Tegeltjeswijsheid 473

 

Koffievisite

Ik stond in de keuken toen ik vanuit de kamer een stem hoorde die zei: "Ik heb roze koeken mee, maak jij even koffie?" Ik woon alleen, dus een plotselinge stem zou me aan de grond genageld doen moeten staan, maar ik herkende die stem, het was God die me weer eens met een bezoekje vereerde. Ik heb even teruggekeken, de laatste keer was november vorig jaar. Het was wel de eerste keer dat Hij er zomaar ineens was, maar ja, God hè. Ik kwam binnen met koffie en Hij had het zich al gemakkelijk gemaakt op de bank, de roze koeken lagen op tafel. Hij zag er wat meer ontspannen uit dan de laatste keer, maar helemaal carefree was Hij nou ook weer niet.

"Moeder (Moeder Natuur) en Ik zijn druk in de weer om te proberen jullie duidelijk te maken dat het allemaal wel nijpend is hier", zei Hij terwijl Hij met Zijn rechterhand wat vaag in de rondte gebaarde. "Door die vermaledijde vrije wil die Ik jullie zo nodig moest geven, wordt er aardig wat aangekloot hier, Moeder laat geen moment onbetuigd om me dat aan te wrijven." Dat God de term 'aangekloot' gebruikte verraste me enigszins. Hij zag dat: "Ik kan het niet anders zeggen, maar jij snapt precies wat Ik bedoel. Je weet dat Ik wereldwijd maar zeker ook hier enige karikaturale figuren in de politiek heb losgelaten, stripfiguren bijna, zodat elk weldenkend mens kan zien: daar moeten we zeker niet op stemmen. Donald Trump, Boris Johnson en hier die Geert Wilders, Ik had er een soort grondthema in verwerkt met dat gekke haar, Ik heb ze ook de meest idiote dingen laten zeggen en doen en gelukkig prikt het merendeel er doorheen, maar dat er zovelen toch nog mee weglopen maakt me het risee van Moeder. Ik vermoed dat Ik bij die achterban toch een foutje heb gemaakt met de hersentjes, een soort B-keus zoals je ook met servies hebt. Ik ben het toen nog wat meer gaan aandikken met hier Thierry Baudet, ézel nota bene, Gideon van Meijeren met die stem, Dion Graus die Ik heel duidelijk heb gemodelleerd naar een schurk uit een film, the Penguin en een aantal sprekend op elkaar gelijkende blonde dames als waren het Stepford Wives waarvan er één letterlijk Eva heet en die heb Ik nog niet zo lang geleden, terwijl ze dingen roept waar hij van beneden zelfs van moet rillen, laten bekeren tot het katholicisme. Ik bedoel,  hoeveel rode vlaggen moet Ik nog planten?"

Terwijl God het allemaal opsomde zag ik Zijn verbazing groeien om het feit dat er toch net teveel mensen de boodschap onder Zijn ironie en lichte cynisme niet snappen hierin. "Moeder en Ik hebben ons slap gelachen toen Ik met al die gekkigheid kwam, maar zij had al voorspeld dat er genoeg mensen zouden zijn die het niet doorhadden. Moeder op haar beurt probeert ook om door duidelijke overdrijving aan te geven dat ze, zoals Ik al eerder heb gezegd, klaar is met de mensheid. Zij en haar prachtige natuur overleven wel, en dat wat ze nu laat zien zijn nog maar speldenprikjes, die branden op Rhodos en Sardinië, maar ook dat schip bij Ameland, jij ziet de rode draad erin, eilanden, en wat Moeder ermee wil zeggen: dit is op relatief kleine schaal maar kan ook groter. Bij die hagelstenen zo groot als tennisballen in Italië had Ik een weddenschap met Moeder dat dát wel tot enig besef zou leiden. Nou, die heb Ik dus verloren, het ging enkel maar om de schade aan materieel en of de verzekering dat wel zou dekken."

God keek er een beetje verslagen bij. "Weet je, het is niet zo moeilijk, Ik kan samen met Moeder in één klap alles doen eindigen, maar we willen voordat we dat daadwerkelijk doen eerst zeker weten dat we er alles aan gedaan hebben om jullie te laten inzien dat het tij gekeerd moet en ook nog kan worden door jullie zelf. Moeder heeft zelfs een pandemie over de wereld laten gaan, en is niet te verlegen dat nogmaals, en dan wellicht erger, te herhalen. Ik laat wereldwijd een welhaast oneindige rij van wetenschappers alles uitleggen, en gelukkig is het merendeel ook overtuigd van de noodzaak, maar die B-keus is vrij luid, alom aanwezig en werken vertragend. Volgens Moeder lost zich dat uiteindelijk vanzelf op omdat door hun starre en weigerachtige houding ten opzichte van aangedragen en bewezen werkende oplossingen ze zichzelf op den duur uitroeien."

"Ik lust nog wel een bakkie" zei God plots opgewekt. We praatten nog wat over wat kleinere triviale zaken, voordat Hij weer wegging. Nee, ik kom niet veel aan het woord als Hij er is. Naar aanleiding van Zijn vorige bezoek hebben velen gereageerd met vragen die ik aan Hem zou moeten stellen variërend van 'is mijn overleden moeder bij Hem' tot 'kan Hij de oorlogen en de honger in de wereld niet stoppen'. Nee, dat gaat niet, het is wat moeilijk te omschrijven, maar als Hij er is ben ik nog wel mezelf en in mijn eigen huis, maar tegelijkertijd ook niet. Hij bepaalt en dat is ook niet zo gek want Hij is God. Ik weet dat ik niet de enige ben bij wie Hij op bezoek gaat, Hij doet dat wereldwijd bij meer mensen. 'Op werkbezoek' noemt Hij dat met een knipoog. En nee, we zitten niet een een appgroep, ik heb geen idee bij wie Hij nog meer een bakkie gaat doen of wat er in die landen dan ook gebruikelijk is. Dit is wat Hij ons via mij te vertellen heeft, doe er uw voordeel mee zou ik zeggen. 

 

In Memoriam: Sinéad O'Connor

Laat ik er eerlijk in zijn, ik weet wie Sinéad O'Connor was, ik ken een aantal van haar songs, ik weet dat ze een heel problematisch leven had, maar echt een connectie met haar of haar werk had ik niet. Ik wist ook van de zelfmoord van haar 17 jarige zoon en nu is Sinéad zelf op 26 juli j.l. dood aangetroffen in haar woning. Tot op heden is de doodsoorzaak nog niet bekend. Ze is slechts 56 jaar geworden. Ik kwam een tekst tegen naar aanleiding van haar overlijden die voor mij helder maakte hoe belangrijk Sinéad is geweest voor veel mensen. Die tekst wil ik graag met u delen, omdat het zo'n goed beeld schets van wie zij was, niet in één woord of één beeld te vangen: 

Sinéad O'Connor. Shuhada Sadaqat. Veel eerbetoon. Moslima's posten haar met

hoofddoek (en zonder sigaret). Katholieken met kruis. GGz activisten huilend.

Rockchicks bloot. Optimisten Lachend. Melancholen Huilend. Met haar. Zonder haar.

De oude naam. De nieuwe naam. Mooi want: wat geweldig dat iedereen een stukje

'zichzelf' in dit veelkleurige mens kon herkennen. Triest want: toe-eigenen en polariseren

over het graf heen. Misschien was Sinéad / Shuahada het wel gewoon állemaal.

Net als de meeste mensen van alles een beetje zijn.

© Danielle Braun

Naar de dokter II

Heb het gevoel dat God is testing me. Hallelujah, praise the Lord! Heb ik afgelopen dinsdag een oudere dame de weg gewezen en ben ik samen met haar opgelopen om haar op de juiste bestemming te krijgen, gisteren ging voor mijn ogen een scooterrijder onderuit. Nou ja, voor mijn ogen, ik hoorde een klap en zag dat de jongeman met scooter en al op straat lag. Een dame op de fiets stopte, draaide zich om en reed toen weer verder. Mensen keken maar deden niets. Nou hoef je natuurlijk niet meteen hysterisch te gaan lopen doen, maar helemaal niks vind ik ook weer zowat. Ik liep toch al richting de gevallene en zag dat ie eerst even bleef liggen, logische reactie, even bijkomen van het gebeurde, maar daarna zelf weer opkrabbelde en z'n scooter ook weer recht zette. Ondertussen was ik bij hem en vroeg: "Gaat het?" Het was een jongeman van zo halverwege de twintig en het was een gewone recht op en neer scooter, niks opgevoerd of blingbling. 

Hij vertelde dat ie ook niet zo goed wist wat er was gebeurd. "Ik reed helemaal niet hard, maar ik vermoed dat ik ben geslipt door het natte wegdek". Z'n broek was kapot en z'n hand waar ie op gevallen was, was geschaafd. Hij beefde een beetje van de schrik. Hij zei dat ie pijn had aan de hand waarop ie gevallen was. "Kun je je hand bewegen?" vroeg ik. Ja dat lukte, maar het leek hem verstandig om er toch even naar te laten kijken in plaats van zijn weg richting Rotterdam te vervolgen. Ik beaamde dat, het zekere voor het onzekere, en de wondjes aan zijn hand moesten natuurlijk ook even worden schoongemaakt i.v.m. straatvuil. Hij was weer wat gekalmeerd en bedankte me, het was een kleine moeite voor me om even een gesprekje met 'm aan te gaan om te zien of het allemaal oké was. 

Nu ik dan toch een aureooltje boven mijn hoofd voelde zweven, pakte ik meteen maar door. Ik had gezien dat buren grof vuil hadden gebeld voor hun oude spullen en die voor de entree van de appartementen hadden klaar gezet. Mooi, dan kon ik de twee parasols van andere buren, die ooit van hun lanai waren afgewaaid en al weken, achter de woningen lagen, eerst in het gras, maar door de gemeentewerker die kwam maaien in het struweel zijn gegooid, erbij leggen. De tijd die ik ze ervoor had gegeven om het uit basis beleefdheid gewoon zelf op te ruimen was allang verstreken. 

Maar deze dag stond natuurlijk in het teken van het tweede bezoek aan de dokter van Coolblue. Ik stapte wederom de starship Enterprise achtige winkel in en kon mijn foontje er achter laten. Ik had mijn telefoon uitgezet, maar hij moest weer aan en ik diende de vingerafdrukherkenning (tijdelijk) te deactiveren. "Nou, zorg je goed voor 'm" zei ik toen ik z'n jasje had uitgedaan en 'm daar achterliet. Meteen bedacht ik me dat dat wel heel achterlijk klonk, maar goed, het was al gezegd. 

En toen liep ik toch een beetje gemankeerd richting stad, als me nu iets zou overkomen kan ik niemand verwittigen. Aan de andere kant, zo heb ik de eerste helft van mijn leven geleefd toen er nog geen mobiele telefonie bestond. Ik had een missie, ik wilde een cadeautje kopen, ik wist ook wat en waar dus ik liep er in één streep heen en dat was dat. 

Er was een tijd dat je mij geen groter plezier kon doen dan winkelen in de binnenstad van Rotterdam, maar nu.... Ik ben een kopje koffie gaan drinken en normaal zou ik wat kleding gaan scoren of zo, maar ik heb nog steeds een vetschort dus dan is kleding kopen geen optie. Beetje wat hebbedingetjes winkels ingelopen maar er waren geen dingetjes die ik wilde hebben. 

Uiteindelijk weer naar het foontjeshospitaal, waar een medewerker ging kijken of ie al klaar was. Naar mijn gevoel bleef ie lang weg, dus diverse rampscenario's gingen door m'n hoofd, maar daar kwam ie dan met m'n kleintje aan, helemaal vernieuwd en zonder barsten. De neiging om de man te omhelzen heb ik met kracht onderdrukt.

Weissenbruchstraat 34

Weissenbruchstraat 34 in Den Haag, het zal u hoogstwaarschijnlijk niet veel zeggen, maar het is het adres waar mijn vader 42 jaar lang heeft gewerkt bij de firma van Abshoven, of om het officieel te houden, Technisch Bureau van Abshoven. Van Abshoven was de naam van, ik vermoed, de eerste eigenaar, maar later is de winkel overgegaan naar dhr. Hoofdman en daarna naar dhr. van Houten, echter, de naam bleef. Winkel in wit- en bruingoed, ja, maar zoveel meer, het was gesitueerd in het chique Benoordenhout waar de clientèle niets minder dan volledige service verwachtte in de breedste zin. En die werd geboden. Mijn vader was er de boekhouder, maar stond ook, als dat nodig was, in de winkel. 

Op onderstaande foto zit hij boven op zijn kantoor. Mijn vader was boekhouder in de tijd lang voor er computers waren. Dat is duidelijk te zien aan de hoeveelheid mappen achter hem. Het is juni 1973, het is lekker weer, het raam staat open, mijn vader heeft zijn hemdsmouwen opgerold, er staat een plastic koffiebekertje in zo'n typisch jaren 70 houdertje, er ligt shag en vloei op zijn bureau, er staat een asbak en volgens mij ook een radio. Een andere wereld lijkt het wel in vergelijking met nu, en dat was het ook. Ik ben er sporadisch wel eens geweest, wellicht een keer of vijf, maar ik kan me de indeling nog wel herinneren. Hij heeft er gewerkt tot 1983 toen ging hij met de vut. Het was na 42 jaar mooi geweest.

Van de week was ik eens nieuwsgierig en zocht op het wereld wijde web naar 'van Abshoven' en stuitte op onderstaande advertentie uit 1991. Meer is er niet te vinden. Wel kwam ik er achter dat in de Weissenbruchstraat 34 nu een lunchroom zit, The Upside Café, een etablissement wat mede wordt gerund door mensen met een beperking. Ongetwijfeld heeft de verbouwing van technisch bureau naar lunchroom (of misschien heeft er tussendoor nog wel iets anders gezeten) niets meer overgelaten van dat waar mijn vader zo lang zijn werkzame leven heeft doorgebracht, maar toch wil ik er een keer een lunch gaan gebruiken, gewoon om de cirkel rond te maken. 

Daarnaast is de vermaarde banketbakkerij Maison Kelder nog steeds gevestigd in de Weissenbruchstraat, zij bestaan al meer dan 85 jaar en zijn tot ver buiten Den Haag bekend om hun ongeëvenaarde hazelnoottaart. Daar zal ik dan vanzelfsprekend ook een bezoekje aan brengen voor zo'n heerlijke taart. 

Naar de dokter

Toen ik vorig voorjaar naar mijn eerste sollicitatiegesprek voor mijn huidige baan ging, wist ik nog niet precies waar het was. Ik wist wel dat ik er op de fiets kon komen, maar wist de route nog niet. Daartoe de mevrouw van Google Maps aangeroepen die mij dan in mijn oor zou vertellen waar ik heen moest terwijl ik fietste. In de straat ging het al mis, het oordopje viel uit en het draadje waar het aan vastzat (ja, ik weet er bestaat ook draadloos) raakte verward in mijn wiel zodat mijn foontje met een klap op straat viel. Ik weet nog dat ik dacht: dit overkomt natuurlijk niemand die gaat solliciteren, wat een gedoe weer. Je wilt op een sollicitatiegesprek in ieder geval op tijd komen ook. Nou ja, lang verhaal kort, draadje moest worden losgeknipt, dus dag oortjes, ik was op tijd op het gesprek en ben na nog een gesprek aangenomen en werk er vooralsnog met wederzijds welnemen.

Het foontje echter, zo kwam ik later achter, had een barst in het scherm door de val op straat. Jammer want ik had 'm nog niet zo lang, maar hij deed het gewoon als was 'm niets overkomen. Maar toch zo'n barst... Vriend Chris had al gezegd dat zulks te repareren valt, ook een adres opgegeven waar, maar dat bedrijf was gesloten toen ik ging kijken en blijkt nu failliet. Maar ja, omdat ie het gewoon doet is het ook niet zo'n heel erge prioriteit voor mij. Afgelopen zondag tussen het barbecueën door kwam het weer op mijn gehavende foontje en na enig googelen kwam naar voren dat Cool Blue aan reparaties doet en ook van mijn type foon. 

Een afspraak was snel gemaakt, op tijd en de operatie duurt dan twee uur. Gisteren stapte ik het Cool Blue hospitaal binnen en het was of ik in een parallelle samenleving stapte. Een soort starship Enterprise vibe met allemaal in het blauw geklede mensen en veel schermen. Ik werd aan een wachttafel gezet, je kon koffie of thee nemen, maar ik was enigszins gespannen, je brengt toch je kleintje voor een operatie. Op een bepaald ogenblik werd mijn naam afgeroepen en kon ik met de kleine patiënt naar een intakegesprek. Ik had natuurlijk al bij het aanmelden aangegeven wat er aan de hand was. Maar de assistent van dokter Blue deed het jasje van mijn foontje uit en kwam tot de ontdekking dat ook in de achterkant een barst zit. Ik had geen idee! Het is destijds nogal een klap geweest dus. Hij moest nu even met de dokter zelf overleggen. Ja, de achterkant moest ook vervangen, maar daarvoor moesten onderdelen besteld worden. Pas donderdag kon de operatie plaatsvinden. Er was even wat verwarring, omdat ik dacht dat ik foontje daar moest laten, maar ik kreeg 'm weer mee om donderdag terug te komen voor de twee uursbehandeling. 

Nou, wat een belevenis weer. Nog een beetje verdwaasd stapte ik mijn eigen universum weer in en liep richting de markt, ik was er nou toch, en kwam een minuscuul Indisch dametje tegen die aan mij vroeg: 'Meneer, weet u waar de kappersacademie is?' Ik wist dat en wist ook dat zij de verkeerde kant uitliep. Ik vertelde haar dat ik dezelfde richting op moest en we samen konden oplopen. "Weet u zeker?" vroeg ze halverwege, niet helemaal overtuigd van mijn richtingsgevoel, wat overigens niet geheel onterecht is. "Jawel hoor" antwoordde ik, en met een ondefinieerbaar handgebaar wees ik waar de academie zit. Uiteindelijk herkende ze de straat waar het moest zijn en waar we ook inliepen. Ze was nog op tijd ("ik moet er om één uur zijn, en ze zijn heel streng"). Zo heeft de tevergeefse reis naar het Cool Blue hospitaal toch nog iets positiefs opgeleverd, anders liep die vrouw nu nog stromeloos in de rondte. 

Donderdag ga ik met de kleine opnieuw naar de dokter in de hoop dat ie dan wel geholpen kan worden.

 

Toen was geluk... #137

Plotseling moest ik er aan denken, de piekenpijp. Ik heb die ooit eens van mijn ouders gekregen voor Sint Nicolaas met een begeleidend gedicht erbij waarin stond dat als ik boodschappen deed voor mijn moeder, wat ik al deed, het lege flessengeld mocht houden en dat kon ik dan in de piekenpijp doen. 

Een piekenpijp was een plastic buis waarin je guldens kon sparen, op de buis was, middels een streepje en het bedrag aangegeven hoe ver je was. De pijp hing je aan de muur. Later heb ik er zelf nog een kwartjespijp bij gekocht, en mijn moeder had voor zichzelf een knakenpijp, grote stappen snel thuis. Die was trouwens van koper.

Op het wereld wijde web heb ik moeite moeten doen om een afbeelding van een originele piekenpijp te vinden. Nu kun je ze kopen voor euro's, daarvan zijn er voldoende te vinden. Maar die namen... 'euromunten buis' en het wat onsmakelijke 'spaarpijp'. Soms worden ze aangeboden als een piekenpijp voor euro's, maar daar ageer ik met klem tegen, een gulden was een piek, een één euromunt is dat niet!

De enige afbeelding die ik van een 
échte piekenpijp kon vinden.

Zo'n knakenpijp had mijn moeder. 
foto van www.beaudeco-art.nl

BBQ

Talitha kon van een vriendin een zo goed als niet gebruikte barbecue krijgen. Nu is zij, net als ik, niet zo carnivorisch ingesteld, een stukje vlees, oké, maar geen Flintstone hoeveelheden. Maar toch nam ze het aanbod aan en toen we 'm vorige week naar Tanah Lot brachten zag ik dat het inderdaad een heel nette barbecue was, een Weber zelfs, wat in barbecue kringen hoog staat aangeschreven. Afgelopen zondag hadden we al afgesproken met Rick en Chris, dus dat was een mooie gelegenheid om de barbecue in te wijden.

Het weer was wat onbestendig zodat Rick en Chris voorstelden om mij te komen ophalen met de auto in plaats van dat ik op de fiets zou gaan. Eenmaal bij Tanah Lot aangekomen bleek het vrij druk zodat we een stuk verder moesten parkeren. Ik meende een kortere weg te weten om vervolgens lopend de plek waar Tanah Lot gevestigd is te bereiken, namelijk langs de sportvelden. Dus wij het sportterrein op, toen ging het al zachtjes regenen, om er aan het eind achter te komen dat er een sloot is, zodat we weer helemaal terug moesten lopen en toen kwam er een korte maar zeer hevige bui. Als drie kleine kleutertjes hebben we die onder de paraplu afgewacht en zijn daarna in één streep naar Tanah Lot gegaan waar Talitha al was.

Omdat Chris jarig was geweest onlangs hadden we taart en cadeautjes. De barbecue heb ik me niet heel erg mee bemoeid, dat is niet zo mijn ding, maar Talitha en Rick hebben als ware barbecue-specialisten ervoor gezorgd dat we zeer smakelijk hebben gegeten. Ook Rick en Chris zijn geen grote vleeseters, dus hadden we het bescheiden gehouden, een hamburger op een broodje met cheddarkaas en shaslicks aangevuld met wat salades en natuurlijk wijn. Het was voor ons meer dan genoeg en verrassend leuk, omdat het weer opknapte, maar zeker ook het barbecueën an sich. Wij zullen nooit halve varkens op de barbecue leggen, maar zo af en toe heeft het wel wat. De volgende keer willen we ook iets met vis gaan doen en vegetarisch.

We hebben heerlijk kunnen bijkletsen en meteen weer leuke plannen gemaakt, zo gaan we volgende week naar de film 'Barbie' en zijn we door Rick en Chris uitgenodigd voor een lang weekend als allereerste gasten in hun onlangs aangeschafte huis in Frankrijk eind september begin oktober. Joie de vivre!

Frans

Ondanks dat de verkiezingen na het vallen van het kabinet pas ergens in november zullen plaatsvinden, is er al veel te doen over van alles. Allereerst was er natuurlijk bij sommigen de prangende vraag wie er dan lijsttrekker zou worden bij VVD en D66 nu Mark Rutte en Sigrid Kaag een functie elders gaan bekleden. VVD schoof de huidige demissionaire minister van Justitie en Veiligheid, Dilan Yeşilgöz, naar voren, rechtser dan Mark, wat mensen ter rechter zijde van het politieke spectrum zou kunnen verleiden om VVD te stemmen. Voor D66 heeft Rob Jetten, nu demissionair minister voor Klimaat en Energie, zich aangemeld. Een nieuwe generatie wil het stokje graag overnemen.

Heel anders gaat het bij GroenLinks en de Partij van de Arbeid, die partijen zijn al eerder met elkaar opgetrokken, en zij hebben ervoor gekozen deze verkiezingen gezamenlijk in te gaan. Jesse Klaver van GroenLinks en Attje Kuiken-Deelstra van Partij van de Arbeid wilden beiden geen lijstrekker zijn. Van Attje begrijp ik dat wel, zo'n staat van dienst als viervoudig wereldkampioen en drievoudig Europees kampioen op de schaats.....nee, nou haal ik dingen door elkaar. Anyhow, ik voelde wel waar dat heen zou gaan, en jawel hoor, ik had gelijk.

Frans Timmermans, Eurocommissaris en vicevoorzitter van de Europese Commissie keert terug naar de Nederlandse politiek en heeft zich kandidaat gesteld als lijsttrekker van de samenwerkende partijen GroenLinks en Partij van de Arbeid. Niks geen nieuwe generatie, maar ervaring, een prachtige staat van dienst alsmede ook een enorm internationaal netwerk. Een goede keus, maar de schok was bij rechts tot extreem rechts Nederland enorm. Als één man richten zij nu hun blinde haat en laster niet meer op Sigrid maar op Frans. Terwijl de man zich enkel kandidaat heeft gesteld, nog niet is gekozen, laat staan überhaupt al iets gedaan heeft, de verkiezingen zijn pas in november, weet u nog. 

De grondslag daarvoor ligt natuurlijk in het feit dat met deze samenwerking en Frans als lijsttrekker links weer een partij heeft waarmee rekening gehouden moet worden. Daar waar op met name extreem rechts samenwerking niet zo in hun DNA zit, sterker nog, binnen de kortste keren gaat men binnen de eigen partij al rollebollend over straat, waardoor versplintering ontstaat van eenmansfracties of kleine partijtjes die zich van van de oorspronkelijk partij hebben afgescheiden, gaan de twee grootste linkse partijen een samenwerkingsverband aan met iemand van statuur als lijsttrekker. Dus gaat de (extreem) rechtse achterban en de kopstukken trouwens zelf ook er met gestrekt been in. Frans wordt volledig afgebrand en ijdelheid verweten. IJdelheid ook. Ja, hij spreekt zijn talen vloeiend en koketteert daarmee, maar elke politicus is ijdel dat zit volgens mij in de taakomschrijving. Ook Fidan Duk-Ekiz, die ijdele presentatrice met dat haar en Jeroen Pauw, die narcistische presentator met dat haar deden een duit in het haatzakje. Kortom we kunnen hieruit opmaken dat rechts tot extreem rechts het enigszins dun door de broek loopt nu links wellicht weer een speler van betekenis gaat worden. 

Nogmaals, we weten pas twee weken dat er nieuwe verkiezingen aankomen, maar er is al veel gekrakeel over wat eventueel zou kunnen gaan gebeuren. En zo voorspelbaar ook, net als in Amerika waar er mensen zijn die, als Donald Trump voor zijn criminele activiteiten zal worden berecht, dreigen het land te verlaten, zijn er hier boosmenschen die zeggen te gaan emigreren mocht Frans premier worden. Dan verworden ze tot dezelfde 'gelukszoekers' waar ze hier met schuim op de mond tegen ageren. En nee, natuurlijk doen ze dat niet, nergens krijgen ze het zo goed als hier, maar ik word wel vrolijk van zoveel onbenul. En ik? Ach, ik zie het wel, het is nog geen november. U zult begrijpen dat ik meer links in het politieke landschap sta, omwille van m'n plaats in de maatschappij en omdat ik tot een minderheidsgroepering behoor, maar vooral vanwege mijn moreel kompas, voel ik me er het meest senang bij. 

Frans Timmermans.

Dilan Yeşilgöz.

Rob Jetten.

 

De bokken en de schapen

Mattheüs 25:31-46

Wanneer de Mensenzoon komt in zijn majesteit, samen met alle engelen, zal hij op zijn verheven troon plaatsnemen. Alle volken zullen vóór hem worden samengebracht, en hij zal de mensen van elkaar scheiden zoals een herder de schapen en de bokken scheidt. De schapen zal hij aan zijn rechterhand zetten, maar de bokken aan zijn linkerhand. 

Dit Bijbelscitaat moet de inspiratiebron zijn geweest voor Jan Boerstoel toen hij het lied 'De Bokken En De Schapen' schreef. Het is in 1980 opgenomen door Jasperina de Jong en drie jaar later door Adèle Bloemendaal, maar het is nog altijd verrassend en tegelijkertijd onheilspellend zelfs angstaanjagend actueel. 

De Bokken En De Schapen

Het is allang weer afgelopen met de Praagse lente
En God beware me voor Chileense tegenargumenten
De knoet kan rood of zwart zijn
Maar de knoet wil altijd slaan
De dictatuur maakt links en rechts dezelfde korte metten
Met ieder die zich tegen z'n dictaten durft verzetten
Stel nou eens dat er hier een komt, hoe zal het hier dan gaan
Stel nou eens dat er hier een komt, hoe zal het hier dan gaan
Wie waagt zich dan aan een protest
En wie blijft zich vergapen
De goeden en de kwaden
De bokken en de schapen

Wanneer zo'n dictatuur hier in dit land ooit huis gaat houden
Wie moet ik dan gaan vrezen en wie kan ik nog vertrouwen
En zegt het dan nog wat, zoals ik nu de mensen ken
De protesteerders, zullen die dan ook hun stem verheffen
De verontrusten, zullen die dan ook het kwaad beseffen
Wat weet ik van degenen door wie ik omgeven ben
Wat weet ik van degenen door wie ik omgeven ben
Wie staat dan juichend langs de kant
En wie grijpt naar een wapen
De goeden en de kwaden
De bokken en de schapen

En dan hoe zal het gaan
Met wie mij lief zijn in de dagen
Zal m'n familie mij nog op visite durven vragen
Of liever maar niet thuis zijn als ik langs kom onverwachts
Zullen mijn beste vrienden mij, zo nodig wel verbergen
Of zullen zij me vragen zoveel niet van hen te vergen
Zal ik naast iemand nog wel hardop durven dromen 's nachts
Zal ik naast iemand nog wel hardop durven dromen 's nachts
Wie wordt van zijn bed gelicht en wie mag blijven slapen
De goeden en de kwaden
De bokken en de schapen

Wat weet ik trouwens van mezelf
Ik durf niet eens voorspellen
Of ik dan zelf bereid zou zijn om mij teweer te stellen
Als daar gevangenisstraf op staat
Vernedering en pijn
Zal ik dan kunnen zwijgen als ik iets niet prijs wil geven
Zal ik dan kunnen sterven als ik graag wil blijven leven
Zal ik dan moed voldoende hebben om niet laf te zijn
Zal ik dan moed voldoende hebben om niet laf te zijn
Om niet laf te zijn
Wie zullen dan de jagers zijn en wie zijn dan de prooien
De bokken en de schapen
De levende en de dooien

© Jan Boerstoel, Jasperina de Jong, Adèle Bloemendaal

Tegeltjeswijsheid 472

 

De droom van de jeugd

Nee lieve lezers, deze blog gaat niet over de dromen en verwachtingen en wat daarvan al dan niet is terechtgekomen in mijn leven, die doos van Pandora blijft het liefst gesloten. Ik heb het over de geweldige, mooie en indrukwekkende tv serie 'De Droom Van De Jeugd', sinds enkele weken op de woensdagavond op NPO 1. Gisteren was de zevende aflevering van de negen, dus om in te stappen bent u wat laat, maar ik vermoed zomaar dat ie ergens te streamen of terug te kijken is. 

Het verhaal gaat over de familie Wander, vader, moeder met vijf kinderen en begint in 1968 en per aflevering gaan we verder in de tijd. Naast het verhaal van de diverse familieleden, los van elkaar maar zeker ook de onderlinge verhoudingen, is het tevens een reis door de tijd qua historische gebeurtenissen, de opstand in Parijs, val van de Berlijnse muur, oorlog in het voormalig Joegoslavië, 9/11, het komt allemaal voorbij, vaak met originele beelden. 

Rode draad is dat jongeren die zich afzetten tegen de oudere generatie van elke tijd is, maar ook elk familielid maakt door de jaren heen op persoonlijk vlak genoeg mee. Belangrijke thema's als o.m. religie, racisme, oorlog en emancipatie komen keer op keer weer terug, m.a.w. de geschiedenis herhaalt zich. Er wordt fantastisch in geacteerd door bekende en wat minder bekende acteurs en omdat het verhaal ruim veertig jaar omvat, worden de personages op organische wijze door verschillende acteurs gespeeld. De verhaallijnen gaan echt wel ergens over, het is geen romcom materiaal. Na zeven afleveringen voelen de personages al als bekenden, zeker omdat je hun levenswandel over een langere periode meemaakt. 

Voor mij nog twee afleveringen te gaan. Ik vind het nu al jammer dat het dan stopt.

Wham!-haar

Afgelopen maandag samen met Talitha de documentaire over Wham! gekeken op Netflix. Ik kan me erom roemen dat ik voor de grote meute uit Wham! al had ontdekt voordat het helemaal losbarstte. Alles bij elkaar heeft het maar 5 jaar geduurd, waarvan 3 jaar met die immense faam. In 1986 stopten ze ermee en startte de betreurde George Michael zijn wereldwijde succesvolle solocarrière tot zijn veel te vroege dood.

Voor iedereen die die tijd bewust heeft meegemaakt is de documentaire erg leuk en interessant om te kijken. Vanaf echt het allerprilste begin toen Andrew Ridgeley en George elkaar leerden kennen als kinderen tot het eind van Wham! in 1986. Ook komt naar voren hoe belangrijk Andrew was voor George. Andrew zong eigenlijk alleen maar als backingvocalist en het was ook George die de meeste nummers schreef, maar George was nooit zover gekomen zonder de steun van Andrew op heel veel vlakken. Wat naar voren komt is een intense diepe vriendschap en dat ze van meet af aan al wisten dat Wham! nooit 'oud' kon worden, het waren tienerjongens met dito muziek en zo is het uiteindelijk ook gegaan 

Verder is het natuurlijk geweldig om te zien hoe zij, en ook wij, er in die tijd uitzagen. Die kleding, de danspasjes en vooral dat haar. Groot haar dat was in, en ja, dat had ik ook. Ik heb voor u eens in de diepste krochten van mijn leven gezocht naar afbeeldingen daarvan en gevonden. 

 

In Memoriam: Jane Birkin

Jane Birkin werd geboren in Londen waar ze in de jaren zestig onderdeel was van de 'Swinging London'-scene. Op 17 jarige leeftijd ontmoet ze de componist John Barry (o.m. filmmuziek van elf James Bond films) met wie ze in 1965 trouwt. Ze krijgen een dochter Kate (1967-2013). In 1968 strandt het huwelijk als John naar Amerika gaat. Jane heeft dan al wat kleine rollen in Britse films gespeeld. In 1968 speelt ze in de Franse film 'Slogan', hoewel ze, dan nog, geen Frans spreekt. Ze ontmoet er Serge Gainsbourg, de twee worden een stel en Jane verhuist naar Frankrijk. 

Ze zal er haar verder leven blijven wonen, waar ze ondanks haar zware Engelse accent en niet zo'n heel goede zangstem een succesvolle zang- en acteercarrière heeft. Ook speelt ze nog regelmatig in Engelstalige films. Met Serge krijgt Jane ook een dochter Charlotte (1971). In 1980 eindigt hun verbintenis en krijgt ze een relatie met de Franse regisseur Jacques Doillon en ook daaruit wordt een dochter geboren, Lou (1982).

Ik ken Jane vooral van haar single in duet met Serge 'Je T'aime Moi Non plus' uit 1969 wat destijds op een hevige controverse stuitte. Het lied werd in verschillende landen van de radio verbannen, en op die manier creëer je natuurlijk een hit. Ook in Nederland was niet iedereen enthousiast over dat nummer, hoewel het een tweede plaats in de hitparade bereikte en er 29 weken in stond. Ik las nu naar aanleiding van het overlijden van Jane herinneringen van mensen aan het lied. Iemand vertelde dat ze het van haar verjaardaggeld had gekocht, maar dat haar moeder in woede uitbarstte en ze de single moest terugbrengen. Ook verhalen van schoolfeestjes (fuifjes genaamd in die tijd) waar het lied van Serge en Jane ten strengste verboden was. Hoe dan ook, na alles wat Jane heeft gedaan in haar leven blijft deze ene grote hit onlosmakelijk met haar verbonden. 

Maar ook een bijzonder toeval heeft gezorgd dat haar naam tot in lengte van dagen genoemd zal blijven worden. In een vliegtuig viel haar tas open en de inhoud lag in het gangpad. Tegen de man die precies zat waar het gebeurde zei Jane dat het moeilijk was een goede tas te vinden. Die man was Jean-Louis Dumas, de directeur van het Franse modehuis Hermès. In 1984 werd de Birkin-tas ontworpen en is tot de dag van vandaag een heel populaire everseller, zelfs al lopen de prijzen op van €5000 tot €140.000 euro en is er een wachtlijst. 

In 2002 werd bij Jane leukemie geconstateerd. 8 September 2021 kreeg ze een beroerte waar ze vrij goed van herstelde. Op 16 juli j.l. is Jane dood gevonden in haar woning. Ze is 76 jaar geworden. 

Schuldig plezier

Wat ik belangrijk vind, voor mezelf, maar zeker ook voor de lezers van mijn blogjes, dat het in eerste instantie prettig te lezen is met zo min mogelijk taal- en stijlfouten. Om het tot een minimum te beperken herlees ik de blogs voordat ze worden geplaatst nog een aantal keer over, en kan zelfs een vergeten komma alsnog plaatsen. Maar het kan ook voorkomen dat ik over een fout heen lees. Gelukkig zijn er 'Aidepten' (zo worden de vaste lezers van 'Aidan's World' genoemd) die mij er op attenderen middels een persoonlijk berichtje zodat ik het alsnog kan verbeteren. 

Onlangs heb ik gereageerd op de vraag welk nummer een zogenaamde 'guilty pleasure' is. Het was een Amerikaanse Facebookpagina, dus zag ik mijn kans schoon om wat Nederlandse cultuur te promoten. Voor mij zijn de liedjes van de Zangeres Zonder Naam mijn guilty pleasure, dronken vaders, tobbende moeders die vaak al in het kraambed sterven, straatarme weesjes en bovenal kinderen die doodgaan. Dit alles meestentijds op gezellige driekwartsmaat gezongen. Het ultieme lied is natuurlijk 'Het Parelsnoer' met deze regels als apotheose:

"Grootmoeder ziet het kistje naar beneden gaan,

Greetje mijn kind, wie had dat ooit gedacht,

dat jij van mij, zo jong zou moeten scheiden.

Dat parelsnoer dat is er nog, 

maar jij bent er niet meer"

Dus ik dacht ik zal die Amerikanen eens even bijschaven en dit als mijn guilty pleasure noemen met de titel en die laatste regels in het Engels vertaald. Daar kwam reactie op van een Amerikaanse dame: Necklace? En toen zag ik het, ik had die regels in mijn hoofd vertaald terwijl ik ze typte en had 'pearlneckless' geschreven. Neckless, dan heb je niet eens een nek om wat voor parel dan ook om te hangen. Ik bedankte haar en vertelde dat het wel pijnlijk duidelijk is dat Engels niet mijn moedertaal is. Maar dat ik het, dankzij haar, nu kon verbeteren. Waarop ze reageerde met: 'Geen probleem, ik dacht ik laat het je even weten dan kun je het veranderen (Ik was vroeger lerares. Ik kan het niet laten). 

Hoe leuk is dat, om op een vriendelijke manier op een foutje gewezen te worden in plaats van meteen met de grond gelijk gemaakt te worden wat in de huidige tijd ook veel voorkomt op social media. 

Ledigheid

Gisteren stond ik op en was van plan wat huishoudelijke taken te volbrengen, maar meer dan wasjes draaien en ophangen is er niet van gekomen. Na het ontbijtje op de lanai beetje gelezen, gesurft (over het wereld wijde web), spelletjes gedaan met een muziekje op de achtergrond en net toen ik bedacht dat ik in de schoonmaakstand zou gaan was het lunchtijd. Ik vond dat ik eigenlijk wel heel geriefelijk zat op de lanai, ik werd er zen van, dus zo de dag verder doorgebracht. 

Ik ken mensen die hun leven helemaal dichtplannen om maar niet met zichzelf geconfronteerd te worden, terwijl juist zij dat zo nodig hebben. Aan de andere kant denk ik dat ze volledig zouden instorten omdat de persoon waarmee ze dan moeten dealen juist dát is waarvoor ze vluchten in drukdoenerij. Hun leven is zo anders gelopen dan verwacht en ze willen het niet onder ogen zien. Zij hebben, vermoed ik, dat aldoor maar doorrennen nodig om zichzelf te kunnen handhaven. Uiteindelijk wreekt zich dat natuurlijk op één of andere manier. 

Ik vind dat niets doen en de rust die dat geeft toelaten ondergewaardeerd is. De meeste mensen móeten altijd wel iets van zichzelf. Ik ben na mijn dagje met het oorkussen van de duivel weer helemaal opgeladen. Nu heb ik als bewust alleenwonende natuurlijk het voordeel dat ik geen kinderen of partner heb die rommel maken of dingen van me verwachten en is zo'n ledigheidsdagje makkelijk in te plannen of in dit geval zelfs organisch te laten ontstaan. Ik tel mijn zegeningen. 

Tien kleine Indiaantjes

U kent het versje wel van 'Tien Kleine Indiaantjes', ze beginnen met tien en bij elke versregel is er één minder. Ik moest daar deze week aan denken. Na het klappen van het kabinet, zei Mark Rutte in eerste instantie vol bravoure dat ie energie voor tien had en zeker weer als lijsttrekker en vervolgens als premier door wilde gaan na de verkiezingen ergens in het najaar, om een dag later met de mededeling te komen dat ie de politiek helemaal gaat verlaten. Vervolgens liet Wopke Hoekstra van het CDA weten dat ie geen partijleider meer wilde zijn, maar een terugkeer als minister niet helemaal uit te sluiten. De op afschuwelijke wijze belaagde Sigrid Kaag van D66 houdt het politieke leven ook voor gezien en gisteren hoorden we dat Carola Schouten van de ChristenUnie eveneens de politiek vaarwel gaat zeggen. 

Ze gaan nog wel door als demissionair, en dat kan best lang duren zo hebben we de vorige keer gezien, maar dan is het voor hen ook over en uit. Je kunt er vele theorieën op loslaten, maar ik maak me vooral vrolijk over al die verwapten en laagschedeligen die jarenlang hebben lopen roepen: "We StUrEn Ze WeG!"en "OpRuTte!", om het over de (doods)bedreigingen en scheldkanonnades aan met name Sigrid nog maar niet te hebben, vaak aangezwengeld door Geert Wilders en Thierry Baudet en andere fascistische helden van het klootjesvolk aan de onderkant van de samenleving, die helemaal niet door hebben dat, mochten ze, God verhoede, ooit aan de macht komen er echt niet voor hen zijn. 

In hun hersentjes is kortsluiting ontstaan nu de kopstukken zelf besluiten de handdoek in de ring te gooien. In hun door complottheorieën doordrenkt bestaan zien ze hier ook weer van alles in. En nu de VVD Dilan Yeşilgöz, een voormalig vluchteling die hier vanwege gezinshereniging is beland, naar voren heeft geschoven als lijsttrekker en misschien nieuwe premier moet hun brein wel haast op ontploffen staan. Dilan mag nog wel een paar lesjes mediatraining volgen, op de vraag of zij wellicht lijsttrekker, met in het vooruitzicht premierschap, wilde worden zei haar lichaamstaal en mimiek heel duidelijk: ja!!!, maar ze antwoordde ontwijkend en ontkennend om de dag erna groot in het nieuws te brengen dat het inderdaad zo is.

Als je zo de laatste week onder de loep neemt is het hele politieke landschap één grote soap. Ik voorspel dan ook in de toekomst een tv-serie over deze periode en vooral ook de aankomende verkiezingen, want het gaat stuiven hoor. Je moet toch niet denken aan VVD/BBB/PVV, dat zal naast veel popcornmomenten natuurlijk geen lang leven beschoren zijn, maar toch. De campagnes zijn begonnen en het elkaar zwart maken en in negatief daglicht zetten zal schering en inslag zijn, de extreem rechtsen zijn er al mee begonnen op de social media kanalen, nou ja, in feite zijn ze er nooit mee gestopt, het is een beetje hun ding en het is de taal van hun blind idolate achterban ('hij seg watof wij denke'). 

Met de wat minder zichtbare staatssecretaris Marnix van Rij (CDA) die er ook mee stopt, zet dat de teller van de 'tien kleine Indiaantjes' al op vijf. Wie volgt?

Sigrid Kaag, Wopke Hoekstra, Mark Rutte en Carola Schouten. 

Foutcode 563

Zo, kopje koffie, een sprits en even het journaal kijken, dat was iets voor achten gisteren de situatie bij mij thuis. Ik kreeg melding dat er nieuwe software geïnstalleerd moest worden dus, u kent me, voorop als ik loop in de vaart der volkeren, ik klikte het aan. Het zou tien minuten duren om het allemaal te doen installeren. Maar na iets langer dan tien minuten kwam er een stukje rood op het verloopbalkje en was de keus om weer de nieuwe software op te halen, en weer hetzelfde.

Vervolgens de tip om op www.foutcode.tv/563 te kijken ter harte genomen en ik werd middels een vragen en antwoord gebeuren door dingen geloodst, modem en ontvanger werden op afstand herstart met als resultaat hetzelfde rode stukje balk. Tijd om me in verbinding te gaan stellen met een echt mens van de klantenservice van KPN.

Eerst krijg je dan een hele vooropgenomen preek dat ik het ook zelf kan doen met die foutcodesite enzo, maar dat had ik natuurlijk al gedaan. Uiteindelijk na een minuut of tien een vriendelijk jongmens aan de telefoon die ik het probleem voorlegde en ook dat ik alles al zo'n twee of drie keer gedaan had. In plaats van de ontvanger uit en aan te zetten, op zijn verzoek de stroom er even afgehaald, met, u raadt het al, hetzelfde resultaat. De klantenservice jongeman vroeg naar welk nummer er op mijn ontvanger stond en vertelde dat ik bij hem al de derde was met dit probleem en dat een collega ook al zo'n zelfde issue had, tevens dat er voor zo'n doordeweekse donderdagavond best nog veel mensen in de wacht stonden, waarvan hij vermoedde dat die met hetzelfde probleem zitten.

Ik ben dan altijd gerustgesteld dat ik niet de enige ben. Wat er gaat gebeuren is dat hij een melding ervan maakt en dat de technische dienst dit dan oppakt en dat ik dan op zeker moment weer tv heb. Nou ja prima, ik wacht het af. Omdat dit, zoals het er naar uitziet, een breed verspreid technisch mankement is, krijg ik geen persoonlijke opvolging van mijn vraag/klacht. Ik zie het vanavond wel. 

Seniorenmoment

Zoals elke dag zat ik naar het journaal te kijken en aan het eind kwam er een item aan bod over Taylor Swift en Swifties, zoals fans van haar zich noemen. En ik had een seniorenmoment, omdat ik helemaal niet weet wie Taylor Swift is. Ik begrijp door het item dat het een zangeres is en dat er nu al kaartjes worden verkocht voor een concert wat pas volgend jaar juli plaatsvindt en dat er een wachtrij was waar het kon voorkomen dat je ruim 68.000 mensen voor je had. 

Het moet dus nogal een dame zijn. Ik zag in het journaal wat beelden voorbij komen maar ik werd er niet warm of koud van, zag een doorsnee meisje wat liedjes kwelen en het was voor mij niet wervend om eens op zoek te gaan naar muziek van haar. Via Wikipedia vernam ik dat ze een hele staat van dienst heeft o.m. als singer/songwriter en actrice.

Onder een steen gelegen, ja hoor, zegt u het maar gewoon. Ik die vroeger alle nummers uit de hitlijsten kende, en nóg als ik die lijsten zie, ben absoluut niet meer op de hoogte van wat er heden ten dage in de muziekscene zich afspeelt. Ik ben dus die man geworden waarvan ik destijds dacht dat het nooit zou gebeuren. Ik zou tot in lengte van dagen helemaal up to date blijven met alles wat met muziek te maken had. Met hoon keek ik naar die oude mensen die het niet hadden over ABBA maar 'de Abba's' (o gruwel) en helemaal niets wisten van mijn muzikale helden uit die tijd. Zo zou ik nooit worden! Nooit!

Nou ja, u ziet het nu zelf. Hoon en spot is mijn deel van de jongeren van nu. En weet u, ik vind het helemaal oké. Ik luister lekker naar mijn muzikale idolen uit vervlogen tijden en maak op die klanken in mijn gedachten een reis door de tijd. Ben ik helemaal content mee. 

Tegeltjeswijsheid 471

 

Mis(s)

Persoonlijk heb ik niet zo veel met wedstrijden en competities, de enige competitie die ik jaarlijks volg is het Eurovisie Songfestival. Al die andere daar van afgeleide programma's als 'The Voice', 'Idols' 'X-Factor' en junioren en senioren die iets kunnen, ik heb het nog nooit gezien, om over sportprogramma's maar te zwijgen. Ik ben zelf ook helemaal niet competitief ingesteld, daar zal het aan liggen. Het zal dan ook geen verrassing zijn dat de jaarlijkse Miss Nederland verkiezing volledig aan mij voorbij gaat, terwijl dat toch al sinds 1929 een jaarlijks terugkerend gebeuren is met een begrijpelijke pauze in de jaren 1938 t/m 1949. 

Laat ik voorop stellen of ik er niet zo zeker van ben of zoiets als een Miss verkiezing nog wel in deze tijd past, maar aan de andere kant het heeft in de loop der jaren ook wel een verandering ondergaan. Er wordt naast het uiterlijk van de kandidaten ook gelet op andere zaken o.m. hoe staat ze in het leven, authenticiteit, intelligentie, maatschappelijke betrokkenheid, ambities en doorzettingsvermogen, maar toch, mijn kopje thee is het niet. Toch is de benoeming van de nieuwe Miss Nederland 2023 niet, zoals alle voorgaande jaren, ongemerkt aan mij voorbij gegaan. De winnares is de Amsterdamse Rikkie Kollé. Ik kende haar niet, maar ze heeft volgens de jury gewonnen omdat zij tijdens de hele show heeft gestraald en in het hele traject ook de grootste progressie heeft doorgemaakt. Ze heeft een ijzersterk verhaal met een duidelijke missie. Nou, geweldig voor Rikkie, proficiat!

Maar er was nog meer over haar te vertellen, Rikkie is een transvrouw, prima, we leven in 2023 en het is alleen maar fijn dat die inclusiviteit er is, en dan, in 2018 werd Angela Ponce, eveneens een transvrouw, Miss España, dus zo'n groot nieuws is het niet. Nou.....mocht u denken dat in Nederland lhbti+'ers niets te duchten hebben van haat jegens hen moogt u opnieuw denken. De meest afschuwelijke berichten zijn er te lezen na haar overwinning die ik hier natuurlijk niet ga herhalen. Er is een foto van Rikkie tijdens het evenement gemaakt terwijl ze op het toneel staat, slecht uitgelicht en u begrijpt, precies die foto delen de haatmensen met daarnaast een foto van de nummer twee, Nathalie Mogbelzada, volledig gefotoshopt en geairbrushed. 

Nathalie is ook geboren en getogen in Amsterdam maar aan haar naam en uiterlijk is te zien dat zij niet voor honderd procent van Nederlandse afkomst is. Ook dat maakt helemaal niks uit, maar de boosmenschen die met schuim op de mond elkaar verdringen om de, in hun ogen, walgelijkheid van een transvrouw als Miss Nederland te ventileren zijn doorgaans niet zo dol op mensen met een niet westerse achtergrond. Doet me denken aan de extreem rechtse partijen die de boosmenschen zo aanhangen, zij hebben ook niet zoveel op met de lhbti+ gemeenschap behalve als ze er moslims mee om de oren kunnen slaan dan zeggen ze ineens dingen als 'onze homo's'. 

Sommige heteromannen worden door transvrouwen voor hun gevoel aangetast in hun manzijn waar ze vaak hun hele bestaansrecht aan ontlenen en ook onzeker want wie weet zien ze wel eens een 'lekker wijf' die niet als zodanig geboren is, hoe eng is dat voor ze! Daarnaast zijn er vrouwen die, nu Rikkie heeft gewonnen, menen dat het vrouwzijn onder druk staat, dat zegt veel over hun zelfvertrouwen. Mona Keijzer die ooit iets heeft gedaan in het CDA, maar te licht werd bevonden heeft het zelfs over 'Dit leidt tot het verlies van vrouwen'. En Raisa Blommestijn het fascistische praatpopje van ON gaat nog wat verder: 'Vrouwen worden uitgegumd!' Nu ziet Raisa er zelf uit als een soort Stepford wife, (ge)blond(eerd) lang haar, petite robe noire en pumps. In extreem rechtse kringen zijn er bepaalde ideeën over hoe een vrouw er volgens hen uit hoort te zien, dus al die meiskes zijn volstrekt inwisselbare kopieën van elkaar. Raisa is enkel te onderscheiden door haar pronte gebit die wat te groot is voor haar mond. Nee, zij zal nooit door de voorrondes van welke Miss verkiezing dan ook komen. Ik vermoed dat bij een aantal vrouwen daar wel de crux zit, dat een niet als vrouw geborene een veel mooiere vrouw is dan zijzelf ooit zullen zijn.  

Ik feliciteer Rikkie met haar overwinning en, ondanks alle haat aan haar adres heel veel plezier in haar jaar als Miss Nederland en veel succes bij de Miss Universe verkiezing in El Salvador. 

Rikkie Kollé

Cry wolf

Stel, er komt iemand schreeuwend op u af met een schep en een hooivork in z'n handen, dan zult u willen vluchten en als u in een hoek wordt gedreven uzelf verdedigen. Dat is geen hogere wiskunde, iedereen zal zo'n reactie begrijpen. Als u echter een wolf bent gelden er andere regels. Toegegeven, uw natuurlijke behoefte als wolf om dieren als schapen en geiten aan te vallen strookt niet met de bedoeling die een boer heeft met de dieren. Hij wil ze uiteindelijk ook wel (laten) doden, maar wil er dan wel geld aan verdienen. 

Gisteren is in het Drentse Wapse een wolf betrapt met het voornemen schapen van een boer te doden, de boer had hem echter gesnapt en wilde de wolf verjagen met geschreeuw, een hooivork en een schep, waardoor die zich in het nauw gedreven voelde en de man heeft gebeten. De man viel dus een wolf aan die zich verdedigde. De burgemeester Rikus Jager (what's in a name) vond dat de wolf moest worden doodgeschoten en alzo geschiedde. 

Maar wolven zijn beschermde dieren die niet zomaar mogen worden gedood. Daar zijn protocollen voor en het ziet er naar uit dat Rikus die in het geheel niet heeft gevolgd. Maar de anti-wolven mensen (ja, die zijn er) buitelden over elkaar heen met een 'Zie je wel!' en 'Straks worden er kInDeReN dood gebeten!' Ook vrouw Koekoek stond al klaar, haar BBB had hier al jááááren voor gewaarschuwd en er zijn Kamervragen onderweg. 

Op dezelfde dag is in Deurningen een boer aangevallen door een koe, maar die hoefde niet dood, die is door een veearts verdoofd, terwijl er voor de boer een traumahelikopter en een ambulance moesten uitrukken. Hij ligt nog in het ziekenhuis terwijl de Wapse boer alweer thuis is van zijn bezoekje aan de eerste hulp. Daarnaast is er in de nacht van zaterdag op zondag brand uitgebroken in een stal in Lintelo waarbij 450 varkens de dood vonden. Rook en asbest kwam vrij, en het is niet de eerste keer dat zulks gebeurd, maar daar heeft vrouw Koekoek nog nooit Kamervragen over gesteld, sterker nog, in haar oneindige wijsheid heeft ze eens verkondigd dat dieren niet lijden in een stalbrand. Nee, die denken: Hè, wat een aangename temperatuur opeens. 

Kortom, reacties op de boer die een wolf heeft aangevallen laten zien dat nagenoeg dezelfde mensen die de grenzen willen dichttimmeren voor vluchtelingen, dat ook voor wolven willen. "Die horen hier niet!" vinden ze. Bijzonder, omdat alles van vroeger van hen moet terugkeren want tRaDiTiE, maar de wolf die hier van nature thuishoort en destijds door menselijk handelen is verdwenen dan weer niet. Ik heb het eerder gezegd en ik zeg het weer, wat er in het brein, of wat daarvoor doorgaat, van de boosmenschen omgaat is niet te volgen. 

De val

Het kabinet is maar weer eens gevallen. Nadat het de vorige keer was gevallen heeft het 299 dagen geduurd voordat er weer een nieuw kabinet aantrad. Hoewel, nieuw.... het waren dezelfde vier partijen, VVD, D66, CDA en CU, die eerder waren gevallen over de toeslagenaffaire. Je verzint het niet, een ieder wist toen al dat het geen vier jaar stand zou houden en voilà.

Deze keer heet het gevallen te zijn over de asielkwestie, maar ik vermoed zomaar dat premier Mark Rutte, die tot ieders verbazing plotseling, een paar dagen voor het zomerreces, er met een gestrekt been inging, een heel andere agenda erop nahoudt. Hij hoopt, denk ik, na de verkiezingen in een nieuw kabinet te zitten over rechts en dat zou in dit geval wel eens heel erg rechts kunnen zijn. Zijn partij, de VVD, heeft een granieten achterban die, al zou ie bij hen op tafel schijten tóch op hem en de VVD blijven stemmen. In de peilingen staat de VVD er dan ook helemaal niet slecht voor. Mark ziet zichzelf, sans gêne, gewoon weer premier worden van Rutte V,  maar dan met andere rechtse partijen. Geert Wilders van de PVV, een partij met ook een stabiele, zij het chronisch boze, achterban, heeft de deur al op een kier gezet, voeg daar de BBB van Caroline (Kèro'lai'n) van der Plas aan toe en de drie in cement gegoten zetels van de SGP mannenbroeders en je weet dat er binnen afzienbare tijd weer een kabinet zal vallen. Dit kunnen natuurlijk ook andere samenstellingen zijn, er zijn genoeg rechtse tot extreem rechtse splinterpartijtjes. 

Toute nation a le gouvernemant qu'elle mérite, ik weet het, maar het klimaat, de natuur en de dieren verdienen in ieder geval wel beter. Mij maakt het de pis niet lauw, ik sta zowat met één been het graf, maar de generaties na mij gun ik ook zo van harte een leefbare wereld. Het is dan ook wonderlijk om te vernemen dat een flink aantal jongeren terug willen naar de idealen en visies uit de priktollentijd, m.a.w. een tijd die ze helemaal nooit hebben meegemaakt. Vervreemdend ook wel.

Toch kan in deze ook een diabolische vrolijkheid zich meester maken van me, stel dat BBB van Caroline (Kèro'lai'n) het zo goed gaat doen dat zij premier zal worden. En dat ze dan naar het buitenland zal moeten als visitekaartje van ons land. In die aftandse lappen die ze altijd om zich heen heeft gedrapeerd, of dat afschuwelijke leren jasje waar ze in uit te tekenen is, met een boerenzakdoek in haar te zwart geverfde coupe wanhoop geknoopt. Ma Flodder op missie. Gênanter wordt het niet. Het Engels van Mark is al tenenkrommend, maar ik vermoed dat het bij Caroline (Kèro'lai'n) helemaal niet aanwezig is. 

Maar goed, ik loop veel te ver vooruit, het is pas zover als de dikke dame heeft gezongen (pun intended). Ik weet in ieder geval wel dat er heel hard is gevloekt. In Griekenland om precies te zijn. Willem-Alexander moest zijn vakantie afbreken en terug naar Nederland vanwege de ontslagaanvraag door Mark van de ministers en staatssecretarissen. Het heeft gedonderd in de villa van de von Amsbergjes. Het wordt geen kalm zomerreces, dat afgelopen vrijdag is ingegaan. Men moet weer campagnes gaan opzetten voor de verkiezingen ergens in de herfst. 

Statiegeld

Mij moet u niet rekenen, ik blijk jarenlang de plasticflessen van sap weggegooid te hebben terwijl er statiegeld op zit. Ik had geen idee, pas toen ik een jaar geleden bij mijn huidige baan begon kwam ik er achter. Ik dacht dat er enkel statiegeld zat op flessen priklimonade en bier, maar dat drink ik vanzelfsprekend beide niet. Maar nu er ook statiegeld op blikjes is ingevoerd sinds 1 april jl. (geen grap) is er een ware cultus ontstaan betreffende het innen van statiegeld. 

Kinderen hebben een inkomstenbron door blikjes te gaan zoeken en verzamelen, maar ook sommige volwassenen hebben het struinen naar blikjes op straat en zelfs in en rond publieke prullenbakken ontdekt en vullen er hun inkomen mee aan. Jaarlijks komen er 2,5 miljard blikjes op de markt en die dienen gerecycled te worden, zodat er minder afval in de natuur komt. En dat is natuurlijk belangrijk, alles wat we zelf kunnen doen om te helpen de natuur schoon te houden moeten we doen. En doordat er kinderen en volwassenen zijn die de alsnog op straat weggegooide blikjes oprapen en inleveren wordt het doel via een omweg alsnog bereikt. 

Ik kan me nog herinneren dat ik als kind voor mijn moeder boodschappen deed en ik het statiegeld van de ingeleverde flessen mocht houden, destijds dronk ik nog wel koolzuurhoudende dranken. Dat liep best wel op. In die tijd waren dat gewoon nog glazen flessen van 1 liter, nu is alles plastic en zijn er flessen van anderhalve liter en soms zelfs twee liter te verkrijgen. Dus ik snap die kinderen wel, de volwassenen niet zo, maar voorop verteld, dat is vanuit mijn perspectief, ik kan niet in iemands portemonnee kijken en een oordeel is gauw geveld. Het belangrijkste is dat er minder blik en plastic afval in de natuur blijft liggen en dat anderen daar dan wat geld aan verdienen door het op te ruimen is helemaal prima.