Goedemorgen

"Goedemorgen, wilt u een kopje koffie?" zo begon gisteren mijn eerste gesprek met een echt mens bij het UWV in Rotterdam. Het is gesitueerd in een monumentaal pand en de medewerkers zitten in genummerde cubicles. Bij de balie kreeg ik een nummertje welke rond de afgesproken tijd op een scherm verscheen met daar achter bij welke cubicle ik me kon melden. Ik was wat te vroeg, omdat ik ervan hou om even de ambiance van zo'n gebouw in me op te nemen, er heerste een bibiliotheekachtige rust.

"Zo, daar zit u dan, hoe gaat het met u?" Een plezierig gesprek kwam op gang waarin ruimte was om te vertellen hoe ik het hele gebeuren bij V&D ervaren heb en hoe ik er nu in stond. Ik had me enigszins voorbereid en wist dat er een scholingsvoucher was waarmee ik een opleiding of cursus kon gaan doen. Omdat ik de administratieve kant op wil gaan had ik bedacht dat het in dat geval handig zou zijn als ik het zogenaamde ECDL diploma zou gaan halen, een computercursus die Europees erkend is en waar je vaardigheid van verschillende computertoepassingen wordt bijgebracht.
Mijn gesprekspartner raadde dat ten sterkste af, omdat het veel te algemeen zou zijn. Dat bracht me dan weer meteen van mijn stuk omdat ik dacht dat het juist zo'n goed idee was.

Het vreemde is trouwens dat je maar één keer een scholingsvoucher kan aanvragen. Er staat een bedrag van €2500,-  voor, maar als je iets gaat doen van, zeg maar, €1000,-, dan is dát de aanvraag en er blijft dan geen €1500,- staan. "U moet zoveel mogelijk in één keer aanvragen." Dat vind ik dan weer vrij ingewikkeld, ik ga natuurlijk niet van alles door elkaar doen.

Zoals gezegd het was een fijn gesprek van een uur, terwijl er eigenlijk maar een half uur voor stond, met wat kleine tips om mijn CV op Werk.nl nog wat duidelijker in te vullen, en waarin we elkaar niet voor de gek hielden met het idee dat de wereld voor een werkzoekende oude van dagen open ligt, hoewel ie ook weer niet helemaal dicht zit. Maar toen ik aangaf dat het meest ideale voor mij een soort werk-leer traject was, dat wat je leert breng je al in de praktijk, kwam er toch uit naar voren dat ik daar 20 jaar te oud voor ben. En om op mijn leeftijd nou lukraak cursussen en opleidingen te gaan doen zonder enige structuur, dat zie ik dan weer niet zitten, en dat werd ook begrepen. Kortom het is mogelijk om een nieuwe baan te vinden, maar het is, gezien mijn eigen, op papier, summiere kwaliteiten, zeker niet makkelijk.

Daarom mag ik mij vandaag weer melden bij het UWV Rotterdam, nu voor de voorlichtingsbijeenkomst over de training 'Succesvol Naar Werk', speciaal in het leven geroepen voor de bejaarde werkzoekenden. Want als je boven de 50 bent word je in één adem genoemd met gedeeltelijk arbeidsongeschikten. De IOAW uitkering is daar een voorbeeld van. Dat is de Wet inkomensvoorziening oudere en gedeeltelijk arbeidsongeschikte werkloze werknemers, die ontvang je als oud mensch i.p.v. een bijstandsuitkering als je uiteindelijk bij het granieten bestand behoort. Maar zover is het nog lang niet, ik blijf realistisch positief!

Rotterdam viert de stad

In 2015/2016 viert Rotterdam 75 jaar wederopbouw na de bombardementen op de stad onder de noemer 'Rotterdam viert de stad'. Er zijn talloze (tijdelijke) evenementen georganiseerd, waaronder een reuzenrad die tussen 12 maart en 10 april bij de Markthal heeft gestaan, maar waar je mij met geen tien paarden in krijgt. Nu is er tot 12 juni bij het Groothandelsgebouw een gigantische trap geplaatst van 180 treden om vanaf het gebouw, 29 meter hoog, Rotterdam naar alle windstreken te kunnen bekijken.

Het Groothandelsgebouw is een markant gebouw direct naast het Centraal Station, op de plaats waar voor de oorlog Diergaarde Blijdorp was gesitueerd. Het is in 1953 voltooid als één van de eerste gebouwen na de bombardementen en is thans Rijksmonument. Het was een 'gebouw voor de groothandel', 220 meter lang, 85 meter diep en zo'n 35 meter hoog. Er is destijds voor gekozen om dat één groot gebouw eerder een bouwvergunning zou krijgen dan vele kleinere pandjes van iedere grossier apart. Het was een zeer vernieuwend project in die dagen, het bood niet alleen plaats voor vele bedrijven, maar bevatte ook een autoroute door het gebouw om producten door het hele pand te kunnen vervoeren.

Lallend had ik geroepen dat die trap wel heel bijzonder was en dat je niet had geleefd als je 'm niet had beklommen, om er later tegen je kleinkinderen over te kunnen vertellen uit de eerste hand. Ik had 'm de eerste week van een afstandje bekeken en vond het een vrij warrige constructie met al die buizen, stel dat ze een buisje verkeerd gemonteerd hadden, of misschien zelfs vergeten. Maar vrienden die waren geweest kwamen lyrisch en met superlatieven terug, dus gisteren ben ik met vriend Harry naar De Trap geweest. Er stond een rij, maar dat ging vrij snel en na een minuut of 10 mochten wij naar boven.

Nou....de treden zaten op een vrij onprettige hoogte, zodat ik na een derde van de tocht al lichte verzuring van de beenspieren ervoer, tot overmaat van ramp ging het ook nog regenen en de term 'survivaltocht' kwam plots in me op. Op wat ik denk dat de helft was, besef van tijd en ruimte vervaagden, trad gevoelloosheid van m'n benen in en op louter wilskracht en overlevingsinstinct heb ik me met één arm omhoog gehesen. In de andere had ik een paraplu, want ook als de dood me in de ogen kijkt blijf ik graag toonbaar en vooral droog. Eenmaal boven op een bank op adem gekomen en direct ontdekt dat er gewoon een lift is waarmee je naar boven had gekund, en ook weer naar beneden, dat was een welkome ontdekking voor de aftocht later.

Het moet gezegd, dat naast de regen ook alle temptatie die ik had moeten doorstaan weer was verdwenen toen ik eenmaal boven was. Het is al heel bijzonder om op dit markante gebouw te lopen en naast het fenomenale uitzicht over Rotterdam ook op de binnenplaatsen van het Groothandelsgebouw te kunnen kijken. de route loopt hier en daar ook door het gebouw zodat je kunt spieken in de ruimtes waar je niet in kunt mag. Het was wat somber weer, dus ik denk dat het met helder weer helemaal een prachtige ervaring zal zijn. Ik fantaseerde meteen hoe leuk het zou zijn als ik bij een nieuwe baan in dit gebouw zou mogen werken. Net toen de regen weer kwam waren wij klaar, en ging ik met de lift en Harry vanzelfsprekend met De Trap weer naar beneden.

Op 29 mei in het jaar des Heren 2016 heb ik De Trap beklommmen.

Het Groothandelsgebouw in vroeger tijden.

In het zweet des aanschijns naar boven.

Binnenplaats van het Groothandelsgebouw

Mooi uitzicht naar naar zuid.

Voorliefde voor geel haar

Nog nooit had ik van de beweging Denk gehoord, totdat ik enige tijd terug nietsvermoedend naar "De Wereld Draait Door" zat te kijken en werd geconfronteerd met de altijd verongelijkte Sylvana Simons die zich bij deze beweging had aangesloten. Ik wist eigenlijk niet zo goed waar Sylvana ooit bekendheid mee had verworven, ik meende dat ze ooit Zwarte Piet was geweest en in onmin was geraakt met haar werkgever Sint Nicolaas en zich toen tegen hem had gekeerd, maar zelf zei ze in dit interview dat ze nu ze zich bij Denk had aangesloten voor het eerst 'een échte baan had', waarmee ze aangaf nooit iets bijzonders gedaan te hebben, wat ik al vermoedde.

Denk bleek opgezet door de uit de PvdA gezette klaag/klikturken Tunahan Kuzu en Selçuk Öztürk. Als uitgesproken Israëlhaters komen zij op voor honderdduizenden weerloze slachtoffers van het blanke niets ontziende racisme in Nederland. Synagogen beschermen, maar moskeeën overleveren aan de dagelijkse terreur van PVV stemmende primaten is wat deze 'denkers' diep heeft geschokt.
In april heeft beroepsmarokkaan en oud PvdA-lid Farid Azarkan zich ook al bij hen aangesloten, op zich vrij bijzonder omdat Farid in 2011 nog in een interview heeft gezegd: "Ik heb niet zoveel met Turken". Maar een gezamenlijke boosheid heeft dit kwartet bij elkaar gebracht. Nu Sylvana zich ook heeft gemeld bij deze beweging weet plotseling iedereen wie en vooral wat ze zijn.

Daar waar de PVV met Geert Wilders voorop alles wat licht getint tot donkerbruin is de schuld geeft van wat er maatschappelijk zoal misgaat, legt Denk de schuld bij iedereen die wit tot licht roze is. Denk vergroot discriminatie en racisme door blanken uit, net zoals Farid voor zijn aansluiting dat al deed, maar tegelijkertijd wordt er gezwegen over discriminatie en racisme waar de eigen etnisch culturele gemeenschap zich schuldig aan maakt. In de Marokkaanse cultuur wordt het huwen met een negroïde persoon nog steeds als onwenselijk beschouwd. En net als Nederland heeft Marokko ook een slavernijverleden. Ook negen van de tien Turkse Nederlanders trouwen binnen eigen kring. Armeniërs en Arabieren worden gezien als verraders van het Ottomaanse rijk. Waar is Denk als het om allochtoon racisme gaat? Ze willen discriminatie in Nederland voor eens en altijd in de kiem smoren, maar hierover zwijgen ze als het graf. De meeste allochtonen denken zo. "Mijn ouders accepteren nu eenmaal niemand van een ander volk, zo zijn ze nu eenmaal". Maar de blanke autochtoon moet wel openlijk en herhaaldelijk boete doen.

Ik heb even opgezocht of Denk misschien een afkorting was voor iets, zoals bijvoorbeeld Demagogische Erdoğanistische Nationalistische Klikpartij, maar het is echt alleen maar Denk. Dat is nogal een gotspe als je bedenkt dat ze kritiekloos middels de lange arm het gedachtegoed van hun Grote Leider Recep Erdoğan uitvoeren, er wordt dus niet echt zelf gedacht. Ze hebben zelfs een lijst met namen opgesteld van origine niet Nederlandse Kamerleden die niet stemmen zoals De Grote Leider het graag zou zien. Klikturken in optima forma.

Het begrip wat Sylvana toonde voor de arrestatie en het landarrest van columniste Ebru Umar in Turkije omdat Recep zich beledigd voelde door haar columns, was voor mij helemaal het toppunt. Aan de ene kant predikt ze dat allochtonen hier alle ruimte moeten krijgen om zichzelf te kunnen zijn, waarbij onze eigen normen en waarden soms ondergeschikt dienen te zijn, maar in het buitenland mag je gerust opgepakt worden als je iets hebt geschreven (in je éigen land, nota bene) wat de desbetreffende dictator niet bevalt. 'Leve de dubbele moraal' dichtte Annie M.G Schmidt al eens.

Moeten mensen als Geert Wilders en Sylvana Simons vervolgens op niet mis te verstane wijze bedreigd worden en o.a. middels social media de meest afschuwelijke verwensingen naar hun hoofd krijgen? Nee, absoluut niet! Maar één van de dingen die wij in Nederland, het land van de Oudejaarsconference en het cabaret, hebben bereikt is dat alles wat zichzelf serieus neemt mag worden bespot en gerelativeerd. Óók, of misschien juist als je een dictator met hele lange armen en net zulke lange tenen bent of als je als enigszins uitgerangeerde chronisch boze vrouw je plots aanmeldt bij de Bassie en Adriaan van de politiek. Dat vraagt om vrolijk cynisme en ironie, maar nooit om bedreigingen, dat moesten we maar aan de desbetreffende dictator overlaten.

Waar ik ondertussen niemand over hoor, maar wat ik hier en nu onder de aandacht wil brengen is de voorliefde voor geel haar van mensen met een wat verongelijkte negatieve racistische kijk op de wereld. Ik verdenk Geert en Sylvana ervan dezelfde kapper te bezoeken dan wel dat ze elkaars haar doen met dezelfde gele haarverf en dat de chemicaliën in die verf zich langzaam naar binnen vreet en hun hersentjes aantast. Zou daar onderzoek naar gedaan kunnen worden?

Tegenwind

De laatste voorstelling van het seizoen 2015/2016 was voor Harry en mij de cabaretvoorstelling "Tegenwind"  van Lenette van Dongen, die er voor uitkwam 'wensloos gelukkig' te zijn op dit moment. Ze begon direct een dialoog met het publiek, wat voor sommige niet geoefende theaterbezoekers het sein was om te doen of zij alleen met Lenette in gesprek waren, maar een doorgewinterde vakvrouw als Lenette weet dat heel goed te pareren.

De voorstelling is opgehangen aan het feit dat ze, na haar scheiding, is verhuisd van Amsterdam naar Egmond-Binnen, en er een nieuwe man in haar leven is. Het leven in het dorp, tuinieren in de breedste zin van het woord, huishoudelijke tips, waarbij ze op Hans Klok achtige wijze een dekbed in de hoes deed,  alsmede hier en daar wat levenswijsheden worden in de show afgewisseld met mensentypes zoals de 'vinik-mensen', boze vijftig plus vrouwen met 'aangrijzend' haar en een rode bril, en het verschil tussen yogaleraressen in de stad ('extreem dunne ruimtebesparende tietloze vrouwen') en in het dorp.

Harry had het geluk dat participatie van hem werd gevraagd in het onderdeel hoe mannen urineren. Op vrij plastische wijze deed Lenette de mannelijke plasgang voor en vroeg aan Harry steeds bevestiging of hij het herkende. Later in de show bij het onderdeel 'fuck-it-list' nadat ze de sneuheid van een bucket list had behandeld ( 'je kunt ze gewoon downloaden op internet, zelfs een budget-bucket list') vertelde ze dat het haar was overkomen dat zij als zelfbenoemde stoere vrouw bij een wat bruuske landing van een vliegtuig 'whooooeee' had geroepen. Dat kon écht niet volgens haar. Mensen die mij kennen weten....., dus hier had Harry weer een glorieus momentje na zijn urineergedrag te hebben moeten bevestigen tegenover mevrouw van Dongen. Bij het slotapplaus kreeg Harry wel een bedankje van haar voor zijn bijdrage.

Het was een mooie afsluiting van het theaterseizoen.

Een week wachten

Na de barre tocht vanuit Roermond naar het Duitse Brüggen duurde het nog een week voordat Jopie, Netty en de kinderen en zusters van 'De Steenen Trappen' per trein konden reizen naar noord Nederland. 'Per trein' klinkt comfortabeler dan het in werkelijkheid was. Dit is het 8e deel van Jopie's verhaal. 

Wij moesten in de protestantse kerk slapen, en de kleineren moesten zolang in het politiebureau blijven. De zusters en de hele kleintjes tot 6 jaar waren in een villa. Zo hebben wij een hele week in Brüggen doorgebracht. De sirenes loeiden aan één stuk door.

Een week later, dinsdag 's avonds om tien uur kwam er bericht dat er 's nachts waarschijnlijk een trein binnen zou komen. En om één uur kwam er nog een bericht dat het zeker was. Wij hoopten dat de trein ons naar Groningen zou brengen. Niemand wist het, alleen Onze Lieve Heer, en die zou wel voor ons zorgen.

Om vier uur die nacht gingen Netty en ik met nog twee meisjes en twee zusters op verkenning. Wij gingen met onze rugzakken alvast naar het station. Het regende pijpenstelen en het was stikdonker¹. Bepakt en beladen stonden wij daar en konden geen hand voor ogen zien. We waren bedolven onder bullebakken van rugzakken. Op het station bewogen zich ongeveer 5000 mensen, het was een gehuil van kleinen die vlug uit hun slaap gehaald waren en van kinderen die hun ouders kwijt waren, want het was zo aardedonker, je moest elkaar wel kwijtraken.

Wij hadden ongeveer anderhalf uur staan wachten toen we onze groep aan hoorden komen. We gingen naar de treinen die voor ons gereserveerd waren. Het waren veewagens met een tapijt van vijf centimeter mest erin. In sommige wagens stond een bezem dus sloegen we eerst aan het vegen. We hadden drie wagons gekregen voor 300 mensen plus bagage. Eindelijk waren we allemaal present.

Die mof die het sein van vertrek moest geven had zich eerst groen en geel geërgerd omdat wij zoveel werk hadden voor alles erin was. Maar eindelijk reden we dan toch. 5000 Mensen werden vervoerd. Waarheen? Hoe lang reizen? Allemaal vragen die niet werden beantwoord want niemand wist het. De meesten waren katholiek dus stelden we ons vertrouwen in hogere hand, In alle drie de wagons van ons was een priester met het Heilig Sacrament. Dat was een troost Jezus zo dichtbij je te weten, want die tocht die wij moesten maken was heus niet zonder gevaren.

Verder de reis moet u maar bij Netty lezen, want wij hebben samen in de wagon gezeten dus wat we verder meegemaakt hebben is hetzelfde.

door Jopie van Etten.

¹In die tijd was er 's avonds nergens licht

Hier eindigt dus Jopie's verhaal over het leven in oorlogstijd in Roermond, de evacuatie, de week in Brüggen en de aanvang van de reis naar noord Nederland. Helaas is het verhaal van haar zus Netty (mijn moeder) in de tijd verloren gegaan. Ik heb haar er naar gevraagd en ze kan zich nog heel goed herinneren hoe ongelofelijk donker het was, de veewagons met een emmer voor het gevoeg, dat de trein steeds halt hield omdat eerst gemeld moest worden dat deze trein niet gebombardeerd mocht worden eer ie verder kon. Ook de vele kadavers van dooie koeien op de rails kan ze zich nog voor de geest halen.

Maar.... het wondere web heeft me na lang zoeken iets gegeven wat me tot tranen toe heeft geroerd. Één van de zusters van 'De Steenen Trappen' had vanaf de dag van het bombardement op Roermond (11 november 1944, waar Jopie ook uitgebreid over verteld heeft) een dagboekje bij gehouden, en haar dagboekje gaat verder waar Jopie's verhaal ophoudt. Zij hebben in dezelfde trein gezeten, alleen in een andere wagon, zo zei mijn moeder die ik het dagboekje heb laten lezen. De gevaarlijke reis van Brüggen naar noord Nederland heeft deze zuster beschreven en als vervolg op Jopie's verhaal zal ik dat via mijn blog, weer in gedeeltes, publiceren. 

In zulke veewagons zijn Jopie, Netty en alle anderen van 'De Steenen
Trappen' vervoerd. +/- 90 tot 100 personen per wagon.

Barbara Dex award 2016

Het bruisend georganiseerde Eurovisie Songfestival ging dit jaar met een sisser uit toen bleek dat Jamala, de hysterisch schreeuwende en gillende zangeres uit Oekraïne had gewonnen met haar aanklacht tegen het Rusland van 1944. Ik vond het het slechtste lied van dit jaar. Nu dit dus een succes is gebleken staat niets Israël in de weg om de genocide op de Joden eens in een lied te verwerken, of wat te denken wat een inspiratiebron dit moet zijn voor de door Duitsland bezette landen in de bange jaren 40-45, of laten nog verder teruggaan in de tijd, naar wat Nederland de Belgen ooit heeft aangedaan. Noem me ouderwets als je wilt, maar ik vind het Eurovisie Songfestival niet het podium voor dit soort liedjes. Maar genoeg hierover, water onder de brug.

Traditiegetrouw wordt een week na het evenement de winnaar van de Barbara Dex award bekend gemaakt. Wie was de meest wanstaltig geklede artiest van dit jaar? Vorig jaar won Trijntje Oosterhuis deze award met overmacht. Zelf had ik dit jaar op Jamie-Lee Kriewitz uit Duitsland gestemd, haar Minnie Mouse outfit vond ik meer dan erg, ze is uiteindelijk als 2e geëindigd. De winnares is met 770 van de 2221 stemmen Nina Kraljić uit Kroatië geworden die met een enorme niet ter zake doende creatie denk ik wilde verbloemen dat ze ontzettend vals zong.

Vrouw van de dag

Intens genieten kan ik als dierbare vrienden succes hebben met wat ze doen. Afgelopen zondag heb ik weer kunnen meemaken met hoeveel vreugde en toewijding Rick zich met zijn groep acteurs op een stuk hadden geworpen, en en passant hoorde ik maandag dat weer een andere vriend een arbeidscontract heeft mogen ondertekenen voor onbepaalde tijd, ongelofelijk fijn, want in deze tijd is dat een groot goed, en gisteren was vriendin Nadira de vrouw van de dag.

Zij ging na een intensieve studie afstuderen en haar scriptie verdedigen. Samen met haar moeder, broer, zwager en vriend mocht ik erbij zijn. In eerste instantie dacht ik dat het daadwerkelijke scriptie verdedigen iets was tussen Nadira en de examinatoren, maar wij werden van harte uitgenodigd om bij het hele gebeuren aanwezig te zijn. De dame en heer heetten mevrouw Engel en meneer van 't Geloof, zoiets verzin je niet. Meneer van 't Geloof was voor Nadira geen onbekende, hij was haar scriptiebegeleider, mevrouw Engel was dus de eigenlijke examinator.

Er werd met Nadira besproken of zij eerst haar verhaal wilde doen en daarna de vragen beantwoorden, of dat ze die liever tussendoor had. Ze koos voor de laatste optie, en dat geeft het meteen een fijne dynamiek. Nadira had een actueel onderwerp gekozen voor haar scriptie, ze had in de gemeente Zaanstad een samenwerking van 3 partijen onderzocht op het gebied van zorg en welzijn, m.b.t. sociale wijkteams. Ze had o.a. interviews afgenomen, vragenlijsten gemaakt en intensief met betrokkenen gesproken over hoe die samenwerking in de praktijk verliep en waar men tegenaan liep en of de drie partijen zichzelf en elkaar nog wel herkenden als losse entiteiten of meer als het geheel wat ze nu vormen. En welke rol de gemeente daar in speelt of nog zou moeten gaan spelen. Dit is vanzelfsprekend in een notendop waar haar scriptie over ging.

Ik vond het een genot om naar Nadira te luisteren omdat ze heel goed en vol passie kan vertellen. Dat vond ik niet alleen. Ik zag aan mevrouw Engel dat zij ook zichtbaar genoot van de wijze waarop Nadira over haar scriptie vertelde. Ze stelde geïnteresseerde vragen, en zo kreeg het hele gebeuren zoals ik al zei iets heel organisch. Na een uur gingen de dame en heer in overleg en werden wij allen verzocht de kamer te verlaten. Dat duurde niet lang, toen mochten we allemaal weer terug en kreeg Nadira te horen dat ze was geslaagd en MBA achter haar naam mag zetten. Haar cijfer hoort ze pas over een week of 2, maar met aan zekerheid grenzende veronderstelling zal dat geen mager zesje zijn. Wat ik al had gezien aan mevrouw Engel, sprak ze nu ook uit tegen Nadira, dat ze enorm had genoten van de passie en het enthousiasme waarmee zij over haar onderzoek had verteld.

Bloemen en champagne werden overhandigd en Nadira mocht haar diploma ondertekenen. Vervolgens moesten haar broer en zwager weer aan het werk, maar hebben Nadira, Albert, haar moeder en ik nog even geluncht om dit hoogtepunt te vieren. Ik vond het een geweldige eer dat ik er bij aanwezig mocht en kon zijn, want zoals ik al zei, wat is er heerlijker dan een vriend(in) te zien stralen en boven zichzelf te zien uitstijgen. Dat geeft zoveel positieve energie. Het was een dag met een gouden rand.

Een terecht stralende Nadira ondertekent haar diploma

Het zit er op!

In Memoriam: Noessair Lassoued

Er zijn berichten die ik lees en die me niet meer loslaten, ze grijpen me aan en ik blijf er over nadenken. Zo'n bericht was er gisteren ook. Noessair Lassoued was beveiligingsmedewerker op vliegveld Zaventem in Brussel. Op die vreselijke 22 maart, de dag van de aanslagen was hij ook in dienst. Collega's zagen hem op die bewuste dag slachtoffers helpen, hij heeft eerste hulp toegepast en mensen naar de hulppost gedragen. Zij noemden hem een held, maar dat wilde hij niet horen, hij vond dat ie gewoon had gedaan wat moest. Meteen na de aanslagen is hij weer gaan werken.

Noessair was zondagnacht op weg naar zijn werk op Zavetem toen hij plots moest uitwijken voor een overstekende ree. Zijn wagen ging over de kop en kwam tegen een boom tot stilstand. Toen de hulpdiensten ter plaatse kwamen was Noessair al overleden. Hij is slechts 25 jaar oud geworden en laat een vriendin en een dochtertje van 1 jaar achter.

(R)I(c)k is een ander

Gisteren met vrienden Chris en Harry naar het theaterfestival  "Ik Is Een Ander" geweest alwaar vriend Rick ook een onderdeel heeft geregisseerd en zelf meespeelde. Het is tot stand gekomen door een samenwerking van RCTH, Theater Maatwerk en Galerie Atelier Herenplaats. Het mooie en bijzondere van deze voorstellingen is dat er kunst en theater wordt gemaakt door mensen met en zonder beperkingen samen. Het thema "Ik Is een Ander" gaat over onze maatschappij waarin we elkaar beoordelen en veroordelen, zonder elkaar te kennen wordt 'de ander' steeds minder zichtbaar. Maar wat als jij die ander bent? Algemeen directeur en theatermaker Paul Röttger verwoordt het zo: "Wij willen een samenleving waarin je anders mag zijn. Waarin iedereen die anders is zichtbaar mag zijn. Die ander wil ik tegenkomen op straat en ook in de kunst". 

Er was veel te kiezen, maar wij hadden vanzelfsprekend gekozen voor de serie voorstellingen waar die van Rick ook bijzat. De eerste voorstelling was een monoloog van Bellenstorm (Irene Siekman) zij regisseerde en speelde "Binair", een persoonlijke, poëtische zoektocht naar de waarde van gender. Ze legt uit hoe de hersenen werken en vertelt en passant dat er op Amerikaanse social media sites wel 56 verschillende termen zijn om je gender aan te geven. Is een man in een jurk minder gevaarlijk dan een man in mannenkleding? Kun je je soms jongen voelen en dan weer meisje? Wat is de onderscheidende waarde van gender als er ook zoveel andere manieren zijn om je identiteit te bepalen? Ik vond haar monoloog qua taal heel sterk, met hier een daar lichte ironie. Bellenstorm weet te boeien en ik denk dat zij veel potentie heeft om zich verder te ontplooien.

De tweede voorstelling was getiteld "Ode", we zagen heel veel pluche beesten en vier mensen, 2 mannen en 2 vrouwen, in cellofaan gewikkeld op de grond liggen. ze begonnen te bewegen en schijnbaar lukraak pluche beesten op te pakken, er mee te knuffelen en ze weer ergens neer te zetten. Het cellofaan raakte los, soms kwamen ze bij elkaar, maar bleven vooral solitair bezig met de pluche beesten. Opeens was er een stem die vertelde over haar moeder hoe lief die was voor haar, onderwijl gingen de spelers door en er ontstond iets op de vloer, de pluche beesten werden op een bepaalde manier neergezet, de kleine autist in me constateerde tevreden dat het op kleur was, vervolgens zei de stem: "En toen was ik dood", en ze beschreef heel nuchter hoe ze ervoer hoe haar hart stopte, haar bloed niet meer voelde stromen, etc. Wij hadden gekeken naar een heel actueel onderwerp: Een moeder die haar gehandicapte kinderen vermoordt, volgens haar uit liefde om hen uit hun leiden te verlossen. De vraag die deze voorstelling wilde stellen was: Is het mogelijk om je kinderen te vermoorden zonder eigenbelang? Het was prachtig vormgegeven door de spelers die zelf niet spraken maar aan het einde van de pluche beesten een gezicht hadden gemaakt. Heel ontroerend.

De derde voorstelling was een foutje, we hadden naar Rick en zijn spelers gebracht moeten worden maar verzandden in een wat verwarrende gebeurtenis, het waren beelden van een oude voorstelling getiteld "Naar Vriendschap Zulk Een Mateloos Verlangen", volgens Chris een mooi stuk, maar nu zagen we wat beelden ervan op film, en sprak iemand met een nauwelijks verstaanbare fluisterstem op monotone wijze de dialogen. De bedoeling hiervan is ons geheel en al ontgaan.

Maar toen was het tijd voor Rick en zijn 7 spelers die "I Am You Are I" speelden waarbij publieksparticipatie gewenst was. Deze voorstelling is oorspronkelijk bedoeld voor scholen, voor leerlingen rond de 12 jaar. Het begon heel vrolijk: "Wie reist er wel eens met de metro?" een aantal mensen uit het publiek mochten meedoen. Wat doe je als er iemand heel hard muziek aan heeft? Zeg je er wat van? Ga je misschien verzitten of onderga je het maar? Sommigen lieten het maar zo, maar anderen zeiden er iets van. De metro in Brussel dan? Mensen met een rugzak met een draad er uit? Is het een bom? Schrik je? Let je wel op dit soort dingen? Of is het gewoon de draad van de oplader van een telefoon?

Wie kampeert er wel eens? was de volgende vraag. In een tent? en voor hoelang? "Zes weken" antwoordde iemand. De kampeerders kregen een deken. daar zaten ze dan. En toen zei Rick dat er in Europa mensen zijn die al heel lang zo moeten wonen, die uit oorlogsgebieden zijn gekomen. Inmiddels had Soufian zijn shirt, schoenen en sokken uitgetrokken en liep rillend rond. Rick vroeg aan de 'zes weken-man' of hij deze vluchteling in zijn tent zou laten. De man dacht niet dat hij dat ging doen. Dit was een gewetensvraag voor velen, Soufian vroeg of hij misschien een deken mocht, hij was alleen zonder ouders en hij had het zo koud. Iemand uit het publiek gaf hem een jas. De voorstelling eindigde weer vrolijk met dans. Ik kan me voorstellen dat deze voorstelling op scholen veel indruk maakt en dat het kinderen op spelende wijze inzicht geeft in de hedendaagse voor volwassenen al niet te bevatten situatie waarin we ons bevinden.

Ik heb weer ontzettend genoten van deze middag van de geweldige samenwerking van spelers met en zonder beperking. Het is altijd een feest om dit te mogen meemaken. 27, 28 en 29 mei is dit festival er nog (voor informatie www.rcth.nl).  En er zal vast in de toekomst nog veel meer moois te zien zijn als je deze dagen niet kunt.

Stapels pluche beesten en mensen in cellofaan. Wat gaat er gebeuren? 

Uit de wirwar van pluche ontstaat dit gezicht.

Harde muziek in de metro? Wat doe je? 

Wat hangt daar uit die rugzak? 

Heeft iemand een deken voor een jongen
in nood?

It giet oan

Velen hebben mij de laatste tijd gevraagd hoe het nu met het sporten gaat. Prima, dank u wel. Ik ben nu anderhalve maand bezig, en het zit weer helemaal in mijn systeem. Zoals al eerder bericht kan ik op maandag-, woensdag en vrijdagmiddag voor een gereduceerd tarief op de sportschool terecht, en die drie keer is voldoende. Zou het ongelimiteerd zijn, dan kon ik zomaar in de verleiding komen om vaker te gaan en dat is, voor mij, nergens voor nodig, sterker nog het (ouder wordende) lichaam heeft ook tijd nodig om te herstellen tussen de sportmomenten door.

Eigenaar Noes vond het erg leuk dat ik er na al die jaren weer was, en wat ik maar half geloofde, dat volgens hem bij het ooit getrainde lichaam sneller weer merkbaar zou zijn als je na lange tijd weer ging sporten, bleek waar. De eerste tijd bedacht ik, hardlopend op de loopband, patent aan te gaan vragen voor de mannen-bh, omdat het een beetje als 'jumping tiet en the hotsing tepels' aanvoelde, maar al vrij snel was na de 3 daagse wekelijkse oefeningen de stevigheid in dat gebied dermate toegenomen dat er niets meer jumpte in mijn shirt. Wel tekent er zich weer enige prontheid af. En niet alleen de borstpartij, ook armen, schouders, rug en benen komen weer in aanvaardbare proporties. Eer van het sporten dus.

Naast het bovengenoemde maakt het ook je hoofd leeg en niet onbelangrijk het gelukshormoon endorfine komt vrij én het is natuurlijk gezond om regelmatig te bewegen. Kortom alleen maar pluspunten. Nee, er komen geen foto's van omdat ik het voor mezelf doe, en bovendien vind ik het persoonlijk smaakvoller als mannen van rond de 50 hun kleding aan houden. Ook al hebben zij een lichaam waar menige twintiger van de fastfoodgeneratie een voorbeeld aan zou kunnen nemen, en zelfs al zijn er jeugdzondetatoeages waarvan zij nog steeds vinden dat die unbedingt getoond moeten worden. Maar nogmaals dat is persoonlijk, het is hier (vooralsnog) een vrij land dus als je het hebt en je vindt dat je het moet laten zien: leef je uit!

Tegeltjeswijsheid 210

Met dank aan L.J.B.

Negentig jaar

Vandaag wordt mijn moeder 90 jaar. Negentig jaar! Een hele leeftijd, en een leeftijd waarop er vele ongemakken zijn. Lopen gaat heel moeilijk, ze is dovig, heeft een ongelofelijke hoeveelheid medicijnen nodig, maar ze ís er nog en woont, met de nodige hulp, nog op zichzelf. Grootst vieren, daar moest ze niet aan denken, veel te vermoeiend en dat begrijp ik volkomen. Middels dit blogje wil ik met foto's uit haar negentigjarig leven juist de vele leuke momenten benadrukken, nu het leven als negentig jarige zoveel beperkingen kent. "Als je zo oud bent als ik heb je al heel wat traantjes geplengd, maar ook heel veel gelachen" hoor ik haar de laatste tijd tegen mensen zeggen. En juist die vrolijke momenten wil ik vandaag belichten.

1958, de tijd van de pettycoats.

Jaren 60, een bedrijfsfeestje, want rechts van mijn moeder en links van
mijn vader zitten dhr. en mevr. van Houten de baas en zijn vrouw.

Jaren 60, nóg een bedrijfsfeestje met jolijt. Mijn moeder is de ballon blazende
vrouw in het midden. Mijn vader, 4e van rechts, kijkt geamuseerd toe.

Jaren 60, drielandenpunt in Vaals.

Jaren 60, ik vermoed ergens in Duitsland.

18 juli 1965, mijn doop. Mijn moeder met enorme handtas. En v.l.n.r.:
Buren tante Sjaan en Yvonne, Opa van Luijn, mijn zus Els en achter mijn
moeder, Peter Etiënne (met sigaret) en opa Heemskerk.

Circa 1967/68, eendjes voeren in het Haagse Zuiderpark.

Jaren 60, ik vermoed op de camping bij tante Jopie en ome Ton.
Hier geeft mijn moeder me eten.

Vakantie 1969, mijn ouders nemen
hun rust.

Vakantie 1969, mijn moeder gaat met een serieus
 mes een abrikozenvlaaitje aansnijden.

Eind jaren 60 of begin jaren 70
mijn ouders als bruiloftsgasten. 

Eind jaren 60 of begin jaren 70
mijn moeder op carnaval als
zigeunerin.

1970. Mijn moeder met mij en haar eerste kleinkind Richard.

Begin jaren 70. Ik kan me deze jurk
heel goed herinneren: van lila terlenka met witte rand.

Dansend in 1975.

Carnaval 1980: Els, Mijn moeder, ome Ton, Pia en tante Jopie.

1 juni 1982, mijn vader ontvangt een ridderorde.

Juli 1982, op reis met een bontjas (!)

Juli 1982, Londen.

Ik vermoed jaren 80, mijn moeder dansend met de zanger van de band.

Juli 1987, thuis bij mijn ouders in Doetinchem v.l.n.r. tante Jopie,
tante Riet, schoonzus van mijn moeder, en mijn moeder. 

Jaren 80 v.l.n.r. ome Ton, Tante Riet, mijn moeder (met sigaret (!))
en tante Jopie.

Ik denk jaren 80 of jaren 90, mijn moeder in een vrolijke lachbui,
mijn vader kijkt maar naar de wal.

1991, met mijn moeder bij de familie Roskam.

16 mei 1996, bij mij thuis in Rotterdam, samen met mijn moeder.

2012, dagje uit met de Zonnebloem naar diergaarde Blijdorp.