Tegeltjeswijsheid 359

Eurovision Song Contest: The Story Of Fire Saga

Als een preview van een film vrij uitgebreid is kun je er in de regel van uitgaan dat het niet zo'n heel goede film is. Mijn vermoeden hierover betreffende de lange preview van de Netflix film 'Eurovision Songcontest: The Story Of Fire Saga' werd bij het zien van de film bevestigd. Wat een ongelooflijk slecht verhaal met ook een aantal feitelijke onjuistheden betreffende het Eurovisie Songfestival, maar dat scharen we dan maar onder artistieke vrijheid.

Die preview heeft u waarschijnlijk ook voorbij zien komen in één van de reclameblokken op tv, dus waar de film over gaat zal ik in één zin samenvatten. Een IJslands duo wil heel graag meedoen aan het Eurovisie Songfestival en krijgt die kans bij het festival van 2020. Oorspronkelijk was het de bedoeling dat de film gelijktijdig uitkwam met de finale van het 65e festival dit jaar, maar corona zorgde ervoor dat het hele festival niet door kon gaan, en de film is daardoor pas afgelopen week gereleased.

Will Ferrell en Rachel McAdams spelen Lars en Sigritt, het IJslandse duo Fire Saga wiens droom uitkomt om voor hun land mee te mogen doen aan het festival. IJsland en de IJslanders worden in de film neergezet als een achtergesteld land met verstandelijk beperkte inwoners. Het enige wat me door de film heeft heen gesleept zijn de over de top heerlijk herkenbare, clichématige speciaal voor de film gemaakte Eurovisieliedjes inclusief de met Google translate gemaakte Engelse teksten. En acteur Dan Stevens ('Downton Abbey') die een geweldige Alexander Lemtov neerzet, de puissant rijke Russische kandidaat die het hilarische 'Lion Of Love' brengt waar geen Eurovisie-cliché aan ontbreekt. Alexander is heel duidelijk gay, maar hij zegt dat er in Rusland geen gays wonen.

Hoewel Dan kan zingen, hij speelt ook in musicals, is zijn lied ingezongen door de Zweedse bariton Eric Mjönes. Oorspronkelijk was het wel de bedoeling dat Dan het zelf zou zingen, maar desgevraagd zegt hij dat hij twijfelt of hij het net zo goed had gedaan als Eric. Hier een snippet van Dan als Alexander met 'Lions Of Love'.

Een ander hoogtepunt in de film is een feestje bij Alexander waar de aanwezigen uitbarsten in een 'song-a-long medley' waarbij een hele rij bekende Eurovisie artiesten een cameo hebben, o.a. Loreen, Conchita Wurst, Netta Barzilai en Alexander Rybak. De Nederlandse acteur en zanger Milan van Weelden heeft een kleine rol als 21th Century Viking die hij zonder auditie heeft gekregen omdat de regisseur, David Dobkin, erg onder de indruk was van de tape die Milan had opgestuurd. Het was de snelste casting van het hele project volgens David.

Niet echt een aanrader, maar door de hysterische liedjes, Dan Stevens en de oud songfestival artiesten toch de moeite waard om het, al is het maar met een half oog, te bekijken.

Dan Stevens als Alexander Lemtov.

Rachel McAdams en Will Ferrer als Fire Saga. 

Rachel McAdams met Conchita Wurst en Loreen. 

Keshia Thomas

De bekendheid van de Black Lives Matter beweging heeft wereldwijd een vlucht genomen, en terecht. Maar het is niet iets wat plotseling uit de lucht is komen vallen, zoals sommigen menen. Discriminatie van mensen van kleur is iets wat al decennialang aan de gang is en waar nu, naar ik hoop, grote stappen in kunnen worden gezet, dat gaat heel duidelijk niet zonder slag of stoot. Nee, ik keur de plunderingen en vernielingen door sommige demonstranten ook niet goed, maar vestig mijn aandacht liever op de geweldloze protesten van andere BLM sympathisanten, dat zijn er veel meer dan de raddraaiers, die trouwens in elke groepering te vinden zijn. Niet alle voetbalsupporters zijn hooligans om maar een voorbeeld te geven.

In 1996 had de Ku Klux Klan een betoging in de stad Ann Arbor in Michigan. Het was een vreemde keuze van de Klan, want Ann Arbor staat bekend als een liberale, progressieve en multiculturele stad. Er waren dan ook honderden mensen samengekomen om de Klan te laten weten dat ze niet welkom waren. 

De sfeer was gespannen maar onder controle. De politie beschermde een groep in witte jurken met de bekende puntmutsen geklede mannen. De toen 18 jarige Keshia Thomas was bij een groep met anti KKK-demonstranten. Plotseling schreeuwde een vrouw door een megafoon: 'Er is een Klansman in het publiek!' Er was een witte man van middelbare leeftijd gekleed in een t-shirt met de confederatievlag erop en met SS-tatoeages die probeerde weg te komen maar de groep volgde hem om hem weg te jagen. 

De man begon te rennen maar werd tegen de grond gewerkt door een aantal van de demonstranten die hem begonnen te schoppen en te slaan met de houten stokken van hun protestborden. Het was op dat moment dat Keshia dacht: dit is niet goed. Ze wierp zich op de man om hem te beschermen tegen de aanvallers. 

Wat bezielde haar om deze racistische man die haar verachte te beschermen met bovendien het risico zelf klappen te krijgen? 'Ik weet wat het is om geweld te ervaren, al die keren dat het mij is overkomen, hoopte ik dat er iemand was geweest die voor mij opkwam. Ook in deze omstandigheden, want geweld is geweld en nooit goed te praten, zeker niet voor een opinie.'

Van die man heeft Keshia nooit meer iets gehoord, maar maanden later kwam er iemand naar haar toe in een koffiezaakje en bedankte haar. Op haar vraag waarvoor antwoordde de man: 'Dat was mijn vader'. Keshia woont nu in Houston en zegt: 'Ik wil niet denken dat deze gebeurtenis het beste is wat ik ooit heb gedaan, in het leven streef je er altijd naar om het beter te doen. Ik probeer raciale stereotypen iedere dag te weerleggen, zonder grote gebaren, maar gewoon met dagelijkse vriendelijkheid. Het mooiste wat je kunt doen is om gewoon aardig te zijn tegen andere mensen, dat kan zo simpel zijn als oogcontact en een glimlach. Het hoeven geen grootse daden te zijn.'

The festival was on

26, 27 en 28 juni 1970 viel net als nu in 2020 ook op vrijdag, zaterdag en zondag. In 1970 vond er die dagen in Rotterdam het Holland Pop Festival plaats in het Kralingse Bos, het was het Nederlandse antwoord op het festival in Woodstock een jaar eerder. Niet de minsten uit die dagen traden op: Pink Floyd, Byrds en Santana om er maar een paar te noemen. Mede Hagenaar Robert Jan Stips die een hele indrukwekkende staat van dienst heeft opgebouwd in de loop der jaren trad er als 20 jarige op met zijn band Supersister die net een hit hadden met 'She Was Naked'.

Speciaal voor de vijftigste verjaardag van dit festival heeft hij een prachtig nummer geschreven en opgenomen: 'The Festival Was On' waarin hij precies qua tekst en muziek de juiste sfeer van toen weet neer te zetten. Ik had meteen kippenvel en waande me voor heel even terug in de tijd.
Fantastisch gedaan Robert Jan!

The Festival Was On 

The seventies had only just begun
We were a bunch of hippies waiting in the sun
The radio kept on playing
Our ’she was naked’ song
We were the promised band and the festival was on

This is what life should be all about
Lots of sunshine, lots of music played out loud
I saw you standing there like magic
The love we felt so strong
We were the new generation and the festival was on

That’s when you tried so fine
You put your hand in mine
We were so in love, the festival was on

We were sure to make this world a better place
Though future proved us wrong
This would change our lives forever
This went far beyond the Cavern
We were the new generation and the festival was on
And the festival was on
And the festival was on

© Robert Jan Stips

Hier verkrijgbaar als digitale track. 

Visa creditcard ICS

Al ergens sinds eind vorige eeuw, de late jaren negentig, ben ik in het bezit van een Visa creditcard, dat is dus al bijna zo'n 25 jaar. Ik gebruik die creditcard voor als ik via het wereld wijde web cd's bestel in het buitenland of als ik in het buitenland op vakantie ben, dat is niet zo vaak, u kent de afwezigheid van het reizigersgen bij mij. Het is handig en ik heb er wanneer nodig gemak en plezier van.

Ik kan me nog herinneren dat zij zelf na een paar jaar met het voorstel kwamen om het limiet te verhogen. Prima. Ik ben de moeilijkste niet. Nog nooit heb ik het volledige te besteden bedrag benut en altijd heb ik als ik de kaart had gebruikt alles binnen de gestelde termijn(en) overgemaakt. Ergens vorige week kreeg ik voor het eerst in die bijna 25 jaar een mail van ICS met de mededeling dat er een bericht voor mij klaarstond bij 'Mijn taken'. Ik wist niet eens dat ik taken te doen had bij ICS. Zij wilden, nogmaals, voor het eerst in die bijna 25 jaar, weten of mijn creditcard nog bij mijn huidige financiële situatie past. Mijn eerste gedachte was natuurlijk fishing mail, maar bij nader en nauwkeurig onderzoek bleek het toch echt zo te zijn.

Zij vinden, voor het eerst in bijna 25 jaar, dat zij een 'zorgplicht' hebben. Ik diende voor 18 juli te reageren anders zouden zij mijn creditcard sluiten, zoals ze dat zelf noemen. Ik heb keurig alles ingevuld en gisteren lag hun reactie daarop in de brievenbus. Ik werd vriendelijk bedankt voor het verstrekken van de gevraagde informatie om vervolgens te melden dat ze mijn creditcard gaan blokkeren, want zij willen namelijk niet dat ik door hun product mogelijk in de financiële problemen kom, dat past, zo vinden zij, bij de zorgplicht die zij als financiële instelling hebben. De creditcard wordt geblokkeerd en ik mag deze doorknippen en weggooien.

Bent u daar nog? Wie denken ze voor zich te hebben? Heb ik schulden? Sta ik ergens rood? Ben ik negatief bekend bij het BKR? Ben ik een wanbetaler? Ben ik ooit mijn financiële verplichtingen aan hen niet nagekomen? Het antwoord op al deze vragen is nee! Nee, omdat als er iets is wat ik van huis uit heb meegekregen in mijn opvoeding is het dat je geen geld uitgeeft wat er niet is. Het goed kunnen omgaan met wat er binnenkomt en wat er uitgaat is één van mijn kernwaarden, waarvan ik heel blij ben dat mijn ouders dat zo belangrijk vonden dat ze dat aan mij hebben meegegeven. En dat is wat me het meeste stoort, niet dat ze mij na al die jaren niet meer als klant willen hebben, maar het feit dat dat waar ik mijn hele leven blind op vaar, het goed op orde houden van mijn financiële situatie doordat ik dat van kinds af aan heb geleerd in twijfel wordt getrokken zonder dat er ook maar de geringste aanleiding voor is. Het voelt net alsof ze postuum tegen mijn ouders zeggen: 'U had uw kind wel met wat meer basale bagage de wereld in kunnen sturen.' En dat maakt me op een vreemde manier zelfs verdrietig.

Maar dit geventileerd hebbend, zo'n blogje werkt zo af en toe heel therapeutisch, kan heel dat Visa ICS ontploffen*. Mijn eigen bank kent ook creditcards. Aangevraagd en goedgekeurd. Ik moet natuurlijk wel cd-tjes kunnen blijven bestellen buiten de landsgrenzen.

*Dit bedoel ik vanzelfsprekend figuurlijk. Ik heb geen plannen om daad bij het woord te voegen.

Joechei!

Nou mensen, we kunnen weer van alles volgens Mark Rutte, zolang we maar anderhalve meter uit elkaar blijven, behalve in het openbaar vervoer, maar daar blijven we dan ook een mondkapje dragen. Dat mondkapje draagt u ook als u met mensen uit een ander huishouden in één auto zit. Zo hier en daar kan er een gezondheidscheck plaatsvinden als u met meer dan 250 mensen bij elkaar komt en hebt gereserveerd. Die anderhalve meter geldt trouwens ook niet voor hulpbehoevenden en hun begeleiders, kappers, masseurs, instructeurs in lesauto's, sporters, acteurs en dansers. Zelf zou ik daar winkelmedewerkers aan willen toevoegen, die, zoals ik signaleer, steeds vaker tot in hun aura benaderd worden.

Veel mensen zullen de salontafel opzij hebben gezet om een radslag te maken onder het uitroepen van een hartstochtelijk: joechei! Want het virus is weg! Nou.... even later in het journaal werd gewag gemaakt van het feit dat het virus in Portugal en Duitsland alweer de kop op steekt, net zoals in China enkele weken terug en is het in Zuid Amerika nog helemaal niet onder controle. De dikke dame heeft nog lang niet gezongen. Maar goed, ik hoor zo hier en daar dat mensen werkelijk plannen hebben om met het vliegtuig naar weet ik veel waar heen te gaan. Ga, zie wat er gebeurt, leef op de rand, maar achteraf niet lopen klagen als je ergens strandt of als het virus weer een opleving krijgt.

Mark was er heel duidelijk over, die anderhalve meter, daar valt of staat alles mee, en hij begrijpt dat er mensen zijn die daar heel erg van balen, hij zelf ook. Hij illustreerde dat met een heel persoonlijke ervaring: 'Gisteren kwam Macron naar Nederland. Normaal liggen we meteen te knuffelen en nu moet ik hem van grote afstand toeknikken. Ik vind het verschrikkelijk. Maar het kán gewoon even niet!' Ja mensen, Mark heeft het ook niet makkelijk.

Mijn vierkante kilometer wereld bevalt me nog steeds uitstekend. Ik ga niet met het openbaar vervoer, niet in de laatste plaats om die farce van het verplichte mondkapje, maar ook omdat ik me nog helemaal niet in oncontroleerbare mensenmenigtes wil begeven. Vorige week heb ik voor het eerst sinds maart lieve vrienden op bezoek gehad en ben ik met een vriendin zaterdag uit eten geweest, ook dat kan binnen de vierkante kilometer. Onze normaliter welgemeende knuffel hebben we in beide gevallen omgezet naar een net zo welgemeend namasté. In het restaurant waren de tafeltjes mooi uit elkaar geplaatst en was er een duidelijke routing aangegeven zodat afstand houden geen probleem was. Maar omdat het weer zeer aangenaam was hebben we buiten kunnen dineren. En het is zo prettig omdat iedereen blijft zitten waar ie zit.

Zelf hou ik voorlopig nog laag profiel. Mijn al eerdere planning om tot het eind van dit jaar, of in ieder geval tot na de vakantieperiode waarop mensen tóch unbedingt over de wereld willen gaan, het allemaal even af te wachten houdt gewoon nog stand. Mijn joechei moment komt gewoon wat later.

Gefeliciteerd!

Bij ons thuis werden verjaardagen altijd gevierd, groots, dus toen ik op mezelf ging wonen zette ik die traditie voort, maar op een gegeven ogenblik vond ik er zelf niet zo heel veel meer aan. Alle lieve mensen die kwamen, ik had geen tijd voor ze want ik liep in de rondte om iedereen te voorzien van dranken en spijzen, daarnaast was het hele huis in disorde. Dus al sinds zo'n bijna 25 jaar vier ik mijn verjaardag niet meer. Dat deed destijds nog best wat wenkbrauwen fronsen maar, wie had dat ooit gedacht, ik bleek een trendsetter, want anno 2020 is er in mijn omgeving zowat niemand meer die nog verjaardagen viert zoals dat in mijn jeugd gebruikelijk was, met kamers vol visite.

Men viert het niet, of houdt het heel klein met enkele intimi. Met kroonjaren wil men nog wel eens uitpakken, maar zelf heb ik dat ook niet gedaan. Ik voel me er senang bij, want ik ben toch al niet van het festieve slag, zeker niet met grote groepen, ik ben meer van de kleinere selecte gezelschappen. Nu ken ik ook mensen van mijn leeftijd die zelfs nu nog de nacht voor hun verjaardag de slaap niet kunnen vatten vanwege de kinderlijke spanning die het bij hen oproept alsmede generatiegenoten die het zo erg vinden dat ook zij gewoon ouder worden, dat ze iedere felicitatie op of rondom hun verjaardag als een persoonlijke aanval ervaren. Zo erg buiten de maatschappij sta ik dan net weer niet, ik slaap gewoon als anders in mijn oudejaarsnacht en u mag mij best feliciteren, er mogen kaarten, bloemen, pakjes en gelukswensen worden gestuurd of gegeven. Met een kroonjaar, wat jaren geleden, is er zelfs een kleine surpriseparty voor me gegeven. Ik aanvaard het allemaal in dankbaarheid, maar een kamer vol visite waar ik als een soort op hol geslagen Mien Dobbelsteen aan het zorgen ben dat iedereen het naar zijn of haar zin heeft, zonder echt contact te hebben met elkaar, ik moet er niet meer aan denken. Das war einmal.

Dit jaar viel mijn verjaring midden in de lockdown-light, dus al zou ik nog steeds van de grote partijen zijn, het had niet eens gekund.

Nutteloze weetjes

Er bestaat iets dat 'Nerdwax' heet. Je brengt het op je neus of op je bril aan
en het voorkomt dat je bril van je neus glijdt. Het werkt voor een paar uur.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Als je liegt kom je overtuigender over als je op dat moment nodig moet
plassen. Het wordt 'inhibitory spillover effect' genoemd. Het feit dat je je blaas onder controle moet houden dwingt je hersens ertoe om meer zelfcontrole te activeren, wat weer helpt om de leugens die je verteld tev erbergen. Zou Donald Trump......?
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Als je een fles champagne recentelijk hebt geopend en deze bruist niet meer,
doe dan een rozijn in de fles. De kooldioxide in de fles zal zich vasthechten
aan de rimpeltjes in de rozijn om vervolgens weer terug te komen in de
champagne waardoor ie weer bubbelt.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Als je je vingers knipt, komt het geluid niet van je vingers, maar van je
middelvinger die je handpalm raakt.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Fruitvliegjes drinken alcohol als ze seksueel gefrustreerd zijn.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Zes mannen waren op 28 juni 1914 eropuit gestuurd om aartshertog Franz
Ferdinand van Oostenrijk te vermoorden. Eén van hen, Nedeljko Ćabrinović,
gooide een bom, maar miste, zodat hij meteen zelfmoord wilde plegen door
het innemen van een cyanide pil en vervolgens in de rivier te springen.
Doordat de pil hem enkel deed braken en de rivier niet diep genoeg was heeft
hij het voor elkaar gekregen om te falen bij het volbrengen van een moord,
een aanslag en zelfmoord op één dag. Later die dag lukte het Gavrilo Princip
wel om Franz Ferdinand en zijn vrouw Sophie dood te schieten.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Er zijn hekken in Londen die gemaakt zijn van brancards uit de Tweede
Wereldoorlog. Tijdens die oorlog werden hekken ontmanteld om als brancards
te dienen om na de oorlog weer als hek dienst te doen. Je kunt zien aan het hek
of deze als brancard heeft gefungeerd, het gaaswerk is zwart en ze hebben
nog steeds gebogen handvatten.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Warme chocolademelk smaakt beter als je het uit een oranje beker drinkt. De
kleur van de mok, kop of beker is van invloed op hoe de drank smaakt. Studies
hebben aangetoond dat mensen warme chocolademelk het liefste uit oranje of
crème kleurige bekers drinken in vergelijking met rode of witte bekers. De
kleur van mok, kop of beker is ook van invloed op hoe sterk je je koffie vindt.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Oorspronkelijk zou Pebbles in 'The Flintstones' een jongen zijn. Maar een speelgoed
fabrikant zei dat een meisje meer geld op zou leveren omdat ze er dan poppen
van konden maken en verkopen. Volgens Joseph Barbera, een van de makers van
'The Flintstones' werd er in de eerste twee maanden voor $3 miljoen aan
Pebbles-poppen verkocht.

Miss Peregrine's home for peculiar children

In mijn vorig leven als boekhandelaar heb ik het boek 'De Bijzondere Kinderen Van Mevrouw Peregrine' van Ransom Riggs verkocht. Het is een fantasyboek bedoeld voor jongeren tussen de 13 en 18 jaar. Het is de debuutroman van Ransom en het eerste deel van een trilogie. De twee volgende boeken 'Omhulde Stad' en 'Bibliotheek Der Zielen' maken de trilogie compleet.

In 2016 kwam er een film uit van het eerste deel, 'Miss Peregrine's Home For Peculiar Children' , geregisseerd door Tim Burton, en die heb ik destijds in de bioscoop gemist, maar vorige week kwam ie op tv en heb ik het opgenomen en gisteren gekeken. Wat ik meteen leuk vond is dat Ase Butterfield, die ik onlangs heb leren kennen in de serie 'Sex Education', waarin hij de hoofdrol speelt, ook in deze film de hoofdrol van Jake speelt, een rol waarvoor ook de nu zeer populaire acteur Timothée Chalamet had geauditeerd. Verder spelen in deze film niet de minste acteurs, Samuel L. Jackson, Judi Dench, Terence Stamp, Allison Janney en Rupert Everett om er maar een paar te noemen.

Voor hen die de film nog niet hebben gezien of het boek nog niet hebben gelezen ga ik niet het hele verhaal uit de doeken doen, maar ik kan wel vertellen dat het een Harry Potter-achtig verhaal is, waarbij er wel duidelijke verschillen zijn tussen het boek en de film, maar dit alles met volledige instemming van Ransom die ook regelmatig op de set aanwezig was. Het gaat over kinderen die ieder voor zich bijzondere gaven bezitten en samen met Miss Peregrine in een huis wonen welke verloren is geraakt in de tijd, zodat ze steeds dezelfde dag (3 september 1943) opnieuw beleven. Maar er zijn gruwelijke en machtige vijanden die hen daaruit willen hebben. Leuk detail is dat er op locatie is gefilmd in Brasschaat in België waar kasteel Torenhof als Miss Peregrine's home fungeerde.

Ik kan u deze film van harte aanbevelen, helaas zijn er geen plannen meer om ook de twee andere delen te verfilmen, die waren er aanvankelijk wel.

De bijzondere kinderen in hun rol....

.... en op de première met regisseur Tim Burton. 

Serafim van Sarov

Drink water van de bron waar paarden drinken. Een paard zal nooit slecht water drinken.
Maak je bed op daar waar de honden slapen.
Eet het fruit dat door een worm is aangeraakt.
Pluk gerust de paddenstoelen waar een insect op rust.
Plant een boom waar mollen graven.
Bouw je huis waar een slang ligt om zichzelf te warmen.
Ga slapen en sta op met de vogels, je zult dan het mooiste graan van de dag oogsten.
Eet vegetarisch, je zult sterke benen krijgen en een bestendig hart zoals de dieren uit het woud.
Zwem vaak en je zult je op aarde voelen zoals de vissen in het water.
Kijk zo vaak je kunt naar de lucht en  je gedachten zullen licht en helder worden.
Wees rustig, spreek weinig en stilte komt in je hart.
Je geest zal kalm worden en zich vullen met vrede.

Toen was geluk... #59

Heel vaag heb ik er een herinnering aan en of het een fashion faux pas was of schattig, durf ik niet met zekerheid te zeggen. Degene die daarover ging, mijn moeder, kan ik het niet meer vragen. Ik moet zo'n jaar of vijf, hooguit zes zijn geweest toen mijn garderobe werd uitgebreid met een knickerbocker. Een wat? Een knickerbocker.

Een knickerbocker is een broek tot onder de knie, alwaar ie met knoopjes wordt vastgemaakt, althans die van mij in mijn beleving. Ik meende dat ie iets van jagersgroen was, en ik had er lange kuitbedekkende sokken bij, kniekousen dus, maar dat klinkt weer zo gay. Er zal ook vast een bijpassend bloesje of truitje bij hebben gehoord maar dat weet ik niet meer.

Ik ben me ervan bewust dat dit een blogje is dat meer vragen oproept dan dat het duiding geeft, maar ik voelde dat ik dit mistige plaatje uit mijn jeugd toch even moest delen. En wie weet wordt er bij u een laatje opengetrokken omdat ook u zich plots dit kledingstuk kan herinneren. Er zijn helaas geen foto's van mij in knickerbocker, we moeten het doen met plaatjes van het wereld wijde web. Ik kan me ook voorstellen dat die hele knickerbocker bij mij slechts een jaartje in zwang is geweest, want kinderen hebben de gewoonte om uit kleding te groeien.

Knickerbocker.

kuitbedekkende sokken

Ik stel mij graag voor dat ik mijn knickerbocker met net zoveel swag heb
gedragen als dit kereltje. 

In Memoriam: Vera Lynn

Als u niet weet wie Vera Lynn was, schaamte op u. Vera kreeg grote bekendheid met haar radioprogramma tijdens de oorlogsjaren 'Sincerely Yours', waarin ze boodschappen doorgaf aan soldaten in het buitenland en verzoeknummers zong. Daarnaast trad ze ook op voor de soldaten, dit alles heeft haar de bijnaam 'The Forces' Sweetheart' opgeleverd. Haar in 1939 opgenomen lied 'We'll Meet Again' werd gezien als een opsteker voor iedereen die door de oorlog van elkaar gescheiden was.

Ze heeft tot op hoge leeftijd gezongen, maar de laatste jaren niet meer omdat ze, zoals ze zelf zei, 'haar stem wilde herinneren zoals die was'. In mei van dit jaar was Vera de oudste artiest ooit die met een album in de Britse top 40 stond. Een greatest hits-album, kwam toen de hitlijst binnen. Ze heeft talloze prijzen en ordes ontvangen waaronder ook in 1977 de Nederlandse Orde van Oranje-Nassau.

Vera was vanaf 1941 tot aan zijn overlijden in 1998 getrouwd met klarinetspeler en saxofonist Harry Lewis en ze kregen samen een dochter, Virginia, in 1956. Vera woonde in Ditching naast haar dochter. Gisteren is ze overleden op de zeer hoge leeftijd van 103 jaar in het bijzijn van haar naaste familie.

Vera op haar 103e verjaardag op 20 maart 2020. 

Tegeltjeswijsheid 358

Herinnert U zich deze nog? #159

BILL WYMAN

"JE SUIS UN ROCK STAR"

1981

Aantal weken: 6

Hoogste positie: 14

Van 1962 tot 1993 was Bill Wyman basgitarist bij de Rolling Stones. Maar hij maakte in die tijd net als de overige leden van de band solo uitstapjes. Dit nummer had hij geschreven voor Ian Dury en voor hem een demo opname gemaakt. Maar niemand heeft het ooit aan Ian laten horen omdat men vond dat Bill het zelf moest opnemen en uitbrengen. Dat heeft hij dus gedaan met een, zoals hij dat zelf noemt, 'Cockney-Frans' accent. 

Bill maakte tijdens zijn Stones-tijd vijf solo albums en vanaf 1997 formeerde hij Bill Wyman's Rhythm Kings met wie hij nog steeds optreedt en platen maakt. De laatste, 'Studio Time' dateert uit 2018. 

In Memoriam: Tineke Verburg en Aad van den Heuvel

Twee mensen die voor mijn generatiegenoten vertrouwde gezichten waren in de tijd dat er nog op een andere manier tv werd gekeken op een gelimiteerd aantal netten zijn kort na elkaar overleden, Tineke Verburg en Aad van den Heuvel.

Vroeger, jongens en meisjes, werden de tv programma's aan- en afgekondigd door omroepsters (m/v). Tineke Verburg was zo'n omroepster, zij is daarnaast in belangrijke mate er mede verantwoordelijk voor geweest dat er in het begin van de jaren tachtig een heuse (zelfgebreide) truienrage ontstond vanwege de uitbundige kleurrijke truien die zij op tv droeg. Later is Tineke ook verschillende programma's gaan presenteren, w.o. 'Tros Aktua', 'Tros Triviant' en 'Tien Voor Taal'. Wat mij ook bijgebleven is, is dat zij alle knopen van de kleding van haar overspelige man had afgeknipt voordat ze hem de deur wees met de mededeling: 'Zij kan toch zo goed naaien?!' Tineke is 13 juni j.l overleden na een ziekbed van enkele maanden. Ze is 64 jaar geworden.

Aad van den Heuvel staat in mijn geheugen gegrift vanwege zijn deelname aan het geweldige humoristische consumentenprogramma 'Ook Dat Nog!' Maar de man heeft zo ongelooflijk veel meer gedaan. Zo heeft hij vanaf het begin in 1959 tot 1973 gewerkt als verslaggever en presentator van het legendarische actualiteitenprogramma 'Brandpunt'. Ook maakte hij 'Alles Is Anders Show' en 'De Ver Van Mijn Bed Show'.

Aad interviewde Martin Luther King één dag voor hij werd vermoord, hij was bij vele historische momenten om er verslag van te doen, de coup op Soekarno in Indonesië, de Vietnamoorlog, het opheffen van de Berlijnse Muur. maar wat hem vooral typeerde was zijn sterk gevoel voor onrecht en ongelijkheid. Veel van zijn reportages kwamen uit de Derde Wereld. Zijn reportage in de jaren zestig over de ondervoede kinderen in Biafra maakte zoveel indruk dat er vanuit Nederland massaal voedselpakketten werden gestuurd.

Naast zijn journalistieke werk en tv carrière schreef hij ook een aantal romans, waar hij zijn ervaringen als journalist en zijn interesse voor de wereldpolitiek in kwijt kon. Aad is 84 jaar geworden.

Tineke Verburg.

Aad van den Heuvel.

Beeldenstorm

De vele rampen, catastrofes en opstanden die de mensheid in de loop der eeuwen hebben geteisterd en geprobeerd hebben hen wakker te schudden lijken nu samen te komen in een soort apotheose van.... ja van wat eigenlijk? Het einde van alles? Het zou zomaar kunnen. Of naar eindelijk een andere manier van met elkaar, de natuur en de wereld omgaan, waarvan velen al doordrongen zijn maar waar anderen nog lang niet aan toe zijn. De natuurrampen, sprinkhanenplagen van Bijbelse proporties en de eerste pandemie sinds de pest (1896-1945), Spaanse griep (1918-1920) en Aziatische griep (1957) doen hen enkel maar zorgen maken over het niet op vakantie kunnen en het voor hen bedreigende 'nieuwe normaal' wat ze ondragelijk vinden.

Naast dit alles zijn er momenteel demonstraties tegen discriminatie. Begonnen, net als in de jaren zestig van de vorige eeuw, in Amerika en nu uitgegroeid tot een wereldwijd protest dat zich heeft ontwikkeld tot een beeldenstorm zoals wij die in ons land hebben gehad in 1566 en we kennen uit de Franse revolutie eind achttiende eeuw. Zoals ik al zei een optelsom van gebeurtenissen uit de geschiedenis geconcentreerd in het toch al zo geplaagde jaar 2020. Nu wil ik geen zwart scenario schetsen voor Willy en Máx, maar de Franse revolutie zag er voor lieden van koninklijken bloede niet zo heel goed uit. Of zij op open wagens door de stad gereden zullen worden ten einde te worden onthoofd op het Binnenhof, betwijfel ik, zo'n vaart zal het niet lopen. Hoewel, sommigen dingen lopen best een vaart.

Neem nu die protestdemonstraties tegen discriminatie. Voor het overgrote deel verlopen die vreedzaam, echter zijn er altijd raddraaiers die het laten uitmonden in plunderingen (Amerika) en vernielingen en dat wordt uitgebreid in beeld gebracht. Koren op de molen van hen die dat hele discrimineren wel vinden meevallen en een stok om mee te slaan, soms zelfs letterlijk. Ja, er wordt, ondanks alle protesten uit het verleden en alle stappen in de goede richting, nog steeds gediscrimineerd. Ook in Nederland, denk alleen maar aan het etnisch profileren van de Belastingdienst wat ze zelf ook hebben toegegeven. En zo zijn er nog talloze voorbeelden te noemen, kijk maar eens naar alle (anonieme) reacties op social media. Er wordt terecht nu middels die demonstraties wereldwijd aandacht voor gevraagd.

De beeldenstorm die dat tot gevolg heeft laat hele bijzondere zaken zien, los van het feit of je dat wel of geen goede actie vindt. Zo is extreem rechts vanzelfsprekend tegen de protesten tegen discriminatie, en hun Grote Leider Thierry Baudet is, gelijk zijn achterban, nooit vies van het opstoken van het vuur in plaats van verbinding zoeken. Hij heeft zich door het land laten rijden, onderweg googelend waar er standbeelden staan, om er vervolgens uit te stappen en er door zijn eigen meegereden fotograaf een foto van te laten maken terwijl hij er een bosje bloemen neerlegt. Onder andere bij het standbeeld van Jan Pieterszoon Coen, u weet wel, onder wiens leiding zo'n 15000 mensen op de Banda-eilanden zijn vermoord om de nootmuskaathandel veilig te stellen. Deze foto's heeft hij vervolgens op social media geplaatst met woorden als 'waardigheid' en #onzehelden.

De ironie daarvan is dat de man kunst eigenlijk het liefst volledig wil wegbezuinigen maar zich blijkbaar wel druk maakt om beeldhouwkunst en deze standbeelden. Om het nog maar niet te hebben over het feit dat Jacobse en van Es van de Tegenpartij dat in 1980 precies zo deden. Veel hilarischer wordt het niet. Alsof Kees van Kooten en Wim de Bie een vooruitziende blik hadden zo lijken de standpunten van de fictieve Tegenpartij op die van het Forum voor Democratie van Thierry. Filmpje  van Kees en Wim die als Jacobse en van Es die bloemen leggen kunt u onderaan deze blog bekijken.

De andere gotspe betreft het beeld van Pim Fortuyn. Beeld van Pim Fortuyn? Ja, ik was er ook verbaasd over dat er een beeld van hem is, de man heeft niet iets noemenswaardig voor het land gedaan, daar heeft hij ook de kans niet voor gekregen omdat hij is vermoord. Maar Pim was bij leven niet heel erg pro mensen met een migratie achtergrond, behalve Marokkaanse adolescenten die hij betaalde voor hun seksuele diensten. Het blijkt dat zijn beeld, wat in Rotterdam staat, is beklad door de Black Lives Matter-demonstranten, reden voor de hooligans van voetbalclub Feyenoord om met zo'n tachtig man te gaan waken bij het beeld. De gotspe zit hem hierin, dat het deze mannen niet vreemd is om bij wedstrijden in binnen- en buitenland zowel bij winst of verlies uit louter vreugde dan wel teleurstelling vernielingen aan te richten in de stad waar zij zich op dat moment bevinden. Hoe snel vergeten we de beelden van ongearticuleerde klanken uitstotende Feyenoordhooligans die in Rome op het Piazza di Spagna de eeuwenoude Barçaccia fontein aan het vernielen zijn.

Kortom het zijn verwarrende en rumoerige tijden waarin we ons momenteel bevinden, er gebeurt van alles tegelijk, er wordt teveel doorgeschoten om het eigen gelijk te bekrachtigen door zowel de voor- als tegenstanders van de Black Lives Matter-beweging, waarbij bewindslieden (veelal ter rechterzijde van het spectrum) die juist verbinding zouden moeten zoeken olie op het vuur gooien en zo de idolate achterban geeft wat het wil horen in plaats van het onder ogen te zien dat we met elkaar, jong, oud, man, vrouw, wit, gekleurd, hetero, lhbt'er juist zoveel gemeen hebben met elkaar, zeker betreffende het beter maken van onze leefomgeving, het klimaat en de natuur. We moeten het uiteindelijk samen doen en er is voor raddraaiers, die van deze situatie gebruik maken om meer verdeeldheid te zaaien, te plunderen en te vernielen, van welke kant ook, geen plek.

Het zal voorlopig nog lang onrustig blijven in vele steden over de hele wereld.

Black Lives Matter demonstratie in Utrecht.

Beeldenstorm in Bristol, Verenigd Koninkrijk.

Bloemen voor Jan van Thierry.

De in vrolijke kleuren uitgedoste Feyenoordhooligans bij het beeld van Pim Fortuyn. 

Captain

Na de begrafenis van Miguel Guzman verdween zijn hond Captain. De familie is gaan zoeken en hebben flyers opgehangen om hem te vinden, maar niemand had hem gezien. Een week later ontdekten bezoekers van de begraafplaats een hond die op een graf lag, ze verwittigden de beheerder van de begraafplaats, die op zijn beurt de familie berichtte. Het bleek Captain te zijn.

De familie haalde de hond op en namen hem weer mee naar huis. Maar iedere avond begon het dier te janken en verwoed bij de deur te krabben om naar buiten te gaan om de andere dag weer terug te komen. Men ontdekte dat Captain de bijna vijf kilometer naar de begraafplaats liep om bij het graf van zijn overleden baasje te waken.

Het is nu al zo'n zeven jaar aan de gang. De begraafplaats gaat pas op slot als Captain is gearriveerd om precies 18.00 uur. Hij blijft de hele nacht bij het graf totdat de beheerder de begraafplaats de andere morgen weer opent.

Je weet maar nooit

Gisteren was het tijd om weer eens wat rigoureuzer schoon te maken dan wat ik normaal wekelijks doe. Zo werden ook de keukenlades weer eens geleegd, schoongemaakt en weer opnieuw ingericht en daarbij kwamen toch wel wat opmerkelijke zaken aan het licht.

Toen ik in 1987 op mezelf ging wonen was het zaak dat ik allerhande noodzakelijke dingen ging kopen om een huishouden te kunnen gaan runnen. Unbedingt vond ik dat ik een meloenschepje nodig had en advocaatlepeltjes, dit laatste omdat mijn moeder in die dagen wel eens een advocaatje nam en ik het idee dat ik het zou moeten serveren met een theelepeltje gelijk vond staan aan de dood. In de 33 jaar die daarop volgde heb ik nog nooit meloenbolletjes geschept en de advocaatlepeltjes zijn niet één keer gebruikt. Toch bevinden ze zich nog steeds in de keukenla en zijn na het schoonmaken er gewoon weer in terug gegaan.

Vervolgens blijkt dat ik tien koffiemaatschepjes in mijn bezit heb. Tien! Nu behoor ik tot de minderheid die nog koffie schept, er zit er dus één in de koffievoorraadpot. De andere negen bevonden zich in de keukenla en hebben nu een ander plekje gekregen. Ja, ik kan ze ook weggooien maar daar ben ik niet zo heel goed in. Na mijn dood zal het één en ander hoofdschuddend bekeken worden en zal mij met terugwerkende kracht de term 'zonderling' ten deel vallen, voor zover men daar nu niet al over uit is, om vervolgens alles met een nonchalante zwaai in een grote gehuurde vuilcontainer te werpen.

Met verbazing viste ik ook een kinderbestekje uit de keukenla. Een kinderbestekje? In dit kinderloze huishouden? En nee, het was niet m'n eigen bestekje uit mijn kindertijd, ik had destijds een schuivertje, die is dan wel in de nevelen van de tijd verdwenen. Ik heb ook dat er maar weer in terug gelegd, wie weet komt er ooit een kind dineren. De kans lijkt me klein, echter, je weet maar nooit. En die laatste vier woorden zijn voor mij over het algemeen de reden om vrijwel niets weg te (durven) gooien. Vooral ook omdat het wel eens is voorgekomen dat ik eindelijk iets had weggedaan om het vervolgens na enige tijd 'nodig' te hebben.

Kortsluiting 2

Afgelopen dinsdag, de dag dat mijn veel gelezen en gedeelde blog 'Kortsluiting' was gepubliceerd, had ik 's avonds echt kortsluiting. Niets in dit universum is toeval. Deze keer zat de kortsluiting niet in mijn hoofd, maar in de mooie bureaulamp die ik van vrienden Rick en Chris enige jaren terug heb gekregen. Het zat 'm in de snoerschakelaar, die ging wel aan, maar ook meteen weer uit als ik 'm losliet. En om met één hand het knopje in de aan-stand te houden en met de andere voor u blogjes te tikken is niet zo handig. Gelukkig heb ik een back up lamp, maar die haalt het qua uitstraling niet bij de nu defecte bureaulamp.

Als bewust alleenstaande oudere ben ik bij zo'n gebeurtenis even uit het lood geslagen, ik was van mening dat het hele snoer vervangen zou moeten worden en dat kan ik vanzelfsprekend niet zelf, daar moet een vakmens (m/v) aan te pas komen, en waar vind ik die? Even googelen leerde me dat er in mijn woonplaats een 'Repair Café' is waar vrijwilligers dit soort zaken in no time regelen. Ik had geen idee van het bestaan. Maar nu in deze bange tijd is het natuurlijk gesloten. Later op de avond toen de catastrofe was ingedaald, besefte ik dat natuurlijk niet het hele snoer vervangen hoefde te worden, maar enkel de snoerschakelaar ertussenuit gehaald moest worden en vernieuwd. En licht overmoedig dacht ik dat ik dat best zelf kon.

Ik knipte de snoerschakelaar los en heb even gezocht naar een filmpje waarin het aanbrengen van een snoerschakelaar werd gedemonstreerd, waarna ik besloot het inderdaad zelf te gaan doen. Daarvoor moest ik naar Gamma, of zoals ik het altijd zie, een buitenaardse enclave hier op aarde. Ik heb daar al eens uitvoerig over geschreven hoe ik zo niets begrijp van het hele concept bouwmarkt en me er altijd heel verloren en niet op mijn plek voel. Daarnaast ben ik vier maanden lang enkel naar mijn werk en de supermarkt gegaan, omdat vanwege de coronacrisis geen weldenkend mens het in z'n hoofd haalt om drukte op te zoeken. Nu blijken bouwmarkten en aanverwante zaken, zo leerde ik van de verontrustende beelden, een grote aantrekkingskracht te hebben op ophoktokkies dus mijn weerzin om naar Gamma te moeten voor een snoerschakelaar was nog wat erger dan gebruikelijk, maar het viel alleszins mee. Het was er heel rustig en ik kon het schakelaartje vrij snel vinden.

Thuisgekomen ben ik aan de slag gegaan. ik hou niet van gepriegel, en het gepruts met draadjes in kleine gaatjes met minuscule schroefjes is nogal een gepriegel. Zijn er luidkeels woorden uitgeroepen waarvan men niet zou verwachten dat deze tot mijn vocabulaire behoren? Misschien. Is de neiging om dingen door de kamer te werpen onderdrukt? Wellicht. Is het dan uiteindelijk gelukt de bureaulamp weer werkend te krijgen? Ja!

Er is aan mij geen elektricien verloren gegaan, zoveel is duidelijk. Dat is, ten overvloede, nog maar weer eens bevestigd.

Toen en Nu: Limahl

In 1983 maakten we kennis met de Britse band Kajagoogoo met als zanger Chris Hamill, die als artiestennaam een anagram van zijn achternaam had aangenomen: Limahl. Met 'Too Shy' hadden ze hun eerste hit te pakken. Al binnen een jaar werd Limahl (telefonisch!) door de andere bandleden ontslagen omdat hij, volgens hen, alle aandacht naar zich toe trok en een andere richting met de band op wilde dan zij. Limahl reageerde met: "Ik ben verraden. Ik werd ontslagen terwijl ik de band tot een succes heb gemaakt".

Hij start een solocarrière en had met het themanummer van de film 'The Neverending Story' in duet met Beth Anderson een grote hit te pakken. Daarna vallen de platenverkopen nogal tegen. Ondanks het niet zo vriendelijke afscheid van zijn Kajagoogoo collega's zijn er reünies in 2003 en 2008 t/m 2011. Hij treedt in die jaren zowel solo als met de band op, op verschillende Europese muziekfestivals.

In 2012 doet hij mee aan het realityprogramma 'I'm A Celebrity...Get Me Out Of Here'. Limahl is nu 61 jaar en treedt nog steeds op over de hele wereld, voornamelijk in shows met andere artiesten uit de jaren tachtig.

Tegeltjeswijsheid 357

Kortsluiting

Het zijn en blijven voorlopig nog bizarre tijden. Steeds vaker ervaar ik bij het tot me nemen van wat er in ons land en de wereld allemaal gebeurd een soort kortsluiting in mijn hersentjes. Een wat?! Hè?!-moment waarbij ik het idee heb iets niet helemaal goed gehoord of begrepen te hebben, maar wat bij nader inzien niet zo blijkt te zijn en ik me in een volledige verbouwereerdheid bevind.

Zo blijken er in ons land nog nertsenfokkerijen te zijn. Dat veroorzaakte niet direct een kortsluiting, maar meer verbazing. Noem me kinderlijk naïef, niet van deze wereld of gewoon dom, dat mag allemaal, maar ik dacht dat er ergens in de jaren zeventig van de vorige eeuw al was besloten dat het fokken en vergassen van nertsen om hun pels niet bij een zichzelf beschaafd noemend land hoort en dus verboden was. Niets blijkt dus minder waar, nu naar voren is gekomen dat het zo gevreesde coronavirus op nertsen kan worden overgebracht die het dan weer op mensen kunnen overbrengen, wat ook is gebeurd. Ik zie daar dan meteen weer een gebbetje van Moeder Natuur in, die als wij het niet doen dan zelf zorgt dat het fokken van nertsen zal stoppen. De kortsluiting ontstond toen ik een nertsenfokkerijmeneer zag die reageerde op het ruimen van zijn besmette fokkerij en met een door emotie overmande intonatie zei: 'Dit is voor ons heel moeilijk, we zijn het niet gewend om moeders met pups te doden'. Krrrzzzggt, kortsluiting in mijn hersenpan, je fokt de dieren om ze te vergassen, Arie! 

Ook het RIVM bezorgt me regelmatig kortsluiting, dat begon al in het prilste begin toen ze heel stellig verkondigden dat het virus vooral een probleem van China was en wij ons hier in Europa daar helemaal niet druk over hoefde te maken. Als laag opgeleide man van middelbare leeftijd vermoedde ik echter al, ten eerste, dat als China ergens mee naar buiten komt wat het land in een niet zo rooskleurig daglicht zet, het al verder, erger en langer aan de gang is dan ze vermelden. En ten tweede, door al het mondiale vliegverkeer is het virus zich al aan het verspreiden. Nou, u weet wat zich allemaal heeft voorgedaan de laatste paar maanden.

Zo zijn er gaandeweg de pandemie wel meer zaken geweest waarin het RIVM er volledig naast zat waarvan ik als nietszeggende burger dat al inzag. Maar het meest stuitende zijn die mondkapjes die nu verplicht zijn in het openbaar vervoer. Het zijn diezelfde mondkapjes waarvan ze eerder zeiden dat het totaal geen zin heeft die te dragen. De wel werkende mondkapjes zijn voor het medisch personeel en mocht je die dragen in de trein, dan kun je een boete verwachten, die kun je ook krijgen als je niet een niet werkend mondkapje draagt. Deze kafkaiaanse maatregel laat zien dat het RIVM denkt dat wij, het gepeupel, randdebiel zijn. 

En het gaat maar door, in dezelfde journaaluitzending waarin met ontzetting werd gereageerd op de grote opkomst bij de demonstratie tegen racisme op de Dam kwam er twee items later het bericht dat men gerust opeengepakt in vliegtuigen op vakantie kan gaan. Krrrzzzggt, het is me wel duidelijk, de economie en het geld zijn, voor sommigen, belangrijker dan wat lullige besmettingen hier en daar, maar meet dan niet zo overduidelijk met twee maten. Volgens het RIVM is de kans dat iemand 'een heel vliegtuig besmet' buitengewoon klein. Ach zo, en hoe zit dat dan in treinen, metro's bussen en trams? Of in theaters, restaurants en musea? En hoe snel vergeten we die ene passagier in 2003 die tijdens een vlucht van Tokio naar Peking 22 van de 120 inzittenden met Sars heeft besmet? Maar de KLM, want daar praten we uitsluitend over, voor het gemak maar even voorbijgaand aan het feit dat er wel meer luchtvaartmaatschappijen zijn die anders opereren, gebruikt high-efficiency particulate air- filters, want de lucht in het vliegtuig wordt voor een groot deel altijd hergebruikt. Bent u daar nog? Kortom, de KLM krijgt op alle coronaregels een uitzonderingspositie. 

Maar laat de KLM iets terugdoen voor de samenleving in ruil voor die miljarden staatssteun. Zo zouden ze rondvluchten boven Nederland kunnen initiëren voor bruiloften, theatervoorstellingen of verjaardagen. Of laten we helemaal out of the box én aan het milieu denken, ze blijven gewoon aan de grond staan en bieden dit alles en meer aan. Omdat vliegtuigen klaarblijkelijk zo veilig zijn hoeft er voor coronabesmetting niet meer gevreesd te worden.

Ik vermoed zomaar dat die kortsluiting nog wel wat vaker zal plaatsvinden. Alleen al die mensen die vinden dat ze gewoon met vliegtuig naar weet ik waar op vakantie kunnen gaan. Geweldig toch. Maar dan dan niet liggen janken als je daar dan strandt omdat er plots een uitbraak is en jij niet meer terug kan, daar was Mark Rutte ook heel helder over, alleen ben ik bang dat hij ook hier de eigen verantwoordelijkheid van mensen ernstig overschat. Om het nog maar niet te hebben over het feit dat je ook niet zo veel te morren hebt als je besmet bent geraakt tijdens je reis of verblijf. Over dat ze ook, zonder het te weten, anderen kunnen besmetten heb ik het maar niet, dat is niet iets waarover deze mensen over het algemeen heel erg nadenken. Krrrzzzgt! 

Alex Strangelove

Nu ik een abonnement heb op Netflix, krijg ik ook vrij veel mail waarmee ze me op allerlei dingen willen attenderen. Veel nutteloze dingen zoals me eraan herinneren dat ik niet moet vergeten de serie die ik momenteel kijk verder te kijken bijvoorbeeld, of inzicht in wat de mensen in mijn regio kijken, en tips over wat ik vast wel leuk vind, daar zitten ze niet altijd goed mee, ik bedoel 'Keeping Up With The Kardashians. Werkelijk? Wat ben ik? White trash? Maar goed, ik laat die mailtjes gewoon komen want soms zit er wel iets bij wat de moeite waard is. Zoals de Netflix-film 'Alex Strangelove'.

'Alex Strangelove' is een coming of age-film, één van mijn favoriete genre's, en gaat over Alex een jongen die een passie heeft voor de dierenwereld en dat deelt met Claire een goede vriendin met wie hij een relatie krijgt. Op een bepaald ogenblik ontmoet Alex Elliot, een jongen die uit de kast is gekomen en er voor zorgt dat Alex gaat twijfelen over wat hij voor wie nou precies voelt.

Voor schrijver en regisseur Craig Johnson is het een autobiografisch verhaal wat bij hem heeft gespeeld tot hij ergens in de twintig was, maar voor de film heeft hij het terug gebracht naar één jaar highschool. Hij wilde het verhaal graag vertellen als een highschool-comedy, zonder de belangrijkheid van het onderwerp teniet te doen. Het is een leuke, mooie, lieve en grappige film met een ontwapenende Daniel Doheny als Alex, die de verwarring over zijn gevoelens heel goed weergeeft. Het is belangrijk dat films met het onderwerp uit de kast komen worden gemaakt. Kids die met die gevoelens worstelen kunnen zien dat het oké is om op dit gebied in verwarring te zijn, om het allemaal nog niet zo zeker te weten. Er zijn verschillende schakeringen en fases en dat je je niet zo druk hoeft te maken om labels, maar wees eerlijk naar jezelf en je gevoelens toe. Vind mensen die je vertrouwt met wie je er over kunt praten. Het is goed dat Netflix dit oppakt in hun aanbod. Een fijne feelgood-film om even uit deze boze wereld te ontsnappen.

Daniel Doheny. 

Daniel Doheny (Alex), Antonio Marziale (Elliot) en Isabella Amara (Gretchen) 

Daniel Doheny, schrijver en regisseur Craig Johnson en Antonio Marziale. 

Margaret Mead

Toen antropoloog Margaret Mead (1901-1978) door een student werd gevraagd wat zij zag als de eerste tekenen van beschaving in oude culturen was haar antwoord dat het een dijbeen was die gebroken was geweest en weer geheeld.

Ze legde uit dat als je in de dierenwereld een poot breekt je onherroepelijk dood gaat. Je kunt niet wegrennen van gevaar, kunt niet naar de rivier om te drinken of jagen voor eten. Je bent een prooi voor vleeseters. Er is geen dier die een gebroken poot lang genoeg overleefd zodat het kan helen.

Een gebroken dijbeen dat is geheeld, is bewijs dat er iemand is geweest die tijd heeft genomen om bij degene te blijven die gevallen is, die het been heeft verzorgt, de persoon in veiligheid heeft gebracht en deze heeft bijgestaan in het genezingsproces. Iemand anders helpen die in moeilijkheden is, is waar beschaving begint, volgens Margaret.

Een wijze les in deze tijden.

Catapult: The golden years of Dutch pop music

Er zijn onderhand zo'n 75 delen verschenen van de cd-serie 'The golden years of Dutch pop music', en onder het mom 'aan alle goede dingen komt een eind', zullen er dit jaar nog vijf nieuwe delen uitkomen en dan is het klaar. De serie voegt alle single a en b-kanten van artiesten en bands die in de jaren zestig, zeventig en tachtig succesvol waren samen op twee cd's met als er ruimte voor is wat album tracks of wat solowerk of uitstapjes van één of meerdere bandleden.

Zelf heb ik er best wel een aantal en van de vijf cd's die dit jaar uitkomen heb ik gisteren die van Catapult ontvangen. Het Nederlandse antwoord op de glamrock van begin jaren zeventig. Als Catapult hebben ze een klein overzichtelijk oeuvre, hun singles inclusief b-kantjes en albumtracks van hun enige album beslaat één cd.

Op cd twee staat het kleine, en dus ook complete oeuvre van de Surfers en Monotones. De Surfers was een studioproject van de heren van Catapult, de liedjes werden ingezongen door Ed van Toorenburg en Bart van Schoonhoven van de groep Breeze, André Sommer van Sommerset en de drie Haagse zusjes Crooks die als The Internationals een grote hit hadden met het door Catapult geschreven 'Young And In Love'. Als podiumact werden er zeven mensen bij elkaar gezocht om de liedjes op tv en tijdens optredens te playbacken. De Monotones waren de heren van Catapult weer zelf die met dit project een persiflage maakten op groepen als Buggles ('Video Killed The Radio Star') en M ('Pop Muzik'). Bij de aankoop van deze cd heb je dus van drie acts meteen het complete werk in huis.

Tegelijkertijd met deze cd is er in de serie een uitgekomen van Sweet d'Buster, maar dat zegt me helemaal niks. Nog drie te gaan dus, en ik meen al ergens een aankondiging te hebben gezien van Urban Heroes, dat vind ik dan wel weer leuk. Zelf hoop ik voor de laatste twee op een Golden Years-cd van Sandra Reemer, die vrouw heeft naast duopartner van Andres solo heel veel leuks gedaan, van haar liedjes als kindersterretje (''K Zweef Aan Mijn Ballonnetje'), via rockopera ('Simon Zealotes') naar haar songfestivalsuccessen ( 'The Party Is Over' en 'Colorado').  Daarnaast zou er van mij ook een dubbel cd mogen uitkomen van de groep Champagne ('Rock 'N Roll Star'). Hun complete oeuvre inclusief de kleine doorstart van groepslid Jan Vredenburg onder dezelfde groepsnaam en nummers waar de groepsleden voor en na Champagne aan hebben meegewerkt (zoals o.a. Chica en Groupies Delight). We gaan het zien.

In Memoriam: Marc de Hond

Zo'n zeven jaar geleden zat ik met een vriend op een terras in Amsterdam toen er een knappe jongen in een rolstoel voorbij kwam. Hoewel, voorbij kwam, hij bewoog de rolstoel met zijn armen voort en had een geweldige snelheid. Ik meende enige herkenning te zien, maar hij was zo snel voorbij dat ik er verder niet over nadacht. Maar hij kwam ook weer terug langs racen en toen zag ik het, daar ging Marc de Hond. Wat later liepen we in de Leidsestraat en daar was Marc weer en sprak ons aan, hij vroeg in het Engels of we Nederlanders waren (Amsterdam hè, altijd vol toeristen), toen we dat bevestigd hadden vroeg hij of we hem een handje wilden helpen om een winkel met een hoge drempel in te komen, wat we natuurlijk deden. We hoefden niet te wachten om hem er weer uit te helpen, dat kwam wel goed, zo zei hij.

Marc de Hond, het is verbazingwekkend wat hij allemaal heeft gedaan, als achttienjarige begon hij heel succesvol twee internetbedrijven, vervolgens werd hij presentator, eerst op de radio en later ook op de televisie. In december 2002 werd bij hem een tumor in zijn ruggenmerg ontdekt, waar bij een operatie door een medische fout zijn zenuwen in zijn ruggenmerg bekneld raakten, waardoor hij rolstoelafhankelijk werd. Daar schreef hij een boek over, 'Kracht'. Vanaf 2007 tot 2016 speelde Marc rolstoelbasketbal op hoog niveau. In 2014 bracht hij een theaterprogramma, 'Scherven Brengen Geluk' wat werd opgevolgd in 2016 door de voorstelling 'Wie Bang Is Krijgt Ook Klappen'. Het is maar een kleine greep aan wat hij allemaal gedaan heeft. Zijn derde theaterprogramma werd in 2018 bruusk onderbroken doordat er bij hem een kwaadaardige tumor in zijn blaas werd gevonden.

Inmiddels waren Marc en ik Facebookvriendjes vanwege het feit dat hij zijn bekendheid aanwendde om misstanden waar gehandicapten tegenaan lopen aan te kaarten en hij kwestie had met een vliegtuigmaatschappij die niet rolstoelvriendelijk opereerde. Ik begon hem vanwege deze acties te volgen en hij herinnerde zich onze ontmoeting in Amsterdam nog, wist zelfs nog welke winkel het was. In zijn hoedanigheid als spreekbuis voor de gehandicapte medemens heb ik hem leren kennen als een iemand die heel duidelijk maar altijd op een positieve constructieve manier de zaken bespreekbaar maakte. Toen bij hem de blaaskanker was ontdekt berichtte hij daar uitgebreid over op een indrukwekkende het glas is halfvol-manier, ook de slechte momenten liet hij niet onvermeld, maar altijd bekeek hij de zaken van een optimistische kant.

Omdat zijn moeder overleden is aan borstkanker toen hij drie was en hij zo heel blij was met het cassettebandje waarop ze te horen is, besloot hij bij de doorstart van zijn theatershow, begin van dit jaar, deze om te zetten naar 29 interviews door prominente interviewers als o.a. Eva Jinek en Humberto Tan. Dit omdat er een reële kans bestond dat hij door de ziekte zijn kinderen (1 en 3 jaar) niet zou zien opgroeien en op deze manier de gefilmde interviews achter kon laten voor hen.

Helaas is dit waar geworden, op 3 juni j.l. is Marc aan de gevolgen van zijn ziekte op 42 jarige leeftijd overleden. Ik wens zijn vrouw, kinderen, familie en vrienden ongelooflijk veel sterkte met dit grote verlies. Marc was een kanjer, zoveel positiviteit terwijl het leven hem rake klappen heeft gegeven. Zijn uitspraak over zijn ziekte zegt helemaal wie hij was: 'Van kanker kun je niet verliezen, als jij dood bent is je kanker ook dood, dus je kunt hoogstens spreken van een gelijkspel'.