Tegeltjeswijsheid 353

De zinloosheid van het bestaan

Gisteren was de eerste dag dat het woonwarenhuis IKEA na een paar weken gesloten te zijn geweest vanwege de coronacrisis hun deuren weer openden. Er stonden godbetert mensen vrijwillig in de regen in de rij om naar binnen te kunnen. Als u denkt dat het niet treuriger kan, er waren gisteren ook ruim honderd mensen die demonstreerden 'voor de vrijheid' In Den Haag op het Plein en langs het Binnenhof. De laagschedeligen protesteerden tegen de lockdown light die in ons land van kracht is. Zij zien dat als het ontnemen van hun vrijheden en nu ze er toch waren protesteerden ze ook maar meteen tegen de 5G-masten en de 'vele leugens van het kabinet', het was een armoedige aanblik. Vanzelfsprekend hielden zij zich niet aan de anderhalve meter afstand, maar er zijn geen boetes à €390 p.p. uitgeschreven. Een gemiste kans.

Is de tijd niet gewoon rijp dat ons land weer door de Noordzee wordt verzwolgen? U zult toch ook begrijpen dat de bestuurders van die ongeïdentificeerde vliegende objecten die te zien zijn op de door het Pentagon vrijgegeven beelden zich voorlopig niet met ons zullen inlaten. Ze kijken wel uit, die lachen zich te pletter om al die sneuneuzen hier.

Maar goed de beelden spreken voor zich.

IKEA als Eftleingattractie. 

De intense treurnis.

Tweeduizend jaar beschaving....

...in één keer weg. 

Dit is natuurlijk helemaal te walgelijk voor woorden. 

De nieuwe werkelijkheid

We hebben nu, geloof ik, iets van een maand of twee met de maatregelen vanwege het coronavirus te maken. En ik merk dat er verschillend mee wordt omgegaan, van mensen die volledig overstuur zijn tot zij die denken: het is wat het is. Zelf behoor ik tot de laatste groep, maar ik heb ook makkelijk praten. Mijn leven is niet heel erg veranderd, ik leefde nagenoeg eigenlijk al zoals nu wordt geadviseerd, daarnaast heb ik geen oude ouders meer die ik niet kan bezoeken en geen gewenste kinderen waarvan ik nu pas besef hoe erg het is als je ze vierentwintig uur per dag om je heen hebt terwijl je zelf ook vanuit huis moet werken.

Ik opereer aan de onderkant van de arbeidsmarkt, wat voor mij persoonlijk doorgaans enkel pluspunten heeft. Maar nu, mijn werk gaat gewoon door, besmettelijke virussen of niet, dat kan omdat ik volstrekt inwisselbaar ben mocht ik door coronabesmetting, vanwege de tientallen vreemde mensen die ik in mijn professie per week ontmoet, in een eeuwigdurende slaap geraken. Na aanvankelijke verbijstering hierover, voornamelijk om het feit dat geld verdienen belangrijker wordt geacht dan veiligheid en gezondheid, heb ik me er bij neergelegd en zie ik het als een bijkomstigheid van het inwisselbaar zijn.

Verder moet ik concluderen dat de nieuwe werkelijkheid me eigenlijk wel bevalt, het leven wordt er wat eenvoudiger en simpeler door en dat is voor mij niet per se vervelend. Sommige dingen kunnen nu (even) niet meer, met het openbaar vervoer reizen, horeca bezoeken, naar theater en bioscoop gaan, afspreken met vrienden, sportschool- en kappersbezoek en zo nog wat zaken die niet in mijn belevingswereld zitten. De enige voor mij merkbare consequenties hiervan zijn dat mijn wespentaille langzaam transformeert naar een hommelrompje en dat mijn haar Modern Talking-achtige proporties gaat aannemen. Nu zou ik natuurlijk alternatieve sport- en andere inspannende activiteiten kunnen gaan ondernemen en in de donkerste krochten van de samenleving op zoek kunnen gaan naar Sweeny Todd-achtige kappers die ondergronds nog wel hun diensten aanbieden. Als ik jonger was zou ik dat misschien ook wel gedaan hebben, maar daar heb ik toch helemaal geen zin meer in. Ik loop tegen de zestig, het zou veel sneuer zijn als ik me over dit soort triviale zaken in deze fase van mijn leven nog bovenmatig druk zou maken.

Kortom, ik heb de nieuwe werkelijkheid wel omarmd en me voorbereid dat het nog wel even zal gaan duren, zeker omdat zij die zich wat minder kunnen aanpassen de teugels alweer laten vieren waardoor we na verloop van tijd weer een piek zullen gaan krijgen in de besmettingsaantallen. En natuurlijk is er ook ruimte voor mensen die er verdrietig, moedeloos of recalcitrant van worden of wiens mentale welbevinden er onder gaat lijden, maar het kan nooit zo zijn dat de gezondheid van anderen door hen in gevaar mag worden gebracht. Gelukkig hebben ze dat zelf voor een groot deel in eigen hand, en zo niet dan zullen de maatregelen in plaats van versoepeld juist aangescherpt gaan worden. We gaan het zien, het blijven bijzondere tijden.

Peter Straker: This one's on me

Eén van mijn eerste 'Herinnert U zich deze nog'-blogjes ging over de hitsingle van Peter Straker 'Ragtime Piano Joe' uit 1978. En zoals daar al te lezen staat begon en eindigde voor ons Nederlanders daarmee de kennismaking met Peter. Platen maken was ook niet zijn core business.

Peter is geboren op Jamaica en kwam in de jaren zestig naar Londen waar hij in 1968 in de musical 'Hair' de rol van Hud ging spelen, een rol die hij later in de Noorse versie van de musical prolongeerde. Vanaf dat moment heeft hij tot op de dag van vandaag in heel veel musicals, theaterproducties, films en tv-series gespeeld. Halverwege de jaren zeventig kwam hij Freddie Mercury tegen en ze werden goede vrienden. Peter had al wat singles en een album ('Private Parts', 1972) gemaakt en vroeg aan Freddie of hij een album voor hem wilde gaan produceren. Dat wilde Freddie en zo gebeurde het dat Peter's theatershow 'This One's On Me' werd vertaald naar een album.

Het genre is moeilijk te plaatsen een mix van cabaret, rock, vaudeville en pop met nummers over de gouden tijden van Hollywood (waaronder dus 'Ragtime Piano Joe'), maar ook over de schaduwzijde van showbusiness en liederen van Bertolt Brecht, Kurt Weill en Jacques Brel. Dit alles met soms over de top arrangementen en met veel dramatiek en pathos gezongen door Peter. Ook de twee albums die erna kwamen 'Changeling' (1978) en 'Real Natural Man' (1980) gingen op die ingeslagen weg door.

Het waren, mede doordat het zo moeilijk in een hokje te plaatsen is, geen commerciële successen. Pas in 2014 kwam er weer een album van Peter uit: 'Peter Straker's Brel' waarop hij Engelse vertalingen van Jacques Brel zingt, die hij in 2012, 2016 en 2018 ook in het theater bracht. De drie albums kregen in de loop van de jaren wel een soort cultstatus en in maart van dit jaar zijn ze, met enkele bonustracks, uitgebracht in een cd-boxje, die ik vrijdag mocht ontvangen.

In het begeleidende boekje komt Peter ook zelf aan het woord en deelt zijn herinneringen aan het maken van de albums, zijn vriendschap met Freddie Mercury en weet hij nog dat 'Ragtime Piano Joe' in thuisland Engeland totaal niet werd opgepakt, maar het wel een hit in Nederland was. In het 'Herinnert U zich deze nog'-blogje staat een optreden in Top Pop van dat nummer.

Peter is nu 76 jaar en still going strong, hij treedt nog steeds op en op You Tube is onlangs een filmpje geplaatst waarop hij dit boxje onder de aandacht brengt. Een heel aimabele man volgens mij.

Peter met Freddie Mercury in de studio. 

Briefje

In deze tijden waarin de steeds verder dementerende president van de Verenigde Staten voorstelt om ontsmettingsmiddel te injecteren tegen het coronavirus en ik hier in eigen land steeds meer mensen zie die menen dat alles wel weer gewoon is, en ze zich daarom niet zo heel veel meer van de maatregels aantrekken, waardoor het Spaanse griep scenario van een tweede nog hevigere piek slechts een kwestie van tijd is, laaf ik me aan positieve berichten. Hoe klein of onbeduidend ook, zoals een bewoner van een appartementen gebouw in Londen.

Haar 72 jarige buurvrouw had een briefje opgehangen met een verzoek voor wat boeken en dvd's, daar hebben de desbetreffende bewoner en haar buren gehoor aan gegeven wat resulteerde in een bedankbriefje van hun buurvrouw. Na zo'n berichtje kan ik al die leegschedels voor even weer net wat beter aan.

In Memoriam: Dries Holten

Dries Holten zal bekender zijn onder zijn artiestennaam Andres die hij aannam toen hij in 1966 een duo ging vormen met de 16 jarige Sandra Reemer. Omdat Dries toen 30 was werd er destijds in de publiciteit wat jaren van zijn leeftijd afgehaald om het verschil wat kleiner te doen lijken. Samen hebben ze tot 1975 grote successen gekend. Veel hits en in 1972 een mooie vierde plaats op het Eurovisie Songfestival van dat jaar met het vrolijke 'Als Het Om De Liefde Gaat'. De breuk met Sandra als duopartner verdient geen schoonheidsprijs en de jarenlange vete die daardoor ontstaan is hebben ze een paar jaar geleden buiten de schijnwerpers bijgelegd. Sandra is op 66 jarige leeftijd in 2017 overleden.

Dries ging na de breuk samen verder met zangeres Rosy Pereira als Rosy & Andres en scoorde enkele hits. Ik heb hen nog zien optreden op een feestavond bij de vereniging van mijn vader in 1976. Ook solo heeft hij muziek gemaakt waaronder ook liedjes uit zijn geboorteland Indonesië. Hij schreef tevens muziek en teksten voor andere artiesten onder meer de grote hit voor het Duitse duo Cindy & Bert 'Immer Wieder Sonntags'.

Dries is op 15 april j.l. overleden aan de gevolgen van kanker. De familie heeft zijn overlijden bekend gemaakt na de crematie. Dries is 84 jaar geworden.

Sandra en Andres. 

Toen was geluk... #55

In het prille begin van de jaren tachtig waren ze hipper dan hip, canvas riemen met een metalen kliksluiting in allerlei kleuren. Doordat er geen gaatjes in zaten waren ze makkelijk te verstellen en gingen ze mee van dik naar dun en vise versa. Ik weet nog dat het belangrijk was dat je het stukje wat je overhield niet door de lusjes deed, maar los liet hangen.

Zelf had ik een wit exemplaar. Ik geloof niet dat ze heel erg lang 'in' zijn geweest. Maar het blijkt wel een tijdloos item, want ze zijn nog steeds te koop ontdekte ik.

Zo werden ze gedragen. 

Let the sunshine in

Vanaf het moment dat er werd gesproken over zonnepanelen, wist ik al dat het niet goed zou gaan. Noem het een voorgevoel. Maar omdat ik zelf nergens om gevraagd heb, ze werden gewoon geplaatst door de woningbouw, gaf ik dat voorgevoel niet zoveel aandacht. Naar mijn idee werkte alles prima. In de meterkast knipperde een lichtje op het kastje waar ook middels een digitaal schermpje cijfertjes te zien zijn. Ik kreeg bericht dat ik een app kon downloaden op mijn telefoon om te zien hoe goed die zonnepanelen werken, maar u kent me, ik ben niet van de apps op mijn telefoon. Ik hoef geen buienradar, ik kijk gewoon naar de lucht, ik hoef niet te weten hoeveel stappen ik per dag zet, hoe mijn slaapritme is of weet ik wat er allemaal voor apps zijn tegenwoordig. Nee, ik zal ook geen corona-app installeren, niet om privacyredenen, 'men' weet toch al alles, maar omdat ik niks heb met apps op dat kleine kutschermpje.

Maar hoe jouw eigen zonnepanelen werken kon ook gewoon met de good old laptop, dat heb ik dan ter leering ende vermaeck gedaan. Ik kom er niet veel wijs uit, vooral toen ik zag dat drie panelen helemaal niks doen (fig 1), maar onder zag ik een soort grafiekje en in het kastje in de meterkast knipperde alles gewoon door en ik zag zelfs een keer het wieltje van de elektriciteitsmeter achteruit lopen. Prima, niks meer aan doen. Tot ik ruim twee weken geleden de trap uit de meterkast nodig had en zag dat het kastje niks meer aangaf. Een blik op de website gaf aan dat alles het deed zoals ik was gewend, drie panelen die niks doen en twee tot 4 hooguit 5. Een blik bij de buren gaf een heel ander resultaat (fig 2).

Reden om de bewonersconsulent erover te informeren, zoals altijd zat ze er bovenop en stuurde het door naar iemand, die het op zijn beurt ook weer doorstuurde naar iemand, en dan weet u het wel, dan gebeurt er niks. Dus heb ik me, geheel tegen mijn gewoonte in, telefonisch in verbinding gesteld met degene aan wie het in eerste instantie was doorgestuurd. Hij zou zorgen dat de firma die de panelen heeft geplaatst contact met mij ging opnemen. Alzo geschiedde, ik hoefde niet thuis te blijven, want ze moesten op het dak zijn en ik kon de meterkast (op de galerij) open laten. Maar er gebeurde niets. Na nogmaals getelefoneerd te hebben bleek dat zij zaten te wachten op toestemming en een sleutel om het dak op te kunnen door de woningbouw.

Lang verhaal kort, twee en een halve week na mijn melding is men gisteren dan geweest. Het kastje doet het weer, maar de zonnepanelen...... kijkt u zelf (fig 3). Dat is niet zoals het hoort (fig 2), dus heb ik dat wederom gemeld bij de bewonersconsulent met aan haar de vraag of zij weet wat er volgens de zonnepanelenmensen aan de hand was, en volgens mij nu nog is. Zij is degene die de sleutel naar het dak heeft overhandigd, dus misschien hebben ze haar wel het één en ander verteld.

Nogmaals, ik heb nergens om gevraagd, dus wat maak ik me druk, daarnaast gaan we op dit moment allemaal dood en hebben werkende zonnepanelen niet echt een prioriteit. Maar aan de andere kant is mijn lichte autisme erdoor aangewakkerd, ik kan niet tegen dingen (klokken, computers en naar nu dus blijkt ook zonnepanelen) die niet doen wat ze behoren te doen, ik word daar erg onrustig van. En ik wil rust.

Fig 1

Fig 2

Fig 3

Tegeltjeswijsheid 352

Mensbeeld

"Hoe is het met je?" vroeg een buurvrouw, op veilige afstand vanzelfsprekend, toen ik haar voor de supermarkt tegen kwam. "Goed, ik ben er nog" antwoordde ik. Ze vertelde verder dat een andere buurvrouw zich zorgen had gemaakt omdat ze mij een poosje niet gezien had. Ik schijn mij dus als een fantoom in de nacht te bewegen, daarnaast woon ik op een klein galerijtje als laatste woning, dus loopt er niemand voorbij die onderwijl even naar binnen kan spieken of er nog leven is. Nochtans ga ik vier keer per week naar mijn werk en kom ook weer thuis, maar dan moet je dat natuurlijk net spotten. Verder vertoef ik gewoon in huis en ga enkel naar de supermarkt. Dat is het. Ik hou mij keurig aan de aanwijzingen van de overheid.

Maar ik merk dat veel mensen de teugels alweer laten vieren. Op die dag bij de supermarkt deelde de dienstdoende usher aan een ouder stel uit de risicogroep mee dat conform de huidige regels slechts één van hen de supermarkt mocht betreden. De bejaarde man van het stel ging een hele discussie met de usher aan. Ik kan niet goed met dat soort mensen omgaan, de usher legde het in herhaling steeds weer uit, maar Arie wilde het niet begrijpen. Ik zou op zo'n moment van alles willen en kunnen zeggen, maar ik heb er de energie niet voor. Ik heb slechts met mijn ogen gerold, om vervolgens in de supermarkt mensen te ontwijken voor wie alle maatregelen blijkbaar niet gelden. Mijn mensbeeld wordt in deze tijd niet echt naar boven toe bijgesteld, zeg maar.

Daar komt bij dat ik bij het bedrijf waaraan ik me 32 uur per week heb verhuurd ook te maken heb met mensen die totaal niet bezig zijn met zoiets kleins als een virus met mogelijk ernstige zo niet dodelijke gevolgen. Mijn collega zei het van de week heel kernachtig; "Wij moeten voor twee denken, want de bezoekers doen het niet". Kuchende bejaarden, kinderen die alle kanten opvliegen, hele families inclusief oma en opa komen 'gezellig winkelen'. Ook dat is niet echt bevorderlijk voor mijn mensbeeld. Een combinatie van verbijstering en geamuseerde verbazing maakt zich van mij meester, voorop verteld dat er ook uitzonderingen zijn, maar dat zijn er maar enkelen. En ook wij merken dat mensen het allemaal wel best vinden en totaal geen verantwoording nemen, al is het dan niet voor zichzelf, ook niet voor anderen.

Wat mij opvalt is dat het een bepaalde categorie is die zich ontzettend opwindt over het feit dat het is zoals het nu eenmaal is. In de zuidelijke zogenaamde redneck-states van Amerika gaan mensen al protesterend de straat op omdat ze 'zelf wel zullen uitmaken of ze risico willen lopen of niet'.  En het Nederlandse equivalent daarvan, het niet al te slimme deel aan de rechterkant van het spectrum, is ook al zoiets van plan ergens eind april. Mijn mensbeeld blijft maar zakken.

Dat geklaag en gezeur, nee gezeik, over de lichte beperkingen die we ervaren. Het is (een soort) oorlogssituatie mensen! Ik denk dat ik net iets te veel boeken heb gelezen en documentaires heb gezien over de ontberingen die de mensen in de oorlog hebben moeten doorstaan om nu volledig van het pad te geraken omdat ik niet met het openbaar vervoer kan of uit eten en naar het theater en mij thuis moet zien te vermaken. En dan, ik denk vooral aan al die mensen die werkzaam zijn in die (en andere) sectoren welke door de maatregelen hard worden getroffen en helemaal niet zeker zijn of ze kunnen blijven voortbestaan of überhaupt nog wel werk hebben in plaats van mijn eigen kleine ongerief daarboven te stellen.

Vals denk ik dat het mogelijk een trucje van Moeder Natuur is dat juist deze mensen, de rednecks en hun soortgenoten in Nederland en misschien wel wereldwijd, en groupe naar buiten gaan om, vol van hun eigen wijsheid, het virus onder elkaar te verspreiden, en zo een natuurlijke selectie bewerkstelligen met als doel dat het gemiddelde intelligentiepeil van de mensheid wat stijgt.

De ironie van deze foto ontgaat u toch ook niet?

Natuurlijk ten overvloede, maar het onderstaande is geen aanmoediging om erheen te gaan doch om een beeld te geven van wat er zoal om ons heen voor randdebielen zijn: 

"I Am A Rock"

Het liedje 'I Am A Rock' is geschreven door Paul Simon. In eerste instantie nam Paul het op voor zijn soloalbum 'The Paul Simon Songbook', maar later werd er een nieuwe versie opgenomen voor het tweede album van het duo Simon & Garfunkel en verscheen het lied ook op single.
Ik heb het altijd een prachtige tekst gevonden waar ik me in kon vinden, en ik kwam er nu achter dat Paul klaar was met het schrijven van het nummer in het jaar en de maand van mijn geboorte.

Als u al langer mijn blogjes volgt weet u dat ik in het verleden wel eens meer nummers die mij aanspreken heb hertaald naar het Nederlands. De laatste keer was op 21 september 2018, dus dat is even geleden, dat komt omdat ik vorig jaar op zondag steeds een bestaande mooie tekst uit ons prachtige culturele erfgoed plaatste van mensen die dat echt kunnen. Ik herhaal dus maar wat ik bij mijn eerste hertaling op 29 augustus 2011 schreef: Omdat ik bezig zijn met taal leuk vind, heb ik een poging gedaan om één van mijn favoriete liedjes te vertalen. Ik pretendeer niet een vertaler te zijn, maar ik vind het leuk om te proberen het gevoel wat het nummer mij geeft over te brengen.

Ik ben een rots

Een winterdag

In een diep en donker december

Ik ben alleen

Starend uit mijn raam naar de straten beneden

Naar de vers gevallen sneeuw nog niet betreden

Ik ben een rots

Ik ben een eiland

Ik heb muren gebouwd

Een machtig en groot fort

Waar niemand naar binnen mag

Ik heb geen vriendschap nodig; vriendschap veroorzaakt pijn

Gelach en geveinsde empathie vind ik niet fijn

Ik ben een rots

Ik ben een eiland

Praat niet over liefde

Die woorden heb ik eerder gehoord

Het slaapt in mijn herinnering

Ik verstoor het sluimeren van dode gevoelens niet

Als ik nooit had lief gehad kende ik geen verdriet

Ik ben een rots

Ik ben een eiland

Ik heb mijn boeken

En mijn muziek om me te beschermen

Ik ben beschut in mijn harnas

Verschuilend in mijn kamer, veilig in mijn bestaan

Aanraken doe ik niemand en niemand raakt mij aan

Ik ben een rots

Ik ben een eiland

En een rots voelt geen pijn

En een eiland huilt nooit

Tom Moore

Het kan u haast niet ontgaan zijn, want dit geweldige lieve en positieve nieuws was overal, maar het ontroerde me en maakte me zo blij dat ik er ook hier even bij stil wil staan. 

De 99 jarige Britse veteraan uit de Tweede Wereldoorlog, Tom Moore wilde voor zijn honderdste verjaardag eind april duizend pond ophalen voor de zorgmedewerkers die het zwaar hebben tijdens de bestrijding van het coronavirus. "In de laatste oorlog waren het soldaten in uniform aan de frontlinie. Dit keer bestaat ons leger uit dokters en verpleegsters en verplegers in uniformen." 

Hij wilde dat bedrag bij elkaar 'verdienen' door honderd rondjes achter zijn rollator te lopen in zijn 25 meter lange tuin. Iedere dag deed hij 10 rondjes. Maar de mensen in het Verenigd Koninkrijk en ver daarbuiten werden zo geraakt door zijn initiatief, dat het eindbedrag in plaats van duizend pond maar liefst 20 miljoen pond is geworden voor de Britse zorginstantie NHS. 

Wist u dat?

Vorig jaar had de tv gids die ik elke twee weken koop, TV-film, een grapje, de dag na 31 maart stond als 32 maart genoteerd. Ja, zij zijn mij er eentje! Ik vond dat inderdaad wel grappig en had het geplaatst op Twitter, want ik ben mij er ook eentje, maar dat wist u al. Een paar dagen geleden kwam er een reactie op, het was niet gerelateerd aan het grapje maar iemand vroeg mij of ik gids nummer 7 (van dit jaar) nog had, want daar stond een artikel in welke de vraagsteller graag wilde hebben, bovendien stond er een foto van de desbetreffende dame op de omslag.

Ik weet dat ik tot de laatste tien mensen in Nederland behoor die nog een fysieke tv-gids in gebruik heeft, dus de kans dat iemand anders deze persoon kon helpen was klein, en ik had de gids nog, lag op het stapeltje om in de papierbak te verdwijnen. Hij wilde geld gaan storten voor het gidsje en de portokosten, maar u kent me, ik ben een gever, en dat gidsje koop ik, zoals gezegd, toch al elke twee weken, en wat kost nou het opsturen ervan? Drie euro? Ik deelde hem mee dat dat niet nodig was, en dat ik aanstaande zaterdag postzegels zou gaan halen en het kleinood op de bus zou doen, dan had ie het dinsdag.

Hij vond dat prima maar dacht er ook aan dat in deze tijd naar een winkel gaan niet zo heel erg aan te moedigen is en legde het principe van de postzegelcode uit. De postzegelcode. Ik had er nog nooit van gehoord. Op de webpagina van PostNL klik je op post versturen en dan is er een mogelijkheid om online een postzegelcode te kopen die je via je bank betaald. Je volgt de stapjes en dan verschijnt er een code van negen cijfers en letters in een vierkantje die je vervolgens op het te versturen item schrijft waar normaliter de postzegel komt.

Wist u dat? Ik was met stomheid geslagen. Zo zelfs dat ik niet echt geloofde dat het zou werken. Ik schaam mij er niet voor dat ik eerst het instructiefilmpje heb moeten bekijken eer ik het echt begreep. Maar jawel hoor, gisteren kreeg ik bericht dat het tijdschrift in goede orde was ontvangen. We leven toch in een wondere wereld, de postzegel staat op het punt van overbodigheid. Maar u vindt toch ook dat de magie van de postzegel al volledig was geëlimineerd sinds het tot een soort stickertje is verworden? De postzegelcode, de beste uitvinding sinds het voorgesneden brood, al is de kans groot dat u er al tien jaar mee werkt, terwijl mij het pas deze week onder de aandacht werd gebracht.

Ik loop altijd hopeloos achter op nieuwerwetse zaken, ik ben geen ziener, ik heb zo lang mogelijk vastgehouden aan vinyl toen anderen allang de cd hadden omarmd, en nu ik nog cd's koop word ik door diezelfde mensen alweer met rollende ogen bekeken, want zij luisteren alles via streaming of hoe dat ook mag heten, en sterker nog, sommigen kopen nu weer het veel duurdere eerder met hoongelach door hen weggeworpen vinyl, want dat is weer hip. Het is toch niet meer bij te houden en te volgen voor een mens op jaren?

Vierkante kilometer

Sinds ergens begin maart speelt mijn leven zich af op één vierkante kilometer. Niet dat ik daarvoor nou heel erg veel buiten die vierkante kilometer kwam, mijn werk, de boodschapjes, sportschool, theater, leuke restaurants, is allemaal daarbinnen te vinden. Maar u begrijpt dat de sportschool, het theater en de restaurants sinds het begin van de lockdown-light niet meer te bezoeken zijn. En het ziet er ook naar uit dat dat nog wel even zal duren, langer dan de meesten hopen of denken. Ikzelf denk niet zoveel, ik kan het u aanraden, het geeft een hoop rust. Overmacht doet iets geks met me, ik leg me er bij neer, zoek en vind de zilveren lijntjes en geniet van dat wat nog wel mogelijk is in plaats van gillend en schreeuwend boos te zijn op de lucht. Er verandert namelijk niets door.

En ja, ook ik mis de tête-à-tête's met lieve vrienden, de uitstapjes die we doorgaans maken, de bioscoop en restaurants die we buiten die vierkante kilometer bezoeken, of gewoon even bij elkaar thuis langsgaan. Dank God voor deze tijd waarin we via social media gewoon op de hoogte kunnen blijven van hoe het een ieder vergaat. Ook ik vind het jammer dat er verschillende theatervoorstellingen niet meer door kunnen gaan, maar denk meteen ook aan alle medewerkers van de producties en de theaters die zonder inkomen zitten. Na aanvankelijk het wel prettig te vinden om even niet te kunnen sporten, merk ik dat mijn lichaam vindt dat het wel weer zou mogen, maar ook dat is nu niet anders. Ik geloof dat mijn sportschool ook online lessen aanbiedt nu, maar daar heb ik niet zoveel mee, en ik ga ook niet buiten rennen of plotseling op skates door de buurt razen, als ik dat leuk had gevonden had ik dat wel al eerder gedaan.

Om die vierkante kilometer uit te komen zou ik met het openbaar vervoer moeten en het spreekt voor zich dat ik me daar nu niet in begeef, ik vind dat dat is voorbehouden voor hen die écht een vitaal beroep hebben. En dan, ik ontmoet 32 uur per week al genoeg vreemde mensen dat ik niet de behoefte heb om dat in de huidige situatie in mijn vrije tijd vrijwillig ook nog eens op te gaan zoeken. Ik heb voor mezelf uitgemaakt dat ik het op mijn vierkante kilometer wel kan uithouden, hoe lang het ook gaat duren allemaal. Het is een troostrijke en geruststellende gedachte.

Haarcrisis

Mannen van rond mijn leeftijd worden grijs of kaal of soms beide. Sommigen laten de natuur z'n gang gaan, anderen gaan verven of nemen overgekamd haar of een combinatie daarvan en weer anderen pakken het professioneel aan, dat is niet goedkoop, maar dan héb je ook wat, nee daar zie je niets van. Ik ken iemand die voor die laatste optie heeft gekozen en het is werkelijk fantastisch.

Zelf word ik grijs maar niet kaal, ik heb het 'van Etten-haar' van mijn moeder, en de van Ettens kalen niet. Toen ik een aantal jaar geleden begon met grijzen liet ik het in eerste instantie door de kapper verven, zulks moet je natuurlijk nooit zelf doen, maar op den duur vond ik het op Playmobil-haar lijken. Mannen moeten hun haar niet verven, het wordt een combinatie van Rex Gildo en Gretta Duisenberg.  Gewoon een natuurlijk uitziend verzorgd kapsel is de beste oplossing met eventueel een haarstyling product erin, maar ook daar moet je niet in overdrijven is mijn opinie.

Maar nu in deze coronacrisis komt er door de lockdown-light, waarbij kappers voor onbepaalde tijd niet mogen werken, ook een haarcrisis aan. Toegegeven een haarcrisis is bij lange na niet zo erg als de afschuwelijke gevolgen van het coronavirus, maar toch. Langzaam maar zeker verander ik qua coupe in een soort Catweazle. Kalig zijn heeft nu meer dan ooit z'n voordelen. Nou de tondeuse eroverheen, zult u denken, en daar heb ik ook over nagedacht, maar met mijn verstoorde hand-oog coördinatie is dat niet zo'n goed plan.

Ik onderga het gewoon en het is fascinerend om te zien dat mijn haar weer z'n oorspronkelijke natuurlijke 'val' aanneemt van voor halverwege jaren tachtig toen ik besloot de out-of-bed-look te nemen, waar erg veel werk in gaat zitten om het eruit te laten zien alsof je er niets aan gedaan hebt. Daarna ben ik nog wel eens van haarstijl veranderd, matje (de horror), Simon le Bon uit 'The Reflex'-clip-look, soldatenkoppie (heel kort), kuifje, jaren vijftig look (was niet zo'n succes) en de laatste jaren dus gewoon een recht op en neer-coiffure wat bij mijn leeftijd past.

De natuurlijke 'val' van mijn haar houdt in dat er plotseling weer een scheiding is waar te nemen, met een soort gelaagdheid in de langer wordende lokken. Ik hoef er ook geen stylingsproducten meer in te doen, doe ik dat wel dan lijk ik op Bill Kaulitz in zijn hoogtijdagen. Ik heb het tot begin twintig zo gehad en of ik het zo laat weet ik nog niet. Ik heb nog wel even de tijd om er over na te denken.

Playmobil-haar

Rex Gildo

Gretta Duisenberg

Catweazle

Bill Kaulitz

Krabbé zoekt...

Intens geniet ik van het programma 'Krabbé zoekt Chagall' waarin Jeroen Krabbé de kijkers meeneemt in het leven van de schilder vanaf zijn geboorte, z'n leven door met alle hoogte en diepte punten, tot aan zijn dood. Het is, na Vincent van Gogh (2015), Pablo Picasso (2017) en Paul Gauguin (2018) de vierde schilder die hij op deze manier belicht. Het fijne aan de manier waarop hij het oppakt is dat je het gevoel krijgt dat je naast hem staat in dat huis van de schilder, of dat je met hem meeloopt als hij naar een plekje op zoek is waar één van de beroemde schilderijen is gemaakt.

Dat komt natuurlijk ook door de vrouw die buiten beeld vragen stelt aan Jeroen die je je als kijker ook afvraagt, Jeroen kijkt haar ook aan zo net naast de camera. Wie die vrouw is? Dat houden de makers graag een mysterie. Prima, dan blijft het inderdaad net zo of Jeroen met alleen jou in de voetsporen van de betreffende schilder wandelt. Ik hang aan zijn lippen.

Al eerder, in 2004, bracht Jeroen een prachtige documentaireserie, 'Allemaal Theater' op ongeveer dezelfde manier de naoorlogse Nederlandse toneelgeschiedenis in kaart. Hij interviewt vele van zijn collega's en bespreekt alle veranderingen in zestig jaar toneelgeschiedenis. Ik weet nog dat het programma, in tegenstelling tot zijn 'Krabbé zoekt' serie, heel laat was geprogrammeerd en ik het steeds opnam (op video) om het te zien.

Jeroen kan naar eigen zeggen nog wel zes nieuwe series maken over kunstenaars, met als enig criterium dat ze hem wel moeten interesseren, "Anders wordt het werk en dat moet het in dit geval niet zijn".

Herinnert U zich deze nog? #156

BROTHERHOOD OF MAN

'ANGELO'

1977

Aantal weken: 8

Hoogste positie: 5

In den beginne was er een groep met de naam Brotherhood Of Man die verschillende line-up's kende van 1969 tot 1972 en een hit had met het nummer 'United We Stand'. Van die groep is niemand meegegaan in de doorstart. Producer en componist Tony Hiller ging met drie nieuwe mensen verder, Martin Lee, Lee Sheriden en Nicky Stevens, er werden twee singles uitgebracht die niets deden. In 1973 voegde de blonde Sandra Stevens zich bij de groep (geen familie van Nicky). Hun tweede single als kwartet 'Lady' werd een hit in Europa en met 'Kiss Me Kiss Your Baby' bereikten ze in Nederland de nummer twee positie in de hitlijsten. In thuisland Engeland was men nog niet zo onder de indruk van hen.

Dat veranderde in 1976 toen ze het Verenigd Koninkrijk mochten vertegenwoordigen op het Eurovisie Songfestival met 'Save Your Kisses For Me', en er met de eerste prijs vandoor gingen. Meerdere hits volgden waaronder dit 'Angelo', waar kritiek op kwam omdat het wel heel veel van ABBA's 'Fernando' weg had. Toch stond dat niet in de weg om er een nummer één hit mee te scoren in Engeland. Lee vertelde er over dat ze simpelweg in de stijl van dat moment muziek schreven en maakten, wat Martin onderschreef, maar wel beaamde dat het best wel wat van elkaar weg had.

Tot op de dag van vandaag zijn Lee, Martin, Nicky en Sandra nog bij elkaar, hoewel Lee een tijdje is gestopt (1982-1985) hij werd destijds vervangen door Barry Upton, maar hij keerde in 1986 toch weer terug. Sandra en Martin zijn al jaren getrouwd. Ze maken geen platen meer maar treden nog steeds regelmatig op.

Lee, Nicky, Sandra en Martin nu. 

Gerda's en Arie's

Prins Charles van het Verenigd Koninkrijk en prins Albert van Monaco krijgen het en ook Boris Johnson, de premier van het Verenigd Koninkrijk blijkt er niet van gevrijwaard, besmetting met het coronavirus. De laatste zelfs zo hevig dat de man moest worden opgenomen op de intensive care afdeling. Het lijkt er dus op dat corona iedereen gelijk maakt, het is klassenonafhankelijk, maar is dat wel zo?

Voor de drie boven genoemden en andere rijke prominenten der aarde is een test binnen luttele minuten geregeld, daar waar de Gerda's en Arie's van deze wereld, zeker in Nederland, echt wel heel duidelijke symptomen moeten hebben die de ziekte eigenlijk al schreeuwen wil men er een testje aan wagen. Het is daarom dat men van de week kenbaar maakte dat de officiële sterftecijfers aan het virus gerust verdubbeld kunnen worden omdat alleen de corona-geregistreerden worden geteld.

De puissant rijken trekken zich terug in hun mansions en kunnen desgewenst naast toiletpapier ook beademingsapparaten hamsteren. De middenklasse zit ook veilig thuis waarvandaan ze werken en hun kinderen middels iPads hun lessen online krijgen van de vanuit huis werkende docenten. De laagstbetaalden, de Gerda's en Arie's, werken o.a. in de zorg, winkels, openbaar vervoer en afvalverwerking. Zij werken in de frontlinie om de maatschappij nog enigszins draaiende te houden, om er maar eens een oorlogsgerelateerde term in te gooien, want oorlogstijd is het, alleen niet zoals we het kennen van de beelden en de verhalen uit de bange jaren '40-'45. Social distancing is eigenlijk een privilege voor de welgestelden. En dan heb ik het nog niet eens over de echt allerarmsten in sloppenwijken of vluchtelingenkampen, zij zijn er het allerbelabberdst aan toe, vergeleken bij hen heb ik het als Arie helemaal zo slecht nog niet.

Ik doe dan wel aan de van bovenhand opgelegde Russisch roulette in mijn professie, maar daarnaast heb ik een dak boven mijn hoofd, voldoende eten en drinken en kan ik ervoor kiezen om de overige 136 uur per week in huis door te brengen, wat ik vanzelfsprekend ook doe. Om me heen zie ik dat men de aangeraden beperkingen alweer laat vieren, hele gezinnen met opa Arie en oma Gerda erbij gaan weer 'gezellig' winkelen die anderhalve meter afstand totaal negerend. Totale verbijstering maakt zich dan van mij meester en denk dan heel vals: Waarom laat je je niet meteen met het virus injecteren? Dan heb je het maar gehad.

Ondanks dat ik als Arie een volstrekt inwisselbare rol speel in het werkzame, maatschappelijke en sociale leven, een rol waar ik gaandeweg zelf voor gekozen heb en die voor mij over het algemeen enkel voordelen heeft, heb ik niet de mindset van een gemiddelde Arie of Gerda, en dat maakt dat ik regelmatig met perplexiteit naar de wereld kijk en me afvraag of ik niet vanaf een andere beschaving hier op aarde ben neergezet als een soort test of straf en dat pas als het moederschip me komt halen ik de herinneringen daaraan weer terugkrijg. Ik zou het bijna hopen.

Daarom ook mijn blogjes, want als u dacht dat ik louter voor u schreef, moet ik u toch even informeren dat het voornamelijk uit therapeutisch oogpunt noodzakelijk is voor mij om alles wat in mijn hoofd speelt door middel van het opschrijven in blogvorm weer úit mijn hoofd te krijgen. Laat ik stellen dat het me tot nog toe van de dwangbuis heeft weggehouden. Daarnaast is het natuurlijk fijn als u er op uw beurt ook wat uit kunt halen zo nu en dan, er een glimlach om uw lippen komt vanwege herkenning of juist een aan opwinding grenzende verontwaardiging door diezelfde herkenning die wellicht iets te confronterend is. Het is beide goed. Blijf in ieder geval veilig of u nu een Gerda, Arie, Boris, Charles of Albert bent.

Zorgen

De premier van Nieuw Zeeland, Jacinda Ardern, noemde in haar persconferentie alle essentiële beroepen die ondanks de lockdown vanwege corona toch operationeel bleven ook de Tanden Fee en de Paashaas om alle kinderen gerust te stellen.

In België maakte de 7 jarige Finn zich zorgen om Sinterklaas, zeker omdat hij hoorde dat er in Spanje heel veel mensen ziek zijn en de goedheiligman ook de jongste niet meer is. Hij legde die vraag voor aan de bekende viroloog Marc van Ranst met de opvolgvraag of de Sint ziek zal worden of zelfs dood zou kunnen gaan gaan.

Marc nam geen halve maatregelen, hij heeft terstond contact opgenomen met zijn Spaanse collega professor Javierologica, die de Sint al jaren persoonlijk kent, ze heeft hem meteen gebeld. Marc kon Finn per omgaande laten weten dat Sinterklaas gezond en wel is, hij heeft zich verschanst op de eerste verdieping van zijn kasteel en ontvangt al zeker een maand geen bezoek. De maaltijden worden hem middels een keukenliftje door de kookpieten naar zijn kamer getransporteerd.

Bovendien kon Marc vermelden dat Sinterklaas heel erg in zijn sas was dat Finn naar zijn gezondheidstoestand vroeg, en dat Sint hem graag het boek 'Monsterlijke Microben' wil toesturen.

Jacinda Ardern en Marc van Ranst, beiden mensen aan de top van de samenleving die heel goed weten dat ogenschijnlijk kleine zorgen voor sommigen heel groot kunnen zijn en zich ook in hen kunnen verplaatsen. Dan snap je het.

Let hope bloom

Wat een leuke verrassing toen ik gisteren thuiskwam. Voor ons senioren was er een boeket bloemen bezorgd onder het mom: Hart onder de riem.

'De gevolgen van de coronacrisis en de maatregelen om verdere verspreiding in te dammen, zijn steeds ingrijpender. Uitjes zijn afgelast en plotseling mogen er geen mensen meer over de vloer komen. Wij beseffen heel goed dat het voor u een onzekere en mogelijk ook eenzame tijd is. Daarom werken wij graag mee aan de bloemen-uitdeelactie van de Nederlandse sierteeltindustrie. Zij bezorgt op Goede Vrijdag bij circa 150.000 senioren in Nederland bloemen'.

Wat een ontzettend lief gebaar, dat doet mijn oude hart goed.

Toen was geluk... #54

In mijn jeugd rookte het merendeel van de bevolking. Mijn beide ouders en vrijwel alle familie, vrienden en bekenden van hen rookten ook. Het mag een wonder heten dat ik het nooit heb gedaan, maar ik ben nooit zo heel gevoelig voor groepsgedrag geweest. Ik heb niet de behoefte om ergens per se bij te willen horen, bovendien zag ik er simpelweg de lol en noodzaak niet van in, ook niet toen op school klasgenoten rookten. Ik viel toch al enigszins uit de toon, dus niemand verwachte het ook van me. Ik was ook toen al een observerend mensch en ik kon er met mijn verstand niet bij als ik er getuige van was dat leeftijdgenoten begonnen met roken om na een maand of twee met veel drama en misbaar te verkondigden dat ze wilden stoppen maar dat het zo ongelooflijk moeilijk was.

Mijn ouders zeiden ook tussen twee hoestbuien door dat ik er vooral ook niet aan moest beginnen, terwijl mijn onderbuurjongen Jurriën van zijn ouders niet mocht roken, maar dat stiekem bij ons wel deed en van mijn moeder dan een mandarijntje te eten kreeg om de geur van rook te maskeren. Mijn moeder als zuster in het kwaad. Aan de andere kant dient vermeld dat mijn moeder toen ze een jaar of zeventig was acuut stopte met roken, de hoestbuien waren te erg en ze had daar zo schoon genoeg van dat ze er van het één op het andere moment mee stopte. De laatste twintig jaar van haar leven heeft ze geen sigaret meer aangeraakt.

Heden ten dage zijn de rokers der natie stevig in de minderheid, en ik ken vrij weinig mensen die nog roken. Roken wordt ook stevig ontmoedigd en veel rokers roken ook niet meer binnen in hun eigen huis, want die lucht is echt mega goor. Dientengevolge zijn er ook nergens meer asbakken. Wie heeft nou nog een asbak in huis? Welk kind kleit er voor Vader- of Moederdag nog een asbak op school? Toen ik halverwege de jaren tachtig op mezelf ging wonen, had ik nog steevast een asbak op tafel staan voor bezoek die rookte, en dat mocht ook nog gewoon in huis. Dat is nu vanzelfsprekend ondenkbaar.

En dan denk ik ineens dat ik ergens in de jaren zeventig met mijn moeder op de Leyweg in Den Haag, waar wij woonden, voor mijn vader een cadeautje gingen kopen, ik geloof voor Vaderdag, het was een staande asbak. Ik zie 'm nog zo voor me, groen met koper. Het was een voet met steel met daarboven op een asbak met een druksysteem, zodat de peuken en de as konden worden weggedrukt. Terwijl ik dit schrijf ruik ik de geur van oude sigarettenas. Blèh. Deze werd gepositioneerd naast de stoel van mijn vader en het ding heeft zijn geld meer dan opgebracht, want toen ze naar Doetinchem verhuisden in 1987, ging die staande asbak gewoon mee.

Social distancing

Zoals bekend hou ik niet erg van veranderingen, voorspelbaarheid en regelmaat zijn voor mij voorwaarden om goed te kunnen functioneren en me senang te voelen. Ik lijk meer op Sheldon Cooper dan men op het eerste gezicht zou denken. Heel paradoxaal kan ik me wel goed aanpassen aan het grote geheel, zelfs, of misschien wel juist als sommige zaken op losse schroeven komen te staan. Vaak zijn het aangelegenheden waar ik zelf geen invloed op heb, mijn realiteitszin neemt het dan over en ik herzie mijn positie in het geheel en probeer er meteen de zilveren lijntjes in te ontdekken. Die zijn er namelijk altijd.

Zo ook nu, ik geloof dat we nu zo'n drie of vier weken in een lockdown-light zitten en ik heb heel wat geweeklaag voorbij zien komen op social media en ook in het echte leven. En dan heb ik het niet over hele schrijnende zaken als het niet meer kunnen bezoeken van oude ouders en familieleden of dierbaren die ziek zijn geworden en erger, maar over mensen die zich druk maken of de vakantie nog wel door kan gaan, die volledig overstuur raken van het feit dat we voor onbepaalde tijd even niet 'uit' kunnen in de breedste zin van het woord en dat we gewoon, eveneens voor onbepaalde tijd, zoveel mogelijk thuis moeten blijven. En het is zoals gezegd een soort polder-lockdown, heel veel kan nog wel. Deze mensen zouden suïcidaal worden van maatregelen zoals in Spanje en Italië waar men echt de straat niet op mag.  

En ik, ik durf het bijna niet te zeggen dus fluister ik het, vind het eigenlijk helemaal zo erg niet. En dan bedoel ik die social distancing, niet het virus, dat is iets verschrikkelijks, dat staat buiten kijf, vooral ook omdat het voor iedereen nog steeds gissen blijft over het hoe en wat, steeds moeten de experts terugkomen op eerdere bevindingen. Maar die anderhalve meter afstand, en het niet hoeven handen schudden en dergelijke alsmede het even op pauze staan van alle (sociale) activiteiten en zoveel mogelijk tijd thuis doorbrengen ervaar ik als een cadeautje, een mogelijkheid voor introspectie waar ik dankbaar gebruik van maak en van geniet. U weet waarschijnlijk dat ik de week van kerst en oud en nieuw altijd inruim voor zelfreflectie zo aan het eind van het jaar. Ik kijk er naar uit, vooral omdat het gros van de mensen zichzelf in die periode voorbij loopt voelt het heerlijk om daar heel bewust niet aan deel te nemen en die tijd in alle rust door te brengen om gedachten en gevoelens te duiden en te plaatsen, maar ook om dierbare herinneringen aan het geestesoog voorbij te laten trekken. 

En nu kan dat zomaar door die lockdown-light met geadviseerde social distancing midden in het jaar. Ik bouwde die momenten door het jaar heen zelf toch al in, maar nu wordt het me in de schoot geworpen. Ik merk dat veel mensen niet kunnen omgaan met het op zichzelf aangewezen worden. Dat zie ik aan de eerder genoemde panikerende reacties op de tijdelijke beperkingen maar ook aan alle gekkigheid die me onder ogen komt van tips en trucs die worden gedeeld om toch vooral maar niet met jezelf en eventuele huisgenoten geconfronteerd te worden. Verbijsterend.

Veel mensen zijn het verleerd en of het nu komt door alle moderniteiten van thans en dat men 24/7 vermaakt kan en ook wil worden, ik weet het niet. Ik kan het u alleen maar aanraden om gewoon jezelf eens terug te trekken uit de ratrace van het leven en eens wat aan innerlijke zelfbeschouwing te doen in plaats van het alsmaar op de loop zijn voor van alles, want heus, dit hele gebeuren heeft nog een hele lange schaduw, waarschijnlijk langer dan u voor mogelijk houdt. 

In loving memory: Ann Morgan Guilbert

Voor vele mensen in de entertainmentindustrie staat hun werk in deze tijd stil en spreken ze hun creativiteit aan om anderen te vermaken zonder dat er samenkomsten voor nodig zijn . Zo ook de voltallige cast van de jaren negentig serie 'The Nanny'. Onder aanvoering van Fran Drescher kwamen ze allemaal virtueel samen om een zogenaamde 'table reading' te doen van de allereerste aflevering nu zesentwintig jaar geleden. 6 April is het online gezet en het is echt ontzettend leuk om te zien, en ook om hen allemaal weer te zien en hoe veel plezier ze erin hebben. O.a. Niles, C.C, Maxwell, de kinderen en natuurlijk de hilarische Sylvia. Terwijl ik het bekeek vroeg ik me af hoe het met Ann Morgan Guilbert zou zijn die destijds de fantastische oma van Fran, Yetta Rosenberg, speelde. Ze werd pas later in de serie geïntroduceerd en was er bij die eerste episode nog niet bij. Door de reacties onder de video kwam ik er achter dat Ann in 2016 is overleden. Ik heb dat helemaal niet meegekregen! Niemand vertelt mij ooit iets! Wilt u de meer dan leuke 'table reading' zien dan kan dat via deze link: The Nanny Episiode 1: Pandemic Table Read.

Ann Morgan Guilbert startte haar carrière in de jaren vijftig bij de Billy Barnes Revue. Ze kreeg grote bekendheid als Millie Helper in de sitcom 'The Dick Van Dycke Show' die heeft gelopen van 1961 tot 1966. Vervolgens speelde ze gastrollen in talloze tv-series, zoals o.a. 'I Dream Of Jeannie'. 'The Partridge Family' en 'Cheers'. Ook speelde ze in een handvol speelfilms. Maar ik ken haar vooral als de onvergetelijke Grandma Yetta Rosenberg in 'The Nanny', de rol die ze vanaf 1993 tot 1999 heeft gespeeld. Enorm getoupeerd lila haar, opzichtige kleding, die mega grote bril, het loopje en vooral de Jiddische wijsheden en logica die ze samen met haar tv-dochter Renée Taylor (Sylvia Fine) en tv-kleindochter Fran Drescher (Fran Fine) gevraagd, maar veelal ongevraagd, luid ventileerde. 

Ann was getrouwd met George Eckstein van 1951 tot hun scheiding in 1966, ze hebben twee kinderen, Hallie Todd en Nora Eckstein. Haar tweede huwelijk met Guy Raymond eindigde in 1997 met zijn overlijden. 

Ann heeft letterlijk tot haar dood gewerkt, haar laatste acteerklus was de rol van Gigi in 'Life In Pieces', in 2016, In datzelfde jaar overleed ze op 14 juni, ze is 87 jaar geworden. De aflevering van 'Life In Pieces' werd pas na haar overlijden uitgezonden en opgedragen te harer nagedachtenis. 

Ann als Yetta Rosenberg. 

Tegeltjeswijsheid 351

De lanai in een tijd van limoenen

Toen begin 2015 het gerommel bij V&D, mijn werkgever destijds, begon had ik samen met mijn leidinggevende al vrij snel door dat het bedrijf op een faillissement afstevende. Het was een langzaam en pijnlijk proces, pijnlijk als in plaatsvervangende schaamte. Lang verhaal kort op, 24 december 2015 was er surseance van betaling en op 31 december was het faillissement een feit, leer hiervan dat timing alles is. We mochten daarna de laatste zes weken voor de curator aan de slag en nog waren er collega's die meenden dat het heus wel goed zou komen. Het moet toch heerlijk zijn om zo bête in het leven te staan. Ikzelf ben goed in het limonade maken als het leven limoenen uitdeelt. Ik voorzag een vrij lange periode van inactiviteit op werkgebied en schoof klusjes die thuis gedaan moesten worden voor me uit omdat ik na 16 februari 2016 zeeën van tijd tot mijn beschikking zou hebben om die in alle rust te gaan doen. Alzo geschiedde

Dit dacht ik nu opnieuw te doen, ik ging ervan uit dat ik, omdat ik geen vitaal beroep heb, een aantal weken thuis zou komen te zitten en schoof met die gedachte weer klusjes voor me uit. En zo ziet u maar dat ook ik niet het felste lampje uit de doos ben, want nog voor onze nationale trots Jort Kelder meedeelde dat men voor de economische belangen gerust wel wat levens in de waagschaal mag stellen, was dat al voor mij besloten en werkte ik dus door, zij het met werktijdverkorting. Maar ook dat laatste is alweer van de baan en gaan we, alsof er niets aan de hand is, gewoon weer vol gas vooruit. Ik vind het allemaal best, elk scenario in deze is voor mij prima en amuseer ik me met wat er om me heen wordt gedaan en gezegd om het allemaal te rechtvaardigen. Eén van de zegeningen van het ouder worden is dat ik me niet zo snel meer druk maak, zeker over zaken waar ik zelf toch niets aan kan doen, ik verwonder me nog slechts.

Eén van die klusjes was het weer op orde brengen van de lanai. U weet nog dat ik in oktober vorig jaar alles naar de berging heb gebracht vanwege het duurzaam wonenproject. Nu hoorde ik dat men ook van plan was de pergola, dat wat de lanai een lanai maakt, te vervangen, en terecht het begint aardig sleets te worden. Toen ik er een paar weken geleden naar vroeg bij de vervangend bewonersconsulent, bevestigde hij dat, maar ook dat er eerst weer geld moest zijn en dat dat naar alle waarschijnlijkheid dit jaar niet zou gaan gebeuren. Mooi, dan hoefde ik daar niet op te wachten, en omdat een lockdown er voor mij vooralsnog niet inzit ben ik afgelopen weekend begonnen met het schoonmaken en weer inrichten van de lanai.

Zaterdag de ramen voor en achter gezeemd en het houtwerk gesopt en alles aangeveegd. Zondag weer zo'n twaalf keer op en neer gelopen van de berging naar boven om het allemaal weer neer te zetten. En zo met het opkomend groen langs de vijver en het zonnetje erbij kreeg ik er schik in. Helaas hebben de drie hortensia's die vorige winter de overwintering in de kast wel hebben overleefd het dit jaar niet gered. Daarnaast komen er geen nieuwe plantjes want als weldenkend mens ga ik vanzelfsprekend niet winkelen, dat laat ik aan de laagschedelige alleen-op-de-wereld mensen. Ik vind het al bezwaarlijk en voel me opgelaten als ik eens in de anderhalve week naar de supermarkt ga voor etenswaren. Ik geniet gewoon van de rijke aanblik van natuur, het groen, de vogels en de vijver die ik vanuit de woonkamer en vanaf de lanai heb. Ik ben niemand als ik me niet plooibaar en aanpassend kan opstellen in deze bijzondere en verwarrende tijd van limoenen en, zoals ik al zei, ik maak er gewoon limonade van.