Dordrecht

In het verleden ben ik al een aantal keer met verschillende vrienden in het pittoreske Dordrecht geweest. Gisteren besloot ik er alleen heen te gaan. Ik had zin in de vele bric-à-brac winkeltjes om daar eens fijn te gaan snuffelen en wie weet wat ik nog zou tegen komen. Het weer was perfect voor een dagje winkelen. Ik heb inderdaad wat snuisterettes gekocht en ik heb een ontdekking gedaan, net buiten de gebaande paden is een drie etage tellende bric-à-brac winkel, Pandorus. Een walhalla! 

Bij binnenkomst keek ik naar links bij het afrekenpunt en werd bevangen door slapte in de knieën, wat ik daar zag was teveel voor mijn gestel. Een hele stellage met enkel pastel serviesgoed van Petrus Regout. U weet dat ik daar de borden van heb en nog zoek naar een dinerbord met een blauwe rand. Omdat het gedeeltelijk ook achter de toonbank was geplaatst vroeg ik aan de zeer vriendelijke medewerkers of er tussen die enorme stapels met borden er ook één met een blauwe rand was. Het zou wel heel gek moeten lopen als dat niet zo zou zijn. Het liep heel gek, alle kleuren waren er, van sommige wel meer, maar geen blauw. Wel grijs en die heb ik al, maar daar is een stukje af zodat ik die toch heb gekocht. 

Verder kunt u zich wellicht nog herinneren dat ik een tijdlang heb gezocht naar een leuk vintageklokje en er stad en land voor heb afgelopen en het toen eindelijk had gevonden en een keuze had uit één. Bij Pandorus drie stellingen vol met de leukste vintageklokjes! Zelf noemen ze zich 'warwinkels voor snuffelaars' er is nog een winkel van hen in Dordrecht onder de naam Pandora die wel wat centraler gesitueerd is. Verder zijn er natuurlijk veel andere snuffelwinkeltjes te vinden. 

Omdat mijn fysiek weer enigszins binnen het aanvaardbare is en ik daarnaast weer ruimte heb gecreëerd met de paxkasten, heb ik ook wat kleding gekocht, en tegenwoordig vind ik het leuk om ook daarvoor in vintage kledingwinkels te kijken, omdat je dan net weer wat anders vindt dan in al die reguliere winkels met veel van hetzelfde. Ook daar zijn er in Dordrecht verschillende van. 

Tijd voor een lunch en ik had me neder gezet op een terrasje toen er een vrouw naast me een sigaret opstak en alle rook mijn kant op kwam. Gadverdamme! Dat zij vitamientjes K nodig heeft is prima, maar waarom moet ik daar last van hebben? Ik ben opgestaan en een stukje verder gaan zitten. Het mag duidelijk zijn; ik ben erg voor rookvrije terrassen. Ik weet dat die paar rokers die er nog zijn tussen hun rochelhoestbuien door ervoor zullen pleiten dat ze récht hebben om hun sigaretje (ze gebruiken altijd het verkleinwoord, dan lijkt het wat onschuldiger) te roken. En nogmaals; rook, betaal die €22,- voor een pak sigaretten, maar ik hoef niet mee te roken, de jaren zeventig en tachtig zijn voorbij. En hoewel ik dol ben op vintage, ben ik dat niet op vintagerookwalmen. 

Maar om terug te komen op Dordrecht, wat eigenlijk zo dichtbij is, daar ga ik vast vaker heen!

Pandorus. 

Voordat ik naar Dordrecht ging wist ik niet dat ik mijn leven
onmogelijk kon voortzetten zonder dit schattige setje. 

Herinnert U zich deze nog? #237

EARTH, WIND & FIRE'

'FANTASY'

1978

Aantal weken: 11

Hoogste positie: 7

                                                Mocht de video niet te zien zijn, klik hier.

Maurice White richtte in 1969 een band op die zou uitgroeien tot Earth, Wind & Fire, een band die, met een pauze tussen 1984 en 1987, nog steeds bestaat en niet minder dan 47 verschillende bandleden heeft gekend. Hun populariteit was het grootst in de jaren zeventig. 

Je mocht Earth, Wind & Fire ook goed vinden, dat werd maatschappelijk geaccepteerd. Ik bedoel ermee dat als je in die tijd ABBA, Boney M., Baccara of Brotherhood Of Man leuk vond daar smalend over werd gedaan, maar de muziek van Earth, Wind & Fire werd algemeen oké bevonden zonder dat daar wenkbrauwen over werden opgetrokken. U weet inmiddels dat ik juist graag van de gebaande paden afwijk, ook wat muziek betreft, dus waar iedereen als lemmingen dezelfde muziek/artiesten achterna loopt, ga ik vaak de andere kant uit. 

Maar wat Earth, Wind & Fire betreft ga ik er, voor wat de jaren zeventig betreft, in mee. Hun muziek is niet onder één noemer te vangen. Het is een mix van soul, disco, funk, pop en jazz. Ook hun image van platenhoezen met Egyptische symbolen en de daarbij passende kleding en podiumpresentatie was, voor die tijd, opzienbarend. 'Fantasy' vind ik hun allerbeste. De opzwepende muziek van broers Maurice en Verdine White, de sound en de falsetto stem van Philip Bailey zijn een gouden combinatie. Maurice kreeg inspiratie voor het nummer na het zien van de film 'Close Encounters Of The Third Kind'.

Nel

Een tijd terug kreeg ik een WhatsApp berichtje: 'Dit ouwe mens zit nu ook op WhatsApp'. Het was mijn oud-collega Nel, inmiddels 88 jaar, die me appte. Dat is echt iets voor haar om mee te gaan in de nieuwe tijd en het helemaal geweldig te vinden: 'Een toverdoos', zo noemt ze haar mobiele telefoon. Wat later berichtte ik haar dus via WhatsApp om weer eens af te spreken, wat ik normaal old school deed door haar op te bellen. Maar wij zijn nu hippe mensen.

Gisteren was onze date, ik reisde af naar Den Haag en ben even langs wat vroeger mijn school was gelopen, waar Nel vlakbij woont. Ze zijn nu al jaren bezig om er iets anders mee te gaan doen, ik meen woningunits of iets dergelijks, maar ze zijn nog niet veel opgeschoten. Nel legde uit dat het geld op was en ze hebben moeten wachten op nieuwe vergunningen e.d.. Een gebed zonder end, zo lijkt het. Ook hier vond ik het allemaal veel kleiner dan hoe het in mijn herinnering was. Zo leuk heb ik het er niet gehad, maar inmiddels is het water onder de brug.

Wel altijd leuk is het bij Nel. Het was gisteren heerlijk weer, zodat we lekker in haar tuintje konden zitten, vanzelfsprekend onder de parasol. Bij Nel zijn werkt louterend, de hele wereld veranderd voortdurend, maar in haar huis en tuin heerst nog de rust en het tempo van weleer. Ik ging zitten en was, zoals steeds, meteen helemaal zen. We kletsen wat af over van alles en nog wat onder het genot van een kopje koffie en later een kleine lunch. Ik kom er altijd volledig geaard weer vandaan. Nel is een heerlijk mens.

De terugreis verliep voorspoedig, de trein kwam meteen aan toen ik het station betrad en dat was met de metro in Rotterdam idem dito. Als het ov-reizen altijd zo voorspoedig ging, was er geen vuiltje aan de lucht.

Tuintje van Nel. 

Tegeltjeswijsheid 488

 

Terug naar huis

In ons tijdelijke appartementje in Hellange ontbeten en koffie gedronken alvorens we in de stralende zon afscheid namen en weer richting Nederland gingen. Voor mijn gevoel ging het sneller dan de heenreis. Er was ook minder file, enkel bij Brussel en Antwerpen. Natuurlijk hebben we ook even een kleine lunch gegeten onderweg. Vanuit het goed onderhouden Luxemburg over de wegen van België is wel even een verschil, om het over de toiletten bij een tankstation in België maar niet te hebben, te ranzig, terwijl dat in Luxemburg nog zo brandschoon was. Daar heb ik ook nog een koelkastmagneetje gekocht als herinnering. Een klein vlaggetje van Luxemburg had ik al, omdat ik heel lang geleden toen ik met mijn ouders in Valkenburg op vakantie was een dagtochtje naar Vianden in Luxemburg heb gemaakt. Ik vind het leuk om van een land dat ik heb bezocht een vlaggetje te hebben, die staan in de logeerkamer in een vaas. Gewoon voor de lol en de heb. 

Als de dag aangebroken is dat ik weer naar huis ga, ben ik net zo blij als toen ik naar de vakantiebestemming ging. U weet, ik voel me thuis het meest senang, dus is het thuiskomen écht thuiskomen, hoe fijn en heerlijk ik het ook heb gehad met lieve vrienden. Zo rond half drie stapte ik binnen en heb meteen de valiesjes uitgepakt en een was gedraaid. Verder rustig aan gedaan, weer even genieten van het thuis zijn. Maar dat gezegd hebbende zit Luxemburg wel in mijn hart, wat een mooi land en wat een fijne stad. Ik vermoed zomaar dat ik nog wel es terug zal gaan. Er is (nog) zoveel te zien, we hebben er heerlijk gegeten in de door ons bezochte restaurants en ik blijf de georganiseerdheid van Luxemburg geweldig vinden. Ik meen dat er in Luxemburg ook een aantal kastelen zijn om te bezoeken. Daarnaast is de natuur ook prachtig. 

Ik heb vele vragen gekregen over waar Hellange nu precies ligt in Luxemburg, hieronder ziet u het. Het ligt helemaal in het zuiden, heel dicht tegen Frankrijk aan. Er wonen ruim zeshonderd mensen.

Hellange.

De vlaggetjes van de landen waar ik ben geweest.

Het koelkastmagneetje.

Sonndeg zu Lëtzebuerg

De heringedeelde slaaparrangementen was voor iedereen prettig, we hadden allemaal goed geslapen. Ontbijtje deze keer binnen omdat het wat frisser was in de ochtend, maar gaandeweg kwam de zon weer door.

Wat zouden we gaan doen? Ik ben daar in gezelschap, binnen het aanvaardbare, vrij plooibaar in. Het idee 'wandelen' was gevallen, het was zonnig en niet zo warm als zaterdag, dus helemaal prima. Er werden apps gedownload en iets wat een 'komoot' heet, daarna konden we op weg. Door wegwerkzaamheden werden we door piepkleine pittoreske dorpjes geleid met veel bochten en hoogteverschillen, zodat het wel een kermisattractie leek, om bij het beginpunt te komen. Het wandelen kon beginnen.

Luxemburg is klein, maar ik had het gevoel of we het gehele land hebben doorkruist. Het was een soort survival of the fittest, veel klimmen op rotsachtige trapjes, afdalingen , hindernissen, en u weet ik ben niet 'the fittest'. Ik liep ook merendeels achteraan voorzichtig op te letten waar ik mijn voeten zette, maar ik heb het gered, zonder vallen of uitglijden, wel hier en daar een 'whooee'. De natuur is prachtig en de enorme rotsen bijzonder om te zien. Wel viel me op dat we er totaal geen vogels hoorden.

Halverwege konden we even pauzeren en wat eten en drinken om nogmaals als een soort Indiana Jones de tweede helft te gaan wandelen survivallen om uiteindelijk weer bij het begin te eindigen. Na de rit weer naar Hellange, even lekker opgefrist en omgekleed om te gaan dineren bij Häerz in Luxemburg-stad. Om de avond te eindigen waar onze trip naar Luxemburg was begonnen bij Bazaar voor een drankje.

Vandaag splitsen onze wegen, twee van ons gaan naar Frankrijk om verder vakantie te vieren de anderen gaan weer naar Nederland voor nog een weekje vakantie of om weer aan de arbeid te gaan. De dagen in Luxemburg waren geweldig leuk.

Samschdeg zu Lëtzebuerg

Na lekker te hebben geslapen wakker geworden in zonnig Hellange. Vanwege iemand die nogal snurkt hebben we de slaaparrangementen iets gewijzigd, zodat we allemaal een goede nachtrust kunnen ervaren. Er was inkopen gedaan en zo konden we heerlijk in het tuintje ontbijten met vers fruit, yoghurtjes en vanzelfsprekend koffie.

Eenmaal aangesterkt konden we de dag aan en reden we naar Luxemburg-stad. Het weer was ons zeer gunstig gezind, stralend blauwe lucht, zonnetje en een lekker windje. We hebben gewandeld door het park en de stad die opvalt door de verschillende niveaus met veel rotsen. Daarnaast kennen we Nederland als goed georganiseerd land, maar Luxemburg overtreft dat, alles ziet er goed onderhouden uit, het openbaar vervoer is er gratis, het groen is mooi bijgehouden, en op een openbaar toilet in het park, die heel proper was, was een speciaal plekje waar men gebruikte naalden in kon deponeren. Zo van we weten dat er gebruikt wordt, dus laten we het netjes houden met elkaar. Dat uiterst georganiseerde, ik hou ervan.

Het spreekt voor zich dat we de inwendige mensch niet hebben overgeslagen. We hebben koffie met apple crumble gebak genomen en op een idyllisch binnenplaatsje een frisse salade met wijn als lunch. In de namiddag naar ons appartementje om even te relaxen.

Na ons in avondkleding te hebben gestoken zijn we gaan dineren bij Thai Céladon in Luxemburg-stad. In Hellange, waar we logeren, is niets, maar de stad vlakbij. Dat was een complete verwennerij, een heel fijn en goed restaurant. Toen we er zaten brak het aangekondigde noodweer los, maar dat was alweer voorbij toen we klaar waren. De temperatuur was aangenaam naar beneden gegaan. Luxemburg zit nu al in mijn hart.

Luxemburg-stad kent verschillende niveau's.

Het groothertoglijk paleis.

Thai Céladon, bij dat tafeltje voor vier zaten wij.

Ënnerwee op Lëtzebuerg

In de ochtend gingen we op weg uit een wat stormachtig Nederland richting Luxemburg. We hadden afgesproken om malkander zo rond elf uur te ontmoeten bij Capelse brug. Onderweg wat regen, ook toen we ergens in België een kleine lunch tot ons namen. Maar naarmate we dichterbij ons einddoel kwamen knapte het weer steeds meer op.

Na Brussel is het één rechte weg naar Luxemburg-stad waar het piepkleine plaatsje Hellange, waar onze accomodatie zich bevindt vlakbij is. Het is gesitueerd naast de kerk mèt kerkhof, maar daar is al zo'n vijftig jaar geen graf meer bijgekomen.

De eigenaresse van ons tijdelijke appartementje gaf ons een warm welkom en het ziet er heel leuk en gezellig uit. Nadat we ons hadden geïnstalleerd zijn we voor het diner naar Luxemburg-stad gereden alwaar we gereserveerd hadden bij Bazaar. We hebben er heerlijk gegeten en zijn daarna even door de stad gelopen. De eerste indruk is dat het een heel leuke, levendige en historische stad is. We zijn na de wandeling op een terrasje neergestreken bij Tube voor een cocktailtje om tevreden terug te keren naar ons appartementje. We hebben er zin an, een paar dagen Luxemburg. 

De kerk vanuit ons tuintje.

Binnenstad van Luxemburg.

Cocktail en gin en tonic.

Valise fir Lëtzebuerg packen

Vandaag reizen we voor een paar dagen af naar het lieflijke Luxemburg, dat betekent natuurlijk dat ik gisteren mijn valies moest gaan pakken. Ik blijf dat het minst leuke van alles vinden. Wat neem je mee? Hoe zal het weer zijn? Jassen? Paraplu? Korte broeken? Veel Nederlanders weten zich over het algemeen al niet zo goed te kleden en in de zomer in het bijzonder. Vale T-shirts, slobberige korte broeken en bovenal niet echt lettend op waar hun fysiek om vraagt, want 'het is warm en dan maakt het niet uit'. Om over de slippers en sandalen maar te zwijgen. Je pikt ze er zo uit in het buitenland, en ik wil voor mezelf niet dat ik op basis van mijn slechte kledingkeuze al meteen als Nederlander wordt herkend. 

De komende dagen is het fijn zomers weer in Luxemburg, dus had ik het volgende bedacht om de outfits van overdag in dezelfde kleurstellingen te kiezen als de avondtoiletten. Op die manier passen de riemen en schoenen bij beiden, zodat ik maar vier paar schoenen hoef mee te nemen in plaats van zeven. Ik reis het liefst zoveel mogelijk licht. Mensen van mijn leeftijd moeten heel voorzichtig zijn in het dragen van korte broeken in het openbaar, maar tóch heb ik er voor overdag voor gekozen. Het zijn smaakvolle shorts, op maat en de kleuren zijn helder. 's Avonds als we gaan dineren kun je dat vanzelfsprekend onmogelijk in een korte broek doen, tenzij je je aan de kust bevindt, maar in Luxemburg bevinden zich geen stranden, vandaar dat ik me in de avond in een nette pantalon met bijpassend overhemd in de straten van Luxemburg zal begeven. 

Omdat ik een luie huisvrouw ben, die alles wat is gewassen keurig netjes ophang en opvouw in de kast, maar het pas ga strijken wanneer ik het aan doe, diende ik gisteren alles natuurlijk eerst te strijken voordat ik het in mijn valies kon doen. Dat was nogal een werk. Omdat ik het zo economisch had bedacht volstaat een klein valiesje, dat is dan weer een voordeel. 

Ik heb, zoals u op de foto kunt zien, een dag met witte kleding met paarstinten, één met zwart en legergroen en één met lichtblauw/off white met rode accenten. De vierde outfit is voor de dag van de terugreis, dat is er natuurlijk maar één. Ik ben klaar voor vertrek! 

 

Jaarlijkse traditie

Elk jaar gaan José en ik uit eten, vaak in Rotterdam waar ze werkt, maar soms, net zoals vorig jaar, in Utrecht waar ze woont. Deze keer was het bij het Italiaanse restaurant O'Pazzo in de Karel Doormanstraat vlakbij het Schouwburgplein. Ik was er nog nooit geweest, maar ik zag dat ze binnenkort 25 jaar bestaan, dus dat ligt geheel en al aan mij. Het is een verrassend groot restaurant, opgedeeld in kleinere ruimtes, zodat het toch heel knus is als je er zit. Er is ook een terras, maar dat vonden we gisteren te fris. We hebben er heerlijk gegeten, ik vind het nét iets beter dan het gemiddelde Italiaanse restaurant.

Onderwijl hebben we weer fijn bij kunnen kletsen. Ik ken José sinds eind vorige eeuw toen ze als vrijdagavond- zaterdaghulp kwam werken bij V&D op mijn afdeling, we hebben al die jaren contact gehouden. Leuk is het dat ze in die tijd ook een vriendje kreeg, Marijn, en daar is ze nog steeds mee, al 21 jaar, vertelde ze me gisteren. Het is ook een heel leuk stel samen. Binnenkort gaan ze een heel bijzonder avontuur aan door tien maanden naar Barcelona te gaan en daar een semi sabbatical te houden, maar ze gaan ook contacten leggen met de gemeente daar om te zien of zij iets van ons en wij iets van hun kunnen leren. José werkt voor de gemeente Rotterdam en Marijn voor de gemeente Utrecht. Het is echt iets wat helemaal bij hen hoort om te gaan ondernemen. 

Het is altijd heerlijk om elkaar weer te zien en de enthousiaste verhalen van José te horen over fietsvakanties, naar Rome deze keer, de activiteiten die ze in en met hun buurt ondernemen, de vorderingen in haar werk en nu weer de plannen om naar Barcelona te gaan. Ik hou van mensen die het leven volledig omarmen. Zelf sta ik wat gereserveerder in het leven, en dat mag, daar is ook ruimte voor. 

Momenteel word ik enigszins existentieel uitgedaagd, ben een beetje in wankel evenwicht, u ziet het op de foto hieronder, die handen zo krampachtig, dat geeft het wel al aan. Het gaat vanzelf wel weer voorbij, hoor, maar het is mentaal en daardoor ook lichamelijk nogal vermoeiend. Daarom zijn dit soort verstrooiingen met mensen die bruisen en die in mijn hart zitten erg fijn. De combinatie van zelf rust nemen en verpozing met lieve vrienden zijn de sleutel om het juiste evenwicht weer te hervinden.

We zijn er altijd al geweest....

 

Alle tijd

De omslag van dat ik langer in de regio Rotterdam woon dan in mijn geboortestad Den Haag, ligt al enige jaren achter me, maar toch was ik nog nooit op het Eiland Van Brienenoord geweest. Ik had er wel eens wat over gehoord, maar was er altijd vanuit gegaan dat het een soort natuureiland was, niet toegankelijk voor mensen. Hoe weinig wist ik. Als u hier klikt komt u op de Wikipediapagina waar de interessante geschiedenis van het eiland is te lezen. 

Enige tijd terug kwam tot ons dat er op het eiland een theaterfestival werd gehouden van 19 t/m 25 augustus onder de noemer 'Alle Tijd', jonge theatermakers, dansers, muzikanten en circusartiesten laten zien wat ze kunnen en voordat alles konden we genieten van een heerlijke maaltijd. Dat leek ons wel wat, zodat we gisteren voor de allereerste avond van het allereerste eilandfestival rond 17.30 uur hadden afgesproken malkander daar te treffen. Zij gingen fietsen, ik niet, ben met metro en bus gegaan, ik zou met de fiets de Van Brienenoordbrug over moeten, en u begrijpt in die rol heeft God mij niet gecast. 

Op dit soort evenementen komen altijd leuke mensen af, laat ik het zo zeggen, ik krijg meteen een jaren zestig vibe van love, peace en happiness. Een heel relaxte sfeer dus, tel daar de Schotse Hooglanders bij op die er vrijelijk rondlopen en het prachtige groen en u zult snappen dat het thema 'Alle Tijd' zeer goed gekozen was, we waren meteen in de relaxmodus. Stan had gekookt en dat was heerlijk, alles met verse ingrediënten bereid. Na het eten begon de avond, er waren verschillende voorstellingen die je na elkaar kon zien. Als eerste was er de afstudeervoorstelling van Anne Kloosterhuis 'Vliegende Wormen' die ze op dit festival dus voor de tweede keer liet zien. Het is een montagevoorstelling over de stad Rotterdam met veel herkenning, met name in het metro onderdeel en de scène met de mug die ronduit hilarisch is. Daarna was er weer even tijd om wat te drinken. Het thema was voelbaar door de hele avond, no sweat, alles lekker rustig aan. 

Daarna gingen we met een groep een wandeling over het eiland maken, wat natuurlijk erg leuk is omdat we er voor het eerst waren. Van te voren kregen we iets te horen waar we over na moesten denken tijdens de wandeling om daarna er een eigen terugkoppeling op te geven. Op zich heel leuk, maar doordat we iets te ver uit elkaar waren geplaatst was het niet zo heel goed te horen wat iedereen had te zeggen, maar de wandeling op zich was al fantastisch. Daarna zagen we de voorstelling 'I'm A Giver, Baby' die vond ik werkelijk prachtig. Nina en Gauri voegden de klanken van een harp samen met poëzie op zo'n manier dat het in elkaar overliep, de beschrijving van de harp en wat je er mee kunt als metafoor voor hoe vrouwen worden geacht met seksualiteit en hun eigen lichaam om te gaan. En dan druk ik het heel plastisch uit, zoals zij het deden was het echt adembenemend mooi.

Tussendoor steeds natuurlijk op ons gemak wat drinken en de laatste voorstelling die we zagen was een schouwspel van kleuren en schaduwen van het Shadow Liberation Theatre op lekkere vrolijke muziek kon ook het publiek participeren, de anderen gingen dat ook doen, maar ik zat heel senang het allemaal gade te slaan. Tegen die tijd was het al donker en kwamen de kleuren en het schaduwspel goed tot hun recht. Weer terug had Stan en soort kampvuurtje gemaakt waar we ons even lekker konden warmen voordat we weer op huis aangingen. 

Wat was dit ongelooflijk leuk! Het is nog de hele week met steeds andere makers en voorstellingen en ik raad het u ten zeerste aan, de sfeer, de jonge artistieke mensen, de voorstellingen, de omgeving, alles bij elkaar klopt het gewoon. Ik hoop dat het zo'n succes is dat het volgend jaar weer zal zijn. Maar het moet ook weer niet te groot worden, dat is een beetje het dilemma, zo kleinschalig is fantastisch, maar het moet ook rendabel zijn, maar te massaal haalt het het hele lieflijke en ongedwongene van zoals het nu is weer weg. Maar goed, wij kunnen in ieder geval zeggen dat we bij de allereerste editie van het Eilandfestival waren.

Vliegende Wormen. 

I'm A Giver Baby.

Shadow Liberation Theatre.

In Memoriam: Alain Delon

Hij was één van de mooiste mannen ooit, en precies dat is de reden hoe hij bij de film is gekomen. Als 21 jarige hing ie rond bij het festival van Cannes, waar hij werd opgemerkt door regisseur Yves Allégret. Hoewel zijn acteerprestaties van meet af aan onderwerp van discussie waren en dat zijn hele carrière ook bleven, wordt hij, nu hij is overleden, een 'Frans monument' genoemd en schieten superlatieven te kort. 

Hij heeft dan ook in een enorme rij Franse en Italiaanse films gespeeld, vooral in de jaren zestig, zeventig en tachtig kende hij zijn grootste successen. Hij heeft ook verschillende films geregisseerd. Na een aantal flops kondigde Alain eind jaren negentig aan met acteren te stoppen om toch nog één keer terug te komen in de film 'Astérix Aux Jeux Olympiques' in 2008 waarin hij de rol speelde van Julius Caesar wat eigenlijk een persiflage van zichzelf was. Ook maakte Alain heel sporadisch platen, meestal gesproken teksten. In Nederland zijn de hits 'Paroles Paroles' (1973) met Dalida en 'Thought I'd Ring You' (1983) met Shirley Bassey bekend. 

Zijn privéleven werd ook breed uitgemeten vanwege zijn banden met de maffia, zijn betrokkenheid bij moorden en zijn extreem rechtse sympathieën. Ook de schier oneindige rij met vrouwen waarmee hij affaires had, waaronder Dalida, Romy Schneider en Ann-Margret kwamen volop in de spotlights. Uit een affaire met de Duitse zangeres Nico Päffgen is een zoon geboren, Ari, die hij weigerde te erkennen. Het kind werd grotendeels door Alains ouders opgevoed. In 1964 trouwde hij Nathalie Barthélemy en zij kregen een zoon Anthony. In 1969 scheidden ze. Vanaf 1987 tot en met 2001 had Alain een relatie met de Nederlandse Rosalie van Bremen, ze kregen twee kinderen, Anouchka en Alain-Fabien.  

In 2019 kreeg Alain een beroerte en later lymfeklierkanker. 18 Augustus j.l. is hij overleden op 88 jarige leeftijd.

 

Er was er één jarig....(2)

Al in juni, maar eerst afgelopen zaterdag hebben we hem ons cadeautje kunnen geven. We hebben met elkaar gebrainstormd wat leuk zou zijn en we kwamen tot de slotsom dat een dagje Pantropica in de smaak zou vallen. Pantropica, het vroegere Orchideeënhoeve een stukje rijden en nog onontgonnen gebied voor de voormalig jarige.

Om 11 uur reisden we af, Pantropica ligt in het verre Luttelgeest en is toch al snel zo'n anderhalf uur rijden. Het weer zat ons alleszins mee en onderweg zijn we nog even gestopt voor een bakje koffie. Ik was zeven jaar geleden al eens geweest toen het nog Orchideeënhoeve heette en was toen erg onder de indruk van wat er te zien en te beleven valt. Het is nu nog verder uitgebreid en mooier geworden. Allereerst zijn we na aankomst gaan lunchen in Hanami Flowerpark met z'n enorme bloemenpracht in talloze kleuren, waarna we aangesterkt aan onze ontdekkingsreis begonnen in het Tropica- en Amazonegebied met veel mooie planten en dieren die je ook kunt voeren met speciaal voer. 

Een leuk bezoek is die aan de lori's de mooi gekleurde vogeltjes die niet verlegen zijn om naar je toe te komen en te snoepen van het nectardrankje dat je bij je hebt. Een ander hoogtepunt is de vlindertuin, de grootste van Europa, een prachtige tropische vlindertuin met meer dan tweeduizend vlinders, daar hebben we even gezeten om te genieten van zoveel moois, een mooi zenmoment, al die prachtige vlinders die om je heen fladderen. Vervolgens is er nog zoveel meer te zien, de flamingo lagoon, citrus lane, stokstaartjes, schildpadden, verschillende vissen van kleine guppies tot grote zoetwaterhaaien. 

We hebben er de hele middag doorgebracht met tussendoor een drankje en een ijsje waanden we ons in een hele andere wereld. Zo tegen half zes was het tijd om op weg te gaan naar waar we het diner gingen gebruiken. Dat was restaurant Leen in Utrecht. Ook dat was een belevenis, Aziatische fusion gerechten om met elkaar te delen in een leuke omgeving met fijne bediening. Vanwege het mooie weer konden we heerlijk buiten zitten, maar ook binnen ziet het er geweldig uit. Dit adres hebben we opgeslagen, want hier willen we vast nog wel eens heen. Het was een heerlijke dag zo met malkander en de homme du jour heeft het geweldig gevonden en het ontzettend naar z'n zin gehad en daar ging het om, maar ook wij hebben ervan genoten.

Hanami Flowerpark.

Amazone en Tropicagebied.

Lori.

Dat hele kleine stukje aarde

Dertien miljoen mensen wonen er in Nederland, zo vertelde ons de leraar op de lagere school in de jaren zeventig. In 1996 zongen Jochem Fluitsma en Eric van Tijn in een tv-commercial van de Postbank over vijftien miljoen mensen die op dat hele kleine stukje aarde wonen, dat sloeg zo aan dat er een single van werd opgenomen. In 1900 waren dat er nog maar iets meer dan vijf miljoen.

Toen in de jaren vijftig van de vorige eeuw de teller van het inwonersaantal snel naar de elf miljoen zou gaan, vond de overheid dat het wel erg vol ging worden op dat hele kleine stukje aarde en moedigen ze actief en met financiële ondersteuning aan om het geluk elders te zoeken. Canada, Australië, Verenigde Staten en Nieuw Zeeland werden van harte aangeprezen om heen te emigreren, daar ligt uw toekomst, niet in dit volle Nederland. Er worden voorlichtingsavonden georganiseerd met emigratieconsulenten. Met name werklozen, boeren en grote gezinnen worden aangespoord hun horizonten te verbreden, gaat u weg van hier! "Een deel van ons volk moet het aandurven zijn toekomst te zoeken in grotere gebieden dan het eigen land" vindt Premier Willem Drees. Koningin Juliana zegt in haar troonrede: "De snelle bevolkingsgroei en de beperkte oppervlakte aan beschikbare grond vereisen een krachtdadige bevordering van emigratie". De Nederlandse regering stelt zich in 1951 ten doel om per jaar zestig duizend Nederlanders te laten emigreren.

Nederlanders als, al dan niet aangespoorde, gelukszoekers. Maar ja, aan de andere kant, zoeken we als mens niet allemaal 'het geluk', wat dat ook mag zijn. Het is zeker voor iedereen verschillend, mijn geluk is niet het uwe en omgekeerd. Van de week kwam naar voren dat er nu achttien miljoen mensen wonen op dat hele kleine stukje aarde. Zo'n zeven miljoen meer dan toen men nerveus begon te raken over het aantal inwoners van ons land. Ook toen was er al woningnood, en ik weet niet beter dan dat er in Nederland altijd woningnood is geweest, dat was zo in de jaren dertig, vijftig, zestig en ook toen ik in de jaren tachtig mijn flatje kreeg was dat enkel en alleen omdat mijn ouders naar Doetinchem verhuisden en ik economisch verbonden was met Den Haag, dat was toen iets wat zwaar woog. 

De groei komt vooral door vluchtelingen vanwege oorlogen (Oekraïne en Syrië zijn qua aantallen de grootste) maar de meeste nieuwe inwoners komen uit andere Europese landen en Aziatische landen. Nederlanders voeren natuurlijk nog steeds de boventoon, zelfs al is er afname vanwege minder geboorten. In Nederland wonen per km² 518 mensen. In IJsland zijn dat 4 mensen per km², maar het kan altijd erger, Monaco is het dichtstbevolkte land van Europa met 19.500 mensen per km². 

De verwachting is dat de bevolking in Nederland de komende jaren zal blijven groeien, vooral door migratie maar ook doordat mensen langer leven dan vroeger. Het is moeilijk te voorspelen maar de prognose is dat in 2070 er weleens tussen de 18 tot 24 miljoen mensen zouden kunnen wonen op dat hele kleine stukje aarde. U en ik zullen dat niet meer meemaken. 

Voorlichtingsavond.

Tegeltjeswijsheid 487

 

Zwemmen

Gisteren zag ik een item op het journaal: 'zeezwemmen'. Zwemmen in zee is anders dan zwemmen in een zwembad, en in de kustprovincies kunnen kinderen een cursus zeezwemmen volgen. Ook hoorde ik dat er niet op alle scholen meer aan schoolzwemmen wordt gedaan. Nader onderzoek leerde me dat schoolzwemmen tot 1985 verplicht was en dat sinds die tijd scholen en gemeenten zelf over de organisatie en financiering gaan. Ik als bewust kinderloze had geen idee. In een waterrijk land als Nederland wat daarbovenop nog aan aan de kust ligt ook lijkt het me essentieel dat ieder kind leert zwemmen.

Zelf heb ik dus nog wel schoolzwemmen gehad. Ik weet nog dat met name mijn vader het heel belangrijk vond dat ik leerde zwemmen, en dat ik al op zwemles moest voordat het in de derde klas (ik geloof nu groep vijf) vanuit school werd geleerd. Dus als zesjarige zat ik al op zwemles en ik was als de dood voor water. Het was zelfs zo dat de juffrouw op school tijdens een ouderavond zich afvroeg waarom ik op vrijdag zo stil en angstig was. Het was de dag dat ik na school naar zwemles moest. Die mededeling was voor mijn moeder voldoende om me er weer af te halen, mijn vaders protesten daartegen haalden niets uit. Ik was er gewoon nog niet aan toe, zo vond ze, en dat was ook zo. Toen ik later met school ging zwemmen vond ik het heerlijk en was ook vaak in het zwembad te vinden. Ik heb één zwemdiploma gehaald, ik geloof dat je voor het tweede diploma onderwater moest zwemmen of iets van de bodem moest opduiken, nou het idee alleen al, ik krijg het al benauwd nu ik het hier neerzet.

Ik kan me de tijd niet heugen dat ik in een zwembad of in zee ben geweest en dat gaat ook niet meer gebeuren. Als man van mijn jaren kan ik me onmogelijk nog in zwemkleding vertonen. Ik doe daar niemand, en vooral mezelf, absoluut geen plezier mee. En ik heb de behoefte ook niet. Maar ik blijf het vreemd vinden dat schoolzwemmen optioneel is, ik vind het bij de opvoeding horen, maar, gezien mijn ervaring, pas natuurlijk wanneer het kind eraan toe is. 

De dikke dame heeft gezongen

Iedereen, op een enkele wereldvreemde bejaarde na, wist meteen al dat de EBU een te grote broek had aangetrokken door Joost Klein in mei te diskwalificeren voor het Eurovisie Songfestival vanwege 'het incident'. Wat 'het incident' nu was bleef lange tijd ongewis en zelfs nu komt men niet verder dan dat Joost 'een beweging heeft gemaakt en daarbij de camera van een cameravrouw heeft geraakt'. De cameravrouw in kwestie heeft destijds aangifte gedaan, dat zij Joost filmde na zijn optreden, terwijl hij haar herhaaldelijk had gevraagd dat niet te doen, bleek er nauwelijks toe te doen. 

Nu na drie maanden heeft de dikke dame eindelijk gezongen; het onderzoek naar het 'wangedrag' van Joost is geseponeerd vanwege gebrek aan bewijs. Het was een fucking cameravrouw for crying out loud! Hoe slecht ben je in je vak? Had het opgenomen. Maar goed het heet nu dat de aanklager niet kan bewijzen dat de beweging van Joost grote angst kon veroorzaken of dat dat zijn bedoeling was.

Een te grote broek, ik zei het u al. Je zou dus verwachten dat de EBU zich in allerlei bochten wringt en het boetekleed aantrekt vanwege de buitenproportionele sanctie van diskwalificatie, maar nee hoor, EBU zegt achter het besluit te blijven staan. Het nummer van Joost, 'Europapa', deed het in aanloop naar het festival buitengewoon goed. In de halve finale, waar enkel de publieksstemmen golden behaalde hij de tweede plaats. Of hij de finale, waar hij dus voor gediskwalificeerd werd, zou winnen betwijfel ik. De Zwitserse winnaar was qua compositie, staging en zeker vocaal uitmuntend. Maar een plekje in de top 5 had ik zeker verwacht. Het succes wat Joost na het festival heeft mogen ervaren is gigantisch, in diverse landen werd 'Europapa' een hit, maar de nare nasmaak van het hele gebeuren overschaduwde dat.

Ik vraag me af of de EBU nog iets gaat doen aan de vele klachten uit diverse landen over het wangedrag van de Israëlische delegatie, en ik weet eigenlijk wel zeker van niet omdat de sponsor van het Eurovisie Songfestival het Israëlische Morrocanoil is. En ik vermoed zomaar dat Joosts diskwalificatie te maken zou kunnen hebben met het feit dat hij heeft gereageerd tijdens de persconferentie op de weigering te antwoorden van de Israëlische deelneemster op de vraag of ze er over nagedacht had dat haar aanwezigheid een veiligheidsrisico betekende voor alle aanwezigen. 'Waarom niet?" had Joost gevraagd, waarop ze toch nog iets heeft gebrabbeld. 

U weet het, Israël, daar mag men geen kritiek op hebben, want dan wordt meteen de antisemitismekaart getrokken. Op dit moment proberen ze een hele bevolkingsgroep van de wereld te vegen, iets waarvan juist zij, gezien hun afschuwelijke maar tevens door hen zo gekoesterde geschiedenis, zouden moeten weten hoe vreselijk dat is. Maar ook hier gaat men heel omzichtig mee om, de eeuwige slachtofferrol past hen als gegoten. 

Ik zag dat Israël zich al heeft aangemeld voor het Eurovisie Songfestival van volgend jaar. EBU vindt de genocide die het land pleegt minder erg dan een duw tegen een camera of wat Rusland in Oekraïne doet, dat land is wel uitgesloten van deelname. Of is het toch de dikke vinger in de pap van Morrocanoil? Nederland heeft zich nog niet aangemeld en ik hoop en verwacht ook dat we voorlopig even van deelname gaan afzien.

Mother of the bride

Ik heb me altijd verbonden gevoeld met de actrice Brooke Shields, nee ik heb haar nooit ontmoet, maar zij en ik delen hetzelfde geboortejaar en dat voelt als een connectie. Daarnaast is ze van kinds af aan door haar streberige moeder voor de camera gesleept eerst als model en later als actrice. Mijn eerste kennismaking was de film 'Blue Lagoon' uitgebracht in het jaar dat Brooke en ik 15 jaar werden. Ik vond het een geweldige film, of dat mede komt door haar tegenspeler Christopher Atkins? Misschien. Maar sinds die tijd vind ik het leuk iets over haar te lezen of van haar te zien. 

Het is niet zo dat ik álles wat ze heeft gemaakt heb gezien, en dat is in de loop van de tijd nogal wat, maar soms popt ze ineens op in een tv-serie in een gastrol, zoals in 'Friends' of 'That 70's Show'. Vanaf 1996 t/m 2000 speelde ze de hoofdrol in een eigen tv-serie 'Suddenly Susan', daarin kon ze haar komische kant laten zien en ik heb daar erg van genoten, zeker die aflevering waarin Christopher Atkins een gastrol had en er constante verwijzingen waren naar hun film van jaren geleden. 

Zondag zag ik dat er op Netflix een film stond, 'Mother Of The Bride' met Brooke die een moeder (Lana) speelt wiens dochter (Emma) aankondigt te gaan trouwen en wel in Thailand. Eenmaal daar aangekomen blijkt de vader van de bruidegom de grote liefde te zijn geweest van Lana. U begrijpt een romcom, waarvan bij begin al duidelijk is hoe het verhaal zich zal ontwikkelen. Maar de mooie beelden ter plaatse en Brooke's sublieme komisch acteertalent maakt het een lekkere ongecompliceerde film om te zien. Ik heb een aantal keer hardop gelachen. Brooke en ik, het blijkt een 'verbintenis' die een leven lang meegaat. Ik raad u de film aan, hoor. 

Brooke met haar filmdochter Emma (Miranda Cosgrove)

Brooke met haar filmliefde van toen Will (Benjamin Bratt)

Olympische gedachte

Het spreekt voor zich dat ik niet naar de Olympische Spelen heb gekeken, want sport, maar dat betekent niet dat ik er niets van heb meegekregen. Via het journaal en de onvermijdelijke social media kanalen is het één en ander toch tot me gekomen. Laat ik u eerst eens de Olympische gedachte ontvouwen: 

Het belangrijkste doel van de Olympische Beweging is: 'meebouwen aan een vreedzame en betere wereld. Ze wil jongeren opvoeden in de olympische geest via sport en zonder enige vorm van discriminatie, met wederzijds begrip in een sfeer van vriendschap, respect en solidariteit'. Daarnaast is het motto: citius, altius, fortius, Latijn voor sneller, hoger, sterker. 

Nou, voordat er nog maar een startsein was gegeven voor welke wedstrijd ook, ging het al bij de opening mis zo vernam ik middels berichten van zwaar religieuzen en andere extreem rechtse typjes die volledig overstuur waren geraakt. Men liet, heel kort, een voorstelling zien uit de Griekse Mythologie, u weet wel daar waar de spelen vandaan komen, een bacchanaal: Het feestmaal der Goden, maar de schuimbekkende obscurantisten wisten het zeker: hier werd het Laatste Avondmaal in het belachelijke getrokken! U begrijpt, net zoals boosmenschen ventileren op de socials in kapitalen dat ze nooit meer naar HEMA gaan vanwege het niet meer aangeven wat meisjes- of jongenskleding is, een regenboogtompouce of vegetarische rookworst, zo berichtten ze nu dat ze NIET naar de Spelen gingen kijken, o zo, dat zal het IOC leren!

Verder vernam ik van een veroordeelde pedoseksuele beach volleyballer, een hoogspringer wiens unmentionables de lat hebben geraakt en dan was er natuurlijk de Algerijnse bokser Imane Khelif. Wat een haat, laster en discriminatie heeft ze over zich heen gekregen. Leest u de Olympische gedachte hierboven nog maar eens opnieuw, die werden bij Imane met voeten getreden. Ik vermoed dezelfde boos-op-wereld-mensen die zwoeren niet te kijken gingen helemaal los op deze jonge vrouw van 25 jaar. Ze zou een transvrouw zijn. Denk even na, het kind komt uit Algerije, dat is nu niet het meest liberale land ter wereld, alsof zij zich vertegenwoordigd zouden willen zien door een transpersoon. Maar de geest was uit de fles, in hun ogen was ze een geboren man en zou het oneerlijk zijn allemaal. 

Imane heeft voor een vrouw een wat hogere testosteronspiegel, maar is de hele bedoeling van sportcompetitie niet dat je de beste en sterkste inzet? Een basketballer van 2.25 meter heeft meer voordeel in het spel dan zijn tegenstander van 1.87 meter. En laten we de doos van Pandora over doping in de sport maar dicht laten, daar zijn hele ploegen, wat zeg ik, landen voor gediskwalificeerd. Imane heeft op natuurlijke wijze dan wellicht voordeel. Reden voor haar tegenstanders om zich het snot voor de ogen te trainen en niet zoals de Italiaanse Angela Carini, die zich na nog geen minuut wenend op de grond liet vallen om niet meer verder te willen, jíj wilde bokser worden. Gelukkig heeft ze goud gewonnen, er is niemand die ik het meer gunde dan Imane. Haar opponent de Chinese Yang Liu omhelsde Imane na haar overwinning, Yang begrijpt de Olympische gedachte wel. 

Imane heeft op haar beurt alle ellende die ze over zich heen heeft gekregen omgezet in een nog sterkere wil om te winnen. "Vanuit de ring heb ik een boodschap gestuurd naar degenen die tegen mij waren. Ik ben slachtoffer geweest van aanvallen en een felle campagne. Dit is het beste antwoord dat ik kon geven. Het antwoord lag altijd in de ring."

Yang Liu omhelst Imane naar haar gouden overwinning. 

Imane heeft wel wat weg van prinses Diana.
Ik wens Imane net zoveel liefde en positiviteit toe als
Diana wereldwijd heeft mogen ontvangen voor haar werk.

Tegeltjeswijsheid 486

 

Queen Charlotte

Vanzelfsprekend heb ik onlangs het derde seizoen van de geweldige Netflix serie 'Bridgerton' gezien waarin Penelope (Nicola Coughlan) haar geheim moet prijsgeven en we haar grote liefde voor Colin (Luke Newton) eindelijk beantwoord zien. Maar ook het wel en wee van de andere personages wordt in geuren en vooral prachtige kleuren gevolgd. Na beëindiging van het seizoen werd ik getipt om de serie 'Queen Charlotte' te gaan zien. Ik wist al dat ie er was sinds vorig jaar, maar nu ik helemaal in Bridgerton-sferen was vond ik het een mooi moment om het te gaan doen. Gisteren het laatste deel gezien.

'Queen Charlotte' richt zich op de jonge jaren van koningin Charlotte die ook in 'Bridgerton' voorkomt. Beide series zijn gebaseerd op feiten met veel fictie, maar koningin Charlotte heeft echt bestaan veel gebeurtenissen berusten op waarheid. In 'Queen Charlotte' zien we niet enkel de jonge koningin (India Amarteifio), maar ook enkele anderen uit 'Bridgerton' in hun jonge jaren, o.m. Lady Danbury (Arsema Thomas) en Brimsley (Sam Clemmett). Arsema lijkt met haar prachtige ogen en mimiek heel erg op een te vroeg overleden dierbare vriendin van me. Bijzonder en mooi, ontroerend ook wel, om te zien.

De verhaallijnen, zeker die van 'Het Grote Experiment', zijn een mooie en welkome aanvulling op die van 'Bridgerton', een aantal zaken worden er door verduidelijkt. Naast het verleden van de koningin komt ook de achtergrond van Lady Danbury aan bod en we zien wat meer van Brimsley, de secretaris van de koningin, die in de laatste aflevering een heel aandoenlijk moment heeft met Reynolds (Freddie Dennis), de secretaris van de koning. Het ontroerde me, zeker als de oude Brimsley het moment later in z'n eentje nog es beleefd, dan kun je me afvoeren. 

De verhalen spelen zich beurtelings af in de Bridgerton-tijd en de tijd van de jonge koningin, zodat we de oudere personages uit 'Bridgerton' ook zien. Naast dit alles is het ook geen straf om te kijken naar koning George (Corey Mylchreest) waarmee Charlotte trouwt, hij zet de geesteszieke koning fantastisch neer en daarnaast zijn het vitamientjes voor de ogen. 

Mocht u de series nog niet hebben gezien. Ik raad ze ten zeerste aan. 

India Amarteifio en Golda Rosheuvel als de jonge en oude koningin Charlotte.

Arsema Thomas als Lady Danbury.

Sam Clemmett en Hugh Sachs als de jonge en oude Brimsley.

Corey Mylchreest als koning George.