Als het theaterseizoen is afgelopen is er altijd nog een geweldig toetje, de studenten van Codarts Rotterdam geven dan hun jaarlijkse Showcase in het Luxor Theater in Rotterdam. Ik ga er al een paar jaar heen, en gisteren zag ik de negen 4e jaars, Britt, Caitlin, Keoni, Martijn, Melanie, Roelof, Safiera, Vivian en Yoshua voor wie dit hun afstudeervoorstelling was. Het leuke is dat ik deze talenten, want dat zijn het, dus al een paar jaar heb kunnen zien in deze voorstelling, want naast de 4e jaars doen de 3e en 2e jaars ook mee.
Het was weer een voorstelling van topniveau van "Total Eclipse Of The Heart", gezongen vanaf een driewieler tot een bijzonder bewerkte versie van Jenny Arean's lijflied "Zing Dan". Van het vocale hoogstandje "Quintet" uit "West Side Story" tot een heel bijzondere vertolking van een ABBA-medley, waarbij de nadruk lag op de perfecte vocale harmonieën. Dat was wat deze keer duidelijk de boventoon voerde, de vocalen, of het nu solo's waren of samenzang het klonk allemaal loepzuiver en adembenemend mooi. Hier en daar natuurlijk ook een knipoog, zoals Vivian die een perfecte blues zong, maar dan wel over schoenen, "High Heel Blues". En het Jacques Brel nummer "Madeleine" kreeg door de vertolking van Jules iets hilarisch. Kippenvelmomenten genoeg, Yoshua, Nelleke, Lena en Job die prachtig en intens een soort gebed zongen uit "Songs For A New World", en de held van de avond Keoni die het ontroerende vocale hoogstandje "Lonely House" uit "Street Scene" bracht. Ook wil ik Matthijs Rijsdijk noemen, 2e jaars dus niet op de fotootjes hieronder, die mij overdonderde met zijn vertolking van "The Origin Of Love". Hem ga ik vast nog 2 jaar terug zien voor hij zijn afstudeervoorstelling gaat spelen.
Aan het eind van de avond beklom de directeur van Codarts het toneel, en vertelde meteen dat ze dat nooit doet, maar nu drie goede redenen had. Allereerst deelde ze mede dat de directeur van het Luxor theater de Showcasevoorstelling van Codarts wil gaan programeren in plaats van dat Codarts zelf, zoals nu de gewoonte was, de zaal moet huren en alles pas kort van te voren kan communiceren. Deze keer was het slechts een maand van te voren. Ten tweede zijn er sponsoren die talenten met geld willen ondersteunen, en ten derde riep ze Keoni Blockx bij zich. Ze vertelde dat hij zich had aangemeld voor een vervolgstudie in Londen, dat daar 1500 aanmeldingen voor waren en er maar 12 door konden. Hij was daarbij, dat is natuurlijk een hele prestatie, maar ik heb hem vanavond en de jaren ervoor bezig gezien en hij is echt heel goed. Die studie kost nogal wat, en hij had zelf de aanbetaling van €4500 bij elkaar gesprokkeld, maar er moest nog €12.000 betaald gaan worden. Zij had een enorme verrassing voor hem, die kosten worden voor hem betaald. Dat zijn van die wondertjes van geluk waar ik zo blij van kan worden. Keoni was totaal overdonderd en ook ik moest een traantje wegpinken, wat ongelooflijk heerlijk voor hem!
Dat we Codarts studenten na hun opleiding terug gaan zien in de theaters is zeker het geval. Dit jaar bij de musical "Hair" zag ik ook twee voormalige studenten van Codarts die ik eerder in de showcases had gezien. Het theater seizoen is met dit verrukkelijke toetje nu echt op z'n end, maar ik heb alweer een la vol met kaartjes voor het seizoen 2017/2018, met zeer zeker "Showcase 2018" als kers op de taart.
Het vliegveld Charles de Gaulle ligt zo'n 25 kilometer van Parijs, maar tijdens onze metroritjes hadden we ontdekt dat er een kaartje voor €10,- te koop was waarmee je vanaf metrostation Cluny la Sorbonne kon overstappen op de trein naar het vliegveld. Na het afscheidsdrankje in het hotel was ik op mezelf aangewezen, maar reizen met de metro in Parijs is weinig anders dan reizen met de metro in Londen, gewoon goed de bordjes volgen. Het was nog een aardige ondergrondse wandeling van metrostation naar het perron waar de trein stopte, en ik zag dat deze er snel aan zou komen, dus even de pas erin. Ik had niet zoveel tijd om goed op te letten, dus toen de trein aankwam vroeg ik aan iemand of deze naar het vliegveld ging en daar werd bevestigend op geantwoord. Eenmaal in de trein zag ik bij de aanwijzingen op het perron dat deze trein een andere eindbestemming had, dus ik vroeg het nog maar eens, en toen werd er nee geschud. Ik kon nog net op tijd uit de trein springen, die naar het vliegveld ging kwam na 3 minuten. Achteraf bleek die eerste trein nog heel wat haltes tegelijk met de trein die ik moest hebben op te rijden, dus had ik tijd genoeg gehad om de vergissing te herstellen. Maar het was goed dat ik nu in de juiste trein zat.
Niks geen papieren boardingpas nu, gewoon op mijn telefoon. De wereld waar we toch in leven nu. Ik had mijn telefoon maar uit gezet want stel je voor dat ie leeg was als ik moest gaan inchecken, ik ben erg voor papier met dit soort dingen. Vliegvelden in het buitenland doen je toch beseffen hoe fijn ruim opgezet Schiphol is. Voor zo'n belangrijk vliegveld als Charles de Gaulle in zo'n groot land als Frankrijk vond ik het enigszins wat armoedig en iets benepens hebben. Dit keer werd er niet aan me gezeten, door het poortje lopen was genoeg. Ook mijn valiezen werden niet zo heel intens gecontroleerd, wel het minizakje met toiletartikelen moeten laten zien, en mijn riem moest af.
Op naar een plekje voor een kopje koffie, maar dat viel tegen. het was best druk en maar twee etablissementjes waar dat kon, en waar flinke rijen stonden. Dat ging niet door, gewoon maar een sandwich gekocht en een flesje drinken. Bij de gate was het een drukte van belang, maar er werd niet aangekondigd dat er bagage alsnog in het ruim zou moeten zoals op de heenweg. Nou ben ik geen bereisd mens, maar ik kan nog wel één en één bij elkaar tellen. Ik zag al die handbagage van de passagiers en ik vermoedde dat dat niet soepel zou gaan verlopen. Normaal blijf ik bij het boarden gewoon tot één van de laatste zitten, ik snap dat gedrang nooit zo, je hebt een gereserveerde plaats. Maar in dit geval moest ik toch al staan bij de gate omdat er geen zitplaats meer was, en met het oog op al die bagage leek het me dit keer raadzaam om wat eerder in te stappen. Dit bleek een juiste inschatting te zijn. Toen ik al lang en breed zat met mijn valies boven mijn hoofd, waren er mensen die hun bagage nergens kwijt konden en de stewardessen gingen toen aan het redderen en regelen om het allemaal voor elkaar te krijgen, sommigen zaten achterin terwijl hun bagage ergens voorin moest worden geplaatst.
Maar ondanks alles stegen we toch op tijd op. Ik zat op mijn favoriete plaats aan het gangpad en aan de andere kant zat een man die heel veel proviand bij zich had, voor deze vlucht van ongeveer drie kwartier. Drie flessen drinken had hij in het vak in stoel voor hem gezet en we waren nog niet in de lucht of hij haalde een grote schaal met sushi tevoorschijn die hij tot zich nam. Ook het snackje en drankje wat de stewardessen uitreikten liet hij zich goed smaken. Hij wilde bij iedere passerende stewardess het afval van zijn eigen meegebrachte mondvoorraad kwijt, maar die zeiden dat het afval pas later werd opgehaald. Als de eerste stewardess dat zegt, snap je dat toch wel zou je zo denken. Mensen en hun gedragingen het blijft een bron van vermaeck.
Trein en metro naar huis kwamen vrij vlot, en zo ben ik weer een geweldig leuke ervaring rijker met herinneringen die ik tot in lengte van jaren zal koesteren.
Maandag had ik dus nog een hele dag in Parijs, omdat Robert mijn vlucht had omgeboekt naar 's avonds acht uur. Hij zelf zou 's morgens een lecture geven dus had ik met Fernando afgesproken om om tien uur op hun kamer mijn valiezen te zetten en dan samen te gaan ontbijten, om vervolgens naar De Boom te gaan op het Île de la Cité, en verder maar een beetje kijken wat de dag ons zou brengen. Verrassing toen bleek dat Robert zijn lecture had afgezegd en dus gezellig met ons de dag kon doorbrengen. Deze keer ontbeten we wel in het hotel, er was namelijk geen rij.
Aan De Boom oftewel mon arbre zit een klein verhaal vast welke ik al lang geleden in een blog heb verteld. Ik dacht er dit tripje wel aan, maar meende er geen tijd voor te hebben, maar nu er zomaar een extra dag aan was toegevoegd heb ik het verhaal verteld aan Robbie en Fernando en er was geen twijfel mogelijk, we gingen naar het Île de la Cité. Met de metro naar het dichts bijzijnde station gegaan, en ik maakte dezelfde fout als in 1998, we gingen naar de verkeerde kant van het eiland. We concludeerden dat het hele gebiedje zoals ik het kende niet meer bestond. Maar ik was niet overtuigd, het blogje van lang geleden erbij gepakt en Robert vermoedde dat het dan de andere kant van het eiland was. De lieverds zeiden dat we er heen gingen lopen, in de verzengende hitte. En jawel, daar was het! Het kleine parkje met op de punt van het eiland mon arbre. Het parkje is nog exact zoals in 1975 toen ik er met mijn ouders kwam en er de eerste foto bij de boom is gemaakt met ook mijn moeder.
Ik werd emotioneel ervan omdat ik nog precies weet wat er gebeurde in 1975. Op de grasveldjes in de parkjes lagen hippies (1975 hè) en ik denk dat ze een beetje aan het vrijen waren of iets met drugs of zo, want wij kinderen renden over de paadjes langs de grasveldjes en mijn moeder heeft iets gezegd in de trant dat ze zich niet op haar gemak voelde dat wij daar liepen en dat zouden zien, en ik weet nog dat mijn vader zei: "Daar letten die kinderen helemaal niet op", en dat was ook zo. Ik weet nu alleen nog hoe de situatie was, maar niet wat ze nu aan het doen waren. Toen is er bij die boom op het puntje van het eiland een foto gemaakt. Ik liep nu door het parkje langs de grasveldjes en heel even was het 1975 en maakte ik het bovenstaande mee, en ik zei in gedachten tegen mijn moeder; "Kijk mama ik ben weer in het parkje, weet je nog van toen". Het was fijn dat ik mijn zonnebril op had. Ik vond het ongelofelijk lief dat Robbie en Fernando begrepen dat dit voor mij iets belangrijks was. Ik zal het nu proberen te onthouden welke kant van het eiland het is, ik heb nu wat herkenningspunten in mijn gedachten opgeslagen. In 1998 was ik verliefd en heb toen niet zo heel erg opgelet.
Hierna zijn we weer gaan wandelen door de stad en heb ik ontdekt dat Parijs heel veel onverwachte leuke kleine hoekjes, plekjes en kleine openbare tuintjes heeft. Geïnspireerd door mijn bomenverhaal vond Robert dat zij ook een boom moesten hebben en die hebben ze gevonden. Ik vertelde wel dat het kiezen van een boom niet iets vrijblijvends is, dat het betekende dat bij elk bezoek aan Parijs de boom bezocht moet worden en op de foto gezet.
Robert wilde ons graag meenemen naar restaurant Derrière. De lange wandeling erheen was de moeite waard, mede door alles wat we onderweg tegen kwamen, maar zeker het restaurant zelf. Wat een fantastisch interieur en wat hebben we er zalig gegeten. Een aanrader voor iedereen die naar Parijs gaat. Het werd langzaamaan weer tijd om richting hotel te gaan want ik wilde zonder gehaast naar het vliegveld gaan. We hebben nog een afscheidsdrankje gedaan op het terras van de bar in het hotel, en dan krijg je toch dat beetje gekke toch al wat weemoedige gevoel van een mooie herinnering met elkaar gemaakt te hebben die gaat eindigen, partir c'est mourir un peu, en zo is het.
Na heerlijk geslapen te hebben zag ik zondagochtend vanuit mijn hotelkamerraam dat Parijs baadde in het zonlicht, de dag had er zin in, en ik ook. Na het douchen op weg naar het ontbijt, maar daar stond een rij, en Robert doet geen rijen, zoals Fernando het zei en dus al verwachtte, zodat we op weg gingen om ergens anders ons ontbijtje te eten. Dat vonden we na een kleine en leuke wandeling. Het Franse ontbijt stelt an sich niet zo heel veel voor, maar de baguettes, croissants en ook de boter zijn altijd heerlijk. Daarna weer teruggegaan naar het hotel want Fernando en ik wilden onze zonnebrillen halen, om vervolgens met de metro op weg te gaan. Robert die regelmatig in Parijs komt was onze akela. We gingen koffie drinken in het prachtige Jardin du Luxembourg, wat ik nog wel kende van 19 jaar geleden. Robert wist dat er een vijver was waar je met kleine bootjes kon varen, Fernando rende als een echte kapitein de vijver rond om zijn bootje varende te houden. Het leuke is dat het niet elektronisch is, maar het gewoon van de elementen afhangt hoe het gaat.
Lekker door het park gewandeld en Robert wilde ons het Panthéon laten zien. Het is een schitterend gebouw wat eigenlijk als kerk bedoeld was, maar nu een begraafplaats van beroemde Fransen. Ook hangt de slinger van León Foucault er. Het bewijs dat de aarde om zijn as draait. We hebben ook de indrukwekkende crypte bezocht. Vervolgens door allerlei straatjes gewandeld, er is zoveel te zien. We kregen trek en kozen ervoor om wat sushi te eten, maar dat viel enigszins tegen, het heerlijke ijsje later, wat met een spatel opgeschept tot er een soort bloem werd gevormd met een macaron er op, maakte veel goed. Daarna zijn we naar musée de Cluny gegaan met kunst uit de middeleeuwen waaronder de beroemde wandtapijtserie 'La dame à la licorne', zes wandtapijten waar de zintuigen op te zien zijn.
Al het wandelen door de stad met het warme weer maakte moe, zodat we naar het hotel zijn gegaan om even te rusten. Ik zeg het nog maar eens: Het namiddagdutje is zwaar ondergewaardeerd. Geheel verkwikt van het slaapje en het opfrissen erna zijn we op weg gegaan naar l'Alsacien, een restaurant gespecialiseerd in flammkuchen. Een regelrechte aanrader, Fernando had nog nooit flammkuchen gegeten, maar was direct om. En naast dat het eten er heerlijk was, waren we alle drie een beetje verliefd op de jonge dame die er werkte. Wat een leuke vrouw in alle opzichten. Na deze heerlijke ervaring zijn we wat rond gaan lopen en hier en daar wat gaan drinken, toen we eens gek wilden doen en voor een uurtje naar een soort kleine club zijn gegaan waar we zelfs nog hebben gedanst. Oude tijden herleefden voor Robert en mij.
Inmiddels had Robbie geopperd om, jawel, mijn vlucht van maandag die vroeg zou zijn om te boeken naar een uur of acht 's avonds zodat we nog een hele dag hadden in Parijs, althans Fernando en ik, want hij moest een lecture geven. Inmiddels was ik er al aan gewend dat geboekte vluchten er zijn om te herzien, en had het ergens ook wel verwacht dat het zou gebeuren. Na al de indrukken van deze dag in combinatie met het warme weer, het vele lopen en meer jus d'orange-wodka dan goed voor me was en wetend dat ik nog een hele dag in deze mooie stad zou zijn ben ik in een diepe slaap gevallen.
Helemaal gewend om per vliegtuig naar Parijs te gaan i.p.v. met de Thalys. Tijd uitgezocht wanneer ik met de trein naar Schiphol zou moeten, zitplaats aangepast, boardingpas uitgedraaid. Komt op zaterdagochtend een berichtje van Robert dat hij de vlucht heeft omgeboekt, zodat we ongeveer tegelijk aankomen in Parijs. Vlekken. Gelukkig later en niet eerder. Dus opnieuw alles weer uitgezocht, en op tijd vertrokken. Ik vind het stukje niemandsland tussen de douane en instappen altijd fascinerend, dus wilde daar van genieten, bovendien hou ik niet van haasten.
De beveiliging was een licht erotische ervaring, ze gaan erg grondig te werk bij het fouilleren. Er zijn verloofdes geweest die minder ver zijn gekomen, zeg maar. Ook mijn paraplu werd minutieus bekeken. Na die bijzondere ervaring een bakje koffie en een muffin genomen en genoten van alle mensen om me heen op weg naar ergens. Ondanks mijn piepkleine handbagage, werd deze door het personeel toch uitgezocht om alsnog in het ruim geladen te worden. Het was een vrij volle vlucht, dus vandaar. Prima hoor, niet dat gedoe met het boven je hoofd ergens proppen van het valies, maar er gingen koffers en tassen aan boord die vele malen groter waren dan de mijne. Maar goed c'est la vie. Het was een prettige vlucht en we waren er heel snel. Robert en Fernando zouden een half uur later landen, maar omdat ik nu toch op mijn valies moest wachten kwam dat mooi uit.
Het was zoals altijd een fijn weerzien met Robbie en een leuke kennismaking met Fernando. In de taxi naar het hotel wat werkelijk zeer mooi gelegen is, aan de Seine vlakbij de Eiffeltoren, die ik van de 22e etage waar mijn kamer is net niet kan zien, maar het uitzicht is fenomenaal. We zijn ons even gaan opfrissen om ergens een hapje te gaan eten. Robert had een Thais restaurant gereserveerd en het was heerlijk eten. Het was heerlijk weer dus zijn we na het eten gaan wandelen en kwamen door de drukte er achter dat het die dag Pride was in Parijs. We zijn fijn op een terrasje gaan zitten om te kletsen en mensen gade te slaan. Ik aan de wodka-jus d'orange, nota bene. Helaas vind ik dat dus lekker, en nee ik hou het in Nederland gewoon weer bij een wijntje, maar voor nu in een soort vakantiesfeer paste het wel. We waren pas om een uur of 3 weer in het hotel en dus heb ik voor een keer het blogje overgeslagen. Ik hoop dat het me vergeven is.
Het leuke en ook best wel bijzondere aan vriend Robert en mij is dat we totaal verschillende persoonlijkheden zijn. Daar waar ik licht argwanend, gereserveerd en kat uit de boom-kijkerig ben en mezelf het beste voel met een stabiel klein leven zonder al te veel grote veranderingen die ikzelf niet heb geïnitieerd, pakt hij het leven beet schudt het eens flink door elkaar neemt het tussen zijn tanden en walst er mee weg, het af en toe in de lucht gooiend. En toch hebben we een klik, zijn bruisende levenshouding laat mij inzien om de teugels eens te vieren, en mijn aangeboren hang naar rust en onveranderlijkheid laten hem soms een pas op de plaats maken.
Gisteren was er weer een mooi voorbeeld van. Maandag had ik van hem vernomen dat we elkaar vandaag in Parijs gaan zien en ik er met de Thalys heen zou gaan. Niemand die mij kent is verbaasd dat ik me even heb ingelezen betreffende het hoe en wat over het reizen met de Thalys, zodat ik ben voorbereid over hoe het één en ander zal gaan. Donderdag zou ik de details van hem ontvangen, dat gebeurde niet, en toen ik gisterochtend mijn telefoontje weer aanzette had hij geantwoord op mijn vraag om reisinformatie dat hij de vliegtuigtickets naar me had gemaild. Vliegtuigtickets? Het was maar goed dat ik nog in bed lag. Alsof de naam Thalys nooit was genoemd bleek ik dus vanaf Schiphol naar Parijs te gaan, en dan de andere dag al. Een hyperventilatie-aanval onderdrukkend heb ik me in de wereld van Air France geworpen en middels de details die ik van Robert kreeg mijn raamplaats naar een gangpadplaats omgezet.
Ik ben dan wel geen bereisd persoon, maar ik ben natuurlijk niet uit de poppenkast gevallen, dus ik begreep dat ik met enkel handbagage zou reizen en dat er iets was met een hersluitbaar plastic zakje. Dit kwam ook omdat ik later in het jaar mezelf een weekendje Londen heb gegund en ik bij het boeken ervan de uitdaging om met enkel handbagage te gaan reizen wilde aangaan, vooral omdat een normale koffer meenemen iets van €80,- extra zou kosten. Nu kon ik dat dan mooi al eens gaan proberen. Het voelt voor mij als een survivaltocht, in een valies van een formaat wat ik normaal als nécessaire mee op reis neem moet nu alles in. Dat is terugschakelen naar basic, zo kan ik maar drie paar schoenen meenemen, maar je wordt er ook vindingrijk van, ik heb riemen bij me die bij meerdere outfits kunnen en ook outfits die met een kleine aanpassing als geheel nieuwe outfit ogen door slechts één item te veranderen. Ik kreeg er gewoon lol in om zo teruggeworpen te worden op mijn oerinstincten.
Het hersluitbare plastic zakje is een ander verhaal. Met dank aan de diverse terroristen, mag alles wat vloei- kneed- of smeerbaar is in slechts 100 ml per item mee met een totaal van 1000 ml in een hersluitbaar plastic zakje van 20 bij 20 cm, zeg maar het formaat van het plastic van een pakje papieren zakdoekjes. Slechts weinig mensen kunnen vanuit bed onder de douche springen, hun handen door hun haar halen en de straat opgaan en er ook mee weg komen. Ik in ieder geval niet, je hebt, vind ik, een verplichting naar je medemens om er toonbaar uit te zien, en op mijn leeftijd moet er wat gesmeerd, gekneed en gestyled worden eer die confrontatie aangegaan kan worden. Ik heb wat mini's gekocht van drogisterijartikelen en een setje met kleine navulbare potjes en flesjes om wat kleine hoeveelheden in te doen. Het past net wel/niet in het minuscule hersluitbare zakje waarvan ik hoop dat het sluitbare niet een echt harde eis is.
Dinsdag waren ze nog in Spanje en gisteren kwamen ze met de betonboormachine onder de arm mijn galerij oplopen, vrienden Albert en Nadira. Eerst even een bakje koffie gedronken en hun vakantieverhalen gehoord. De foto's die ze gedeeld hadden gaven al aan dat het een geweldig leuke en mooie vakantie was geweest. Ook mijn belevenissen van de laatste tijd verteld en toen was het tijd voor de missie waarvoor ze waren gekomen, het boren van gaten in de keiharde muren ten einde er wat zaken op te kunnen hangen die uit de woning van mijn moeder gekomen zijn.
Allereerst het bordenrek, daarvoor heb ik sinds eergisteren geleerd van Nadira's moeder dat er zoiets is als een waterpas-app. Een waterpas-app! Het bestaan hiervan maakt dat ik vanaf nu voor alles wat ik nodig heb eerst kijk of er een app van is, ik bedoel als er voor een waterpas een app is, is niets meer onmogelijk qua app. Maar ik moet zeggen het is erg handig, dat ik mijn leven tot nu toe heb geleid zonder is welhaast niet voor te stellen. Het bordenrek hing vrij snel, en daarna was het de beurt aan een aantal sierborden, wat haakjes in de kast onder de trap, en in de jaren 70 logeerkamer de geborduurde schilderijen die mijn moeder in de jaren 70 heeft gemaakt toen dat erg in zwang was. "Die mag je niet wegdoen, hoor als ik er niet meer ben" had mijn moeder wel eens gezegd, en ik had haar beloofd dat zeker niet te doen en ze een mooi plekje in hun eigen tijdperk te geven in mijn jaren 70 logeerkamer. Bovendien woonde ik nog thuis toen ze er druk mee was en ik heb toen zelfs nog wel eens strengetjes borduurzijde gekocht die ze nodig had. Het is bovenal dus een mooie herinnering.
Na deze door de intense warmte inspannende bezigheden nog even wat gedronken, en toen zijn Albert en Nadira weer huns weegs gegaan. Ik had een date met mijn lieve voormalige collega van jaren, Carla, bij Dudok in Rotterdam om weer eens bij te kletsen onder het genot van een kopje koffie en zo'n enorme Dudok appeltaartpunt. Heerlijk onder de luifel in de schaduw met een beetje wind was het goed uit te houden. We zijn daarna nog even naar de Bijenkorf geweest omdat daar Monique, een andere collega van ons werkzaam is. Toen we weer naar buiten liepen was het weer enorm omgeslagen, wind en regen. Daar liep ik in korte broek en wapperend overhemdje op slippers doorheen, maar net voordat het echt losbarstte was ik gelukkig thuis. Ik denk dat Carla even wat langer in het overdekte winkelcentrum is gebleven waar ze boodschappen zou gaan doen, en heeft gewacht tot de bui voorbij was.
Een hele fijne productieve en gezellige dag.
Albert boort ik zuig.
Een goede samenwerking.
Ja, daar ongeveer moet ie komen.
Even aftekenen waar er geboord moet worden.
Het bordenrek van oma via mijn ouders nu bij mij.
Huisvlijt van mijn moeder uit de jaren 70 in de jaren 70 kamer.
"The Last Time I Saw Paris" is een lied van Jerome Kern en Oscar Hammerstein II, het komt uit de film "Lady Be Good" (1940) en werd daarin gezongen door Ann Sothern. In de loop der jaren is het door talloze artiesten in hun repertoire opgenomen, o.a. door Kate Smith, Dean Martin, Eartha Kitt en Connie Francis. Het is ook een film (1954) met in de hoofdrollen Elizabeth Taylor, Van Johnson, Donna Reed, Eva Gabor en Roger Moore. Ik dacht er aan wanneer het voor mij de laatste keer was dat ik Parijs zag, dat was 19 jaar geleden in 1998, de vorige eeuw dus waarin ik nog met Franse Francs heb betaald. En die gedachte werd gevoed door mijn Canadese vriend Robert.
Robert reist voor zijn werk de wereld over en kondigde eind april aan dat ik het weekend van 24 juni vrij moest houden, waarvoor zei ie niet, dus ik vermoedde dat hij dan in Nederland zou zijn en we wat gezelligs gingen doen. Inmiddels is hij ook getrouwd (op mijn verjaardag, ik kan die datum dus nooit vergeten) maar ik heb nog niet het genoegen gehad zijn significante andere te leren kennen, wel natuurlijk foto's gezien en filmpjes via What's App. Hij deed steeds heel geheimzinnig over wat we nu precies gingen doen, hij wilde informatie hebben over mijn exacte naam en geboortedatum en zei verder dat ik 'm moest vertrouwen en er een verrassing zou plaatsvinden dat weekend. Ik wierp mijn lichte vorm van autisme in de strijd en dat ik moeilijk met verrassingen kon omgaan, behalve als ik weet wat het is, maar hij was niet te vermurwen.
Vorige week waren ze één avond in Nederland op een werkgerelateerde doorreis naar Zwitserland, maar die avond was ik in het theater en dat weekend had ik ook al een andere afspraak, maar de geheimzinnigheid bleef met What's App-teksten als: "Are you ready for next weekend" en "Just keep Saturday to Monday free sir" Maandag kwam uiteindelijk het verlossende woord: "You are coming to meet us in Paris".
Hoe vind je zulks? Dat is toch geweldig! Ik was helemaal overdonderd. Als het goed is krijg ik vandaag de reisinformatie en zal ik zaterdag met de Thalys naar Parijs vertrekken voor een weekend met Robert en Fernando. Enige lichtrode stressvlekken verschenen wel in mijn gezicht, maar ze verdwenen alweer snel, want Robert heeft alles geregeld, en als hij iets regelt dan is het ook goed geregeld, dus hoef ik alleen maar een valies te pakken, oké, dat geeft in mijn geval ook meestal wel enige tensie, maar het weer is het komend weekend in Parijs zomers warm, dus dat maakt het wel makkelijker. Na 1975, 1990 en 1998 wordt het voor mij een vierde reis naar Parijs.
Alle gebeurtenissen vanaf de ziekenhuisopname op 14 maart tot aan het overlijden van mijn moeder op 10 mei heb ik als één geheel 'geparkeerd' en ben enigszins op de automatische piloot alles wat er na een overlijden van een moeder geregeld dient te worden gaan regelen. Ze was daardoor steeds in mijn gedachten, nog steeds voelde ze heel dichtbij. Onlangs gebeurde er iets, en in mijn gedachten keken mijn moeder en ik elkaar betekenisvol aan, omdat wij beiden er altijd dezelfde ideeën over hadden. Deze week is de laatste week waarin wij ons bezig houden met de aardse zaken betreffende haar verscheiden.
Vanochtend zullen mijn zus, diens dochter en ik erbij zijn als de as van mijn moeder zal worden verstrooid. 's Avonds na het eten gaan we alle spullen die de beide kringloopwinkels niet wilden hebben alsmede het door ons verwijderde tapijt langs de stoep zetten voor het grof vuil, die halen het woensdagochtend op. Mijn zus en ik zullen woensdag ook de woning zoals dat heet 'bezemschoon' gaan maken. Nooit begrepen waarom dat in de loop der jaren niet 'stofzuigerschoon' is gaan heten. Ook zullen we even het tuintje toonbaar maken.
Vrijdagochtend is dan het moment dat we de sleutels van de woning van mijn moeder na inspectie van de bewonersconsulent zullen inleveren. We hadden het ruim genomen, maar uiteindelijk moeten veel zaken toch nog op het laatste moment geregeld worden. Ik heb al kennisgemaakt met de nieuwe bewoonster, ze kwam samen met haar dochter kijken op een dag toen ik de schroefjes en spijkertjes uit de muur aan het verwijderen was. Ik heb wervend over het huis gesproken, en verteld dat de keuken en badkamer gerenoveerd gaan worden voor zij erin komt. Dat was nieuws voor haar, dat had de woningbouw haar niet verteld. Beetje vreemd vond ik dat wel.
En langzaam komt het besef van alles wat er gebeurd is vanaf half maart tot nu. Dat wat ik geparkeerd heb komt in kleine stukjes terug in mijn herinnering. Het tijdsbestek tussen zaken die gepasseerd zijn in die tijd worden pas nu inzichtelijk. Die gefaseerdheid is ook wel goed, ik heb het niet voor niets even weggezet, dan is er voor mij beter mee om te gaan. Na het inleveren van de sleutels vrijdag wordt de periode van regelen zo goed als afgesloten, dan is er tijd en ruimte om de laatste 3 maanden eens even goed te gaan verwerken en een plaats te geven.
Aan dit haakje in de kast van mijn moeder hingen altijd de extra sleutels van de huizen van haar kinderen. Nu hangen er de verzamelde sleutels van haar eigen woning te wachten om vrijdag te worden overgedragen.
Ik heb het al eerder gedaan en ik doe het weer, een lans breken voor Almere. In het begin van dit millennium heb ik mensen leren kennen die in Almere wonen, het zijn dierbare vrienden geworden en toen ik voor het eerst hen in Almere opzocht was ik net zoals vele anderen bevooroordeeld over Almere. Zo'n kunstmatige stad die sinds 1976 uit de grond is gestampt dat kan natuurlijk nooit iets zijn, ik had het schrikbeeld van wat ik de lelijkste stad van Nederland vind, Zoetermeer, voor me. Al bij mijn eerste bezoek verdween mijn vooringenomen mening als sneeuw voor de zon. Waar zij en de andere mensen die ik via hen heb leren kennen in Almere wonen is echt superleuk, heel ruim van opzet, aparte bouw, heel veel groen en natuur, kortom ik was om en heb als slechts incidentele bezoeker van Almere de stad in de loop der jaren meerdere malen verdedigd tegen mensen die net als ik voorheen, vaak zonder er ooit geweest te zijn, de stad bekritiseerden.
Afgelopen weekend was ik er weer, en heb opnieuw een bijzondere kant van Almere leren kennen. Oorspronkelijk zou vriendin Talitha half mei naar mij toe komen om samen een hapje te gaan eten. Door het overlijden van mijn moeder heeft dat geen doorgang kunnen vinden, en zo stelde zij voor of ik het leuk vond om een weekendje naar haar toe te komen, ze zou me oppikken en ook weer thuis brengen. Even een verandering van omgeving was wel fijn dus ik accepteerde het aanbod, bovendien was zij verhuisd, al best wel een tijd, en had ik haar nieuwe woning nog niet gezien.
Het weer was ons zeer gunstig gezind toen ze mij zaterdag kwam ophalen, daarnaast heeft ze een cabriolet, wat met deze verzengende hitte heel fijn rijden is. Ze heeft een heel gave woning direct aan het water in de wijk Noorderplassen. Zaterdags hebben we een fijne wandeling gemaakt door de omgeving waarbij de bijzondere architectuur van de diverse woningen een lust voor het oog is. 's Avonds hebben in de tuin onder het genot van een wijntje lekker quiche, wat salades en fruit gegeten. Later op de avond de geweldige film "Begin Again" gekeken.
Ik ben na al die buitenlucht als een blok in slaap gevallen, en 's morgens na het lekkere ontbijtje zijn we gaan fietsen via de Lepelaarplassen naar de Oostvaardersplassen, welke als onderwerp diende in de natuurfilm "De Nieuwe Wildernis". Via terugwerkende kracht moet ik die alsnog gaan zien, vind ik. We hebben zo'n drie kwartier heen én ook weer terug gefietst door een meer dan prachtig stuk natuurgebied. Wat een weelde! Er was of is sprake van dat ze delen van het gebied alsnog toegankelijk willen maken voor mensen, wat nu niet het geval is, maar met Talitha, en ik denk vele anderen, ben ik daar niet voor. Laat het zoals het is. Het is er zo fijn voor de dieren, je hoort zoveel verschillende vogels kwintelieren, dat moet niet verstoord worden door mensen. Het is nu een uniek gebied waar je zonder er helemaal in door te dringen fantastisch kunt genieten van alles om je heen. Deze twee dagen voelden als een vakantie.
De radio-uitzending van 'Uit De Kast' had gisteren als thema 'Kunst en de liefde'. In mijn gesproken column heb ik het over homoseksuele liefde in de lichte muziek gehad:
Sorry dat ik besta
Het programma ‘Uit De Kast’ wordt
steevast enthousiast door René geopend met de woorden dat het over “liefde in
al z’n vormen gaat”, en door de jaren en uitzendingen heen hebben we gemerkt
dat dat er nogal wat zijn. Ook kunst kent vele gedaanten, schilderkunst,
literatuur, beeldhouwkunst en muziek om er maar een paar te noemen, om het nog
maar niet te hebben over wat wel of geen kunst genoemd mag worden en wie dat
dan bepaald. Voeg je liefde en kunst samen, zoals in deze uitzending, komen er
weer talloze varianten bij waar we qua uitzendingen voorlopig wel mee vooruit
zouden kunnen. Ik ga het hebben over de eerste niet verhulde tekenen van
homoseksuele liefde in de Nederlandstalige lichte muziek en wat daar zoal
omheen hangt.
Op 20 oktober 1977 ging de vierde
grote musical van Annie M.G. Schmidt en Harry Bannink in première. Het verhaal
speelt zich af eind jaren dertig en bevat veel autobiografische elementen van
Annie’s eigen leven. De hoofdpersoon wordt, net als Annie zelf in die tijd,
verliefd op een homoseksuele jongen, ze wordt zwanger van een vriend van hem en
ondergaat een abortus. Dit alles tegen de achtergrond van het opkomend fascisme
en de naderende Tweede Wereldoorlog. Maar natuurlijk gelardeerd met de
kenmerkende ironische Annie-humor. Zelf noemde ze deze musical ‘iets luchtigs
met een afgrijselijke ondertoon’. De homoseksuele jongen werd gespeeld door de
bij leven al legendarische Willem Nijholt. Één van Annie’s liedjes die hij als
zijn personage zingt is ‘Sorry Dat Ik
Besta’. Willem, in die tijd al jaren openlijk homoseksueel, merkte tijdens
de try outs dat er niet altijd positief werd gereageerd op het lied. Hij deelde
dat Annie mee en ook dat hij het moeilijk vond om het lied te zingen. Die
reageerde met: ‘Niet zeuren jongen, je doet pionierswerk!’ Daar kon Willem het
mee doen.
Het lieve liedje is een mijmering,
gesitueerd dus in de jaren 30, van een jongen die constateert dat er alleen
maar liefdesliedjes zijn over de liefde tussen mannen en vrouwen, altijd Romeo
en Julia en nooit Romeo en Julius.
“Want zo is het toch
mijn jongen, nooit is er een lied gezongen over de verboden kus van Romeo en
Julius. Want daar zijn we nog niet aan toe, taboe taboe”.
Om verder in het lied hoopvol te
zingen:
“Maar over veertig jaar
wie weet, staan er liedjes op de hitparade, niet alleen maar over hij en zij,
maar ook over hij en hij”.
In de jaren 70 werd in de Nederlandstalige
lichte muziek heel subtiel wel eens een liedje gezongen over homoseksuele
liefde. In 1972 nam Gerard Cox het liedje “Romeo
en Julio” geschreven door Jules de Corte op, het was geen vrolijk liedje,
de twee geliefden werden door hun ouders verbannen, maar Jules en Gerard
betraden met dit onderwerp een nog vrijwel onontgonnen gebied. Twee jaar later
kwam de spraakmakende LP van Robert Long “Vroeger
Of Later” uit. In de 10 liedjes op die plaat werd er tegen heel wat heilige
huisjes getrapt. Er werd de spot gedreven met de burgerij en haar moraal, de
kerk en de politiek werden flink op de korrel genomen door Robert en ook werd
er over homoseksualiteit gezongen in de liedjes “Mien” en “Allemaal Angst”.
Robert’s eigen seksuele voorkeur kennende gaan de liefdesliedjes van het album
natuurlijk over een man/man relatie, maar het werd niet zo expliciet genoemd. Het
album en ook Robert zelf werden geboycot door de EO, NCRV, TROS, AVRO en KRO. Op
zijn tweede album die, net als de eerder genoemde musical van Annie M.G.
Schmidt, in 1977 uitkwam staan de nummers “Thorbeckeplein”
en “Waar Wou Je Heen Gaan” waarin
beide nummers werd gezongen over een man die naast zijn vrouw ook behoefte
heeft aan seks met mannen. Robert zou steeds openlijker over homoseksuele
liefde gaan componeren en zingen, het werd op een natuurlijke wijze niet meer
zo activistisch, hij benoemde in zijn nummers niet alleen steeds de
moeilijkheden daaromtrent, maar zong er ook op een romantische, lieve manier
over, al bleef hij altijd maatschappijkritisch in zijn nummers. Alleen de EO
zou Robert en zijn werk blijven boycotten door de andere omroepen werd hij in
de loop der jaren als salonfähig beschouwd.
En nu kijken we er niet meer zo van
op als er over homoseksuele liefde wordt gezongen, al is het alleen maar dat
zangers, zangeressen en anderen die in de publieke belangstelling staan veel
eerder geneigd zijn om voor hun geaardheid uit te komen, maar vergis je niet, dat
is echt nog niet zo lang zo, en het is zeker ook nu nog niet overal
geaccepteerd. In de entertainmentwereld, maar ook zeker ook in de sportwereld
is het steevast groot nieuws als er een iemand uit de kast komt, met name in de
sportwereld heerst er nog een enorm taboe op, maar het schild begint gelukkig
daar ook te wijken. Gelukkig ja, omdat ik vind dat iedereen zichzelf moet
kunnen zijn.
We zijn het allemaal vergeten en
kunnen ons het nu niet meer voorstellen, maar toen Gerard Joling in 1985 na de
Soundmixshow zijn carrière ging opstarten ontkende hij categorisch geruchten
over eventueel vermeende homoseksualiteit. “Als dat zo was zou ik het zeggen,
maar het is niet zo” is in menig interview uit zijn mond opgetekend.
In de jaren 90 werd nog heel
hysterisch gedaan over Eloy de Jong, lid van de boyband Caught In The Act, die
met name in Duitsland gigantisch bekend was. Hij woonde die tijd samen met
Carlo Boszhard met wie hij een relatie had en toen in een Duits popblad de
jongens in huiselijke sfeer werden gefotografeerd, merkte een scherpzinnige
lezer op dat Eloy in dezelfde setting op de foto was gezet als Carlo eerder in
een Nederlands blad. Dit was nog voor de tijd van social media, maar het
ontketende genoeg deining dat het management meteen in de stress en de rode
vlekken schoot. De relatie werd in alle toonaarden ontkent, Eloy was geen homo,
het idee! Het was omdat hij nog geen eigen huis had dat die foto’s bij Carlo
thuis waren genomen en nog meer van dat soort lulkoek werd als reden opgegeven,
bang als men was om de tienermeisjes als fans te verliezen. Eerlijkheid gebiedt
te zeggen dat de andere jongens uit de band die een vriendin hadden dat ook
niet mochten zeggen. Ze dienden voor de idolate met pluche beestjes gooiende
meisjes als vrijgezelle jongens gezien te worden bij wie ze wellicht wel een
kansje zouden kunnen maken. Maar Eloy moest daarnaast zijn hele zijn ontkennen.
Liefde in de lichte muziek is lange
tijd uitsluitend gericht geweest op heteroseksualiteit, maar gaandeweg zijn er,
niet alleen in het Nederlands maar in diverse andere talen, liedjes gekomen
waarin homoseksuele liefde ook wordt bezongen als iets moois waar je heel blij
en gelukkig van kunt worden, en niet alleen de moeilijke kanten ervan. Maar
toch, de musical waarin Willem Nijholt volgens Annie M.G. Schmidt pionierswerk
deed is dit jaar precies veertig jaar geleden in première gegaan, het speelde
in een tijd veertig jaar dáárvoor, en hij zong hoopvol of er in de jaren 70
misschien liedjes zouden zijn over Romeo en Julius. En die zijn er gekomen. Maar
helaas lijkt het er nu veertig jaar later op dat mondiaal gezien, ook in
Nederland, de acceptatie van LHBTers afneemt. Het kan toch niet zo zijn dat wij
vanwege
om wie wij zijn teruggaan naar een
tijd waarin we moeten zeggen ‘Sorry dat ik besta?’
Na het voorlezen van deze column heb ik vanzelfsprekend voor het liedje van Willem Nijholt gekozen:
Gisteren met Rick, Chris en Harry afgereisd naar Den Haag voor eerst een klein diner bij Room op het Anna Paulownaplein, waar we helaas niet buiten konden zitten vanwege dat het toch wel wat frisjes was. Maar ons werkelijke doel was het Zeeheldentheater waar de geslaagde studenten Tim van Scheijen en Claire Klinkert hun afstudeervoorstelling voor het eerst gingen spelen voor publiek na enkele weken eerder geslaagd te zijn na deze voorstelling voor de examencommissie te hebben gespeeld.
Tim en Claire hadden we al gezien in een korte voorstelling in december 2015 toen zij nog derdejaars waren. En dat smaakte naar meer. Tim was mij opgevallen en ik had tegen mijn toen nog collega Hans gezegd, die er met zijn vrouw werkt, dat als de examenvoorstellingen er waren we die graag wilden bijwonen, dat was dus gisteren.
Tim beet het spits af met zijn voorstelling "Rollend Door De Goot", de titel was ontleend aan het slotlied wat hij zong "Ik Ben Nou Nog Springlevend" van Frans Halsema. Tim nam ons mee in zijn voorstelling met verschillende verhaallijnen die steeds weer terugkwamen en soms door elkaar liepen. Hij is heel sterk in het vertellen, hij doet dat heel beeldend, zoals het levensverhaal van de Franse dichter Arthur Rimbaud, je hangt aan zijn lippen. Bij de door elkaar lopende verhaallijnen moet je als kijker/luisteraar heel goed opletten, het zou iets scherper aangezet kunnen worden. Heel leuk was zijn (eigen?) liedje over Willemijn van de radio op wie hij stiekem verliefd is. Het was de eerste keer dat hij deze voorstelling voor publiek speelde, dus er kan hier een daar nog iets verbeterd worden (Gerard Joling praat bijvoorbeeld niet met een Brabants accent), maar ik kan me voorstellen dat de examencommissie hem heeft laten slagen, alle ingrediënten zijn aanwezig om verder uit te gaan bouwen.
Na de pauze was Claire aan de beurt, het decor was omgetoverd met een aantal klokken, "De Tijd Van Je Leven" was de titel, dus we wisten meteen waarom. Claire kwam op met muziek als een robot en met een liedje. Daarna betrok ze meteen het publiek bij haar voorstelling die over de zaken van alledag gingen in het algemeen en in haar leven in het bijzonder. Relaties, op tijd komen of juist niet, haar studententijd, haar stiefmoederschap, midlife crisis, haar vriend, haar ouders alles werd op zeer vindingrijke, soms confronterende, humoristische en onderhoudende manier gebracht met een aantal liedjes. Op de juiste momenten leuke geluidseffecten, niet teveel maar precies goed. Ook zij speelde deze voorstelling na haar examen voor het eerst voor publiek. Volgens mijn bescheiden mening zit deze heel goed in elkaar. Kleine teksttip: 'Van achter lyceum van voren museum' noem je zo'n dame die je tegenkomt op de fiets, die verder heel beeldend en herkenbaar werd omschreven. Ook Claire heeft alles in zich om verder te gaan op de ingeslagen weg. Zij is in mijn ogen al een heel stuk gegroeid sinds december 2015.
Het was ontzettend leuk om deze voorstellingen te hebben kunnen zien, vooral ook omdat ze heel verschillend waren van aanpak en opzet. Het was een leuke avond en ik wens Tim en Claire heel veel succes, ze hebben hun diploma beiden zeer zeker verdiend.
Alle (reis)spiegeltjes die ik heb gehad zijn allemaal op een zeker moment gebroken, doordat ze zijn gevallen of hebben tijdens de reis in het valies klem gezeten. Als iedere gebroken spiegel zeven jaar ongeluk zou betekenen, zal tot het jaar 2053 rampspoed mij overkomen. Ik dacht dit enige jaren geleden het hoofd geboden te hebben toen ik een (reis)spiegeltje vond met een leren (of wat daar voor doorgaat) mapje eromheen. Goed beschermd kan tegen een stootje, dacht ik, dat breekt niet zomaar!
Enkele weken geleden brak ie in stukken toen ie uit mijn handen viel, weer zeven jaar ongeluk op de teller erbij, en ik had geen spiegeltje meer. Geen nood, de scherven eruit gehaald en ik ging op pad om een nieuw spiegeltje te kopen voor in het mapje, omdat ik er wel heel erg lang mee heb gedaan eer ie kapot ging. Maar nergens kan ik een doodgewoon los spiegeltje kopen van 12 bij 16 centimeter!
Inmiddels ben ik bewust van de kracht en macht van social media, dus wie weet waar ik een los spiegeltje kan kopen van 12 bij 16 cm? Ik hoor het graag.
Omdat ik de laatste tijd wat andere zaken aan mijn hoofd had, heb ik me niet zo heel erg druk gemaakt over het moeizaam vormen van een regering in een op zich niet zo heel belangrijk klein land. Dat ik zelf, naar volle tevredenheid, in dat land woon doet daar niets aan af. De hele operette gaf mij zo nu en dan wel wat verstrooiing vanwege de beschamende en soms ronduit lachwekkende manier waarop e.e.a. in zijn werk ging en nog steeds gaat. Het hele gedoe heeft meerdere raakvlakken met het programma "Het Geheime Leven Van Vierjarigen", waarin met een verborgen camera wordt gekeken hoe kinderen van 4 jaar met elkaar omgaan en hoe zij probleempjes met elkaar oplossen.
Allereerst was er de structureel verongelijkte en altijd boze Geertje, waar de anderen niet mee wilden spelen. Markje was de laatste die dat ook verkondigde. Je kunt heel veel van Markje zeggen, maar slim is ie wel. In den beginne sloot hij niemand uit, maar hij zag ook wel in dat het maatschappelijk gewenst was om tóch niet met Geertje te willen, dat is in zijn gezicht ontploft want had ie dat niet gedaan hadden zij samen kunnen gaan proberen om een regering te vormen, conform de wil van het volk. Maar met Markje wilde ook niet iedereen, Emile'tje riep van te voren naast Geertje ook niet met Markje te willen. Alexandertje wil helemaal niets met Gertje-Jan. Het is wel duidelijk dat de Democratie in Nederland niet de wil van het volk is, maar wat de partijleiders zelf willen.
Uiteindelijk kwamen VVD, CDA en D66 naar voren als de partijen die een regering zouden moeten gaan vormen, maar daar moest een andere partij bij om ze aan een meerderheid te helpen. Dat de D van democratie die deze drie in hun partijnaam hebben staan al niet zo serieus werd genomen bleek al uit het 'met jou wel-met jou niet'- gezeik. Iemand heeft ze de naam 'het motorblok' gegeven, dat moet iemand zijn geweest met een enorm gevoel voor humor, zou dit motorblok in je auto zitten was ie al lang en breed op de schroothoop terecht gekomen. GroenLinks schoof aan, omdat die partij een grote winst had geboekt was dat ook de meest logische keuze. Sybrandje riep van te voren al dat de ideeën van Jessetje in zijn ogen belachelijk waren. Sybrandje is een beetje eng, zo iemand die als er oorlog komt je meteen vast moet zetten want hij heult zo met de vijand. Nu naast de VVD wil ie rechtser zijn dan hen. Er gaan geruchten dat Brigitte Kaandorp haar succesnummer "Als Ik Het Maar Niet Met Andries Knevel Hoef Te Doen" wil gaan aanpassen met de naam van Sybrandje, maar dit geheel terzijde.
Juf Edith moest met de vier mannetjes om de tafel om ze naar elkaar te laten luisteren en elkaar wat te gunnen, niet alles voor zichzelf houden, etc, kortom dat wat op de kleuterschool al wordt geleerd. Dat ging niet goed. Jessetje zag dat het geen zin had, Gertje-Jan kwam, maar zoals gezegd, dat wilde Alexandertje niet. Juf Edith kon niets meer met hen aanvangen. Bovenmeester Herman kwam en haalde Jessetje weer terug, maar zelfs onder de strenge blikken van de bovenmeester lukte het niet en Jessetje is er weer mee gestopt. Jessetje heeft namelijk iets wat Markje, Sybrandje en Alexandertje al lang niet meer hebben, namelijk een ruggengraat en hij hecht waarde aan zijn verkiezingsbeloftes en heeft daarnaast oog voor menselijkheid in het algemeen en vluchtelingen voor oorlogsgeweld in het bijzonder. Markje, Sybrandje en Alexandertje buitelen over elkaar heen om hun oprechte verbazing daaromtrent te ventileren, zij zitten al zolang in het métier, dat zo'n futiliteit als het je houden aan verkiezingsbeloftes en daadwerkelijk menselijkheid tonen in de breedste zin van het woord in je beleid als iets wat volslagen niet ter zake doende voor hen is (geworden).
Bovenmeester Herman gaat verzinnen wat nu met deze onwillige kereltjes. Ik zeg nieuwe verkiezingen, elke combinatie die er nu wordt verzonnen houdt echt geen vier jaar stand. Ik zal dan deze keer niet op Mariannetje gaan stemmen maar op Jessetje, vanaf nu Jesse, de in deze enige volwassene die staat voor zijn idealen, karakter en medemenselijkheid toont. Die heel graag wil regeren maar niet tegen elke prijs, ook iets waar 'het motorblok,' dronken van macht als ze zijn geworden in de loop der jaren, niets van begrijpt. Ze zijn net zo verknocht aan het pluche als vierjarigen aan hun pluche knuffeldier.
10.700 Nederlanders zijn jarig op 29 februari.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Er is een walvis die bekend staat als ''s wereld's eenzaamste walvis'. De frequentie
van het geluid dat hij maakt om andere walvissen te roepen is onmogelijk door
andere walvissen te horen, en daardoor krijgt hij ook geen respons.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De 15e President van de Verenigde Staten, James Buchanan was zeer tegen
slavernij, maar hij was van mening dat het houden van slaven werd beschermd door
de grondwet. Om die reden kocht hij voortdurend slaven met zijn eigen geld om
ze vervolgens vrij te laten.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Elk jaar groeien er wereldwijd miljoenen bomen omdat eekhoorntjes
vergeten waar ze hun nootjes hebben begraven.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Studenten aan Christ's Hospital School in Engeland dragen nog steeds hetzelfde
uniform als in 1556.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Zoete drop bevat meer zout dan zoute drop.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Het is gebruikelijk voor de bewoners van Churchill, Manitoba in Canada om hun
autoportieren niet op slot te doen als ze de auto verlaten. Dit doen ze voor het
geval mensen moeten schuilen voor een ijsbeer.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
In Nederland is één op de twee volwassenen te dik.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Antarctica is het enige continent waar geen spinnen voorkomen.
Het duo Intaferon bestond uit Simon Fellowes en Simon Gillham, en heeft slechts één jaar bestaan waarin ze drie singles opnamen. Toen dit "Steamhammer Sam" uitkwam vond ik het meteen een geweldig nummer, mede vanwege de videoclip met de bekende Britse acteur Jack Watson in de rol van de betreurde Sam. Het singletje kwam uit op het hoogtepunt van de problemen in de staalindustrie in Engeland.
Simon Fellowes heeft na Interferon nog twee albums gemaakt onder de naam Simon F, en is sinds 2013 auteur en heeft drie romans gepubliceerd. Simon Gillham heeft een BA en MA in filosofie behaald en een PhD over Nietzsche, en is nu een philosophy lecturer. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan en in 2015 heeft hij een band gevormd, Used To, waarvan een aantal singles zijn uitgebracht.
Het voordeel van de kieskeurige kringloopwinkels die eerst de dingen aanwijzen die ze zeker niet mee gaan nemen, is dat je nog eens na kunt denken over het door hen niet gewenste wat is blijven staan. Want ja, ook kringloopwinkel 2, die telefonisch de keiharde belofte deed álles mee te zullen nemen, deed overkomen dat het een gunst was dat ze überhaupt spullen meenamen en lieten dus ook weer dingen staan. Maar dat is vanaf nu water onder de brug. De rest wordt volgende week opgehaald door het grof vuil, en ik heb na de schemerlamp vorige week nóg een item uit de inboedel uiteindelijk mee naar huis genomen: het enigszins gehavende beeld van de Heilige Theresia.
Mijn opa had vroeger een besteldienst, dat is een soort verhuisbedrijf, maar wat kleinschaliger, het was een eenmansbedrijfje en hij deed alles op de bakfiets. Tot over de 80 fietste hij op zijn bakfiets door Den Haag. Hij was een lokale bekendheid omdat hij kriskras overal doorheen fietste en zich niet zo bezighield met triviale zaken als verkeersregels. Met het drukker wordende verkeer werd dat natuurlijk gevaarlijker, en zo hadden mijn vader en zijn broer hem gezegd dat het beter was als hij zich niet meer op de bakfiets door het Haagse stadsverkeer zou begeven. Lang verhaal kort, zij hebben de fiets uit elkaar moeten halen want regelmatig kwamen er berichten van bekenden die vanuit het openbaar vervoer opa zonder op of om kijken zagen manoeuvreren op het drukke Rijswijkse plein.
Het verhaal gaat dat hij in zijn jonge jaren, toen hij eens een wat moeilijkere tijd had met zijn besteldienst, in de regen bij het afval op straat het beeld zag staan van de Heilige Theresia. "Ach meid, sta je hier nou zomaar in de regen" dacht ie bij zichzelf, hij heeft het beeld opgepakt en meegenomen naar huis. Sinds die tijd is het hem met zijn bedrijfje steeds voor de wind gegaan. Dit verhaal speelde de laatste dagen door mijn hoofd, zou het door mijn opa geredde beeld dan uiteindelijk tóch met het afval meegaan? Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen, en waar mijn opa het beeld decennia geleden heeft gered van de ondergang, heb ik het nu ook gedaan en heeft de Heilige Theresia een plaatsje op mijn lanai, net achter Boeddha.
De Heilige Theresia (Theresia van Ávila) was een mystica en leefde van 1515 tot 1582. In 1614 is ze zalig verklaard en in 1622 heilig. In 1970 werd ze als eerste vrouwelijke heilige uitgeroepen tot kerkleraar.
Ten tweede male is de Heilige Theresia gered.
Mijn opa eind jaren 20, begin jaren 30 met zijn bakfiets, met daarin mijn vader.
Sinds twee weken bezoek ik verborgen dorpen in Groot Brittannië. Iedere werkdag van 19.00 tot 20.00 uur op Nederland 1, of hoe het het nu ook maar weer...NPO 1. Aankomende week nog drie keer, dan houdt het op. In de leader wordt steeds verteld dat er zo'n 10.000 dorpen en dorpjes zijn in Groot Brittannië, dus lang niet alles is te zien geweest. Maar wat een heerlijk programma, en wat is het er mooi met al die lokale gebruiken en wetenswaardigheden in de dorpen waar de tijd lijkt te hebben stil gestaan.
Wat een grote pre van het programma, "Hidden Villages" is, is dat het wordt gepresenteerd door Penelope Keith, de nu 77 jarige actrice die in haar thuisland een zeer grote bekendheid geniet, en die ik eigenlijk enkel ken van de geweldige tv serie die heeft gelopen van 1979 t/m 1981, "To The Manor Born", waarin ze een soort Hyacinth Bucket avant la lettre speelde. En Penelope is wat je noemt een tijdloze vrouw, ze ziet er nog exact zo uit als toen ze in die serie speelde, en niet omdat ze allerlei cosmetische ingrepen heeft laten doen, maar omdat het gewoon een heel authentiek mens is. Ze ís ook zo heerlijk Brits-chique met haar prachtig uitgesproken 'queen's english', en de stiff upper lip humor, en de geweldige manier waarop ze met allerlei mensen praat die ze in de dorpen tegen komt. Het was iedere avond net of ik naast haar liep door de prachtige landschappen en pittoreske dorpjes. Nog maar drie avonden kan ik met haar op stap.
Vandaag sta ik mijn dagelijkse blog af aan juf Arita Dekker. Ze was op schoolreisje met haar klas naar Wildlands. Ik weet nog dat toen ik op de lagere school zat het schoolreisje één van de hoogtepunten van het schooljaar was, waar je je wekenlang op verheugde. Ik denk dat dat voor de kinderen van nu niet anders zal zijn. Dit is wat juf Arita en haar leerlingen, één in het bijzonder, meemaakten, en ze heeft besloten het in een open brief met ons te delen. Ik hoop dat ze het goed vindt dat ik het op deze manier deel, omdat ik het een heel belangrijk verhaal vind.
"Hallo oudere mevrouw met zwart jasje en kort blond haar vanmiddag in Wildlands Emmen, op de route naar de safari-bus, mag ik even uw aandacht?
Eén van mijn leerlingen, 9 jaar oud, liep vrolijk langs u en toen maakte u opmerkingen over haar uiterlijk. Ze was te dik, had een buikje, snoepte te veel...
Het gevolg: een huilend meisje en 17 geschokte klasgenoten. Haar schoolreisje was verpest, zei ze.
Weet u, mevrouw, het schoolreisje moet ons UITJE VAN HET JAAR zijn. Uw giftige woorden hebben dit kind, deze klas, deze juf geraakt. U weet niet hoe goed dit kind complimenten kan maken. Hoe mooi haar houding is dank zij ballet. Hoe mooi ze soms haar gedachten kan verwoorden. Een jaar lang ben ik bezig kinderen te vertellen dat ze mogen zijn zoals ze zijn. Een jaar lang doe ik van alles om het zelfvertrouwen, het zelfbeeld van kinderen te versterken. En dan loopt u langs...
Wat jammer dat u niet weet hoe pijnlijk lelijke woorden kunnen zijn. Vooral voor een kind. U hebt vast een erg laag zelfbeeld, u bent vast erg onzeker, misschien bent u vroeger veel uitgescholden, gekleineerd. Ik wel. Ik weet hoe zeer dit doet. Ik ben niet blij met u. Ik hoop dat u hulp gaat zoeken.
Dat meisje zal niet snel vergeten wat u tegen haar zei. Ik ook niet. Ik zal de komende weken veel complimenten geven aan dit kind en aan haar klasgenoten. Als u dat ook doet in uw omgeving zult u ontdekken dat het ook u een fijn gevoel geeft. Ik geef u de opdracht elke dag iets aardigs te zeggen tegen een ander. Daar wordt u beter van. En de wereld ook.
Ik wens u veel liefde, veel mooie woorden, veel wijsheid."
We kunnen uit dit voorval allemaal onze les leren, ook ik, want wie geheel zonder vooringenomenheid is werpe de eerste steen. De leerlingen van juf Arita mogen zich gelukkig prijzen met zo'n mooi mens als juf.
Simultaan met het uitzoeken en opruimen van de spullen van mijn moeder, is er bij mijzelf ook het één en ander gaande. Op handen is de renovatie van de bergingen, volgens de laatste berichten ergens in augustus, maar daarvoor was er vanaf gisteravond 19.00 uur tot vandaag 14.30 al een opruimdag in het leven geroepen om alles wat je niet meer gebruikt uit de bergingen te halen en op de daarvoor aangewezen plek als grof vuil aan de gemeente aan te bieden, die komen vandaag na 14.30 alles ophalen.
De aangewezen plek was voor mijn appartementengebouw, waar zich, fijn dichtbij, ook mijn berging bevindt. 19.00 uur dus, maar reeds om 18.30 was er al een familie driftig bezig de met afzetlint afgezette locatie te vullen. Wat zijn dat voor mensen, die dat nét even eerder doen dan afgesproken? Nodeloos te zeggen dat zij de meeste rommel hadden weg te doen. Tegen de tijd dat ik me er naartoe begaf, na het journaal om 20.30, was het een drukte van belang. Buren liepen af en aan met uiteenlopende spullen, en het curieuze was dat andere buren zojuist weggegooide spullen van anderen er weer van af pakten en meenamen. De ruimte binnen het afzetlint was al aardig vol. Ik had twee kasten weg te doen die toen ik hier kwam wonen 17 jaar geleden in de berging stonden, en wat resten vloerbedekking en laminaat, die je als het net is gelegd bewaard, maar waar je nooit meer wat mee doet. Ik vond ook nog een fietswiel in de berging. Geen idee hoe en waarom.
Er heerst meteen saamhorigheid, want een buurman bood direct aan mij te helpen met het sjouwen van de kasten uit de berging naar de grofvuil hoop. Wat verzamelen mensen veel troep zo in de loop der jaren, tot buiten de gereserveerde plek staat alles hoog opgetast.
