Happy vibes week 31

De 16 jarige student Corion Evans bedacht zich geen moment toen hij er getuige van was hoe een auto in Moss Point de Pascagoula rivier inreed. Op ongeveer zes meter van de oever begon de auto snel te zinken met drie passagiers, drie jonge meisjes. Hij trok zijn schoenen en shirt uit en sprong het water in om de meisjes te redden. "Ik dacht alleen maar, ik kan die mensen niet laten sterven ze moeten het water uit, dus sprong ik het water in". 

Onderwijl was politieagent Gary Mercer ook ter plekke maar kwam zelf in de problemen toen één van de meisjes die hij probeerde te redden panikeerde en hij zelf kopje onder ging. Corion hoorde hem om hulp roepen en kon ook hem in veiligheid brengen. 

De meisjes en de agent zijn naar het ziekenhuis gebracht en maken het alle vier goed. De bestuurster van de auto verklaarde dat ze haar GPS aan het volgen was en niet besefte dat ze het water inreed. 

Corion op zijn beurt ontving een Certificate of Commendation voor zijn daadkrachtige optreden. "Als Corion niet geholpen had, had dit een tragische afloop kunnen hebben", aldus Brandon Ashley, hoofd van het politiebureau. "Wat een geweldige moed en onbaatzuchtigheid heeft hij getoond bij het riskeren van zijn eigen veiligheid om mensen die gevaar liepen te helpen."

Pride en waarom dat nog steeds nodig is

Vandaag begint Pride Amsterdam met als thema "My Gender, My Pride". Het evenement duurt tot en met 7 augustus en er zijn meer dan 300 activiteiten waarbij aan iedereen van de community is gedacht. Zaterdag 6 augustus is er de beroemde Canal Pride door de grachten van Amsterdam. 

Voor de mensen die verzuchten of dat nou wel nodig is dat openlijk vertoon van diversiteit in gender en seksuele oriëntatie, want het is toch allemaal allang geaccepteerd en het wordt zo door m'n strot geduwd: Ja. Ja, het is nog steeds nodig. Gisteren las ik over een ervaring van een jongeman, Rutger, die in Rotterdam in café De Witte Aap een leuke avond had welke werd verpest door een alfamannetje die nodig vond om te zeggen: "Schaam je je niet als homo" en "Kankerflikker, neuk je geen wijf? Oprotten dan". Rutger is naar huis gegaan, hij was er vanzelfsprekend overstuur van. Het alfamannetje moet zo'n type zijn van 'vrouwen zijn hoeren en spermacontainers' dat kan haast niet anders als je eigenbeeld van je mannelijkheid zo fragiel is. Het barpersoneel pakte het wel goed op en wilde bijna alle mannen op een rijtje zetten om de dader aan te wijzen, ze gaan de camerabeelden nog bekijken. Maar dit trieste incident geeft nog maar eens duidelijk aan hoe er tegen mensen aan wordt gekeken die anders zijn dan de meerderheid.

Ook gisteren had de Arische fascist Raisa Blommestijn haar dagelijkse portie negatieve aandacht. Klaarblijkelijk ervaart ze van alle afwijzende reacties op haar tweets ritmische spiersamentrekkingen in een niet nader te noemen gedeelte van haar lichaam, anders is het niet te verklaren waarom iemand dit zichzelf iedere dag opnieuw aandoet. Deze keer was het transman Jason op wie ze haar giftige pijlen richtte. Jason is vanwege zijn inzet om het beleid te veranderen van de gesloten jeugdzorginstellingen waar hij zelf ook in heeft gezeten terecht gekozen tot Amsterdammer van het jaar. Er hangt onder de vlag van het Pride thema, "My Gender, My Pride", een poster in de stad van Jason en daar vond Frau Blommestijn wat van. Haar visie was zo misselijkmakend affreus, dat Twitter haar tweet heeft verwijderd, u weet, dan moet je heel ver gegaan zijn eer ze dat doen. 

Zomaar twee voorbeelden van de hedendaagse kijk van sommigen op mensen van de lhbt-gemeenschap. De jaren 50 zit bij een kleine groep nog helemaal in hun systeem. Het is een minderheid, de meeste mensen hebben er geen problemen mee als iemand anders is dan zijzelf. Dat is in Nederland, maar er zijn nog landen op de wereld waar lhbt'ers worden gevangen genomen, gemarteld of zelfs vermoord. 

Dus daarom deze Pride-week om zichtbaar te maken dat het kan, mag en ook dat het niet overal op de wereld geldt. En voor die überheteromannen die roepen dat er voor hun heterozijn geen parade is en die wat ongemakkelijk worden van al die mooie mannenlijven op de boten in de Canal Pride onderwijl peinzend naar hun eigen bierbuik kijkend: jawel hoor die is er! Vandaag in Rotterdam, Straight Pride aka Zomercarnaval, veel borsten en billen. Doe er jullie voordeel mee.

In Memoriam: Leontien Ceulemans

Leontien Ceulemans kende ik in mijn jeugd van verschillende televisie programma's waarin ze speelde, o.m. 'De Holle Bolle Boom', 'Swiebertje' en 'Oorlogswinter'. In de eerste jaren van haar carrière, tot ongeveer 1973, opereerde ze onder de artiestennaam Leontien Lukassen en was te zien als danseres bij verschillende televisieprogramma's. Ze was de allereerste presentatrice van het 'Jeugdjournaal' in 1981. Later combineerde ze haar werk van presentatrice met acteren en deed ze voice-over werk. 

Ze is naar mijn idee vrij ongemerkt uit het beeld verdwenen en nu blijkt dat ze een langdurig ziekbed heeft gehad ten gevolge van een val en trad ze vanwege haar gezondheidsproblemen niet meer in de openbaarheid. Gisteren, 28 juli, is ze overleden in het Rosa Spierhuis waar ze woonde. Leontien is 70 jaar geworden. 

Leontien in de serie 'De Holle Bolle Boom'. 

Terreurboeren

Zoals al eerder vermeld, fascistisch extreem rechts, de nieuwe nazi's zeg maar, kapen het boerenprotest. Hun ongeletterde achterban slikt alles voor zoete koek, dus als zij onwaarheden verkondigen over klimaatverandering en het stikstofbeleid nemen ze gelijk die 'arme boeren' mee in hun anti-alles houding. 'Onze boeren' hebben ze het ook steeds over, nou dan weet u het wel. Heel bruin rechts steunt voor de bühne het boerenprotest om hun eigen misselijkmakende agenda er door te duwen. En hun idolate eenhersencellige fanbase papegaait het na, ze worden voor het karretje gespannen zonder het te weten. Op elk boerenprotest zijn steeds meer nazi-sympathisanten te vinden. De terreurboeren voelen zich op hun beurt daardoor weer gesterkt in hun zinloze verzet. En zo grijpt alles van die hele idiote operette in elkaar.

Gisteren was weer een walgelijke vertoning van boerenprotest. De terreurboeren wanen zich met de openlijke steun van Nederlands bruinste politici onaantastbaar en hebben in voornamelijk het oosten van het land willens en wetens voor heel gevaarlijke situaties gezorgd. Het is kurkdroog buiten en de terreurboeren, die van zichzelf zeggen zo'n groot hart voor de natuur te hebben, hebben mest, hooi, autobanden, asbest(!!!) en allerhande puin op snelwegen gedumpt en in brand gestoken en zelfs bermbranden aangestoken. Bedrijven die willen helpen om de wegen weer veilig te maken worden bedreigd. Opperterreurboer Mark van den Oever, die met die Calimero-intonatie, werd gisteren op het journaal geïnterviewd, maar zonder ondertiteling is totaal niet te verstaan wat ie zegt. Ik begreep alleen, meer van zijn lichaamstaal, dat ie het wel snapte allemaal. 

Aan de andere kant wordt er door de autoriteiten ook niet echt daadkrachtig opgetreden, er wordt eigenlijk vrij lauwtjes gereageerd in de trant van: 'Nou, nou, nou, moet dat allemaal zo ruw', om vervolgens meteen te roepen dat het heel moeilijk is om te weten wie, wat, waar en hoe. Zodat de terreurboeren binnenkort vast nog een stapje, of misschien wel tien stapjes verder gaan. Bruin rechts snapt het allemaal heel goed en ventileert dat luid en duidelijk op de diverse internetfora waar hun kip zonder kop volgers het meest te vinden zijn om wat hun Grote Leiders zeggen precies zo na te roeptoeteren om zo hun mislukte leven op die manier van enige opwinding te voorzien.

Wat een volk. Waren we ooit wat angstig dat kunstmatige intelligentie te veel zou toenemen, nu moeten we ons toch ernstig zorgen maken dat echte intelligentie steeds meer afneemt. 

Bermbranden veroorzaken terwijl het kurkdroog is. 

Deze blokkade is bewust in de schaduw van een viaduct gedumpt. Automobilisten in de
ochtendschemering zien het nauwelijks.

Deze auto kwam in aanrijding met een puinblokkade. Auto total loss, maar 
gelukkig kwam de bestuurder er met de schrik vanaf. 

Herinnert U zich deze nog? #200

 

CLIFF RICHARD
"THE DAY I MET MARIE"
1967
Aantal weken: 6
Hoogste positie: 7

Mocht het clipje niet te zien zijn klik hier.

Op 25 februari 1967 zong Sandie Shaw vijf liedjes, het tv kijkende Britse publiek mocht per briefkaart kiezen met welke liedje Sandie het Vereningd Konikrijk zou gaan vertegenwoordigen op het Eurovisie Songfestival van dat jaar. Het werd 'Puppet On A String', tot groot ongenoegen van Sandie zelf die het het meest afschuwelijke liedje van de vijf vond. "I hated it from the very first oompah to the final bang on the big bass drum", aldus Sandie, die het ook jarenlang heeft geweigerd te zingen. Maar in 1967 betekende het de eerste overwinning voor het Verenigd Koninkrijk en een grote hit voor Sandie tegen wil en dank.

In die jaren was het songfestival nog wel eens trendsettend en Sandie noemde het al, 'oompah'. Hoempapa, kenden wij in ons land wel al van Nederlandse carnavalshits, maar in Engelstalige landen was deze muzieksoort iets nieuws. Cliff Richard nam later in 1967 bovenstaande single op waarop de hoempapamuziek ook luid en duidelijk te horen is. Sterker nog, in 1968 won hij op 1 puntje na net niet het Eurovisie Songfestival met 'Congratulations', van begin tot eind hoempapa. De jaren erna stuurde het Verenigd Koninkrijk regelmatig hoempapa achtige inzendingen die steevast hoog eindigden met nogmaals een (gedeelde) eerste plaats in 1969 met Lulu's 'Boom Bang A Bang'. In 1974 was het ABBA die won voor Zweden en het songfestival weer een hele andere richting op ging.

Maar 'The Day I Met Marie' haakt nog lekker in op het toen pas ontdekte genre, daarnaast klinkt het ook fijn zomers in de rustige passages, waarin Cliff heerlijk op z'n rug ligt in het hooi op een warme zomerdag. 

Sandie heeft later in haar carrière 'Puppet On A String' gewoon weer gezongen en Cliff is nu 81 en is still going strong. 

Toen was geluk... # 114

Mijn vader had een bescheiden salaris, zodat mijn moeder, in een tijd dat dat niet heel gebruikelijk was ook werkte om, zoals ze dat zelf altijd zei 'iets meer te kunnen doen dan alleen rechtuit'. Wat ze ook deed was iedere week een tientje apart leggen. Dat was in mijn tijd, maar ik geloof dat ze ooit is begonnen met vijf gulden. Dit om de voor een gezin altijd dure decembermaand het hoofd te bieden. Ze deed dit eerst gewoon door het thuis ergens neer te leggen, maar omdat, ik vermoed, de verleiding te groot was om als ze even geld nodig had het er daar vanaf te halen, ik niet beter weet dan dat ze de tientjes bij De Buurman spaarde.

De Buurman was meneer Groenenberg, een weduwnaar die samen met zijn dochter Riek links op de eerste woonlaag in ons portiek woonde. Maar wij kenden hem allemaal als De Buurman. Mijn moeder was niet de enige die bij hem per week een tientje spaarde, ook tante Stien die op dezelfde woonlaag rechts van De Buurman woonde deed dat. U weet wellicht nog wel dat tante Stien en mijn moeder naast buurvrouwen ook vriendinnen waren en ze elke maandag, de ene week bij ons de andere week bij tante Stien, 's middags een glaasje met elkaar dronken. Bessenjenever voor mijn moeder en sherry voor tante Stien. Onderwijl rokend als havenarbeiders en tante Stien immer met tikkende breipennen. 

Nadat er vijftig weken van het jaar om waren werd de vijfhonderd gulden die op die manier was gespaard met enig ceremonieel bij De Buurman overhandigd aan de dames zodat dit bedrag met de kerstdagen en oud en nieuw kon worden ingezet. 

Zomaar een klein wetenswaardigheidje uit mijn jeugd waar ik van de week, terwijl het ruim 35 graden was, ineens aan moest denken en er een beetje melancholisch van werd omdat ik die momenten van het bij elkaar op maandagmiddag komen en het spaargebeuren bij De Buurman weer even in mijn hoofd beleefde. 

Zwaan kleef aan

Talitha en ik hadden een tijdje terug afgelopen zondag als dag geprikt om naar het Nederlands Fotomuseum te gaan, om daarna misschien nog de Remastered Experience op het nabij gelegen Willemsplein te bezoeken. Wat dat precies is weet ik niet, maar voor geplande spontaniteit ben ik altijd te vinden. Vriendin Roos zou misschien meegaan. Chris en Rick polste me van de week om samen iets te gaan doen zondag, het is het begin van hun vakantie, dus zij hadden wel zin om langzaam in de vakantiemodus te glijden. Na wat appcontact over en weer gebeurde het dat we volgens het aloude zwaan kleef aan principe nu met z'n vijfjes hadden afgesproken bij het Fotomuseum.

Toen Talitha en ik aankwamen zaten Rick en Chris al heerlijk onder het bladergroen in de schaduw voor het museum. Niet veel later kwam ook Roos aangelopen en konden we na even bijgekletst te hebben het museum betreden. Trigger om naar het Fotomuseum te gaan was de tentoonstelling 'Typisch Nederlands' van Jan Dirk van der Burg. Een hilarische tentoonstelling vol deerniswekkende herkenbaarheid van het kaliber HOME-letters in huis voor het raam neerzetten. Talloze foto's vanuit het hele land met o.m. Boeddha's in onderhoudsarme voortuinen, het camoufleren maar dan dat het juist heel erg opvalt van klikobakken, transformatorkastjes en die afschuwelijke eeuwige groene brievenbussen. De fantasieloze namen van neringdoenden die zonder het van elkaar te weten in elke plaats wel te vinden zijn, palmen bij woningen in vinex-wijken en in afschuwelijke vormen gesnoeide buxussen. Kortom herkenbaar van lelijkheid en fantasieloosheid. Er is ook een boek van de tentoonstelling te koop, maar waarom zou je? In het hele land en met aan zekerheid grenzende veronderstelling in de hele eigen woonomgeving is wel iets 'typisch Nederlands' te vinden. Er waren nog twee tentoonstellingen te zien (Verbeelding en Eregalerij van de Nederlandse Fotografie) die wat minder uitgesproken waren dan deze. 

Eenmaal weer buiten in het tropische Rotterdam wilden we maar één ding: een terras met wijn en sommigen eerst een kopje koffie. Niemand had meer behoefte aan Remastered Experience, dat loopt niet weg. We besloten ons te bewegen naar Katendrecht om bij café De Ouwe Hoer lekker aan de wijn te gaan met wat fingerfood. De naam is een knipoog naar het vroegere Katendrecht en de inrichting is alsof de tijd heeft stilgestaan en matrozen en prostituettes er elk moment weer naar binnen zouden kunnen komen. Die inrichting zagen we enkel als we even gingen toiletteren, want we zaten heerlijk buiten op het terras. Vervolgens even een wandeling gemaakt over Katendrecht, lopend van schaduw naar schaduw om uiteindelijk te gaan dineren bij het altijd leuke By Ami, ook buiten op het terras. Eerst een zalige cocktail en daarna heerlijk gegeten met elkaar. Voor Rick en Chris een fijn begin van hun vakantie en voor Talitha, Roos en mij alsof we vakantie hadden, zo'n leuke ontspannen dag hebben we met met elkaar gehad. 

Polder-Boeddha's.

De Ouwe Hoer.

By Ami. 

Happy vibes week 30

Wij kennen het niet, maar in Amerika is het jaarboek op school een ding, een belangrijk ding, zo veel hebben we wel geleerd van series en films. De 12 jarige Brody Ridder uit Colorado kwam thuis met een jaarboek waar maar twee klasgenoten en twee leraren iets in hadden geschreven, ondanks dat hij het aan verschillende kinderen had gevraagd. Brody besloot om er zelf maar iets in te zetten: "Hope you make some more friends". Het was een reflectie van maandenlange pesterijen die hem ten deel vielen op school.

Voor zijn moeder, Cassandra, was dit het breekpunt. Ze besloot om een bericht te plaatsen in de Facebookgroep voor ouders van de school:

"My poor son. Doesn't seem like it's getting any better. 2 teachers and a total of 2 students wrote in his yearbook. Despite Brody asking all kinds of kids to sign it. So Brody took it upon himself to write to himself. My heart is shattered. Teach your kids kindness."

Daarna plaatste ze het ook op haar eigen Facebookpagina om haar vrienden op de hoogte te houden over het gebeuren. Toen kwam er een lawine aan reacties, bedrijven, beroemdheden, ouders en kinderen reageerden online en 'in real life' om Brody een hart onder de riem te steken. 

Eén van die beroemdheden was Paul Rudd, één van de mooiste mannen die op deez aardkloot rondloopt vind ik en volgens People Magazine was hij in 2021 'The Sexiest Man Alive', maar daar gaat het nu niet om, en dan, mooi zijn is maar huiddiep. Hij blijkt daarnaast ook een zeer aimabel mensch. Hij heeft gefacetimed met Brody en heeft hem een handgeschreven briefje gestuurd. Vervolgens stuurde Paul hem een helm van superheld Ant Man, één van de rollen die Paul heeft gespeeld. 

Toen Brody weer naar school ging kwam er een groep oudere studenten naar zijn klas om in zijn jaarboek te schrijven. Cassandra is intussen in gesprek met nonprofit organisaties die zich inzetten tegen pesten om de boodschap van vriendelijkheid en empathie te blijven verspreiden. Voor Brody is al die positiviteit natuurlijk geweldig, hij is hoopvol om volgend schooljaar te proberen om meer vrienden te maken. 

Brody Ridder.

Paul Rudd.

Vacantie versus vakantie

Als ik het goed heb heeft het ganse land nu vakantie. De laatste jaren zijn de schoolvakanties opgedeeld in drieën, noord, midden en zuid, afwisselend begint een regio en volgen in de twee weken daarna de andere twee. In mijn schooltijd begon het hele land tegelijk aan de schoolvakantie. Dat is niet het enige wat er aan de vakantiebeleving is veranderd in de loop der tijd.

U weet, zelf ben ik niet zo van op vakantie gaan, een lang weekend is voor mij meer dan genoeg, maar het overgrote deel van de bevolking wil de paden op de lanen in en het liefst zo ver mogelijk van huis. Vroeger was men dan ook een aantal weken van de radar verdwenen, maar hoe anders is dat nu. Alles wat de vakantiegangers beleven wordt met fanatiek enthousiasme gedeeld op de diverse sociale media platforms. Alsof je erbij bent. In vroeger tijden belde je na aankomst (in een telefooncel!) naar het thuisfront om te melden dat je goed was aangekomen en stuurde je zo halverwege een kaartje met daarop, heel belangrijk, de temperatuur. Men kocht enkel daarom op de vakantiebestemming ook een Nederlandse krant om te zien of het in het thuisland regende terwijl jij op een zonovergoten terras zat, zoiets verhoogde bij sommigen het vakantiegenot. En dat was het. Je was echt helemaal weg van alles en iedereen. 

Anno nu kun je op elk gewenst moment bellen met je smartfoon en kun je minutieus bijhouden hoe het weer is in Nederland, je komt niet echt los van je dagelijkse leven op die manier, en dat is toch eigenlijk waar vakantie voor bedoeld is. Kaartjes sturen is er al helemaal niet meer bij, dat is vervangen door de niet aflatende stroom van updates wat de vakantiegangers elk uur van de vakantie meemaken. Het ouderwetsch foto's maken met een camera en bij thuiskomst de rolletjes inleveren en afwachten of de foto's gelukt zijn is iets waar de huidige generatie geen voorstelling van kan maken, maar het hoorde in andere tijden bij het complete vakantiegevoel, net zoals geld wisselen voor je op vakantie ging in de valuta van het land waar de reis heen ging. Voor de Euro en zeker voor dat er geldautomaten waren moest je dat zelfs voor alle landen in Europa doen. 

Ach, zo zullen er nog wel wat verschillen zijn met toen en thans. Als ik zo die hele happening op Schiphol zie ben ik blij dat ik niet op reis hoef met het vliegtuig. Het is nu trouwens bon ton om luid en duidelijk te melden dat jij geen last had van de wachtrijen en zo kon doorlopen, dat iedereen het maar even weet. Voor mezelf heb ik bedacht dat ik, mocht ik nog eens op reis gaan, zoveel mogelijk met de trein zal gaan. Het lijkt me erg leuk om eens met een slaaptrein te reizen naar weet ik veel waar. Het is natuurlijk ook van de zotte om voor korte afstanden binnen Europa het vliegtuig te nemen, ook dat hoort bij de immer veranderende vakantiebeleving. 

Oh honey.....

Mijn wankel mensbeeld kreeg van de week een duwtje in de goede richting toen ik beelden zag van strandbezoekers die drie spitssnuitdolfijnen welke dreigden te stranden probeerden terug te duwen richting zee, wat ook lukte. 

Een dag later werd het beeld weer naar beneden bijgesteld. Toen één van de dolfijnen weer los van het zand was en de goede richting opging vond een zwakhoofdige vrouw het noodzakelijk om het dier met haar armen vast te pakken en er een been overheen te slaan om op de dolfijn te komen. Een dier in nood nog angstiger maken dan het al is. Er is een filmpje van, maar dat heb ik niet gekeken. Op mijn leeftijd moet je voorzichtig met opwinding in het algemeen en negatieve in het bijzonder omgaan. Omstanders riepen het mens gelukkig tot de orde en trokken haar van de dolfijn af, zodat deze weg kon komen.

In deze tijd is zo'n video van de op de dolfijn klimmende vrouw natuurlijk snel gedeeld en zijn bedreigingen aan haar adres het niet te stoppen gevolg. En nee, dat is niet oké. De politie was al op zoek naar haar, omdat het strafbaar is wat ze heeft gedaan. Ze heeft zichzelf gemeld en is vastgezet vanwege dierenmishandeling en is in afwachting van haar straf. 

Volgens de directeur van SOS Dolfijn was haar actie niet alleen risicovol voor de dolfijn, maar ook voor de vrouw zelf. Zo'n dier kan allerlei ziektes met zich meedragen, daarnaast is de dolfijn sterk genoeg om haar ribben te breken.  

Een spitssnuitdolfijn zoals we 'm het liefste zien. 

Klein protest

Meestentijds als ik het journaal zie word ik daar niet vrolijker van, er zijn zelfs momenten dat ik een traantje moet wegpinken, maar gisteren heb ik toch gelachen. Er was namelijk een item met de voorman van dat clubje met de lekkere Nederlandse naam Farmers Defence Force, Mark van den Oever, die de gemeente Nijmegen voor de rechter had gesleept vanwege een noodverordening die burgemeester Hubert Bruls had afgekondigd. De terrorboeren wilden namelijk met 500 (vijfhonderd!) tractoren gaan protesteren aanstaande vrijdag bij de finish van de Nijmeegse Vierdaagse. 

Een kind begrijpt dat zulks natuurlijk onwenselijk is in een stad waar al heel veel mensen zijn vanwege het evenement, dan kan die losgeslagen operette van boeren met hun trekkers er niet ook nog es bij, hun reputatie kennende zeker niet, maar Mark staat niet zo in de werkelijkheid. Waarom ik in de lach schoot is de wijze waarop Mark praat, met een soort Calimero-achtige intonatie. Toen de rechter voorstelde om zonder landbouwvoertuigen te komen en Mark reageerde (met die stem) dat een boerendemonstratie zonder trekkers een gewone demonstratie is en dat dat absoluut niet kon, lachte ik hardop. Ze ontlenen hun status dus echt aan die dingen, zonder voelen ze zich de miezerige mannetjes die ze dus klaarblijkelijk zijn. Maar ik kwam echt niet meer bij toen er een compromis kwam, waarmee Mark akkoord ging. Er mogen vijftig demonstranten komen en er mag 1 (één!) tractor mee om hun zelfvertrouwen te ondersteunen. 

Het leek wel een item in een satirisch programma, Arjen Lubach had het niet beter kunnen doen. Kostelijk. 

Mark van den Oever. 

Tegeltjeswijsheid 434

 

Hitteplan

Zoals u wellicht nog wel weet, ben ik niet van de warmte. Met (te) warm weer blijf ik het liefste binnen. Niet in de laatste plaats omdat ik daar in meer of mindere staat van ontkleding kan zijn. In het openbaar vind ik dat ik als man van middelbare leeftijd het medemensen niet kan aandoen om in te weinige niets verhullende kleding te verschijnen. Anderen van mijn leeftijd hebben daar minder moeite mee gezien de hoeveelheid tot ziens armen die uit singlets steken, vetrollen flubberend boven korte broeken waaronder gespataderde benen en ongepedicuurde voeten in teenslippers te zien zijn. Dat is vanzelfsprekend hun goed recht, maar ik pas ervoor. Thuis kan ik desnoods nakend de warmte trotseren zonder dat anderen acute kortstondige blindheid ervaren. 

De overheid komt sinds enige jaren met een hitteplan om iedereen, maar met name de kwetsbare mensen in de samenleving, te adviseren hoe de hitte het beste door te komen. Zo blijk ik, zo hoorde ik op het journaal, mijn hele leven al tot de ouderen te horen (ook toen ik nog jong was) wiens lichaam niet aangeeft dat het moet drinken. Ik heb nooit dorst, ook niet als het heel warm is, maar dat betekent niet dat ik niet moet drinken, ik dien het alleen heel bewust te doen. Ik vond mensen met van die flesjes water onderweg altijd een hoop getrut, maar hun lichaam functioneert waarschijnlijk wel normaal en vraagt om hydratatie, terwijl ik zienderogen verdroog zonder het zelf in de gaten te hebben. 

Het zijn adviezen, niemand houdt een pistool tegen je hoofd om het ook daadwerkelijk op te volgen. Maar dan komt extreemrechts om de hoek kijken: 'Ik BePaAl ZeLlUf WeL wAt Ik DoE!' Want in die kringen wordt alles vanuit de overheid diep gewantrouwd en als een onderdeel van iets groters gezien, de totale indoctrinatie van het ganse volk. Er zijn een aantal van die ultrarechtse sprekend op elkaar gelijkende niet uit elkaar te houden dispuutmeisjes, u weet wel met hetzelfde al dan niet geverfde blonde lange haar in precies dezelfde jurkjes, die door de laagschedelige achterban van alles wat extreem rechts en tegen het fascistische aan is als goeroes worden gezien (SeI sEg WaTofFe WiJ dEnKe). En die poppedeintjes wakkeren dat allemaal goed aan en houden, door dagelijks allerlei complottheorieën de wereld in te gooien, de onrust bij die simpele zielen levend. Ook het hitteplan wordt door de Stepford wives-achtigen als iets totaal overbodigs gezien. 

Maar het gaat niet om hen, dat vergeten ze nog wel eens omdat ze zichzelf als het centrum van het universum wanen, het gaat om de kwetsbaren in de samenleving, om die handvatten te geven om de hitte goed door te komen. Ik begrijp dat het voor hen lastig te bevatten is omdat hun grote voorbeelden in de bange jaren 40/45 op een andere manier omgingen met kwetsbaren. 'Dat nooit weer!' hebben we jarenlang gezegd, maar hand over hand komen de fascistische en zelfs nazistische sympathieën weer op. Een bangelijke ontwikkeling. Maar goed, eerst de hitte doorkomen, met of zonder acht te slaan op het hitteplan, dat is aan u.

Avondeten

Eén van mijn favoriete momenten van de dag is het avondeten. De dag is om, ik heb gewerkt dan wel een vrije dag gehad en daarop dingen gedaan die ik van mezelf moest doen, maar uiteindelijk is het etenstijd. Het maakt mij niet zo heel erg uit hoe laat. Er zijn mensen die iedere dag om precies dezelfde tijd eten en dat hun hele leven lang. Die starheid is volgens mij heel Nederlands. Om achttien punt nul nul uur moet er aan het diner begonnen worden anders vergaat de wereld of zoiets. Ik eet wanneer het zo uitkomt naar aanleiding van hoe de dag is verlopen. 

Als ba'er eet je natuurlijk altijd wat je lekker vindt of waar je op dat moment trek in hebt, één van de vele voordelen. Daarnaast is het voor mij het uitgelezen moment om de dag van me af te laten glijden door onder het eten naar de sitcom van dat moment te kijken. Nu is het de Netflix serie 'Marlon'. Ik zit momenteel in mijn sitcoms-met-zwarte-cast-periode, de humor en zelfspot vind ik hilarisch. 

Tegelijkertijd is het nog steeds het verwerken van een klein jeugdtrauma. Mijn vader kwam pas om 18.45 uur thuis uit zijn werk, dan wenste hij eerst nog een kopje thee te drinken, zodat we om 19.00 uur aan tafel gingen. Aan tafel ook echt zoals het natuurlijk ook hoort in een gezin. Een zoals elk wel opgevoed kind gingen we pas van tafel als de laatste (mijn vader) ook uitgegeten was. Het kleine trauma zat 'm hierin dat ik dus nooit de programma's kon zien die voor mij als kind waren gemaakt in de vooravond. 

Ik zit dan ook immer op de grond voor mijn salontafel mijn avondeten te nuttigen onderwijl naar de serie du jour kijkend. Mijn inrichting is zo dat ik de tv ook vanaf de eettafel zou kunnen zien, maar ik ben het nu eenmaal zo gewend, en zolang mijn stramme lichaam het nog aankan doe ik het zo. Ik vind het nog steeds een 'overwinning' op mijn jeugdjaren waarin ik zoveel niet heb kunnen zien. Dat uitzending gemist had ik toen heel goed kunnen gebruiken, maar goed, als dat het ergste is uit mijn jeugd qua opvoeding valt het alleszins mee. En ja, als u bij mij komt dineren dan dek ik de tafel natuurlijk wel en zal de tv ook niet aangaan, dan zet ik een gezellig muziekje op. 

Happy vibes week 29

De zestienjarige Korben Green uit het Engelse Norfolk keek al sinds zijn twaalfde uit naar het eindejaarsbal van zijn school. Hij wilde in avondkleding maar dan wel op zijn eigen manier die is geïnspireerd op de Amerikaanse acteur Billy Porter. Het werd een felrode smoking met een prachtige wijde lange rok eronder. 

Bij zijn aankomst op het bal van de Sancroft High School werd hij onthaald met een luid applaus van leerlingen en leraren, er waren emoties bij zijn moeder Nina en een aantal leerkrachten omdat Korben gewoon was wie hij altijd had willen zijn. Zijn moeder Nina is zo trots op hem dat ze het deelde op haar Twitterprofiel wat talloze keren is bekeken en waar heel veel positieve commentaren op kwamen.  

Nina en Korben waren te gast in het programma 'BBC Look East' om de positieve en belangrijke boodschap verder uit te dragen aan ouders en om hen te inspireren om hun kinderen te accepteren door te laten zien dat hun keuzes oké zijn en hen daarin te ondersteunen.

Korben en zijn moeder Nina. 

Toen was geluk... #113

Tegenwoordig zijn er voor mannen zo'n 53.943 verschillende luchtjes, geurtjes, eau de toilettes, e.d.. In mijn beleving was dat vroeger zeer beperkt. Fresh-up, Tabac Original en Old Spice, dan hield het wel op. Mijn vader had Fresh-up en dat had iets wat anderen niet hadden: een depper. Een kussentje waarmee de gebruiker na het scheren kaken en hals kon bevochtigen met een verfrissende geur.

Fresh-up bestaat nog steeds! Ik had er geen idee van, maar ondanks de hevige concurrentie wordt het immer nog geproduceerd inclusief depper. Er zal dus voldoende vraag naar zijn. 

Fresh-up in de jaren 70.

Fresh-up anno nu met nog steeds die depper. 

Nutteloze weetjes

Mark Spitz, een Amerikaanse zwemmer en negen keer Olympisch kampioen, 

vertelde tijdens de Olympische zomerspelen van 1972 als grap tegen de 

Russische zwemcoach dat zijn snor het water van zijn mond afstootte,

waardoor hij sneller kon zwemmen. Een jaar later hadden alle mannen van het

Russische zwemteam een snor laten groeien.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Johnny Depp heeft zo'n $800.000 gedoneerd aan vier kinderziekenhuizen,

waaronder het Children's Hospital of Los Angels, waar zijn ex-vrouw Amber

Heard had beloofd aan te doneren maar nooit heeft gedaan.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Bermuda heeft geen zoetwaterbronnen of rivieren, hun enige bron voor 

zoetwater is regen. Ze verzamelen regenwater door middel van speciale daken.

Dat gaat al terug tot 1609. Elk huis en elk gebouw op Bermuda is bij wet

verplicht om zo'n dak te hebben.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Astronaut Charles Duke heeft een geplastificeerde foto van zijn gezin op de 

maan achtergelaten. Op de achterkant van de foto staat een duimafdruk en is

getekend door zijn gezin. Ook staat er een bericht op: "This is the family of Astronaut

Duke from Planet Earth, who landed on the Moon on the twentieth of April 

1972".

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

De Duitse kleuterjuf Ina Koening is in 2012 in een 23 meter diepe mijnschacht 

gegaan om een driejarig kind die er tijdens een schooluitje was ingevallen te

redden. De mijn was vol water maar Ina heeft het hoofd van het kind twee uur 

lang boven water kunnen houden, beiden zijn uiteindelijk gered. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Al het bedienend personeel in het 'Restaurant of Mistaken Orders' in Tokyo 

heeft dementie. Het is in het leven geroepen om aandacht te geven en steun te 

vragen voor het begrip dementie en voor een samenleving waar mensen met een 

gerust hart kunnen leven, ook als ze aan dementie lijden. Het concept heeft vele

(internationale) prijzen gewonnen. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Elisabeth Anderson, een moeder uit Oregon, heeft hyperlactation syndrome, wat

betekent dat haar lichaam tien keer zoveel moedermelk produceert dan 

de gemiddelde vrouw. Ze pompt vijf uur per dag melk af, in twee jaar tijd heeft

ze ruim 2200 liter moedermelk gedoneerd om honderden andere ouders te

helpen met het voeden van hun babies. 

Restaurant of Mistaken Orders.

Bermuda.

Elisabeth Anderson. 

In memoriam

Ze was 17 jaar toen ze in ons leven kwam, letterlijk zomaar op een verjaardag was ze er ineens. Ik was toen 8. De ruim twintig jaar die daarop volgden zou ze in ons leven blijven, maar door omstandigheden verdween ze uit het zicht. Toch kwamen er zo nu en dan berichten, het plotselinge overlijden van haar vader, de terminale ziekte van haar moeder. Haar jongere zusje die, acht maanden zwanger, op 32 jarige leeftijd dood werd gevonden. Haar zieke moeder die voordat het haar tijd was eerst nog haar jongste kind ten grave moest brengen. Daarnaast haar eigen moeilijkheden, een naargeestige scheiding en het tobben met haar gezondheid. Het leven is voor haar niet mals geweest. Samen met haar twee zonen was ze een drie-eenheid, niemand kon daar tussenkomen.  

Ooit is er heel kort weer contact geweest, maar uiteindelijk is het verwaterd. Daar kan lang en breed over gepraat worden, maar het is hoe dingen gaan. En dan nu het bericht dat gisteren tot me kwam. Ze is overleden, vorig jaar al. Ze is 64 jaar geworden. Herinneringen buitelen over elkaar heen, in meer dan twintig jaar is er zoveel beleefd met elkaar, te veel om op te noemen, feestdagen, verjaardagen, vakanties, logeerpartijen. Mijn hoofd tolt ervan, wat heeft een mens toch veel herinneringen waarvan ie niet wist dat ie ze had. Dierbaar, heel dierbaar. 

Haar zonen, beiden nu met een eigen gezin, zullen haar als geen ander missen, de drie-eenheid is verbroken, maar zij hebben samen een band die, zoals gebleken, onverwoestbaar is.

Rust zacht lieve Pia. 

Tegeltjeswijsheid 433

 

Ondoorgrondelijk

Als u mijn blogjes al wat langer leest, weet u dat naast de wegen van Den Heer ook de wegen van mijn woningbouwvereniging ondoorgrondelijk zijn. Tijdens mijn weken vrij hoorde ik plots rumoer aan de kant van de lanai en de vijver. Dat is bijzonder want daar is eigenlijk niet iets waar mensen hoeven te komen, er is enkel gras en beplanting. Als proefpensionado deed ik wat er verwacht wordt in zo'n geval, het zijn van de ogen van de buurt, en ging kijken waar de drukte om was. 

Onder mijn lanai, welke voor het grootste gedeelte in de vijver is gesitueerd, werd een steiger aangebracht. Licht apoplectisch dacht ik: wat nu weer? Na vijf jaar in meer of mindere mate in staat van onderhoud te zijn geweest dacht ik dat het nu wel klaar was. Gelukkig werd de steiger slechts tot onder de lanai gebouwd en de mannen gingen weer. Ze hadden de beplanting vertrapt en het leek erop dat er niet veel ging gebeuren. Maar een paar dagen later waren ze er weer en gingen de muur wit verven. Heel snel waren ze weer weg. Er was een vierkant geverfd. Ik ging ervan uit dat ze de rest zouden afmaken.

Van de week deelde een buurvrouw mee dat de stelling weg was maar dat ze nooit verder zijn gegaan met verven. Omdat ik nu weer proefpensionado af ben is me dat volledig ontgaan. Ik ben zo benieuwd naar de gedachtegang hierachter. Je brengt een steiger aan, vertrapt daarbij de beplanting, maakt een begin met het verven, gaat daar niet mee verder en bouwt de steiger weer af. Ondoorgrondelijk, ik zei het al. 

Vertrapte beplanting.

Het geverfde vierkant. 

The Upshaws

'The Upshaws' is een sitcom op Netflix en gaat over de familie Uphaw, en zwarte working-class familie in Indiana. Een soort familie zoals in 'Roseanne', er wordt veel op elkaar gemopperd en gescholden. Het gezin Upshaw bestaat uit ouders Bennie en Regina en hun twee thuiswonende dochters Aaliyah en Maya. Er is ook een al volwassen zoon die op zichzelf woont, Bernard. Omdat Bennie ooit is vreemdgegaan met Tasha heeft hij met haar nog een buitenechtelijke zoon Kelvin. Het leukste personage vind ik de zus van Regina, Lucretia, die er de meest hilarische oneliners uitgooit en waar Bennie meestentijds de verbale klappen van krijgt.

Bij 'Roseanne' was het een 'white-trash' familie, maar 'black-trash' is geen gangbare uitdrukking. Zelf noemen de Upshaws zich bij tijd en wijle 'ghetto' om hun situatie aan te duiden. Zo noemt Aaliyah haar halfbroer Kelvin die even oud is haar 'ghetto-twin'. Sowieso zitten letterlijk alle stereotypen die er zijn betreffende de zwarte gemeenschap in Amerika erin. Maar omdat het door henzelf zo wordt gebracht kan en mag het. Het vermaledijde N-woord wordt zo nu en dan zelfs gebezigd. Ik sta er wat dubbel in, maar als iemand die zelf ook tot een (soms gediscrimineerde) minderheid behoor, snap ik het wel. Ook ik verdraag niet altijd visies en zogenaamde grapjes van anderen die niet tot 'mijn mensen' behoren. Het is een dunne lijn, en ik ben zeker niet overgevoelig, maar als 'buitenstaander' is het verstandig om niet te doen of jij het allemaal zo precies weet hoe het zit en dat alles maar gezegd moet kunnen worden. 

'The Upshaws' is een geweldig leuke comedy, met hilarische personages en geweldige teksten. Anderhalf seizoen is nu te zien op Netflix en het tweede gedeelte van seizoen twee komt later. Zeker een aanrader. 

Happy vibes week 28

Theresa Kachindamoto woont in de regio Monkey Bay in Malawi, ze is de jongste van twaalf kinderen en stamt af van de dorpshoofden. Ze heeft 27 jaar als secretaris op een hogeschool gewerkt, toen het haar beurt was om stamhoofd te worden wijdde ze zich volledig aan het uitbannen van kindhuwelijken tussen haar volk. 

Meer dan de helft van de vrouwen in Malawi trouwen voor hun 18e. Organisaties proberen ouders te waarschuwen voor het het gevaar van een vroeg huwelijk en zwangerschap. Maar vaak zijn de ouders te arm om voor hun dochters te zorgen, waardoor ze menen geen andere keuze te hebben. 

Theresa had nooit verwacht dat ze stamhoofd zou worden, ze heeft oudere broers en zussen, heeft zelf vijf kinderen, maar haar reputatie dat ze 'goed met mensen kan omgaan', leidde ertoe dat haar volk wilde dat zij hun stamhoofd zou worden. Terwijl ze rondreisde door Monkey Bay, ontmoette ze meisjes van slechts 12 jaar oud met een echtgenoot en kinderen. Ze deelde steeds mee: "Of jullie willen of niet, ik wil deze huwelijken geannuleerd hebben'. 

Ze is stamhoofd van ruim 900.000 mensen en annuleerde zo'n 5000 kindhuwelijken en stuurde de meisjes naar school. Ook als ouders protesteerden, legde Theresa zich daar niet bij neer. Mentaliteit is vaak moeilijk te veranderen, dus veranderde ze de wet. De vijftig leiders die direct onder haar vielen hebben een overeenkomst ondertekend om kindhuwelijken af te schaffen en bestaande te annuleren. Natuurlijk gingen sommigen stug door. Om te laten zien dat ze het meende , ontsloeg Theresa vier mannelijke leiders in plaatsen waar kindhuwelijken nog steeds plaats vonden. Ze konden pas weer terug komen als ze zich aan de afspraak hielden om de huwelijken te annuleren en de meisjes naar school te sturen. 

Theresa ontving doodsbedreigingen, maar dat weerhield haar niet: "Het zal wel, we kunnen erover spreken, maar deze meisjes gáán terug naar school". Ze zorgt er ook voor dat er manieren worden gevonden om de school te betalen voor meisjes waarvan de ouders het zich niet kunnen veroorloven. 

Door haar belangrijke werk is Theresa één van de vijftig machtigste vrouwen van Afrika genoemd.

Theresa Kachindamoto.

Toen was geluk... #112

Toen ik op mezelf ging wonen was mijn moeder er heel stellig in, je kon geen huishouden bestieren zonder een lepelrek aan de muur in de keuken. Dus net zoals bij mijn ouders thuis hing er bij mij ook zo'n lepelrek boven het gasfornuis, of nou ja lepelrek, er hing wel wat meer aan dan lepels: een soeplepel, een jus/sauslepel, een vleesvork, een schuimspaan, een spatel en een serveerlepel. 

Ooit ben ik de soeplepel kwijtgeraakt. Kwijtgeraakt, ja. Een soeplepel. Ongeveer het grootste van alle keukenbestek. Dat je een theelepeltje ongemerkt weggooit in de afvalbak, dat kan, maar hoe kan een mens in 's hemelsnaam een soeplepel kwijtraken? Nou ja, het mysterie is nooit opgelost, ik heb een andere soeplepel los gekocht. Een waarom? Ik gebruik die soeplepel nooit meer. Ik maak als bewust alleenstaande nooit een grote pan soep. Van het lepelrek wat mijn moeder zo belangrijk vond gebruik ik eigenlijk maar heel weinig. Ik kan zeggen dat ik de schuimspaan echt helemaal nog nooit heb gebruikt. Ik heb geen schuim om te spanen, nooit gehad ook. Het enige wat ik regelmatig ter hand neem is de serveerlepel, die gebruik ik als ik een grote pan met wokgroentes heb gemaakt of iets dergelijks om het op te scheppen en de rest in bakjes te doen om in te vriezen. En inderdaad ook om te serveren als ik me culinair heb ingespannen voor een kaarsverlicht dinertje. Het lepelrek is een overgewaardeerd stuk keukengerei.

Maar het is zeker niet enkel iets uit vervlogen tijden. Lepelrekken kunnen nog steeds worden gekocht. Alleen zijn er nu meerdere varianten, was het vroeger uitsluitend van emaille en later roestvrij staal, nu zijn er ook exemplaren van kunststof of een combinatie van beiden.

 

Herinnert U zich deze nog? #199

 THE SCAFFOLD

"LILY THE PINK"

1968

Aantal weken: 8

Hoogste plaats: 2

Mocht de video niet te zien zijn, klik hier.

Scaffold was een Britse band bestaande uit Mike McGear, Roger McGough en John Gorman. Mike's echte achternaam is McCartney en hij is de broer van Paul McCartney. In het clipje draagt hij het groene jasje. Toen hij met Scaffold begon waren The Beatles populair en hij wilde niet dat hem zou kunnen worden verweten op het succes van z'n broer mee te liften. Een knipoog zit er wel in die artiestennaam, 'gear' is in het Liverpoolse dialect het equivalent van 'fab'. 

Scaffold's repertoire was een mengeling van humor, poëzie en muziek. Dit 'Lily The Pink' was hun grootste hit. Het is gebaseerd op een bestaand persoon, Lydia Pinkham (1819-1883) die Pinkham's Vegetable Compound in de markt zette en er een hele marketingcampagne omheen bouwde. Het was een alcoholische kruidendrank voor vrouwen die menstruatie- en menopauzeklachten hadden. Medici wezen haar 'medicinal compound' echter aan als kwakzalverij. 

Bij het zien van het clipje en wat de dame die Lily verbeeld moet ondergaan vraag ik me af of dat heden ten dage nog door de wakkere beugel zou kunnen. Maar in 1968 waren het andere tijden. 

De Nederlandse hertaling van het lied werd een carnavalshit voor de Brabantse Thijs van der Molen onder de welluidende titel 'We Drinke Totteme Zinke'. Een in ons land wat minder bekende single van Scaffold is 'Thank U Very Much'. Hier in Nederland onsterfelijk geworden door André van Duin en Corrie van Gorp in een sketch als bruidspaar die van alle gasten een peper en zoutstel kreeg en in herhaling steeds dit zong:

"Hartelijk bedankt voor je goeie wensen

Hartelijk bedankt met een hele hele dikke zoen

Hartelijk bedankt voor het peper en zoutstel

Dat had je nou toch echt niet hoeven doen."

Scaffold bleef actief tot 1977 met platen maken, optreden en een eigen kindertelevisieserie. De drie mannen gingen daarna hun eigen weg, Mike nam zijn eigen naam, McCartney, weer aan omdat ie vond zich artistiek wel bewezen te hebben. Maar bij gelegenheid komen ze nog wel samen om iets te doen, zoals in 2020 waar ze tijdens de coronapandemie ieder thuis hun vocalen opnamen voor een nieuwe versie van het eerder genoemde 'Thank U Very Much' als ondersteuning voor het Britse National Health Service. 

Love and thunder

Marvel films, het zijn er een hele rij en als u hier klikt kunt u zien welke allemaal en hoe de volgorde is, want er zijn nogal wat overlappingen van personages in elkaars film en zo. Zelf heb ik eigenlijk alleen de films gezien van Thor. Niet heel bewust maar ooit heb ik de eerste Thor film gezien, die vond ik erg leuk en zodoende heb ik de vervolgfilms steeds bezocht. Het zijn er nu vier. Ik vind de humor die in de films zit leuk, het hoofdpersonage Thor (Chris Hemsworth) is zo geweldig omdat ie dan wel superkrachten bezit maar sociaal nogal onhandig is. Mijn favoriet uit die films is Loki (Tom Hiddleston), de broer van Thor die eigenlijk de bad guy is, maar qua uiterlijk helemaal mijn type. In het echt trouwens ook, those eyes, that smile... maar daar gaat het nu niet over.

De vierde film van Thor met als ondertitel 'Love And Thunder' draait sinds gisteren in de bioscoop en ik ben er samen met Rick en Chris heen geweest. Een sterrencast, ook in kleinere rollen. Naast Chris natuurlijk ook weer zijn sprekend gelijkende broer Luke die samen met Matt Damon, Melissa McCarthy en Sam Neill een hilarische acteeract neerzetten als Thor, Loki, Odin en Hela in een soort themapark. Maar ook Natalie Portman, een volledig onherkenbare Christian Bale als een Lord Voldemort-achtige, Russell Crowe, Chris Pratt, Vin Diesel, Bradley Cooper, kortom, names, darling, names, names. 

Ik ga natuurlijk niet het hele verhaal vertellen, u wilt wellicht nog gaan. Overall is het een film waarbij je krijgt wat je verwacht, heel veel spektakel, lawaai, humor, de spieren en nog wel wat meer van Chris in een enigszins fragmentarisch gebracht verhaal, maar het blijft natuurlijk gewoon vermaak. Nee, Loki zit er deze keer niet in. In het begin van de film worden we als reminder op de hoogte gebracht van the life and times van Thor en daar komt Loki even voorbij met de mededeling dat ie al drie keer is doodgegaan en daarvan twee keer is teruggekomen. Het is een keer genoeg. Maar er is wel een film met Loki als hoofdpersonage, die heb ik gemist dus daar ga ik bij gelegenheid nog es naar kijken.

Tom Hiddleston zit er niet in, maar elke reden is een goede om een
foto van hem te plaatsen. 😍

De tweede generatie

Talitha vond een tijd terug een aan haar geschonken boek in de brievenbus, wie de gever of geefster is geweest is nog steeds in nevelen gehuld. Het is het boek 'De tweede generatie' van Demi van Hutten, zelf een kind van de derde generatie waarover ze al eerder een boek publiceerde. In 'De tweede generatie' komen 27 mensen aan het woord, geboren tussen 1946 en 1977, van wie beide of één van de ouders is/zijn geboren in voormalig Nederlands-Indië en die in de jaren 50, al dan niet vrijwillig, naar Nederland zijn gekomen. Ik mocht dit boek van haar lenen.

Veel mensen die daarvandaan naar Nederland vertrokken kwamen naar Den Haag, mijn geboortestad. Als opgroeiend kind in de jaren zestig en zeventig was dat voor mij heel gewoon, ik kan me vanaf de kleuterschool geen klas voorstellen waarin niet ook Indonesische kinderen zaten. In het boek komt naar voren dat er ook gezinnen in andere gedeeltes van Nederland woonden waar ze juist opvielen omdat zij de enige mensen waren met een tintje.

De interviews in het boek volgen een bepaald stramien. Men begint bij de ouders, waar woonden die destijds, hoe hebben ze elkaar leren kennen, hoe en wanneer zijn ze naar Nederland gekomen? Vervolgens wordt er ingezoomd op de jeugd van de geïnterviewden, de thuissituatie, de opvoeding. Hoe geven ze hun Indisch-zijn weer door aan hun kinderen en hoe zien ze de toekomst van hun cultuur. Er zijn een aantal zaken die als een rode draad door alle verhalen lopen. Het aanpassen, Sandra Reemer heeft wel eens gezegd: 'Wij moesten (van haar ouders) Nederlandser zijn dan de Nederlanders'. Veel ouders van de geïnterviewden wilden ook niet dat er thuis een andere taal werd gesproken dan Nederlands (we wonen nu hier). Daarnaast altijd het beste uit jezelf halen, laten zien dat je het kan. De meeste ouders waren streng, maar ook worden de warme familiebanden in elk interview benoemd. En vooral het eten en de daaraan gekoppelde gastvrijheid. Iedereen kon altijd mee eten, er was genoeg. 

Heel veel ouders van de tweede generatie-kinderen hebben verschrikkelijke dingen meegemaakt in de tijd van de oorlog om de onafhankelijkheid, om het over de wijze waarop vele van hen in Nederland zijn ontvangen nog maar niet te hebben. En dan komt de zwijgcultuur om de hoek kijken. Daar werd nooit over gepraat, ook dat komt in ieder verhaal naar voren. En als er al over gepraat werd, werd dat op filmische anekdotische wijze gedaan en werden de echte gruwelen niet benoemd. In enkele gevallen begonnen ouders op hoge leeftijd wel te vertellen, maar vaker nog gingen de verhalen mee in het graf en zijn kinderen achter zaken gekomen door zelf intensief onderzoek te doen. 

Het is natuurlijk ook altijd enigszins weggemoffeld en doodgezwegen hoe Nederland zich in voormalig Nederlands-Indië heeft gedragen/misdragen, maar gelukkig wordt er de laatste jaren met andere ogen naar gekeken en worden die belangrijke verhalen wel verteld. Er zijn documentaires en boeken waarin een ander meer waarheidsgetrouw beeld wordt geschetst. Ook in dit boek wordt duidelijk dat de tweede generatie de last van de eerste generatie heeft gevoeld in hun jeugd of zelfs nog steeds voelt. Het zijn hele belangrijke verhalen die verteld moeten blijven worden, dat is ook de conclusie die de meeste van de geïnterviewden trekken. 

 

Lief

Een kort blogje om twee redenen. Eerste reden, gisteren heerlijk met Talitha gedineerd bij De Schone Lei in het Kralingse Bos met een adembenemend uitzicht over de prachtige vijver naar de skyline van Rotterdam. Ik mag morgen heul vroeg beginnen dus wil ik gauw m'n bedje in. En reden twee is dat ik bij thuiskomst van het diner een briefje op de deur vond van de buurvrouw dat er een mooie bos bloemen voor me was bezorgd. Het licht brandde nog dus durfde ik aan te bellen. Bleek het van mijn nieuwe werkgever te zijn om me welkom te heten. Hoe lief is dat?! En daar wil ik even alle aandacht naar laten uitgaan.

De eerste dag was trouwens erg leuk!

Overpeinzingen

De laatste weken heb ik weer even kunnen proeven hoe mijn leven over een paar jaar als pensionado zal zijn. Leven in de luwte, heerlijk. Ik weet natuurlijk ook wel dat in het verleden behaalde resultaten geen garanties voor de toekomst bieden, want als er iets duidelijk is geworden, zeker de laatste jaren, is wel hoe snel zaken kunnen veranderen. Er kan zomaar oorlog komen als een dictator besluit om een land aan te vallen, Moeder Natuur kan zich doen roeren met klimaatcrisis, natuurrampen en pandemieën tot gevolg, extreem rechtse sympathieën waarover we jaren hebben geroepen: 'Dit nooit meer', kunnen zich weer verankeren in de samenleving, met Trumps, Baudets en andere sujetten wiens leugenachtige praatjes door licht beïnvloedbaren als de Absolute Waarheid worden gezien en bovenal moet je je eigen gezondheid nooit als iets vanzelfsprekends beschouwen. 

In november van dit jaar zal ik de leeftijd bereiken waarop begin jaren tachtig bij de firma waar ik toen werkzaam was, V&D, collega's met een prachtige regeling (ik meen 90% van het laatst verdiende loon) van hun oude dag mochten gaan genieten. Ik weet nog dat ik toen uitrekende dat het voor mij pas in 2022 zover zou zijn, waar ik meteen heel lacherig van werd, zo ver in de toekomst, mijn leven lag nog helemaal voor me. Maar ik besloot wel dat ik er zeker gebruik van zou gaan maken. Nou, ik knipperde even met m'n ogen en we zijn er al. Het bedrijf is inmiddels failliet, en stoppen met 57½ is in deze tijd ondenkbaar. De pensioenleeftijd is zelfs omhoog gegaan. Dat bedoel ik dus met er zijn geen garanties te geven voor zaken die eerder als vanzelfsprekend werden gezien. 

Ik draai al meer dan veertig jaar mee in het arbeidsproces, als laag geschoolde begin je vaak jong, en zo langzamerhand is het wel klaar. Zeker nu ik heb ontdekt hoe senang ik me de afgelopen weken heb gevoeld, daarnaast merk ik ook dat ik minder snel dingen oppik (de leeftijd?) en ook minder gauw warm loop voor wervend bedoelde exclamaties om het personeel te enthousiasmeren. Ooit was er een tijd dat je met veertig dienstjaren er voor kon kiezen om te stoppen, maar ook dat privilege ligt al ver achter ons. 

Dus begin ik vandaag aan een nieuwe baan. Zoals u weet, behoor ik niet tot de mensen die aan hun werk hun hele bestaansrecht ontlenen. Ik werk, zeker nu ik de laatste jaren in ga, omdat ik vind dat ik in mijn eigen onderhoud moet kunnen voorzien en we het zo met elkaar hebben afgesproken. Vergist u zich niet, ik heb voordat ik überhaupt kan gaan beginnen de afgelopen weken tien (10!!!) modules doorlopen met korte examentjes waarvan ik de behaalde certificaten moet kunnen overhandigen. Dus mijn commitment is oké, ik doe wat er wordt gevraagd en in de 32 uur per week dat ik me heb verhuurd aan het bedrijf doe ik leuk, maar het voelt wel als de laatste loodjes, en u weet, die wegen het zwaarst. 

Happy vibes week 27

Adam Gulledge, zag vanuit zijn kantoor in Portland iedere dag een oudere man voorbij lopen met een oud looprek. Het looprek, zo bemerkte Adam, was meer een obstakel dan een hulpmiddel. "Je kon hem al horen aankomen omdat het looprek tegen de stoep schraapte".

Op een gegeven moment besloot Adam actie te ondernemen. Hij kwam net terug van zijn lunchpauze en bedacht dat als hij het zich kan veroorloven om regelmatig buiten de deur te lunchen, hij ook best iemand anders met z'n dagelijkse bezigheden kan helpen.

Hij bestelde een rollator voor de man, wiens naam Clint is. Hij hoorde Clint aankomen en ging naar buiten en benaderde hem voorzichtig en legde uit dat hij een nieuwe rollator voor hem had gekocht, wat zijn leven aanzienlijk zou vergemakkelijken. Een collega van Adam zag het vanuit zijn kantoor en legde het vast. 

Adam is ervan overtuigd dat we allemaal op onze eigen manier kunnen bijdragen om de wereld er wat mooier uit te laten zien. Soms kan enkel een glimlach al het verschil maken. 

Adam en Clint. 

Tegeltjeswijsheid 432