kinderwagen keek, en waarvan ik, in mezelf of hardop, dat weet ik niet meer, zei: "Jezus! Wie is dát?" Ik bleek het zelf te zijn.

Het was een vrij confronterend moment, en ik besloot er iets aan te gaan doen. Ik werkte en zat 2 dagen in de week op school en had het op beiden naar mijn zin, ik zat wat dat betreft beter in mijn vel en dus was het een goed moment om een dieet te beginnen. En áls ik eenmaal besloten heb ergens voor te gaan doe ik dat ook met volle overtuiging. Zo kon het gebeuren dat ik binnen een klein jaar 20 kilo was afgevallen. Kleding moest daar waar mogelijk worden ingenomen door mijn moeder of gewoon vervangen. 

De nieuwe slanke ik kreeg met een ander aspect te maken, namelijk dat mensen anders naar me gingen kijken. Ik was daar niet op voorbereid en wist niet zo goed wat ik er mee moest, van binnen zat nog het dikke onzekere jongetje, maar dat strookte niet met wat men zag. Dat heeft vanaf dat moment steeds als een enigszins schizofrene rode draad door mijn adolescente leven gelopen. Wat men zag was anders dan wat ik in werkelijkheid was. Men dacht een jongmens te zien die 'on top of the world' was en niet of nauwelijks benaderbaar, terwijl het allemaal onzekerheid en verlegenheid was. Het heeft voor vreemde situaties gezorgd van totaal onbegrip, foute personen en mensen die verbaasd constateerden: "Aidan is best wel aardig." Aan de andere kant gebeurden er ook veel leuke onverwachte dingen die vlinders eerder overkomen dan rupsen en waar ik met een glimlach aan terugdenk. 

Terugkijkend en wetend wat ik nu weet (die uitdrukking verfoeide ik altijd, maar je moet ouder worden eer je de strekking ervan op waarde weet te schatten) had ik er veel meer van moeten genieten in plaats van onzeker en bang voor afwijzing te zijn en het oordeel van anderen veel belangrijker te vinden dan wat ik zelf vond en wou. Een zekere man van de wereld ben ik nooit geworden, maar mijn plaats waar ik op m'n best ben heb ik met vallen en opstaan gevonden. Het is goed zo.

Juli 1981 - Mei 1982

Tegeltjeswijsheid 160

Later is nu

Toen ik vorig jaar het theaterprogrammaboekje doorbladerde om mooie voorstellingen uit te zoeken, viel mijn oog op de voorstelling "Later Is Nu" , een voorstelling met liedjes uit de jaren 50 en 60, dat op zich vond ik al een heel leuk gegeven, en de namen Joke Bruijs en Charly Luske trokken me over de streep. Joke is natuurlijk een vrouw met zo'n staat van dienst, dat ik al langere tijd de wens had om 'iets' met haar te willen zien. Charly kende ik van de songfestivalvoorronde in 2004 en ik heb hem al eens in het theater gezien in de musical "The Full Monty". Zijn hele voice-avontuur heb ik niet meegekregen omdat ik niet van dat soort programma's hou, maar ik vind hem een geweldige zanger dus zo'n liedjes programma met in ieder geval deze twee kanjers leek me een goede keus.

Naast Joke en Charly deden ook Jacques Herb, Erica Yong en Jacques d'Ancona mee. Jacques Herb kende ik als de smartlappenzanger uit de jaren 70, Jacques d'Ancona was het eerste jurylid met een mening en Erica Yong kende ik niet. Deze 5 mensen hebben samen met een geweldige liveband ons een fantastische avond bezorgd. Jacques d'Ancona praatte de avond aan elkaar met anekdotes en wetenswaardigheden uit de jaren 50 en 60 en hield interviews met de artiesten. Het was een openbaring om Erica te leren kennen, wat een geweldige zangeres! Die stem, die uitstraling, van Anneke Grönloh tot Shirley Bassey, ze kan het allemaal. Ik mag Jacques Herb na gisteravond nooit meer als smartlappenzanger bestempelen, de man kan zoveel meer, een Cliff/Elvis battle met Charly, hij draait er zijn hand niet voor om.

Solo en in diverse combinaties met elkaar namen ze ons mee door ruim 20 jaar muziek, van carnavaleske hits uit ""T Schaep Met De 5 Pooten"  tot een prachtig gezongen "Non Je Ne Regrette Rien" door Joke. Erica die meeslepend "La Mama" van Corry Brokken inzet waar Charly tegenin zingt met Heintjes "Mama", heel hoog en loepzuiver. Natuurlijk konden we niet om het onvermijdelijke "Manuela" van Jacques Herb heen, het enige lied uit de jaren 70 volgens mij in deze voorstelling. Met snik in de stem en met spetterende t's bracht hij het lied wat een onverwacht hoogtepunt van de avond bleek. Bejaarde mensen rezen als één man op uit de zaal en er was er zelfs één bij die een sjaaltje tevoorschijn toverde met Jacques' naam er op, geweldig om te zien zoveel enthousiasme.

We hebben genoten van zoveel vakman/vrouw-schap en het plezier wat ze er met elkaar in hadden. Het was een goede keus, het was heerlijk om Joke en Charly te zien, kennis te maken met Erica, en Jacques en Jacques beiden te zien in een heel andere hoedanigheid als dat waar we ze van kenden.

6 Oktober 1965

In mijn geboortejaar heeft er op 6 oktober in Rotterdam bij het Zuidpleinflat een ongeval plaatsgevonden, de toen 20 jarige Koos Bosch was bezig met voegen toen één van de kabels van het bakje waar hij instond brak en hij 35 meter van de bovenste etage naar beneden viel. Een boom naast de ingang van de flat brak zijn val. Koos is toen met een schedelbasisfractuur en een verbrijzelde enkel opgenomen in het ziekenhuis, ook is hij een nier kwijt geraakt.

Het ziekenhuis had niet veel hoop voor Koos, ze hadden hem min of meer al afgeschreven, maar na 6 weken kon hij toch naar huis. Toen hij in coma lag heeft zijn werkgever geprobeerd om hem een handtekening onder zijn ontslagbrief te laten zetten, omdat het de baas allemaal te veel ging kosten. Koos' moeder en de artsen hebben de werkgever hardhandig uit het ziekenhuis verwijderd. De hele gebeurtenis werd breed uitgemeten in de kranten van die tijd, en Koos heeft alle artikelen in een schriftje ingeplakt.

De boom die zijn redding was is kort na de val gekapt. Steeds als Koos de plek passeerde moest hij denken aan die onfortuinlijke dag van toen, en nu na 50 jaar mocht hij op dezelfde plek een perenboom planten. "Ik moet wel een engeltje op mijn schouder hebben gehad" memoreert Koos.

Koos plant de perenboom op de plek waar hij 50 jaar geleden terecht kwam na zijn val.

Nutteloze weetjes

Power naps zijn goed voor je geheugen. Je hersens slaan
recent verworven informatie op terwijl je slaapt. Een
middagdutje kan je leervaardigheid dus verbeteren
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Bill Murray zou de stem van Shrek inspreken, maar toen
Dreamworks het overnam casten ze Chris Farley die 90% had
ingesproken toen hij overleed. Mike Myers kwam in zijn plaats
en sprak alles opnieuw in om daarna te besluiten om alles
nog eens te doen met een Schots accent.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Elon Musk, CEO van Tesla Motors voorspelt dat over enkele
decennia het besturen van auto's illegaal wordt. Zelfrijdende
auto's zijn dan zo veel veiliger dan handbestuurde auto's dat
het strafbaar zal worden.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Lego en Duplo zijn zo ontworpen dat als kinderen opgroeien
ze met beiden kunnen blijven spelen. Duplo is 8 keer groter
dan Lego, maar de blokjes passen op elkaar.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Introverte mensen produceren meer speeksel dan extraverte
mensen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
In een dierentuin in Japan hebben ze kleine gaatjes gemaakt
in het otterverblijf, zodat mensen 'handjes kunnen schudden'
met de otters en ze vis voeren.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Je hersens nemen zo'n 10 seconden voor je het zelf door hebt
al een besluit, Sommige wetenschappers zien daarin het bewijs
dat vrije wil slechts een illusie is.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De 7 jarige Lexia Woods was zo van streek dat haar favoriete
American footballplayer, Jimmy Graham van de New Orleans
Saints, naar de Seahawks was gegaan dat toen een video waarop
ze daarover aan het huilen was hem onder ogen kwam, Jimmy
besloot om Lexia en haar familie naar Seatle over te laten komen
om zijn eerste wedstrijd bij te wonen. Hij vertelde dat haar liefde
voor hem één van de grootste momenten uit zijn leven was.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Jon Bon Jovi heeft een 'Betaal-wat-je-kunt' restaurant in New
Jersey, "Soul Kitchen". Je betaald voor je eten met een donatie,
maar als je niet kunt betalen, doe je in ruil voor het eten
vrijwilligerswerk.

Airbus A320

Weer een schokkende ramp met een vliegtuig, 150 mensen zijn omgekomen in een moeilijk bereikbaar bergachtig gebied in Zuid Frankrijk. Families, vrienden en bekenden van 150 mensen horen het verschrikkelijkste nieuws wat je maar kunt horen.

Wat mij persoonlijk erg raakte waren de 16 middelbare scholieren en 2 leraren van het Joseph-Köning Gymnasium uit Haltern Am See die zich aan boord bevonden. Zij hadden een uitwisselingsproject met scholieren uit Spanje, de Spaanse scholieren waren in Duitsland geweest en de Duitse scholieren waren nu met hun leraren op de terugreis van hun bezoek aan Spanje. Een week lol gehad met leeftijdgenoten, vol verhalen en indrukken weer naar huis, en dan deze tragedie.

Vanzelfsprekend is het voor alle 150 slachtoffers even verschrikkelijk, 150 levens zo bruut afgebroken. Ik wens de families, de vrienden, de collega's, de schoolgenoten, de bekenden van al deze mensen ongelofelijk veel sterkte toe in deze zeer moeilijke tijd.

Oma Toni

Vrijdagochtend werd ik wakker met op het journaal het bericht dat een 96 jarige vrouw in Amsterdam was geslagen en neergestoken. Bij zo'n bericht reageer ik als verlamd en mijn brein weigert dan dienst. Welke #!*#!!** doet zoiets? De #!*#!!** bleek een 24 jarige man uit Arnhem te zijn die speciaal naar Amsterdam was gereisd om daar zijn vader te straffen door een willekeurig iemand neer te steken. Lees die laatste zin nog gerust even een paar keer over.

Het willekeurige slachtoffer was de 96 jarige oma Toni, die met haar rollator op straat liep toen ze door #!*#!!** werd geslagen en meerdere keren in haar buik werd gestoken. De hoogbejaarde dame wist haar woning te bereiken en belde daar de politie.

Oma Toni ligt nu in het ziekenhuis en haar situatie is zorgelijk, ze ligt aan de hartmonitor en krijgt sondevoeding omdat haar darmen door de steekpartij zijn geperforeerd. "Als ze wakker is, is ze heel scherp" zegt haar kleindochter Nienke. "Ze is nog steeds zichzelf, maar ze is heel gefrustreerd en windt zich op, dat komt onder andere omdat ze door de beademing niet echt duidelijk kan maken wat ze wil". "Het is een aanslag op mijn leven" zei ze letterlijk, vertelt Nienke. "Ze vindt het onvoorstelbaar."

"Het staat een beetje stil, haar lichaam wil het niet goed oppakken. Het is niet zo dat het heel hard achteruit gaat, maar haar toestand is kritiek, het kan twee kanten op. De geschrokken familie houdt hoop maar het is bijna onmogelijk dat iemand van 96 hier nog van hersteld."

Ik hoop dat het oma Toni gegund is om van deze zeer lage laffe daad te herstellen, en zend haar en haar familie en iedereen die haar dierbaar is warmte en liefde toe.

Oma Toni

Arbeid adelt

"You better work"

RuPaul, 1993

Dus na het behalen van mijn diploma wilde ik gaan werken, mijn ouders lieten er geen misverstand over bestaan dat er dan ook gewerkt diende te worden, geen gelantefanter. Dat was ik ook niet van plan, maar bij voorbaat maakten ze zich al druk, rode hoofden, stemverheffing, zodat ik ook maar niet voor een moment zou denken dat thuis zitten een optie was. Op 1 juli 1981 startte ik bij de firma Waaijer, afdeling vleeswaren bij de Konmar in de Waldorpstraat. Ik had ook een sollicitatie bij V&D lopen en die nodigden me uit om op 7 juli 1981 te solliciteren, 25 augustus had ik een tweede gesprek en op 10 september 1981 ben ik begonnen bij V&D.

Ik heb op diverse afdelingen gewerkt, maar vanaf 1983 ben ik tot de dag van vandaag werkzaam op de boekenafdeling. Hoewel, niet aan één stuk door. Ik was jong, zag er goed uit, had het geld nodig, dus toen ik de kans kreeg om bij Holland Casino te solliciteren greep ik die kans aan. Ik werd aangenomen en op 1 februari 1991 startte ik er als zaalassistent, dat was op mijn eigen verzoek, in eerste instantie wilden ze me de croupieropleiding laten volgen, maar ik stelde dat ik als zaalassistent het bedrijf beter in al zijn gelederen leerde kennen. Die eigenwijzigheid ontplofte in mijn gezicht. Van de glitter en glamour die er voor mij als 25 jarige aankleefde, bleek bitter weinig overeind. Als zaalassistent ben je de voetveeg van het casino, je moet op belletjes reageren, op de grond gevallen fiches op commando oprapen, asbakken legen, spelautomaten vullen en legen, geld wisselen voor de gasten, drankjes rondbrengen, koper poetsen, kortom dat was niets voor mij. Ik heb nog een poging gewaagd om alsnog in de croupieropleiding te komen maar dat ging nu niet meer, dus na 3 weken was mijn avontuur in het casino voorbij, ik ben er uit eigen beweging weg gegaan.

Geen werk! Ik woonde inmiddels op mezelf en ging dus naar uitzendbureaus, moest ook een uitkering gaan aanvragen, daarvoor moest ik naar het GAK. Ik reed die tijd in een BMW, en die zette ik een straat verder ik wilde niet tot de stereotype uitkeringsgerechtigde behoren die z'n BMW op de stoep zette om zijn uitkering te halen. Ik heb één maand van de uitkeringsmogelijkheid gebruik gemaakt, toen kreeg ik via een uitzendbureau werk aangeboden bij Foot Locker. Dat was echt iets verschrikkelijks. Het is een sportschoenenzaak en ik heb daar helemaal niks mee. Bovendien was daar niet echt iets wat leek op een personeelsvriendelijk beleid, je had gewoon nooit pauze! Je propte een hapje brood naar binnen als je toch voor een klant schoenen moest zoeken, en voor mij leken die schoenen allemaal op elkaar. 

Inmiddels was mij via voormalige collega's van V&D ter ore gekomen dat de leiding lucht hadden gekregen dat mijn casinoavontuur niet zo goed was verlopen en ze wilden me terug. Ik belde met personeelszaken van de vestiging in Rijswijk, waar ik voor het laatst had gewerkt, kon komen voor een gesprek en per 1 mei 1991 was ik weer werkzaam bij V&D, helaas konden ze het niet laten aansluiten op mijn vorige periode omdat er 3 maanden tussen had gezeten zodat ik dit jaar niet 34, maar 24 jaar bij V&D werk. 

Omdat V&D zich toen ook al aan de wet diende te houden werd er vanuit het boekenvak geëist dat ook de boekverkopers bij V&D in het bezit moesten te zijn van het Vakdiploma voor de Boekenbranche. V&D probeerde dat te omzeilen omdat het best een kostbare opleiding was, maar toen er werd gedreigd dan geen boeken meer te leveren gingen ze overstag en werd ik in de gelegenheid gesteld de opleiding die eigenlijk 3 jaar duurde in 1 jaar te doen. Naast de lesstof werd van ons ook verlangd dat we een hele stapel boeken gingen lezen. We kregen 3 examens en die legde ik met goed gevolg af, dus ontving ik het diploma. Leuk detail is dat ik mijn huidige leidinggevende van de opleiding ken, dus toen hij zo'n 9 jaar geleden naar ons pand kwam herkenden we elkaar van de boekenopleiding.

En nu zit ik in een wat onzekere positie wat mijn werk betreft er is genoeg over te doen in de media, ik heb er ook al wat blogjes aan besteed. Ik heb, volgens de huidige maatstaven, 2/3 van mijn arbeidzaam leven volbracht, het grootste gedeelte zit er dus op, en ik had verwacht het tot het eind bij V&D vol te kunnen maken, ik werk op een leuke afdeling (boeken/entertainment), maar zie ook wel dat het zo niet verder kan. Het is ongelofelijk stil, mede door de wijze waarop V&D zich momenteel opstelt naar de medewerkers haken klanten af, en het bedrijf heeft veel verkeerde keuzes gemaakt in het verleden waardoor de situatie is zoals ie nu is. Daar helpen loonoffers ook niet tegen. Ontslag en/of winkelsluitingen dreigen. Faillissement is niet uitgesloten en volgens mij zelfs de meest voor de hand liggende volgende stap. We zullen het zien.

Monologenfestival

Mo-no-lo-gen-festival, ik las in eerste instantie mon-go-len-festival, sterker nog, ook toen ik al wist dat het monologenfestival was, omdat ik er heen zou gaan vanwege het feit dat vriend Rick er een monoloog had geregisseerd, moest mijn brein die mongolenfestival bleef lezen steeds gereset worden. Het stelde me enorm gerust, dat meer mensen dat hadden.

Voor dat het zover was had ik eerst een gezellige middag met vrienden Talitha en Jan die ik al veel te lang niet had gezien, lekker bijgekletst, even een wandelingetje gemaakt met Feddy hun hondje, die op mijn huis paste toen wij bij Rasa Sayang zijn gaan eten alvorens ons naar Rotterdam te begeven naar theater 't Kapelletje waar het monologenfestival zou plaatsvinden. Leuk was ook dat Christian, Rick en Harry Talitha en Jan gingen leren kennen in real live, zij kenden elkaar tot gisteravond alleen van Facebook.

Het is een erg leuk pittoresk min of meer verborgen theatertje, waar we een viertal monologen zouden gaan zien en 3 'eendagsvliegen'. De eendagsvliegen waren acteurs en regisseurs die pas 's-ochtends aan hun monoloog begonnen om die 's-avonds te spelen. Er was een thema aan de avond verbonden en dat was 'macht', alle monologen gingen over macht in al zijn vormen. Het waren losstaande voorstellingen die toch op ingenieuze wijze met elkaar verbonden waren. Er waren er bij die ik niet zo goed begreep, maar er waren ook monologen bij die me zeer ontroerden of die er goed inhakten.

Om met de door Rick geregisseerde monoloog te beginnen: Dat ging over een vrouw die bij haar ex inbreekt en in een dialoog met zichzelf zich afvraagt waar de grens van het ontoelaatbare ligt, hoe ver ga je? Actrice Patricia Oskam speelde die vrouw en ik heb haar al vaker gezien in Rick's stukken, maar dan altijd in een ensemble. Rick werkt vanuit zijn (voormalige) beroep met mensen met een lichte beperking en deze vrouw heeft veel in haar mars, ik heb haar zien groeien in de loop der tijd, en ook nu weer had ze zichzelf, onder Rick's regie, overtroffen. Ze zette op voortreffelijke wijze een vrouw neer die met zichzelf in conflict was, durfde pauzes te nemen, had humor, was sardonisch en soms zelfs beangstigend.

Anja van Rooijen speelde een vrouw die terugkijkt naar haar middelbareschooltijd waar haar klas een leraar tot waanzin en uiteindelijk zijn ondergang dreef. Ze wilde het niet, maar ze durfde zich ook niet buiten de groep te plaatsen en deed dus mee, op latere leeftijd komt ze in gewetensnood.
Nadine Baadjou vertelde over haar leven en keuzes en vergelijkt die met het leven van haar opa die in het Jappenkamp heeft gezeten, indrukwekkend. Lotte Kok schreeuwde de frustratie van zich af over de onverschilligheid en het wegkijkmechanisme wat de moderne mens heeft, het raakte, maar Lotte zou nog wat aan haar articulatie kunnen werken.

Bij de eendagsvliegen was ik erg geraakt door het spel van een man die zijn eigen spraaktherapie naspeelde nadat hij een herseninfarct had gehad, ontroerend mooi, helaas weet ik zijn naam niet. Ook weet ik niet de naam van de jongeman die als Griek gekleed de komische wat cabareteske noot van de avond was en die het waagde vriend Harry in zijn spel te betrekken. Harry is een beminnelijk en aimabel mens, is nu dramadocent, heeft vroeger zelf geacteerd, maar voor hem is er geen grotere gruwel dan in een voorstelling betrokken te worden, en toch is hij vanuit het verleden professioneel genoeg om het toch te ondergaan, wij die hem kennen zien echter de weerstand in zijn houding en blik, maar toch, hij doet het.

Alles bij elkaar vond ik het een geslaagde avond met mooie, ontroerende, confronterende en onverwachte momenten, en bovenal met geweldig leuke vrienden waarvan sommigen elkaar, zoals gezegd, voor het eerst ontmoetten.

Het decor

Jan, Talitha, Harry en Christian 

Jan en Talitha in gesprek met regisseur Rick

Drieluik van Harry's glorieuze moment.

Herinnert U zich deze nog? #71

WHITE SOXX

"VERSAILLES"

1981
Aantal weken: 4
Hoogste positie: 28

Franse musici Frédéric Mercier en David Fairstein werden geïnspireerd door een modeshow waarin jeans werden gecombineerd met kleding uit de 17e eeuw en het merkwaardige verhaal uit 1901 waarin twee toeristen in het kasteel van Versailles naar een schilderij keken en een geheime toegang tot het verleden ontdekten. Deze twee losstaande zaken samen maakten dat ze deze single opnamen, met z'n tweeën, het is dus duidelijk een studioproject. Frédéric heeft alle koortjes zelf ingezongen zodat het als een heel koor klinkt.

Destijds ging het gerucht dat deze single een opname was van Freddie Mercury van Queen onder pseudoniem, (Freddie Mercury-Frédéric Mercier het lijkt zelfs op elkaar), en dat gerucht is zeer hardnekkig, want zelfs als Frédéric heden ten dage op internetfora verteld dat het lied van hém is als iemand Freddie weer eens noemt in dit verband wordt hij niet geloofd. 

Het lied kun je zien als een minimusical van iets meer dan 4 minuten (er is ook een 8 minuten versie) en is alleen in Nederland een kleine hit geweest, maar staat sinds 2000 echter wel steeds in de bejubelde jaarlijkse Top 2000, met in 2003 713 als hoogste notering. Het is voor White Soxx de enige single gebleven. "Het was een flop", zegt Frédéric desgevraagd waarom ze nooit meer iets onder de naam White Soxx hebben uitgebracht. "Niemand heeft ons nog gebeld met de vraag of we nog iets wilden doen".

Ik heb het altijd een geweldig nummer gevonden. 

Zij die gaan sterven groeten u

Enige tijd geleden werd met veel bombarie de Persoonlijke Gezondheidscheck gelanceerd, een site waar heel lang door vele deskundigen aan gewerkt was, en waardoor je door vragen te beantwoorden inzicht kreeg in hoe gezond je was. Ik heb die check es gedaan, de basischeck, die is gratis, voor verdere checks dient betaald te worden. In 25 minuten beantwoord je diverse vragen over van alles, en dan komt er binnen 24 uur een gezondheidsrapport uit.

Nou....ik heb geen lichamelijke klachten, gezonde longen ( ik heb nooit gerookt) en mijn alcoholgebruik is 'verstandig', en dan heb je alle positieve zaken ook wel gehad. Mijn eetgedrag en gewicht 'kan gezonder', mijn beweeggedrag is 'onvoldoende', mijn motivatie om gezond te leven 'kan gemotiveerder' en mijn mentale fitheid is 'licht uit balans'. Bent u daar nog? Ik haast niet meer als ik het zo lees.

Bij ieder onderdeel staat advies, en hoe je 'aan de slag' kunt, je wordt doorverwezen naar diverse instanties en boeken en cursussen worden aangeraden, maar ondanks dat mijn gewicht volgens het rapport 'gezonder' kan, stond er ook letterlijk als advies dat mijn huidige gewicht mijn 'streefgewicht' was (??) en dat ik al goed was afgevallen, 'ga zo door' zelfs. Dat sprak elkaar natuurlijk tegen al is er een minieme kans dat ik het e.e.a. zelf verkeerd heb ingevuld.

Dat ik mentaal wat uit balans ben is wel te verklaren, de langzame doodsstrijd van de firma waar ik werk duurt nu al 10 weken, dat geeft enige onrust, maar ondanks die wankele geestesgesteldheid weet ik zelf ook wel dat ik wat te zwaar ben (stresseter/snoeper) en was ik zelf al aan de slag gegaan tegen de overtollige kilo's, maar meer bewegen, dat gaat er niet meer inzitten, ik heb 24 jaar van mijn jonge leven 4 avonden per week in de sportschool doorgebracht, en ik heb er zó geen zin meer in. Het lichaam blijft in vorm zolang je maar duwt, hangt, pompt en tilt, maar als je na 24 jaar denkt; 'Het is wel goed zo', herinnert niets meer aan het eens zo pronte lichaam. Het ondankbare lichaam vergeet snel.

De nieuwe schoentjes

Gisteren vanzelfsprekend eerst mijn burgerplicht gedaan en gestemd, om vervolgens het gehuurde Greenwheelsautootje op te halen om samen met mijn moeder en mijn zus naar Rotterdam te gaan om daar voor mijn moeder schoenen te gaan kopen.

Na de geslaagde operatie vorig jaar is de doorbloeding van mijn moeders benen weer sterk verbeterd, met als direct gevolg dat de kleine adertjes in haar teentjes ook weer doorbloeding kennen wat pijnlijk is bij het dragen van niet de juiste schoenen. Er was één paar schoenen die ze verdroeg nadat ze die zelf verknipt had, het was geen gezicht en de arts had er ook met een schuin oog naar gekeken en gezien en gezegd dat die schoenen totaal niet meer geschikt waren en ook geen steun meer gaven, ze had ze al een paar jaar. Nieuwe schoenen, gekocht in de afgelopen jaren, verdroeg ze niet, die stonden onaangeroerd in de kast. De arts raadde haar aan om naar Livit op de Goudsesingel in Rotterdam te gaan.

Gedrieën gingen we op weg en als door een wonder was er een plekje voor de deur van de winkel. Mijn zus begeleidde mijn moeder naar binnen en ik ging een parkingticket halen. En daar stuitte ik op, voor mij, iets nieuws, je moest het kenteken invoeren. Nou wist ik van mijn eigen auto al nooit het kenteken, dus van een huurauto al helemaal niet. Dus ik terug naar de auto, die een stukje verder stond, en als een mantra het kenteken herhalend weer naar de parkeermeter. Mooi systeem, er hoeft ook geen bonnetje meer achter het raam, van dit vernuftig nouveauté was ik zó in de war dat achteraf bleek dat ik gewoon vergeten was de auto op slot te doen, in hartje Rotterdam...

In de winkel werd mijn moeder geholpen door zeer vriendelijk en deskundig personeel, haar voeten werden gemeten en bekeken en er werden een aantal dozen met de juiste schoenen gepakt om te passen. er was zelfs een rollator aanwezig zodat ze kon lopen zoals ze gewend is. Het tweede paar wat ze paste en middels een stukje lopen ging testen bevielen haar het meest. Ze hield ze gelijk aan, en de oude verknipte schoenen werden daar weggegooid, ook om niet in de verleiding te komen om ze toch maar weer aan te doen.

Om te vieren dat ze dan eindelijk schoenen heeft kunnen vinden waar ze pijnloos op kan lopen, trakteerde ze ons op een lekker gebakje bij de koffie. En eenmaal thuis was ze zeer in haar sas met de nieuwe schoenen, en merkte ze vrijwel meteen het verschil met de oude, op een positieve manier.

De nieuwe schoentjes

en gebak om het te vieren!

Tegeltjeswijsheid 159

Zeg het met cupcakes

Hoewel ik zeker één iemand kan opnoemen die gisteren niet zo blij was met de Nederlandse Spoorwegen, vanwege weer een vertraging, ik noem geen namen omdat het vriend Christian was, vond ik het hartverwarmend om te lezen dat afgelopen zondag 3 reizigers met zelfgebakken cupcakes met de trein door het land gingen om NS medewerkers een hart onder de riem te steken.

De traktaties voor conducteurs, machinisten en servicepersoneel was voorzien van de tekst 'respect voor treinpersoneel NS'. Dit had te maken met de mishandelingen waarmee het personeel te maken krijgt, met name door zwartrijders. Ben je als zwartrijder al een heel sneu figuur, als je dan gesnapt wordt, wees dan een echte vent of een echt wijf en erken dan dat je hebt gegokt en verloren. Als je de conducteur of conductrice dan in elkaar gaat slaan ben je een foutje van moeder natuur. Het leed voor de getroffenen is niet te overzien en de vraag is of ze na de herstelperiode nog wel aan het werk kunnen.

Het gebaar van deze reizigers met de cupcakes moet de NS medewerkers goed hebben gedaan, toen Onica op mijn werk vorige maand langs kwamen om ons een hart onder de riem te steken werd dat door mijn collega's en mij zeer gewaardeerd. Het is heel fijn om te weten dat er in deze verwarrende tijden nog steeds mensen zijn die aan anderen denken.

Ik ga op reis en ik neem mee...

"Hooray Hooray it's a holi-holiday"

Boney M, 1979

Tegenwoordig vinden veel mensen dat zij en vooral hun kinderen recht hebben om op vakantie te gaan, een woning, eten, drinken, slapen en op vakantie gaan in die order van belangrijkheid moet je het zien, en dan vooral naar het buitenland. Het is een soort van status of zoiets, daar ben ik nooit gevoelig voor geweest. Als opgroeiend kind zijn er jaren geweest dat wij inderdaad voor een week of 2 onze domicilie elders zochten, maar ook jaren dat er, ik denk vanwege de financiële situatie, geen sprake van was, en ik heb dat nooit als iets vreselijks ervaren. En nog ben ik iemand voor wie op vakantie gaan niet echt hoeft, en zeker niet langer dan 1 week, ik ben erg graag thuis. Ik ben meer van de korte tripjes, een midweekje, een weekendje, daar kan ik intens van genieten. 

Mijn eerste herinneringen aan vakantie zijn van eind jaren 60 begin jaren 70, toen zijn we naar Eerbeek en Hierden gegaan. Eerbeek in 1969 want ik herinner me vaag dat mijn zuster Els zich daar toen verloofde, en dat de hele familie er in de omtrek op vakantie was en dus het feest konden bijwonen. Of Hierden nou daarvoor of erna was weet ik niet meer, wel dat de zoon van mijn vader er een brommerongeluk kreeg. Deze twee vakanties begonnen beiden met ome Piet van de overkant die ons in zijn Amerikaanse wagen weg bracht, verder heb ik er wat flarden aan losstaande herinneringen aan. 

In 1973 of 1974 zijn we naar Wapenveld op vakantie geweest naar Pension 'Het Hoge Dak', dat was een ouderwets pension waar de pensionhoudster iedere avond voor de gasten eten kookte. In 1975 zijn we voor het eerst naar het buitenland gegaan, naar Parijs, met de trein alwaar ome Baan en tante Bes met hun kinderen ons opwachtten, zij waren al eerder vertrokken en hebben ons alle bezienswaardigheden laten zien, ome Baan had er ooit gewoond. Ik ben later nog 2 keer naar Parijs geweest en heb daar ooit al eens een klein blogje over geschreven.

Tot 1983 ben ik met mijn ouders op vakantie geweest, o.a naar Koblenz en Wenen, zoals gezegd niet ieder jaar. In 1980 ben ik met Els en een vriendin naar Ibiza geweest, de eerste keer vliegen, en dat zal nooit mijn hobby worden, het is snel, en dat is een voordeel natuurlijk, maar fijn vind ik het niet. Mijn eerste vakantie alleen met een vriend was in 1987 ook naar Ibiza, dat was nog in de tijd voordat het een doorgesnoven partyeiland was, hoewel het toen wel al langzaam begon. 

In 1997 voor het eerst naar Londen en dat bleek liefde op het eerste gezicht, ik vind Londen een geweldig leuke stad, ben er dan ook een aantal keren met diverse vrienden geweest, waaronder in 2011 met vrienden André, Edo en Talitha als verjaardagscadeau aan mij, en in het kader van het jubeljaar heb ik mezelf dit jaar een weekendje Londen cadeau gedaan. De reis der reizen was toch wel naar Toronto in Canada op uitnodiging van vriend Robert, kosten noch moeite werden gespaard het was als in een droom, bovendien mijn eerste reis buiten Europa vanaf 26 mei 2013 heb ik daar vanuit Toronto blogjes over geschreven.

Da afgelopen jaren met diverse lieve vrienden en vriendinnen geweldig leuke weekendjes en midweekjes doorgebracht, o.a. in Antwerpen, Barcelona, Schiermonnikoog, Ooij en het al genoemde Londen. Zoals ik in het begin van dit blogje al zei is dat voor mij de meest ideale manier van op vakantie gaan, al heb ik nog één wens, een droom zo je wilt, het lijkt me geweldig om een keer een cruise te maken, en dat is vanzelfsprekend langer dan een midweekje. Ook ooit een keer New York bezoeken is een stille wens, het mooiste zou zijn om die twee te kunnen combineren, aankomen met het schip met het Vrijheidsbeeld in zicht, zelfs als ik er aan denk krijg ik al vochtige oogjes.

Eerbeek 1969: de mode en haardracht uit die tijd prachtig
getoond door de dochter van mijn vader, vriendin Irene (zie blogje: De buurt)
en mijn zuster Els

Parijs 1975: tante Bes, Gerard, Barbara, ome Baan, ik
en mijn vader eten een ijsje

Oostenrijk 1979 met mijn moeder

Ibiza 1987 met de English girls Sue en Amanda. Die heule korte
broekjes konden toen...

Londen 1997 Madam Tussaud

Antwerpen 2011 met Jeroen

Barcelona 2012 met Talitha, André en Edo

Ooij en Nijmegen 2012 met Nadira, Rick en Christian

Politie! Aufmachen!

Er zijn verschillende manieren om te ontwaken, door de wekker, als je mag werken, ondanks dat o.a. werknemersrechten met voeten worden getreden en het bedrijf waar ik werk mede daardoor wekelijks rechtszaken heeft die ze verliezen maar daar geen lering uittrekken, blijf ik zeggen mág werken, door het gekwintelier van vogeltjes, gewoon uit jezelf, de meest natuurlijke manier van ontwaken of zoals ik gisteren, door de deurbel. Ik word met enige regelmaat gewekt door de deurbel, maar ervaring heeft mij geleerd daar niet op te reageren, omdat bij de entree van het appartementencomplex mijn bel links bovenaan is gesitueerd belt alles wat naar binnen wil daar aan, van schoonmaakploegen en SRV-mannen tot Jehova's getuigen. Na een paar keer 'Het Woord' geweigerd te hebben negeer ik niet aangekondigde aanbellers dus gewoon.

Om 7.30 op zaterdagmorgen verwacht ik echt geen bezoek, dus toen de bel ging dacht ik: 'Ja dáhág', en draaide me nog eens om, toen bij de derde keer de vinger aan de bel gelijmd leek, besloot ik toch maar even 'hallo' in de intercom te zeggen. "Politie! Wilt u de deur opendoen!?" Als de lange arm van de wet te kort blijkt om hun belangrijke werk te doen, en ik kan er een rol in spelen dat het recht zijn loop heeft door alleen maar simpelweg een knopje in te drukken zodat zij de plaats van het misdrijf kunnen bereiken, dan voldoe ik als goed staatsburger aan het verzoek. Toen ik vol van mijn sleutelrol in het oplossen van de misdaad weer naar bed wilde gaan, bleek dat de politie voor míjn deur stond!
Twee vrouw/man sterk.

Meteen werd het de door de wetshandhavers en verplegend personeel gehanteerde, iets te luide neerbuigende 'waar-denken-wij-dat-wij-mee-bezig-zijn-toontje' aangeslagen, toen de agent constateerde: "Goedemorgen, u bent met een taxi naar huis gekomen". "Nee hoor, antwoordde ik half lachend, "Kind, ik ben niet eens weggeweest". Zo makkelijk kwam ik er niet vanaf. "Doet u even slippers aan, dan kan de taxichauffeur zien of hij u herkent". Op weg naar boven om slippers aan te gaan doen, dacht ik wat iedereen denkt in zo'n situatie: 'Ik zit in Bananasplit! Ergens in een verborgen regiewagen zit Frans Bauer hikkend van de lach: "h-h-hij t-t-tr-trapt erin, hihihi". Zij dachten toch niet voor één moment dat ik net uit bed, zonder schmink, met ongestyled haar in het scherpe ochtendlicht toestemming zal gaan geven om dit op nationale TV uit te zenden? Onderwijl hoorde ik de agent tegen haar collega zeggen: "Nou die is duidelijk écht net wakker". De tijd dat ik op ieder moment van de dag en nacht fris en fruitig voor de dag kwam ligt als beginnend bejaarde duidelijk achter me.

Eenmaal weer beneden bleek de taxichauffeur met nóg een agent (het mocht wat kosten) beneden onder de galerij te staan en bij mijn aanblik zei: "Dat is 'm niet." "U zei laatste woning op de eerste etage" sprak de agent enigszins verwijtend, en tegen mij: "Nou ja , sorry, u kunt weer lekker gaan slapen".
Het was gelukkig nog vroeg, en ik ging er vanuit dat niemand van de buren dit tumult had gezien, maar toen ik later die dag boodschappen ging doen meende ik toch wat steelse blikken te zien en moeders die hun kinderen wat dichter tegen zich aantrokken. En werd ik bij Albert Heijn nu door de beveiliging in de gaten gehouden en gevolgd, of ben ik door deze ervaring paranoïde geworden?

In Memoriam: Terry Pratchett

De Britste auteur Terry Pratchett heeft meer dan 70 boeken geschreven, waarvan de meeste in het fantasy-genre waren. Heel bekend was zijn 'Discworld-cyclus'. Een vast handelsmerk van Terry was de humor in zijn verhalen.

Toen hij 59 jaar was werd bij hem een zeldzame vorm van Alzheimer geconstateerd. Hij was in verhouding een jonge patiënt, zo jong dat hij niet in aanmerking kwam voor een vergoeding van het medicijn Aricept dat aan Alzheimerpatiënten wordt verstrekt. Ik moest meteen denken aan vriend Christian die in 2013 zijn proefschrift 'Young Onset Dementia' heeft gepubliceerd, waarin hij zijn onderzoek beschrijft naar dementie bij jonge(re) mensen. Terry op zijn beurt noemde het een schande dat de fondsen voor onderzoek naar Alzheimer slechts 3 procent bedroegen van wat er aan kankeronderzoek werd besteed. Zelf schonk hij zo'n 640 duizend euro aan de Alzheimer's Research Trust.

Om aandacht te blijven vragen voor Alzheimer was hij heel open over zijn ziekte. Ondanks zijn ziekte zou hij blijven schrijven en vorig jaar zomer voltooide hij wat zijn laatste boek zou blijken een deel in zijn 'Discworld-cyclus'. 12 Maart is Terry thuis overleden, omringd door zijn familie, hij is slechts 66 jaar oud geworden.

André Rieu

De man kwam aanrijden in zijn scootmobiel, een grote man, en eenmaal aangekomen bij mijn toonbank vroeg hij: "Heeft u ook André Rieu?" "CD's of DVD's?" antwoordde ik. "DVD's". Ik toonde hem onze collectie. "Ik heb in het ziekenhuis gelegen", vertrouwde de man mij toe, "en toen ik thuis kwam waren al mijn DVD's gestolen, ik had ze allemaal".

De man ging zoeken en met een meegebrachte loep bekeek hij, met een lijstje uit zijn jaszak, welke DVD's hij zou aanschaffen. Hij kwam weer naar de toonbank en legde er zeven DVD's van André Rieu neer. "Het zijn toch wel allemaal DVD's?" vroeg hij me voor de zekerheid. "Ja hoor", stelde ik hem gerust. Hij begon uit te leggen dat hij aan kwaadaardige darmkanker was geopereerd en dat een week erna een stuk van zijn linkerbeen was geamputeerd, dat het niet gebruikelijk was om twee keer zo'n zware narcose te krijgen en de doktoren verbaasd waren hoe goed hij er uit was gekomen, maar dat zijn zicht, waarschijnlijk daardoor, erg achteruit was gegaan. En toen hij eenmaal weer thuis kwam bleek dus zijn gehele André Rieu collectie te zijn gestolen, en die ging hij nu van lieverlee weer compleet maken.

De man vertelde dit alles niet op een klagerige toon, hoewel hij er alle reden toe had, maar op een berustende constaterende c'est la vie-manier. "Je weet nooit wat je overkomt in het leven" zei hij
Uit onze verdere conversatie bleek ook dat de twee zware narcoses zijn verstandelijke vermogens geenszins hadden aangetast, Hij benoemde de verre van ideale positie waar het bedrijf, en wij daardoor ook, inzaten en deelde mee dat hij vroeger veel met Amerikaanse zakenmensen te maken had gehad en dat hij, zo bleek, uiteindelijk precies dezelfde uitkomst verwacht als mijn collega en ik ook verwachten.

Bij het afrekenen bleek door een fout in het kassasysteem dat de man onverwacht €10,- korting kreeg, ik gunde het niemand meer dan deze bijzondere man.

SS Rotterdam

Ze ligt al enige jaren aan de kade op Katendrecht, de SS Rotterdam, het voormalige vlaggenschip van de Holland Amerika lijn, en pas gisteren heb ik het schip samen met vrienden Jeroen en Philippe bezocht. De eerste reis maakt de het StoomSchip (SS) Rotterdam op 3 september 1959 met aan boord o.a. niemand minder dan kroonprinses Beatrix. De geschiedenis van het schip kun je hier lezen.

Wij arriveerden en ons viel de enorme grootte van het schip meteen op, met een uitnodigende lange en brede rode loper werden we als vanzelf het Lido restaurant ingeloodst om daar een bakkie te drinken met een lekker taartje erbij. Vervolgens wilden we het schip natuurlijk bekijken en dat gaat middels een audiotour waar we op speciale punten werden verwelkomt door hele lieve, geïnteresseerde en enthousiaste mensen die ons meenamen naar de werkelijk adembenemende zalen, geheel in jaren 50 stijl met verrassend veel kunst en vernuftige details die vaak kunstig zijn weggewerkt in het interieur. De grandeur van weleer is alom aanwezig. Ook hebben we de brug bezocht en de twee kleine museumpjes aldaar en vanzelfsprekend de vertrekken van de kapitein. Ook een leerzaam taalmoment toen ik pas daar, op die brug, ontdekte dat de term 'spreekbuis' een maritieme oorsprong heeft, een mens is nooit te oud om te leren.

De machinekamer hadden we wel voor ingetekend, maar door een kleine miscommunicatie hebben we die niet bezocht, maar daar werd direct alert op gereageerd, en prima opgelost.

Ik kan iedereen aanraden om dit prachtige schip te gaan bezoeken, je kan er ook dineren of zalen huren en er is een hotel.

Vervolgens zijn we met een aan boord verkregen wandelkaartje, die langs historische punten voert, naar Hotel New York gelopen en hebben ons daar verwend met een high tea. Zagen we aan boord in de theaterzaal Jort Kelder bezig met een, ik denk, TV-opname bij Hotel New York werden we Johnny de Mol gewaar, dus ons portie BNers hadden we ook weer gehad. Het was lenteachtig mooi dus heerlijk naar de Witte de Withstraat gelopen om bij het altijd gezellige Bazar een wijntje te drinken voor we het een dag noemden.

De rode loper die alle andere rode lopers overbodig maakt.

Het mooie trappenhuis

Alles in deze zaal/bar heeft rondingen

Zaal waar muziek gespeeld kan worden, en gedanst.

Afdalend van zo'n trap maak je echt entree.

Ziet u wel 

Als je op het schip rondloopt waan je je in de jaren 50.

Uitzicht vanaf het schip naar Rotterdam

Al wandelend komt de eindbestemming Hotel New York in zicht.