Tegeltjeswijsheid 171

Negenentwintig

Gisteren mocht ik werken, en omdat daar een, laten we zeggen, andere clientèle op af komt dan doordeweeks, tellen de uren die je aanwezig bent, terecht, dubbel. Om toch nog iets van de zondag te maken had ik met vriend Harry afgesproken om wat te gaan eten en dan naar de film te gaan. Door de programmering werd dat éérst naar de film. Het werd de film "The Age Of Adaline". Ik had er een preview van gezien, en de recensie van vriend André, die sinds kort filmrecensies schrijft, gelezen en dat maakte nieuwsgierig. Niet in de laatst plaats door het gegeven dat de hoofdpersoon Adaline door een samenloop van omstandigheden fysiek 29 blijft. Dit was voor mij herkenbaar omdat ik zelf ook 20 jaar lang door een speling van de natuur of een soort time warp 29 bleef, tot ik begin dit jaar iets wat op een beginnende rimpel leek ontdekte en ik klaarblijkelijk definitief uit dat 20 jarig durende vacuüm werd geworpen.

Ik ga niets uit de film weggeven, maar ik kan zeggen dat het een interessante film is, die meteen al vertelt hoe de vork in de steel zit, en je je dus afvraagt wat er dan nog te vertellen valt. Genoeg, ook de details zijn erg leuk, Adaline blijft in haar stijl van kleding en inrichting elementen uit haar jeugd van begin 1900 houden, haar dochter ziet er uit als haar oma, en ze moet steeds van identiteit veranderen om uit handen van de overheid te blijven die het in den beginne op haar gemunt had omdat die voelden dat er iets niet klopte. Leuk is ook dat 'onze' Michiel Huisman de andere hoofdrol speelt in deze film, en niet zoals gebruikelijk is bij Nederlandse acteurs in een Amerikaanse film de rol van buitenlander, zijn Engels is goed genoeg bevonden om een Amerikaan neer te zetten. Ik kan de film van harte aanbevelen, ook vanwege Harrison Ford die in deze film ook al is het een kleine rol duidelijk de betere acteur is. Michiel is trouwens niet het enige Nederlandse tintje aan de film ook Anthony Ingruber die de jonge William speelt is half Nederlands en spreekt onze taal vloeiend.

Daarna zijn we gaan eten bij het Chinees/Indische restaurant Malakka, en ik moet zeggen het eten ná de voorstelling is ook wel eens leuk. Zo werd een werkzondag toch nog een weekendzondag.

Blake Lively (Adaline)

Michiel Huisman (Ellis)

Harrison Ford (William)

Anthony Ingruber (young William)

Het kastje dat alle andere kastjes overbodig maakt

Enige tijd geleden viel er een brochure in de bus van van Bommelen meubelen, mijn oog viel meteen op een kastje die ik als geschikt beoordeelde als vervanging voor een kastje wat nu al zo'n 15 jaar in de keuken staat. Maar zo een aanschaf is wel even het overdenken waard, de maten waren ideaal, de uitstraling helemaal naar mijn zin, ik laat in zo'n geval de brochure in het zicht liggen en werp af en toe een blik op het object van mijn begeerte. Ik bleef het een leuk kastje vinden.

De logisch volgende stap is naar de winkel gaan om het kastje in het echt te zien, aan te raken, van alle kanten te bekijken om te zien of het werkelijk wel zo'n leuk kastje is als in de brochure. Dat heb ik gisteren gedaan en het kastje en ik we hadden direct een band, het kastje heeft een zogenaamde 'repro-oude' look, maar het is wel heel goed hout, de lades zijn lekker diep en achter de deurtjes is ook voldoende ruimte en het is in totaliteit een stevige constructie zodat dit meubel (voor mij althans) het kastje is dat alle andere kastjes overbodig maakt.

Hij was op voorraad en zal geleverd worden wanneer het mij uitkomt, daartoe krijg ik een mail met daarin een link en dan moet een aflevermoment zo te bepalen zijn, zo bezwoer mij het meisje in de winkel.

Een dag met vele gezichten

Toen gisteren de wekker ging dacht ik: "Huh, de wekker, die heb ik vergeten uit te zetten", en zette hem uit, niet op de snoozer, maar uit. Om later, te laat, wakker te schrikken en geen idee te hebben wat voor dag het was, plotseling te beseffen dat ik helemaal niet vrij was en ik dus te laat op mijn werk kwam. Het zou een dag worden waarop ik heerlijk kon uitkijken naar de avond, naar wat ik het hoogtepunt van het theaterseizoen vind, de jaarlijkse Showcase van de studenten van Codarts Rotterdam, samen met Harry, Rick en Christian.

Gaandeweg de dag kwamen de berichten door van de terroristische aanslagen in Frankrijk, Tunesië en Koeweit, en daar schrok ik erg van, tegelijkertijd kwam het nieuws uit de Verenigde Staten dat het daar nu mogelijk is in alle 50 staten om te trouwen met wie je wilt ongeacht of dit iemand van hetzelfde geslacht is. Een boodschap van diepe haat en van liefde op één dag konden niet verder uit elkaar liggen en maakte deze dag die al zo vreemd begon nog onwerkelijker, zoveel tegenstrijdigheid, mijn hersentjes konden het maar moeilijk verwerken allemaal.

De avond met mijn drie geweldige vrienden begon met een heerlijk diner, fijn buiten op het terras van Caffé Italia om ons vervolgens naar het Oude Luxor theater te begeven voor "Showcase 2015". Voor wie nog niet in het rigoureus verbouwde theater is geweest, je weet niet wat je ziet, het is er werkelijk prachtig geworden. Omdat we vorige keer op rij 1 zo dicht op het toneel zaten dat we het gevoel in onze onderbenen waren verloren had Harry ons nu op rij 3 geboekt, wat wegens verruiming van het toneel nu rij 1 was en we wederom met gevaar voor trombose de voorstelling hebben gezien, maar het was het meer dan waard om dat gevaar te trotseren.

Wat een geweldig jong talent weer, sommige gezichten herkende ik van vorig jaar, en zij zaten dan nu in het laatste jaar van de opleiding. In niet minder dan 31 showblokken lieten de studenten zien wat ze kunnen op zang, dans en acteergebied in de breedste zin, a capella-zang, mime, musicalsongs, Nederlandse liedjes, dans, solo's en ensemblenummers losten elkaar in rap tempo af.

Iedereen is stuk voor stuk zeer talentvol, maar ik wil twee mensen noemen die me echt raakten, allereerst Lorance die het lied "Stille Liefde" ten gehore bracht, origineel van Liza Minnelli, en in het Nederlands door Simone Kleinsma gezongen. Lorance heeft het in zich dat alleen al door haar stem je geraakt wordt, en dit wonderschone lied kreeg daardoor nog meer lading, en jawel, ik zat weer eens met tranen in mijn ogen. Ook Lisse die een voor mij onbekend lied zong, maakte diepe indruk, haar lied kwam uit "Caroline Or Change" en heette "Lot's Wife" . Voor zover ik begreep is het een lied dat door een zwarte vrouw gezongen wordt, maar Lisse zong met zoveel overtuiging dit vocaal ingewikkelde nummer dat ik zonder het verhaal te kennen begreep en geloofde wat ze zong en acteerde.

Ook de ensemble nummers waren, hoewel niet altijd helemaal te verstaan, fantastisch om te horen en vooral te zien, met ook humor en zeer uiteenlopend van een Annie M.G. Schmidt-medley tot het overweldigende "One Day More" uit "Les Misérables", wat het slotnummer was en bij het slotapplaus, zag ik dat één van de zangers zichtbaar geroerd was door het enthousiasme van het publiek, en ja hoor, dan ga ik ook weer. Het was dit jaar voor het eerst dat de voorstelling twee avonden achtereen gespeeld werd. Volgend jaar zitten we er zeker weer bij, op rij 4 of 5, dat dan wel.

In Memoriam: Patrick Macnee

Patrick Macnee was al overleden op 14 augustus 1982, althans dat waren de berichten in diverse kranten destijds. Het bleek echter te gaan om de Noord-Ierse acteur Patrick Magee. Maar gisteren is Patrick Macnee dan toch echt van ons heen gegaan op de gezegende leeftijd van 93 jaar.

Patrick heeft een prachtige staat van dienst die begon in 1948 en duurde tot 2003, maar hij zal altijd herinnerd worden van zijn glansrol John Steed in de TV-serie "The Avengers", in Nederland uitgezonden als "De Wrekers". De serie liep van 1961 tot 1969. In 1976 en 1977 werd de serie met 26 afleveringen geprolongeerd als "The New Avengers" ("Terugkeer Van De Wrekers"), en ik zat destijds aan de buis gekluisterd, vond met name Purdey, gespeeld door Joanna Lumley, erg tot de verbeelding spreken, vooral hoe zij met rake schoppen vijanden uitschakelde.

Patrick is drie keer getrouwd geweest en heeft uit zijn eerste huwelijk een dochter en een zoon.

Joanna Lunley (Purdey), Gareth Hunt (Gambit) †2007
en Patrick Macnee (John Steed) in "The New Avengers" 

Toen en Nu: The Osmonds

Al in 1958 begonnen 4 zoons van de mormonenfamilie Osmond, Alan, Wayne, Merril en Jay met zingen, ze waren heel jong (9,7,5 en 3). Oorspronkelijk deden ze dat om om hun oudere dove broers Virl en Tom financieel te ondersteunen voor de aanschaf van gehoorapparaten e.d.. Andy Williams had The Osmond Brothers, zoals ze toen heetten, vanaf 1962 tot 1969 als gasten in zijn TV-shows.
Donny Osmond kwam er bij en ook Jimmy en enige zus Marie werden geïntroduceerd.

De broers wilden, tegen de wil van hun vader in, popmuziek gaan maken en dat gebeurde, met z'n vijven. Jimmy en Marie deden niet mee. Ze gingen zich "The Osmonds" noemen en in de jaren 70 ontstond er iets wat als 'Osmondmania' de geschiedenis in ging. De familie toerde, maakte platen, creëerde en produceerde voor 5 verschillende artiesten: The Osmonds "Crazy Horses", Donny "Puppy Love", Marie "Paper Roses", Jimmy "Long Haired Lover From Liverpool" en Donny en Marie als duo "I'm Leaving It Up To You"

Tot op de dag van vandaag heeft de familie verschillende activiteiten ontplooit, met elkaar in wisselende samenstellingen, maar ook solo, waarbij zowel Donny (o.a. als Joseph in Joseph And The Amazing Technicolor Dreamcoat") als Marie ( o.a. als Anna in "The King And I") in musicals hebben gestaan. Ook treden de 9 zoons van Alan op als The Osmonds-Second Generation.

v.l.n.r. Wayne, Alan, Donny, Jay, Marie, Merril en op de
voorgrond Jimmy,

Achterste rij: Jimmy, Marie en Donny
Voorste rij: Alan, Wayne, Merril en Jay

Hondenvleesfestijn

De titel van dit blogje is om van te griezelen, ik had er geen idee van, maar in de Chinese provincie Yulin is afgelopen maandag het jaarlijkse feest gestart om de hoogste zonnestand van het jaar te vieren. Naast granenlikeur en lychees wordt er ook katten,- en hondenvlees gegeten. Vooral hondenvlees omdat men geloofd dat het vlees kracht geeft voor de winter, en het, daar zijn we weer, goed is voor het libido. De dieren worden vaak op wrede wijze geslacht voor het feest, er zullen vast beelden van zijn, maar ik kies ervoor die niet te zien.

Dierenactivisten proberen al jaren het feest te stoppen, niet alleen omdat het zielig is voor de dieren, maar ook levensgevaarlijk voor de mensen die het eten. Honden worden vaak vergiftigd met chemicaliën en niet gecontroleerd op hondsdolheid. In de rest van China neemt deze traditie steeds meer af en staan er in Peking en Sjanghai tijdens deze feestweek vaker pizza op de menukaart dan hond. De staatskrant van China verwoordt het zo: "Honden kunnen gezelschapsdieren en voedsel zijn".

Een Amerikaanse dierenorganisatie, Duo Duo Project, heeft vorig jaar en petitie gelanceerd en is nu weer opnieuw geopend. Hier kun je die tekenen, 210.000 mensen gingen je al voor.
Inituatiefneemster van Duo Duo Project Andrea Jung zegt: "Ik heb het Dog Meat Festival vorig jaar bijgewoond. Sommige honden waren nog aan het kwispelen toen ze werden gedood in het slachthuis. Het vertrouwen dat honden in mensen stellen is ongezien."

Maar zoals gezegd, ook in China komt steeds meer weerstand tegen dit hele gebeuren. De 65 jarige gepensioneerde lerares Yang Xiaoyun heeft voor ruim 1000 euro honderden honden gekocht om ze van een gruweldood te redden. Yang doet dit al enige jaren, ze verkocht haar huis en huurt nu ruimtes om de geredde dieren onderdak te bieden. Ze maakt maaltijden voor de dieren en noemt ze haar 'kinderen'. Op dit moment zorgt ze voor 1500 honden en 200 katten.

Yang Xiaoyun

Sport

"Everyday in action. Always satisfaction, with me in action , in action , in action"

Dizzy Man's Band, 1976

Ik heb niets met sport, nooit gehad ook, niet om te kijken en ook niet om het te doen. Op school was de gymles voor mij een gruwel, niet in de laatste plaats omdat ik nergens goed in was. Ik was het die altijd als laatste werd gekozen, hoewel gekozen het wat rooskleurig voorstelt, ik was de laatste die overbleef, en verviel dan onder luid afkeurende uitroepen tot het team dat zichzelf direct met een achterstand geconfronteerd zag nog voor er was gespeeld. Één keer in mijn gymcarrière heb ik een doelpunt gemaakt met basketballen waarna een groot gejuich opsteeg, ook bij de tegenstanders en de gymleraar zelve. 

Dat waren dan de teamsporten, maar ook bokkie springen, touwen klimmen, de coopertest, ringen en al die andere verschrikkelijke dingen ik bakte er werkelijk niks van. Ik vond het ook een dom gedoe dat gedraaf, geklauter en geklim. Op de middelbare school ben ik er wel een paar keer onderuit gekomen door te doen of ik wat aan mijn voet had of zo. En dachten ze iedereen te plezieren om in de winter te gaan schaatsen, was ook dat niet aan mij besteed, want dat kon en kan ik niet, ik zag er het nut niet van in om in de kou op het ijs te gaan staan. Ik heb het wel geprobeerd ooit, maar na drie keer vallen besloot ik dat het niets voor mij was. 

Sport kijken vind ik ook niks aan, als heel Nederland voor de TV zit in oranje versierde huizen met oranje hoedjes en toeters, doe ik iets voor mezelf of ga met een mede onverschillige naar de bioscoop. Ik heb in heel mijn 50 jarig bestaan nog geen WK, EK of weet ik wat voor K gezien. Ik kijk met verbijstering wat het met mensen kan doen, maar er wordt plezier aan beleefd, en ook al snap ik er niks van, is dat alleen maar leuk natuurlijk.

En toch heb ik zo'n 23 jaar wel aan sport gedaan, fitness. Dat kwam door mijn eerste verloofde, die vond mij dan wel leuk, maar vond tegelijkertijd ook een heleboel mis met me, waaronder mijn niet getrainde lichaam. Nu zou ik dan vriendelijk zeggen dat er dan beter naar een andere verloofde uitgekeken kon worden, maar toen was ik vrij kneedbaar en dus ging ik naar de sportschool, en ik vond het ook wel leuk, of nou ja leuk, het was een sport die je solitair kunt doen en je ziet vrij snel resultaat, en dat werkt enigszins verslavend. Ik geloof dat er door al dat gegooi met ijzer er ook het stofje endorfine vrijkomt wat een moe maar voldaan gevoel geeft. Lang nadat verloofde uit beeld verdwenen was heb ik nog door gefitnest, de laatste jaren meteen na mijn werk zodat ik pas na achten thuis was, maar ik was het gewend.

En toen opeens had ik er geen zin meer in, ik deed het op de automatische piloot, mijn lichaam vond het daardoor ook wel best, en er gebeurde vrij weinig meer, ik werd alleen dikker. Ik hakte de knoop door, ik stopte met sporten en omdat er een soort van verslaving mee gemoeid was had ik, naast dat ik achter mijn beslissing stond, er ook een schuldgevoel over. En nu vind ik het wel jammer dat niets meer aan 23 jaar sporten herinnert, het is alsof ik nooit iets gedaan heb. Een sportschooleigenaar bij wie ik heb gesport en die ik vorig jaar tegenkwam zei, nadat hij eerst had geconstateerd dat ik 'een dikke kop' had, dat als ik weer zou beginnen ik wel een voorsprong zou hebben om weer snel resultaat te krijgen. 

Maar ik begin niet, ik moet er nu niet meer aan denken dat ik weer drie of vier per week aan die gewichten moet hangen. Mocht ik onverhoopt zonder baan komen te zitten is het een ander verhaal, dan heb ik tijd genoeg en dan zou ik misschien over te halen zijn. Ik vind het ook wel passen als werkloze in een trainingsbroek over straat naar de sportschool, zo lekker stereotiep, nog een tattootje er bij en het beeld klopt helemaal. 

Bijzonder is wel dat sinds ik ben gestopt, om mij heen mensen van zo richting mijn leeftijd plotseling in actie komen op sportgebied en fanatiek ook! Ik heb daar groot respect voor, en beweging is alleen maar goed natuurlijk, ik juich ze vanuit volledige apathie van harte toe!

Maart 1989, kijk al dat ijzer es!

Pluk de rozen

We maken ons druk om van alles, de zomer is gisteren begonnen maar het weer is nog niet echt zomers, dus stellen veel mensen nu al dat de zomer niks is, en er een reis geboekt dient te worden naar warmere oorden. Op het werk zit het soms ook wat tegen, deadlines die gehaald moeten worden, druk van bovenaf, kortom stress. Een besteld pakketje komt later dan verwacht, even lekker mopperen. Wanhopig worden we van het feit dat we ondanks dat we sporten en uitkijken met eten die laatste kilo's maar niet kwijtraken.

En ik doe er zelf ook aan mee, nog steeds spannend of ik nog wel een baan heb dan wel een normaal salaris ontvang straks na de onderhandelingen en de eventuele uitspraak van de rechter. Ik heb mijn oog laten vallen op een leuk kastje voor in de keuken en twijfel ernstig of ik tot aanschaf moet overgaan of niet. En leg ik me schoppend en om me heen slaand neer bij het feit dat ik nooit meer het postuur zal krijgen wat ik voor ogen heb.

En dan opeens zie ik een bericht van 'Make-A-Wish', voorheen 'Doe Een Wens', die wensen van kinderen tussen de 3 en 18 jaar met een levensbedreigende ziekte vervullen. De 4 jarige Amber die aan leukemie lijdt wilde heel graag als een prinses eindeloos lang met puppy's knuffelen, en dat gebeurde ook.

Wat maakt het uit of het regent of niet, of je bestelde pakketje pas komt nadat je er over hebt gebeld, of je een keukenkastje nu wel of niet koopt, alsof het het enige kastje op de wereld is. Tel je zegeningen en geniet van wat er wel is, je gezondheid voorop, ook als je door middel van medicatie toch zo goed en zo kwaad als het kan je leven kan leiden, merk eens op als er vogeltjes zingen, geniet bewust van dat gebakje waarop je jezelf getrakteerd hebt, of zoals mijn lieve tante Stien het altijd zei: "Pluk de rozen". 'Stop and smell the roses' zeggen ze in het Engels.

Bewust van kleine dingetjes genieten, zo moeilijk is het niet, en je mag best eens mopperen dat de bus/tram/metro/trein weer vertraging heeft of dat je nondedju wéér in de file staat, maar prijs je dan gelukkig dat als dat het ergste is waar je over kunt klagen het allemaal wel meevalt. Kijk dan nog maar eens naar de foto van Amber die de dag van haar leven had toen ze als prinses met puppy's mocht knuffelen, en je ziet dat dát eigenlijk is waarom het allemaal draait: knuffelen met hondjes.

Tegeltjeswijsheid 170

"I honestly have nothing, other than just sadness"

Dat waren de woorden van Jon Stewart na het verschrikkelijke nieuws dat de 21 jarige Dylann Roof in Charleston negen kerkgangers had doodgeschoten in de Emanuel African Methodist kerk, terwijl er een dienst aan de gang was. De blanke Dylann werd gedreven door rassenhaat en wilde door deze moord op 9 zwarte mensen een rassenoorlog ontketenen. 

Jon Stewart's werk is het om het nieuws van de dag te bekijken en daar in de "The Daily Show" op humoristische wijze zijn commentaar op te geven, en hoewel ik in mijn blogje van gisteren humor als de kurk aanvoerde waarop wij allen drijven, is er een tijd en een plaats voor alles. Bij deze schokkende gebeurtenis is geen plaats voor een lichte toon, dat vond Jon ook en in een 5 minuten durende monoloog fileert hij het Amerikaans racisme. Ik deel dit dan ook uit respect en medeleven voor de omgekomen kerkgangers, hun familie en vrienden. Jon's duidelijke kijk op het hedendaagse Amerika is pijnlijk glashelder.

Lachen mag van God

Humor is voor mij een levensader, zonder relativerende humor zou ik echt niet kunnen leven, en het mag voor mij best wel een beetje schuren, de vinger op de zere plek leggen om de angel uit dat wat zo belangrijk lijkt te halen om er daarna met elkaar met een frisse relativerende blik naar te kijken.
Bij (streng) gelovigen in het algemeen en (strenge) moslimgelovigen in het bijzonder is humor een taboe, het leven, en zeker het geloof, dient zeer serieus genomen te worden, daar past geen vrolijke noot en al helemaal geen relativering, het opperwezen van hun keuze is geen lachebekje, meer een zuur oud sikkeneurig type die bewierookt en aanbeden wil worden, dat zelfs eist, en vervolgens dol is op allerlei gruwelijke straffen. Als je dan toch een opperwezen verzint maak er dan een leuke kerel of een tof wijf van waarmee je kunt lachen. Ik hou erg van wat Annie M.G. Schmidt altijd zei: "Lachen mag van God", ik durf te beweren dat ze daar Allah ook mee bedoelde.

Ik moest er weer aan denken toen ik vernam dat Geert Wilders in de Zendtijd voor Politieke Partijen (vanaf aanstaande zaterdag) voornemens is om er Mohammed cartoons te laten zien. De man provoceert nu eenmaal graag, maar haal je schouders gewoon op en klaar. Maar neen, de gelovigen met de langste tenen zijn zonder twijfel de streng gelovige moslims, naast humorloos zijn ze ook om het minste of geringste kwaad en voelen ze zich aangevallen. Ze uiten dat op primaire wijze waar we helaas al vele malen getuige van zijn geweest, moord en doodslag komt eerst.

Zo was uit de mond van de hoofdredacteur van Moslimvandaag.nl te horen dat hij vond dat Geert de schade die eventueel zou ontstaan aan Nederlandse ambassades als hij bovenstaande ten uitvoer brengt zelf maar moest vergoeden. Dus als oververhitte fanatici in diverse landen Nederlandse gebouwen of zelfs mensen gaan beschadigen vanwege wat cartoons, is dat de schuld van Geert. Een bijzondere redenatie.

Veel ludieker en dus leuker is de reactie van de organisatie van Marokkaanse moskeeën in Nederland. Zij hebben een cartoon uitgebracht als tegenreactie op de cartoonplannen van Geert. Die snappen het....zou je denken....
Bij hun uitleg bij monde van Alissa Zanzen, woordvoerder van de Raad Marokkaanse Moskeeën in Nederland, heb ik toch het idee dat het niet helemaal begrepen wordt: "We willen laten zien dat humor de beste manier is om op de provocatie en belediging van Wilders te reageren".
Hún cartoon is dus humor, maar die Geert wil laten zien wordt als provocatie en belediging gezien.

Geert vond de cartoon van de RMMN in ieder geval 'geinig', dus een beginnetje om het allemaal niet zo zwaar te nemen is er, maar er is nog een wereld aan humor te winnen binnen de diverse geloofsgemeenschappen wereldwijd.

De cartoon van RMMN

Eetgewoonten

"I'm strong to the finish, cause I eats me spinach,

I'm Popeye the Sailor Man"

Jack Mercer, 1960

Vanaf het moment dat ik besefte wat eten was, heb ik geruime tijd enkel spinazie als groente gegeten, zeker tot een jaar of 5. Ik lustte niks anders. Destijds werd dat gewoon bestempeld als een kind wat een moeilijke eter was, en waarvan in de lijn der verwachting lag dat dat op een bepaald moment wel zou bijdraaien. Ouders van nu zullen in zo'n geval hun kind Popeye-istisch noemen op zo'n zorgelijke en tegelijkertijd berustende wij-hebben-het-ook-niet-makkelijk toon met in hun ogen een blik van 'ons kind is bijzonder'. Popeye-isme past mooi in het rijtje met alle andere moderne gedragsstoornissen die de kinderen tegenwoordig nu eenmaal moeten hebben wil je als ouders meetellen op het schoolplein.

Ik vind spinazie nog lekker, maar heel veel andere dingen gelukkig ook. Thuis werd er voornamelijk de Hollandse pot gegeten, aardappels, groenten en vlees met een toetje. Als puber moest overal tomatenketchup over, zoiets is ook van voorbijgaande aard. Zaterdags brood met zelfgemaakte soep. Soms maakte mijn moeder macaroni met saus, en als we buitenlands aten was dat Chinees, nu was er in die tijd dat ik opgroeide ook niet zo'n ruime keus aan buitenlandse restaurants zoals nu. 

Toen ik op mezelf ging wonen kocht ik het boekje "Koken voor beginners", en die titel dekte geheel en al de lading, er stond van elke groente in hoe je die moest schoonmaken en koken, ook het koken van aardappels en zelfs het koken van een ei werd beschreven. In den beginne kookte ik dus zoals ik dat thuis was gewend. Maar gaande weg heb ik toch mijn eigen weg erin gevonden van wat voor mij de beste manier is om eten te maken, tegenwoordig veel roerbakken en pasta of rijst. Gekookte aardappels eigenlijk nooit meer, wel zo nu en dan gebakken aardappeltjes. 

Het koken voor gasten vind ik leuk, maar ik ben geen echte keukenprins. Ik krijg bij vrienden de meest geweldige gerechten voorgeschoteld die er bovendien oogstrelend uitzien. Ik kan daar nooit aan tippen en word daar dan wat onzeker van, waardoor ik in het verleden de fout heb gemaakt door vrij veel te maken, de gedachte er achter was dat men dan zou denken: "Het was dan wel niet zo verfijnd als bij ons, maar er was in ieder geval genoeg". De ommekeer daarin kwam toen vrienden half huilend uitriepen: "Maar dat krijgen we toch nooit op!" toen ik de ruime porties opdiende. Ik durf nu kleinere hoeveelheden te maken, maar het gaat tegen mijn natuur in, bang als ik ben dat ze thuis direct naar de broodtrommel rennen omdat ze nog trek hebben. Uiteindelijk, zo heb ik geleerd, gaat het bij de kaars verlichtte dinertjes die ik met vrienden heb om het samen zijn en het plezier wat we met elkaar hebben.

Het is qua eetgewoonten toch nog goed gekomen met dit in den beginne Popeye-istische kind.

Nutteloze weetjes

Bij de oude Egyptenaren gebruikten de politie honden en getrainde bavianen

om hen te helpen.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Nivea heeft een popje gemaakt van UV-gevoelig materiaal, dat snel rood

wordt als het aan zonlicht wordt blootgesteld. Als het popje rood is en je 

smeert er zonnecrème op krijgt ie z'n gewone kleur weer terug. Het popje is

bedoeld om kinderen het belang van zonnebescherming te leren.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Louise Estes is de 2e vrouw in de geschiedenis waarvan bekend is dat ze 

3 'schrikkeljaarkinderen' heeft. De kinderen zijn 4 jaar na elkaar geboren op

29 februari. De kans dat je 3 kinderen op rij krijgt op 29 februari is

één op de miljard.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Octopussen gebruiken kokosnoten als harnas. Ze dragen vaak 2 kokosnoot

helften bij zich als ze zich voortbewegen over de oceaanbodem. Als ze willen

stoppen klimmen ze er in en duwen de helften op elkaar. Wetenschappers

discussiëren nog over de vraag of dit geclassificeerd kan worden als het

gebruik van gereedschap.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

In het Verenigd Koninkrijk heeft 92% van alle publieke verschoningstafels

voor baby's sporen van cocaïne.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Al Capone was bekend voor het opzetten van gaarkeukens tijdens de Grote

Depressie, schoolkinderen voorzag hij van melk en hij stuurde voor duizenden

dollars aan bloemen naar begrafenissen van leden van rivaliserende bendes.

O ja, hij was ook een gewelddadige, niets ontziende moordenaar.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Bijna een derde van de mannen in Londen zijn te dik om hun eigen genitaliën

te kunnen zien.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Het was een tandarts (!), William Morrison die samen met zijn partner John C.

Wharton de suikerspin uitvond in 1897. Toen hij het introduceerde op de 

World's Fair van 1904, werd het fairy floss genoemd i.p.v. cotton candy, zoals

het bekend zou worden in Engelstalige landen.

 ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

The Equal Pay Act was door John F. Kennedy ondertekend op 10 juni 1963

en werd gepresenteerd als 'de eerste stap in een aanpassing naar gelijke lonen

voor vrouwen'. 

Confronterend

Al maandenlang zie ik, zien we, de beelden op het journaal, mensen op de vlucht uit hun land, omdat dat in hun beleving de enige uitweg is, weg van de oorlog, weg van het geweld, weg van de uitzichtloze situatie met hoop, hun enige hoop, om een nieuwe start te maken in Europa. Ze hebben een gekleurd beeld van Europa, van de verhalen die ze hebben gehoord, de beelden die ervan zijn geschetst. Europa bereiken, dan kom het allemaal goed.

De oversteek op die vreselijke bootjes in mensonterende en levensgevaarlijke omstandigheden is ongelofelijk, en we zien het dagelijks op het journaal en het raakt me steeds weer, die grote groepen naamloze mensen die dan eindelijk in Europa zijn, en dan? Sommigen willen doorreizen naar een specifiek land, anderen weten het nog niet, ze zijn in Europa, nu moet het goed komen. Mannen, vrouwen, kinderen, zwangere vrouwen zelfs, sommigen spreken alleen hun eigen taal. De noodklok luidt, de stroom vluchtelingen is ook voor Europa teveel, ze komen aan in Italië, Malta en Griekenland, maar opvang is daar ook beperkt. Ik zag de Griekse bevolking die het zelf ook zwaar heeft, toch mensen opvangen, eten en drinken brengen, kleding. De vluchtelingen zouden verspreid moeten worden diverse landen, maar niet ieder land wil vluchtelingen opnemen. Er wordt naar elkaar gekeken: "Wij willen wel, maar alleen als zij het ook doen". Basisschool geneuzel.

Het zijn mensen in nood, als wij er voor kiezen in een ander land te gaan wonen heet het emigreren, dit is vluchten, nogal een verschil, deze mensen verlaten hun land omdat de situatie onhoudbaar is, een wisse dood ze daar misschien wacht, en ze de enige kans die ze hebben nemen omdat ze een drang hebben wat in ieder mens, in ieder levend wezen zit: overleven.

Confronterend vind ik het als ik met een kopje koffie, soms met iets lekkers erbij, dit allemaal gade sla op het 8 uur journaal, en ik schaam me niet om te zeggen dat ik het soms niet droog hou, zoveel leed. Dat ik het zo fantastisch heb getroffen dat ik in Nederland ben geboren, ik word me daar steeds bewuster van.  Ik ken ook de verhalen van vriend Harry die leraar is op een school met veel kinderen uit oorlogsgebieden, die als er een harde knal klinkt in een reflex onder de tafel gaan zitten. En gisteren kreeg voor mij deze hele problematiek ineens een gezicht, in de vorm van Mouaz Al Balkhi.

Mouaz bleek namelijk de drenkeling te zijn die op 27 oktober van het vorig jaar was aangespoeld op Texel. Hij kwam uit Syrië en wilde samen met een andere man vanuit Calais naar Engeland zwemmen. Deze nog onbekende man is in februari in Noorwegen aangespoeld, en een Noorse journalist is op onderzoek uitgegaan met als resultaat dat middels DNA onderzoek bij Mouaz ouders naar voren kwam dat het hun 22 jarige zoon was die op Texel begraven ligt in het naamloze graf. De man had nogal een reis achter de rug en wilde naar zijn oom in Engeland zwemmen. Op de foto zie je een niet onknappe jongeman met nog een heel leven voor zich, het lot besliste anders.

In Memoriam: Drs. P

Cabaretier, zanger, tekstschrijver, dichter, auteur, letterkundige, componist en pianist, o ja, en ook nog afgestudeerd in de economie. Heinz Hermann Polzer, geboren in Zwitserland uit een Oostenrijkse vader en een Nederlandse moeder. Na de scheiding van zijn ouders is hij met zijn moeder begin jaren 20 naar Nederland gekomen, maar is altijd Zwitser gebleven. Als hem naar de reden gevraagd werd was zijn antwoord steevast: 'Het is een leuke nationaliteit, ik zie geen noodzaak omdat te veranderen'. De werkelijke reden was dat in de oorlog de Zwitsers hem uit handen van de Duitsers hielden, en hem zelfs bijna letterlijk net op tijd voor het vuurpeloton wegsleepten, uit dankbaarheid daarvoor bleef hij Zwitser.

Willem Duys was het die zijn artiestennaam Drs. P bedacht, verwijzend naar zijn academische graad van doctorandus in de economie. Zijn eerste TV optreden was in 1964 in Willem's programma 'Voor De Vuist Weg'. De man was een door velen bewonderde taalkunstenaar met een apart gevoel voor humor. Adèle Bloemendaal die tegen wil en dank in de jaren 70 ieder jaar een carnavalshit opnam deed dat bij voorkeur met door Drs. P geschreven teksten, omdat die, zonder dat de hossende menigte het in de gaten had, heel het carnavalsgebeuren op de hak nam met liedjes als "Wat Heb Je Gedaan Daan" en "Hallelujah Kameraden". Zelf had Drs. P ook hits met "De Veerpont" (1973) en "De Dodenrit" (1974), een hilarisch lied waarin ouders hun kinderen vanuit de arreslee voor de hongerige wolven werpen ten einde zelf in Omsk aan te komen, tevergeefs overigens.

Tot op hoge leeftijd was Drs. P actief. Zaterdag 13 juni is hij overleden, hij heeft de mooie leeftijd van 95 jaar mogen bereiken.

Tegeltjeswijsheid 169

Wraakporno

Op het journaal zag ik een Britt Dekker-achtig meisje met filmsterrenzonnebril samen met de publiciteitsbewuste Peter R. de Vries een rechtszaal binnenlopen met veel pers en fotografen. Ik werd de daarop volgende minuten deelgenoot gemaakt van het feit dat het wicht 3 jaar geleden op 17 jarige leeftijd zich heeft laten filmen toen ze haar even oude vriendje van dat moment oraal bevredigde.
Even dacht ik dat ik per ongeluk het RTL-journaal had aanstaan, maar ik keek toch echt naar het journaal van de NOS.

Waarom moet ik dit weten? vroeg ik me af, het bleek dat het filmpje van 1 minuut in januari van dit jaar, 3 jaar na de feestelijke gebeurtenis, onder een nepaccount op Facebook was verschenen, die het binnen een half uur alweer hadden verwijderd, dus was de schade beperkt, alleen wat bekenden van het blonde (natuurlijk) Brabantse (vanzelfsprekend) kind hadden het gezien. Dat was niet zo schokkend want naar eigen zeggen had ze al 'een naam' in het dorp (1+1=2).

Maar de naïeve schat wilde per se weten wie dat filmpje had geplaatst en zocht uiteindelijk haar heil bij Peter R., die behandelde dat in zijn programma, nu wist niet alleen een handvol bekenden van haar jeugdzonde, maar ook de RTL 5 kijkers van Peter R.'s programma, dat is ook maar een selecte groep niet bijster intelligente landgenoten, dus voilá, dat is ook te overzien. Maar Peter R. is de pitbull onder de misdaadverslaggevers en als er ergens publiciteit en camera's bij te halen valt komt de man pas echt los. Het voormalige vriendje van Chantal (but of course), Robin werd aan de tand gevoeld maar die had het niet gedaan, ze waren op een normale manier uit elkaar gegaan, wel was zijn telefoon waarop de jolijt te zien was gestolen geweest.

Nu kon Peter R. helemaal los: Facebook moest voor het gerecht! Die moesten en zouden volgens hem achterhalen wie het vermaledijde filmpje had geplaatst, maar er is volgens Facebook geen back-up waar gegevens worden bewaard, er zijn namelijk privacyregels die dat verbieden en Facebook zou dom zijn om zich daar niet aan te houden. En dat is wat ik zag op het journaal, Facebook die voor de rechter werd gedaagd en heel Nederland die nu weet van blonde, Brabantse Chantal, i.p.v. enkel wat dorpelingen die tóch al een bepaald beeld van haar hadden, nogmaals, haar eigen woorden.

Chantal wordt nu door Peter R. naar voren geschoven als het weerloze slachtoffer, dat klopt, en daar werkt hij zelf hard aan mee door alles breed uit te meten in de media ter meerdere eer en glorie van Peter R. zelf. Niemand hoor ik over het andere slachtoffer Robin, wiens gezicht dan wel niet te zien is, maar wel zijn sergeant-majoor kan ik me zo voorstellen.

Maar goed, ben ik heel simpel als ik veronderstel dat wat je niet filmt of laat filmen ook niet in de openbaarheid kan worden gebracht?

Tante Jopie en Ome Ton

"Ik heb zin om naar m'n tante toe te gaan. Als ze mij en zoen wil geven moet ik bukken en zijzelf moet dan op haar tenen staan".

Boudewijn de Groot, 1973

Vandaag wordt ze 90 jaar, de zus van m'n moeder, mijn tante Jopie. Na het overlijden van haar man, ome Ton, in 2009, is ze verhuisd naar het zorgcentrum in Den Haag aan de overkant van waar ze jaren heeft gewoond. Ik heb deze mensen mijn hele bestaan gekend en het spreekt voor zich dat ze als een rode draad door mijn leven lopen. 

Van in mijn prilste jeugd heb ik wat vage fragmentarische herinneringen aan de tijd dat ze net als wij ook in Den Haag woonden op de Marktweg, ik kan me een oud en nieuw herinneren die we daar eens hebben gevierd, op koffievisite gaan samen met m'n moeder, een brand bij de benedenburen van hen en dat zij, toen de verjaardagen bij ons nog op legendarische wijze werden gevierd met gehuurde stoelen, dansen ( "Wooly Bully") en zelfs polonaises via het balkon door de gang de kamer weer in, samen met hun zonen Tonny en André altijd van de partij waren. Ook met een vakantie eind jaren 60 in Eerbeek of Hierden stonden ze op de camping in de buurt waar ons gezin een huisje had gehuurd en de families elkaar opzochten. 

Begin jaren 70 verhuisden tante Jopie en ome Ton naar Zoetermeer. Ome Ton werkte in de buitendienst van het Azivo in Den Haag en omstreken, en had altijd prachtige verhalen over de kleurrijke Hagenaars die hij daarbij ontmoette. Daarvoor had hij ooit in een banketbakkerij gewerkt, en zijn eigengemaakte taarten zijn z'n hele leven lang iets geweest om naar uit te kijken. Als kind kan ik me verschillende uitstapjes herinneren die we samen met hen hebben gemaakt en feest,- en hoogtijdagen die we hebben doorgebracht met elkaar. Ook heb ik een aantal keer bij ze gelogeerd.

Als mijn moeder en tante Jopie over vroeger begonnen te praten, hing je aan hun lippen. Hoe zij het als kinderen hebben gehad en natuurlijk de oorlogstijd waar ze als meisjes van 14 en 15 jaar in Roermond terecht kwamen bij de nonnen, hoe erg dat was, de bombardementen, de evacuatie lopend in de vrieskou naar Duitsland om vanuit daar in veewagens naar Friesland te gaan, maar ook dat ze in die verwarrende tijd altijd samen waren en toch ook hebben gelachen.

Er kwamen in de jaren 80 tweewekelijkse kaartavondjes met mijn ouders, en net toen mijn ouders naar Doetinchem verhuisden, kwamen tante Jopie en Ome Ton na zijn pensionering weer terug naar Den Haag. Wie anders dan tante Jopie hielp haar zuster met het schoonmaken van de drie etages tellende woning in Doetinchem. Ze kwamen niet ver wonen van waar ik op mezelf ging wonen in de Dalfsenstraat, en tante Jopie bood ook haar diensten aan mij aan om eens in de twee weken schoon te maken, en ik heb het al eens eerder gezegd, maar ik zeg het weer: nog nooit had en nog nooit heeft mijn huis er schoner uitgezien. Wat kon die vrouw hard en goed werken! Ome Ton werd door haar ontboden als er wat geklust moest worden in mijn huis, en dat deed die goeie man dan ook. Nooit vergeet ik die keer dat ik mijn tas met alles erin verloren was, en ik tante Jopie verwittigde die direct tegen haar man zei: "Ik moet nu naar Aidan, er is nood aan de man, hij kan zijn huis niet in", en als een dolle op haar fiets kwam aangesneld, bij mij thuis de wacht hield terwijl ik naar het politiebureau ging en die tijdens mijn afwezigheid een telefoontje had gehad van de eerlijke vinder. Het liep met een sisser af.

Zo zijn er zoveel ontelbare kleine en grote momenten die ik samen met mijn tante en oom heb beleefd dat ik er welhaast een blogjes-feuilleton over kan schrijven, de daagjes uit samen met mijn moeder, tante Jopie en mijn zus, waarbij mijn moeder bij het dagje Delft had geregeld dat we hun ouderlijk huis mochten bezoeken. De boot van ome Ton waarmee we gevaren hebben. Die keer toen ik nog heel klein was en ik dol was op Fruitella wat een kwartje kostte en ome Ton mij een kwartje voor hield en een gulden en zei dat ik voor die gulden 4 rolletjes kon kopen en ik toch voor het kwartje koos, dát wist ik zeker, die gulden geloofde ik niet zo. Zoveel dierbare herinneringen, voor mij van onschatbare waarde.

Vandaag is ze dus 90 jaar, en ze heeft het goed naar haar zin waar ze nu woont, mijn moeder, mijn zus en ik gaan aanstaande woensdag naar tante Jopie toe, maar niet te lang, ze heeft zo haar eigen ritme van de dag en daar moet niet te veel verandering in komen, maar een bezoekje van een paar uurtjes kan ze wel aan, en dan zegt ze tegen de mensen waarmee ze altijd zit: "Vandaag is mijn zusje er, dus kom ik niet bij jullie zitten." Maar je merkt dat ze na een tijdje toch graag weer haar eigen plekje bij haar eigen mensen wil innemen, en dat is goed zo, als je 90 bent is dat geoorloofd.

Een foto, volgens mij uit de jaren 60, met links tante Jopie die haar broer Ome Bertus omarmt,
daarachter (meen ik) de vrouw van ome Bertus, tante Riet en mijn vader. Prominent in het midden ome Ton met
een voor mij onbekende vrouw.

Juli 1986 tante Jopie en ome Ton in hun tuin in Zoetermeer.

Mei 1988 tante Jopie en ik 'ruziënd' over wie het laatste beetje pudding mag
in Doetinchem bij mijn ouders.

Juni 1990 ome Ton en ik op zijn boot.

Mei 1992 mijn moeder en tante Jopie voor de deur van hun ouderlijk
huis in Delft. 

Side by side

Toen mijn derde verloofde en ik 14 jaar geleden besloten het een dag te noemen (lees: 3½ jaar) werd mij het huis en de spullen gelaten. Dit was karma. Toen ik namelijk bij mijn eerste verloofde wegging, liet ik het huis met alle meubels e.d. achter, en nu kwam dat weer naar me terug. De cirkel van het leven. In die 14 jaar is er binnenshuis veel veranderd, en van de dingen die wij destijds samen gekocht hadden is steeds minder terug te vinden. Gisteren is de sidetable die al 15 jaar in m'n keuken stond vervangen. Dat was nodig, want het laatje functioneerde niet meer, een eerlijk gezegd was ik er na 15 jaar ook wel een beetje op uit gekeken.

Doordat ik vorige maand een klein bedragje in de Staatsloterij had gewonnen kon ik mij de extravaganza veroorloven om bij het oer Hollandse Blokker een leuke sidetable te kopen naar mijn zin. Deze was kleiner dan mijn oorspronkelijke, maar ook niet heel duur, dus dacht ik er over om er dan twee te nemen, zodat de sidetables side by side mijn keuken zouden opfleuren. De eerste kocht ik dinsdag bij de Blokker waar ik vlakbij werk om 's-avonds te kijken hoe het zou staan, om dan woensdagochtend een tweede exemplaar te kopen bij het winkelcentrum bij huis. Het werd me duidelijk dat ik tussen de 2 sidetabels nóg iets leuks wilde en wie schetste mijn verbazing dat ik dat ook bij Blokker kon vinden.

Twee dozen, dat was wel lastig meenemen, dus heb ik heel Tokkieaans een supermarktkarretje van Albert Heijn geleend om het aangekochte naar huis te vervoeren, met dat verschil dat ik het karretje na het uitladen spoorslags weer heb teruggebracht naar de winkel en niet voor mijn huis heb laten staan. Alles zelf in elkaar gezet, waarbij ik natuurlijk bij het rekje wat tussen de sidetables staat de plankjes eerst verkeerd om had gemonteerd, ik was daar niet verbaasd over, ik verwacht dat van mezelf. Ik heb nu alleen een blaar op mijn vinger van het schroeven. Ik ben erg blij met mijn gedeeltelijk vernieuwde keukeninboedel, en ik vind dat er nóg een nieuw item mag komen waar nu nog een kastje staat die ook teruggaat naar de verloofde 3-jaren, maar dat heeft geen haast, daar ga ik eens op m'n gemak naar opzoek.

Toen en Nu: Annie Golden

Annie Golden is en nu 63 jaar speelt in de Netflix serie "Orange Is The New Black" de rol van Norma Romano en is daarmee in Nederland en België terug van weggeweest. In 1978 had ze namelijk als frontvrouw van de groep The Shirts alleen in deze twee landen grote hits met "Tell Me Your Plans" en "Laugh And Walk Away". Ook speelde ze de rol van Jeannie Ryan in de filmversie van de musical "Hair" in 1979. The Shirts hielden er in 1981 mee op, maar Annie ging door.

Ze speelde een aantal rollen in films en op TV, maar was voornamelijk stemactrice in meer dan 10 films. Haar werkterrein lag en ligt echter meer op het toneel in musicals en theaterconcerten. Haar stem is dus haar belangrijkste verdienste, daarom is het bijzonder dat ze in "Orange Is The New Black" een personage speelt die nauwelijks spreekt.

Herinnert U zich deze nog? #75

KEITH WEST

"EXCERPT FROM 'A TEENAGE OPERA'"

1967

Aantal weken: 9

Hoogste plaats: 1

Mark Wirtz had in 1966 het idee opgevat om een rock opera te maken en had Keith West bereid gevonden om te zingen op het nog uit te komen concept album van de opera getiteld "A Teenage Opera". De eerste single die uitkwam, nog voor het album, was dit "Excerpt From 'A Teenage Opera'" dat eigenlijk als titel "Grocer Jack" heeft, maar om het publiek er opmerkzaam op te maken dat het een onderdeel van een groter geheel was werd er voor de 'Excerpt'-titel gekozen. Het werd een enorme hit in heel Europa. Een tweede nummer uit de opera, eveneens door Keith gezongen, "Sam", werd ook op single uitgebracht maar flopte genadeloos. Dat was mede de reden voor platenmaatschappij EMI om de stekker uit het project te trekken.

Keith West werkte naast dit project ook als zanger bij de groep Tomorrow, die groep werd in 1968 ontbonden waarna hij verschillende solosingles maakte echter zonder succes. In de jaren 70 werkte hij als producer voor diverse bands. Keith is nu 73 en houdt zich nog steeds bezig met het produceren van muziek voor radio,- en televisiereclames.

"A Teenage Opera" werd dus nooit voltooid, maar in 1996 kwam er een CD uit met alle tracks (23) die er door de jaren heen waren opgenomen en bedoeld om te gebruiken voor het project, waaronder natuurlijk de twee singles van Keith West.

De CD die uiteindelijk in 1996 uitkwam met de muziek bedoeld
voor nooit voltooide "A Teenage Opera".

Barbara Dex Award 2015

De Belgische zangeres Barbara Dex deed in 1993 mee aan het Eurovisie Songfestival voor haar land met het liedje "Iemand Als Jij". Dat is niet wat men heeft onthouden, het liedje werd laatste, maar Barbara had een onuitwisbare indruk achter gelaten vanwege het zelfgemaakte kleedje wat ze aan had, wat er uitzag als een aantal bleke lappen die om haar Rubens-achtige gestalte waren gedrapeerd.

Sinds 1997 wordt jaarlijks, door middel van stemmen, de 'Barbara Dex Award' uitgereikt aan de act die er op het songfestival qua styling het vreselijkst uitzag. Waarom daar niet meteen in 1994 mee is begonnen weet ik niet. Dit jaar heeft, niet geheel als verrassing, Trijntje Oosterhuis gewonnen. Ik verdacht Trijntje er al van dat ze daarop inzette toen ze tijdens een repetitie in die afschuwelijke jurk verscheen met dat decolleté tot aan Honolulu waardoor je de peren over de schutting zag hangen. Uiteindelijk koos ze daar niet voor omdat hoongelach van de aanwezigen haar deel was. Wat haar schoonzuster Edsilia Rombley er niet van weerhield om als een soort van misplaatst statement het vermaledijde stukje stof aan te doen toen ze de punten van Nederland mocht voorlezen en heel Europa zag hoe lelijk het ding in elkaar zat met een soort huidkleurig stukje erin om alles op z'n plaats te houden, te elfder uren aangepast aan Edsilia's huidskleur.

Maar Trijntje nam het zekere voor het onzekere, ze wilde als eerste Nederlandse act die Barbara Dex Award winnen en had iets aan wat nog lelijker en onflatteuzer was, het zag eruit of haar hele lichaam was verdwenen en haar hoofd direct op haar benen stond. Ik wist meteen: die Barbara Dex award is in de pocket! Ik moest steeds denken aan Violet Beauregarde, het meisje wat in een bosbes verandert in "Charlie And The Cocolate Factory". Ik wil Trijntje natuurlijk hartelijk feliciteren met deze felbegeerde award.

De naamgeefster van de award Barbara Dex in 1993.

Deze toch maar niet

Edsilia in het afdankertje van schoonzus Trijntje

Met deze outfit overtroefde Trijntje
iedereen en won de Barbara Dex Award.

Violet Beauregarde

Nutteloze weetjes

Als kangoeroes worden bedreigd, leiden ze hun aanvaller naar
het water en proberen 'm daar te verdrinken.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
In 2014 lanceerde Amazon voor hun medewerkers het "Pay
To Quit" programma, wat iets jaarlijks moet worden. Ze
bieden medewerkers tot $5.000 aan om te stoppen met werken.
Dit om ze er over na te laten denken of ze werkelijk voor
Amazon willen blijven werken.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Het karakter van Severus Snape in de Harry Potter-verhalen
was geïnspireerd op John Nettleship de scheikundeleraar van
J.K. Rowling. Hij was gechoqueerd toen hij er achter kwam en
zei: "Ik wist dat ik een strenge leraar was, maar zo slecht was ik
toch echt niet!"
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
42 % van de Amerikanen geloven dat God de mensen, zoals we
nu zijn, zo'n 10.000 jaar gelden heeft geschapen. Bijna de helft
van de Amerikanen denkt dat de evolutie niet bestaat.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Slimme mensen onderschatten zichzelf, en incompetente
mensen denken dat ze briljant zijn. Deze denkfout wordt het
dunning-krugereffect wordt genoemd. Mensen die
bovengemiddeld competent zijn gaan ervan uit dat anderen
net zo capabel zijn als zijzelf, terwijl incompetente mensen
hun eigen kunnen overschatten.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
In 1998 kochten scholen potloden in met de tekst "Too cool
to do drugs". Een 10 jarige scholier kwam er achter dat als je
de potloden slijpt het begin verdwijnt en het volgens het
opschrift steeds cooler wordt om drugs te gebruiken. De
potloden werden teruggeroepen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Op willekeurige momenten regent het spinnen in Australië.
Miljoenen spinnen gaan door de lucht op zijden draden om
naar een betere plek te gaan. Als ze uit de lucht vallen ziet
de grond er, door al die zijden draden, uit alsof er een
sneeuwtapijt ligt.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Als je werd opgeroepen om te vechten in de Amerikaanse
burgeroorlog (1861-1865), was het legaal om iemand $300
te betalen om in jouw plaats te gaan.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De 'hoofd'-beelden op Paaseiland hebben een lichaam. De
beelden zijn diep in de grond geplaatst wat de rest van hun
lichaam en de tekeningen die daarop zijn aangebracht verbergt.