2021

En zo is het alweer de laatste dag van 2021. Het cliché is waar, hoe ouder je wordt, hoe sneller de tijd gaat. Ik heb het gevoel dat ik met m'n ogen heb geknipperd en het jaar was om. De cirkel is wel mooi rond, we begonnen en eindigen het jaar met een lockdown. U weet inmiddels dat het voor mij lood om oud ijzer is, ik vind het allemaal prima. Ik heb geen externe prikkels nodig om het naar m'n zin te hebben, maar ik weet dat ik daarmee tot een minderheid behoor. Het zij zo, dat ben ik wel gewend. 

Het was voor mij zo over het algemeen een prima jaar, het kabbelde lekker door. Door de lockdowns en beperkingen, die ik me deels zelf heb opgelegd, veel thuis geweest, maar dat is voor mij geen straf. Het vervelendste wat ik heb ervaren was de lekkage waarmee ik al met al zo'n maand of drie ben zoet geweest, maar ook daar heb ik me op een gegeven moment bij neergelegd. Soms moet je de dingen nemen zoals ze zijn, zeker als het je erover druk maken en opwinden geen zin zin heeft. Uiteindelijk heeft het geresulteerd in een hele nieuwe badkamer en een mooi gangetje boven met nieuwe vloerbedekking en behang en nieuwe vloerbedekking in de slaapkamer. De zilveren lijntjes blijven zien, u kent mijn motto.

Met lieve en dierbare vrienden vele mooie momenten gekend, variërend van intense gezelligheid tot het ondersteunen en het er zijn voor elkaar in tijden dat het wat minder gaat. Wat aan het begin van het jaar nog niet echt in de lijn der verwachting lag was de verhuizing van mijn lieve vriendin Talitha van Almere naar Rotterdam, maar in augustus was het toch zover en woont ze (in de zomer) op fietsafstand en in deze tijd van het jaar een paar metrohaltes bij mij vandaan. 

Wat ook niet was te voorzien is dat ik, zoals eerder vermeld, het nieuwe jaar zal beginnen met een nieuwe baan. Leuk en ook spannend, we gaan wel zien hoe het zich zal ontwikkelen, maar ik heb er niet voor niets voor gekozen dus ik stap er met frisse moed positief in. 

Op lichte spanning betreffende mijn nieuwe betrekking na, maar dat hoort er bij, ik ben soms net een mens, voel ik me volledig senang met hoe mijn leven er op dit moment uitziet, inclusief de beperkingen en maatregelen met een lockdown zo nu en dan (light, light-light of volledig) met hier en daar een avondklok vanwege de pandemie. Ik tel mijn zegeningen en dat zijn er een heleboel.

Tenslotte wens ik u, mijn trouwe lezers, een fantastisch, mooi en vooral gezond 2022 toe. Blijf positief, pluk de rozen en blijf, hoe dan ook, de zilveren lijntjes zien!

"Someone that I used to love"

Torch songs zijn een soort Engelstalige levensliedjes, uitvergroot levens- en liefdesleed wat vooral met veel pathetiek gezongen dient te worden. Mijn mensen houden ervan. In Nederland verzand je qua levensliedjes al gauw in het smartlappengenre, en hoewel ik zo af en toe liedjes over kleine grafjes die gedolven worden met huilende grootmoeders die het kistje naar beneden zien gaan heerlijk kan vinden, neig ik toch meer naar de Engelse en Amerikaanse varianten die zich vaker op het eigen individu en diens gevoel richten. 

'Someone That I Used To Love', geschreven door Michael Masser en Gerry Goffin ken ik van Barbra Streisand en vanaf de eerste keer dat ik het hoorde in 1989 was ik er weg van. Een grote hit is het echter niet geworden. Het lied is als eerste aangeboden aan, en opgenomen door, Bette Midler in 1977, maar is nooit uitgebracht. Vervolgens bracht in 1980 Natalie Cole het op single uit en had er een kleine hit mee in Amerika. Het is dus niet zo'n heel bekend lied in onze contreien, maar ik had zin om er een hertaling van te maken.

Iemand Waar Ik Eens Om Gaf

Als ik ’s morgens wakker word, herpak ik mezelf 

En als ik me onzeker voel herinner ik mezelf

Ook al ben je iemand die ik al mijn liefde gaf

Van nu af aan ben je iemand waar ik eens om gaf

En voor mij, ik moet beginnen met een nieuwe start

De pijn gaan verzachten van een gebroken hart

Wat maakt het me eigenlijk uit dat ik de liefde verlies van jou

Ook al ben je dan iemand waar ik altijd voor kiezen zou

Ik wou dat het genoeg was voor jou

Alle liefde die ik gegeven heb

Maar je hebt je van me afgekeerd

Je hebt geen idee hoe hard ik heb geprobeerd

Echt heb geprobeerd

En mochten wij elkaar weer eens ergens zien

Ben ik niet meer zo naïef als voordien

Ooit had ik zoveel te geven, maar jij wees mijn liefde af

Van nu af aan ben je iemand waar ik eens om gaf

Want je hebt je van me afgekeerd

Je hebt geen idee hoe hard ik heb geprobeerd

Echt heb geprobeerd

Als ik ’s morgens wakker word, herpak ik mezelf 

En als ik me onzeker voel herinner ik mezelf

Ook al ben je iemand die ik al mijn liefde gaf

Van nu af aan ben je iemand waar ik eens om gaf

Van nu af aan ben je iemand waar ik eens om gaf

Ook al ben je iemand die ik al mijn liefde gaf

Van nu af aan ben je iemand waar ik eens om gaf

Van nu af aan ben je iemand waar ik eens om gaf

Bertus Meijer: Door het oog van de naald

Vandaag is het weer eens een mooi moment om mijn blogje aan iemand anders af te staan. Bertus Meijer deze keer. Voor mensen die mij op Facebook volgen zal zijn naam wel een belletje doen rinkelen. Bertus en ik zijn Facebookvrienden, maar wij zijn begonnen in 2005 als 'Jeugdsentiment-vrienden', wij leerden elkaar kennen op de gelijknamige website, die niet meer bestaat. Ondanks dat wij elkaar slechts één keer heel kort 'in het echt' hebben gezien voel ik connectie, m.a.w., Bertus hoort bij mijn leven. We weten aardig wat van elkaar, zitten vaak op dezelfde lijn en soms lopen onze levens qua gebeurtenissen synchroon. Plannen om malkander nog eens wat langer te gaan zien zijn er, maar zoiets als corona werkt niet echt mee, daarnaast woont Bertus aan de andere kant van het land en afgelopen jaar was voor hem vrij ingrijpend. Ik heb het van een afstand meegekregen, heb, met heel veel anderen, positieve gedachten gezonden en geduimd en dat heeft wellicht geholpen want Bertus ís er gelukkig nog. Ik laat hem nu zelf aan het woord, en ja, daar heeft hij toestemming voor gegeven. Hij zit dus niet verstijfd in z'n stoel als ie z'n telefoon/computer opent: 

Terugblik op 2021. Eigenlijk begon het jaar rustig. Ik vond mijn draai op mijn nieuwe school. Privé geen grote zaken en Corona ging mijn deur voorbij. Online lesgeven was niet leuk, maar te doen. Het was die periode mooi weer. Ik gaf les vanuit mijn tuin. Mijn zomervakantie begon rustig. We zouden niet weggaan, maar op de Hondsrug wonen is geen straf.

2 Augustus was een dag als alle andere. Beetje niksen, beetje fietsen, beetje boodschappen …. 3 Augustus om half 5 ’s morgens gebeurde het. Ik kreeg een acute aanval op de trap naar boven. Het was al snel duidelijk dat er iets heel erg mis was. Wederhelft belde onmiddellijk 112. Ik was al snel niet meer aanspreekbaar.

Ambulance kwam snel (5 minuten lijken wel 10 uur). Meteen in de ambulance en in slaap gebracht. De ambulance bleef een half uur op het erf staan. Ik was niet goed te vervoeren en er moest van alles gebeuren om mij erbij te houden. In het ziekenhuis begon een race tegen de klok terwijl organen uitvielen of beschadigd raakten. Kortom: ik had een ernstige sepsis (bloedvergiftiging) door een uit de hand gelopen galblaasontsteking. Tot dat moment niets gevoeld … niets.

De race tegen klok heb ik gewonnen. De diagnose was snel gesteld en ik kwam bij met overal slangen en andere zaken. Mijn ontstekingswaarde van 597 (8 is normaal) moest onmiddellijk omlaag. Dat lukte. Ik kreeg een drain in mijn galblaas en werd naar zaal gebracht. Door het oog van de naald. En daar heb ik een intense, ontroerende bewondering gekregen voor de mensen in de zorg. De zorg die ik, en anderen, kreeg was zo hartverwarmend. Zo kundig. Zo ontroerend.

Na een week was ik enigszins de oude en mocht ik naar huis. In afwachting van een operatie. Die kon nog niet omdat ik ook een leverabces had. Helaas kreeg ik na twee dagen thuis een nieuwe sepsisaanval en moest ik weer een week het ziekenhuis in. Na een week werd ik ontslagen en mocht ik naar huis met een drain. Deze voerde galvocht af. Zo gauw ik kon zou ik geopereerd worden.

Begin November ben ik in Hoogeveen geopereerd. Op het nippertje want de operatiekamers sloten later die dag. In Stadskanaal waren ze al dicht. De operatie ging niet zonder complicaties (galblaas barstte open en er werd een ader geraakt). Maar mijn derde opname duurde korter. En nu, eind december, voel ik me goed. Mijn longen doen nog niet wat ik wil. Nieren en lever zijn weer in orde. De boosdoener is weg.

Ik heb dit jaar geleerd hoe belangrijk gezondheid is. Maar vooral dat mensen in de zorg goud waard zijn. Bergen goud. Ik tweette toen en tweet nu weer dat er gestopt moet worden met gefluttekut over procentpuntjes salaris voor deze engelen. En als ik lees dat bonussen voor hen in zakken zijn verdwenen van directeuren weet ik met mijn woede geen raad. Het is geconstateerd en nu? Ik mag toch aannemen dat deze aasgieren vandaag nog (op dinsdag 28 december) aan de schandpaal genageld worden.

Zoals gezegd, ik wist van het hoe en wat, maar zo door Bertus resumerend besef ik pas goed hoe nijpend en verontrustend de situatie was. Het revalideren na zo een ingrijpende gebeurtenis heeft ook z'n tijd nodig, maar hij is gelukkig op de goede weg. Ik deel zijn verhaal omdat het goed is zaken, altijd al, maar zeker in deze pandemische tijden en alles wat dat met zich meebrengt, in perspectief te zien en te relativeren. Zoals dat een reisje naar Oostenrijk wat niet door kan gaan klein bier is vergeleken bij wat andere mensen doormaken. Maar ook omdat ik zo ontzettend blij ben dat het zo goed is afgelopen. Pluk de rozen, lieve mensen!

Zoals u heeft kunnen lezen is Bertus onderwijzer en wel op een basisschool of lagere school, ik weet niet wat heden ten dage de juiste benaming is. Hij doet dat al meer dan dertig jaar en is in onderwijsland ook wel een begrip, voor zijn leerlingen, maar zeker ook voor collega's. Ik wijs u graag op twee blogs die hij schrijft: Onderwijs en zo en De basis meester. Maar daarnaast doet hij nog zoveel anderen dingen en heeft heel veel andere interesses dat kunt u hier vernemen: Voice-over enzo.

Bertus Meijer. 

Tegeltjeswijsheid 414

 

Kerst 2021

En zo is Kerstmis 2021 alweer voorbij. Zelf heb ik hele fijne dagen gehad. Oorspronkelijk zouden Talitha en ik ons eerste kerstdag heerlijk laten verwennen met een uitgebreid diner bij Hotel New York, daar hadden we enorm zin in. Maar de pandemie maakte dat het geen doorgang kon vinden. Heel jammer met name voor Hotel New York zelf, wij raken er niet van van de leg. Plooibaar als we zijn hebben we de dag omgebogen naar een gezellige dag bij Talitha thuis. Omdat vanwege werkzaamheden in haar woning afgelopen donderdag en vrijdag het niet handig was als er een kerstboom stond, hebben we die eerste kerstdag opgezet, dat op zich was al heel leuk om te doen, temeer daar ze de boom al een aantal jaar niet had neergezet en het een verrassing was, ook voor haar, wat we allemaal tegen zouden komen in de dozen.

Vervolgens heel relaxed een leuke kerstfilm gekeken, 'Four Christmases' met Reese Whitherspoon en Vince Vaughn, daarna lekkere kleine hapjes als diner om vervolgens de indrukwekkende film 'The Unforgivable' met Sandra Bullock te gaan zien. Een spannende film met een onverwachte twist. Geen film waarna je meteen naar bed gaat, het moet even worden verwerkt, maar wel een aanrader.

De tweede dag kwamen Christian en Rick, we hadden een soort co-productie van het diner gemaakt waarbij Rick had voorgesteld om o.m. rollade te maken. Dat is voor mij echt decennia geleden dat ik dat heb gegeten, dus ik was meteen voor. Taken waren verdeeld en ik had o.a. het dessert voor mijn rekening genomen en besloten om iets te maken wat ik nog niet eerder had gemaakt. In het recept stond dat ik van de ingevroren vruchtjes een gedeelte moest koken met suiker en de rest met de staafmixer moest pureren. Er stond niet bij dat het eerst ontdooid moest worden, mijn gevoel zei me van wel, maar wat is mijn gevoel t.o.v. het recept? Soms luister je beter naar je gevoel, eigenlijk altijd wel, want bevroren rode vruchtjes pureren met een staafmixer laat je keuken er uitzien als de crimescene van een bloeddorstige moord. Het dessert smaakte er niet minder om, maar de vruchtjes zouden ontdooid lekkerder zijn geweest. Dat doe ik dus de volgende keer, want ik maak het echt nog eens.

Ook deze dag was het relaxed en ontspannen samen zijn de rode draad die door de dag heen liep. Fijn twee dagen genoten met lieve dierbare vrienden. 

Omringd door gekken week 52

Je kon erop wachten, de twee volstrekt identieke hupelkutjes Raisa Blommestijn en Eva Vlaardingerbroek, een soort Forum Stepford wives zijn aan het collecteren geslagen om financieel ondersteund te worden om een kortgeding tegen de Staat aan te spannen vanwege de lockdown. 

Speaking of which, een door Forum voor Democratie georganiseerde illegale kerstmarkt in Wijster (waar?), u kent dat wel, gezellig nazi's onder elkaar, is zondagmiddag op last van de burgemeester afgeblazen. De nationaal socialisten besloten vanwege de dreigende boetes alles af te breken en dan maar over te gaan op een demonstratie tegen de coronamaatregelen. Die boete van 10.000 euro kregen ze alsnog. 

Leerlingen tussen acht en negen jaar oud op een Amerikaanse basisschool kregen van hun leraar de opdracht om de Holocaust na te spelen. Hij gaf ze specifieke rollen. Een Joodse leerling moest Adolf Hitler spelen, inclusief diens zelfmoord. De kinderen moesten doen alsof ze in een trein naar een concentratiekamp zaten en in een gaskamer om het leven kwamen. Sommigen moesten zogenaamd massagraven graven en weer anderen speelden het vuurpeloton. De kinderen vroegen aan de leraar waarom de Duisters dit hadden gedaan en hij antwoorde: 'Omdat de Joden Kerstmis verpest hebben'. Hij vroeg de kinderen ook niet over de opdracht te praten met hun ouders of vriendjes. De leraar is met verlof naar huis gestuurd. 

Er komt een minister van Armoedebeleid in het nieuwe kabinet. Armoedebeleid, niet armoedebestrijding. Laat dat even op u inwerken. What's in a name zult u misschien denken, maar ergens beleid op voeren of iets bestrijden is meer dan een nuanceverschil. 

Met de bijna 500 besmettingen van de Nederlandse bezoekers aan de finale van de Grand Prix in Abu Dhabi om de Belgisch-Monegaskische coureur Max Verstappen aan te moedigen nog in het achterhoofd kijk ik licht geamuseerd naar al die skivakantiegangers die met gevaarlijk verhoogde hartslag en bloeddruk hals over kop zijn afgereisd om de quarantaineregels aldaar die, ik geloof, vrijdag of zaterdag ingaan voor te zijn. Want ze zúllen skiën goffedomme, vorig jaar zijn ze ook al niet geweest!

Er gaat wat ruis rond over wie welke ministerpost zal gaan bekleden. Rob Jetten wordt daarin genoemd als mogelijke Minister van Defensie. De wit-extreemrechtste hoek die het doorgaans over 'onze homo's' heeft als ze er moslims mee om de oren kunnen slaan reageren op dit gerucht, want dat is het vooralsnog, als volgt: 'Hij kiest generaals op basis van hoe goed ze hem kontje bonken'. 'Jarenlange feministische indoctrinatie, als vrouwen al zulke topfuncties kunnen vervullen, waarom nichterige mannen niet?' En zo nog wat homofobe diarree aangevuld met foto's, met veel roze, regenbogen en min of meer ontblote militairen. Nee de lhbt'ers hoeven zich nergens druk over te maken in dit land, volledige acceptatie. 

Een slager vertelt: Hij had een boze mail van een klant ontvangen. Ze was boos omdat het te druk was in zijn winkel en ze hem verantwoordelijk houdt mocht ze corona krijgen. De vrouw had een gourmetschotel voor veertien personen afgehaald. 

Changé

Het is natuurlijk niet gisteren besloten, vanaf eind oktober ben ik er al mee bezig. Een nieuwe baan vanaf 1, nou ja, 3 januari. Een nieuwe baan? En je hebt pas je vaste aanstelling gehad? Je had het er toch naar je zin? Zal je die laatste paar jaar met het pensioen in zicht nou nog golven gaan maken? Straks voldoe je niet of vind je het zelf niets en sta je op straat! Kalm, kalm, lieve mensen, adem rustig door u neus in en door uw mond weer uit.

Het zijn precies die vragen die ik mezelf ook heb gesteld, maar door verschillende factoren voelde ik me niet meer senang in mijn huidige werk. Wat die factoren zijn doet er niet zoveel toe, zij die mij kennen weten dat bij mij de kruik vrij lang te water kan gaan, maar als ie barst is het klaar. Voormalige verloofdes en vrienden kennen dat, dan ga ik weg. Ik ben natuurlijk niet uit de poppenkast gevallen, dus heb ik eerst gezorgd dat ik een nieuwe baan heb. Ik ben es rond gaan kijken en ik kan u zeggen dat solliciteren vanuit een baan relaxter is dan toen ik het destijds na het faillissement móest doen. Nu heb ik de tijd ook mee, dat was vijf jaar geleden wel anders. 

Ik had enkele sollicitaties gedaan en werd gebeld door één van hen. Dat was een prettig ontspannen gesprek wat heeft geresulteerd in een persoonlijk onderhoud welke ook heel organisch verliep. Daar werd besloten dat ik een dagje kon meelopen. Wat mij opviel was de fijne sfeer, dat het er heel schoon is, dat de mensen die ik los van elkaar vroeg hoe ze het vonden allemaal heel positief waren. Het werk an sich is veelomvattend, maar alles wat nieuw is lijkt ondoenlijk, dat had ik met mijn huidige werk ook en ik heb mezelf aangeleerd daar doorheen te kijken. Wat ik van te voren al heel erg fijn vond is dat er een heel divers team werkt uit alle windstreken van de wereld, heel kosmopolitisch.

Het meeloopdagje is zowel door mij als door de mensen die ik heb gezien en gesproken als positief ervaren zodat er een contract opgesteld kon gaan worden. Dat duurde even omdat de dame die dat regelt vakantie had. Omdat er op mijn huidige werk regionaal vrij veel verschuivingen aan zaten te komen heb ik mondeling al meegedeeld dat ik weg zou gaan, maar dat het pas officieel zou zijn als ik het nieuwe contract ondertekend had, pas dan zou ik mijn aangekondigde opzegging schriftelijk bevestigen. Zo konden ze het enorme gat wat ik achterlaat meenemen in de verschuivingen, dat leek me wel zo aardig. 

Dus mijn nieuwe jaar begint straks echt met iets nieuws. Het is wel heel iets anders dan wat ik tot nog toe heb gedaan. Ik ga werken als front- en backoffice medewerker bij een grote tandartsenpraktijk. Ik ga dus niet in monden kijken of erger, ik doe de administratie van de patiënten en de praktijk. En nee, ik weet ook niet of dit tot aan mijn pensioen over een paar jaar zal duren. Die intentie is er natuurlijk wel, maar de tijd zal het uitwijzen. Eerst maar zien of het van beide kanten bevalt. Zo niet, komt er wel weer wat anders, op mijn leeftijd maak je je daar niet meer zo druk om. Eén van de voordelen is dat het voor mij op loopafstand is. Zo ben ik ooit begonnen bij V&D in Den Haag, ook op loopafstand. Het zou mooi zijn als ik de laatste periode van mijn arbeidzame leven zo zou kunnen beëindigen. De cirkel is dan rond. 

Tadaa

Na een week zou het door mij bij de lijstenmakerij gebrachte schilderij om te laten inlijsten klaar zijn. Ik zou een sms krijgen. Dat gebeurde niet, maar u kent me, ik ben het afwachtende typ, dat heeft me al eens een prijsloos klokje gekost. En omdat ik ook in eerste instantie immer denk dat ik zelf iets niet goed gedaan heb, wist ik nu bijna zeker dat ik, overweldigd door de enorme keuze aan lijsten, in plaats van een 3 in mijn telefoonnummer een 2 heb opgeschreven. Ik kan mijn eigen telefoonnummer natuurlijk zo opzeggen, maar als het ineens ad hoc moet, kan ik soms plots een black out hebben, en ik meende dat dat dus gebeurd was.

Ik belde zelf naar de lijstenmakerij en er werd inderdaad meegedeeld dat er een sms was verstuurd en dat het schilderij al enige tijd klaar was. Eenmaal ter plaatse aangekomen de andere dag bleek dat de eigenaar zelf twee cijfers van mijn telefoonnummer had omgedraaid. Maar goed, het schilderij was klaar. Wederom kreeg ik een kopje koffie terwijl de dame van de vorige keer het zorgvuldig ingepakte schilderij uitpakte. Misschien raar of overdreven, want ik ken het schilderij al m'n hele leven, maar toen ik het zo zag in die lijst werd ik er een beetje emotioneel van. Niet dat ik krijsend tezamen brak, maar ik moest even slikken. Wat was het mooi geworden.

De man vond het goed geschilderd en complimenteerde me met de keuze van de lijst. Het was de eerste die ik had gepakt en het was in mijn ogen meteen de juiste. Het haalt het gouden zonlicht wat in het schilderij te zien is helemaal op. Nu zo net voor kerst een mooi kerstcadeautje aan mezelf.

U zult mij in m'n blogjes niet vaak reclame zien maken, ook al worden daar enorme bedragen voor geboden, ik sla het categorisch af, maar voor deze lijstenmakerij gerund door een echtpaar maak ik een uitzondering. Wat een geweldige lieve en vakkundige mensen. Het is alsof je bij iemand op bezoek gaat, je wordt warm welkom geheten, er wordt alle tijd genomen om tot de juiste beslissing te komen terwijl je een kopje koffie drinkt. Vandaar dat ik hieronder het stickertje met de gegevens van de lijstenmakerij die achterop de lijst is geplakt met u deel. Mocht u iets hebben om in te lijsten, een schilderij, een foto, een diploma, etc. Ik kan u van harte deze geweldige lijstenmakerij aanbevelen.

Terugwerkende kracht

Het was begin jaren tachtig toen er een serie dubbel lp's verscheen die in totaal uit negen edities zou bestaan: 'Remember The 60's'. Door die albums maakte ik kennis met muziek uit de jaren zestig en ik kan u zeggen, ik was om. Tot op de dag van vandaag vind ik muziek uit die tijd mieters, om maar eens een term uit die dagen te gebruiken. Dus ruim twintig jaar nadat het decennium voorbij was hoorde ik muziek waarvan veel voor mij nieuw was. Ik kom natuurlijk niet uit een ei, dus kende ik heus wel de grote hits die heden ten dage nog evergreens zijn, maar ik ging me in oeuvres van artiesten verdiepen die mij het meest aanspraken en daarnaast waren er in de jaren zeventig veel artiesten populair die al begonnen waren in de zestiger jaren. Met terugwerkende kracht schoolde ik mezelf dus bij.

Ik kan u meedelen dat die bijscholing wel is geslaagd. Nu ben ik weer op een ander vlak zaken aan het inhalen. Ik had de serie 'Glee' enige tijd terug volledig bekeken op Netflix, en sinds vorige week ben ik begonnen met 'Seinfeld'. Ik kende de naam wel, maar ik heb die serie nooit gezien. Het heeft gelopen van 1989 t/m 1998 en heeft negen seizoenen. Ik kan dus even vooruit. Ik hoef u niet te vertellen over wie, hoe en wat, want u heeft natuurlijk in de tijd dat het op tv kwam al gekeken. 

Ik wist toen ik de eerste aflevering ging kijken niet van wanneer die serie was, maar dat had ik gauw geraden. Telefoons met snoer of antenne en de altmodische Klamotten waarin de personages lopen, gaven het snel weg. Zo liepen we er dus ooit bij, broeken hoog opgetrokken en hele wijde shirts en een matje. Maar de humor en karakters is nog zeer herkenbaar. Erg leuk dat Netflix dit doet. Terwijl ik dit schrijf valt me ineens in dat ik op Sky Channel, ook ergens in de jaren tachtig, volledige series uit de jaren zestig en zeventig eveneens met terugwerkende kracht tot me heb genomen: o.m.  'The Lucy Show', 'Green Acres', 'Mr. Ed', 'I Love Jeannie', 'Brady Bunch' en 'Hazel'. Er valt dus een patroon te ontdekken in mijn levensloop betreffende muziek en tv-series; ik loop achter de feiten aan.

De Hoofdrolspelers uit 'Seinfeld':
Michael Richards (Cosmo Kramer), Jerry Seinfeld (Jerry Seinfeld)
Julia Louis-Dreyfus (Elaine Benes) en Jason Alexander (George Constanza)

Gomarus, 'homofiele gerichtheid' en klikplicht

U weet het vast nog wel, de reformatorische scholengemeenschap Gomarus kwam in het nieuws over hoe leerlingen gedwongen (naar hun ouders toe) uit de kast moesten komen en er onder meer daardoor geen veilige leeromgeving is voor lhbt-leerlingen. Maar de beerput is nog meer open gegaan. 

Er werd niet enkel geklikt over lhbt leerlingen, leraren moesten ook homoseksuele collega's verklikken bij het schoolbestuur! Bent u daar nog? Een door anderen als homoseksueel aangebrachte leerkracht kreeg een gesprek met het schoolbestuur. Mocht deze na het gesprek nog steeds 'volharden in zijn/haar levenswijze of voornemen daartoe' dan zou het bestuur overgaan tot een 'oplossing van het dilemma', zo staat in een interne notitie te lezen. 

Verder is erin te lezen dat de school leerlingen in principe altijd afraadt om nu al uit te komen voor hun 'homofiele gerichtheid' (hallo jaren vijftig). Want zij zitten nog volop in hun identiteitsontwikkeling. Dringen zij er desondanks toch op aan, dan komen er gesprekken om de leerling tot inkeer te brengen, heeft dat geen effect zal moeten worden bezien of tot verwijdering van de school overgegaan kan en moet worden en zo komen die ouders in beeld die volgens de school moeten worden ingelicht ook al wil de leerling dat nog niet. En zo zijn we weer terug bij de onveilige leeromgeving op Gomarus. 

Eén van de meest essentiële zaken in de identiteitsontwikkeling van jonge mensen is de ontwikkeling betreffende hun seksuele oriëntatie. Daar belemmerend, nee, ronduit afwijzend in plaats van ondersteunend in te zijn gaat alle perken te buiten. Om het nog maar niet te hebben over de discriminatie van het onderwijzend personeel in deze en de klikplicht, het maakt meteen duidelijk dat als er ooit onverhoopt een oorlog uitbreekt, men mensen uit deze kringen direct in de gaten moet gaan houden. 

Dit alles is naar voren gekomen naar aanleiding van de aangifte die de onderwijsinspectie meer dan terecht heeft ingediend bij het Openbaar Ministerie. De zaak is nog in onderzoek.

10 Jaar Aidan's World #27

Kersttijd, voor mij als kind een magische tijd. Ik plaats daarom nog maar eens het kerstblogje uit mijn jubeljaar, waarin ik beschrijf hoe bij ons thuis Kerstmis werd gevierd. Ik kan u zeggen de herinneringen daaraan kan ik een leven lang op teren, want elk jaar rond deze tijd komen ze vanuit de krochten van mijn geheugen weer naar voren. Heden ten dage sta ik er wat ambivalent tegenover. Ik vind kerst prima en als er afspraken worden gemaakt met lieve, leuke mensen ben ik er helemaal voor, maar als ik gewoon thuis blijf met Kerstmis, wat in het verleden ook wel is voorgekomen vind ik dat ook oké. Een teveel gebruikte term als 'traditiegetrouw' ben ik in deze zeer allergisch voor, ik ben meer van het organische. En dat is precies zoals het dit jaar gaat met kerst en oud en nieuw, met fijne mensen (vanzelfsprekend niet boven het geadviseerde aantal) ongedwongen samenzijn. 

donderdag 24 december 2015

De kerst uit mijn jeugd

"Karsmis ba mijn ouwers thuis, der stoeng ne karsboêm en e stalleke meh bougiekes en e kribbeke"

Stafke Fabri, 1978

Zo onbewogen als ik nu tegenover kerstmis sta, 

zo ongeremd enthousiast was ik als kind, december 

was de mooiste maand van het jaar! Dat kwam door 

de gezelligheid thuis in de jaren dat ik opgroeide, het 

was en voelde als een magische tijd. Vandaag ga ik 

weer eens heerlijk terug naar toen, naar een kerst zo

ergens in de jaren 70 en 80. 

Het kopen van de kerstboom was een belangrijke gebeurtenis die mijn vader op zich nam. We, want ik mocht altijd mee, kochten de boom bij ons op de Leyweg, bij voorkeur 's-avonds want als het donker is geeft dat meer elan aan het hele gebeuren. Vervolgens moest de boom een paar dagen 'uithangen' en terwijl de dennengeur zich door het huis verspreidde duurde het voor mijn gevoel altijd heel lang voordat we de boom gingen optuigen. Mijn vader deed de lampjes er in en ik mocht de ballen doen en de oude kerststal, nog uit mijn vaders jeugd, neerzetten. Om onduidelijke redenen werd zodra de kerstboom er stond de eettafel vanuit de achterkamer naar de voorkamer verhuist, en dat bleef zo totdat de boom weer weg werd gehaald en het huis weer in z'n gewone doen kwam.

24 December was de dag waar ik als kind het meest naar uitkeek, nog kan ik, terwijl ik dit opschrijf en het door mijn hoofd laat gaan, de opwinding en spanning oproepen die ik toen voelde. Mijn vader ging met wat familieleden naar de nachtmis om 24 uur, ik ben wel eens een paar keer meegegaan. Mijn moeder en zij die niet naar de mis gingen kwamen dan in actie om de tafel in gereedheid te brengen voor als de kerkgangers weer thuis kwamen. Dan aten we eigen gebakken tulband, kerstbrood, nog wat andere lekkernijen en vanzelfsprekend beschuitjes met muisjes, want er was immers een kindeke geboren. 

Dan kwam nog een ander hoogtepunt: de cadeautjes die al dagen onder de boom lagen werden één voor één uitgereikt en uitgepakt. Zelf had ik ook geld gespaard en voor allemaal iets gekocht, dat was een ander december-moment wat ik geweldig vond, zélf cadeautjes kopen voor iedereen. Ik vond de reacties op mijn uitgezochte presentjes net zo leuk als de dingen die ik zelf mocht ontvangen. 

De eerste en tweede kerstdag waren wat minder vast omlijnd, die waren ieder jaar anders. We kregen bezoek of we gingen naar mensen toe, maar wat ik me blijf herinneren en ook koesteren was het al eerder genoemde magische gevoel. Maar ja, je groeit een stukje en de wereld heeft haar betovering verloren. 

De eettafel in de woonkamer.

Cadeautjes onder de boom en de oude kerststal.

Kerst 1976: ik krijg een doos Das-klei. Mijn moeder in een wulpse panterprint (1976,hè)

Mijn ouders bij de boom in 1983.

Geïnstalleerd

Bij het installeren van mijn nieuwe laptop probeer ik zoveel mogelijk zelf te doen, ik kom van ver, vergeet niet dat ik ooit volledig onwetend het wereld wijde web ben opgestapt en gaandeweg op autodidactische wijze, met natuurlijk hulp zoeken op datzelfde web, of van mensen met een aangeboren dan wel aangeleerde affiniteit met techniek in het algemeen en computers in het bijzonder, mijn weg heb gevonden.

Zoals al eerder gemeld heeft vriend Chris zich zaterdagmiddag over de zaken ontfermd waar ik niet uit kwam. Zo wilde ik mijn printer installeren met een discje wat er ooit bijgeleverd is. Dat blijkt niet meer iets wat men in 2021 doet. De laptop herkende de printer wel, hoor, en accepteerde scans die ermee gemaakt kunnen worden, maar hetzelfde apparaat herkennen om te printen, dat deed laptop niet. Het discje van mijn fotocamera om dingen op de laptop te zetten ten einde foto's te kunnen importeren die ik heb gemaakt, daar begon ie niet eens aan. Aan Chris heb ik op mijn heilige communiezieltje moeten beloven die discjes in één van de vele recyclebakken te werpen die Capelle rijk is. 

In deze tijd kun je op de websites van de fabrikanten (zowel de printer als de camera zijn van Canon) downloads vinden om de ooit door jou gekochte producten weer compatibel te maken met je nieuwe laptop. Ik had geen idee. Ik was al in het stadium dat ik een nieuwe printer zou moeten aanschaffen. Maar nee, alles doet het weer zoals het moet. Een hubje is niet nodig, in overleg met Chris heb ik besloten een draadloze muis aan te schaffen. Dit omdat ik die ingebouwde touchpad niet echt handig vind. Zo hou ik een usb-poortje over. En ja, we leven nu in een tijd dat als je dat op zaterdag laat in de middag bij Coolblue bestelt, het op zondag wordt thuisbezorgd. Ik blijf dat fascinerend vinden. 

Zelf heb ik nog wat zaken gedaan waar ik best versteld van stond, maar om nu de loftrompet te laten schallen daarover gaat wat te ver. Ik vier het voor mezelf als kleine onverwachte succesjes. Iets wat wel het vermelden waard is, is dat ik als laatste Nederlander nu ook een bankapp heb op mijn smartfoon. Ik wilde dat nooit, want nieuw en dus eng. Maar nu ik dronken van alles wat er mogelijk is was, heb ik lallend geroepen: 'Nou vooruit dan maar, ik ben op een rol!' Daarnaast zag ik in de winkel mensen die op sterven na dood waren, die de Eerste én Tweede Wereldoorlog hadden meegemaakt met een bankapp op hun telefoon, dus het werd ook wel tijd. Kon 'm meteen gebruiken om de draadloze muis mee te betalen. 

Het was dus een welbestede middag. 's Avonds kwam Rick ook nog vanuit zijn opleiding aan en hebben we met malkander persconferentie #63 gekeken en daarna het lokale Indische restaurant gesteund en er eten besteld en heerlijk gegeten. 

De nieuwe draadloze muis.

Omringd door gekken week 51

Zoals iedereen wel had verwacht is er, weer net iets te laat, een lockdown afgekondigd die tot in het nieuwe jaar zal gelden. Zoals iedereen ook verwacht zullen er weer teveel mensen zijn die zich met kerst en oud en nieuw niet aan het advies houden om een beperkt aantal mensen thuis te ontvangen, want ze hebben récht op, ze beslissen zelf wel, dictatuur, enz.. en zo blijven we in een kringetje ronddraaien, terwijl we ook allemaal weten dat het gaat uitdraaien op een vaccinatieplicht waarbij Nederland waarschijnlijk één van de laatste landen zal zijn die dat gaan instellen.  

272 Dagen heeft het geduurd na de verkiezingen eer ze er uit waren om met precies dezelfde vier partijen van het daarvoor gevallen kabinet verder te gaan. Ik kan daar intens vrolijk van worden, ten eerste omdat dit dus gewoon kan in dit land, je stapelt fout op fout, je dupeert duizenden mensen, biedt daarom je ontslag aan, en gaat dan na een heel lange tijd demissionair te zijn geweest gewoon weer verder, met wat poppetjes die verschuiven onder de noemer: nieuw elan. En ten tweede omdat iedereen al weet dat ze het weer geen vier jaar gaan volhouden. Zilveren lijntje: alles beter dan als de nationaal socialisten van FvD, PVV en nog wat kleine extreem rechtse partijtjes het voor het zeggen zouden krijgen.  

Viroloog Marion Koopmans is, zeer terecht, wel klaar met alle walgelijke dreigmail de ze ontvangt. En met haar andere wetenschappers, politici en anderen die in deze pandemie niets anders doen dan de gang van zaken meedelen en hoe daarop het beste kan worden geacteerd met de wetenschap van dat moment. Het is een kleine, hardnekkige groep verstandelijk onvolgroeiden die dat doet, maar er zou best wat daadkrachtiger tegen mogen worden opgetreden. 

Die afschuwelijke tweedeling in de maatschappij! U weet meteen waarover ik het heb. De ene helft van de bevolking kan zich niet voorstellen dat die zanger van die mooie liedjes, zoals 'Dochters', in staat kan zijn tot zulke misselijkmakende daden en staat pal achter hem. Terwijl de andere helft een welhaast orgastisch genoegen schept als een BN'er, welke dan ook, publiekelijk door de modder wordt gehaald. Dan zijn er nog een paar mensen die het het beste lijkt om het onderzoek dat gestart is en de uitkomst daarvan af te wachten. 

Thierry Baudet moet dus die vermaledijde tweets over de vergelijking tussen de Tweede Wereldoorlog en de pandemie van zijn Twitteraccount halen. Dat heeft ie mokkend als een peuter en 'intens verdrietig' gedaan, maar niet zonder dat ie nog even een screenshot heeft geplaatst van welke tweets dat nou precies waren. De luis. Omdat ie verder niet zoveel te doen heeft, hij is niet zo vaak in de Kamer, gaat ie ook nog in hoger beroep tegen de uitspraak, want u kent zijn credo: 'Je MaG iN dIt LaNd NiEtS mEeR zEgGeN!!'

Omdat ik vrij gevoelig ben voor taal zit het woord 'boosteren' erg hoog in mijn irritatie. Ik hoorde het van de week op tv en dacht: dat werkwoord bestaat helemaal niet. Men vervoegde het ook: 'geboosterd' zijn. Jeuk!! Er zijn wel meer woorden die we dankzij deze pandemie horen: pandemieparaatheid en twijfeltelefoon om er maar twee te noemen. Taal leeft, ik weet het, maar sommige woorden klinken voor een taalgevoelig mensch alsof men met de nagels over een ouderwets schoolbord krast. 

Nutteloze weetjes

De officiële naam van de pop Barbie is Barbara Millicent Roberts, die naam kreeg ze

in 1959 van Ruth Handler die de pop had gebaseerd op de favoriete Duitse pop van haar

dochter Barbara. Na verloop van tijd werd die naam afgekort naar Barbie.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Volgens VN-rapporten zijn er wereldwijd 6 miljard mobiele telefoongebruikers, terwijl

slechts 2,5 miljard van de 7 miljard mensen in de wereld toegang hebben tot een toilet.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Hakken waren oorspronkelijk bedoeld voor mannen. In de 10e eeuw kwamen ruiters erachter dat schoenen met een hak hun voet hielpen steviger in de stijgbeugels te blijven. Het idee verspreidde zich snel en al gauw droegen legers hakken. Tegen de 17e eeuw waren schoenen met hakken een belangrijke modetrend voor zowel mannen als vrouwen, omdat ze een symbool van hoge status waren.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Croissants zijn niet Frans. Croissants zijn in de 13e eeuw uitgevonden in Wenen. Een Weense bakker begon ze rond 1800 in Parijs te verkopen, zodat we nu denken dat croissants uit Frankrijk komen.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Noppenfolie was bedoeld als behang. In 1957 probeerden twee ingenieurs getextureerd behang te maken dat voor iedereen betaalbaar zou zijn. Helaas kwam het niet van de grond. Drie jaar later moest IBM fragiele gegevensverwerkers verschepen en zocht naar iets wat het zou kunnen beschermen: noppenfolie.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

T-shirts werden uitgevonden voor vrijgezellen die geen knopen konden naaien of vervangen. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

M&M staat voor Mars & Murrie. In 1940 vond Forest Mars een manier om chocoladedruppels met harde snoeplaagjes te bedekken. Hij benaderde zijn goede vriend Bruce Murrie, zoon van de oprichter van Hershey. Ze besloten hun krachten te bundelen en een bedrijf te starten onder de eerste letters van hun achternamen: M&M. In het begin bestonden M&M's eigenlijk uit Hershey chocolade.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

De gemiddelde persoon brengt zes maanden van zijn leven door bij een rood licht. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Vroeger gebruikte men, over de hele wereld potloden om te schrijven. De kleur geel van het potlood is niet zomaar toevallig gekozen. In de jaren negentig van de 19e eeuw werden potloden massaal geproduceerd en het beste grafiet kwam uit China. Potloodbedrijven wilden dat hun klanten wisten dat ze alleen het beste Chinese grafiet gebruikten, dus kleurden ze hun potloden geel, wat de kleur is voor royalty's in China. 

In Memoriam: Thea Franken

92 Jaar is ze geworden, Thea Franken, of mevrouw Franken, zoals wij kinderen haar leerden kennen. Onlangs kreeg ik het bericht dat ze is overleden. Mevrouw Franken was de vrouw van meneer Franken, het hoofd der school van de lagere school waarop ik heb gezeten, de Cecilia school. Voor een gedeelte in de vierde klas en het gehele schooljaar in de zesde klas was meneer Franken onze leraar. Waarschijnlijk omdat hij als hoofd der school wel eens een afspraak had of een vergadering moest bijwonen, kwam het sporadisch voor dat hij er onder schooltijd niet was en dan kwam mevrouw Franken.

Voor ons kinderen was dat geweldig, want ze week voor die ene dag af van het lesrooster, zodat we mochten tekenen of knutselen, ze ging voorlezen en ze deelde dropjes uit. Snoepen in de klas zonder dat er een jarige was, dat was in mijn tijd groot feest. 

Toen zij elkaar leerden kennen waren ze beiden werkzaam in het onderwijs, daarnaast was meneer Franken broeder, en mevrouw Franken zuster. Maar Gods wegen zijn ondoorgrondelijk en zo werden zij verliefd. Ze traden uit, trouwden en kregen op gevorderde leeftijd een zoon die jonger was dan wij in die tijd en die soms wel eens meekwam met mevrouw als zij een dagje bij ons was. 

Ik heb dierbare herinneringen aan hen beiden. Ik heb tot vorig jaar nog ieder jaar een kerstkaart gestuurd en terug ontvangen. Ver na mijn lagere schooltijd ben ik wel eens bij hen op bezoek geweest nadat meneer Franken ernstig ziek was geweest maar er toch weer bovenop was gekomen. Uiteindelijk is hij jaren later in 2005 overleden. Ik ben toen naar zijn uitvaart geweest, en voelde me een soort afgevaardigde van de duizenden leerlingen die hij in zijn loopbaan moet hebben les gegeven. Dat is ook de laatste keer dat ik mevrouw Franken zag, ze herkende me meteen, maar daar zijn (oud)docenten goed in, gezichten onthouden.

Maar zoals gezegd het kerstkaarten sturen bleef overeind. Van Thea heb ik niet de uitvaart bezocht, op de kaart stond: 'Op nadrukkelijke wens van Thea zal de uitvaart in besloten kring plaatsvinden'. En dat is goed zo, het hoort wel bij haar, een bescheiden vrouw die, voor zover ik het weet, een mooie levenswandeling heeft kunnen maken in meer dan negentig jaar. De kleine vreugde die ze ons gaf met haar immer vrolijke aanwezigheid op die paar dagen in het schooljaar zullen voor haar niet meer dan normaal zijn geweest, zoiets doe je gewoon voor je man en de schoolkinderen. Maar ik kan het me bijna vijftig jaar later nog helder voor de geest halen. Dank u wel, mevrouw Franken, rust zacht. 

Il est arrivé

Afgelopen vrijdag me verdiept in de wereld van de laptops, met hulp op afstand, wijze raad en adviezen van vriend Chris. Hij had zich mede verdiept met in zijn achterhoofd wat voor mij belangrijk is. Soms scheelt het maar één lettertje in die lange productnamen met letters en cijfers en dan heb je een oud model. Uiteindelijk de laptop gevonden die voor mij alle andere laptops overbodig zou maken, echter, deze was momenteel niet leverbaar. De vriendelijke jongen van Coolblue probeerde nog met: 'Misschien kunnen we een alternatief aanb...', maar ik kapte hem voortijdig af met een dramatisch uitgesproken 'Nee, de lijdensweg van het wikken en wegen heeft geleid tot deze laptop, dan geen andere'. Hij snapte het direct en stelde voor dat ik op de site om een seintje kon vragen als de laptop er weer zou zijn. Hij kon niet zien of ie al in aantocht was, en dempte een al te rooskleurige voorstellig hiervan meteen door te vertellen wat we allemaal op het nieuws hebben kunnen zien, dat er vanwege chiptekort en dergelijke geen peil op te trekken is.

Wie schetst mijn verbazing toen ik dinsdag bericht kreeg dat er een kleine voorraad was geleverd. Meteen besteld en gisteren opgehaald. Ben er mee aan de gang gegaan, en het verbaast me dat ik toch best veel zelf kan. Alles wat voor mij belangrijk is staat er inmiddels al weer op. Bepaalde zaken kunnen niet omdat die maar voor één computer gelden, maar dat is maar weinig en mijn andere laptopje doet het ook nog. Maar er blijven wat dingen liggen waar ik echt geen kaas van gegeten heb, en daar komt Chris zaterdagmiddag even voor. Natuurlijk ook om de kleine nieuwe aanwinst te bewonderen en het gewoon gezellig te hebben. 

Omdat laptops tegenwoordig geen laatje meer hebben voor cd's heb ik een losse 'zendrive' erbij aangeschaft. Mee in de vaart der volkeren, oké, maar dan wel op mijn manier. Ik brand en rip nog cd's voor mijn muziekbibliotheek die op het moment van schrijven uit 56272 verschillende nummers bestaat. Een mens kan maar een hobby hebben. Voorts denk ik ook dat ik aan een hub moet. Een hub. Ik kende het woord ook niet maar het is een soort stekkerdoosje maar dan met USB-poortjes van diverse formaten omdat er net te weinig op de laptop zelf zitten, dus daar zullen we zaterdag meteen even naar kijken welke er het best geschikt voor is. 

En ja, lieve lezers, deze blog is geschreven op de nieuw laptop!🎉

Dit is 'm. 

Tegeltjeswijsheid 413

 

Museum van de 20e eeuw

Gisteren samen met Talitha naar het Museum van de 20e eeuw in Hoorn gegaan. Het is even een reis, maar dan heb je ook wat. Ik was er al eens eerder geweest, maar nu zijn er twee tijdelijke tentoonstellingen, 50 jaar Jan, Jans en de Kinderen en Kijkbuiskinderen, 70 jaar kindertelevisie. Die wilde ik graag zien, en Talitha kende het hele museum nog niet.

De vaste collectie bestaat uit huis-, slaap, eet, en badkamers vanaf de jaren twintig t/m de jaren tachtig. een feest van herkenning, van thuis of van opa en oma. Daarnaast is er een winkelstraatje met verschillende winkeltjes van toen, bakkertje, een oude Blokker, sigarenboertje, etc. Heel veel speelgoed door de jaren heen, maar ook tv toestellen, telefoons, en allerhande huisraad, heerlijk om doorheen te wandelen en zoveel te herkennen. 

Op de Jan, Jans en de Kinderen tentoonstelling zijn heel grote pagina's met een aantal verhalen van de strips te zien, sommige zijn echt klassiekers die je zo bij het eerste plaatje al kunt navertellen. Daarbij ook vitrines met allerhande memorabilia van de strip. De kijkbuiskinderententoonstelling is in één woord heerlijk. Heel veel te zien vanaf het prilste begin van de kindertelevisie in Nederland. Wat ik het leukste vind zijn de originele items uit de programma's. Zo zijn er de echte poppen uit 'Dappere Dodo' te zien, de kleding van Swiebertje en Saartje, van Martin Brozius uit 'Ren Je Rot', de pruik van Tika uit 'Ti Ta Tovenaar en nog heel veel meer, je komt ogen te kort. Maar het leukste vond ik natuurlijk de hond van opa Herman Knots uit de tv-serie 'De Familie Knots'. Het is een grote pluche hond die door de altijd wat mopperende opa werd aangeduid met 'dat stomme beest'. 

Opa werd samen met nog twee andere vaste personages en een heleboel kleinere rollen gespeeld door Jan-Simon Minkema. Met Jan-Simon ben ik al wat jaren bevriend op Facebook en hij is eens te gast geweest in het radioprogramma 'Uit De Kast' van Radio Capelle waar ik columns voor schreef en voorlas. Nadat de serie was gestopt heeft 'het stomme beest' een heel fijn thuis gevonden bij Jan-Simon, die hem voor deze gelegenheid heeft uitgeleend aan het museum. Voor zijn leeftijd ziet 'het stomme beest' er nog fantastisch uit, hij is al ruim over de veertig en dat is in hondenjaren een haast niet voor te stellen leeftijd. 

Mocht u tijd hebben, dit museum is een bezoekje meer dan waard. De tijdelijke tentoonstellingen zijn er nog tot 31 december te zien, maar daarna zal er vast wel weer iets anders komen wat de moeite waard is. 

Gucci

Noem me wereldvreemd, noem me beperkt, maar ik kende het aangrijpende verhaal van de familie Gucci, die van het modebedrijf, niet. Terwijl zich dat toch grotendeels afspeelde in de jaren tachtig en negentig van de vorige eeuw, toen van mij al enigszins bewustzijn van de wereld om me heen zou mogen worden verwacht. Maar nu met de film 'House Of Gucci' ben ik aardig bijgepraat.

Het was enkele weken geleden dat vrienden Rick en Chris en ik besloten dat het wel weer eens tijd was voor een filmpje, al dan niet met een hapje eten. Alles valt of staat dezer dagen natuurlijk met de zoveelste variant van het pandemische virus en hoe de overheid daar op acteert met maatregelen. Maar zoals ik al eerder heb vermeld denken ik en de meest dierbaren om me heen in mogelijkheden in plaats van beperkingen, dus gebeurde het dat wij gisteren zijn gaan lunchen met aansluitend de film 'House Of Gucci'.

De film richt zich voornamelijk op het huwelijk tussen Maurizio Gucci (Adam Driver) en Patrizia Reggiani (Lady Gaga) ten tijde van de teruglopende populariteit van Gucci, opgericht door de grootvader van Maurizio, Guccio Gucci, in 1921. Zijn zonen Rodolfo (Jeremy Irons) en Aldo (Al Pacino) leiden het bedrijf en de film begint als Maurizio Patrizia leert kennen, een meisje uit een gewoon milieu en zij met elkaar trouwen tegen de zin in van zijn vader Rodolfo.

Ik ga niet het hele verhaal van de film uit de doeken doen, maar het is op waarheid gebaseerd. Het feit dat de nu nog levende Patrizia, inmiddels 73 jaar, geen goed woord over heeft voor de film geeft aan dat het heel dicht op de waarheid zit. En nee, ze komt er niet heel goed vanaf. Met acteergrootheden als Adam Driver, Al Pacino, Jeremy Irons, een volledig onherkenbare Jared Leto (Paolo Gucci) en Salma Hayek (Pina Auriemma) is het een geweldige film om naar te kijken. Lady Gaga is als Patrizia fantastisch! Ze is al geroemd om haar acteerprestaties in 'A Star Is Born', die ik niet gezien heb, maar wat een geweldige actrice. Qua uiterlijk is ze de spitting image van Patrizia. Dat de hele film in Zsa Zsa Gabor-engels wordt gesproken, is niet hinderlijk, het past bij de karakters. Gucci, waar niemand van de familie meer in zit, heeft alle medewerking verleend en veel kleding die wordt gedragen komt van het modemerk zelf. 

Ik raad u de film ten zeerste aan. Als u ook het verhaal niet kent, laat dat dan zo voordat u gaat kijken, die onbevangenheid komt het kijkplezier ten goede, anders ga je de hele film op bepaalde gebeurtenissen zitten wachten. 

Lady Gaga in haar rol en de echte Patrizia Reggiani

Omringd door gekken week 50

Vorige week zaterdag is een verwarde bejaarde vrouw, Ingrid Eekels, als eerste met eieren gaan gooien naar KOZP- demonstranten in Volendam. Daartoe had ze speciaal twee dozen eieren gekocht op de markt deelde ze trots mee. 

41 Rotterdamse corps-studenten, u weet wel de bloem der natie die als ze groot zijn belangrijke posities gaan bekleden in ons land, hebben bij hun collegaatjes in Delft een ravage aangericht vanwege een gestolen stoel. Er is mishandeld en vernield. Het Rotterdamsch Studenten Corps heeft aangegeven alle schade te vergoeden. Ze zijn alle 41 geschorst, maar de stoel is terug. 

Een kind van veertien is uit het leven gerukt, in elkaar gezakt op het hockeyveld. Een nachtmerrie voor de ouders en familie en dan is daar de extreem rechtse complotwaanzinnige Sietske Bergsma: "Ons is ter ore gekomen dat de jongen gevaccineerd zou zijn. Wij zouden graag met (een aanspreekpunt van) de ouders in contact komen om uit het geruchtencircuit te komen". Dan ben je gewoon een enorme gevoelloze, tactloze, scrupulesloze kut.

Freek Jansen die via de Forum Jugend nu is opgeklommen tot lid van de Tweede Kamer namens de nationaal socialisten zegt dat vier miljoen Nederlanders met een immigratieachtergrond weg moeten uit Nederland. De Rijksvoorlichtingsdienst laat weten dat Máxima al bezig is haar valiezen te pakken. 

Ja zou het kunnen zien als een zegen in een vermomming, het feit dat Schiphol niet voldoet aan de stikstofregels en ook niet aan de regels op het gebied van geluid en overlast en daarbovenop niet over een natuurvergunning beschikt. De klimaatcrisis is nog lang niet bedongen, en het omlaag brengen van het aantal vliegbewegingen zou een mooie stap zijn. Ik zou als demissionair kabinet in mijn handen knijpen, maar nee, ze waren maar weer eens geschrokken en geschokt, terwijl ieder weldenkend mens al verwacht dat de luchthaven zich niet aan regels houdt, en zijn koortsachtig gaan overleggen om um Gottes willen die vliegbewegingen niet te hoeven verminderen. 

Gehoord van een schoolleider: Bij een gesprek op school laat een ouder het mondkapje zakken en geeft aan positief getest te zijn. 

Het ministerie van Volksgezondheid verkoopt miljoenen mondkapjes, die het van belastinggeld heeft ingekocht, voor spotprijzen door aan buitenlandse opkopers. Die brengen de kapjes vervolgens weer terug op de Nederlandse markt. 

Herinnert U zich deze nog? #187

 ARMY OF LOVERS

"ISRAELISM"

1993

Geen hitnotering

Mocht de clip niet te zien zijn klik hier.

Begin jaren negentig maakten we kennis met Army Of Lovers uit Zweden. De drie leden van het eerste uur waren Alexander Bard, Jean-Pierre Barda en Camilla Henemark. De beide heren waren een constante factor, maar Camilla had een soort draaideur-lidmaatschap, ze werd beurtelings en soms tegelijk afgewisseld door Dominika Peczynski en Michaela Dornonville de la Cour, die laatste dames zien we in dit clipje. 

Hun grootste hit was 'Crucified', maar ik vind dit 'Israelism' veel hilarischer. Behalve in Nederland was het overal in Europa en ook Israël, ondanks het op de hak nemen van de Joodse cultuur (leadzanger Jean-Pierre is Joods), een grote hit. Het nummer leunt zwaar op het oude Joodse volkslied 'Hevenu Shalom Aleichem'. U hoort bij alle songs van Army Of Lovers een heel koor aan stemmen en die worden keurig genoemd als The Army Tabernacle Choir. Maar het gaat natuurlijk vooral om de overtreffende trap van camp, de kleding, de make-up, de ultra-decadentie in de clips, kortom muzikale satire. Ik vind het heerlijk!

In 1997 hield de groep het voor gezien om in 2001 heel kort bij elkaar te komen om het 10 jarig bestaan van hun doorbraak te vieren met een release van een compilatiealbum met drie nieuwe liedjes. In 2013 deed Army Of Lovers met Camilla weer in hun midden tot ieders verbazing mee aan het Melodifestivalen, de Zweedse voorronde voor het Eurovsie Songfestival, met het liedje 'Rockin' The Ride' maar ze redden het niet. 

Vanaf 2014 treden Alexander, Jean-Pierre en Dominika zo nu en dan weer op zoals te zien is in het clipje hieronder tijdens de Pride in Tel Aviv in 2017, waar 'Israelism' natuurlijk niet kon ontbreken.

Als het clipje niet te zien is klik hier.

175 Miljoen

Vanwege het zwabberende totaal niet te volgen beleid van het huidige demissionaire kabinet inzake de wereldwijde pandemie, wordt de cultuursector onevenredig hard getroffen. Het lijkt wel of voor dit kabinet cultuur iets is wat ergens onderaan bungelt. Dat werd weer duidelijk toen ene Stien naar voren is geschoven om Nederland te gaan vertegenwoordigen op het aankomende Eurovisie Songfestival. Terwijl de wereldvermaarde Armin van Buuren opzij werd gezet. Het lijkt of dit fletse zwaarmoedig ogende meisje zo vanachter de kassa van een supermarkt is weggetrokken. Alles om te voorkomen dat we het festival nog maar eens winnen, organiseren kost namelijk nogal wat, eens in de veertig jaar is meer dan genoeg. Om het in godsnaam niet winnen helemaal dicht te timmeren zal het meiske in het Nederlands gaan zingen en waarschijnlijk nog wat gaan rappen. Niets wordt aan toeval overgelaten.

Dit alles in ogenschouw nemend is het natuurlijk niet uit te leggen dat er door de Nederlandse Staat 150 miljoen zal worden betaald aan de puissant rijke familie Rothschild voor een schilderij van Rembrandt van Rijn, waar de familie overigens 175 miljoen voor ontvangt. Om het maatschappelijk wat breder te trekken, de gedupeerden van de toeslagenaffaire wachten nog steeds op een goede oplossing voor het falen van diezelfde overheid en er is nog ergens een Sywert die met leugens en bedrog zo'n 9 miljoen heeft weten te vergaren en daar wordt ook niet echt adequaat op geacteerd. 

Het is dat complotwappies over het algemeen niet de felste lampjes uit de doos zijn, anders zouden ze er wel een theorietje op los kunnen laten. De familie Rothschild wordt al langere tijd door de wapjes samen met andere elites verantwoordelijk gehouden voor het verspreiden of ik geloof zelfs het in de wereld brengen van het coronavirus. En dan nu 175 miljoen ontvangen voor een schilderijtje..... Daar moet meer achter zitten, toch wapjes?

Meanwhile, weet u nog hoe Hugo de Jonge de kritiek, wanhoop en verdriet vanwege de maatregelingen betreffende de cultuursector pareerde? 'Dan zet je toch gewoon een dvd op'. Nou, ik zou zeggen koop gewoon een ansichtkaart van 'De Vaandeldrager' van Rembrandt van Rijn, of laten we gek doen, een poster. Is precies hetzelfde volgens de gedachtegang van Hugo. 

Inlijsten

Ik heb u wel eens verteld over het schilderij van J.C. Hoogendorp dat bij mij aan de muur hangt. Meneer Hoogendorp was de eerste bewoner van Hellendoornstraat 128 in Den Haag, toen het in 1953 werd opgeleverd. Een jaar later kwam mijn vader er te wonen en meneer Hoogendorp emigreerde naar Canada. Het onderstaande schilderij en nog twee van zijn hand liet hij achter. Dit schilderij heeft altijd bij ons in de huiskamer gehangen en nu hangt het bij mij. Een ander, kleiner, schilderijtje hangt in de logeerkamer, het derde is zoekgeraakt in de mist van de tijd. 

Zoals u ziet is dit schilderij nooit ingelijst, tot nu. Plotseling had ik behoefte om dit schilderij, wat mij zeer dierbaar is vanwege de gevoelswaarde, te laten inlijsten en gisteren ben ik naar een lijstenmakerij gegaan in het Rotterdamse Kralingen. Voor de niet Rotterdammers, een oude wijk in Rotterdam welke niet, zoals het volledige centrum, is platgebombardeerd in de oorlog. Hier vindt u nog prachtige panden die de grandeur van weleer uitstralen. 

Ik had al ongeveer in mijn hoofd wat voor een lijst ik zou willen om het schilderij te complementeren, dus de overweldigende keuze aan lijsten kon ik enigszins naast me neer leggen. Ik werd vriendelijk ontvangen met koffie en de dame dacht met me mee. Uiteindelijk werd het de lijst die ik als eerste had uitgezocht en waarvan u hieronder een voorbeeld ziet.

Ergens volgende week zal het schilderij wat al decennia in ons gezin is, bijna zeventig jaar na z'n voltooiing ingelijst zijn. Om na mijn verscheiden waarschijnlijk in een container voor het grof vuil te belanden, maar zover is het, vermoed ik, nog niet en kan ik er nog wel een tijdje van genieten.

 

Voor zijn

Mijn laptop vierde afgelopen 2 december z'n negende verjaardag. Dank u wel. Dat is in mensenjaren zo rond de vijfennegentig. En dat is te merken, hij doet alles nog wel maar wat langzamer met vooral wat vertraging in de opstart. Mijn eerste computer is na een paar jaar gecrasht, mijn tweede al na anderhalf jaar, en deze laptop is mijn derde contact met de wereld in het algemeen en die op het wijde web in het bijzonder.

Ik zit eigenlijk te wachten op het onvermijdelijke; een crash. Maar gisteren bedacht ik dat het misschien verstandiger zou zijn om dat voor te zijn, om nu al een nieuwe laptop aan te schaffen, zodat ik niet in allerijl hoef te handelen. Ik heb op de site van Cool Blue gekeken en de vragen beantwoord welke mij tot de laptop zouden brengen die het beste bij mij past, en dat waren er een aantal. Ik zit dan huilend voor het scherm, want ik weet niet wat de verschillen zijn en wat voor mij nou echt het belangrijkste is. U weet nog de lichte inzinking die ik krijg als mijn smartfoontje moet worden vervangen, nou bij een laptop is dat nog wat erger. 

Gelukkig ben ik gezegend met lieve vrienden en voor één daarvan kent de wereld van de computers geen geheimen. Hem heb ik dan ook om hulp gevraagd en hij heeft dat meteen opgepakt. Ik heb hem de laptops doorgegeven die mij zijn aangeraden en daarbij nog vermeld wat ik zoal doe met mijn laptopje. Voornamelijk veel met muziek, gewoon internetten en wat foto's en documenten erop. Belangrijk dat er genoeg USB aansluitingen zijn voor externe harde schijven waar muziek opstaat, een aansluiting om die muziek via m'n muziekinstallatie te laten afspelen. En, omdat de huidige laptops geen cd/dvd lade meer kennen en ik die best vaak gebruik om cd's te rippen en te branden, moet er ook een mogelijkheid zijn om er een aparte cd-speler/recorder op aan te sluiten. Zoals gezegd, hij is ermee aan de slag gegaan.

Ik ben voornemens om naar de fysieke winkel te gaan om de laptop die het gaat worden en meteen dan die cd-speler/recorder aan te schaffen. Het komt nu mooi uit omdat ik momenteel tijd heb om me het nieuwe apparaat eigen te maken. Ik hou u op de hoogte.