Joanna Klarenbeek en Willy Verbrugge gingen in het theaterseizoen 2002/2003 samen een programma maken onder de titel 'Klarenbeek En Verbrugge'. Wie? zult u zich misschien afvragen. Het zijn de namen waaronder Jenny Arean en Willeke Alberti bij de burgerlijke stand bekend staan. Een onwaarschijnlijk duo, de driftige Jenny en de lieve Willeke. Dat contrast werd breed uitgemeten in de voorstelling, de branie en de bruid, Willeke spreekt Jenny aan op diens altijd kritische instelling, en Jenny merkt op dat Willeke zich jarenlang een versuffing heeft geschnabbeld op braderieën en zonnebloemboten. Gaandeweg de voorstelling blijkt dat de beide tegenpolen meer met elkaar gemeen hebben dan ze aanvankelijk dachten. Prachtige liedjes, solo en in duet, werden er in die voorstelling gezongen waaronder het samen gezongen "Om Niet Alleen Te Zijn", geschreven door Jurrian van Dongen en G. Kelly.
Deze column zal geplaatst worden op de website van Roze Golf.
Het is zo goed als zeker dat het radioprogramma "Uit De Kast" van Radio Capelle stopt na de uitzending van volgende week op 6 april. Ik zal daar mijn laatste column voorlezen. "Roze Golf", het radioprogramma van RTV Oost die mijn columns steeds op hun website plaatsen hebben aangegeven graag daarmee te willen doorgaan. Ik zal de columns nu met een andere invalshoek schrijven omdat ik niet meer gebonden ben aan het onderwerp van het radioprogramma. Ik zal me meer op de actualiteit kunnen richten. Wat, op hun verzoek, blijft is een liedje die iets met de column te maken heeft en als clipje of geluidsfragment onderaan de column geplaatst wordt. Dit is de eerste voor "Roze Golf" geschreven column:
Als jongmensch ging ik met vrienden naar cafeetjes
en disco’s waar ‘er meer waren zoals wij’. Onder het genot van een drankje en de
dancehits van dat moment, waar we met elkaar op dansten, hadden we lol met
gelijkgestemden. Je hoopte natuurlijk dat je in één van die gelegenheden iemand
zou tegenkomen waarbij er een vonkje zou overslaan. Het was in die tijd de
enige manier om op een leuke ontspannen manier met anderen in contact te komen.
Hoewel, wat oudere vrienden hoorde ik reppen over ontmoetingsplaatsen waar
mannen met homoseksuele gevoelens naartoe gingen met maar één doel voor ogen:
het hebben van seks. Ik hoorde dat destijds aan en wist meteen dat zulks niets
voor mij was. Vooral het directe van de actie als ook de locaties waar het zich
voordeed maakte het niet aanlokkelijk voor mij. Veelal waren dit soort plekken
in bossen, parken of plantsoenen. In mijn beleving kon eigenlijk overal waar
drie bomen bij elkaar stonden een ontmoetingsplaats zijn. Het hele gebeuren van
op deze manier mannen te ontmoeten en het daar dan ook ter plekke doen, daar
was ik te nuchter voor, waarom zou ik? En dan dacht ik ook meteen aan teken en
andere kriebelbeestjes, nee ik heb die gifbeker aan me voorbij laten gaan en later
ook nooit behoefte gehad aan vluchtige ontmoetingen zoals beschreven door de
wat doorgewinterde vrienden van toen.
Ik had er nooit meer zo over nagedacht en meende
dat met de komst van het wereld wijde web en de ongekende mogelijkheden die dat
bood om middels daarvoor bestemde sites met iemand af te spreken om met elkaar
seks te hebben, ontmoetingsplekken in de natuur tot geschiedenis hadden
gemaakt. Hoe naïef was en ben ik dus blijkbaar nog steeds. Ook heden ten dage
zijn er, ondanks dat je vanuit huis op ontelbare sites dates kan scoren voor
snelle seks, nog steeds mannen met homoseksuele gevoelens die daar in
bosschages uiting aan willen geven.
Ik kwam er achter toen ik een artikel las over een
gezin die een huis hebben gekocht in Benningbroek en die vanuit hun woning
uitzicht hebben op een parkeerplaats langs de A7 waar mannen sekscontacten
hebben. Het gezin is daar vanzelfsprekend niet heel blij mee. Je kijkt uit het
raam en je ziet dingen die je niet wilt zien. Ik zou het ook niet fijn vinden
om ongevraagd geconfronteerd te worden met copulerende koppels, m/m, m/v of
v/v, dat maakt geen verschil. De makelaar heeft het niet aan hen verteld, en
dat begrijp ik dan weer wel. Hoe zou hij dat hebben moeten doen? Als u hier uit
het raam kijkt ziet u op gezette tijden de paringsrituelen van de mannelijke
medemens met homoseksuele gevoelens, en als u heel goed kijkt kunt u in sommige
auto’s kinderzitjes ontwaren.
De bewoners hebben de mannen aangesproken en
verteld dat er ook kinderen wonen, maar het maakt de bezoekers van de
ontmoetingsplek niet uit, ze gaan gewoon door met hun activiteiten. De bewoners
zelf hebben er geen moment aan gedacht dat er een homo-ontmoetingsplek rondom
hun huis zou kunnen zijn. Gemeente en Rijkswaterstaat wijzen naar elkaar, en er
blijkt ook zelfs een stichting te zijn voor belangen van bezoekers van
homo-ontmoetingsplaatsen,Stichting
Platvorm Keelbos, zij adviseren het gezin om een groene wal aan te planten
zodat het zichtveld doorbroken wordt. Om met juf Ank te spreken, dit vind ik
niet raar, dit vind ik bijzonder, oké en ook gewoon raar.
Raar is ook dat in Dordrecht regenboogvlaggen
worden bespuugd, vernield en geprobeerd in brand te steken. De vlaggen zijn om
pilaren gespannen bij het gebouw waar de expositie ‘No Land For Love’ is te
zien met beelden en foto’s van LHBT-asielzoekers. Ook was er iemand die al
Bijbelteksten scanderend homo’s verantwoordelijk acht voor het einde der
tijden. De burgemeester van Dordrecht vind het onacceptabel, en GroenLinks
heeft voorgesteld om een vaste plek te geven aan de regenboogvlag in één van de
vlaggenmasten op het stadhuis. De gemeenteraad van Dordrecht debatteert
binnenkort over het plan van GroenLinks.
Twee incidenten waar aan de ene kant de
LHBT-gemeenschap waakzaam moet zijn voor groeiende intolerantie waarbij men
openlijk publieke eigendommen vernield en haat predikt en aan de andere kant
sommige LHBT’ers die onder het mom van ‘alles moet gewoon kunnen’ en ‘we’re queer
and we’re here’ geen rekening houden met hun medemensen.Met een beetje meer begrip over en weer
zouden we al een heel eind komen.
Op 26 februari 1969 werd in het Circustheater in Scheveningen het Nationaal Songfestival gehouden. Er deden niet de minste artiesten aan mee, o.a. Rob de Nijs, Patricia Paay en Anneke Grönloh streden voor de eerste plaats om ons land in Madrid te mogen vertegenwoordigen op het Eurovisie Songfestival. De grootste troef leek in handen van Conny Vink die met haar lied "De Toeteraar" de weg volgde die het festival een paar jaar eerder was ingeslagen, met vrolijke hoempapa-achtige liedjes die goed scoorden. Een jaar eerder behaalde de beroemde Cliff Richard met zo'n soort lied, "Congratulations", niet alleen een tweede plaats op het Eurovisie Songfestival, hij had er tevens een megahit mee. Conny moest echter genoegen nemen met een tweede plaats, met één punt verschil won de toen nog niet zo bekende Lenny Kuhr het Nationaal Songfestival met het door haarzelf en David Hartsema geschreven lied "De Troubadour".
Op 29 maart van dat jaar (vandaag dus precies vijftig jaar geleden) zong Lenny vol vuur haar lied en werd winnares van het Eurovisie Songfestival 1969. Weliswaar samen met drie andere zangeressen, want naast Nederland hadden ook Frankrijk, Groot Brittannië en Spanje een gelijk aantal punten, maar dat mocht de pret niet drukken. De organisatie had er nooit rekening mee gehouden dat zulks zou kunnen gebeuren, en hebben daarna het reglement aangepast. Sindsdien heeft Lenny een prachtige carrière opgebouwd zowel in Nederland als daarbuiten. In Frankrijk is ze op tournee geweest met George Brassens en heeft er zelfs een nummer één hit gescoord. In die vijftig jaar sinds 29 maart 1969 is Lenny altijd door blijven zingen en platen blijven maken. Toegegeven, in het Hitdossier hebben collega's als Willeke Alberti, Rob de Nijs en Vader Abraham een veel langere lijst met hits dan Lenny, maar Lenny is een zangeres die voornamelijk haar eigen weg is gegaan en voor wie de artistieke motieven altijd zwaarder wogen dan het scoren van een hit.
Er is onlangs een nieuwe cd uitgekomen van Lenny, "Het Lied Gaat Door", met dertien prachtige nummers, waarvan voor tien liedjes de tekst en muziek door haarzelf zijn geschreven. Voor drie nummers componeerde ze de muziek, en werd de tekst geschreven door Hein Stufkens ("Mijn Moedertaal"), Katja Gebbing ("Zo Ver Van Hier") en Jan-Simon Minkema ("Mee Met De Nacht"). Als ik de cd zo eens beluister en de muziek hoor die Lenny heeft gecomponeerd, de teksten tot me neem en de hoes bekijk waarop Lenny met haar muzikale vrienden Reinier Voet en Mischa Kool gedrieën met een gitaar op de rug op weg zijn om hun muziek ergens in Nederland te laten horen valt plots het kwartje, of het twintig eurocent muntstukje. Zonder het misschien zelf te weten toen in 1969 zo aan het begin van haar carrière, maar die troubadour waar ze over zong en tot op de dag van vandaag nog steeds over zingt was een profetisch lied, zij, Lenny zelf ís die troubadour! Het lied wordt in de hij-vorm gezongen, maar in deze genderneutrale tijd is het een kniesoor die daar op let. Want Lenny zit al meer dan vijftig jaar boordevol muziek, ze heeft al die jaren voor groot en klein publiek gezongen en haar liedjes maken mensen blij en melancholiek. Alleen is, in tegenstelling tot de tekst, voor Lenny het lied nog lang niet uit en zal ze voorlopig haar eigen lied en eigen zang tot vreugde van velen ten gehore blijven brengen.
Europops van de winnaressen van het Eurovisie Songfestival 1969
v.l.n.r. Salomé (Spanje), Lulu (Groot Brittannië), Frida Boccara (Frankrijk)
en Lenny Kuhr (Nederland)
1958. Vroeger bestond er zoiets als "menselijke ZOO's", waarin 'exotische buitenlanders' ten toon werden gesteld. Eén van de laatste keren dat het nog voorkwam was op de wereldtentoonstelling in Brussel, waar achter een hek een Congolees dorp te zien was met o.a. dit meisje. 1958, nog maar zo'n zestig jaar geleden.
De jaren tachtig, het warenhuis dat net zo bij Nederland hoorde als molens en klompen, toen nog voluit Vroom en Dreesmann geheten, had in die tijd nog een supermarkt. En daar kon je op de zuivelafdeling in het vriesvak een ijstraktatie vinden waar ik nu soms nog wel eens een enorm verlangen naar kan hebben. Ik heb geen idee meer hoe de naam ervan was of uit welke fabriek het kwam, maar onlangs ging het luikje weer open toen ik op het wereld wijde web op de Britse variant ervan stuitte. Ook dat artikel was met veel 'weet je nog's' geschreven. Ik maakte daaruit op dat het ook daar niet meer verkrijgbaar is, maar er waren wel foto's van.
Het was een rol vanille-ijs omwikkeld door cake met een laagje jam. Het klinkt zo eenvoudig en weinig opwindend, maar in mijn herinnering wordt het natuurlijk steeds lekkerder omdat het er niet meer is. Zijn er nog meer mensen die het zich kunnen herinneren en hoe het in Nederland werd genoemd? In Groot Brittannië heette het Arctic Roll.
In de advocatuur daar zie je best wel vaak vrouwen. De rechtelijke macht telt niet dat vind ik gewoon een ambtenarenbaan, dat is drie dagen in de week enzovoort. Ik weet wel dat vrouwen natuurlijk over het algemeen minder excelleren in een heleboel beroepen en minder ambitie hebben, meer interesse hebben vaak ook in familieachtige dingen. Het is gewoon zo. Het is eigenlijk normaal voor een vrouw om een beetje linksig te zijn, en dan ontmoet ze een man die gewoon rechts is en dan zegt ze; 'Nah, die heeft ook wel gelijk'. In mijn ervaring, dus eerst krijg je wat linkse praatjes en dan zeg jij hoe het echt zit, en dan zegt ze: 'Nou oké, ook wel waar'. En dan heb je een soort evenwicht bereikt.
Bovenstaande komt vanzelfsprekend niet uit mijn beperkt brein, maar is een letterlijke weergave van een interview met De Grote Leider Thierry Baudet over hoe hij tegen vrouwen aankijkt. Nu zijn er inderdaad vrouwen die (gedwongen) zo denken, die vind je in ruime mate vertegenwoordigd in SGP-kringen en andere strenge religies, waar de vrouw nog ondergeschikt is aan de man, maar het is in Nederland een kleine groep. Thierry praat in dit interview op een toon die sommigen doorgaans gebruiken als het over verstandelijk beperkten gaat. Wat mij intrigeert zijn de vrouwen die op zijn Forum voor Democratie, waarvan ik steeds meer begin te vermoeden dat het Forum vóór Democratie is, maar dit geheel terzijde, hebben gestemd. Wie zijn die vrouwen? Aan de andere kant zijn er ook vrouwen die in de Verenigde Staten op Donald Trump hebben gestemd, u weet wel die man die over vrouwen zegt dat je ze bij hun kut moet grijpen. Ik kan er geen antwoord op geven of zelfs maar verzinnen. Voer voor psychologen, het is misschien wel een soort afgeleide vorm van het Stockholmsyndroom.
Nu zijn er ook vrouwen die bij de aanblik van onze Thier een natte broek krijgen, waarschijnlijk ook mannen die enige onrust in de boxershort ervaren, voor De Princeps zelf maakt dat niet zoveel uit, als ie maar aandacht krijgt. Zelf zie ik enkel een jongmens met een knaagdierengezichtje en verder niets appetijtelijks, maar buiten dat weten we allemaal uit een voorbije relatie die uitsluitend op uiterlijk gestoeld was, dat enkel daar op selecteren niet zo'n slimme zet was. Dat kun je in dit geval doortrekken naar politiek stemmen op een in jouw ogen mooie man of vrouw.
Thierry is onlosmakelijk verbonden met de hoogbejaarde Theo Hiddema, waarvan ik denk dat ie al dood is, maar dat hij dat zelf nog niet weet. Wie er verder nog bij het Forum horen, geen idee. Het blijkt dat er nu met de winst van vorige week partijgenoten kriskras door Nederland moeten gaan verhuizen naar de provincie waar ze zijn gekozen. En vrouwen heb ik er helemaal nog niet gezien, of nee wacht, toch wel. Hoewel vrouw.... meer een soort veredelde hyena, om met Annie M.G. Schmidt te spreken. Ik heb het natuurlijk over de obese Annabel Nanninga die onze taal verrijkt heeft met met de term 'dobberneger'. Ook gooit ze er zo nu en dan een gezellige tweet uit op Twitter, zoals 'Gas geven als je een Jood ziet, old habits die hard #Demanjuk' of op 4 mei, "Wat zijn jullie stil, is er iemand dood of zo?' en 'Moraalridders, die was Hitler even vergeten in die mooie ovens van m'.
Kortom, je zou er toch maar op gestemd hebben. Intussen is de zogenaamde 'spectaculaire uitslag' wel enigszins te relativeren. LPF en PVV hebben ook eerder vele stemmen behaald en het heeft nooit geleid tot ingrijpende veranderingen in ons land. Iedereen met een beetje verstand weet dat wat FvD in het programma heeft staan nooit verwezenlijkt zal worden. We blijven in de EU, het afschrikwekkende voorbeeld van Groot Brittannië spreekt boekdelen, en afsluiten voor immigratie gaat ook niet gebeuren. En het leukste van de grote overwinning van Thierryke is, dat de coalitie waarschijnlijk juist meer naar links opschuift en hulp en ondersteuning over links zal gaan zoeken. Maar desalniettemin, waakzaamheid blijft geboden.
Nederland staat op de vijfde plaats in de lijst met gelukkigste landen ter wereld, de eerste vier plekken zijn, zoals altijd, bezet door Noord Europese landen, Finland, Noorwegen, Denemarken en IJsland. Ik prijs me gelukkig dat ik in één van de gelukkigste landen van de wereld mag wonen, een soort dubbel geluksgevoel dus. Nu ben ik van nature een positief en blij persoon, dat scheelt een stuk, want ondanks die vijfde plek hoor ik een hoop gemopper, gezeur en gezever over zaken waarover je je eigenlijk alleen maar druk kunt maken als je gewoon gelukkig bent. Het zal in de Nederlandse aard zitten denk ik, en ik ben bang dat sommigen het zelfs zien als iets wat bij onze cultuur hoort, dat kankeren op van alles, en u weet wat velen vinden over onze cultuur. Daar blijf je van af!!!
Afgelopen donderdag na het ontwaken en het doornemen van het nieuws bleek dat het rechts populisme ook in ons gelukkige land een grote voedingsbodem te hebben. Zelf ben ik van mening dat geluk iets is om te delen, maar de kiezers op extreem rechtse partijen menen er het alleenrecht op te hebben. Het is óns geluk, niet dat van jullie! Deze mooie nog steeds actuele tekst van de Jazzpolitie doemde op in m'n hoofd.
Drieëntachtig jaar is ze nu en ze viert met de voorstelling "Genoeg Nu Over Jou!" haar zestigjarig jubileum, Ingeborg Elzevier. Deze bitterzoete komedie is voor deze gelegenheid speciaal geschreven door Magne van den Berg. Het is natuurlijk geweldig om zo'n gelauwerde actrice te zien acteren. Gelukkig ben ik al eerder in de gelegenheid geweest om haar op het toneel te zien, en ook op deze hoge leeftijd is het een feest om Ingeborg te zien als de dominante moeder van Annick Boer en vrouw van Peter Tuinman. de karakters in dit stuk hebben vreemd genoeg geen namen. Er is maar één naam die genoemd wordt, die van de overleden man van Annick, Roberto/Robert of zoals Ingeborg hem hardnekkig blijft noemen Bob/Bobby.
Hij is aanwezig als een enorm portret die Ingeborg (zijn schoonmoeder) aan de muur wil hebben hangen tot afgrijzen van zowel man als dochter. Het stuk is beurtelings komisch met hilarische dialogen, maar het gaat er soms ook hard aan toe, vooral tussen moeder en dochter, want van wie hield de overledene nou het meest? En wordt de waarheid wel gesproken als er onverwachte onthullingen komen of zijn het maar verzinsels om de ander te raken? De waarheid blijkt, zoals altijd eigenlijk, meerledig. Er is geen goed en geen fout, alleen menselijkheid.
Het is een mooie voorstelling met rappe, scherpe dialogen en met Ingeborg, Annick en Peter staan er natuurlijk ook wel drie acteerkanonnen op het het toneel die aan elkaar gewaagd zijn.
Het zat eraan te komen, het was nog niet helemaal zeker, maar gisteren hoorde ik dat de beslissing was gevallen. Vanaf 1 april aanstaande heeft het bedrijf waar ik werkzaam ben mijn diensten nodig op de locatie waar ik in eerste instantie ook had gesolliciteerd. Dit betekent dat ik fietsend naar het werk kan! En meer beweging is altijd goed voor een man op jaren. Leuke bijkomstigheid is dat de assistent manager van het filiaal waar ik nu werk op dezelfde dag daar aan de slag gaat als manager.
In het afgelopen half jaar ben ik heel wat wijzer geworden van de collega's in Rotterdam Zuid en ben goed door hen ingewerkt. Dat zij dit ook vonden heeft geresulteerd in het verlengen van mijn contract, ook daar kreeg ik gisteren de officiële bevestiging van.
Ook veranderen gaat mijn vrijwilligerswerk als columnist bij de radio, hoewel veranderen, het programma houdt op door externe factoren. Er is nog een kleine kans op een doorstart of om op een andere manier het 'regenbooggeluid' te laten horen, maar ik voel dat het wel prima is zo. Ik heb in tweeëneenhalf jaar tijd mijn zegje wel kunnen doen. Op 6 april zal ik voor de laatste keer mijn column voorlezen in de, zoals het er nu naar uitziet, laatste uitzending. Misschien dat ik nog wel columns zal blijven schrijven voor de website van 'Roze Golf', dat liep nu synchroon, maar dat heb ik bij hen neergelegd. Mocht dat zo zijn, dan hoef ik me niet meer aan het onderwerp van het programma te houden en ben ik wat vrijer in wat en waarover ik wil schrijven.
Veranderingen, zelfs aangekondigd en verwacht, ik word er onrustig van. Ik hou van rust, reinheid en regelmaat. Ik weet graag waar ik aan toe ben zonder al te veel golven. Aan de andere kant weet ik ook wel dat het leven niets anders is dan een lange rij alteraties, en ondanks mijn ongemak erover ben ik gelukkig wel iemand die meteen de zilveren lijntjes ziet in de aanstaande wijzigingen. Aangeboren optimisme is ook wat waard.
Vandaag is het de eerste dag van de lente, en steevast zitten dan bovenstaande regels in m'n hoofd van een liedje geschreven door Annie M.G. Schmidt voor "De Familie Doorsnee" waar het werd gezongen door Lia Dorana in haar rol van secretaresse die moeilijke brieven moet schrijven in gewichtige taal en ze vraagt zich af of het niet allemaal wat liever en vrolijker kan.
Ik hou van de wisselingen van de seizoenen, en mijn favoriete seizoen is de lente, het nieuwe leven, het jonge groen, de eerste bloemen, het voorzichtige zonnetje, ik word er echt vrolijk van. Nu is mijn humeur niet afhankelijk van het weer. Dat zou raar zijn, want je kunt er toch niets aan doen, maar qua temperatuur en zon komt de lente het dichts bij m'n ideaal. De zomer vind ik al heel gauw te warm, en alles van nattigheid uit de lucht, regen, hagel en sneeuw ben ik ook niet echt dol op, maar nogmaals de afwisseling blijf ik als prettig ervaren.
Gisteren zag ik op het journaal hoe blij de koeien na een hele winter stal de weide weer in huppelden, daar kun je niet anders dan heel vrolijk van worden. Bij mij wakkert het voorjaar altijd schoonmaakwoede aan. Ik heb de galerij vorige week onderhanden genomen, en de bloembak daar roept om bloeiende plantjes. De lanai heb ik afgelopen dinsdag gedaan, al het onkruid tussen de tegels verwijderd, en ik ben voornemens om er dit jaar voor het eerst iets van kunstgras op te gaan leggen omdat de tegels niet meer zo mooi zijn, ik het schrobben zat ben, en er dan ook geen onkruid meer tussen de tegels zal gaan groeien. En dan ga ik zo langzamerhand de binnenboel ook successievelijk weer aanpakken, overal achter, onder en tussen, boenwas voor de meubels, the whole shabang. De natuur toont zich in haar nieuwe kleed, dan kan ik niet achterblijven vind ik.
Godvrezende doorgesnoven rechts extremistische inteeltjongeren uit Urk vergaten even dat zij geloven dat God alles ziet en gingen en bloc verhaal halen bij een dorpsgenoot van Marokkaanse komaf omdat deze iets gedaan had wat hen niet welgevallig was. Een Australische terrorist heeft een bloedbad aangericht in Christchurch, Nieuw Zeeland en in Utrecht heeft een Turkse man een terroristische aanslag gepleegd op een tram waarbij doden en gewonden vielen. Drie vreselijke nieuwsberichten uit de afgelopen twee weken waarbij haat, intense haat steeds de drijfveer is.
Het is al een tijd zo dat rechts extremisme weer terug is van nooit helemaal weggeweest in Europa en verder. Er worden wereldwijd leiders en politici gekozen die niet onder stoelen of banken steken zulk gedachtegoed aan te hangen. Het wij en zij-denken ligt hen in de mond bestorven. Ook in Nederland kennen we zulke politici en partijen die polariseren. Het gevolg is dat groepen mensen zich ingraven in hun eigen gelijk en tegenover elkaar komen te staan, waarbij gevoed door nepnieuws en social media de tegenstellingen benadrukt blijven worden.
Het lijkt een grote stap naar het aankomende Eurovisie Songfestival, maar ik wil naast dat ik van mening ben dat Nederland met Duncan Laurence een zeer grote kans maakt om als winnaar uit de bus te komen de aandacht, voordat ik zoals gebruikelijk in de songfestivalweek alle inzendingen ter leering ende vermaeck bespreek, vestigen op de inzending van IJsland. Het land stuurt de groep Hatari met "Hatrið Mun Sigra" (Haat zal zegevieren). De groep is in 2015 opgericht en bestaat uit Matthías Haraldsson, Klemens Hannigan en Einar Stefánsson. Voor Ingrid uit Appingendam, Svetlana uit Tsjeljabinsk en Tzeitel uit Modi'in-Maccabim-Re'ut zal het even schrikken zijn dat na jaren van love, Liebe, amour, liefde, amor, lyobov' en libe voor een geliefde, de mensheid of, wel ja, de hele wereld er plots over haat wordt gezongen in een soort bdsm-setting. Maar er zit meer achter dan het oog ziet, en dat is in deze tijd waar men graag primair reageert en een mening vormt zonder zich er eerst in te verdiepen niet voor iedereen weggelegd.
Hatari en hun muziek vallen moeilijk in te delen, en dat terwijl men zo graag alles in afgebakende duidelijke hokjes wil stoppen. Ze zouden omschreven kunnen worden als een satirische performance art groep. Matthías spreekt-zingt in harsh vocals, wat zeer afsteekt tegen de hoge falsetto zang van Klemens. Hun muziek heeft veel weg van electro-industrial, maar het ironische satirische element van Hatari is normaliter niet in die muziekstijl te vinden.
Zelf zeggen ze in deze tijden van rechts extremisme de mensheid een spiegel te willen voorhouden. 'We kunnen niets veranderen, we kunnen het alleen maar laten zien en laten horen zodat iemand het misschien oppikt'. Het leuke is dat de jongens meestentijds tijdens interviews e.d. in hun rol blijven die ze zichzelf hebben aangemeten. Maar in dit filmpje vermaken ze zich uitstekend op een school tussen de kinderen en met het bakken van taarten.
'Haat zal zegevieren' brengen ze dus op het Eurovisie Songfestival, maar zoals gezegd is het satire en ironie en houden ze Europa en de rest van de wereld zodoende een spiegel voor. We zien drummer Einar die gemaskerd als een monddood gemaakte volgeling enkel het ritme mag aangeven. Matthías oreert als een soort Herr des Hasses uit het liedje "Codo" van DÖF dat 'geluk en blijdschap tot een einde zullen komen, Europa zal uiteenvallen, want het is allemaal een web van leugens'. Als je een beetje door je oogharen heen kijkt hoor je de retoriek van, en zie je gelijkenissen met een qua uiterlijk sterk verbeterde versie van de knaagdierachtige Thierry Baudet die zijn doemscenario's over zijn kritiekloze achterban uitstort. Maar dat zal voor hen parels voor zwijnen zijn, want aan enige zelfreflectie, laat staan zelfspot, doen zij doorgaans niet.
Sommigen die nog van de breed georkestreerde ballades zijn, gezongen door zangeressen die heel hard kunnen zingen gekleed in terlenka avondjaponnen zullen zich misschien afvragen: 'Hoort zulks op het Eurovisie Songfestival thuis?' Ja! Driewerf ja!!! Goddank is er de laatste jaren qua muziek wel het één en ander veranderd, en ook qua thematiek is het helemaal prima. Al sinds het prille begin werden er op het festival nummers gebracht die iets met de maatschappij en de tijdgeest van dat moment te maken hadden.
Hatari gaat natuurlijk moeiteloos door naar de finale en ze mogen wat mij betreft het Eurovisie Songfestival van 2020 naar Reykjavik halen. Maar ja onze Duncan hè, ik gun het hem ook zo. En nee meerdere winnaars zoals in 1969, daar doen we niet meer aan.
Klemens, Einar en Matthías aan het taarten bakken.
Hatari met 'Hatrið Mun Sigra' tijdens de nationale
finale op IJsland.
Omdat vriendin Talitha en ik beiden een verlenging van onze werkzaamheden tegemoet kunnen zien vonden we dat we dat moesten vieren met een hapje eten en een film. De film werd "The Favourite" over het wel en wee aan het hof van Queen Anne.
Queen Anne was van 1702 tot 1714 koningin van Engeland en Schotland en de laatste zeven jaar van Groot Brittannië. Zij was vrij ziekelijk en stierf al op 49 jarige leeftijd. De film "The Favourite" gaat over Queen Anne en haar innige vriendschap met Sarah Churchill (ja, een voorouder van Winston) die op de proef wordt gesteld als het nichtje van Sarah, de aan de bedelstaf geraakte Abigail ook ten paleize verschijnt. Ze strijden om de favoriet van de enigszins getroebleerde Queen Anne te worden. Een hevige strijd die in de film met enige humor wordt verbeeld.
De film is los gebaseerd op de echte gebeurtenissen aan het hof van Queen Anne. De rivaliteit tussen de nichtjes om de gunst van de koningin berust op waarheid. De man van de koningin, Prins George, die voor een groot deel van die periode nog leefde, daarover wordt met geen woord gerept. Het is een kostuumfilm, maar dan net even op een andere manier dan gebruikelijk, naast humor wordt er zo nu en dan taal gebezigd die nog niet bestond in de vocabulaire van die tijd. De film heeft talloze prijzen gewonnen waaronder een Oscar voor Olivia Colman die de rol van Queen Anne speelt en daarvoor zestien kilo was aangekomen. Rachel Weisz (Sarah) en Emma Stone (Abigail) en de film zelf waren genomineerd voor een Oscar.
Het hapje eten erna was bij Loetje. Ik had gereserveerd onder mijn alias Aidan Beaverhausen, want bij Loetje eet je in het schemerdonker met gelijkgestemde aliassen biefstukken die zwemmen in de jus waarbij het vet langs de kin druipt en je bij iedere hap je aderen meer voelt dichtslibben. En dat mag, zo hooguit twee keer per jaar.
Na een aantal jaar niet te hebben gesport ben ik nadat ik in februari 2016 uitkeringsgerechtigde werd op 1 april van dat jaar weer begonnen. Een mens moet structuur aanbrengen in z'n dagelijks leven als arbeid wegvalt, en bovendien kom je als sollicitant beter over als je niet wat maatjes meer hebt, je krijgt al snel het predicaat 'geen wilskracht' opgespeld. Ik wendde me tot Noes Fiolet Studio's waar ik daarvoor ook al had gesport, en eigenaar Noes verzekerde me, nadat hij eerst geschokt had uitgeroepen 'Wat heb jij een dikke kop gekregen', dat het lichaam een soort geheugen heeft en sneller weer in vorm is dan als je helemaal nog nooit wat gedaan hebt. Ik twijfelde daar zeer aan, maar het bleek dat Noes gelijk had. Binnen no time was ik weer presentabel.
Dat leeftijd ook nog meetelt bij sollicitaties kwam ik vrij snel achter, en daar is niet zo veel aan te doen, maar bijkomend voordeel van sporten is dat er serotonine vrijkomt, waardoor je je algeheel wat lekkerder in je vel voelt, en dat is voor een steeds afgewezen gegadigde erg prettig kan ik u zeggen. Uiteindelijk heb ik twee tijdelijke banen gehad en werk ik nu bij een bedrijf waar ik, zoals ik eerder heb bericht, een verlenging heb gekregen tot eind dit jaar. Daarnaast heb ik ook vrijwilligers werk gedaan en doe dat nu nog, de eerste en derde zaterdag van de maand ben ik te horen op Radio Capelle in het programma "Uit De Kast", waar ik live mijn zelf geschreven column voorlees. Leuk detail is dat Noes eindredacteur van dat programma is, het heeft onbedoeld iets Volendam-achtigs, een hoog ons kent ons gehalte.
Over het sporten hoort u mij niet zoveel, er is mijns inziens ook niet zoveel over te vertellen, je sport of je sport niet, dat is ieder voor zich. Ik doe het omdat ik het zelf leuk vind om te doen en me er goed bij voel. Ook nu ik weer een partiële baan heb, is het makkelijk in te passen. Al sport ik nu niet meer als vroeger na een werkdag, daar heb ik de energie niet meer voor. Wat ik dan doe? Ik loop per week anderhalf uur hard en werp me op de gewichten, drie keer in de week, met wat cardio erbij. Dat vind ik wel meer dan voldoende voor iemand van middelbare leeftijd.
Rob de Nijs, tieneridool in de jaren zestig, maakte een mooie doorstart in de series "Oebele" en "Kunt U Me De Weg Naar Hamelen Vertellen Meneer", kwam nog tijdens "Hamelen" met de weergaloze albums "In De Uren Van De Middag" (1973) en "Kijken Hoe Het Morgen Wordt" (1975), en heeft sindsdien een indrukwekkend oeuvre opgebouwd. Hij heeft zich altijd met de beste tekstschrijvers en componisten weten te omringen, de lat ligt hoog, vooral voor hemzelf. Eén van de mooiste nummers, of stukken zoals hij het zelf noemt, is "Vanaf Vandaag" geschreven door Belinda Meuldijk en Maarten Peters in 2004. Voor iedereen die dierbaren heeft verloren zal de tekst herkenbaar zijn. In mij leven een aantal mensen voort en met name mijn ouders kijken nog heel vaak via mijn ogen.
Deze column zal ik vandaag voorlezen in het programma 'Uit De Kast' van radio Capelle, dit is ook de link waar de uitzending later op terug te luisteren is. Ook zal de column gepubliceerd worden op de website van 'Roze Golf' van RTV Oost.
Van
nature ben ik iemand die nogal op zichzelf is, met een goed Nederlands woord
wordt het ook wel einzelgänger genoemd. Dit betekent in mijn geval niet dat ik me
volledig van de buitenwereld afsluit, maar ik heb wat meer, laten we zeggen, hersteltijd
nodig als ik me onder de mensen heb begeven. Vanwege alle prikkels die bij mij
ongefilterd binnenkomen kost het veel energie, en dan heb ik weer wat tijd
alleen nodig om me op te laden. Het heeft ook niets te maken met het
gezelschap, ik kan enorm genieten van leuke uitstapjes, etentjes en wat dies
meer zij, maar niet tot in het oneindige. Er zijn mensen die bij alles publiek
nodig hebben en het een schrikbeeld vinden alleen te moeten zijn, ik zou juist
erg ongelukkig zijn om constant omgeven te worden door anderen. Ik kwam er op de
harde manier ook achter dat samenwonen daardoor niet iets voor mij is. Tot twee
keer toe heb ik een poging ondernomen om met de verloofde van dat moment in
één huis te gaan wonen, mede ook omdat het iets is wat aan het maatschappelijk
verwachtingspatroon voldoet, maar het bleek geen gelukkige keuze te zijn
geweest. Aldoor iemand om me heen, ik kan er simpelweg niet mee omgaan.
Dit
gegeven en bovenal de zelfkennis die ik dus gaandeweg heb opgedaan, houdt niet
in dat ik niet inzie dat in voorkomende gevallen het begrip ‘samen’ heel mooi,
goed, belangrijk en noodzakelijk kan zijn. Een mens kan niet alles alleen. Ook
ik niet, voor zoiets basaals als het naar beneden brengen van een afgedankte
vaatwasser had ik toch echt even de hulp van een buurman nodig, al probeerde ik
het heel eigenwijs eerst wel alleen. En hoewel ik me vrij autodidactisch wegwijs
heb gemaakt in het werken op en met een computer, ben ik wel blij dat er in
mijn vriendenkring iemand is die exact van de hoed en de rand weet als ik er
niet meer uitkom. Kortom, ook als mens met een solitaire inborst zie ik het
belang van iets voor elkaar doen en samenwerken in, want het geldt natuurlijk
ook andersom, als ik de mogelijkheid heb om iets voor een ander te kunnen betekenen,
dan doe ik het graag.
Van
samenwerken kunnen hele mooie dingen komen, kijk alleen maar naar de jongeren
die een tijdje terug in Den Haag een klimaatmars hebben gelopen, wat weer
geresulteerd heeft in de bijna 40.000 mensen die afgelopen zondag in Amsterdam
hetzelfde deden. Met elkaar de handen ineen slaan voor een groter doel, dat
blijf ik ontroerend en fascinerend vinden, er gaat zoveel positieve kracht
vanuit. En positiviteit is iets wat we in deze verwarrende tijden wel kunnen
gebruiken.
Ook, of
misschien wel met name, in de kunstwereld worden er veel bruggen geslagen
tussen de diverse kunstvormen en –uitingen. Was het vroeger ondenkbaar dat een
toneelacteur zich verlaagde, want zo werd het echt gezien, tot een acteerklus
op de televisie, heden ten dage spelen acteurs net zo makkelijk in een
soapserie als in de theaterzalen. Een kunstschilder, zoals Maurice Heerdink zet
zijn talent ook in als illustrator van boeken en tijdschriften en is daarnaast
ook o.a. schrijver, fotograaf, filmer en musicus. Daardoor ontstaan er weer bijzondere
verbanden tussen de verschillende kunstdisciplines en tussen kunstenaars
onderling.
Ook in
de populaire muziek hebben we in de loop van de tijd verrassende combinaties
gezien waarbij de liefde voor muziek en het met elkaar samenwerken om iets
moois tot stand te brengen de rode draad is. TV programma’s als ‘Ali B Op Volle Toeren’ waarin grote namen uit de Nederlandse muziek
zich verdiepen in de rapcultuur en andersom, en ‘Beste Zangers’ waarin
zangers en zangeressen nummers uit elkaars repertoire zingen is vaak prachtig
en ontroerend, omdat er zoveel eerbied en respect voor elkaars werk is. Ook de
jaarlijks terugkerende ‘Passion’ brengt ogenschijnlijk twee totaal
verschillende werelden bij elkaar door er samen voor te gaan en dan blijkt
steeds weer dat er helemaal niet zoveel verschil is.
Ook in
de internationale muziekindustrie zijn er veel voor onmogelijk gehouden
combinaties geweest. De ultieme rocker Mick Jagger die in duet ging met de king of pop Michael Jackson in ‘State Of
Shock’, acid house-groep KLF die de geliefde countryzangeres Tammy Wynette
vroegen voor ‘Justified and Ancient’,
Liza Minnelli en Dusty Springfield die onder begeleiding van Pet Shop Boys weer
een geheel nieuwe fanbase erbij kregen. Ook diva Shirley Bassey liet zich
verleiden door de danceact Propellerheads en de electropop van Yello om een
tijdelijk ander muzikale weg in te gaan. Zo zijn er nog veel andere voorbeelden
op te noemen van (onverwachte) tijdelijke samenwerkingen die bruggen bouwden in
de lichte muziek. Wat te denken van de gevierde Eartha Kitt die met haar
karakteristieke stemgeluid de samenwerking aanging met Bronski Beat in het
hilarische ‘Cha Cha Heels’.
Soms schiet me iets in gedachten van lang geleden en ben ik er met terugwerkende kracht (weer) verbaasd over. Toen ik mijn achttiende verjaardag vierde kreeg ik van mijn ouders een aantal rijlessen cadeau. Zulks hoorde nu eenmaal bij de opvoeding. Lang verhaal kort, ik heb vier keer afgereden en ben evenzovele keren gezakt. Ik had het examen voor een vijfde keer aangevraagd en betaald, maar heb een dag van te voren afgezegd en het geld gelaten. Dit geeft meteen aan waarom ik nooit rijk zal worden, mijn welzijn vind ik belangrijker dan geld, en ik kan nu eenmaal niet goed presteren onder druk, ook al kon ik best goed rijden.
Een paar jaar later kwam ik in de warme familie van mijn eerste verloofde terecht en daar heerste de opvatting dat een mens zonder rijbewijs geen compleet mens is. Dus heb ik op een gegeven moment een rijschool gebeld, ik weet niet meer welke, om rijlessen te gaan nemen. En toen kwam De Vraag van de dame aan de andere kant: "De rijinstructeur is een donkere jongen, heb je daar bezwaar tegen?" Ik weet nog dat ik dat toen al een rare vraag vond, en heb 'nee' geantwoord. Wederom lang verhaal kort, ik mocht voor de eerste keer (eigenlijk vijfde keer) afrijden bij mevrouw Zuur, waarbij niemand mij heeft gevraagd of ik bezwaar had tegen een vrouw als examinator. Ik zag in haar naam al een omen dat het ook deze keer niet goed zou komen. Tel daar een defecte kilometerteller bij op, deze gaf 10 kilometer lager aan dan ik werkelijk reed, en ik ging het examen in met de gedachte dat ik ook deze keer zou zakken. Echter ik was geslaagd. Met vlag en wimpel. Oké dat laatste verzin ik erbij. Hij was dus een goede rijinstructeur die een met faalangst behepte leerling voldoende had klaargestoomd om het examen met goed gevolg af te sluiten.
Om weer even terug te komen op De Vraag, wij schrijven het jaar des Heren 1988, was dat in die dagen een gewone vraag? En wat heeft de rijschool doen bewegen die vraag te stellen? Vervelende ervaringen? Dat de instructeur (ik weet zijn naam niet meer) bij een leerling aankwam en dat die vol afgrijzen weigerde les te nemen bij een donker persoon? Zouden ze ook gevraagd hebben of de toekomstige leerling bezwaar zou hebben bij een vrouw als instructeur, of een Marokkaan, een Jood, een homoseksueel, een lesbienne, een vegetariër, een vijftigplusser? Het gaat er volgens mij om dat er goed wordt lesgegeven.
Wij zijn nu ruim dertig jaar verder en in het nieuws was een tijdje terug dat werkgevers specifiek kunnen vragen aan uitzendbureaus om een blonde blanke heteroseksuele jongen van achttien jaar met blauwe ogen, een goed gebit en de ideale BMI. Ja ik chargeer hier, maar de werkgevers gaven aan dat ze geen allochtonen, soms zelfs gespecificeerd, wilden als uitzendkracht en sommige, niet alle, uitzendbureaus gingen daar in mee. Bij mijn weten mag er niet gediscrimineerd worden op afkomst, uiterlijk, geaardheid, sexe en leeftijd. Dat het natuurlijk wel wordt gedaan geeft het onderzoek aan wat dit aan het licht heeft gebracht, en ook ik heb ervaren dat ik als oudere om mijn leeftijd ben afgewezen. Ik ben vrij nuchter en haal m'n schouders er over op, graag of niet, maar het hoort natuurlijk niet.
In het Den Haag van de jaren zestig en zeventig kwam het met enige regelmaat voor dat muziekkorpsen door de wijk liepen, zonder enige aanleiding van een feestdag of iets dergelijks. Een fenomeen wat je nu niet meer hoort en ziet. Ik weet niet of het in andere steden van het land ook zo was.
Enkel is het woordje 'geluk' in de titel van dit terugkerende blogje over dingen van vroeger niet helemaal juist. Op de foto welke is gemaakt in Den Haag op de Dedemsvaartweg hoek Hengelolaan, ziet u kinderen vrolijk meelopen met het korps, letterlijk met de muziek mee. Ik daarentegen rende altijd huilend naar huis. Ook op de kleuterschool als er iemand jarig was en de kinderen mochten op mini-instrumentjes muziek maken voor de jarige, was ik steevast in tranen. Hetzelfde als op de eerste maandag van de maand het luchtalarm afging. Voor mij dus niet echt een vrolijke herinnering die muziekkorpsen.
Pas veel later in mijn leven kwam ik er met terugwerkende kracht achter waarom dat was, ik zocht verklaringen omtrent bepaalde zaken waar ik (steeds) tegenaan liep en toen dat geopenbaard werd viel het kwartje, of het vijftigcent muntje, want ik geloof dat de epifanie pas in het eurotijdperk plaatsvond, ruim dertig jaar later.
Tegenwoordig raak ik niet meer overstuur van het luchtalarm of van een muziekkorps, maar dat laatste is waar ik nu woon enkel op Koningsdag te horen, en ik geloof de laatste jaren eigenlijk ook niet meer. Ik zal er op letten aankomende 27 april.
Heino is de artiestennaam van Heinz-Georg Kramm, meer Duits en Arischer wordt het niet. Het wit blonde haar, de zwarte zonnebril, omdat hij lijdt aan de ziekte van Graves-Basedow, de bulderende baritonstem met rollende 'r' waarmee hij schlagers en Duitse volksliederen zingt heeft bij elkaar ervoor gezorgd dat hij in zijn zestigjarige carrière 50 miljoen platen heeft verkocht.
Op 13 december van dit jaar hoopt hij tachtig jaar te worden en daarom is hij op afscheidstournee. Afgelopen week heeft hij in Nederland voor uitverkochte zalen in Eindhoven en Hengelo opgetreden, en volgende week zal hij Venlo aandoen wat ook uitverkocht is, om op 31 maart te eindigen in de Melkweg in Amsterdam.
Het publiek bestaat niet enkel uit hoogbejaarden, maar vreemd genoeg behoren metalheads ook tot de bezoekers. Hoewel vreemd, zes jaar geleden bracht hij een album uit waarop hij covers van Duitse rockklassiekers zong, w.o. "Sonne" van Rammstein. De band nodige Heino uit om mee te zingen tijdens hun show op het grootste metalfestival ter wereld voor honderdduizend mensen. Dat sloeg aan en Heino werd als kultheld door het metalpubliek omarmt. Heino zelf vind het hilarisch leuk, 'Ik heb mijn publiek in korte tijd veertig jaar verjongd'.
Dit "Blau Blüht Der Enzian" heeft bij ons slechts in de tipparade gestaan, maar was één van zijn allergrootste hits in Duitstalige landen, 28 weken in de Duitse hitparade. Omdat het uitstapje naar de metalmuziek zo goed werd ontvangen nam Heino in 2014 een metalversie op van dit nummer onder de titel "Schwarz Blüht Der Enzian". Vooruit, deze keer twee clipjes in één blogje:
Mijn tijdelijke contract bij mijn huidige werkgever loopt 30 april af, maar ik heb te horen gekregen dat het met acht maanden zal worden verlengt. Dat ik dat op latere leeftijd nog mag meemaken. Blijkt het toch in de smaak te vallen dat het arbeidsethos van senioren van een heel andere invalshoek is dan dat van sommige jongeren. Er zijn stagiaires die met pauze gaan en vervolgens niet meer terugkomen, om maar even wat aan te geven. Uitzonderingen van beide kanten daargelaten natuurlijk. Het is in ieder geval fijn om gewaardeerd te worden in wat je zelf denkt dat je naar beste vermogen doet. Daarnaast, niet onbelangrijk, heb ik het erg naar m'n zin met leuke mensen en in een metier wat me ligt.
Omdat er nogal wat personele veranderingen hebben plaatsgevonden in de regio zou het kunnen dat ik uiteindelijk toch nog naar het filiaal ga waarvoor ik gesolliciteerd heb, maar ik zou ook kunnen blijven waar ik nu ben. Het is mij gelijk, in het eerste geval kan ik fietsend naar het werk, en in het tweede geval blijf ik met de metro forensen.
Dus, telt u even mee, tot en met december heb ik emplooi, en daarna zien we verder, misschien nog een verlenging of een vast contract, maar het kan ook zijn dat het dan ophoudt. Het fijne van al op gevorderde leeftijd zijn is dat ik wat meer met de dag leef en me daar niet zo druk om maak, het komt zoals het komt. 'Que sera sera' zong Doris Day al in 1956, en zo is het.
In de tv seizoenen 1976 en 1977 werd "Dat Ik Dit Nog Mag Meemaken" uitgezonden. Een humoristisch programma voor ouderen. Een keur aan Nederlandse acteurs, o.a. Adèle Bloemendaal, Wieteke van Dort, Coen Flink en Leen Jongewaard speelden een wisselend aantal rollen. Adèle en Wieteke speelden tevens de terugkerende rollen van de dames Haai en Baai, twee bejaardenhuisdirectrices. Iedere aflevering had een bepaald thema zoals 'Kinderen en kleinkinderen', 'Gezondheid', 'Oorlog' en 'Helpen en behulpzaamheid'. In de aflevering 'Nooit meer werken' zong Coen Flink het onderstaande lied, een loflied op het ouder worden, zoals alleen hij dat kon, met hoorbaar plezier waar enige vorm van leedvermaak in doorklinkt voor hen die nog van alles moeten of dat zelf vinden. Het is geschreven door Hans Dorrestijn op muziek van Harry Bannink.
Lied Van De Aftakeling En De Rust Die Daar Van Uitgaat
Waar ik vroeger dikwijls rende om de tram te halen
Daar schuifel ik nu langzaam voorbij
En als ik snel probeer te schuifelen
Dan krijg ik een steek in m'n zij
Ik zal nooit meer de held zijn van een voetbalwedstrijd
Ik ben de kracht in m'n spieren kwijt
M'n schouders zijn gebogen, ik heb een kunstgebit
En ik voel me het lekkerst als ik lekker rustig zit
Maar ik hoef nooit meer uit te blinken
Ik hoef me niet meer waar te maken
Dat is goddank voorbij
M'n handen die beven m'n gewrichten zijn stroef
Maar vaak ben ik blij dat ik niks meer hoef
Ik hoef me nooit meer uit te sloven
Ik hoef geen indruk meer te maken
Ik hoef nooit meer te doen wat ik niet wil of niet kan
Ik mag eindelijk mezelf wezen: een ouwe man
Ik ben nooit meer de sterkste ik win nooit meer een prijs
Soms ben ik wat in de war, niet goed wijs
Ik ben al flink hardhorend ik voel me nooit echt fit
En ik voel me het lekkerst als ik lekker rustig zit
Maar ik hoef nooit meer uit te blinken
Ik hoef me niet meer waar te maken
Dat is goddank voorbij
M'n handen die beven m'n gewrichten zijn stroef
Maar vaak ben ik blij dat ik niks meer hoef
Ik hoef me nooit meer uit te sloven
Ik hoef geen indruk meer te maken
Ik hoef nooit meer te doen wat ik niet wil of niet kan
Enige tijd geleden werd bekend gemaakt dat Duncan Laurence ons land zou gaan vertegenwoordigen op het aanstaande Eurovisie Songfestival. Ik had nog nooit van hem gehoord, ben niet gaan googelen, maar heb gewoon afgewacht wanneer het lied bekend gemaakt zou worden. Om één of andere voor niemand duidelijke reden is sinds de voorrondes zijn afgeschaft "De Wereld Draait Door" het aangewezen programma waar dat wordt onthuld. Presentator Matthijs van Nieuwkerk heeft helemaal niets met het Eurovisie Songfestival en laat dat ook merken, door steevast blind voor Nederland te zijn en alle andere inzendingen bij voorbaat al niets te vinden. Een beetje de voetbal-approach waarbij men uitsluitend voor het eigen land of de eigen club is.
Die bekendmaking in dat programma is niet altijd goed aangepakt. Men liet soms een half afgemaakt liedje horen, van 'zo zal het ongeveer gaan klinken', en dan wist je eigenlijk nog niets, behalve dat het vast niets zou worden. Aan de andere kant was de uiteindelijke uitvoering dan zo verrassend dat er soms wel eens een tweede plaats werd behaald in de finale (2014 Common Linnets). Dit jaar werd het slimmer aangepakt. Er was een videoclip gemaakt, iets wat bij andere landen die ook geen voorronde kennen al wat langer gebruikelijk is.
Duncan zingt "Arcade", een wonderschoon lied met een geweldige melodie in een stilistische video. Daarnaast is het ook een zeer aimabel jongmens zo bleek aan de tafel met Matthijs. De vocalen zijn niet eenvoudig en ik was benieuwd hoe hij live zou klinken. Daarop hoefde ik niet lang te wachten. De dag na de video kwam Duncan wederom naar "De Wereld Draait Door" om het lied, zoals hij zei, in een speciale versie te laten horen met strijkers en piano. Het was verstandig om ons eerst kennis te laten maken met de clip. Deze soort van unplugged versie was minder aansprekend. Als Duncan zijn zenuwtjes in bedwang houdt is zijn stem weergaloos, en met de muziek als in de video eronder, zoals het op het festival gebracht zal gaan worden, ben ik voor het eerst sinds 1993 ervan overtuigd dat Nederland het festival wel eens zou kunnen gaan winnen.
Ik heb al wat voorbij horen komen en er zit heel veel dertien in een dozijn bij, maar ook hele leuke uitschieters en hier en daar een regelrechte misser en dan moeten er nog een aantal landen hun inzending bekend gaan maken. Nederland en dus Duncan Laurence en zijn "Arcade" hoort zeker bij de uitschieters, en zoals gezegd zelfs een mogelijke winnaar. Het Eurovisie Songfestival, ik heb er weer zin an!
