zaterdag 29 februari 2020
vrijdag 28 februari 2020
Corona
Het heeft even geduurd, op het kaartje, waarop de besmettingen met rood-roder-roodst worden aangeduid in de landen om ons heen, bleef Nederland samen met Luxemburg en Ierland lang wit. Bepaalde groeperingen in de samenleving vonden dat een prettig beeld zo'n wit, of zo je wilt blank, Nederland, maar om de verkeerde redenen. In dit geval betekende het dat ons land nog steeds was gevrijwaard van de pandemie, maar dat was natuurlijk slechts een kwestie van tijd.
Toen halverwege december China bekend maakte dat er een uitbraak van het coronavirus was gesignaleerd in Wuhan, een miljoenenstad, wist iedereen natuurlijk dat dit wel eens wereldomvattende gevolgen zou kunnen hebben. Want ga maar na, China die zoiets in de openbaarheid brengt, dan moet het wel erger zijn dan iedereen voor mogelijk houdt. We hebben het over het land die middels concentratiekampen 2.0 een hele bevolkingsgroep van de aardbodem aan het vegen is. Wat ze, geheel in 's lands stijl, middels verregaande nep-propaganda natuurlijk in alle toonaarden ontkennen.
Het virus is inmiddels de wereld aan het rondreizen en gisteren is het ook in ons land aangekomen. In Tilburg is de eerste Nederlandse patiënt in quarantaine in het ziekenhuis opgenomen. Precies op het moment dat er een ingelast liveprogramma op de Nederlandse tv was om feiten van fabels betreffende het virus te scheiden, kreeg de aanwezige minister voor Medische Zorg en Sport, Bruno Bruins, een briefje in zijn handen gefrommeld waarop bovenstaande bekend werd gemaakt. Over timing gesproken. Van dat programma ben ik niet veel wijzer geworden, gewoon omdat nog heel veel niet bekend is over het virus. Het meest belangrijke om te horen vond ik dat die mondkapjes totaal geen zin hebben. Ik moet er ook niet aan denken, bij het idee alleen al schiet ik in de hyperventilatie.
Verder behoor ik als ouder mens tot de risicogroep, maar dat wist ik al. Nee, ik maak me er niet druk om. Ik kan me de tijd niet heugen dat ik griep heb gehad, alle epidemieën van de laatste jaren zijn gewoon aan me voorbij gegaan. Maar, zo leerde ik ook in het programma, voor dit virus heeft niemand nog antistoffen. Neemt niet weg dat het overgrote deel van de besmette mensen gewoon weer beter wordt, niet iedereen gaat dood. Belangrijk is wel dat als je het virus hebt je anderen niet aansteekt, jij kunt dan wel beter worden maar anderen kunnen dat wellicht niet. Vandaar de quarantaine, bij geen ernstige verschijnselen gewoon in eigen huis. Dat bepaalt de GGD, en ja, die kunnen dat afdwingen.
Nu ja, we gaan het zien. Hier in Nederland wordt vooral zorgen gemaakt over bedrijven die dan eventueel hun deuren tijdelijk zouden moeten sluiten, of scholen die voor een bepaalde periode dicht gaan en dan heb ik het nog niet eens over een stad of stadsdeel wat zou moeten worden afgesloten. Daar kunnen wij niet zo heel goed mee omgaan. Wij zijn het land waarin alles gewoon moet doorgaan, ik hoor het geweeklaag al mocht het lokale winkelcentrum niet open kunnen of een vakantie naar besmet gebied niet kunnen doorgaan. Ik vraag me ook af of (grote) bedrijven al een scenario hebben klaarliggen. Ik ben bang van niet.
 |
| Het biermerk Corona heeft natuurlijk niets met het virus te maken, maar toch is er een omzetverlies van miljoenen in de eerste twee maanden van dit jaar. |
donderdag 27 februari 2020
Herinneringen
Facebook, ik ben er destijds aan mijn haren bijgesleept, want ik moest ook opstoten in de vaart der volkeren vond men. Dat was 2011, ik weet niet hoe lang daarvoor het hebben van een Facebookaccount al een ongeschreven sociale verplichting was, maar wel dat de mensen die mij er toen in hebben geduwd nu zelf het wel zo'n beetje hebben gehad met Facebook. Ach, het kan verkeren. Ik vind Facebook leuk omdat ik dan op de hoogte blijf van wat een ieder zo bezig houdt en verder is het natuurlijk helemaal niet zo belangrijk. Als ba'er heb ik er vanzelfsprekend meer tijd voor dan mensen die een gezin met 2.4 kinderen draaiende moeten houden of die een carrière nastreven waarbij 60 à 70 uur werken per week heel gewoon is.
Ik heb er in de loop van die jaren veel mensen van toen gevonden en wat ik ook erg leuk vind zijn de Facebookpagina's met oude foto's uit mijn geboortestad Den Haag, met name die over de wijk waarin ik ben opgegroeid. Niets menselijk is ook de Hagenaar vreemd, zodat ik één van die groepen heb verlaten omdat de toon steeds racistischer werd. De witte boze bejaarde Hagenaars, type Henk Bres, gingen onder leuke kiekjes van vroeger steeds helemaal los over hoe fijn wit het er toen allemaal was. Bij de groep over mijn wijk wordt dat absoluut niet getolereerd.
Omdat ik er nu zo'n 9 jaar op zit, zijn de dagelijkse herinneringen die Facebook ongevraagd onder de aandacht brengt ook leuk. Je ziet één herinnering en kan ervoor kiezen om de andere herinneringen van die dag ook te bekijken of niet. Meestal kijk ik wel even. Zo heb ik het hele hilarische verloop van de ondergang van V&D die al in januari 2015 begon nog eens middels posts uit die tijd kunnen volgen. Zo nu en dan verschijnt er ook een foto van mijn moeder. Ik vind dat fijn. Zoals al eens eerder verteld gaat er geen dag voorbij dat ik niet aan mijn ouders denk, maar zo'n foto roept weer veel herinneringen aan voorbije momenten op.
Gisteren verscheen er een foto van mijn moeder, genomen door mij terwijl ik achter haar rolstoel liep. Alleen haar achterhoofd is te zien, maar voor mij zo herkenbaar, omdat ik dat beeld altijd zag als ik samen met haar eens in de week boodschappen ging doen. Die paar uurtjes waren onze momentjes. Mijn moeder vond het een uitstapje en we namen alle wetenswaardigheden van de week met elkaar door. Vaak namen we dan een kopje koffie en een broodje bij Cappuzzino. (De oplettende lezer weet dat ik daar later twee keer in het najaar (2016 en 2017) heb gewerkt na het faillissement van V&D). De foto gisteren emotioneerde me, maar tegelijkertijd werd ik er ook blij van en kreeg een warm gevoel. Nee, dat Facebook is zo gek nog niet. Dank aan hen die me met mijn arm op de rug gedraaid gedwongen hebben om een account te openen.
Ik heb er in de loop van die jaren veel mensen van toen gevonden en wat ik ook erg leuk vind zijn de Facebookpagina's met oude foto's uit mijn geboortestad Den Haag, met name die over de wijk waarin ik ben opgegroeid. Niets menselijk is ook de Hagenaar vreemd, zodat ik één van die groepen heb verlaten omdat de toon steeds racistischer werd. De witte boze bejaarde Hagenaars, type Henk Bres, gingen onder leuke kiekjes van vroeger steeds helemaal los over hoe fijn wit het er toen allemaal was. Bij de groep over mijn wijk wordt dat absoluut niet getolereerd.
Omdat ik er nu zo'n 9 jaar op zit, zijn de dagelijkse herinneringen die Facebook ongevraagd onder de aandacht brengt ook leuk. Je ziet één herinnering en kan ervoor kiezen om de andere herinneringen van die dag ook te bekijken of niet. Meestal kijk ik wel even. Zo heb ik het hele hilarische verloop van de ondergang van V&D die al in januari 2015 begon nog eens middels posts uit die tijd kunnen volgen. Zo nu en dan verschijnt er ook een foto van mijn moeder. Ik vind dat fijn. Zoals al eens eerder verteld gaat er geen dag voorbij dat ik niet aan mijn ouders denk, maar zo'n foto roept weer veel herinneringen aan voorbije momenten op.
Gisteren verscheen er een foto van mijn moeder, genomen door mij terwijl ik achter haar rolstoel liep. Alleen haar achterhoofd is te zien, maar voor mij zo herkenbaar, omdat ik dat beeld altijd zag als ik samen met haar eens in de week boodschappen ging doen. Die paar uurtjes waren onze momentjes. Mijn moeder vond het een uitstapje en we namen alle wetenswaardigheden van de week met elkaar door. Vaak namen we dan een kopje koffie en een broodje bij Cappuzzino. (De oplettende lezer weet dat ik daar later twee keer in het najaar (2016 en 2017) heb gewerkt na het faillissement van V&D). De foto gisteren emotioneerde me, maar tegelijkertijd werd ik er ook blij van en kreeg een warm gevoel. Nee, dat Facebook is zo gek nog niet. Dank aan hen die me met mijn arm op de rug gedraaid gedwongen hebben om een account te openen.
woensdag 26 februari 2020
Toen was geluk... #51
Wij hadden er volgens mij thuis twee, één in de voorkamer en één in de achterkamer: mimisets. Het was in de vorige eeuw een onlosmakelijk onderdeel van het interieur, drie tafeltjes in grootte verschillend, zodat ze onder elkaar gezet konden worden. Ik heb trouwens heel lang gedacht dat het 'miniset' heette, een verschil van één letter, maar in mijn kinderlijke brein was het een logische naam voor drie van die kleine tafeltjes.
De oorspronkelijk bedoeling was dat deze als bijzettafeltjes bijgeschoven konden worden indien nodig. Ik kan me niet herinneren dat dat ooit is gebeurd. Ze stonden er gewoon te staan met op het grootste tafeltje wat prullaria als een vaas, een schaal, een plant of een lamp. Je ziet ze nu niet meer of het moet bij mensen zijn die ze nog uit de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw hebben staan. En ja, ik ben zo'n mens, gedeeltelijk dan. Ik heb van één van de mimisetjes van thuis het kleine en middelste tafeltje op de jaren zeventig logeerkamer staan. Geen idee waar het grote tafeltje is gebleven.
In mijn woonkamer is geen plaats meer voor een mimisetje, hoewel ik voor de onderstaande gekleurde jaren vijftig mimiset wel ruimte zou maken.
De oorspronkelijk bedoeling was dat deze als bijzettafeltjes bijgeschoven konden worden indien nodig. Ik kan me niet herinneren dat dat ooit is gebeurd. Ze stonden er gewoon te staan met op het grootste tafeltje wat prullaria als een vaas, een schaal, een plant of een lamp. Je ziet ze nu niet meer of het moet bij mensen zijn die ze nog uit de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw hebben staan. En ja, ik ben zo'n mens, gedeeltelijk dan. Ik heb van één van de mimisetjes van thuis het kleine en middelste tafeltje op de jaren zeventig logeerkamer staan. Geen idee waar het grote tafeltje is gebleven.
In mijn woonkamer is geen plaats meer voor een mimisetje, hoewel ik voor de onderstaande gekleurde jaren vijftig mimiset wel ruimte zou maken.
dinsdag 25 februari 2020
Carnaval
Het spreekt voor zich dat ik niets heb met carnaval, afgelopen zondag heb ik nog twee carnavalsvluchtelingen opgevangen die ook graag van de festiviteiten in hun Brabantse stad verschoond wilden blijven. Maar ieder z'n ding, het is een Zuid-Nederlandse traditie en u weet tradities zijn een zeer gevoelig iets geworden in ons kleine vlekje op de wereldbol. 'Ze pakken alles van ons af' blijkt bij de carnavalsvierders ook voor in de de mond te liggen. Er werd namelijk van te voren aangekondigd dat er gelet zou gaan worden door een anti-racisme groep of men niet heel erg door ging schieten met het spot drijven van anderen, wat klaarblijkelijk onlosmakelijk met het feest verbonden is.
Als wanstaltig voorbeeld was er de wagen in de carnavalsoptocht van het Belgische Aalst vorig jaar waar men afzichtelijke Joodse karikaturen op een carnavalswagen hadden geplaatst. Gezien het steeds meer opkomende antisemitisme, ook in Europa, is dat niet echt heel chique en dan druk ik me nog voorzichtig uit. Maar de organisatoren deelden met zichtbare voorpret al mee dat de wagen dit jaar weer net zo kwetsend zou zijn als vorig jaar, En dat was ook zo. Met carnaval schijnt alles te moeten kunnen. Geen taboes. Ik wist dat niet.
Wie dat wel weet is de in Oss geboren fractievoorzitter van de Socialistische Partij Lilian Marijnissen. Zij reageerde op het aangekondigde monitoren van de actiegroep als volgt: 'Ik denk niet dat iemand in Oss zich hier wat van aantrekt. Bij carnaval mag alles en iedereen op de hak worden genomen'. Ach zo, en daar zitten dan geen grenzen aan? Bij carnaval mogen blijkbaar alle remmen los. Ik ben er waarschijnlijk te noordelijk voor.
De wagen die vorig jaar in het Brabantse Erp rondreed en dit jaar als promotie voor de huidige optocht werd ingezet vind ik toch ronduit walgelijk. Misbruik makend van het logo van de Efteling een boot 'Droomvluchtelingen' noemen met karikaturale bosjesmannen erop met een spandoek waarop in stijl van het officiële Efteling-logo te lezen staat: 'Het wordt ons effe-te-link'. Waar eindigt het op de hak nemen en begint hatelijkheid? Is dat een dunne lijn of is dat scherp af te bakenen? Of is mensen bewust kwetsen het nieuwe op de hak nemen?
Ver buiten onze landsgrenzen in Europese Unie lidstaat Kroatië wordt ook carnaval gevierd en ook daar is niets te dol om jolijt over te maken. Onlangs werd er in dat land een vonnis uitgebracht waarbij twee homomannen het recht kregen om pleegouders te worden. In de stad Imotski wordt als, daar is het woord weer, traditie, een jaarlijkse 'mascotte van het kwaad' gekozen. Dit jaar viel die eer de twee mannen en hun geadopteerde kind te beurt. Een kartonnen versie van hen werd door de straten gedragen en vervolgens in brand gestoken.
Geldt voor mevrouw Marijnissen en anderen die vinden dat met carnaval men niet zo moet zeuren over een plagerijtje en uitvergroting hier en daar dat dit ook valt onder 'het moet kunnen'? Kroatië, ik weet het, ander land, andere normen en waarden, maar gezien haar uitspraak moet zij zich hierbij op de dijen slaan van louter plezier.
Maar nogmaals, misschien begrijp ik het als boven de rivieren-mens allemaal niet zo goed en zie ik slechts een ordeloze zatte troep die lallend en ongearticuleerde klanken uitstotend zich vier dagen lang in een parallel universum begeeft waar ik geen toegang tot heb. Ik kan alleen zeggen dat ik er een naar gevoel bij krijg. Een heel naar gevoel.
Als wanstaltig voorbeeld was er de wagen in de carnavalsoptocht van het Belgische Aalst vorig jaar waar men afzichtelijke Joodse karikaturen op een carnavalswagen hadden geplaatst. Gezien het steeds meer opkomende antisemitisme, ook in Europa, is dat niet echt heel chique en dan druk ik me nog voorzichtig uit. Maar de organisatoren deelden met zichtbare voorpret al mee dat de wagen dit jaar weer net zo kwetsend zou zijn als vorig jaar, En dat was ook zo. Met carnaval schijnt alles te moeten kunnen. Geen taboes. Ik wist dat niet.
Wie dat wel weet is de in Oss geboren fractievoorzitter van de Socialistische Partij Lilian Marijnissen. Zij reageerde op het aangekondigde monitoren van de actiegroep als volgt: 'Ik denk niet dat iemand in Oss zich hier wat van aantrekt. Bij carnaval mag alles en iedereen op de hak worden genomen'. Ach zo, en daar zitten dan geen grenzen aan? Bij carnaval mogen blijkbaar alle remmen los. Ik ben er waarschijnlijk te noordelijk voor.
De wagen die vorig jaar in het Brabantse Erp rondreed en dit jaar als promotie voor de huidige optocht werd ingezet vind ik toch ronduit walgelijk. Misbruik makend van het logo van de Efteling een boot 'Droomvluchtelingen' noemen met karikaturale bosjesmannen erop met een spandoek waarop in stijl van het officiële Efteling-logo te lezen staat: 'Het wordt ons effe-te-link'. Waar eindigt het op de hak nemen en begint hatelijkheid? Is dat een dunne lijn of is dat scherp af te bakenen? Of is mensen bewust kwetsen het nieuwe op de hak nemen?
Ver buiten onze landsgrenzen in Europese Unie lidstaat Kroatië wordt ook carnaval gevierd en ook daar is niets te dol om jolijt over te maken. Onlangs werd er in dat land een vonnis uitgebracht waarbij twee homomannen het recht kregen om pleegouders te worden. In de stad Imotski wordt als, daar is het woord weer, traditie, een jaarlijkse 'mascotte van het kwaad' gekozen. Dit jaar viel die eer de twee mannen en hun geadopteerde kind te beurt. Een kartonnen versie van hen werd door de straten gedragen en vervolgens in brand gestoken.
Geldt voor mevrouw Marijnissen en anderen die vinden dat met carnaval men niet zo moet zeuren over een plagerijtje en uitvergroting hier en daar dat dit ook valt onder 'het moet kunnen'? Kroatië, ik weet het, ander land, andere normen en waarden, maar gezien haar uitspraak moet zij zich hierbij op de dijen slaan van louter plezier.
Maar nogmaals, misschien begrijp ik het als boven de rivieren-mens allemaal niet zo goed en zie ik slechts een ordeloze zatte troep die lallend en ongearticuleerde klanken uitstotend zich vier dagen lang in een parallel universum begeeft waar ik geen toegang tot heb. Ik kan alleen zeggen dat ik er een naar gevoel bij krijg. Een heel naar gevoel.
 |
| Nederland. |
 |
| België. |
 |
| Kroatië. |
maandag 24 februari 2020
Thierry Mugler: Couturissime
Regelmatige lezers van mijn blog kunnen bij het lezen van de titel een déjà vu ervaren of van mening zijn dat ik m'n grip volledig kwijt ben en in herhaling val. Geen van beiden is waar. Ja, ik heb op 16 januari al een bezoek gebracht aan de tentoonstelling van het werk van Thierry Mugler in de Kunsthal met vrienden Anke en Edwin. Maar toen ik daar liep dacht ik aan Bo en Talitha en hoe geweldig zij deze tentoonstelling zouden vinden. Na het bezoek aan de boekpresentatie van Bo's boek 'Schaduwjaar', begin december, hebben we een What's App-groepje aangemaakt om een datum te prikken voor een gezellig samenzijn. Die datum was er, en we zouden naar Bo gaan. Prima en leuk, maar ik dacht als we nou in Rotterdam hadden afgesproken hadden we naar de Kunsthal kunnen gaan.
Ergens in het universum is dat opgepikt, want de eerdere afspraak kon niet doorgaan zodat 23 februari als datum werd geopperd. Alleen dan zouden de contreien van Bo niet zo'n goed idee zijn, want carnaval. Ik stelde toen mijn plan van de tentoonstelling voor, en Bo zag dat als een zegen in een vermomming, want zo kon ze carnaval ontlopen. Ik had die tentoonstelling dan wel al gezien, maar u kent me, ik ben een gever en het idee dat Bo, Talitha en Bo's oudste dochter Kimi hieraan net zoveel plezier zouden beleven als ik in januari gaf mij al veel genoegen. Over de tentoonstelling van Thierry heb ik alles al gezegd in dit blogje.
Eerst een bakkie koffie bij mij. Door de storm kwamen de dames haast als Mary Poppins via het dak bij mij aan. Bijzonder was wel dat Talitha vanuit Almere en Bo en Kimi vanuit Geldrop tegelijk aankwamen. Hoe groot is die kans? Na even lekker gekletst te hebben op weg naar het museum waarnaast Thierry's Couturissime er, zoals gebruikelijk in de Kunsthal, nog andere tentoonstellingen zijn. Na een lichte lunch zijn we die gaan bekijken, de schilderijen van Boijmans van Beuningen die tijdelijk logies hebben in de Kunsthal vanwege de verbouwing en de pijnlijk heel erg Nederlandse foto's van Hoek van Holland van Peter de Krom vonden we het meest interessant.
Eenmaal weer thuis somde ik op in welk restaurant we konden gaan eten: Grieks, Italiaans, Indisch... en toen ik het laatste opnoemde ontsnapte er een kreetje uit Bo's mond, en raakte Kimi enthousiast. Kimi was er vorig jaar zomer al eens geweest toen we naar de SS Rotterdam waren gegaan, en Bo eet heel graag Indisch, maar doet het niet zo heel vaak. Dus de keus was snel gemaakt, en het Indische diner was een mooi en gezellig einde aan een heel geslaagde dag. Daar gaan er vast nog wel meer van komen.
Mocht u nieuwsgierig zijn naar het boek 'Schaduwjaar' van Bo, als u hier klikt leest u er alles over. Ik ben er in bezig en vind het een intrigerend boek met een goed pakkend verhaal.
Ergens in het universum is dat opgepikt, want de eerdere afspraak kon niet doorgaan zodat 23 februari als datum werd geopperd. Alleen dan zouden de contreien van Bo niet zo'n goed idee zijn, want carnaval. Ik stelde toen mijn plan van de tentoonstelling voor, en Bo zag dat als een zegen in een vermomming, want zo kon ze carnaval ontlopen. Ik had die tentoonstelling dan wel al gezien, maar u kent me, ik ben een gever en het idee dat Bo, Talitha en Bo's oudste dochter Kimi hieraan net zoveel plezier zouden beleven als ik in januari gaf mij al veel genoegen. Over de tentoonstelling van Thierry heb ik alles al gezegd in dit blogje.
Eerst een bakkie koffie bij mij. Door de storm kwamen de dames haast als Mary Poppins via het dak bij mij aan. Bijzonder was wel dat Talitha vanuit Almere en Bo en Kimi vanuit Geldrop tegelijk aankwamen. Hoe groot is die kans? Na even lekker gekletst te hebben op weg naar het museum waarnaast Thierry's Couturissime er, zoals gebruikelijk in de Kunsthal, nog andere tentoonstellingen zijn. Na een lichte lunch zijn we die gaan bekijken, de schilderijen van Boijmans van Beuningen die tijdelijk logies hebben in de Kunsthal vanwege de verbouwing en de pijnlijk heel erg Nederlandse foto's van Hoek van Holland van Peter de Krom vonden we het meest interessant.
Eenmaal weer thuis somde ik op in welk restaurant we konden gaan eten: Grieks, Italiaans, Indisch... en toen ik het laatste opnoemde ontsnapte er een kreetje uit Bo's mond, en raakte Kimi enthousiast. Kimi was er vorig jaar zomer al eens geweest toen we naar de SS Rotterdam waren gegaan, en Bo eet heel graag Indisch, maar doet het niet zo heel vaak. Dus de keus was snel gemaakt, en het Indische diner was een mooi en gezellig einde aan een heel geslaagde dag. Daar gaan er vast nog wel meer van komen.
Mocht u nieuwsgierig zijn naar het boek 'Schaduwjaar' van Bo, als u hier klikt leest u er alles over. Ik ben er in bezig en vind het een intrigerend boek met een goed pakkend verhaal.
 |
 |
| Prachtig schilderij van Barend Cornelis Koekkoek. |
zondag 23 februari 2020
Jayme Wooley
Valentijnsdag ligt alweer meer dan een week achter ons, en in Nederland is het niet zo'n big deal. Hoe anders dat is in Amerika weten we uit verschillende films die er over gaan en dat in elk zichzelf respecterende Amerikaanse sitcom er wel één of meerdere afleveringen aan gewijd zijn.
De 16 jarige scholier Jayme Wooley uit Texas had gezien wat voor een impact Valentijnsdag had voor sommige meisjes op zijn school vorig jaar, dat hij dit jaar besloot om voor elk meisje van zijn school een bloem te kopen zodat geen enkele van hen zich op deze dag genegeerd zou voelen. In totaal heeft Jayme 170 bloemen uitgedeeld aan alle meisjes van 6th tot 12th Grade op zijn school.
Volgens zijn moeder is hij altijd een kind geweest wat aan anderen dacht, de meisjes waren allemaal heel blij en verrast en het nieuws gaf Jayme een heldenstatus bij wat oudere vrouwen van in de dertig en veertig die zeiden dat zij vroeger op school tot de meisjes behoorden die nooit bloemen kregen op Valentijnsdag. De wereld is een leukere plek met jongens als Jayme.
De 16 jarige scholier Jayme Wooley uit Texas had gezien wat voor een impact Valentijnsdag had voor sommige meisjes op zijn school vorig jaar, dat hij dit jaar besloot om voor elk meisje van zijn school een bloem te kopen zodat geen enkele van hen zich op deze dag genegeerd zou voelen. In totaal heeft Jayme 170 bloemen uitgedeeld aan alle meisjes van 6th tot 12th Grade op zijn school.
Volgens zijn moeder is hij altijd een kind geweest wat aan anderen dacht, de meisjes waren allemaal heel blij en verrast en het nieuws gaf Jayme een heldenstatus bij wat oudere vrouwen van in de dertig en veertig die zeiden dat zij vroeger op school tot de meisjes behoorden die nooit bloemen kregen op Valentijnsdag. De wereld is een leukere plek met jongens als Jayme.
 |
| De huiskamer bij de Wooley's lag bezaaid met bloemen om uit te delen op school. |
zaterdag 22 februari 2020
Meer dan duizend woorden
 |
| Wie dacht dat acteurs in films zelf de auto besturen, denk opnieuw. |
 |
| Dit is hoe Chinese soldaten in de houding blijven staan. |
 |
| Zo groeien cashewnoten. |
 |
| De zon, en dat kleine zwarte stipje links is Mercurius. |
 |
| Hier eindigt de Chinese Muur. |
vrijdag 21 februari 2020
Tanden op elkaar
Als beginnend bejaarde merk je de veranderingen die langzaam maar zeker plaatsvinden. Het haar wordt wat grijzer, de huid is wat minder strak, je maakt bij de meest simpele zaken als bijvoorbeeld uit bed/auto/stoel komen geluid, je beziet je lichaam en denkt met enige regelmaat: Oh, zit dat nu zo? En het is prima, tot op zekere hoogte heb je er nog een beetje invloed op, ik bedoel je hoeft je niet volledig te laten gaan, maar om hijgend aan de wijzers van de klok te hangen is weer het andere uiterste, daar worden de jaren die je resten ook niet gezelliger door.
Vorige maand had ik een nieuwe ervaring van verval, zonder enige aanleiding brak er een stuk van mijn kies af. De achterste kies rechts in m'n bovenkaak. Ach wel ja, was mijn reactie, waarom ook niet? Ik had geen pijn en ik zou in februari toch naar de tandarts gaan, dus ben ik er onderhand al aan gewend. Nou ben ik niet zo'n dokter- en tandartsenmens, en omdat ik geen last had was mijn eerste kinderlijke gedachte: Ik zeg niks, misschien ziet ze het niet. Maar wat ben ik? Tien? Ik ben er erg voor om het kind in jezelf te bewaren, maar soms moet je de dingen onder ogen zien als een man, voor zover dat in mijn geval mogelijk is. En bovendien mijn tandarts heeft een loepbril, een bril met daarop van die verrekijkerdingetjes gemonteerd, die vrouw ziet álles.
Gisteren was dan de afspraak voor de halfjaarlijkse controle en bij de standaardvraag: 'Heeft u ergens last van?' Kon ik voor het eerst in jaren iets anders antwoorden dan 'Nee hoor, alles is prima'. Ik hoorde mezelf zeggen dat er plotseling een stukje kies was afgebroken, maar dat ik daar helemaal geen pijn of last of wat dan ook van ondervond, dus als het aan mij lag was het prima zo. Lekker volwassen, precies, net wat u zegt. Stukje ook, er is een halve kies weg. De loepbril werd opgezet en bij het zien van de gehavende kies zei ze: 'Oh dat is gemakkelijk te repareren'. Ik had verwacht dat ie er uit zou moeten en ik plotseling een geaccentueerd jukbeen zou hebben aan één kant vanwege de ingevallen wang, maar ze ziet er een mogelijkheid in voor herstel. Maandag 2 maart om half 10. Jottem!
Vorige maand had ik een nieuwe ervaring van verval, zonder enige aanleiding brak er een stuk van mijn kies af. De achterste kies rechts in m'n bovenkaak. Ach wel ja, was mijn reactie, waarom ook niet? Ik had geen pijn en ik zou in februari toch naar de tandarts gaan, dus ben ik er onderhand al aan gewend. Nou ben ik niet zo'n dokter- en tandartsenmens, en omdat ik geen last had was mijn eerste kinderlijke gedachte: Ik zeg niks, misschien ziet ze het niet. Maar wat ben ik? Tien? Ik ben er erg voor om het kind in jezelf te bewaren, maar soms moet je de dingen onder ogen zien als een man, voor zover dat in mijn geval mogelijk is. En bovendien mijn tandarts heeft een loepbril, een bril met daarop van die verrekijkerdingetjes gemonteerd, die vrouw ziet álles.
Gisteren was dan de afspraak voor de halfjaarlijkse controle en bij de standaardvraag: 'Heeft u ergens last van?' Kon ik voor het eerst in jaren iets anders antwoorden dan 'Nee hoor, alles is prima'. Ik hoorde mezelf zeggen dat er plotseling een stukje kies was afgebroken, maar dat ik daar helemaal geen pijn of last of wat dan ook van ondervond, dus als het aan mij lag was het prima zo. Lekker volwassen, precies, net wat u zegt. Stukje ook, er is een halve kies weg. De loepbril werd opgezet en bij het zien van de gehavende kies zei ze: 'Oh dat is gemakkelijk te repareren'. Ik had verwacht dat ie er uit zou moeten en ik plotseling een geaccentueerd jukbeen zou hebben aan één kant vanwege de ingevallen wang, maar ze ziet er een mogelijkheid in voor herstel. Maandag 2 maart om half 10. Jottem!
donderdag 20 februari 2020
Echt HEMA
Vanuit het niets bleek warenhuisconcern HEMA weer eens trending topic te zijn en ik zag dat het iets met de folder te maken had. Nu had ik het folderpakket doorgenomen en ook die van de HEMA en ik kon me niet herinneren er iets verontrustends in ontdekt te hebben. Ik rommelde wat in de oud papierbak en pakte de folder er nog maar eens bij. Aandachtig van voor naar achter bekeken en kon met de beste wil van de wereld niets precairs vinden. Dan maar de berichten erover op social media eens inzien. Het blijkt dat de HEMA wordt beschuldigd van omvolken. Omvolken is een woord wat alt-rechts Nederland gebruikt om hun xenofobie en vreemdelingenhaat te rechtvaardigen. De boze witte alt-rechtse Nederlander m/v is sterk van mening dat er een complot is welke tot doel heeft hun superieure genen te vermengen met andere rassen. Het gaat zelf zo ver dat zij het idee aanhangen dat de wereldwijde vluchtelingenstroom wordt georkestreerd om genocide te plegen op het Arische ras.
Bent u daar nog?
HEMA zit blijkbaar in dat complot want in de folder zijn modellen te zien met een kleurtje, zelfs een heel gezin met een donkere vader een Aziatische moeder en hun drie kinderen, meneer!!! En iets verder in de folder vijf dames die bh's aanprijzen, maar twee daarvan zijn niet wit! De overige modellen in de folder zijn zoals de complotdenkers het zo graag zien. lelieblank en er is zelfs een donker jongetje te zien wat een stapel handdoeken draagt, dat is in hun wereldbeeld misschien wat vertrouwder. Zou een onderzoek naar hoge bloeddruk onder alt-rechtse mensen aantonen dat dat in die kringen onevenredig veel voorkomt? Het zou me niet verbazen gezien de ongekende boosheid en felheid waarmee ze losgaan op de folder van HEMA, en wat ze er allemaal bijhalen. Vrijwel tegelijkertijd kwam uit een onderzoek naar voren dat bijna 90% procent van de Nederlanders zegt gelukkig te zijn. Zelf behoor ik daartoe, maar die chronisch verongelijkte immer boze landgenoten vanzelfsprekend niet, wat maar weer aantoont dat het, gelukkig maar, een kleine groep is. Kleiner dan 10%, omdat daar ook mensen bij zullen zitten die om andere, wel gegronde, redenen niet gelukkig zijn.
'Ik ga nooit meer naar de HEMA!!!' dreigen de roeptoeters, maar dat zeiden diezelfde mensen ook al toen HEMA een paar jaar geleden naar buiten bracht om geen 'boy'- of 'girl'-aanduiding meer in hun kinderkleding aan te geven. Daarna toen ze het over 'zoekeieren' hadden in plaats van 'paaseieren' en onlangs nog toen HEMA besloot om het gevbam (gebakje voorheen bekend als moorkop) een andere naam te geven, namelijk chocoladebol. En in het geval van het gevbam vind ik het ook spijkers op laag water zoeken, maar het maakt me aan de andere kant ook weer geen reet uit, het is en blijft een poor man's Bossche bol. Meanwhile, gaat het pas 30 maart in hè, die naamsverandering, erg dicht bij 1 april.
Maar goed, nu liggen de modellen die in de folder staan onder vuur. Maar alles wat afwijkt van Arisch is voor alt-rechts een no-go. Mensen met kleur mogen niet, weten we nu. Maar ook homo's, mensen met een lichamelijke of geestelijke beperking zullen voor hen ondenkbaar zijn in een folder om het nog maar niet te hebben over andere genderidentiteiten dan zij kennen en willen accepteren. Van de genderneutrale kinderkleding hebben al enkele van hen aan de monitor gelegen. Ik snap toch ineens die 90% gelukkige inwoners van Nederland wel. Als je je druk kunt maken om dit soort zaken, heb je toch een heerlijk leven.
Bent u daar nog?
HEMA zit blijkbaar in dat complot want in de folder zijn modellen te zien met een kleurtje, zelfs een heel gezin met een donkere vader een Aziatische moeder en hun drie kinderen, meneer!!! En iets verder in de folder vijf dames die bh's aanprijzen, maar twee daarvan zijn niet wit! De overige modellen in de folder zijn zoals de complotdenkers het zo graag zien. lelieblank en er is zelfs een donker jongetje te zien wat een stapel handdoeken draagt, dat is in hun wereldbeeld misschien wat vertrouwder. Zou een onderzoek naar hoge bloeddruk onder alt-rechtse mensen aantonen dat dat in die kringen onevenredig veel voorkomt? Het zou me niet verbazen gezien de ongekende boosheid en felheid waarmee ze losgaan op de folder van HEMA, en wat ze er allemaal bijhalen. Vrijwel tegelijkertijd kwam uit een onderzoek naar voren dat bijna 90% procent van de Nederlanders zegt gelukkig te zijn. Zelf behoor ik daartoe, maar die chronisch verongelijkte immer boze landgenoten vanzelfsprekend niet, wat maar weer aantoont dat het, gelukkig maar, een kleine groep is. Kleiner dan 10%, omdat daar ook mensen bij zullen zitten die om andere, wel gegronde, redenen niet gelukkig zijn.
'Ik ga nooit meer naar de HEMA!!!' dreigen de roeptoeters, maar dat zeiden diezelfde mensen ook al toen HEMA een paar jaar geleden naar buiten bracht om geen 'boy'- of 'girl'-aanduiding meer in hun kinderkleding aan te geven. Daarna toen ze het over 'zoekeieren' hadden in plaats van 'paaseieren' en onlangs nog toen HEMA besloot om het gevbam (gebakje voorheen bekend als moorkop) een andere naam te geven, namelijk chocoladebol. En in het geval van het gevbam vind ik het ook spijkers op laag water zoeken, maar het maakt me aan de andere kant ook weer geen reet uit, het is en blijft een poor man's Bossche bol. Meanwhile, gaat het pas 30 maart in hè, die naamsverandering, erg dicht bij 1 april.
Maar goed, nu liggen de modellen die in de folder staan onder vuur. Maar alles wat afwijkt van Arisch is voor alt-rechts een no-go. Mensen met kleur mogen niet, weten we nu. Maar ook homo's, mensen met een lichamelijke of geestelijke beperking zullen voor hen ondenkbaar zijn in een folder om het nog maar niet te hebben over andere genderidentiteiten dan zij kennen en willen accepteren. Van de genderneutrale kinderkleding hebben al enkele van hen aan de monitor gelegen. Ik snap toch ineens die 90% gelukkige inwoners van Nederland wel. Als je je druk kunt maken om dit soort zaken, heb je toch een heerlijk leven.
woensdag 19 februari 2020
Meedoen is belangrijker dan winnen
Ik volg het nog niet zo, maar ik zie zo hier en daar dat de inzendingen voor het aanstaande Eurovisie Songfestival langzaam binnendruppelen. Wees gerust, in de Eurovisieweek zal ik op veler verzoek zoals altijd over iedere inzending ter leering ende vermaeck mijn licht laten schijnen. Zoals een ieder weet wordt het festival in Rotterdam gehouden omdat Nederland vorig jaar na 44 jaar het festival wist te winnen. Daarvoor gingen we vier keer met de eer strijken, in 1957, 1959, 1969 (één van de vier winnaars) en 1975. Soms moeten landen erg lang wachten eer ze er met de eerste prijs vandoor kunnen gaan. Finland doet al vanaf 1961 mee en won pas in 2006. Portugal doet mee vanaf 1964 en pas in 2017 behaalde het land de eerste plaats.
Hebben nu alle landen die dit jaar mee gaan doen dan op z'n minst één keer gewonnen? Nee, de volgende landen wachten daar nog steeds op, soms lang, soms kort:
Cyprus wacht het langst, ze doen al sinds 1981 mee aan het festival, maar in al die jaren mocht het land nog nooit een overwinning behalen. In 2018 was het bijna zover, maar het werd een 2e plaats.
IJsland verscheen in 1986 ten tonele en heeft twee keer een 2e plek behaald in 1999 en 2009.
Malta doet na wat vingeroefeningen in 1971, 1972 en 1975 sinds 1991 onafgebroken mee, met enkele 2e en 3e plaatsen tot gevolg. Gewoon doorgaan.
Kroatië heeft sinds hun eerste deelname in 1993 veel inzendingen gehad die onder de Eurovisieliefhebbers hoog staan aangeschreven, maar is nog nooit op de 1e plaats geëindigd.
Slovenië deed voor het eerst mee in 1993 en de hoogst behaalde positie is een zevende in 1995 en 2001.
Litouwen doet sinds 1994 vrij onregelmatig mee, maar hoger dan een 6e plaats in 2006 zijn ze nog niet gekomen.
Polen begon in 1994 goed met een 2e plaats, maar dat is tot nog toe de beste score.
Roemenië kwam voor het eerst in 1994 naar het festival en kent daarna een wat grillig deelnemerschap met twee keer een 3e plaats in 2005 en 2010 als hoogste notering.
Noord Macedonië dat eerder op last van Griekenland onder de onwaarschijnlijke naam Former Yugoslav Republic Of Macedonia door het leven ging, liet voor het eerst van zich horen in 1998 om vanaf het nieuwe millennium bijna geen jaar meer over te slaan maar tot nog toe zonder overwinning.
Albanië doet sinds 2004 trouw ieder jaar mee, maar hoger dan een 5e plaats in 2012 is het land nooit gekomen
Wit Rusland of zoals de rest van de wereld het land noemt, Belarus, meldde zich in 2004 aan, maar echt potten zijn er niet gebroken, Vaak bleef het land steken in de semifinales, het hoogst eindigde ze in 2007 op 6.
Bulgarije diende zich in 2005 aan en is maar vier keer doorgestoomd naar de finale met in 2017 een mooie 2e plek.
Moldavië kwam in 2005 de Eurovisiefamilie vergezellen en had in 2017 de hoogste notering met een 3e plaats.
Armenië nam in 2006 voor het eerst deel aan het festival met in 2004 en 2014 de 4e plek als hoogste notering.
Georgië is van de partij sinds 2007 met een 9e plaats als hoogste in 2010 en 2011.
Tsjechië, nog zo'n onregelmatige deelnemer sinds 2007. Hoogste plek was 6 in 2018.
San Marino kwam in 2008 aan de Eurovisiedeur kloppen en heeft in al die jaren slechts twee keer de finale weten te behalen
Australië doet sinds 2015 mee (ik ga niet nog eens uitleggen waarom) en hoopt natuurlijk ook een keer te winnen. In 2016 en 2019 werd het land wel eerste in de semifinale.
Het zou toch leuk zijn als er weer eens een land wint wat nog nooit gewonnen heeft, Cyprus en IJsland die al vanaf de jaren tachtig meedoen bijvoorbeeld, ik gun het ze van harte, maar ja, alles valt of staat met een, voor dat moment, juiste inzending. Ik spreek u weer in de week van 11 t/m 16 mei!
Hebben nu alle landen die dit jaar mee gaan doen dan op z'n minst één keer gewonnen? Nee, de volgende landen wachten daar nog steeds op, soms lang, soms kort:
Cyprus wacht het langst, ze doen al sinds 1981 mee aan het festival, maar in al die jaren mocht het land nog nooit een overwinning behalen. In 2018 was het bijna zover, maar het werd een 2e plaats.
IJsland verscheen in 1986 ten tonele en heeft twee keer een 2e plek behaald in 1999 en 2009.
Malta doet na wat vingeroefeningen in 1971, 1972 en 1975 sinds 1991 onafgebroken mee, met enkele 2e en 3e plaatsen tot gevolg. Gewoon doorgaan.
Kroatië heeft sinds hun eerste deelname in 1993 veel inzendingen gehad die onder de Eurovisieliefhebbers hoog staan aangeschreven, maar is nog nooit op de 1e plaats geëindigd.
Slovenië deed voor het eerst mee in 1993 en de hoogst behaalde positie is een zevende in 1995 en 2001.
Litouwen doet sinds 1994 vrij onregelmatig mee, maar hoger dan een 6e plaats in 2006 zijn ze nog niet gekomen.
Polen begon in 1994 goed met een 2e plaats, maar dat is tot nog toe de beste score.
Roemenië kwam voor het eerst in 1994 naar het festival en kent daarna een wat grillig deelnemerschap met twee keer een 3e plaats in 2005 en 2010 als hoogste notering.
Noord Macedonië dat eerder op last van Griekenland onder de onwaarschijnlijke naam Former Yugoslav Republic Of Macedonia door het leven ging, liet voor het eerst van zich horen in 1998 om vanaf het nieuwe millennium bijna geen jaar meer over te slaan maar tot nog toe zonder overwinning.
Albanië doet sinds 2004 trouw ieder jaar mee, maar hoger dan een 5e plaats in 2012 is het land nooit gekomen
Wit Rusland of zoals de rest van de wereld het land noemt, Belarus, meldde zich in 2004 aan, maar echt potten zijn er niet gebroken, Vaak bleef het land steken in de semifinales, het hoogst eindigde ze in 2007 op 6.
Bulgarije diende zich in 2005 aan en is maar vier keer doorgestoomd naar de finale met in 2017 een mooie 2e plek.
Moldavië kwam in 2005 de Eurovisiefamilie vergezellen en had in 2017 de hoogste notering met een 3e plaats.
Armenië nam in 2006 voor het eerst deel aan het festival met in 2004 en 2014 de 4e plek als hoogste notering.
Georgië is van de partij sinds 2007 met een 9e plaats als hoogste in 2010 en 2011.
Tsjechië, nog zo'n onregelmatige deelnemer sinds 2007. Hoogste plek was 6 in 2018.
San Marino kwam in 2008 aan de Eurovisiedeur kloppen en heeft in al die jaren slechts twee keer de finale weten te behalen
Australië doet sinds 2015 mee (ik ga niet nog eens uitleggen waarom) en hoopt natuurlijk ook een keer te winnen. In 2016 en 2019 werd het land wel eerste in de semifinale.
Het zou toch leuk zijn als er weer eens een land wint wat nog nooit gewonnen heeft, Cyprus en IJsland die al vanaf de jaren tachtig meedoen bijvoorbeeld, ik gun het ze van harte, maar ja, alles valt of staat met een, voor dat moment, juiste inzending. Ik spreek u weer in de week van 11 t/m 16 mei!
dinsdag 18 februari 2020
maandag 17 februari 2020
Make-up gate
Zelf heb ik het eigenlijk voor kennisgeving aangenomen en gedacht: ach wat leuk, het artikel in Trouw over tienerjongens die make-up gebruiken. Nu schijnt het onlangs ook een onderwerp bij het Jeugdjournaal geweest te zijn. Prima, lijkt me, zoals ik al eens eerder heb gezegd is er al jaren een langzame verandering van genderidentiteit aan de gang, het gaat op een organische manier en het is mooi dat de jongere generatie er relaxt mee omgaat of mee om leert te gaan.
Maar ik heb in deze duidelijk buiten de waard gerekend. En de waard is in dit geval een hele groep mensen op Twitter die volledig losgaan. Ik twijfelde er plots erg aan of we wel in 2020 leven, op mijn leeftijd kun je namelijk nogal eens in de war zijn, maar nee, het klopte. Zo is er een, vanzelfsprekend, anoniem persoon die meent te moeten meedelen: 'Ik heb mijn zoons opgevoed tot mannen. Ze geleerd wanneer je iemand neer moet en mag hoeken. Zijn gentlemen, die respect afdwingen. Ik was gefaald als ze met make-up naar school gingen. Westen heeft meer mannelijkheid nodig, i.p.v. minder.' Nodeloos te zeggen dat het anoniempje Pegida steunt en zichzelf 'hard rationeel' noemt. Er is zoveel mis in die vijf zinnen dat ik daar verder maar niet op inga, maar dan de reacties erop! Stijgende verbazing over wat er onder het dunne laagje beschaving zit.
Het basisonderwijs wordt er bijgehaald, want teveel vrouwen. Mannen met verdacht veel Luxemburgse vlaggetjes, tractortjes en Romeinse tempeltjes in hun profielnaam die verrassend vaak een Nexit nastreven blijken erg onzeker over hun eigen mannelijkheid en denken die te moeten overcompenseren door hun afschuw over de in hun ogen feminisering van de samenleving in het algemeen en het gebruiken van make-up door jongens in het bijzonder te moeten uitspreken. Om en passant hun wijze van opvoeden kenbaar te maken:
'Mijn meid en jongens meegenomen op wandelvakanties. Met vijf graden nog drie uur van een bergtop door wind en regen naar beneden gelopen, omdat we vier uur omhoog hadden geklommen naar een gletsjer en het weer omsloeg. Ik zei dat ze de volgende dag trots zouden zijn op hun prestatie'.*
Ziet u ook de curiositeit in het voorgaande? Dat die jongens dat dan moeten hoort helemaal bij het zo gewenste opvoeden tot 'Echte Mannen', maar 'de meid', of in een wat beschaafdere term, de dochter dan? Die zou volgens het wereldbeeld wat wordt nagestreefd toch niet moeten worden blootgesteld aan zulke temptaties? Zij zou thuis in de keuken het eten voor de Echte Mannen aan het bereiden zijn. Of gelden voor meisjes andere regels? Mogen die zich wel zogenaamde 'mannelijke zaken' eigen maken, daar waar jongens zich absoluut met vooral veel walging en misbaar moeten distantiëren van alles wat maar met vrouwelijkheid te maken heeft?
Nou ja, gelukkig zijn er ook heel veel reacties van mensen die meer van deze tijd zijn en meebewegen zonder vooringenomenheid. Maar de negativiteit van veelal anonieme accounts is zorgwekkend, zeker als je beseft dat veel van hen kinderen opvoeden. Daarnaast zijn het bijna zonder uitzondering bewonderaars van de oranje gemake-upte Donald Trump, de geblondeerde Indo Geert Wilders, en de lavendel snuivende op z'n buik op de piano liggende met zijn hielen naar Jezus wijzende narcistische Thierry Baudet. Daar heb ik dan weer enorm plezier om, die heerlijke dubbelde moraal waarvan ze zelf geen idee hebben. Hoe snel vergeten we die lieve zesjarige Tijn, het terminale jongetje die iedereen zijn of haar nagels lakte voor het goede doel. Niemand schreeuwde toen met het schuim op de mond dat make-up enkel voor vrouwen is. En terecht.
*Omwille van de leesbaarheid heb ik de taal- en stijlfouten uit het origineel verbeterd.
Maar ik heb in deze duidelijk buiten de waard gerekend. En de waard is in dit geval een hele groep mensen op Twitter die volledig losgaan. Ik twijfelde er plots erg aan of we wel in 2020 leven, op mijn leeftijd kun je namelijk nogal eens in de war zijn, maar nee, het klopte. Zo is er een, vanzelfsprekend, anoniem persoon die meent te moeten meedelen: 'Ik heb mijn zoons opgevoed tot mannen. Ze geleerd wanneer je iemand neer moet en mag hoeken. Zijn gentlemen, die respect afdwingen. Ik was gefaald als ze met make-up naar school gingen. Westen heeft meer mannelijkheid nodig, i.p.v. minder.' Nodeloos te zeggen dat het anoniempje Pegida steunt en zichzelf 'hard rationeel' noemt. Er is zoveel mis in die vijf zinnen dat ik daar verder maar niet op inga, maar dan de reacties erop! Stijgende verbazing over wat er onder het dunne laagje beschaving zit.
Het basisonderwijs wordt er bijgehaald, want teveel vrouwen. Mannen met verdacht veel Luxemburgse vlaggetjes, tractortjes en Romeinse tempeltjes in hun profielnaam die verrassend vaak een Nexit nastreven blijken erg onzeker over hun eigen mannelijkheid en denken die te moeten overcompenseren door hun afschuw over de in hun ogen feminisering van de samenleving in het algemeen en het gebruiken van make-up door jongens in het bijzonder te moeten uitspreken. Om en passant hun wijze van opvoeden kenbaar te maken:
'Mijn meid en jongens meegenomen op wandelvakanties. Met vijf graden nog drie uur van een bergtop door wind en regen naar beneden gelopen, omdat we vier uur omhoog hadden geklommen naar een gletsjer en het weer omsloeg. Ik zei dat ze de volgende dag trots zouden zijn op hun prestatie'.*
Ziet u ook de curiositeit in het voorgaande? Dat die jongens dat dan moeten hoort helemaal bij het zo gewenste opvoeden tot 'Echte Mannen', maar 'de meid', of in een wat beschaafdere term, de dochter dan? Die zou volgens het wereldbeeld wat wordt nagestreefd toch niet moeten worden blootgesteld aan zulke temptaties? Zij zou thuis in de keuken het eten voor de Echte Mannen aan het bereiden zijn. Of gelden voor meisjes andere regels? Mogen die zich wel zogenaamde 'mannelijke zaken' eigen maken, daar waar jongens zich absoluut met vooral veel walging en misbaar moeten distantiëren van alles wat maar met vrouwelijkheid te maken heeft?
Nou ja, gelukkig zijn er ook heel veel reacties van mensen die meer van deze tijd zijn en meebewegen zonder vooringenomenheid. Maar de negativiteit van veelal anonieme accounts is zorgwekkend, zeker als je beseft dat veel van hen kinderen opvoeden. Daarnaast zijn het bijna zonder uitzondering bewonderaars van de oranje gemake-upte Donald Trump, de geblondeerde Indo Geert Wilders, en de lavendel snuivende op z'n buik op de piano liggende met zijn hielen naar Jezus wijzende narcistische Thierry Baudet. Daar heb ik dan weer enorm plezier om, die heerlijke dubbelde moraal waarvan ze zelf geen idee hebben. Hoe snel vergeten we die lieve zesjarige Tijn, het terminale jongetje die iedereen zijn of haar nagels lakte voor het goede doel. Niemand schreeuwde toen met het schuim op de mond dat make-up enkel voor vrouwen is. En terecht.
*Omwille van de leesbaarheid heb ik de taal- en stijlfouten uit het origineel verbeterd.
zondag 16 februari 2020
Het zijn de kleine dingen...
De zondagblogjes zijn dit jaar ingeruimd voor positiviteit omdat er zoveel negativiteit om ons heen is. Het hoeft allemaal niet heel grotesk en met veel misbaar, zo laten deze kleine berichtjes zien die deze week voorbijkwamen:
Daaf:
Carla (hulpje van de huisbaas, rugzakje vol beperkingen) kwam koffie brengen.
'Wow, dit is de lekkerste koffie ever!'
Carla:
'Je bent écht raar! Komt gewoon uit de automaat hoor.
Daaf:
'Ja, maar JIJ drukte op het knopje.
Carla straalt nu harder dan de zon. Soms is 't zo simpel.'
Bram:
De buurman was aan het struggelen om op de fiets te stappen met deze wind.
Buurman:
'Even wat brood en eieren halen in het winkelcentrum'
Bram:
'Blijf maar lekker binnen, joh, ik ga wel naar de winkel voor u. Heeft u nog iets nodig?
Buurman:
'Koop maar een zakje chips voor jezelf, ik betaal'
Martine:
'Ik weet niet welke geweldige chauffeur er nu in bus 65 rijdt, maar hij is mijn held. Hij heeft mij met baby in de kinderwagen voor mijn deur afgezet vanwege de storm.'
Lilian:
'Even bij mevrouw Kuijken (86) op visite. Ze vraagt of ik nog speciale plannen heb voor Valentijnsdag, ik zeg: 'Nee'. Nu vertelt ze over al de lieve en romantische dingen die haar man voor haar deed. Ik heb niets met de commercie van Valentijn, maar wél met de liefde.
John:
Vriend: 'Theo is homo, wist jij dat?'
John: 'Ja'.
Vriend: 'Waarom weet ik dat niet?'
John: 'Omdat hij bang is je vriendschap te verliezen. Je gebruikt het woordje 'homo' iets te vaak als scheldwoord.'
Vriend: 'Ik ga hem meteen bellen.'
John: 'Om hem uit te schelden?'
Vriend: 'Echt niet, hij is mijn maat'.
Lia:
Grote vent duwt mandje bomvol valentijnmeuk. Ik grijns, hij ook. 'Hejje ook romantiek?' vraagt ie. 'Nee, vind Valentijn commerciële onzin'. Buiten blijken we naast elkaar te staan. Hij duwt een doosje chocolade in m'n handen. 'Dan maar commercie, ik hou van de liefde.' Flabbergasted,
Dit soort berichtjes kleuren mijn dag en ik hoop ook de uwe. Ze helpen me in het goede van de mens te blijven geloven. Zelfs, of misschien juist wel, in tijden als deze.
Daaf:
Carla (hulpje van de huisbaas, rugzakje vol beperkingen) kwam koffie brengen.
'Wow, dit is de lekkerste koffie ever!'
Carla:
'Je bent écht raar! Komt gewoon uit de automaat hoor.
Daaf:
'Ja, maar JIJ drukte op het knopje.
Carla straalt nu harder dan de zon. Soms is 't zo simpel.'
Bram:
De buurman was aan het struggelen om op de fiets te stappen met deze wind.
Buurman:
'Even wat brood en eieren halen in het winkelcentrum'
Bram:
'Blijf maar lekker binnen, joh, ik ga wel naar de winkel voor u. Heeft u nog iets nodig?
Buurman:
'Koop maar een zakje chips voor jezelf, ik betaal'
Martine:
'Ik weet niet welke geweldige chauffeur er nu in bus 65 rijdt, maar hij is mijn held. Hij heeft mij met baby in de kinderwagen voor mijn deur afgezet vanwege de storm.'
Lilian:
'Even bij mevrouw Kuijken (86) op visite. Ze vraagt of ik nog speciale plannen heb voor Valentijnsdag, ik zeg: 'Nee'. Nu vertelt ze over al de lieve en romantische dingen die haar man voor haar deed. Ik heb niets met de commercie van Valentijn, maar wél met de liefde.
John:
Vriend: 'Theo is homo, wist jij dat?'
John: 'Ja'.
Vriend: 'Waarom weet ik dat niet?'
John: 'Omdat hij bang is je vriendschap te verliezen. Je gebruikt het woordje 'homo' iets te vaak als scheldwoord.'
Vriend: 'Ik ga hem meteen bellen.'
John: 'Om hem uit te schelden?'
Vriend: 'Echt niet, hij is mijn maat'.
Lia:
Grote vent duwt mandje bomvol valentijnmeuk. Ik grijns, hij ook. 'Hejje ook romantiek?' vraagt ie. 'Nee, vind Valentijn commerciële onzin'. Buiten blijken we naast elkaar te staan. Hij duwt een doosje chocolade in m'n handen. 'Dan maar commercie, ik hou van de liefde.' Flabbergasted,
Dit soort berichtjes kleuren mijn dag en ik hoop ook de uwe. Ze helpen me in het goede van de mens te blijven geloven. Zelfs, of misschien juist wel, in tijden als deze.
zaterdag 15 februari 2020
Twee voor twaalf / 2 voor 12 / 2V12
Vorige week vrijdag maakte mijn hart een sprongetje omdat ik vernam dat de televisiequiz '2V12' weer aan een nieuw seizoen begon. Doordat zulks je vreugde schenkt, beseft je heel goed dat de tijden van om twaalf uur 's nachts van huis gaan om je in het wufte nachtleven te storten om vervolgens of wakker te worden in een vreemd bed, of gewoon in je eigen bed al dan niet met een vreemd persoon naast je achter je liggen. '2V12' is sinds vorig jaar de gestileerde naam van '2 Voor 12', wat weer afstamt van de originele titel 'Twee Voor Twaalf'. Twee teams van twee spelers moeten twaalf vragen beantwoorden en vervolgens van de beginletters van die antwoorden een twaalf letterwoord raden.
De quiz is bedacht door Ellen Blazer en kwam voor het eerst op televisie in 1971. Presentatie was toen in handen van Joop Koopman. Het programma heeft gelopen tot 1981. In 1991 kwam het opnieuw op de buis met als presentatrice Astrid Joosten en loopt dus nog steeds door.
Ik ben er een jaar of twee geleden pas mee in aanraking gekomen en ik was om. Wat een fijn bijna zen-achtig moment in de week. Een heerlijk onthaastingsprogramma, hoewel de kandidaten wel onder een bepaalde tijdsdruk staan, gaat het er heel rustig en gemoedelijk aan toe. De uitdrukking 'Dat zoeken we op' heeft zijn oorsprong gevonden in dit programma, al meteen in 1971. Er zijn in de loop der jaren wat aanpassingen gedaan, maar het opzoeken bij het niet weten van het antwoord op de vraag gaat nog heerlijk ouderwetsch met naslagwerken, hoewel de computer ook zijn intrede in dit programma heeft gedaan. Maar er is een limiet vastgesteld (ik geloof vier) van het aantal vragen die via de computer mogen worden opgezocht, anders zou het een heel kort programma worden.
En het zalige kneuterige van deze quiz is behouden gebleven zo rinkelt de kandidaat die iets opzoekt met een handbelletje als ie het antwoord gevonden heeft, en krijgt het verliezende koppel een pennenset cadeau. Dat is volgens mij sinds 1971 niet veranderd.
Kortom mijn vrijdagavonden zijn weer dé vrijdagavonden met Astrid, de kandidaten en de vragen. Nee, zelf zal ik er niet aan meedoen, dat zou het zengevoel wegnemen. Zoals ik ook niet meer om twaalf uur 's nachts de halfduistere etablissementen zal afstruinen om te zien of er nog wat te.... nou ja, u bent zelf ook jong geweest toch?
De quiz is bedacht door Ellen Blazer en kwam voor het eerst op televisie in 1971. Presentatie was toen in handen van Joop Koopman. Het programma heeft gelopen tot 1981. In 1991 kwam het opnieuw op de buis met als presentatrice Astrid Joosten en loopt dus nog steeds door.
Ik ben er een jaar of twee geleden pas mee in aanraking gekomen en ik was om. Wat een fijn bijna zen-achtig moment in de week. Een heerlijk onthaastingsprogramma, hoewel de kandidaten wel onder een bepaalde tijdsdruk staan, gaat het er heel rustig en gemoedelijk aan toe. De uitdrukking 'Dat zoeken we op' heeft zijn oorsprong gevonden in dit programma, al meteen in 1971. Er zijn in de loop der jaren wat aanpassingen gedaan, maar het opzoeken bij het niet weten van het antwoord op de vraag gaat nog heerlijk ouderwetsch met naslagwerken, hoewel de computer ook zijn intrede in dit programma heeft gedaan. Maar er is een limiet vastgesteld (ik geloof vier) van het aantal vragen die via de computer mogen worden opgezocht, anders zou het een heel kort programma worden.
En het zalige kneuterige van deze quiz is behouden gebleven zo rinkelt de kandidaat die iets opzoekt met een handbelletje als ie het antwoord gevonden heeft, en krijgt het verliezende koppel een pennenset cadeau. Dat is volgens mij sinds 1971 niet veranderd.
Kortom mijn vrijdagavonden zijn weer dé vrijdagavonden met Astrid, de kandidaten en de vragen. Nee, zelf zal ik er niet aan meedoen, dat zou het zengevoel wegnemen. Zoals ik ook niet meer om twaalf uur 's nachts de halfduistere etablissementen zal afstruinen om te zien of er nog wat te.... nou ja, u bent zelf ook jong geweest toch?
 |
| In de jaren zeventig kon er bij 'Twee Voor Twaalf' tussen het vragen beantwoorden en het opzoeken door gewoon nog gerookt worden op tv. |
vrijdag 14 februari 2020
Druppeltje
Bij het boodschappen doen bij Albert Heijn stuitte ik plots op herbruikbare vers-zakjes. Herbruikbare vers-zakjes. Ik had er wel eens iets over gehoord en gelezen, maar was ze nog nooit tegen gekomen. En hier lagen ze dan voor slechts €0,69 per twee. Deze zakjes kunt u, zoals al in de naam besloten ligt, steeds opnieuw gebruiken voor als u losse groente, fruit of broodjes koopt bij uw lokale supermarkt. Dan hoeft u niet steeds opnieuw een plastic zakje te gebruiken die u thuis toch weer weggooit. En ja, deze zakjes zijn geschikt om te wassen.
Als kind van de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw was plastic het antwoord op alles. Als het kon werd van wat er bestond wel een plastic variant gemaakt, neem de bakelieten telefoon, die verscheen in de jaren zeventig in plastic varianten in allerlei vrolijke kleuren op de markt. Hoe weinig wisten wij toen dat het nu zo'n kleine vijftig jaar later in ons gezicht ontploft. Plastic is er voor altijd want het is destijds ontworpen om de tand des tijds zo goed mogelijk te doorstaan. Naar alle waarschijnlijkheid duurt het honderden jaren eer iets van plastic is vergaan.
Het besef is er gelukkig steeds meer dat plastic eigenlijk niet meer kan en om voor de mensen na ons de aarde ook nog een beetje leefbaar achter te laten komen er steeds meer alternatieven. Zo heb ik wattenstaafjes die niet meer van plastic zijn gemaakt, en nu dus die herbruikbare vers-zakjes. En nee, ik deel dit niet met u om aan te geven wat een goed 'deugmens' (een walgelijk woord overigens) ik ben, maar om u erop attent te maken dat ze er zijn en u kunt besluiten om deze zakjes ook aan te schaffen. Het is een minuscuul klein voor het oog niet zichtbaar druppeltje op een gloeiende plaat van 20.000 graden, maar heel veel van die druppeltjes maken wel degelijk het verschil.
Klein puntje van aandacht: het kartonnetje waarmee de vers-zakjes bij elkaar worden gehouden, is bevestigd met twee textielpins van plastic. Dit maal duizenden zakjes. Misschien een uitdaging om daar een andere oplossing voor te vinden.
Als kind van de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw was plastic het antwoord op alles. Als het kon werd van wat er bestond wel een plastic variant gemaakt, neem de bakelieten telefoon, die verscheen in de jaren zeventig in plastic varianten in allerlei vrolijke kleuren op de markt. Hoe weinig wisten wij toen dat het nu zo'n kleine vijftig jaar later in ons gezicht ontploft. Plastic is er voor altijd want het is destijds ontworpen om de tand des tijds zo goed mogelijk te doorstaan. Naar alle waarschijnlijkheid duurt het honderden jaren eer iets van plastic is vergaan.
Het besef is er gelukkig steeds meer dat plastic eigenlijk niet meer kan en om voor de mensen na ons de aarde ook nog een beetje leefbaar achter te laten komen er steeds meer alternatieven. Zo heb ik wattenstaafjes die niet meer van plastic zijn gemaakt, en nu dus die herbruikbare vers-zakjes. En nee, ik deel dit niet met u om aan te geven wat een goed 'deugmens' (een walgelijk woord overigens) ik ben, maar om u erop attent te maken dat ze er zijn en u kunt besluiten om deze zakjes ook aan te schaffen. Het is een minuscuul klein voor het oog niet zichtbaar druppeltje op een gloeiende plaat van 20.000 graden, maar heel veel van die druppeltjes maken wel degelijk het verschil.
 |
donderdag 13 februari 2020
Herinnert U zich deze nog? #153
BUCKS FIZZ
"LONDON TOWN
1983
Geen hitnotering
Bobby G, Mike Nolan, Cheryl Baker en Jay Aston zijn speciaal voor het Eurovisie Songfestival van 1981 bij elkaar gebracht door het echtpaar Andy Hill en Nichola Martin om hun nummer "Making Your Mind Up" te zingen namens het Verenigd Koninkrijk. Ze kwamen, zagen en overwonnen, hoewel het niet helemaal zuiver gezongen werd, was het samen met het dansje met de rokjes voldoende om het festival te winnen. En in tegenstelling tot veel winnaars kregen ze een glansrijke carrière met veel hits in eigen land en daarbuiten. Ook in Nederland hebben ze met verschillende singles de hitparade weten te bereiken.
Dit "Londen Town" niet. Ik vind het een geweldig leuk nummer, maar hoor ook wel dat het enorm is overgeproduceerd. Leadzanger van de single, Bobby, was absoluut niet blij met hoe zijn stem is gemixt en vervormd en vond dat ie als een Munchkin klonk.
Op 11 december 1984 krijgt de tourbus van de groep een zeer ernstig ongeluk. Verschillende crewleden raakten ernstig gewond, Bobby kreeg een whiplash, Jay had rugletsel, Cheryl brak drie ruggenwervels en Mike was er het slechtst aan toe, met verschillende interne bloedingen raakte hij in coma en tijdens een operatie dachten ze dat hij het niet zou redden, maar werd toch in zeer kritieke toestand aan een beademingsmachine gelegd. Na drie dagen ontwaakte hij uit zijn coma met de woorden: "I'm all right". Tot de dag van vandaag heeft Mike naweeën van het ongeluk, epilepsie, verminderd korte termijn geheugen en 50% minder zicht in beide ogen. Samen met Cheryl heeft hij geholpen met het opzetten van HeadFirst charity voor verkeersslachtoffers met hoofdletsel.
Vanaf 1985 zijn er veel personeelswisselingen in de groep, niet minder dan zestien verschillende mensen hebben ooit deel uitgemaakt van Bucks Fizz. En ja, zoals zo vaak zijn er rechtszaken geweest. Bobby die als enige vanaf het begin bij Bucks Fizz is gebleven mag de naam 'Bucks Fizz' voeren en doet dat ook met Paul Yates, Tammy Choat en zijn vrouw Heidi Manton. De overige drie originele leden treden op als 'The Fizz' en hadden tot januari 2018 Bobby McVay in hun midden, die in 1983 voor het Verenigd Koninkrijk aan het Eurovisie Songfestival meedeed als deel van het trio Sweet Dreams. Hij is na drie jaar gestopt omdat het heen en weer reizen tussen zijn woonplaats in Italië en het Verenigd Koninkrijk voor optredens hem teveel werd. The Fizz heeft in 2017 wel een album uitgebracht, "The F-Z Of Pop", die het tot de 14e plaats in de Britse albumlijst heeft gebracht.
woensdag 12 februari 2020
Toen was geluk... #50
Zo lang geleden is het helemaal nog niet, maar de ontwikkelingen gaan zo snel, dat we denken dat de tijd waarin we met het Shell Stratenboek en de stadsplattegronden en stads-stratengidsjes van Citoplan en Falkplan onze routes naar en door steden bepaalden ergens in de jaren tachtig van de vorige eeuw liggen. Om nog maar niet te spreken van het Spoorboekje van de Nederlandse Spoorwegen waar je echt wel even voor moest gaan zitten om door te krijgen hoe het werkte. Maar begreep je het eenmaal, dan hadden de treinreizen met overstappen geen geheimen meer voor je.
Ik heb, zoals bekend, lange tijd in de boekhandel gewerkt, en het spoorboekje was een geheide bestseller. Elk jaar als de nieuwe dienstregeling er aan zat te komen, kwam er ook een nieuw spoorboekje uit. Als warme broodjes. Ik heb ook de tijd nog meegemaakt dat de vertegenwoordigers van de diverse uitgeverijen langskwamen om de voorraden op te nemen en naar eventuele wensen te luisteren. De vertegenwoordigers van Citoplan en Falkplan gingen dan het vak in met stadsplattegronden en landkaarten, en zette dan steevast hún kaarten vooraan, daar kon je vergif op innemen. Later werd de voorraad automatisch bijgehouden en kwamen de heren (het waren altijd mannen) vertegenwoordigers niet meer. Jammer, ik heb dat persoonlijke contact altijd leuk gevonden.
De vooruitgang heeft er ook voor gezorgd dat stadsplattegronden en spoorboekjes nog wel worden gemaakt, maar in hele kleine oplagen. We hebben nu 9292 die voor ons precies aangeeft hoe we moeten openbaar vervoeren, en navigatiesystemen in auto's zeggen precies waar we links of rechts moeten en blijven vriendelijk herhalen dat we moeten omkeren als we verkeerd rijden en worden niet boos. Om met Wim Sonneveld te spreken: 'De nieuwe tijd, net wat u zegt, maar het maakt me wat melancholiek'.
Ik heb, zoals bekend, lange tijd in de boekhandel gewerkt, en het spoorboekje was een geheide bestseller. Elk jaar als de nieuwe dienstregeling er aan zat te komen, kwam er ook een nieuw spoorboekje uit. Als warme broodjes. Ik heb ook de tijd nog meegemaakt dat de vertegenwoordigers van de diverse uitgeverijen langskwamen om de voorraden op te nemen en naar eventuele wensen te luisteren. De vertegenwoordigers van Citoplan en Falkplan gingen dan het vak in met stadsplattegronden en landkaarten, en zette dan steevast hún kaarten vooraan, daar kon je vergif op innemen. Later werd de voorraad automatisch bijgehouden en kwamen de heren (het waren altijd mannen) vertegenwoordigers niet meer. Jammer, ik heb dat persoonlijke contact altijd leuk gevonden.
De vooruitgang heeft er ook voor gezorgd dat stadsplattegronden en spoorboekjes nog wel worden gemaakt, maar in hele kleine oplagen. We hebben nu 9292 die voor ons precies aangeeft hoe we moeten openbaar vervoeren, en navigatiesystemen in auto's zeggen precies waar we links of rechts moeten en blijven vriendelijk herhalen dat we moeten omkeren als we verkeerd rijden en worden niet boos. Om met Wim Sonneveld te spreken: 'De nieuwe tijd, net wat u zegt, maar het maakt me wat melancholiek'.
 |
 |
dinsdag 11 februari 2020
Zonder Aidan
Voorop verteld: er is bij mijn weten niets loos waardoor het spoedig zal plaatsvinden, aan de andere kant, als middelbaar mens moet je je er ook niet voor willen verschuilen, of gewoon überhaupt als mens hoef je maar net op het verkeerde moment op de verkeerde plaats te zijn en het is klaar. De dood. Het is nooit een fijn onderwerp, maar vroeg of laat komt iedereen aan de beurt en er gaan geruchten dat zelfs ik die dans niet zal ontspringen. Door die geruchten heb ik me eens verdiept in mijn uitvaartverzekering.
Als bewust alleenstaande zonder kinderen wil ik dat goed geregeld hebben, zodat anderen er geen last van ondervinden als ik de madeliefjes naar boven ga duwen, en ik héb het goed geregeld. Bij mijn verscheiden treedt alles automatisch in werking nadat men mij na enkele dagen tot maanden gevonden heeft. Ik ga ervan uit dat ik, als ba'er, een berichtje in de krant zal zijn van zo'n bejaarde man die men inderdaad al een tijdje niet gezien had. Ik heb een verzekering waarbij niemand verder meer iets hoeft te ondernemen, het is allemaal beschreven. Ik heb dat gisteren even nagekeken en verder ingevuld. Ik heb geen partner en/of kinderen die daarmee belast zouden kunnen worden, en al waren die er wel, ik zou het niet willen.
Ik heb nog even overwogen om pas een communiqué te laten doen uitgaan nadat alles achter de rug is, als kennisgeving. Gewoon met die stille trom er niet meer zijn ligt wel in mijn lijn, maar vond dat bij nader inzien toch niet zo'n goed plan. Wel voor mij, maar niet voor hen de mij gekend hebben. Zij moeten er toch zeker van zijn dat het echt zo is, anders voelt het misschien niet als afgerond zo zonder closure en zal men mij misschien op momenten menen te herkennen in passanten die door de stad lopen.
Zelf ben ik vrij nuchter over de dood, zo voor mezelf, als het mijn tijd is is het mijn tijd. Ik wil nog wel even, hoor, zeker omdat ik na wat omzwervingen nu sinds enige jaren het leven leid wat ik wil leiden, een beetje in de luwte met op gezette tijden een acte de présence en vooral niet teveel druk. Maar houdt het op is het voor mij ook goed. U kent mijn persoonlijk credo: alles na de vijftig voelt als extra.
Al wat er in mijn huis staat, ligt of hangt is voor mij van onschatbare waarde, want gevoelswaarde, maar het is niet waardevol en verder voor niemand interessant. Dus gewoon een grote container laten voorrijden en er alles inwerpen is de makkelijkste oplossing. Misschien nog wat dingetjes naar de kringloop voor de minder gefortuneerden. Dat is dan eigenlijk het enige waar wat handen voor nodig zijn en dan komt er een fijne en leuke woning vrij. Waarbij ik maar zou verzwijgen dat er een bejaarde man enige tijd dood in heeft gelegen.
Als bewust alleenstaande zonder kinderen wil ik dat goed geregeld hebben, zodat anderen er geen last van ondervinden als ik de madeliefjes naar boven ga duwen, en ik héb het goed geregeld. Bij mijn verscheiden treedt alles automatisch in werking nadat men mij na enkele dagen tot maanden gevonden heeft. Ik ga ervan uit dat ik, als ba'er, een berichtje in de krant zal zijn van zo'n bejaarde man die men inderdaad al een tijdje niet gezien had. Ik heb een verzekering waarbij niemand verder meer iets hoeft te ondernemen, het is allemaal beschreven. Ik heb dat gisteren even nagekeken en verder ingevuld. Ik heb geen partner en/of kinderen die daarmee belast zouden kunnen worden, en al waren die er wel, ik zou het niet willen.
Ik heb nog even overwogen om pas een communiqué te laten doen uitgaan nadat alles achter de rug is, als kennisgeving. Gewoon met die stille trom er niet meer zijn ligt wel in mijn lijn, maar vond dat bij nader inzien toch niet zo'n goed plan. Wel voor mij, maar niet voor hen de mij gekend hebben. Zij moeten er toch zeker van zijn dat het echt zo is, anders voelt het misschien niet als afgerond zo zonder closure en zal men mij misschien op momenten menen te herkennen in passanten die door de stad lopen.
Zelf ben ik vrij nuchter over de dood, zo voor mezelf, als het mijn tijd is is het mijn tijd. Ik wil nog wel even, hoor, zeker omdat ik na wat omzwervingen nu sinds enige jaren het leven leid wat ik wil leiden, een beetje in de luwte met op gezette tijden een acte de présence en vooral niet teveel druk. Maar houdt het op is het voor mij ook goed. U kent mijn persoonlijk credo: alles na de vijftig voelt als extra.
Al wat er in mijn huis staat, ligt of hangt is voor mij van onschatbare waarde, want gevoelswaarde, maar het is niet waardevol en verder voor niemand interessant. Dus gewoon een grote container laten voorrijden en er alles inwerpen is de makkelijkste oplossing. Misschien nog wat dingetjes naar de kringloop voor de minder gefortuneerden. Dat is dan eigenlijk het enige waar wat handen voor nodig zijn en dan komt er een fijne en leuke woning vrij. Waarbij ik maar zou verzwijgen dat er een bejaarde man enige tijd dood in heeft gelegen.
maandag 10 februari 2020
Van J. naar Jessica
Sinds eind 2019 heeft Theater Babel, waar vriend Rick naast acteur en regisseur ook leerwerkcoach is, weer een nieuw stuk: 'Van J. Naar Jessica', en afgelopen zaterdag heb ik de voorstelling met Chris en Jaap, de vader van Rick, bezocht. De voorstelling begon om vijf uur, maar Chris en ik haalden om twee uur Jaap op die vanuit Haarlem aankwam op station Rotterdam Centraal. We hebben eerst gezellig een wijntje gedronken en wat bijgekletst, Jaap zie ik natuurlijk ook niet alle dagen, om rond half vijf naar de voorstelling te gaan.
Theater Babel is, zoals ik al eens eerder heb vermeld, inclusief theater waar mensen met en zonder beperking met elkaar theater maken. Ik heb al vele mooie voorstellingen mogen zien en deze voorstelling is weer een pareltje. In de stukken die worden gespeeld zijn de acteurs vaak zichzelf en dat levert hele mooie, eerlijke, ontroerende en soms ook rauwe scenes op. In dit stuk 'speelt' Jessica Vos zichzelf, een transvrouw met autisme, en de eerste vraag die dan ook op de muren verschijnt is: 'Kan je zijn wie je wilt zijn?' Alle acteurs zitten op 'eilandjes' en komen om de beurt aan het woord en vertellen iets over zichzelf en vooral ook wat ze aan zichzelf zouden willen veranderen. Corné Bouwmeester bedient de camera en degene die aan het woord is komt levensgroot close-up in beeld op de muren, daarmee krijgt dat wat zij te vertellen hebben extra lading mee omdat de gezichtsuitdrukkingen zo goed te zien zijn. Er zit humor in, want wie wordt niet vrolijk van de stralende ogen van Stijn Quist en zijn anekdotische ontwapenende manier van vertellen. Maar er zitten ook hele confronterende momenten in, zeker als men aan elkaar dingen gaat vragen, zoals aan Jos Tournier die downsyndroom heeft hoe hij dat nou zelf vindt. Grace Emer, mijn persoonlijke favoriete actrice, die heel onzeker is maar zonder het zelf te beseffen zo'n ongelooflijk sterke vrouw is, vertelt hoe zij haar lichamelijke beperkingen ervaart en wat zij graag anders had gezien. Het is zo eerlijk, zo oprecht en er zijn geen taboes er wordt over alles gesproken.
Als Jessica aan het woord komt, komen vanzelfsprekend de vragen die iedereen wel wil vragen maar zo in het dagelijkse leven nooit durft. Gaat de piemel eraf? Kan ze kinderen krijgen? Wat voor borsten wil ze? Hoever wil ze gaan met veranderingen? Op de beelden verschijnen haar moeder en vader. In het stuk worden die gespeeld door Diana Coolen en Paul Röttger. Toen ik haar moeder in beeld zag, zag ik het type 'dan-kennen-ze-mij-nog-niet-vrouw', en Diana zet haar ook precies zo neer. Een vrouw die chronisch in de verdediging is en slecht één kleurschakering kent in haar doen en laten: rood. Zij staat pal voor, achter en naast haar dochter. "Als je aan m'n dochter komt, dan kom je aan mij!' De vader van Jessica heeft moeite met de keuze die ze maakt en in niet mis te verstane woorden maakt hij dat ook duidelijk. "Je ziet er toch niet uit! Je bent gewoon een vent in een jurk". Dat werk. Hij probeert het wel te begrijpen, want ze blijft zijn kind en hij blijft hoe dan ook van haar houden, dat benoemd hij ook. De worsteling van die vader zet Paul fantastisch neer. En het is belangrijk dat dat gedeelte van het verhaal ook wordt verteld, vind ik en vindt Paul ook, die tevens de regisseur van dit stuk is, zo zei hij later toen ik hem sprak. Om het maar met een hemeltergende uitdrukking die mij altijd een weinig in mijn mond doet vomeren aan te duiden: Het mag er zijn. Of ik zeg het beter zo, die weg naar acceptatie die de vader van Jessica gaat is legitiem, hij heeft wat meer tijd nodig.
Maar wat dit stuk ook blootlegt is dat Jessica van iedereen nou wel verlangt, nee gewoon eist en afdwingt haar te begrijpen, maar dat zijzelf niet zo heel erg veel begrip op kan brengen als mensen even aan het idee moeten wennen of in haar ogen net één keer teveel met hun ogen knipperen. Zoals met zoveel dingen in het leven moet het ook in dit geval van twee kanten komen.
Het is een geweldig mooi stuk met een verhaal wat verteld moet worden, zeker in deze tijd waarin genderidentiteit niet meer zo vastomlijnd is en langzaamaan wat vloeiender wordt. Ook de verhalen van de andere acteurs, gelardeerd met jeugdfoto's, zijn interessant, soms best confronterend en ijzingwekkend zoals het intrieste verhaal van Fons van de Moosdijk over zijn jeugd. Ik kan u deze voorstelling van harte aanbevelen, en niet de minsten komen kijken, aankomende week kan het gezelschap koninklijk bezoek verwachten die de voorstelling zal aanschouwen. Hier vindt u meer informatie: https://theaterbabelrotterdam.nl/.
Theater Babel is, zoals ik al eens eerder heb vermeld, inclusief theater waar mensen met en zonder beperking met elkaar theater maken. Ik heb al vele mooie voorstellingen mogen zien en deze voorstelling is weer een pareltje. In de stukken die worden gespeeld zijn de acteurs vaak zichzelf en dat levert hele mooie, eerlijke, ontroerende en soms ook rauwe scenes op. In dit stuk 'speelt' Jessica Vos zichzelf, een transvrouw met autisme, en de eerste vraag die dan ook op de muren verschijnt is: 'Kan je zijn wie je wilt zijn?' Alle acteurs zitten op 'eilandjes' en komen om de beurt aan het woord en vertellen iets over zichzelf en vooral ook wat ze aan zichzelf zouden willen veranderen. Corné Bouwmeester bedient de camera en degene die aan het woord is komt levensgroot close-up in beeld op de muren, daarmee krijgt dat wat zij te vertellen hebben extra lading mee omdat de gezichtsuitdrukkingen zo goed te zien zijn. Er zit humor in, want wie wordt niet vrolijk van de stralende ogen van Stijn Quist en zijn anekdotische ontwapenende manier van vertellen. Maar er zitten ook hele confronterende momenten in, zeker als men aan elkaar dingen gaat vragen, zoals aan Jos Tournier die downsyndroom heeft hoe hij dat nou zelf vindt. Grace Emer, mijn persoonlijke favoriete actrice, die heel onzeker is maar zonder het zelf te beseffen zo'n ongelooflijk sterke vrouw is, vertelt hoe zij haar lichamelijke beperkingen ervaart en wat zij graag anders had gezien. Het is zo eerlijk, zo oprecht en er zijn geen taboes er wordt over alles gesproken.
Als Jessica aan het woord komt, komen vanzelfsprekend de vragen die iedereen wel wil vragen maar zo in het dagelijkse leven nooit durft. Gaat de piemel eraf? Kan ze kinderen krijgen? Wat voor borsten wil ze? Hoever wil ze gaan met veranderingen? Op de beelden verschijnen haar moeder en vader. In het stuk worden die gespeeld door Diana Coolen en Paul Röttger. Toen ik haar moeder in beeld zag, zag ik het type 'dan-kennen-ze-mij-nog-niet-vrouw', en Diana zet haar ook precies zo neer. Een vrouw die chronisch in de verdediging is en slecht één kleurschakering kent in haar doen en laten: rood. Zij staat pal voor, achter en naast haar dochter. "Als je aan m'n dochter komt, dan kom je aan mij!' De vader van Jessica heeft moeite met de keuze die ze maakt en in niet mis te verstane woorden maakt hij dat ook duidelijk. "Je ziet er toch niet uit! Je bent gewoon een vent in een jurk". Dat werk. Hij probeert het wel te begrijpen, want ze blijft zijn kind en hij blijft hoe dan ook van haar houden, dat benoemd hij ook. De worsteling van die vader zet Paul fantastisch neer. En het is belangrijk dat dat gedeelte van het verhaal ook wordt verteld, vind ik en vindt Paul ook, die tevens de regisseur van dit stuk is, zo zei hij later toen ik hem sprak. Om het maar met een hemeltergende uitdrukking die mij altijd een weinig in mijn mond doet vomeren aan te duiden: Het mag er zijn. Of ik zeg het beter zo, die weg naar acceptatie die de vader van Jessica gaat is legitiem, hij heeft wat meer tijd nodig.
Maar wat dit stuk ook blootlegt is dat Jessica van iedereen nou wel verlangt, nee gewoon eist en afdwingt haar te begrijpen, maar dat zijzelf niet zo heel erg veel begrip op kan brengen als mensen even aan het idee moeten wennen of in haar ogen net één keer teveel met hun ogen knipperen. Zoals met zoveel dingen in het leven moet het ook in dit geval van twee kanten komen.
Het is een geweldig mooi stuk met een verhaal wat verteld moet worden, zeker in deze tijd waarin genderidentiteit niet meer zo vastomlijnd is en langzaamaan wat vloeiender wordt. Ook de verhalen van de andere acteurs, gelardeerd met jeugdfoto's, zijn interessant, soms best confronterend en ijzingwekkend zoals het intrieste verhaal van Fons van de Moosdijk over zijn jeugd. Ik kan u deze voorstelling van harte aanbevelen, en niet de minsten komen kijken, aankomende week kan het gezelschap koninklijk bezoek verwachten die de voorstelling zal aanschouwen. Hier vindt u meer informatie: https://theaterbabelrotterdam.nl/.
zondag 9 februari 2020
Dreadlocks
De achttienjarige DeAndre Arnold is sinds zijn tiende begonnen met het laten groeien van dreadlocks. Hoewel de school in Texas waar hij op zit er wel priktollentijd-regels op na houdt, was het nooit een probleem. In het school handboek staat dat het jongens is toegestaan om haar te hebben wat hun kraag aanraakt en over hun oren hangt. (2020 hè mensen). Jongens als DeAndre was het toegestaan om de dreadlocks omhoog bij elkaar te binden.
Maar plotseling is het handboek aangepast en werd hem te verstaan gegeven dat dreadlocks helemaal niet meer zijn toegestaan. Hem werd de toegang tot de school ontzegd en dat hij, als hij zijn diploma uitreiking wil bijwonen, zijn dreadlocks moet afknippen.
Maar dit belachelijke jaren vijftig standpunt van de school heeft ervoor gezorgd dat DeAndre bij de talkshow 'Ellen' te gast was, waarbij Ellen de school vraagt om deze leerling met goede cijfers en een geschiedenis zonder problemen gewoon te laten terugkeren op school en zijn diploma uitreiking te laten bijwonen. Daarnaast kreeg DeAndre van haar een studiebeurs van $20.000 om te investeren in zijn studie dierengeneeskunde.
En alsof dat nog niet fantastisch genoeg is ontving hij een uitnodiging van het team van de genomineerde film 'Hair Love' om samen met zijn moeder Sandy de Oscaruitreiking bij te wonen. Hij krijgt ook veel steun vanuit de samenleving. Hoe de starre oubollige negatieve houding van de school een stroom van positiviteit voor DeAndre tot gevolg heeft gehad.
 |
| DeAndre bij Ellen Degeneres waar hij een beurs van $20.000 ontvangt. |
zaterdag 8 februari 2020
vrijdag 7 februari 2020
In Memoriam: Kirk Douglas
Hij was één van de laatste acteurs van het klassieke Hollywood-tijdperk, Kirk Douglas, 5 februari is hij op de gezegende leeftijd van 103 jaar overleden. Hij is, zeg maar, niet in het kindermeel gestikt. Zijn echte naam was Issur Danielovitch Demsky, zoon van Russisch-Joodse ouders. Hij speelde in een aantal kleine producties op Broadway toen hij in 1941 in dienst ging bij de Amerikaanse marine tot aan het einde van de Tweede Wereldoorlog.
In 1946 speelde hij zijn eerste rol in een speelfilm, 'The Strange Love Of Martha Ivers, en is blijven acteren tot 2008. Eén van de belangrijkste dingen die hij heeft gedaan is ervoor gezorgd dat er in 1960 een einde kwam aan de 'zwarte lijst van Hollywood'. Die lijst is ontstaan in 1947 en daarop stonden acteurs, regisseurs, muzikanten en scenarioschrijvers die ervan werden verdacht het communisme aan te hangen. Een vermoeden was al genoeg om op die lijst terecht te komen. Werken in de entertainmentindustrie was dan onmogelijk. Kirk zorgde ervoor dat scenarioschrijver Dalton Trumbo, van de film 'Spartacus' waarin hij de hoofdrol speelde als enige op de lijst van de credits kwam te staan, hoewel zijn naam op die zwarte lijst voorkwam. Kirk had daarmee een taboe doorbroken en anderen volgden zijn voorbeeld en namen mensen van de zwarte lijst gewoon aan en de lijst hield op te bestaan.
Kirk is twee keer gehuwd, hij scheidde van zijn eerste vrouw Diana Dill in 1951. Samen hadden ze twee zonen Michael en Joel, die beiden werken in de filmwereld respectievelijk als acteur en producent. Hij hertrouwde met Anne Buydens en met haar kreeg Kirk nog twee zonen, Eric en Peter. Eric was producent en is in 2004 overleden en Peter is acteur.
Anne en Kirk zetten zich met verve in voor goede doelen. Miljoenen werden er aan ziekenhuizen en scholen gedoneerd. Samen zetten zij de 'Anne & Kirk Douglas Playground Award' op waarmee honderden schoolpleinen in Los Angeles zijn ingericht. Anne leeft nog en is nu 100 jaar.
 |
| Michael, Joel, Kirk, Eric en Peter Douglas. |
donderdag 6 februari 2020
De knuffel
Vroeger als kind gaf je grote mensen die dichtbij stonden, zoals familieleden en goede vrienden van je ouders bij begroeting en afscheid een kusje, of liever gezegd één kusje. Klaar. Op welke leeftijd het precies was weet ik niet, maar op een gegeven niet vast te bepalen moment stopte je als jongen ermee om mannen uit de inner circle een kusje te geven. Dat 'hoorde' niet. In Nederland is het lang zo geweest dat vrouwen alles en iedereen kusten, maar mannen alleen vrouwen. Toen ik me begin jaren tachtig in kringen begon te begeven waar veel mannen met artistieke neigingen kwamen, was het heel gewoon om die, als je kennissen of vrienden werd, bij het hallo en dag zeggen te kussen, alleen er was iets veranderd.
De drietraps-zoen was geheel uit het niets de Nederlandse samenleving binnengekomen en men zoende malkander drie keer, rechts-links-rechts. Het is niet helemaal duidelijk waar die gewoonte vandaan is gekomen, hoewel de benaming 'Brabantse-drieklapper' er wel iets van weggeeft. Ook autoriteiten op het gebied van etiquette en omgangsvormen tasten in het duister over de ontstaansgeschiedenis van de drietraps-zoen. Het is ook een typisch Nederlands fenomeen, een ieder die buitenlandse vrienden heeft weet dat die er altijd vreemd van opkijken, met ongemakkelijke situaties tot gevolg. In de meeste landen is één, hooguit twee kussen bij begroeting wel voldoende.
Wat ik een hele goede ontwikkeling vind is dat hetero jongens en mannen in de loop der jaren wat lichamelijker zijn geworden in de omgang met elkaar. Niet allemaal natuurlijk, ik vind het nog steeds hilarisch als bevriende adolescenten in de metro ABSOLUUT niet naast elkaar willen zitten, in plaats daarvan gaan ze ieder in een eigen bankje zitten, en proberen dan wel een gesprek gaande te houden, maar zoals ik al opmerkte, er is over het algemeen een kentering gaande tussen mannen onderling, zeker als het familie of goede vrienden betreft.
Wat ik bij mezelf merk is dat ik wel een beetje klaar ben met de drietraps-zoen, en ik bespeur zo om me heen dat deze z'n langste tijd wel heeft gehad. Daarvoor in de plaats is 'de knuffel' gekomen. Mensen die je na aan het hart liggen geef je een knuffel. De intensiteit van de knuffel kan natuurlijk verschillen. Een dierbare vriend(in) die je lang niet hebt gezien wordt even steviger aan je hart gedrukt dan de vriend(in) die je iedere donderdagmiddag treft. De knuffel is ook internationaler dan die onhandige drietraps-zoen, zo merkte ik dat mijn dierbare Canadese, Italiaanse en Britse vrienden de knuffel beter hanteren dan de Brabantse drieklapper. Daarnaast kan een knuffel naast genegenheid ook troost geven, je bent even heel erg samen in een moment.
En nee, ik zal nu niet Jan en alleman knuffelend door het leven gaan, het is voorbehouden aan de meest dierbaren. De drietraps-zoen is natuurlijk ook niet zomaar weg uit de samenleving, dus zal die er heus nog wel eens tussendoor schieten bij gelegenheid. En de ferme maar toch vriendelijke handdruk blijft altijd prima zowel voor de conventionele mensch die al dat gezoen en geknuffel maar niks vindt als ook in de wat formelere omgang. Als mijn regiomanager op bezoek komt, hang ik niet om zijn nek, maar begroet ik hem met een welgemeende handdruk. Maar dit gezegd hebbende ben ik erg voor de knuffel. En in deze tijd mag er best wat meer geknuffeld worden.
De drietraps-zoen was geheel uit het niets de Nederlandse samenleving binnengekomen en men zoende malkander drie keer, rechts-links-rechts. Het is niet helemaal duidelijk waar die gewoonte vandaan is gekomen, hoewel de benaming 'Brabantse-drieklapper' er wel iets van weggeeft. Ook autoriteiten op het gebied van etiquette en omgangsvormen tasten in het duister over de ontstaansgeschiedenis van de drietraps-zoen. Het is ook een typisch Nederlands fenomeen, een ieder die buitenlandse vrienden heeft weet dat die er altijd vreemd van opkijken, met ongemakkelijke situaties tot gevolg. In de meeste landen is één, hooguit twee kussen bij begroeting wel voldoende.
Wat ik een hele goede ontwikkeling vind is dat hetero jongens en mannen in de loop der jaren wat lichamelijker zijn geworden in de omgang met elkaar. Niet allemaal natuurlijk, ik vind het nog steeds hilarisch als bevriende adolescenten in de metro ABSOLUUT niet naast elkaar willen zitten, in plaats daarvan gaan ze ieder in een eigen bankje zitten, en proberen dan wel een gesprek gaande te houden, maar zoals ik al opmerkte, er is over het algemeen een kentering gaande tussen mannen onderling, zeker als het familie of goede vrienden betreft.
Wat ik bij mezelf merk is dat ik wel een beetje klaar ben met de drietraps-zoen, en ik bespeur zo om me heen dat deze z'n langste tijd wel heeft gehad. Daarvoor in de plaats is 'de knuffel' gekomen. Mensen die je na aan het hart liggen geef je een knuffel. De intensiteit van de knuffel kan natuurlijk verschillen. Een dierbare vriend(in) die je lang niet hebt gezien wordt even steviger aan je hart gedrukt dan de vriend(in) die je iedere donderdagmiddag treft. De knuffel is ook internationaler dan die onhandige drietraps-zoen, zo merkte ik dat mijn dierbare Canadese, Italiaanse en Britse vrienden de knuffel beter hanteren dan de Brabantse drieklapper. Daarnaast kan een knuffel naast genegenheid ook troost geven, je bent even heel erg samen in een moment.
En nee, ik zal nu niet Jan en alleman knuffelend door het leven gaan, het is voorbehouden aan de meest dierbaren. De drietraps-zoen is natuurlijk ook niet zomaar weg uit de samenleving, dus zal die er heus nog wel eens tussendoor schieten bij gelegenheid. En de ferme maar toch vriendelijke handdruk blijft altijd prima zowel voor de conventionele mensch die al dat gezoen en geknuffel maar niks vindt als ook in de wat formelere omgang. Als mijn regiomanager op bezoek komt, hang ik niet om zijn nek, maar begroet ik hem met een welgemeende handdruk. Maar dit gezegd hebbende ben ik erg voor de knuffel. En in deze tijd mag er best wat meer geknuffeld worden.
woensdag 5 februari 2020
Toen was geluk... #49
Mijn ouders hebben zestien jaar een volkstuintje in Rijswijk gehad. Toen nog tussen de landerijen, en de man van wie die landerijen waren werd door ons en de mede tuineigenaren 'De Boer' genoemd. Hij had het goed bekeken en baatte vanuit zijn opslagruimte een soort winkeltje uit, er was volgens mij niet zo'n heel groot assortiment, maar belangrijk voor ons kinderen was dat hij ijsjes verkocht.
'Hier heb je vijftig cent, ga maar naar De Boer om een ijsje te halen.' Ja, voor vijftig cent, dat is nu zo'n drieëntwintig eurocent, kon je in de jaren zeventig van de vorige eeuw een ijsje halen. En wat voor een ijsje! Het was een taps toelopend bakje van plastic, dat werd toen nog gezien als dé uitvinding van de eeuw, met roomijs en iets van aardbeiensaus erdoorheen gemengd, en onderin het puntje een kauwgombal!
Ik moet er nu niet meer aan denken om überhaupt kauwgom te eten, laat staan een bevroren kauwgombal, maar als kind was het een traktatie. Als je het ijsje op had, had je nog een kauwgombal om te snoepen. Het waren simpelere tijden, roken was nog bon ton, werkelijk alles werd van plastic gemaakt en niemand ging nog dood. En zo'n ijsje was een lekkernij.
Wie schets mijn verbazing toen ik vernam dat die ijsjes, die ik als iets van een voorbije tijd waande, nog steeds te koop zijn, gewoon bij Albert Heijn! Dus ook de kinderen van nu kunnen deze sensatie ervaren.
'Hier heb je vijftig cent, ga maar naar De Boer om een ijsje te halen.' Ja, voor vijftig cent, dat is nu zo'n drieëntwintig eurocent, kon je in de jaren zeventig van de vorige eeuw een ijsje halen. En wat voor een ijsje! Het was een taps toelopend bakje van plastic, dat werd toen nog gezien als dé uitvinding van de eeuw, met roomijs en iets van aardbeiensaus erdoorheen gemengd, en onderin het puntje een kauwgombal!
Ik moet er nu niet meer aan denken om überhaupt kauwgom te eten, laat staan een bevroren kauwgombal, maar als kind was het een traktatie. Als je het ijsje op had, had je nog een kauwgombal om te snoepen. Het waren simpelere tijden, roken was nog bon ton, werkelijk alles werd van plastic gemaakt en niemand ging nog dood. En zo'n ijsje was een lekkernij.
Wie schets mijn verbazing toen ik vernam dat die ijsjes, die ik als iets van een voorbije tijd waande, nog steeds te koop zijn, gewoon bij Albert Heijn! Dus ook de kinderen van nu kunnen deze sensatie ervaren.
Abonneren op:
Posts (Atom)