Groen

Toen ik hier 18 jaar geleden kwam wonen was het erg groen. Niet alleen in het miniparkje waar ik vanuit de keuken op kijk en de vijver waarlangs een fietspad door het struweel gaat, wat vanuit de woonkamer te zien is, maar ook bij de entree van het gebouw aan de straatkant. De straat waar ik woon is geen doorgaande weg, waar je met de auto inkomt, moet je er ook weer uit. Toen ik de woning betrok stonden er tientallen bomen en waren er prachtige bosschages gesitueerd. Dat is in de loop der jaren, om onduidelijke redenen, sterk verminderd. Nu is er een duidelijke scheiding wie voor welk groen waar verantwoordelijk is.

Althans voor leken is het niet zo duidelijk, maar het zijn de woningbouw en de gemeente die een soort verdeling hebben gemaakt, en dat luistert zeer nauw. Toen er jaren geleden door een storm een enorme tak van een treurwilg was afgebroken en in de vijver was gevallen en daar de nestende vogels in de weg lag, heb ik de gemeente gebeld om het mede te delen. De eerste vraag was niet: "Wat erg, zijn er geen ongelukken gebeurd?", maar "En waar staat die boom dan?" Op mijn antwoord 'aan de vijver', kwam de wedervraag: "Aan welke kánt van de vijver?" Kortom ik moest zéér gedetailleerd aangeven waar de boom precies stond, want God verhoedde dat ze in actie zouden komen als de boom onder de verantwoording van de woningbouw viel en niet die van hen.

Ik wist dat alles aan de straatkant onder de gemeente valt, maar sinds dit weekend weet ik, na 18 jaar hier wonen, dat alles wat daar met groenvoorziening te maken heeft de verantwoordelijkheid van de woningbouw is. Er lag namelijk een brief in de bus. Ik wist dat het eraan zat te komen, en na enig uitstel gaat het dan toch een aanvang nemen, de riolering in de straat zal worden vervangen, en de grond en het straatwerk zal worden opgehoogd. Dat doet de gemeente natuurlijk, Maar het groen niet en in de brief werd gemeld daar waar ik al bang voor was: de woningbouw zal opdracht gegeven aan een firma om 'al het noodzakelijke groen te verwijderen', zodat de werkzaamheden kunnen worden uitgevoerd.

Een hele opsomming wordt in de brief gemeld; 'bomen, hagen en begroeiing die in en nabij de omgeving staan waar opgehoogd wordt en bomen die ziek zijn of dicht aan het einde van de levensduur zitten'. Vanaf 14 mei wordt er begonnen en het zal twee weken duren, daarna gaat de gemeente met de rioleringswerkzaamheden starten.

Maar er is hoop want zo staat er te lezen; 'Nadat de gemeente klaar is met hun werk, zal er een nieuw groenplan komen. Tot die tijd zal het minder groen zijn in de straat'. Er is een mogelijkheid om je als bewoner aan te melden bij Klankbord Groen, om met elkaar te bekijken wat, binnen de budgetten, mogelijk is. Ik heb me daar vanzelfsprekend voor opgegeven.

Voor hen die de begrijpend kunnen lezen staat er in de brief, al dan niet tussen de regels door, belangrijke informatie. Allereerst zijn we nog nooit geïnformeerd over groen wat werd weggehaald, dan waren bomen en struiken gewoon ineens weg, het feit dat het nu wel gebeurd geeft aan dat er naar alle waarschijnlijkheid geen grassprietje blijft staan. 'Minder groen in de straat' zal het grootste understatement zijn sinds dat Noach zei: "Ik geloof dat het een beetje gaat regenen", dit zal de kaalslag worden die alle andere kaalslagen hiervoor in het niet doet verdwijnen. 'Nabij de omgeving van waar wordt opgehoogd' is een rekbaar, ondefinieerbaar begrip, de hele straat wordt namelijk opgehoogd. Bomen worden verwijderd die 'in de weg staan' en en passant worden de zieke en oude bomen ook meteen meegenomen, lees: er blijft geen boom staan. En dan 'binnen de budgetten' geeft aan dat het nieuwe groenplan eigenlijk niets mag kosten. De bewoners mogen zich dus aanmelden om mee te denken, maar er wordt gekeken of er 'mogelijkheden zijn om bewonerswensen mee te nemen in het nieuwe groenplan'. Dat klinkt een beetje als het raadgevend referendum, we horen het u zeggen, maar we doen toch wat we zelf willen.

Maar goed, ik heb dus aangegeven dat ik wil meedenken, ik moest dat doen, omdat ik er voor mezelf alles aan gedaan wil hebben om te proberen de omgeving zo groen mogelijk te houden.

Week 17 2018: Wat een week!

In Eindhoven is een jongen van 15 aangehouden die ervan wordt verdacht vier gewapende overvallen te hebben gepleegd. 15 (vijftien) jaar. Op die leeftijd ravotte ik nog buiten en klom in bomen. Oké dat heb ik nooit gedaan, omdat ik daar anatomisch niet voor ben uitgerust, maar ik bedoel het bij wijze van spreken, dat begreep u al.

Ze zien er op de beelden uit als types die op hoge toon eisen dat iedereen die zich in Nederland vestigt, zich onmiddellijk aan de hier geldende normen, waarden en regels houden. Zelf hebben de vijf Nederlanders in Praag een ober zo ernstig mishandeld dat hij bewusteloos is geraakt en in ernstige toestand naar het ziekenhuis moest worden gebracht alwaar hij aan zijn hoofd is geopereerd. De reden was dat ze niet aan een al gereserveerde tafel konden zitten en hun meegebrachte consumpties niet in het restaurant mochten nuttigen. Drie van hen zijn veroordeeld tot voorwaardelijke celstraffen en zijn uitgewezen en twee zitten er nog vast en riskeren 10 jaar cel.

Een olieverfpaneeltje wat op 27 december 1960 werd gestolen uit het Rotterdamse museum Boijmans van Beuningen is geheel onverwacht teruggevonden. Het kwam boven water in een catalogus voor een veiling in Duitsland. De verkoper had geen idee en had het paneeltje via een erfenis gekregen, en heeft het meteen aan het museum in Rotterdam teruggegeven na ruim 57 jaar.

Vrienden van mij maakten mee dat de politie voor de deur stond met de mededeling dat zij zonder te betalen waren weggereden na het tanken. Het zijn vrienden van mij, dus die doen dat niet. Bij nadere inspectie bleek het nummerbord van hun auto verdwenen. Van de voorkant en omdat de auto zowel thuis als op het werk met de neus naar het gebouw wordt geparkeerd was het niet opgevallen. Het heeft een hele dag geduurd om alles te regelen. Het is in deze tijd dus noodzakelijk om voor je je auto instapt even te checken of je nummerplaten er nog wel op zitten.

Na al die berichten over leugenachtige politici is het fijn om eens over échte menselijkheid te kunnen berichten. Wijkagenten in de wijk Granerbrug in Enschede waren zo geraakt door een inbraak waarbij de tv van het zwaar gehandicapte meisje Quinty was gestolen, omdat het enige wat ze kan als ze thuis is tv kijken is, dat ze de helft voor een nieuwe tv uit eigen zak betaalden, de andere helft werd door Electro World Kortman betaald, waar ze het toestel kochten.

Ik had het nooit meer verwacht. Ze waren er altijd zo stellig in. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan, en zo hebben Agnetha, Björn, Benny en Anni-Frid, die tot 1982 tien jaar lang als ABBA furore hebben gemaakt besloten om de studio in te gaan en weer met elkaar muziek op te nemen. Ze hadden weer regelmatig contact door een project waaraan ze bezig zijn toen ze alle vier vonden dat het leuk zou zijn om met elkaar de studio in te gaan na ruim 35 jaar. 'Het leek alsof de tijd heeft stilgestaan en we alleen op een korte vakantie zijn geweest. Het voelt goed'. Er zijn twee nummers opgenomen die op 11 december hun première zullen hebben, precies 36 jaar na ABBA's laatste tv optreden op 11 december 1982.

Van een ander kaliber maar net zo opzienbarend is de ontmoeting tussen Moon Jae-in en Kim Jong-un de leiders van Zuid- en Noord Korea. Wat het precies in zal gaan houden voor de toekomst is nog niet veel over te zeggen. Het is een eerste stap, en ieder detail werd onder een vergrootglas gelegd, ook wat er werd geserveerd tijdens de lunch en wat dat allemaal voor symboliek in zich zou herbergen. Een Zwitsers aardappelgerecht zou verwijzen naar Kim's jeugd op een kostschool in Zwitserland bijvoorbeeld. Het is in ieder geval een mooie generale repetitie voor de op handen zijnde ontmoeting tussen Kim Jong-un en Donald Trump.

Kim Jung-un en Moon Jae-in.

Het teruggevonden olieverf paneeltje 'De geboorte van Maria'.

Quinty bij haar nieuwe tv toestel. 

Koningsdag

"Lijkt het je leuk af te spreken op Koningsdag?" appte Rick me van de week. Dat leek me zeker leuk, het is altijd gezellig om met hem en zijn man Chris af te spreken, en ik vind het nog steeds ongelooflijk fijn dat zij zo'n anderhalf jaar geleden zijn verhuisd naar slecht een metroritje van mijn adres vandaan. Een traditionele oranje tompouce werd mij al in het vooruitzicht gesteld. Rond koffietijd melde ik me en we hebben onder het genot van koffie en de heerlijke tompouce naar de beelden van de koninklijke familie gekeken onderwijl fijn bijkletsend. Nadien zijn we richting de stad gelopen en hoewel er regen was voorspeld is het de hele middag droog gebleven.

Op weg naar de stad kwamen we op de Nieuwe Binnenweg, aan de kant waar ik nooit kom, en daar ontdekten we een winkel voor oud servies genaamd 'Het Derde Servies'. Ik keek door het raam en zag dat er ook onderdelen stonden van het pastel servies uit de jaren 50 van Petrus Regout uit Limburg. Ik heb er ontbijtbordjes en diepe borden van. Van de diepe borden moet ik er nog één hebben met een roze rand en één met een lichtgele rand. Bovendien zou ik in alle 6 de kleuren nog graag de dinerborden hebben (roze, lichtgeel, oker, grijs, blauw en groen). De dame die de winkel uitbaat, vertelde dat ze regelmatig wat binnen krijgt, maar dat de dinerborden heel moeilijk te vinden zijn, en als ze ze heeft ze heel snel zijn verkocht. Ze gaf me een kaartje mee met haar webadres waar ze alles wat binnenkomt op zet. Ik ga het zeker in de gaten houden, en ze heeft ongelooflijk veel meer leuke serviezen en glaswerk, het loont echt de moeite om er eens te gaan kijken als je in Rotterdam bent, neem maar eens een kijkje op de website.

Vervolgens zijn we verder gelopen en hebben van een heerlijke lunch genoten bij het Vlaams Broodhuys, waar we terwijl we op onze bestelling wachtten een ouderwetsch potje domino hebben gespeeld wat daar stond. Zoals ik al zei niks geen regen, het zonnetje kwam zelfs door, dus zijn we fijn verder gewandeld door de stad en uiteindelijk bij THOMS belandt voor een wijntje met een bitterballetje en omdat we er zo gezellig zaten besloten we na verloop van tijd ook om er te dineren.

Het was een heel geslaagde Koningsdag, heerlijk ontspannen met dierbare vrienden, wat wil een mens nog meer?

Mijn wens is om zo'n set compleet te hebben. Meer dan de helft heb ik al, nu nog 2 diepe borden (roze en lichtgeel)
en alle 6 de dinerborden. 

Nutteloze weetjes

De exclusieve rechten om de kleur 'Vantazwart' te mogen gebruiken liggen bij

beeldhouwer Anish Kapoor, het is verder niemand anders toegestaan er mee te 

werken. Als wraak heeft een andere kunstenaar het rozigste roze ontwikkeld

die iedereen mag gebruiken, behalve Anish.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Toen prinses Diana naar Disneyland ging, liet ze haar zonen Harry en William

net als iedereen gewoon in de rij staan.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Toen president Theodore Roosevelt een bezoek bracht aan Sharon Springs 

kwam er een 12 jarig meisje op hem af met de vraag of hij een das zou willen 

hebben. Om haar een plezier te doen zei hij dat ie dat wel wilde. Even later 

kwam het meisje inderdaad terug met een twee weken oude das. Theodore

noemde hem Josiah en hij werd één van de presidentiële huisdieren.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Kraaien zijn één van de slimste diersoorten op aarde. Ze hebben de inteligentie

van een 7 jarig kind. Ze gebruiken gereedschappen, hebben lange termijn

geheugen, kunnen gezichten herkennen en verwantschappen begrijpen.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Bill Wilson, de oprichter van 'Alcoholics Anonymous' wilde de laatste dagen

van zijn leven whiskey drinken.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Complete duisternis is niet zwart. We zien een specifieke kleur genaamd

'Eigengrau'. Het is een soort donkergrijs.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Termieten koninginnen hebben de langste levensduur van alle insecten

wereldwijd. Ze kunnen zo'n 50 jaar worden.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Van de iets meer dan 56.000 bewoners op Groenland, heeft 20% een 

zelfmoordpoging ondernomen.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

De rivaliteit tussen Adidas en Puma werd zo grimmig dat de Duitse stad

Herzogenaurach, waar beide bedrijven hun hoofdkantoren hadden, bekend 

werd als 'de stad van gebogen nekken', omdat iedereen voordat ze een gesprek 

met iemand aangingen eerst naar beneden keken van welke firma de schoenen

waren die ze aan hadden.

Prinses Diana, Prins Harry en Prins William.

Bill Wilson. 

Herinnert U zich deze nog? #122

DANA INTERNATIONAL

"DIVA"

1998

Aantal weken: 12

Hoogste positie: 11

Het is dit jaar alweer 20 jaar geleden dat het enorm opzien baarde dat Dana International voor Israël meedeed aan het Eurovisie Songfestival en zelfs, ondanks dat het niet helemaal zuiver gezongen was, het festival won. Al weken voor het festival was de geruchtenstroom op gang gekomen dat Dana als man was geboren en Yaron Cohen heette maar in 1993 een geslachtsoperatie had ondergaan en Sharon Cohen werd die onder de artiestennaam Dana International dancemuziek maakte. Daarmee genoot ze enorme populariteit in eigen land, maar ook in verschillende Arabische landen waar naar schatting vijf miljoen cassettebandjes van haar muziek illegaal werden verkocht. Ondanks, of misschien wel dankzij, de controverse rondom haar persoon in de media.

Al in 1995 doet ze in Israël mee aan de voorronde voor het Eurovisie Songfestival met het liedje "Layla Tov Eropa", waarmee ze op de tweede plaats eindigde. Volgens de orthodoxe joden was het onmogelijk dat zij, in hun ogen nog steeds een man, Israël zou kunnen vertegenwoordigen. Maar drie jaar later in 1998 was het dus wel zover. Het orthodoxe gedeelte van Israël schreeuwde weer moord en brand, maar Dana kwam zag en overwon. Het was het eerste songfestival waarbij het publiek via televoting hun stem uit kon brengen, en die waren onder de indruk van het hele circus wat Dana International uiteindelijk was. Bij haar opkomst klonk al een ovatie. 

Ze is na het songfestival, toen de hype langzaam voorbij was, platen uit blijven brengen met wisselend succes. In 2008 schreef ze de bijdrage van Israël, gezongen door Boaz Mauda, die daarmee een 9e plaats behaalde. In 2011 deed ze zelf weer mee aan het festival met "Ding Dong" maar strandde toen in de halve finale. Dana is nu 46 jaar en still going strong. 

Als kers op de taart het liedje waarmee Dana in 1995 tweede werd bij de Israëlische preselectie. Helaas in niet zo'n heel goede kwaliteit: 

Liegen mag van God

Vorig jaar mochten wij, het gepeupel van Nederland, een nieuwe regering kiezen. Verkiezingen: een feest van de democratie, de wil van het volk. Alleen dan moet het volk wel kiezen wat de leiders willen, en het volk had volgens hen niet goed gekozen, want als tweede partij kwam de PVV naar voren van die vermaledijde Geert Wilders. Het volk had het niet goed begrepen, geen nood, daarvoor zijn de leiders van het land om het in goede banen te leiden. Want democratie, jawel, maar dan moet het wel zo gaan zoals de bestuurders het willen, en zij wilden geen van allen met de PVV regeren, ook al had een aanzienlijk deel van de bevolking op die partij gestemd.

Vervolgens nam de grootste partij, de VVD, het voortouw en kwam er een kabinetsformatie die uiteindelijk 225 dagen heeft geduurd. De langste kabinetsformatie in de geschiedenis van Nederland, en wat kwam eruit? Rechts met de bijbel, een kabinet van VVD, CDA, D66 en CU. Ik begreep meteen dat het hilarische tijden zouden worden waarin verbazingwekkende voorstellen zouden worden gedaan en ondanks de twee gristelijke partijen er veel onwaarheden zouden worden verteld en er ronduit zou worden gelogen want de VVD nam met 33 zetels zitting in de Tweede Kamer. Geen partij die meer integriteitsproblemen heeft gekend en waardoor meer bewindslieden hun taak hebben moeten neerleggen dan bij de VVD.

En nu een half jaar nadat kabinet Rutte III is beëdigd zijn er al een aantal, laten we zeggen, bijzondere zaken aan het licht gekomen. Naast zeven VVD'ers in den lande die vanwege diverse ontoelaatbaarheden het veld hebben moeten ruimen, moest in februari de VVD minister van Buitenlandse Zaken Halbe Zijlstra opstappen omdat hij, jawel, had gelogen over een ontmoeting met Vladimir Poetin die nooit had plaatsgevonden. Vervolgens leek het een misselijkmakende 1 april grap, maar was het echt waar dat staatssecretaris Tamara van Ark van, godbetert, Sociale Zaken met een voorstel kwam om bedrijven toe te staan om mensen met een handicap onder het minimumloon te gaan betalen, waarbij de gehandicapten hun recht op pensioen verliezen, en ook nog eens minder aanspraak opbouwen voor een werkloosheidsuitkering en arbeidsongeschiktheidsuitkering. Het is volgens Tamara 'eenvoudiger', en 'goedkoper' voor de werkgevers. En precies dat geeft aan waar rechts met de bijbel met de VVD voorop voor staat; voor de bedrijven en zeker niet voor de mensen.

Dat kwam nog eens duidelijk naar voren toen er opeens over de afschaffing van dividendbelasting werd gesproken. Niemand had dat in z'n verkiezingsprogramma staan, maar plots was het plan er wel. Al op 15 november vorig jaar werd er herhaaldelijk gevraagd naar memo's over die afschaffing. En even zovele malen antwoordde Mark Rutte: "Nee die zijn er niet". Dit antwoord papegaaiden Alexander Pechtold, maar ook de gristelijke Gert-Jan Seegers en Sybrand Buma, het negende gebod vergetend, hem na. Iedereen met een beetje verstand begreep natuurlijk dat hier wederom werd gelogen. Vervolgens werd er ineens een soort 'dividenddementie' voorgewend en werd er gezegd dat er geen herinneringen aan dat soort memo's waren. Het had iets onbeholpen schattigs. Hoe snel vergeten we de zoekgeraakte bonnetjes een tijdje terug die ook twee bewindslieden hun baan kostten. Vanzelfsprekend ook VVD'ers. Maar plotseling bleken de memo's er wel te zijn, als bij toverslag. En Mark vindt het goed dat deze 'per hoge uitzondering' openbaar gemaakt worden. De schat. Iets zegt me dat het niet álle memo's zullen zijn, maar genoeg om de oppositie en het gepeupel tevreden te stellen. Maar dat schip is al gevaren. Het weldenkende gedeelte van de bevolking gelooft helemaal niets meer van wat Mark zegt. Nu na een half jaar Rutte III durf ik te zeggen dat hij die vier jaar niet vol gaat maken. Ik vermoed zomaar dat er nog voldoende lijken in de kast zitten.

Gert-Jan Seegers, Sybrand Buma, Mark Rutte en Alexander Pechtold.

Sanne Wallis De Vries Tamara van Ark. 

Toen was geluk ... #3

De boeken van Pinkeltje heb ik als beginnende lezer verslonden. In mijn tijd waren het die boeken met de gele omslag. Ondanks dat het een serie was, kon je de boeken in willekeurige volgorde lezen, omdat in ieder boek uitgelegd werd wie Pinkeltje was en wat hem zoal bezighield. Nadrukkelijk werd vermeld dat Pinkeltje, niet groter dan je pink, géén kabouter was, ook al heeft hij een witte baard en een puntmuts. Ik geloof zelfs dat hij er boos om werd als dat werd gesuggereerd. Hij woonde in den beginne in 'het grote huis' in een muizenholletje waar hij bevriend was met alle dieren, muizen, een kat, een hond e.d.. In het huis woonde ook de naamloze vader, moeder, een jongen en twee meisjes. Later in de reeks gaat hij ook op reis naar Pinkeltjesland en heeft hij een vrouwtje, Pinkelotje. Hij laat zich nooit aan de mensen zien, behalve aan 'mijnheer Dick Laan' aan wie hij zijn avonturen vertelde. Dick Laan (1894-1973) was de schrijver van de reeks.

Het eerste boek van Pinkeltje kwam al uit in 1939. Door de Tweede Wereldoorlog schreef Dick geen boeken meer. In 1948 verscheen een tweede druk van zijn eerste Pinkeltjesboek, en vanaf dat moment heeft Dick 29 boeken over Pinkeltje geschreven, waarvan de laatste vier na zijn dood zijn uitgekomen. De eerste zeven boeken spelen zich af in 'het grote huis' met wat uitstapjes naar Artis en Madurodam, maar omdat dat toch wat beperkingen gaf, reist hij in boek acht af naar Pinkeltjesland, waar andere personages worden geïntroduceerd zoals zijn vrouwtje Pinkelotje en Wolkewietje. 

Ik las de boeken zelf, maar ze waren eigenlijk bedoeld als voorleesboeken. Dick schreef zijn verhalen zo begrijpelijk mogelijk voor kinderen met veel verkleinwoorden en verzuchtingen. In de jaren zestig begon er kritiek te komen op de verhalen van Pinkeltje omdat het taalgebruik te simpel zou zijn, en de verhalen te voorspelbaar. En jawel, de feministen hadden problemen met de in hun ogen traditionele rol die Pinkelotje had in de boeken. Dick had dat nooit zo bedoeld en was ook zeer verbaasd. Ze krijgt, misschien mede door de ophef, wel een grotere rol en speelt in het verhaal 'Het Grote Avontuur Van Pinkelotje' uit 1967 zelfs een hoofdrol. Verder bleef hij zijn schrijfstijl gewoon trouw. 

Ik heb de boeken altijd met heel veel plezier gelezen. Later zijn er nog talloze herdrukken van de boeken van Dick Laan uitgebracht, al dan niet hertaald. En er zijn ook nieuwe verhalen van Pinkeltje verschenen, door diverse schrijvers. Maar voor mij zijn de échte Pinkeltjesboeken die met de gele omslag van (mijnheer) Dick Laan. 

Dick Laan

Debuut

Afgelopen zaterdag heb ik mijn debuut gemaakt als interviewer/presentator van het radioprogramma "Uit De Kast" van Radio Capelle waar ik al langere tijd de column mag verzorgen. Het was niet echt gepland, maar is vrij organisch gegaan. Redacteur Vanessa was aan de beurt om een onderwerp uit te werken, en onze eindredacteur had contact gehad met zangeres Astrid Nijgh, die graag naar de studio wilde komen voor een interview. Omdat ik een grote liefhebber ben van muziek in het algemeen en het zogenaamde 'betere Nederlandse lied' in het bijzonder, heb ik het bescheiden maar fantastische oeuvre van Astrid in mijn bezit. Ook weet ik wat van het hoe en waarom van haar repertoire, zodat Vanessa een paar weken geleden bij mij kwam om e.e.a. door te spreken.

Dat was een productieve middag waarin we eigenlijk het hele programma al hadden vormgegeven. Omdat Astrid een enorme bewonderaar is van Zarah Leander, een vedette uit de jaren dertig en veertig van de vorige eeuw, leek het ons leuk dat als startpunt te gebruiken, om middels leuke vragen over Astrid's leven en carrière te eindigen bij een album van Astrid waar ze vertalingen van nummers van Zarah op vertolkt. Een rond verhaal dus eigenlijk. Het kon de goedkeuring wegdragen van onze eindredacteur en onze presentator ging ermee aan de slag. Hem sprak ik de voorlaatste uitzending en vertelde hem op welke dingen hij moest letten bij het interview, omdat de uitgezochte muziek te maken had met de opbouw van de vragen e.d.. Hij stelde voor dat ik het samen met hem zou gaan doen, omdat het meer mijn metier is dan de zijne. Een goed en spannend plan.

Echter zorgde verplichtingen elders ervoor dat hij helemaal niet aanwezig kon zijn, zodat het de meest logische keus was dat Vanessa en ik samen het interview en de presentatie gingen doen. Afgelopen donderdag hebben we bij Vanessa in de tuin even de rolverdeling doorgenomen en het e.e.a. aangepast om zo goed mogelijk het programma met Astrid in te gaan.

Ik vond het leuk en tegelijkertijd ook spannend. Belangrijk was hierbij ook dat Astrid zich heel spontaan, gezellig en meewerkend opstelde. Een gedroomde gast voor een eerste interview. Het scheelt natuurlijk wel dat ze in haar leven al zoveel keer is geïnterviewd, en bovendien zelf jarenlang radio heeft gemaakt. Eenmaal bezig ging het vanzelf. Bewust hadden we ervoor gekozen om haar niet naar het verhaal achter haar grootste hit "Ik Doe Wat Ik Doe" te vragen, dat is al zo vaak verteld, maar meer naar haar andere activiteiten, w.o. haar werk als componist en tekstschrijver, haar vorig jaar uitgekomen boek en haar theaterwerk. In mijn column nam ik het verhaal over die grote hit voor mijn rekening. Astrid is een gezellige prater met humor, en ze gaf ons een compliment en vertelde dat ze het heel erg leuk had gevonden en zei tijdens het interview dat ze zichzelf op ging dringen en zeker nog vaker terug wilde komen.

Ik vond het een hele leuke ervaring om een interview te doen. Vanessa en ik voelen elkaar al heel goed aan, en met Astrid om te interviewen hadden we natuurlijk heel erg geboft, want toen er wat misging met het instarten van een nummer, pakte ze dat heel professioneel en relaxed op, en merkte je dat ze gewend was zich in een radiostudio te handhaven. Het smaakt, als de gelegenheid zich voordoet, zeker naar meer.

Zarah Leander.

Met Astrid en Vanessa na het leuke interview. 

Week 16 2018: Wat een week!

Eind vorige week was er plots tumult om zanger Dotan die middels nepprofielen op sociale media zijn eigen imago had opgepoetst. Ondanks zijn inspanningen daaromtrent had ik tot dit bericht nog nooit van hem gehoord. Nu wel, dus heeft het zijn effect bewezen. Hij ontkende in alle toonaarden, maar gaf maandag toch toe dat hij een 'trollenleger' had gebruikt. Nou ja, hij wilde aandacht, hij hééft nu aandacht.

In de deelstaat Victoria in Australië is er een epidemie van Buruli-ulcer die wetenschappers voor een raadsel stelt. Het is een vleesetende zweer, die alleen in Victoria voorkomt en nergens anders in Australië. Het komt er al langer voor, maar nu stijgen de aantallen schrikbarend. Men vermoedt dat de aandoening kan worden overgebracht door muggen of buidelratten.

VVD wil zwaardere straffen voor huisjesmelkers. Maar huisjesmelker en VVD Kamerlid Wybren van Haga, die zelf heeft toegegeven dat hij de regels heeft overtreden, heeft volgens de VVD integriteitscommissie helemaal niets fout gedaan. Dus hij kan aanblijven. Dat heeft natuurlijk niets te maken met de coalitie die maar 76 zetels heeft, toch? Gelukkig is er weer een andere VVD'er, Mitchell van der Koelen, kandidaat-raadslid in Almere, die de aandacht van de kwestie afleid, omdat hij uit de partij wordt gezet vanwege het feit dat hij meerdere vrouwen heeft gehackt om hun naaktfoto's te verkrijgen. Omdat al die VVD'ers die vanwege hun gebrek aan integriteit moeten opstappen niet meer is bij te houden is er een mooie site voor in het leven geroepen: Is er een VVD'er opgestapt? met een handige tijdlijn.

Na de alomtegenwoordige Nancy Reagan viel Barbara Bush mij veel minder op. Ze stelde zich naar de buitenwereld wat bescheidener op, hoewel ze in de familie bekend stond als ad rem. Ze was de vrouw van de 41e president van de Verenigde Staten en moeder van de 43e. 17 april is ze overleden op de leeftijd van 92 jaar.

Om afscheid te nemen van de middelbare school vieren studenten in Noorwegen de zogenaamde 'Russfeiring'. Tijdens Russfeiring worden ze vaak uitgedaagd of aangemoedigd om om hun kleren uit te doen of zelfs seks te hebben op rotondes. Elk jaar gebeuren er tientallen ongelukken. Daarom waarschuwen de autoriteiten met de mededeling: "We zeggen 'nee' tegen seks op rotondes".

In de ministeries van Binnenlandse Zaken en Justitie en Veiligheid zijn verschillende ruimtes en werkplekken afgezet met schotten, omdat de vloerconstructie onbetrouwbaar is. Volgens minister Ollongren kan er veilig in gewerkt blijven worden. Het zal best, maar zij heeft zitting in een kabinet die van de eerste leugen niet gebarsten is. Eerst werd het bestaan van memo's over de afschaffing van dividendbelasting ontkend, maar die blijken er, zoals iedereen natuurlijk al verwachtte, nu toch te zijn. Een vorm van dividenddementie lijkt me.

Noord Korea stopt per direct met kernproeven en rakettesten. Voordat u zich dansend op straat begeeft, Kim Jong-un zegt dat ie de proeven en testen stillegt, niet het hele programma. De sancties tegen zijn land gaan knellen, dus wil Kim zich van zijn goede kant laten zien. Ook de reden dat hij plots met Donald Trump wil gaan praten. Zijn land ligt op z'n gat. Niks meer niks minder.

Russfeiring

Australië

Barbara Bush

Astrid en ik

Deze column zal ik vandaag voorlezen in het programma 'Uit De Kast' van radio Capelle, dit is ook de link waar de uitzending later op terug te luisteren is. Ook zal de column gepubliceerd worden op de website van 'Roze Golf' van RTV Oost

Als ik in gezelschap de naam Astrid de Backer zou laten vallen zal er waarschijnlijk geen reactie van herkenning zijn. Maar drop ik de naam Astrid Nijgh, dan lichten ogen op en is de welhaast automatische reactie, ‘oh ja, ik doe wat ik doe’, de titel van de hit van Astrid uit 1973, welke zich sindsdien in ons collectieve geheugen heeft genesteld. En dan te bedenken dat het lied niet voor Astrid was geschreven. Het was een tekst van destijds Astrid’s man, de fenomenale tekstdichter Lennaert Nijgh waarbij Astrid de muziek had gemaakt voor een programma van de VPRO waarin Jenny Arean het zong. Daarna verdween het lied, totdat Adèle Bloemendaal tegen de inmiddels van Lennaert gescheiden Astrid zei: “Kind, je moet dat lied opnemen, dat wordt een hit”. En dat had Adèle goed gezien, het werd een hit.

Ik was acht jaar toen het uitkwam en de tekst zal ik niet meteen zo hebben begrepen, maar het intro en het ritme van de muziek maakten indruk, het is zo’n lied die je bij de eerste maten al herkent, en daarbij natuurlijk Astrid’s bijzondere stem. Het lied sloeg in als een bom. Tot die tijd moest Nederland het doen met de olala-pikanteriën van Johnny Hoes over sneeuwwitte boezems die nauwelijks bedekt waren, of Dikke Leo die de schoorsteen kwam vegen van Brigitte Bardot; ‘Goedemiddag juffrouw Bardot, is-ter hier nog iets wat ik vegen mot’, dat werk. Liedjes waarbij het min of meer op verhullende wijze over seks ging in het algemeen en over prostituees in het bijzonder. Maar altijd op een wat lacherige oh-oh-hoor-ons-nou-toch-eens-ondeugend-zijn toon.

Daar maakte Astrid met “Ik Doe Wat Ik Doe” korte metten mee, in dit lied werd in iets meer dan drie minuten een portret geschetst van vrouw van vlees en bloed die op nuchtere wijze over haar professie als prostituee sprak, zonder flauwiteiten. Baarde dat zal opzien, het feit dat Astrid zo’n persoonlijk relaas in de ik-vorm zong was ook iets wat tot dan toe nog niet veel en zeker niet zo expliciet was gedaan. Dit alles bij elkaar heeft er toe geleid dat nu 45 jaar na dato Astrid Nijgh en “Ik Doe Wat Ik Doe” onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn en dat zal ook altijd zo blijven.

Maar Astrid heeft zoveel meer gedaan, natuurlijk in eerste plaats het zingen van weergaloze nummers, veelal geschreven in samenwerking met Lennaert, want na hun scheiding zijn ze als een soort Gerard Cox en Joke Bruijs op artistiek gebied altijd samen blijven werken, maar vanaf een bepaald moment is ze begonnen met ook zelf teksten te schrijven. Astrid zingt met die prachtige contra-alt stem nummers op een manier die je raakt. Je ziet dat wat ze zingt voor je, je beleeft het. Als ze zingt “Kom zwerf met mij door de nacht”,  dan wil je met haar mee, want je beseft dat deze vrouw weet waar je moet zijn, waar het gebeurt, waar je de bijzondere en interessante mensen ontmoet. In de mist en regen van het Leidseplein bijvoorbeeld. Zij kent die lieve Maria die aan de gracht zit en haar beroep alleen maar kan uitoefenen als ze zich in een fantasiewereld waant. Ze geeft die vrouw wiens man in de bak zit maar voor de buurt probeert vol te houden dat ie in het buitenland is een stem. Herkennen we onszelf niet allemaal in die onzekere puber als Astrid zingt, over de zomer dat ze zeventien werd en heeft niet iedereen op een zeker moment de angst voor oude wonden gekend die door warmte weer open zouden kunnen gaan zoals ze dat zo mooi in het lied “Misstap” verwoord. Stuk voor stuk pareltjes van het betere Nederlandse lied.

Maar naast haar werk als platen opnemende zangeres heeft Astrid ook radioprogramma’s gepresenteerd en aan verschillende theaterprogramma’s meegewerkt. Ik heb haar samen met Barrie Stevens, Saskia van Zutphen en de veel te vroeg overleden Martin van Dijk in ons eigen Isala Theater gezien met de geweldig leuke voorstelling “De Krasse Knarren” . Hierin werd gezongen en gedanst, en belichtten ze het ouder worden en vertelden ze alle vier op anekdotische wijze over hun leven en carrière.

En laten we niet vergeten dat Astrid ook voor collega’s al dan niet samen met Lennaert nummers heeft geschreven, uiteenlopend van Ria Valk tot Leen Jongewaard. Eén van de meest fantastische nummers, of zoals de zanger die het heeft opgenomen zelf altijd zo mooi zegt, ‘stukken’ is het meer dan prachtige en tijdloze “Tegen Beter Weten In”. Het behoort zeker tot mijn favorieten aller tijden. Het lied is oorspronkelijk in opdracht geschreven voor een IKON-programma maar in 1973 nam Rob de Nijs het op voor het album “In De Uren Van De Middag”, welke zijn rentree als populaire zanger markeerde. 

Tegen Beter Weten In

Ik was klein en ons tuintje was de wereld
Een zandbak met een schutting eromheen
Wat erachter was, dat mocht ik zelf verzinnen
Een grote tuin vol bloemen en een zon die altijd scheen.

En dat bleef zo al ontdekte ik ook later
Dat er niets was dan wat onkruid en wat puin
Want de werkelijkheid had immers niets te maken
Met die zelfbedachte echte bloementuin.

Van de wereld was die schutting wel het einde
Van m'n eigen wereld was 'ie het begin
En daar bleef ik in geloven
Tegen beter weten in.

Op het lyceum zat ik jarenlang gevangen
Als een vreemde vage vogel in de klas
Van elk meisje kreeg ik wilde toekomstdromen
Want na het eindexamen begon het leven pas
En al liep ik later eenzaam vele blauwtjes
Ergens op een koude kamer in de stad
Ik wist zeker: "Morgen zou het echt beginnen
Het grootse leven dat ik voor me had".

Want van vroeger was vandaag altijd het einde
Van iets beters en iets nieuws steeds het begin
En daar bleef ik in geloven
Tegen beter weten in.

En zo kwam ik steeds aan weer een nieuwe schutting
Met daarachter weer een ander paradijs
En dan bleek dat steeds opnieuw een veld vol distels
En zo werd ik langzaam ouder en heel erg langzaam wijs
Maar al ben ik dan toch wat men noemt volwassen
En schuttingen, daar kijk ik overheen
Wanneer ze zeggen: "Eens wordt alles liefde
En eens dan worden alle mensen een".

En er is geen einde aan het laatste einde
Er is alleen een eeuwig nieuw begin
Dan zal ik daar onmiddellijk in geloven
Tegen beter weten in.

En er is geen einde aan het laatste einde
Er is alleen een eeuwig nieuw begin
Dan zal ik daar onmiddellijk in geloven
Tegen beter weten in.

(L.Nijgh & A. Nijgh)

Formatteren

De laatste twee weken had ik steeds problemen met het afspelen van muziek van de externe harde schijf via Windows Media Player. Het stopte soms, dan weer weigerde of stagneerde het. Tot twee keer toe liep ie leeg, en meteen erna weer vol. Er staat ook wel veel op, maar het is een schijf van 2 TB en hij was met 52717 nummers nog niet eens voor de helft vol.

Maar gisteren haperde ie weer, en gaf aan dat ik de externe harde schijf moest formatteren. En waarschuwde meteen dat alles er dan af zou gaan. Al mijn 52717 zorgvuldig verzamelde liedjes. Maar uiteindelijk heb ik het wel gedaan, want steeds dat gedoe was ik zat. En ja hoor in no time was ie helemaal leeg. Ik heb geen idee waarom die harde schijf er ineens na jaren trouwe dienst behoefte aan had om geformatteerd te worden.

Omdat ik computers en dergelijke nooit helemaal vertrouw, had ik al die muziek natuurlijk op een andere externe harde schijf opgeslagen en die in een atoomvrije ruimte ondergebracht, zodat ik de lege en nu geformatteerde externe harde schijf weer kon vullen met muziek. Ach, zo blijft een mens bezig. Met onzinnig en dubbel werk, dat dan weer wel.

Hands up

De man vertelde dat hij met zijn vrouw naar Amerika op vakantie ging, en daar ging rondtrekken met een camper. Ook vertrouwde hij me toe dat hij op een schietvereniging zat en thuis een wapen had, welke hij volgens de Nederlandse wet keurig in een kluis had liggen. Hij kreeg een dromerige blik in zijn ogen toen hij verder ging over hoe men in Amerika over wapens dacht. Even wierp ik nog iets er tegenin, in de trant van dat het tijd werd dat die wapenwet daar eens aangepast werd, maar toen kwam hij pas echt los.

"Het is daar verankerd in de grondwet dat iedereen het recht heeft zich te verdedigen", en ik voelde dat hij het jammer vond dat dat hier anders was geregeld, want hij ging verder door volgens mij niet hele accurate cijfers en aantallen te noemen, welke er op neer kwamen dat er in de Verenigde Staten velen malen minder slachtoffers te betreuren zijn door schietincidenten dan in Europa. Ik probeerde nog zwakjes met een "nou....", maar hij benoemde die aantallen nog maar eens, en ging verder dat de wet hoe met wapens om te gaan in de Verenigde Staten per staat kunnen verschillen. Vanaf dat moment hield ik m'n mond en luisterde alleen nog maar.

Hij had zich er duidelijk in verdiept. Er zijn staten waar men wapens in huis mag hebben maar er niet mee op straat mag, en er zijn staten waar je wel een wapen bij je mag dragen maar niet zichtbaar, maar hij had dan toch bobbels in kleding gezien die een wapen verrieden. Maar de staten waar men gewoon open en bloot met een wapen op straat mocht lopen daarvan gingen zijn ogen glanzen zag ik toen hij er over sprak. Winkels waar wapens open en bloot voor iedereen voor het grijpen liggen spiegelde hij voor, waar hij als toerist gewoon een wapen zou kunnen kopen zelfs. Je komt er de grens niet mee over, maar dat is een ander verhaal.

Mijn bijdrage aan deze monoloog was niet meer dan "goh", "jeetje zeg", "ach" of "tssss". Ik ben niet zo van de confrontatie en discussie, zeker niet met iemand met zo een fanatisme over het onderwerp die bovendien zo vol was van zijn eigen gelijk. Ook zijn kijk op andere maatschappelijke zaken maakt me blij dat het qua wapens in Nederland toch anders is geregeld dan in Amerika.

Tegeltjeswijsheid 279

Financiën

Gisteren kwam n.a.v. een onderzoek van het Nationaal Instituut voor Budgetvoorlichting (Nibud) naar voren dat 40 procent van de Nederlanders het lastig vindt overzicht te houden over hun financiën. Digitalisering wordt als één van de oorzaken aangeduid.

Waarschijnlijk komt het dat ik een zoon van een boekhouder ben, maar ik kan me niet zo goed voorstellen dat je niet weet wat er binnenkomt qua geld, wat er als vaste lasten betaald moet worden en wat je dan uiteindelijk overhoudt om uit te geven. Zaak is wel dat als er iets veranderd in je financiële situatie je zult moeten bekijken of je e.e.a. aan moet passen.

Om het bij mezelf te houden, toen het bedrijf waar ik werkte failliet ging en ik van werknemer uitkeringsgerechtigde werd, betekende dat een financiële aderlating van enkele honderden euro's per maand. Dat is fors, en dus diende ik eens even goed te bekijken waar ik kon bezuinigen en bovenal ook een ander bestedingspatroon te gaan volgen. Ik heb er tijd in geïnvesteerd om daar over na te denken wat voor mij de beste manier zou zijn. Daar kwam o.a. uit naar voren dat ik na betaling van alle vaste lasten een bepaald bedrag per week kan uitgeven aan boodschappen e.d.. Vanzelfsprekend was dat minder dan voorheen, en om het voor mezelf duidelijk te kaderen besloot ik om, heel ouderwetsch, het bedragje in baar geld per week op te nemen en niet meer zoals vroeger alles met pin te betalen. Zo is het voor mij veel overzichtelijker. Bijkomende verrassing is dat je heel creatief en vindingrijk wordt. En ja, daar heb je wel een bepaalde discipline voor nodig, en soms kunnen dingen dan niet of niet meteen. Maar heel nuchter gedacht, wat je niet hebt kun je ook niet uitgeven.

Nu ben ik geen veeleisend mens, ik hoef niet mee te doen in de vaart der volkeren en met alles het eerste te zijn en het nieuwste te hebben. Ik ben niet afgunstig op anderen die zich meer kunnen veroorloven, en gun iedereen alles. Ik vermoed dat veel mensen van die 40 procent een soort van drang voelen om mee te willen/moeten doen met vrienden, buren en familie, en dat het gevoel zo sterk is dat ze uitgaven gaan doen die boven hun budget liggen. Maar er zullen ook genoeg mensen zijn die gewoon niet goed met geld om kunnen gaan, daarvoor heeft het Nibud een gratis coachingsprogramma. Ook zijn er instanties waarbij je gratis hulp kunt krijgen van een vrijwilliger. Maar ik blijf zeggen dat het je eigen mindset is die je moet aanpassen aan jouw specifieke financiële situatie.

Meer dan duizend woorden

1963. President John Kennedy voelt zich niets te groot om de pop van
zijn dochter Caroline te dragen die voor hem uitloopt. 

1989. De val van de Berlijnse Muur. 

Highschoolpictures van de cast van Friends.

Volkswagen Kever door de jaren heen. 

1963. Muhammed Ali (toen nog Cassius Clay) laat een jonge fan winnen. 

Week 15 2018: Wat een week!

De tieners die een man hadden mishandeld nadat er een afspraak was gemaakt via een dating app, had niets te maken met anti-homogeweld volgens een 14 jarige verdachte. "We joegen op pedofielen" zo zei hij. Vooropgesteld dat pedofilie verwerpelijk is moet ik bij 'we joegen op' toch denken aan dorpelingen met fakkels en hooivorken.

Ik behoor niet tot de 87 miljoen Facebookgebruikers wiens gegevens zijn doorgespeeld aan Cambridge Analytica. Hoe ik dat weet? Afgelopen maandag heeft Facebook alle 87 miljoen gebruikers die zijn getroffen een bericht gestuurd, en ik heb niets ontvangen. Het zou overigens om 90.000 mensen uit Nederland gaan. Ik koester geen enkele illusie, en ga ervan uit dat alles wat ik op het wereld wijde web doe gewoon bekend is op plekken waarvan ik het bestaan niet weet. En ik adem gewoon door.

De tieners die vorig jaar de hand in hand lopende Jasper en Ronnie vanwege hun geaardheid hebben uitgescholden en mishandeld met een betonschaar, daarvan vindt de rechtbank dat anti-homogeweld niet is bewezen. Ook de vijf tanden die Ronnie is verloren en waardoor hij een aantal operaties aan zijn kaak en gebit heeft moeten ondergaan, daarvan is volgens de rechtbank niet vast te stellen dat het met de betonschaar is gedaan die de kinderen bij zich hadden om fietsen te stelen. Ze zijn veroordeeld tot een taakstraf.

De president van de Verenigde Staten kondigde per tweet aan dat zijn land raketten zal afvuren op Syrië. Dat is toch ook een zin waarvan je niet voor mogelijk had gehouden dat je die ooit zou lezen. Zelfs al verwachtte ik, sinds Donald Trump is gekozen, wel hele rare dingen, word ik toch met enige regelmaat verrast. Bijvoorbeeld dat ie er überhaupt nog zit. Maar goed dat ik daar geen geld op heb ingezet destijds.

Een 62 jarige boer in Zuid-Korea irriteerde zich zo aan het blaffen van de hond van zijn buren, dat hij 'm heeft gedood. Vervolgens nodigde de man het baasje van de hond en zijn familie uit voor een diner, waarbij hij hen het vlees van hun eigen hond wilde voorzetten. Ze sloegen het aanbod af, maar hoorden pas later wat hij ze te eten had willen geven, nadat een andere buurman hen erover had ingelicht

Een 23 jarige man heeft op een station in Duitsland een voor hem vreemd kind beetgepakt en is voor een aankomende trein gesprongen. Hij ging met het kind plat tussen de rails liggen. Het 5 jarige jongetje liep schaafwonden op, en de man zelf bleef ongedeerd. Het jongetje hoorde bij een gezin met nog twee kinderen die op de trein stonden te wachten. Ooggetuigen hebben de man vast gehouden tot de politie kwam. Het gezin is door geestelijk verzorgers opgevangen.

Nou, het bombardement op Syrië heeft plaatsgevonden hoor. "Een speldenprik", zo zegt Frans Osinga, hoogleraar Militaire Operationele Wetenschappen. De aanval is met Rusland en Iran gecommuniceerd, om een escalatie te voorkomen. Maar toch is het allemaal nog niet voorbij, denkt Frans. "Donald Trump kan altijd nog harder toeslaan." Nou ja, we wachten het maar af. Iets vertelt me dat als ik ergens in de toekomst over 'na de oorlog' spreek, Deo volente, het over een oorlog zal zijn die ik zelf heb meegemaakt.

Toen was geluk ... #2

In mijn ouderlijk huis hadden we er twee staan op het balkon. Zinken vuilnisemmers. Wij woonden op de vierde woonlaag zonder lift, dus volgens de overlevering moesten die eens per week als het vuilnis werd opgehaald acht trappen naar beneden gesjouwd worden. Ik weet niet beter dan dat er plastic zakken in zaten en dat die naar beneden werden gebracht. Maar mijn vader betrok de woning in 1953, dus hij heeft heel wat jaren met die emmers moeten sjouwen.

Iedere woning had één of twee emmers die bij de woning hoorden. Op het deksel staan de naam van de gemeente en een nummer welke bij een wijk en straat hoorde. Als je verhuisde bleven de emmers dus achter. Ik weet het niet meer zeker, maar bij mijn eerste eigen flatje had ik volgens mij ook zo'n emmer. Het was in dezelfde buurt als waar ik met mijn ouders woonde in een woning uit dezelfde periode, dus het moet haast wel.

Was het al zwaar om de volle emmers naar beneden te dragen, voor de vuilnismannen was het natuurlijk heel zwaar werk. De emmers wegen leeg al zo'n 7 kilo, laat staan afgeladen met vuilnis. De oorspronkelijke naam van de vuilnisemmer is 'asemmer', omdat in tijden van de kolenkachel de asla daarvan in de emmer werd geleegd. Wij in de Den Haag zijn ze altijd asemmer of ook asbakken blijven noemen, zelfs lang nadat de kolenkachels uit de huizen waren verdwenen. Sterker nog, in Den Haag werden de plastic afvalzakken 'asbakkenzakken' genoemd. Pas toen ik in de regio Rotterdam kwam te wonen merkte ik dat dat raar werd gevonden.

Heden ten dage zijn de zinken afvalemmers geliefde objecten voor in de tuin om er planten in te zetten of er anderzijds iets mee te doen. Vuilnis wordt er zelden meer in geworpen.

Kunstkitschlamp

Begin deze week was er een lampje in mijn kunstkitschlamp kapot gegaan, dus een nieuw lampje gekocht en erin gedaan, hij deed het. Nog even het glazen kapje goed zetten en toen hoorde ik een soort knalletje en de aardlekschakelaar sloeg uit. Iets in de lamp zelf heeft kortsluiting gemaakt, want het lampje is nog in orde.

Tja, het is een oude lamp, en normaliter kan zelfs ik wel een lamp repareren, blauwe en bruine draad, kind kan de was doen. Maar deze lamp zit wat ingewikkeld in elkaar. De glazen kapjes krijg ik er niet zomaar af en voordat ik het erger maak dan het is, dacht ik, ik zal eens googelen of er in de buurt een neringdoende zit die de lamp zou kunnen repareren. Die is er niet, maar mijn oog viel op de enthousiaste wervende tekst van Werkspot.nl.

En ineens herinnerde ik me weer dat ik daar een paar jaar geleden had gemeld dat ik het trapgat en mijn slaapkamer graag gewit, geverfd en behangen wilde hebben, en daar reageerden toen een aantal mensen op waaruit ik er één koos die het tegen een vooraf afgesproken prijs ging doen. Een goede ervaring met Werkspot.nl dus. Ik melde nu wat er met mijn lamp aan de hand is en heb er ook een foto bij gedaan voor de duidelijkheid.

7.883 vakmensen hebben zich aangesloten bij Werkspot.nl. Zevenduizendachthonderddrieëntachtig praktisch opgeleiden die ik graag een klusje gun, en waarvan er toch een aantal moeten zijn voor wie wat voor mij een probleem is, pinda's is. Maar niemand heeft gereageerd! Niemand! Zou het dan zo ingewikkeld zijn dat zij die ervoor geleerd hebben er ook hun handen niet aan willen branden? Lampen en klokken, de autist in mij vindt dat die het moeten doen anders word ik daar erg onrustig van. Nu ja, ik wacht het nog maar even af of zich toch nog iemand meldt.

Herinnert U zich deze nog? #121

PALOMA SAN BASILIO

"LA FIESTA TERMINÓ"

1985

Geen hitnotering

Precies volgende maand, op 12 mei, zal de finale van het 63e Eurovisie Songfestival gehouden worden. Reden om weer eens in het verleden te duiken en een inzending onder de aandacht te brengen die destijds op mij indruk heeft gemaakt. 

Het jaar 1985. Het festival werd op 4 mei gehouden, reden voor Nederland om niet mee te doen vanwege dodenherdenking. Toch zat er een klein Nederlands tintje aan. Voor Luxemburg deed een bont internationaal gezelschap mee met een nogal rommelig kakofonisch liedje. Één van de zangeressen was de Nederlandse actrice Annemieke Verdoorn die zich onder haar tweede naam Margo bij het gezelschap had aangesloten. Zij eindigden als 13e, met net één puntje meer dan de inzending van Spanje.

Spanje vaardigde een regelrechte vedette af, Paloma San Basilio, die tien jaar eerder haar eerste album opnam en in 1980 twee jaar lang de rol van Evita speelde in de theaters van Spanje en Zuid- en Midden Amerika. Andrew Lloyd Webber prees Paloma als één van de beste Evita vertolksters. In 1985 dus haar deelname aan het Eurovisie Songfestival met de prachtig gezongen ballad "La Fiesta Terminó", een lied over een voorbije liefde. Ik weet dat ik het destijds, en nu nog steeds prachtig vond en niet begreep waarom ze er maar een 14e plaats van de in totaal 19 deelnemers mee behaalde. 

De lage klassering deerde Paloma's carrière in het geheel niet, ze bleef onverminderd populair en bracht in totaal zo'n kleine veertig albums uit en maakte haar opwachting in het theater in o.a. "Victor/Victoria" en "El Hombre De La Mancha". Paloma is nu 67 jaar en in 2013 begon ze met haar afscheidstournee in Latijns Amerika en bracht in 2015 haar laatste album uit. 

Een gek weetje wat me nu pas opvalt bij het zien van het clipje; de presentatrice van het festival zit tijdens het optreden gezellig op het toneel naast de dirigent op een kruk. Dat kon toen. 

Tegeltjeswijsheid 278

Als je langer kijkt zie je meer

'Als je langer kijkt zie je meer' op zich lijkt deze zin een open deur, en dat is het eigenlijk ook. Toch zat die zin gisteren de hele dag in mijn hoofd, een soort 'sens du jour'. Het kwam omdat het de slotzin was van een mooie column van Fidan Ekiz in het Algemeen Dagblad. Wat zij daarin beschrijft, daar betrap ik mezelf ook regelmatig op, het opnemen van de omgeving waarin je bent. In deze tijd waarin vrijwel iedereen iedere kans benut om zich in zijn of haar smartphone te verdiepen komt het steeds minder voor, vandaar dat het misschien toch niet zo'n open deur is als het aanvankelijk doet vermoeden.

Terug redenerend was het in mijn middelbare schooltijd dat ik snel en doelmatig situaties leerde inschatten en mensen leerde lezen omdat ik er werd gepest. Overdreven gesteld was het een soort overlevingsmeganisme die in werking trad. Het zorgde ervoor dat ik altijd net iets sneller zaken doorhad om, voordat iets zou gebeuren, er op voorhand op te anticiperen. Ik keek langer en zag dus meer. Zo is het een tweede natuur geworden en uiteindelijk iets goeds wat ik heb overgehouden aan een minder leuke tijd. Naast wat naweeën die nog steeds doorwerken in mijn huidige leven, maar waar ik verder niet echt gebukt onder ga, is dat iets waar ik nog steeds mijn voordeel mee doe. Je kunt het alleen niet 'uit' zetten, ben ik in gezelschap van meerdere mensen staat het altijd aan, en dat is wel eens vermoeiend. Waarschijnlijk reden dat ik pas tot rust kan komen als ik alleen ben. Wat ik meen dat hieruit naar voren komt, zo bedacht ik me gisteren, allemaal naar aanleiding van die zin, is dat als de situatie daarom vraagt ieder mens zijn opmerkzaamheid over wat er om hem heen gebeurd kan aanscherpen, als het maar één of andere vorm van noodzaak heeft.

Afgelopen vrijdag had ik een afspraak die op een vrij bijzondere chaotische manier tot stand was gekomen, dus was ik al alert. Eenmaal op de afspraak, bleek die warrigheid zich voort te zetten. Er waren twee afspraken op dezelfde tijd gemaakt, dus waren er ineens twee mensen, een jongeman en ik. Er ontstond enige reuring. Wij werden ergens neergezet, en daar waar de jongeman met zijn jas aan meteen in zijn smartphone dook, had ik mijn jas en telefoon uit, en keek rond, want dan zie je immers meer. Ik was geamuseerd over de bedrijvigheid, over de man die ons zou spreken en die met driftige pasjes in de rondte liep ons even de hand kwam schudden, zijn verontschuldigingen aanbood dat het wat langer ging duren allemaal. De jongen dook weer in zijn telefoon en ik nam alles in me op. Daar was die man weer: "Wie eerst?" vroeg hij. Ik liet de jongen voorgaan, ik wilde nog van dit moment genieten, de omgeving op me in laten werken. Later kwam ik in gesprek met de man. Na het gesprek liep ie met allemaal papieren in zijn handen weg en zou later weer terugkomen. Dat gebeurde, het was nu zo druk dat dit het was, maar ik zou vanavond of anders morgen worden opgebeld. Ik wist, terwijl hij dat zei, dat dit niet ging gebeuren. Ik had genoeg tijd gehad en die ook benut om hem en de situatie juist te kunnen interpreteren. Want, als je langer kijkt zie je meer.

Pieter Verelst: Mijn broer en ik

Toen ik kaartjes bestelde voor de voorstelling van Pieter Verelst had ik geen idee wie hij was of wat hij deed. Maar ik sta erom bekend op de rand te leven dus ik nam de gok. Gelukkig maar. Pieter is in Vlaanderen bekend als acteur. Hij heeft er in diverse tv-series en films gespeeld. Omdat er naar eigen zeggen in België nauwelijks een cabaretcircuit is, week hij daarvoor, zoals wel meer Belgen, uit naar Nederland en met succes.

In 2014 wint hij met de monoloog "Mijn Broer En Ik"  zowel de juryprijs als de persoonlijkheidsprijs op het Groninger Studenten Cabaret Festival, en in 2016 won hij met diezelfde monoloog het cabaretfestival Cameretten. En terecht. Hij bouwde "Mijn Broer En Ik" uit naar een avondvullende voorstelling die we zaterdag hebben kunnen zien in de kleine zaal van het Isala Theater.

Pieter neemt ons mee naar zijn jeugd in het saaiste stukje van België de zogenaamde 'anale driehoek' van België. Het gebied tussen de dorpen Kontich, Aartselaar en Reet (en ja, het bestaat écht). Het is er zo verschrikkelijk saai dat je wel waanvoorstellingen moet krijgen en krankzinnige verhalen moet verzinnen om er de tijd door te komen. De rode draad door de voorstelling is zijn relatie met zijn broer Maurice gelardeerd met absurdistische ingrediënten. Op ieder moment in zijn verhaal kan er iets onverwachts gebeuren; een schreeuw, een rijmpje, een wilde dans of nutteloze weetjes over walvissen en varkens. Een stofzuigerslang gebruikt hij als didgeridoo en dan ineens speelt hij weer virtuoos piano en zingt daar prachtig bij. Om altijd weer bij het oorspronkelijke verhaal uit te komen waardoor je als publiek wel bij de les moet blijven.

Pieter heeft een tomeloze energie een fantastisch acteertalent en een weergaloze mimiek wat een pre is in een voorstelling als deze waarin de onvoorspelbaarheid soms voorspelbaar is omdat hij niet de eerste is die absurdistische comedy brengt. Maar hij is duidelijke wel één van de betere in het genre. Toch denk ik dat hij zonder absurditeiten heel goed bij machte is om een cabaretvoorstelling neer te zetten. Hij beschikt over genoeg talent op acteer- en muzikaal gebied en is bovendien gezegend met een mooie zangstem om alleen daarmee een voorstelling te kunnen dragen. Dit is alleen nog maar zijn debuutvoorstelling en die is meer dan geslaagd. We gaan nog veel van hem horen.