Size matters

Ondanks mijn bouwmarktenfobie ben ik gisteren na genoeg moed verzameld te hebben de Gamma binnengestapt. Er moeten binnenkort wat zaken bij mij thuis opgehangen worden, waarvoor ik vriend Albert heb gevraagd die in het bezit is van een betonboormachine, maar dan verdient de man natuurlijk wel om te kunnen werken met deugdelijk materiaal. Ik had de voorbeelden van haken die ik nodig had vanzelfsprekend bij me om enig houvast te hebben.

In de gigantische wand met schroeven en haken had ik gevonden wat ik wilde hebben, en ontdekte meteen dat het geen haken zijn, maar muurduimen. Een nieuw woord voor mijn vocabulaire. De muurduimen waren 65 mm, nu wilde ik ook pluggen hebben. Daar kwam de wanhoop opzetten, want ik had de pluggen bij de schroefachtigen verwacht. Nee dus. Misschien bij de boortjes? Ook niet. Ik voelde me weer totaal ontheemd zoals altijd, de overige clientèle bestond uit mannen met werkschoenen en verspatten op hun handen, daar viel ik met mijn Manolo Blahnik designer sneakers totaal bij uit de toon. Mijn radeloos heen en weer lopen was een verkoper opgevallen en hij vroeg of hij mij kon helpen.

"Ik wil graag pluggen hebben voor deze dingen" Hij ging mij voor naar het pluggenvak, wat in een gangpad haaks was gesitueerd op het schroevenvak aan het hoofdpad. Ik wilde dus pluggen hebben voor de muurduimen van 65 mm. In mijn totale onwetendheid leek het mij logisch dat op de verpakking van de pluggen dan ook 65 mm staat, zodat je weet dat die bij elkaar horen. Denk opnieuw. Die 65 mm is de lengte van de muurduim, maar op de verpakking van de pluggen wordt de mm van de doorsnede van de plug aangehouden. Op geen van de verpakkingen wordt gewag gemaakt van welke lengte mm bij welke doorsnede mm hoort. Ik voelde een huilbui opkomen. De jongen wist het ook niet, en ging een collega halen.

Door mijn opkomende tranen heen zag ik in het pluggenvak ook doosjes hangen met muurduimen en pluggen in één verpakking! En dan ook nog die precies leken op die ik als voorbeeld had meegenomen. Daar stonden wel de beide mm op vermeld, wat natuurlijk totaal overbodig is, want ze zitten immers in één doosje, dan ga ik er vanuit dat het bij elkaar hoort. Op de losse doosjes schroeven e.d. zou het wél handig zijn om te vermelden welk formaat pluggen erbij horen. Inmiddels kwam de jonge medewerker met zijn collega aan die mijn enthousiasme van wat ik zojuist zelf ontdekt had stoïcijns en minzaam glimlachend aanhoorde.

Nou, ik kan Albert nu in ieder geval de juiste duimen en pluggen aanbieden om mee te werken, en ik hoop voorlopig weer even verschoond te blijven van een bouwmarktenbezoek.

Een kringetje kringloop

Toen ik vorige week bij de kringloopwinkel, waar heel wervend boven het afrekenpunt staat dat ze erg graag spullen komen ophalen, kwam mededelen dat wij best veel spullen en kleding voor hen hadden, reageerde de dame achter de counter zo enthousiast ('O daar zijn wij héél blij mee!!') dat ze bijna op het punt stond om mij te omhelzen. Ik werd vervolgens de catacomben van het bedrijf in geloodst, waar al meteen werd verteld dat ze op het moment geen kleding konden aannemen omdat ze zonder wasserette zaten. Ik moest opnoemen om wat voor spullen het ging en ik werd een afspraak gemaakt voor maandag 29 mei om 10.00 uur.

De zakken met kleding en andere textiel zijn in een kledingcontainer gegaan, zodat het een mooie bestemming gaat krijgen. Toen ik gisteren zo rond half 11 eens ging bellen of er nog wel iemand zou komen werd mij gezegd dat ze nooit op die manier afspreken, het adres stond genoteerd, maar ze kwamen tussen 9.00 en 12.00 uur. Toen ik antwoordde dat tegen mij toch écht 10 uur is gezegd, was de reactie: "Dat hadden we nooit mogen doen, maar ze komen nog hoor".

En dat was zo, ze reden eerst de deur voorbij, maar kwamen daarna toch weer terug rijden. De man maakte eerst duidelijk van wat hij allemaal niet ging meenemen. Huh?? Ik had toch opgegeven waar het om ging, dan hadden we wel meteen het grof vuil kunnen bellen, reageerde ik op een lichtelijk geïrriteerde toon. Ja, maar als hij met zo'n onverkoopbare eikenhouten salontafel en eethoek, en die belachelijk grote linnenkast aankwam kreeg hij het weer op zijn boterham, en als zij het naar de vuilstort gaan brengen kost het hen geld. "De communicatie is bij ons niet zo goed" voegde hij er ten overvloede nog een toe. Uiteindelijk namen ze ongeveer de helft van wat er stond mee. Gelukkig kreeg de trots van mijn moeder, het wandmeubel, van deze mensen wel een tweede kans.

Het is fijn dat wij in het wereldse Capelle gezegend zijn met nóg een kringloopwinkel in de nabije omtrek, daar heeft mijn zus vervolgens mee gebeld en heel duidelijk omschreven welke huisraad het betreft, dus ook benoemd dat het eiken is, en die komen nu op 8 juni voorrijden en beloofden het mee te nemen. Het is maar goed dat we deze periode van opruimen e.d. ruim genomen hebben.

Tegeltjeswijsheid 248

Pasar Malam

Ja, ik weet het de officiële naam sinds een aantal jaar is 'Tong Tong Fair', maar ik vind dat geen prettige naam, dus blijf ik het hardnekkig Pasar Malam noemen. Nu we er voor de derde keer op rij zijn heen gegaan, lijkt het een jaarlijkse traditie te worden. De twee eerste keren kon Nadira niet mee, maar deze keer was ze erbij. Ik ging met Rick en Chris vanaf Rotterdam Centraal, Harry en Nadira zouden we op Den Haag Centraal ontmoeten. Het was natuurlijk tropisch warm, zodat het weer ons allen al in Indische sferen bracht.

Veel veranderd er niet op de Pasar Malam, en dat moet ook niet, het gaat om de herkenning, zeker voor de mensen die een sterke band hebben met Indië en Indonesië. Nadira heeft een leuk shirtje en een lief jurkje gescoord, en we vinden dat we er natuurlijk wel iets moeten eten van de heerlijke Indische keuken. De temperatuur in de tenten liep ook aardig op, dat we na enkele uren besloten om ons naar een terras te begeven, bij voorkeur met een verkoelend windje om ons aan de Prosecco te laven. En dat vonden we. Omdat we op de Pasar Malam al voldoende gegeten hadden, besloten we na nog even langs de Lange Vijverberg gewandeld te hebben op het Buitenhof met wat fingerfood bij een verkoelend glaasje fris ons avondmaal te doen.

Het was weer een heerlijke ontspannen dag met deze geweldige vrienden, die net als anderen, er voor me waren de afgelopen verdrietige tijd, en nog. En nu ook weer tijd vrij maken om leuke dingen met elkaar te doen.

En we gaan doorrrrr....

Alsof ik de laatste tijd al niet genoeg aan het uitzoeken, verdelen, sjouwen en regelen ben, lag er een brief in de bus van de woningbouw waarin op verheugende toon werd medegedeeld dat de bergingen gerenoveerd gaan worden. De bestaande frames van hout- en gaaswerk worden verwijderd, en daarvoor in de plaats komen geheel afgesloten units. Op 9 juni aanstaande is er een opruimdag in het leven geroepen, waarop we in de gelegenheid worden gesteld om zaken die we weg willen doen vanuit de bergingen kunnen aanbieden. Mijn eerste reactie was: 'Hè ja, dat kan er ook nog wel bij'.

Van de week bleek mijn bewonersconsulent dezelfde te zijn als die van het complex waar mijn moeder woonde. Daar kwamen zij en ik achter toen ze voor de eerste inspectie van mijn moeders woning kwam. Ik vroeg haar en passant of het de bedoeling was dat we de bergingen leeg gingen maken als de renovatie plaats vond. Dat was inderdaad de bedoeling, er kwam wel wat ruimte voor zaken tijdelijk te stallen, ik kan me bijvoorbeeld niet voorstellen dat mensen fietsen in huis moeten gaan zetten, maar het merendeel moet toch even in huis gezet. Ik ben in de gelukkige omstandigheid dat ik boven de bergingen woon, dat scheelt weer. Ze wist ook nog niet wanneer de renovatie plaats ging vinden.

Nu had ik al wat zaken van mijn moeder die ik in de berging wilde zetten, maar daar wacht ik nog maar even mee. En als bewust alleenstaande moet je toch wat vaker vooruit denken, dus heb ik de gigantische doos waarin ik alle kaarten die ik ooit heb mogen ontvangen bewaar alvast naar boven gehaald, omdat ik wist dat er ook nog heel veel andere dingen in zaten en dat wilde ik toch al eens uitzoeken.

Ik heb nog maar even grof gekeken en de kaarten van de rest gescheiden, maar er kwam al heel veel herinnering terug. Ik zag op de kaarten handschriften van mensen die niet meer onder ons zijn, en de andere spullen variëren van spulletjes van de lagere school tot aan liefdesbrieven van verloofdes en zij die dat graag hadden willen worden. Ik besefte ook dat het laatste komt doordat ik nog van het pre-digitale tijdperk ben, en er vroeger dus brieven werden verstuurd om amoureuze avances te maken of om je verloofde de bevestiging te geven dat hij de enige voor altijd is. Een weemoedige glimlach kwam op mijn lippen, en ik dacht meteen hoe jammer het is voor de jonge mensen van nu die alles via appjes en smsjes communiceren, en waarvan niets bewaard zal blijven. Ik prijsde me hierom gelukkig.

In de doos met allerhande zaken zitten zoveel leuke, lieve en ontroerende dingen dat er heel wat blogjes over te schrijven zijn in de nabije toekomst.

Borstjes en dergelijke

De strip Suske en Wiske bestaat dit jaar 72 jaar, en zoals bij alle strips worden de personages nooit ouder. Hoewel nooit ergens genoemd is voor mijn gevoel de leeftijd van Suske en Wiske zo ongeveer een jaar of 13, 14. In die 72 jaar is het uiterlijk van Suske en Wiske en de andere figuren, Lambik, Sidonia, Jerom en Barabas met enige regelmaat aangepast. En ook het stripboek zelf heeft enige aanpassingen gehad in de loop der jaren. Ook zijn de (vroegere) verhalen ingehaald door de tijd. Ik weet nog dat ik vol verbazing las dat professor Barabas een uitvinding had gedaan waarmee de personages met elkaar konden spreken als door een telefoon, hij had iets in hun schoenen ingebouwd, zodat een zin als "Rechterschoen van Lambik aan linkerschoen van Jerom", terwijl de figuren hun schoen als een telefoonhoorn aan hun oor hadden, mijn fantasie de vrije loop liet. Dit was natuurlijk jaren voor de mobiele telefoon gemeengoed werd.

De erven van Willy Vandersteen hadden er al langere tijd op aangedrongen om de strip te moderniseren, en dat werd ook geprobeerd, de ene keer succesvoller dan de andere keer. Wiske in een naveltruitje kwamen veel protesten op, dus kreeg ze haar witte jurkje weer terug, iets moderner van snit. De uniforme enorme bruine schoenen de voor alle personages hetzelfde waren, waren zo nu en dan al aangepast, en ook waren er mobieltjes en computers.

Maar met de allernieuwste titel "De Planeetvreter" is met gestrekt been definitief een nieuwe weg ingeslagen. De kleurstelling van de kleding van Suske (rood-zwart) en Wiske (wit jurkje met rode streep en haarstrikje) is gelijk gebleven maar is moderner geworden, Suske heeft een skinny jeans aan en een hoodie, en Wiske een wat strakker gesneden jurkje en langer haar, bovendien heeft ze nu ook borstjes. De andere personages zijn ook wat aangepast, zo heeft Sidonia ook borstjes gekregen en draagt ze niet meer die lange zwarte rok en roze blouse, maar kleding die wat eigentijdser is. Ze hebben ook elk andere schoenen aan in plaats van allemaal dezelfde.

Het stripboek op zich heeft ook een metamorfose doorgemaakt, ten eerste is het een groter formaat (A4) en ten tweede is men afgestapt van de vertrouwde layout met zo'n 12 vast omkaderde plaatjes per pagina, naar een wat kleurrijker en vloeiender geheel. Ik moet, met name aan de veranderingen van het stripboek nog even wennen. Mijn favoriete jaren zijn die vanaf de jaren 60 totdat men steeds meer subtiele veranderingen ging doorvoeren. Maar desondanks blijf ik de strip trouw aanschaffen.

In Memoriam: Roger Moore

Zijn eerste rol had Roger Moore al in 1945, figurant in "Ceasar And Cleopatra", en hoewel hij aan het begin van de jaren 50 een contract kreeg bij MGM, en wat grotere rollen speelde met acteurs als Elizabeth Taylor, David Niven, Eva Gabor en George Sanders, kwam zijn grote bekendheid via de televisie. Allereerst in de serie "Ivanhoe", waarin Roger de titelrol vervulde, daarna volgenden "The Alaskans", "Maverick", "The Saint" en "The Persuaders". Die laatste serie zou vijf jaar duren, maar werd al na één jaar gestopt vanwege tegenvallende kijkcijfers in Amerika, terwijl de serie in Europa goed aansloeg.

Uiteindelijk was dit voor Roger maar goed ook, want zo kon hij de rol aanvaarden van James Bond, nadat Sean Connery die rol na zes films niet meer wilde spelen. Roger speelde tussen 1973 en 1985 zeven keer de rol van geheimagent 007. Die rol zou zijn meest memorabele zijn, waarschijnlijk ook omdat hij net als bijvoorbeeld landgenote Joan Collins een vrij beperkt bereik had als acteur. Net als Joan speelde hij eigenlijk maar één personage, in zijn geval die van de op en top Britse stiff upper lip gentleman met de eveneens Britse ironische humor, en daar is niets mis mee, het heeft ook iets heel eigens. Vanaf 2009 was hij gestopt met acteren.

Roger is vier keer getrouwd geweest, met zijn derde vrouw Luisa Mattioli heeft hij drie kinderen. In 2002 trouwde hij met Christina Tholstrup en bleef met haar getrouwd tot aan zijn dood, 23 mei j.l. na een kort ziekbed aan de gevolgen van kanker.Roger is 89 jaar geworden.

Roger Moore in zijn glansrol als James Bond.

Sweetie darling

Vorige maand had ik eindelijk de stap genomen welke ik al zolang van plan was, de crème gekleurde kussens in m'n rieten stoeltjes moesten nu toch écht vervangen worden. Ik heb de stoeltjes al enige jaren en crème is een heel besmettelijke kleur. Ik had wel eens rondgekeken, maar ronde kussentjes in dit specifieke formaat zijn er niet te krijgen, de kussens zaten erbij toen ik ze kocht.

In het winkelcentrum zit een kledingherstelwinkeltje uitgebaat door een man van Turkse origine. Ik zag daar ook rekken met stoffen buiten staan, dus ik nam de kussens mee als voorbeeld en vroeg of hij nieuwe kussens kon maken. Ik werd meteen in een zetel gedrukt en er werd mij thee aangeboden, was roken nog maatschappelijk verantwoord, dan zou een sigaar mij ook zeker geoffreerd zijn. Ik wees een stof aan en hij vertelde dat het dure stof was, noemde de prijs per meter, en ja dat was duur. Na even verder gekeken te hebben bleef ik toch steeds weer op de dure stof terug komen. Lang verhaal kort, ik koos de dure stof, met bijkomende kosten werd het een bespottelijk hoog bedrag welke ik niet ga noemen omdat het niet chique is, en omdat mensen in de verleiding zouden komen om mij onder curatele te laten stellen. Laat ik dit zeggen: de nieuwe kussens waren duurder dan de twee stoeltjes destijds nieuw met de crème kussens en al. Na het betalen merkte hij op dat hij één ding, het randje rondom, niet had berekend, maar dat kwam nog wel. Over een maand zou het klaar zijn.

Eenmaal thuis ben ik toch eens gaan googelen of die stof echt zo duur is, nou de man had ruime winst gemaakt, want per meter was de stof 45% goedkoper dan hij had gerekend. Ik had natuurlijk moeten afdingen! De Turkse manier van zakendoen is anders dan de Nederlandse. Nou ja, een leermoment voor mij. Ik overwoog meteen om de Joodse traditie van het plastificeren van zitmeubelen in dit geval over te nemen ten einde de dure kussens tot het maximale te beschermen. Na een maand ben ik eens langs gegaan of de kussens al klaar waren. Nog niet, hij had wel foto's op zijn telefoontje van het work in progress betreffende de kussens, maar de ritsten waren er nog niet, die moesten uit het buitenland komen.

Ritsen uit het buitenland? Ik had meteen een 'Absolutely Fabulous' flashback van de episode waarin Patsy en Edina voor een handgreepje voor een keukenkastje met het vliegtuig naar New York gaan. Ik kon me voor het bedrag wat mij in rekening was gebracht zelfs een vliegtuig voorstellen met aan boord alleen twee ritsen voor mijn kussentjes. Maar goed gisteren was de bestelling dan toch klaar. Bij het ophalen liet hij zien hoe goed alles was afgewerkt en wat een goede kwaliteit kussens hij had gebruikt om en passant mede te delen dat het vervaardigen van het randje nog niet was berekend. "Nou, ik heb €### voor 2 kussens betaald" begon ik, maar ik hoefde niet verder te gaan, hij begreep dat hij zijn hand hier aan het overspelen was, en zei meteen met een berustend handgebaar: "Iesch gût, iesch gût". Dit was dan weer een leermoment voor hem.

Het touwtje uit de brievenbus

Bij de inboedel van mama was ook een beeldschoon klokje, ondanks dat het vrij zwaar is, is het oorspronkelijk een reisklokje. Het komt van mijn grootouders van vaders kant, en het heeft na hun overlijden altijd bij mijn ouders gestaan. Toen mijn ouders in Doetinchem woonden werkte het klokje ook gewoon, maar de laatste jaren niet meer. Ik heb altijd gedacht dat het een kwestie van opwinden was, maar zo eenvoudig is het niet, het is niet eens open te krijgen. Het klokje is nu van mij, en ik kan niet tegen klokken die het niet doen, dus heb ik eens gegoogeld naar een klokkenmaker.

Die was snel gevonden, in de buurt en ook met goede referenties. Ik belde eerst maar even omdat het een huisadres was waar naar werd verwezen. De man aan de andere kant van de lijn vertelde waar de werkplaats was, ook dat was in de buurt. Toen ik er aan kwam moest ik door een nering van dierenbenodigdheden heen, terwijl uitheemse vogelsoorten zich lieten horen. Ik vond het een erg vreemde plaats voor een klokkenmakerswerkplaats, maar ik dacht opeens aan het touwtje uit de brievenbus van Jan Terlouw en dat we weer meer vertrouwen moeten hebben in elkaar. Achter in dit etablissement was inderdaad een werkplaats met heel veel  klokken en de man die ik eerder aan de telefoon had gehad. Hij bekeek het klokje bewonderend en ik kreeg een kleine Kunst & Kitsch-achtige uitleg. Ik wist al het een en ander van het klokje, en wat hij meedeelde klopte ook. 

Hij zou er de komende tijd eens zijn licht over laten schijnen, hij zag wel dat het mechaniekje heel vuil was, maar het klokje heeft dan ook jarenlange sigarenrook van opa en sigarettenrook van mijn ouders en bezoek moeten doorstaan, dus dat is niet zo heel vreemd. In de komende weken zou hij mij een prijsopgave doen toekomen. Ik wacht het af. Ik hoop heel erg dat het klokje het weer zal gaan doen. 

Ruimen in herinneringen

Afgelopen vrijdag en zaterdag hebben mijn zus en ik het huisje van onze moeder doorlopen en de spullen in vier groepen verdeeld:

1. voor haar
2. voor mij
3. voor de Kringloop
4. voor de container

Veel herinneringen kwamen boven bij het zien van spullen die we nog kenden uit onze jeugd, oude foto's, kleding waarin we onze moeder hebben gekend. Het was verdrietig, mooi en dierbaar tegelijk. Kleine onbeduidende zaken blijken plots een grote schat. Vroeger hadden wij thuis ieder ons eigen bestek. Toen mijn vader 12 jaar geleden overleed mocht ik zijn bestek hebben, en nu mocht ik ook het bestek van mijn moeder hebben. Een hereniging in mijn keukenla.

Een theekastje, een bordenrek, een klokje en talloze andere qua emotionele waarde onschatbare kleinoden vinden een plaats in ons beider woningen waardoor onze ouders die altijd in onze gedachten zullen blijven ook zichtbaar om ons heen zijn.

Gisteren grote hulp gekregen van vrienden Rick en Chris die met hun auto de spullen die naar mijn huis moesten hebben vervoerd. Het ziet er nu net uit of ik in een verhuizing zit, maar het geeft veel voldoening om alles straks uit te pakken en een plekje te geven.

Vandaag ga ik even naar de Kringloop om een afspraak met hen te maken om de spullen bij mama's huis op te halen. Dinsdag gaan we de spullen voor mijn zus naar haar woning brengen, en woensdag komt de bewonersconsulente de eerste inspectie van de woning doen. Het klinkt misschien gek, maar zolang we hiermee bezig zijn is het net of mama nog heel dichtbij is.

De dozen om uit te pakken.

Tegeltjeswijsheid 247

Zelf gedaan

Zoals zoveel gebruiksvoorwerpen in onze moderne maatschappij, is ook de douchekop niet voor het leven. Ik merkte een paar weken terug al dat ie wat begon te lekken daar waar de slang overgaat in de kop. Ik weet dan dat het onvermijdelijke voor mij in het verschiet ligt, iets wat ik tot een minimum wil beperken: de gang naar naar de bouwmarkt. Er is vrijwel niets wat me meer ongemakkelijk doet voelen dan het betreden van de Gamma. Het is alsof ik een me in een andere beschaving begeef, alles is er vreemd voor me. Met bange grote hertenogen loop ik. terwijl om mij heen mensen heel trefzeker op hun doel aflopen, heel behoedzaam door die altijd veel te grote ruimtes met in mijn handen als enig houvast het tasje geklemd met het voorbeeld (qua maat e.d.) van wat ik wil hebben. De vorige keer dat ik voor een douchekop ging en vroeg of ik de goede maat had aan een medewerker, de oude met slang en de uiteindelijk door mij uitgezochte omhoog houdend, antwoordde hij enigszins meewarig geringschattend kijkend naar mij, dat het altijd één maat is. Ik sla dan meteen dicht en wil dit voorportaal van de hel dan zo snel mogelijk verlaten, weg van de verstikkende geur van gezaagd hout de frisse buitenlucht in.

Ik moet me echt mentaal voorbereiden op zo'n bezoek, en ik was er nog niet klaar voor, tot ik in de folder van een bekende supermarkt van Duitse origine een prettig geprijsde doucheset zag. Een douchekop met slang compleet met stang. Omdat minder prettig geprijsde douchekoppen ook een beperkte levensduur hebben wilde ik er toch niet heel veel geld aan uitgeven. En in die supermarkt loop ik energieker naar binnen dan in de bouwmarkt, bovendien was er daar niet die duizelingwekkende keus van 23 douchekoppen, voor mij ook een pre. De spottende blik van de bouwmarktmedewerker nog op mijn netvlies, wist ik dat maten hetzelfde waren, en ik tartte het lot door er van uit te gaan dat hetzelfde gold voor de bevestigingspunten van de stang. Dus quasinonchalant had ik tussen mijn boodschappen de doucheset op de lopende band gelegd, afgerekend, boodschappen ingepakt en naar huis gelopen onderweg denkend hoe ik het bevestigen ervan zou aanpakken. Thuis gekomen kwam ik er achter dat daar waar ik de hele wandeling naar huis over had nagedacht bij de kassa had laten staan. Snel weer terug, en de caissière had de set naast haar stoel gezet. 

Uit mijn bouwmarktfobie valt al af te leiden dat ik geen groot doe-het-zelver ben, ik vind het ook gewoon niet leuk. Maar als bewust alleenstaande móet je soms wel, en ervaring heeft mij geleerd, als ik het heel rustig benader ik een heel eind kom. Zo ook nu, ik had heel voorzichtig de doos opengemaakt, want als ik de nieuwe stang niet één op één zou kunnen bevestigen daar waar de oude hing, kon ik het nog retourneren. Mijn ongeoefend oog zag dat het wel zou moeten kunnen. Er zijn bij zaken die je in elkaar moet zetten altijd manieren waarvan je denkt dat je het goed doet, maar dat het net andersom moet. Die wet van Murphy kleeft altijd aan mijn doe-het-zelf activiteiten, zo ook nu. Maar uiteindelijk hing het en was alles bevestigd zoals het hoorde en het werkte ook nog. Ik doe er dan wel wat langer over dan de echte klusliefhebber, en ik stuntel wat meer, maar uiteindelijk heb ik het toch zelf gedaan!

Paperwork

Gisteren alle administratie van mijn moeder doorgenomen en alle instanties van verzekeringen tot Troskompas verwittigd. Net als destijds toen ik me tot het UWV diende te wenden, kwam ik weer in een voor mij onbekende wereld. De gemeente die via de uitvaartondernemer op de hoogte was gebracht meldt het zelf bij de meeste overheidsinstanties, daar hoef je niets aan te doen. Dubbele check op de betreffende websites geven dat ook aan.

Vervolgens zijn er een aantal bedrijven waar het eenvoudig via mail kan, maar de meeste moet je toch even bellen. En na voor de zesde keer te hebben meegedeeld dat mijn moeder overleden was, moest ik even een pauze inlassen. Het bedrijf ATA, waar mijn moeder een alarmsysteem van in huis had met zo'n knopje om haar hals was het meest eenvoudig. Het apparaatje in een doos doen met de toebehoren en het kosteloos naar een antwoordnummer sturen. Klaar. Ik had al visioenen van uren in mama's huis zitten tot ze het kwamen ophalen. Drie instanties wilden echt een kopie van de overlijdensakte, twee per post en die heb ik dan ook maar meteen aangetekend opgestuurd. Allemaal heel vriendelijke mensen aan de telefoon die me condoleerden en sterkte wensten. Ook de dame van de Vriendenloterij, maar dat was een heel zang- en dansnummer wat ik moest doorlopen. Nadat het gesprek klaar was bleek dat een generale repetitie want we gingen nogmaals doorlopen wat er zojuist was verteld over en weer, maar nu werd het opgenomen en moest ik op gezette tijden bevestigen dat ik begrepen had wat er was gezegd. Aan het eind van het gesprek vertelde ze nog dat ik aan de lijn moest/kon blijven voor, als ik het goed begrepen heb, aanbiedingen of iets dergelijks. Dat heb ik niet gedaan.

Ook met de verhuurder datums afgesproken voor de eerste en laatste inspectie, dan kunnen mijn zus en ik vandaag beginnen met het huisje van onze moeder op te ruimen.

Blote billen gezicht

Ik schakel nog even terug naar het Eurovisie Songfestival van vorige week. Als je tijdens de entr'acte van de finale op zaterdag de drang kon weerstaan om de nootjes en de glazen nog eens bij te vullen of een sanitaire pauze in te lassen en het immens saaie gebodene over je heen hebt laten komen, dan zag je voor een zeer kort moment een man met een Australische vlag gedrapeerd over zijn schouders het podium opklimmen en daar ons kijkers te moonen.

Hij werd door de beveiliging van het podium verwijderd, en dat was dat. Ondanks de vlag was het geen Australische man, maar een Oekraïense bekende ordeverstoorder genaamd Vitalii Sediuk. De man heeft zelfs een eigen Wikipedia pagina waarop je kunt lezen waar hij wie allemaal heeft lastig gevallen. Hij heeft het vooral voorzien op bekende mensen, o.a. Brad Pitt, Will Smith en Adele hebben al eens met hem te maken gehad. Hij is dus de overtreffende trap van een artiestenvlo, en wil zelf de aandacht genereren, wat hem dus ook regelmatig lukt.

Voor zijn inbreuk op het songfestival bestaat de kans dat hij 5 jaar gevangenisstraf  krijgt.

Vitalii's voorkant.....

....en z'n achterkant.

Afscheid

Rollercoaster

Nadat mijn moeder in de nacht van dinsdag op woensdag in het hospice was overleden, kwam ik zo rond 5 uur in de ochtend weer thuis. Ik ben wel in bed gaan liggen en zal even weggedommeld zijn, maar echt geslapen heb ik vanzelfsprekend niet. De rollercoaster waarin ik me sinds zaterdag 6 mei bevond denderde door. Ik had besloten om me over te geven aan alles wat er stond te gebeuren, zo had ik 's maandags al alle afspraken die in het verschiet lagen afgezegd, ik wilde alleen met mijn moeder bezig zijn en al het andere even parkeren.

Omdat mijn moeder aanvankelijk weer terug zou gaan naar hetzelfde revalidatieadres waar ze na haar eerste operatie ook was geweest, was ze in een aangepaste rolstoel van hen naar het ziekenhuis gekomen, en die moest weer terug. Het was een grote rolstoel die niet in de auto ging, zodat ik woensdagochtend naar het ziekenhuis ben gegaan om de rolstoel met de metro weer terug te brengen waar ie vandaan kwam. Het was wel heel raar om dat te doen hoor, in die rolstoel had ik mama eerder het ziekenhuis ingereden, en nu reed ik met een lege rolstoel er weer uit.

Er waren 2 mogelijkheden waarop mama uit het hospice weg zou gaan. Mogelijkheid 1 was op een brancard met een laken over haar hoofd, of mogelijkheid 2 met een klein ceremonieel waarbij wij ook aanwezig zouden zijn, wat bestond uit dat mama al werd gekleed en in de kist gelegd en we haar met elkaar uitgeleide zouden doen. Het spreekt voor zich dat we voor het laatste gekozen hebben. Mijn zus was inmiddels naar het hospice gegaan om de kleding te brengen die mama aan zou krijgen. Ik had de begrafenisondernemer gebeld, en zij zouden om 13.00 uur in het hospice zijn, en wij dus ook. Het was mooi en goed om het op deze manier te doen. 's Avonds de toespraak voor mama geschreven.

Donderdagochtend om 9.00 uur kwam de begrafenisondernemer om de uitvaart te bespreken. Mijn zus had al tegen me gezegd dat als je van de gebruikelijke periode tussen overlijden en uitvaart uitging het op mijn verjaardag zou plaatsvinden. Hoe ik dat vond? Ik wist het niet zo goed, ik doe nooit iets aan m'n verjaardag, en ik wilde ook geen moeilijkheden maken. In eerste instantie kwam de begrafenisondernemer ook met de datum van mijn verjaardag, maar toen hij dat vernam, besliste hij resoluut dat zulks niet ging gebeuren; 'Dat moeten we niet doen'. Vandaar dat mama's uitvaart woensdag 17 mei is. Het was een aardige man en ik had al muziek en een tekst voor de kaart uitgezocht dus het verliep allemaal heel soepel. 's Middags al kwam hij de kaarten brengen, en ik had de enveloppen eerder van hem gekregen en kunnen schrijven. Na zijn vertrek hebben we ook bloemen uitgezocht voor mama.

Nu doet zich wel de uitzonderlijke situatie voor dat ik in de brievenbus zowel condoleancekaarten als verjaardagskaarten vind. Dat is niet erg, beiden zijn vanuit het hart en welgemeend verstuurd. Het geeft mij een onverwacht verrassingselement wat er uit de enveloppe komt. Ik etaleer ze wel apart.

Alles wat voor nu geregeld moest worden is geregeld. De rollercoaster is voor een moment wat rustiger, hoewel er op de rollercoaster van emoties geen peil te trekken valt, ik heb me daar ook maar aan overgegeven, het komt zoals het komt. Omdat het zondag moederdag was, ben ik naar haar toegegaan, ik wilde dat graag en ik wist dat ze haar nu helemaal netjes hadden gemaakt. Ik ben blij dat ik het gedaan heb, want ze ziet er heel vredig uit net alsof ze slaapt. Vandaag ga ik nog een keer bij haar langs en mijn zus komt ook, dan zijn we nog één keer samen met mama voordat woensdag het definitieve afscheid daar is.

Jij gaat lekker eten

Alle songfestivalblogjes van vorige week waren al geschreven en stonden klaar om per dag gepubliceerd te worden, anders was de kans groot geweest dat er even een time out was ingelast.

Nadat mijn moeder op 26 april voor de tweede keer in één maand een amputatie aan hetzelfde been had moeten ondergaan was ze daarvan herstellende. Dat ging met ups en downs, maar als alles goed zou gaan zou ze 9 mei weer naar het revalidatieadres gaan waar ze tussen de twee operaties in al was geweest. Mijn zus en ik gingen om en om bij haar op bezoek. Zaterdag 6 mei was mijn zus er, en ze belde op, ze deelde mee dat toen ze aankwam er dokters en zusters om mama's bed stonden en de gordijnen er omheen dicht waren. Nog geen kwartier later belde ze weer op om te vertellen dat mama naar een eenpersoonskamer werd gebracht. Ik ben meteen ook naar het ziekenhuis gegaan.

Vanaf dat moment zijn mijn zus en ik steeds bij haar geweest. Zaterdag samen, ik ben om 20.00 uur naar huis gegaan en mijn zus wilde graag bij mama blijven slapen. Heel organisch ging het de volgende dagen zo dat ik er overdag was, en mijn zus dan naar huis ging en 's avonds na het eten weer kwam en 's nachts bleef en ik naar huis ging. Zondag was mama heel rustig ze heeft de hele dag geslapen en ik zat bij haar. Het waren dierbare momenten. We hadden 's morgens Het Gesprek met de dokter gehad dat mama stervende was. Dat wilde hij eerst doen waar ze bij was, dat schijnt de gebruikelijke gang van zaken te zijn, maar ik heb aangegeven dat mijn moeder niet de vrouw was die dat aankon. Ze wist best dat er wat gaande was, maar haar er mee confronteren vonden wij niet nodig.

Maandagochtend belde mijn zus op om te vertellen dat mama heel erg bij de tijd was en dat de dokter vond dat het plan om haar dinsdag naar het revalidatieadres terug te laten keren gewoon doorgang kon vinden. Totale verbijstering maakte zich van mij meester. Zelfs door de telefoon begreep ik al dat dit een opleving was. Toen ik aankwam in het ziekenhuis, was ik vast besloten om dit niet te laten gebeuren, zeker niet toen ik zag hoe mama er aan toe was. Later die ochtend kwam de dokter weer en zag nu ook dat het geen goed idee was. Een hospice, dat was de oplossing. Die dag zijn al haar kleinkinderen ook nog op bezoek geweest.

Dinsdagochtend kwam de dame van het hospice om eens te zien wie of de eventuele nieuwe bewoner was. Het werd snel geregeld, om 13.15 uur die middag kwam de ambulance om mijn moeder en mij naar het hospice in Nieuwerkerk aan den IJssel te brengen. Een hele mooie locatie en ontzettend lieve dames (veelal vrijwilligers) heetten ons welkom. Om 2.00 uur in de nacht van dinsdag op woensdag belde mijn zus op, de dames van het hospice hadden haar dat aangeraden omdat zij zagen dat mama nu echt aan het allerlaatste stukje bezig was. Ik op de fiets in de nacht richting Nieuwerkerk, op goed geluk, want ik was er nog niet fietsend geweest, maar ik reed er in één keer heen. Mama ademde heel moeizaam, maar was wel heel rustig. "Ze ademt niet meer" zei ik tegen m'n zus. "Ik ga de dames even halen". Toen ik met hen weer in de kamer kwam, ademde ze weer, maar de dames zeiden dat dit echt de laatste momenten waren. En dat was ook zo. Op 10 mei 2017 om 3.13 uur is onze moeder in ons bijzijn overleden. 4 Dagen voor moederdag, 6 dagen voor mijn verjaardag en 10 dagen voor haar verjaardag waarop ze 91 jaar zou zijn geworden.

Mijn moeder is de laatste dagen van haar leven beurtelings heel rustig geweest, ze heeft veel geslapen, maar was soms heel goed bij en andere momenten wat verward en ook bezorgd.

"Waarom lig ik op een kamer alleen?"
"Waarom lig ik hier? Ik mankeer niks."

Zondag had ze de hele dag geslapen, maar toen ze maandag haar heldere ochtend had zei ze toen de zuster haar kwam wassen:

"Gisteren ben ik niet gewassen, en ik heb ook geen eten gehad."
"Waarom moeten mijn kinderen er de hele dag zijn? Ik word daar bang van."
"Ik weet niet wat er allemaal aan de hand is, maar mocht ik er niet uitkomen, weet dat jullie altijd hele lieve kinderen voor mij zijn geweest".
"Zo kan het toch niet! Ik kan als jullie komen geen koffie meer voor jullie zetten, dan hoeft het voor mij niet meer".

De dag dat ze naar het hospice ging was voor haar een hele intensieve en verwarrende dag.

"Ik snap er niks meer van. Wat gaan ze nou allemaal met me doen?"
"Je moet me echt beloven dat ze niks met me gaan doen."
"Ik heb geen kleding bij me, ik moet toch kleding hebben als ik daar ben."

Eenmaal in het hospice had ik een gesprek met een medewerkster toen ik terug kwam zei ze:
"Nou, waar ging dat allemaal om?"
Toen ze na alle commotie van de verhuizing van het ziekenhuis naar het hospice in slaap was gevallen zag ik dat ze onrustig droomde. Toen ze wakker werd vroeg ze:
"Ben ik nou overleden?"
"Weet Els (mijn zus) nu ook dat ik hier ben? Hoe komt ze hier dan?"

Het laatste wat ze tegen mij gezegd heeft toen ik dinsdag 's avonds naar huis ging was:
"Jij gaat lekker eten", op een toon dat we elkaar de andere dag weer zouden zien en spreken.

Zoals gezegd is mama vanaf zaterdag niet meer alleen geweest één van ons was altijd bij haar. We hebben haar troostend toegesproken, haar hand vastgehouden, en bij haar gezeten als ze sliep. Soms was het moeilijk om haar te verstaan omdat ze moeite had om te praten. Het is een groot intens verdriet en tegelijkertijd is het goed zo. Ze heeft de prachtige leeftijd van bijna 91 jaar bereikt, heeft altijd op zichzelf kunnen wonen en haar grootste gruwel, het wonen in een verzorgingshuis, is haar bespaard gebleven. Alleen had ik haar laatste maanden, vanaf die vreselijke pijnen in haar been en het vervolg, de twee amputatie-operaties, graag anders gezien.

Portugal

Vanaf 1964 heeft Portugal in totaal 49 keer meegedaan aan het Eurovisie Songfestival, en nog nooit had het land gewonnen. De hoogste plaats die er ooit behaald was was een 6e, in 1996. Maar gisteren heeft Salvador Sobral met het lieve liedje "Amar Pelos Dois" het dan toch gepresteerd om de eerste plek voor zijn land te behalen.

Zeer terecht, het was het enige lied waarbij we allemaal stil waren en werden geraakt door zijn performance. Salvador zong het lied in het Portugees, maar wist door zijn eigen authentieke wijze ons te boeien. Met deze winnaar is meteen het signaal afgegeven dat als een lied, hoe klein en breekbaar ook vanuit het hart wordt gezongen, taal niet uitmaakt, en een gelikte uitgedachte show met veel lichteffecten en stemvervormers niet nodig is.

Hiermee komt de songfestivalweek 2017 aan z'n eind. Het is Portugal na al die jaren natuurlijk ook gewoon van harte gegund.

Salvador Sobral

Grand gala concours eurovision de la chanson Européennes 2017

Vanavond is dan de apotheose van de songfestival week, de finale van het Eurovisie Songfestival 2017. Afgelopen dinsdag en donderdag hebben zich 20 landen gekwalificeerd om vanavond de strijd aan te gaan met de 6 landen die al direct in de finale geplaatst zijn, de 5 grote landen (lees meest betalende) en het winnende land van vorig jaar. Die 6 neem ik nog even onder de loep en dan kan het feest vanavond los gaan!

Duitsland
Perfect Life - Levina
De 26 jarige Levina verdeeld haar tijd tussen Berlijn en Londen waar ze een studie muziek management volgt. Uit 33 kandidaten is ze gekozen om voor Duitsland aan te treden op dit festival, Het is een goed nummer, alleen heb ik het gevoel dat er naar een climax wordt opgebouwd die maar steeds niet komt. Desondanks zal deze inzending best wat punten vergaren.

Frankrijk
Requiem - Alma
Alma is geboren in Lyon, maar heeft in Miami en São Paolo gewoond. ze spreekt naast Frans ook Engels, Italiaans en Portugees. In 2012 is ze haar muzikale carrière gestart en heeft veel verschillende dingen gedaan wat uiteindelijk heeft geresulteerd in haar deelname aan het Eurovisie Songfestival. Met een titel als "Requiem" verwacht je misschien treurnis alom, maar niets is minder waar, het is een heel vrolijk dansbaar positief lied waarin Alma constateert dat voor alles wat verdwijnt weer iets nieuws in de plaats komt. Het enige is dat ze live wat moeite heeft om zuiver te zingen, en dat is wel essentieel op een zangwedstrijd. 

Italië
Occidentali's Karma - Francesco Gabbani
In Italië timmert de 34 jarige Francesco aardig aan de weg. In 2016 won hij met "Amen" de nieuwkomers sectie van het San Remo festival, om een jaar later mee te doen bij de grote artiesten en met "Occidentali's Karma" wederom te winnen. Hij was meteen de enige artiest die beide secties in twee opvolgende jaren heeft gewonnen. Het resultaat van de laatste winst is dat hij in de gelegenheid wordt gesteld om met een 3 minuten versie van het nummer mee te doen aan het Eurovisie Songfestival, en hij zei 'ja'. Gelukkig maar, want wat een leuk nummer. Alles wat je van een Eurovisielied verwacht zit er in. Een goeie melodie die blijft hangen, een gek dansje, een grappige act, en liedje met een knipoog (het gaat over de Westerse visie op Oosterse wijsheden), hij neemt het allemaal niet zo serieus en is mede daardoor juist wel serieuze kanshebber om het festival te winnen. En als er Italiaans gezongen wordt, moet het wel met zo'n stem als Francesco.

Oekraïne
Time - O.Torvald
De rockband O.Torvald bestaat al sinds 2005. Hun eerste album kwam 3 jaar later uit. In middels zijn ze 6 albums en een aantal singles verder, maar hits hebben ze tot op heden nog niet gescoord. Het is waarschijnlijk meer een festivalgroep, waar ze ook veelvuldig te zien zijn. Rock op het Eurovisie Songfestival is niet nieuw, in 2006 won zelf een rocknummer (Lordi met "Hard Rock Hallelujah" voor Finland), maar het staat best ver af van de gemiddelde songfestival kijker. Ik heb niet het gevoel dat O.Torvald goed zal scoren, maar ze kunnen zich wel aan een miljoenen publiek laten horen en zien. Ik heb ook zomaar het idee dat Oekraïne helemaal niet zit te wachten op weer een overwinning.

Spanje
Do It For Your Lover - Manel Navarro
Bijna 25 keer herhaalt Manel de Engelse titel in dit liedje waarin hij verder nog 2 Spaanse coupletjes zingt. Repetitief met een hoofdletter R dus. Een beetje saaie bijdrage, maar toch heeft het nummer wel een fijn ritme. De 21 jarige Manel had ook een vrij tumultueuze overwinning bij de voorronde in eigen land, waarbij één van de juryleden in opspraak kwam vanwege partijdigheid en de lage punten die hij gaf aan Manel's directe concurrente Mirela, die de duidelijke favoriet van het publiek was. Tot overmaat van ramp hadden Manel en Mirela aan het eind evenveel punten waarop de jury voor Manel koos wat boegeroep uit het publiek veroorzaakte, waarop Manel reageerde met een bras d'honneur, waar hij later wel weer zijn verontschuldigingen voor aanbood. Ik hoop maar dat hij zijn verlies vanavond als een man zal dragen.

Verenigd Koninkrijk
Never Give Up On You - Lucie Jones
In 2009 deed Lucie mee aan de Briste X Factor waar ze als 8e eindigde. Daarna was ze te zien in het theater, o.a. in "Les Misérables" en "We Wil Rock You". Met het mede door Eurovisie Songfestival winnares Emmelie de Forest (2013) geschreven "Never Give Up On You" won ze in januari 2017 de Britse voorronde. Het is niet de inzending waarmee het Verenigd Koninkrijk zich weer op de kaart zal zetten. 

Alma

Francesco Gabbani

O.Torvald

Herinnert U zich deze nog? #106

CONNY VAN DEN BOS

"'T IS GENOEG"

1965

Geen hitnotering

Op het songfestival als 11e geëindigd van 18 deelnemers

Naast songfestivalweek is het deze week ook de week van de in 2002 overleden Conny Vandenbos, en is het een mooie gelegenheid om die twee gegevens vandaag eens te combineren. Afgelopen zondag beleefde een omvangrijk project betreffende haar muzikale erfenis zijn apotheose. Toen werd een cd box met haar gehele oeuvre officieel ten doop gehouden. Jarenlang hadden Marc Bijlsma en Rop Janze zich daarvoor ingezet, maar liep het steeds spaak op onwelwillende platenmaatschappijen, tot nu in het jaar dat Conny 80 jaar zou zijn geworden de neuzen opeens dezelfde kant opstonden, en de box middels crowdfunding werd gefinancierd.

Ook voor songfestivalliefhebbers een box om te willen hebben, want jarenlang was het lied waarmee Conny in 1965 voor Nederland meedeed, "'T Is Genoeg", die op vele compilaties is te vinden de hernieuwd opgenomen versie uit 1968. Marc kwam tijdens het doorspitten van alle mastertapes er achter waarom dat was. De originele opname uit 1965 was er niet meer, maar die was niet zomaar zoekgeraakt. In Nederland springen we niet zo heel zorgzaam om met ons culturele erfgoed, zo zijn er vele iconische tv-series gewoon gewist om de banden nog een keer te kunnen gebruiken. Iets vergelijkbaars is ook met Conny's "'T Is Genoeg" gedaan. Ze hebben haar stem van de muziekband gewist om haar het lied als "It's Enough" in het Engels opnieuw te laten inzingen. Vervolgens is die versie nooit uitgebracht, maar was nog wel in de archieven te vinden. De techniek staat natuurlijk voor niets, dus zijn op de box van haar songfestivalbijdrage zowel de originele versie uit 1965, de nieuwe opname uit 1968 als ook de nog nooit eerder uitgebrachte Engelse versie te vinden, en een live versie uit 1999, waar Conny in de tekst is getransformeerd van 'jonge' naar 'rijpe' vrouw. 

En hoe was het nou in 1965? Conny (toen nog van den Bos) mocht het festival openen met een voor die tijd best vooruitstrevend lied met een vrij strijdlustige tekst. Dat het Eurovisie Songfestival langzaam aan het veranderen was, werd ook duidelijk door de winnares van dat jaar, France Gall, die namens Luxemburg het popliedje "Poupée De Cire Poupée De Son" zong. Het songfestival was niet meer het statische gebeuren waarin zangeressen met veel pathos in een terlenka avondjurk gedragen chansons ten gehore brachten. Conny op haar beurt was alleen maar bezig met, zoals ze dat zelf noemde, 'die vreselijke kapper uit Napels' die haar haar afschuwelijk had gekapt. 

De prachtige oeuvrebox van Conny Vandenbos met op 15 cd's alles wat ze heeft opgenomen. 

Tweede halve finale Eurovisie Songfestival 2017 deel 2

Gisteren de eerste 9 kandidaten besproken die vanavond de strijd aangaan met de nu volgende 9. Van hen gaan er 10 door naar de finale aanstaande zaterdag.

San Marino
Spirit Of The Night - Valentina Monetta & Jimmie Wilson
Het kleine San Marino heeft naar alle waarschijnlijkheid slechts 1 zangeres, Valentina Monetta. De vrouw is al in 2012, 2013 en 2014 voor haar land uitgekomen op het Eurovisie Songfestival. Slechts 1 keer is ze ook daadwerkelijk in de finale terecht gekomen (2014) en bereikte daar uiteindelijk een 24e plaats. Geen reden om haar niet nogmaals af te vaardigen, nu in gezelschap van de in Detroit geboren maar in Duitsland woonachtige Jimmie Wilson. Daar komt ook de inmiddels 71 jarige Ralph Siegel vandaan die hun nummer componeerde. Het is voor Ralph zijn 25e deelname als componist aan het festival, waarvan 14 maal voor Duitsland en verder voor ieder land dat hem wilde hebben. En dat is nu voor de 5e keer alweer San Marino. Het is een wat fragmentarisch nummer met een drammerige beat. 'T kan vriezen 't kan dooien.

Kroatië
My Friend - Jacques Houdek
Sommige mensen horen verschillende stemmen in hun hoofd, de vrij aanwezige Jacques zingt gewoon verschillende stemmen en demonstreert hiermee dat je gerust in je eentje een 'We Are The World-achtig' lied kunt zingen door moeiteloos te schakelen tussen Pavarotti en een popzanger. Hij heeft dan ook een heel uitgebreide zangopleiding gevolgd waarbij hij lessen en seminars in verschillende landen volgde. Hij heeft al 6 keer zonder succes meegedaan aan de Kroatische voorrondes, maar dit jaar heeft de omroep hem intern aangeduid. Italië geeft punten in de eerste halve finale, maar San Marino natuurlijk in deze, en dat is fijn voor Jacques want hij zingt zijn lied gedeeltelijk in het Italiaans.

Noorwegen
Grab The Moment - Aleksander Walmann & JOWST
Nou, wat zal ik zeggen. Het is een leuk nummer, maar er zitten zoveel voice-samples in waarvan ik me afvraag of dat is toegestaan op het festival. Iedere stem die te horen is MOET live zijn, zo leren ons de regels. En bij de live optredens die ik tot nog toe heb gehoord gebeurde dat niet. Aleksander is de zanger, hij begon zijn carrière in 2012 bij de Noorse versie van 'The Voice', en hij is voor dit festival de samenwerking aangegaan met muzikant Joakim With Steen, artiestennaam JOWST. We moeten maar hopen dat JOWST zijn muzikale bijdrage aan dit nummer überhaupt op het podium kan komen mimen en niet vanwege zijn gezichtsbedekkende kleding per vergissing in de boeien wordt afgevoerd.

Zwitserland
Apollo - Timebelle
Het trio bestaat uit zangeres Miruna Mănescu. Samuel Forster en Emanuel Daniel Andriescu, waarvan alleen Samuel uit Zwitserland komt, de andere twee zijn Roemeens. In 2015 werden ze 2e in de Zwitserse preselectie, maar nu staan ze er dan toch met een typisch Eurovisielied, waarbij Miruna live niet altijd helemaal zuiver klinkt. Ik heb niet zo'n goede hoop voor deze inzending.

Wit Rusland
Historyja Majho Žyccia - Navi
Navi is een duo bestaande uit Arciom Lukjanienka (24) en Ksienija Žuk (25). Vorig jaar deden zal al mee aan de Wit Russische voorronde waar ze 4e werden. Dit jaar zingen ze 'Het Verhaal Van Mijn Leven', want dat betekent "Historvja Majho Žyccia". Het is een vrij kort verhaal want de totale tekst bestaat uit 12 regels. Het is een beetje overspannen lied met veel 'hey-hey's' en een dwingend ritme. Qua uitstraling zijn we met Navi een beetje terug in de jaren 70, en dat heeft wel iets schattigs.

Bulgarije
Beautiful Mess - Kristian Kostov
Kristian is net 17, maar heeft in 2014 al meegedaan aan een talentenjacht voor kinderen in Rusland. Vorig jaar werd hij 2e in de Bulgaarse 'The Voice', en dit jaar is hij door de Bulgaarse omroep geselecteerd om hun land te vertegenwoordigen met een heel goed in het gehoor liggend melodieus lied, wat hij ook fantastisch zingt. Persoonlijk hou ik niet zo van die overslaande stem, maar ik weet ook dat dat hip is en helemaal nu, dus dat zal geen belemmering zijn om hem door te laten gaan naar zaterdag.

Litouwen
Rain Of Revolution - Fusedmarc
Fusedmarc bestaat uit Viktorija Ivanovskaja, Denis Zujevas en Stasys Žakas. De laatste zien we niet op het podium, hij zorgt voor de visuals. Het is een band die sinds 2004 bestaat en elektronische muziek maakt. Ze hebben nog niet zoveel wapenfeiten, een EP in 2005 en dit lied waarmee ze Litouwen gaan vertegenwoordigen. Viktorija is helaas weer iemand die onverstaanbaar Engels zingt in een wat saai lied. 

Estland
Verona - Koit Toome & Laura Põldvere
Los van elkaar deden Koit en Laura al eens mee voor Estland aan het Eurovisie Songfestival, Koit in 1998 en Laura in 2005 als lid van Sunstribe. ook deden ze beiden verwoede pogingen om nog eens afgevaardigd te worden, maar nu ze dan een samenwerking zijn aangegaan is het ze gelukt. En volgens mij meer dan dat, ik heb zomaar het vermoeden dat dit lied één van de kanshebbers is om het festival te gaan winnen. Alle ingrediënten zijn aanwezig, goede zanger en zangeres, een lekker nummer wat zich meteen in je hoofd nestelt. Dit zit wel goed.

Israël
I Feel Alive - Imri Ziv
We sluiten deze halve finale vrolijk af met Imri Ziv met het uiterst dansbare "I Feel Alive", welke volgens mij ook moeiteloos naar de finale van aanstaande zaterdag zal gaan. Als je goed hebt opgelet heb je Imri in 2015 en 2016 ook al op het festival kunnen zien als backingvocalist van de Israëlische inzendingen van dat jaar. Dit jaar vond hij de tijd rijp om als solozanger mee te doen aan de Israëlische voorronde en met succes. 

Aleksander Walmann & JOWST

Imri Ziv

Navi

Tweede halve finale Eurovisie Songfestival 2017 deel 1

Na de eerste halve finale weten we inmiddels dat Armenië, Australië, Azerbeidzjan, België, Cyprus, Griekenland, Moldavië, Polen, Portugal en Zweden doorgaan naar de finale aanstaande zaterdag. Morgen is de tweede halve finale waarvan dit de eerste 9 kandidaten zijn:

Servië
In Too Deep - Tijana Bogićević
De 35 jarige Tijana deed al in 2009 en poging om haar land te vertegenwoordigen op het festival, maar ze redde het toen niet. In 2013 kreeg ze in Servië grote bekendheid met haar hit "Čudo". Dit jaar werd ze rechtstreeks gekozen om met "In Too Deep" naar het festival te gaan. Aardig liedje, niks mis mee, maar niet echt opvallend of uitzonderlijk.

Oostenrijk
Running On Air - Nathan Trent
De vrolijke energieke Nathan is half Oostenrijks en half Italiaans. Vorig jaar bracht hij zijn eerste single uit en nu mag hij Oostenrijk vertegenwoordigen op het Eurovisie Songfestival met een nummer wat hij mede heeft geschreven en gecomponeerd. Het nummer klinkt gelijk zoals ieder ander singer-songwriter liedje van de afgelopen jaren, en daarom denk je dat je het ergens van kent. En dat zou zomaar de reden kunnen zijn dat het punten gaat vergaren, vanwege de vermeende bekendheid en omdat het makkelijk in het gehoor ligt.

Macedonië
Dance Alone - Jana Burčeska
In 2011 deed Jana mee aan de Macedonische 'Idols', waar ze als 5e eindigde. Sinds 2014 is ze zangers bij de rockband Mizar. Maar naar dit festival komt ze alleen en brengt een vrolijk dansbaar liedje waar de vocoder flink overheen is gegaan. Heb geen echte live versie nog kunnen ontdekken, dus ik ben benieuwd hoe het zal gaan klinken.

Malta
Breathlessly - Claudia Faniello
Wat zal Claudia blij zijn dat ze eindelijk het Eurovise podium mag betreden. Maar liefst 8 jaar op rij, van 2006 t/m 2013 deed ze mee aan de Maltese preselectie, zonder succes. Maar haar 9e keer wierp dan toch vruchten af, ze mag Malta vertegenwoordigen, iets wat haar broer Fabrizio in 2001 en 2006 al mocht doen. Of het een succesvolle ervaring voor haar zal zijn waag ik te betwijfelen. Het is een zeer dramatisch nummer, wat Claudia extra onderstreept door het met veel pathos te brengen.

Roemenië
Yodel It - Ilinca Băcilă & Alex Florea
Ilinca en Alex deden beiden mee aan de Roemeense versie van 'The Voice'. Ilinca in 2014 en Alex in 2015. Voor de Roemeense voorronde van 2017 sloegen ze de handen ineen en mogen nu samen de Roemeense eer verdedigen. Vorig jaar werd Roemenië op het laatste moment gediskwalificeerd, omdat ze nog een aardige betalingsachterstand hadden bij de EBU. Is er dit jaar nou niet ergens nog een vergeten bonnetje wat nog niet is voldaan, want wat is dit afgrijselijk. Het duo brengt godbetert een jodel-rap nummer. Jodel-rap of rap-jodel. Kan het erger? Ik denk het niet.

Nederland
Lights And Shadows - O'G3NE
In 2007 bereikten de zusjes Vol een 11e plaats op het Junior Eurovisiesongfestival. In 2014 deden ze mee aan 'The Voice Of Holland' wat ze dat seizoen ook wonnen. Ze hebben een aantal singles uitgebracht, waarvan "Magic" de grootste hit was, en 3 albums. Na opzichtig bij herhaling aandringen van o.a. Jan Smit werd O'G3NE aangewezen om Nederland op het festival te vertegenwoordigen. Ze kunnen fantastisch zingen in zowat elk genre, maar mede omdat ze alles in kleine (familie)kring willen houden is het lied waarmee ze gaan door hun vader gecomponeerd en door het vriendje van één van hen in niet helemaal correct Engels geschreven. Beter hadden ze het wat breder en muzikaal professioneler aangepakt, nu blijft het iets kneuterigs houden, daar helpt dat het liedje over hun ernstig zieke moeder gaat ook niet veel aan. Maar zoals gezegd, zingen kunnen ze, en daar gaat het om.

Hongarije
Origo - Joci Pápai
Zanger en rapper Joci is al bezig vanaf 2005, maar zijn eerste single kwam pas uit in 2010. Hij had nog geen enkele hit gescoord toen hij in 2017 uit 30 kandidaten werd gekozen om met het zelfgeschreven "Origo" (Orgineel) Hongarije te vertegenwoordigen op het Eurovise Songfestival. Dat lied kwam meteen in de Hongaarse hitparade. Het is geen toegankelijk nummer. Het is heel etnisch met een rap en dit alles in het Hongaars. Het is ook een vrij vage tekst over zijn huidskleur en God die hem als kind heeft gezien, en dat die de enige is die hij vertrouwd. Ik denk niet dat we Joci zaterdag nog eens terug zien.

Denemarken
Where I Am - Anja Nissen
Zo, nu weer een echt recht op en neer eurovisielied in de beste traditie, begin, eind en tussenin gebeurt er niet veel spannends. Anja is in Australië geboren, maar haar ouders zijn Deens. Al op 13 jarige leeftijd deed ze mee aan 'Australia's Got Talent' en twee jaar later ook aan 'The Voice' welke ze won. Vorig jaar wilde ze haar pijlen richten op het geboorteland van haar ouders en deed mee aan de Deense preselectie waar ze 2e werd. Nu mag ze dan aantreden op het festival met dit 13 in een dozijn lied. Kan door maar kan ook niet. We zullen het zien.

Ierland
Dying To Try - Brendan Murray
Brendan was van 2014 tot 2016 lid van de Ierse boyband Hometown, die in eigen land 2 nummer 1 hits haalden. In december 2016 werd bekend dat de band ging stoppen en diezelfde maand werd tevens bekend gemaakt dat Brendan Ierland zou gaan vertegenwoordigen op het Eurovisiepodium. Brendan is 20 maar hij klinkt als een 11 jarig kind. Het lied is een ballad zoals we wel meer hebben gehoord uit dat land, en wat het altijd wel goed doet. Het begint klein en bouwt steeds meer op. Als het goed wordt gebracht en Brendan de tienermeisjes en de oudere homoseksuelen vertederd, zien we hem vast weer terug in de finale.

Brendan Murray

Ilinca Băcilă & Alex Florea

OG3NE

Eerste halve finale Eurovisie Songfestival 2017 deel 2

Gisteren de eerste 9 deelnemers van de eerste halve finale besproken, vandaag de volgende 9. Vanavond weten we welke 10 er doorgaan naar de finale zaterdag. Succes allemaal!!

Griekenland
This Is Love - Demy
De beentjes kunnen van de vloer met dit dance nummer, waarbij het gebruik van de vocoder niet is geschuwd bij de audio opname. Vanaf 2011 timmert Demy flink aan de weg in haar thuisland, 7 nummer 1 hits en ook haar debuutalbum kwam op de 1e plaats terecht. Niet vreemd dat Demy intern werd aangewezen om Griekenland te vertegenwoordigen op het festival. Dit gaat wel door denk ik zo.

Polen
Flashlight - Kasia Moś
De vocoder is ook bij dit nummer gebruikt. maar bij de live opname die ik heb gehoord doet Kasia het zonder. En hoewel ze een goede stem heeft, kan ze het geluid van de plaat niet helemaal goed reproduceren en zat ze er zo nu en dan een beetje naast. Goed oefenen nog maar even. In 2002 begon de nu 30 jarige Kasia haar carrière om in 2006 al mee te doen aan de Poolse voorronde voor het Eurovisie Songfestival, ze werd echter 10e. Vorig jaar probeerde ze het weer, maar werd toen 6e. Driemaal is scheepsrecht nu ze de Poolse eer mag verdedigen. Het is een intrigerend lied, maar zoals gezegd het vraagt vocaal nogal wat en de staging kan ook wat spannender.

Moldavië
Hey Mamma - SunStroke Project
Dit vind ik nou enig, een vrolijk catchy liedje met een beetje onzin tekst wat op grappige wijze wordt gebracht door de drie mannen van SunStroke Project. In 2010 deden ze al eens mee voor Moldavië, samen met zangeres Olia Tira, ze werden toen 22e. Nu hebben ze versterking van drie bruiden die in hun bruidsboeketjes zingen. De saxofonist van de groep, Sergey Stepanov, is na hun eerste deelname vrij populair geworden. Ook in dit nummer neemt zijn saxofoon weer een belangrijke plaats in.

IJsland
Paper - Svala Björgvinsdóttir
Svala's vader vertegenwoordigde IJsland op het Eurovisie Songfestival van 1995. Ze is nu 40, maar had haar eerste nummer 1 hit in IJsland al te pakken toen ze 9 jaar oud was, een kerstduet met haar vader. Ze heeft in verschillende bands gezeten, maar mag nu solo haar land vertegenwoordigen, met een elektronisch popliedje waarbij ze een Loreeniaanse choreografie ten beste geeft. Er zijn genoeg mensen die het geweldig zullen vinden.

Tjechië
My Turn - Martina Bárta
De 28 jarige Martina begon haar muzikale carrière in 2014, ze werd toen lid van de jazzband 4 To The Bar waarin ze de hoorn speelt. Ook speelde ze een rol in de musical "Robin Hood". De Tsjechische omroep wees haar aan om het land dit jaar op het festival te vertegenwoordigen. Ik vind haar geen grote zangeres, en het is een wat saai nummer. Ik ben bang dat we haar zaterdag niet nog eens zullen zien.

Cyprus
Gravity - Hovig Demirjian
Cyprus en Griekenland in één halve finale, dan zijn beide landen in ieder geval verzekerd van één keer 12 punten. Hovig is 28 jaar geleden op Cyprus geboren, maar heeft Armeens bloed door d'aderen stromen. Hij heeft in 2009 in Griekenland meegedaan aan X Facotor, waar hij 7e werd. Al in 2010 en 2015 nam hij deel in de Cypriotische voorronde voor het festival, maar nu werd hij intern aangeduid door de omroep. Het is een lekker nummer, goeie beat, fijne stem, nee, die redt het wel.

Armenië
Fly With Me - Artsvik Harutiunian
In de 10 keer dat Armenië aan het Eurovisie Songfestival meedeed, is het slechts 1 keer voorgekomen dat ze de finale niet hebben gehaald. En deze keer gaat het ook lukken met dit lied van Artsvik. Fijn ritme, wat etnische invloeden en goed gebracht door de 32 jarige zangeres. In 2013 deed ze in Rusland mee aan een Russische variant op "The Voice", maar werd uitgeschakeld. maar de Armeense nationale finale voor dit festival won ze wel.

Slovenië
On My Way - Omar Naber
In 2005 was het Eurovisie Songfestival ook in Kiev, en ook toen deed Omar voor Slovenië mee met het lied "Stop", hij bleef toen in de voorronde steken. Nou stoppen deed ie niet, nu inmiddels 35 jaar reist hij weer af naar Kiev met het door hemzelf geschreven en gecomponeerde "On My Way". En deze keer zie ik hem wel doorstromen naar de finale, want hij heeft een geweldige krachtige en heldere stem, bovendien is het in verstaanbaar Engels, dat scheelt er nog wel eens aan op het festival.

Letland
Line - Triana Park
De groep Triana Park heeft al 5 keer eerder meegedaan aan de Letse voorronde, van 2009 t/m 2012, echter zonder succes. Dit jaar deden ze maar weer eens een poging en nu mochten ze. Ook al zingt zangeres Agnese Rakovska hier af en toe in lettergrepen, dan nog is het niet te verstaan wat ze zingt, alleen het repetitieve 'where we draw the line' komt door de vele herhalingen op een gegeven moment wel binnen. Als antwoord daarop zou ik zeggen: 'hier en nu'.

Omar Naber

Demy

Triana Park

Eerste halve finale Eurovisie Songfestival 2017 deel 1

Morgen strijden 18 landen voor een finaleplaats aanstaande zaterdag op het Eurovisie Songfestival, dit zijn de eerste 9:

Zweden
I Can't Go On - Robin Bengtsson
Sinds een paar jaar is het gebruikelijk dat de diverse Europese landen kandidaten naar het festival sturen die eerder in eigen, of een ander land, hebben meegedaan aan één of meerdere van de talloze Idol-achtige programma's. Zo ook Zweden. De 27 jarige Robin is in 2008 als 3e geëindigd bij de Zweedse Idols. Vorig jaar deed hij al mee aan de voorronde in Zweden maar werd toen 5e. Nu mag hij dan Zweden vertegenwoordigen en het festival openen. En het is een fijne opening, wat we ook van het songfestivalminded Zweden verwachten. Een lekker nummer door een zanger die ik veel vind weghebben van Rob Lowe in z'n jonge jaren. Of ie nou zo goed kan zingen moeten we afwachten omdat de Zweedse voorronde semi live is, alle (backing)vocalen staan op band (en dat zijn er in dit nummer nogal wat), wat natuurlijk bij het echte songfestival niet is toegestaan, en in het verleden heeft dat een aantal Zweedse inzendingen parten gespeeld. We gaan het meemaken. 

Georgië
Keep The Faith - Tako Gatsjetsjiladze
Heel goed geluisterd naar Conchita Wurst, de winnaar van 2014, zelfde opbouw van de muziek en ook de gedrapeerde japon van Conchita zien we hier terug, maar wat een geweldige stem heeft Tako in deze powerballad waarin ze oproept om toch vooral vertrouwen te blijven houden ondanks alles wat er wereldwijd gebeurt. Al in 2008 deed ze met de groep Stephanie & 3G mee aan de Georgische voorronde maar won toen niet. Een jaar later deed de groep weer mee en won toen, maar omdat het lied "We Don't Wanna Put In" verwees naar de Russische president Vladimir Poetin die weer eens ergens een oorlog had ontketend. De EBU vond dit niet kunnen (de aanklacht tegen Rusland in het nummer "1944" van Oekraïne vorig jaar kon vreemd genoeg dan weer wel), zodat Georgië zich dat jaar terugtrok. Saillant detail is dat Tako nu meedoet in het jaar dat Rusland zich heeft teruggetrokken. 

Australië
Don't Come Easy - Isaiah Firebrace
Ook Australië wees de winnaar van een landelijke zangwedstrijd in 2016 (X-Factor) aan om dit jaar naar Oekraïne af te reizen. De 17 jarige Isaiah zingt het nummer "Don't Come Easy" prima en het klinkt goed, maar het is nogal vlakjes allemaal. Mij pakt het niet zo. 

Albanië
World - Lindita Halimi
De wereld staat op verschillende plekken nogal in brand momenteel. Mooie inspiratiebron voor het Eurovisie Songfestival om er eens een moppie over te zingen. En dat doet de 28 jarige Lindita In de voorronde zong ze het lied nog in het Albanees ("Botë"), maar op het festival zingt ze het in onverstaanbaar Engels. Het begint wel aardig, maar verzandt in een hoop geschreeuw en drukdoenerij. Vorig jaar deed Lindita ook al een gooi om voor haar land uit te mogen komen, maar ze eindigde als 3e. Ik ben benieuwd of we haar zaterdag terugzien.

België
City Lights - Blanche
Over onverstaanbaar Engels gesproken..., geen idee wat Blanche zingt, maar dat kan ook door de monotone zang en haar totale gebrek aan 'pizzazz', om met Willem Nijholt te spreken. Helemaal niets aan deze inzending spreekt aan. De lieve 17 jarige Ellie Delvaux, zoals ze werkelijk heet, is pas vorig jaar bekend geworden in België door haar deelname aan "The Voice Belgique". Ze won niet, maar werd desondanks door de RTBF aangewezen om België te vertegenwoordigen op het festival. Ze nam meteen ook maar de artiestennaam Blanche aan. Ik vermoed dat ze in deze voorronde blijft steken.

Montenegro
Space - Slavko Kalezić
En dan nu iets heel anders, mensen, was Conchita Wurst 'de vrouw met de baard'. Slavko is 'de man met de vlecht'. Bekend geworden door "X Facor Adrina" in 2013. in 2014 bracht hij zijn debuutalbum uit. In december vorig jaar werd hij door de Montenegrijnse omroep aangewezen om het land te vertegenwoordigen op dit festival. De flamboyante homoseksuele Slavko kan niet op grote steun rekenen van de homofobe en conservatieve bevolking van Montenegro. Hij brengt een discoliedje met een wat provocerende tekst, klinkt grappig. Het valt of staat met de staging, maar ik heb zomaar het idee dat dat wel goed zit. 

Finland
Blackbird - Norma John
Dat liedje over vogels een paar jaar geleden deed het toch wel goed? Dat moeten ze gedacht hebben in Finland, refererend aan Anouk's "Birds", want daar heeft dit "Blackbirds" best wel iets van weg qua sfeer. melodie en tekst. Norma John is een duo bestaande uit pianist Lasse Piirainen en zangeres Leena Tirronen, en hoewel ze al vanaf 2008 bezig zijn, kregen ze in eigen land door dit lied pas bekendheid. Kijken of ze net zo goed scoren als 'onze' vogels.

Azerbeidzjan
Skeletons - Diana Haсıyeva  
De 27 jarige Diana heeft de Baku Academy of Music met succes doorlopen. Al in 2011 deed ze een poging om Azerbeidzjan te vertegenwoordigen, maar nu mag ze dan. Het is een lekker in het gehoor liggend lied, dat volgens mij moeiteloos door zal stromen naar de finale.

Portugal
Amar Pelos Dois - Salvador Sobral
Dat arme Portugal. Ze doen al sinds 1964 mee, met wat smokkeljaartjes (vorig jaar waren ze er ook niet bij), maar hebben nog nooit gewonnen. En als je de inzendingen zo beluisterd door de jaren heen, zijn het zeker geen slechte liedjes. Ze blijven steevast in het Portugees zingen, dat wel, ook dit jaar weer, en dat siert ze. "Amor Pelos Dois" (liefde voor ons beiden) is een heel lief en schattig nummer gezongen door de 27 jarige Salvador. Al in 2009 deed hij mee aan de Portugese versie van "Pop Idol", maar pas vorig jaar kwam zijn debuutalbum uit. Zijn heldere stem en de wat onbeholpen haast verlegen wijze waarop hij dit lied brengt is misschien juist wat op gaat vallen morgenavond.

Lindita Halimi

Robin Bengtsson

Slavko Kalezić