Einde van een decennium

En zo zijn we aanbelandt op de laatste dag van het jaar 2019. Breed gezien vind ik het meer dan verontrustend dat wereldwijd een aanzienlijk deel van de mensheid bezig is met de aarde en al zijn bewoners langzaam maar zeker naar de afgrond te duwen, of op z'n minst de schouders ophaalt over alle alarmbellen die wetenschappers en de natuur zelf laten rinkelen. Maar anders dan zelf nog minder dan een druppel op de gloeiende plaat te zijn door kleine aanpassingen in mijn consumeer- en leefgedrag en er zo af en toe middels blogjes over te reppen c/q te waarschuwen kan ik niet. Chronisch optimistisch als ik nu eenmaal ben, zie ik gelukkig ook de andere kant, (jonge) mensen die ook zien dat het al over twaalven is en zich met hun ziel en zaligheid inzetten om het tij zo goed als dat nog kan te keren.

Dus hou ik het wat betreft het terugkijken dicht bij mezelf, en kan ik concluderen dat het een fijn jaar was. Leuke dingen gedaan met lieve mensen, prachtige voorstellingen bezocht in het theater en de bioscoop, mijn werk heeft wederom een verlenging gekregen en ik heb zowaar mee mogen maken dat Nederland het Eurovisie Songfestival heeft gewonnen, ik bedoel hoe compleet kan je leven zijn?

Maar 2019 markeert ook het einde van een decennium. Ik vind tijd een raar iets, van de week hoorde ik over een gebeurtenis uit 1999 en ik dacht: Goh, dat is ook alweer tien jaar geleden. Tot ik een moment later besefte dat het al twintig jaar geleden is! Daarnaast dacht ik dit jaar met mijn verjaardag dat ik twee jaar ouder werd dan in werkelijkheid het geval was. Tijd, hoe ouder ik word, hoe meer ik erin verstrikt raak lijkt het wel, daarom hou ik me vast aan de wijze worden van de onlangs overleden Jules Deelder: 'Het heden is eeuwig. Wie in het heden leeft, heeft het eeuwige leven'. En dat is wat ik steeds meer doe, in het heden leven. Ik heb het al eens eerder verteld dat ik, voor mezelf, nooit verder kijk dan een week.

En terugkijkend op het laatste decennium, als mij op 1 januari 2010 was verteld wat ik de komende tien jaar allemaal zou meemaken, zonder daarbij te zeggen hoe het zich daarna zou uitkristalliseren, want uiteindelijk komt alles altijd weer goed, dan had ik me met duim in m'n mond in foetushouding te bedde gelegd, om er nooit meer uit te komen. De dierbaren die ontvallen zijn, waaronder mijn lieve moeder, de mensen die mijn vertrouwen hadden en me onder de bus hebben geworpen en het faillissement van het bedrijf waar ik vijfendertig jaar werkzaam was waardoor ik een periode werkloos ben geweest, er zijn mensen voor minder geïnstitutionaliseerd.

Maar de mens blijkt, binnen bepaalde grenzen natuurlijk, veerkrachtiger dan je in eerste instantie vermoedt, en daarnaast zijn er ongelooflijk veel fijne en leuke dingen gebeurd op velerlei gebied, dat die voor mij als positief mens zwaarder wegen. De mooie en leuke herinneringen aan hen die er niet meer zijn, door de dood of uit vrije keus kan niemand me afnemen. En het zonder werk zijn heeft ook weer vele nieuwe aspecten blootgelegd. Na vijfendertig jaar een adempauze, zo zag ik het op een gegeven moment, is niet verkeerd en werkt ook zuiverend.

Kortom, morgen beginnen we aan een nieuw decennium, en niemand weet wat hem of haar te wachten staat, en dat is maar goed ook. Hoewel ik één taalkundige voorspelling wil doen. Ik denk dat dit het decennium gaat worden waarin we afstappen van 'tweeduizend' en voortaan 'twintig' zullen zeggen. Dus niet het jaar tweeduizendvijfentwintig, maar het jaar twintig vijfentwintig.

Ik besluit met een stukje tekst van Abba's 'Happy New Year', die aan het eind van ieder decennium sinds 1979 (het jaar van verschijnen) actueel blijft.

It's the end of a decade

In another ten years time

Who can say what we'll find

What lies waiting down the line

In the end of twentynine 

Voor al mijn lezers een fantastisch en gezond 2020 gewenst!

Draadje los

Het is al best een hele tijd geleden dat ik ontdekte dat van het snoertje wat mijn laptop met mijn mediacenter verbindt het plastic bij het jackstekkertje sleets aan het worden was. Als ik iets geleerd heb van de technische dienst van mijn voormalige werkgever Vroom & Dreesmann is het dat vrijwel alles met cellotape te verhelpen is. In mijn tijd in een Haagse vestiging kwam de technische man aldaar na het melden van een storing van het één of ander steevast met zijn rolletje cellotape aan en bij de wat serieuzere gevallen met ducttape. Het hele gebouw werd door plakband van diverse soorten bij elkaar gehouden.

Dus deze wijze les sinds die tijd met mij meedragend verhielp ik het euvel door er een stukje cellotape om te wikkelen, en dat voldeed prima, tot afgelopen week. Ik hoorde plots een lage bromtoon, even was ik bang dat ik tot die selecte groep mensen zou behoren die laagfrequent geluid waarnemen, waarover in de media werd bericht door Stichting Laagfrequent Geluid, maar voor mij was het snel duidelijk waar het vandaan kwam: uit de speakertjes van mijn mediacenter. Je hoeft geen wiskundige te zijn, door één en één bij elkaar op te tellen kwam ik er al snel achter dat de minuscule draadjes van het stekkertje los begonnen te raken.

Er diende dus een nieuw snoer te worden aangeschaft. Dit snoer had ik jaren geleden gekocht in een computerwinkeltje die al lang niet meer bestaat, dus bedacht ik dat ik dan op mijn vrije dag tijd in moest ruimen om naar de MediaMarkt te gaan, en vervolgens was ik me suf aan het prakkiseren waar ik vervolgens heen zou moeten als ze het daar onverhoopt niet hadden. Het geeft mijn leeftijd wel aan dat ik pas op het allerlaatste moment bedacht dat ik het ook gewoon online kon proberen. Ik vind het nog steeds iets nieuwerwets, spullen vanuit huis te bestellen. Dat er mensen zijn die niets anders doen, maak ik dagelijks mee in het metier waarin ik werk. Ik zie dames die bijkans bezwijken onder een doos waarin negen van de twaalf online bestelde producten zitten om ze in de winkel te komen retouren. Deze dames hebben geen zin en/of tijd om in de winkel in één keer de juiste items te kopen, dus doen ze dat online, om vervolgens de tocht naar de winkel te maken om het niet gewenste te retourneren. Ik blijf dat een fascinerend fenomeen vinden.

Ik kwam al snel op de website van Alle Kabels en er ging een wereld voor me open. Binnen enkele klikken had ik het juiste snoertje besteld, met jack 3.5 mm naar tulp, en met de gewenste snoerlengte. 's Anderdaags werd het geleverd door PostNL. Hoe snel wil een mens het hebben? Nu was het wel zo dat ik dacht dat het pakje met het snoertje zo in de brievenbus geworpen kon worden, maar niets was minder waar, er diende voor ontvangst te worden getekend. Nu wegen de zaken waar je tegenaan loopt als BA'er niet op tegen de vele voordelen, maar dit is wel een dingetje. Ik ben altijd bang dat ik net onder de douche sta of de dwingelandij van de natuur aan het uitzitten ben op de sanitaire troon als de bezorger aanbelt, en jawel, dat is ook wel eens voorgekomen. Maar nu stond aangegeven in welk tijdsblok het pakketje geleverd zou gaan worden, dus voor die tijd was ik al gedoucht en in afwachting. En precies binnen dat tijdsblok werd het pakketje inderdaad aangeboden.

Ik kan weer bromvrij van mijn muziek genieten.

Zeilen op de wind van vandaag

De laatste zondag van het jaar en dus de laatste liedtekst die ik onder de aandacht breng om geen andere reden dan dat de tekst het waard is en mij, en ik hoop ook u, raakt. Er zijn nog zoveel teksten die het ook waard zijn, maar het is aankomend jaar weer tijd voor iets anders voor de zondagse blogjes. En er zal heus zo nu en dan weer eens een prachtige tekst verschijnen waarvan ik (hernieuwd) overweldigd ben, maar het zal niet meer wekelijks zijn.

Zo met het nieuwe jaar voor de deur sluit ik af met een advies verpakt in een lied, geschreven door Frans Mulder en opgenomen door Willeke Alberti, 'Zeilen Op De Wind Van Vandaag', het lijkt zo logisch en vanzelfsprekend, maar is soms moeilijker dan gedacht.

Zeilen Op De Wind Van Vandaag

Toen je dacht ik word gedragen, moest je sjouwen

Toen je dacht 't is even slikken, moest je kauwen

Toen je dacht ik wil stoppen, juist beginnen

En net toen je naar buiten wou, naar binnen

Toen je dacht 't is me teveel, toen werd het minder

Toen je dacht ik ben een rups, bleek je een vlinder

Toen je dacht dat je iets won, heb je verloren

En toen je dacht nou ga ik dood, werd je geboren

Je moet zeilen op de wind van vandaag

De wind van gisteren helpt je niet vooruit

De wind van morgen blijft misschien wel uit

Je moet zeilen op de wind van vandaag

Toen je dacht nou wordt het beter, werd het slechter

Toen je dacht ik geef het op, bleek je een vechter

En toen je dacht een realist te zijn, een dromer

Toen je dacht nou wordt het winter, werd het zomer

Toen je dacht het wordt gebracht, moest je het halen

En toen je dacht ik krijg iets terug, moest je betalen

Toen je dacht ik sta alleen, toen kon je schuilen

Toen je dacht 't is om te lachen, moest je huilen

Je moet zeilen op de wind van vandaag

De wind van gisteren helpt je niet vooruit

De wind van morgen blijft misschien wel uit

Je moet zeilen op de wind van vandaag

© Frans Mulder, Willeke Alberti

In Memoriam: Fred Emmer

Voor een ieder die de jaren zeventig bewust heeft meegemaakt, kwam het bericht aan alsof een verre oom die je nog kent van de verjaardagen van vroeger was heengegaan. Voormalig nieuwslezer van het NOS Journaal Fred Emmer is op kerstavond op 85 jarige leeftijd overleden. Het waren de jaren van slechts twee tv-netten en het acht uur Journaal was het ijkpunt van de avond. Fred las het nieuws bijna als een robot op, met een stoïcijns gezicht in keurig Algemeen Beschaafd Nederlands. Versprekingen waren hem vreemd.

In die tijd zaten de journaallezers nog stijfjes achter een desk, ik vraag me af of Fred het zou hebben geapprecieerd om, zoals nu, staande met hier en daar een paar stapjes links of rechts het journaal te presenteren. Waarschijnlijk niet, hij had een minderwaardigheidscomplex over zijn geringe lengte van 1.64, dus achter die desk zat ie op z'n plek. Wat mij toen, en nog steeds heeft geïntrigeerd was die telefoon die er altijd op stond. Wat was het doel? Bij mijn weten is die nooit tijdens een uitzending af gegaan of gebruikt. Was ie wel aangesloten, of fungeerde het net als de bloemen bij de tv omroepsters, louter als decor?

Maar dit geheel terzijde. Fred, de man die bijna dagelijks de huiskamer binnenkwam en meteen het woord voerde waar iedereen naar luisterde, is niet meer. Een vertrouwd gezicht met dito stem, een icoon, dat kunnen we gerust stellen. En ja, hij heeft erotische romans geschreven, heeft de stemmen voor de 'Fabeltjeskrant' gecast, is vanaf 1965 tot 1974 reclamemaker geweest, maar is toen weer terug gekomen bij het NOS Journaal om er tot 1988 te blijven. En dat is zoals we hem allemaal zullen blijven herinneren. Aan terugkijken deed Fred niet. Hij bedankte voor de eer om in 2006 met andere voormalige Journaal-presentatoren een jubileum uitzending te presenteren. "Terugblikken is achteruit leven", zo zei hij. Zelfspot had de man wel, in 1998 antwoordde hij op de vraag hoe hij herinnerd zou willen worden met: "Als ENO BAFE, Een Nieuwslezer Ooit Bekend Als Fred Emmer." Een knipoog naar Prince, die zich in die tijd TAFKAP liet noemen, The Artist Formally Known As Prince.

Fred is drie keer getrouwd geweest en heeft een zoon, de componist, muzikant en arrangeur Stephen Emmer.

Toen en Nu: Ann-Margret

Van de week keek ik de opgenomen film 'Going In Style' en dacht: hé, die vrouw die Annie speelt lijkt Ann-Margret wel. Bij nadere inspectie bleek het inderdaad Ann-Margret te zijn. Ann-Margret is in 1941 geboren in Zweden als Ann-Margret Olsson, als kind verhuist ze met haar ouders naar de Verenigde Staten waar ze in 1949 tot Amerikaanse is genaturaliseerd.

Ze werd ontdekt als zangeres in 1961 toen ze in een nachtclub zong, maakte een aantal albums en singles, maar was meer succesvoller als actrice. Net als Cher liet ze haar achternaam vallen en gebruikte enkel haar voornaam. In 1963 steeg haar ster tot grote hoogte toen ze speelde in de musical 'Bye Bye Birdie', waarin ze haar zang- en acteertalent kon bundelen. Een jaar later speelde ze met Elvis Presley in 'Viva Las Vegas', en kreeg een in de media breed uitgemeten affaire met hem. Elvis beëindigde de affaire, hij was destijds getrouwd met Priscilla, maar Ann-Margret en hij bleven tot zijn dood goede vrienden.

De lijst met films en tv-series waarin Ann-Margret is verschenen is heel lang. Ik ken haar vooral van haar rol als Nora Walker, de moeder van Tommy, in de gelijknamige rockopera van The Who uit 1975 waarvoor ze een Golden Globe award mocht ontvangen. Ook sprak ze de stem in van het op haar gebaseerde karakter Ann-Margrock in de cartoonserie 'The Flintstones'. 

Ann-Margret is nu 78 jaar. Ze was vanaf 1967 tot zijn dood in 2017 getrouwd met Roger Smith, ze hebben geen kinderen. Ze is nog steeds actief en is momenteel aan het filmen voor de film "Welcome To Pine Grove'.

Tegeltjeswijshed 341

Nutteloze weetjes

Op metrostation Embankment in Londen, hoor je de bekende waarschuwing
'Mind the gap' uitgesproken worden door Oswald Laurence. In 2012
werden alle voice-overs vervangen en is de opname van Oswald
verwijderd, maar is weer geactiveerd doordat zijn vrouw de maatschappij
had verteld dat hij in 2007 was overleden, maar dat zij zo graag zijn stem
hoorde op weg naar haar werk.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Producer Jeffrey Katzenberg heeft Walt Disney Studios een nieuw tijdperk in
getrokken met hits als 'The Little Mermaid', 'Lion King' en Aladdin'.
Nadat hij kenbaar had gemaakt promotie te willen werd hem in plaats daarvan
te kennen gegeven het bedrijf te verlaten. Beter dan wraak was dat hij
DreamWork Studios uit de grond stampte.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Shuttles gebruikt bij professioneel badminton zijn gemaakt van ganzenveren.
Voor een shuttle worden óf de veren van de rechter- óf de veren van de
linkervleugel gebruikt en niet een mix van veren van verschillende vleugels,
omdat de veren van rechter- en linkervleugel verschillend van vorm zijn.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Zakenman Alfred Gwynne Vanderbilt is overleden toen de RMS Lusitania in
1915 werd gebombardeerd. Hij gaf zijn zwemvest aan een jonge moeder en haar
baby, wetende dat hij niet kon zwemmen en dat er geen reddingsboten aanwezig
waren. Zijn lichaam is nooit gevonden.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Om aan te tonen dat hun Walkman echt waterproof was, verkocht Sony ze in een
fles met water.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De niet zo bekende zus van Eva en Zsa Zsa Gabor, Magda (1915-1997) was
tijdens de Tweede Wereldoorlog actief in het verzet in Boedapest. Ze
werkte als secretaresse op de Portugese ambassade, maar dat was waarschijnlijk
een dekmantel. Magda, van joodse komaf, vluchtte naar Portugal voor de nazi's
en kwam via Brazilië in februari 1946 aan in Amerika, waar ze werd herenigd
met haar moeder en zussen die er, los van elkaar, eerder waren gearriveerd.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De man van Margaret Mitchell vroeg haar of ze in plaats van zoveel boeken
te lezen in hemelsnaam niet zelf eens een boek kon schrijven. Ze schreef
vervolgens 'Gone With The Wind'.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Dolfijnen kunnen wel 15 dagen achtereen wakker blijven, waarbij slechts de
helft van hun hersenen slapen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
In 2012 deed een vrouw op IJsland mee aan de zoektocht naar een vermist
persoon om er na uren achter te komen dat zíj de vermiste persoon was.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Magda Gabor

Alfred Gwynne Vanderbilt

Kerstverhaal

De oude man woont alleen. Dat is niet altijd zo geweest, hij heeft door de liefde, maar zeker ook door de maatschappelijke verwachtingen die daaraan verbonden zijn, zijn huis in het verleden gedeeld met de vlam van dat moment. Het voelde als het juiste om te doen, maar er helemaal achter stond hij niet, zonder duidelijk vastomlijnde reden waarom. Het was meer een gevoel wat hij toen niet kon benoemen, maar inmiddels wel. In basis komt het erop neer dat hij zich sociaal goed kan bewegen, maar meer tijd dan de gemiddelde mens nodig heeft om zich weer op te laden. Tijdens die oplaadtijd is het voor hem nodig om alleen te zijn. Het lijkt een heel simpel gegeven, maar het heeft toch enige tijd geduurd eer hij er achter kwam, waarmee tegelijkertijd allerlei zaken uit het verleden tot aan zijn vroegste kindertijd op z'n plek vielen.

Hij werd er een meer ontspannen en leuker mens van. Hij weet nu van zichzelf dat het voor hem meer om de kwaliteit van sociale gebeurtenissen gaat dan om de kwantiteit, dat hij zich nooit meer in grote groepen mensen gaat begeven omdat dat teveel van hem vergt en dat hij genoeg tijd neemt om weer energie op te doen. Gelukkig heeft hij nu de leeftijd bereikt dat niemand meer verwacht dat er amoureuze avonturen voor hem in het verschiet liggen. Het is simpelweg esthetisch niet meer verantwoord. In het begin toen hij zelf al had besloten dat een nieuwe liefde voor niemand (lees: voor hem en de nieuwe liefde) een goed idee was, konden mensen om hem heen dat niet helemaal begrijpen. Men dient als paar door het leven te gaan, was en is nog steeds het maatschappelijke credo. Maar gaandeweg verstomde de goedbedoelde platitudes variërend van 'alleen is maar alleen' tot 'maar je ziet er toch goed uit'. Men accepteerde zijn keuze.

Maar dit alles ten spijt, met De Feestdagen, blijkt het plots toch weer een ander verhaal. Voor anderen, niet voor hem. Ook hij kijkt uit naar die laatste week van het jaar, zeg maar van 24 december t/m 1 januari, maar niet om redenen van de meesten. Velen zijn druk in de weer met plannen, bedenken, inkopen, koken, bakken en braden. Er móet gezellig gedaan worden met familie en vrienden, men gaat met kerst in twee dagen eten waar men normaliter een week mee doet, men doorkruist het land in nieuwe kleren en met tassen vol cadeautjes. Maar víndt iedereen dat nu wel zo leuk of doet men het omdat het nu eenmaal altijd zo is gegaan en, o gruwel, ook van hen wordt verlangt?

Eén van de redenen van het opladen na sociale activiteiten is het feit dat hij de gemoedstoestand van anderen aanvoelt en daar op anticipeert. In de maand december, zo heeft hij ontdekt, zijn heel veel mensen echt niet zo blij en gelukkig als de kerstreclames doen geloven. Men doet onder peer pressure alles waarvan men vindt en denkt dat het van hen verwacht wordt. Hij heeft echtparen met kinderen in de supermarkt gezien die malkander bijna de hersens insloegen bij het doen van de al dan niet gedwongen kerstboodschappen. En dan moesten de 'gezelligste dagen van het jaar' nog beginnen.

Voortschrijdend inzicht heeft hem doen beseffen dat dichtbij zichzelf blijven ook in deze het beste is. Hij kijkt reikhalzend uit naar kerst en oud en nieuw, maar vooral om die laatste week op introspectieve wijze door te brengen. Fijn in zijn eigen huis cocoonen, net doen of de wereld even stil staat, ook al is het heden ten dage al zover dat er winkels met kerst open zijn, en erger nog, dat er daadwerkelijk mensen ook gaan winkelen. In zijn eigen gekozen kleine wereld van een ruime week is dat niet zo. Hij doet gewoon even niet mee en beweegt zich in de kantlijn.

Dit alles verontrust sommige mensen zeer, alleen wonen, nou vooruit, maar De Feestdagen bewust alleen door willen brengen? Achter zijn rug zal er veelbetekenend naar elkaar gekeken worden en met de wijsvinger van de rechterhand een cirkeltje gedraaid worden bij de rechterslaap. Er zijn uitnodigingen, maar hij weigert om als die zonderlinge oom aan te schuiven op dit soort dagen, die oom die er altijd bij is, maar waarvan niemand op een gegeven moment meer weet waarom eigenlijk.

Moraal van dit verhaal is dat iedereen moet doen waar hij of zij zelf gelukkig van wordt, ook, of misschien wel juist, tijdens De Feestdagen. Kun je je niets fijners voorstellen dan voor de ganse familie en vriendenkring een gigantisch zeven gangen menu te bereiden met louter verse producten. Helemaal top! Maar voel je je verplicht om die dagen op te zitten en pootjes te geven terwijl je daar helemaal geen zin in hebt, doe het dan voor de verandering gewoon eens niet en breng de zo gehypte Feestdagen eens door op een manier die jijzelf het prettigst vindt.

Getuige

Het is in deze tijd van het jaar dat ik altijd met warme gevoelens terugdenk aan de kerstdagen thuis. Mijn vader zorgde er, met de kersttradities die hij van zijn ouders had meegekregen, samen met mijn moeder voor dat het voor ons kinderen een magische tijd was. Nu is de perceptie vanuit kinderogen gezien anders dan die van volwassenen, zo duurde, terugredenerend, Kerstmis voor mijn gevoel wel een hele week in plaats van twee dagen. Natuurlijk speelde het feit dat we als kind twee weken kerstvakantie hadden ook wel mee. Eén van de hoogtepunten was kerstnacht, 24 december, mijn vader ging dan naar de nachtmis en bij terugkomst aten we aan een feestelijk gedekte tafel diverse eigen gebakken lekkernijen en vanzelfsprekend beschuit met muisjes, want er was immers een kind geboren. Daarna werden de cadeautjes die al dagen onder de boom lagen uitgedeeld en uitgepakt. De twee kerstdagen hadden niet zo'n vaste indeling, we konden bezoek krijgen of gingen op bezoek, dat verschilde per jaar.

Het is dus niet zo vreemd dat mijn vader deze dagen veel in mijn gedachten is. Zo moest ik plots denken aan wat hij altijd antwoordde als hij jarig was en je hem feliciteerde, zo in de trant van 'Van harte gefeliciteerd en nog vele jaren', bij het klimmen der jaren kwam daar steevast 'in goede gezondheid' achteraan. 'Dat je er maar lang getuige van mag zijn' was zijn repliek. En ik vind dat heel mooi gezegd. Indirect wenste hij de feliciteerder minstens zo'n lang leven toe als deze hem wenste.

En ik ben er lang getuige van geweest, hoewel het voor mij wel langer had gemogen. Althans, als het vaak zo achteloos gezegde 'in goede gezondheid' wat langer had mogen duren. Ik ben er ook getuige van geweest dat de laatste vijf jaar van zijn leven mijn vader, die zoveel wist en als boekhouder zo snel en accuraat kon rekenen als ik nog nooit iemand heb zien doen, langzaamaan verzandde in zijn eigen wereld waarin hij niet meer de juiste woorden kon vinden en zelfs zijn vermogen om te spreken verloor. Hij had intensieve verzorging nodig en woonde de laatste vier jaar in een verpleegtehuis, nog minder dan een schim van de man die hij ooit was. Hij herkende ons tot het laatst toe wel.

Maar wat blijft zijn al die mooie en dierbare herinneringen waar ik gelukkig ook mede getuige van ben geweest. Samen met mijn moeder heeft hij voor een mooie, veilige en zeer dierbare kindertijd gezorgd. Een prima solide basis waar ik nog steeds van profiteer. Er gaat letterlijk geen dag voorbij of hij en mijn moeder komen op enig moment in m'n gedachte met iets wat ze hebben gezegd of hebben gedaan, en zo af en toe komen ze samen of los van elkaar 'op bezoek' in mijn dromen. Maar deze kersttijd is toch wel de tijd waarin mijn vader op z'n best was, hij was er leidend in en mijn moeder en wij volgden maar al te graag de gewoontes en gebruiken die me nu met een warm hart doen terugkijken naar toen.

Ik kan me nog de tekst op een naar ons gestuurde kerstkaart ergens eind jaren zeventig herinneren omdat ik die destijds al zo prachtig vond: 'De kersttijd doet je denken aan de dagen van weleer, en iedere keer zal dat grote vreugde schenken'. Ik wist toen al dat ik die tekst voor altijd met me mee zou dragen net als al die mooie herinneringen aan de kerstmissen waar ik getuige van ben geweest.

Papa en mama kerst 1983. 

Karsmis deur de jaore

Eén van de mooiste Nederlandstalige kerstliedjes, of nou ja, in dit geval in het Antwerps, is het door de Antwerpse volkszanger Stafke Fabri (1934-2006) gezongen en mede geschreven 'Karsmis Deur De Jaore'. Door de tekst hardop (of in uw hoofd) voor te lezen blijkt Antwerps heel goed te begrijpen. 

Karmis Deur De Jaore

Karsmis baë oengs groetmoe thois

Was drei kiere nor de karek oep iene dag

Karsmis baë oengs groetmoe thois

Was altaaëd bidde da was giene lach

Karsmis baë oengs grootmoe thois

Toen mocht nog ni wa nâa allemoal mag

Toen docht niemand oan geschenke

Toen moest iederien nog denke

Oan da kinneke dor in die kouwe stal

Toe dierf niemand nog ni spreke

Over toert, konijn of kieke

Alles droaide oem et kind en da was al

Karsmis baë mijn ouwers thois

'T was oem ter ierste in de nachtmis zaaën

Karsmis baë mijn ouwers thois

Da was een stukske toert, een gloske waaën

Karsmis baë mijn ouwers thois

Was baë het ete soems al iens konaaën

Dor stond ne karsboeem en een stalleke

Mé boegiekes en een kribbeke

En mijn moeder zong dan altaaëd stille nacht

Tussendeur dan dochten waij toch

Oan da kinneke van God nog

Da Maria oep de wereld ét gebrocht

Karsmis baë maaën aëgie thois

Is zien wa da karsman ét gebrocht

Karsmis baë maaën aëgie thois

Dan zèn maaën kindere oep cadeaukesjacht

Karsmis baë maaën aëgie thois

Oan bidde wordt dan belange ni gedacht

Wel oan drinke en oan ete

Ik zou beter zegge: vreite

Rosbief, toart, kalkoen, kouweplat en crème glace

Als ik spreek van de verlosser

Vroagt maaëne zeun: is da ne bokser

Dat is karsmis in de moderne taaëd

Ja, dat is karsmis in de moderne taaëd

© Johnny Blenco, Jos Welbers, Stafke Fabri

Hey maischje, pssssss.

Er is een gedeelte van de adolescente mannelijke Marokkaanse gemeenschap in Nederland die meent dat meisjes en vrouwen nageroepen, nagefloten en nagesist moeten kunnen worden. Voor hen voor wie begrijpend lezen wat moeite kost: 'een gedeelte van' zijn de sleutelwoorden in voorgaande zin. In Rotterdam schijnt dat zo de spuigaten uit te lopen dat er vanaf 1 januari 2018 een boete staat op het vertonen van hinderlijk en opdringerig gedrag in de openbare ruimte waarvan met name vrouwen het slachtoffer zijn. Straatintimidatie wordt het genoemd

Maar onlangs is in een hoger beroep zaak de uitspraak gekomen dat, hoewel een verbod op straatintimidatie is opgenomen in de Algemene Plaatselijke Verordening van Rotterdam, dit geen rechtsgeldige strafbepaling is. Het hof oordeelde dat naroepen en sissen vrijheid van meningsuiting is, artikel 7 van de grondwet. En alleen via de landelijke politiek kan een beperking op een grondrecht worden aangebracht. De gemeente Rotterdam heeft laten weten met politiek Den Haag er over in gesprek te willen gaan. 

In dit specifieke geval ging het om een 36 jarige (!) man die acht vrouwen op straat heeft lastig gevallen door ze na te roepen, hand- en kusgebaren te maken en achter hen aan te lopen. Wat mijn aanname dat het enkel pubers zou betreffen wiens hormonen opspelen en waarvan de hersenen nog niet zijn volgroeid meteen onderuit haalt. 

Is het werkelijk zo erg? Ik weet het niet, ik ben geen vrouw en ben dus nooit nageroepen of nagesist, maar het lijkt me intimiderend overkomen, zeker als men na het geroep en gesis bij geen reactie wordt uitgescholden voor 'hoerrrr' en soms wel erger. Hieronder een onderzoek van de Erasmus Universiteit waaruit naar voren komt dat bijna elke vrouw er mee te maken heeft. Daarnaast het, voor mij, verrassende percentage van 41 procent van meisjes en vrouwen die het vleiend vinden nageroepen te worden. 

Bijna alle vrouwen hebben er last van

Uit onderzoek van de Erasmus Universiteit blijkt dat 94 procent van de vrouwen tussen de 18 en 45 jaar in 2017 met straatintimidatie te maken heeft gehad.

81 procent van de vrouwen negeert het gedrag, 74 procent loopt zo snel mogelijk door, 51 procent kijkt afkeurend, 26 procent probeert een grapje te maken of het weg te lachen. 21 procent zegt geen interesse te hebben en 4 procent gaat het gesprek aan.

Is het altijd vervelend als mannen op straat iets roepen of fluiten? Nee: 41 procent van de vrouwen geeft aan het vleiend te vinden als mannen op straat hen complimenteren met hun uiterlijk.

Herinnert U zich deze nog? #149

MALCOM MCLAREN, DEBORAH COLE

& BETTY ANN WHITE

"MADAM BUTTERFLY: UN BEL DI VEDREMO"

1984

Aantal weken: 6

Hoogste positie: 19

'Madama Butterfly' is een Italiaanse opera van Giacomo Puccini die in 1904 in première ging. Het is het tragische verhaal van de liefde tussen de Japanse geisha Cio-Cio-San (bijnaam: Madama Butterfly) en de Amerikaanse luitenant Benjamin Pinkerton. 

Malcolm Mclaren (1946-2010) was een Britse kunstenaar, kledingontwerper, impresario, producent en muzikant. Hij kon op intense en opzienbarende wijze al deze zaken combineren. In 1984 bracht hij opera en het destijds populaire synth-pop genre samen door één van de bekendste aria's uit 'Madama Butterfly', 'Un Bel Di Vedremo' als een soort miniopera op single uit te brengen. 

Malcolm vertolkt als verteller de rol van luitenant Pinkerton, de sopraan Betty Ann White zingt in het Italiaans de rol van Madam Butterfly terwijl Deborah Cole de verbindende teksten zingt.

Here's Boomer

Als u zich de tv-serie 'Here's Boomer' nog levendig voor de geest kunt halen, is de kans groot dat u tot de generatie behoort die als reactie op uw reactie's een kort en bondig 'OK boomer' als antwoord krijgt. En nee, dan heeft het niets te maken met het schrandere hondje uit de tv-serie. Uw zienswijze en opvattingen worden dan gezien als achterhaald en conservatief, terwijl uzelf sterk van mening bent dat u iemand bent met ervaring en aan de praktijk getoetste geijkte en werkende ideeën.

De eerste gedachte die bij mij opkomt als ik 'OK boomer' zie staan, is dat het gericht is aan een boze witte man van 65 jaar of ouder, die, omdat hij toch niet zo lang meer hoeft, die hele klimaatdiscussie humbug vindt, plotseling overal traditie in ziet die van hem wordt afgenomen en warm loopt voor extreem rechtse opvattingen en dientengevolge het sinds dit jaar heeft over 'onze' boeren wiens buitensporige protestacties hij volledig steunt. Maar dat is dan toch te kort door de bocht.

Ten eerste kunnen boomers ook vrouwen zijn en mensen van kleur, ten tweede is de term boomer op verschillende manieren te interpreteren. Het kan duiden op de generatie babyboomers geboren na de oorlog (1946-1955), maar de boomer van 'OK boomer' hoeft niet per se over een bejaard persoon te gaan, het gaat meer over de conservatieve ideeën die men er op na houdt. Twintigers of dertigers kunnen ook vanwege hun ideeën het 'OK boomer' predicaat krijgen. Thierry Baudet is een duidelijke 'OK boomer' bijvoorbeeld en de man is ergens eind dertig.

En vergis je niet, als je de hele generatie van boven de 65 wegzet als 'OK boomers' doe je ze erg te kort. Juist in die generatie zaten, en zitten, velen die meer democratie en vrijheid wilden en die hebben gestreden voor idealen en gelijkheid, net zoals veel millennials dat nu ook doen.

Kortom, een babyboomer van 68 en een millennial van 18 kunnen beiden zij aan zij gaan in klimaatprotesten, terwijl er anderen zijn van hun leeftijd die Donald Trump de beste president ooit vinden en voor wie het asielbeleid niet streng genoeg kan zijn of liever nog een nexit zien.

En hoe zie ik mezelf qua boomerschap zult u zich afvragen. Zoals wel meer zit ik er weer eens tussenin. Ik zal voor sommige opvattingen een 'OK boomer' sticker opgeplakt krijgen, terwijl ik tegelijkertijd de jonge mensen van nu zo heel goed begrijp in hun strijd om de wereld leefbaarder te maken voor hen en de mensen die na ons komen en steun ik, lafjes vanaf de bank en in spirit, alle klimaatactivisten die vreedzame protesten houden zonder zich te misdragen, dingen kapot te maken en vergelijkingen te trekken met joodse slachtoffers uit de Tweede Wereldoorlog. Ik vermoed eigenlijk dat de meeste mensen dat dubbele in zich hebben. Yin en yang.

Een klein accident

Na mijn enthousiasme over het naar mijn werk fietsen in de lente en de zomer, vroeg ik me af of het zou standhouden als het weer wat kouder zou worden. En het antwoord is: ja. Ik vind het nog steeds heerlijk om het steeds veranderende bos te zien waar ik doorheen fiets, en nu in de decembermaand heeft het iets feestelijks om langs de met verlichting versierde woningen te fietsen. Ik trek een streep bij regen, hagel en sneeuw, dan ga ik met de paraplu in de hand met de metro.

Vlakbij mijn werk fiets ik door een straat waarin een school is gesitueerd, en 's morgens worden daar de gewenste kinderen door de curlingouders met de auto afgezet. Men parkeert er dubbel, gooit zonder te kijken deuren open, rijdt na het afzetten van de vruchten van hun schoot zonder echt goed in de spiegels te kijken (les 1 van de autorijles) weg, kortom ik kijk er altijd goed uit. Maar soms kan het toch misgaan. Dat gebeurde gisteren. Ik kwam aanfietsen en zag een meisje van een jaar of elf die niet goed uitkeek, en wist ook dat ik haar aan zou gaan rijden, want door dubbelparkeerders en wegrijders kon ik haar niet meer ontwijken, ik remde wel maar was al te dichtbij. 

Mijn tweede gedachte na: ik ga haar aanrijden is: als ik val moet ik niks breken want dat heelt niet meer zo makkelijk op mijn leeftijd. Ik rijd haar dus aan, 't kind valt op het plaveisel ik val ook enigszins, maar kom terecht op de motorkap van een geparkeerde auto, dus dat valt mee. De derde gedachte is: ouders en hun prinsjes en prinsesjes, ik verwacht een tegen mij foeterende uit het dak gaande ouder, maar niets is minder waar. Uit de auto waar het onfortuinlijke kind is gestapt klinkt de kalme stem van haar moeder: "Zag je die fietser niet? Je moet ook opletten als je oversteekt." Precies wat ik ook, verrassend kalm, tegen haar zei tijdens onze clash terwijl we ieder een kant uitvielen: "Wel uitkijken als je oversteekt, hè."

Doordat m'n fiets tegen me aankwam en ik toch een gekke beweging maakte, heb ik er een licht pijnlijke knie en arm aan overgehouden. Niets schokkends dus. Het meisje gelukkig ook niet. Een les voor ons beiden. 

Tegeltjeswijsheid 340

Kamp Vught

Een tijdje terug kwam in een gesprek met vrienden Rick en Chris naar voren dat geen van ons ooit één van de nu nog te bezoeken concentratiekampen uit de Tweede Wereldoorlog in Nederland had bezocht. Onze uitjes omvatten gewoonlijk vreugde en jolijt, maar we vonden unaniem dat we Kamp Vught uit deze donkere periode in onze geschiedenis wilden gaan bezoeken. Gisteren kwamen zij me ophalen en na een bakje koffie zijn we op weg gegaan naar Vught. Om alles te weten te komen van wat er zich daar zoal heeft afgespeeld verwijs ik u middels deze link naar de Wikipediapagina over het kamp.

Wij kwamen er aan het het weer was grijs en guur. We betraden het herinneringscentrum waar de verhalen van de gevangenen aan de hand van foto's, familiefilmpjes uit de tijd voor de oorlog, allerhande voorwerpen, verhalen en gebeurtenissen in het kamp op een indrukwekkende wijze zijn tentoongesteld. Het woord wat door mijn hoofd bleef gonzen was: ontmenselijking. Alles was gericht om dat te bewerkstelligen, door allereerst mensen van hun naam te ontdoen en hen een nummer te geven en vervolgens al hun bezittingen af te nemen. Hoewel ieder filmpje het waard is om bekeken te worden, hebben we niet alle filmpjes kunnen bekijken. De verhalen van wat zich er heeft afgespeeld gaan je door merg en been.

Buiten is er een stenen maquette geplaatst waar je kunt zien hoe groot het kamp is geweest. Er is een barak waar ik met ontzetting heb kunnen zien hoe men er werd gehuisvest en hoe de rijen met houten stapelbedden, die ik al zo vaak op foto's en in films heb kunnen zien, er uit zien. Niet te bevatten.

Huiveringwekkend is het kindergedenkteken voor alle 1269 joodse kinderen van 0 tot 15 jaar die op 6 en 7 juni 1943 weg moesten uit het kamp. Er werd gezegd dat ze naar een speciaal kinderkamp in de buurt zouden gaan, maar in werkelijkheid gingen ze naar Sobibór in Polen waar ze zijn vergast. Ook om koude rillingen van te krijgen is de ruimte die te zien is van het bunkerdrama van 15 januari 1944, waar als vergeldingsmaatregel zoveel mogelijk vrouwen in één cel werden opgesloten. Vierenzeventig vrouwen werden bij elkaar gepropt op een oppervlakte van negen vierkante meter zonder ventilatie. Toen de cel na veertien uur werd opengemaakt bleken tien vrouwen te zijn overleden.

Ook hebben we de nabijgelegen fusilladeplaats bezocht waar tussen juli en september 1944, nét voor de bevrijding van het kamp op 26 oktober 1944, verzetsstrijders zijn vermoord. Dat werd gedaan omdat de geallieerde troepen naderden. Nu staat er een gedenkteken met de namen van de 329 mensen die er werden doodgeschoten.

Het was een zeer indrukwekkende ervaring waar ik nog wel even over na zal denken, zeker omdat het iemand afwijzen, als minder zien of zelfs haten vanwege zijn of haar afkomst overal ter wereld, ja ook in Nederland, nog steeds voorkomt, en het dunne laagje beschaving wat wij hebben heel snel verdwenen kan zijn als zich de gelegenheid maar voordoet.

Het was, zoals gezegd, een ander soort dag met elkaar dan gewoonlijk, maar tegelijkertijd ook bijzonder en goed om dit samen te kunnen delen. We zijn later naar het nabijgelegen Den Bosch gegaan om daar het diner te gebruiken en te proosten op vrede en vrijheid in het algemeen en onze vriendschap in het bijzonder.

De stenen maquette van het kamp

De cel van het bunkerdrama. We konden het niet opbrengen om er naar binnen gaan.

Jos

Begin jaren tachtig werkte Robert Long nauw samen met Leen Jongewaard, ze maakten drie theatershows samen. Voor Leen schreef Robert aan aantal nummers die op de lp 'Leen Is Alive' verschenen. Eén van die nummers is 'Jos'. Later nam Robert het zelf ook op, maar voor mij is de versie van Leen Jongewaard ongeëvenaard.

Jos

En toen opeens was Josje dood

Hij had gewoon geen zin om door te leven

Hij heeft zichzelf als 't ware opgeheven

Hij heeft aan mij z'n laatste brief geschreven

Hij hield zich niet nog langer groot

Ik gaf hem de genadestoot

Soms denk je dat je iemand kent

Nou ja, ik kende Jos zo'n maand of zeven

Hoewel we eerst nogal op afstand bleven

Zag ik de echte Jos soms toch wel even

Als door een scheur in het cement

Dan kroop ie langzaam uit z'n tent

Wanneer we 's zomers de rivier afdreven

Kwam er een glimlach om z'n lippen zweven

Was ie wat minder bang zich bloot te geven

Dan was ie in z'n element

We raakten aan elkaar gewend

Hij zei niet veel in het begin

Ik wist niet of ik hem ooit zou bereiken

Als ik iets vroeg, begon ie weg te kijken

Hij zij alleen soms: 'Hou nou op met zeiken'

Z'n handen nors onder z'n kin

Verroerde urenlang geen vin

Hij wou zo graag een harde bolster lijken

Maar op den duur begon het schild te wijken

Liet ie wat meer van z'n gevoelens blijken

En ging ie op m'n vragen in

Kwam ie tevoorschijn zin voor zin

Hij had van alles opgekropt

Er was niks waar je Jos om zou benijden

Zijn ouders waren van elkaar gescheiden

En om de maand moest ie bij een van beiden

Waar ie met snoep werd volgepropt

En hij vertelde me beknopt

Hoe hij als kind z'n vader wakker gilde

Omdat ie liever naar z'n moeder wilde

En hoe zijn vader hem zijn bed uittilde

En in de kelder had gestopt

Te vroeg en veel te vaak geschopt

Hij zei: 'Misschien is het verkeerd

Maar ik denk steeds: was ik maar niet geboren

De mensen hebben hun gevoel verloren

Haast niemand wil zich aan een ander storen

Dat heb ik nou toch wel geleerd

Zelfs zal je werkelijk crepeert

Zal men proberen om je stem te smoren

Maar ieder mens wil toch bij iemand horen

Dat lot is mij dan zeker niet beschoren

Ik word haast overal geweerd'

En ik heb Jos opnieuw bezeerd

Had ik hem achteraf beschouwd

Toen hij dat zei maar naar me toe getrokken

En hem gezegd: 'We zullen samen knokken'

Maar ik zei niks, was van mezelf geschrokken

Een onvergefelijke fout

Maar God, ik voelde me zo oud

Hij schreef; 'Ook jij liet me weer los

Door niks te zeggen heb je toch gelogen

Want wat je wilde zag ik in je ogen

Ook jij, gevangen in je onvermogen

Jij bent nog meer dan ik de klos

je bent misschien een ouwe vos

Jij kan misschien op meer ervaring bogen

Jij kunt er tegen als je wordt bedrogen

Maar ik heb alles nog eens overwogen

Ik wil niet meer

Het beste, Jos'

© Robert Long, Leen Jongewaard

Meer dan duizend woorden

Zomaar wat wereldleiders, gekozen door de ongehoorden. U begrijpt meteen waarom buitenaardse beschavingen zich verre houden van dat planeetje Aarde.

Boris Johnson, Verenigd Koninkrijk

Donald Trump, Verenigde Staten 

Vladimir Poetin, Rusland

Recep Erdoğan, Turkije

Jair Bolsonaro, Brazilië

Christmas present

Ik heb een boontje voor Robbie Williams, gewoon omdat hij zo lekker zichzelf is, soms te ver doorslaat, maar altijd wel weer terugkeert naar wat voor hem belangrijk is. Hij neemt de wereld en zichzelf niet zo serieus, dat hebben we dan gemeen, maar daar houdt de gelijkenis ook wel op. Zo'n groots meeslepend leven is niets voor mij, ik hou me liever bij het voor mij bekende en maak vooral niet teveel golven.

Als iemand als Robbie dan een kerstalbum uitbrengt, een lang gekoesterde wens van hem, dan pakt hij dat meteen groots aan. Niet een lullig cd-tje met tien kerstliedjes, maar meteen een prachtig vormgegeven dubbelalbum met maar liefst 28 nummers, waarvan het overgrote deel, 20 om precies te zijn, door hemzelf zijn geschreven. De overige acht zijn bekende kerstliedjes die hij op zijn eigen wijze vertolkt.

De cd's zijn onderverdeeld in 'Christmas Past' (cd 1) en 'Christmas Future' (cd 2), samen met de titel 'Christmas Present', is het natuurlijk een leuke verwijzing naar het Charles Dickens verhaal 'A Christmas Carol' uit 1843. De dubbele betekenis van het woord 'present' komt vanwege het werkelijk oogstrelende artwork, een prachtig geïllustreerd boekje, goed tot z'n recht en je herkent er bovendien de tong in de wang van Robbie in, zoals ook in een aantal door hem geschreven nummers. Titels als 'Let's Not Go Shopping', 'Merry Kissmas' en 'Happy Birthday Jesus Christ' geven dat al aan.

Op cd 1 zijn het nummers in big band stijl waar hij al eerder succesvol in is gebleken met de albums 'Swing When You're Winning' (2001) en 'Swings Both Ways' (2013). Grappig daarop is de swing-versie van de Slade hit "Merry Xmas Everybody' in duet met Jamie Cullum. Op cd 2 brengt Robbie een wat meer eigentijdse sound. Naast Jamie Cullum, heeft hij nog meer gasten, zijn vader Pete Conway, bokser Tyron Fury, Rod Stewart, Bryan Adams en, enigszins wat misplaatst, de uitermate populaire Duits-Russische schlagerzangeres Helene Fischer die zich wat ongemakkelijk door 'Santa Baby' hijgt. Aan de andere kant is dat nummer natuurlijk zo aan Eartha Kitt verbonden dat het niet makkelijk is die oerversie te evenaren. Michael Bublé had een leuke naar een man herschreven versie op zijn kerstalbum, misschien had Robbie het ook beter alleen kunnen doen, het is namelijk niet echt een duet-nummer. Maar dit is voor mij de enige dissonant op dit meer dan geweldig leuke album.

Mocht u erg into kerstmuziek zijn, dan is dit dubbelalbum een welkome aanwinst in uw collectie, al is het alleen maar omdat er zo'n 20 nieuwe kerstnummers op staan. Het is trouwens zijn 13e nummer 1 album in het Verenigd Koninkrijk!

Ketenregeling

Weet u het nog? Tot 1 juli 2015 kon een tijdelijk contract drie maal verlengd worden over een periode van drie jaar. Daarna werd er afscheid genomen, een vast contract zagen de meeste werkgevers niet zo zitten. De toenmalige Minister van Sociale Zaken, Lodewijk Asscher, had het licht gezien, althans dat dacht hij. Vanaf 1 juli 2015 kon men nog steeds drie contracten aangeboden krijgen, maar nu over een periode van twee jaar, want Lodewijk was van mening dat werkgevers de tijdelijke contracten na twee jaar wel juichend zouden omzetten naar vaste contracten. Elk lagere school kind wist toen al: dan worden de tijdelijke werknemers na twee jaar bedankt voor hun diensten. En zo geschiedde dus ook.

Daarom gaat per 1 januari 2020 de oude ketenregeling weer gelden, met enige aanpassingen, maar wat terug is, is dat tijdelijke contracten weer in drie jaar tijd drie keer kunnen worden verlengd. En voor wie valt dat in dit geval gunstig uit denkt u? Precies. Mijn contract loopt per 31 december af, en ik kan nog één keer een verlenging krijgen, en het heeft mijn werkgever behaagd om een verlenging van twintig maanden toe te passen, zodat ik aan die aanstonds toegestane drie jaar kom. Zo God het wil ben ik tot september 2021 verzekerd van werk. Daarna zou mij een vast contract aangeboden moeten worden, maar zou het ook gewoon kunnen stoppen. Op mijn leeftijd ben je een mens van een dag, bovendien kijk ik, voor mezelf, nooit verder dan een week vooruit, en wie weet hoe de wereld er over anderhalf jaar uitziet? Met andere woorden ik geniet gewoon van het moment en ben verheugd en dankbaar dat zij mij nog twintig maanden in hun midden willen hebben.

Toen was geluk... #46

Oorspronkelijk was een letterbak een lade met kleine vakjes waarin men vroeger de letters van verschillende grootte bewaarde voor het zetten van teksten. In de jaren zeventig kwam het in zwang om deze in onbruik geraakte bakken aan de muur te hangen en in de kleine vakjes allerlei memorabilia te plaatsen. Er werden toen ook gewoon speciaal bakken gemaakt daarvoor, die dus nooit als echte letterbak hadden gediend, alsmede allerhande miniaturen die men er in kom plaatsen.

Zo kan ik me herinneren dat mijn tante Jopie koperen miniaturen verzamelde in haar letterbak. Mijn moeder was mordicus tegen een letterbak, 'die stofnesten!'. Een item wat in die jaren in geen enkele letterbak mocht ontbreken waren de houten Adam en Eva, die overigens ook in groot formaat verkrijgbaar waren, u ziet ze op een plaatje hieronder, en ja, ze pasten ook in elkaar.

Zelf had ik wel een letterbak op mijn kamertje thuis, en ik kan me herinneren dat ik in mijn eerste eigen flatje, in 1987 nog steeds een letterbak had, weliswaar naar de mode van die tijd muisgrijs geverfd, maar de hoogtijdagen van de letterbak waren toen alweer voorbij.

Een letterbak die nooit heeft
gediend als letterbak. 

Een originele letterbak. 

Zo werd een letterbak gebruikt. 

Een verplicht item voor in de letterbak van halverwege de jaren 70. 

Fiets

Ik ben een positief mens, neem het leven en vooral mezelf niet te serieus, en zie overal de zonnige kant van in. Toch vind ik de mensheid over het algemeen niet zo heel erg leuk. Mensen van kleur die in alles discriminatie zien en zich per definitie achtergesteld voelen, mensen zonder kleur die menen dat alle tradities van hen worden afgepakt en zich chronisch opwinden omdat ze vinden dat 'je niks meer mag zeggen', om vervolgens van a tot z precies uit de doeken te doen wát je dan niet meer mag zeggen zodat ze het uiteindelijk toch zeggen.

Wereldwijd megalomane leiders die steeds meer naar rechts opschuiven, en om het in eigen land te houden, een overheidsinstantie die willens en wetens onschuldige burgers van fraude heeft beticht en hen de afgrond heeft ingeduwd, terwijl tegelijkertijd bewindslieden van bepaalde politieke partijen jarenlang hebben gefraudeerd en kasten vol met doofpotten hebben gehanteerd of het toch al niet misselijke salaris aangevuld zien met wachtgelden en riante reiskostenvergoedingen, die niet eens voor reizen worden gebruikt, en pas als de fraude uitlekt het willen toegeven of onder druk van de publieke opinie van de vergoedingen willen afzien.

Maar dan lees ik het verhaal van Mariella, en dan kleurt het mijn dag en voert mijn optimistische inslag weer de boventoon en heb ik toch weer hoop dat het toch nog wel goed zal komen met de mensheid:

"De fiets van mijn dochter via Marktplaats aangeboden. Er reageert een meneer die hem om 12.00 uur komt ophalen. Hij appt om 11.30 dat hij wat later is omdat hij wind tegen heeft. Wij hebben om 13.00 uur een andere afspraak en dus appen we terug dat we tot 12.45 thuis zijn.

Om 13.00 uur nog geen meneer gezien. Wij haasten ons naar onze andere afspraak. Appen nog wel dat we niet thuis zijn. Meneer reageert dat hij er bijna is. Om 14.00 uur gaat de voordeurbel, via de ring zien wij een meneer staan met een fiets.

Wij geven aan voorlopig nog niet thuis te komen, maar hij wil absoluut op ons wachten. Om 17.00 uur komen we thuis aanrijden. Meneer staat bibberend en klappertandend voor de deur. Hij kijkt heel blij. We vragen of hij niet even binnen wil komen maar hij wil snel de fiets zien.

Hij wil geen koffie, thee of fris. Als hij de fiets ziet is hij wederom blij. Hij koopt hem. Als wij vragen waar hij naartoe moet met twee fietsen en hoe hij dat gaat doen zegt hij: "Ik kom van het Asielzoekerscentrum, ik ben vanmorgen om 10.00 uur vertrokken en was er om 14.00 uur". 

Die man heeft gewoon vier uur gefietst voor een kinderfiets voor zijn dochter. Hij verteld dat hij pas negen maanden in Nederland is en uit Irak komt. Hij is druk Nederlands aan het leren. In Irak was hij docent en hoopt hier te mogen blijven en werken. 

De fiets heeft hij van ons gekregen. Dat wilde hij niet, maar wij wel. Na duizend maal dank deed hij de fiets op zijn bagagedrager richting huis. Weer vier uur fietsen, in het donker. Wat een enorm respect voor deze man. Beste Mehran ik hoop dat je mag blijven, dat je een baan vindt en dat je gelukkig mag worden. En dat je de glimlach op je gezicht houdt. Van mij diep respect en een kleine buiging."

Verklempt

Van de week deed ik boodschappen, ik werkte mijn lijstje af en liep langs de stellingen met alle comestibles voor de aankomende feestdagen. Plotseling zag ik ze liggen en voelde me verklempt: Lebkuchen of zoals ze hier werden genoemd gingerbread assortment. Verklempt, omdat ik aan mijn vader moest denken. Ik was altijd dol op die rond de kerst verkrijgbare koekjes, en zolang ik me kan herinneren, zorgde mijn vader er persoonlijk voor dat hij ieder jaar een zak met Lebkuchen voor mij had.

De laatste jaren van zijn leven niet meer, en het is nooit bij me opgekomen ze zelf te kopen al die jaren, ook niet na zijn overlijden nu 14 jaar geleden. En terwijl ik daar stond naar de zakken met gingerbread assortment te kijken kwamen al die beelden bij me terug van de keren dat hij er mee aan kwam zetten of dat ik bij mijn ouders was en er zo'n zak voor me klaar stond. Ik zie zo heel scherp het beeld voor me van mijn ouders die samen boodschappen deden voor de feestdagen en mijn vader die dan tegen mijn moeder zei: "En zo'n zak erbij". Mijn vader hield van dat soort tradities, zo nam hij de avond voor zijn verjaardag op 22 september altijd een zak oliebollen mee van de kermis die er dan in Den Haag is op het Malieveld, want "het is mijn oudejaarsavond", zei hij dan. En op hun trouwdag, 25 november, heeft mijn moeder van hem ieder jaar en zakje met originele bruidssuikers gekregen van banketbakker Kelder in de straat waar hij werkte.

Ach ja, daar stond ik dus met prikkende oogjes in de supermarkt, en jawel, voor het eerst sinds jaren heb ik een zak met Lebkuchen/gingerbread assortment aangeschaft en ze zijn heerlijk!

De Sneeuwkoningin

Lennaert Nijgh was één van Nederlands beste tekstschrijvers meestal in één adem genoemd met Boudewijn de Groot met wie hij samen tijdloze nummers schreef, of op z'n minst stem gaf aan een generatie en een prachtig tijdsbeeld heeft neergezet van de jaren zestig en zeventig. De teksten van Lennaert zijn poëtisch te noemen en zitten vol met diepere lagen en verwijzingen.

'De Sneeuwkoningin' schreef hij voor Liesbeth List. Ik heb het al eens eerder gezegd, het is één van mijn favoriete nummers van haar. Onlangs hoorde ik tijdens de theatervoorstelling van Renée van Wegberg en haar muzikanten waarin ze stukken brengt van Liesbeth, Ramses Shaffy en Édith Piaf, dat 'De Sneeuwkoningin' was geschreven als tweeluik samen met het monumentale 'Pastorale'. Het was voor mij een openbaring en zo helemaal Lennaert. En toen ik het weer hoorde dacht ik: natuurlijk, dat ik daar zelf nooit op ben gekomen.

De Sneeuwkoningin

De wind streelt mijn haren van nevelsatijn

En stuift langs mijn mantel van sneeuwhermelijn

En boven alle bergen 

Zal ik heersen over dwerg en dal

Met adem van sneeuw

En met ijzel van eeuwen

Ben ik de kou

Ben ik het ijs

Ben ik de dood

Aaah ik ben de liefde 

Ik zwaai met mijn mouwen van weerwolvenbont

Een ijsbloemensluier daalt neer uit mijn mond

Het vuur glanst in de dwergenhut

Het dooft als ik de bergen schud

In regens verdwenen

Van ijs, gruis en stenen

Ben ik de kou

Ben ik het ijs

Ben ik de dood

Aaah ik ben de liefde

Mijn minnaar de zon keerde terug van zijn reis

Hij kust met zijn stralen mijn lichaam van ijs

En 's avonds bloost mijn bergen rood

Mijn tranen zijn der dwergen dood

Hij zal mij verwarmen

Ik smelt in zijn armen

Ben ik de kou

Ben ik het ijs

Ben ik de dood

Aaah ik ben de liefde

© Lennaert Nijgh, Boudewijn de Groot, Liesbeth List

Tegeltjeswijsheid 339

Nutteloze weetjes

Van origine was koffie geen drank, maar eten. Vroege Oost-Afrikaanse
stammen die koffie aten, namen de ongepelde bonen, deden er dierlijk vet
bij en rolden er balletjes van.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
In 1984 werd er in de Gibson Desert in Australië een groep Aboriginals
ontdekt die nog volgens hun oude tradities leefden. Ze wisten niet dat de
Europeanen waren gearriveerd en het was voor het eerst dat ze een
gekleed persoon zagen en een auto.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
In 1895 heeft William Wyckhoff, die destijds een nieuw soort
typemachine had ontwikkeld, op Carleton Island een villa laten bouwen.
Toen het klaar was heeft hij er slechts één nacht geslapen waarin hij
is overleden aan een hartaanval. De villa is daarna overgegaan naar zijn
zoon. Het staat er nog steeds, maar sinds 1927 heeft er niemand meer
in gewoond.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Het museum van het Grand Canyon National Park hadden meer dan
achttien jaar drie emmers vol met radioactief uranium tentoongesteld. Daar
kwamen ze pas in 2018 achter toen een van de zonen van een medewerker
aan het rommelen was met een geigerteller.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Toen Dale Schroeder in 2005 overleed had hij instructies achter gelaten
wat er met zijn spaargeld gedaan moest worden. Het moest worden gebruikt
om kinderen te laten studeren. Hij was zelf opgegroeid in armoede in Iowa
en heeft 67 jaar als timmerman voor hetzelfde bedrijf gewerkt. Hij heeft
het voor elkaar gekregen om $3 miljoen te sparen waarvan 33 studenten
konden studeren.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Artimus Pyle, de drummer van Lynyrd Skynyrd, overleefde een vliegtuig-
ongeluk en liep naar het dichtstbijzijnde huis om daar vervolgens te worden
neergeschoten. De bewoner zag een bloederige langharige man en vuurde
een waarschuwingsschot af, welke Artimus in zijn schouder raakte. Toen
hij schreeuwde dat er een ongeluk was gebeurd, hielp de bewoner hem en
is hij vervolgens volledig hersteld.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
In 2014 verdiende de Youtube-kat Grumpy Cat meer geld dan Cristiano
Ronaldo.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
In Thailand worden agenten die de regels overtreden gestraft door het
verplicht dragen van een roze Hello Kitty band om hun arm. Ze mogen
tegen niemand zeggen wát ze hebben gedaan om deze straf te krijgen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De Britse Donna Griffiths heeft het wereldrecord in handen van de langste
niesbui ooit. Ze begon te niezen op 13 januari 1981 en de niesbui stopte, na
977 dagen, pas op 16 september 1983.

Carleton Island Villa. 

Dale Schroeder.