Blogs en columns

Gisteren tot heel laat mijn column voorbereid en geschreven voor in het programma van aanstaande zaterdag. Het nam extra tijd in beslag omdat ik enige research moest doen en ik het belangrijk vind dat de citaten en feiten die ik noem ook kloppen. Nu schrijf ik dus een blog over het schrijven van een column. Wat is het verschil tussen een blog en een column? Die vraag is mij wel eens gesteld, en eigenlijk zit er in mijn beleving niet zo heel veel verschil in, alleen ben ik van mening dat elke column ook een blog kan zijn, maar niet iedere blog een column.

Ik werk aan beiden met heel veel plezier, en ik heb in de loop der tijd een eigen manier van schrijven ontwikkeld of liever gezegd die ontwikkelde mij. Heel vaak heb ik vaag in m'n hoofd waar ik het over wil hebben, of ik heb een idee waar ik heen wil met wat ik ga melden, maar komen er dingen naar voren of zijwegen terwijl ik aan het tikken ben die ik van te voren nooit had kunnen bedenken, en soms blijft er van het oorspronkelijke idee niets of één of twee zinnetjes over. Met andere woorden, het komt regelmatig voor dat ik zelf ook verrast ben met wat er uiteindelijk uitkomt. Daardoor blijft het ook leuk voor mij, denk ik, de onverwachte wending die het al schrijvend kan nemen.

Voor de columns voor het programma "Uit De Kast" is het de bedoeling dat ik me hou aan het onderwerp van de uitzending, daar kan ik natuurlijk wel een beetje mee spelen door het enigszins op te rekken en het onderwerp wat breder te interpreteren. Voor de columns heb ik vaak wel een idee welke richting ik op wil en wat ik ermee wil zeggen, ik denk er ook wat langer over na, maar ook dan kan het nog verrassend uitpakken.

Blogs daarentegen, daar kan ik schrijven wat ik wil, want het is míjn blog, zo kinderachtig simpel is het. En bij een blog kan ik ook zo nu en dan eens een tegeltjeswijsheid neerzetten, wat gekke weetjes verzamelen of een oud singletje uit negentien toen weer eens onder de aandacht brengen, dat zou bij een column nooit kunnen. Ook een dagje of avondje uit met vrienden is leuk om te lezen in een blogje maar is als column niet geschikt. Vandaar dus mijn eigen stelling betreffende blogs versus columns.

All we need is love

Het was nogal een week, vorige week. Voor het eerst sinds de jaren 30 van de vorige eeuw, was er een politiek leider wiens woorden en daden beroering in de hele wereld teweeg brachten. Alsof hij zelf inziet dat een impeachment nooit lang op zich kan laten wachten jast hij het ene na het andere decreet eruit. We krijgen geen tijd om te bekomen van de ene beslissing, want een andere is alweer ondertekend. Mijn hoofd tolt er in ieder geval van, ik ben niet verbaasd dat die besluiten door hem worden genomen, dat had ik wel verwacht, maar de snelheid ervan, daar kan ik m'n vinger niet opleggen, behalve dan de reden die ik eerder noemde.

De beslissingen veroorzaken veel ellende en brengen juist dát teweeg wat hij hiermee zegt tegen te gaan. Ook heb ik het idee dat mensen van een bepaald geloof een inreisverbod opleggen, maar mensen uit hetzelfde land met een ander geloof wel welkom heten in het betreffende land niet echt verbroederend zal werken. Naast dat er mensen zijn die heel erg blij zijn met hem ('hij doet wat hij zegt') en mensen die een afwachtende passieve houding aannemen ('ach we zullen het wel zien, het zal allemaal wel meevallen'), zijn er in de Verenigde Staten, maar ook mondiaal mensen die het genoeg vinden ('dit gaat alle perken te buiten'), en duidelijk laten merken dat ze dit 12 bruggen te ver vinden gaan. Dat laatste is als een positief effect aan te duiden van deze hele operette, mensen wereldwijd die bereid zijn om de handen ineen te slaan. Overigens vind ik dat iedereen het recht heeft om zich zo op te stellen wat voor hem of haar het beste voelt.

'Verdeel en heers' wordt duidelijk in de praktijk gebracht, want mensen komen tegenover elkaar te staan en bestrijden elkaar met (nu nog) woorden, maar escalatie ligt op de loer. Omdat dit nu alle aandacht krijgt worden de andere brandhaarden en problemen in de wereld een beetje naar de achtergrond verdrongen. Ik ben hoopvol, of zo je wilt, naïef genoeg om er op te vertrouwen dat uiteindelijk alles goed komt, alles wat we nodig hebben is liefde, om maar eens een oude platitude nieuw leven in te blazen. Alleen heb ik er nu geen zicht op of daar eerst niet een hele grote prijs voor moet worden betaald, zoals na de jaren 30 van de vorige eeuw.

"Those Were The Days"

Mary Hopkin was 18 toen ze in 1968 haar eerste single "Those Were The Days" uitbracht. Bijzonder omdat het liedje gaat over iemand die terugkijkt op de tijd van haar jeugd, maar dat stond een ongelofelijk grote hit niet in de weg. Het heeft in 19 landen op de eerste plaats van de hitparade gestaan. De al gevestigde Sandie Shaw nam het ook op, maar moest in de debuterende Mary haar meerdere erkennen.

Het nummer is van oorsprong een oud Russisch volkswijsje, gecomponeerd door Boris Fomin, de eerste opnamen van dit nummer stammen al uit 1925. Voor Mary's versie schreef Gene Raskin de tekst. Het is nadien door talloze andere artiesten opgenomen in meer dan 20 verschillende talen, maar nog nooit in het Nederlands. Ik voelde een hertaalmoment opkomen. Het is wel enigszins autobiografisch hertaald, zonder de originele boodschap uit het oog te verliezen, het heet nu "Dat Waren Tijden".

Dat Waren Tijden

Het was in Den Haag, de jaren tachtig,

we gingen er uit met de hele clan.

Weet je nog de lol die we toen hadden,

we waren vol verwachting van het leven

Dat waren tijden man,

denk er nog wel es an.

We praatten, dansten en lachten de hele nacht.

Onze wereld was vol gein,

het zou altijd zo zijn.

We waren jong en hadden alle macht.

Maar toen kwamen de drukke jaren,

we verloren elkaar uit het oog.

Zag ik je hier of daar in het voorbijgaan,

lachten we en zeiden: 'weet je nog?'

Dat waren tijden man,

denk er nog wel es an.

We praatten, dansten en lachten de hele nacht.

Onze wereld was vol gein,

het zou altijd zo zijn.

We waren jong en hadden alle macht.

Ik was er laatst, ik stond er voor het raam.

Het is geen café meer, vandaag de dag.

Mijn spiegelbeeld reflecteerde in de ruit,

was ik echt die oude man die ik daarin zag?

Dat waren tijden man,

denk er nog wel es an.

We praatten, dansten en lachten de hele nacht.

Onze wereld was vol gein,

het zou altijd zo zijn

We waren jong en hadden alle macht.

In gedachte hoorde ik de glazen klinken,

geroezemoes, muziek en vrolijk gelach.

Opeens klonk mijn naam, en daar stond jij,

we lachten en 't werd onverwacht een leuke dag.

Dat waren tijden man,

denk er nog wel es an.

We praatten, dansten en lachten de hele nacht.

Onze wereld was vol gein,

het zou altijd zo zijn

We waren jong en hadden alle macht.

Gutmenschen

In deze bijzondere tijden komt de term 'Gutmenschen' nogal eens voorbij. Nu is mijn Duits wat roestig, maar je hoeft geen universitaire studie Duits te hebben gedaan om het te kunnen vertalen naar 'goede mensen'. Nou, dat is op zich een positieve benaming, maar daar komt het verwarrende om de hoek kijken; mensen die anderen Gutmenschen noemen bedoelen dat helemaal niet positief, maar meer ironisch en sarcastisch. Daarnaast zijn er ook mensen die van zichzelf vinden dat ze een Gutmensch zijn en het als een soort geuzennaam zien. En voilà, er is weer eens een hokje waar mensen anderen of zichzelf instoppen.

Zij die anderen een Gutmensch noemen zien hem/haar als een drammerige wereldverbeteraar met een heel naïeve kijk op de wereld die iedere minderheid eerst en vooral zielig vindt. De Gutmensch zelf weet in zijn/haar beleving wat goed is voor de wereld, hij/zij heeft immers het beste met de mensheid voor. Maar wat is dan goed? Je zou ook denken dat zij die zich zo tegen de Gutmenschen afzetten dan Schlechtmenschen genoemd zouden worden, maar dat is niet zo. Want in de zienswijze van die groep is hún visie de enig juiste.

De term Gutmenschen wordt vooral gebruikt in maatschappelijke vraagstukken en dan specifiek hoe men tegen vluchtelingen, asielzoekers en mensen met een migratieachtergrond aankijkt. En daar hebben we een heikel punt waar gemoederen hoog oplopen. Je kunt dan grofweg heel zwart-wit gezien de Gutmenschen links van het midden tot extreem links indelen, en hun tegenstanders dan vanzelfsprekend rechts van het midden tot extreem rechts. Maar ik mag toch hopen dat ieder weldenkend mens onderhand wel inziet dat niets zwart-wit is, of in dit geval links-rechts, en dat er veel grijs en liever nog alle kleuren van de regenboog tussen zitten.

Als ik voor mezelf spreek, moet natuurlijk in acht worden genomen dat ik ook tot een minderheidsgroepering behoor, maar bovenal ben ik een mens en ik weet hoe belangrijk het voor iedereen is om in ieder geval ook als mens gezien te worden. Ben ik dan ook meteen een Gutmensch? Ik denk dat er best iets Gutmenscherigs in me zit, hoewel ik voor mijn gevoel realiteitszin hoog in het vaandel heb staan, ben ik me ervan bewust dat ik soms door een roze bril kijk, misschien een onbewust verlangen naar 'love, peace en happiness', als een soort bloemenkind die te laat geboren is. Ik geloof oprecht dat we met elkaar op microniveau contact moeten maken, openminded elkaars verhalen en verlangens aanhoren. Dat kan dan bestempeld worden als de Gutmensch in mij, maar ook de andere kant is aanwezig, ik kan heel kort door de bocht zaken als 'gezeur' afdoen, omdat ik dat op dat moment zo ervaar. Moet ik ook waken dat ik bij incidenten niet hele bevolkingsgroepen wegzet als crimineel en gewelddadig, maar die visie beperk tot de daadwerkelijke daders.

Kortom, er is een constante tweestrijd in mij gaande om het goede te zien en het juiste te doen, omdat het vaak helemaal niet zo duidelijk is wat goed is of niet. Ik moet het in ieder geval voor mezelf kunnen verantwoorden. Wat ik wel weet is dat ik mensen die zeggen het 'zeker-te-weten' bij het rechte eind hebben, waar, wat hen betreft, geen discussie over mogelijk is ten zeerste wantrouw. Van Gutmenschen tot Schlechtmenschen, van links tot rechts, van zwart tot wit, dat maakt in deze geen verschil.

Tegeltjeswijsheid 235

Herinnert U zich deze nog? #100

JOEY DYSER

"100 YEARS"

1975

Aantal weken: 11

Hoogste positie: 1

De honderdste 'Herinnert U zich deze nog?': Joey Dyser met "100 Years", pun intended, maar bovenal gekozen omdat het een schitterend nummer is, die eigenlijk door allerlei toevalligheden is ontstaan. Josje Duister, zoals haar echt naam luidt, heeft nooit het idee gehad om zangeres te worden. In de jaren 60 zong ze wel eens op jeugdsociëteiten, maar daar bleef het bij. Ze werkte als kinderboeken recensente 

Ze kocht in 1973 een gitaar en schreef "100 Years". Een buurman van haar wilde zijn geluidsapparatuur testen en vroeg haar of ze een liedje wilde zingen, ze zong haar zelf geschreven liedje op een cassettebandje die vervolgens in de la verdween. Lang verhaal kort, een vriend kwam op visite met iemand die platenproducent was, en het bandje kwam uit de la. De platenproducent vroeg of ie het mee mocht nemen, dat mocht. 

Na een paar weken werd ze uitgenodigd om naar de studio te komen om "100 Years" in te zingen, ze nam voor de gelegenheid de artiestennaam Joey Dyser aan. Het bleek een schot in de roos de single stond snel op de eerste plaats van de hitparade, zowel in Nederland als in België. Onder de titel "Was Ist Denn Bloss Gescheh'n" werd de single ook in Duitsland uitgebracht en deed het daar goed. De platenmaatschappij wilde nu een heel album, dat zag Josje in eerste instantie niet zo zitten, ze hoefde niet zo nodig zangeres te zijn, maar ging uiteindelijk toch overstag. De titel was "Who's A Full Time Saint?" en er kwam een tweede single die in de tipparade bleef steken en een derde die helemaal niets deed. 

Josje ging net zo snel als ze opgekomen was weer de anonimiteit in om in 1977 totaal onverwacht met de single "Paul" te komen, maar ook die flopte. Daarna heeft Josje nooit meer iets op muzikaal gebied gedaan, ze ging zich aan haar gezin wijden en werken in een galerie in Amsterdam. 

In 2001 was er een aflevering aan Josje's hit gewijd in het fantastisch leuke programma "Single Luck", waarin iedere week een andere artiest uit binnen- of buitenland over zijn, haar of hun 'one hit wonder' spraken. Josje had nooit zangeres willen worden, maar ik ben blij dat ze het toch heeft gedaan, want dit "100 Years" is een pareltje. 

Één leider, één volk, één rijk

Verbazing is er bij mij al lange tijd niet meer, al heb ik wel steeds tijd nodig om het te verwerken, ook omdat de snelheid waarmee de man de meest idiote dingen zegt en doet niet bij te houden is. De inauguratiespeech van Donald Trump heb ik in verwondering letterlijk met open mond en ogen als schoteltjes tot me genomen. Hoewel van een gedegen speech geen sprake was, het was een megalomane zelf verheerlijkende toespraak zoals je dat ook van een polariserend politicus en dictators verwacht, vol holle frasen en platitudes. Amerika komt op de eerste plaats. Eigen volk eerst. Amerika voor de Amerikanen. De macht ligt bij de bevolking, wat zij willen gebeurt. Als hij dat werkelijk zou menen, zou hij op het moment toen hij dat zei plaats hebben gemaakt voor Hillary Clinton, want zij had 3 miljoen (DRIE MILJOEN) stemmen meer dan hij. Ja, ja de kiesmannen, ik weet het, maar de macht ligt dus niet bij de bevolking, wou ik maar zeggen. Het was in z'n totaliteit een beschamende vertoning.

Meteen na zijn inauguratie veranderde de website van het Witte Huis, en waren de onderdelen van de regering Obama over klimaatverandering, LHBT-rechten en handelsverdragen verdwenen. Vrijdag tekende hij ook al een executive order over Obamacare. Dit betekent niet dat die meteen weg is, maar het is wel een eerste stap in de afschaffing van de zorgverzekeringswet van Obama. Maandag trok hij de Verenigde Staten terug uit het Trans-Pacifisch handelsakkoord (TPP). "We hebben nu geen vrijhandel meer", zei Donald tevreden, "Back to the old days". Ook heeft hij een handtekening gezet tegen hulporganisaties die vrouwen begeleiden bij abortus in het buitenland, dit is iets republikeins, de eerste die die regel invoerde was Ronald Reagan, Bill Clinton schafte 'm weer af. George Bush voerde 'm weer in, Barak Obama stopte de wet weer, en Donald Trump heeft die regel weer opnieuw ingevoerd. Bijzonder is dat het constant mannen zijn die hier over beslissen.

Gisteren heeft hij twee decreten ondertekend voor de aanleg van twee omstreden oliepijpleidingen, die door Barak Obama waren afgeblazen, de ene vanwege milieuoverwegingen, de ander omdat die door het reservaat van de Indianen van Standing Rock Sioux gaat lopen. De stam heeft vorig jaar maanden gedemonstreerd omdat de pijpleiding het drinkwater zou vervuilen en de heilige grond schendt waar hun voorvaderen begraven liggen. Euh, wat de bevolking wil toch? Indianen behoren ook tot de bevolking van Amerika, sterker nog, zij zijn de oorspronkelijke bewoners,

De man is nog maar twee dagen bezig, na zijn meer dan gênante opmerkingen over de aantallen mensen die er bij zijn inauguratie aanwezig waren. Glashard liegen terwijl de beelden iets anders lieten zien, net zoals beweren dat ie nooit een gehandicapte journalist belachelijk had gemaakt, terwijl dat ook op beeld is vastgelegd. Het was gewoon tenenkrommend om te zien hoe de woordvoerder van het Witte Huis, Sean Spicer, zichtbaar ongemakkelijk de leugen moest verdedigen dat de inauguratie van zijn baas het grootste publiek ooit heeft getrokken. Er is zelfs een term voor verzonnen: Alternatieve feiten. Veel treuriger en sneuer wordt het niet.

Nou ja, ik blijf bij mijn vermoeden dat Donald zichzelf binnen afzienbare tijd in een hoek manoeuvreert of dat iemand een Volkertje meent te moeten uitvoeren. Tot die tijd is het machtigste wapen wat we hebben: humor. De meeste rechts populisten en dictators hebben het niet, kunnen er ook niet mee omgaan, nemen zichzelf heel serieus en hebben totaal geen zelfreflectie. Dat is bij Donald al meerdere malen gebleken. Daarnaast is het de taak van alle journalisten wereldwijd om de waarheid en niets dan de waarheid te vertellen. Dus Marcel Gelauff van het NOS Journaal, als Donald Trump liegt, dan dienen jullie dat gewoon ook zo mede te delen. Het hakkelende excuus om dat niet te durven of te doen (DWDD) is een hoofdredacteur onwaardig.

Samen staan we sterk

'Samen staan we sterk' was het thema afgelopen zaterdag bij de uitzending van het radioprogramma 'Uit De Kast'. Het had alles te maken met het feit dat het programma ook sinds kort wordt uitgezonden op Omroep Zuidplas. Hoe zijn de zaken in gemeente Zuidplas geregeld voor de LHBt'ers? Er waren twee gasten uit Zuidplas, Jan Ambachtsheer, raadslid van de VVD aldaar en Luug Smit, jongerenwerker in Zuidplas. Zij werden door presentator René geïnterviewd. Ik vind het altijd leuk als er gasten in de studio aanwezig zijn, leuker dan een telefonisch interview. Helaas is er ook deze keer weer iets misgegaan, zodat het programma niet is terug te luisteren. De eindredacteur heeft het nu aangekaart bij degene die daar over gaat en als het goed is, is dat vanaf de volgende uitzending verholpen.

Mijn column had ook als titel 'Samen staan we sterk', ik verwoordde daarin mijn dubbele gevoel bij het woord 'samen', maar kon tegelijkertijd een aantal voorbeelden opnoemen waarin gezamenlijk iets voor elkaar krijgen heel mooi, belangrijk en noodzakelijk kan zijn. Één van die voorbeelden was het waargebeurde verhaal van de film "Pride" die ik destijds in de bioscoop had gezien. Ik heb hem op dvd, maar die zat nog in het cellofaan, maar 's avonds heb ik samen met vriendin Talitha gekeken, zij kende 'm nog niet. En ik werd er weer door geraakt.

Zondags waren er de wereldwijde protesten tegen de wijze waarop Donald Trump meent het presidentsambt te moeten vervullen. Ik vond het erg indrukwekkend, net zoals de protesten en de saamhorigheid in de film "Pride". Ik ben geen barricademens, maar ik kan me zomaar voorstellen dat met wat er nu mondiaal allemaal aan de gang is en wat er nog op ons afkomt, ik vind dat het schrijven van blogjes en columns, waarin ik zo nu en dan dit soort zaken belicht, niet meer voldoende is en ik in persoon mijn stem zal moeten laten horen.

Mijn column van afgelopen zaterdag is op de site van Roze Golf te lezen. Na de uitzending stond er weer een menigte aan de deur van de studio te applaudisseren toen ik naar buiten kwam. Dit laatste is een alternatief feit.

In Memoriam: Adèle Bloemendaal

Superlatieven schieten natuurlijk te kort als het over Adèle Bloemendaal gaat, cabaretière, actrice, zangeres van het betere Nederlandse lied tot populaire carnavalshits ("vreselijk, maar er moest brood op de plank, ik had een kind op te voeden") zei ze eerlijk over het laatste. Van een uiterst professionele houding betreffende haar werk kon ze zomaar omslaan naar een totaal onberekenbare wispelturige vrouw, maar ja, het was Adèle, dus veel werd haar vergeven. Wat heb ik intens van haar genoten bij alles wat ze heeft gedaan, de manier waarop ze die carnavalshits zong op tv, haar rollen in de diverse tv series, en ik heb haar één keer in het theater gezien in 1997, 'Adèle's Comeback #1'. Ze kwam op met een looprek en deed er een soort pas de deux mee, waarna ze het hulpmiddel wegschopte en een lied zong wat begon met: "Morgen leest u in de krant, zij van Bloemendaal is dood...". Dat liet nog zo'n 20 jaar op zich wachten, maar gisteren was het dan toch zover, Adèle die de laatste jaren geplaagd werd door gezondheidsproblemen is afgelopen zaterdag op 84 jarige leeftijd overleden. 

Niemand heeft Adèle beter in woorden kunnen vangen dan Jacques Klöters, die ook veel teksten voor haar schreef, ik wil het graag opnemen in dit blogje als eerbetoon aan die fantastische vrouw:

Ze bestreek de volle breedte van het theater. Adèle zong carnavalsschlagers en literaire chansons, speelde de abdis in Shakespears Spel der vergissingen en tante Door in “Het schaep met de vijf pooten”. Ze was bekend van radio en tv maar was ook de strenge meesteres van het literaire cabaret. Op de televisie de gezellige vaste klant van het volkscafé of de tegenspeelster van Johnny en Rijk. In smaakvol vormgegeven televisieprogramma’s de ironisch kijkende zangeres van schitterende liederen. In het theater de reisleidster door het gruwelkabinet van het bestaan, die haar publiek liet huiveren en lachen en monter de ondergang tegemoet wilde treden.

In alles wat ze deed op het toneel was ze aantrekkelijk. Ze was de zonde persoonlijk. Een uiterst aparte zangstem en manier van praten die onvergetelijk is. Ook buiten het theater wekte ze verlangen op bij de kerels en was ze tegelijkertijd een van de boys: Roken, drinken en nachtbraken. Boksgala’s bezoeken, sportwagens rijden, Scott Fitzgerald lezen.
Ze wekte ook verlangens op bij de meiden. Schitterend figuur, prachtige kop, altijd perfect gekleed. Onafhankelijk. Eigen carrière, geen man, toch een kind opvoeden. Meningen. Minnaars. Reizen. Strijdbaarheid.

In haar solo-shows bracht ze alles samen wat ze geleerd had. Ze was daarin beschaafd en ordinair tegelijkertijd, sprak het woord kut uit of ze het net bij de Bonneterie gekocht had.
Ze werkte met de beste mensen en zocht de mooiste liedjes uit. Ik ben er trots op dat ik voor haar mocht werken. 

Jacques Klöters.

Nutteloze weetjes

Als je een tekort aan slaap hebt, kom je eerder aan.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Als je bij een bloedtransfusie het verkeerde bloedtype zou krijgen,
ervaar je wat dokters omschrijven als 'een sterk gevoel dat er
iets vreselijks staat te gebeuren'. Dat klopt in dit geval ook wel,
daarnaast krijg je koorts, heb je last van misselijkheid en pijn
op je borst.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Vrouwen lachen gemiddeld 62 keer per dag, mannen maar 8 keer.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
In het vochtige klimaat van Centraal Amerika bevindt zich een
zeldzame plant genaamd aristolochia salvador platensis. De
bloem van de plant bloeit slechts één week en lijkt op Darth
Vader.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Canada en Denemarken 'vechten' al sinds 1973 over hetzelfde eiland.
Denemarken heeft in 1984 op Hanseiland hun vlag een fles jenever
en een briefje met 'welkom op het Deense eiland' achtergelaten.
Canada bezocht het eiland met hun eigen vlag, een fles Canadian
Club en een briefje met 'welkom in Canada'. Het eiland bevindt zich
in de territoriale wateren van beide landen. Sinds die tijd hebben
ze een niet zo'n serieus 'drankflessengevecht' over het onbewoonde
1,3 km² grote eiland.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Één op de drie kinderen is binnen 24 uur na de geboorte al
aanwezig op social media.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Zo'n 80.000 mensen worden er per jaar geadopteerd in Japan. maar
2% daarvan zijn kinderen. De meerderheid zijn mannen van in de
20 en in de 30 die worden geadopteerd door bedrijven die
leidinggevenden nodig hebben om een 'familiebedrijf' te blijven
continueren. Dus adopteren Japanse bazen hun employees.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Sommige mensen zijn resistent voor plaatselijke verdovingen, en
niemand weet waarom. Dit zeldzame fenomeen dwingt mensen om
behandelingen als kiezen boren of verstandskies trekken, waar
anderen plaatselijk verdoofd worden te doorstaan.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Vrouwen raken sneller verslaafd aan hun smartphone dan mannen.

In Memoriam: Jan Kruis en Hans Breukhoven

Een dag na elkaar zijn twee mannen overleden welke voor mensen die opgroeiden in de jaren 70 sfeer- en beeldbepalend zijn geweest, Jan Kruis en Hans Breukhoven.

Jan Kruis overleed na een lange ziekte op 19 januari op 83 jarige leeftijd. Hij was de geestelijk vader van de uitermate populaire strip in het weekblad Libelle, 'Jan, Jans en de Kinderen', gemodelleerd naar zijn eigen gezin. Vader en moeder, Jan en Jans, de dochters Karlijn en Catootje. Daarnaast zijn er vele terugkerende personages zoals o.a. Jeroentje het buurjongetje en vriendje van Catootje, Opa Tromp, de vader van Jan en Hanna, feministe en bommoeder, nicht van Jans. Daarnaast spelen de huisdieren ook een grote rol in de strip, De Rode Kater (wiens naam Edgar Allen Poes is), Lotje de teckel, Loedertje de Siamese poes, Kobus het paard en Anne-Marie, die ondanks z'n naam een reu is. Hij is transseksueel, ook is hij een pitbull maar houdt vol dat ie een keeshond is. 

De eerste strip verscheen op 12 december 1970 in de Libelle, de strip wordt nog steeds gemaakt, maar sinds 1999 niet meer door Jan Kruis zelf. Inmiddels zijn er ook 58 stripalbums verschenen. De strip verbeelde heel goed het leven in Nederland van een alledaags gezin, alle zaken die in de maatschappij speelden kwamen ook in de strip naar voren, vaak met een knipoog. Jan Kruis heeft de Nederlandse taal verrijkt met 'hoipipeloi', de steevaste begroeting van Jeroentje, en 'jeweetwel-kater' waarmee de gecastreerde Rode Kater werd bedoeld. Als 'Ulli, Ulla und die Kinder' en Jack, Jacky and the Juniors' is de strip respectievelijk in het Duits en Engels vertaald. 

Hans Breukhoven is 20 januari op 70 jarige leeftijd overleden, nadat bij hem in 2014 alvleesklierkanker was geconstateerd. Op 15 oktober 1971 begon hij zijn eerste Free Record Shop in Schiedam. Hij breidde flink uit en had op het hoogtepunt 182 zaken in Nederland en 66 in België. Hans werd een bekend gezicht toen hij in 1987 trouwde met Connie Witteman die destijds onder de artiestennaam Vanessa een populaire zangeres was. Het huwelijk strandde in 2009. 

Het werk van beide mannen waren een rode draad in het leven van mij en mijn generatiegenoten. Er was altijd wel ergens een Libelle met de strip van Jan Kruis of één van de stripboeken, en wie kocht er niet zijn albums en singletjes bij één van de vele Free Record Shops in de jaren 70 en 80? 

Jan Kruis.

Personages uit Jan, Jans en de Kinderen, met in het midden Jan Kruis.

Hans Breukhoven voor één van z'n Free Record Shops.

Tegeltjeswijsheid 234

Laks

Ik knipperde niet met mijn ogen en klapperde niet met mijn oren toen ik maandag vernam dat de pubers van LAKS (Landelijk Aktie Komitee Scholieren) lieten weten mee te willen doen als 82e partij aan de Tweede Kamerverkiezingen. Na schertsfiguren als o.a. Sylvana Simons die nu in splinterpartij  Artikel 1 zit wat een afsplitsing van een afsplitsing is en de Turkse Waldorf & Statler van DENK kijk je niet zo vreemd meer op over wat zich in het Nederlandse politieke landschap allemaal afspeelt. Zeker toen ook matroosje Jan Roos, die ons het onzinnige Oekraïne referendum (kosten 30 miljoen) door de strot duwde waarvan ieder weldenkend mens de uiteindelijk uitkomst al kon voorspellen, zich bij een kansloos one-issuepartijtje aansloot kon niets mij op dat gebied meer verbazen. Mij ging alleen door het hoofd dat het merendeel van de achterban van de kids van LAKS nog niet oud genoeg zijn om te stemmen in maart.

Hilarisch vond ik het toen gisteren bleek dat het een hoax was. Het nieuws over de verkiezingsdeelname en de persconferentie was enkel bedoeld om aandacht te generen voor beter onderwijs. Jongeren worden volgens hen niet gehoord in Den Haag en de actie was bedoeld om de politieke partijen wakker te schudden.

De NOS en ANP zijn niet amused dat ze er zelf met open ogen ingelopen zijn en reageren nu als verongelijkte kinderen: "LAKS heeft zich nu gediskwalificeerd als bron. Daar houden we vanaf nu rekening mee" vindt het ANP. De NOS laat weten kritisch te gaan kijken naar de werkwijze van LAKS en naar de contacten tussen de NOS en LAKS nu en in de toekomst. O zo! Ik denk dat er gestampvoet is en er tongen zijn uitgestoken op de respectievelijke redacties.

Het journaille zou ook kunnen kijken naar hun eigen werkwijze in deze tijd waar 'nepnieuws' schering en inslag is. Ik vind het geniaal en nu al dé eindexamenstunt van 2017. Sven Annen, voorzitter van LAKS en ook woordvoerder tijdens hun zogenaamde persconferentie, die komt er wel.

De nacht dat de lichten uitgingen in Amsterdam

"Where were you when the lights went out in New York City?" vroeg de Amerikaanse band Trammps zich in 1978 af in hun hit 'The Night The Lights Went Out In New York City', refererend aan 13 en 14 juli van het jaar ervoor waar de stroom in New York voor 25 uur was uitgevallen. Op 9 november 1965 was er ook een stroomstoring geweest die 13 uur duurde, maar die omvatte een veel groter gebied: New York, Connecticut, Massachusetts, New Hampshire, New Jersey, Rhode Island, Pennsylvania, Vermont en zelfs delen van Ontario in Canada. En daar waar in 1965 de bevolking het als een gedeelde ervaring beschouwde, iets gezelligs bijna, forensen werden bij mensen thuis opgevangen en hotellobby's lieten gestrande reizigers toe, was het in 1977 veel grimmiger, er was een recessie, New York stond op de rand van bankroet en er werd toen veel geplunderd.

In beide gevallen wordt er echter geclaimd dat negen maanden na de stroomstoring er een geboortegolf was, de Trammps zingen dat zelfs in hun lied, maar andere bronnen spreken het tegen, dat mensen dus niet gaan copuleren zonder preservatieven als er geen licht is. Feit blijft dat er in 1965 30 miljoen mensen zonder elektriciteit zaten en in 1977 9 miljoen.

Gisteren was er een stroomstoring in Amsterdam, Zaandam en Landsmeer die zo'n 5 uur duurde, van iets na vieren in de ochtend tot 9.00 uur. 360.000 huishoudens hadden hier mee te maken, geen elektriciteit betekent heden ten dage: geen verwarming en geen warm water, want veel cv ketels zijn elektrisch, ook zijn er huishoudens aangesloten op de stadsverwarming die elektrisch wordt bestuurd, bovendien ligt wifi er uit, dus o gruwel, geen internet. Trams, metro's en treinen kunnen vanzelfsprekend ook niet rijden. Ik vond het wel bijzonder dat op een gegeven moment werd gemeld dat de bussen langzaamaan weer gingen rijden. Bussen hadden toch gewoon kunnen doorrijden, die rijden toch (nog) niet op elektriciteit?

Andere calamiteiten betrof het Slotervaart ziekenhuis waar de noodstroomvoorziening niet werkte, zodat er de hele dag niet geopereerd kon worden. Het distributiecentrum van Albert Heijn had ook problemen met als gevolg dat een aantal winkels niet bevoorraad zouden worden. Als je in Amsterdam werkt, hoefde je denk ik geen haast te maken, want op de werkplek kon ook niet veel uitgevoerd worden.

Er ontstond dus een hoop gedoe, ook in het verkeer omdat veel mensen dan maar met de auto gingen, zodat de wegen helemaal dicht slipten. De NS waren zoals verwacht de gehele dag van slag, ook toen het leed na 5 uur was geleden, omdat hun IT-systemen waren ontregeld die het personeel en het treinverkeer aansturen. Dat Utrecht Centraal ontruimd moest worden vanwege een verdachte tas hielp natuurlijk ook niet mee.

Als een vreemde mogendheid ooit besluit ons land eens hard te raken, hoeven ze alleen maar de elektriciteitsvoorziening uit te schakelen. Totale chaos is het resultaat.

Herinnert U zich deze nog? #99

EARTHA KITT

"WHERE IS MY MAN"

1983

Aantal weken: 7

Hoogste positie: 22

Vandaag is het de 90e geboortedag van de legendarische Eartha Kitt, helaas is ze 9 jaar geleden overleden. Vandaag is het ook de eerste officiële 'Eartha Kitt Day' in South Carolina waar Eartha in 1927 werd geboren. Haar moeder werkte op een katoenplantage en haar vader heeft ze nooit gekend, maar was naar alle waarschijnlijkheid de zoon van de blanke eigenaar van de plantage en wordt aangenomen dat haar moeder Annie van haar zwanger raakte door een verkrachting. Ooit heb ik al eens een uitgebreide blog geschreven over Eartha die kun je hier lezen. 

Ik leerde Eartha kennen door bovenstaande hit, ze was toen al 56 jaar en maakte deze single met de schrijvers en producers van o.a. Village People en Ritchie Family. Eartha die in de vroege jaren 50 met haar zangcarrière begon, wilde de jeugd met haar laten kennismaken en dat lukte, ze kreeg een hele nieuwe generatie fans erbij. Naast zingen acteerde ze, speelde ze in het theater en sprak ze tekenfilms is. En bovenal was ze iemand die haar hele leven zeer sociaal bewogen was en altijd voor de zwakkeren in de samenleving opkwam. 

Na deze single kwam er een album met disco nummers en daarna nog één, en toen pakte ze haar oorspronkelijke repertoire weer op van jazz, vaudeville en cabaretnummers. Doordat zij zich aan de jeugd van de jaren 80 presenteerde met haar disconummers, ben ik, en misschien anderen ook wel, me verder gaan verdiepen in haar oudere repertoire en had ze in mij ook een bewonderaar erbij. 

Dumb Trump

Aanstaande vrijdag is er dan die dag waarvan we wisten dat ie zou komen, de inauguratie van de nieuwe president van de Verenigde Staten. Als er geen (Gods)wonder plaatsvindt zal dat Donald Trump zijn. Vanaf het moment dat hij, waarschijnlijk mede door het hacken vanuit Rusland, tot de nieuwe president is gekozen zijn er talloze momenten geweest waarin hij de meest belachelijke, discriminerende, gênante, beschamende en idiote dingen zei, of twitterde, welke ik in totale verbijstering probeerde in mijn brein te verwerken om er middels een blogje iets over te schrijven. Maar terwijl ik de perplexiteit die zich van mij meester had gemaakt probeerde te vangen in woorden was er alweer een nieuwe niet te bevatten uitspraak, actie of tweet. Een bombardement van stupide momenten volgden elkaar in zo'n tempo op dat er niet tegenop te analyseren was.

Maar toen ik hem onlangs met dat handje en dat ronde mondje in plaats van zijn beleid te verkondigen zich hoorde verdedigen tegen de belastende informatie die de Amerikaanse inlichtingendiensten zeggen over hem te hebben, kwam ik tot een heel ander inzicht: we hoeven niets te doen!

Ik ben geen psycholoog, maar de wijze waarop hij als een soort mantra in steeds dezelfde bewoordingen maar bleef herhalen dat het nepnieuws was en een heksenjacht en vingers bleef wijzen naar iedereen, behalve naar zichzelf komt het op mij juist over dat er op z'n minst een kern van waarheid in moet zitten. Zo ongekend nadrukkelijk iets ontkennen betekent volgens mij juist het omgekeerde. Vergeet niet zijn ontkenning nadat Meryl Streep in haar speech had verwezen naar hoe hij een gehandicapte journalist had geïmiteerd en belachelijk had gemaakt. "Ik heb dat nooit gedaan" sprak hij woedend. Hij vergat daarbij even dat er beelden van waren.

Zo kreeg ik het gevoel dat zijn extreme gedrag, zijn belachelijke keuzes, het constant mensen beledigen en discrimineren, gecombineerd met zijn ego welke groter is dan het leven zelf waarschijnlijk genoeg is om zichzelf zo in een hoek te drijven dat we binnen afzienbare tijd een afzetting tegemoet kunnen zien. Op die manier lost het (hij) zichzelf op.

Jenny en Marijn

Zonder het te weten had ik Jenny Arean en Marijn Brouwers al eens samen op het toneel gezien, dat was in de musical "Foxtrot" in het seizoen 2001-2002, waarin ook Anne-Marie Jung speelde van wie ik nog niet zo lang geleden haar eerste solovoorstelling heb bezocht. Anne-Marie en Marijn hadden daar ondersteunende rollen in, en zie eens waar ze nu zijn zo'n 15 jaar later.

Jenny en Marijn toeren momenteel door het land met hun voorstelling met liedjes, hoewel liedjes de lading niet dekt, want het zijn stuk voor stuk pareltjes van de kleinkunst die aantonen hoe prachtig onze taal is, en dat heeft naast de tekstschrijvers en componisten van de stukken natuurlijk alles te maken met hoe ze gebracht worden, en dat is adembenemend goed. Jenny zingt geen lied, ze beleeft het; zij zít in die bus naar le cementière, ze ís de Joodse vrouw uit het gelijknamige lied en je loopt met haar mee door Amsterdam als ze één van haar lijfliederen "Amsterdams Parfum" brengt. Wat is het een fantastische vakvrouw met nog steeds die geweldige stem, en dat ze af en toen een steelse blik op de autocue werpt, het is haar vergeven, want het zijn niet de makkelijkste teksten.

Naast zo'n grande dame kun je natuurlijk niet zomaar iedereen neerzetten, want al is Jenny klein van gestalte; er stáát iemand. Marijn Brouwers biedt ruim voldoende tegenwicht. Het was Marijn die Jenny polste voor een voorstelling samen, en wat goed dat ze 'ja' heeft gezegd. Ik moet eerlijk bekennen dat ik Marijn nog niet zo heel goed kende, maar hij heeft me met zijn optreden gisteravond voor zich gewonnen. Naast een fantastische stem weet hij ook hoe een lied te brengen, de Nederlandse versie van Aznavour's "La Bohème" is echt wonderschoon. Daarnaast is hij ook prima in staat om nummers met ironie te brengen zoals het lied "Jeugd" over hoe fijn het als artiest is om een rotjeugd gehad te hebben, omdat je daaruit zo heerlijk kunt putten voor je performance. Ook het humoristische en enigszins autobiografische "Een Kleinkind" is geweldig. Natuurlijk zijn er ook wat duetten tussen Jenny en Marijn, twee geweldige theaterpersoonlijkheden die me een heerlijke avond hebben bezorgd. Jenny volg ik al heel wat jaren, en nu zal ik toch eens gaan opletten wat Marijn allemaal gaat doen. Zijn voorstellingen met werk van Charles Aznavour en eerder de legendarische Frans Halsema heb ik helaas al gemist. Maar ik ontdekte dat hij een album heeft opgenomen met Nederlandse vertalingen van Aznavour-nummers, die ga ik zeker aanschaffen.

Kies quiche

Vrienden Harry, Chris en Rick kwamen gisteren een hapje bij me eten. Omdat Harry vegetarisch eet, doen wij gewoon met hem mee. Ik moest nog verzinnen wat ik zou maken, toen ik van de week op Facebook zag dat FB-vriendin Barbara had gereageerd op een post waarin het recept van een vegetarische quiche met filmpje en al werd getoond. Ik meende dat dit recept voor mij ook wel te doen was. Ik ging op zoek naar mijn ronde ovenschaal om tijdens de zoektocht in diverse kastjes plots een epifanie te krijgen dat die bewuste schaal jaren gelden al was gesneuveld. Dus ging ik er op uit om een nieuwe ovenschaal te kopen en óók een deegroller, hoewel je zou denken dat ik na drie verloofdes toch op zeker een deegroller in huis zou hebben, was niets minder waar. In de dertig jaar dat ik nu een huishouden bestier heb ik die nog nooit nodig gehad, ook niet voor ex-verloofdes.

Altijd spannend om iets nieuws te proberen, maar het filmpje was vrij duidelijk. Ik heb er ook nog een frisse salade bij gemaakt, en Chris en Rick zouden iets lekkers voor de koffie meebrengen wat ook meteen als dessert gold. De reden dat we bij elkaar kwamen was dat we de oudejaarsshow van Claudia de Breij nog wilden zien en ik die had opgenomen. De verhuizing van Rick en Chris naar Rotterdam is voor de KPN een vrij verwarrende gebeurtenis geweest, zodat ze een soort noodoplossing hebben nu, wel tv, maar geen extra's zoals bijvoorbeeld opnemen. Ooit komt dat wel weer goed.

De quiche was goed gelukt, al vond ik dat het wat kruidiger had gekund, maar dat zou ik de volgende keer kunnen aanpassen, hoewel de heren het zo prima vonden. Rick en Chris hebben nu de Bijenkorf binnen handbereik en hadden daar een heerlijke taart gekocht. Daarna hebben we ons rond het toestel geschaard om naar de show van Claudia te kijken, en ik vond het een hele mooie en goede show waar ze het ongelofelijke jaar 2016 op heel persoonlijke wijze onder de loep nam. Om prachtig te eindigen met de quote dat we, alles zo eens beschouwd, toch in een heel fijn land leven. Dat kan ik alleen maar beamen.

Nutteloze weetjes

De emoticon die huilt van het lachen is wereldwijd de populairste.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Te weinig slaap kan het volgende veroorzaken: geheugenverlies,

een laag libido, huidveroudering, groter risico op een depressie,

hartziektes, diabetes, beroerte, en het kan je beoordelingsvermogen

aantasten, zo erg dat je gelooft dat je je goed voelt als je te weinig 

slaap krijgt.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Als je lijdt aan pentherafobie, ben je bang voor je schoonmoeder.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Arnold Schwarzenegger sprak maar 74 woorden in totaal in 

'The Terminator'. Daarentegen is hij de dodelijkste acteur aller

tijden, in totaal heeft hij in zijn films 369 mensen gedood.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

De reden waarom in restaurants de lichten gedimd zijn is omdat

we dan meer eten. Studies hebben aangetoond dat mensen die in

hel verlichte restaurants dineerden tot zo'n 24% meer 

gezondheidsbewust aten.Terwijl zij die in een omgeving met 

sfeerlicht aten vaker een dessert namen, gefrituurd eten kozen en 

meer calorieën tot zich namen.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Gif van de vijfstreepschorpioen is één van het meest gevaarlijkste ter

wereld, maar het heeft een ironisch bijeffect. De steek is enorm

pijnlijk en levensbedreigend voor kinderen en ouderen, maar heeft

ook de potentie om hersentumoren en diabetes te behandelen.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Joseph Stalin had een geheim laboratorium waar de fecaliën van 

buitenlandse leiders werden geanalyseerd, met als doelstelling hun

psyche te doorgronden. Hoge dosis tryptofaan zou kunnen duiden 

op kalmte en toegankelijkheid, te weinig kalium kon nervositeit 

betekenen. Stalin heeft herhaaldelijk een afspraak met Mao Zedong

geweigerd nadat hij de analyse van zijn poep had gelezen.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Een vrouw komt gemiddeld 5 kilo aan in de 3 maanden na de

bruiloft.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd door Britse soldaten het

f-woord zo vaak gebruikt dat het niet gebruiken een betere 

manier was om iemands aandacht te krijgen. 'Get your 

fucking rifles' was gebruikelijke taal, maar 'Get your rifles' 

impliceerde meteen belangrijkheid en gevaar.

Ik als merk

Ze had het al eerder aangeboden, als ze iets voor me kon doen op het gebied van het zoeken naar werk dan wilde ze me graag van dienst zijn. Ik heb het over Saskia, zij is de vrouw van mijn laatste leidinggevende bij V&D, Hans, en ze is loopbaanadviseur/coach en eigenaar van het bedrijf  'Ik als merk' (www.ikalsmerk.nl). In het begin van mijn werkloosheid kwam er zoveel op me af, dat ik er niet meteen op ingegaan ben, maar het wel altijd in m'n achterhoofd heb gehouden. We hebben contact via Facebook en andere sites, en zo tegen de jaarwisseling herhaalde ze haar aanbod, en hebben we een afspraak gemaakt. Dat was gisteren.

Ik reisde af naar het schone Voorburg waar zij vlak tegen aan resideren. Wat mij meteen opviel was wat een reis Hans jarenlang heeft moeten maken naar V&D heen en terug! Erg leuk om Hans ook weer te zien en hun woning waar ik, net als over hun prachtige tuin, in de loop der jaren veel van had gehoord. En geen woord was er gelogen, ze wonen heel mooi. Even onder het genot van een bakje koffie bijgekletst, en toen zijn Saskia en ik gedoken in het 'als ouder mensch zoeken en vooral vinden van een leuke baan'. Ik had al wat handvatten via UWV gekregen, en ook vrienden en bekenden hebben me advies gegeven, en toch had Saskia wat tips waar ik nog niet bij had stil gestaan. Zij heeft ook werving en selectie gedaan voor een bedrijf, dus vanuit die rol keek ze weer anders naar sollicitatiebrieven en cv's.

Ik vond het een fijn en prettig gesprek en ik heb goede tips gekregen over een aantal zaken die ik zeker in de praktijk ga brengen, bovendien kreeg ik een heel handig werkboek sollicitatietraining mee. Met alle informatie die ik nu van en via diverse kanalen heb gekregen kan ik aan de slag. Het is mijns inziens wel van belang dat mijn eigen persoonlijkheid er niet door ondergesneeuwd wordt, m.a.w. de brieven en cv moeten wel een duidelijke afspiegeling zijn van wie ik ben, en geen kopie van het huidige algemeen geaccepteerde en wenselijke.

Hoewel ik enigszins onzeker ben in deze hele materie, heb ik toch ergens de overtuiging dat ik op één of andere manier weer een baan zal vinden, of misschien vindt de baan mij wel, dat kan natuurlijk ook.

Boven staat al een linkje naar Saskia's 'Ik als merk'-site, en op info@ikalsmerk.nl  kun je haar bereiken.

Tegeltjeswijsheid 233

Oude kranten

Hebben jullie ook allemaal dat spotje op de tv gezien waarin Loretta Schrijver 'De Oorlogskranten' aanbeveelt? Een serie in 52 delen waarin complete Nederlandse kranten uit de periode 1940-1945 zijn herdrukt. "U leest ze alsof u er zelf bij was", prijst Loretta aan. Kan me niet voorstellen dat je bij het lezen ervan maar voor één moment zal denken: 'wat had ik dát graag willen meemaken', maar ik kan me vergissen. Ik vraag me af waarom dit juist nu uitkomt. Is het om ons enigszins voor te bereiden omdat deel 3 van de oorlogen er aan zit te komen? Het zou me niets verbazen.

De Telegraaf is ook in die collectie opgenomen. In oorlogstijd was de Telegraaf de spreekbuis van de NSB, ze publiceerden anti-joodse artikelen, en ze drukte in hun drukkerij pro-Duitse bladen. Na de oorlog werd deze krant een verschijningsverbod opgelegd vanwege collaboratieve journalistiek, in eerste instantie voor 30 jaar, maar in 1949 werd het verbod opgeheven. En toch, eind jaren 70 koos de krant rücksichtlos de kant van oorlogsmisdadiger Pieter Menten. Het is altijd een beetje ranzig, rellerig en vooral fout krantje gebleven

Het is fijn dat de Telegraaf van toen integraal verschijnt, dan kunnen we wat koppen vergelijken met de Telegraaf van nu, waar ze in één week in 4 edities de volgende terminologieën gebruikten in hun koppen: 'Asielaso's', 'Asieltuig' (3x), 'Asielhopper-invasie' en 'Asielplaag'. Zij doelen, naar eigen zeggen, op de veelal Noord-Afrikanen die met vluchtelingen meereizen, maar geen vluchteling zijn en hier amok maken in de asielzoekerscentra. Uitzetten schijnt niet eenvoudig te zijn, want het land van herkomst wil ze ook niet. Ik denk dat het goed is om daarover te berichten, maar moet dat met die woorden in de koppen? Op deze manier lijkt het verdacht veel op Geert Wilders z'n 'minder minder'-uitspraak waarmee hij achteraf alleen de criminele Marokkanen bedoelde, zo zei hij tenminste.

De Telegraaf anno 2017 is de spreekbuis van rechts Nederland, ze hebben het orakel uit Friesland, Hans Wiegel, aan zich weten te binden om voor die krant te gaan schrijven, dat zegt genoeg. Onder het mom van 'wat vindt Hans ervan' wordt de man zo nu en dan uitgenodigd in praatprogramma's om zijn visie over zaken te geven, en het is aandoenlijk te zien hoe hij zichtbaar glorieert in die rol. Als krant wordt er bewust gekozen welke koppen er boven artikelen geplaatst worden, en de koppen met deze woorden suggereren dat iedereen die hier als vluchteling asiel komt aanvragen bij voorbaat al niet deugd. Rechts Nederland is over het algemeen al niet zo dol op vreemdelingen, en dit soort misleidende koppen maakt het alleen maar erger. Geert is veroordeeld omdat hij verzuimde het woord 'crimineel' in zijn vraagstelling op te nemen. Ik hoop dat de Telegraaf zich iets van de commotie die hun manier van berichtgeving terecht heeft opgeroepen aantrekt, of moet daar ook eerst een rechtsgang voor gemaakt worden, en moeten ze dan maar weer eens rectificeren, iets wat al redelijk gangbaar is op de Telegraafredactie.

Technische probleempjes

Ja hoor, sneeuw toen ik afgelopen zaterdag opstond, niet veel maar toch. Ik mocht mijn column weer voorlezen in "Uit De Kast" van Radio Capelle, en daar ga ik op de fiets heen, in de sneeuw dus nu. Maar wat bleek? Alle fietspaden waren gepekeld en sneeuwvrij, zelfs die in het bos waar ik doorheen moest. Dus zonder kleerscheuren en/of valpartijen kwam ik op tijd in de studio aan.

Dat was anders voor Quirine die afhankelijk is van de NS, die als oplossing letterlijk hadden: 'Stap hier maar uit en ga in het van der Valk hotel hiernaast zitten wachten met koffie tot de dienstregeling weer wordt hervat'. Kostelijk toch? Je moet er toch niet aan denken dat er een serieuze sneeuwbui ons land zal teisteren, dan rijdt er niets meer. Quirine was belangrijk want in deze uitzending zou ze samen met Noes, omdat ze beiden regenboogambassadeur van Capelle zijn, worden geïnterviewd over wat het afgelopen jaar is bereikt op LHBT-gebied, en wat de plannen voor 2017 zijn.

Uiteindelijk heeft Sandor haar opgepikt en kwam ze 10 minuten later dan gepland binnenrennen om zich alsnog te laten interviewen. Een andere calamiteit was dat het programma wel is opgenomen, maar niet zo dat het op de site staat om het nog terug te luisteren. Ook iets technisch waar Sjoerd, die de techniek deed, zelf niets aan kon doen. Mijn column is dus ook niet terug te luisteren. Deze gesproken column zal de onvindbare parel zijn die uit mijn verzamelde werken zal ontbreken, en waar men in de toekomst naarstig naar op zoek zal gaan. Ook ik had een algemene en persoonlijke terugblik op vorig jaar en hoe ik het ervaar om als columnist aan het programma verbonden te zijn. Maar gelukkig hebben we de collega's van RTV Oost en Roze Golf, daar is mijn column in schriftelijke vorm nog na te lezen: column: 'Happy new year'. En ja, natuurlijk was het bijbehorende liedje van Abba.

The magic of Jeans

Het was een soort lustrum voor Harry en mij, sinds 2013 hebben wij jaarlijks de voorstelling van "Jeans" bezocht, en ook deze keer was het weer een feest on het mee te maken. Het was een fijn weerzien met Florens Eykemans, Deborah de Groot, Sarah van der Meer, Manon Prins en mijn 'buurman' uit Rotterdam, Xander Venema, zij waren er vorig jaar ook bij, en een geweldig leuke kennismaking met Rowan Smit, Max van Waard en Velorisa Yorks die dit jaar voor het eerst het Jeanspodium betraden.

Het is al meer dan 25 jaar een beproefd recept, 8 jonge talenten die stuk voor stuk de sterren van de hemel zingen, kunnen dansen, plezier hebben met elkaar en in dat wat ze doen. 'Magic' is de vlag waaronder deze voorstelling door Nederland toert, en dat begon al bij het begin een fantastische medley van nummers waarin het woord 'magic' in voorkomt. De muziek is heerlijk divers, van jaren 60 hits van Supremes, Turtles en Lesley Gore tot nummers van nu. Ensemblenummers in diverse samenstellingen, maar ook krijgen ze allemaal hun eigen solomoment(en) waarin ze kunnen stralen.

Magic kwam ook in het gedeelte na de pauze voor, met Hans Kazan en Hans Klok achtige taferelen, een blokje met Teletubbies, K3 in regenboogjurkjes Vlaams gezongen, maar Velorisa liet horen dat Surinaams best in het K3 concept had gepast. Ook zette zij met "Where Is My Man" een Eartha Kitt met een knipoog neer. Rowan deed een hilarische vertolking van Stromae, en Deborah zong "Birds" van Anouk, maar die vielen nu daadwerkelijk 'from the rooftops'. David Bowie kwam voorbij, evenals Danny de Munck, dance, rap en lovesongs, wat wel aangeeft hoe divers de voorstelling is en wat een talenten deze 8 mensen zijn om dit uiteenlopende materiaal aan te kunnen.

De vele verkledingen, mooi op elkaar afgestemd, maar in detail bij ieder net even iets anders zijn ook altijd geweldig om te zien, lurex-achtige glitter joggingpakken, met hartjes versierde pakken en T-shirts, Mondriaan jurkjes en jasjes en in de finale paarse kleding bij de Prince-medley. We hebben genoten. Ga zeker kijken als deze voorstelling in de buurt komt! Volgend jaar gaan we gewoon weer: op naar het eerste Jeans decennium als bezoekers.

De zevende hemel

De duivel doet z'n gevoeg op één grote hoop, zo is het gezegde, en dat is in 2017 niet anders. Ook nu heeft onze vriend Harry weer geluk, wint hij geen kaartjes voor leuke uitstapjes dan krijgt hij ze wel via via, zoals onlangs het geval was. Hij had 4 kaartjes voor de bioscoop gekregen en Harry is een ruimhartig mens, zodat wij steeds van die grote hoop mogen meedelen. De kaartjes golden deze keer voor de film 'De Zevende Hemel'. Daartoe reisden wij af naar Rotterdam Zuid, alwaar we eerst een hapje gingen eten bij 'Happy Italy', een restaurant met een duidelijk concept: veel voor weinig. Dat spreekt veel mensen aan, zodat we in de rij moesten staan om binnen te komen. Maar eerlijk is eerlijk het is best te eten, en alles is beter dan Benny Beer, of hoe dat heet, wat aan de overkant is.

Ik had geen idee van wat voor film het was, behalve dan dat er in gezongen werd, maar niet per se een musical was. Er doen niet de minsten aan mee: Huub Stapel, Henriëtte Tol, Tjitske Reidinga, Jan Kooijman, Halina Reijn, Noortje Herlaar, Ruben van der Meer en Thomas Acda spelen de leden van een horeca gezin met ieder zo z'n eigen problemen, en ook binnen de familie is het niet allemaal koek en ei. Ik vind het een heel mooi verhaal, goed geacteerd en wat die liedjes betreft, het voegt niet altijd iets toe. Het zijn bestaande Nederlandse nummers uit de bekende ruif waar ook de jaarlijkse "Passion" steeds uit pikt. Dus Marco Borsato, Bløf, Frank Boeijen, e.d., maar ook plotseling een oud voorronde liedje voor het Eurovisie Songfestival ("Mijn Hart Kan Dat Niet Aan") en een totaal misplaatste setting voor Claudia de Breij's "Mag Ik Dan Bij Jou". Wel heel mooi zijn de nummers "Ken Je Mij" en "Avond" die op de goede plek in het verhaal zitten en goed in beeld worden gebracht.

Het verhaal is echt wonderschoon, het is ontroerend en het raakt, en dat ervoor is gekozen om er bestaande liedjes in te verwerken is een gedurfde keus die niet altijd even geslaagd is, maar doet geenszins afbreuk aan het geheel. Bovendien is het een feest om deze acteurs bezig te zien. Ik kan deze film ten zeerste aanbevelen.

These shoes are made for walking

Gisteren was ik bij mijn moeder op visite, ik had wat boodschappen voor haar gedaan. Net voor oud en nieuw was ze geveld door een vrij zware griep, maar het gaat alweer een stuk beterder. We spraken er over dat het dit jaar alweer 12 jaar geleden is dat mijn vader is overleden, en toen zei ze "Weet je nog dat ik de eerste schoentjes heb van je vader die hij als kind heeft gedragen?" Ik wist dat, die had hij ooit van zijn moeder, mijn oma, gekregen en die zijn altijd bewaard gebleven. "Wil jij ze hebben?" vroeg mijn moeder.

Ik antwoordde dat ik ze graag zou willen hebben, maar of ze ze niet liever gewoon zelf wilde houden. Nee, ze stonden in een hoekje op haar slaapkamer, en ik zou er vast een mooi plaatsje voor hebben.

Mijn vader is geboren in 1924, dus het zijn heel oude schoentjes en ik ben er ontzettend blij mee, ik vind het heel waardevol en ik heb ze een mooi plekje gegeven in de kast waar nog meer zaken staan van mijn ouders en grootouders die waarschijnlijk niet veel waard zijn, maar qua gevoelswaarde niet te taxeren zijn. Zo staat er achter de schoentjes mijn eerst glazen(!) zuigelingenfles, daar ben ik ook zeer aan gehecht. Saskia en Serge zongen het al jaren geleden: 'Het zijn de kleine dingen die het doen'.

De kast met nostalgische prullaria, w.o. mijn zuigelingenfles en nu dus
ook mijn vaders eerste schoentjes. 

Herinnert U zich deze nog? #98

MODERN ROMANCE

"DON'T STOP THAT CRAZY RHYTHM"

1983

Geen hitnotering in Nederland

Modern Romance was een Britse band, geformeerd in 1980, en in 1985 gingen ze alweer uit elkaar. In Nederland hadden ze nauwelijks bekendheid, slechts één hitnotering in 1982 met "Queen Of The Rapping Scene". In Engeland hadden ze in 4 jaar tijd 11 singles in de hitparade. Het was een duidelijke singles-groep, want hun albums verkochten niet zo goed. In hun korte bestaan heeft de band veel personeelswisselingen gekend. 

Op "Don't Stop That Crazy Rhythm", wat ik het leukste nummer van hun vind, is zanger Michael J. Mullins te horen, nadat de zanger van het eerste uur was vertrokken. Hun nummers kenmerken zich door een mix van elektronische muziek met Latijns-Amerikaanse ritmes. Een grote rol in hun nummers was dan ook weggelegd voor trompettist John Du Prez.

In het oldies-circuit toert een Modern Romance maar geen van de leden behoren tot de originele line-up. 

De overdracht

Tussen kerst en oude en nieuw was er plots een reactie op mijn blog van 1 maart 2015, die ging over mijn lagere school periode en de daarbij behorende onvermijdelijke afscheidsmusical. Ik had er in de blog naar gevraagd en had eerder al van iemand de bladmuziek en teksten ontvangen, en nu was er een dame die de lp voor me had! Als ik interesse had kon ik contact met haar opnemen.

Dat heb ik vanzelfsprekend gedaan, ze vroeg er slechts €4,- voor en ik kon 'm komen halen of ze wilde hem opsturen. Ze bleek in Delft te wonen dus spraken we af dat ik de lp zou komen halen. Dat zou gisteren gebeuren. Maar maandagavond berichtte ze me dat haar man in Alexandrium moest zijn in Capelle en of het niet handiger was voor mij om de plaat daar in ontvangst te nemen. Dat is nog eens meedenken, want dat is niet zo ver bij me uit de buurt.

Nu moest er dus een plan gemaakt worden voor de overdracht van het voor mij kostbare kleinood. We spraken tijd en plaats af, en ze dacht het makkelijker te maken door het automerk van haar man mede te delen. Het is duidelijk dat deze dame mij niet kent. Ik heb echt geen idee van auto's. Van de week met het spelletje op oudejaarsavond werd mij de omschrijving gegeven 'ons auto merk' door Rick, een auto waar ik menigmaal in ben vervoerd, het was een aan mij verspilde aanwijzing, want ik was geheel blank, totaal geen idéé. Maar we hadden ook elkaars telefoonnummer voor het geval we elkaar zouden mislopen

Iets voor de afgesproken tijd stond ik te wachten op de aangewezen plek, heel veel auto's blijken grijs, en het is verbazend hoeveel mannen er uit zien of ze een kindermusical lp bij zich in de auto zouden kunnen hebben. Maar precies op tijd stopte er een grijze auto en kwam er een man uit met in zijn hand de lp van "De Allerlaatste Nieuwsshow". We schudde elkaar de hand, ik kreeg de lp en hij de afgesproken €4,-, we wensten elkaar een fijne dag en hij ging weer. Omdat deze transactie op een vrij ongebruikelijk punt plaatsvond, had het me niet verbaasd als ik een hand op mijn schouder had gevoeld en een 'Wat hebben wij zojuist gedaan meneer' had gehoord, maar dat bleef gelukkig uit.

Deze lieve mensen hebben mij heel gelukkig gemaakt met de lp. Ik heb 'm nog niet gedraaid, ik heb zo'n pick-up die op mijn computer kan worden aangesloten, dan kan ik de liedjes daar op overzetten. Ik heb de verhaallijn van de musical even gelezen, maar kon me daar maar heel weinig nog van herinneren, wel kan ik een klein gedeelte van één liedje nog zingen, en van het lied "Stripfiguren" , waarin ik zelf mocht figureren ken ik nog wel de melodie maar niet de tekst meer, maar straks kan ik de hele musical weer uit volle borst meezingen!

Vertrek, verrek

Van de week hoorde ik plots een nummer uit mijn collectie die ik vrij actueel vond. Het was het lied "Vertrek Verrek" van Jenny Arean. Zij zong dit nummer al in het theaterseizoen 2004-2005, maar ze zou het zo weer in haar programma kunnen opnemen:

Vertrek, Verrek

Zo, ik zie hier op uw kaart: meneer is schrijver, 
van toneelstukken nog wel, wat interessant.
U wilt vissen in een artistieke vijver
en nog wel in ons subsidierijke land.
Maar voor buitenlanders gelden strenge regels
en wij hebben al veel literaire vlegels.
Officieel krijgt u nog schriftelijk bericht,
maar meneer Vondel, tot mijn spijt, de deur blijft dicht!

De deur blijft dicht, meneer,
we willen hier geen vreemde snuiters meer,
al bent u arm of onderdrukt.
Meneer, uw poging is mislukt.
Wij zijn wel goed hier, maar niet gek!
Donder maar op, meneer, vertrek, meneer, verrek!

Ja eh, de volgende! Hé, zag u mij niet wenken?
U was even in gedachten? Kan wel zijn…
Ik zie dat dat uw kwaliteit is, denken,
maar wie moet dat gaan betalen op termijn?
Ja, wij willen onze welvaart graag bewaken.
Dat u joods bent, heeft er echt niets mee te maken.
Kijkt u mij er niet op aan, ik doe mijn plicht!
Meneer Spinoza, tot mijn spijt, de deur blijft dicht!

De deur blijft dicht, meneer,
wij volgen hier een heel secuur beheer.
U vindt als jood, dat zult u zien,
toch wel een stalletje misschien,
maar wij, wij hebben hier geen plek!
Donder maar op, meneer, vertrek, meneer, verrek!

Ja eh, de volgende! Mijn God, verarmde adel!
U komt trouwen, zegt u, maar met wie?... Ga weg!
O, u dacht: dan zit ik stevig in het zadel?
Maar dat gaat niet door, meneertje, u heeft pech!
Kijk, wij hadden al een bende Duitsers binnen
en daar willen we niet nog eens aan beginnen.
U krijgt niet het groene… of oranje licht.
Meneer Von Amtsberg, tut mir leid, de deur blijft dicht!

God, wat zijn het er veel vandaag…
Kresse? Hans G. Kresse? Striptekenaar…
Wat tekent u dan zoal? Erik de Noorman?
Nou, ga het dan eens lekker in de Scandinavische landen
proberen, zou ik zeggen. Vind je ook niet?
God, wat een gedoe, zeg.

Wat een rij nog! Jee, een man met een sultane
Bent u imam soms? O, bisschop! Wat een vak!
Meneer Nicolaas, wij hebben hier geen banen,
ook niet voor die zwarte jongens met die zak.
Tja, wij waren vroeger stukken toleranter,
maar het is uit met dat gelanter en 't gefanter.
Wij vertonen nu een grimmiger gezicht!
Dames en heren, rot maar op! De deur blijft dicht!

De deur blijft dicht voortaan,
wij hebben nergens meer een boodschap aan.
Dit is een christelijk besluit,
of het uw dood wordt, maakt niet uit.
Dit is het einde van het gesprek!
Dus hou uw bek nou maar! Vertrek maar! En verrek!