Méér muziek in de klas

In 1977 ging de deur van de lagere school voorgoed achter me dicht. Als bewust kinderloze heb ik me er nooit zo mee bezig gehouden dat ook in dat segment van onze samenleving de tijd niet heeft stilgestaan. In mijn verwrongen gedachten ziet het er nog steeds zo uit als toen ik er wegging. Een zwart schoolbord met krijt, de bankjes, of liever gezegd kastjes, keurig in rijtjes achter elkaar, bakelieten letterdozen, en eens in de week muziek- en zangles van, in mijn geval, juffrouw Schneider.

Inmiddels ben ik er wel achter dat hier en daar wel enige aanpassingen zijn doorgevoerd in het basis onderwijs, zeker toen ik nog als boekhandelaar werkte en een jeugdige klant tegen z'n vader zei: "Ik app de meester wel even" toen er twijfel ontstond over een aankoop voor school die al dan niet gedaan diende te worden. In mijn tijd was de meester een buiten schooltijd niet benaderbare entiteit waarvan zelfs niet met zekerheid kon worden vastgesteld of die wel tot het menselijke ras behoorde.

Maar dat muzieklessen niet meer als vanzelfsprekend zijn op de basisschool hoorde ik gisteren bij het bekijken van het programma "De Wereld Draait Door". De altijd goedlachse Ilse DeLange kwam er in haar hoedanigheid als ambassadeur van 'Méér muziek in de klas' vertellen over het belang van muziekonderwijs en dat het vaak als sluitstuk op de begroting staat en als eerste sneuvelt als er bezuinigd moet worden.

Muziekonderwijs is ontzettend belangrijk, bij dementerenden is het gedeelte in de hersenen waar muziek in zit opgeslagen het stukje wat het langste intact blijft. Ik weet dat van mijn vader, hij kon niet meer goed spreken of aangeven wat hij wilde, maar als er muziekmiddagen waren zong hij mee en zag ik dat de muziek hem raakte, juist de muziek uit zijn jeugd.

Op de site www.meermuziekindeklas.nl/ is nog veel meer te lezen over hoe belangrijk muziekonderwijs is en welke acties en initiatieven er zijn ondernomen en wat leraren, scholen, ouders en mensen die muziek maken zelf allemaal kunnen doen. Naast Ilse zijn er nog talloze andere ambassadeurs, zoals o.a. Joop van den Ende, Wouter Hamel en Henny Vrienten. Koningin Máxima is Erevoorzitter van de Ambassadeurs. Ook was het fijn om met Prinsjesdag te vernemen dat minister Bussemaker €1,2 miljoen extra gaat investeren in de Impuls muziekonderwijs.

Ik hoop op mooie initiatieven van mensen uit de muziekwereld, artiesten, componisten en tekstschrijvers die op scholen met passie willen en kunnen vertellen over muziek en het natuurlijk ook laten horen. Van nu en toen, want Nederland heeft echt een mooie muzikale historie waar opgroeiende generaties van nu veel van kunnen leren, bijvoorbeeld alleen al het taalgebruik en hoe mooi onze taal is, maar er vooral ook veel plezier aan kunnen beleven.

Koffie, koffie lekker bakkie koffie

De vaat en het keukentje bijhouden, bestekmapjes maken, een smoothie, tosti's, een broodje met warme kip in saus naar keuze, een kan met verse jus d'orange persen, afrekenen, bestellingen serveren, ik draai er mijn hand niet voor om. Een kopje koffie zetten lukt ook goed, maar de lakmoesproef cappuccino, latte macchiato en dergelijke....hogere wiskunde.

Hand- voetcoördinatie, stoompijpje op de juiste diepte in het kannetje en dan vervolgens linker en rechterhand tegelijkertijd laten functioneren. Het is een beetje opnieuw leren autorijden. Met je voet bedien je het knopje die verbonden is met het stoompijpje, zaak is dus je voet éérst daar van af te halen vóórdat je het kannetje met melk van het stoompijpje verwijderd..... dat kunnen mijn hersentjes niet helemaal aan. Ik kan me niet herinneren dat er in mijn bijzijn ooit zoveel in het rond gespoten is als afgelopen dagen, of het moet heel lang geleden zijn geweest. Alles zat onder. Melk everywhere. Als je je voet van het knopje haalt, haal je met je rechterhand het kannetje onder het stoompijpje vandaan, met je linkerhand heb je gevoeld aan de onderkant of het heet genoeg is, en terwijl je het kannetje neerzet pak je met je linkerhand een doekje om het stoompijpje schoon te maken. En dan nog maar hopen of het allemaal genoeg is geweest voor een aanvaardbare schuimlaag. Ik heb daar nog wel wat werk aan eer ik dat in soepele bewegingen tot stand kan brengen.

Maar de mensen met wie ik werk zijn zo lief, die vertelden direct dat het heel lang heeft geduurd eer zij het ook volledig onder de knie hadden, en dat geeft een mens weer moed. Die paar keer dat het wel lukte werden uitvoerig geprezen. Stoom uit het pijpje is ook erg heet ontdekte ik op de harde manier.

...whooooeeee...

Tweeduizend

28 september, anno domini 2016, zal de geschiedenis ingaan als de dag waarop ik mijn tweeduizendste blogje plaatste. Dit gegeven vind ik voldoende voor vandaag. Ik ga even op die mijlpaal plaatsnemen en van dit simpele feit genieten.

Toen en Nu: Thom Hoffman

Hij draait alweer zo'n 35 jaar mee als acteur, Thom Hoffman. Hij heeft nooit een toneelopleiding gevolgd, maar dat is geen belemmering geweest om een prachtige staat van dienst op te bouwen. In films, series en ook op het toneel was hij te zien in de meest uiteenlopende rollen. Momenteel geniet ik iedere week van hem en zijn collega's in de serie "Dokter Tinus" waarin hij de titelrol voor zijn rekening neemt. En nee, hij en Jennifer Hoffman (zijn tv-vrouw) zijn geen familie. De echte naam van Thom is Thom Ancion, Hoffman is dus een pseudoniem.

Naast acteren is hij sinds 1991 ook een zeer verdienstelijk fotograaf. In die hoedanigheid heeft hij o.a. gewerkt voor NRC Handelsblad en Nieuwe Revue, en maakt hij ieder jaar voor het Museum Volkenkunde een reisreportage. Ook was hij gasthoogleraar aan de Universiteit van Tilburg en Cultural Professor aan de Technische Universiteit in Delft. In beide functies verdiepte hij zich samen met de studenten in verschillende aspecten van de geschiedenis van Nederlands- Indië.

Thom is nu 59 jaar en is sinds 2005 getrouwd met de actrice Giam Kwee en zij hebben samen een zoon.

Malle Babbe

Iedereen is bekend met het lied "Malle Babbe" waarmee Rob de Nijs in 1975 een grote hit had, maar in eerste instantie was het helemaal niet voor hem bedoeld.

Lennaert Nijgh werd geïnspireerd door het schilderij 'Zigeunermeisje' van Frans Hals, waarvan hij abusievelijk dacht dat het om het schilderij 'Malle Babbe' ging van de dezelfde schilder. Hij schreef zijn tekst op het eerste schilderij, maar koos als titel "Malle Babbe". Boudewijn de Groot schreef de muziek voor het nummer. In 1970 zong Adèle Bloemendaal het op het Holland festival van dat jaar en bracht het tevens op single uit. Zij zingt het lied in de ik-vorm. Het is nooit een hit geworden.

Zoals van zovele Nederlandse tienersterren uit die tijd, raakte de carrière van Rob de Nijs vanaf de tweede helft van de jaren 60 ernstig in het slop. Er kwamen geen hits meer en hij werkte als barman in de zaak van zijn schoonvader toen hij werd gevraagd voor een bijrol in de populaire jeugdserie "Oebele". Een kans die hij met beide handen aanpakte, vervolgens kwam "Kunt U Mij De Weg Naar Hamelen Vertellen Meneer" waarin Rob één van de hoofdrollen speelde en zijn naam weer definitief op de kaart was gezet.

Nu werd het ook langzaamaan weer tijd om eigen muziek te gaan maken en platen op te nemen. Hij ging samenwerken met Boudewijn en Lennaert en in 1973 kwam Rob's comeback album "In De Uren Van De Middag" uit met daarop ook het nummer "Malle Babbe", waarin Rob de prostituee bezingt vanuit de positie van bezoeker. Het bleef een albumstuk, tot in 1975 werd besloten het lied als single uit te brengen, met een nieuw arrangement en een aangepaste tekst, het moest natuurlijk wel in het die dagen onvermijdelijke en zeer populaire TROS-programma "Op Losse Groeven" ten gehore gebracht kunnen worden.

'Hoe vaak heb jij zo'n kop, bezopen stom en geil, 
niet aan je borst gedrukt, je lijf nat van z'n kwijl' 
werd in de singleversie:
'Ik heb het vaak gezien wanneer zo'n stuk verdriet 
voldaan naar buiten kwam en jou daar achter liet'.

Een kleine concessie voor de grote hit die Rob er mee had, en tot op de dag van vandaag in geen van zijn concerten ontbreekt, waarin hij dan gewoon de originele tekst zingt, in tegenstelling tot Boudewijn die het ook een tijd in zijn repertoire had opgenomen, hij zong de tweede versie omdat hij 'kwijl' een vies woord vindt om te zingen.

'Zigeunermeisje' van Frans Hals, waarvan Lennaert
Nijgh dacht dat het 'Malle Babbe' was.

'Malle Babbe' van Frans Hals.

Nutteloze weetjes

Roze koeken zijn zo roze door de kleurstof die wordt gemaakt van

schildluizen. Rode M&M's, aardbeienyoghurt en milkshakes 

trouwens ook.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Bomen merken als herten aan ze gaan eten, ze kunnen namelijk

hertenspeeksel herkennen. De bomen verdedigen zichzelf door 

bepaalde zuren af te scheiden wat ze bitter doen smaken, zodat

het hert geen interesse meer heeft.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Om net zo productief te zijn als een werknemer uit 1950 die 40 uur

per week werkte, hoef je nu minder dan 10 uur per week te werken.

Het aantal werkuren per week die werknemers nodig hebben voor

dezelfde resultaten als in 1950 is sinds die tijd minstens een half uur

per jaar afgenomen. Dus als je nu 23 uur per week werkt, ben je 

productiever dan je in 1975 zou zijn.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 In alle Britse tanks kun je verse thee maken.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

De slurf van een olifant heeft 40.000 spieren. Het hele menselijke

lichaam heeft er minder dan 850.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Een paar decennia geleden had je ongeveer 17 minuten om uit een 

brandend huis te vluchten voordat het te laat was. Vandaag de dag

heb je slechts 3 minuten voordat alles in vlammen opgaat. Dit komt

doordat moderne synthetische vezels veel sneller en heter branden dan 

de natuurlijke materialen die vroeger gebruikelijk waren.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Toen de Copsey broers in 1876 meehielpen om in Lower Lake een

gevangenis te bouwen, hadden ze waarschijnlijk niet kunnen 

vermoeden dat zij ook de eersten waren die er in gevangen werden

gezet na een wat wild feest in de lokale saloon. Gelukkig konden ze

zich herinneren dat ze vergeten waren om het dak te beveiligen,

zodat ze ook de eersten waren die er uit ontsnapten.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Krokodillen slikken stenen in om dieper te kunnen zwemmen.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

President Jimmy Carter, die beweert dat hij een UFO heeft gezien,

heeft tijdens zijn campagne gezegd dat hij de waarheid over 

buitenaardse beschavingen zou onthullen als hij tot president gekozen

zou worden. Na zijn overwinning gaf hij de CIA de opdracht om alle

top-secret UFO rapporten te openbaren, maar zij weigerden pertinent.

Hij vroeg hen vervolgens om hem dan alles te vertellen wat ze wisten

over UFO's, maar hij kreeg te verstaan dat 'hij dat niet hoefde te weten'.

Snel daarna zwoer hij zijn belofte omtrent het vrijgeven van informatie

af, door te zeggen dat het een serieuze bedreiging zou zijn voor de

nationale veiligheid. Hij heeft het er daarna nooit meer over gehad.

De eerste werkweek

Mijn eerste werkweek is een feit, hoewel ik werkweek wat ruim interpreteer, want ik heb 20 uur gewerkt, maar na 7 maanden 'vakantie' beginnen in een voor mij totaal nieuwe branche is enerverend te noemen en tegelijkertijd ook heel erg leuk. Dit komt in de eerste plaats door de lieve en relaxte mensen met wie ik werk, het is een familiebedrijf, en het voelt als een warm bad. Op organische wijze leer ik stapje voor stapje steeds meer, door de aanwijzingen van de collega's, maar ook door logisch na- en meedenken, en gewoon zelf dingen op te pakken.

Naast het feit dat het weer leuk is om, weliswaar tijdelijk, in het arbeidsproces mee te draaien, is het voor mij met enige allergie voor veranderingen, heel goed om de procedures te doorlopen om dit bij het UWV kenbaar te maken. Vanwege het feit dat het geen voltijdse baan is, zal het UWV via een een bepaalde formule nog iets bij gaan passen, en het is goed dit allemaal eens mee te maken, ook als het na een paar maanden weer stopt en ik nog geen ander werk heb.

Doordat het UWV hier heel goed op reageert, ik hen de nodige informatie geef en nog moet gaan geven, zal ik, als ik nog eens een tijdelijke parttime baan aangeboden krijg, door deze ervaring er niet meer huiverig voor zijn, omdat ik weet hoe ik dan moet handelen. Ik moet zeggen dat als je de wat rommelige tweespaltsite van het UWV, laverend tussen 'mijn UWV' en 'mijn werkmap' een beetje door hebt je uiteindelijk na een beetje zoeken altijd wel uitkomt waar je moet zijn.

Het is daarom zo belangrijk omdat het vinden of aangeboden krijgen van tijdelijk parttime werk realistischer is dan een fulltime baan, welke trouwens ook meestal van tijdelijke aard is. De tijd van 2 maanden proeftijd en vervolgens een contract voor onbepaalde tijd behoort, uitzonderingen daar gelaten, tot het verleden. Hoe dan ook, ik ga dinsdag weer met frisse moed er tegen aan, ik zal dan de geheimen van de diverse koffies en hoe die te maken bijgebracht krijgen. Leuk!

Je suis Africain

En jij die dit leest ook. Genetici hebben uit drie verschillende studies kunnen destilleren dat bijna alle mensen die nu buiten Afrika leven nakomelingen zijn van één groepje voorouders die zo'n 60.000 jaar geleden het in Afrika wel gezien hadden en dachten 'We gaan es kijken of er nog meer is'. Die nieuwsgierigheid heeft er voor gezorgd dat ze zich verspreidden over Europa en Azië, waarna veel van hun nakomelingen ook in Noord- en Zuid-Amerika terechtkwamen.

De bevolking van Papoea-Nieuw Guinea stammen mogelijk af van een groep mensen die al eerder uit Afrika vertrokken, zo'n 100.000 jaar geleden. De eerste moderne mensen evolueerden ongeveer 200.000 jaar geleden in Afrika, en het is best mogelijk dat er meerdere keren groepen vanuit Afrika naar Europa of Azië zijn getrokken. Maar alleen van de twee migraties van 60.000 en 100.000 jaar geleden leven nu nog de afstammelingen.

Ik vind dat een geruststellende gedachte, we zijn terug te voeren naar een groep mensen die het heft in handen namen en nieuwe horizonten gingen verkennen, kijken of het leven een eind verderop beter was. Een plek zoeken en vinden waar het nageslacht het beter zou krijgen dan waar ze oorspronkelijk vandaan kwamen. Toekomstperspectief. Schrandere types dus, die voorouders van ons allemaal. Zij vluchtten eigenlijk weg van een plek waar ze het niet meer naar hun zin hadden, om wat voor reden dan ook. Dankzij hen wonen wij nu hier en niet meer in Afrika.

Het is gepast om ze er dankbaar voor te zijn. Ik hou niet van verandering en zou als ik 60.000 jaar geleden geleefd zou hebben waarschijnlijk gedacht hebben: 'Nou, ik zit hier ook wel prima hoor, gaan jullie maar, hè. Appen jullie even als jullie er zijn?' O nee, dat kon toen nog niet natuurlijk. Bottom line is eigenlijk dat mensen altijd al op zoek zijn geweest naar en plek waar het beter is, veiliger, meer eten, meer toekomstperspectief. Dat was 60.000 jaar geleden zo, en dat is nu weer zo.

Jammer dat er mensen zijn die alleen een ander uiterlijk of een andere huidskleur al genoeg vinden om te roepen: "Jullie horen hier niet". Onze verre, verre voorouders hadden waarschijnlijk ook een donkere huid. En wie zijn wij om mensen op de vlucht te weigeren? Ik heb zoveel mensen gezien in de afgelopen maanden die zo blij zijn om de kansen die ze hier krijgen en die met beide handen aanpakken, ze willen niets liever dan onderdeel van de maatschappij zijn, al wordt het ze door het vaak starre beleid niet makkelijk gemaakt.

Aan de andere kant moeten we zeker onze ogen niet sluiten voor mensen die helemaal niets willen, zich asociaal opstellen, anderen als het ware 'de vinger' geven. Dat kunnen mensen zijn die hier van origine niet vandaan komen en menen dat iedereen zich aan hen zouden moeten aanpassen of anders moeten 'op pleuren'. Of mensen die menen iedereen die in hun ogen niet Arisch genoeg is op grofstoffelijke wijze meedelen dat ze moeten 'oprotten'. Tegen zulke mensen mag je gerust zeggen van tijdelijke lunchroommedewerker tot Minister President: "Pleur zelf op!" Ik heb nog nooit zoveel boter op zoveel hoofden gezien als gisteren in de Tweede Kamer.

Jarig

Vandaag zou mijn vader jarig geweest zijn. Ik heb wel eens geschreven over de uitbundige wijze waarop bij ons thuis de verjaardagen werden gevierd met twee kamers vol visite, en al die beelden en vooral de mensen, waarvan er velen niet meer onder ons zijn, gaan dan door mijn hoofd. Mijn ouders zijn van de generatie die als tiener de oorlog hebben meegemaakt, en misschien heeft dat er wel toe bijgedragen dat in de jaren 50, 60 en 70, de tijd dat zij en hun generatiegenoten volwassen werden en gezinnen gingen stichten, als er iets te vieren viel het ook wérd gevierd. Het leven werd gevierd, zeg maar. Tegenwoordig is het bijzonder als iemand zijn of haar verjaardag groots viert, en ik doe het zelf ook al jaren niet meer, maar kijk met veel plezier terug op de tijd dat ik naar de verjaardagen van iedereen in het gezin toe leefde.

Ik denk vaak aan mijn vader, en begrijp hem hoe ouder ik word steeds meer. Ik lijk in mijn doen en laten ontzettend veel op hem, zijn gedachtegang van toen, ik snap het nu volkomen. Sommige beslissingen die ik neem, hij zou exact hetzelfde gedaan hebben. Nu ik sinds kort werk in de lunchroom, schoot het plots in m'n gedachte dat mijn vader, nog voor mijn geboorte of ik was nog heel klein, om het gezin draaiende te houden een bijbaantje aannam als afwasser in een restaurant. Het behoort ook tot mijn taken om de afwas te verwerken in een machine, maar daar was in het begin van de jaren 60 natuurlijk nog geen sprake van. Wat ik wel van hem kende was dat hij, als hij thuis in de keuken bezig was, mijn vader kon heerlijk bakken, en met oud en nieuw bakte de man emmers oliebollen, altijd een theedoek enigszins nonchalant over z'n schouder had geslagen. En van de week ontdekte ik dat ik hetzelfde deed tijdens de afwas in de lunchroom. Hij was toen echt even heel dichtbij,

Mijn vader in 1949.

Vakantie 1969: even een gebbetje met z'n schoonzuster Jopie.

Moeders en zonen

Gisteren is voor mij het theaterseizoen officieel begonnen met het bezoek, samen met Harry, aan de eerste voorstelling van dit seizoen, het toneelstuk "Moeders en Zonen". Het is van oorsprong een Amerikaans stuk wat is vertaald en bewerkt door Raoul Heertje. Het gaat over een moeder die onverwacht op bezoek komt bij de vriend van haar 20 jaar geleden aan aids overleden zoon. Deze is inmiddels getrouwd met zijn nieuwe wat jongere vriend en ze hebben samen een zoon.

Wat was deze voorstelling een geweldig begin van dit seizoen. Ten eerste prijs ik me zeer gelukkig dat ik vanaf de eerste rij de grote Anne Wil Blankers (als de moeder) heb kunnen zien spelen. Wat een fan-tas-ti-sche actrice! Zij is vanaf het moment dat het doek opengaat constant op het toneel, en van meet af aan is heel duidelijk wat voor type vrouw ze speelt, verbitterd zou nog te zacht uitgedrukt zijn. Er zit daar een echt mens, geen eendimensionaal karakter. Ook haar stille spel is om intens van te genieten.

Paul de Leeuw als de voormalige partner van haar zoon en Freek Bartels als zijn man moeten dealen met die vrouw die plotseling in hun woning is en die geen blad voor haar mond neemt. Je voelt de ongemakkelijkheid, geforceerde beleefdheid, die soms toch overgaat in de ander confronteren. Die afstandelijke moeder die de dood van haar zoon niet wil en niet kan accepteren, ze heeft gefaald vindt ze, maar het feit dat zijn vroegere vriend nu gelukkig is met een ander en een fijn leven heeft gaat haar begrip helemaal te boven. Anne Wil en Paul worden teruggeworpen in hun verleden en zijn beurtelings de geconfronteerde en de confronteerder. Freek staat er eigenlijk buiten, maar wordt er ongewild toch in meegesleept. Uiteindelijk is het het 6 jarige zoontje van de mannen die een heel klein beetje door het pantser van Anne Wil heen breekt.

Dit stuk is een regelrechte aanrader. Het is een goed en mooi verhaal, er wordt goed in geacteerd, bovendien moet iedere Nederlander, vind ik,  Anne Wil Blankers minstens één keer in het theater gezien hebben. Had ik al gezegd dat zij een fan-tas-ti-sche actrice is? Het decor is van een ongekende schoonheid waarin aan elk detail is gedacht. Het enige is dat je aan de dialogen kunt merken dat het van Amerikaanse leest is, de volzinnen die worden uitgesproken zijn niet direct echte spreektaal, met name bij Paul komt dat zo nu en dan wat geforceerd over, maar overall roep ik een ieder op dit stuk te gaan bekijken in een theater bij u in de buurt.

Los van dit alles: ik vind het T-shirt wat Freek aan heeft helemaal geweldig!

Aan de bewoners van dit adres

Als er een enveloppe in de brievenbus ligt van de gemeente met het bovenstaande als geadresseerde staat er meestal iets te gebeuren. Zo ook nu. Het riool gaat vervangen worden en de straat zal worden opgehoogd, en omdat de boel dan toch open ligt zal Stedin de gasleidingen gaan vervangen.
De werkzaamheden zullen pas het 4e kwartaal van 2017 een aanvang nemen, volgens het schrijven.

Maar belangrijker nog is dat ze geïnteresseerd zijn in de mening van de bewoners over de huidige situatie in de straat en of wij wensen hebben over de inrichting van de openbare ruimte. Graag willen ze horen welke zaken de bewoners veranderd zouden willen zien of wat we juist willen behouden. Ze beloven daar zoveel mogelijk rekening mee te houden in het project. Tijdens de informatieavonden die t.z.t. zullen worden georganiseerd wordt kenbaar gemaakt welke zaken wel/niet worden aangepast.

Het zal geen verrassing zijn dat ik hen gevraagd heb om de bomen en struiken ongemoeid te laten als ook de leuke wandelpaadjes die tussen mijn gebouw en het verzorgingshuis gesitueerd zijn. Mijn ervaring is, na ruim 16 jaar hier woonachtig te zijn, dat er niet op een boom of struik minder gekeken wordt, vandaar deze smeekbede. We gaan het zien.

Kanjers* *naar Erica Terpstra

Gisteren eindigde de Paralympische Spelen, waar, in tegenstelling tot de Olympische Spelen, maar heel weinig aandacht aan geschonken werd op tv. Ook koninklijk bezoek zoals de olympiërs mochten ervaren was niet voor hen weggelegd. Zelf heb ik helemaal niets met sport, maar ik heb het al eerder vermeld dat ik het belachelijk vind dat de sportprestaties van de atleten op de Paralympische Spelen zo weinig aandacht krijgen. Ze komen ondanks dat wel met 62 medailles naar huis, 17 gouden, 19 zilveren en 26 bronzen. Ter vergelijking; van de Olympische Spelen kwamen de sporters met in totaal 19 medailles terug.

Ik hoop dat de Nederlandse paralympiërs met net zoveel enthousiasme welkom thuis worden geheten als de atleten van de Olympische Spelen. De medaillewinnaars worden in ieder geval woensdag aanstaande gehuldigd in de Grote Kerk in Den Haag, waar ze worden toegesproken door o.a de Mark Rutte. Vervolgens worden ze door Koning Willem-Alexander en zijn tante prinses Margriet ontvangen op Paleis Noordeinde. En zo hoort het ook.

Een heel triest bericht van de Paralympische Spelen van dit jaar is dat de 48 jarige Iraanse wielrenner Bahman Golbarnezhad aan de complicaties van een valpartij is overleden.

007's en Elvis

Etentjes bij vriend Harry zijn altijd een belevenis. Zo ook gisteren toen ik samen met Rick en Chris was uitgenodigd om bij hem te komen dineren. We waren er al iets na vieren om eerst eens fijn bij te kletsen. In de verschillende levens van de vriendengroep is op dit moment van alles aan de hand op het gebied van familie, werk en domiciliëring. Van zorgelijk en verdrietig tot ronduit spannend en opwindend. En het fijne is dat we zowel het verdriet als de vreugde met elkaar kunnen delen. Er voor elkaar zijn waar nodig en dezelfde opwinding voelen als er voor de ander een belangrijke gebeurtenis op stapel staat.

Zoals altijd had Harry met veel zorg de tafel gedekt, we waren al even gezellig aan het kletsen toen ik plotseling uit mijn ooghoek meende dat een mini-Rick mij vanaf de eettafel aankeek. Nadere inspectie openbaarde dat het zelfs een 007-Rick was. Ook Harry en ik waren als mini 007's te bewonderen. Behalve Chris, Chris was een mini-Elvis. Het is een begrijpelijke keus, van 007 zijn er in de loop der tijd verschillende geweest, maar van Elvis was en is er natuurlijk maar één. Dat was nog niet alles, het menu was in een virtual reality-bril gestoken, ik zei het al een diner bij Harry is nooit zomaar aanschuiven en eten.

Daarnaast is de aankleding van de tafel altijd prachtig, deze keer had hij spiegelplacemats, heel fraai, maar Chris en ik ontdekte dat je daar niet met gebogen hoofd in moest kijken. Ook de gerechten werden mooi opgediend. Harry is vegetariër, en ik wil hier en nu voor altijd het misplaatste idee uit de wereld helpen dat eten alleen maar lekker kan zijn als er vlees wordt gegeten. Alles was even heerlijk en het was een explosie van verfijnde smaken. We hebben intens van het eten en elkaar genoten, de foto's spreken voor zich.

Assessment

Het had wel iets onwennigs en tegelijkertijd ook wel vertrouwds, ik moest mij gisterochtend gereed maken om 'aan het werk' te gaan. Het was op de dag af precies 7 maanden geleden, dat ik voor het laatst richting V&D reisde, en gisteren had ik mijn assessmentdag bij Cappuzzino, dus nog niet officieel een werkdag, ik ging eens meedraaien om te zien of het mij en hen beviel.

Ik heb geen horeca-ervaring, althans om er in te werken, mijn beleving is die van toeschouwer bij het destijds in V&D gesitueerde La Place. Wat mij daar vooral van is bij gebleven is het constant stresserige arbeidsveld vol hectiek en dat de medewerkers onderling, uitzonderingen daar gelaten, nogal schreeuwerig met elkaar omgingen en een beetje nukkig rondliepen met op de rug van hun shirt wel de boodschap 'Ik help u graag'. Ik denk als compensatie. Als bezoeker van Cappuzzino viel mij de gemoedelijke sfeer al op, en gisteren bleek die er ook te zijn nu ik er als aankomend medewerker bezig was.

Er is natuurlijk veel te leren, maar kleine stapjes, ik heb mij bekwaamd in het verwerken van het serviesgoed en de glazen in het keukentje, alles keurig gehouden en netjes weggezet. Tijdens het lunchuur was het natuurlijk heel druk, en waren de vaste krachten druk in de weer met bestellingen opnemen en gerechten maken. Toen ben ik stukjes kip gaan bakken, ik stond er toch. Dat bleek niet iedere nieuwe eventuele collega te doen, die beleven dan gewoon staan kijken hoe druk de anderen het hadden. Vervolgens werd mij ook het persen van vers sinaasappelsap toevertrouwd. Leuk om te doen. En mensen, alles bij Cappuzzino is echt vers!

Nog wat kleine andere wetenswaardigheden tot me genomen, en als het goed is, en ik heb een aan zekerheid grenzende veronderstelling dát het goed is, zal ik dinsdag aanstaande mijn eerste echte werkdag hebben. Ik heb er zin an.

Tegeltjeswijsheid 222

Ik wil niet zeuren, maar....

....bij een zin die zo begint weet je dus dat er dus wel gezeurd gaat worden. Hetzelfde geldt voor 'Ik wil mij nergens mee bemoeien, maar...'. Maar goed ik ga even zeuren over iets waarover je mij nooit hoort klagen omdat je er toch niks aan kunt doen: Het weer. Het is wat het is, we moeten het ermee doen. Maar ik heb nu zo ontzettend genoeg van die verzengende hitte. Het is klaar! Het is september nota bene, de pepernoten liggen in de supermarkten, de Zwarte Pieten discussie moet weer worden aangezwengeld, een aangename nazomer met zo'n graad of 20, 22 alá, maar dit...

Ik durf het onderwerp aan te snijden omdat zelfs mijn lieve vriendin Nadira, die heel erg van het warme weer is, gisteren al lopend op de galerij naar mijn voordeur uitriep. "Ik ben er wel klaar mee, met dat weer!" Het blijkt dus ook nog nooit voorgekomen te zijn dat het in deze tijd van het jaar 30 graden of daaromtrent is. Een nee, door er over te zeuren maakt niet dat het opeens koeler is, dus ik hou er maar over op en ik voeg me weer naar mijn eigen standpunt dat het weer iets is wat er is en waar niemand (gelukkig) iets aan kan doen.

Ondanks de hitte hebben Nadira en ik een gezellige avond gehad, er was veel gebeurd in ons beider leven, en er staat ook weer het een en ander op stapel bij ons en een aantal gemeenschappelijke dierbaren om ons heen, zodat we lekker hebben bijgekletst en wat toekomstvisies hebben besproken. Omdat ik de avond er voor bijna bezweek na het bereiden en eten van een bord macaroni, zo moeten opvliegers voelen van vrouwen die door 'de verandering' gaan, had ik bedacht dat het heerlijk zou zijn om een lekkere frisse maaltijdsalade te maken met wat brood en een glaasje wit. En dat was ook zo.

Nou, als ik de voorspellingen begrijp. vandaag nog één bloedhete dag en dan gaan we naar wat mens-, dier- en plantvriendelijker temperaturen. Zou er ook al gevuld speculaas zijn?

Van straat geplukt

Al vrij lang gaan mijn moeder en ik na de wekelijkse boodschappen voor haar, regelmatig een kleine lunch gebruiken bij lunchroom 'Cappuzzino'. Er heerst een informele gezellige sfeer, wat mede komt door de eigenaar en de medewerkers. Doordat we er best vaak komen gaan de gesprekjes wat dieper dan 'mooi weer hè' en 'wat is het druk vandaag'. Zo wist de eigenaar dat ik geen werk had, en vroeg hij regelmatig hoe het er voor stond, zo ook 1 september j.l., toen wij daar weer een lunch gebruikten. "Wij zoeken iemand" zei ie, "kijk maar even op het raam of je het wat vindt".

Op het raam stond aangegeven dat ze een medewerker zochten voor zo'n 20 uur per week, de man wist hoe oud ik was, en hij vroeg het natuurlijk niet zomaar. Ik heb mijn cv opgestuurd en gisteren heb ik mijn tweede gesprek gehad. Vrijdag heb ik er een paar uurtjes assessment, en ik geloof dat ik volgende week kan beginnen, maar dat hoor ik vrijdag wel.

Het is voor een paar maanden, voor 20 uur per week, ik heb er zin in en dóe weer 'ns wat voor m'n centjes. Het is leuk kleinschalig, geen frituur en alcohol, vriendelijke mensen en een relaxte sfeer. Het is natuurlijk een hele andere branche, zodat de oude hond wat nieuwe trucjes gaat leren. Bovendien op loopafstand van mijn huis.

Op de UWV-site me even ingelezen over hoe en wat als je voor een gedeelte weer gaat werken en ik zal mijn sportschoolabonnement gaan omzetten in onbeperkt, want het abonnement wat ik nu heb is geldig op tijden waarop ik binnenkort niet meer kan. Vervolgens zal ik tijdens het inwerktraject bij 'Cappuzzino' op enig moment bekwaamd worden in het bereiden van cappuccino en café latte macchiato, wat het werk meteen iets barista-achtigs geeft, zodat ik me al een beetje georiënteerd heb op artificial man buns en ik een keuze moet gaan maken uit de Chris Zegers-duimringencollectie.

Handdoekenhunk

Vanavond is de eerste aflevering van het tweede seizoen van 'Sophie In De Kreukels'. Vorig seizoen onderzocht Sophie Hilbrand allerlei verschillende cosmetische ingrepen bij vrouwen, en dan vooral ook bij bekende Nederlandse vrouwen die er dan wel openhartig over spraken zoals o.a. Linda de Mol of het programma dreigde een proces aan te doen als er ook maar iets van bekend werd gemaakt, zoals soapactrice Caroline de Bruijn. Het was een interessante serie die een heel goede kijk gaf op wat er zoal speelt op het gebied van wat cosmetisch allemaal kan, en of dat wel zo wenselijk is. Sophie zelf was een feest om te volgen in haar zoektocht tussen afschuw, verbazing en twijfel in.

In deze tweede reeks gaat Sophie onderzoeken hoe het bij de mannen gesteld staat qua cosmetische ingrepen. Ik heb er nu al zin in, ik heb nog niets gezien, maar ik las dat Simon Keizer het eventueel overweegt (het kind is 32), René van der Gijp het pertinent nooit zal doen (ik ben geen kenner, maar ik denk dat er in den beginne ook wel werkbaar basismateriaal moet zijn) en Ronald de Boer laat zich regelmatig behandelen. En die laatste is natuurlijk een levende na-reclame. Zijn tweelingbroer Frank doet niets en zo kun je heel duidelijk de voor-en-de-na levend en driedimensionaal bekijken.

Het uiterlijk van de man is steeds belangrijker aan het worden, daar waar vrouwen jaren tegen een ideaalbeeld moesten opboksen (90-60-90), was dat voor mannen lange tijd een soort schemergebied, totdat o.a. het tijdschrift voor de latent homoseksuele heteroman 'Men's Health', met het ideale covermodel steeds meer aan terrein ging winnen. Mannelijk bekend Nederland stellen nu pas écht iets voor als zij het tot covermodel van dit tijdschrift hebben gebracht.

Net als tienermeisjes, onzeker over van alles en nog wat, ongezond dunne modellen, actrices en zangeressen gefotoshopt en wel als lichtend voorbeeld zien, zo ontwikkelen steeds meer tienerjongens en jonge mannen een Adoniscomplex, zich spiegelend aan die afgetrainde lichamen in o.a. reclamecampagnes en videoclips. Dat daar net zoals bij de dames flink gefotoshopt wordt of minstens met schaduwen gewerkt wordt om het perfecte lichaam te suggereren gaat natuurlijk aan ze voorbij.

Regelmatig wordt er geprotesteerd tegen het feit dat vrouwen in de reclame vaak worden gebruikt als lustobject, bijvoorbeeld bij SuitSupply, Specsavers of wat ik zelf het toppunt van walgelijkheid vind het penalty schieten tijdens WK door dames in lingerie. Maar de man bleef ook niet verschoond om als lustobject te fungeren, denk maar aan de Pepsi-reclame of Levi's, alleen hoor je daar nooit protesten tegen. Maar wat ik gisteren toch onder ogen kreeg bij het doornemen van het folderpakket van deze week: De meest seksloze winkel die ik ken, drogisterijketen 'Etos', is op zoek naar een 'handdoekenhunk'.

Ik meen dat ik vorig jaar wel iets in de etalage heb zien staan, een man van karton met een handdoek om zijn middel geknoopt om hun gratis handdoeken-actie te promoten, die je geloof ik ook nog kon winnen. Die kartonnen man dan hè, niet het model zelf. Nu weet ik een beetje welke types dat leuk vinden, toen ik nog werkte hadden wij wel eens een kartonnen Frans Bauer staan om zijn cdtjes te promoten en er waren altijd aanvragen of men die mocht hebben, nou dat mocht, volgens de regel 'wie het eerst komt, wie het eerst maalt', maar wat móet je ermee?

Maar nu betrekt 'Etos' de nieuwe kartonnen man niet van een modellenbureau, te duur misschien, maar is er een website in het leven geroepen waar jongens en jonge mannen zich kunnen aanmelden om de handdoekenhunk 2016 te worden. In de werving is het duidelijk dat de man als een stuk vlees wordt gezien, want zijn hoofd is er vanaf gehaald, niet belangrijk. Hij heeft daarbij een minuscuul handdoekje als een soort mini minirokje omgeslagen.

De dolle vrouwen uit de jaren 70 kunnen blij zijn, hun zusters worden dan nog wel steeds als lustobject ingezet voor van alles en nog wat, maar daarnaast kunnen ze gewoon automonteur worden of minister, de man kon dat al, maar staat nu qua lustobject op gelijke voet met de vrouw. Missie geslaagd lijkt me.

Toen en Nu: Willy Wonka and the Chocolate Factory

Met het heengaan van de grote acteur Gene Wilder onlangs vroeg ik me af hoe het de kinderen is vergaan die destijds in 1971 met hem speelden in één van zijn grootste succesfilms "Willy Wonka and the Chocolate Factory".

Peter Ostrum speelde de rol van Charlie Bucket, het was zijn eerste en enige filmrol. Hij weigerde na deze film een deal om nog drie films te maken, omdat hij geen zin had in een acteercarrière. Hij is al jaren dierenarts in Lowville, New York, en heeft heel lang alle mediaoptredens geweigerd, maar maakte in 2011 zijn opwachting met zijn andere Willy Wonka-collega's in een episode van "Top Chefs" waar het thema 'Chocolate Factory' was.

De Britse Julie Dawn Cole speelde de rol van de letterlijk tot in de afgrond verwende Veruca Salt. Ze heeft haar acteercarrière gewoon voortgezet, met name in Engeland waar ze in verschillende tv-series te zien is geweest. Nu werkt ze echter als psychotherapeut.

Denise Nickerson had al een acteercarrière voordat ze als 13 jarige de rol van Violet Beauregarde ging spelen. Ze was al te zien geweest in een soap "Dark Shadows" en in een aflevering van "Flipper". Ze is in 1978 met acteren gestopt en werkt momenteel als een accountant.

De rol van de tv-verslaafde Mike Tee Vee werd gespeeld door Paris Themmen, die nog veel kleine rollen heeft gespeeld sinds 'Willy Wonka". Waaronder in een aflevering van "Star Trek: Voyager" in 2000. Hij woont in Los Angeles en werkt bij een castingbureau voor reclames.

Michael Bollner maakte in "Willy Wonka" zijn debuut in de rol van Augustus Gloop. Michael is Duits en sprak geen woord Engels en moest tijdens het filmen gecoacht worden om zijn teksten goed uit te spreken. Graag had hij doorgegaan met acteren, maar zijn vader stond erop dat hij zijn opleiding zou afmaken. En zo bleef "Willy Wonka" zijn enige film. Hij werkt bij de belastingen in Duitsland.

Met enige regelmaat komen de acteurs bij elkaar als er weer eens een anniversary is van de film, of op een fandag.

De enige naast Gene Wilder die na de film een bloeiende acteercarrière heeft kunnen opbouwen is Rusty Goffe, die de rol speelde van de hoofd-Oompa Loompa. Hij speelde naast talloze andere films o.a.  in "Star Wars IV", "Harry Potter" en "Mrs. Henderson Presents". De Britse acteur omschrijft zichzelf als 'acteur, dwerg, goblin, in wezen klein....maar goed!'

Tegeltjeswijsheid 221

De jonge held

Het kan aan mij liggen, maar ik heb het gevoel dat de al stijgende onverdraagzaamheid in de maatschappij sneller toeneemt dan het menselijk brein kan bijhouden. Ik krijg zo langzamerhand er een beetje beurs gevoel van moedeloosheid van. Als zelfs een Tweede Kamerlid van wie je mag verwachten dat hij in ieder geval de basisregels van de omgangsvormen kent, in de rij gaat staan waar de Israëlische premier Benjamin Netanyahu handenschuddend langsgaat, om dan vervolgens met een gezicht als een baldadig kind de uitgestoken hand te weigeren, ben je gewoon een ongelooflijke asociale onaangepaste misplaatst arrogante lul. Je hóeft er niet bij te gaan staan als je die man om wat voor reden dan ook niet wilt ontmoeten, dat is een keus. De enige verzachtende omstandigheid was dat het hier Tunahan Kuzu betreft, van het boos op de lucht clubje Denk, die door niemand behalve door zichzelf, zijn 3 kompanen en een handvol hersenlozen in het land, serieus wordt genomen. Ik vermoed dat hij zijn te verwachten wachtgeld in zijn hoofd al aan het uitgeven is.

Zo zijn er wel meer zaken die mijn wenkbrauwen richting mijn nog steeds niet wijkende haargrens doen gaan. Al die Erdoğanistische Turken hier in Nederland en West Europa die bedreigen, vernielen, protesteren en weet ik wat nog meer: Je hoeft hier niet te blijven, ook dat is een keus, als jullie geliefde dictator het dan volgens jullie zo goed doet, (r)emigreer naar het nu zo fijne democratische Turkije, het moet welhaast een walhalla zijn vergeleken met dit verderfelijke land waar jullie nu wonen en werken of van de sociale voorzieningen gebruik maken.

En net als ik denk het komt nooit meer goed met de mensheid, lees ik het berichtje over de 10 jarige Souleymane. Dit jongetje die in een IJsselgemeente naast mij woont heeft een ware heldendaad verricht. Hij hoorde hulpgeroep van kinderen toen hij op de Cortenbachsingel in Rotterdam was, en zag een klein kind, van wat later bleek anderhalf jaar, in het water liggen. Hij trok het kind, dat met het gezicht in het water lag, aan zijn voeten omhoog, meteen op het droge en redde naar alle waarschijnlijkheid daardoor het leven van het kind.

Ik denk dan wel meteen welke ouder laat zijn/haar anderhalf jaar oude kind zonder toezicht in de buurt van water spelen, maar ik ben zelf geen ouder en zal er wel niet de juiste kijk op hebben. De politie van IJsselmonde heeft Souleymane vanzelfsprekend en terecht in het zonnetje gezet. "Door zijn optreden heeft dit kind het kunnen overleven" zo stelden zij. Souleymane is samen met zijn moeder op het politiebureau uitgenodigd en heeft daar de 'Speld voor een held' uitgereikt gekregen, als ook wat leuke kleine gadgets en hij mocht in de politieauto zitten.

Zo'n ogenschijnlijk klein berichtje kleurt mijn dag en doet me glimlachen en hopen dat het misschien toch allemaal nog wel goed gaat komen.

Souleymane: een held.

Nutteloze weetjes

Studies hebben aangetoond dat 'ochtendmensen' volhardend zijn,
tevreden met hun leven en meer resistent tegen vermoeidheid en
frustratie, terwijl 'nachtbrakers' de neiging hebben om het
onbekende te verkennen, impulsief, temperamentvol en
verslavingsgevoelig zijn. Ook hebben ze grotere kans op ADHD.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Je zit zo'n 3 maanden van je leven op het toilet.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De muren in de ruïnes van Pompeii zit vol met heel oude graffiti.
Mensen schreven dingen als: 'Gaius was hier', 'Ik heb hier veel
meisjes g*n**kt' en 'Phileros is een eunuch'. Het geeft aan dat
menselijk gedrag in dat opzicht niet veel is veranderd in de laatste
2000 jaar.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
In het Engeland van de 18e eeuw was het in de mode voor rijke
landgoedeigenaren om mensen in te huren die zichzelf als druïden
verkleedden, zich nooit waste, hun haar en nagels zo lang als
mogelijk was lieten groeien en in hun tuinen leefden als een soort
ornamentale kluizenaars.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Hoe gelukkiger je bent hoe minder slaap je nodig hebt.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
In het originele script van "The Goodfellas" stond het woord 'fuck'
70 keer. Maar de acteurs improviseerden hun dialogen nogal zodat
het woord uiteindelijk zo'n 300 keer werd gebruikt.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De ziekenhuizen in Orlando hebben de slachtoffers van het
schietincident in de nachtclub niets in rekening gebracht voor hun
behandelingen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Er is een website genaamd 'Picture this clothing' waar kinderen hun
eigen jurken kunnen ontwerpen door een voorgedrukt model in te kleuren. Vervolgens wordt er een echte jurk op maat van gemaakt.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Mensen die sneller lopen leven vaak langer dan wat langzamere lopers

Dag lieve tante

Vorige week woensdag overleed mijn tante Jopie, en gisteren hebben we afscheid van haar genomen. De kaart die haar zonen Ton en André hadden laten maken was met een prachtige symboliek, een tekening van de Oostpoort in Delft, de geboortestad van hun moeder, en het mooie gedichtje wat zoveel zegt.

Mijn moeder had het vanzelfsprekend heel moeilijk, zij kende haar zus haar hele leven, 90 jaar, maar het samenzijn met Ton, André, hun vrouwen en kinderen heeft haar en ook mij goed gedaan. We begrepen elkaars verdriet, een zus, een moeder, een oma, een tante, een vrouw die ons allemaal zo dierbaar was, daar gingen we vandaag voorgoed afscheid van nemen. Mama kon nog even vragen over hoe de laatste momenten van haar zus geweest waren, dat had haar de afgelopen week erg bezig gehouden. En ze kon gerust gesteld worden, er was geen pijn geweest, ze was niet ziek geweest.

Ook fijn vond ik om te horen dat Ton het boekje met haar verhalen uit de oorlog nog heeft kunnen voorlezen en grote delen voor haar herkenbaar waren. "Wat heb ik toen gesjouwd", zo had ze gereageerd.

Het was een mooi eerbetoon aan tante Jopie, er werd zo gesproken dat haar leven werd gevierd, herkenbare momenten, grappige anekdotes, haar hulpvaardigheid altijd en overal, zaken die wij die haar gekend hebben met ons mee zullen dragen in onze herinneringen aan haar. Het is het einde van een tijdperk, ik heb nu niemand meer tegen wie ik 'tante' of 'oom' hoef te zeggen.

Graag deel ik, hieronder, de mooie lieve toespraak van tante Jopie's kleinzoon Rolf (is dat dan mijn achterneef?), waarin hij haar zo heel herkenbaar portretteerde, hij beschrijft zijn oma ten voeten uit in de anekdotes over het luchtbed en het vestje. Zo'n zelfde nuchtere opmerking van haar heb ik al eens eerder gedeeld: toen ik net uit de couveuse mee naar huis mocht en als een soort buitenmaatse muis in de wieg lag, boog tante Jopie zich er overheen en sprak: "Ach, dat trekt nog wel bij".

Tante Jopie en mijn moeder, 26 mei 1995

Lieve oma,

Bijna 7 jaar geleden overleed opa. Bij de crematie vertelde ik jou wat dingen over hem die voor mij belangrijk waren. Nu sta ik hier weer en vertel iets over jou, maar ook dit keer aan jou, omdat ik dat prettig vind.

91 jaar, wat fijn dat ik er daar 43 van heb mee mogen maken. Ik zal wat mooie herinneringen ophalen om je te vertellen waarom je zo bijzonder voor mij bent.

In de tijd dat wij in Duitsland woonden,  kwamen jij en opa regelmatig logeren. Jullie kwamen ons vaak ophalen uit school. Eric en ik werden daar heel blij van. Overdag maakten we uitstapjes en 's avonds gingen jullie kaarten.  Wij logeerden ook bij jullie in Zoetermeer. We gingen dan eendjes voeren, of iets lekkers kopen bij de SRV-wagen, die toen nog door de straat reed. Spelen met de koperen spulletjes uit de letterbak en de weegschaal met de gewichtjes die voor jouw speciaal waren en dus ook voor ons. Die kleine dingen maakten het fijn om bij jou te zijn.

Als we weer naar huis gingen, stond jij ons altijd uit te zwaaien. Midden op de weg, twee armen wijd in de lucht. Je zwaaide, totdat we de bocht om waren, terwijl de straat best heel lang was. Alsof je het moment met ons zo lang mogelijk vast wilde houden.  

We zagen jullie ook tijdens de vakanties in Nederland en in het buitenland, waar we dan met elkaar op dezelfde camping stonden. Zwemmen was altijd een favoriet tijdverdrijf. Ik weet nog dat we in Oostenrijk met een groot dik luchtbed in een meer hebben gespeeld. Vanuit het water kon jij zelf nauwelijks het luchtbed nog opkomen. Na veel trekken, hangen en wurgen, en met hulp van alle kanten was het uiteindelijk gelukt. Toen kwam er ineens een horzel op het luchtbed zitten. Zo’n hele grote van wel 5 cm. Iedereen sprong meteen in het water, maar jij niet. Heel droog zei je: " ja,  ik zit er net op".

We aten ook graag ijsjes, die verslaving heb ik van jou overgenomen. Je kon daar heerlijk van genieten en dat heb je tot het laatst gedaan. Genieten kon je zeker! Van alle kleine dingen. Een singeltje van Shorts met Comment Ça Va.... of de Bolero van Ravel. Je kon met jou alle kanten op.  

Monique en ik kregen kinderen. Je eerste achterkleinkinderen,  waar je erg trots op was. Eerst Daan. Bij zijn geboorte had je een geel gehaakt vestje bij je, gekocht bij de knikkerzakkenclub, zoals je de handwerkclub altijd noemde. Het model was wat gedateerd, maar het gebaar heel mooi.  Toen je de eerstvolgende keer op bezoek kwam, trokken we Daan het pakje aan. Jij sprak de onvergetelijke woorden: "Wat heeft hij nou voor een raar ding aan?" Je zei gewoon wat in je opkwam en dat was vaak grappig.

En bij Britt, ik zie je nog tijdens het eten bij de chinees met Britt in de wandelwagen het hele restaurant door lopen. Iedereen moest weten dat jij een achterkleindochter had gekregen, zo trots als een pauw. Met June, Sky en Faith kreeg je nog drie prachtige achterkleinkinderen waar je heel blij mee was.

In 2009 overleed opa, jij bent toen in Houthage gaan wonen. Ondanks het gemis van de goede zorgen van opa, heb jij het daar prima naar je zin gehad. Je had leuke buurtjes waar je je dagelijkse praatjes mee had. Altijd was je blij als er visite kwam, maar ook altijd het begrip dat de mensen om je heen druk waren met andere zaken. Later nam ik soms je achterkleinkinderen mee, met wisselend succes. De ene keer wist je precies wie wie was en de volgende keer maakte je er een soort “raadje plaatje” van. Ik was je zoon, Daan was mij.... en Britt, ja dat moest dan wel een buurmeisje zijn, want meisjes waren er nog niet onder de kleinkinderen.

Ondanks dat je vergeetachtig werd, behield je jouw bekende humor. Soms bedoeld grappig, maar vaak ook per ongeluk heel ad rem. Ik weet nog dat ik op mijn telefoon foto's van Facebook wilde laten zien. Het signaal van het internet was niet zo sterk en ik stond wat te klungelen met dat ding. Na mijn uitleg waarom het niet werkte merkte jij droogjes op, "Als je niet snapt hoe het werkt, geeft dat niet hoor". Of toen ik begin dit jaar een foto van jou en mij op Facebook plaatste met de tekst " op visite bij mijn nieuwe vriendin" was jou reactie, ze zullen wel zeggen, "wat moet je met zo'n oud wijf". En het plezier dat je had toen die reactie ook kwam. Gelukkig heb je dat plezier in de kleine dingen steeds gehouden. Dat was jij, dat was mijn oma.

Lieve oma, ik hou van je en mis je nu al. 

Angst

Mensen die met mij wel eens op de Euromast zijn geweest, weten dat ik niet aan de rand ga staan en zeker niet de Space Tower in ga om nog maar te zwijgen over de mogelijkheid om van de toren te abseilen. Ik heb namelijk hoogtevrees. Reden waarom ik ook wil overlijden zonder te weten hoe het is om een parachutesprong te maken, of om een rit te maken in de Python van de Efteling. Mijn leven is heus compleet zonder dat ik ooit diepzee gedoken heb, of weet hoe het voelt om te bungeejumpen, en zo kan ik een heel blogje vol schrijven met dingen waar ik angst voor heb, bang voor ben, of die ik gewoon liever als het even kan graag mijd, zoals bijvoorbeeld mensenmenigtes.

Reden waarom ik er over begin is dat wetenschappers erin zijn geslaagd om muizen te creëren die geen angst meer kennen. Bij de muizen werd de afgifte van het stresshormoon geblokkeerd in een klein groepje cellen in een hersendeel dat het zenuwstelsel aanstuurt. Door de ingreep hadden de dieren geen angst meer voor grote hoogtes en onbekende objecten in hun omgeving.

Angstgevoelens worden zowel bij muizen als bij mensen in het brein opgewekt door de aanmaak van het hormoon corticotropine. De muizen waren na de blokkade niet bang te krijgen. De wetenschappers vermoeden dat bij mensen hetzelfde groepje hersencellen verantwoordelijk is voor het opwekken van angst. Op dit moment zijn er nog geen bruikbare technieken om de aanmaak van hormonen op specifieke plaatsen in het menselijk brein te blokkeren.

Laat dat ook zo!, was mijn eerste reactie toen ik dit verontrustende bericht las. Heb angst, wees bang, blijf zelf nadenken, schat situaties in. Op dit moment zijn er in de wereld genoeg mensen die van nature al zo'n blokkade hebben, geloofsfundamentalisten en vooral die bereid zijn om hun leven er voor te geven zijn er een goed voorbeeld van. Of wat te denken van gebruikers van drugs en/of hallucinerende middelen die plots menen te kunnen vliegen en uit een raam de dood tegemoet springen. Die gevoelens van angst hebben heus een functie, en laten we daar vooral geen kunstmatige blokkades op gaan zetten. We zijn mensen met gevoel en geen robots.