Jopie Parlevliet

Richard Groenendijk zag ik voor het eerst jaren geleden door het beeld schuiven bij het programma "Kopspijkers", waar hij enigszins lichtelijk in paniek riep: 'Hoe zou het toch met Mieke Telkamp zijn', de manier waarop hij die simpele vraag wist uit te bouwen tot een bijna nationaal vraagstuk bleef bij me hangen, dus toen ik in een herdenkingsprogramma van Robert Long een aantal artiesten liedjes van hem zag zingen herkende ik Richard die samen met de Belgische zanger Dieter Troubleyn eigenlijk als enigen de nummers Robert Long-waardig zongen.

Mijn collega Hans heeft vroeger in het theater gewerkt als licht,- en geluidsman en kan daar kleurrijk over vertellen, zo bleek hij dus ook met Richard te hebben samengewerkt, en hij raadde me aan om zeker eens naar het theater te gaan als hij weer een programma had, dat is nu een paar jaar geleden, en sinds het eerste theaterbezoek aan Richard was ik om. Wat een vakman, hij is niet alleen hilarisch grappig en ad rem, maar weet ook in ieder programma een gevoelige snaar te raken, in het eerste programma wat ik zag was dat de Joodse buurvrouw van zijn tante, Jo Citroen in oorlogstijd, die hij alleen in woord en gebaar prachtig neerzette.

Hij speelt al meer dan 15 jaar in de theaters, maar toch was hij nog geen nationale bekendheid, en dat was iets wat hem toch niet zo heel lekker zat, hij stak er vaak de draak mee in zijn shows, en volgens Hans, en ook naar eigen zeggen, heeft hij last van 'de ziekte van aandacht', dus toen hij de prestigieuze cabaretprijs Poelifinario ontving in 2012 en voor TV werd gevraagd zei ie volgens mij overal 'ja' op, niemand kon meer om hem heen, vaak in programma's van en met Paul de Leeuw, hij maakte een reportage van de Gay Pride, plotseling zag ik hem als één van de zeven dwergen voorbij komen en ook als zwarte Piet in sinterklaasfilms. Voor mijn gevoel schoot ie er een beetje in door, maar ik snap het ook wel weer aan de andere kant.

En nu zag ik hem op TV in een show als zijn alter ego Jopie Parlevliet, een, zoals hij het noemt, Rotterdamse tofelemoon. Jopie heb ik al in zijn theaterprogramma voorbij zien en vooral horen komen, hij doet haar al net zolang als ie op het toneel staat, maar nooit verkleed, altijd net zoals Jo Citroen, in woord en gebaar. Voor dit TV programma stapte Richard in de voetsporen van Dame Edna Everage, Margreet Dolman en Tante Es, en is verkleed als vrouw. Omdat er al zulke grote voorgangers zijn is dat best een risico, maar ik heb gekeken, en ik moet zeggen Jopie is voor mij met vlag en wimpel geslaagd, ik heb erg moeten lachen om sommige oneliners. Jopie ontving drie bekende Nederlanders en nog wat andere gasten, en Richard gaf al aan zoals de heren die Edna, Margreet en Es spelen ook al zeiden: 'Als Jopie durf ik meer te zeggen dan als Richard'. Ik blijf het zeker kijken, zeker omdat ik merk dat het programma nog nieuw voelt en er nog veel meer inzit dan in deze eerste aflevering te zien was.

Jopie Parlevliet

Richard Groenendijk

Tegeltjeswijsheid 167

Douze points

"Beaux messieurs, belles dames, musique au programme. Chanteurs, à vos gammes, 

que le meilleur gagne"

Telex, 1980

Afgelopen zaterdag is de finale van het 60e Eurovisie Songfestival geweest met Zweden als terechte winnaar, en mijn liefde voor muziek, al besproken in een eerder jubeljaarblogje, kende een grote katalysator in de vorm van het songfestival. Het eerste songfestival dat ik zag was op 3 april 1976. Wij werden uitgenodigd bij tante Netty en oom Paul om het bij hen te kijken, want zij hadden kleurentelevisie. Dat festival betekende een liefde voor het leven.

Dit kwam niet in de laatste plaats door de winnaars van dat jaar, Brotherhood Of Man voor Engeland met "Save Your Kisses For Me". Het was meteen ook de eerste groep waar ik fan van werd, ik kan me nog herinneren dat ik van mijn zakgeld de single kocht en die grijs heb gedraaid, de volgende singles kocht ik ook, posters uit Popfoto aan de muur, en onlangs zag ik ze weer optreden, nog steeds in dezelfde samenstelling, in de TV-registratie van het songfestivalconcert in Amsterdam. Noem me een watje, maar dan word ik toch een beetje emotioneel, ik zie ze dan zo weer voor me hoe ze bijna 40 jaar gelden alweer, het festival wonnen.

Sinds 1976 heb ik geen festival meer overgeslagen. Ik werd lid van een Eurovisie fanclub en ontving een boekje met tot dan toe (1985) alle deelnemers vanaf 1956, daarna hield ik het zelf bij. Toen ben ik ook begonnen met het verzamelen van zoveel mogelijk liedjes die er aan mee gedaan hebben, me destijds realiserend dat zulks nooit compleet te krijgen zou zijn. Het was ver voor het wereld wijde web tijdperk. Al sinds een paar jaar is mijn droom van destijds uitgekomen, en heb ik alle liedjes die ooit meegedaan hebben in mijn bezit netjes per jaar op CD, vanaf 2000 komt er ieder jaar een officiële CD uit met alle liedjes van dat jaar er op. Ook heb ik dankzij You Tube alle festivals kunnen zien. Dát zijn voor mij één van de vele zegeningen van het digitale tijdperk. Maar ik ben toch ook blij dat ik me nog steeds het opwindende gevoel kan herinneren van toen ik die single van Brotherhood Of Man ging kopen, ik voelde me de koning te rijk.

Brotherhood Of Man op het Eurovisie Songfestival van 1976

Het hoesje van de single die ik had.

Toen en Nu: Grease

Het was destijds in 1978 een wereldwijde sensatie, de film "Grease". Het verhaal wat zich afspeelt in de jaren 50, maar wat zo universeel is, het laatste schooljaar, afscheid van de jeugd op weg naar de volwassenheid en alles wat daarbij komt kijken met een flinke scheut Amerikaans sentiment en talloze geweldige liedjes. Maar een ieder herkent zich er in en heeft een heimelijk verlangen van 'was het nog maar zo', dat kun je aan die Amerikanen wel overlaten. Van al die acteurs zijn John Travolta en Olivia Newton-John het bekendst gebleven, maar die anderen zijn ook allemaal doorgegaan, in één of andere vorm, in het acteervak, de één met wat meer succes dan de ander, en sommigen hebben gekozen voor het werken achter de schermen. Dit zijn ze:

John Travolta (Danny) 61 jaar.

Olivia Newton-John (Sandy) 66 jaar.

Stockard Channing (Rizzo) 71 jaar.

Barry Pearl (Doody) 65 jaar.

Didi Conn (Frenchy) 63 jaar.

Dinah Manoff (Marty) 57 jaar.

Eddie Deezen (Eugene) 58 jaar.

Jamie Donnelly (Jan) 68 jaar.

Kelly Ward (Putzie) 58 jaar.

Lorenzo Lamas (Tom) 57 jaar.

Michael Tucci (Sonny) 69 jaar.

Susan Buckner (Patty) 62 jaar.

Helaas zijn er ook een drietal acteurs niet meer onder ons, David C. Stewart is in 1994 op 46 jarige leeftijd overleden, Annette Charles en Jeff Conaway beiden in 2011 op respectievelijk 63 en 60 jarige leeftijd.

Jeff Conaway (Kenickie), Annette Charles (Cha Cha) en David C. Stewart ( Leo).

De dag die je wist dat zou komen

"Denk je dat ze er op je werk nog iets aan zullen doen?" vroeg mijn moeder me vorige week refererend aan mijn verjaardag. Ik antwoordde haar dat het gebruikelijk is binnen onze vestiging om met jubilea en het behalen van het vijftigste levensjaar uit de diepste krochten van de archieven een fotootje te halen van de jubilaris of nieuwbakken senior, die op te blazen en dat met een ballonnetje en een slingertje tot hilariteit van velen ten toon te spreiden. Deze veronderstelling bleek het grootste understatement te zijn sinds Noach zei: "De lucht betrekt, ik geloof dat we een beetje regen krijgen".

Het heeft de gemoederen in kringen om mij heen erg bezig gehouden toen ik in januari besloot om mijn demonen in de ogen te zien en dit jaar, vanwege mijn vijftigste verjaardag, uit te roepen tot jubeljaar. Tot die tijd ben ik 20 jaar lang met ieders welnemen 29 geweest. Deze plotselinge en eerlijke benadering kwam voor menigeen onverwacht, zodat een uitvergroot fotootje met een slingertje niet voldoende leek, dit grootse inzicht in januari diende te worden beantwoord met een even zo grootse of liever nog een grootser onthaal dan tot dan toe gebruikelijk was. En dat is gelukt.

Gisterochtend stapte ik de deur van het portiek van het bedrijf binnen en al na twee trappen stond er een grote (Abraham)pop, met, jaja, daar wastie, een uitvergrote foto, gelukkig een vrij recente omdat, ik denk door alle verhuizingen van mijn dossier, er geen foto van uit mijn begintijd meer in de annalen te vinden is. Ik vond het een leuk idee, die schavuiten toch! Nog een trap op om het bedrijf binnen te gaan en daar moest ik me vastgrijpen aan de deurpost, ik had een caleidoscopische ervaring, overal waar ik keek in de lange gang zag ik mezelf terug. Ooit had ik een aantal bedrijfsleiders terug een klein conflict waarop ik heb uitgeroepen: "Staat er randdebiel op mijn voorhoofd?". Ik moest aan dit voorval denken omdat nu op alle foto's '50' op mijn voorhoofd was getatoeëerd.

Ik kreeg er de slappe lach van, eerst maar een kopje koffie, maar ook bij het betreden van de kantine keek ik mezelf in veelvoud aan. Fluks naar boven dan maar, naar de afdeling. Bovenaan de roltrap stond collega Sophie me al op te wachten. "Die foto's!" riep ik gierend van de lach uit "Één was zeker niet genoeg, er zal geen inkt meer in de printer zitten!" "Nou loop dan maar es mee", zei ze. Op mijn afdeling, bij de toonbank, nóg veel meer foto's, ballonnen, slingers, mijn bekende 'whooooeee', klonk etages lager door, waardoor collega Henny op het geluid afkwam. Op de toonbank een prachtig ingepakt cadeau waar een 50 jaar beker inzat met, ik dacht in eerste instantie melk en suiker zakjes, maar bij thuiskomst bleek het mosterd te zijn (Abraham-mosterd, begrijpt u wel) een groot stuk chocolade én een theatercadeaubon, dit alles opgemaakt op een leuk en handig dienblaadje. Vanzelfsprekend zat er ook een 'ik-ben-vijftig-button' bij en die heb ik de gehele dag gedragen, niemand kon er door die uitbundige versiering toch omheen, dus de schaamte volledig voorbij. Later kwam er ook nog een prachtig boeket bloemen bij.

Collega's en klanten hebben me de hele dag door gefeliciteerd, en de bedrijfsleider die zei niet zo'n voorstander te zijn van dit soort frivoliteiten, deelde er gelijk achteraan mede: "Maar voor jou maakte ik graag een uitzondering, dit moest gewoon zó aangepakt worden". Het is natuurlijk ook zoals een klant opmerkte: "Dan ben je erg geliefd bij je collega's, hoor, anders zouden ze dit niet voor je doen."
En geliefd, zo voelde ik me ook.

De Abrahampop.

Caleidoscopische ervaring in de gang

Koekkoek

Óók in de kantine!

Kosten noch moeite gespaard.

Én met de button opgespeld, hè!

De mooie cadeaus. 

Nutteloze weetjes

Iedere keer als je je iets uit het verleden herinnert, wordt dat door je hersens
vervormt. Eigenlijk is het zo dat als je je iets uit het verleden herinnert,
je de laatste keer dat je er aan dacht herinnert.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Er is een stam in Brazilië die als enigen de Pirahã-taal spreken. Die taal heeft
geen tijdsaanduiding. Het is dus onmogelijk om in een zin aan het verleden
of de toekomst te refereren. Alles wordt in het heden geplaatst. Het is dus niet
mogelijk om verschil aan te brengen in 'ik heb gewerkt' of 'ik ga werken'. Het
is 'ik werk'. Moeders lezen ook geen sprookjes voor en mannen pochen niet
over ooit behaalde resultaten
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Toen de vader van Beyoncé Knowles haar manager was, liet hij haar hardlopen
en zingen tegelijk, zodat ze kon optreden zonder buiten adem te raken.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
1/3 van de Amerikanen gaan niet naar een dokter vanwege hun angst voor
de kosten van eventuele behandelingen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Acteercoach Stella Adler gaf haar leerlingen de opdracht om te acteren dat ze
kippen waren die een atoomboom op zich zouden krijgen. De hele klas rende als
gekken al tokkend door het lokaal. Marlon Brando bleef zitten en deed of ie een
ei ging leggen. Stella vroeg hem waarom. "Ik ben een kip, wat weet ik van
bommen?" was zijn antwoord.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De roze-gele rosy maple moths uit Noord Amerika eten nooit, ze overleven op de
vetreserves die ze hebben opgebouwd als rups.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Als je je zelf overtuigd dat je goed hebt geslapen, zelfs als dat niet zo is, kun je
je hersenen voor de gek houden zodat ze denken dat je niet moe bent. Dit wordt
'placebo slaap' genoemd.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De sleutel naar geluk is een jaarsalaris van €60.000. Een salarisverhoging geeft je
geluksgevoel een boost tot je het inkomen van €60.000 per jaar hebt, dan bereikt
je geluksgevoel een plateau. Salarissen erboven geven je het gevoel een beter
leven te hebben, maar je dagelijkse geluksgevoel vergroot er niet door.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De meest gestreste mensen ter wereld zijn de 18 tot 33 jarigen.

Kinderlijk naïef

Niemand leidt mij meer om de tuin, op mijn mouw wordt niets meer gespeld, knollen voor citroenen? Ik dacht het niet. Niets ontgaat mijn scherp observatievermogen, mij voor de gek houden? Sta eens vroeger op! Als je zo omtrent een halve eeuw bent is dat toch wel het zelfbeeld wat je van jezelf hebt, je hebt je omringt met een selecte groep vrienden bij wie je je senang voelt en waarvan je al vaak weet wat ze denken voordat ze het hebben uitgesproken, en zie hier in een notendop de zegeningen van het middelbaar zijn. Maar dan zo heel plotseling kan zo'n zelfbeeld ernstig op losse schroeven komen te staan, en blijk je met open ogen in vooropgezette plannen te lopen van een aantal van diezelfde vrienden.

Jaarlijks kijken we met wat vrienden naar de finale van het Eurovisie Songfestival, dit jaar zou dat bij Jeroen in Leiden zijn. Ik zou daar een nachtje overblijven omdat er geen vervoer meer naar huis zou zijn. Helaas liet hij weten door persoonlijke omstandigheden het niet te kunnen organiseren, en het stokje aan vrienden Rick en Chris in Leiderdorp door te geven, zelfde scenario. Harry moest voor Lotus in Bleiswijk zijn dus die stelde voor mij op te halen. Harry stond om 17.00 uur voor de deur en ik kwam met een weekendkoffertje en wat wijn en zoutjes voor de gastheren naar buiten gesneld. "We moeten even naar Nadira een spel afgeven die ze samen met vrienden morgen wil spelen" zei Harry. Nadira woont ook in Capelle, dus dat was prima. "Ik ga niet al die trappen op, hoor" zei ik aardig als ik altijd ben, "Ze komt maar naar beneden". Maar goed mijn mond is vaak groter dan mijn hartje, dus wij komen aan bij Nadira, ik zie haar voor het raampje staan, ze wuift, mijn brein signaleert iets vaags van vlaggetjes, maar dan nóg gaan er geen alarmbellen af. Ik druk op de bel, "Hallo" roept ze olijk door de intercom, en niet van "Ik kom er aan!". Ik klim al die etages op, ze staat in de deuropening, stralend als altijd. "Even feliciteren nog, hoor" zegt ze en ik krijg een lieve knuffel. "Loop even naar binnen, Albert (haar vriend) wil je ook nog feliciteren". Als een kind zo onschuldig open ik de huiskamerdeur (die, achteraf bekeken, normaal nóóit dicht is), en daar schijn ik geschrokken achteruit gedeinsd te zijn in totale verbijstering een aantal minuten gestameld te hebben, want gedrieën riepen Albert, Rick en Chris: "Gefeliciteerd!!" en ik kwam in een met slingers en ballonnen versierde kamer, met een prachtig gedekte tafel en champagne die al klaar stond. Harry had de auto inmiddels geparkeerd en sloot zich ook aan bij de snoodaards. Met open ogen lieve lezers, met open ogen!!

Alles was vooropgezet, alles! Harry hoefde helemaal niet in Bleiswijk te zijn, Nadira wilde helemaal geen spel spelen, ik hoefde dus ook niet een nachtje over te blijven, wat hebben ze een lol gehad om naïeve, of misschien wel al licht dementerende Aidan, en tot het laatst hè! Ik kwam de deur uitzetten met mijn overnachtingsbagage waar Harry nog stiekem een foto van maakte om die nog snel aan zijn broeders en zuster in het kwaad door te sturen. Maar wat wás het een leuke verrassing! Gedurende de avond viel er steeds een ander kwartje bij me die zij gierend van de lach beaamden. Wat ben ik nog schokkend naïef op mijn vijftigste! Achter mijn rug om bleek er een al wekenlange voorbereiding te zijn middels een WhatsApp-groepje, en in berichtjes aan mij op Facebook en WhatsApp werd steeds langs de rand geschuurd van het bijna prijsgeven van de plannen. Harry heeft er hier een blogje over geschreven hoe zij het ervaren hebben en vooral ook de lol die ze er met elkaar over hebben gehad.

Het was een avond om nooit te vergeten, dat deze schatten van vrienden zoveel moeite hebben gedaan om me te verrassen is echt ontroerend lief. En, ik zou het bijna vergeten, het festival was ook naar tevredenheid met Zweden als terechte winnaar, mijn favoriet Italië als mooie 3e en (voor mij) heel verrassend de aan haar enigszins verwilderde oogopslag en licht hysterisch gedrag op te maken geestelijk wat instabiele Russische zangeres met een, hoewel goed gezongen, draak van een inzending als 2e.

Niets vermoedend met mijn valies.

Champagne.

Mooie gedekte tafel.

Proost!

Overheerlijke koeken van Koekela mét een candelabra

Kaarsjes uitblazen.....

....en een wens doen.

Tegeltjeswijsheid 166

Grand Prix Concours Eurovision de la Chanson Européenne 2015

Afgelopen donderdag voegden zich Azerbeidzjan, Cyprus, Israël, Letland, Litouwen, Montenegro, Noorwegen, Polen, Slovenië en Zweden zich bij de 10 gekozen landen van dinsdag. Hier en hier kun je lezen over die inzendingen. Tezamen met de 7 onderstaande landen die al direct in de finale geplaatst zijn zorgen ze met z'n zevenentwintigen voor het grootste aantal landen wat ooit in een Eurovisie finale heeft gestaan voor de 60e editie van het Eurovisie Songfestival.

Australië
Tonight Again - Guy Sebastian
Australië ja, voor degenen die nóg niet weten waarom klik hier. Mocht Australië winnen hoor ik de azijnpissers alweer jeremiëren, zoals ze elkaar ook, niet gehinderd door enige kennis van de feiten, napapegaaien over, in hun ogen, verdachte hoge klasseringen van landen uit Oost Europa, maar daar gaat het nu niet om, het gaat om Guy Sebastian. Guy is een in Maleisië geboren voormalige Australian Idol winnaar en heeft al 8 top 10 albums op zijn naam staan waarvan er 2 zelfs op nummer 1 hebben gestaan. Ze nemen down under dus geen halve maatregelen en zenden een echte ster naar het festival met een zeer pakkend mede door hemzelf geschreven en gecomponeerd lied. Het zou zomaar kunnen winnen.

Duitsland
Black Smoke - Ann Sophie
Tumult bij de Duitse voorronde toen de winnaar, Andreas Kümmert, direct meedeelde niet naar het festival te gaan en dat hij zijn plaats afstond aan nummer 2, Ann Sophie. Zij was één van de nog onbekende artiesten die in competitie gingen voor de wildcart voor de Duitse voorronde voor het Eurovisie Songfestival en door de bizarre samenloop van omstandigheden staat zij vanavond op het podium met "Black Smoke" een stuwend lied wat ze met zo'n tegenwoordig veel gehoord aangeleerd tekenfilmstemmetje zingt in accentloos Engels, wat voor een Duitse artiest een hele prestatie is, maar ze is dan ook, weliswaar uit Duitse ouders, in Londen geboren en heeft in New York gestudeerd.

Frankrijk
N'oubliez Pas - Lisa Angell
Lisa zingt al van kinds af aan en heeft jarenlang als zangeres gewerkt in een pianobar aan de Côte d'Azur en pas op haar 42e maakte ze haar eerste plaat, er kwamen er nog twee en nu mag ze de Franse driekleur verdedigen op het Eurovisie Songfestival met een krachtig en goed gezongen lied met een prachtige tekst over haar dorp waar ze zoveel mooie herinneringen aan heeft maar welke nu is verdwenen van de kaarten en uit de herinnering van mensen door hen die zich verborgen achter hun wapens. Het enige lied in de Franse taal dit jaar, dat was in de beginjaren van het festival wel anders.

Italië
Grande Amore - Il Volo
Laat ik het maar klip en klaar zeggen, dit is mijn favoriet voor dit jaar. Dit soort cross-over inzendingen zijn er al eerder geweest en hebben nooit zo heel goed gescoord, maar nu het land wat de bakermat is van dit genre een suikerzoet loflied op de liefde met veel pathos gezongen door bariton Gianluca Ginoble en tenoren Piero Barone en Ignazio Boschetto instuurt is het wel heel erg authentiek. Met dit "Grande Amore" wonnen ze op 14 februari het San Remo festival, en hadden daarmee de kans om met een 3 minuten versie van het lied mee te doen aan het Eurovisie Songfestival. De jongens accepteerden die eer. Hoewel ze pas begin 20 zijn zingen ze al vanaf 2009 samen en hebben een wereldomvattende staat van dienst opgebouwd, 4 albums, 9 concerttours door Europa, Canada en Noord,- en Zuid Amerika, TV optredens bij o.a. The Tonight Show en Ellen DeGeneres, en ze waren speciale gasten bij de Amerikaanse tournee in 2012/2013 van Barbra Streisand. Ik zeg volgend jaar het festival in Rome.

Oostenrijk
I Am Yours - Makemakes
Deze inzending van Makemakes grijpt een beetje terug naar de 'sound of the Westcoast' uit de jaren 70 en zo zien ze er ook uit met leren hoed, lang haar en bebaard. De band bestaat uit Dominic Muhrer, Markus Christ en Florian Meindl. Ze bestaan sinds 2012 en hebben in Oostenrijk al 3 top 10 hits gehad. Het nummer ligt lekker in het gehoor, Dominic heeft een prettige en goede stem en toch geloof ik niet dat Oostenrijk dit jaar Spanje, Luxemburg, Israël en Ierland achterna gaat door twee keer achterelkaar te winnen.

Spanje
Amanecer - Edurne
Edurne is een zingende voetbalvrouw uit Spanje die al vanaf 2005 aan de weg timmert als zangeres, actrice en presentatrice. Vanavond zingt ze met overslaande stem van emotie over haar verloren liefde. Ik zie het Yolanthe Zeilstra Smit Sneijder Cabau van Kasbergen zo snel nog niet doen.

Verenigd Koninkrijk
Still In Love With You - Electro Velvet
Toen Caro Emerald werd gepolst of het haar wat leek om voor Nederland naar het Eurovisie Songfestival te gaan antwoordde ze dat ze dat van z'n levensdagen nooit zal doen. Vanavond kan ze zien hoe haar repertoire bij het Eurovisiepubliek valt, want deze inzending van Electro Velvet lijkt zo van één van haar albums af te komen, nostalgische swing. Het duo bestaat uit Alex Larke en Bianca Nicholas. Bianca heeft meegedaan aan zowel 'The X-Facor' als 'The Voice UK', Alex is leadzanger van de Rolling Stones tribute groep The Rollin' Clones. Het heeft er verder niets mee te maken, maar ik vind zijn oogopslag veel weg hebben van de Nederlandse acteur Egbert Jan Weeber. Het is een vrolijk en aanstekelijk lied.

Voor alle deelnemers heel veel succes en plezier en dat de beste mag winnen!

Move about

"Where am I going to? You'll get by 

you always have before".

Barbara Dickson, 1977

Zaterdag 2 november 1991 was dan de dag dat ik Den Haag achter me liet en in Capelle aan den IJssel ging wonen op de Frederik van Eedenplaats, samen met mijn eerste verloofde. Wij kenden elkaar toen 4½ jaar. Terugkijkend deed ik dat omdat het in de lijn der verwachting lag, niet omdat mijn hart zich met volle overtuiging in die beslissing kon vinden. Ik snap ook heel goed hoe generaties voor mij zo heel onbewust het huwelijk instapten, gewoon omdat het hoorde. Na anderhalf jaar ging het niet meer, en móest ik voor mezelf kiezen, er komt vanzelfsprekend nog een blogje over de verloofdes, waar sinds het begin van de jubeljaarblogjes al door enkelen reikhalzend naar wordt uitgekeken, maar in dit blogje gaat het over de verhuizingen. 

We zaten in een verhuizing naar de Wilgenplaslaan in Rotterdam toen ik besloot (dat klinkt simpeler dan het was) om niet meer met verloofde verder te kunnen. Ik woonde tijdelijk bij een goede vriend omdat ons huis al was verkocht en we nog niet terecht konden in het nieuwe huis. De verhuiskaarten waren al geschreven en verstuurd toen binnen luttele weken familie, vrienden, bekenden én instanties weer een verhuiskaart van me ontvingen, en wel naar de Zwarte Paardenstraat in Rotterdam, een zijstraat van de Witte de Withstraat in hartje stad. Nu een geweldige hippe place to be straat, destijds een verpauperde bedoening met veel ongure types. In juni 1993 betrok ik daar een gemeubileerde vrij ruime kamer, met een keukentje in dezelfde ruimte en een kleine douche/toilet. De huur was vrij hoog, zodat het van begin af aan een tijdelijke oplossing was.

Via mijn voormalige schoonmoeder kon ik een geweldig leuke woning van 2 etages betrekken in Rotterdam Noord in de Orchideestraat vlak bij de Kleiweg. Dus húp in januari 1994 ging ik weer verhuizen met veel hulp van vrienden en een gehuurd busje. Omdat ik alle spullen bij mijn voormalige verloofde had gelaten, ik had immers een gemeubileerde kamer, kon ik nieuwe spulletjes kopen. Als ik nu zie dat ik in een half jaar tijd 2½ keer ben verhuisd kan ik met terugwerkende kracht alsnog rode vlekken in mijn nek krijgen, maar toen dééd ik het allemaal gewoon. 

In de Orchideestraat heb ik 5½ jaar gewoond, waarvan de laatste anderhalf jaar met verloofde 3. Vrienden Letitia en David gingen verhuizen naar Capelle aan den IJssel, en vertelden dat in de straat waar zij gingen wonen nog genoeg huizen te huur waren. Verloofde 3 en ik zijn toen eens gaan kijken en ik moest er niet aan denken om daar te gaan wonen, het zag er erg blokkendozerig uit allemaal, nee, we wilden niet weg uit de Orchideestraat, maar toen we in februari 2000 bij hen op bezoek gingen en de deur open ging veranderde onze mening 180 graden, wát een leuke maisonnette woning!

Gebeld met de woningbouw en op 1 april 2000 verhuisden we naar Capelle aan den IJssel, waar verloofde 3 in september 2001 weer vertrok, maar waar ik nu nog steeds met heel veel plezier woon, al meer dan 15 jaar en het bevalt me nog steeds prima!

PS. Het is niet voor niets dat ik de verloofdes niet bij naam noem, ze zijn, volgens mij, nog in leven en naar ik hoop gelukkig, dus lieve lezers die één van hen of zelfs allebei heeft meegemaakt, eerbiedig mijn keuze door in eventuele reacties niet hun naam wel te noemen. Ook de straatnaam waar ik nu woon heb ik bewust niet genoemd. Bedankt voor het begrip.

Frederik van Eedenplaats.

Zwarte Paardenstraat.

Orchideestraat.

Uitzicht vanuit de woonkamer van mijn huidige woning.

Eurovisie Songfestival 2015: Tweede voorronde

Afgelopen dinsdag werd bekend dat Albanië, Armenië, België, Estland, Georgië, Griekenland, Hongarije, Roemenië, Rusland en Servië doorgaan naar de finale van aanstaande zaterdag, vandaag worden er uit de volgende 17 deelnemers nog eens 10 gekozen die we zaterdag terugzien.

Litouwen
This Time - Monika Linkytė & Vaidas Baumila
Monika mag dan eindelijk eens meedoen na vanaf 2009 t/m 2014 geprobeerd te hebben om Litouwen te mogen vertegenwoordigen, en Vaidas eindige vorig jaar 3e in de voorronde. Baarde een kus in 1957 nog opzien op het festival tussen de Deense deelnemers, niemand zal met zijn ogen knipperen nu Monika en Vaidas dat ook doen tijdens hun optreden. Maar hun liedje is überhaupt niet zo opzienbarend een vrolijk niemendalletje.

Ierland
Playing With Numbers - Molly Sterling
Ierland is het land dat het festival de meeste keren heeft gewonnen, 7 keer, dat gaat dit jaar niet gebeuren, ik betwijfel zelfs of het wel doorgaat naar de finale. Molly heeft al aan wat zangwedstrijden meegedaan en haar eerste EP is vorig jaar november uitgekomen. Ze is singer/songwriter en zingt dan ook met zo'n getergd stemmetje wat daar klaarblijkelijk bij hoort. Werkt erg op mijn zenuwen.

San Marino
Chain Of Lights - Anita Simoncini & Michele Perniola
Michele en Anita hebben beiden voor San Marino deelgenomen aan het Junior Eurovisie Songfestival respectievelijk in 2013 en 2014. Ze behaalden daar geen goede klasseringen maar dat was geen belemmering om ze nu gezamenlijk af te vaardigen, Anita is daardoor de eerste artiest die direct na deelname aan het Junior festival opgaat voor het Eurovisie Songfestival. De kinderen zijn beiden 16 jaar en zingen een wat kitscherig lied over vrede en liefde voor alle mensen. Het festival komt maar niet van de Duitse componist Ralph Siegel af die zich nu, zo lijkt het, geheel op San Marino heeft geworpen ( dit is zijn 4e bijdrage op rij voor dat land). De man draait al sinds 1974 mee aan het Eurovisie circus en moet dus minstens 102 zijn.

Montenegro
Adio - Knez
Nenad Knežević is in eigen land een bekende zanger, eerst in verschillende groepen en van af 1992 onder de naam Knez solo. Hij zingt zijn bijdrage in het Montenegrijns en je hoort dat het een treurig lied vol pijn is, "De hemel heeft me je gebracht en de hemel nam je weg" zijn de eerste regels. Knez heeft een prettige stem en muzikaal zit het ook goed in elkaar. Duimen omhoog voor Montenegro.

Malta
Warrior - Amber
En hier dan de tweede 'Warrior' van het fesitval, Georgië had een lied met dezelfde titel afgelopen dinsdag. Vanaf 2011 heeft Amber meegedaan aan de Maltese preselectie voor het Eurovisie Songfestival, en nu mag ze dan met een wat vlak nummer, ben bang dat het geen potten gaat breken.

Noorwegen
A Monster Like Me - Mørland & Debrah Scarlett
Mørland was zanger van de band Absent Elk en Debrah heeft in 2013 aan de Noorse 'The Voice' meegedaan, nu verdedigen ze samen de Noorse vlag met een nummer waar ik niet zo'n raad mee weet. Waar in godsnaam gaat het over, wat willen ze zeggen? Wat ik van de tekst snap: Hij heeft in zijn jeugd iets vreselijks gedaan en zegt dat hij haar maar moet laten gaan want ze is beter af zonder zo'n monster als als hij. Maar dan ineens zingt zij het ook. Is zij ook een vreselijk monster? En waarom dan? Wat is de metafoor die ik maar niet wil/kan begrijpen? Daar komt bij dat ik beider manier van zingen met die overslaande stemmen niks vind.

Portugal
Há Um Mar Que Nos Separa - Leonor Andrade
Ik heb altijd een zwak voor de Portugese inzendingen, al vanaf 1964 doen ze, met hier en daar een smokkeljaartje mee, en nog nooit heeft het land gewonnen, en dat terwijl hun inzendingen door de jaren heen niet slecht zijn. Ze blijven stug in het Portugees zingen met vaak oorspronkelijke muziek.
Dit jaar is het iets anders, nog steeds in het Portugees, maar met een eigentijds ritme zingt Leonor over dat zij en haar geliefde door de zee gescheiden worden. In eigen land is Leonor behalve zangeres ook actrice.

Tsjechië
Hope Never Dies - Marta Jandová & Václav Noid Bárta
Een power ballad gezongen door de 41 jarige Marta, die zangeres is geweest van verschillende heavy metalbands en de 34 jarige Václav, die er uit ziet en loopt als een sportschooltype inclusief tattoo's. Hij is in eigen land bekend als musicalster en acteur. De combinatie van zijn rauwe stem en haar heldere krachtige stem is bijzonder, maar bijzonder genoeg om door te stromen naar zaterdag?

Israël
Golden Boy - Nadav Guedj
Nadav won in Israël het TV-programma 'Rising Star', waardoor hij mee mocht doen met het Eurovisie Songfestival voor dat land met een geweldig leuk aanstekelijk lied, ik durf wel te zeggen een potentiële winnaar. Hoewel in Parijs geboren nodigt Nadav ons in het lied uit Tel Aviv te laten zien. Vooral de knipoog in de tekst aan het eind is leuk, net als hij 'dance, dance, dance' heeft geroepen zegt ie 'Okay, we gotta go, three minutes bye, bye' refererend aan het feit dat een inzending niet langer dan 3 minuten mag duren op het festival, anders moet je dood. (dit laatste volgens Coot van Doesburg, auteur van Willeke's lied "Waar Is De Zon" wat 25 seconden te lang was en moest worden ingekort)

Letland
Love Injected - Aminata
De 22 jarige economie studente Aminata heeft vorig jaar al deelgenomen aan de Letse voorronde en werd toen 5e. Dit jaar won ze met overmacht met het door haar zelf geschreven en gecomponeerde "Love Injected". Het is een heel apart nummer zowel qua muziek als zang, Amina heeft een krachtige loepzuivere stem en brengt dit intrigerende lied met een ingewikkelde armchoreografie. Ik vind het een goede inzending maar het kan zomaar als te 'out of the box' voor het festival beschouwd worden.

Azerbeidzjan
Hour Of The Wolf - Elnur Hüseynov
Elnur kwam letterlijk als engel ons eurovisieleven binnen gefladderd in 2008 toen hij samen met zijn kompaan Samir Azerbeidzjan's eerste deelname aan het festival mocht vertegenwoordigen met de mini rockopera in 3 minuten "Day After Day". Een spectaculair optreden waarna er een pauze ingelast moest worden om het podium gereed te kunnen maken voor de volgende act. Dit jaar doet Elnur het alleen en maakt met zijn indrukwekkende stem en dit lied duidelijk dat hij geen kermis nodig heeft om een fantastisch optreden neer te zetten.

IJsland
Unbroken - Maria Olafs
In IJsland heeft de 22 jarige Maria wat ervaring opgedaan in het theater o.a. als Louisa von Trapp in de musical "The Sound Of Music". Haar songfestival bijdrage is wel een goed in het gehoor liggend lied maar ook wat saai. Dat komt mede door haar weliswaar krachtige maar wat eentonige stem.

Zweden
Heroes - Måns Zelmerlöw
op 26 december 2004 overleefden Måns en zijn familie de tsunami in Thailand toen zij er op vakantie waren. In 2005 auditeerde hij met het nummer "Hero" van Enrique Iglesias voor de Zweedse Idols en werd uiteindelijk 5e. Won een jaar later met zijn danspartner de Zweedse versie van 'Let's Dance' en deed al 2 keer eerder mee aan de Zweedse voorrondes voor het Eurovisie Songfestival. Ook is hij in eigen land bekend als presentator. Van "Hero" naar "Heroes", want met dit laatste lied mag hij zijn land vertegenwoordigen, en het plaatje klopt, hij is stoer, mannelijk, beweegt goed zingt lekker rauw en heeft hulp van een leuk animatiemannetje. Tot zaterdag Måns.

Zwitserland
Time To Shine - Mélanie René
Mélanie haar roots liggen op Maritius, maar ze is geboren en getogen in Genève. Haar bijdrage aan dit festival is haar eerste wapenfeit en ze zingt een wat fragmentarisch lied wat valt of staat met de performance. Live kan het nog wat krachtiger, maar daar zal ze samen met de backings zeker goed op geoefend hebben.

Cyprus
One Thing I Should Have Done - John Karayiannis
In 2007 en 2008 heeft John zonder succes geprobeerd om voor Cyprus aan het Junior Eurovisie Songfestival mee te doen, maar nu is hij dan uit een zeer uitgebreide preselectie gekozen om de Cypriotische vlag te verdedigen met een heel melodieus en eenvoudig liedje zonder opsmuk. En dit soort inzendingen, jongen-zingt-eenvoudig-liefdesliedje, heeft het de laatste jaren goed gedaan. Het is geen winnaar, maar voor mij mag John zaterdag nog een keer, ik durf te voorspellen dat hij dan zeker één keer 12 punten zal krijgen.

Slovenië
Here For You - Maraaya
Het echtpaar Marjetka & Aleš (Raay) Vovk vormen samen het duo Maraaya, D.w.z. zij zingt en hij is producer. Ze zijn vorig jaar begonnen en hadden een kleine Europese hit met "Lovin' Me". Nu mogen ze Slovenië vertegenwoordigen met "Here For You", en ik weet het niet zo, Marjetka zingt alsof ze net een flinke teug uit een heliumballonnetje heeft genomen, en waarom heeft ze op alle foto's en bij ieder optreden een koptelefoon op?

Polen
In The Name Of Love - Monika Kuszyńska
Monika is sinds 2000 bekend in de Poolse muziekscene, ze begon als zangeres van de groep Varius Manx. De band was op 28 mei 2006 betrokken bij een ernstig auto ongeluk met als gevolg dat Monika sindsdien in een rolstoel zit. Haar zangcarrière heeft ze voortgezet en sinds 2010 als solozangeres. In Polen zet ze zich in voor de acceptatie en participatie van gehandicapten in de samenleving. Zelf was ze verbaasd dat de Poolse omroep haar vroegen voor dit festival, maar hun redenatie was dat het thema dit jaar 'Building Bridges' is, en dat zij als geen ander daar een lichtend voorbeeld van is. Het lied is een mooie ballad, een waardige afsluiting van deze tweede voorronde.

Voor alle deelnemers heel veel succes en plezier gewenst!

Grey and blue Monday in London

Wat was dat nou? Toen ik mijn ogen open deed en naar buiten keek zag ik regen. Regen! Ik had sinds mijn aankomst in Londen alleen maar heerlijk weer gehad, ik deed maar of de stad verdrietig was dat ik die dag weg zou gaan. Mijn plan was om de warenhuizen in Oxfordstreet te gaan bezoeken, waaronder John Lewis, het warenhuis waarvan onze directeur vindt dat het een goed voorbeeld is van welke richting wij op moeten gaan met onze winkel. Ik had de maandag gekozen omdat ik uit ervaring weet dat het dan niet zo hysterisch druk is zoals ik het weekend.

Bij de receptie van het hotel gezegd dat ik er een heel fijn verblijf heb gehad en ik heb het tevredenheidsformulier afgegeven met lovende woorden. Ik mocht mijn koffer daar laten staan omdat ik pas in de avond zou vliegen. Met paraplu op dus Oxfordstreet in, en het moet gezegd, het zijn de warenhuizen die die straat maken, de rest van de winkels, HMV daargelaten, stelt niet zoveel meer voor. Het mooiste warenhuis is Selfridges. Bij John Lewis heb ik gekeken wat onze directeur nu bedoeld, en ik snap hem wel, sommige dingen herken ik omdat we die al doen, maar ik zag veel meer van wat we zouden kunnen doen. Ik laat hem wel weten wat ik er van vond, en ik zal de drang onderdrukken om de reis te declareren als werkbezoek.

Lopend door Oxfordstreet dacht ik aan de afgelopen dagen en bedacht dat ik zeker nog terug zal keren naar Londen, en de stad pikte die gedachtengang blijkbaar op, want de zon brak weer door. Omdat het British Museum de buur is van mijn hotel, heb ik ook daar een bezoek aan gebracht, daar was het wel heel druk met Japanners die altijd in kuddes reizen en veel juffen en meesters met in uniform gestoken kinderen. Heb een gedeelte gezien, en er geluncht, maar zo in de namiddag vond ik het tijd om naar het vliegveld te gaan. Op mijn gemak zonder te haasten, zo kon ik er ook nog dineren.

Het gedeelte na de paspoortcontrole vind ik een heel bijzonder gebied waar ik graag wat langer wil vertoeven. Het is een soort bubble waar je met een groot aantal onbekenden in bent, een stukje niemandsland zo je wilt, waar niemand anders kan en mag komen. Het is een heel vredelievend niemandsland, want alle kleuren, rassen en gezindten zijn voor het moment dat ze daar zijn één. Iedereen is op weg naar iets en je hoort er talloze talen. Ik kan daar erg van genieten.

Ook de reis terug naar huis verliep prima en op het vliegveld stond zoals beloofd vriend Harry met een mooie bos bloemen te wachten om me met z'n auto naar huis te brengen, we waren zo in gesprek dat we nog even verkeerd reden, maar zo konden we wel langer kletsen (omdenken). Thuis gekomen een brievenbus vol met kaarten en cadeautjes nog voor mijn verjaardag. Een fijne en warme thuiskomst na een paar fijne dagen in Londen.

Selfridges.

Geweldige kussentjespresentatie bij John Lewis.

British Museum.

Erg mooi.

Cupido.

De bloemen van Harry.

Brievenbus vol kaarten en cadeautjes.