Meer dan duizend woorden

Kiev.

Londen 1943 - Kiev 2022.

 

Protest in Rusland.

Happy vibes week 9

U heeft er vast wel eens van gehoord, Stolpersteine, of in het Nederlands struikelsteentjes, bedacht door de Duitse kunstenaar Gunter Demnig. Voor de woningen waar Joden uit zijn weggevoerd en vermoord worden betonnen stenen geplaatst met een messing plaatje waarin de naam, geboortedatum, deportatiedatum en plaats en datum van overlijden zijn gestanst. In Nederland werd in 2007 in Borne de eerste Stolpersteine geplaatst. Sindsdien zijn ze door heel Nederland en Europa te vinden.

Rotterdam is de enige stad die de Stolpersteine beschermt tegen diefstal, omdat in het verleden een aantal keer Stolpersteine zijn gestolen. Vanwege het feit dat de geldelijke waarde van de kleine hoeveelheid messing te weinig is om het motief te zijn werd er gespeculeerd over een antisemitisch motief. Sindsdien worden de steentjes met extra zwaarte aan de onderkant in de stoep bevestigd.

Onlangs zijn er weer 103 Stolpersteine geplaatst in het Rotterdamse Hillegersberg en Liskwartier, waaronder die voor het huis aan de Bergselaan 176A, waar het gezin van Joseph en Jetje Spetter met hun kinderen Meijer, Sally en Elisabeth woonden. Meip en Ellen, neef en nicht van het echtpaar, waren erbij aanwezig. 

De Stolpersteine creëren bewustzijn voor het verleden. Gunter weet niet meer hoe hij aan de naam voor de steentje is gekomen, maar hij citeert met instemming een scholier: 'Man fällt nicht über die Stolpersteine, du stolperst mit dem Kopf und dem Herzen' (men valt niet over de struikelsteentjes, je struikelt met je hoofd en je hart). 

Meijer, Elisabeth en Sally Spetter. 

Dagdroom & Nachtegaal

De beelden en berichten van de oorlog in Oekraïne, het grijpt me erg aan, ik hou het niet droog als ik die ontredderde mensen zie. Er ligt ondanks het zonnige weer een grauwsluier over de dag. Daarnaast was het gisteren ook nog een drukke dag op het werk, dus ik was wel even klaar met alles toen ik naar huis liep, maar toen ik de brievenbus opende keken twee kleine oogjes me aan. De oogjes van mijn lieve Facebookvriend en vriend van de kinderen van ooit, Jan-Simon Minkema. 

Op het pakketje met het door mij zo bewonderde handschrift was een afzenderstickertje geplakt welke tevens een fotootje van Jan-Simon omvatte, en die oogjes waren het die me vanuit de brievenbus aankeken. In het pakketje, zorgvuldig en met precisie ingepakt, zat zijn nieuwe poëziebundel 'Dagdroom & Nachtegaal'. Iets van Jan-Simon ontvangen is een gebeurtenis, een moment. Over alles is heel nauwkeurig en met veel aandacht nagedacht. De mooie foto van Jan-Simon op de omslag van het boek, gemaakt door Arie Frickus, is dezelfde die is verwerkt in het afzenderstickertje. Daarnaast is er bij het boek een fotokaart ervan bijgevoegd met een welgemeende persoonlijke boodschap van hem. En de inkt waarmee de enveloppe, de fotokaart, de nummering en de signering van de eerste oplage van 300 exemplaren is geschreven is precies de kleur blauw van de omslag van het boek. Ik heb boek nummer 43, mijn huisnummer. Toeval? Bij Jan-Simon weet je dat nooit.

Het boek is mede mogelijk gemaakt door voorinschrijving. De namen van de mensen die dat hebben gedaan worden ook genoemd in het boek. Ik ben niet het 'rubbing shoulders with the stars'-type, maar er gaan dagen voorbij dat ik niet in een adem wordt genoemd met Ellemijn Veldhuizen van Santen, Lenny Kuhr, Hans Cornelissen en mijn vroegere baas van V&D om er maar een paar te noemen. Het boek bevat mooie gedichten en gedachten van Jan-Simon die de kunst verstaat om in enkele regels een heel (sfeer)beeld op te roepen. Het is niet een boek om in één keer uit te lezen, dan zou je het werk te kort doen. Een doos met bonbons eet je ook niet achter elkaar leeg. Want dat zijn het, bonbonnetjes, op elke bladzijde staat er weer een met elk een eigen smaak en beleving. Eén gedichtje en die gewoon op je in laten werken, er eens over na te denken, eens kijken welke gedachtes en gevoelens het bij je oproept. 

Het ontvangen van dit prachtige boek gaf kleur aan de mineurstemming die de dag van gisteren nu eenmaal had. Dank je wel lieve Jan-Simon, de wereld heeft dichters, schrijvers, zangers, muzikanten, schilders en acteurs nodig om even te kunnen ontsnappen aan de soms wel heel erg grimmige werkelijkheid.

Oorlog

De vraag was niet óf Vladimir Poetin een oorlog zou starten in Oekraïne, maar wanneer. We wisten enkel dat het na de Olympische Spelen zou gebeuren, want vriend China moest natuurlijk niet voor het hoofd gestoten worden. De kleine megalomane dictator zei bij herhaling voor diplomatie te kiezen, maar u en ik begrepen al dat het loze woorden waren. We hebben het over de man die opdracht geeft om tegenstanders, waar ook ter wereld, te vergiftigen of op een andere manier uit de weg te ruimen, die verkiezingen in het westen beïnvloed, hele legers trollen heeft op het wereld wijde web en alle schuld van Rusland inzake het neerhalen van vlucht MA 17 van de hand wijst, die geloof je niet zo snel als hij de passie preekt. Oorlogen kennen alleen maar verliezers, zoveel mag duidelijk zijn. Mijn hart gaat uit naar de Oekraïense en Russische bevolking. 

Hier in Nederland vindt op social media een massale verschuiving plaats van wapjes die twee jaar lang waarschuwden voor een dictatuur in Europa vanwege een vrijwillige vaccinatiecampagne en maatregelen om de pandemie zo goed en zo kwaad mogelijk proberen te beteugelen. Nu de maatregelen zo'n beetje allemaal zijn afgeschaald en ze in een gat dreigen te vallen qua dagbesteding, staan ze juichend achter dictator Poetin. Vrijwel alle accounts met heel veel cijfertjes, tractortjes, Luxemburgse vlaggetjes en het FvD logo'tje etaleren hiermee wederom hun zelfdestructieve domheid. Hun Grote Leider, Thierry Baudet, is samen met de rest van fascistisch Nederland vol lof over Vladimir. De bijna homo-erotische idolatrie die hij voor de dictator heeft is om van te ijzen. 

Om te illustreren hoe extreem rechts erin staat hieronder de stemming over een motie van, heel verrassend, Caroline (Kèro'lai'n) van der Plas van Boeren Burgers en Buitenlui. Het zijn bange tijden. 

Na de sexuele revolutie

In de jaren zestig vonden er verschillende maatschappelijke veranderingen plaats, waaronder de seksuele revolutie. Daar waar voordien de nadruk lag op voortplanting, werd de individuele beleving van seksualiteit meer benadrukt. Heden ten dage wordt daar weer wat in doorgeschoten met grensoverschrijdend gedrag. Toch werd eind jaren zestig in het theaterprogramma 'Met Blijdschap Geven Wij Kennis' met Gerard Cox, Frans Halsema en Adèle Bloemendaal die nieuw verworven vrijheden al door een satirische, en blijkbaar voorspellende, bril bekeken. Guus Vleugel en Rogier van Otterloo maakten voor Adèle het lied 'Na De Sexuele Revolutie' (ja, nog in de oude spelling) en zo'n lied was natuurlijk op het lijf geschreven van La Bloemendaal. 

Na De Sexuele Revolutie

Toen ie naast me plaatsnam aan de bar
Dacht ik: Leuk, die slagen in zijn haar
Ook al is 't dan niet meer zo veel
En die mond is reuze sensueel
Er ontwaakte dus iets moois in mij
Toen ie "Zo alleen vanavond?" zei
Elly, dacht ik, laat ie fijn zijn meid
Want jouw bedje is vannacht gespreid

Maar ik juichte te vroeg, o, veel te vroeg
Want hij is weg, en ik zit eenzaam in de kroeg
Zo gaat 't altijd
Hoe zou dat nou komen
Waarom gaat iedere man uiteindelijk aan de haal
Wat doe ik fout, wat doe ik mis
Ik weet bij God niet wat het is
Want ik gedraag me volgens mij volstrekt normaal

Ik deed alleen wat elke hedendaagse vrouw doet, neem ik aan
Na de Seksuele Revolutie
En nu we vrijgevochten zijn
En niet meer bete en engelrein
Zitten te wachten als betrof 't een executie

Ik schoof mijn kruk wat dichterbij, en sloeg een arm om hem heen
En zei, terwijl mijn and're hand terechtkwam op z'n bovenbeen
En daarna slinks verdwaalde ergens in zijn kleren
"Vooruit stuk, laan' we meteen gaan copuleren"
En toen ie zei: "Doe niet zo haastig, kom we drinken eerst nog wat"
Gaf ik 'm af en toe terloops een guitig kneepje in zijn gat
Gewoon zoals een meisje dat nou eenmaal doet op 't vrijerspad
Na de Seksuele Revolutie

Ik werd zo droom'rig en verliefd, toen ik nog wat gedronken had
En toen ie zei: "Waar denk je aan?" toen zei ik: "Aan jouw navel, schat"
Gewoon zoals een vrouw dat zegt, op de versiertoer in de stad
Na de Seksuele Revolutie
En met een klein verlokkelijk gebaar
Nam ik zijn hand, en lei 'm daar
We leven toch waarachtig
Niet meer in achttien tachtig

Een speelse zuigzoen in zijn hals, 'k geloof dat dat het laatste was
Voordat ie opstond van zijn kruk, en even wegging voor een plas
Dat is nu ongeveer zo'n vijf kwartier gelee
En ik zit moederziel alleen in het café
Zo gaat 't altijd
Hoe zou dat nou komen
En waarom haal ik toch bij elke man een sof
Ik denk dat ik, van nu af an
't Heel anders aanpak met een man

Hoe zal ik 't zeggen
Een beetje grof

© Guus Vleugel, Rogier van Otterloo, Adèle Bloemendaal

Tegeltjeswijsheid 421

 

Toen was geluk... #106

Van de week hoorde ik voor het eerst over de museumwoningen in Arnhem, hier kunt u er meer over lezen. Ik las het verhaal van de 24 jarige Jeffrey die in een museumwoning uit de jaren 50 woont. Dat Arnhem dit heeft is natuurlijk niet zo vreemd, het Openluchtmuseum is er ook gesitueerd en ook daar kun je heerlijk terug in de tijd van heel, heel vroeger tot het recente verleden van de jaren vijftig, zestig en zeventig.

De museumwoningen worden daadwerkelijk bewoond, het zijn woningen die gebouwd zijn in een bepaald decennium en tot in de kleinste details is alles zoals het toen was. In Arnhem zijn er tien, en de huurders ervan zijn verplicht om de woningen in het tijdsbeeld te houden en tien keer per jaar open te stellen voor publiek. Zo leeft de eerder genoemde Jeffrey zonder wasmachine, centrale verwarming, koelkast en televisie. Ja, een computer is er wel, nodig voor zijn werk, waar hij achter zit met extra sokken en een kleed om omdat een gaskachel enkel in de woonkamer aanwezig is. Dat was bij onze jaren 50 vierkamerflat in Den Haag ook zo. 

Van Jeffrey is een filmpje op internet waarin hij een rondleiding geeft door zijn woning en bij de badkamer was er voor mij één en al herkenning. En nee, ik ben niet uit de jaren vijftig, maar u moet begrijpen dat alles heel lang is gebleven zoals het was. Dus de wanden in de douche van Jeffrey, dat gebubbelde, hebben wij tot in de late jaren zeventig gehad, pas toen is het betegeld, en ik geloof dat het in het toilet altijd heeft gezeten, dat is nooit veranderd. Bij ons was het niet beige, zoals bij Jeffrey, maar lichtgeel. Zulke badkamermuren met dat bubbeltjesstructuur zullen vast een naam hebben, maar ik weet het niet. 

U zult begrijpen dat het mij heel leuk lijkt om die museumwoningen uit de jaren 50, 60 en 70 eens te bezoeken in Arnhem. 

De jaren 50 badkamer van Jeffrey met de voor mij zo herkenbare bubbeltjesmuur. 

Nutteloze weetjes

 In 1959 werd de politie gebeld om naar een bibliotheek te komen in het gesegregeerde 

Amerika waar een negen jarig Afro-Amerikaans jongetje boeken wilde lenen en 

weigerde weg te gaan, nadat hem was verteld dat de bibliotheek niet voor zwarte mensen 

was. Dat jongetje was Ronald McNair en behaalde een PhD in Physics en werd een 

astronaut. De bibliotheek die hem weigerde boeken te lenen draagt nu zijn naam.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Hulphond Endal wordt beschreven als 'de meest geëerde hond ter wereld'. In 2001 was 

zijn eigenaar, Alan Parton, door een passerende auto uit z'n rolstoel geworpen. Endal 

duwde hem in de juiste ligging, legde een deken uit de rolstoel over hem heen, pakte zijn 

mobiele telefoon en rende naar een hotel om hulp te halen.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Een familie in New York kocht in 2007 bij een garagesale een keramiek schaaltje voor $3.

Het schaaltje heeft jaren in hun woonkamer gestaan toen ze nieuwsgierig werden naar waar 

het eigenlijk vandaan kwam. Het bleek afkomstig uit China en duizend jaar oud. De waarde

werd geschat tussen de $200.000 en $300.000. Het schaaltje is uiteindelijk verkocht voor

$2.2 miljoen op een veiling.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Tawy, een 24 jarige man heeft zijn vader, Wahu, zo'n zes uur op zijn rug gedragen om hem

te laten vaccineren tegen Covid. Ze wonen in het Braziliaanse Amazone gebied en horen tot

de Zo'é, een inheemse gemeenschap dat in relatieve isolatie leeft. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

De plaats Otorohanga in Nieuw Zeeland heeft in 1986 korte tijd hun naam veranderd in 

Harrodsville. Dit uit support voor een restauranthouder die een rechtszaak boven z'n hoofd

had hangen vanwege de naam van zijn restaurant, aangespannen door Mohamed Al Fayed, 

destijds de eigenaar van Harrods warenhuis in Londen. Om hun support te onderstrepen 

noemde elke winkel, restaurant, e.d. zich Harrods. Mohamed liet de aanklacht vallen toen 

hij erom werd gehekeld in de Britste tabloids. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

De Food Safety Authority in Ierland testte in 2012 een groot aantal goedkope kant en klaar

maaltijden en beefburgers uit de supermarkt om te zien of er DNA van andere diersoorten

inzaten dan wat er op de verpakking stond. De uitslag was dat er paarden DNA in meer 

dan een derde van de beefburgers zat en varkens DNA in meer dan 85% van de onderzochte

beefburgers.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

In 2019 beroofde David Oliver een bank in Colorado. Toen hij naar buiten liep wierp hij het 

geld in de lucht en riep enthousiast: "Merry Christmas" , waarna hij naar de overkant liep om 

bij Starbucks aldaar te wachten op de politie om gearresteerd te worden. 

Tawy en Wahu.

Alan Parton en Endal.

David Oliver. 

Happy vibes week 8

 Zo'n dertig jaar geleden begon de nu 64 jarige Marian Bultman uit IJmuiden een briefwisseling met Vincent Simmons een gevangene in Amerika. Destijds was ze actief voor Amnesty International en altijd begaan met het lot van gevangenen over de wereld. Via Amnesty hoorde ze over zijn zaak en besloot te gaan schrijven. 

Vincent was in 1977 veroordeeld tot 100 jaar celstraf voor de verkrachting van twee veertienjarige tweelingzussen. Gaandeweg kwam Marian er achter dat het de jury enkele minuten heeft gekost om hem te veroordelen en dat ontlastend bewijs nooit is gedeeld. Vincent heeft altijd volgehouden dat hij onschuldig is. Marian heeft al die jaren boven op de zaak gezeten, zocht materiaal, bracht mensen met elkaar in contact en richtte fondsen op om heropening van de zaak te kunnen financieren.

Door de jaren heen zocht ze Vincent veertien keer op, ook zijn familie kwam regelmatig bij hem op bezoek. Marian was erbij in de rechtszaal afgelopen maandag, waar Vincent te horen kreeg dat hij vrij kwam vanwege het niet delen van het ontlastende bewijs destijds. Op het moment van de verkrachting was hij ergens anders in een café. 

Marian heeft met Vincent en zijn familie een vriendschap voor het leven. Ze blijft nog een paar dagen bij hem om te helpen met een nieuwe start. Volgende week wordt hij 70 jaar. Ze gaan nieuwe kleding kopen en gaan zijn vrijheid vieren. Hij kan gelukkig tijdelijk bij zijn zus wonen. 

Marian en Vincent net na de uitspraak.

Vincent met Marian en haar man Marinus aan het kleding shoppen. 

Eunice

Als u dacht dat de getergde Moeder Natuur enkel maar een pandemie de wereld in gooit om haar ongenoegen kenbaar te maken, weet u sinds gisteren dat zij nog meer achter de hand heeft. Storm Eunice is niet ongemerkt voorbij gegaan, wil ik maar zeggen. En humor heeft ze ook, om de storm precies los te laten op de eerste avond van de verregaande versoepelingen met dat alles weer tot na middernacht open mag. Moeder en ik kunnen het wel met elkaar vinden heb ik het idee. Ik had deze dag eigenlijk een afspraak in Den Haag, maar donderdagavond werd ik gebeld en we zijn tot de conclusie gekomen dat het niet verstandig zou zijn te gaan reizen, vanwege de storm en ook omdat de treinen niet zouden gaan rijden vanaf een bepaald moment. We hebben de afspraak twee weken later opnieuw ingepland, gewoon logisch blijven nadenken blijft te allen tijden het beste.

Vanzelfsprekend ben ik binnen gebleven en heb geen stap buiten de deur gezet. Wonend in een hoekwoning in een met groen omgeven omgeving kan het erg tekeer gaan. Vooralsnog (terwijl ik dit schrijf stormt het nog hevig) valt het in mijn directe omgeving mee, alle bomen staan nog, de daken liggen er nog op. Via de nieuwsberichten hebben we de afschuwelijkste beelden voorbij zien komen en er zijn zelfs doden te betreuren door Eunice. Maar natuurlijk zijn er de wappies, zij die niet geloven in de kracht van een dodelijk virus hebben helemaal geen idee van de kracht van de natuur en vinden alle maatregelen die worden genomen om zo verstandig mogelijk met een storm van dit kaliber om te gaan humbug. Nou ja, nu ze niet meer hoeven te protesteren tegen de coronamaatregelen kunnen ze tegen de storm zijn of zoiets. Boos op de lucht, dat is een beetje hun dagbesteding. 

Ik heb alweer heel wat gekkigheid voorbij zien komen, zo is er op Twitter ene Annelies, iemand die er een bepaalde bevrediging in vindt om negatieve aandacht te krijgen op haar berichtjes. Dat is de hele pandemie al zo en nu vindt ze het onzin dat ze haar zoon (ze heeft zich voortgeplant) eerder van school moet halen 'omdat het wel eens heel hard kan gaan waaien' en vraagt zich af of dat vroeger ook zo was. Ik denk dat ze met een natte broek van opwinding alle reacties er op tot zich neemt. Het zal je moeder maar zijn.

U kreeg ook zo in de namiddag een NL-alert bericht op uw telefoon? Want ja, omwaaiende bomen en daken die losraken en tel daar het openbaar vervoer bij op dat vanwege de storm het niet verantwoord vindt om te gaan rijden en iedereen zal begrijpen dat het serieus is. Zo niet bezorgdienst Gorillas, die vindt dat hun bezorgers gewoon kunnen doorwerken. Nu is er een plekje in de hel gereserveerd voor mensen die überhaupt tijdens een zware storm zaken thuisbezorgd willen hebben, maar heel dicht bij het vuur mag dan de leiding van Gorillas plaatsnemen. Wat een klootzakken! 

Maar er is, naast de humor van het tijdstip van Moeder, toch nog meer scherts. Boomers die over vroeger gaan beginnen. Facebook- en Jeugdsentimentenvriend Bertus heeft dat gechargeerd heel goed verwoordt: 'Toen ik jong was, was het vaak windkracht 57. Ik ging gewoon op mijn driewieler naar de kleuterschool. 29 Kilometer verderop, op een heuvel, over een modderig zandpad. En ik was nooit te laat'. Net zoals met Moeder zou ik het met Bertus goed kunnen vinden vinden, vermoed ik zomaar. We kennen elkaar al 17 jaar via diverse social media kanalen, hebben elkaar één keer heel kort ontmoet, en willen dat best nog eens, maar wonen elk aan de andere kant van het land en dan moeten pandemieën en ander natuurgeweld natuurlijk niet de overhand gaan krijgen. 

10 Jaar Aidan's World #32

Ik was het hele gedoe van miscommunicatie in het onderstaande blogje alweer vergeten, maar communiceren blijft moeilijk, hoe snel vergeten we mijn eigen lekkage en hoe slepend dat was door gebrek aan doortastendheid en goede communicatie. Ook de verhuizing van vriendin Talitha en de communicatie van de diverse bedrijven of liever gezegd het ontbreken daarvan is verbazingwekkend. En het is dat ik mijn werkuren bij mijn nieuwe werkgever vanaf het begin heel secuur bijhoud (voorgevoel mensen), want mijn contracturen zijn 32 uur per week en niet 36 uur zoals men bij de administratie dacht, en ik zo kon aantonen dat ik niet uren in de min stond maar juist een paar overuren had in de eerste werkmaand.

donderdag 19 november 2015

Communicatie

Op mijn werk is goede communicatie eigenlijk niet of nauwelijks aanwezig, miscommunicatie daarentegen wel. Ik weet niet hoe het communicatietechnisch gezien gesteld is op het werk bij de werkenden onder mijn lezers, maar ik vind het altijd een hele geruststelling als bij andere bedrijven de communicatie ook niet echt soepel verloopt, dan is het waarschijnlijk iets wat bij deze tijd hoort of zo, en ligt het niet aan de bedrijfsvoering van het bedrijf waar ik vooralsnog werkzaam ben.

Op 27 oktober lag er een kaartje in de brievenbus van een technisch installatiebureau met de mededeling dat hun onderhoudsmonteur bij mij aan de deur was geweest en mij niet thuis had aangetroffen. Eenmaal boven de buitendeur geopend, lag er zo'n zelfde kaartje die onder de deur was doorgeschoven, daar was echter handgeschreven iets aan toegevoegd: "Graag zsm bellen om afspraak te maken ivm lekkage cvleiding (keuken).
Had ik lekkage??? Ik wist van niks. Even in de keuken gekeken, gasfornuis weggeschoven. Nee, ik had geen lekkage.

De andere dag het nummer gebeld en het bovenstaande medegedeeld. "Waar woont u?". Ik vertelde haar mijn adres. "O dat is vreemd, we hebben een melding van nr. 1 in uw straat. Nou dan is er iets misgegaan, bedankt voor het bellen, ik geef het door dat er een misverstand was". Nou prima, een vergissing is menselijk denk ik dan maar.

11 November had ik een ingesproken bericht van hetzelfde bedrijf of ik hen wilde bellen om een afspraak te maken vanwege de lekkage. Ik belde, vertelde hetzelfde verhaal, dat nr 1 zelfs in een ander gebouw was gesitueerd dan waar ik woon, ze ging het weer nakijken, en nu kwam naar voren dat het over de berging van nr 1. ging, en die bevindt zich inderdaad onder mijn keuken. "Ik heb geen lekkage, hoor" beklemtoonde ik. "Wat gaat er precies gebeuren dan?". De man die het werk zou gaan uitvoeren zou mij terugbellen. Dat gebeurde vanzelfsprekend niet.

's-Avonds ging de bel, normaliter reageer ik niet als ik niemand verwacht, maar nu had ik het gevoel dat het wel eens iets met deze hele kwestie te maken zou kunnen hebben. Het bleek de buurvrouw van nr 1. te zijn. "Ik zag licht branden, dus ik denk ik ga maar es langs". Het bleek dat het bedrijf tegen haar had gezegd dat ze op 27 oktober een afspraak met mij hadden, zodat zij hun berging leeg moesten ruimen. Dat hadden de buren gedaan, maar spontaan langsgaan als bedrijf is iets heel anders dan een afspraak hebben, natuurlijk. Verder had het bedrijf gezegd dat ik nooit thuis was, ik vertelde haar dat ik nog wel eens werk zo nu en dan, en telefonisch niet bereikbaar want ze hadden mijn nummer niet, "Euh, ze hebben me vanmorgen nog (voor het eerst) gebeld, hoor. Ik zou vandaag teruggebeld worden, maar dat is niet gebeurd".

Het blijkt dat bij mij iets bevroren moet worden in de cv en dat ze dan bij haar in de berging iets gaan afzagen en weer maken. Ik deelde haar mee dat ik aankomende maandag vrij zou zijn, en zij zou contact met het bedrijf opnemen en een briefje in de bus doen bij me. Dat heeft ze gedaan, maandag kon het bedrijf  niet en zij zouden weer contact opnemen met mij, dat is gisteren gebeurd net toen ik midden in een cruciaal moment bij de friseur zat. Nu komen ze maandag 30 november al om 07.30 uur(!), en het duurt de hele dag en ik moet ook de hele dag thuis zijn, terwijl het in de berging van de buren plaats gaat vinden.

Ik hoop dat hun technische werkzaamheden beter verlopen dan hun communicatieve.

Polonaise

Ik heb de persconferentie niet gezien, de laatste paar keer heb ik het aan me voorbij laten gaan. In het journaal wordt alles kort en bondig verteld. Van enig duidelijke lijn in het wat, hoe en waarom is al vanaf het begin geen sprake geweest, dus ik neem het voor kennisgeving aan. Mijn natuurlijke afkeer van grote groepen mensen maakt dat het mij lood om oud ijzer is of we wel weer met honderden bij elkaar kunnen gaan staan in malkanders aura of niet. Ik doe en deed het sowieso toch al niet.

Naar wat ik begreep gaan net voor het carnavalsweekend alle remmen eraf. U weet wel dat festijn in bepaalde gedeeltes van ons land waardoor we twee jaar geleden in één klap de pandemie zijn ingerold. Niet dat het voorkomen had kunnen worden, maar het heeft wel als katalysator gewerkt, plots stegen de besmettingen met honderden tegelijk. Ik weet nog dat ik er destijds van schrok dat er honderden per dag bijkwamen, maar vandaag de dag zijn getallen boven de 15000 per dag heel gewoon. En met zulke aantallen worden alle maatregelen losgelaten. Maar goed, je kunt altijd gewoon zelf blijven nadenken, al ben ik er de afgelopen twee jaar van overtuigd geraakt dat dat voor onverwacht veel mensen niet zo heel vanzelfsprekend is. We gaan het zien de komende tijd. Ik vermoed nog wel een variantje of een piekje hier of daar. 

Grappig is wel dat de wapjes om het hardst roepen dat 'ze' hebben gewonnen en dankzij hun strijd nu vrijwel alles qua maatregelen van tafel wordt geveegd, maar ik hang meer de visie aan dat het ondanks hen en hun gedrag is en het wellicht eerder al had gekund als zij zich niet zo asociaal en eigengereid hadden opgesteld. 

Speaking of which, na seksueel grensoverschrijdende artiesten, sporters en politici en nog zo wat mensen zijn we nu beland bij BN'ers met weer heel ander asociaal gedrag. Lul Kleine en Stennis Grace laten zien waar ze vandaan komen en hun Tokkieriaanse temperament heeft hen voor enkele dagen in de cel doen belanden. Je vriendin bij herhaling mishandelen of supermarktmedewerkers molesteren met een inderhaast opgetrommelde knokploeg, daar wordt over gefronst. Niet door iedereen, er is hier en daar ook wel weer begrip voor, net zoals voor de piemelfoto's sturende ongewenst aanrakerige grensoverschrijders. Omringd door gekken, u weet het.

Het mag weer dus dan gaan we ook! 🎵....en datte we toffe jongens zijn dat zulle we weeheten....🎵

 

Toen was geluk... #105

Afgelopen weekend in Zeeland zagen we een meisje lopen met een handtas, dat zie je niet zoveel meer. Volgens Talitha ook helemaal niet handig een tas zonder schouderband, en vervolgens kwam het op clutches tassen zonder handvat en schouderband die de dame dan maar onder haar arm moet klemmen.

Inneens moest ik denken aan de late jaren zeventig toen er plots clutches in de mode waren die eruit zagen als een dubbelgevouwen tijdschrift, maar dan van hard kunststof waren gemaakt. En dan niet Story of Tina, maar modetijdschriften als Elégance en Vogue waren het waarmee de modieuze vrouw uit die tijd gezien wilde worden. Of er nou heel veel in ging waag ik te betwijfelen. 

Van Middelburg tot Bali

Zaterdag na een diepe slaap des morgens lekker ontbeten in het hotel om daarna Middelburg in te gaan. Je merkt wel dat het een stad is die het moet hebben van het zomerseizoen, maar desondanks hebben we fijn gewandeld, wat winkeltjes bezocht en een heerlijke lunchsalade gegeten bij 'Het Hofje Onder Den Toren' om in de middag in het hotel weer even fijn uit te rusten. Het powernapje, voorheen bekend als het middagdutje, is een ondergewaardeerd iets in onze samenleving, zeker als onderdeel van een onthaastweekend omdat een mensch doorgaans al heel veel moet.

Even een wijntje gedaan in het hotel om vervolgens naar de binnenstad te gaan waar we hadden gereserveerd bij 'De Vliegenier'. Het is het enige restaurant waar tonijn op het hoofdmenu staat, en u weet nog dat daar onze zinnen op waren gezet. Het was heerlijk, Talitha kreeg haar tonijn zoals ze die graag heeft, bijna zoals ie uit zee komt, en ik wat meer aangebakken. 's Avonds weer een erg leuke film gekeken, 'Isn't It Romantic' met de beguiling Rebel Wilson. Een romcom over een romcom die geen romcom is maar toch eigenlijk weer wel. 

Zondags na het ontbijt richting Stellendam, want daar had Talitha een zakelijke afspraak, maar omdat we te vroeg waren zijn we in het pittoreske Sommersdijk beland. Een geweldig leuk plaatsje, maar omdat het zondag was erg uitgestorven en ook niets open voor een kopje koffie of kleine lunch. Maar we hebben er wel idee in om daar op een ander moment eens terug te keren. Omdat we nog wat tijd hadden en wel iets wilden drinken dan wel eten gaf het wereld wijde web ons de tip om naar het vlakbij gelegen minuscule Herkingen te gaan om Theetuin 'De Bongerd' te bezoeken. Om in de tuin te zitten was het natuurlijk te koud, maar ook binnen werden we warm welkom geheten door de eigenaresse. De inrichting is het best te omschrijven als de doorleefde huiskamer van die ene hartelijke tante die nét even anders is dan de rest van de familie.

Uiteindelijk op weg naar Stellendam om daar de geweldige bijna 82 jarige Alex te ontmoeten met wie Talitha een afspraak had om zijn huis op Bali te kopen. Het huis is gesitueerd tegenover het huis van haar broer en schoonzus aldaar. Wat een fantastische man, wat een geweldige verhalen en wat een boeiend, interessant leven heeft hij geleid, dat niet altijd over rozen is gegaan. De eerste stappen zijn gezet om tot koop over te gaan. 

U ziet, het was weer een geweldig weekend, en zoals u zult begrijpen zou het in de toekomst zomaar kunnen zijn dat ik u blogjes zal doen toekomen gezeten onder een klapperboom, want, zo vertelde Alex ons, daar staan er drie van in de tuin. 

Valentijn

Vanzelfsprekend doe ik niet aan Valentijn. Ik ben namelijk geen zestien meer, daarnaast heb ik geen, en ben ik niemands, Valentijn. Ooit jaren geleden toen veel vrienden en vriendinnen van me single waren heb ik hen met Valentijn een kaartje gestuurd vanwege de vriendschap, want dat kan natuurlijk ook, maar zij hebben in de loop der tijd hun Valentijn ontmoet, dus die is aan zet.  En toen ik zelf nog aan relaties deed, verraste ik de verloofde van dat moment ook, maar als middelbare ba'er is het wel goed zo. Om deze dag niet helemaal voorbij te laten gaan hier wat Valentijngerelateerde weetjes:

Mannen denken nog altijd dat een openingszin werkt. Pikpicks werken jedenfalls niet, zo is onlangs naar voren gekomen.

Mensen die tevreden zijn in een relatie leven gemiddeld vier jaar langer dan een vrijgezel.

31% van de vrouwen doet research op internet om gegevens te vinden over de persoon met wie ze (gaan) daten.

76% van de cadeaus die op Valentijnsdag worden gegeven zijn gekocht door mannen.

Elk jaar worden er wereldwijd meer dan 50 miljoen rozen gegeven op Valentijnsdag.

De oudste Valentijnskaart dateert uit 1415.

Happy vibes week 7

Tinus de Does fotografeert zijn stad Rotterdam al 57 jaar, zijn vrouw Bep 38 jaar. Het echtpaar heeft nu een collectie van een half miljoen foto's. "Het is onze passie" zegt het stadsfotografenechtpaar. 

Foto's van heel de stad, maar met nadruk op Rotterdam Zuid. Aan de voormalige wasserette aan de Groene Hilledijk hebben Tinus en Bep een fototentoonstelling samengesteld van historische foto's van de Beijerlandselaan, Groene Hilledijk en de wijken Bloemhof en Hillesluis. Te zien is hoe de stoomtram door de straat reed en de buurt ten tijde van de Watersnoodramp in 1953. Natuurlijk is de florerende middenstand van weleer vertegenwoordigd. Veel gebouwen en winkels op de foto's zijn er inmiddels niet meer.

"We houden alles in de gaten wat gesloopt dreigt te worden", vertelt Bep. "Als we een pand wellicht van de ondergang kunnen redden, dan schrijven we de burgemeester aan, om te zien of dat pand behouden kan worden."

Naast het maken van foto's en verzamelen geeft het echtpaar De Does met enige regelaat een fotoboek uit. Ze hopen er zo lang mogelijk mee door te gaan. "Het is een passie. Ik hoop er nog tien jaar mee door te gaan. Maar je weet het niet. Het hangt natuurlijk van je gezondheid af.", aldus Tinus (67). "Zo lang het nog ken" gaat Bep (70) verder. "Totdat ik mijn hoofd neerleg". 

De tentoonstelling van Tinus en Bep is te bekijken tussen 11 en 16 uur op de Groene Hilledijk 149a. Voorlopig tot 4 maart. 

©Rijnmond                                             Bep de Does.

©Rijnmond                                        Tinus de Does.

Zierikzee

Omdat Talitha een zakelijke bespreking heeft dit weekend in Zeeland was het combineren met het aangename snel gemaakt. Ons inmiddels vaste hotel in Middelburg was in een paar klikken geboekt. We waren beiden vrijdag vrij zodat we 's ochtends al op pad gingen om als eerste in het pittoreske Zierikzee te stoppen.

De laatste keren waren we er op zondag, en u weet, de zondagsrust is gelukkig nog een ding in Zeeland. We hadden toen leuke winkeltjes gezien en met onze neus tegen de ramen gestaan, maar nu konden we erin. Maar eerst een bakje koffie gedronken om vervolgens zeer succesvol enige winkelbezoekjes af te leggen. Ik heb een leuk cadeautje gevonden voor iemand en voor mezelf de oude Fabeltjeskrant beschuitbus die wij vroeger thuis hadden en een decoratief theepotje waar ik in eerste instantie aan voorbij liep, want nog meer zooi, maar waarvan ik eigenlijk ook wel wist dat ik 'm toch ging kopen omdat mijn naam er op geschreven stond en ik een aardewerk koektrommel heb in dezelfde kleurtjes. Ook Talitha heeft een geweldig leuk beeld gekocht van een lezende uil.

Vervolgens lunch bij onze favoriet 'De Zeeuwse Hemel' om daarna naar het hotel in Middelburg te vertrekken om even te relaxen. Omdat ik 'tonijn' had laten vallen, zag Talitha het als een missie om dan ook een restaurant te vinden die het op de kaart had. Dat bleek geen eenvoudige, zeg maar gerust onmogelijke, zoektocht, maar wij zijn beide plooibare mensen. Uiteindelijk kwamen we uit bij een geweldig Italiaans restaurant, 'La Piccolo Italia' waar we werkelijk voortreffelijk authentiek Italiaans hebben gegeten. Terug in het hotel hebben we 's avonds een Franse romcom, 'Friendzone' gekeken met de innemende Mickaël Lumière in de hoofdrol. Na zo'n heerlijke dag met aangenaam weer is er al meteen zoiets als vakantiegevoel.

10 Jaar Aidan's World #31

Het is alweer tien jaar geleden dat ik onderstaand blogje schreef, ik kan me er nog over verbazen dat men überhaupt ooit op het idee is gekomen. Ik geloof dat het ook vrij snel weer van de buis is verdwenen iets met integriteit, goede smaak en zo wat bij de commerciële zenders altijd al een wat schimmig gebied is. Maar nu las ik onlangs iets waarvan ik echt heb wakker gelegen. Als je de pech hebt in het ziekenhuis te worden opgenomen en dat ziekenhuis is het Groene Hart ziekenhuis in Gouda, dan loop je de kans in het SBS programma 'BN'ers In Het Ziekenhuis' terecht te komen en aan je bed o.m. beroepsweduwe Raggel Hazes en boerenoma Caroline (Kèro'lai'n) van der Plas te zien. Zou het een test zijn om te zien hoeveel een al verzwakt persoon kan hebben? En zal er een spelelement aan zijn toegevoegd om te raden welke patiënt het eerst al z'n infusen eruit trekt en gillend van de hoogste verdieping springt? Wie zouden er trouwens naar kijken?

vrijdag 24 februari 2012

Spoedeisende hulp: Take one....and action!!

Stel je komt een ziekenhuis binnen op de afdeling spoedeisende hulp, dan heb je, zoals al in de naam besloten ligt, iets spoedeisends waar op dat moment al je gedachten naar uitgaan. In de wachtkamer word je geïnformeerd over de mogelijkheid tot opname middels flyers, posters en boodschappen op de daar aanwezige schermen. "Tuurlijk", denk je "opgenomen worden, ik hoop het niet maar t zou kunnen".
Dat daarmee TV opname wordt bedoeld, zou in je meest angstige denkbeelden niet opkomen

Toch is dat precies wat in de wereld van Eyeworks/Reinout Oerlemans/RTL 4/VUmc heel normaal wordt gevonden.
Als je in de periode van 20 januari tot 5 februari j.l. spoedeisende hulp zocht in het VUmc Amsterdam, dan waren daar 1 wachtkamer en 11 behandelkamers uitgerust met camera's om te filmen waarvoor je kwam en wat er aan gedaan werd. Van de 1500 gefilmde spoedeisende gevallen waren er slechts 215 geschikt voor uitzending. (Je moest natuurlijk wel iets opzienbarends, schokkends RTL 4-fähigs hebben, waar bij een spanningsboog kan worden opgebouwd vóór de reclame)
150 (Honderdvijftig!!) mensen gaven daadwerkelijk toestemming.

Nu is er commotie ontstaan omdat een patiënt bezwaar heeft gemaakt dat er gefilmd is zonder zijn toestemming, je zou denken dat het schaamrood alle betrokkenen naar de kaken zou stijgen en uitzending van de baan zou zijn.
Zeker niet, dit is RTL4, die schamen zich niet zo snel, met een opkomende erectie in de broek van opwinding over zoveel gratis publiciteit hebben de makers besloten het programma met de meelevende titel ’24 Uur: Tussen Leven En Dood’, in plaats van 7 maart direct gisteren al uit te laten zenden.

Ik weet niet wat mij meer verbaasd, dat het medisch beroepsgeheim hier met voeten wordt getreden, of dat er dus wérkelijk mensen zijn (150!!) die zo aandachtsgeil zijn dat ze met hun medische verhalen op TV willen, wat ze van tevoren niet bedacht konden hebben maar na confrontatie in het ziekenhuis met de mogelijkheid God op blote knieën hebben bedankt dat ze gelukkig iets hadden op het juiste moment.
Nóg erger is dat er mensen naar gaan kijken. We leven in een vreemde wereld.

Toen was geluk... #104

Ik weet nu eigenlijk niet precies of onderstaande Moezel wijnglazen van de jaren zeventig of begin jaren tachtig zijn. Het zou zomaar kunnen dat het een beetje in elkaar is overgelopen, sterker nog een rondje op het web leerde me dat ze nog steeds te koop zijn. En over smaak valt niet te twisten, dus heeft u ze nog en komen ze slechts met hoogtijdagen op tafel: good for you. Maar ik vind ze erg lelijk, zo grof, maar tegelijkertijd hebben ze ook wel weer iets nostalgisch.

Ik weet nog dat ik een paar jaar geleden in Parijs was en we Flammkuchen gingen eten, wat voor mij voor de eerste keer was, ja, zo werelds ben ik nou, en we de wijn geserveerd kregen in deze glazen, er mij een kreet van een door verbazing ingegeven herkenning ontsnapte. Op één of andere manier paste het wel bij de hele ambiance van het etablissement en de wijn smaakte er niet minder om. En hoewel ik er de grap wel van kan inzien om dit soort glazen bij een kaarsverlicht diner op tafel te zetten als een soort knipoog naar vervlogen tijden, heb ik niet de behoefte om ze te bezitten. 

Omdat ik, zoals ik al eerder vermelde, ze echt niet mooi vind, maar voornamelijk omdat ik in geen enkele kast meer ruimte heb voor wat dan ook. Ik zeg niet voor niets dat na mijn verscheiden men een hele grote afvalcontainer moet huren om alles in te werpen, de gevoelswaarde voor mij van alles wat er in staat is niet in geld uit te drukken, want van mijn moeder of vader of het herinnert me aan andere (ooit) lieve mensen en andere tijden, maar voor een ander heeft het nul tot generlei waarde.

     

Herinnert U zich deze nog #190

 ALICIA BRIDGES

'I LOVE THE NIGHTLIFE'

1979

Aantal weken: 8

Hoogste positie: 11

Mocht de video niet te zien zijn klik hier.

Er zijn nummers die je bij de eerste tonen meteen terug katapulteren in de tijd. Deze hit van Alicia Bridges uit januari 1979 is voor mij zo'n nummer. Flits! Binnen één tel zit ik weer in mijn kamertje in het ouderlijk huis en voel ik weer 'de vibe' van de late jaren zeventig.

Alicia had als 12 jarige al een radioprogramma elke zaterdag bij WADA in Shelby, North Carolina. Vanaf haar dertiende zong ze bij verschillende bands, ook had ze diverse andere baantjes. In 1977 tekende ze als solozangeres een contract bij Polydor en een jaar later was haar eerste album een feit waarop deze single ook stond. Dit lied, mede door haarzelf geschreven, is in de loop van de tijd uitgegroeid tot een disco-klassieker. 

Helaas bleek dit het enige succes voor Alicia, waardoor ze één van de vele eendagsvliegen uit de muziek business is. Haar twee albums die nog volgden in 1979 en 1984 flopten. Door de immens populaire film 'The Adventures Of Priscilla Queen Of The Dessert'  kreeg haar oude hit in 1994 opnieuw aandacht en werd er een geremixte versie van het nummer uitgebracht.

Door die revival trad Alicia een paar jaar lang met enige regelmaat op tijdens retro-discoshows. In 2006, 2007 en 2008 bracht Alicia's eigen muziekmaatschappij drie compilatiealbums uit met geremixt werk. Ze is nu 73 en nog steeds actief in de muziekwereld maar dan als producer en DJ. 

Tegeltjeswijsheid 420

 

Reunion

De laatste tijd zie ik foto's voorbij komen van acteurs die samen in succesvolle films hebben gespeeld en elkaar later, soms veel later, weer eens tegenkomen. De filmwereld is natuurlijk een kleine wereld waarin dat helemaal niet zo uitzonderlijk is, maar toch raken die foto's me op de één of andere manier.

Leonardo Dicaprio en Kate Winslet.

Meryl Streep en Robert De Niro.

Eli Wallach en Clint Eastwood. 

Leslie Mann en Brendan Fraser.

Arnold Schwarzenegger, Sylvester Stallone en Bruce Willis. 

Happy vibes week 6

U heeft het waarschijnlijk afgelopen week al ergens gelezen, maar ik werd zo vrolijk van dit verhaal dat het mij happy vibes gaf, en ik het dus graag wil delen in m'n zondagse blogje.

Het boek 'The Adventures Of Dillon Helbig's Crismis' wat gaat over een kind dat teruggaat in de tijd nadat een ster op een kerstboom ontploft, is een hit een een lokale bibliotheek in de Amerikaanse staat Idaho. Op zich niet zo opzienbarend, ware het niet dat het geschreven en geïllustreerd is door Dillon Helbig zelf, een jongen van acht jaar die het boek van 81 pagina's in de bibliotheek tussen de andere boeken heeft gezet.

Toen zijn ouders het vernamen belden ze de bibliotheek om het boek weer terug te halen, maar manager Alex Hartman en een aantal van zijn collega's vonden het zo'n leuk boekwerk dat het van een barcode is voorzien en in het bestand is opgenomen. Alex heeft het boek voorgelezen aan zijn zoon van zes, die er om moest grinniken en het één van de leukste boeken vond die hij kende. Het boek staat tussen de stripboeken en is één van de populairste boeken die wordt aangeboden. Ze willen er meer exemplaren van laten maken. 

En het houdt niet op. Het boek heeft ervoor gezorgd dat meer kinderen willen gaan schrijven. De bibliotheek heeft Dillon een schrijversprijs uitgereikt, de Whoodini Award for Best Young Novelist, die speciaal voor hem in het leven is geroepen. Genoemd naar de mascotte-uil van de bieb. En een lokale auteur, Cristianne Lane, wil samen met Dillon een schrijverscursus voor kinderen organiseren. Daarnaast hebben verschillende uitgevers contact gezocht om het boek te publiceren.

Dillon is bezig met een nieuw boek over een kast die jassen eet. 

Dillon Helbig.

10 Jaar Aidan's World #30

Las dit blogje van bijna zeven jaar geleden terug en sta er nog steeds helemaal achter, sommige dingen blijven gewoon zoals ze zijn. 

vrijdag 21 augustus 2015

Kindvrije zones

Mijn moeder was een vrouw bij wie tafelmanieren hoog in het vaandel stonden bij het opvoeden van haar kinderen. Één van de gouden regels was dat iedereen aan tafel bleef tot de laatste persoon (mijn vader) was uitgegeten. Deze en andere regels die men van beschaafde mensen mag verwachten tijdens het eten maakten dat wij als kinderen gewoon in een restaurant konden gaan eten, wij bleven zitten, gingen niet rennen, schreeuwden niet, kortom niemand aan tafel of andere gasten in het restaurant hadden last van de kinderen uit ons gezelschap. En zo hoort het ook, Joan Collins zei het ooit al eens "Children must be seen not heard".

Op een zeker moment vond iemand dat je tafelmanieren niet van een kind kon verwachten en vanaf toen waren er plots rennende, gillende, jankende, onuitstaanbare kinderen in restaurants te vinden. Hoezo niet verwachten? Een hond kan geleerd worden dat als de familie eet hij in z'n mand wacht tot zij klaar zijn voor hij zijn eigen eten krijgt. Een hond heeft net zoveel intelligentie als een kind van twee, dus ik zie het probleem niet. Maar dat probleem blijkt er dus wel degelijk te zijn, daarom is er een aktiegroep in het leven geroepen No Kids Allowed voor kindvrije horeca. Bij onderzoek door dagblad Metro blijkt er een breed draagvlak voor te zijn, maar liefst 70 % bleek dit een goed initiatief te vinden.

Een reagluurder reageerde met: "Dus mensen met moeilijk opvoedbare kinderen hebben geen recht op een avondje uit?" Jawel hoor, maar dan zonder kinderen. Het is denk ik een groot misverstand om het gewoon te vinden dat anderen last moeten hebben van jouw moeilijk opvoedbare kind. Het is jouw keus geweest om kinderen te krijgen, dus jouw probleem als je ze niet kunt/wilt opvoeden. Enige tijd geleden was ik op een verjaardag waar een vrouw meedeelde dat ze haar kind niet had meegenomen omdat die niet was te handhaven bij dit soort gelegenheden. Kijk, die vrouw snapt het.

Zelf eet ik vrij regelmatig buiten de deur, maar ik moet zeggen dat ik vrijwel nooit wordt geconfronteerd met ordeverstorende kinderen in een restaurant. Ik denk dat het er ook wel aan ligt wáár je dineert en hoe laat. Je kunt van een McDonalds, pannenkoekenhuis en zogenaamde 'eten-tot-je-ploft'-restaurants niet verwachten dat daar de fine fleur van de bevolking met de meest welopgevoede kinderen komen, en moet je dus ook niet klagen over hun decibellen. Bovendien zijn er genoeg ouders die weten of hun kind er wel of niet aan toe is om in een restaurant te gaan eten, zoiets is een gebeurtenis wat aandacht in de opvoeding verdient, het is niet slim om als je thuis niet aan tafelmanieren doet met je kind te gaan eten in een restaurant, zo'n kind heeft geen idee hoe zich daar te gedragen met alle gevolgen van dien.

Zou er dus markt zijn voor een kindvrij restaurant? In Duitsland en Australië zijn al horecagelegenheden die kindvrij zijn. Erger lijkt mij een lange vliegreis te moeten maken met jankend jong, in de metro of trein ga ik gewoon naar een andere plaats, maar dat doe ik ook als er mensen constant hun neus ophalen, rochelen of heel hard telefoneren, mijn aangeboren misofonie maakt dat ik daar niet goed tegen kan, en omdat dat míjn probleem is, blaas ik de aftocht, vind ik logisch. AirAsia en een Singaporese vliegtuigmaatschappij kennen kindvrije zones in het vliegtuig. En ook grote kindervriend Disney heeft op hun vier cruise schepen hele kindvrije gebieden ingericht. Daarnaast zijn 'Adults only resorts' sterk in opkomst in de diverse vakantiebestemmingen en ik hoorde van vrienden die logeerden in zo'n resort dat het een geweldige ervaring is.

Je kunt volgens mij gewoon besluiten om niet te gaan dineren in een restaurant als je vindt dat er teveel luidruchtige kinderen zijn of als ze later komen en je hebt er last van kun je vragen of er andere plaatsen zijn of je bestelling afzeggen en weggaan. In veel andere gevallen kun je het gewoon zoveel mogelijk uit de weg gaan, sinds er door veel ouders is besloten dat hun kinderen prinsen en prinsesjes zijn wie geen strobreed in de weg gelegd mag worden, is het een prettige gedachte dat jij er maar even last van hebt en zij 24 uur per dag, dag in dag uit, week in week uit, maand in maand uit, jaar in jaar uit. Maar ze krijgen er natuurlijk ook veel voor terug.

O6:00 uur

Van de week werd ik wakker, keek op mijn wekker en zag dat het zes uur was. Zes uur? Waarom ging de wekker niet af? Maar goed dat ik uit me zelf wakker werd. Adrenaline schoot door mijn lichaam en ik was klaarwakker, kon nog wel even blijven liggen, maar keek meteen waarom de radio niet was afgegaan.

Ik zette de radio aan en hoorde een heel vreemd programma wat ik niet kende. De adrenalineboost zakte weer wat en ik kon weer helder denken en zag wat er dus werkelijk was gebeurd. Als ik mijn wekker zet, draai ik aan de knop bovenop om de tijd waarop ik gewekt wens te worden in te stellen, nadat gedaan te hebben draai ik de knop weer naar de juiste tijd. En u voelt 'm waarschijnlijk al aankomen.... ik had verzuimd dat te doen. In werkelijkheid was het iets voor tweeën in de nacht.

Ik had dus nog wel wat tijd om een uil te knappen. Het had erger gekund, ik had als een kip zonder kop onder de douche kunnen springen en mijn ochtendrituelen gaan opstarten om er op een later moment achter te komen dat het nog het holst van de nacht was.