Tegeltjeswijsheid 369

 

De tweede ronde

Voor iedereen met ogen in zijn/haar hoofd en een beetje verstand is het natuurlijk geen verrassing dat er nu een tweede cornagolf is. Je zag het aankomen, het beleid voor de gewone mensch leunde zwaar op hun eigen verantwoordelijkheid waardoor de maatregelen veel te vrijblijvend waren en daardoor ook verwarrend. Velen hielden zich keurig aan de regels, maar veel anderen meenden te snel dat alles wel weer kon, met de nieuwe maatregelen die vanavond om 18.00 uur ingaan als gevolg. 

Voor de horeca is het een hard gelag, moesten zij eerst op last van de overheid zes weken dicht, nu dienen ze om 22.00 uur 's avonds de deuren te sluiten. Uitzonderingen daar gelaten hielden de meeste horeca gelegenheden zich aan de restricties die voor hen golden, juist uit angst voor boetes of sluiting. Voor het grootste gedeelte hebben we deze nieuw afgekondigde maatregelen aan onszelf te danken, wij het gepeupel aan wie Mark Rutte en de zijnen zoveel eigen verantwoordelijkheid hadden toegeschreven hebben ernstig gefaald. Te veel kunnen die verantwoordelijkheid niet aan om nog maar te zwijgen over de lichte beperkingen in bewegingsvrijheid die voor sommigen gelijk schijnen te staan aan de dood. 

Ik ga er niet vanuit dat de harde kern van de 'ik heb récht op'-mensen zich nu ineens wel aan de maatregelen zullen houden. Zodat de drie weken die voor deze nieuwe maatregelen staan met een aan zekerheid grenzende veronderstelling gewoon zullen worden verlengd en aangescherpt. Nederlanders raak je over het algemeen in hun portemonnee, dus ik denk dat minder vrijblijvendheid en iets strenger handhaven met boetes wellicht zal stimuleren om er iets bewuster in te staan. De zevenduizend (!) mensen die hun boete aanvechten geeft al aan hoe erg ze het vinden om te moeten betalen voor hun eigen onachtzaamheid en ik zag gisteren dat het niet zomaar wordt kwijtgescholden, het wordt eventueel wel verminderd als de situatie waar de boete voor werd opgelegd daartoe reden geeft. 

Ik zie gelukkig heel veel begrip en welwillendheid voor de nieuwe maatregelen en juist dat veel mensen het 'advies mondkapjes', wat er nu is, graag als verplicht zouden zien, alleen al om discussies te voorkomen als het bij de ene winkel wel moet en bij de andere niet. De lontjes zijn al zo kort en dan leg je het probleem bij de winkelier neer die daar dan mee moet dealen. Maar, zoals verwacht, ook genoeg ophoktokkies die met het schuim op de mond en gevaarlijk oplopende bloeddruk ook van zich doen spreken, zoals de voorbeelden hieronder:  

- Het nog verder beperken van de groepsgrootte is een aantasting van het recht op vereniging en vergadering!

- Kom in opstand en kom in verzet! En laat van je horen dat je het niet eens bent met de maatregelen.

- Dictatorschap is wanneer je de bewegingsvrijheid van gezonde mensen beperkt.

Speciaal voor hen is er een codicil in het leven geroepen:

De Bonte Keukentafel

In mijn straat is aan de overkant De Roo van Capelle gevestigd. Daar wonen mensen met dementie en psychische problemen. Drie jaar geleden is het volledig gerenoveerd zodat de bewoners beschikken over eigen sanitair, dat was voorheen nog niet zo. In de jaren zeventig van de vorige eeuw, toen de Roo werd gebouwd, dacht men daar anders over dan nu. Tevens is de vroegere recreatiezaal omgebouwd naar het Ontmoetingsplein.

Van de week lag er een flyer in mijn brievenbus dat op het Ontmoetingsplein De Bonte Keukentafel er zijn intrek had genomen. De Bonte Keukentafel is een sociale horecaonderneming waar jongeren met een verstandelijke beperking aan de slag gaan om de kneepjes van het horecavak te leren. Ik hou erg van dit soort initiatieven. Daar waar ik me soms bewust voor een wijle terugtrek uit het sociale verkeer om mezelf weer op te laden, is het voor deze mensen net zo belangrijk om juist te worden opgenomen in de maatschappij om er hun eigen rol in te kunnen vervullen. 

Het is nu natuurlijk een wat lastige tijd om zoiets op te zetten vanwege de pandemie, maar ik heb al gezien dat ze dat heel goed aanpakken. De week is verdeeld in dagdelen waarin het ene dagdeel de bewoners van de Roo en hun bezoek verwelkomd worden en het andere deel de buurtbewoners. De buurtbewoners maken ook van een andere ingang gebruik dan de bewoners van de Roo. 

Bij de entree van mijn woning is het menu van De Bonte Keukentafel opgehangen en het ziet er goed uit, een koffie- en kleine lunchkaart met smakelijke taarten en lunchgerechtjes er op voor vriendelijke prijzen. Enkel bij de soep van de dag zag ik iets waar ik nog wat langer over heb nagedacht, 'een plak brood' is dat niet gewoon een boterham? 

Zoals gezegd juich ik dit erg toe en het zou zomaar kunnen voorkomen dat als u bij mij bent ik u voor een kopje koffie met een door de medewerkers van De Bonte Keukentafel zelfgemaakte taart of een lichte lunch meeneem naar de buren aan de overkant.

Twee enthousiaste medewerkers van De Bonte 
Keukentafel voor de ingang van De Roo. 

Marleen

Ik las het verhaal van Marleen en daar kwamen twee zaken in naar voren, ten eerste mijn mensbeeld wat steeds meer naar beneden toe moet worden bijgesteld en ten tweede mijn mensbeeld wat bij tijd en wijle een positieve boost krijgt.

Marleen was er getuige van, toen zij op het station stond, dat er een tas van een meisje door jongens op het spoor werd gegooid, drie minuten voor de trein er aan kwam. Zij sloten vervolgens het meisje in zodat die zelf geen actie kon ondernemen. Marleen sprong op het spoor en viste de tas eraf. Het meisje was vanzelfsprekend overstuur en Marleen heeft haar getroost en geknuffeld. 'Sorry corona, dit vond ik een noodgeval' zegt ze daar zelf over.

Met het meisje heeft ze haar ouders gebeld en die kwamen haar ophalen bij het volgende station. Ze heeft het meisje haar nummer gegeven mocht ze er behoefte aan hebben om haar nog eens te spreken.

De ouders zouden contact opnemen met de school en een medewerker van NS heeft van zich laten horen dat zijn werkgever ook graag wil weten wat en hoe.

Walgelijk dus dat er types zijn die zoiets doen, maar wat ongelooflijk geweldig en doortastend van Marleen dat ze meteen in actie kwam. Het was een kwestie van minuten. 

Klaar

Nou, het gaat langzaam wel officieel worden dat ik gewoon klaar ben met de mensheid. We zitten in de niet onverwachte tweede golf van het coronavirus omdat de lockdown-light op zich goed is verlopen maar de mensen al vrij snel vonden dat alles wel weer kon, waarop ik al met enige regelmaat heb gezegd dat ergens in augustus-september de tweede golf een feit zou zijn en voilà. 

Afgelopen donderdag zag ik dat er in Tilburg, nota bene één van de steden waar in februari zo ongeveer het startsein is gegeven voor de eerste besmettingsgolf, honderden ongearticuleerde klanken uitstotende voetbalsupporters van Willem II (een voetbalclub, tot donderdag dacht ik dat het sigaren waren) opeengepakt schreeuwen, zingen en springen. De burgemeester van die stad, de VVD'er Theo Weterings, had daar ook toestemming voor gegeven. Toen de burgemeester van Amsterdam, de GL'er Femke Halsema, een Black Lives Matter demonstratie op de Dam toestond enige tijd terug, werd de vrouw bijna uit haar ambtswoning gesleept over zoveel onachtzaamheid. Haar aftreden werd door sommigen geëist. Nu is het opvallend stil, toch zou ik de website www.isereenvvderopgestapt.nl/ in de gaten houden. We moeten maar eens zien hoe de besmettingsgraad in Tilburg zich zal ontwikkelen. En die supporters, ach ja, het is niet de intelligentsia van Nederland getuige hoe één van hen op het gebeuren reageerde: "We zaten zes maanden opgesloten en nu zag je elkaar weer. Als je een paar bier op hebt is het gewoon 'fuck corona', zo gaat dat gewoon."

Zoveel domheid en onverschilligheid, ik kan er niet goed tegen. Ik roep het al sinds maart en herhaal het nog maar eens: het gaat niet om jou, het gaat erom dat je, zonder dat je zelf klachten hebt het virus bij je kunt dragen en anderen, zonder dat je dat weet, kunt besmetten die er wel heel ziek van kunnen worden of erger. Maar de 'ik doe niet meer mee mensen' onder aanvoering van Willem Engel en zijn discipelen vinden het nog steeds een griepje.

Toen ik ook nog vernam dat Ryanair vliegreizen voor €5,- aanbiedt om u naar code oranje-gebieden te vliegen, was voor mij de kous af. De mensheid is wel klaar nu. Next. Als dit alles in een film zou gebeuren waarin een pandemie de wereld aan het veroveren was zouden we lachend roepen dat zulks toch wel te ver gezocht is door de makers. Zo achterlijk zijn we toch niet? Denk opnieuw. Ik wil niet eens denken aan die simpelen van geest die dus werkelijk op vakantie gaan naar een code oranje gebied voor €5,- 'want we hebben récht op vakantie'. 

Die vrijblijvende maatregelen vanuit de overheid omdat men dacht dat er een grote eigen verantwoordelijkheid zou zijn onder de bevolking betreffende het naleven en handhaven ervan, daarvan is nu toch wel gebleken dat een aanzienlijk gedeelte het eigen belang voorop stelt. Hence de tweede golf. Met als gevolg dat er gewoon weer een nieuwe lockdown aan komt, wat mij betreft nu niet een light versie, maar een wat zwaardere variant, zodat degenen die moord en brand gilden over zoveel beperkingen zullen beseffen dat die lockdown-light the good old days waren. Voor mij, ik blijf gewoon in mijn vierkante kilometer, dat doe ik al sinds maart en bevalt me prima. Het mag zelfs teruggebracht worden tot een vierkante vijfhonderd meter. Het maakt mij de pis niet lauw.

De voetbalsupporters in Tilburg, waarbij me ook opvalt dat
pasteltintjes niet iets des voetbalsupporters is. 

Labels

Er zijn mensen die alle kinderen leuk vinden en zo es een enkele niet. Ik vind kinderen helemaal niet leuk en soms een enkele wel. Ik zie ze als de kleine manipulatieve dictatortjes die ze zijn, toegegeven het komt vaak door de opvoeding of meer nog door het gebrek daaraan. Ergens tussen het vroegere 'kinderen moet je zien, niet horen' en de hedendaagse adelstand van prinsjes en prinsesjes waarin (groot)ouders hun (klein)kinderen verheffen is het misgegaan. Maar goed, hij die zonder kinderen is zal zeker geen steen moeten werpen. Ik zou daarnaast zelf absoluut geen goede opvoeder zijn, die zelfkennis is niet iedereen gegeven zo zie ik regelmatig om me heen. waarom toch die drang tot voortplanten als je geen opvoedskills hebt? Maar ik dwaal af van waar ik het over wil hebben.

Van de week kruiste een leuk kind mijn pad, het was op mijn werk. Een ventje van een jaar of negen, tien was duidelijk uitbundig verrukt dat hij twee paar nieuwe schoenen kreeg. Ik zag dat het kereltje tot één van de 'a-typical'-categorieën behoorde. Eenmaal bij de kassa hoorde ik zijn moeder zeggen: 'Dan moet je dat aan die meneer vragen'. Hij was duidelijk gefascineerd door de beveiligingslabels en hoe we die er bij de kassa afhalen. Hij vroeg of hij dat mocht doen. Het was niet druk, dus het mocht van mij. 

Het eerst best drukke mannetje was nu heel geconcentreerd. Omdat hij er van zijn kant niet bij kon, mocht hij van mij achter de toonbank komen. Met een klein beetje hulp van mij haalde hij de labels van zijn eigen schoenen eraf en liet ik zien waar wij die bewaren. Voor hem en mij een leuk moment, hij had iets met zijn fascinatie kunnen doen en ik merkte ergens heel diep van binnen begraven onder lagen van ironische en cynische verdedigingsmechanismen een heel klein vaag stukje wat heel in de verte zou kunnen lijken op iets wat 'vaderschapsgevoel' genoemd zou kunnen worden. 

Maar daarna kwamen er weer gillende, rennende overal aanzittende ongeleide projectielen binnen samen met hun ziende blinde en horende dove curlingouders die mij iedere avond bij thuiskomst de broekspijpen doet oprollen om op blote knieën de voorzienigheid te danken voor de rust die ik er telkenmale vind. 

 

Cristal d'Arques

In de jaren tachtig van de vorige eeuw was ik bezig om, zoals dat toen werd genoemd, 'mijn uitzet bij elkaar te verzamelen'. Ik had mijn oog laten vallen op een wit eet-, thee- en ontbijtservies van Seltmann Weiden verkrijgbaar bij de Bijenkorf. Je kon het helemaal zelf samenstellen. Ik vond het zo mooi omdat het wit met een zilver randje was en achtkantig maar wel met ronde vormen. Ik was verrukt toen het werd geleverd. De dame van de Bijenkorf bezwoer me dat het servies altijd bijbesteld kon worden in geval van breuk. Ik hoorde onze buurvrouw Nelly nog zeggen: 'Ach in het begin ben je zuinig maar als er eens wat breekt dan bestel je dat nooit meer bij'. Ik weet nog dat ik dacht, dat zal mij niet gebeuren!

Nu zo'n 35 jaar later moet ik mompelend en naar m'n schoenen kijkend bekennen: het is me wel gebeurd. Er zijn in de loop der jaren een schaal en twee ontbijtbordjes kapot gegaan, en in de tijd dat ik een vaatwasser had zijn er van sommige onderdelen stukjes afgegaan. Maar ter mijn verdediging: de dame van de Bijenkorf heeft gelogen, het servies is niet meer bij te bestellen!

Tegelijk met het servies had ik ook mijn oog laten vallen op een glasservies van Cristal d'Arques, glazen die net als het servies ook 'kantig' waren. Dat vond ik mooi bij elkaar passen. Van die glazen kocht ik iedere maand een doosje van zes bij V&D waar ik toen werkte en waar ik korting genoot. In totaal acht verschillende glazen van borrelglaasjes tot champagneglazen. Die champagneglazen heb ik met enige regelmaat in tv-series gezien, Joan Collins dronk er als Alexis uit in 'Dynasty' bijvoorbeeld. Van de wijn glazen zijn er enkele gebroken en net als van het servies zijn van sommigen stukjes afgebroken door de vaatwasser. 

Die met die stukjes eraf irriteerde me, die kun je niemand voorzetten. Ik ging eens googelen, en dit glasservies van Cristal d'Arques, Eclat Longchamp genaamd, is nog steeds te bestellen! Dus die met stukjes eraf heb ik in de glasbak geworpen en heb een doosje witte en een doosje rode wijnglazen besteld. Het bleek dat ik nooit rode wijnglazen heb gehad, maar nu wel. De witte wijnglazen zijn weer voltallig, maar de portglazen waar er ook vier van zijn gesneuveld zijn helaas niet meer in het huidige assortiment.

Ik heb er daar nog maar twee van en mijn licht autisme dwingt me om toch op zoek te gaan naar nog vier portglaasjes van Cristal d'Arques Eclat Longchamp. Misschien kunt u die dit leest mij daarbij helpen, schrijft u even mee? Het gaat dus om Cristal d'Arques Eclat Longchamp portglaasjes van 12cl en 14,5 cm hoog. (De witte en rode wijnglazen zijn respectievelijk 17 en 25 cl). Een doosje van zes zou ook welkom zijn. Op het wereld wijde web staan ze, maar steeds met de mededeling 'uitverkocht'. En in het huidige Eclat assortiment zitten ze niet meer. 

Dit alles natuurlijk om mijn jonge zelf, die het zich niet zou laten gebeuren wat buurvrouw Nelly voorzag, met een knipoog van 35 jaar later te laten weten dat het glasservies in ieder geval compleet wordt gehouden. 

Van links naar rechts: rode wijnglas, witte wijnglas en portglas. En om die laatste gaat het. 

#ikdoenietmeermee

Maandag zag ik een nieuwe hashtag 'ikdoenietmeermee' met een hele lijst namen eronder die me niet zoveel zeiden. Ik maakte uit een aantal namen op dat rappers en dj's bovenmatig ruim vertegenwoordigd waren. Twee namen herkende ik wel, Tim Douwsma, vanwege zijn hoge neukbaarheidsfactor. Hij heeft ooit de punten namens Nederland mogen doorgeven tijdens het Eurovisie Songfestival en toen lag half Europa met een natte broek op de bank, dat kan niet zijn baan zijn, maar wat ie verder doet, geen idee. Mental Theo herkende ik ook dat is de nu bejaarde maar in de jaren negentig populaire dj die samen met Charly Lownoise hits heeft gescoord. Voor de rest kende ik niemand en ook waar ze dan niet meer aan mee gingen doen was een raadsel.

Zouden ze en groupe hebben besloten geen vlees meer te eten, niet meer te gaan vliegen, of iets anders nobels? Ik kwam al zoekend op een filmpje van ene Famke Louise, een meisje met een spraakgebrek die ook op de lijst voorkomt, ze zei het volgende: 'Alleen samah krijgen wij de overheid onder controlah. IK doe niet meer mee. Frie dah piepel'. Nou wist ik nog niks. Zouden ze de bevolking van Wit Rusland een hart onder de riem willen steken? 

Na een aantal mensen te hebben gegoogeld blijken het veelal semi bekende Nederlanders in het influencer-circuit te zijn en zangers/rappers/dj's m/v van het c-garnituur. En ze maken zich druk om zichzelf. Door de pandemie kunnen ze niet meer schnabbelen op de Franeker jaarmarkt of op de braderie in Sint Michielsgestel. Net nu de tweede piek van corona een feit is waar niemand verder verbaasd over is, want we hebben allemaal gezien dat een te groot deel van de bevolking zich niet aan de maatregelingen houdt, komen deze schatten met de mededeling dat zij zich nergens meer aan gaan houden, zij doen er niet meer aan mee. 

Dit zijn niet de mensen die het in zich hebben om gezamenlijk zoiets op te zetten en gisteren kwam de dreadlockaap uit de mouw, de viruswaanzingoeroe uit Rotterdam Willem Engel had samen met zijn haar deze hersenloze groep bij elkaar weten te brengen om ze voor zijn karretje te spannen. Hersenloos ja, voornoemde Famke heeft, omdat ze de jongeren blijkbaar aanspreekt, in het voorjaar van de Rijksoverheid een paar duizend euro gekregen om mee te doen aan de coronacampagne om hen er op te wijzen dat ze zich aan de maatregelingen moeten houden. Dezelfde overheid die ze nu onder 'controlah' wil houden. Veel hersenlozer vind je ze niet. Ik ga ervan uit dat ons Famke die centjes per omgaande zal retourneren. Nee, natuurlijk doet ze dat niet, daarvoor moet je enige vorm van consciëntie hebben, en dat is een veel te moeilijk woord voor het kind.  

Ik spreek met niet de minste als ik zeg tegen dit groepje sneuneuzen: HOU GEWOON JE BEK!

O ja, #ikdoewelmee

De Babbelbox vraagt zich af hoeveel namen die niet meer mee willen doen herkent u? 

Reparatie

Een maand of wat geleden brak er een stukje kies af bij het eten van nootjes. Ik ben blijkbaar op de leeftijd gekomen dat er langzaam maar zeker onderdelen van me afbreken, uitvallen of weigeren te functioneren. Ik zal er aan moeten wennen alleen zachte dingen te eten wat vanzelf zal overgaan in vloeibaar voedsel, maar zover is het nog niet. 

Ik had er geen pijn aan en een maand na het incident zou ik toch voor controle baar de tandarts gaan. Zij zag het en deelde mee dat het gemakkelijk te repareren was. Verwoede lezers van mijn blogjes zullen nu menen een déjà vu te ervaren, want dat zei de tandarts in februari van dit jaar ook toen er van een andere kies een stuk was afgebroken. Dus ik heb niet overdreven toen ik begon met mede te delen dat ik langzaam uit elkaar aan het vallen ben. In eerste instantie dacht ik ook dat het de reeds gerepareerde kies was die het eten van nootjes niet meer aankon, maar het was een kies precies erboven.

Gisteren was de afspraak voor de reparatiewerkzaamheden. Er stonden drie dames in de behandelkamer, naast mijn tandarts en haar assistente nog een in wit geklede jongedame, dus ik dacht, nou dat gaat wat worden. Maar die laatste bleek een assistente in opleiding. Voor haar dus wel leuk om in plaats van een saaie halfjaarlijkse controle daadwerkelijk een behandeling te gaan zien. De tandarts vroeg of ik een verdoving wilde. 'Denkt u dat het pijn gaat doen?' vroeg ik, maar zij dacht van niet en ik vertrouwde daarop en dan, de vorige keer deed het zonder verdoving ook geen pijn. Desalniettemin vond ik het wel stoer van mezelf. 

Terwijl ze bezig waren hoorde ik hoe de assistente aan de stagiaire steeds vertelde wat ze deed en waarom. Ik vond het ook voor mij vrij leerzaam. Zo hoorde ik haar zeggen: 'Ik weet wat zij (de tandarts) gaat doen en zorg dat ik dus net een stap vooruit ben zodat ik precies alles aanreik en klaar heb als ze zover is'. Er is tegenwoordig ook een oranje plastic plaatje wat er tussen mij en de tandarts wordt gehouden door de assistente bij bepaalde handelingen en daarbij hoorde ik de uitleg: 'Ik kijk naar haar ogen zodat ik precies weet hoe ik het moet houden'. Onderwijl deelde de tandarts aan mij steeds mee wat er ging gebeuren. Ondanks dat het gerommel in je mond nooit leuk is, was het een fluitje van een cent en stond ik vrij snel weer buiten.

Voor mij dus geen nootjes meer ik zal het bij pindakaas en hazelnootpasta moeten houden.

Stip op de horizon

Er zijn mensen die hun bestaansrecht ontlenen aan hun werk, zij leven om te werken en als dat hun eigen keuze is, is daar niets mis mee. Zelf ben ik iemand die werkt om te leven, het moet voor mij bovenal leuk zijn, dat is belangrijker dan de verdiensten of het eventuele 'aanzien' wat een functie met zich mee kan brengen. Ik ben daar te nuchter voor of heb er, zo u wilt, een wat simplistische kijk op. Vind ik ook prima. Ik heb dat altijd al gehad en nu ik in de laatste fase van mijn werkzame leven ben gekomen is dat niet ineens veranderd. Ik werk al zo'n kleine veertig jaar en heb er nu voor gekozen om niet meer dan 32 uur per week te werken, vroeger heb ik natuurlijk ook weken van 40 uur gemaakt, maar ik wil dat niet meer en ik hoef dat ook niet meer van mezelf. Toch heb ik afgelopen twee weken door omstandigheden vijf dagen per week gewerkt. Dat had alles te maken met collegialiteit en gewoon de basisvorm van medemenselijkheid. Ik heb het met plezier gedaan, maar merkte wel dat ik het niet meer gewend ben en niet voor niets voor vier dagen per week heb gekozen.

Maar ik had een stip op de horizon waardoor ik op de been bleef. Afgelopen vrijdag, de laatste dag van die twee weken, zouden vrienden Rick en Christian bij mij komen eten en als eersten de nieuwe bank komen bewonderen. Ik heb het beloofde home cooked meal met hun goedvinden omgezet naar een hapje eten bij 'In Den Boekenkast', ik zag mezelf niet na twee drukke weken ook nog culinaire inspanningen verrichten. Dus na het bekijken en bezitten van de bank zijn we naar het restaurant gelopen om bewust te genieten van het moment waar ik me twee weken op had verheugd, het aan m'n lippen zetten van een glas wijn in fijn gezelschap. Het was een heerlijke avond met goed eten en weer eens lekker bijkletsen over van alles.

Eind vorige week had vriendin Talitha, alsof ze voorvoelde dat ik er wel aan toe zou zijn, voorgesteld om afgelopen zaterdag mij op te komen halen om naar het dorpje Obdam te gaan waar zij en haar broer zijn opgegroeid en dan ook het graf van haar vader te bezoeken die in januari van dit jaar is overleden en geheel naar zijn wens een uitvaart in besloten kring had. Ook zij heeft eerst de bank aanschouwd, waarna we op weg zijn gegaan naar Noord Holland waar we in Heerhugowaard van een late lunch hebben genoten op het terras van Brasserie IJzer om vervolgens even bij haar broer iets af te halen en af te geven. We zijn niet naar binnen gegaan en bleven op gepaste afstand vanwege zijn vrouw die herstellende is van een operatie. Veiligheid voor alles natuurlijk in deze tijd. 

Daarna naar Obdam, een schattig dorpje, waar we konden zien dat de nieuwe eigenaren van het ouderlijk huis flink bezig waren met verbouwen. Er komt een nieuwe familie wonen die er weer hun eigen energie in gaan brengen, de cirkel van het leven. Even door de buurt rondgelopen waar Talitha zoveel stappen heeft liggen. Vervolgens naar de kleine maar mooie begraafplaats om het graf van haar vader Koos te bezoeken. We hadden een vaasje bloemen bij ons en een fles Westfries Slokkie om samen te proosten op the life and times of Koos. Dit alles in het mooie nazomer weer wat ons is gegund de laatste weken. Weer terug naar Capelle om daar in ons favoriete restaurant De Bank te dineren. Ja, ze kennen ons daar onderhand al. 

U weet ik ben graag op mezelf en thuis, maar dit soort momenten met lieve dierbare vrienden zijn natuurlijk wel de kersen op de taart van het leven. Want graag op mezelf zijn betekent niet dat ik nooit iets anders wil, het is niet zwart-wit. Op gezette tijden kan ik intens genieten om een hapje te eten met vrienden of een uitstapje naar hier of daar te maken. Ik ben net een mens. 

Pinguïns

De oudste man van Australië, Alfie Date, is op 110 jarige leeftijd overleden. Op zijn 109e kwam hij in in het nieuws omdat hij, samen met andere vrijwilligers, sinds 2013 truitjes breide voor pinguïns op verzoek van Phillip Island's Penguin Foundation nadat er een ongeluk was gebeurd waarbij er olie was gelekt. De truitjes zorgen ervoor dat de pinguïns niet vergiftigd raken als ze de olie van hun veren willen halen. Toen de Peguin Foundation genoeg truitjes had bleef Alfie door breien. Hij breide sjaals en mutsjes voor te vroeg geboren baby's. 

Breien had Alfie geleerd in 1932 van zijn schoonzus zodat hij een truitje kon breien voor zijn pasgeboren neefje. 

Tegeltjeswijsheid 368

 

Toen was geluk... #65

Nou ja, geluk, ik was eigenlijk op zoek naar een foto van mutsen die meisjes in de jaren zeventig en masse droegen. In mijn beleving droegen alle meisjes bij mij op de lagere school zo'n muts. Ik zal proberen te omschrijven in de hoop dat dames van mijn leeftijd een kreet van herkenning zullen slaken. Het was een wit bontachtig ding, maar het was natuurlijk synthetisch, met een koord eraan met twee ballen die ook van hetzelfde materiaal waren als de muts zelf. 

Maar bij het zoeken naar een foto ervan, wat dus niet is gelukt, kwam ik een klein jeugdtrauma tegen: de  kinderbivakmuts. Bij het zien ervan begon ik al te krabben, want wat irriteerde dat in je nek! Ik had ook zo'n ding en ik vond het echt vreselijk. Ik kan heden ten dagen nog niet tegen coltruien, ik loop dan de hele dag aan die col te trekken. Het kind op de foto lijkt er ook niet echt blij mee te zijn.

Ordinair

U weet het nog, na aankoop van mijn nieuwe bank had ik m'n oude gratis aangeboden, maar niemand heeft gereageerd. De Kringloopwinkel kon de bank vanwege corona niet thuis ophalen dus bleef de enige optie over om het grofvuil te verwittigen. Die komen vandaag, eerder kon niet, zodat ik nog ruim twee weken met mijn nieuwe en oude bank in de woonkamer heb gebivakkeerd. 

Ik had de tijd om te verzinnen hoe ik die bank beneden zou krijgen, vrienden hadden al aangeboden om te komen helpen, ik kon ook buren vragen, maar toen ik anderhalve week geleden bij de bewonersconsulent iets moest doorgeven, vroeg ik haar ook en passant of iemand vanuit de organisatie mij kon helpen de bank naar beneden te dragen. 'Kunnen wij dat samen?' was haar wedervraag. Volgens mij kon dat wel, maar toen zei ze iets waar ik zelf nooit opgekomen zou zijn: 'We kunnen 'm gewoon ook vanaf de galerij naar beneden gooien en dan naar de straatkant dragen'.

Ik kom daar niet op omdat ik dat ordinair vind, iets over de galerij heen gooien, het staat voor mij gelijk aan supermarktkarretjes meenemen naar huis en niet per omgaande weer retourneren of vuilnis naast de ondergrondse vuilcontainers plaatsen. Nu woon ik op de eerste woonlaag boven de bergingen en ik weet nog wat een gedoe het was toen deze bank kwam met de draai die er genomen moet worden op de trap en bij de buitendeur. Ik woon ook nog eens aan het einde van de galerij. Dus door haar opmerking begonnen de raderen te draaien.  

Als ba'er ben ik gewend om zelf overal oplossingen voor vinden zo ook nu. Ik stelde me voor dat als ik de bank op z'n rug zou leggen ik deze makkelijk over het laminaat kon verschuiven, het zou het zelfs een beetje opwrijven. Vervolgens bedacht ik me dat ik de pootjes eraf kon halen zodat ie makkelijker door de deur zou gaan. Dan zou ik 'm ook eigenhandig over de galerij naar beneden kunnen werpen en 'm zelf naar de straatkant slepen. 

Maandag had ik de bank al in de gang gezet om deze gisteravond als een Jerommeke vanaf de galerij naar beneden te gooien en vervolgens op de ophaalplek te zetten. Het is een moment waar ik mentaal naartoe moet werken, dus gisteren na het werk even sporten en meteen toen ik thuis kwam nog vol van de sport adrenaline de klus geklaard en het ging makkelijker dan ik had verwacht. Ik hoopte wel dat niemand het zou zien, want ik blijf het ordinair vinden. Ik ben dan wel weer zo'n putz die verwacht dat er een buurman/vrouw die het heeft gezien verhaal komt halen over zoiets plebejisch, maar de deurbel bleef stil. 

In de gang. 

Op weg naar buiten.

Ordinair.

Op de rand. 

Het lot van elk meubelstuk. 

Herinnert U zich deze nog? #161

OLIVER

"GOOD MORNING STARSHINE"

1969

Aantal weken: 13

Hoogste positie: 7

Bill Swofford begon in zijn studentenjaren al met zingen, hij zat in bandjes maar ging solo en koos zijn tweede naam, Oliver, als artiestennaam. De rockmusical 'Hair' was eind jaren zestig na een aarzelende start een enorme hit. Er is geen musical geweest waar zoveel hits uit zijn voortgekomen. Oliver nam als eerste single 'Good Morning Starshine' uit 'Hair' op en behaalde er een wereldwijd succes mee. De opvolger 'Jean' scoorde ook heel goed, maar daarna nam het succes vrij snel weer af. Na zeven singles en drie albums hield Oliver de muziekwereld voor gezien.

Hij werkte in de jaren tachtig als commercieel manager van een farmaceutisch bedrijf. Oliver is tweemaal getrouwd geweest. Hij is in 2000 overleden ten gevolge van de ziekte van Hodgkin en is slechts 54 jaar geworden. 

De nummers uit de musical 'Hair' blijven na al die jaren nog overeind staan als een huis, net zoals de musical zelf die nog steeds wereldwijd wordt opgevoerd. 

One day at a time

Omdat ik de serie 'Please Like Me' had uitgekeken klikte ik geheel random op Netflix de serie 'One Day At A Time' aan omdat ik naast 'Lucifer' nog een serie wilde kijken. Twee series tegelijkertijd is voor mij de max. Wat was dat een gelukkige keuze! Het is een sitcom, maar er worden ook genoeg serieuze zaken aangesneden zodat ik regelmatig in het half uur wat een aflevering duurt heb gelachen en een traantje weggepinkt.

Het gaat over een latino familie Alvarez uit Cuba die in Amerika woont. Een alleenstaande moeder, Penelope woont met haar twee kinderen, Elena en Alejandero (Alex) en haar moeder Lydia in een appartement van Pat Schneider die tevens een vriend van de familie is. De voor mij onbekende actrice Justina Machado speelt geweldig als Penelope een oorlogsveteraan en nu een verpleegster, haar moeder Lydia gespeeld door de fantastische 88 jarige levende legende Rita Moreno, die als jonge actrice furore maakte als Anita in de filmklassieker 'West Side Story'. Lydia is een vrouw om wie de wereld draait, ze woont al meer dan zestig jaar in Amerika maar spreekt nog steeds met een zwaar accent, wat me af en toe aan de Gabor zussen doet denken. Het was de naam van Rita Moreno die mij deed besluiten deze serie te gaan kijken, trouwens.

Geen stereotiep van een een latino familie wordt geschuwd, maar alleen door henzelf, een ander mag er natuurlijk niets van vinden. Ze zijn luid, overbezorgd, overdramatisch, moeders zijn als een generaal, familie is alles, maar er zijn ook vete's, er wordt overal wel een mogelijkheid in gezien om een feest te maken en alles wat Cubaans is is natuurlijk het beste. 

Tussen al die drukte en vrolijkheid komen er toch ook echt wezenlijke thema's aan bod. Ik hield het niet droog toen Lydia vertelde hoe ze Cuba is ontvlucht toen Castro er aan de macht kwam. De immer opgewekte Penelope lijdt aan PTSS en daar wordt heel serieus op in gegaan. Ze gaat in een therapiegroep. Het eerste seizoen staat in het teken van Elena's quinces waar ze helemaal geen zin in heeft omdat ze zich niet wil conformeren aan zoiets rolbevestigends. Ook komt ze uit de kast en hoe reageren haar moeder en oma daarop en haar erg Cubaanse vader? De serie speelt zich in het hier en nu af, in het Trump-tijdperk, daar wordt zo nu en dan naar verwezen, bijvoorbeeld als Alex wordt uitgescholden om zijn afkomst en dat ie achter de muur hoort. 

Maar bovenal is het humor wat de klok slaat, de dialogen zijn hilarisch en iedere rol is perfect ingevuld, Isabella Gomez en Marcel Ruiz zijn zo leuk als Elena en Alex. En voor Todd Grinnell die de huisbaas en vriend van de familie, Pat Schneider, speelt heb ik een boontje. Gloria Estéfan zingt niet alleen de titelsong, maar speelt ook een gastrol als Mirtha de zus van Lydia met wie ze al jaren in onmin leeft over een achterovergedrukte mantilla,  Er zijn al vele prijzen in de wacht gesleept door zowel de serie als de verschillende acteurs voor hun rol.

En toch trok Netflix na drie seizoenen er de stekker uit, maar wat eerder nog nooit is voorgekomen, Pop network van CBS heeft de serie overgenomen en is dit jaar in maart gestart met seizoen vier, die vanwege corona na zes afleveringen moest stoppen, ergens volgend jaar hopen ze weer nieuwe opnames te kunnen maken.

Ik beveel deze serie ten zeerste aan!

Mededogen

Het was oktober 2005 en het ging niet goed met mijn vader, ik was op mijn werk toen ik telefoon kreeg dat het niet lang meer zou gaan duren. Ik moest die avond werken en na dit telefoontje stond ik wat ontredderd het nieuws te verwerken toen mijn collega Rijnie zei: 'Ik blijf vanavond jij gaat nu naar je vader'. En dat is precies wat je dan nodig hebt, iemand die voor jou het heft in handen neemt. Mensen die het overlijden van een dierbare hebben meegemaakt weten dat je wel beseft dat de wereld doorgaat, maar jij doet daar even niet aan mee, je staat er een beetje naast. Je bent bezig met wat deze gebeurtenis met jou, je gevoelens en emoties doet. Toen mijn moeder in 2017 overleed werkte ik niet, maar was het UWV vol begrip dat ik voor een korte tijd even geen sollicitatieactiviteiten ging ondernemen.

Ik heb deze momenten en de manier waarop anderen er voor mij mee omgingen achteraf als prettig ervaren en dit meegenomen als een positieve ervaring in een moeilijke periode waarin je in een rollercoaster van emoties zit, zodat ik begrip voor anderen heb als het hen overkomt. Mijn laatste leidinggevende bij V&D was er heel helder in, als er sprake is van een overlijden, dan is het werk niet zo heel belangrijk meer. Maar niet alle werkgevers, leidinggevenden en collega's denken er zo over. Ik heb u al eens eerder verteld over een andere leidinggevende bij V&D die mensen na het verliezen van een dierbare op de huid zat om zo snel mogelijk weer te beginnen. Tot haar man overleed en ze nooit meer aan het werk is gegaan. 

Afgelopen weekend is de vader van een collega van mijn huidige werk overleden. Wij werken in een klein team en het is niet zo als bij V&D dat desnoods een collega van twee etages lager de honneurs kan waarnemen. Hier moet iedereen even de eigen belangen opzij zetten om de rouwende collega ruimte en tijd te geven haar verdriet te verwerken. Afgelopen zaterdag heb ik extra gewerkt zodat de betreffende collega samen met haar familie een laatste dag bij haar vader kon zijn. En aankomende week werk ik wederom vijf in plaats van vier dagen en heb ik een afspraak voor vandaag afgezegd en een afspraak voor vrijdag in een iets andere vorm gegoten. 

En nee, dat ik er middels een blogje aandacht aan geef is niet ter meerdere eer en glorie van mezelf, maar om u er eens over na te laten denken hoe u zou reageren in zo'n situatie als het een collega betreft en wat uw ervaringen waren met de reacties van anderen toen een dierbare van u is overleden en zou u het anders doen of misschien heeft u het nog nooit bij de hand gehad en neemt u het bovenstaande als een visie mee. 

Ik zeg dit omdat sommigen een bepaalde karaktereigenschap hebben door dat wat hen niet ten deel is gevallen zij het anderen ook niet gunnen. Er was een collega die vond dat het hem niet makkelijk was gemaakt toen hij zijn weg aan het vinden was op het werk en het niet uit kon staan dat er nu een ander was wiens kleine foutjes met een 'ach nou ja-houding' met de mantel der liefde werden bedekt. Toen ik hem vroeg hoe hij dat vond dat hij destijds zoveel commentaar kreeg, was het antwoord: 'Niet leuk'. Maar op mijn vervolgvraag waarom hij dan wilde dat die ander dat ook mee zou moeten maken kon hij geen antwoord geven.

Felix Antonio Bobadilla Acevedo

Sinds 1987 woont Felix Antonio Bobadilla Acevedo in Nederland. Hij heeft vanaf 1973 14 jaar in de dictatuur van zijn geboorteland Chili gewoond, maar die situatie was onhoudbaar. "Na de staatsgreep door de militairen werden alle linkse mensen vervolgd, gemarteld en gevangen gezet. Elke dag was er geweld, oorlog en waren er beschietingen. Ik ben zwaar depressief naar Nederland gekomen, Eerst in Amsterdam en nu al weer vele jaren in Capelle aan den IJssel. In Amsterdam liep ik door de parken en dat was zo'n verademing voor mij. Dat was waarnaar ik altijd had gestreefd."

Hij mocht in het begin nog niet werken en deed vrijwilligerswerk. Zijn ervaringen in Chili hebben ertoe geleid dat bij Felix paranoïde schizofrenie en chronische slapeloosheid is geconstateerd. In Chili werkte hij bij een bank, hier werkt Felix zo'n 27 jaar in Schiedam bij de sociale werkvoorziening. Hij schrijft al vanaf zijn 17e en in Nederland is hij heel veel gaan lezen, zo heeft hij mede de taal geleerd. 

Hij schrijft spirituele gedichten. "Sommige schrijvers zeggen: 'Ik voel me alleen maar vrij in mijn gedichten' en zo voel ik het ook een beetje'. Een mooi citaat uit het gedicht 'De weg der hoop' van Felix: 'De hoop is krachtig en vol geduld, houdt rekening met het verleden, ontstijgt het hier en nu.'

Wat een positieve en mooie stadgenoot, die Felix. En wat fijn dat hij in Nederland zijn thuis heeft gevonden al weer 33 jaar. Op het journaal zie ik nog zoveel mensen in een onhoudbare situatie die zouden net als Felix en zoveel anderen ook graag een menswaardig bestaan willen opbouwen. Ik hoop zo dat hen dat wordt gegund, hier of in een ander land waar ze weer mens kunnen en mogen zijn. 

© Annemaire van der Ploeg

€8,50

'U zult begrijpen dat voor iemand met aanleg om in financiële problemen te geraken die €8,50 heel wat betekent'.

Weet u het nog toen ergens in juni van dit jaar ICS Visa besloot om mijn creditcard te blokkeren omdat ze na 25 jaar ineens beseften dat ze een zorgplicht hebben en dat ik door hun product wel eens in de financiële problemen zou kunnen komen? Mocht u uw geheugen nog even willen opfrissen, een blogje daarover: Visa creditcard ICS.

Het was meteen al duidelijk dat de werkelijke reden was dat ik de kaart te weinig gebruik en ze zo niets aan mij verdienen. Prima, dan toch niet. Binnen een paar dagen had ik een creditcard van mijn eigen bank, die ik tot nog toe ook nog niet gebruikt heb, het is meer voor als ik online iets wil kopen of als ik in het buitenland ben. Dit laatste zie ik niet zo heel snel gebeuren nu, maar ik vind het gewoon een fijn idee om een creditcard te hebben. 

Mijn Visa creditcard kon ik doorknippen, wat ik ook heb gedaan, en op mijn account op de ICS-website is te lezen: 'deze creditcard is gesloten'. Wie schetst mijn verbazing toen ik van de week post kreeg van ICS Visa met de mededeling dat er een teruggave op mijn gesloten doorgeknipte creditcard is geboekt van €8,50, zijnde een gedeelte van de jaarlijkse bijdrage. 

Mijn eerste reactie was dan ook 'wat een simpletons' en laten ze die €8,50 maar in hun reet steken. Maar toen had ik ineens zin om hen te confronteren met hun eigen stupiditeit. Hence de beginregel van deze blog die ik in een mail naar ICS Visa als slotsom van een resumé over hun handelen betreffende het vanuit het niets opborrelende zorgplichtbesef en de in hun ogen mogelijke financiële problemen waarin ik zou kunnen komen heb geschreven, met daaraan toegevoegd dat ze het bedrag naar mijn bank kunnen overmaken.

Even die mensen van het Klachtenmanagement van ICS een met wat jolijt doorspekte mail een leuke dag bezorgen, ergens over klagen kan namelijk ook met humor. En het was in dit geval vrij eenvoudig omdat het grootste gedeelte van die humor door hun werkwijze al duidelijk vorm had gekregen. Ik kreeg een automatisch antwoord waarin ze mij hartelijk bedanken voor mijn e-mail en dat ze mijn bericht in behandeling nemen en er binnen 15 werkdagen een antwoord op gaan geven. Ze nemen er de tijd voor, zeg maar. Ik bedoel zo heel moeilijk is mijn verzoek niet. 

Ik wacht met spanning af.

Tegeltjeswijsheid 367

 

Nobelprijs

Voor het tweede jaar op rij is Donald Trump genomineerd voor de Nobelprijs voor de Vrede. Nobelprijs.Vrede. Donald Trump. Ik moest het even laten bezinken, maar ben er uiteindelijk wel verheugd om. Als dit kan, is de kans reëel aanwezig dat ik op enig moment zal worden genomineerd voor de Nobelprijs voor de Literatuur vanwege mijn dagelijkse blogjes. Alfred Nobel heeft het zelf zo geformuleerd dat die prijs dient te worden toegekend aan de auteur die 'het meest opmerkelijke werk met een idealistische trend' heeft geschreven. Dat volgend is het eigenlijk verbazingwekkend dat ik niet al eens ben genomineerd, maar u kent me, bescheidenheid is mijn tweede naam. 

De Zweedse Academie gaat vanzelfsprekend niet over één nacht ijs, en volgend jaar is het tien jaar dat ik de wereld verblijd met mijn dagelijkse opmerkelijke en idealistische schrijfsels. Dus, tja. 

Wat zal ik dan aan doen? Moet ik een hoed op? 

Niet alles is goud wat er blinkt

Via het journaal vernam ik dat de Gouden Koets een verdiende plaats in het Amsterdams Museum zal krijgen. In 1898 is deze koets aan koningin Wilhelmina geschonken door de bevolking van Amsterdam ter gelegenheid van haar inhuldiging. Op 7 februari 1901 reden de koningin en prins Hendrik er voor het eerst mee. Wij kennen de koets van Prinsjesdag als de majesteit er vanaf paleis Noordeinde er mee naar de Ridderzaal rijdt, een stukje wat een minuut of tien lopen is, om er de troonrede voor te lezen.

Ik hoorde en zag het bericht en telde in mijn hoofd af, drie...twee...één.... en ja hoor, boos, verongelijkt Nederland met een ruime meerderheid aan de (uiterste) rechterkant van het politieke spectrum waren weer eens in hun wiek geschoten. Het zijn dezelfde mensen die niet meer bij de HEMA komen vanwege genderneutrale kinderkleding, diverse andere winkels mijden omdat die in hun ogen te weinig aan Sint Nicolaas en/of kerst doen in december, bijna een inzinking kregen toen negerzoenen hernoemd werden tot chocolade zoenen en zich de laatste jaren in mei al beginnen op te winden over het feit dat het sprookjesfiguur zwarte Piet in de oude vorm zijn langste tijd wel heeft gehad. 

Ik heb ze nooit gehoord in die vijf jaar dat de Gouden koets in onderhoud was hoezeer ze 'm miste, maar nu komt het toverwoord 'traditie' weer over hun lippen en dat die telkenmale van ons wordt afgepakt. Nou, de traditie dat koning en koningin in een koets het kippenstukje van Noordeinde naar de Ridderzaal zullen afleggen op de derde dinsdag in september blijft gewoon, hoor. Het is alleen in de Glazen Koets waar we al vier jaar van hebben kunnen genieten. En over traditie gesproken, deze is nóg ouder dan de Gouden en werd zelfs al eerder dan de Gouden gebruikt. En het zilveren lijntje, of in dit geval gouden lijntje, is dat die koets straks, als je wilt, dagelijks te bezichtigen is in het museum!

Op de Gouden Koets zijn verschillende paneelschilderingen aangebracht waaronder 'Hulde der Koloniën' waarop zwarte mensen te zien zijn aan wie beschaving en ontwikkeling wordt gebracht door de Nederlandse Maagd gezeten op een troon waar buigende zwarte mensen omheen staan die geschenken aan haar voeten leggen. U en ik weten dat één en ander niet geheel vrijwillig, zachtzinnig en zonder bloedvergieten is gegaan in die jaren. Het is een geschiedenis die benoemd en getoond moet worden in lessen op school en in het museum met de juiste uitleg erbij. Maar is het geschikt om er mee door de stad te paraderen door de vorst en zijn gemalin? Dat is de vraag die, als ik het goed begrepen heb, door het museum in het land wordt uitgezet en de informatie die dat oplevert wordt gebruikt bij het tentoonstellen van de koets. Van juni tot november 2021 zal de Gouden Koets te zien zijn in het Amsterdams Museum.

De eerder genoemde groep mensen willen en kunnen het begrip 'voortschrijdend inzicht' niet bevatten. En zijn na mijn derde tel volledig los gegaan op social media met de oude kool die nog steeds niet uit gestoofd is. En toch is er maar één die beslist of de Gouden Koets na 2021 weer gebruikt zal gaan worden, Willem-Alexander. Zijn overgrootmoeder Wilhelmina vond de aan haar geschonken koets afschuwelijk en heeft hem dan ook jaren niet gebruikt, er kraaide geen haan naar, maar ja, toen was er nog geen social media. Waar zouden in die tijd chronisch boze en verongelijkte mensen hun pijlen op hebben gericht?

   

Nazomer

Negen van de tien mensen aan wie gevraagd wordt wat hun favoriete jaargetij is zal antwoorden: zomer. Of dit een Pavlovreactie is vanwege dat dit breed maatschappelijk wordt opgedrongen en daardoor het enig juist geaccepteerde antwoord is of dat mensen dat echt ook vinden zou eens onderzoek naar gedaan kunnen worden. Voor mij is lente het meest fijne jaargetij, alles is weer fris en nieuw in de natuur, het leven zelf lijkt ook weer een frisse start te willen maken. Ik kan daar intens van genieten.

Aan de andere kant heeft elk jaargetij wel iets. Ik vind het juist zo heerlijk dat we in Nederland verschillende weertypes kennen. Ik zou er niet aan moeten denken om in een land te wonen waar het godganse jaar de zon op volle kracht schijnt. Ik vind de zomer dus niet zo'n heel aanlokkelijke periode, zeker niet nu er mede door de klimaatveranderingen ook in ons land zomers dagen, wat zeg ik, weken zijn waarin het 38°C wordt. Het enige wat ik dan doe is veel en diep slapen omdat ik zo loom ben. 

Maar nu bevinden we ons in de periode van de nazomer. Naast dat ik dat een meer dan prachtig tot de verbeelding sprekend woord vind, vind ik het ook net zo'n fijne tijd als de lente. Nu merk je aan alles dat de natuur zich opmaakt om zich aan het onvermijdelijke over te geven, maar niet voordat ze zich in de prachtigste kleuren heeft getooid. Wat ik zo mooi vind is het veranderende zonlicht, niet meer zo fel, bijna goudkleurig, waardoor er de mooiste lichtinvallen kunnen ontstaan. De temperatuur is aangenaam zo rond de 20°C, maar je ruikt zo nu en dan ook al bij vlagen de herfst. 

Mijn levensfase bevindt zich ook in de late nazomer, de herfst breekt fluks aan en dat voelt meer dan goed. Net als de natuur neem ik alles gewoon zoals het komt en komt het niet is het ook prima. In deze fase hoef je niet meer mee in de ratrace maar ga je gewoon op je eigen tempo je eigen gang. Vroeger nooit kunnen denken hoe lekker dat zou voelen. 

       © Foto: Boswachter Tim

Beatstad nummer 1

Mijn geboortestad Den Haag komt tegenwoordig vooral in het nieuws als de hoer van Babylon waar volgens sommigen alle kwaad vandaan komt, maar waar in mijn beleving juist alle kwaad naartoe gaat om er amok te maken. Nee, dan in de jaren zestig, Den Haag was toen Beatstad nummer 1. Iedere wijk, wat zeg ik, iedere buurt had z'n eigen bandje die muziek maakte met lokaal succes. Toch groeide ook een flink aantal bands uit die landelijk succes mochten ervaren en enkelen kregen zelfs internationale furore. 

Dat het uniek was en een bijzondere tijd wordt de laatste jaren onderkent. Zo zijn er op verschillende plekken in de stad herinneringen aangebracht aan die tijd. In de wijken waar leden van een band woonden en waar de eerste stappen naar muzikale bekendheid werden gezet zijn plaquettes, songteksten en schilderingen aangebracht. Ik neem u mee op een wandeling door Den Haag.

Allereerst gaan we naar de Terletstraat 13 in het Transvaalkwartier, daar woonde Rinus Gerritsen, bassist van Golden Earring. De eerste drummer van de band, Fred van Hilst woonde er op nummer 21 en in dat huis oefenden ze en werd hun eerste hit 'Please Go' gecomponeerd. We lopen de hoek om naar de Hulshorststraat 145 waar gitarist, componist en zanger George Kooymans van Golden Earring woonde. Op het adres van Rinus is een songtekst van Golden Earring aangebracht en bij het voormalig woonhuis van George een plaquette.

Ja, ook uit de wijk waar ik woonde, Morgenstond, kwam een landelijk bekende band vandaan, Q65, onder Hagenezen bekend als 'De Kjoe'. De naam van de van de band is ontstaan doordat ze het nummer 'Suzie Q' zo geweldig vonden en ze zijn opgericht in 1965. Zanger Wim Bieler verstond de kunst om Engels met een Haags accent te zingen. 'Cry In The Night' werd 'Crèi in duh nèigt'. Op het Almeloplein is de tekst van hun grootste hit 'The Life I Live' aangebracht.

Een wijk verder, Bouwlust, woonde de uit Indië gerepatrieerde familie Tielman. Zonen Reggy, Ponthon, Andy en Loulou brachten de Indorock mee. Zij en andere muzikanten met Indische roots worden door alle andere Haagse bands gezien als de pioniers van Nederlandse Pop- en rockmuziek en grondleggers van Den Haag als Beatstad nummer 1. Meer dan terecht dat ook zij een gevelplaquette hebben gekregen op de Bouwlustlaan. 

In 1967 werd door Robby van Leeuwen de band Shocking Blue opgericht met als zanger Fred de Wilde. Die moest de groep een jaar later verlaten vanwege militaire dienst en Robby besloot dat hij een zangeres wilde, dat werd Mariska Veres. Een gouden greep. Haagse Mariska kwam uit een zeer muzikale Hongaars-Duitse familie en had precies dat mysterieuze uiterlijk en unieke stemgeluid die Shocking Blue naar grote hoogte deed stijgen met als hoogtepunt een nummer één hit in Amerika met 'Venus'. In de jaren negentig van de vorige eeuw was Mariska reguliere klant op mijn boekenafdeling in Rijswijk. Leuk detail, als klein meisje kwam ze bij mijn moeder in de bakkerswinkel. Veel te jong op 59 jarige leeftijd is Mariska in 2006 overleden. Maar onlangs is op het Prins Hendrikplein een portret van haar onthult om haar te eren en te danken voor haar bijdrage aan de Haagse popgeschiedenis. 

Als laatste gaan we naar de hoek Zoutmanstraat-Elandstraat in het Zeeheldenkwartier. Daar zien we hoe actueel een tekst uit 1965 nu vijfenvijftig jaar later nog steeds is. De band The Motions met zanger Rudy Bennett zongen en speelden toen het mooie 'Wasted Words' de hitlijsten in. Het zou nu nog gezongen kunnen worden zonder iets aan kracht in te boeten. En Rudy zong het dan ook bij de onthulling van de geveltekst. 

 

De wandeling door Beatstad nummer 1 is ten einde, maar er zijn nog zoveel bands en muzikanten uit Den Haag die ook hun eigen kleine eerbetoon verdienen in de wijk waar zij woonden. Ik hoop dat dit slechts het begin zal zijn van tientallen gevelteksten en plaquettes om niet te vergeten dat Den Haag hofleverancier was van heel veel muzikaal talent. 

Filmpje

Een heel kort filmpje van nog geen halve minuut waarin een kraai zorgt dat een egel van de rijweg afgaat zodat hij niet wordt overreden. Van kraaien is bekend dat het hele slimme vogels zijn en dat ze maatjes kunnen worden met andere dieren en ook mensen. Dieren blijven me op een positieve manier verbazen, ook al zou het zomaar kunnen zijn dat de kraai enkel maar wil spelen. 

 

De laatste caissière

In de jaren zeventig deed ik vaak samen met mijn moeder boodschappen bij V&D op de Leyweg waar destijds een grote supermarkt in huisde. Als matrones zaten de caissières er op een rij in hun op tronen gelijkende kassameubels. Het was nog de tijd voor de scankassa's dus lazen zij de prijsjes af van de artikelen en sloegen die handmatig aan op de kassa. Van heel veel artikelen, bijvoorbeeld zuivel, waar geen prijs op stond, wisten ze de prijzen gewoon uit hun hoofd. Je had zo je favoriete caissière bij wie je in de rij aansloot. V&D was er toen ook al gek op om het wiel opnieuw uit te vinden en plots dienden de caissières ook andere werkzaamheden te verrichten in het verlengde van de supermarkt. Zo stond de hoogblonde mevrouw van Eenschoten plots achter het brood en gebak waar ze een slagroomschnitt uit de vitrine haalde maar die zo hoog optilde dat ze de slagroom van de bovenkant er via de rand van de vitrine allemaal afschraapte. Ze zakte door haar enkels in een gierende lachbui. Aan de andere kant moest het oude vrouwtje van de groenteafdeling, wat toen nog een bedieningsafdeling was, achter de kassa waar het mensje met een hoogrode kleur van ongemak en spanning erg ongelukkig zat te wezen. Dit experiment heeft slechts korte tijd geduurd. Caissière zijn was een vak wat niet iedereen zomaar kon, en zij die het konden moest je ook lekker laten. 

Zelf heb ik zo'n 35 jaar bij V&D gewerkt, waarvan 33 jaar op de boekenafdeling waar de laatste 8 jaar de entertainment afdeling aan was toegevoegd. Bij zo'n, met betrekking tot het verschuiven van personeel, experimenteel bedrijf was het vrij uniek dat ik zo lang op één afdeling heb gewerkt, maar het werd van leidinggevenden aan bedrijfsleiders en vise versa die wel steeds veranderden blijkbaar doorgegeven dat ze mij vooral moesten laten staan. Verder dan boeken is er niks mee aan te vangen, of zoiets. Het heeft zelfs een keer in mijn beoordeling gestaan als een soort waarschuwing: 'Haal hem nóóit van de boekenafdeling af!' Dat is dan ook niet gebeurd. Zoals de kapitein van de Titanic ben ik, terwijl ik nog bezig was met boeken te rubriceren, mee ten onder gegaan in het faillissement. 

Wat ik naast het bezig zijn met boeken en later entertainment het leukste vond was het afrekenen. Als je een klant had geholpen is dat het laatste stukje wat je kunt doen voor een mooie en goede afsluiting. In mijn huidige baan vind ik het kassawerk ook erg leuk om te doen. Het is wel een rol waarin je een beetje moet acteren, als ik er als mezelf zou staan is dat voor niemand leuk, dus licht van toon met een grapje hier, een kwinkslag daar, een mainstream versie van mezelf, u kent het wel. Tegelijkertijd hou je het zo voor jezelf ook leuk. 

Maar het vak van caissière is uitstervend, mensen! Mijn Albert Heijn heeft een stuk of vier kassa's opgedoekt om er een ruimte voor zelfscannen te creëren. Ik ontdekte het gisteren toen ik boodschappen ging doen. Uitbundig welhaast feestelijk prezen enige dames die tot voor kort achter de kassa zaten het aan: 'Kan ik u verleiden om gebruik te maken van de zelfscankassa?' Ik ben gauw te verleiden dus ik deed het en werd geprezen omdat ik het zo snel begreep. Weten zij veel. Maar het heeft ook iets treurigs. Hoeveel van die dames krijgen over niet al te lange tijd een slecht nieuwsgesprek dat er van hun diensten geen gebruik meer zal worden gemaakt? U bent overbodig, onze clientèle kan het gewoon zelf.

Ik kan later zeggen dat ik de laatste caissière nog heb meegemaakt die in haar nadagen geestdriftig de zelfscankassa aan het promoten was, zich nog niet bewust dat die haar haar baan zou kosten, er waren immers nog drie kassa's over. En ik denk dan meteen aan de tijden van weleer met dames als mevrouw van Eenschoten die eens van haar stoel achter de kassa opveerde gillend: 'Oh, m'n haar!' toen er een fles cola op de band begon te spuiten. Caissières, prachtige vrouwen.

Lucifer

Natuurlijk later dan iedereen ben ik begonnen met de Fox/Netflixserie 'Lucifer'. Aan de andere kant, zo lang heb ik Netflix nog niet en een mensch kan ook niet alles kijken. Mocht u nog in het ongewisse zijn over deze serie, het gaat over Lucifer Morningstar, de duivel, die wel een beetje klaar is met die hel waar hij al sinds het begin van alles de scepter zwaait, en laat het daar wat het is en kiest ervoor om in Los Angeles (de stad van de engelen (!)) een luxueuze nachtclub te gaan uitbaten. De serie wordt omschreven als een komische fantasy-politieserie, waardoor er voor de verhalen en inhoud uit diverse bekende vaatjes kan worden getapt. Er is een man (Lucifer) en een vrouw (Chloe) die min of meer tot elkaar worden veroordeeld bij hun politiewerkzaamheden bij het Los Angeles Police Department, ze liggen constant in de clinch, maar waarvan je al vanaf moment één weet..... Als Lucifer boos wordt komt, net als bij de Hulk destijds, zijn ware gedaante naar voren. 

Waar deze serie het vooral van moet hebben is de humor en de verwijzingen naar diverse Bijbelse figuren en verhalen. Zo is Lucifer steeds naar iedereen heel duidelijk over wie hij is, de duivel, alleen niemand neemt het serieus. Ik zit nog ergens in seizoen één maar heb al een beetje vooruit gelezen wat er nog gaat komen in de volgende vier seizoenen en dat belooft nogal wat. Ik ken zijn broer de engel Amenadiel die zo nu en dan ten tonele verschijnt om Lucifer er toe te bewegen terug te keren naar de hel op uitdrukkelijk verzoek van hun vader, God. Maar ik ga nog kennismaken met hun moeder en verbannen vrouw van God. Ook Eva, de eerste vrouw op aarde, komt vanaf seizoen vier die natuurlijk een voormalige scharrel van Lucifer was (die appel mensen, die appel). En in het laatste seizoen komt God zelf ook nog op de proppen. 

De Britse acteur Tom Ellis zet met verve de rol neer van Lucifer, met zwaar Brits accent en al, als een erudiete man die het allemaal niet zo serieus neemt en hier vooral is om lol te maken. Hij haat kinderen, toch is het dochtertje van Chloe, Beatrice, tot zijn afgrijzen dol op hem. Ik sloot Lucifer in mijn hart toen zij hem haar Barbiepop liet zien en hij die wegwierp en zei: 'Zoek!' en vervolgens toen ze niet reageerde: 'Oh, is dat te geavanceerd?' 

De acteur Tom Ellis is een mooie man, maar als Lucifer.... Hij (glim)lacht erg veel, maar zijn iets te zwart aangezette ogen lachen niet mee, waardoor zijn gezicht een voor de rol noodzakelijke wat maniakale, bezeten uitdrukking krijgt en precies die blik met die neplach doet mij één op één denken aan Thierry Baudet. De duivel is reeds onder ons mensen!

De serie is een aanrader, even door de eerste afleveringen heen die veel platgetreden paden in het genre bewandelen, maar dan is het smullen van de vileine Lucifer. 

Tom als Lucifer met maniakale blik.

Tom als Tom een coole dude. 

Tegeltjeswijsheid 366

 

Reis van de gouden klinker

Misschien weet u het nog, in mei van dit jaar hebben wij voor onze moeder een gouden klinker besteld, die met haar initialen zal worden geplaatst in de Jozefstraat in Delft, haar geboortestad. In dit blogje, Goud voor mama, kunt u er alles over lezen. Gisteren kreeg ik een mail onder de titel: 'Update Reis van de gouden klinker'.

Tijd voor een update over de reis van uw gouden klinker. Momenteel worden uw initialen met de hand in de klinker gegraveerd. Daarna brengt de Koninklijke Tichelaar in Makkum de prachtige goud glanzende glazuurlaag aan.

We verwachten dat de klinkers begin oktober uit de oven komen en dan linea recta naar Delft worden vervoerd. Die maand bereiken de klinkers dus hun eindbestemming in de Jozefstraat. U ontvangt bericht van ons wanneer de klinkers geplaatst zijn, zodat u ze met uw eigen ogen kunt komen bewonderen.

Dus misschien reeds volgende maand kunnen we afreizen naar het pittoreske Delft om aldaar de klinker met mama's initialen J.E.F.G (Jeanette Eleonora Françoise Gerardina) te zien liggen. Ik vind het een moment om naar uit te kijken!