Pleisterkade 17

Jeugdsentimenten- en Faceboekvriend Bertus heeft met een ogenschijnlijk klein algemeen berichtje mij veel vreugde gebracht. Hij deelde mee dat via YouTube de volledige Annie M.G. Schmidt serie 'Pleisterkade 17' te zien was. 'Pleisterkade 17' is een tv-serie die is uitgezonden door de KRO tussen 1975 en 1977 en telt twee seizoenen met in totaal twaalf afleveringen van rond de vijftig minuten. Hier had ik nu eens zin an. Het kwam ook mooi uit nu ik me in een zelfopgelegde quarantaine-light had geplaatst vanwege een collega bij wie het coronavirus was vastgesteld. Quarantaine-light, omdat ik wel ben blijven werken daar enkel zij die in de hogere segmenten op de arbeidsmarkt functioneren het zich kunnen permitteren om bij besmettingen in de werkomgeving uit voorzorg in volledige quarantaine te gaan, zoals de verschillende bewindslieden dat bijvoorbeeld hebben gedaan. 

Nu is er bij mij in deze tijd niet zo heel veel verschil tussen mijn dagelijkse leven en quarantaine-light, hoor, het enige is dat ik afspraken met vrienden uit voorzorg heb afgezegd of verzoeken om iets gezamenlijk te ondernemen voor nu heb afgewezen. Ik behoor qua leeftijd natuurlijk tot de risicogroep, maar kan me de tijd niet heugen dat ik een flinke griep heb gehad, dus vermoed ik dat ik niet zo heel vatbaar ben, maar ik zie dat niet als iets vanzelfsprekends, vandaar voorzichtigheid alom. Ik voel me goed en heb geen klachten, die zouden zich nu, in geval van besmetting, moeten openbaren. 

Het was daarom zo heerlijk om terug te gaan naar het midden van de jaren zeventig met 'Pleisterkade 17', ik kan me niet herinneren die serie toen gezien te hebben, maar nu was het een feest om me in het interieur, de kleding, de kapsels, het taalgebruik en de onderwerpen van die tijd onder te dompelen. Een tijd waarin zoiets als corona welhaast science fiction zou zijn. 'Slow tv' noemde Bertus het al, en het is vergeleken met de huidige manier van series maken inderdaad lekker langzaam. 

Het gaat over een ouder echtpaar met drie dochters waarvan er twee zijn getrouwd, de jongste studeert en woont nog thuis en alle perikelen daaromtrent. Nell Koppen, Jan Blaaser, Trudy Labij, Marcelle Meuleman, Marlous Fluistma, Hein Boele, Willem Nijholt en Flip van Duyn (Annie's zoon) spelen de familie zo nu en dan aangevuld met gastacteurs. Er was sprake van een derde seizoen, maar de KRO dacht er te lang over na om 'ja' te zeggen, en toen ze dat eindelijk deden was Annie bezig met het schrijven voor de musical 'Foxtrot'. Ze had waarschijnlijk heel fijn gewerkt met Willem en Trudy, want beiden kregen een hoofdrol in die musical. Of Willem en Trudy het ook leuk hadden samen valt te betwijfelen, in het boek over zijn leven en werk stipt Willem twee mensen aan met wie hij 'nooit meer wil samenwerken' en één daarvan is Trudy Labij. 

Ik heb elf afleveringen lang genoten van de familie.woonachtig op 'Pleisterkade 17'. Elf ja, de twaalfde en laatste aflevering staat niet op YouTube. Nell, die de moeder speelt, is eigenlijk gewoon Annie die nuchter commentaar geeft op de hectiek van ruziënde dochters en haar wat fatalistische man. Man-vrouw verhoudingen zoals die langzaam maar zeker op de schop gingen zo halverwege de zeventiger jaren worden door Annie natuurlijk breed uitgemeten. Kortom een heerlijke onthaastende serie uit een tijd toen geluk nog heel gewoon was, weet u nog wel?

Willem, Trudy, Hein, Marlous
Marcelle, Jan en Nell. 

Jan Blaaser en Nell Koppen

Hein Boelen, Trudy Labij, Allard van der Scheer en Jan Blaaser

Tegeltjeswijsheid 372

 

Toen was geluk... #68

U weet, ik koop nog steeds cd's (OK boomer). Er zijn artiesten van wie ik zonder maar één nummer gehoord te hebben de cd aanschaf, maar soms wil ik wel eens weten wat er allemaal op staat voor ik besluit tot koop over te gaan. Heden ten dage kan dat gewoon via het wereld wijde web. Aanbieders van cd's hebben een tracklist waar fragmentjes te horen zijn. Ook zijn er streamingsdiensten waar complete nummers te beluisteren zijn. 

Hoe anders was dat vroeger. In de jaren van mijn jeugd ging je naar de platenzaak of in een warenhuis naar de discobar om aldaar singles en lp's te kopen die je desgewenst ook kon beluisteren aan de toonbank waar een rijtje op douchekoppen gelijkende hoofdtelefoons stonden. 'Mag ik deze beluisteren?' vroeg je aan de verkoper m/v, die dan vervolgens de plaat opzocht, deze op de pick-up legde en de naald erop liet zakken. Van snippets was geen sprake, je diende hele nummers te beluisteren, waardoor het nog een vrij tijdrovende aangelegenheid was. Maar je wist niet beter.

Tot in het cd tijdperk ging dat door, hoewel het toen makkelijker was om even door te klikken naar een ander nummer door de verkoper. Tijdens mijn laatste jaren bij V&D bestierde ik de boeken- en entertainmentafdeling. Entertainment ja, cd's en dvd's, dus discobar of platenafdeling dekte de lading niet meer. De mogelijkheid om te beluisteren middels hoofdtelefoon was er niet meer. Wel was er een audiosetje waardoor ik fijn de muziek kon draaien die ik leuk vond, tevens was er de door mijzelf bedachte gouden regel dat als er een artiest het tijdelijke met het eeuwige had verwisselt muziek van deze persoon als eerbetoon werd gedraaid. Ook waren er bijzondere ontmoetingen vanwege de muziek. Toen ik eens een cd had opstaan van Liesbeth List, kwam er een heel klein Indisch dametje op me af en zei: 'Dit is Liesbeth List, ja?' Ik bevestigde. 'Ik ken haar, weet u, uit het kamp, daar was ze met haar moeder. Ze heet geen Liesbeth hoor, maar Elly, het was zo'n lief meisje'. Het mensje bleef een tijdje vergenoegd staan luisteren. En ik zag dat frêle vrouwtje die al de verschrikkingen uit het kamp had doorstaan, maar toch met liefde terugdacht aan Liesbeth (Elly) en haar moeder die ze daar had ontmoet. 

Licht

We houden het voorlopig licht, zo begreep ik van Mark Rutte en Hugo de Jonge gisteren tijdens het persmoment, wat we niet moeten verwarren met een persconferentie. De meer dan tienduizend besmettingen die er per dag bijkomen, de roep vanuit de zorg dat het nijpender dan nijpend is worden voor kennisgeving aangenomen, maar de lockdown-light light houden we nog zoals ie nu is. Weliswaar zal deze tot ergens in december van kracht blijven werd tussen neus en lippen door vermeld, maar een complete lockdown, dat komt voorlopig nicht in Frage. 

Edoch, het scenario daarvoor ligt wel op tafel, zo werd verteld en als de besmettingen zo hoog blijven zal er niet geaarzeld worden om het ondenkbare te doen, het land in een complete lockdown zetten. Meteen werd ook de oude kool weer gestoofd: 'het ligt aan ons allemaal of het zover zal gaan komen'. Dat is zo en het wordt al sinds de eerste lockdown-light in maart geroepen, maar er blijft een gedeelte van de bevolking die daar categorisch maling aan heeft. Die zullen nu niet ineens van gedachten veranderen. Ik vind het bijna schattig dat Mark die hoop toch steeds blijft hebben. 

En dan is er nog het virus zelf waar geen vat op te krijgen is, die gaat gewoon z'n gang of restaurants nou wel of niet open zijn, het maakt voor corona niet uit, die vindt wel weer andere plaatsen waar ie welig kan tieren. In kerken zoals in Krimpen aan den IJssel, het dorp naast me, bijvoorbeeld, waar men met tweehonderd tegelijk de almachtige aanbidden met gebeden en gezangen en omdat men voor het zingen niet de kerk uitgaat maar met malkander een hele zangorgie opzet waarbij de aerosolen door de ruimte spetteren. 's Anderdaags gaan deze mensen weer naar hun werk, school, supermarkt of budget schoenen- en kledingwinkel dus is het niet vreemd dat die ruim tienduizend besmettingen per dag met gemak gehaald worden, omdat Krimpen niet de enige gemeente is waar dit gebeurt en naast kerken met hun idioot hoge bezoekersaantallen er ook illegale feesten worden georganiseerd en God weet wat nog niet meer omdat men geen zin meer heeft om de maatregelen op te volgen omdat 'vrijheden afgepakt worden'. 

Die complete lockdown komt er, niet vandaag, zo weten we nu, maar dan toch binnenkort. Zelf lijkt het me prettig om de hele maand december in lockdown te gaan. Het is de maand waarop een groot gedeelte van de mensen lyrisch zijn van 'gezellig met de familie bij elkaar', nou dat kan dan, met het gezin de hele maand knus in huis. Ik zag hier en daar al verontruste berichten verschijnen over hoe het nu moet met 'De Feestdagen' in tijden van corona. U weet, je kunt problemen ook creëren. Met december in complete lockdown heb je dat meteen ondervangen. Want net zoals je er vergif op kon innemen dat na de vakanties de tweede golf een feit zou zijn, zo kun je er ook zeker van zijn dat mochten de regels versoepeld worden voor kerst en oud en nieuw, ergens in januari/februari de besmettingen weer oplopen, want die vrijheid waar sommigen zich zo beknot in wanen, daar kunnen ze in deze uitzonderlijke situatie eigenlijk helemaal niet zo goed mee omgaan, zo is onderhand wel gebleken. Versoepelen betekent namelijk niet een groot kerstdiner aanrichten met de ganse familie en met oud en nieuw om twaalf uur knuffelen en kussen met Jean et tout le monde. 

Maar goed ik loop op zaken vooruit, en dat moeten we niet doen. Dat regeren vooruitzien is blijkt achterhaald, zo weten we van de corona-aanpak van onze regering. We houden het vrijblijvend en licht, vandaar nog de lockdown-light light tot corona beslist dat het ineens twaalfduizend besmettingen per dag eist, misschien dat men dan geneigd is er een tandje bij te zetten. We gaan het zien.

Oh honey.....

Herinnert U zich deze nog? #164

HOUSEBAND

"THE MAMBO"

1978

Aantal weken: 1

Hoogste positie: 50

Klik hier als de video niet zichtbaar is.

De Nederlandse Houseband bestaat uit vier kernleden, Peter Smid, Harry Harthold, Frank Sutherland en Piet Gerritsen en verder een hele rij aan muzikanten en zangeressen door de jaren van hun bestaan (1973-1981) heen. Ze zijn begonnen als huisorkest van de VPRO maar ontwikkelden zich als funkband.

In 1977 krijgen ze hitparade succes met de singles 'Dancing Shoes' en 'Don't Loose Your Love'. Het eerste album, 'Sympatico' komt uit en de hoes daarvan is gemaakt door de bekende striptekenaar Joost Swarte. Er komt in 1978 een nieuw album, 'Numero Uno', wederom met een hoes van Joost en daarvan wordt deze single gehaald, die ik de leukste vind. Hierna houdt het hitparade succes op

Er komen nog wat singles en een laatste album, maar veel doet het niet meer. De leden van de band waaieren allemaal uit naar andere groepen, w.o. Herman Brood's Wild Romance, Nina Hagen en Livin' Blues of gaan solo. In 1981 is het klaar voor de Houseband en richt Peter Smid Time Bandits op. 

63.131

Afgelopen week zijn er in totaal 63.131 coronabesmettingen bijgekomen in Nederland. Dat is veel, maar nuancering hierin is belangrijk. Niet alle 63.131 mensen worden ernstig ziek, een percentage ervan komt in het ziekenhuis terecht en weer een aantal procent daarvan komt op de intensive care waarvan weer een percentage overlijdt. Laat ik duidelijk zijn, ieder mens die door het virus wordt getroffen en daarvoor intensief moet worden behandeld is er één teveel, maar we hebben nu eenmaal te dealen met het feit dat het, nog steeds ongrijpbare, virus onder ons is met een tweede piek die steeds groter wordt en voorlopig gaat het virus ook nog niet weg.

Mijn naaste collega is gediagnostiseerd met corona, ze ervaart het als een flinke verkoudheid, niet eens als een griep en zonder koorts. Maar waar het om gaat is dat zij dus als drager van het virus anderen heeft kunnen besmetten voor wie de symptomen heftiger kunnen zijn met ziekenhuisopname of veel erger tot gevolg. Dát is dus waar het nog steeds om gaat en wat bij die asociale protest tokkies en die hersenloze illegale feesten bezoekers niet binnen komt. Die zijn zo gefocust op zichzelf en dat zij niet meer naar feestjes kunnen of naar een restaurant, dat ze schijt hebben aan alles en iedereen omdat ze vinden dat ze récht hebben op zaken waar anderen gewoon even een pas op de plaats maken. Ik roep het al vanaf maart en ik zeg het nog maar eens: het gaat niet om jou, het gaat erom dat jij onwetend anderen kunt besmetten. Maar ja, het is tegen dovemansoren gezegd, deze groep vindt enkel zichzelf belangrijk en kan blijkbaar niet goed functioneren zonder prikkels van vertier buitenshuis. Het zij zo. Het ironische is wel dat hoe meer zij ageren, hoe langer het allemaal gaat duren. Ik vermoed dat, met al die dat-zullen-we-nog-wel-eens-zien, dan-ken-je-mij-nog-niet, ik-heb-récht-op en het-is-maar-een-griepje mensen Nederland straks het laatste donkerrode bijna zwarte plekje in Europa zal zijn tot ergens in 2036. 

Nee, ik heb geen klachten, maar omdat ik dus langere tijd dicht in de buurt ben geweest van een corona besmette en er dus kans bestaat dat ik ook besmet zou kunnen zijn onderneem ik nu nog minder dan ik al deed waar andere mensen bij betrokken zijn. Het is niet meer dan logisch dat ik mijn verantwoordelijkheid neem. Naar mijn werk ga ik wel, dat is de verantwoording van mijn werkgever, niet die van mij, dat heb ik van me af gezet. Zij vonden tijdens de eerste coronagolf dat het metier essentieel is en ook nu is de algemene houding ten opzichte van wat er allemaal gaande is als enigszins bijzonder aan te merken. Zoals bij zoveel bedrijven wordt ziek zijn van oudsher met wantrouwen tegemoet getreden, daar heeft deze pandemie niet echt verandering in gebracht. Er is, zoals eigenlijk in de hele samenleving, veel verwarring ten opzichte van de coronacrisis. Ik herhaal het nog maar eens: het is voor iedereen een bizarre en volledig nieuwe situatie. 

Of deze lockdown-light light voldoende zal zijn. Ik heb zo het vage vermoeden van niet, zeker niet als er iedere dag zo rond de 10.000 nieuwe besmettingen bijkomen en een te groot aantal mensen hun reet afvegen met de maatregelen en de regels en er toch niet zo strikt gehandhaafd wordt als gezegd. Bij die illegale feesten zijn bijvoorbeeld geen boetes uitgedeeld, die staan volgend weekend gewoon weer onder een ander viaduct. En áls er dan een complete lockdown komt, strenger en beperkender dan de light variant van het voorjaar, wie zul je dan weer het meest horen blaten? Juist, de laagschedeligen die in het voorjaar en ook nu weer moord en brand schreeuwen over de beperkingen waar ze zelf mede de oorzaak van zijn. Maar het is niet gebonden aan Nederland, ik zag op het journaal dat ieder land z'n eigen we-zijn-er-klaar-mee groepjes heeft. Maar ik denk niet dat het Moeder Natuur iets uitmaakt.

Kurt Vonnegut

Het was in 2006 dat de lerares Engels van een high school, Miss Lockwood, aan haar leerlingen vroeg om een bekende auteur te schrijven voor advies. De enige auteur die reageerde was Kurt Vonnegut.

"Ik dank jullie voor jullie vriendelijke brieven. Jullie weten een oude man van 84 in zijn 

schemerjaren op te beuren. Ik maak geen publiekelijke optredens meer en ik lijk

meer een meer op een leguaan.

Wat ik jullie te zeggen heb is niet zo heel lastig om te begrijpen: beoefen een willekeurige

kunstvorm, muziek, zingen, dansen, acteren, tekenen, schilderen, beeldhouwen, poëzie,

fictie, essays, reportages, het maakt niet uit hoe goed of slecht, niet voor roem en geld, maar

om het maakproces te ervaren, om er achter te komen wat er in je zit om je ziel te 

laten groeien.

Serieus! Begin er nu mee, doe iets kunstzinnigs en doe het voor de rest van jullie leven.

Teken een grappige of mooie tekening van Miss Lockwood en geef die aan haar. Dans 

na school naar huis, zing onder de douche, maak een gezicht in je aardappelpuree.

Verbeeld je dat je Graaf Dracula bent.

Hier is een opdracht voor jullie, en ik hoop dat Miss Lockwood jullie laat zakken als 

jullie het niet doen: Schrijf een gedicht van zes regels, het kan over van alles gaan,

maar het moet wel rijmen. Geen eerlijke tennis zonder een net. Maak het zo goed

als je kunt. Maar vertel niemand wat je doet. Laat het aan niemand zien en

draag het aan niemand voor, zelfs niet aan je vriendinnetje, ouders, Miss Lockwood,

of wie dan ook. Oké?

Scheur het kapot in hele kleine stukjes en verdeel ze over zoveel mogelijk prullenbakken.

Jullie zullen ontdekken dat jullie al geweldig zijn beloond voor jullie gedicht. Jullie

hebben het maakproces ervaren, hebben heel veel geleerd over wat er in jullie zit en

daarbovenop hebben jullie je ziel laten groeien."

God bless you all!

Kurt Vonnegut

Kurt Vonnegut (1922-2007)

Toen was geluk... #67

Toen ik onderstaande foto zag vroeg ik me ineens af: wordt er nog wel ingehaakt in Nederland? Wie haakt er nog in? Het is een stukje cultuur wat is verdwenen volgens mij, maar ik heb daar niemand over gehoord die met het schuim op de mond zich er tegen heeft verzet, zoals men heden ten dage denkt te moeten doen als er iets waarvan men meent dat het tot de Nederlandse cultuur hoort enigszins verandert, niet eens helemaal verdwijnt. 

Maar goed inhaken dus, men deed dit op verjaardagen en partijen bij daarvoor geschikte muziek, meestal Nederlandstalige 'meezingers', van het kaliber 🎵Ik zou zo graag een borreltje lusten, holadiéé holadióó....,waarbij men onder het inhaken en meedeinen luidkeels meezong. 

Cultuur wat is verdwenen, wat als zand door onze vingers is geglipt, of is het gewoon verandering, andere interesses en invulling? Ik vermoed het laatste. Op oude zwart-wit foto's zie ik mijn ouders in hun jongere jaren op feestjes waar men diverse spelletjes speelt. Gezien de mensen op de foto's moet het een feestje van het werk van mijn vader zijn ergens in de jaren zestig. Er worden ballonnen geblazen door o.a. mijn moeder in het midden en op de tweede foto is er nog een activiteit daar staat mijn moeder ook op met mijn vader op de rug gefotografeerd, wat er daar plaatsvindt heeft mijn moeder wel eens verteld, maar dat ben ik vergeten en ik kan het haar niet meer vragen. De mensen hebben allemaal veel plezier en het blijft een heerlijk tijdsbeeld, maar vervlogen, net als het inhaken en meedeinen. Maar ja, de veleta danst men ook niet meer.

🎵Ik zou zo graag een borreltje lusten, holadiéé, holadióó....

Mama in het midden is aan de winnende hand,
mijn vader (met sigaret in de hand) kijkt geamuseerd toe.

Het lijkt of mijn ouders dansen, maar het was een spel van het één of ander. 
De twee heren links van hen zijn ook met iets hilarisch bezig. 

Betrokken maar niet onfeilbaar

'Betrokken maar niet onfeilbaar', kent u die uitdrukking, dames en heren bloglezers, thuis of op uw werk? 'Betrokken maar niet onfeilbaar', ik hoorde het Willem-Alexander in het voor hem door Jan Snoek geschreven statement oplezen vanaf de autocue. 'Betrokken maar niet onfeilbaar', wat een heerlijk containerbegrip, je kunt er zoveel in kwijt en tegelijkertijd is het ook zo waar. Wantrouw direct mensen die zeggen nooit fouten te maken en dus, volgens zichzelf, onfeilbaar te zijn. Erger nog zijn zij die anderen op een voetstuk plaatsen en menen dat die persoon het nooit eens mis heeft. Ik hoorde het een collega ooit eens zeggen over een leidinggevende, die gewoon net als ieder ander mens ook wel eens een steekje liet vallen. Hierbij wil ik meteen de geruchten ontzenuwen over het feit dat ik onfeilbaar zou zijn, dat is niet zo, ook ik ben, net als de majesteit, betrokken maar niet onfeilbaar. 

Terwijl Willem-Alexander zijn verhaaltje op las zat Máxima er zwijgend naast. Ze stond, om met de grote Tammy Wynette te spreken, 'bij haar man'. Hoe anders deed haar landgenote de b-actrice Eva Perón dat, zij had zich omhoog geneukt op de maatschappelijke Argentijnse ladder en het tot presidentsvrouw gebracht maar duwde haar man steeds meer naar de achtergrond om zelf haar gedachten en ideeën te ventileren, geadoreerd en tot patroonheilige verheven door haar kritiekloze idolate achterban, de arme achtergestelde en simpele descamisados, zij slikten alles wat zij zei en deed voor zoete koek. Later bleek dat mevrouw vooral ook zichzelf niet vergat. Het geeft maar weer aan dat een president ook niet alles zaligmakend is. Argentinië is jarenlang een dictatuur geweest waar nazimisdadigers een veilig heenkomen konden vinden, maar waar de eigen bevolking met enige kritiek op het regime gewoon van de aardbodem verdween. 

Dat was in de vorige eeuw, maar ook nu zien we op wat voor een hellend vlak landen met een president kunnen geraken. Donald Trump, Jair Bolsenaro, Recep Erdoğan, Alyaksandr Lukashenko, Vladimir Poetin en Rodrigo Duterte zijn enkele voorbeelden daarvan. Bij wat zij allemaal doen valt zo'n reisje naar Griekenland tijdens een pandemie erg mee. Het blijft natuurlijk achterlijk en getuigen van een totaal gebrek aan maatschappelijk inzicht, maar dat is het ook als de buurman met zijn gezin of tante Gerda en ome Arie zo'n actie ondernemen. Misschien hadden de von Amsbergjes wat te diep in het glaasje gekeken toen ze die beslissing namen. Een glaasje met babybloed wel te verstaan. 

De grote ziener en denker des vaderlands Lange Frans weet het zeker, de elite van deze aarde zijn duivelsaanbidders en offeren baby's om hun bloed tot zich te nemen, ons koningshuis incluis. Samen met zijn goede vriendin, huisvrouw annex graancrikelvrouwtje Janet Ossebaard houdt hij er de wildste theorieën op na. Zo zaten ze samen gezellig openlijk te filosoferen hoe Mark Rutte te vermoorden. Zijzelf gingen het niet doen want het wijfje wilde haar aura schoon houden en Lange liet weten heel goed te kunnen schieten en nooit te missen (ergens in een vorig leven was ie rapper en dan hoort die badass attitude erbij), maar Mark ombrengen ging ie niet zelf doen. De pussy. In het tv-programma 'Zondag Met Lubach' werden hun waanideeën, en dat van anderen onder de loep genomen en het was een verbijsterende vertoning. Vooral ook de laagschedeligen die het allemaal geloven, daar zijn de descamisados van Eva raket wetenschappers bij. 

Willem-Alexander had het niet over twee van de drie A-tjes die tot en met dinsdag in Griekenland zijn achtergebleven. Lange had daar wel een theorie over wat meteen de link met Satan openbaarde. Twee van de drie bleven achter, twee keer drie is zes, drie keer de A is gelijk aan drie keer de zes, 666. Probeer daar maar eens iets tegenin te brengen. Tevens gaan er na het ondenkbare, een staatshoofd dat op tv het volk om vergeving vraagt voor zijn handelen, stemmen op om de wapenspreuk van het huis van Oranje Nassau 'Je maintiendrai', wat sinds 1815 ook de wapenspreuk van Nederland is te vervangen voor iets van deze tijd. 'Engagé mais pas infaillible' maakt een hele grote kans. 

Tegeltjeswijsheid 371

 

Geduld

U als lezer van mijn blogjes leeft, zo vermoed ik, ook een klein beetje mee met de persoonlijke wetenswaardigheden die ik met u deel. Ik leid geen groots een meeslepend leven, maar de dingen waarvan ik vind dat ze de moeite van het vermelden waard zijn deel ik graag met u. Zo weet u dat deze maand de gouden klinker met mijn moeders initialen gelegd zou gaan worden in de Jozefstraat in Delft.

Echter kreeg ik gisteren bericht dat er geen goed nieuws was. De gouden klinkers, waaronder ook die van mama, waren niet goed uit de oven gekomen. De klinkers worden met de hand gegraveerd en bij deze lichting zijn de initialen niet diep genoeg in de klinkers gemaakt. Daar kwamen ze achter bij het glazuren, de initialen liepen vol met glazuur en werden daardoor slecht leesbaar. 

De organisatie Delf Is Goud vindt de kwaliteit niet acceptabel en laat de klinkers opnieuw produceren. Ze hopen in november terug te komen met meer informatie over de planning. Ter illustratie zaten er verschillende foto's bij met hoe het is misgegaan.

Waar gehakt wordt (in dit geval vrij letterlijk) vallen spaanders. Zoiets kan gebeuren en ik vind het heel netjes dat we ervan op de hoogte gesteld worden. Ik ben een geduldig mens, dat heb ik van vader, mijn moeder was dat zeer zeker niet, en van uitstel komt geen afstel. Onze moeder en al die andere mensen die in de Jozefstraat met een klinker worden herdacht verdienen natuurlijk niets dan het beste.

Eigenlijk is het niet zo heel erg, nu met de tweede piek en de lockdown-light light waarbij verplaatsingen tot een minimum dienen te worden beperkt had ik er toch niet zo'n fiducie in om te gaan reizen ook al zou het met de auto zijn. Maar u die ook met deze gebeurtenis vanaf het idee en de ontwikkelingen sindsdien meeleeft zal in de nabije toekomst een foto tegemoet kunnen zien van mijn zus en mij in de Jozefstraat te Delft bij de gouden klinker van Jeanette Eleonora Françoise Gerardina, Netty voor intimi en Mama alleen voor ons. Even geduld a.u.b..

Hier is goed te zien hoe mis het is gegaan, de bovenste klinker is zoals het hoort. De twee eronder
zijn voorbeelden van de 'misbaksels' die opnieuw worden gemaakt.  

Herinnert U zich deze nog? #163

 PIM VOORTUIN

"IK HEB U LIEF MIJN NEDERLAND"

2002

Aantal weken: 4

Hoogste positie: 55

Mocht de video niet te zien zijn klik hier

In de tijd dat Wim Kan de oudejaarsconference uitvond en jaren lang met succes heeft gebracht, telde je als politicus niet mee als je niet door hem werd genoemd. Later werden er grappig bedoelde grammofoonplaatjes gemaakt over politici, zo waren o.a. de Minister President ten tijde van de oliecrisis Joop den Uyl, voormalig minister Hanja Maij-Weggen, die zich schaamde dat ze een baarmoeder had en zich dientengevolge overcompenserend chronisch defensief manifesteerde en onlangs nog natte wind Thierry Baudet onderwerp voor een lied.

De flamboyante Pim Fortuyn sprong zo in het oog en was zo anders dan wat we tot dan toe gewend waren in de politiek dat de jongens van Cat Music (Catapult, Rubberen Robbie, Ome Henk) in het voorjaar van 2002 met de single 'Ik Heb U Lief Mijn Nederland' op de proppen kwamen waarin Pim, die een regering wilde vormen, want hij was er zeker van dat hij na de verkiezingen van dat jaar Minister President zou worden, werd gepersifleerd. Andere bekende Nederlanders en om onduidelijke redenen ook Belgen werden mee gepersifleerd. De namen werden veranderd, o.a. Pim Fortuyn werd Pim Voortuin, Bassie en Adriaan werden Arie en Bastiaan, Paul Jambers werd Paul Jammers, etc. 

De single was net de hitparade aan het beklimmen toen op 6 mei 2002 Pim werd vermoord. De week erop was de single uit de hitparade verdwenen. Dat was gemanipuleerd natuurlijk maar in dit geval meer dan begrijpelijk. Uit respect voor de vermoorde Pim en zijn familie was dat de enig logische keus. Het plaatje wordt sindsdien ook nooit meer gedraaid, mede omdat de anekdotische kijk op de actualiteit destijds op een trieste manier is ingehaald door de realiteit. 

Johnny Flynn

 Ina van Faassen zong het al in 1969 tijdens de show waarin ze samen met Wim Sonneveld speelde:

'Zo hoort het ook, zo hoort het ook

Verliefdheid is voor jonge mensen

Een oud're mens houdt z'n fatsoen

Want anders krijgt ie klappen

Net goed

Dan moet ie 't maar niet doen'

Zoals bekend heb ik jaren geleden al besloten om als bewust alleenstaande door het leven te gaan, nadat ik, volgens de nu nog steeds geldende sociaal maatschappelijke normen, verliefdheden heb gekend, verloofdes en zelfs heb samengewoond. Een begrip als hoogsensitiviteit werd pas in 1996 geïntroduceerd, maar verklaarde voor mij heel veel, zelfs teruggaand tot aan mijn kleutertijd en bleek begin jaren tachtig al te zijn herkend bij me, alleen werd er destijds een andere naam aan gegeven. 

Het is naar alle waarschijnlijkheid één van de redenen dat ik graag alleen ben, grote groepen mijd en meer tijd nodig heb om van gezamenlijke acties zoals visites en dagjes uit maar ook van werk bij te komen. Dit alles vanwege de prikkels die dat geeft. Sinds ik weet dat ik hoogsensitief ben kan ik er goed mee omgaan en is het begrijpelijk waarom ik me altijd anders dan anderen heb gevoeld. Het altijd 'aan' staan kan ik nu soms zelfs bewust afsluiten, maar het 'opzuigen' van andermans emoties, sfeer of onderlinge spanningen in een gezelschap komen steevast keihard binnen. 

Achteraf logisch dat de energie die amants en verloofdes mij kostten, om het nog maar niet te hebben over de twee keer dat ik heb samengewoond, voor mij niet te handelen waren. Nu ben ik gelukkig op een leeftijd waarover Ina zong, het is, het zelfgekozen ba'er-schap buiten beschouwing gelaten, niet langer esthetisch verantwoord om nog in de liefde te vallen. Word je samen oud is het een ander verhaal, maar op deze leeftijd met een rolletje hier en een vouwtje daar is het voor niemand prettig. Voor de goede orde, dat geldt voor mij, anderen kunnen dat heel anders ervaren. Bij mij op de galerij zijn buurman en buurvrouw die naast elkaar wonen voor elkaar gevallen op rijpe leeftijd. Niks mis mee, maar als er klappen vallen zoals bezongen door Ina, dan ook niet zeuren natuurlijk.

Dit alles neemt niet weg dat ik nog steeds ogen in mijn hoofd heb en vitamientjes voor de ogen neem ik gewoon tot me. Zo zag ik vorig jaar de film 'Emma' in de bioscoop met in de rol van George Knightley de acteur Johnny Flynn. Vitamientjes voor de ogen, die ogen, die lach, die lippen, nou ja, the whole package. Dus toen ik aan het kijken was op Netflix voor een leuke serie stuitte ik op de Britse sitcom 'Lovesick' waarin Johnny de hoofdrol speelt als Dylan en wat onbeholpen jongen die vaak onbewust van de ene in de andere relatie valt, een hopeloze romanticus is en er steevast meer van verwacht dan wat het eigenlijk is. Een leuke serie, niet alleen omdat Johnny er in zit.

Naast acteur is hij ook muzikant, zanger en liedjesschrijver en heeft verschillende albums gemaakt als ook muziek geschreven voor films, series en theaterproducties. Al deze talenten bij elkaar hebben ervoor gezorgd dat Johnny de rol speelt van David Bowie in de te verwachten film 'Stardust'. Bij het googelen kwam ik er achter dat zijn eerste filmrol die van de Rotterdamse Dolf Vega was in 'Kruistocht In Spijkerbroek' naar het boek van Thea Beckman, die, vanwege het hoge budget, geheel in het Engels is opgenomen, zodat deze in een groter afzetgebied kon worden uitgebracht zonder dat een vertaling uit het Nederlands nodig was. 

Johnny Flynn, onthoud die naam, en zijn gezicht natuurlijk. En ja, Johnny is sinds 2011 getrouwd met Beatrice Minns en ze hebben drie kinderen. Dat is ook the story of my life. 

Johnny Flynn

In 'Emma'

In 'Lovesick'

Ubuntu

Een antropoloog stelde aan een aantal kinderen van een Afrikaanse stam voor om een spel te spelen. Hij zette een mand met fruit bij een boom en vertelde de kinderen dat degene die er het eerste was de mand met fruit had gewonnen. 

Toen hij het startsein gaf dat ze moesten rennen, pakten de kinderen elkaars hand en renden samen. Vervolgens zaten ze met elkaar te genieten van het fruit. De antropoloog vroeg waarom ze samen naar het fruit hadden gerend, terwijl één van hen het al het fruit voor zichzelf had kunnen krijgen. Ze antwoordden met: 'Ubuntu, hoe kan één van ons gelukkig zijn als alle anderen verdrietig zijn?' Ubuntu betekent in de Xhosa-cultuur en taal: 'Ik ben omdat wij zijn'. 

Mooi om daar deze zondag eens even over na te denken.

De von Amsbergjes

Mensen die het coronavirus niet serieus nemen en de maatregelen in de eerste plaats een aanslag op hun vrijheid vinden daar heb ik geen gunstige mening over. Bij hen die vinden dat ze nu in de herfstvakantie gewoon op reis kunnen gaan naar God weet waar voel ik de behoefte om hen met vlakke hand in het gezicht te slaan. Zo zijn er meneer en mevrouw von Amsberg die met hun drie puberdochters gisteren naar het Griekse eiland Peloponnesos zijn gevlogen waarvoor code geel geldt. Willy en Máx zagen die code waarschijnlijk als persoonlijke uitnodiging aan hun gezinnetje. Geel is bijna oranje.

Koning en koningin geven hun onderdanen gewoon de vinger door dit te doen. Tijdens de troonrede zei Willy nog dit: 

"Nederland heeft in de coronacrisis bewezen verantwoordelijk,

saamhorig en flexibel te zijn. Laat ons dat volhouden zolang dat

nodig is. En laat ons daar vertrouwen aan ontlenen

voor de toekomst".

Je bent dan toch gewoon een lul en een kut met vingers als je denkt dat je ermee wegkomt om op vakantie te gaan, terwijl het devies van jouw regering is om zoveel mogelijk in de eigen omgeving te blijven en vooral niet teveel reisbewegingen te maken. Bah!

Het nieuws heeft Willy, Máx en de drie Atjes ook bereikt en nog voor de koffers waren uitgepakt is de terugreis alweer gepland. Het was een schok voor hen dat het Nederlandse volk deze trip niet zo'n heel goed idee vond, zo laat Willy weten via de Rijksvoorlichtingsdienst. Serieus? Staan dan geen van de vijf met beide benen in de maatschappij? Blijkbaar niet. "We zien de reacties van mensen op de berichten in de media en die zijn heftig en raken ons" aldus Willy. Joh!? Ook Mark Rutte wist van de vakantie af, die had dit toch ten stelligste moeten afraden. 

Nu mag Mark dit hele debacle gaan verantwoorden, want de koning is onschendbaar sinds 1848. Misschien tijd dat die bepaling onderhand geschrapt kan worden. We kunnen het niet steeds maar met een 'beetje dom' afdoen. Voor die enorme uitkering die zij krijgen om symbolisch te zijn mag minimaal verwacht worden dat er wordt nagedacht en niet de eigen belangen immer voorop te zetten. Of misschien zijn de von Amsbergjes veel slimmer dan wij denken en kijken ze hoever ze gaan kunnen voordat ze afgezet worden, zodat ze gewoon hun eigen leven kunnen gaan leiden en niet meer aan die poppenkast mee hoeven doen van koekhappen en lintjes doorknippen. Amalia schijnt het goed te kunnen vinden met Harry en Meghan en zo'n leven trekt haar meer dan dat stoffige gemuts van wuiven en glimlachen. 

Toen was geluk... #66

In de tweede helft van de jaren zeventig hadden we er plots allemaal een op ons 'kastje' staan. Kastje, zo noemden wij op de lagere school het tafeltje waaraan we zaten in de klas. Het stamde uit de tijd voor ons toen er nog met kroontjespennen en inktpotjes werd geschreven, want bovenop was er een uitsparinkje voor een inktpotje met een schuifje om, als je de inkt niet nodig had, die af te dekken. Ook was er een langwerpig ondiep gleufje voor de pennen. Onder het blad was een ruimte waarin we onze spullen, boeken, schriften, etui, kleurpotloden, etc. konden leggen, vandaar het woord 'kastje'. Zuinigheid met vlijt op de school van mijn jeugd, die kastjes (uit de jaren vijftig?) hebben nog tot ver in de jaren tachtig dienst gedaan. 

Maar goed, in de tweede helft van de jaren zeventig dus, was er ineens een plastic pennenstandaard in zwang bestaande uit zes buisjes van verschillende grootte om er pennen, potloden, schaar, en in de ondiepe buisjes, puntenslijper en gum in op te bergen. Bijna elk kind in de klas had er zo een op het kastje staan. Ik ook, een groene. Ze waren in alle kleuren van de regenboog te koop. Even googelen leerde me dat ze nog steeds verkrijgbaar zijn. Het heeft degene die dat ogenschijnlijk simpele gebruiksvoorwerp heeft ontworpen geen windeieren gelegd. 

Het 'kastje' uit mijn schooltijd. 

In Memoriam: Conchata Ferrell

De lijst met films en tv-series waaraan Conchata Ferrell heeft meegewerkt is aanzienlijk, vanaf 1974 is ze op tv te zien geweest als gastster in o.a. "The Love Boat",  "Who's The Boss" en "Murder She Wrote". Ze behoorde tot de vaste cast in o.a. "E/R", "L.A. Law" en "Teen Angel". Ook in speelfilms als "Erin Brockovich" en "Edward Scissorhands" maakte ze haar opwachting. Daarnaast heeft ze ook verschillende prijzen gewonnen met theaterrollen. Maar de rol waarmee ze altijd vereenzelvigd zal blijven worden is die van de botte grofgebekte huishoudster Berta in de serie "Two And A Half Men" waarin ze van 2003 t/m 2015 heeft gespeeld.

Oorspronkelijk was het personage Berta geschreven als een Oost-Europese vrouw, maar Conchata wist de producers te overtuigen dat een 'trailer park' aanpak beter zou werken. Ze gingen erin mee met meer dan tweehonderd episodes waarin Conchata's Berta te zien is tot gevolg. Door haar collega's werd ze Chatty genoemd, Charlie Sheen en Jon Cryer die de hoofdrollen speelden in "Two And A Half Men" reageerden geschokt op haar overlijden en zeggen beiden dat Conchata juist zo heel anders was dan Berta. Charlie verwoordde het zo: 'Your housekeeping was a tad suspect, your 'people' keeping was perfect'.

Conchata was sinds 1986 getrouwd met Arnie Anderson samen hebben ze een dochter, Samantha. Op 12 oktober j.l. is ze overleden aan een hartaanval na een ziekbed sinds december 2019. Ze is 77 jaar geworden. 

Schrap

We moesten ons schrap zetten voor nieuwe maatregelen zei Hugo de Jonge daags voordat de nieuwe maatregelen daadwerkelijk werden afgekondigd. Nederland staat qua coronabesmettingen in Europa op de eerste plaats. Daar is niemand verbaasd over, dus dat er nieuwe maatregelen komen ook niet. Nu weet ik niet precies hoe ik me schrap moet zetten. Hoe zet een mens zich schrap? Moet je je ergens aan vast houden? Moet je zorgen dat je zit? In ieder geval wilde hij ermee aantonen dat er heel wat te gebeuren stond. Dus ik was benieuwd, maar het valt alleszins mee. De nieuwe maatregelen zijn een wat afgezwakte versie van wat we in het voorjaar aan maatregelen voorgeschoteld kregen. We hadden toen een lockdown-light, dus dit van nu valt het beste te zien als een lockdown-light light. 

Alle scholen blijven open, u kunt uw oude familieleden gewoon blijven bezoeken in verpleeghuizen, winkels blijven open, enkel de koopavonden vinden geen doorgang. U hoeft er niet, zoals in de lente, als een Beatle bij te lopen, want ook de kappers blijven hun werk doen. Ook zult u gewoon naar de sportschool kunnen blijven gaan. Wat gelijk is aan de lockdown-light begin dit jaar, is dat de horeca dicht gaat. Dat is met name voor de uitbaters zelf natuurlijk ongelofelijk vervelend. Ook het thuiswerken blijft gewoon de norm. Anderhalve meter, handen wassen en andere basisregels still goes without saying. 

Wat is er dan anders dan bij de eerdere lockdown light? Het meest in het oog springend is dat het dragen van mondkapjes naast in het openbaar vervoer nu ook verplicht wordt in publieke binnenruimtes. Het 'dringende verzoek' om dit te doen werd door te veel mensen gewoon genegeerd. En voor de 'ja maar-mensen': al wordt er maar één persoon door gered, dan heeft het wat mij betreft al zin. Alcohol mag niet meer na 20.00 uur 's avonds worden verkocht, maar daar kunt u, indien gewenst, overdag liters van inslaan. Het maximum aantal van dertig personen in binnenruimtes was al een maatregel, maar er waren uitzonderingen, die vervallen nu. Dat is natuurlijk weer een klap voor theaters en bioscopen. Kerken vallen daar gek genoeg weer buiten. En dan zijn er nog wat kleine dingetjes hier en daar.

Dit geldt voor vier weken, na twee weken wordt bekeken hoe het er qua besmettingen voorstaat en dan zou het zomaar kunnen dat er dan uiteindelijk een echte lockdown komt, dat wil men voorkomen want dat is voor niemand fijn. Dat we nu op dit punt zijn aangeland heeft een aantal oorzaken, ten eerste, het virus zelf, dat doet gewoon wat het wil en is, ondanks dat de hele wereld er mee te maken heeft en er onderzoek naar doet, nog steeds ongrijpbaar voor ons stervelingen. Ten tweede, de lakse houding van de overheid, het almaar rekenen op 'de eigen verantwoordelijkheid' van het gepeupel en de veel te vrijblijvende maatregelen. Ten derde wij, het gepeupel zelf, met name de klaarblijkelijk te grote groep die categorisch tégen is. Tegen alle maatregelen en het 'zelf wel uitmaakt', het nog steeds een griepje vindt of gewoon een totaal verzonnen iets. Júist wel met veel bij elkaar dingen gaat doen, lekker nadrukkelijk met veel misbaar géén mondkapje draagt. Kort gezegd: kutvolk. 

Het schrap zetten zou misschien ermee te maken kunnen hebben dat vanaf nu volgens Mark en Hugo er meer en strenger op gehandhaafd zal gaan worden. Hoewel dat voor het échte kutvolk alleen maar werkt als een rode lap op een stier. Nou ja, we gaan het zien over een maand of de lockdown-light light wordt versoepeld of dat er een totale lockdown komt. What a time to be alive. 

Maatregelen lockdown-light light.

Unbreakable Kimmy Schmidt

De Netflix serie 'Unbreakable Kimmy Schmidt' is een sitcom maar geen doorsnee sitcom daarvoor is de humor te absurdistisch. Het gaat over Kimmy Schmidt (Ellie Kemper) die 15 jaar met drie andere vrouwen in een bunker heeft gewoond met dominee Wayne (John Hamm) die hen wijsmaakte dat de wereld zou vergaan. De serie start als Kimmy vrijkomt, naar New York City verhuist en daar een leven probeert op te bouwen. 

Er zijn vier seizoenen en ik ben nu bezig met het laatste seizoen. Bijzonder vind ik dat de hoofdpersoon eigenlijk helemaal niet zo'n leuk of interessant karakter is. De serie staat vooral overeind door de personages om haar heen. Titus Andromedon (Tituss Burgess) een over de top melodramatische zelfzuchtige homo. Hij is een struggelende zanger/acteur waarbij geen gay-cliché wordt geschuwd. De hilarische Lillian Kaushtupper (Carol Kane) de op leeftijd zijnde huisbaas van Kimmy en Titus, een soort hippie die wat in de tijd is blijven hangen met een lange reeks van criminele activiteiten op haar naam. Jacqueline White-Voorhees (Jane Krakowski) een socialite en trofee-vrouw die hoewel hoogblond eigenlijk van Indiaanse komaf is. Ze is niet helemaal in touch met de werkelijkheid van alle dag. 

Daarnaast zijn er talloze terugkerende gastrollen waarvan ik Mimi Kanassis (Amy Sedaris), een kennis van Jacqueline die na haar scheiding alles in het werk stelt om haar sociale status te behouden en Mikey Politano (Mike Carlsen) de Italiaans-Amerikaanse bouwvakker en aan/uit vriendje van Titus de leukste vind. Mimi omdat die over-over de top is en Mikey omdat iedereen zo'n vriendje wel zou willen. 

Het is bedacht en mede geschreven door actrice/comédienne/schrijver/producer Tina Fey, die grote bekendheid heeft verworven bij 'Saturday Night Life'. Tina speelt ook zelf twee rollen in deze serie. De tijd in de bunker wordt vaak door de serie heen met flashbacks getoond en ook de andere drie vrouwen die er met Kimmy hebben gezeten komen zo nu en dan voorbij, als ook de dominee. Zoals al gezegd is de humor niet alledaags, een pop van Sesamstraat die Titus alleen een rol wil geven in ruil voor seksuele diensten is niet echt heel gangbaar, zeg maar. Aflevering drie van het vierde seizoen die ik gisteren zag was een meer dan hilarische persiflage op Amerikaanse 'true crime documentaries', het is dus van enig belang om wat algemene kennis van, met name, de Amerikaanse cultuur en manier van leven te hebben om het te kunnen plaatsen. Tina's achtergrond kennende wordt daar doorlopend de draak mee gestoken. Ik moest er zelf even inkomen maar na de eerste drie afleveringen begreep ik de insteek en heb alleen maar genoten. Niet ieders kopje thee, maar wel een aanrader.

Jacqueline, Titus, Kimmy en Lillian

Mimi

Mikey. 

Tegeltjeswijsheid 370

 

Georgie Wildgust

Georgie Wildgust is geboren op 16 augustus 1942, doctoren waren ervan overtuigd dat hij hooguit 10 jaar zou worden, Afgelopen augustus vierde Georgie zijn 78e verjaardag. Hij is de oudste persoon in Groot Brittannië en wellicht in de wereld met het syndroom van down. 

Zijn nichtje Nikki vertelt dat hij een heel gelukkige jeugd heeft gehad in Nottingham. Hij had een broer. die helaas is overleden en een zus die nu in Australië woont maar middels facetime wekelijks contact houdt met hem. 'Niemand heeft hem ooit gepest of buitengesloten, het was een hele fijne gemeenschap waarin hij is opgegroeid, iedereen hield een oogje in het zeil en Georgie deed overal aan mee. In die tijd werden mensen als Georgie afgeschreven, maar hij had een geweldig netwerk van familie en vrienden.'

Hij is nu gepensioneerd, maar hij heeft gewerkt als tuinman en tapijtmaker. Kort na het overlijden van zijn moeder in 1993 is Georgie gaan wonen in een woongemeenschap waar hij met twaalf andere leeftijdgenoten woont. Hij heeft het er erg naar zijn zin houdt van kleurboeken, dansen en uit eten gaan. Dat laatste is vanwege de pandemie niet mogelijk , maar de staf van de woongemeenschap houdt hem bezig. 

Zijn verjaardag is afgelopen augustus gevierd binnen de mogelijkheden in deze tijd. 'We konden erbij zijn' zegt Nikki, 'en we hadden een fantastische dag, er was een buffet, taart en een optreden van een zanggroep. Georgie stond voor die groep en dirigeerde hen. Hij heeft intens genoten en het was geweldig om deze dag met hem en de andere bewoners te vieren.'

Georgie met zijn broer Colin en zus Jean. 

Georgie op zijn 78e verjaardag. 

Nummer 1

Een combinatie van de veel te vrijblijvende maatregelen van de overheid en de Nederlandse 'ik-laat-mij-niets-zeggen-houding' van net iets te veel mensen heeft er in geresulteerd dat we nu in deze tweede coronagolf binnen een maand tijd op de eerste plaats staan in Europa qua besmettingen per 1.000.000 inwoners. Het is haast een rechte lijn omhoog in onderstaande grafiek. Ik ben niet verbaasd. U? Maar, even omdenken, zo staan we na de winst van het Eurovisie Songfestival vorig jaar toch maar mooi weer met iets op nummer één. 

Ik had al voorvoeld dat er in september een tweede piek zou zijn gezien de manier hoe men over het algemeen met de halfslachtige volledig onduidelijke maatregelen omgaat plus al die ophoktokkies die per se met vliegtuig en al op vakantie moesten. Ik hoorde Mark Rutte van de week licht geïrriteerd antwoorden op de vraag of die maatregelen misschien iets strenger zouden moeten, dat we in Nederland toch niet zo kinderachtig zijn dat we ons niet gewoon aan die maatregelen kunnen houden. Ja, Mark, zo kinderachtig zijn we wel. Hij en ik begeven ons in andere kringen, zoveel is wel duidelijk. Nu begeef ik me sinds maart helemaal niet zo veel meer, maar op mijn werk zag ik al vanaf dag één dat er teveel mensen zijn die het allemaal niet zo serieus nemen, daarnaast de cry babies op social media en tijdens protesten wiens leven in en om het huis zo verschrikkelijk moet zijn dat ze volledig van de leg zijn nu een vakantie, avondje stappen of iets anders buitenshuis en groupe voor dit moment even niet zo verstandig is. 

Het waren ook juist die mensen die weer helemaal los gingen toen er wat versoepelingen kwamen. Men stond zelfs voor terrassen te wachten toen die na enige weken weer open gingen. Verbazen doet het me allemaal niet meer, ik verwonder me slechts. De schatten beseffen niet dat juist hun gedrag er mede de oorzaak van is dat er een tweede piek is en we daarin op nummer één staan. Dat en het halfzachte beleid van Mark en de zijnen. Met klem iets 'dringend adviseren' komt bij te veel mensen niet aan, dat mag onderhand wel duidelijk zijn. Men bakkeleit over wel of geen mondkapjes, in sommige kerken komen zeshonderd gelovigen al zingend bij elkaar, vertrouwend op God. Nou u weet Hij was van de week bij me, ik heb nieuws voor ze, ik zou maar niet teveel vertrouwen hebben. De echte die hards zullen bij een eventuele verplichting nog steeds weigeren zich aan de situatie aan te passen. Maar geef dan boetes of iets. Als het Nederlanders geld kost kunnen ze plots omslaan als een blad aan een boom. 

Nou ja, Mark wil dit weekend nog afwachten. Er komen iedere dag zo'n kleine 6000 besmettingen erbij, dus waarom gewacht? En we staan op nummer één, hè, nog even voor de duidelijkheid. Maar mocht er geen daling plaatsvinden in de komende 72 uur, dan is Mark bereidt om 'elke beperkende maatregel te nemen die nodig is'. Maar ik vermoed wel dat het bij 'dringende verzoeken' blijft, want we zijn allemaal volwassen mensen, toch Mark? 

Grand slam

Ieder jaar kijk ik naar het ons kent ons feestje voor en van bekend Nederland, het Televizier-Gala. Dit jaar was het natuurlijk anders, normaliter zou Carré bomvol zitten, maar nu tijdens de tweede coronagolf mochten er maar dertig mensen in de zaal zitten, dat waren de genomineerden en hun eventuele plus ones. De wat sobere en daardoor juist veel intiemere sfeer kwam het gala ten goede vond ik.

De organisatie had van te voren opgenomen filmpjes waarin de genomineerden werden voorgesteld gesitueerd in bekende tv- formats, waarna live de winnaars bekend werden gemaakt. Chantal Janzen won haar zesde ring als beste presentatrice, ik vind haar dan ook één van de leukste vrouwen op tv, dus erg gegund van mijn kant. Ze had een mooie bedankspeech waarop ze het belang van de culturele sector in zijn algemeenheid en de tv in het bijzonder benadrukte.

Maar de grote winnaar van de avond was natuurlijk Tim Hofman. Hij won maar liefst drie prijzen in drie categorieën, dat is volgens mij in de 55 jaar dat het gala bestaat nog nooit voorgekomen. Hij won voor de beste online videoserie '#BOOS', de beste presentator en de Gouden Televizier-Ring voor het programma 'Over Mijn Lijk'.  Tim had Alex, de enige die in het programma te zien was en nu nog leeft en diens vrouw Linda meegenomen naar het gala. Eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik het programma nog nooit heb gezien. Ik weet waar het over gaat en ik vind het meer dan prachtig en goed dat zo'n programma al jaren op tv is, maar ik ken mezelf en ik ben daar veel te emotioneel voor, dan zit ik snikkend voor de tv om die jonge mensen die niet lang meer te leven hebben. Maar zeer terecht dat dit programma de Gouden Televizier-Ring heeft gewonnen. En ook dat Tim een soort Grand slam heeft mogen ervaren, met z'n drie verzilverde nominaties. Ken hem niet zo heel goed, maar volgens mij een jongen met het hart op de goede plaats als ik zo nu en dan zijn tweets voorbij zie komen en lees waar hij mee bezig is. 

Een terecht blije Tim met zijn ring in goed gezelschap van Alex en Linda.

Vrijgezellenknopen

Voormalig collega Joke stuurde mij een foto van iets wat lang, heel lang geleden bij de firma waar wij werkzaam zijn geweest werd verkocht. Zo lang geleden dat spelling en inhoud in oude vorm en aanduiding op de verpakking zijn weergegeven: vrijgezellenknoopen en wel 2½ dozijn, 30 stuks dus. 

Ik had nog nooit van vrijgezellenknopen gehoord, maar het plaatje op het doosje triggerde me wel. Ik kan namelijk niet zo heel veel, dus ook alles wat met naald en draad te maken heeft is voor mij een groot mysterie. Nee zelfs een knoop aanzetten, waar veel mannen en zeker mannen uit mijn kringen met artistieke neigingen hun hand niet voor omdraaien, kan ik niet. Maar zo'n vrijgezellenknoop lijkt te zijn uitgevonden voor schmucks zoals ik. Nu is er altijd wel een lieftallige dame in mijn omgeving die, mits lief door mij gevraagd, een knoopje aan wil zetten. Ik kan me herinneren dat vriendin Talitha dat nog eens voor mij heeft gedaan terwijl ik aan het koken was, zodat we een lang getrouwd echtpaar verbeelden. 

Ik mis de motoriek en, toegeven, het geduld voor dat gepriegel. Ik heb ook nooit, wat in mijn jeugd in zwang was, bouwdozen in elkaar geknutseld, ik word daar bloednerveus van en ik zie er de lol ook niet van in. Maar terugkomend op die vrijgezellenknopen, ze bestaan nog steeds! Ze worden patentknopen genoemd nu, hoewel de Engelse term nog steeds bachelor buttons is. Ze gaan ook niet meer per 2½ dozijn, maar per vier of hooguit tien. 

Ze zijn het meest geschikt voor jeans, jassen of werkkleding, op een designoverhemd zou het erg misstaan, denk ik me zo in. Maar het stelt me gerust dat ik niet knooploos door het leven hoef te gaan al zou men collectief principieel weigeren om ooit nog maar één knoop aan mijn kleding te willen bevestigen. Een last waarvan ik niet wist dat die op mijn schouders rustte is verdwenen.

Koffievisite

Terwijl Hij in Zijn koffie roerde sloeg ik Hem gade en constateerde dat Hij er moe uitzag. Ik presenteerde Hem een roze koek 'Ha lekker, zei Hij, ach ja, je leeft maar eeuwig'. Hij lachte wat om Zijn eigen grapje, maar ik miste de twinkeling in Zijn ogen, die wonderlijke, prachtige ogen, ze stonden dof. God is één van de weinigen die onaangekondigd bij me aan kan komen. Ach, wie hou ik voor de gek, Hij is de énige die dat mag. Hij doet het niet vaak, maar zo af en toe praten we es wat bij. 

'Je zult wel gemerkt hebben dat Moeder nogal ontstemd is de laatste tijd', begon hij het gesprek. 'Moeder?' antwoordde ik vragend. 'Ja, Moeder Natuur, repliceerde God wat geïrriteerd terug. Omdat Hij alwetend is heeft Hij de neiging te denken dat anderen dat ook zijn en daarnaast hebben we het in onze eerdere gesprekken nooit over Moeder gehad, dus was mijn onwetendheid legitiem vond ik. 'We zijn altijd een goed team geweest, Moeder en Ik', ging God verder. 'Samen brachten we de mooiste dingen tot stand, nou ja, je weet'. Maar de laatste tijd is een oud zeer tussen ons weer opgelaaid'. Als God over tijdsbestekken praat, weet ik uit ervaring, moet je dat ruim nemen. 'De laatste tijd' kan gerust over honderden jaren gaan. Maar gelukkig verduidelijkte Hij snel. 'Gezamenlijk hadden we de aarde opgezet, en we waren zo'n beetje klaar toen Ik voor de lol nog wat ging knutselen en iets in elkaar had gezet wat Ik 'mens' noemde.' God wuifde een beetje nonchalant met z'n hand naar mij toen Hij dat zei. 'Moeder wierp één blik en zei dat dit totaal geen toevoeging was voor wat wij samen hadden verwezenlijkt. Nou ja, dat werd wat bakkeleien en Ik maakte er een soort prestige van door die mens wat meer naar voren te schuiven, en toen Ik de mens een vrije wil had gegeven zei Moeder: 'Daar gaan nog heel veel last mee krijgen, met dat hobbydingetje van jou' en nu laat ze de laatste eeuwen geen moment onbenut om me dat in te wrijven.'

'Nu maken jullie er ook wel een zooitje van' ging Hij verder. Op mijn enigszins verbaasde blik bond God wat in. 'Nou ja, niet zozeer jij persoonlijk, Ik lees jouw blogs ook en Ik weet dat jij het ook ziet. Moeder is helemaal klaar met jullie, dat had jij ook al geconstateerd, dat virus is een poging van haar om Mijn hobbydingetje, zoals ze jullie nog steeds noemt, tot inkeer te laten komen. Eerder al heb Ik gezorgd dat Donald Trump destijds de verkiezingen won om eens te zien hoeveel de mensheid zou pikken. Ik laat hem de meest idiote dingen zeggen en doen, zoals laatst nog dat rondritje om naar 'fans' te zwaaien terwijl hij nog besmet is met het virus, Moeder en Ik zijn met stomheid geslagen dat de man nog steeds in het zadel zit. En Moeder werpt het Mij maar steeds voor de voeten dat alles af was en dat Ik zo nodig nog wat moest fröbelen, dan wordt ze boos en hup er is weer ergens een sprinkhanenplaag, een grote storm of overstroming. Die klimaatstijging is Moeder's woede die tot een kookpunt aan het geraken is.'

Ik was wel wat aangeslagen door God's ontboezemingen. 'Maar U is toch God, U kunt toch...' Hij liet me niet uitpraten. 'Vrije wil, jongen, vrije wil' en Hij wierp Zijn armen richting Zijn huis. 'En onderschat nooit de toorn van een vrouw, zeker niet een vrouw als Moeder Natuur, daar kan ook Ik niet veel tegenin brengen en daarnaast, ze heeft wel erg gelijk. Het deed God duidelijk goed om het allemaal eens te ventileren. Hij bliefde nog een bakje koffie en we bespraken een beetje hoe het met mij ging en met Nederland in pandemietijd. Ik vroeg Hem wat Hij van zijn goede vriend Kees van der Staaij vond die zo overstuur was over het terugdringen van de bezoekersaantallen in de kerken. 'Kees wie?' vroeg God 'Van der Staaij, hij doet zelf altijd of hij U heel goed kent, hij is fractievoorzitter van de Staatkundig Gereform....' verder kwam ik niet. 'O daar heb Ik Me al zo lang van afgekeerd, dat zijn zulke enge types. Weet jij hoe ze Mij afschilderen in die kringen? Als iets verschrikkelijks, als een verwende filmster die alleen maar lofzangen over zichzelf wil horen, een zure schoolmeester die straffen uitdeelt waar hij van beneden een kleine jongen bij is. Nee, daar wil Ik niks meer mee van doen hebben, een aantal gaan, als de tijd daar is nog eens lelijk op hun neus kijken. Ik heb nog steeds veel lol met die Annie van jullie die nu bij Mij is', God wees met een vaag gebaar met Zijn vinger naar boven. 'Ze heeft ooit gezegd; 'Lachen mag van God' en dat had ze heel goed gezien, en jij weet dat ook', en Hij knipoogde naar me met een schalks lachje. Dat was weer de God die ik kende van eerdere bezoeken.

'Het is weer tijd om op te stappen' zei Hij en zette Zijn koffiemok op tafel. Tijdens Zijn onverwachte bezoeken vraag ik eigenlijk nooit zoveel aan Hem, het is een stilzwijgende overeenkomst, een soort wederzijds begrip. Waarschijnlijk is Hij het zelf die bewerkstelligd dat ik dat niet doe, maar nu in deze angstige tijden vroeg ik aan Hem bij de buitendeur: God, die pandemie, enig idee hoe lang nog? Hij keek me heel doordringend aan, een rilling ging over mijn rug, ik keek in Zijn wonderlijke prachtige ogen, ik zag voor een fractie de eeuwen die daarin besloten liggen en Hij zei: 'We gaan elkaar snel weer zien'. 

Herinnert U zich deze nog? #162

ALEXANDER CURLY

"AGGESUS"

1975

Aantal weken: 5

Hoogste positie 13

Klik hier als de video niet zichtbaar is

Voortschrijdend inzicht is een mooi iets, zoals ieder beschaafd mens zijn er zaken waar ik jaren geleden anders over dacht dan nu, gelukkig maar. Toch is er ook een kleine groep die vrij veel misbaar maakt en alles wil houden zoals het ooit was, lees: zoals zij het kennen. Want om een klein voorbeeld te noemen: de Gouden Koets die zij 'traditie' en 'cultuur' noemen en een schande dat deze nu in het museum komt, is ooit in de plaats gekomen van de Glazen Koets, die decennialang dienst had gedaan, ook die koets was en is cultuur en traditie. Maar goed, het gaat over muziek, ook daar zijn voorbeelden te noemen van nummers die met de kennis van nu niet meer opgenomen zouden worden.

In 1965 nam de Zangeres Zonder Naam het lied 'Hij Was Maar Een Neger' op. De Zangeres nam het in de tekst weliswaar op voor de man van kleur, maar het n-woord wordt in deze tijd natuurlijk niet meer gebezigd. De Amerikaanse meidengroep The Crystals namen in 1962 de single 'He Hit Me', op, waarin ze het volgende zingen:

He hit me

And it felt like a kiss

He hit me

And I knew he loved me

He hit me

And I was glad

Zo'n vriendje met losse handjes kon volgens mij toen ook al niet, maar in deze tijd is zo'n tekst totaal ondenkbaar.

Alexander Curly begon zijn carrière in eerste instantie met Engelstalig repertoire, met 'I'll Never Drink Again' behaalde hij de eerste plaats van de hitparade maar in 1975 besloot hij in het Nederlands verder te gaan. Zijn eerste Nederlandstalige single 'Guus' was ook goed voor de nummer één positie, daarna kwam dit 'Aggesus' over een Turk die zijn geluk in 'het beloofde land' Nederland komt beproeven maar in de fabriek aan de lopende band enigszins in de war raakt van blonde Truus, ruzie krijgt en een mes trekt. In 1975 vonden we dat heel gewoon, maar anno nu in het sociale media-tijdperk, zou zo'n liedje veel stof doen opwaaien.

Alexander is muziek blijven maken tot begin jaren 90, daarna heeft hij zich uit de muziekwereld teruggetrokken. In 2012 is hij op 65 jarige leeftijd overleden aan de gevolgen van prostaatkanker.