Tegeltjeswijsheid 438

 

Ieder kind een fiets

Vriendin José appte me dat ze geïnterviewd zou worden op de radio over het project 'Ieder kind een fiets'. Ze werkt bij de gemeente Rotterdam en die zijn een samenwerking aangegaan met de ANWB en hun kinderfietsenplan, als u hier klikt kunt u er alles over lezen. Ik wist van het bestaan niet af. Ik kon het interview niet live horen, maar haar zus had het persmoment van José opgenomen. En terwijl ik zat te luisteren dacht ik: ik heb ook nog een fiets in de berging staan.

Die fiets staat er al jaren als een 'je kunt nooit weten'-fiets. Maar al zou mijn fiets uitvallen, zou van deze eerst de banden vervangen moeten worden en de verlichting weer werkend moeten worden gemaakt, dus niet echt een acute noodfiets. Mede door het interview waarin José heel goed uitlegde wat er nu precies werd gedaan en welke fietsen wel en niet geschikt zijn besloot ik deze fiets aan het project te doneren. 

Het is voor de duizenden kinderen waarvan de ouders zich geen fiets kunnen veroorloven, maar die wel graag zelfstandig naar school zouden willen gaan met de fiets. Zo zijn er daardoor ook kinderen die niet mee kunnen doen aan het verkeersexamen en zijn er scholen die het verkeersexamen niet afnemen vanwege het gebrek aan fietsen bij de leerlingen. Daarnaast is uit onderzoek gebleken dat als mensen in hun kinderjaren fietsen, dat als ze ouder worden en als volwassene het ook in hun systeem hebben. Win/win aan alle kanten dus.

Het is een actie van de ANWB die door het hele land heen geldt en de gemeente Rotterdam is er actief mee aan de gang gegaan. Op de ANWB site kun je zien waar je je fiets eventueel kan brengen of je aanmelden om de fiets op te laten halen. Noodgedwongen heb ik het laatste moeten doen, want de gemeente Capelle heeft helemaal geen mogelijkheid betreffende de actie 'Ieder kind een fiets', werk aan de winkel dus voor de gemeente lijkt me. 

Ik heb keurig aangemeld om wat voor fiets het gaat, hoeveel inch de wielmaat is en wat er aan gerepareerd moet worden, in mijn geval de banden en de verlichting dus. Aan wrakken hebben ze niets het moet wel een fiets zijn die met wat kleine reparaties zo de weg op kan. De reparaties worden gedaan op sociale werkplaatsen, ook weer zo'n goed initiatief. 

Ik prijs me gelukkig dat ik mensen als José tot mijn vrienden mag rekenen, mensen die privé en/of in hun werk oog hebben voor de behoefte van anderen. Mocht u nu ook enthousiast zijn geworden en een fiets hebben die er eigenlijk maar staat, u kunt er een kind heel blij mee maken! Nogmaals de link waarop u alles kunt lezen over dit project: ANWB kinderfietsplan.

Nutteloze weetjes

In 2017 tijdens natuurbranden in Californië, weigerde een hond, Odin, zijn 

kudde achter te laten toen zijn eigenaars gedwongen waren om te vluchten 

vanwege hun veiligheid. De volgende dag kwam z'n eigenaar terug om te

ontdekken dat Odin het had overleefd en dat alle geiten nog in leven

waren als ook een groep herten die zich bij de kudde hadden gevoegd.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

De Nieuw-Zeelandse auteur Janet Frame was foutief gediagnosticeerd als

schizofreen en heeft jaren in verschillende psychiatrische inrichtingen

gezeten. Ze was ingepland voor een lobotomie, maar een paar dagen voor

de operatie won haar debuutpublicatie, 'The Lagoon And Other Stories', één

van de meest prestigieuze prijzen van het land. Dit overtuigde de doctoren

om de operatie te cancelen. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Banyan bomen zijn vijgenbomen die beginnen met groeien op de stam van 

een andere boom. Uiteindelijk verstikt de banyan boom de boom waarop ie

groeit.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Tussen 1933 en 1945 hield Eleanor Roosevelt persconferenties voor enkel

vrouwen, om zeker te zijn van banen voor vrouwelijke reporters 

tijdens de crisisjaren. Deze bijeenkomsten waren er ook op gericht om 

vrouwen een belangrijke rol te geven in het politieke communicatieproces en

om hun zelfvertrouwen een boost te geven.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Mount Thor in Canada heeft 's werelds grootste verticale val. Als je er vanaf

zou vallen, val je 1,2 kilometer voordat je de grond raakt. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

'Stand For Strays' is een organisatie in Thailand die van gerecyclede 

reclameborden opvouwbare schuilplaatsen maakt voor zwerfhonden. Ze zijn

ontworpen om de dieren een schuilplek te geven voor de hitte of intense

regenbuien. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Nicholas Bostic is een 25 jarige pizzakoerier uit Lafayette in Indiana. Hij 

rende een brandend gebouw in om vier kinderen te redden. Zij vertelden hem 

dat er nog een meisje binnen was. Hij rende terug naar binnen en vond het 

zesjarige meisje en sprong uit een raam en droeg haar naar een politieman die

dit moment vastlegde met zijn bodycam. 

Nicholas Bostic.

Janet Frame. 

Hondenschuilplaatsen in Thailand. 

Happy vibes week 35

Bonnie was een kalf van vier maanden die woonde op een slachtboerderij in Amerika. Terwijl haar medekoeien in trailers werden geladen raakte ze waarschijnlijk zo van streek van de angstige geluiden die zij maakten dat ze het nabijgelegen bos in vluchtte.

Het nieuws van haar ontsnapping deed snel de ronde, mensen zagen Bonnie af en toe maar het lukte niemand om haar te vangen. Na een aantal weken vroegen velen zich af hoe een boerderijdier in haar eentje in het bos kon overleven. Het antwoord kwam al snel. 

Men ontdekte, door enkele camera's die door jagers waren opgesteld dat Bonnie was omringd door een kudde herten. De herten hadden haar geaccepteerd als één van hen. Ze bleven bij elkaar, aten en rustten als een kudde. 

Op een bepaald moment was Bonnie op het land van Becky Bartels, en die begreep dat Bonnie alle hulp nodig had om de strenge winter door te komen. Elke dag trok Becky een slee door de sneeuw met eten, Bonnie was nog steeds bang voor mensen, maar uiteindelijk won Becky haar vertrouwen en kon ze haar zelfs aaien. 

Becky wist ook dat als Bonnie onverhoopt bij haar buren op het land zou verschijnen die haar zouden doden. Aanleiding om contact te zoeken met de non-profitorganisatie Farm Sanctuary, die zich wijden aan het redden en verzorgen van mishandelde boerderijdieren. 

Farm Sanctuary stuurde een reddingsploeg om Bonnie naar haar nieuwe huis te brengen. Dat lukte na een paar pogingen. Bonnie past zich, na acht maanden in het wild met de hertenkudde, redelijk goed aan. Ze heeft al vrienden gemaakt met andere boerderijdieren en krijgt alle genegenheid die ze maar wil. 

Bonnie bij haar hertenfamilie. 

Becky en Bonnie. 

Bonnie in haar nieuwe thuis. 

Artsen zonder Grenzen

Nederland behoort tot de rijkste landen van de wereld, toch zag Artsen zonder Grenzen zich genoodzaakt om een team naar het aanmeldcentrum in Ter Apel te sturen en wat zij daar aantroffen was te vergelijken met het vluchtelingenkamp Moria op het Griekse Lesbos. Er waren mensen die door gebrek aan hygiëne huidziektes hebben opgelopen. Honderden mensen moeten in de buitenlucht overnachten. Er zijn chronisch zieken die door hun medicijnen heen zijn. Had ik al vermeld dat Nederland één van de rijkste landen van de wereld is? Het is om je dood te schamen.  

Herinnert U zich deze nog? #202

LUCILLE MCDONALD

'ALICE IN WONDERLAND'

1977

Aantal weken: 1

Hoogste positie: 30

Mocht het clipje niet te zien zijn klik hier.

One hit wonders blijven iets bijzonders, vaak omgeven door mysterie. Ook dit plaatje uit 1977 is zo'n one hit wonder. Lucille McDonald was lid van de Haagse groep Moody Sec toen ze, naar verluid, verhuisde naar Italië, terug kwam en haar zangcarrière weer wilde gaan oppakken. 

Dit 'Alice In Wonderland' is geschreven door Leo Bentink en C. de Rijk, de muziek is ingespeeld door mensen rondom Hans Vermeulen en zijn Rainbow Train. Het kwam uit op het onbekende Gorilla-label, waarvan de hele catalogus bestaat uit elf singles allemaal uitgebracht in 1976-1977. 

Ik kan me nog het Toppop clipje herinneren waarin Lucille op een bloemenschommel zat, maar die is niet op het web te vinden. Verder is ze geboren in 1955 en blijkt uit Capelle aan den IJssel te komen. Wie weet ben ik haar dus wel eens tegengekomen. Indertijd werd gezegd dat ze de vriendin was van Boney M. danser Bobby Farrell. Maar verder heeft Lucille nooit meer iets uitgebracht en is ze in de nevelen van de tijd verdwenen. 

Verbouwing

"Word kassamedewerker" zeiden ze, "Dat is leuk" zeiden ze, en dat is het nog steeds hoor, laat daar geen misverstand over bestaan. Maar afgelopen dagen vond er een verbouwing plaats in de winkel, waardoor we allemaal andere dingen hebben gedaan dan normaal. Zo heb ik met mijn handen in de vunzige dieptes van diverse sopemmers gezeten en nieuw kassameubilair schoongemaakt, een nieuwe koelcel uitgesopt, ik heb met gevaar voor eigen leven op trapleren gestaan om haken van plafonds te halen alsmede luchtroosters te reinigen. Het tijdschriftenvak wat werd verplaatst en veranderd heb ik naar me toegetrokken omdat dat iets is waarvan ik zeker weet dat ik het kan, dertig jaar ervaring, u weet toch. Het feit dat men was vergeten om het juiste meubilair voor het nieuwe tijdschriftenvak te bestellen bracht mij ook weer terug naar het verleden. Bij V&D was de boeken-tijdschriftenhandel immer een ondergeschoven kindje. Maar goed, het tijdelijke vak is zo netjes mogelijk ingericht en de inderhaast alsnog bestelde schappen komen over een paar weken.

Verder heb ik geholpen met lege karren wegrijden, heb ik gemopt en ben ik door een heel enthousiaste 15 jarige vakkenvuller wegwijs gemaakt in het vullen van gesneden groentes. Het kind was er zeer bedreven in terwijl ik op z'n elfendertigst heel erg mijn best deed. De schat zei zelfs dat ik het goed deed. De winkel heeft nu nieuw kassameubilair gekregen en er is een hele ruimte ingericht waar de klanten vers gemaakte broodjes en pizza's kunnen bestellen. Voor deze verbouwing waren we een paar dagen dicht, en dat is wel een verademing. Waar ik tot nog toe heb gewerkt was zulks vloeken in de kerk. Verbouwingen werden gewoon gedaan terwijl de winkel geopend was. 

Wat ik tevens heb gemerkt: ik ben geen lentekip meer, ik ben keikapot, alles doet pijn. Dit is dus één van de redenen dat ik bij Scapino ben weggegaan, het constante sjouwen, uitpakken, inruimen, klimmen en klauteren. Ik trok het niet meer. Nu was het maar voor even, en met elkaar die paar dagen wel te doen, maar ik ben blij dat ik vandaag vrij ben, even op adem komen. En dan te bedenken dat ik in het verleden zelfstandig meermalen een hele boekenafdeling van scratch af aan heb ingericht. De geest wil nog wel, maar het lichaam geeft iets anders aan. 

Morgen ben ik wel weer uitgerust en mag ik weer gewoon mijn gebruikelijke werkzaamheden verrichten achter een vernieuwde kassa. 

Toen was geluk... #116

Op de kleuterschool zat er een jongetje in de klas, wiens naam ik niet meer weet, want dat is echt wel heel lang geleden, die een bril droeg en over een van de brillenglazen een kapje droeg. Het kind had een lui oog. Voor het goede oog werd dan het kapje geplaatst, zodat het het luie oog gedwongen aan het werk werd gezet. Ik weet wel dat de juffrouw zich er actief mee bemoeide, waarschijnlijk aangespoord door zijn moeder omdat ie het kapje zelf eraf haalde. Rondgang op het wereld wijde web leerde me dat luie ogen nog steeds bestaan en het meestal wordt afgeplakt, maar ik heb ook een kapje van deze tijd gevonden. 

Voor de volledigheid een foto van de kleuterklas erbij waar het jongetje op staat maar zonder het kapje. Misschien hoefde het toen niet meer of is het voor de foto even eraf gehaald. En ja, ik sta er ook op, u mag zelf uitzoeken waar. Aanwijzing waar u niets aan heeft: voor me is Marlies te zien met wie ik nu bevriend ben op Facebook, iets wat toen geklonken zou hebben als science fiction. Laat het ook even inzinken dat deze kleuters nu, deo volente, allemaal tegen de zestig lopen. 

Achterste rij derde van rechts staat het klasgenootje die dus soms een kapje over zijn bril droeg.

                                                                                                 

Zo ziet zo'n kapje er nu uit. Ik ken het als een beige kapje,
zoals alles wat medisch was een beige kleur had. 

                                                                                                                                                                                                                      

Nasleep

Dus de zaallichten gingen weer aan, we bespraken kort met elkaar onze eerste reacties op de film 'Elvis', en gingen als laatsten de bioscoopzaal uit. Het was inmiddels bij tweeën en de zon scheen voluit, een heel bijzondere gewaarwording kan ik u zeggen als je uit een bioscoop komt. Tijd voor lunch vonden we. In de Witte de With zochten we een mooi plekje bij eetcafé Opa op het terras. Onderwijl nog even napraten over de film die we alle drie fantastisch vonden. Na de lunch tijd om weer op te breken en ieder ons weegs te gaan, nog even naar het toilet, waar ik ontdekte dat mijn portemonnee niet meer in mijn broekzak zat. 

"We hebben een situatie" zei ik bij terugkomst, mijn portemonnee is weg. Waar ik had gezeten met de lunch lag ie niet, dus moest het wel in de bioscoopzaal zijn. Terwijl Rick en Chris de lunch afrekenden ben ik naar de bioscoop gegaan en in de foyer bij de bar uitgelegd dat mijn portemonnee wellicht nog in de zaal zou kunnen liggen. "Welke zaal?" vroeg de jongeman achter de bar. "Zaal drie". "Daar is nu een film aan de gang en die is om tien voor half vijf afgelopen, dan kan ik even in de zaal gaan kijken". Het was op dat moment kwart over drie en ik kon niks, want alles zat in mijn portemonnee. Hij kon echt niet de 'filmbeleving' van het publiek verstoren. Dan kun je natuurlijk een scène maken of iets dergelijks, maar ik ben een beschaafd mens en neem het zoals het komt. Ben nog wel even in de toiletruimtes gaan kijken want daar was ik ook geweest, maar niks. Toen ik de bioscoop weer uitliep kwamen Chris en Rick net aan. Ik vertelde wat er was gebeurd en zij zijn de bios ingegaan en Chris is zelfs de zaal nog in geweest, maar waar wij hadden gezeten zaten nu andere bezoekers en om die nou van hun stoelen te schuiven is ook weer zo wat, dus er moest gewoon gedeald worden met de situatie zoals ie was. 

Nu had Chris een aantal dagen terug zijn fiets bij het metrostation laten staan omdat de band lek was en die wilde hij, als ie er überhaupt nog stond, ophalen en naar het Centraal Station brengen om 'm daar te laten maken. U zult wel denken, wat een types om zo door de stad fietsen, portemonnees en wie weet wat nog meer te laten slingeren. Gelukkig stond zijn fiets er nog dus kon hij aan zijn missie beginnen. Rick en ik zochten maar weer een terrasje op om de tijd tot kwart over vier vol te maken. Onderwijl dacht ik wat voor pasjes er allemaal in m'n portemonnee zaten die ik wellicht zou moeten stop zetten en opnieuw aanvragen, de tijd en energie wat dat weer kost... Ook wel wat geld, maar niet zoveel, en dat is ook niet het belangrijkste, maar bankpas, OV-chipkaart, museumjaarkaart en m'n reserve huissleutel wel. Mijn bankpas heb ik via de app tijdelijk kunnen blokkeren en vervolgens maar afwachten onder het genot van een drankje. Altijd van de nood een deugd maken. 

Zo rond kwart over vier zijn we weer naar de plaats delict gegaan en hebben Rick en ik ons geposteerd bij de zaal waar we hadden gezeten. Zodra de film was afgelopen en de eerste mensen naar buiten kwamen zijn we de zaal ingegaan, onderwijl de mensen in de gaten houdend die eruit kwamen of ze misschien mijn portemonnee in hun hand hadden om 'm af te geven. De rij waar wij hadden gezeten zaten nog mensen die aan het opbreken waren en op de stoel waar ik had gezeten zat een dame. Ik liep de rij in onderwijl omzichtig onderzoekend op de grond kijkend, waardoor die vrouw dacht, wat is dit nu weer voor malloot, ik ga maar weg. Een terwijl zij haar derrière van de stoel lichtte zag ik mijn portemonnee liggen, die was dus, zoals ik al had aangenomen, uit mijn broekzak gegleden. Ze had dus de hele film lang op mijn portemonnee gezeten en er niets van gemerkt. Oy vey, wat een geluk! Een les geleerd ook.

Natuurlijk een shout out naar die lieve Chris en Rick die bij me zijn gebleven tot de zaak was opgelost. Parels van vrienden!

Elvis

Vrienden Rick en Chris zijn weer terug van vakantie en dus vonden we dat het tijd was voor een lekker dinertje om bij te kletsen en de vakantieverhalen te vertellen. Wij kozen afgelopen zaterdag voor De Schone Lei in het Kralingse Bos, een idyllische plek zeker als er buiten gegeten kan worden met op de achtergrond de skyline van Rotterdam. Gaandeweg de gesprekken kwam de vraag of ik de film 'Elvis' al had gezien, dat was niet zo en dus besloten we om zondag de ochtendvoorstelling om elf uur te bezoeken. 's Morgens naar de film, dat had geen van ons ooit nog gedaan, maar wij leven op de rand, dus om half elf zaten we aan de koffie in de foyer om om 11 uur de zaal te betreden. 

De film kreeg op het Cannes Film Festival een 12 minuten lange staande ovatie, en terecht, wat een geweldige film. De film duurt twee uur en veertig minuten, en dan is er nog flink geknipt, want de ruwe versie is vier uur. Maar het is geen minuut teveel en die bijna drie uur hebben we geboeid zitten kijken. Austin Butler speelt de rol van Elvis Presley, en dat doet hij fabuleus. Ik blijk Austin al in andere films gezien te hebben, maar daar kwam ik pas later achter, een goed teken. Austin lijkt in het echt niet op Elvis, maar het juiste kapsel, haarkleur, make up, kleding en belichting zorgt ervoor dat je echt Elvis ervaart zoals we hem allemaal kennen. De nu 31 jarige acteur speelt hem vanaf zijn 17e tot z'n 42e. Hij heeft alles van de beginperiode tot aan 1968 zelf gezongen, de periode daarna is Austin's stem met die van Elvis gemengd. De in de ogen van die tijd suggestieve bewegingen van Elvis krijgen veel aandacht in de film omdat het in die dagen echt een ding was. Elvis kleedde zich opvallend, had zijn blonde haar zwart geverfd en in een kuif, droeg make up en straalde sex uit en dan nog die geile bewegingen met die heupen, dat was men niet gewend van een man. 

De film is op een bijzondere wijze gemonteerd zodat het een heel sprankelend en levendig geheel blijft de hele film lang. Mooi is het om te zien waar Elvis zijn inspiratie vandaan haalde, van de zwarte muziek, zijn eerste plaatjes waren zijn versies van wat hij kende van de zwarte artiesten die hij zag en bewonderde. Ook dat viel niet in goede aarde in het gesegregeerde Amerika van de jaren vijftig en zestig. Triest is het om te melden dat Shonka Dukureh, die Big Mama Thornton speelt en een monumentale versie van 'Hound Dog' brengt, twee maanden na de release van de film is overleden. 

De rode draad door de film en ook door Elvis' leven is zijn relatie met zijn manager 'Colonel' Tom Parker, gespeeld door een onherkenbare Tom Hanks die over de transformatie naar Colonel Parker vijf uur deed. De film wordt ook vanuit zijn perspectief verteld, het is een man met twee gezichten die vooral zichzelf niet vergeet, prototype foute manager en sjacheraar (welke manager krijg 50% van alle verdiensten?) Hij bereikt veel voor Elvis, maar dat komt met een prijs en dat behelst niet alleen het geld. 

Nu weet iedereen dat Colonel Parker een Nederlander was, geboren in Breda als Dries van Kuijk, maar zelf heeft hij altijd heel vaag gedaan over zijn afkomst en zelfs een verzonnen verhaal opgehangen. Hij was staatloos omdat hij als vrijwilliger dienst had genomen in het Amerikaanse leger dus daardoor zijn Nederlandse staatsburgerschap verloor en daarnaast was hij illegaal in Amerika, wat vreemd genoeg nooit directe problemen heeft opgeleverd. Het enige storende in de film vind ik dat Tom Hanks de Colonel met een Duits accent speelt. Hoezo? Er zijn, zeker in Hollywood, genoeg accent/dialectcoaches te vinden. Aan de andere kant zou je dan wellicht het Engels krijgen wat Mark Rutte spreekt en dat houdt niemand een film lang vol. Eén keer zegt hij in een woedeaanval 'godverdomme', nou, dat is dan duidelijk Nederlands. 

Ik zeg, ga deze film zien, een van de beste biotopics van de laatste tijd. Ook Priscilla Presley, ex-vrouw en moeder van hun dochter Lisa Marie, is heel blij met deze film. 

Austin Butler als Elvis Presley.

Tom Hanks als 'Colonel' Tom Parker.

De echte Elvis Presley en 'Colonel' Tom Parker. 

Happy vibes week 34

Een buitenlandse toerist in Manilla, op de Filipijnen, zag een dakloze jongen die probeerde bloemen te verkopen. Hij zag dat de jongen barrevoets liep en dat zijn voeten vies en gehavend waren. Hij nodigde de jongen uit om met hem mee te gaan naar het winkelcentrum. Hij vroeg hem om een paar schoenen uit te kiezen. Hij koos een paar schoenen uit en toen hij die aan zijn voeten had, zei zijn blik meer dan duizend woorden.

Dit verhaal is verteld door de winkeleigenaar, Ahyan Yerro, en hij plaatste het op de sociale netwerken. De buitenlandse man bedankte het personeel voor hun vriendelijkheid en hulp, maar hij wilde geen interviews geven of zijn identiteit bekendmaken. Wel stemde hij ermee in om gefotografeerd te worden met de jongen en Ahyan. 

Na hun bezoek aan de schoenenwinkel zijn de man en de jongen gezien in een andere winkel voor kleding en in een restaurant om iets te eten. Voordat hij wegging, kocht hij ook alle bloemen die de jongen moest verkopen. 

On my block

Ik ben nu halverwege het vierde en laatste seizoen van de Netflix serie 'On My Block', en ik weet nu al dat ik de hoofdpersonages ga missen, maar dat heb ik met elke serie die ik met plezier volg. De serie is gestart in 2018 en geëindigd in 2021. Het gaat over vier tieners, Monsé (Sierra Capri), Ruby (Jason Genao) Jamal (Brett Gray) en Cesar (Diego Tinoco) die in een criminele wijk, Freeridge, in Los Angeles wonen waar gangs de dienst uit maken. De oudere broer van Cesar, Oscar (Julio Macias) is leider van zo'n gang en het ligt in de lijn der verwachting dat Cesar ook een rol zal gaan vervullen in die gang. Daarnaast is met name Jamal een verloren gegane buit op het spoor, maar is dat wel echt of is het een legende?

De serie is een verrassend gelukte combinatie van een comedy-drama en een coming of age verhaal. En er wordt verdomd goed in geacteerd door de jonge cast (allen rond de twintig). Nergens over de top in de emoties en hilarisch grappig in bepaalde situaties, vooral Brett Gray, die de rol van Jamal speelt is meesterlijk in zijn expressieve spel. Maar van alle vier gaan we zeker nog horen, heel talentvol. Peggy Bow, die de oma (Abuelita Marisol) van Ruby speelt verdient het om apart genoemd te worden, haar rol was in de eerste seizoenen klein, maar in het laatste seizoen behoort ze terecht tot één van de hoofdpersonages. Ook om de zeer nadrukkelijk aanwezige Jasmine (Jessica Marie Garcia), die als een soort vijfde Beatle bij de groep hoort, maar eigenlijk ook weer niet, kun je niet heen. 

De verhaallijnen zijn spannend en zitten goed in elkaar, tevens grappig, maar vaker nog best ruw en confronterend en helemaal van deze tijd waarin jongeren zo heel veel andere problemen kennen dan wij vroeger en tegelijkertijd toch zo herkenbaar. Kortom, u kunt er gerust aan beginnen. 

Julio Macias, Brett Gray, Jason Genao, Sierra Capri, 
Diego Tinoco en Jessica Marie Garcia. 

Monsé

Ruby 

Jamal 

Cesar 

Peggy Bow (Marisol)

Tegeltjeswijsheid 437

 

Herinnert U zich deze nog? #201

 ROB DE NIJS

"JAN KLAASSEN DE TROMPETTER"*

1973

Aantal weken: 4

Hoogste positie: 30

Mocht het clipje niet te zien zijn, klik hier.

Een muzieksite waarvan ik lid ben bracht de in de jaren zeventig en tachtig zeer populaire lp-reeks 'Alle 13 Goed' onder de aandacht en meteen dacht ik aan deze hit van Rob de Nijs uit 1973. Later zal ik uitleggen waarom. 

Rob de Nijs, één van Nederlands beste zangers, kende in de jaren zestig grote populariteit als tieneridool, maar zo na 1966 raakte dat enigszins in het slop. Dat had niet zozeer met Rob zelf te maken als met de veranderende tijd in de muziekwereld. Veel collega's uit binnen- en buitenland ervoeren hetzelfde. Rob verdween uit beeld bij het grote publiek, deed allerhande andere dingen en werd eind 1969 benaderd voor een terugkerende rol in de uitermate geliefde muzikale kinderserie 'Oebele', een kans die hij, naar eigen zeggen, met beide handen aangreep. Hij stond weer op de kaart, zelfs zo dat hij een hoofdrol kreeg in de opvolger van 'Oebele', 'Kunt U Mij De Weg Naar Hamelen Vertellen Meneer', ook weer een kinderprogramma met veel liedjes eveneens geschreven en gemaakt door het geweldige duo Harrie Geelen en Joop Stokkermans. 

Het werd weer tijd om zijn carrière als zanger nieuw leven in te blazen, daarvoor werden niet de minsten in de arm genomen, Lennaert Nijgh, één van de beste tekstschrijvers ooit, zijn toenmalige vrouw Astrid en Boudewijn de Groot gingen met Rob aan de slag en maakten een geweldig album, 'In De Uren Van De Middag'. Bovenstaande single werd Rob's rentree in de hitparade. Het lied was vaak te horen en lag, onbedoeld of wellicht bewust, enigszins in het verlengde van het werk uit de serie 'Hamelen'. Veel mensen denken zelfs dat het uit de tv-serie komt. Maar waarom dan zo'n magere hitnotering van de comebacksingle van Rob die iedereen nu nog woordelijk mee kan zingen? Dan komt de albumreeks 'Alle 13 Goed' om de hoek kijken. De single kwam vrijwel gelijktijdig uit met het verzamelalbum van de reeks waar het ook opstond. Zo'n lp had in die dagen zulke hoge verkoopaantallen, dat het ten koste ging van de singleverkoop. 

Maar het heeft Rob's carrière niet geschaad, sindsdien is hij niet meer weggeweest en is hij terecht uitgeroeid tot één van Nederlands iconen van het betere Nederlandse lied.

*Ik kan er heel slecht tegen, maar het was niet de eerste keer en is zeker ook niet de laatste keer geweest dat er 'iets' foutief is vermeld op een single of albumhoes. Het is toch echt Jan Klaassen en niet Jan Klaasen. 

De vermaledijde 'Alle 13 Goed' lp met Rob's Jan Klaassen (nu wel goed gespeld) erop. 

Je kunt wel dansen al is het niet met de bruid

Verhalen van vroeger in het 'weet je nog'-genre, altijd leuk om met mensen die je al heel lang kent eens heerlijk langs memory lane te wandelen. Zo heeft elke familie ook zo z'n verhalen, van de week moest ik ineens denken aan twee op zich staande gebeurtenissen aangaande mijn moeder en twee bruiloften. Het eerste verhaal diepte mijn moeder wel eens op. Ze ging naar een receptie van een huwelijk, nog in de garderobe net voor ze de zaal zou binnengaan waar de receptie plaatsvond keek ze even naar binnen en zag daar de bruid en constateerde tot haar ontsteltenis dat ze exact hetzelfde was gekleed als de bruid, tot op de schoenen aan toe. Wie het bruidspaar was weet ik niet, en ik kan het haar nu ook niet meer vragen. Ik ga ervan uit dat het niet een jong bruidspaar, in het wit met sluier en sleep was, maar wellicht een tweede huwelijk of misschien al wat ouder. Mijn moeder deed vervolgens het enig denkbare, ze ging naar huis en kleedde zich om. 

Het tweede voorval deed zich voor op een groots aangerichte bruiloft in Duitsland, met live muziek en dans. Een heer kwam naar mijn ouders toe en vroeg aan mijn vader: "Darf ich mit ihrer Frau tanzen?" U begrijpt, het speelde zich af in hoffelijke tijden waarin etiquetteregels golden. "Ja, solange ich sie zurückbekomme" antwoordde mijn vader. En zo werd mijn moeder aan de arm van de man geëscorteerd naar de dansvloer. Wat danst die man raar, dacht mijn moeder. Hij hing helemaal tegen haar aan, zo erg dat ze viel met die man bovenop haar. Dood. Die man viel dood. De consternatie was groot en de hele feestavond werd vanzelfsprekend afgeblazen. Het sinistere was dat het stuk wat werd gespeeld door het orkest en waarop zij dus dansten 'Ich tanze mit dir den Himmel hinein' was. Soms is de werkelijkheid imminenter dan welk scriptplot ook. 

Dit zijn nu enkel voor mij en mijn zus 'weet je nog'-verhalen. Als wij er niet meer zijn zullen ze nooit meer worden opgediept, simpelweg omdat niemand het dan nog weet. Maar nu heeft u het gelezen en staat het op het wereld wijde web voor vele generaties na ons.

Aan de rol

Al heel lang wist ik dat ie vervangen moest worden, het rolgordijntje van de deur naar de lanai. Aan de lanaikant is zonwering een must, niet zozeer als het hoogzomer is, maar meer later in het jaar als de zon laag staat en ongemeen fel in huis kan schijnen. Het rolgordijntje hangt er volgens mij al sinds ik hier ben gaan wonen, tel daar al die keren het eraf en weer erop schroeven vanwege allerlei werkzaamheden bij op, dan zult u begrijpen dat slijtage optreedt. Er brak steeds meer af van het mechaniekje waarmee gerold moet worden. 

Ik stelde het steeds maar uit en met wat kunst en vliegwerk lukte het nog maar het was wel heel armoedig. Ik temporiseerde niet uit zuinigheid, maar omdat ik voor een nieuw rolgordijntje naar Gamma moet. En u weet, Gamma is voor mij het voorportaal van de hel. Het voelt voor mij als een andere planeet, een andere beschaving waarvan ik niet weet hoe ik me er moet gedragen. Maar onlangs brak er nog maar eens een stukje van het mechaniekje af en we gaan langzaam weer naar wat meer laagstaande zon toe, dus heb ik voor mezelf een moment bedacht wanneer ik de gang naar Gamma zou maken. Dat moment was gisteren, al ruim van te voren bepaald, zodat ik me er op kon instellen. Gamma is niet iets wat spontaan in je opkomt, dat dient voorzichtig in mijn systeem te worden ingemasseerd en terdege voorbereid. 

Bij aankomst zag ik al zo'n echte Gamma-man, middelbaar, rondbuikig, sans gêne in korte broek met slippers, terwijl ie z'n broek aan het ophijsen was naar binnen lopen. Ik haalde diep adem en liep ook het pand binnen. Gelukkig zag ik vrij snel de aanduiding 'raambekleding'. daar aangekomen werd ik alweer duizelig van het aanbod, en alles wat ik zag, géén rolgordijnen. Een paar keer ben ik rondom gelopen, hyperventilatie lag op de loer, maar vragen in Gamma durf ik niet. Ik word dan steevast heel meewarig aangekeken met zo'n blik van 'jij hoort hier niet, jij bent niet een van ons'. De laatste keer dat ik vroeg of de doucheslang die ik had uitgezocht wel paste op de kraan, ik had als voorbeeld m'n oude meegenomen, werd ik nog net niet met pek en veren de zaak uitgejaagd, maar kwam er een met diepe verachting uitgesproken: 'Er is maar één maat'. Huilend heb ik toen de slang afgerekend. 

Vragen was dus geen optie maar bij het vierde rondje om het raambekledinggedeelte zag ik opeens de rolgordijntjes. Ik had natuurlijk alles heel goed opgemeten en dat dubbel gecheckt. Onvoorbereid naar Gamma gaan staat echt gelijk aan de dood. Ik zag het rolgordijntje naar mijn zin, heb nog zes keer gekeken of de maat goed was, of het lichtdoorlatend was en niet verduisterend. Altijd toch een beetje onzeker van mijn zaak ben ik naar de kassa gegaan om het af te rekenen. Vanuit Gamma weer naar buiten gaan is hoe het moet voelen als je na een gevangenisstraf voor het eerst weer op vrije voeten bent, je kunt weer vrijuit de buitenlucht in ademen. 

Thuis ben ik meteen aan de slag gegaan, en als bewust alleenstaande is het altijd wel een gedoe om iets te doe het zelven, zeker omdat ik door God niet voor die rol ben gecast, maar ook omdat je dan net iemand mist die iets wil vasthouden, maar uiteindelijk is het, zij het wat langer dan een ander mens er over zou doen, gelukt en hangt het nieuwe rolgordijntje. Niemand die het ziet, want het is gewoon dezelfde kleur als die er hing, maar ik weet het en merk het verschil. 

In loving memory: Olivia Newton-John

Het overlijden van een celebrity die je nog nooit persoonlijk hebt ontmoet, maar die door haar/zijn werk wel degelijk met je leven is verweven is een heel raar iets. Vaak is het iemand verbonden met je jeugdjaren door wiens films of muziek je je weer terug waant in die tijd. Daarnaast is er natuurlijk ook het unheimische en beetje egoïstische gevoel dat er weer een stukje van je jeugd weg is. Langzaam schuif je zelf op naar de buitenste ring. 

Zo iemand was Olivia Newton-John voor mij. Nu na haar overlijden komen de lofbetuigingen over wat een geweldige, lieve en leuke vrouw en collega het was van de mensen die haar kenden. Dat is heel gebruikelijk, over de doden immers niets dan goeds. Maar bij Olivia was dat bij leven al. Nooit is er ook maar iets negatiefs over haar gezegd. Onderstaande foto's van een aantal collega-celebrities die het geluk hebben gehad haar te hebben gekend of met haar te hebben gewerkt. Van de onvermijdelijke John Travolta (vriendjes voor het leven) tot Steve Jones van de Sex Pistols. Olivia was geliefd in alle gelederen.

met Elton John.

met Brian May.

met Barbra Streisand.

met Anni-Frid Lyngstad.

met Steve Jones.

met Freddie Mercury.

met Marie Osmond.

met Rod Stewart.

met Cliff Richard en Shirley Bassey.

met John Travolta. 

Happy vibes week 33

In december 2017 bezoekt de dan 22 jarige Haïtiaanse Jimmy Amisial, die studeert aan de Texas State University, zijn moeder Elicie op Haïti. Sinds zijn tienerjaren helpt hij in het weeshuis dat naast zijn ouderlijk huis staat. Bij dit bezoek had hij cadeautjes voor de kinderen meegebracht. Onderweg ernaartoe kwam hij een groep mensen tegen die rond een vuilniscontainer stonden. Jimmy ging kijken wat er aan de hand was. Tot zijn grote ongeloof lag er een baby in de vuilniscontainer van, wat later zou blijken, zo'n vier maanden oud. 

De mensen waren samengedromd, maar niemand wist wat te doen, maakten ruzie over wat er met de baby gebeuren moest. Jimmy besloot tot actie over te gaan en nam de baby mee naar huis. Samen met zijn moeder zorgde hij ervoor dat de baby gewassen, gekleed en gevoed was en brachten hem naar een dokter. Onderwijl startte de politie een onderzoek om de ouders van de baby te vinden, maar die zijn nooit achterhaald. 

De rechter vroeg Jimmy of hij de wettelijke voogd van de baby wilde worden. Ondanks dat hij een achterstand had met zijn studiegeld en zijn familie altijd al moeite heeft gehad om de eindjes aan elkaar te knopen stemde hij er mee in. Zelf had hij nooit een vader gekend tijdens het opgroeien. "Diep van binnen voelde ik dat dit met een reden was gebeurd", aldus Jimmy. Hij verdeelt nu zijn tijd tussen de Verenigde Staten en Haïti waar Elicie voor de jongen zorgt. 

Hij heeft het jongetje Emilio genoemd en inmiddels is het proces begonnen om hem formeel te adopteren. Emilio is nu vijf jaar oud en net begonnen met school. Hij houdt van muziek en wil muzikant worden als hij ouder is. "Mama houdt van hem, de kinderen in het weeshuis naast ons houden van hem en ik hou van hem alsof hij van mij is. Hij is echt een bijzonder jongetje". 

Emilio, Jimmy en Elicie.

Tegeltjeswijsheid 436

 

Uncoupled

Zo af en toe ben ik hip en zit ik in de voorste hoede van de vaart der volkeren en neem ik niet pas veel later kennis van iets. Zo heb ik onlangs de splinternieuwe serie 'Uncoupled' op Netflix gezien. Het is een comedy met maar acht afleveringen van 30 minuten, dus ook wel te doen. 

Het gaat over makeleaar Michael Lawson (Neil Patrick Harris) die in de eerste aflevering een surpriseparty organiseert voor de vijftigste verjaardag van zijn vriend sinds 17 jaar Colin McKenna (Tuc Watkins), maar die is op dezelfde dag uit huis vertrokken zonder een duidelijke reden waarom. En zo begint de serie, Michael is weer vrijgezel tegen wil en dank in het hippe New York City met een hechte vriendengroep om zich heen. De leukste is zijn collega en alleenstaande moeder Suzanne, een hilarische rol van Tisha Campbell, ze is toch wel mijn favoriet. Maar ook Stanley (Brooks Ashmanskas) en Billy (Emerson Brooks) zijn fantastisch. Stanley is een kunsthandelaar die het allemaal wel gezien heeft, met hem voel ik me het meest verwant, zijn 'cyronische' blik op waar iedereen zich zo druk om maakt, geweldig. Billy is een tv-weerman en is duidelijk iemand die zijn bestaansrecht aan zijn werk/bekendheid ontleent, heerlijk zulke mensen. Hij is duidelijk in de midlifecrisis en richt zich vooral op veel te jonge jongens. 

Dit zijn de vier hoofdpersonen, maar er komt een bonte stoet aan andere personages voorbij. Het daten na 17 jaar is iets waar Michael moeite mee heeft, maar in zijn geval komt hij twee of drie keer letterlijk in botsing met een, ook nog leuke, man en hup... niet van dat benauwde. Dat is wel wat ongeloofwaardig, maar hé het is een comedy, dus vooruit maar. De rijke Claire Lewis (Marcia Gay Harden) is een terugkerend personage die zich er op voorstaat dat met geld alles te koop is, en zoals we zien lijkt dat ook zo, maar maakt het gelukkig? De met meerdere prijzen en awards overladen 76 jarige acteur André De Shields speelt Michael's buurman Jack een bijna aristocratische man met een rijk verleden in de showbizz. En zo komen er nog heel wat geweldige karakters voorbij. En vergeet niet de rol van New York zelf in prachtige shots. O, en mijn champagneglazen zijn weer eens in beeld. 

Ik heb er erg van genoten, de vileine humor die 'ons' niet vreemd is met een Sex & the City-achtige verhaallijn in de gayscene van New York anno nu. Of er een volgend seizoen komt is nog niet bekend, maar elk van de vier hoofdpersonages eindigen in de laatste aflevering met een cliffhanger, dus met een aan zekerheid grenzende veronderstelling vermoed ik van wel. 

Emerson Brooks (Billy), Tisha Campbell (Suzanne), Neil Patrick Harris (Michael) en Brooks Ashmanskas (Stanley).

Zien en gezien worden

Ik heb het al eens eerder gezegd, met het ouder worden word je ook anders gezien. Als je nog jong en begerenswaardig bent zijn alle ogen gericht omdat er een potentiele kans bestaat op coïtus met iemand waarbij alles nog is zoals het hoort. Met het ouder worden ziet men je nog wel maar meer als iets wat er nu eenmaal is, zoals een boom of een lantarenpaal, niet meer als een object van begeerte. En begrijp me goed, ik vind dat heel prettig, ik heb mijn deel van paringsdansrituelen wel gehad, zeker omdat ik twintig jaar lang 29 ben geweest. Het zo in de kantlijn van het leven opereren komt mij in deze fase van m'n leven heel goed van pas. 

Om bovenstaand statement te onderstrepen het volgende: Al mijn hele leven heb ik zo nu en dan last van een oog, links of rechts, dat verschilt, wat tijdelijk ontsteekt. Toen ik nog rimpelloos was met strakke kaaklijn en weelderige lokken, de taille had van een 14 jarig meisje en een caboose waar je een twee euro muntstuk, in mijn echte hoogtijdagen was dat een rijksdaalder, op kon laten stuiteren zei men ontzet met een blik vol afgrijzen: "Kind wat heb je! Wat is er aan de hand?" Het was en is niets, pijnlijk en hinderlijk maar het is ook binnen een paar dagen weer weg. Maar zo'n mismaaktheid viel meteen op en men moest worden gerustgesteld dat het ook wel weer wegging. 

Afgelopen week had ik wederom een ontstoken oog, immer nog pijnlijk en hinderlijk, maar nu in een verrimpeld voorkomen met slappere kaaklijn en dunner haar, met een vetschort en een afvlakkend zitvlak, is het niemand opgevallen. Zo'n monsterlijk oog hoort nu gewoon bij het geheel van het krakende karkas tot wat ik ben verworden. En nee, het is geen klaagzang, verre van dat. Het valt me alleen op, ik heb er niks van, ben helemaal senang met mijn huidige staat van zijn. Daarnaast, ik doe het zelf ook. Want ondanks dat ik me op deze leeftijd niet meer met amorettes bezig hou, is het wel leuk om prettig uitziende types te zien bij wie alles is zoals het hoort, zeker omdat er geen druk meer is om te moeten scoren of iets dergelijks. Gewoon vitamientjes voor de ogen, maar dan helpt het wel als alle twee de ogen het gewoon doen zonder branderige ontstekingen. En ja, het is weer zo goed als over. 

In Memoriam: Olivia Newton-John

Als u de zomer van 1978 heeft meegemaakt, dan kunt u het zich vast nog voor de geest halen, de filmmusical 'Grease' was alom vertegenwoordigd, er was geen ontkomen aan, en we wilden er ook helemaal niet aan ontkomen. De film in de bioscoop, de hits, zes in totaal, in de hitparade en in ieder tijdschrift, op talloze posters en op allerlei memorabilia de afbeeldingen van de hoofdrolspelers John Travolta en Olivia Newton-John. Dé sterren van dat moment. John had zijn sterrenstatus al een jaar eerder bereikt door de weergaloze film 'Saturday Night Fever', maar met deze film leek die enkel nog maar te groeien. Olivia daarentegen leek vanuit het niets gelanceerd, maar niets is minder waar. Ze had begin jaren zeventig in ons land al wat kleine hits gehad en vertegenwoordigde het Verenigd Koninkrijk in 1974 op het Eurovisie Songfestival met het liedje 'Long Live Love', waarmee ze een mooie vierde plaats behaalde. In Amerika en het Verenigd Koninkrijk was ze al een grote ster, maar deze film zorgde ervoor dat ze wereldberoemd werd. 

Olivia is geboren in het Verenigd Koninkrijk en verhuist op 5 jarige leeftijd naar Australië waar ze als tiener al haar eerste stappen in de muziekwereld zet. In de jaren zestig gaat ze weer terug naar het Verenigd Koninkrijk, om zich in 1975 voorgoed in Amerika te vestigen, waar haar, voornamelijk, country-achtige liedjes enorm succesvol zijn. Zoals gezegd, was het 'Grease' wat haar voorgoed een wereldster maakte. Na 'Grease' kwam 'Xanadu' een film wat niet echt een grote hit werd, maar de muziek uit die film wel. De titelsong is een onwaarschijnlijke samenwerking tussen Olivia en het Electric Light Orchestra. Het album en de zes singles die er vanaf kwamen werden wereldwijde hits.

Olivia richt zich in de jaren tachtig volledig op haar zangcarrière, geen countrymuziek meer maar popmuziek. Tot in 2016 brengt ze albums uit. Acteren doet ze maar zo nu en dan. Zelf vond ik de twee episodes dat ze in de tv-serie 'Glee' was te zien als persiflage van zichzelf hilarisch. Ze zet daar een afschuwelijk erg met zichzelf ingenomen mens neer die om de drie zinnen benoemd hoe bekend ze wel niet is en dat men niet moet vergeten dat ze in 'Grease' heeft gespeeld. 

In 1992 word er bij Olivia borstkanker geconstateerd, waar ze in eerste instantie van lijkt te zijn genezen als de ziekte zich in 2013 weer openbaart en vier jaar later is uitgezaaid naar haar rug. Uiteindelijk is ze op 8 augustus 2022 overleden aan de ziekte waar ze dertig jaar lang tegen heeft gestreden. Olivia is 73 jaar geworden.

John Travolta met wie ze altijd heel goed bevriend is gebleven en die altijd was te porren om, als ie er tijd voor had, tijdens haar concerten het podium te beklimmen en met haar de hits uit 'Grease' te zingen postte het onderstaande op zijn Instagram pagina, en u kent me, ik hield het niet droog.

My dearest Olivia, you made all of our lives so much better. 

Your impact was incredible. I love you so much. We will see you down 

the road and we will all be together again. 

Yours from the first moment I saw you and forever!

Your Danny, your John!

In Memoriam: Roger E. Mosley

 Robert E. Mosley begon zijn acteercarrière in 1971 en kende zijn grootste succes in de tv-serie 'Magnum, P.I.', waarin hij naast Tom Selleck (Thomas Magnum), John Hillerman (Jonathan Higgins) en Larry Manetti (Orville 'Rick' Wright) de rol speelde van Theodore 'T.C.' Calvin, een helikopterpiloot die toeristen over de eilanden vliegt, maar vaker nog Magnum uit de brand moest helpen. Hij heeft voor die rol zijn helikoptervliegbewijs gehaald, maar mocht de stunts niet zelf doen.

Ik heb altijd met veel plezier naar die serie gekeken. Roger bleef daarna acteren in verschillende films en series waarna hij in 2000 met pensioen ging. In 2019 en 2021 kwam hij terug uit zijn pensioen voor gastoptreden in de vernieuwde 'Magnum, P.I.' serie. Hij speelde John Booky, de kapper van de huidige T.C.. De cast was erg opgetogen dat een origineel castlid uit de eerste serie op de set verscheen.  

Roger was bijna 60 jaar getrouwd met Antionette Laudermilk, ze kregen samen drie kinderen. Op 4 augustus j.l. was Roger betrokken bij een zeer ernstig auto ongeluk waardoor hij vanaf zijn schouders verlamt raakte. Drie dagen later is hij overleden, Roger is 83 jaar geworden. 

Snoepje

Afgelopen dagen mochten we bij de kassa snoepjes meegeven aan de klanten. Het is een actie van de fabrikant om mensen te interesseren voor hun product en daarbij een mogelijkheid om, als men het lekkere snoepjes vindt, het geld van een eventueel aangekocht zakje terug te krijgen.

U kent mij als een observerend mensch, en het is heel leuk om de reacties van mensen te zien als hen een snoepje wordt aangeboden. De reactie die ik het meest zie, en die ik ook het leukste vind, is dat voor een klein moment iemand weer even als een kind primair en verrast reageert. Bij die dame van middelbare leeftijd schijnt ineens weer het meisje van ooit er doorheen. Mensen worden ook meteen vrolijk, ook al stonden ze eerst wat stuurs aan de kassa. Er komen nogal wat mannen die iets in de bouw doen in de winkel, aan het begin van de dag, rond lunchtijd en aan het eind komen ze iets te eten en te drinken kopen. Een groot gedeelte van hen komt uit Oost Europa, over het algemeen een wat stug publiek, maar een aantal van hen kreeg toch een oprechte glimlach op hun gezicht vanwege het aangeboden snoepje. Geweldig leuk om te zien. 

Een aparte groep zijn ouders met kinderen die het snoepje meteen doorschuiven naar hun kroost, "Jij boft, kijk eens wat je van die meneer krijgt'. En ja, als er twee kinderen zijn krijgen ze beiden natuurlijk een snoepje. Of grootouders die het aan hun kleinkinderen gaan geven "We hebben er drie".

Je zou denken dat alle wereldproblemen zo opgelost zouden zijn als men maar eens een snoepje aanbood, maar voordat u met een snoeptrommel richting Moskou gaat moet ik u teleurstellen. Een klein gedeelte (en daar vermoed ik Vladimir Poetin ook onder) weigert het snoepje pertinent. De zogenaamde 'stoere mannen' die zien het aanbieden van zo'n vrolijk gekleurd pakje waar de snoepjes in zitten als een aantasting van hun masculiniteit. "Ik snoep niet" baste één van die mannen me toe, dat ik niet dacht dat hij ooit zo'n roze snoepje in zijn mond zou steken. Het idee! Daarnaast de mensen die alle vrolijkheid uit hun leven hebben verbannen. Het is een zorgvuldig gecultiveerde staat van zijn, in de trant van Brigitte Kaandorps 'ik heb een heel zwaar leven...'. Daar past de jolijt van een aangeboden snoepje natuurlijk niet bij.

Maar van die hardcore weigeraars zijn er op een dag maar een paar, de meeste mensen reageren er echt heel leuk en ontwapenend op.