Cartoon heroes

Of het convenabel en raisonnabel was om een cartoonwedstrijd over Mohammed te organiseren is een terechte vraag. Gisteren heeft de organisator ervan, Geert Wilders, besloten om het bij nader inzien niet door te laten gaan. Maar wat mij totaal verbijsterd zijn de beelden uit Pakistan waar duizenden bebaarde mannen blijkbaar vrij hebben kunnen nemen om vol vuur tegen de cartoonwedstrijd te demonstreren in een land waarvan ik me afvraag of ze überhaupt weten waar het ligt. Bijzonder is wel dat er in dat soort landen kennelijk een ruime voorraad vlaggen van de hele wereld verkrijgbaar is, die ze krijgen uitgereikt of na een collecte gezamenlijk kopen om die vervolgens in brand te steken. Ik zou bijvoorbeeld niet weten waar ik hier zo gauw een Pakistaanse vlag vandaan zou moeten halen.

Ze komen op mij niet over als de bloem der natie, niet de scherpste mesjes uit de la zeg maar. Daarom durf ik zeer in twijfel te trekken of zij de nuance die de Nederlandse regering in deze had aangebracht zullen bevatten. "De cartoonwedstrijd is geen initiatief van de Nederlandse regering maar van een parlementariër die geen lid is van het kabinet. Toch staan wij pal voor de vrijheid van meningsuiting". Die stelling zal geheel aan hen voorbij gaan, zwart/wit en geïndoctrineerd als ze denken, vol van hun eigen gelijk. Bovendien is de vrijheid van meningsuiting zeer aan banden gelegd in hun land.

Geert kreeg honderden doodsbedreigingen per dag. Dat is de taal waarin bepaalde islamitische geloofsfanatici uitsluitend kunnen spreken. Aan de andere kant moeten we ook de hand in eigen boezem steken, hier komen er al doodsbedreigingen over het al dan niet afschaffen c/q aanpassen van het sprookjesfiguur voor kinderen Zwarte Piet. Die discussie zal binnenkort ook wel weer losbarsten als een soort terugkerende jaarlijkse folklore. Lijnrecht staan hier de voor- en tegenstanders ook tegenover elkaar vol haat tot aan, zoals gezegd, doodsbedreigingen toe.

In staat van verwondering, dat is waar ik de laatste tijd steeds meer in verkeer als ik de mensheid zo bezig zie met zich overal over opwinden en druk maken. Om met Tineke Schouten te spreken: 'Geef mekaar een kus, maak geen hommeles'.

Nutteloze weetjes

De borsten van vrouwen die roken verliezen sneller hun elasticiteit omdat
de proteïne elastine door het roken wordt aantast.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Monowi is een dorp in Nebraska met maar één bewoner, Elsie Eiler. Ze is
o.a. burgemeester, gemeentesecretaris, cafébaas (want er komen wel
dagjesmensen) en beheerder van de begraafplaats.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Ieder jaar is er in september in Breda 'Roodharigendag'. Ook bekend onder
de internationale naam 'Redhead Day'. Het evenement trekt bezoekers uit
de hele wereld.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Sommige wegen in Australië zijn zo lang en saai dat ze borden hebben
geplaatst met triviale vragen om de chauffeurs alert te houden.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Uit de versie van de film 'Rain Man' die wordt vertoond in vliegtuigen,
is de scene verwijderd waarin Ray alle crashes van specifieke
maatschappijen opnoemt. Behalve Quantas, die liet de scene erin omdat
Ray concludeerde dat zij nog nooit een crash hadden gehad.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De dief van de eerste bankoverval in Amerika had $162,821 buit gemaakt,
maar werd snel gepakt omdat hij het bedrag bij dezelfde bank weer wilde
inleggen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
In Artis vonden medewerkers een verlaten ei van vale gieren welke geen
van de vogels wilde uitbroeden. Ze plaatsten het ei in het nest van twee
mannetjes gieren die al jaren samen waren. Ze gingen ogenblikkelijk om
de beurt op het ei zitten en zorgden ervoor tot het uitkwam en ze een
gezin van drie werden.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Dr. Jim Withers is in Pittsburgh bekend als de 'straatdokter'. Hij behandelt
jaarlijks zo'n 1200 daklozen sinds hij er in 1992 mee begonnen is.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
30% van de Amerikanen drinken geen alcohol. 60% drinkt minder dan
één glas per week. De top 10% echter drinken 74 glazen per week.

Dr. Jim Withers.

Elsie Eiler.

Pijpen

Toen het afgelopen weekend eens flink ging regenen was ik vanzelfsprekend blij dát het eindelijk eens ging regenen. Het ging aardig te keer, maar ik hoorde toch wel een heel nadrukkelijk kletterend geluid. Bij nadere inspectie bleek de regenpijp op de lanai kapot en er gutste met een flinke straal water uit. Dat hoort niet. Ik heb er een filmpje van gemaakt, en het vervolgens met een begeleidend schrijven gemaild naar de bewonersconsulent. Het filmpje bleek niet door te sturen, dan maar een screenshot van de gulpende pijp.

Meteen maandag al de mededeling dat ze een onderhoudsopdracht had uitgezet, en gisteren werd ik gebeld door de firma die het zou komen maken. Wat was er nu precies aan de hand? Ik legde het uit, en ook dat het niet één rechte pijp naar beneden was maar een samenstelling van verschillende pijpen met meerdere bochten. De man vroeg of ik er een foto van kon maken en hem die mailen, zodat hij de mannen met de juiste materialen op weg kon sturen.

In de middag kwamen er twee mannen aan, één van hen morrelde wat aan de pijpen, trok ze van elkaar en werd verrast door een plotselinge waterval. Naast dat de pijp kapot was, bleek er ook een verstopping te zitten die meteen loskwam. Ze hadden een enorme grote regenpijp bij zich die met moeite door de woning gemanoeuvreerd kon worden zonder iets om te gooien. "Wat een ding zeg!" zei ik. "Ja, dat hoor ik wel vaker" zei één van de mannen. Cabaret mensen! Werkmannenhumor! Er moest worden gemeten en gezaagd, onderwijl vroeg ik of de mannen iets wilde drinken en een kopje thee zou er wel ingaan. Ik was de laatste klant van de dag, dus ze hadden geen druk.

Even later was het in orde, natuurlijk zit ik nu met een stuk grijze regenpijp waar de oude wit was gemaakt gelijk de muur er achter, maar dat komt wel als de lanai weer geverfd gaat worden, dan vraag ik wel of de pijp meegenomen kan worden, zoals ze dat blijkbaar eerder al eens gedaan hebben.

Rock concert

Faceboekvriendin Bo was op vakantie in Engeland, en tussen de foto's die ze op Facebook plaatste, was een foto van een keitje met daarop allemaal kleine gekleurde keitjes onder een bordje waarop stond: 'Rock concert'. Ik was er meteen weg van. Mensen die mij kennen weten dat ik gek ben op kleuren. Het leven is al vaak zwart-wit genoeg met heel veel grijs ertussen, dat ik me graag met kleuren omring. 

Pas later toen ik de foto nog een keer voorbij zag komen, vroeg ik onder het motto 'durf te vragen' of ze zo'n beeldje voor me wilde kopen. Ze antwoordde dat als ze nog naar het dorpje terugging waar ze het had gezien dat zeker zou doen. Toen ze weer thuis was kreeg ik bericht van Bo dat ze een verrassing had: het beeldje met de keitjes! Het zou even duren eer ze het kon opsturen, maar ik ben een geduldig mens. Dat geduld werd gisteren beloond met een pakketje wat werd bezorgd gericht aan de 'weledele heer'. In het zeer goed verpakte doosje zat het beeldje met de gekleurde keitjes.

Ik ben er ontzettend blij mee en word er gewoon vrolijk van als ik het zie. Ik kan me niet voorstellen hoe ik ooit zonder heb gekund. Ik heb het een heel mooi plaatsje geven op het glazen plankje aan de muur.

Lieve Bo, heel erg bedankt. Je hebt mijn dag letterlijk en figuurlijk gekleurd!

Tegeltjeswijsheid 289

Week 34 2018; Wat een week!

Het maken van een cruise staat nog altijd op mijn to do lijstje, dat helemaal niet zo lang is, want er zijn veel meer dingen die ik niet wil doen. Maar nu ik las dat een Britse vrouw van een cruiseschip is gevallen voor de kust van Kroatië, en pas na 10 uur zwemmend in zee(!) en dus uitgeput door een Kroatische reddingsboot werd ontdekt, krijg ik er toch tweede gedachten over.

In september start het zestiende (16e) seizoen van het programma "Boer Zoekt Vrouw" werd afgelopen week juichend bekend gemaakt. Ik heb het zelf nooit gezien, dus heb er ook geen gefundeerde mening over. Het verbaast me alleen dat die boeren zonder vrouw nog niet op zijn.

Wat zou de wereld toch moeten zonder zieners als kardinaal Raymond Burke? Hij heeft het voor eens en altijd duidelijk gemaakt. Het kindermisbruik in de katholieke kerk zijn volgens hem 'daden die komen door de homoseksuele cultuur'. O, zo zit dat dus. Ouwe mannen die zich vergrijpen aan kinderen komen daarvoor op het idee door homoseksuelen, uit zichzelf zouden ze er nooit opgekomen zijn. Ik begrijp het, maar is pedofilie niet iets heul anders dan homoseksualiteit? Anders zouden ze gewoon elkaar kunnen bespringen toch en de kinderen met rust laten. Dat doen homoseksuelen namelijk ook.

Glennis Grace, de vrouw kan zingen, ze heeft een fenomenaal stemgeluid. Ze doet nu mee aan het tv programma "America's Got Talent". En dat gaat vrij goed, men is zeer enthousiast over haar kwaliteiten als zangeres. Alleen ze wordt daar gepresenteerd als 'alleenstaande moeder die haar droom najaagt'. Geen woord over haar al 24 jaar durende carrière hier in Nederland, haar 9 albums die de hitlijsten haalden, haar uitverkochte concerten als onderdeel van Ladies of Soul. Ze wordt ook in een soort C&A-tje de bühne opgestuurd, niks geen glitterjurken zoals we die van haar kennen. Alsof men in Amerika geen toegang tot internet heeft, maar goed, het Amerikaanse publiek pikt het. Het programma is volledig voorgeprogrammeerd. Ik denk dat dát het is wat ik onbewust altijd al aanvoelde en daarom nooit warm liep voor voices, talents, of factors. Dit gezegd hebbende gun ik Glennis vanzelfsprekend alle geluk van de wereld met haar deelname.

Vaccinatietwijfelaars. Een woord dat volgens mij wel kans maakt op het predicaat 'woord van het jaar'. Er zijn altijd ouders geweest die hun kinderen niet laten inenten, voornamelijk werden en worden die gevonden onder de reli-gekkies die denken dat God het allemaal voor ze regelt, en gaat er eens een kind dood aan mazelen, dan is er zo weer een bijgemaakt. Niet van dat benauwde. Maar nu blijken er ook mensen buiten het reli-kringetje te vinden dat vaccinatie voor hun kinderen niet nodig is om uiteenlopende redenen. Dat ze daarmee andere kinderen in gevaar brengen vinden ze niet hun probleem. Vandaar dat er een wetsvoorstel komt wat toe zal staan dat kinderdagverblijven niet ingeënte kinderen mogen weigeren. Een meerderheid van de Tweede Kamer steunt dat voorstel.

Terwijl er met man en macht wordt bekeken hoe men mensen die zich vrijwillig hebben aangesloten bij IS weer terug kunnen laten komen naar Nederland, worden tegelijkertijd twee kinderen die hier vanaf hun tweede en derde jaar wonen en geen andere taal spreken dan Nederlands uitgezet naar Armenië. Voor Lili en Howick betekent dit dat ze in een weeshuis terecht komen in een land wat ze niet kennen en waarvan ze de taal niet spreken. De Raad voor de Kinderbescherming heeft geconcludeerd dat uitzetting niet verantwoord is, maar dat is door de Raad van State van tafel geveegd. Voor 'regels zijn regels' mensen waarschijnlijk heel goed te begrijpen, voor mij niet, en dat hou ik graag zo.

Donald Trump voelt de hete adem en zei: 'Als ik ooit word afgezet, zullen de beurzen crashen. Ik denk dat iedereen dan erg arm zal worden.' Ook ons kabinet en dan met name Mark Rutte ligt onder vuur vanwege de afschaffing van de dividendbelasting. Hij blijkt die belofte aan Shell en Unilever met bloed te hebben ondertekend. Niemand wil die afschaffing, ook zijn coalitiegenoten niet, op een enkele collaborerende CDA'er na. Toch zei Gert-Jan Segers van de Gristenunie, ondanks dat hij tegen de afschaffing is: 'Zonder afschaffing van de dividendbelasting valt het kabinet'. Zowel in het geval van Donald als Gert-Jan geldt; 'daar waar kennis en kunde ophouden begint het geschreeuw en gedreig'.

Lili en Howick. 

Glennis Grace in haar C&A-tje. 

Vaccinatietwijfelaars. 

Hobo

Homofobische menschen zijn vaak zo triest en sneu dat het weer lachwekkend wordt. Ik heb het natuurlijk over de bewoners van Zaanstad die in 2016 in de muziekwijk aldaar een kavel kochten aan een straat genaamd Hobo, naar het in Frankrijk in de 17e eeuw ontwikkelde blaasinstrument, maar niet blij waren met de naam van de straat. In het Amerikaans is hobo ook een dakloze zwerver, zouden ze dat niet prettig vinden? Ik geef toe het is vergezocht, maar de reden was zo mogelijk nog absurder. Zij vonden 'hobo' teveel lijken op 'homo', en vonden dat 'onaangenaam klinken'. Ik herhaal: Zij vonden 'hobo' teveel lijken op 'homo', en vonden dat 'onaangenaam klinken'.

Die mensen zijn zo verstandelijk beperkt dat je ze toch wilt knuffelen, je gunt ze toch een Fanta*. Ik vraag me ook af hoe dat gegaan is. Hebben ze op verjaardagen en partijen hun aankoop trots meegedeeld en meteen hun probleem met de naam ter berde gebracht, en was er niemand aanwezig die hun wees op de stupiditeit ervan? Hebben ze contact gezocht met andere nieuwe bewoners van de straat om met elkaar het überhollandse 'ik vind en velen met mij' te kunnen bezigen? Hebben deze mensen kinderen of plannen die te krijgen en geven ze hun genen door? Hebben de dienstdoende ambtenaren die deze brief met het bezwaar ontvingen niet huilend van het lachen over hun bureau gelegen? Is deze brief per interne mail naar alle afdelingen verstuurd om de wat saaie werkdag eens flink op te vrolijken?

Hoe dan ook, het college van burgemeester en wethouders van Regenboogstad Zaanstad gaven gehoor aan de klagende bewoners, waren doof voor andere bewoners die vonden dat zij toegaven aan homofobie, en hernoemden de straat Piccolo. Nu na twee jaar vindt de gemeente dat ze niet juist hebben gehandeld, en er verkeerde argumenten, opportunisme en onjuiste procedures zijn gehanteerd. 'Wanneer aspirant-kopers aangeven een kavel niet te willen kopen vanwege een associatie de zij zelf maken, moeten wij niet zomaar tegemoetkomen aan deze wens.' aldus de gemeentesecretaris.

Hobostraten, -lanen, -pleinen, e.d. zijn er in vele Nederlandse steden, en er is voor zover bekend nooit bezwaar tegen gemaakt door bewoners. Ook in Delft waar men een straat heeft genaamd Pijperring, wonen mensen, ondanks de naam, met veel plezier. En vlakbij waar ik woon is een Scandinavische buurt waar de Bisletweg te vinden is, er is nooit een bezwaar over gehoord. Het meest hilarische zou ik vinden als er mensen in Zaanstad vanwege de naam Hobo, dan maar een kavel hebben gekocht aan het nabijgelegen Fagot.

*waarschijnlijk alleen te begrijpen voor mensen die bewust de reclame in de jaren 70 hebben meegemaakt.

Grote hoofden

Ook in mijn woonplaats zag ik vanaf mei de grote posters hangen met de grote hoofden van o.a. Donatella Versace en Jack Nickolson met daarop de wervende mededeling dat deze en andere 'Big Heads' van fotograaf Martin Schoeller vanaf 19 mei t/m 2 september te zien waren in het fotomuseum. Voetstoots nam ik aan dat het het fotomuseum in Amsterdam was. Ik was wel getriggerd, maar dacht, helemaal naar Amsterdam voor die tentoonstelling, te veel gedoe. Ik was er zo van overtuigd dat ik, altijd bereid om te helpen, twee dames die zich afvroegen waar dat museum was vriendelijk in het voorbijgaan heb toegeroepen dat het in Amsterdam was op een toon van iemand die wist waar ie het over had.

Tot ik er achter kwam dat de tentoonstelling in het fotomuseum Rotterdam was. Wat ook logischer is natuurlijk als er in Capelle waar ik woon reclame voor gemaakt wordt. Ik hoop alleen niet dat de dames de reis naar Amsterdam hebben ondernomen. 2 September leek nog ver weg, dus schoof ik het plan op de lange baan, en die achterlijk hete zomer nodigde nou ook niet uit om als het niet strikt noodzakelijk was het huis te verlaten. Ik had zo half met vriend Johan afgesproken er samen heen te gaan en hij kon de laatste zondag van de tentoonstelling. Maar zoals altijd kan er iets tussen komen, zeker als het kleine kinderen betreft, en dus kon het niet doorgaan. De tijd begon nu toch te dringen, en ik moest toch in de buurt van het museum zijn om een presentje voor iemand te kopen, daarnaast is het weertechnisch weer aanvaardbaar om je overdag op straat te begeven, dat ik dacht, ik gooi mijn haar los, ik ben een gek mens, ik leef op die rand, ik ga gewoon zelf die tentoonstelling bezoeken. 

En dus heb ik gisteren de 'Big Heads' van Martin Schoeller bezocht. Al twintig jaar lang werkt hij aan zijn serie 'Close Up', zoals het officieel heet. De groten der aarde, zoals Barack Obama, Cher, Bill en Hillary Clinton, Brad Pitt, maar ook minder bekende en onbekende mensen portretteert hij van zeer dichtbij. Zo is er een serie met tweelingen en vrouwelijke bodybuilders. Onlangs heeft hij een serie met transgenders gemaakt. Op 18 mei was Martin zelf bij de opening en onthulde daar een nieuwe 'Big Head' in zijn serie 'Close Up', de Nederlandse in Amerika goed aan de weg timmerende acteur Michiel Huisman. 

Naast deze was er ook een tentoonstelling over het werk van fotograaf Werner Mantz. Hij is een belangrijke architectuurfotograaf met name van het Nieuwe Bouwen in de jaren twintig en dertig van de vorige eeuw. Ook maakte hij portretfoto's. Op deze tentoonstelling worden ze samengebracht, waarbij het werk wordt gepresenteerd vanuit de vorm en niet chronologisch. Werner portretteerde óf mensen, óf hij maakte architectuurfoto's, waarop geen personen te zien zijn. In 1932 opende hij een studio in Maastricht waar hij in 1938 ook ging wonen. Hij is in 1983 op 83 jarige leeftijd overleden.  

Ik heb met veel plezier de beide tentoonstellingen bekeken.

Big Heads in de 'Close Up-serie':
Barack Obama, Meryl Streep, Donatella Versace en Jack Nickolson.

Michiel Huisman. 

Portretten van Werner Mantz. 

Keulen jaren 20. 

Meer dan duizend woorden

1922.  De 14 jarige Leonard Thompson was de eerste die op 23 januari een injectie met insuline kreeg. 

Of Bigfoot nu wel of niet bestaat, er zijn genoeg plaatsen waar men hem gezien meent te hebben. 

1976. Na een optreden werd David Bowie op 3 maart gearresteerd voor in het bezit hebben
van 227 gram marihuana.

1969. Margaret Hamilton staat naast de code die ze samen met haar team handmatig schreef
om de mens naar de maan te doen gaan. 

1945. Trouwringen die van Joden werden afgenomen voordat ze werden gedood. 

Toen was geluk ... #14

Hoofddoekjes. Het woord alleen al kan anno nu een bepaalde groep mensen vlekken in het gezicht bezorgen en een verhoogde polsslag. Terwijl tot in de jaren 80 van de vorige eeuw hoofddoekjes een heel gebruikelijk gezicht waren in het straatbeeld. Mijn moeder droeg ook vaak een hoofddoekje met als doel haar oren te beschermen tegen de wind, zeker als ze fietste.

De vierkante vaak leuk bedrukte hoofddoek werd dubbelgevouwen in een driehoek en met één punt naar achter en twee punten naar voren op het hoofd geplaatst, waarna de twee voorste punten in een knoop onder de kin werd vastgemaakt. Zoals ik al zei een mode item wat veel vrouwen in die dagen droegen. Niemand maalde erom. Zo halverwege de jaren 80 zag je het minder en ook mijn moeder droeg ze niet meer. Het Nederlandse hoofddoekje zie je nu niet of nauwelijks meer, daarvoor in de plaats zijn de vaak vrolijk gekleurde hoofddoeken gekomen van dames met een migratieachtergrond, en daar malen dan sommige mensen wel om.

Dat slaat zover door dat toen ik enkele jaren geleden met mijn moeder boodschapjes ging doen en het een beetje guur was, ik haar overhaalde om, net als vroeger, voor buiten even een hoofddoekje om te doen, gewoon op de 'Nederlandse manier'. Ze zat stil in een scootmobiel en op oorpijn zat ze niet te wachten. Dat bewoog een ggz geïndiceerde man er toe haar vanaf de overkant van de straat roepend negatief aan te spreken op haar hoofddoekje. Gelukkig was mijn moeder doof.

Als je in de jaren 60 boodschappen ging doen, kon je gerust een hoofddoekje omdoen. 

Ook Brigitte Bardot droeg in haar tijd een hoofddoekje. 

Tegeltjeswijsheid 288

In Memoriam: Aretha Franklin

Afgelopen donderdag 16 augustus is de al enige jaren met haar gezondheid tobbende legendarische zangeres Aretha Franklin overleden op de leeftijd van 76 jaar. Een tsunami aan superlatieven kwam los, wereldwijd, en terecht. Aretha die al vanaf haar prille jeugd zong kreeg achttien Grammy Awards en was de eerste vrouw die in 1987 werd opgenomen in de Rock And Roll Hall Of Fame. Ook ontving ze de hoogste Amerikaanse kunstonderscheiding, de National Medal Of Arts. Ik wil daar nog aan toevoegen dat zij de eerste was die in de lange, maar nog lang niet afgelopen, reeks Toen en Nu-blogjes haar opwachting maakte.

Buiten het feit dat ze een fenomenale zangeres was, ze maakte van ieder nummer háár nummer, luister maar eens naar haar versie van Beatles songs, was ze natuurlijk een groot voorbeeld voor vrouwen in het algemeen en zwarte vrouwen in het bijzonder. Aretha werd als rolmodel gezien voor de Afro-Amerikaanse gemeenschap, zeker toen haar nummer "Respect" als strijdlied werd geadopteerd door de cilvil rights movement.

Haar privéleven (ze verloor op jonge leeftijd haar moeder, kreeg haar eerste twee kinderen op 12 en 14 jarige leeftijd) als ook haar lange carrière (ze leerde zichzelf op gehoor pianospelen en bracht op haar 14e haar eerste album uit) is materiaal voor een film, en die komt er volgend jaar dan ook. Niet omdat Aretha nu is overleden, maar de film was al in de planning, en ze was er zelf heel enthousiast over en was er zeer nauw bij betrokken. Harvey Mason jr. de producent heeft een week voor haar overlijden nog met haar gesproken over haar jeugd, muziek, politiek en relaties. De opnames stonden al gepland voor volgend jaar en Aretha heeft persoonlijk Jennifer Hudson uitgekozen om haar in de film te spelen.

Een mooi eerbetoon aan deze geweldige vrouw, en The Queen Of Soul waardig.

Week 33 2018; Wat een week!

Dat de rem van het aanvoelen wat je wel en niet meer kunt maken van de samenleving af is, zie je overal om je heen en zeker als het Gewenste Kinderen betreft. Nu er bordjes bij hunebedden zijn geplaatst met het verzoek er niet op te klimmen, zijn het vooral ouders die zich er over opwinden. Het verzoek is er niet voor niets, als er een kind vanaf valt en letsel heeft zijn het diezelfde ouders die het Hunebedcentrum verantwoordelijk houden. Veel Nederlandser wordt het niet. Daarnaast zijn hunebedden natuurlijk grafmonumenten en die dien je met respect te behandelen. Maar ja, ik zag dat mensen er ook onder hadden gebarbecued.

Tijdens Antwerp Pride is een man in elkaar geslagen door twee mannen. Ze riepen 'vuil janet' (Vlaams scheldwoord voor een homoseksueel), en sloegen hem tegen de grond waarbij zijn schouder uit de kom raakte. Zolang dit nog voorkomt is er nog veel werk te verrichten.

Je kunt boos zijn, woedend zelfs, of je bent buitenproportioneel hysterisch. Dit laatste was een man uit Payson in Utah. Hij was opgepakt wegens geweld tegen zijn vrouw tijdens een ruzie, een dag later betaalde hij zijn borgsom en pakte direct het vliegtuig van een vriend. Daarmee vloog hij naar zijn buurt en liet het toestel neerstorten op zijn huis. Zijn vrouw en hun kind waren aanwezig in de woning, maar raakten niet gewond. De man zelf kwam om het leven.

Kotsmisselijk word je er toch van. Nu worden er weer meer dan driehonderd priesters beschuldigd van kindermisbruik in Pennsylvania. Een alsof dat nog niet walgelijk genoeg is hebben de kerkleiders aldaar als ook het in en in criminele Vaticaan het de afgelopen 70 jaar waarin het misbruik zich afspeelde stilgehouden. Zou God en het geloof ooit verzonnen zijn door perverselingen zodat die hun gang konden gaan onderwijl iedereen bang makend voor zonde en hel? Het zou me niets verbazen. En ook bij die enge sekte van Jehovah's Getuigen kunnen ze niet van kinderen afblijven. Ook zij houden alles onder de pet met een eigen rechtspraak binnen hun gelederen compleet met ouderlingen en al.
Bah!

Niemand is, als het goed is, voltijds bezig met het feit dat ie ouder wordt. Maar zo nu en dan komt het ineens tot je. Bijvoorbeeld als een idool uit je jeugd, zo het lijkt plotseling, zestig kaarsjes uit mag blazen. 16 augustus was dat het geval voor Madonna. Huh? Zestig? Madonna? Hoe oud ben ik dan wel niet? Dat gaat dan even voor en moment door je heen.

Sinds 25 mei van dit jaar is er een nieuwe privacywet van kracht gegaan. Daarin staat o.a. dat men niet zomaar een foto waar iemand anders op staat mag publiceren. Het betekent dat organisatoren van evenementen die van hun leuke event foto's willen maken volgens deze wet iedereen om toestemming moeten vragen die op de foto staat. Bij Haarlem Culinair hebben ze er iets op bedacht. Je kunt een rode stip halen bij de organisatie en die vervolgens op je voorhoofd plakken. Staat er iemand met zo'n stip op de foto of video dan gebruikt de organisatie de beelden niet. Ook kan een rode stip drager op een foto geblurd worden. Die stip op je voorhoofd lijkt een 1 april grap, maar het is echt waar, bovendien is het augustus. Je loopt dan wel voor lul met zo'n stip op je voorhoofd, maar je wordt niet gefilmd of gefotografeerd, daar moet je wat voor over hebben.

Het kabinet is terug van vakantie en wat natuurlijk wel te voorspellen was, Mark Rutte vindt dat Stef Blok die nogal wat, laat ik het mild zeggen, bijzondere uitspraken heeft gedaan over de multiculturele samenleving en en passant een aantal landen schoffeerde, gewoon kan aanblijven als minister van Buitenlandse Zaken. Ook het feit dat de door de multinationals afgedwongen afschaffing van de dividendbelasting 600 miljoen (€600.000.000) meer kost dan voorspeld, en nu dus tot zo'n 2 miljard (€2.000.000.000) zal oplopen, kan volgens het kabinet gewoon doorgang vinden. Geld genoeg blijkbaar.

Madonna is 16 augustus 60 jaar geworden. 

Er zijn verstandelijk beperkten die vinden dat je gewoon kunt barbecueën bij een hunebed. 

Zouden vrouwen uit India überhaupt nog wel gefotografeerd worden met
de rode stippen-code?

Rotterdam en ik

Deze column zal ik vandaag voorlezen in het programma 'Uit De Kast' van radio Capelle, dit is ook de link waar de uitzending later op terug te luisteren is. Ook zal de column gepubliceerd worden op de website van 'Roze Golf' van RTV Oost.

Ik ben geboren en getogen in Den Haag, maar eind jaren 70 kwam Rotterdam in mijn leven. Mijn zus is er toen heen verhuisd en ze woonde in de Witte de Withstraat. Ik heb er menig weekend doorgebracht. Hartje centrum dus, maar de straat was in die jaren niet de hippe straat met leuke restaurantjes en kunstgaleries zoals we die nu kennen. Eerder een wat verpauperde straat die mensen aantrok die zich aan de zelfkant van de samenleving bevonden. Ik had daar als prille tiener geen last van, want wij gingen steevast naar de op loopafstand bereikbare binnenstad met de warenhuizen waarvan Ter Meulen natuurlijk de leukste was, want die hadden we in Den Haag niet. Ook een kopje koffie met taart nuttigen bij Lammetje Groen in de prachtige serviezenwinkel Jungerhans was een terugkerende gebeurtenis. In mijn beleving was Rotterdam zoveel meer stad dan Den Haag, maar terugredenerend valt die perceptie onder de noemer ‘het gras is altijd groener’. In de jaren 80 verhuisde mijn zus naar een ander gedeelte van Rotterdam. Ze ging wonen in de Adriaen Nimantsstraat, een zijstraat van de Groene Hilledijk. De weekendjes toen concentreerden zich op die laatste straat, een langgerekte winkelstraat met talloze winkeltjes waaronder, naar ik nog weet, een echte Bossche Bollenbakker.

Het was in 1987 in Den Haag dat ik, wat later zou blijken, tijdens het uitgaan mijn eerste verloofde ontmoette. En jawel, een Rotterdammer. Hij woonde met zijn familie in Noord op de Kleiweg, weer een heel ander gedeelte van Rotterdam welke ik nog niet kende. Door hem was ik nu nog vaker in Rotterdam te vinden, elk weekend bijna wel. En hoewel we, gek genoeg, vaker in Den Haag uitgingen, kwamen we ook wel eens in het Rotterdamse uitgaansleven terecht en dan meestal in Gay Palace. Door hem leerde ik ook Hillegersberg, het Kralingse Bos, Plaswijckpark, het Lage- en Hoge Bergse Bos en Capelle aan den IJssel kennen, waar een tante van hem woonde. Het was ook in Capelle aan den IJssel waar we na enige jaren gingen wonen aan de Frederik van Eedenplaats. 

Op een bepaald ogenblik was onze relatie voorbij, en ben ik in 1993 verhuisd naar Rotterdam en wel naar de Zwarte Paardenstraat, waar ik een gemeubileerde kamer kon betrekken. Het is een zijstraat van de Witte de Withstraat, en die straat was zo mogelijk nog meer achteruit gegaan dan toen mijn zus er woonde. Er was altijd tumult. Onder me was een cafeetje waar muziek klonk, en ik voelde me er geweldig. Mijn moeder vond het maar niets: “Kind, wat een buurt, kijk je wel uit?” Op een keer hoorde ik een vreselijk lawaai, ik keek uit het raam en zag dat een junk probeerde geld uit een telefooncel te stelen en een taxichauffeur zijn wagen voor de deur van de cel had gezet zodat hij er niet uitkon. Ik voelde me een man van de wereld als ik zaterdags mijn boodschappen ging doen bij Albert Heijn die destijds op het Binnenwegplein hoek Lijnbaan zat. Ik woonde in een wereldstad, dat gevoel had ik. Ik heb er een half jaar gewoond, toen kreeg ik de mogelijkheid door bemiddeling van mijn voormalige schoonmoeder, de schat, om een woning te betrekken in de Orchideestraat een zijstraat van de Rozenlaan in Noord.

Al die tijd werkte ik in Rijswijk, maar omdat het bedrijf ook filialen in Rotterdam had ben ik vanaf april 1996 gaan werken op het Zuidplein in Rotterdam. Een busrit met bus 39 van het beginpunt Station Rotterdam Noord naar het eindpunt Zuidplein. Hoewel ik qua wonen en werk niets meer onder de rook van Den Haag deed, ging ik er met vrienden nog wel uit. Het uitgaan in Rotterdam kwam zo eind jaren 90 in het vizier. Gay Palace was favoriet omdat ik van dansen hield. Maar we gingen soms ook naar Strano, KeerWeer en later naar Now & Wow. In 1998 kwam ik iemand tegen waarmee ik maar weer eens ben gaan samenwonen, en in het jaar 2000, op 1 april om precies te zijn, zijn we verhuisd naar Capelle aan den IJssel naar het adres waar ik nu nog steeds naar volle tevredenheid woon. Ik ja, want de verloofde is verdwenen en ik spreek met de legendarische Zsa Zsa Gabor als ik zeg: “Ik ben goed in het huishouden, als ik ga scheiden houd ik het huis”.

Ik woon nu langer in de regio Rotterdam dan dat ik in Den Haag heb gewoond. Maar mede omdat ik er, zoals ik al zei, ben geboren en getogen kan ik zeggen:  ‘Je kunt de man uit Den Haag halen, maar je haalt Den Haag niet uit de man’. Als ik in Den Haag aankom, en dat is heus maar zo’n paar keer per jaar, voelt het alsof ik een lekkere warme ouwe jas aantrek. ‘Heerlijk ik ben weer thuis’ dat gevoel. Hoewel natuurlijk wel moet worden aangetekend dat het Den Haag uit mijn jeugd er niet of nauwelijks meer is, maar toch. En aan de andere kant heb ik Rotterdam ook in mijn hart gesloten, ook die stad lijkt in niets meer op de stad van eind jaren 70, begin jaren 80, neem zo’n Witte de Withstraat alleen al, wat een geweldige leuke straat dat is geworden. En nee, ik geloof niet in die rivaliteit zoals die er met name tussen Amsterdammers en Rotterdammers uit een bepaalde laag van de bevolking bestaat. Volwassenen die de plaatsnamen niet uit willen spreken en met moeite dan maar met het kengetal van de betreffende stad aangeven waarover ze het hebben. Ik kan er met mijn verstand niet bij. Serieus, hoe oud bén je?

Zo’n twee jaar geleden zijn dierbare vrienden van mij vanuit de regio Leiden verhuisd naar Rotterdam, naar een geweldige locatie van een gedeelte dat ik nog niet kende. De wandeling van de metrohalte naar hun woning is tien minuten puur genieten vanwege de schoonheid van de omgeving. Zij zijn wat ondernemender dan ik van nature ben en door hun ogen zie ik weer hele nieuwe aspecten van Rotterdam. Laatst plaatsten ze een prachtige foto op Facebook met daarbij verzuchtend: “Wat is Rotterdam toch een heerlijke stad om te wonen”. En zo is het.

In Memoriam: John Lanting

John Lanting ging pas op zijn 23e naar de Amsterdamse Toneelschool, nadat hij enkele jaren had gereisd en gewerkt in het buitenland, o.m. in Frankrijk, Spanje en Marokko. In 1956 studeerde hij af en verbond zich aan het Rotterdams Toneel waar hij tot 1964 bleef. Na o.a. verschillende solovoorstelingen en Cabaret Lurelei richtte hij in 1970 het Theater van de Lach op, waarmee hij 26 jaar lang met veel succes kluchten speelde. Dat deze veelal uit het Engels vertaalde stukken regelmatig door critici werden verguisd, deed hem niets. Het publiek omarmde het.

Als iemand wist hoe je een klucht moest spelen dan was John het wel. Hij huldigde het principe dat je een klucht net zo moest behandelen als drama. "Ik doe niet gek, ik speel een karakter. Het lijkt zo makkelijk spelen in een klucht, maar alles hoort tot in de kleinste details te worden uitgewerkt en gerepeteerd, niets is uit de losse pols, hoewel het wel zo overkomt." John kon verschillende soorten lach uit de zaal onderscheiden en vond dat je aan de lach van het publiek kunt merken of je goed bezig bent.

De kluchten van het Theater van de Lach werden in de jaren 70 en 80 op tv uitgezonden, en daar keken we thuis met veel plezier naar. Ook ken ik John van de fantastische kinderserie "Kunt U Mij De Weg Naar Hamelen Vertellen Meneer?" waarin hij de leuke rol speelde van ambtenaar Ogterop Deux.

John was enige tijd ziek en is op 16 augustus 2018 overleden op de leeftijd van 88 jaar.

John Lanting als ambtenaar Ogterop Deux in "Kunt U Mij De Weg Naar Hamelen Vertellen Meneer?"

Observaties van een zakenman

Dit is het verhaal van mijn Canadees/Chinese vriend Gerry die voor zijn werk de wereld over reist. Met zijn toestemming heb ik zijn leuke observatie vertaald.

Zakenreizen en daardoor alleen dineren geeft me de kans om te doen wat ik graag doe: mensen kijken. Vanavond was ik getuige van iets moois en het had niets te maken met schattige dieren, dineren in een vijfsterrenrestaurant of een adembenemende omgeving. Het was gewoon een familie die aan het eten was. Ze vielen me in eerste instantie op omdat de twee jongens me deden denken aan mijn broer Gord en ik toen wij die leeftijd hadden.

De familie was aan het dineren en er was iets ongebruikelijks aan dit tafereel. Ik kon er niet zo snel achter komen wat het was en waarom ik zo gefixeerd was op hen. En toen drong het tot me door. Ik merkte dat al die tijd dat ik aan het tafeltje naast hen zat, ze geanimeerd in gesprek waren. Het was niet zo'n plichtmatig gesprek met dito reacties, het was een écht gesprek met elkaar, en toen zag ik het! Ik begreep waarom het er zo ongebruikelijk uitzag voor me. Zowel de  kinderen als de ouders hadden geen elektronische apparaten bij zich. Er was geen telefoon om op te kijken, geen berichtjes waar op gereageerd moest worden, er werd geen foto gemaakt van hun eten of henzelf om te posten. Ze waren aan het praten en lachen.

Op een gegeven moment gingen de kinderen naar buiten om te spelen en dacht ik: 'Aha, nu is de conversatie gestopt en komen de telefoons tevoorschijn'. Neen! In plaats daarvan schoof de man wat dichter naar zijn vrouw toe en het gesprek ging door, en ze deelden samen het dessert. (Op dit punt, moet ik toegeven, was ik ze officieel aan het stalken, want ik kon zelfs zien wát voor dessert ze hadden). Uiteindelijk weekte ik me van hen los toen ze weggingen, hand in hand, om de kinderen te zoeken.

Ik stond positief versteld van dit ongecompliceerde schouwspel van geluk door simpel 'samen te zijn als een familie'. Dus iedereen, leg je apparaten weg en ga een leuk gesprek aan met de persoon naast je.

Herinnert U zich deze nog? #127

SHAKE

"TU SAIS JE T'AIME"

1976/1978

Aantal weken: 6

Hoogste positie: 22

Al in de warme zomer van 1976 werd deze vrolijke single van Shake uitgebracht, maar pas twee jaar later werd het een hit in Nederland. Shake's echte naam is Sheikh Abdullah Bin Ahmad en hij is geboren in Maleisië. In zijn tienerjaren trad hij op als zanger in Johor Bahru waar hij covers zong van westerse artiesten. In 1973 ging hij naar Parijs en in 1976 was dit zijn eerste single. Hij was de eerste Aziatische zanger die grote successen behaalde door in het Frans te zingen. 

Meerdere singles en albums werden met goud en platina bekroond in Franstalige landen. In Nederland was het na deze ene hit wel klaar, maar Shake toerde de wereld over voor concerten, w.o. voor de koning van Maleisië en de sultan van Brunei. 

Shake is nu 68 jaar en is nog steeds actief in de muziek en treedt regelmatig op. Hij woont met zijn vrouw afwisselend in Beverly Hills en Parijs. Hij is vader van vier kinderen, Nic, Amaro, Mino en Natacha. 

Tegeltjeswijsheid 287

The happy prince

Christian stelde voor om met elkaar de film 'The Happy Prince' te gaan bekijken. Ik had al met een schuin oog naar deze film gekeken. Het is een film waarvoor je in de stemming moet zijn, het gaat over de laatste jaren van het leven van de schrijver, dichter, estheticus en dandy Oscar Wilde. Hij was in zijn korte leven een ware beroemdheid die zowel werd aanbeden als verguisd. Zijn hang naar decadentie en gefeminiseerde uiterlijk riep veel weerstand op en in 1895 werd hij door de vader van één van zijn liefdes, Bosie, de bijnaam van Lord Alfred Douglas, beschuldigd van sodomie, wat er in resulteerde dat Oscar werd veroordeeld tot twee jaar gevangenisstraf met dwangarbeid. Grofweg vanaf dat moment begint de film waarin je kriskras langs diverse episoden uit zijn leven gaat.

De acteur Rupert Everett had zoveel passie om dit verhaal over de laatste jaren van Oscar Wilde na zijn gevangenschap te vertellen, dat hij er tien jaar over gedaan heeft om het project op te starten. Rupert is de schrijver en regisseur van de film en speelt bovendien de hoofdrol. Al eerder speelde Rupert de rol van Oscar Wilde in de revival van het stuk 'The Judas Kiss', wat zich afspeelt in dezelfde periode als de film. Hij had geschreven toezeggingen van zijn goede vrienden Colin Firth en Emily Watson dat ze zouden meewerken aan de film als die ooit gemaakt zou worden. Ook al was het in het geval van Colin vanwege zijn inmiddels bereikte sterrenstatus niet zeker meer of hij überhaupt wel zou kunnen vanwege zijn drukke agenda, bleef Rupert mensen zeggen vooral mee te doen aan dit project want Colin Firth had al 'ja' gezegd. Uiteindelijk doen zowel Colin als Emily mee aan de film als respectievelijk Reggie Turner, één van Oscar's trouwste vrienden en Constance Wilde, de vrouw van Oscar.

De film laat een Oscar Wilde zien die zijn eigen falen observeert met een ironische afstand, koelheid en toch ook humor. Zijn welbespraaktheid blijft intact zelfs als hij moet bedelen om geld. Door de hele film heen komen citaten en oneliners uit zijn toneelstukken en verhalen voorbij, waarbij het sprookje wat de film z'n titel heeft gegeven door heel de film heen verweven is. Heel sporadisch zijn er wat echo's te zien uit de inmiddels verloren gloriejaren van Oscar, maar de nadruk ligt vooral op het bannelingenbestaan welke hij nu leidt. Rupert speelt hem subliem, en zeker niet als een aardige man, maar als een zelfdestructieve, onuitstaanbare narcist, die zo graag de dandy wil blijven die hij allang niet meer is. Toch ontkom je niet aan het feit dat deze teloorgang mede veroorzaakt is door zijn homoseksualiteit wat in die tijd als iets afschuwelijks gezien wordt. Na zijn arrestatie in 1895 heeft hij zijn zoontjes Cyril (1885-1915) en Vyvyan (1886-1967) nooit meer gezien. Volgens de autobiografie van Vyvyan was Oscar 'een liefdevolle en toegewijde vader voor zijn zoontjes en hadden ze een relatief leuke kindertijd'.

Uiteindelijk sterft Oscar berooid in een troosteloos appartement in Parijs op 30 november 1900 op 46 jarige leeftijd aan de gevolgen van hersenvliesontsteking, met aan zijn bed zijn twee dierbaarste vrienden Reggie Turner en Robbie Ross (Edwin Thomas). Robbie was Oscar's literaire executeur, en gaf diens zonen alle rechten op hun vaders werk. In 1950, op de herdenking van de vijftigste sterfdag van Oscar Wilde, werd de as van Robbie bijgezet in Oscar's tombe op de begraafplaats Père Lachaise in Parijs.

Oscar Wilde.

Rupert Everett als Oscar Wilde. 

Colin Firth (Reggie Turner) en Rupert Everett (Oscar Wilde)

Colin Morgan (Bosie) en Rupert Everett (Oscar Wilde).

Edwin Thomas (Robbie Ross) en Colin Firth (Reggie Turner).

Week 32 2018; Wat een week!

'If you can't do the time don't do the crime' is een mooi Engels gezegde, waar ik altijd aan moet denken als ik het stampei zie wat wordt gemaakt als iemand wordt gesnapt bij het zwartrijden in het openbaar vervoer. Please...het is een paar keer goed gegaan en nu ben je dan gepakt. Wees een vent/wijf en neem je verlies. Ik dacht er ook aan toen ik las dat een man in Dordrecht door de politie werd gearresteerd en uit boosheid zijn autopapieren en sleutels in een vijver gooide en eenmaal op het politiebureau slikte hij zijn trouwring in. Dit alles omdat de man niet wilde meewerken aan een blaastest en de agenten voor van alles en nog wat uitschold.

Twee bejaarde mannen die waren vermist uit een verzorgingshuis in Duitsland, zijn na een zoekactie van de politie gevonden op het Wacken Open Air metalfestival. Volgens een woordvoerder van de politie hadden de heren 'duidelijk genoten van hun uitstapje'.

Een moeder in Duitsland heeft samen met haar partner haar nu 10 jarige zoon via het dark web twee jaar lang aan mannen aangeboden. Het gebeurde zo'n vijftig à zestig keer. Beelden van het misbruik zijn vervolgens via internet verspreid. Daarnaast werd het kind ook misbruikt en verkracht door zijn moeder en haar echtgenoot. Het stel moet 12,5 jaar de gevangenis in en €42.500 schadevergoeding betalen aan het kind. Ik hoop dat in de gevangenis een 150 kilo wegende vrouw genaamd Bertha deze moeder uit de hel tot haar liefje kiest.

Ruim tweeduizend mensen doneerden zo'n $130.000 aan de crowdfundingsactie die oud docent Jane Martin had opgezet voor de 18 jarige Seth Owen. Zijn ouders accepteerden niet dat hij homo is en besloten om zijn collegegeld niet meer te betalen. "Je gaat of naar onze kerk toe, of je gaat het huis uit", stelden deze van liefde voor hun kind overlopende ouders. Jane hoopte $20.000 op te halen, genoeg voor Seth's eerste schooljaar. Binnen een maand was $100.000 al bereikt. Seth en Jane willen het extra geld gebruiken om andere studenten in soortgelijke situaties te helpen.

56 Procent van de jongeren tussen de 18 en 30 jaar heeft geen zin meer in een traditioneel telefoongesprek, ze sturen liever een bericht. En daar kan ik me als beginnend bejaarde helemaal in vinden. Eén van de zegeningen van deze tijd is dat bijna alles waarvoor je vroeger moest opbellen per tekstberichtjes of mail kan. Zelf bel ik alleen maar als het écht niet anders kan.

In Hyderabad in India heeft IKEA de eerste winkel in India geopend. Het aanbod van producten is aangepast aan de inwoners. Klanten hoeven niet zelf de meubels in elkaar te zetten bijvoorbeeld. Wat volgens mij het hele concept van IKEA is, maar goed,  'when in Rome...'. Duizenden mensen wilden de winkel bezoeken en het zag eruit als een gemiddelde paas-of pinksterdag in Nederland bij het woonwarenhuis.

Ik zag op tv een klein besnord mannetje met schreeuwende overslaande stem een idolate kritiekloze menigte toespreken. Hitler zegt u? Nee maar het had een treffende gelijkenis, dit was een andere megalomane dictator de Turkse Recep Erdoğan. Terwijl het land door zijn toedoen in een financiële afgrond stort heeft hij er desondanks geld voor over om in diverse andere landen, w.o. Nederland, Turkse weekendscholen op te richten. Op zich is dat niet zo raar, er zijn Nederlandse scholen in ander landen, en ook hier zijn scholen te vinden van diverse andere naties. Het gaat dan veelal om onderwezen te worden in de taal en cultuur van het desbetreffende land . Maar iets zegt me dat ons Recepje er hele andere plannen mee heeft. We gaan het zien.

Seth Owen.

IKEA in India. 

Jongeren (en ik)  sturen liever berichtjes dan dat ze telefoneren.

Stephen King

Het was woensdagavond, tijd om naar bed te gaan. Zoals gewoonlijk stond Waldemar onder mijn slaapkamerraam zijn eigen rustige standvastige zelf te wezen. Twee eigenschappen die ik zeer in anderen waardeer. In het donker, want anders muggen, deed ik de klapramen van de slaapkamer dicht en toen een enorme pijn. Ik was barrevoets en iets was met een geweldige klap op mijn linkervoet gevallen. De pijn wat dat veroorzaakte reduceerde barensweeën tot een buikkrampje. Ik heb nog nooit iets lichamelijks gebroken, maar dit zou wel eens de eerste keer kunnen zijn. Veroorzaker bleek Waldemar die zich voorover op me had gestort. Zijn onbeweeglijke kapsel of zijn geprononceerde neus had mijn teen trefzeker geraakt. Waldemar! Na al die jaren?!

Ik strompelde naar de deur om het licht aan te doen, ik kon in eerste instantie mijn getroffen teen niet bewegen. Lopen, lopen, lopen, was mijn mantra. Na enige tijd kon ik mijn pijnlijke teen ietsjes bewegen, goed, niet gebroken dus. 'Blijft mij dan niets bespaard?!' riep ik in lichte wanhoop uit. Als ba'er moet je soms eens testen of je stem het nog wel doet, daarom zeg ik zo wel eens wat. Tegen mezelf of tegen niemand in het bijzonder, dat is niet altijd duidelijk. Het lijkt een wat overdreven reactie, maar eerder had ik al aan dezelfde voet een blauwe enkel opgelopen door een ongecoördineerde actie op de sportschool waardoor ik van een bankje afkukelde. Omdat ik op dat moment alleen in de zaal was, is het gelukkig door niemand gadegeslagen. Ook had ik dezelfde week een plotselinge zeer onsmakelijke huiduitslag op mijn rug mogen ervaren. Rode pukkeltjes die geen pijn deden en niet jeukten maar er wel zaten. Bij ontdekking gingen mijn gedachten van quarantaine via plannen maken voor euthanasie naar misschien eens even googelen. Daar kwam ik er achter dat het warmte uitslag was, veroorzaakt door die ###hitte en het feit dat ik desondanks toch sport. Binnen een week zou het weer verdwijnen, hetgeen ook gebeurde.

'Blijft mij dan niets bespaard' dus. Nou nee, want terwijl ik strompelend mijn bed wil opmaken en een laken met een sierlijke zwaai op het bed wil draperen, raak ik schijnbaar de lamp die zich vanaf het plafond op het bed stort, waardoor ik in het donker sta. Ik ben in een Stephen King verhaal beland, waar mijn huisraad tegen mij in opstand komt! Zal ik deze nacht nog gaan overleven? Dat is uiteindelijk goed gekomen, maar de dag erna was de rampspoed nog niet geweken, hoewel er een miniem kansje bestaat dat het mijn eigen schuld was, blijf ik zeer achterdochtig jegens mijn inboedel.

De lamp moest weer opgehangen en aangesloten, dat was nog even een gepuzzel hoe, want alles was naar beneden gekomen en ik wist niet meer hoe ik het destijds had bevestigd, maar ik was er na enige tijd uit. De lamp moest ook weer worden aangesloten en hoeveel stroom kan daar nou opzitten, lampen zijn geloof ik zwakstroom of zoiets. Nou, dat is dus niet zo. Ik kreeg een enorme elektrische schok in mijn hand, ik had gelukkig voor het eerst sinds dagen weer sokken aan, want ik stond op een metalen trap en volgens mij geleidt dat. Het ergste is dat dit niet de eerste keer is, ik had het ook eens met een stopcontact. Een memo aan mezelf is dat ik dus gewoon te allen tijde de stroom moet uitschakelen als ik iets met elektrisch ga doen. Of beter nog, moet ik dat soort dingen helemaal niet doen.

Een hoewel je dit laatste als mijn eigen domme fout kunt zien, meende ik toch een klein demonisch glimlachje op de lippen van Waldemar te bespeuren. Speaking of Waldemar, inmiddels is mijn getroffen teen donkerblauw. Mijn huisraad keert zich tegen me, ik ben ervan overtuigd. Dus als ik word gevonden met vreselijke brandwonden met de waterkoker nog in mijn hand, of levenloos onder een nog lopende douche met de slang rondom mijn nek, dan hebben zij gewonnen.

Waldemar.

De lamp hangt weer en ik ben er nog. 

Dubbele moraal

"Leve de dubbele moraal" liet de onnavolgbare Annie M.G. Schmidt Conny Stuart zingen in een lied waarin ze nog maar eens op haar eigen unieke ironische wijze de hypocrisie en kleinburgerlijkheid van een groot deel van de Nederlanders uitlichtte. Dat was in 1980 en er is wat dat betreft niet zoveel veranderd.

Er is nu in de abri's een reclameposter geplaatst van Radio 538, waarin twee miniem geklede dames elkaar vrij intiem bejegenen, handen op billen, wrijvende borsten, elkaar bijna rakende unmentionables en achter de opblaasbare radio lijken ze elkaar wel te kussen. Persoonlijk wordt ik er warm noch koud van, maar ik had wel verwacht dat dezelfde mensen die aanstoot namen aan de Suitsupply reclameposters in de abri's waarop twee volledig geklede mannen elkaar zoenden, ook nu van zich zouden doen spreken, en dus het glas zouden ingooien, er met graffiti overheen spuiten of gewoon uit louter fatsoensbesef de volledige abri in elkaar zouden trappen. Maar niets van dit alles. Schaars geklede vrouwen in een licht erotische omhelzing blijken minder aanstootgevend dan twee in pak geklede mannen die malkander zoenen.

Ook de actiegroep 'Gezin in gevaar', van Stichting Christiana heeft vooralsnog niet van zich laten horen. Bij de Suitsupply poster hadden ze middels het Reformatorisch Dagblad 40.000 flyers laten verspreiden vanwege de 'zeer seksuele taferelen'  die 'overal op straat te zien zijn, ook voor kleine kinderen', etc. En nogmaals het was een poster van twee mannen met kleding aan die elkaar zoenden. Twee bijna naakte dames die elkaar lijken op te geilen, dat vindt God en dus ook zijn grondpersoneel niet zo erg. Maar hoe zou een qua pose identieke poster, maar dan met in zwembroek geklede mannen achter de opblaasradio ontvangen zijn?

Annie zou zich hierom zeer vrolijk maken, en ik ook. Mensen zijn raar.

Toen was geluk ... #13

Met auto's heb ik niet zoveel, ik heb ooit eens mensen naar adem doen happen van het lachen in een combinatie van ongeloof en medelijden toen ik in een geleende auto van een vriendin bij hen op bezoek kwam en op de vraag 'met wat voor auto ben je gekomen' ik het kentekenbewijs erbij moest pakken omdat ik geen idee had. En ik weet het nu ook niet meer, onderhand hebben ze alweer een ander trouwens.

Als kind kon ik feilloos automerken herkennen, en toen mij gevraagd werd hoe ik dat dan allemaal wist, antwoordde ik dat ik het aan de wieldoppen zag, en dat was ook zo. Een detailkennis die blijkbaar gaandeweg verloren is gegaan. Ik ben zelf in het bezit geweest van een aantal auto's de eerste was een Toyota Celica, daarna een BMW, toen weer een Toyota maar ik weet niet meer wat voor type, vervolgens een witte auto waarvan ik het merk niet meer weet (ik dacht een Ford of een Opel) en als laatste een Smart. Zoals al eerder gezegd vind ik autorijden ook niet zo heel erg leuk en ervaar ik het niet hebben van een auto niet al een gemis. Het is vaak wel makkelijker dan het openbaar vervoer, maar aan de andere kant zit er ook wel een aanmerkelijk kostenplaatje aan een auto.

Voor één auto uit mijn jeugd had en heb ik een zwak: Citroën 2CV, of zoals hij in Nederland bekend werd: de Lelijke Eend. Ik heb neiging om juist toe te trekken naar de verschoppelingen, de zielepoten, de uitgestotenen. En op autogebied was dat in mijn jonge jaren de Lelijke Eend, die werd door velen niet voor vol aangezien. Er waren mannen (het zijn altijd mannen die dat soort dingen doen) die een Eend op de weg inhaalden en brood voor de auto neergooiden. Ik denk dat er een apart plaatsje in de hel is voor hen. Ik wil meteen wel even aantekenen dat de Eend in de bestelauto variant de eerste auto was waarmee de Wegenwacht ging rijden en wel vanaf 1959 t/m 1973. Daarvoor reden ze op motoren.

Ik had een klasgenoot en tevens buurtgenoot wiens vader bij Citroën werkte, en die had een van de Eend afgeleidde Dyane, daar heb ik wel eens in mogen meerijden, en ik heb ook in een échte Eend mogen meerijden als kind. Het waren geloof ik vrienden van mijn zus waarmee we een dagje uit gingen. Ik moet ongetwijfeld met blossen op mijn wangen hebben gezeten. De productie van de Eend heeft gelopen van 1949 t/m 1990. In Nederland werd de Eend, als eerste exportland, in 1952 geïntroduceerd.

Ook in Duitsland (Ente) en Tsjechië (Kachna) wordt de 2CV 'Eend' genoemd. In België 'Geit' of 'Wippertje' en in Engeland 'Tin Snail'. En ook in Frankrijk, het land van herkomst, heeft de 2CV een bijnaam: 'La Deuche'. Heden ten dage is de Eend een cultvoertuig en mag zich scharen tussen andere auto iconen als Volkswagen Kever, Morris Minor, Mini en Fiat 500. En ja, al deze auto's heb ik als jongmensch, net zoals de Eend,  zien rijden door de straten van Den Haag.