29 Februari

Omdat de tijd die de aarde nodig heeft om in haar baan om de zon van lentepunt naar lentepunt te gaan niet exact 365 dagen is, maar 365 dagen, 5 uur en ruim 48 minuten, wordt dit gecompenseerd door ieder 4e jaar (ieder jaartal dat gedeeld kan worden door 4) er een dag bij te geven; 29 februari, schrikkeldag.

Ook dit is niet helemaal correct en leidt tot overcorrectie van 3 dagen per 400 jaar. Dit wordt opgelost door op slechts eeuwjaren die deelbaar zijn door 400 (zoals 2000) als schrikkeljaar te behouden, en eeuwjaren die niet deelbaar zijn door 400 (zoals 1700, 1800, 1900) niet.

Ook dan heeft men iedere 100 jaar nog 3 kwartier te veel, hiervoor zal in principe na een aantal millennia nog een correctie nodig zijn. Volgens berekeningen zou de eerstvolgende correctie moeten plaatsvinden in het jaar 4905. In dat jaar zal er een extra schrikkeldag zijn. Dus twee jaar achter elkaar is er dan een 29 februari. (4904 en 4905).
Een volgende correctie zal moeten plaatsvinden in het jaar 8228. Op zich is dat jaar al een schrikkeljaar met 29 februari. Door deze extra correctie zal er dan ook een 30 februari zijn.

Hoe bijzonder is dat, als je dan op 30 februari 8228 (weder)geboren wordt?

Young Sheldon

Terwijl de tv-serie 'The Big Bang Theory' nog tot 2019 zou doorlopen werd in 2017 gestart met de serie 'Young Sheldon', waarin we kennismaken met de 9 jarige Sheldon Cooper het hoofdpersonage uit de eerder genoemde serie. 'Young Sheldon' wordt uitgezonden op Comedy Central, twee afleveringen per avond van maandag t/m vrijdag en afgelopen vrijdag was de laatste aflevering van seizoen zes. Het allerlaatste seizoen, zeven, wordt vanaf aanstaande maandag, als ik het goed heb gezien, één keer per week uitgezonden. Ik ben dus met terugwerkende kracht helemaal bij en heb met grote stappen Sheldon, zijn tweelingzus Missy en oudere broer Georgie zien opgroeien en ga maandag het laatste seizoen in.

In 'The Big Bang Theory' komen verhalen uit de jeugd van Sheldon regelmatig voorbij en is ook zijn moeder te zien, hilarisch gespeeld door Laurie Metcalf. In 'Young Sheldon' speelt Laurie's dochter, Zoe Perry, de rol van zijn moeder en dat is een gouden greep, want qua mimiek en manier van praten zijn ze echt identiek. De jonge acteur Iain Armitage zet vanaf zijn negende jaar een geweldige Sheldon Cooper neer. In de sneltreinvaart waarmee ik door de seizoenen ben heen gegaan heb ik hem van kind naar puber met zware stem zien veranderen. Ook de volwassen Sheldon, Jim Parsons, heeft met de spin off te maken hij is één van de coproducenten en doet de voice over als volwassene terugkijkend op de gebeurtenissen uit zijn jeugd. 

Alle personages zijn zo goed getroffen. En de verhalen die ooit verteld zijn over zijn jeugd in Texas en zijn familie in 'Big Bang' moeten natuurlijk kloppen met wat we te zien krijgen. Ook krijgen we inzicht in zaken die bij de oudere Sheldon horen en hun oorsprong vinden in zijn jeugd. 

Een belangrijk persoon in Sheldon's leven is zijn oma, Connie, door iedereen 'Meemaw' genoemd. Zij is één van mijn favoriete personages, gespeeld door de mooie actrice met een prachtige staat van dienst Annie Potts. Een andere favoriet is zijn vier jaar oudere broer Georgie, gespeeld door Montana Jordan, die als enige van de cast daadwerkelijk uit Texas komt en het Texaanse accent al van zichzelf heeft. Zijn immer niets aan de hand no nonsense kijk op gebeurtenissen is geweldig. Maar het is natuurlijk Iain die al vanaf z'n negende een geloofwaardige niet sociale, egocentrische, wereldvreemde maar op wetenschappelijk gebied boven iedereen uitstijgende Sheldon neerzet. In seizoen zeven zal ie (en ook het karakter Sheldon) zo'n jaar of 15/16 zijn en dan is het inderdaad een mooi moment om te stoppen. 

Missy (Raegan Revord), Moeder Mary (Zoe Perry), Sheldon (Iain Armitage),
Vader George (Lance Barber), Oma (Meemaw) Conny (Annie Potts) en Georgie (Montana Jordan).

Tegeltjeswijsheid 467

 

In Memoriam: Nex Benedict

8 Februari jl. is Nex Benedict overleden. Nex was een non binaire tiener van 16 jaar uit Oklahoma die is aangevallen op de toiletten op school een dag eerder. Nex vertelde na de aanval op 7 februari zelf het volgende: "Drie meisjes kwamen op me af nadat ik water op één van hen had gegooid omdat ze me aan het pesten waren. Ze grepen me bij mijn haar vast, één van hen gooide ik tegen de muur, toen trapten ze me onderuit en begonnen me als gekken te slaan, daarna raakte ik buiten bewustzijn."

Nex' oma, Sue, was gesommeerd naar school te komen om hen op te halen en kreeg het advies naar het ziekenhuis te gaan, waar ze ook de politie belde. Daar werd Nex ondervraagd, en vertelde ze aan Nex en Sue dat de school zelf direct de politie had moeten bellen. Na onderzoek kon Nex weer naar huis. De andere dag om één uur 's middags belde Sue 911 omdat Nex moeilijk ademde en hen rolde met de ogen. Kort daarna overleed Nex in het ziekenhuis. Sue vertelde dat Nex al sinds het begin van 2023 werd gepest op school vanwege het non binair zijn.

Dit hele gebeuren was koren op de molen van anti-trans politici in Oklahoma, inclusief de schoolinspecteur van Oklahoma, Ryan Walters, die zei niet te geloven dat non binaire en transgender personen bestaan: "Er zijn maar twee genders. Dat is hoe God ons heeft geschapen." Ryan heeft deze visie ook de scholen opgedrongen. De studenten op scholen in Oklahoma is het niet toegestaan om andere aanspreekvormen of namen te prefereren dan het geslacht van hun geboorte.

Onderwijl worden er wakes gehouden, naast Oklahoma ook in Boston, Minneapolis, NewYork, New Jersey en Texas. Op de school van Nex zijn leerlingen van plan om maandag aanstaande uit protest gezamenlijk de school uit te lopen. 

Nex Benedict.

Nex en oma Sue in het ziekhuis na de aanval opgenomen met een bodycam van de politie een dag voor het overllijden.

Harm met de harp

Iemand had de creatie 'Harm met de harp' van cabaretier Henk Elsink onder de aandacht gebracht, en daarbij meteen aangetekend dat men zich niet meer zo zal herkennen in de mentaliteit waarmee men destijds humor maakte. Harm van Henk is van eind jaren zestig en hij zet er een stereotype neer van een homo (homofiel zeiden ze in die tijd nog) waar met name huisvrouwen om konden gieren, wat ook in de opname is te horen. Het stukje cabaret is op single uitgekomen en heeft in 1969 zelfs in de top 10 gestaan. U kunt het als u op Harm met de harp klikt beluisteren.

In de reacties is te lezen dat de meesten het zeer gedateerd vinden, en dat is het natuurlijk ook. Sommigen vertelden zelfs dat het hen niet heeft geholpen om voor hun geaardheid uit te komen in die dagen. Ooms op verjaardagen die de populaire Harm gingen nadoen, de horror. Homoseksualiteit daar lag al een groot taboe op zo'n 55 jaar geleden en dit hielp natuurlijk niet echt. Heteroman Henk Elsink die een karikatuur neerzet van een homo inclusief hoge geaffecteerde stem, slap handje en 'woeps'. Natuurlijk moet je het in de tijd zien waarin het is gemaakt: oh, oh, oh, die gekke homo's toch! De homo als amusement. De in die tijd bijna enige bekende openlijke homo, Albert Mol, deed daar vrolijk aan mee, die cultiveerde het beeld wat men had van homo's, 'jullie zijn allemaal zo leuk' (nou, nee hoor), het is nauwelijks emancipatorisch te noemen. Dat waren de nummers van Robert Long daarentegen wat later in de jaren zeventig wel. Ik kan me nog een radio-reclamespotje herinneren over vershoudplastic waarin Albert begint met zijn karakteristieke stem: 'Even als huisvrouwen onder mekaar...." Ik denk zo eind jaren zeventig, ik vond dat toen al te overdreven weet ik nog. 

Men vond het zo leuk omdat van mijlenver te zien was dat zowel typetje Harm als Albert homofiel waren, om dat vreselijke jeukwoord uit die tijd maar es te gebruiken. Dat is duidelijk in een hokje te plaatsen, dat vind men fijn. De schok is veel groter en wekt zelf aversie op als het die stoere bouwvakker of agent is waaraan 'het' niet te zien is. 

Iedereen kent toch wel de schuddebuikende heteroman die lachend zegt: 'Ik vind het best, zolang ze maar niet aan me zitten'. Vaak zijn dit mannen waarvan ik denk: wees jíj vooral niet bang, maar hoezo zouden homo's ongevraagd aan anderen zitten? Kan het soms zijn dat heteromannen hun eigen gedrag naar vrouwen toe als maatstaf nemen? Ja, kan ik op die vraag beantwoorden, ik heb het hen wel eens gevraagd en dat werd beaamd. Het idee dat een andere man naar hen kijkt zoals zij naar vrouwen kijken vinden ze geen prettig idee. En ik stel het nu heel zwart/wit, ik ken genoeg heteromannen die in touch zijn met hun eigen seksualiteit dat ze homo's niet als een bedreiging zien. 

Uit de kast komen is ook niet iets wat je maar één keer doet. Het blijft een rode draad in je leven. Men wil kunnen duiden, in hokjes kunnen stoppen. Ik heb meegemaakt bij mijn vroegere werk dat iemand van de collega's, die waarschijnlijk het kortste strootje had getrokken, naar me toe kwam met de vraag: 'Ik wil je wat vragen, maar misschien word je wel boos'. Ik weet dan al waar het om gaat en speel dat helemaal uit natuurlijk, maar het blijft van de zotte. Want de reactie is dan steevast 'dat het niet geeft'. Nee, dat zou er nog bij moeten komen ook! Het is hetzelfde als er aan een collega met een tintje wordt gevraagd: Wat ben jij eigenlijk? En ja geloof me, dat wordt gedaan. 

Bij mijn huidige baan was het nog straffer, bij het tweede gesprek werd vanuit het niets gevraagd: 'Ben jij van de mannen?' Ik reageerde met: 'Hoezo deze vraag?' en stond eigenlijk al in de startblokken om het voor gezien te houden. 'Diversiteit is toch wat we in deze tijd willen met elkaar' ging ik verder. Nou ja, er kwam natuurlijk weer een 'het maakt niks uit', maar tóch moest er duidelijkheid komen en in een hokje worden geplaatst. Omdat het een oudere man was met dito gedachtegoed liet ik het maar zo en daarnaast had ik geventileerd hoe ik er over dacht. Voordeel was wel dat er niemand van het personeel naderhand door de rest naar voren hoefde te worden geschoven om 'Het' te vragen. En ik heb het er prima naar mijn zin, maar het blijft niet oké om zulks in een sollicitatiegesprek te vragen.

We zijn na 55 jaar al een heel eind opgeschoten maar er valt nog een wereld te winnen. De rechtse wind die door de wereld en ook door ons land waait is niet zo pro regenboogmensen, dus waakzaamheid blijft geboden. Zo'n Albert Mol 2.0, Martien Meiland, is natuurlijk ook geen visitekaartje, meer een stap terug in de tijd. Het zijn weer huisvrouwen die niet meer bijkomen om die hilarische en duidelijke homo. Zolang het maar niet te dichtbij komt in de familie of omgeving, dan is het voor sommigen ineens moeilijk om mee om te gaan. 

El viaje de regreso

Mustafa werd Salvador die mij ruim op tijd kwam ophalen om me naar het vliegveld te brengen. Natuurlijk was ik al klaar om te gaan zodat er een kwartiertje tijdswinst was. Ik kon mijn valies nog niet meteen afgeven, maar dan is er altijd Starbucks als vertrouwd baken voor een kopje, of nou ja, beker koffie. Niet zo lekker als de genoten koffie van afgelopen dagen, maar het gaat om de caffeineboost.

Tevens was er een uur vertraging, maar ik kon mijn valies wel op de normale tijd afgeven, zodat ik wat langer in het niemandsland tussen wachten en opstijgen door kon brengen. Ik vind dat nooit zo erg, boekje, foontje, broodje, mensen gadeslaan, ik vermaak me wel. Het was lang onduidelijk wanneer het vliegtuig zou gaan vertrekken en vanaf welke gate. Het stond er wel op, en ook welke letter, namelijk 'D', maar niet het nummer en er zijn geloof ik 74 gates bij D. Ook de tijd stond nog steeds als de oorspronkelijke tijd. 

Ik ben maar vlakbij zo'n bord gaan zitten zodat ik er af en toe een blik op kon werpen. De tijd van 11.10 wat de eigenlijke vertrektijd was bleef er hardnekkig opstaan, ook al was het al later en opeens stond er ook het nummer van de gate bij. Lang verhaal kort om 12.45 uur stegen we op, maar niet voordat de piloot had uitgelegd waarom er een vertraging was. De technici hadden wat langer de tijd nodig gehad om het vliegtuig van een storing af te helpen. Is niet echt wat je wilt horen als je met dat nu dan wel gemaakte maar blijkbaar moeilijk te vinden mankement de lucht in gaat. 

Ik vind het overigens niet heel fijne vliegtuigen van Transavia die op Málaga vliegen. Heel krapjes allemaal. Ik meet 1.85, dat is niet extreem lang, maar het zit niet heel gemakkelijk, mijn benen kon ik nauwelijks kwijt. Dan is de bijna drie uur dat de vlucht duurt best lang en rugtechnisch ook niet heel prettig. Ik was wel blij dat ik bewust een plaats aan het gangpad had geboekt, ik zou het echt Spaans benauwd (no pun intended) krijgen als ik opgesloten zou moeten zitten in het midden of aan het raam. 

Na een enigszins wat onstuimige landing waren we weer op Nederlandse of beter gezegd Rotterdamse bodem. De bus en vervolgens de metro kwamen er meteen aan zodat ik in notime thuis was. Bewolkt maar wel droog en aanmerkelijk frisser dan wat ik gewend was de laatste tijd. Even raar om de modus waar ik deze week in zat los te laten en ook weer zonder m'n lieve vriendinnetje. Maar weer thuis zijn is ook oké. 

Het was een geweldig leuke ervaring en ik kan Málaga aanbevelen, een erg fijne en mooie stad om te bezoeken. 

El último día

25 Graden was het gisteren toen ik vernam dat Nederland in afwachting is van storm Louis. Code oranje. Moeilijk voor te stellen ook omdat we hier juist blij waren dat er een beetje wind stond. 

Voor ons stond een bezoek aan Teatro Romano op het program. Om dit bouwwerk kun je niet heen in het centrum van Málaga. Oorspronkelijk zat het met een ondergrondse tunnel vast aan Castillo de Gibralfaro, maar het bezoek vorige week kwam er achter dat het niet meer zo is, zodat zij de vrij intensieve klim hebben gemaakt na het Teatro te hebben bezocht. Wij kwamen er eergisteren achter dat je een combiticket kunt aanschaffen die 48 uur geldig is. Dus de ene dag het Castillo en gisteren het Teatro.

Zeer zeker de moeite waard. Vanaf het plein in de stad heb je geen idee wat er zich allemaal achter de arena nog bevindt. Weer veel trapjes, opstapjes en schuintes, en dat voel ik nu best wel. Wat dat betreft weer goed dat ik richting het vlakke land ga. 

's Middags wat gewandeld en op een terrasje gezeten, onze inmiddels bekende late lunch genoten, boodschapjes gedaan voor het laatste relaxavondje. Vanochtend staat Mustafa om 8.00 uur voor de deur om mij weer naar het vliegveld te brengen voor de reis terug. 

Het heeft met niks en niemand te maken behalve met mij, dat ik na zo'n vier, vijf dagen ook wel weer naar huis wil. Langere vakanties zijn aan mij niet besteed. Ik ben wat dat betreft precies mijn moeder. Mijn vader zou het liefst constant op reis geweest zijn. "Thuis de post nakijken en hup weer weg" zei ie altijd, dat zou voor hem het ultieme leven geweest zijn. Dit gezegd hebbende heb ik een geweldige tijd gehad in Málaga met het leukste gezelschap en wat een mooie en relaxte stad! Gefluisterd wordt dat we volgend jaar wellicht weer .... Dan ben ik voor een paar dagen ook van de partij, hoor. Nu maar hopen dat Louis weer weg is als ik vandaag aankom. 

Un día en soho y en la montaña

Wat slaap ik hier goed, maar ja, een hele dag buiten in het zonnetje, dan wil het wel natuurlijk. Op ons gemak ontbeten om de gang te maken naar de opkomende kunstenaarswijk Soho met streetart. Onderweg stuitte we op een demonstratie. Boeren. Ook hier zijn ze blijkbaar ontevreden, maar geen vernielingen en brandende hooibalen, dat halen ze niet in hun hoofd met de policia Málaga die alles in het gareel houdt.

We hebben mooie muurschilderingen gezien, maar het is nog niet veel, maar zoals gezegd, het is in opkomst. In de binnenstad een bakje koffie gedronken om daarna aan het wandelen te gaan. De gasten vorige week zijn de berg op gegaan naar Castillo de Gibralfaro, waar meteen al werd bedacht dat gezien mijn rugconditie dit voor mij niet verstandig was. Maar heel ongemerkt liepen we vandaag via de achterkant heel geleidelijk omhoog en voor we het wisten stonden we er. En het is de moeite waard. Wat een prachtig uitzicht over de stad! Terug zijn we wel de weg gegaan die zij hebben bewandeld, naar beneden is anders dan naar boven, en van mijn rug geen last, maar ik had wel de kuiten van een Hongaarse kogelstootster. Amai! 

Tijd voor onze late uitgebreide lunch bij een geweldig leuk zaakje met een heel fijn terras waar ik heerlijke tonijn had en als dessert de lokale lekkernij, milhojas de crema, bladerdeeg met, in dit geval, een soort boerenjongensbakkersroom. Erg lekker.

Langs het supermarktje voor boodschapjes weer richting het appartement voor na al deze indrukken weer een relaxavondje. 

El segundo día

Na een nacht heerlijk geslapen te hebben 's morgens een ontbijtje en alles op het mediterrane tempo. Meteen toen ik hier was aangekomen ben ik heel geleidelijk dat tempo gaan aannemen, het ritme van de mensen en de stad alsook het weer geven dat heel organisch aan.

We zijn met het boekje over Málaga met het kaartje waarop een wandeling door de stad is aangegeven op pad gegaan. Erg leuk, zo kom je langs veel interessante en leuke plekken. Toen we even een kopje koffie wilden drinken, zegen we op een terrasje neer, maar we werden een soort van genegeerd. Wij, die overal waar we verschijnen graag geziene gasten zijn! Toen men het zaakje ging aanvegen i.p.v. onze bestelling op te nemen zijn we opgestaan, er zijn talloze andere plekken om koffie te drinken en die vonden we dan ook een stukje verder waar een vrolijke dame ons verwelkomde. 

Ik blijf intens genieten van al die prachtige gebouwen, ik kijk mijn ogen uit. Veel leuke winkeltjes met snuisterijen en veel, echt heel veel zaakjes om wat te drinken en te eten. In de namiddag hebben we weer een uitgebreide lunch genomen met sangria, dat hoort er toch wel bij in Spanje, hoor. Heerlijk gezeten in een klein zijstraatje bij een leuk restaurant waar vorige week met andere gasten ook al naar grote tevredenheid een maaltijd was genuttigd. Vervolgens bij een andere ijssalon een ijsje gehaald met een ijscoman die voor mij elke dag wel een ijsje mag scheppen. 

Daarna richting het supermarktje om inkopen te doen voor een licht diner wat later op de avond. Lekker in de relaxmodus serietjes gekeken. La buena vida. 

De wandeling.

Viajar a Málaga

Dus toen ik gisterochtend om 5.45 uur beneden kwam en een dame bij een taxi-achtige auto een sigaretje zag roken, nam ik aan dat zij... Maar nee, "Nee ik ben geen taxi, je doet 't beter dan ik, ik moet zo gaan werken". Er kwam een busje de straat in, maar die reed door naar achter, en dan een busje zou wat overdreven zijn. Zoveel bagage had ik nou ook weer niet bij me. Maar na enkele minuten kwam ie weer terug en bleek dat tóch mijn rit te zijn naar het vliegveld.

Het was een vriendelijke man en binnen no time waren we op Zestienhoven. De laatste keer dat ik daar was, een paar jaar geleden echoden mijn voetstappen door de vertrekhal. Hoe anders was dat nu, er was een drukte van belang en een hele rij, het blijkt ook kindervakantie te zijn, dus ook aardig wat kinderen. Het vliegveld is erg veranderd. Ik heb een ontbijtje gegeten en ben aan boord gegaan. 

Tien minuten eerder dan gepland landden we op Málaga Aeropuerto. Het duurde even eer de slurf was aangebracht, dat was prima want ik kreeg bericht dat Uber nog geen chauffeur had gevonden, maar tijdens het wachten op de slurf was Pablo onderweg. Hij meldde dat ie er was bij het Uberpunt. 

Daar waar in Nederland aankomst en vertrek gescheiden zijn, diende ik in Málaga de hele vertrekhal door te lopen op weg naar waar de koffers aankomen. Dat was nogal een wandeling, onderwijl kon ik, eenmaal aangekomen, mijn valies zo van de band halen. Daar waar Uber te vinden was stond duidelijk aangegeven, maar eenmaal buiten posteerde ik me bij een paal waar Uber op stond, maar er gebeurde niet veel, ook al was Pablo er wel. Aan een jongen gevraagd hoe of wat en liet hem de Spaanse tekst die ik van Pablo had ontvangen lezen. Ik moest oversteken, dáár stonden de Ubers. Pablo kwam me al tegemoet. Ik kon via de Uberapp mijn gastvrouw laten weten dat ik onderweg was.

Een prettige rit en twintig minuten later stond ze langs de kant van de weg op me te wachten. Ze bewoont tijdelijk een leuk appartementje in het centrum van de stad. Na een kopje koffie zijn we gaan wandelen, en ik fluister het, maar ik vond het best wel warm.

We hebben door het centrum gelopen en hebben op een terrasje aan de haven koffie gedronken, dat kan dan natuurlijk met zonnig weer. Wat mij opviel zijn de verschillende prachtige bouwstijlen. Wat ik tot nu toe als indruk heb, het centrum van Málaga is compact en overzichtelijk. Vervolgens hebben we langs de boulevard gelopen en heb ik me nog meer lopen vergapen aan alle mooie gebouwen en ook hoe ze soms tegen en op de bergen zijn geplaatst. Aan het eind van de boulevard een uitgebreide lunch met natuurlijk wijn, want we moesten ook het hele stuk weer terug. Onderweg een ijsje gegeten en boodschappen gedaan voor een lichte maaltijd 's avonds na de volwassen lunch en voor het ontbijt morgen. 

Daarna naar het appartementje om te relaxen. We hebben de documentaire gezien over de totstandkoming van 'We Are The World', de hit tegen de hongersnood in Afrika uit 1985 door een groep Amerikaanse artiesten, waarvan er een aantal niet meer onder ons zijn. Daarna een lichte salade met vanzelfsprekend een wijntje erbij. Nog één van onze series gekeken en toen was het wel tijd om m'n bedje op te zoeken, het was een enerverende dag.

Het strand langs de boulevard.

Onze lunchplek.

Late lunch.

Documentos de viaje válidos y hacer la maleta

Van de reisorganisatie kreeg ik van de week bericht of ik nog wel wist dat ik op reis ging met daarbij allerhande zaken waar ik erg in moet houden. Ook het taxibedrijf liet me weten dat ze mij niet vergeten waren en vandaag hysterisch vroeg voor mijn deur staan om me naar het vliegveld te brengen. Uber meldde dat bij aankomst er een chauffeur voor me gereed staat om me naar het stadscentrum van Málaga te brengen. Nou alles in kannen en kruiken lijkt me.

Ik kreeg gisteren bericht dat ik online kon inchecken. Ik had al een plaats besproken aan het gangpad, bij het idee in het midden of bij het raam te moeten zitten stokt bij mij de adem, dus de €9 die dat kost heb ik daar graag voor over. Bij het online inchecken kun je kiezen of je het wilt uitprinten of dat je het downloadt op je telefoon. Mijn eerste impuls om het als papier in mijn handen te willen hebben heb ik genegeerd en heb dus als de moderne mensch die ik met enig aarzelen wil zijn de boardingpass gedownload op mijn telefoon. Nu ik dan toch in een roes van man-van-de-wereld was heb ik meteen bij Uber voor mijn terugreis een taxi besteld die me weer naar de luchthaven van Málaga brengt. Nu kan er niets meer misgaan. Nou ja, er kan van alles misgaan, maar die brug nemen we wel als het zich daadwerkelijk voordoet.

Dan was het moment daar om te doen waar ik toch wel tegenop zie; het inpakken van de koffer. Ik ben geen bereisd persoon dus het is voor mij altijd wel een ding. Ik ga pragmatisch te werk. Ik leg de toilettassen klaar zodat ik daar gaandeweg de spullen in kan doen als ik ze voor het laatst thuis heb gebruikt. Qua kleding denk ik in setjes per dag, boxertje, sokken, broek, shirt, in dit geval in vrolijke kleuren, de zon schijnt er, dus geen donkere tinten, bijpassende schoenen en riemen en natuurlijk bij elk setje een jasje of vestje want het is nog geen hoog zomer, ook niet in Málaga. Toen ik jonger was had ik ook nog kleding bij me om 's avonds uit te gaan, vanwege de mogelijkheid om een vakantieamourette te kunnen scoren, maar dat schip is lang geleden weggevaren. Ik moet er niet aan denken. 

Aan de andere kant, mocht ik wat vergeten zijn kan ik het altijd ter plekke kopen, ik ga niet naar donker Afrika of een afgelegen eiland. Ook in Málaga verkopen ze tandenborstels en tandpasta. Ik ken iemand die steevast op elke reis appels mee neemt. Appels. Ik weet niet waarom, als er iets is wat werkelijk overal te krijgen is zijn het appels, zelfs in donker Afrika of op afgelegen eilanden. Mijn vader nam altijd een dompelaartje mee om thee te kunnen zetten op de hotelkamer. Dat was natuurlijk in de tijd voordat er op elk zichzelf respecterende hotelkamer koffie- en theefaciliteiten waren. Verder sprak hij steevast de gevleugelde woorden: "Overal bakken ze brood."

Nou, zoals u ziet, ik ben er klaar voor en als u zich nog vijf keer omdraait ben ik reeds op weg naar het vliegveld om daar een ontbijtje te nuttigen alvorens ik het luchtruim in wordt gekatapulteerd. 

Bruin

Nooit heb ik gerookt of drugs gebruikt, alcohol ben ik pas later in mijn leven gaan drinken en dan heb ik het over één glas wijn bij het diner. Ik ben niet verslavingsgevoelig en groepsdruk is aan mij niet besteed. In mijn jonge jaren rookte ongeveer iedereen, maar ik heb nooit de behoefte gevoeld dat ook te gaan doen om er 'bij te horen'. Ik trok en trek vooral mijn eigen plan. 

Tóch is er iets wat ik met de wetenschap van nu niet meer zou doen. Vanaf ongeveer een jaar of 12 was ik een fervent zonaanbidder. Mijn ouders hadden een tuinhuisje en daar was ik veelvuldig te zien liggend in de felle zon, dat heeft zich lang voortgezet en op een gegeven moment ben ik jarenlang wekelijks onder de zonnebank gegaan en had zelfs een tijd lang een eigen zonnehemel. Maar ja, je wíst het toch niet! De zon was goed, vitamientjes D, zo dachten we toen. En een gebruinde huid was het summum van een gezonde uitstraling. We hadden geen idee van de verwoestende werking van de zon op de huid om over huidkanker maar te zwijgen. 

Als afschrikwekkend voorbeeld hebben we nu Raggel Hazes, waarvan ik dacht dat ze tegen de zeventig loopt, maar de vrouw is pas 53 jaar. Dát kan teveel zon/zonnebank doen met je huid. In mijn tijd had je Thomas Anders van Modern Talking, dat had juist een aanzuigende werking om ook getint te willen zijn. Zelf zon en zonnebank ik al ruim twintig jaar niet meer. Natuurlijk kom ik wel buiten als de zon schijnt, ik ben, ondanks de geruchten, géén vampier, maar ik verkies de schaduw en onder een parasol zitten. En ik ken ook geen weldenkend mens meer die urenlang in de zon gaat liggen of onder een zonnebank gaat. Ik zou ook geen zonnebankstudio meer kunnen vinden, terwijl ze in mijn tijd bij wijze van spreken op elke straathoek te vinden waren. 

Voortschrijdend inzicht is een mooi iets. Ik hoop dat de ruim twintig jaar dat ik me zo min mogelijk aan direct zonlicht bloot stel al die jaren van bakken zowel in de natuur als artificieel enigszins in balans breng en mijn lichaam en huid mij niet alsnog de rekening zal presenteren.

Raggel Hazes.

Thomas Anders.

Ik in mijn 'er bestaat niet zoiets als té bruin periode'. 

In Memoriam: Aleksej Navalny

In opdracht van de Russische dictator en oorlogsmisdadiger Vladimir Poetin worden met enige regelmaat mensen vermoord door vergiftiging of ze worden uit een raam gegooid, soms ook old school neergeschoten. Het zijn steevast mensen die hem tegenstand bieden, daar houdt Vladimir niet van. Aleksej Navalny is zijn nieuwste slachtoffer. Nadat twee vergiftigingspogingen in 2019 en 2020 mislukten is hij op 16 februari alsnog vermoord. Dat weet iedereen, maar toch wordt er een verhaal opgehangen dat Aleksej na een wandeling onwel werd en het bewustzijn verloor, pogingen om hem te reanimeren mislukten.

Iedereen weet dat ze liegen. Ze weten zelf ook dat ze liegen. Ze weten dat wij weten dat ze liegen. Wij weten dat zij weten dat wij weten dat ze liegen. En toch blijven ze liegen. Vladimir en zijn entourage blijven ermee wegkomen, al jaren. 

Aleksej was sinds 2009 criticus van alle corruptie in Rusland en met name ook van Vladimir. Dat hij dus op een bepaald moment uit de weg geruimd zou worden was een zekerheid, waarschijnlijk wist hij dat zelf ook, na twee mislukte vergiftigingspogingen is dat ook niet zo vreemd gedacht. Maar wat heeft die man een ongelooflijke moed gehad om telkenmale zijn stem te laten horen en ook heel veel mensen op de been te krijgen. De angst van elke dictator en daarom is hij jarenlang op alle mogelijke manieren tegengewerkt met als trieste apotheose zijn moord afgelopen vrijdag.

Aleksej is 47 jaar geworden en laat zijn vrouw, Yulia en twee kinderen, Dasha en Zakhar achter. 

Het gezin Navalny. 

Herinnert U zich deze nog? #228

 

CINDY & BERT

'WENN DIE ROSEN ERBLÜHEN IN MALAGA'

1975

Aantal weken: 1

Hoogste positie: 27

Als het clipje niet te zien is, klik hier.

Ze kunnen gerust de Duitse Saskia & Serge genoemd worden, Cindy & Bert, maar daar waar onze Saskia en Serge nog steeds bij elkaar zijn, gingen Cindy en Bert na een huwelijk van van 21 jaar in 1988 uit elkaar, ook muzikaal, om in de jaren negentig weer samen op te gaan treden todat Bert in 2012 op 66 jarige leeftijd overleed aan een longontsteking. 

Ook in Nederland hadden ze in de jaren zeventig veel succes en scoorden verschillende hits, waaronder dit 'Wenn Die Rosen Erblühen In Malaga', wat nu mijn reis naar deze Spaanse stad nakende is vanzelfsprekend even onder de aandacht dient te worden gebracht. In de eerste helft van de jaren zeventig gingen vele Noord Europeanen naar Spanje op vakantie wat een hele stroom hits opleverde om dat gevoel van Spaanse stranden, zon en zee luister bij te zetten. In Nederland hebben we daar talloze voorbeelden van en ook de Duitse muziekindustrie liet zich niet onbetuigd.

Dit lied laat er geen misverstand over bestaan waar Cindy en Bert over zingen, de backingtrack begint al met een Frank Farian-achtig donkerbruin ingezongen 'olé' wat zich gaandeweg de coupletten blijft herhalen. Mocht de luisteraar mede daardoor nog niet in de gaten hebben dat Malaga in Spanje ligt, komt de brug in het lied en dat gaat zo:

Das ist die spanische Nacht

Mit ihrem spanischen Duft,

Und so ein spanischer Klang

Liegt in der spanischen Luft.

Das ist der spanische Wein

Aus einem spanischen Glas

Der fließt beim spanischen Wirt

Aus einem spanischen Fass

Das ist das spanische Lied

Von einem spanischen Chor,

Da kommt die spanische Nacht

Uns spanisch vor!

Het clipje is ook erg jaren zeventig, het publiek dat in de camera zwaait voor de familie thuis alsook de kleding- en haarstijl van Cindy en Bert. Ook werd er in die jaren, weet ik nog, geëxperimenteerd met kleur en vormgeving van microfoons, zo ook hier, deze zijn vrij klein, ik kan me niet aan het idee onttrekken dat met name Bert het ding daardoor wat onhandig vasthoudt. 

Nou ja, de Rosen zullen denk ik nog niet erblühen als ik er ben, maar ik hoop toch een beetje het 'Dididi dididi dididi olé'- gevoel van Cindy en Bert te gaan ervaren. 

Het verhaal van de foto

Het carnaval is weer voorbij dus een beetje als mosterd na de maaltijd, maar in de oude fotoalbums van mijn vader kwam ik foto's tegen van hem en ook mijn oma (zijn moeder) in verschillende carnavalskostuums. De foto's zijn niet gedateerd, maar ze zijn van zo eind jaren veertig begin jaren vijftig. 

Mijn vader hield van carnaval vieren, in mijn jeugd was hij lid en penningmeester van een carnavalsvereniging en als kind vond ik dat geweldig. Het sleutelwoord is 'kind', de laatste keer dat ik carnaval heb gevierd was in 1980. Nu zou ik een wortelkanaalbehandeling verkiezen boven een carnavalsavond. Maar ik dwaal af, de foto's van mijn vader en oma in carnavalskostuum in de jaren na de oorlog toen er werkelijk weer wat te vieren viel en er ook weer gevierd kon en mocht worden, daar gaat het om.

Niets was te dol, mijn vader als 'pop in een doos'.

Wat dit is weet ik niet zo goed, ik denk iets Spaans of Mexicaans.

Oma als bloemenmeisje en papa als Rus.

Oma, en dat hoedje wat ze op heeft staat nu bij mij op de kast.

Mooie zinnen

Het werk van één van Nederlands beste tekstdichters, Lennaert Nijgh, is een aaneenschakeling van prachtige taal in mooie zinnen. Wat het gebruik van de Nederlandse taal in liedjes betreft staat hij op eenzame hoogte, vaak op muziek van Boudewijn de Groot of zijn toenmalige vrouw Astrid Nijgh. Eén van mijn favoriete nummers van Liesbeth List schreef hij samen met Boudewijn als tweeluik met het immens populaire 'Pastorale'. Het nummer is getiteld 'De Sneeuwkoningin'. Hier zet Lennaert bij monde van Liesbeth een almachtige sneeuwkoningin neer, die wacht op haar minnaar, de zon, die met zijn stralen haar lichaam van ijs kust. Het lied is poëtisch te noemen met zinnen zoals alleen Lennaert ze kon schrijven. De mooiste tot de verbeelding sprekende zin is voor mij:

Ik zwaai met mijn mouwen van weerwolvenbont

Daar heb ik meteen een beeld bij. Voor het goed lopen van de tekst zou 'zeehondenbont' ook hebben gekund, maar deze sneeuwkoningin is zo machtig en groots en voor niets of niemand bang dat zij bont draagt van zeer gevaarlijke weerwolven in plaats van jonge zeehondjes, die laat zij ongemoeid. Weergaloos. 

'Piep' zei de muis....

....in het voorhuis...🎶 Of nou ja, wat wás het voor een piep? De bewoners van het appartementencomplex van mijn vriendin zijn op onderzoek uitgegaan en kwamen na enig speurwerk er achter dat de piep uit haar woning kwam. Zo las ze in een appje, maar ze is op vakantie en ik heb de taak de post en de plantjes te verzorgen en nu ook de piep te verhelpen.

Zelf dacht ze dat het de rookmelder zou kunnen zijn waarvan de batterij wellicht op is. Dus ben ik gisteren met een zakje verschillende batterijen die ik had liggen poolshoogte gaan nemen. En ja hoor, meteen bij binnenkomst een piep die zich zo om de minuut herhaalde. Dat kwam uit de rookmelder, dus ik het opstapje gepakt en de rookmelder eraf gehaald. Maar ik hoorde nog een piep. Dat moest dan natuurlijk de rookmelder zijn van de bovenetage. Die er ook afgehaald. Het batterijcompartimentje openen van de rookmelder van de bovenetage was zo gepiept (pun intended), maar bij die van beneden met geen mogelijkheid. Maar ik bleef om de minuut een piep horen en die kwam volgens mij niet van de rookmelders die nu op tafel lagen.

Vervolgens ben ik het huis doorgelopen om te zien of er nog ergens anders een rookmelder hing. Dat was niet het geval en omdat het om de minuut maar één piep was moest ik me even gaan concentreren waar het nou precies vandaan kwam. Het bleek van één of ander ding aan de muur te zijn. Ik op het knopje gedrukt wat erop zit, maar niks. Inmiddels was er appcontact met het buitenland over hoe en wat. 'Haal er maar af' kreeg ik door. Maar dat ding zat vast op de muur. 'Je moet het schuiven' kreeg ik terug. Ik ben niet de meest technische persoon, dat begrijpt u. En jawel dat lukte. Nieuwe batterijen erin, maar de piep-om-de-minuut bleef gewoon doorgaan. Ik kreeg van de vrouw des huizes toestemming om de battterijen er gewoon uit te laten, dan was de piep in jeden fall weg.

Missie volbracht. Met name de buren zullen er heel blij mee zijn. Wat zullen ze heerlijk slapen.

De boosdoener.

Omringd door gekken

Het zorgvuldig in de markt gezette imago van Anouk Teeuwe als 'rockbitch' heeft ze eigenhandig in één bericht op 'Threads' om zeep geholpen. Een foto van wcpapier met menstruatiebloed in haar wcpot met daarbij 'Chopping ur peepee off doesn't make you a woman. But this will', geeft aan dat Anouk gewoon de overgetaoeëerde laagschedelige tokkie uit een Haagse achterstandswijk is die ze eigenlijk altijd al was. Het gebruik van 'peepee' in plaats van 'dick' is toch meer huisvrouw dan rockbitch om over de transfobische opmerking an sich nog maar te zwijgen. Het is, voor haar, te hopen dat geen van haar achtenveertig kinderen die ze van zesendertig verschillende rappers heeft gekregen transgender is. 

'Dansende paarden, de draaimolen draait...' iedereen met enige vaderlandse cultuurkennis kent deze zin uit het lied 'Kinderen Een Kwartje' van Liesbeth List. Als het aan dierenrechtenorganisatie PETA ligt niet voor lang meer. Het lied laten ze vooralsnog ongemoeid, maar paarden en andere dierenfiguren van plastic moeten uit de draaimolen verdwijnen. Kinderen zouden zomaar een verkeerd beeld van dieren kunnen krijgen, dat deze er enkel zijn voor hun vermaak. Ik dacht meteen aan wipkippen, over een zebra lopen, knuffelbeesten. M.a.w. je kunt ook doorslaan. 'Kinderen kunnen beter in autootjes en vliegtuigjes zitten, dat is een beter alternatief' vindt PETA. Nou....ik denk dat milieuorganisaties daar toch anders over denken.

Over dierenleed gesproken, dan is het een kleine stap naar Caroline (Kèr'olai'n) van der Plas, de boerenoma die meent dat dieren bij een stalbrand het allemaal niet zo meekrijgen, om het over de afschuwelijke manier waarop sommige boeren en slachterijen, haar achterban dus, met dieren omgaan nog maar niet te hebben. Ze was nog niet van de (geveinsde) verbazing bekomen over het uit de onderhandelingen stappen van Pieter Omtzigt of ze liep zelf weg uit een visserijdebat omdat ze het 'geen veilige werkomgeving vond'. Zij was het die klimaat- en milieuactivisten tijdens dat debat 'tere donkergroene zieltjes' noemde 'die niet voor rede vatbaar zijn'. Ook maakte ze, zoals eerder, met haar telefoon opnames van het debat die ze dan later gemonteerd op de socials zet. In de Kamer was afgesproken dat niet meer te doen. Tjeerd de Groot van D66 zat naast haar en vroeg haar waarom ze ondanks wat afgesproken was tóch weer een filmpje maakte. Daarvoor had hij al een aantal keer verbaal met haar de vloer aangeveegd. Maar na de vraag over het opnemen van het debat op haar telefoon stond Caroline (Kèr'olai'n) resoluut op en manoeuvreerde haar vleestransport naar de deur; dit was pesten, ja zelfs grensoverschrijdend en zeker geen veilige werkomgeving. Hier zou ze melding van maken bij de vertrouwenspersoon. Het leven van een populistische voorvrouw op leeftijd gaat niet over rozen. 

Anouk Teeuwe.

Dansende paarden, de draaimolen draait.

Caroline (Kèr'olai'n) van der Plas.

Tegeltjeswijsheid 466

 

In Memoriam: Dries van Agt

Het was in de tijd dat Dries van Agt premier werd, in 1977, dat ik een beetje ging begrijpen wat politiek was. Een beetje maar hoor, want ik was nog maar een lagere school kind. Maar samen met Joop den Uyl en Hans Wiegel was Dries één van de markante politici uit die tijd. Zelfs als kind zag en hoorde ik dat. Joop had een kenmerkende manier van spreken en Dries al helemaal. Zijn Brabantse accent en zijn taalgebruik met woorden als: 'sapristi' en 'epateren' in bloemrijke volzinnen waarin hij z'n gesprekspartner aansprak als 'mijn waarde' of 'm'n beste', ook het Brabantse 'gij' ontbrak niet. Daarnaast moet ik ook altijd aan wielrennen denken als ik zijn naam hoor, de man was een enorme wielrenfanaat.

Ik ga hier niet 's mans hele leven en werk opnoteren, dat is zo ongelooflijk veel en divers en als u geïnteresseerd bent kunt u dat op het wereld wijde web allemaal vinden. Meteen komt ook zijn vrouw Eugenie naar voren als ik aan Dries denk. Het is de enige Eugenie die ik ken en zij zag er ook uit zoals een Eugenie er naar mijn idee hoort uit te zien. IJdelheid was Dries niet vreemd, hij cultiveerde zijn bijzondere taalgebruik ook omdat ie wist dat het hem onderscheidde van de rest. 

Voor mij was Dries te conservatief, maar wat voor hem pleit is dat hij gaandeweg zijn leven en werk de verpersoonlijking is van de term 'voortschrijdend inzicht'. Niet bang om volledig andere keuzes te maken. Dat blijkt ook uit het zelfgekozen moment om samen met zijn vrouw, hand in hand, te sterven op 5 februari jl. Beiden waren 93 jaar en hadden een slechte gezondheid. Een hele ongebruikelijke keuze voor een voormalig KVP'er en CDA'er van Rooms-katholieke huize, maar wel Dries ten voeten uit. 

Dries en Eugenie van Agt

Het zij zo

Vorig jaar mei heb ik met een joviaal gebaar ingestemd met een lidmaatschap van minstens een jaar voor de sportschool. Maar ik beken u hier en nu dat ik sinds mijn lichte gezondheidsklachten in november en december niet zo heel vaak meer ben geweest. Sterker nog, dit jaar ben ik ergens begin januari één keer gegaan, dat viel nogal tegen en sindsdien voel ik de urgentie niet meer zo. 

Ik moet toch echt onder ogen zien dat ik niet meer de energie heb om naast werken, huishoudelijke taken en socializen ook nog te gaan sporten. Ik loop naar de zestig en dan is je energielevel anders dan dat van jongere mensen. Dat is helemaal niet erg, maar daar moet ik m'n mindset even op instellen. En daarnaast, niets is erger dan een bejaarde die mee wil doen met de jeugd, al zal ie er dood bij neervallen, wat dan ook vaak gebeurt. Of er komen anderzijds allerhande klachten om de hoek kijken wat dan niet goed begrepen wordt want "ik sport toch regelmatig en ik leef gezond". Ja, maar overal waar 'te' voorstaat is niet goed behalve tevreden, zei mijn moeder altijd. En dan, je moet je nooit meten met mensen die veel jonger zijn dan jij.

Voor mij voelt het nu goed om het sporten maar te laten en ik kan u zeggen dat het momenteel met mijn rug ook weer een stuk beter gaat. Dat heeft met name te maken met het feit dat ik op mijn werk voor het grootste gedeelte kan zitten, dat heeft er absoluut positief aan bijgedragen. Het switchen naar deze baan is dus een verstandige beslissing geweest. Het decennialange staan en sjouwen heeft zijn tol geeist, dat gaat niet meer. Op deze manier hou ik het zeker vol tot mijn pensioen.

En nee, ik word geen bankaardappel. Ik fiets naar mijn werk, ik loop, maar alles met mate en ik moet er aan wennen dat ik als ouder mens mezelf wat meer in acht moet nemen. In mijn hoofd kan ik nog van alles, maar mijn lichaam werkt niet (meer) zo mee. Ik heb ook meer tijd nodig als ik thuis het huishouden doe dan voorheen en ik moet het meer spreiden. Het zij zo. Desondanks ben ik meer senang dan ooit in m'n leven. Het zaaien is voorbij, het is nu de tijd van oogsten, zo voelt het.

Wel zit ik natuurlijk nog tot half mei vast aan mijn contract bij de sportschool, maar dat is mijn eigen schuld, dan had ik maar niet zo naïef enthousiast lallend moeten roepen: "Doe maar een jaar!" Nou ja, ik heb het in ieder geval geprobeerd. 

Toen en Nu: Nina Hagen

Eind jaren zeventig werden we opgeschrikt door de in Oost Berlijn geboren punkrock zangeres Nina Hagen met de klassiek geschoolde stem die met haar lied 'Unbeschreiblich Weiblich' iets heel anders liet horen dan wat we kenden aan Duitse muziek als  'Ich Bin Wie Du', 'Ich Komm Bald Wieder' of 'Griechischer Wein'. Ze zag er ook anders uit dan de gemiddelde Duitse schlagerzangeres. Ik vroeg me af of ze nog wat deed anno nu. 

En het antwoord is: jawel, in 2022 bracht ze nog een album uit: 'Unity'. Ze is nu 68 bijna 69 jaar en is dus still going strong!

Zo leerden we Nina kennen.

Nina voor de punkperiode als meisje in Oost Berlijn.

Nina nu.

Je verwacht het niet

Wat ieder weldenkend mens al vanaf het begin wist dat zou gaan gebeuren is gisteren dan gebeurd. De formatiegesprekken stoppen hier en nu. Vanaf het eerste moment creëerde Dilan Yeşilgöz van de VVD al afstand door te zeggen enkel maar te gaan gedogen. Vervolgens maakte ze verschillende inschattingsfouten dus heel sterk staat zij er niet meer voor. Ze is niet de gedroomde leider die de VVD na Mark Rutte in haar zag. Pieter Omtzigt van NSC is nooit met de volle overtuiging de formatiegesprekken in gegaan vanwege Geert Wilders en zijn PVV. Enkel BBB's Caroline (Kèro'lai'n) van der Plas loopt als een loops teefje achter alles aan, zo graag wil ze, niet gehinderd door enige kennis van zaken, in de regering.

Het bood telkenmale een trieste aanblik het toneelstukje dat werd opgevoerd door deze vier en de formateur Ronald Plasterk. Voor mij was al vrij snel helder dat Pieter op een bepaald moment degene zou zijn die de handdoek in de ring zou gooien. Wel op z'n Pieters, dus niet helemaal, met enige aarzeling en twijfel nog wat luikjes open latend, maar toch. Blijven over Kwik, Kwak en Kwek die nog net niet elkaars zinnen afmaken maar elkaar wel aanvullen op X/Twitter. Och, ze zijn het zo eens met elkaar, van de week al, maar nu helemaal. Waar heel pienter Nederland al wist dat het nooit zou gaan lukken zijn zij teleurgesteld (Geert), verbaasd (Dilan) en verrast (Caroline (Kèro'lai'n)).

Ook Ronald vond het allemaal 'warrig' zo vertelde hij. Heeft u weleens op zijn mimiek gelet als ie spreekt? Op willekeurige en daardoor niet organisch juiste momenten heeft hij plots midden in een antwoord een soort grijnzende vertrekking op zijn gelaat.  Is dat een mediatrainingsdingetje? Ik kan het me niet voorstellen, het is nogal storend. Nou ja, vanavond gaat hij met de vier ruiters van de Apocalyps, waarvan er één niet meer wil, toch nog es in gesprek. Ik vraag me af of Pieter erbij zal zijn. Ik geloof dat Ronald volgende week zijn eindverslag over de formatiegesprekken moet inleveren. 

Ik had het al gezegd na de verkiezingen, de popcorn is niet aan te slepen, het worden, ondanks dat het over het waarborgen van de Grondwet en grondrechten moest gaan (wie had dat ooit kunnen denken?), vermakelijke tijden. 

Ronald Plasterk.