Iedereen krijgt er gaandeweg zijn of haar leven mee te maken: een sterfgeval van een dierbare. Een familielid, je partner of een vriend. En iedereen gaat daar anders mee om, dat is ook ieders goed recht. De omstandigheden hoe de dierbare is heengegaan kan daarop vanzelfsprekend van invloed zijn, maar zelfs in gelijke gevallen kunnen nabestaanden totaal anders reageren. Sommigen kunnen immobiel raken en tot niets meer in staat, terwijl anderen gewoon door gaan met hun bezigheden. Het kan ook zijn dat je op het moment als in een roes de dingen ondergaat en afhandelt en pas (veel) later de verwerking komt, eigenlijk als anderen er niet meer zo bij stilstaan, of je hebt voor jezelf een periode gesteld waarin je zelf vindt dat je het verwerkt moet hebben. En zo zijn er nog talloze andere manieren om met rouwen om te gaan, ik durf zelfs te stellen net zo veel manieren als er mensen zijn.
Bij mij op het werk was een leidinggevende die, als er een sterfgeval was geweest bij een medewerker van haar, de dag na de uitvaart de betreffende collega ging bellen met de vraag wanneer hij of zij weer aan het werk ging. Toen haar eigen man overleed heeft ze twee jaar in de ziektewet gezeten en is nooit meer aan het werk kunnen gaan. Dit was wel een hele harde les in karma, waarmee ik maar wil aangeven dat je in het geval van zo iets persoonlijks als het overlijden van een dierbare, nooit dat wat jij vindt wat de achterblijver zou moeten doen of laten belangrijk is maar dat je het beste aan de nabestaande zelf kan overlaten waar deze behoefte aan heeft en gun diegene tijd. Als ergens de term compassie op van toepassing is, is het wel op mensen in je omgeving die het verlies van een dierbare moeten verwerken. Laat weten dat je er bent, dring je niet op en geef ze de ruimte.
Ik moest aan het bovenstaande denken toen ik op een onbewaakt ogenblik inzage kreeg in de reacties op het overlijden van de moeder van Jesse Klaver op social media. Ik heb letterlijk met open mond enige zeer ontluisterende responsen gelezen, en toen snel weg geklikt omdat ik fysiek onpasselijk werd. Gelukkig zag ik, van het kleine gedeelte wat ik gezien heb, dat de lieve welgemeende condoleances en bemoedigende woorden in de meerderheid waren, maar die enkele misselijk makende reacties bleven maar door mijn hoofd spoken.
Jesse wordt 1 mei 31 en op dinsdag 2 mei is de uitvaart van zijn moeder, die twee weken geleden in zorgwekkende toestand in het ziekenhuis was opgenomen. Op die dag ligt de formatie van het kabinet dus even stil. Daar gingen een aantal mensen, voornamelijk met een profiel zonder foto, volledig op los en deelden mee wat zij hadden meegemaakt toen zijzelf een dierbare hadden verloren en weer moesten gaan werken en hoe verschrikkelijk dat was. Ik denk dan, misschien heel simpel, als je dat zelf als iets heel ergs hebt ervaren, waarom wil je dan dat een ander dat ook zo ervaart? Kun je, júist omdat je dat hebt meegemaakt, dan niet de compassie (daar heb je het woord al) voelen voor een ander en het fijn voor hem vinden dat er rekening met hem wordt gehouden in deze trieste situatie?
Ik wens Jesse, zijn gezin en verdere familie heel veel sterkte toe.
Er is geen politieke partij in Nederland waarvan meer bestuurders en volksvertegenwoordigers in opspraak zijn gekomen vanwege integriteitsproblemen in de breedste zin van het woord dan de VVD. Niemand knippert dan ook nog met z'n ogen als nummer zoveel van die partij het nieuws haalt met zaken die niet door de beugel kunnen, het hoort nu eenmaal bij de VVD, we zijn er aan gewend.
Aandoenlijk in die context is natuurlijk wel de speech die Mark Rutte vorig jaar eens heeft gehouden op een congres van zijn partij waarin hij de 'dikke ik mentaliteit' in Nederland hekelde, terwijl juist in zijn partij belangenverstrengeling en zelfverrijking, afgaande op al die VVD prominenten die op enig moment door de mand vielen, hoogtij vier(d)en. Van zo'n gotspe word ik uitermate vrolijk.
Het nieuwste schandaal betreft de partijvoorzitter Henry Keizer, waarmee we meteen de verpersoonlijking van de dikke ik te pakken hebben, gezien zijn ongezond doorvoede voorkomen. Dat voorzitterschap is iets wat Henry er zo'n beetje bij doet, zijn eigenlijke werk wat hij al 20 jaar doet ligt in de uitvaartbranche. En daar heeft vijf jaar geleden een transactie plaats gevonden die door onderzoeksjournalisten is opgerakeld en waaruit blijkt dat Henry met drie zakenpartners de Faculatieve Groep, een internationaal imperium in de uitvaartwereld, voor een schijntje wist te verwerven. Henry was zowel verkoper als koper. Een actie een rechtgeaarde VVD-er waardig, niemand die er dus vreemd van op kijkt. Hij zal door het stof gaan of zal aftreden en dan is het weer klaar en wachten we op de volgende van die partij die zich met iets ontoelaatbaars in de kijker speelt.
Voor het stof en het eventuele aftreden krijg je natuurlijk het vermoorde onschuld toneelstukje waarbij zijn lichaamstaal en mimiek iets heel anders uitstralen dan wat hij beweert, daar kan voor het opmerkzame oog geen mediatraining tegen op. Maar wat me in deze dan wel mijn wenkbrauwen richting haargrens deden gaan was dat, net zoals we kennen van o.a. Donald Trump en Recep Erdoğan, alleen geselecteerde journalisten werden toegelaten op een bijeenkomst waar Henry de beschuldiging van zelfverrijking probeerde te weerleggen. Ook mochten er geen camera's bij aanwezig zijn. Hij blijft zeggen een schoon geweten te hebben en integer te hebben gehandeld, maar het feit dat hij door journalisten te weigeren de persvrijheid die we tot nu toe in ons land kenden met voeten treedt geeft een nog viezere smaak in de mond dan ik van het hele gebeuren al had. Bah!
Ik ben een heel selectieve tv kijker. De tv staat bij mij vaker niet aan dan wel, ik kijk heel gericht de programma's die ik wil zien en daarna gaat ie uit. Hooguit zo'n 2 uur per dag. Maar gisteravond heb ik voor het eerst sinds tijden weer een hele avond tv gekeken.
Ik had in een aankondiging gezien dat Wilfried de Jong de vandaag 50 jaar geworden koning Willem Alexander had geïnterviewd, en wat de teaser liet zien beviel me. Ik vond de keus van Wilfried ook een niet zo voor de hand liggende, en daarom al interessant. Het begon een beetje stroefjes, wat ongemakkelijk van beide kanten, maar gaandeweg ontstond er een echt persoonlijk gesprek waarbij emoties niet werden geschuwd en zichtbaar werden, vooral toen het over zijn verongelukte broer Johan Friso ging, wat een enorme impact dat op het leven van hem en de familie heeft gehad en nog heeft. Ik heb ademloos gekeken. De insteek was, van zowel Wilfried als Willem Alexander, om het niet zozeer over het koningschap te hebben, maar de man er achter. En dat is prachtig gelukt.
Daarna kwam het programma "Het Huis Van De Koning", gepresenteerd door Ronald Giphart, wat niet over de koning ging, maar over het Nederland van de afgelopen 50 jaar. Een aantal bekende Nederlanders die net zoals Willem Alexander in 1967 zijn geboren haalden hun (jeugd) herinneringen op. Ook werd het verhaal verteld van de fictieve familie de Koning die in 1967 in Lelystad zijn gaan wonen en hun belevenissen door de jaren heen. Het verhaal is door Ronald geschreven, die overigens ooit een schoolgenoot was van Willem Alexander. Het was een feest van herkenning. Al die zaken die zich in de afgelopen 50 jaar hun intrede hebben gedaan in onze huishoudens en levens kwamen voorbij. Belangrijke gebeurtenissen en momenten, het was een aaneenschakeling van 'o ja-Erlebnissen'. Ik heb er erg van genoten, een hele tv avond lang.
Wilfried in gesprek met Willem Alexander
Ronald Giphart met de acteurs die de voetbalwedstrijd Nederland-Duitsland 1974 in herinnering roepen.
Op donderdag 13 april ben ik met mijn moeder vanaf haar revalidatieadres op afspraak naar het ziekenhuis gegaan, omdat de dokter wilde zien hoe het met haar geopereerde been ging. Het vervoer met de rolstoeltaxi was keurig geregeld door de revalidatielocatie. We waren ruim op tijd en hebben eerst wat gegeten voor we ons bij de balie gingen melden.
Eenmaal bij de dokter kreeg die een denkrimpel in zijn voorhoofd, vroeg aan de zuster of ze wat vocht uit het been wilde halen om op kweek te zetten, en regelde dat wij naar de röntgenafdeling konden om foto's van het been te laten maken, omdat hij wilde weten of er misschien nog stukjes bot zaten die er niet hoorden. Nadat hij de foto had kunnen bestuderen konden we ons weer bij hem vervoegen, waarop hij meedeelde dat dat er keurig uitzag, maar hij wilde ons volgende week weer zien, want dan had hij de uitslag van het kweekje.
Afgelopen vrijdag, de 21e, gingen we wederom met de rolstoeltaxi naar het ziekenhuis voor de uitslag. Mijn moeder vertelde dat ze steeds meer pijn kreeg aan haar geopereerde been. Toen we in de spreekkamer zaten kwamen er een aantal zusters om het verband van het been te halen. Ik zat op een krukje onbedoeld op de eerste rij en zag hoe naar het been er uitzag. Dat vonden de zusters ook. De dokter, die ook de operatie had gedaan, kwam en deelde mee dat mijn moeder direct opnieuw opgenomen moest worden en er nog een stuk van haar been zal moeten worden geamputeerd.
Dat was vanzelfsprekend een slag voor haar, hoewel ze zelf wel het vermoeden al had, maar toch. Als bijna 91 jarige zit je al niet op een amputatie te wachten, en al helemaal niet om een maand later nogmaals zo'n operatie te moeten ondergaan. Het valt haar erg zwaar, naast het been is ook haar stuitje door het vele zitten en liggen kapot gegaan wat veel pijn doet. Ze eet slecht is erg verzwakt en zo zei ze meerdere malen: "Voor mij hoeft het niet meer". Het besef is ook tot haar doorgedrongen dat ze niet meer naar haar eigen huis zal kunnen, maar naar een verzorgingshuis zal verhuizen, iets waarvan zolang ik me kan heugen ze altijd heeft geroepen: "Dat nooit!" Maar een moeder blijft een moeder, al is ze 90, dus ook "Ik kan mijn kinderen toch niet in de steek laten" heeft ze de laatste dagen meermalen gezegd. Zulke grote en ingrijpende gebeurtenissen zijn te veelomvattend voor een dame op leeftijd.
Ik vind het in en in verdrietig dat mijn hoogbejaarde moeder na al die maanden van pijn, net weer heel langzaam met ups en downs aan het herstellen was van haar operatie van 24 maart, vandaag nogmaals zo'n zware ingreep moet ondergaan. Ik had haar haar schemerjaren graag anders gegund.
Een mier haalt per twee minuten één keer adem.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Het Henn-na hotel in Japan is een hotel waarbij de staf uit robots
bestaat. Bij de check-in desk wordt je ingecheckt door een
velociraptor.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Precies 700 echte bedden zijn er op een strand neergezet voor de
hoes van het album "A Momentary Lapse Of Reason" van Pink
Floyd.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Je omgeving vindt jou 20% aantrekkelijker dan je jezelf vindt.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Pablo Picasso werd ondervraagd door een SS oficier over zijn
schilderij "Guernica", waarop de schilder het bombardement
van die stad door de Duitsers had geschilderd. 'Heeft u dat gedaan?'
vroeg de SSer. 'Nee, u', antwoordde Pablo.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Toen aan studenten aan de Universiteit van Wenen werd gevraagd
wat hun reden was om Fins te leren, gaf 97% als antwoord, dat de
belangrijkste factor achter hun beslissing heavy metal muziek was.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Gordon Ramsay is weggegaan bij één van zijn eerste baantjes als
aspirant-chef omdat hij genoeg had van het razen, schelden en
tieren van de hoofd-chef.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Als je een man bent en je plast op een zwangerschapstest en het is
positief, zou het kunnen zijn dat je kanker hebt.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Architecten in Hong Kong ontwerpen vaak gebouwen met gaten
erin. Dit is om draken de mogelijkheid te bieden onbelemmerd
hun weg te vervolgen naar de oceaan.
Erin Moran kreeg grote bekendheid toen ze in 1974 de rol van Joanie Cunningham ging spelen in de serie "Happy Days". Die serie liep tot 1984. Ze begon als kind in 1968 met een rol in de serie "Daktari". Ze heeft veel gastrollen vervuld in diverse series, en incidenteel speelde ze in een speelfilm, maar na "Happy Days" was het heel moeilijk voor haar om aan werk te komen. Dat maakte haar depressief.
Erin is getrouwd geweest met Rocky Ferguson waarvan ze in 1993 scheidde om in datzelfde jaar in het huwelijk te treden met Steven Fleischmann. De laatste jaren was ze veelal in het nieuws over het feit dat ze uit huis was gezet en noodgedwongen woonde in een trailer home. Afgelopen zaterdag werden de autoriteiten geattendeerd op het lichaam van een dode vrouw, die later werd geïdentificeerd als de actrice Erin Moran. Wat de precieze doodsoorzaak was wordt nog onderzocht. Erin is 56 jaar geworden.
Gisteren hadden we de laatste theatervoorstelling van dit seizoen, de voorstelling "Adèle, Conny, Jasperina: De Grote Drie". Het mag onderhand bekend zijn dat het gaat om de grote theatervrouwen Adèle Bloemendaal, Conny Stuart en Jasperina de Jong. Deze dames hebben in het echt nooit met elkaar opgetreden, hoewel ik wel een duet heb van Jasperina en Conny, 'Het Paranormale", wat uit het tv-programma "Rust Noch Duur" komt, maar dat is natuurlijk geen theater optreden.
In deze voorstelling spelen Ellen Pieters, Frédérique Sluyterman van Loo en Hanneke Drenth respectievelijk Adèle, Conny en Jasperina. Het gaat erom dat er een groot bedrag is geboden voor de drie dames om ze gezamenlijk te laten optreden voor Hollandse emigranten. Adèle ziet het meteen zitten maar de andere twee zijn niet direct enthousiast. Gabriël (David van den Tempel) heeft de taak het allemaal in goede banen te leiden.
Ik heb ademloos gekeken en geluisterd naar hoe de drie actrices zich de stem, de dictie, de gebaren en bewegingen hebben eigen gemaakt van de vrouwen die ze spelen. Fan-tas-tisch!! Je ziet en hoort gewoon Adèle, die schaterende lach, de wat overdreven articulatie die ze had, de chique Haagse tongval van Conny, met die harde g's en geaffecteerde klinkers, het nuffige van Jasperina en haar wat spottende manier van zingen, het is werkelijk subliem.
Tussen de liedjes door is er in de aftastfase veel ruimte voor vileine opmerkingen naar elkaar en bekritiseren ze elkaars manier van leven, maar gaandeweg komen ze ook steeds meer tot elkaar en komen gevoelige onderwerpen, zoals hun huwelijken en kinderen ook naar voren.
In februari ging de voorstelling in première, en in januari overleed Adèle. Ellen heeft nog wel met haar kunnen praten over deze voorstelling, en Adèle vond het een geweldig idee. Heel subtiel zijn er kleine verwijzingen naar haar dood, bijvoorbeeld als Gabriël een stukje van "De Wereld Is Wonderlijk Leeg Zonder Jou" zingt als Adèle een beetje ouwelijk het toneel verlaat. Conny is al sinds 2010 niet meer onder ons na een zelfgekozen dood op 96 jarige leeftijd. Jasperina is er nog, maar heeft zich als een soort Greta Garbo teruggetrokken uit het publieke leven. In 2002 speelde ze haar laatste rol als Marlène Dietrich, die voorstelling heb ik toen gezien. Volgens mij is ook niet bekend over wat ze van deze productie vindt.
Tot en met 18 mei is deze voorstelling nog in verschillende theaters te zien. Hier kun je zien waar. Het is een echte aanrader!
Wat als....zo begint vaak een overpeinzing die eigenlijk overbodig is, zeker wanneer het gaat om een gebeurtenis die achter ons ligt en niet meer veranderd kan worden. Toch is het soms leuk om even te mijmeren over hoe iets had gelopen als het net even anders was gegaan.
Dat dachten ze bij Beeld en Geluid ook, en zij houden op 7 mei een bijeenkomst onder de noemer 'Het Nationaal Songfestival'. Sinds 1956 doet Nederland, met soms een jaartje spijbelen, mee aan het Eurovisie Songfestival. De laatste jaren wordt er gewoon een lied intern geselecteerd, maar in het merendeel van de jaren was er een voorronde met één of meerdere artiesten die verschillende nummers ten gehore brachten, waarvan er één werd uitgekozen om ons land op het Eurovisie Songfestival te vertegenwoordigen. Of dat nou altijd het juiste liedje was, daar zijn de meningen zeer over verdeeld. Reden om uit de 333 niet winnende liedjes een keuze te maken met als gedachte: 'Wat als dít liedje van déze artiest nu was gegaan in plaats van....' Je kunt hier 10 liedjes kiezen die volgens jou beter afgevaardigd hadden kunnen worden dan het lied wat uiteindelijk ging. Zo zal 'Het Meest Onderschatte Liedje Uit De Geschiedenis Van Het Nationale Songfestival' naar voren komen en daarvoor (alsnog) een prijs krijgen.
Ik heb vanzelfsprekend 10 liedjes aangevinkt en dit zijn ze, van recent naar het verleden:
2012: Chocolatte - Raffaëla Paton
De niet helemaal zuiver zingende Joan Franka ging met indianentooi en al naar Azerbeidzjan, maar het was Raffaëla met dit opzwepende nummer die had moeten gaan. De styling had wel iets anders gekund, want ze zag er samen met haar backings uit alsof ze zo vanachter een raam op de Wallen waren getrokken.
2005: When Forever Ends - Johnny Rosenberg
Hij werd 3e in de Nationale Finale, maar ik vond dat hij had moeten gaan in plaats van Glennis Grace met haar 'My Impossible Dream', die ook niet verder kwam dan de Europese Voorronde. 2003: Turiddu - Arwin Kluft
Bij deze voorronde zat ik in de zaal, hoewel zaal, het was Ahoy. Kippenvel van dit crossover lied, een genre wat later nog wel eens werd gedaan op het festival, maar we hadden de eerste kunnen zijn. Esther Hart ging met het in mijn ogen te veel bejubbelde "One More Night". Ze eindigde ermee in de middenmoot.
1990: Helemaal - Shift Freedom Freiheit Liberté - Jeans
De Geschwister Maywood werden afgevaardigd, waarbij bij de uitvoering op het Eurovisiepodium het één en ander misging. En het lied....nou ja, voor mij waren er zelfs twee kandidaten beter dan Alice en Karen. Shift met de toen 21 jarige John Ewbank die later platitude-teksten zou gaan schrijven voor Marco Borsato. Het liedje van Jeans (inderdaad van de succesvolle theatershows) leunde wel heel opzichtig tegen Michel Fugain & Le Big Bazar aan, maar wat was het vrolijk.
1984: 1,2,3 - Vulcano "Ik Hou Van Jou" van Maribelle ging naar Luxemburg en het is een door velen zeer gewaardeerd lied. Ik heb er nooit zo heel veel aan gevonden. Ik was erg voor het vrolijke Vulcano.
1983: Een Beetje Van Dit - Vulcano
Net zoals in 1983 overigens. Ze hadden er een grote hit mee, en startte hiermee hun tweede carrière door in het Nederlands te gaan zingen. Uitgezonden werd Bernadette met "Sing Me A Song" die er toch een mooie 7e plaats haalde. Maar wat als....
1982: Fantasie Eiland - Millionaires
Als je het over verkeerde keuzes hebt is 1982 een heel goed voorbeeld. Bill van Dijk, die overigens een uitstekende zanger is, ging met het verschrikkelijke "Jij En Ik", naar een (dicht)tekst 'De Perenboom' van Liselore Gerritsen. Nee dan het lied van de Millionaires, de Britste groep Tight Fit nam de Engelse versie op en had er een top 10 hit mee in Engeland. Bill eindigde als 16e.
1981: Marionette - Maribelle
Maribelle werd 2e in deze voorronde, maar ik vond haar liedje zoveel geschikter dan het toen al gedateerde "Het Is Een Wonder" van Linda Williams.
1969: De Toeteraar - Conny Vink
Dit is natuurlijk een beetje raar, want in 1969 was onze Lenny Kuhr één van de vier winnaressen van het Eurovisie Songfestival met het meeslepende "De Troubadour". En toch wat als Conny was gegaan? Zij zette de trend voort die in 1967 door Sandie Shaw was ingezet, een beetje een hoempapa achtig lied, wat Cliff Richard met "Congratulations" het jaar erna prolongeerde, wat hem geen overwinning, maar wel een wereldhit gaf. Het hoempapa-genre bleef tot in de jaren 70 steeds een terugkerend fenomeen op het festival.
Ik ben benieuwd welk lied uiteindelijk 'Het Meest Onderschatte Liedje Uit De Geschiedenis Van Het Nationale Songfestival' zal blijken te zijn, en of het één van mijn 10 keuzes is.
Ik weet nog dat ik het destijds een geweldig nummer vond, dit "Feels Like I'm In Love" van de Schotse Kelly Marie. Maar met terugwerkende kracht was het in 1980 eigenlijk al een enigszins gedateerd nummer, en dan heb ik het nog niet over de Minnie Mouse on helium-zangstem van Kelly, maar ik krijg nog steeds het vertederende 'ach ja-gevoel' als ik het hoor.
De echte naam van Kelly Marie is Jacqueline McKinnon, en ze deed vanaf haar 10e al mee aan talentenjachten. Op haar 16e deed ze mee aan 'Opportunity Knocks' een talentenjacht op tv, die ze won onder de naam Kelli Brown met het nummer "I Don't Know How To Love Him" uit de rockopera "Jesus Christ Superstar". Ze kreeg een platencontract en haar eerste single was "Who's That Lady With My Man". Het werd, gek genoeg, alleen in Frankrijk een grote hit. In Nederland nam Patricia Paay het nummer een jaar later op en had er haar grootste solohit mee. In Ierland bereikte ze, in samenwerking met Joe Dolan, de 2e plaats op de hitparade aldaar met "Sister Mary", wat in het Nederlands als "Dokter Bernhard" een grote hit werd voor Bonnie St. Claire en Ron Brandsteder. Aan de titel valt al op te merken dat de rollen in de Engelse versie precies andersom verdeeld waren. Daar waar Ron de dokter was, was Kelly de zuster die het slechte nieuws moest vertellen.
In haar eigen land wilde het maar niet lukken, in Zuid Afrika en Australië scoorde ze hits en in 1977 ook in Nederland met "Run To Me". "Feels Like I'm In Love" was geschreven door Ray Dorset van Mungo Jerry in 1977 en oorspronkelijk bedoeld voor, hou je vast, Elvis Presley! Als je Kelly's versie hoort vraag ik me af wat 'The King' ervan had gemaakt. Maar Elvis overleed en dus nam Mungo Jerry het zelf op als b kantje van een single. In 1979 kwam Kelly's versie uit, maar het deed in eerste instantie helemaal niks. In Schotland werd het langzaamaan een populaire hit in discotheken en uiteindelijk werd het nummer opnieuw gereleased in de zomer van 1980 en werd het een wereldwijde hit, zelf op nummer 1 in Engeland.
Kelly bleek het succes van deze hit niet meer te kunnen evenaren, ze bleef tot 2002 met enige tussenpozen dancehits uitbrengen maar met weinig tot geen succes. Kelly is nu 59 jaar is getrouwd en heeft maar liefst 6 kinderen.
De afgelopen vijf weken heb ik met veel plezier en interesse gekeken naar het programma "Sophie In De Mentale Kreukels" waarin Sophie Hilbrand, die zelf een aantal jaar geleden te kampen heeft gehad met een burn-out, op onderzoek ging naar het hoe en waarom. Ik vond het een leerzame, confronterende serie met een aantal eye openers met ook wel regelmatig een 'ja dat dacht ik wel' van mijn kant. Dat een psychiater vertelt dat wij helemaal niet gemaakt zijn om te multitasken en het ook helemaal niet kunnen was voor mij geen nieuws. Wat heel duidelijk was gaandeweg de uitzendingen is dat mensen in creatieve kunstzinnige en 'zachte' beroepen heel open over burn-out spraken en veel minder gêne hebben om in therapie te gaan, terwijl in het zakendistrict op de Zuidas in Amsterdam het als een teken van zwakte wordt gezien of op z'n minst als aanstellerij, terwijl de geïnterviewden daar het heel gewoon vinden om 60 tot 80 uur per week te werken.
Als ik het gebodene op mezelf betrek, en dat is natuurlijk wel de bedoeling van zo'n reportageserie, ben ik als bewust alleenstaande natuurlijk in het voordeel dat zodra ik mijn woning binnenkom en ik de deur achter me sluit de mindfulness kan beginnen. Voor mij geen aandacht vragende partners en/of kinderen. Die luxe heeft niet iedereen, daar ben ik terdege van doordrongen. Maar het feit dat ik bewust alleenstaand ben geeft al aan dat het een keuze is die ik weloverwogen heb gemaakt. Vanwege mijn hooggevoeligheid heb ik meer tijd nodig om me weer op te laden dan een gemiddeld mens, en dat kan ik het best alleen. Het is natuurlijk een proces van jaren geweest dat ik daar achter ben gekomen, zeker omdat er maatschappelijk gezien van wordt uitgegaan dat je een significante andere in je leven hoort te hebben.
Ik denk dat de serie voor veel mensen herkenning gaf en ook de stap om eventueel hulp te vragen heeft verkleind. Het experiment in de laatste aflevering van het gezin met 4 puberdochters die, samen met hun ouders, hun mobieltjes 4 dagen aan Sophie meegaven gaf een heel verrassende uitkomst. Ze gaven toe dat het de eerste avond wat onwennig was, maar dat de rust die het hen gaf als een weldaad werd ervaren, ze hadden zelfs beter en dieper geslapen. Zelf bouw ik telefoonloze momenten eigenlijk al heel organisch in. Ik neem 'm nooit mee als ik ga sporten of boodschappen ga doen, en als ik ga slapen gaat ie uit. Toen ik werkte had ik 'm onder werktijd ook nooit aan. Ik denk dat ik nog het voordeel heb van geboren te zijn in de dark ages waar slechts één bakelieten telefoon met draaischijf de verbinding met de buitenwereld was, daarnaast ben ik ook niet verslavingsgevoelig.
Mocht je de serie hebben gemist, kan ik je warm aanbevelen om op 'uitzending gemist' alsnog te kijken.
Zo'n twintig jaar geleden had ik me ingeschreven bij een castingbureau en heb toen in verschillende series figuratiewerk gedaan. Dat was erg leuk om te doen, vooral om te zien wat er allemaal bij komt kijken en hoe het één en ander in z'n werk gaat. Bovendien is de catering uitstekend. Het jammere was alleen dat als ze belden (het pre-computer tijdperk) het veelal meteen voor de andere dag of de dag daarna was. Ik werkte destijds en heb dus vaak nee moeten zeggen. Maar toen ik ook nee zei tegen "Goede Tijden Slechte Tijden", omdat ze 's avonds belden voor de dag erop, ben ik nooit meer gebeld. De dame verduidelijkte nog maar eens om welk programma het ging, maar ik verzekerde haar dat ik écht niet kon. Waarschijnlijk had ik een doodzonde begaan. Ik weet het niet.
Omdat ik na het faillissement werkloos was bedacht ik me ergens vorig jaar om eens te googelen naar castingbureaus. Er zijn er best veel, en ik koos een laagdrempelig bureau waarbij je je gewoon online kon aanmelden met foto's, informatie over jezelf en eventuele ervaring. Ze deelden juichend mede dat leeftijd geen rol speelde. Ik achtte mijn kansen goed want terlenka huispakken, trapliften en instapdouches moeten toch ook aan de man gebracht met een reclamecampagne, of bij artikelen over bijvoorbeeld prostaatproblemen wil men graag een foto zien van de vermeende geplaagde patiënt. Op de vraag of ik gecast wilde worden voor quizzen of reality programma's had ik 'nee' ingevuld. Ook al zijn bedelaars geen kiezers is er ook voor mij een ondergrens.
Regelmatig werd er gewag gemaakt van klussen waar je op kon reageren, wat niet gezegd was dat er ook daadwerkelijk werk was, je werd dan meegenomen in de eerste schifting door de opdrachtgever. Vaak was het voor mij te ver weg, en die paar keer dat ik heb gereageerd vond de opdrachtgever mij waarschijnlijk niet geschikt, prima natuurlijk. Het viel me alleen op dat ondanks dat ik 'nee' had ingevuld ik toch vrij vaak werd geattendeerd op quizzen die, als ik las wat er werd verwacht, duidelijk voor de commerciële zenders waren bedoeld. En toen ik ook werd gewezen op opnames op eilanden met vreemde mensen, en survival-achtige reality programma's heb ik me onlangs weer laten uitschrijven.
Het was wederom nogal een weekend, en opnieuw niet voor mij, ik had zaterdag de radio uitzending en ben 's middags even bij mijn moeder op visite geweest, om zondag fijn laag profiel te houden na een drukke week, want ja, ook als arbeidsloze kun je het druk hebben. Het was meer mondiaal gedoe.
Allereerst natuurlijk het feit dat niets de feestvreugde van een nationale feestdag meer verhoogd dan een kernproef, dat weet een kind. Ik denk dat het de stemming op de aankomende Koningsdag zeker zal verhogen als de Nederlandse regering daartoe besluit. Maar nu was het feest in Noord Korea, waar Kim Jong-Un, je weet wel dat opwindpoppetje met een panda-achtige gestalte, de dictatoriale scepter zwaait. Dan is het different koek. En hoewel Donald Trump bij zijn aantreden had beloofd zich niet zo veel in buitenlandse kwesties te mengen, America first, America first, America first, weet je nog, heeft hij, nog geen 3 maanden na zijn inauguratie opdracht gegeven om 59 Tomahawk- raketten op Syrië te laten neerkomen. In een persconferentie vertelde hij trots dat ze Irak hadden gebombardeerd, een journalist verbeterde hem: 'Syrië'. 'Ja...Syrië' zei Donald toen. En ik dacht: 'God sta ons bij'. Vervolgens werd Afghanistan gebombardeerd met de grootste bom die de VS heeft op nucleaire wapens na, de Massive Ordnance Air Blast die nog nooit eerder is ingezet. En nu met de dreiging van de pandabeer om een feestelijke kernproef te houden afgelopen zaterdag, lag Donald weer op ramkoers met Noord Korea. Best druk bezig voor iemand die niet zo'n behoefte had zich met alles wat er in de wereld gebeurt te bemoeien.
Dus ik vroeg me af of dit weekend de Derde Wereldoorlog dan al zou beginnen, maar dat is nog even uitgesteld, want tot grote teleurstelling van de feestgangers is er geen kernproef geweest. Maar de volgende feestdag van het land waar het leven eigenlijk één groot feest is, kondigt zich al weer aan, 25 april wordt de verjaardag van het Volksleger gevierd, en dan zou zo'n kernproef natuurlijk de kers op de taart zijn.
Ondertussen is dit weekend met een nipte meerderheid de natte droom van de Turkse dictator Recep Erdoğan waarheid geworden. Hij kan een presidentieel systeem invoeren waarin hij alle uitvoerende macht krijgt, en nog meer heel enge dingen. Hij won met 51%, maar ja, Brexit was ook niet met volle overtuiging gekozen en gaat ook door. Bijzonder is wel dat de Turkse diaspora, die dus geen last hebben van zijn dictatoriale bewind, met grote meerderheid voor 'ja' hebben gekozen. In Frankrijk met 63%, in Duitsland met 63,8%, in Nederland met 67,8%, Oostenrijk 71% en in België maar liefst met 78,5%.
In Turkije zelf geeft de uitslag wel aan dat men zeer verdeeld is, en de dikke dame heeft wat betreft de 'nee'-stemmers nog niet gezongen. Er zijn berichten over intimidatie en fraude, wat natuurlijk iedereen ook wel had verwacht. En zou het andersom zijn geweest, dat Recip met 49% had verloren dan had hij zich daar ook zeker niet bij neer gelegd.
Het zal nog lang onrustig blijven in Turkije en in de regio rond Noord Korea.
Begin dit jaar had ik aan Noes, de hoofdredacteur van het radioprogramma 'Uit De Kast', gevraagd of het leuk was om iets met Shirley Bassey te doen. Op 8 januari was ze 80 jaar geworden, en hoewel het programma er in eerste instantie is voor het maatschappelijk belang van de LHBTers en een emancipatorisch karakter heeft, ben ik er voor om soms ook eens een wat lichtere toon aan te slaan en een minder beladen onderwerp in het programma op te nemen, gewoon omdat het ook leuk is om LHBTer te zijn en niet alleen maar zwaar, moeilijk en problematisch.
Noes is altijd wel in voor iets nieuws en zei: 'Goed maak maar wat en stuur het maar naar me op'. Ik ben uitgegaan van haar 80e verjaardag en heb een vraaggesprek gemaakt tussen René, de presentator van het programma, en mij waarin we in een kleine vogelvlucht door haar carrière heen gaan met veel muziek, een paar nummers helemaal en enkele fragmenten, die ik dan zelf heb geknipt met daar waar nodig een fade in of fade out. Noes vond het prima, maar moest even kijken wanneer het in de programmering paste, en dat was de uitzending van gisteren.
René even ingepraat over hoe en wat en hoe hij het vond en eventueel nog aanvulling had. Een cdtje gebrand met de 10 stukjes muziek, die dan op een teken van mij door de technicus moest worden ingestart op het juiste moment. Het was voor iedereen nieuw, maar ik moet zeggen ik vond het erg leuk om te doen, en terugluisterend ben ik er best tevreden over, al zijn er natuurlijk altijd verbeterpuntjes, maar hé, het was voor het eerst hè. Wat mij betreft smaakt het naar meer. Geen column van mij deze keer, anders was ik zowat een uur lang aan het woord geweest, en dat is nou ook weer niet de bedoeling. Redactrice Vanessa heeft heel enthousiast die taak op zich genomen en heeft een heel leuke en grappige column geschreven en voorgelezen waarin ze ook verhaalt hoe ze het schrijfproces daarvan heeft ervaren.
Wil je het programma terugluisteren dan kan dat op Radio Capelle - Uit de Kast. Bij 'uitzending gemist' onder 15 april op 'uitzending terugluisteren' klikken, en deze keer begint het programma meteen met het interview over Shirley Bassey, natuurlijk na haar hit "Goldfinger" waarmee we het programma openden. Een wijze les van mijn oud-collega en theaterman Hans goed in de oren geknoopt en de technicus met wie wij wegens ziekte van onze vaste kracht voor het eerst werkten, en die op mijn aanwijzing steeds de fragmenten moest starten en dat geweldig deed hartelijk bedankt. Zonder technicus gebeurt er niet veel. Dat is een ijzeren theaterwet zo weet ik van Hans, en ik ging er zomaar vanuit dat die basis omgangsvorm, wat het natuurlijk eigenlijk gewoon is, ook voor de radio gold.
De geweldige dubbel cd-serie 'The Golden Years Of Dutch Pop Music' bestaat nu uit bijna 50 delen. Onlangs zijn er weer een aantal uitgekomen, w.o. Vitesse, Groep 1850 en Lucifer & Margriet Eshuijs Band. En die laatste heb ik aangeschaft. Zoals ik al eerder heb geschreven over deze cd-serie alle a en b kantjes van de singles zijn er in opgenomen.
De band Lucifer waar multiinstrumentaliste Margriet Eshuijs zangeres van was heeft eigenlijk niet zo heel lang bestaan. De band had al twee singles uitgebracht met een andere zangeres, Brenda Barthelemy, maar zonder succes. Die singles zijn vanzelfsprekend wel op de dubbel cd te vinden. Toen Margriet aantrad in 1975, was de eerste single met haar meteen een grote hit: 'House For Sale'. Nog wat hits volgden, en na een wat teleurstellende deelname aan het Nationaal Songfestival in 1976, waar Sandra Reemer met de eer ging strijken, viel de band na verschillende personeelswisselingen in 1978 alweer uit elkaar. Margriet ging solo en richtte wat later de Margriet Eshuijs Band op, en ook die singles staan er allemaal op. Een hele fijne compilatie van een fantastische zangeres.
Margriet is altijd bezig gebleven in de muziek van het inzingen van jingles en reclame's of nummers voor groepjes die zelf niet zo heel goed konden zingen tot aan het doceren van studenten aan het conservatorium in Amsterdam. Momenteel toert ze door het land met het programma 'Journey'. O ja, en de drummer van Lucifer, Henny Huisman, is later ook nog iets gaan doen op tv.
Margriet heeft een hele mooie website: www.margrieteshuijs.nl
Nu de wereld zich opmaakt voor een derde Grote Oorlog rommelt, schudt en beeft het overal. Er is rumoer en gekrakeel bevolkingsgroepen keren zich tegen elkaar, waardoor er een 'wij en zij' houding ontstaat waarmee men wil aangeven dat 'wij' goed zijn en 'zij' slecht of het op z'n minst niet begrijpen. Megalomane leiders komen of zijn in diverse landen aan de macht en dat doet de onderlinge verhoudingen ook niet veel goed.
In Tsjetsjenië hebben ze een beproeft nazi-recept, de concentratiekampen, maar alvast in het leven geroepen en ze worden ook al gebruikt. De autoriteiten sporen er homoseksuelen op, vooralsnog alleen mannen, om ze in die kampen te plaatsen en te mishandelen, martelen en folteren, in sommige gevallen tot de dood er op volgt. Ook als de autoriteiten alleen maar een vermoeden hebben dat ze homo zouden kunnen zijn, is dat al een reden om ze op te pakken. Er zijn zeker al zo'n 100 mannen opgepakt, 3 ervan zouden zijn omgekomen. De Tsjetsjeense autoriteiten doen het nieuws af als volslagen nonsens. Omdat het nieuws op 1 april naar buiten kwam noemt het ministerie van Binnenlandse Zaken het een 1 aprilgrap.
Een woordvoerder van de Tsjetsjeense dictator Ramzan Kadyrov noemt het 'absolute leugens en desinformatie' en zegt in één adem dat er überhaupt geen homoseksuele mannen in Tsjetsjenië wonen. "En mensen die niet in onze republiek wonen kun je ook niet vervolgen en vasthouden", concludeert hij. "Als ze al zouden bestaan, zouden de autoriteiten zich sowieso niet met hen moeten bezighouden omdat hun familieleden hen ergens heen zouden sturen waarvan iemand niet terugkeert".
Lees dat laatste nog eens rustig door om er zeker van te zijn dat je het goed gelezen hebt en je van de absurditeit ervan doordrongen bent. Nu is het een schrale troost dat niet enkel homoseksuele mannen worden vervolgd. Alles en iedereen wat Ramzan niet bevalt is zijn of haar leven niet zeker in zijn land, lees dit en dit maar even door dan heb je een beetje een idee wat voor een gezellige kerel het is. Het feit dat Badr Hari en Mike Tyson dik bevriend zijn met de psychopathische president geeft ook wel iets aan.
Amnesty International is een petitie gestart, die kun je hier tekenen. Dat is wat we kunnen doen, het is niet veel, maar een dierbare vriend verwoordde het zo: 'De wereld gaat niet ten onder aan slechte mensen, maar aan mensen die er niets aan doen'. De petitie tekenen is een kleine moeite.
Als er één genre is in films, series en boeken waarin ik me in alle emoties laat meevoeren dan is dat het zogenaamde 'coming of age-genre'. Jonge mensen op weg naar de volwassenheid. Je hoeft psychologisch niet diep te graven waarom dat is, ik heb die periode zelf enigszins overgeslagen. Van klein kind af aan ben ik altijd al een soort mini-volwassene geweest. Ik was nooit een kind-kind. Ik weet nog dat ik als kind bewust reageerde op zaken zoals de volwassenen vonden dat een kind zou moeten reageren, om aan hun verwachting te voldoen. En de tijd dat ik mijn coming of age jaren had wilde ik, om mezelf staande te kunnen houden, juist zo min mogelijk opvallen. Ik stak mijn energie in het 'lezen' van mensen om mijn plaats te bepalen. Van dat laatste heb ik nu nog steeds profijt. Hoogsensitiviteit, daar had toen nog niemand van gehoord. Je was dan gewoon een softy, een watje.
Daarom spreken coming of age verhalen me naar alle waarschijnlijkheid aan, om op die manier toch wat van die wereld, welke grotendeels aan mij voorbij is gegaan, mee te krijgen, en zoals gezegd ik laat me gewillig en graag meenemen in het verhaal. Zo ook van de week bij de film 'The Perks Of Being A Wallflower' die op de tv kwam. Zo'n geweldig mooi, ontroerend, lief en tegelijkertijd grappig verhaal waar ook een duister randje aan zit. De film komt uit 2012 en gaat over Charlie (Logan Lerman) die, naar later blijkt door zijn verleden, moeite heeft met het sluiten van vriendschappen. Hij wordt opgenomen in de vriendengroep van Sam (Emma Watson) en Patrick (Ezra Miller) die allemaal hun eigen strijd(jes) hebben met de weg naar het volwassen worden.
Ik heb intens van deze film genoten en kan 'm iedereen aanraden.
Trailer van de film 'The Perks Of Being A Wallflower'
Sinds afgelopen donderdag is mijn moeder in 'De Burcht', waar ze zal revalideren. Het gaat nog steeds niet zo heel goed met haar, beter dan het was, maar ze blijft erg mat en timide. 'De Burcht' heeft op ons wel een goede indruk gemaakt, het is er heel erg schoon en het ruikt overal heel fris. Mijn moeder heeft een ruime kamer met een fantastisch uitzicht over Capelle en Rotterdam die ze deelt met een andere bewoner. Zelf vindt ze het maar zozo, maar dat zou ze overal gevonden hebben. Direct hebben ze gezorgd voor een andere rolstoel in bruikleen, en nemen ze de aanvraag voor een nieuwe rolstoel die al was gedaan van ons over, zij hebben er meer verstand van dan wij, en ze zien hoe mijn moeder er aan toe is en welke rolstoel het beste bij haar past.
Hoewel ik zoveel als kan met alles wat er gebeurt probeer mee te veren is er één ding waar ik niet aan kan wennen. In het ziekenhuis en ook hier in de revalidatie wordt het woord 'stomp' gebruikt als men het over het geamputeerde been van mijn moeder heeft: "Heeft u nog pijn aan uw stomp?" Misschien ben ik ook qua taal hooggevoelig, ik weet het niet, maar ik vind stomp een akelig en stom woord. Er zullen nu mensen opveren en uitroepen: "Jij vindt toch dat alles gezegd moet worden zoals het is?!" Ja dat klopt, maar laat ik hierin dan eens inconsequent zijn. De steun op haar rolstoel heet ook amputatiesteun en geen stompsteun. Ik refereer zelf liever aan 'het geopereerde been'.
Donderdag ga ik met mijn moeder terug naar de arts in het ziekenhuis, voor controle van haar geopereerde been. Iets was niet helemaal goed qua genezing en daar horen we dan wel hoe het ervoor staat.
Gisteren hadden we iets heel anders: het krentenbollenmysterie. Op verzoek van mijn moeder had ik zaterdag een zakje met krentenbollen meegenomen. Daar had ze nog niet van gegeten en ze vroeg of ik er één uit wilde halen die wilde ze 's avonds gaan nuttigen. Op de kamer is een koelkast en daar had ik ze ingelegd, maar daar lagen ze niet meer. Ook niet in andere kastjes. Zes krentenbollen verdwijnen niet zomaar. Het kan zijn dat iemand van de verpleging heeft gedacht: 'Die horen hier niet'. Daar wordt nu een onderzoek naar gestart. 'Miss Marple en het raadsel van de verdwenen krentenbollen', zoiets. Ik kan me ook niet voorstellen dat de kamergenote van mijn moeder zes krentenbollen achterover heeft gedrukt, maar we hebben haar nog niet met een lamp op haar gezicht ondervraagd. Van haar staan er twee zeer overdadig opgemaakte paaseieren in de koelkast. Nog wel......
De roman van de Franse auteur Laurent Binet, 'HhhH' (Himmlers hersens heten Heydrich) is uitgegeven in 2010 en gaat over de geplande aanslag in Praag in 1942 op Reinhard Heydrich, hoofd van de Gestapo. Bij de SS noemden ze hem 'HHhH' (Himmlers Hirn heißt Heydrich), vandaar de titel van het boek. Laurents reconstructie van de aanslag op Reinhard is een combinatie van feit en fictie.
Nu is er een 7-delige documentaire van gemaakt door Roel van Broekhoven, waarvan gisteren het eerste deel werd uitgezonden. Net als in het boek gaat de serie in op de gebeurtenissen rond de aanslag, zowel voorafgaand, tijdens als erna. De hoofdpersonen, Reinhard en de aanslagplegers, Jozef Gabčik en Jan Kubiš, worden uitgediept door voice-overs in de jij-vorm. Er komen betrokkenen uit heel Europa aan het woord en ook de schrijver Laurent is zelf een commentator (heel prettig) die al te makkelijke conclusies voorkomt. Heel bijzonder is de acteur Detlef Bothe, o.a. bekend uit de James Bond film 'Spectre', die in de huid van Reinhard Heydrich kruipt en compleet in uniform door de wereld van nu wandelt, wat, heel opmerkelijk, enkel wat tweede blikken geeft en verder niets. In de film 'Lidice' (2011) speelde Detlef al de rol van Reinhard, de man lijkt dan ook griezelig veel op de echte Reinhard Heydrich.
Wat in de eerste aflevering al pijnlijk duidelijk werd is dat er gewoon een één op één parallel getrokken kan worden met nu. St. Louis, de boot met Joodse vluchtelingen die zowel in Cuba, Verenigde Staten als Canada werd geweigerd want 'er kon tussen al die vluchtelingen wel eens een booswicht zitten'. De zussen Gisela en Sonia waren opvarenden en vertelden er over. Ze kwamen uiteindelijk in Engeland terecht. Of wie denkt dat 'fake news' iets van nu is, moet zeker deze documentaire gaan zien. Ook dat waar de Turkse dictator Recip Erdoğan mee bezig is werd in nazi Duitsland al in praktijk gebracht.
Ik zit de komende zes weken op zondagavond aan de buis gekluisterd.
Detlef Bothe als Reinhard Heydrich in de wereld van nu.
In Amerikaanse films worden Britse acteurs vaak gecast als de
'bad guy', omdat hun uitspraak van het Engels wordt geassocieerd
met hoge intelligentie en weinig moraal.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Anuptafobie is de angst om single te blijven.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De Finse politie vond een dode mug toen ze een gestolen auto
onderzochten. Ze testten vervolgens het bloed van het laatste
maal van de mug en gebruikten het om de dief te identificeren.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Omdat Louis Vuitton niet wil dat hun spullen in de uitverkoop
terecht komen verbranden ze alles wat onverkocht is.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Zo'n 76% van de mensen vindt zichzelf grappig.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
'Extreme Ironing' daagt mensen uit om op een zo vreemd mogelijke
plaats een strijkplank neer te zetten en vervolgens kleding te gaan
strijken.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Een klein kratermeer in Afrika heeft aan 1700 dorpsbewoners en
3500 stuks vee het leven gekost, toen er plotseling grote hoeveelheden
koolzuurgas uit vrij kwamen. Wetenschappers hebben nog steeds
geen idee hoe dit heeft kunnen plaatsvinden.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Een os is gewoon een stier die getraind is om een ploeg te trekken. Het
is geen aparte diersoort.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Als je als zoekopdracht 'zerg rush' intoetst op Google, eet Google
de pagina op.
Gisteren was het 15 jaar geleden dat Conny Vandenbos overleed op de veel te vroege leeftijd van 65 jaar. Bovenstaand nummer is één van de ruim 300 liedjes die ze in haar carrière heeft opgenomen, en één van mijn favorieten. Net als Conny ben ik in Den Haag geboren, en dan kun je dit lied niet met droge ogen aanhoren. Beelden van het Den Haag van weleer en van m'n jeugd trekken bij het horen van dit nummer aan me voorbij.
Voor mensen die Conny eigenlijk alleen kennen van haar grote hits, valt nog een wereld te winnen, want wat heeft deze vrouw een prachtig oeuvre nagelaten. Op 14 februari had ik het al in een blog vermeld dat na jaren van lobbyen door Marc Bijlsma en Rop Janze de verschillende platenmaatschappijen, waar Conny door haar hele carrière heen voor heeft opgenomen, eindelijk de neuzen in dezelfde richting hadden, en toestemming gaven om uit hun archieven het hele repertoire van Conny beschikbaar te stellen voor het uitgeven van een oeuvre box. Echter zag geen van de maatschappijen er brood in om de box uit te gaan brengen, zodat er een crowdfunding-actie werd opgestart om in een beperkte oplage (1000 stuks) de box toch het levenslicht te laten zien. Vanzelfsprekend heb ik daar aan meegedaan, en het spande er soms om, maar uiteindelijk is het gelukt! In mei zal de box verschijnen. Ik had al veel nummers van Conny die door een goedwillende fan vanaf vinyl op cd zijn gezet, maar nu is het echt professioneel aangepakt en zijn alle kraakjes, tikjes en sleetse geluidjes verdwenen. Ik kijk er enorm naar uit!
Niet alle 1000 zijn verkocht, maar op=op, dus als je interesse hebt in dit document van de één van de beste zangeressen van het Nederlandstalig repertoire, wees niet te laat, anders vis je achter het net. Op Discogs kun je op je gemak de omvang van deze prachtige box tot je nemen.
Het Kruidvat heeft kortstondig een kleur-op-letter boek verkocht waarin, als je ermee klaar was, Adolf Hitler tevoorschijn kwam. Nadat de drogisterijketen er door klanten op geattendeerd werd hebben ze het boek terstond uit de verkoop gehaald. De Belgische uitgever van het boek had ook geen idee. Zij vermoeden dat de degene die het boek heeft gemaakt een aantal bekende personen heeft verzameld, waar onder Nelson Mandela, Albert Einstein en Abraham Lincoln die ook in het boek voorkomen. Maar dus ook Adolf Hitler. Het boek is in India gemaakt, en de uitgever denkt dat de maker niet goed wist wie Hitler was.
Nou, dat weten ze in India wel, alleen zien ze hem daar als een soort cartoon- of actionfigure. Ze verkopen er namelijk ook Hitler-ijs. Ik hou het erop dat ze er alternatieve feiten op na houden in India. Ik kan erg vrolijk worden van zo'n berichtje en de paniek die er dan uitbreekt op het hoofdkantoor van Kruidvat om al die filialen ertoe te bewegen via een alert-e-mail die kleurboeken uit de verkoop te halen, waarbij er altijd filialen zijn die zo'n mail niet, of te laat lezen.
Ik moest meteen weer denken aan het helaas ter ziele gegane warenhuis, die ooit eens in de hoogtijdagen van de videobanden hun hand hadden weten te leggen op een grote partij goedkope video's met kinderfilms. Van die films die de kinderen zelf aan mogen zetten op zondagochtend zodat de ouders wat langer kunnen uitslapen. Nu waren deze banden zo goedkoop, zo bleek, omdat ze over een andere film waren opgenomen. Die eerdere film was langer dan de kinderfilms waren, dus als die was afgelopen ging de band naadloos over in een film waarin het inzichtelijk werd voor de kinderen hoe zij ooit zijn gemaakt. Het zullen titels zijn geweest als "Forrest Hump", "Drive THIS Miss Daisy", "Diddle Her On The Roof" of zoals mijn collega het altijd samenvatte "Hopseflops Op Een Alpenrots".
Al geruime tijd stond het schoenenrek waarop mijn schoenen staan uit het lood, maar het ontbrak mij steeds aan moed om dat nader te onderzoeken, omdat dan al die schoenen eraf moeten en die moeten dan ook allemaal weer terug. Maar nu schoenen er spontaan vanzelf af gingen vallen en er op de grond een bergje schoenen begon te ontstaan, kon ik het niet langer negeren. Het is een samengesteld rek, een rekje waarop je steeds weer een ander rekje kan klemmen. Dat kun je blijkbaar niet tot in het oneindige doen, of ik had het rek te zwaar beladen, hoe dan ook, ik moest wat rekjes met elkaar wisselen zodat het weer loodrecht kwam te staan, daarbij klemde ik natuurlijk genadeloos mijn duim waar een klein bloedblaartje ontstond.
Bij het weer terugplaatsen van de schoenen ontdekte ik 2 paar die nu echt niet meer kunnen, en ik twijfelde zelfs of ze überhaupt ooit wel in de mode zijn geweest. Ik heb iets voor mij totaal tegennatuurlijks gedaan, en die twee paar weggegooid, zelfs de arme mensen zouden ze niet willen, zo erg was het. Maar omdat het afstand doen van schoenen die niet kapot zijn zo niet in mijn DNA zit, meende ik lichte verhoging op te voelen komen. Daarnaast vermoed ik dat de kans groot is, nu ik ze weggedaan heb, dat binnen afzienbare tijd deze modelletjes weer helemaal bon ton zijn.
Daarna was het tijd om naar het ziekenhuis te gaan om mijn moeder te bezoeken, met wie het best al de goede kant op gaat, aanstaande donderdag brengen we haar naar een nieuw onderkomen waar de revalidatie zal gaan plaatsvinden. Aangekomen in de berging bleek mijn achterband plat, en die was van de week al zacht en had ik opgepompt, nu weer gedaan en naar het ziekenhuis gefietst. Na het bezoek, je kunt het al raden, kwam ik bij mijn fiets aan en de band was weer plat. Met een geleende fietspomp van het ziekenhuis pompen hielp niet meer dus lopend naar huis.
Dat klinkt erger dan het is, het is zo'n 45 minuten lopen en het was lekker weer. Meteen naar de fietsenmaker, want iemand die moet googelen hoe een betonschaar er uit ziet, kan ook geen banden vervangen of plakken. God heeft me gewoon niet in die rol gecast. Het eerste wat zo'n jongen in die fietsenzaak dan altijd zegt als ik hem op de band wijs is: "Dat is niet meteen gemaakt hoor, ik moet even kijken wanneer ik er tijd voor heb". Ik antwoordde dat het mij niet uitmaakt wanneer ie klaar is. "Dan wordt het na de kerst" grapte hij. "Of 32 december" deed zijn collega er een schepje boven op. "Of 30 februari" ging die collega verder. "Nah, eind van de week is ie wel klaar, hoor" zei de jongen weer. "Ja, we houden van humor hier" ging hij verder, "anders kom ik de dag niet door en spring ik voor de trein". "Doe maar niet" adviseerde ik hem, "want dan duurt het nog langer eer mijn fiets klaar is". Ja mensen, ik ben mij er ook eentje, hoor, als het op grappen en grollen aankomt.
Het was nogal een weekend. Niet zozeer voor mij, ik heb me voornamelijk in en om het huis opgehouden, maar daarbuiten draait de wereld natuurlijk gewoon door. Het zal niemand ontgaan zijn dat Jasper en Ronnie twee mannen uit Arnhem die zaterdagnacht hand in hand liepen door een groep jongens tussen de 14(!) en 20 jaar in elkaar zijn geslagen, om het simpele feit dat ze hand in hand liepen. Ergens is er iets heel erg misgegaan in de opvoeding van die kinderen. Naast dat ik geschokt en verdrietig was, ook omdat ik me bewust ben van het feit dat homoseksuelen regelmatig doelwit zijn, was ik in totale verbijstering dat één van die kinderen een betonschaar bij zich had waarmee hij de tanden van één van de mannen uit z'n mond sloeg. Ik heb even moeten googelen wat een betonschaar is, nou, het is geen nagelschaartje kan ik je zeggen. Welk mens neemt een betonschaar mee op zaterdagavond? Dat je van huis gaat en even naloopt of je alles bij je hebt: geld, sleutels, betonschaar, pakje zakdoekjes.... Het is landelijk nieuws en lieve welgemeende reacties waren er gisteren waar te nemen. Na een oproep van sportjournaliste Barbara Barend lieten veel mannen en vrouwen zich met hun seksegenoten hand in hand fotograferen. Sommige politici liepen hand in hand het Binnenhof op. Ik vind dat een positief signaal in de lijn van de 'Je suis' profielfoto's op Facebook na een aanslag. Het is zuiver symbolisch maar het geeft een bepaald saamhorigheidsgevoel. Heel jammer dat veel mensen, met name bij de hand in hand-actie van de politici, daar heel zuur en ronduit onbeschoft op reageerden op social media.
Plots bedacht ik me dat ik ook ooit eens met een kortstondige verloofde hand in hand op straat heb gelopen. Terugrekenend in de tijd was dat zo'n 20 jaar geleden in de zomer van 1997. Ik was toen nog op een leeftijd dat ik me op het amoureuze pad kon begeven en het was op een zaterdagmiddag dat wij hand in hand door de binnenstad van Rotterdam liepen. Niet om te provoceren, maar het gebeurde heel organisch en het voelde fijn en goed. Niemand heeft ook maar iets vervelends tegen ons gezegd, we zijn niet nageroepen, en niet omvergelopen. Wat mij tot de verontrustende conclusie doet komen dat de tolerantie tegenover homoseksuelen, maar ik ben bang ook in het algemeen, in 20 jaar tijd sterk is afgenomen.
Een heel triest voorbeeld wat dat laatste betreft gebeurde vrijdagnacht in Londen, waar een 17 jarige jongen uit Iran door drie mannen en drie vrouwen, 5 twintigers en een meisje van 17, ernstig is mishandeld. Hij stond met twee vrienden op de bus te wachten toen de zes aankwamen en vroegen waar ze vandaan kwamen. Nadat hij had verteld dat hij uit het Koerdische deel van Iran kwam en asiel zocht in Engeland, werd hij door de groep mishandeld, waarbij hij onder meer een schedelbreuk opliep. Hij ligt nu in kritieke toestand in het ziekenhuis. Zijn twee vrienden raakten ook gewond, maar minder ernstig.
Dat ik niet zo wereldwijs ben als men ten onrechte soms denkt blijkt wel uit het feit dat ik moest opzoeken hoe een betonschaar er uitziet, daarnaast hoorde ik afgelopen weekend ook voor het eerst over struikelsteentjes. Struikelsteentjes is een project van de Duitse kunstenaar Gunter Demnig en heten in het Duits 'Stolpersteine', het zijn kleine stenen met een messing plaatje waarop de naam, geboortedatum, deportatiedatum en plaats en datum van overlijden staan van Joden, Sinti, Roma, politieke gevangenen, Jehova's getuigen, gehandicapten en, daar zijn ze weer, homoseksuelen, die door de nazi's verdreven, gedeporteerd, vermoord of tot zelfmoord gedreven zijn. De steentjes worden aangebracht op het trottoir voor de huizen waar deze mensen hebben gewoond. Naast Duitsland zijn deze steentjes in 20 andere Europese landen geplaatst, waaronder sinds 2015 ook in Nederland.
Ik vind het een prachtig en ontroerend initiatief waar je alleen maar sympathie en respect voor kunt opbrengen. Toch is er een stel in Amsterdam Oud-Zuid die het steentje voor hun woning als belastend ervaart. De gemeente heeft het steentje ter compensatie al meer richting de weg gelegd, maar nog steeds vinden de bewoners het te confronterend en een 'onredelijke belasting voor hun privéleven en voor hun kinderen'. Het koppel voelt zich in hun privacy aangetast, omdat mensen op straat blijven stilstaan om naar de steen te kijken. Van de 57.000 struikelsteentjes die door heel Europa liggen is dit het eerste geval van mensen die zich genoodzaakt zien om naar de rechter te stappen om het steentje te willen laten verwijderen. Ik kan er niets aan doen maar ik stel me het koppel voor als de Koefnoen-personages Joris en Monique, het yuppenstel wat enkel en alleen met zichzelf bezig is, weergaloos vertolkt door Paul Groot en Plien van Bennekom. Afgelopen vrijdag diende de zaak voor de voorzieningsrechter, maar door alle commotie hebben de klagers, die eerder uitriepen te moeten verhuizen als die steen bleef liggen, besloten verdere rechtsgang te staken. Iets met eieren voor geld, vermoed ik.
In mijn onwetendheid nam ik de naam 'struikelsteentjes' letterlijk, maar het is figuurlijk bedoeld. De kunstenaar noemde ze zo omdat je er met je hoofd en hart over struikelt, en je moet buigen om de tekst te kunnen lezen. Naast de triestheid van deze drie gebeurtenissen over zoveel onverdraagzaamheid, ook een leerzaam weekend voor mij. Ik kan een betonschaar herkennen en ik weet nu van het bestaan van struikelsteentjes. Daarentegen wist ik wel weer waarvoor de brandgrenslampjes zijn in het plaveisel van Rotterdam.
Frank Wassenberg en Lammert van Raan van de Partij voor de Dieren
komen ook hand in hand aan op het Binnenhof.
