Voor de zwijgers

Het ik weet niet hoeveelste seizoen van 'Beste Zangers' is weer begonnen en in de afgelopen uitzending van zaterdag 28 september was de hoofdgast Matthijn Buwalda. Ik kende hem niet, maar grappig was dat de andere zangers hem, voor het programma, ook niet kenden. Matthijn heeft sinds 2006 elf albums uitgebracht, hij komt uit de hoek van christelijke muziek maar is gaandeweg qua tekst en muziek naar kleinkunst en nederpop opgeschoven. In de twee eerste afleveringen vond ik hem al een heel aimabel mens en nu ik zijn zelfgeschreven repertoire door zijn collega's heb horen zingen en zijn levensverhaal heb gehoord ben ik erg nieuwsgierig geworden naar zijn oeuvre. 

Het lied 'Voor De Zwijgers' is van een ongekende schoonheid, zo raak, zo actueel en ook zo troostend. Karin Bloemen koos het om voor Matthijn te zingen en als er iemand is die een tekst kan interpreteren is het Karin wel. Ze bracht het lied en het was of ze bij me in de kamer stond. Hieronder kunt u Karins uitvoering zien en horen.

Voor De Zwijgers

Deze is voor de zwijgers

Voor de mond dicht mensen

Met weinig te bewijzen

Ga eens bij ze kijken

Deze is voor de dweilers

Met de kraan ver open

Ze weten niet van wijken

Van die eigenwijzen

En wie alleen maar opstaat voor zichzelf

Die mag weer gaan zitten

En wie alleen maar opstaat voor zichzelf

Ga alsjeblieft weer zitten

Je staat in de weg van wie er moeten winnen

Van die ongeziene helden en heldinnen

Deze is voor de kleinen

Zij die aan het eind

De grootsten zullen blijken

Laat je niet misleiden

Deze is voor de strijders

Voor de niet loslaters

Die talkshowtafels mijden 

Maar wel geschiedenis schrijven

En wie alleen maar opstaat voor zichzelf

Die mag weer gaan zitten

En wie alleen maar opstaat voor zichzelf

Ga alsjeblieft weer zitten

Je staat in de weg van wie er moeten winnen

Van die ongeziene helden en heldinnen

Voor alle winnaars zonder erelijst

Voor alle redders zonder namen

De goede mensen zijn de meerderheid

Verstopt in het alledaagse

En wie alleen maar opstaat voor zichzelf

Die mag weer gaan zitten

En wie alleen maar opstaat voor zichzelf

Ga alsjeblieft weer zitten

En wie alleen maar opstaat voor zichzelf

Die mag weer gaan zitten

En wie alleen maar opstaat voor zichzelf

Ga alsjeblieft weer zitten

Je staat in de weg van wie er moeten winnen

Van die ongeziene helden en heldinnen

Deze is voor de zwijgers

Deze is voor de dweilers

Deze is voor de kleinen

Deze is voor de strijders

© Matthijn Buwalda

Matthijn Buwalda.

Mocht de video niet te zien zijn, klik hier.

Toen was geluk... #156

Van de week stonden oma, moeder en kleindochter aan de kassa en oma had een boodschappentas bij zich die ik nog van vroeger kende. Een gestreepte nylon boodschappentas. Ze hadden het er ook over met elkaar dat die boodschappentas wel heel erg oud was. Mijn moeder had ze ook en ik heb ze gebruikt als ik boodschappen voor haar deed.

Ik mijmerde door dat ik best wel weer zo'n tas zou willen hebben, toen ik me plots herinnerde dat die hengsels van die tassen, van hard plastic of enkel metaal, helemaal niet zo fijn waren. Zeker als de tas vol was deden ze pijn aan je handen. Er is een reden, en wellicht was dát wel de reden, dat ze er niet meer zijn. Toch sta ik niet voor mezelf in als ik in een vintagewinkel zo'n tas zou tegenkomen. 

In Memoriam: Maggie Smith

Al op 17 jarige leeftijd speelde Maggie Smith haar eerste rollen in het theater, later kwamen daar ook een schier eindeloze rij aan speelfilms, televisiefilms en -series bij. Haar laatste film was 'The Miracle Club' in 2023. Zelf vond ze acteren in films en series niet écht acteren, dat doe je in het theater was haar overtuiging. Toch heeft ze naast haar vele theaterrollen niet aan de minste tv- en filmproducties meegewerkt: o.m. 'Death On The Nile'. 'Sister Act', 'The Best Exotic Marigold Hotel' en natuurlijk haar rol van Professor Minerva McGonagall in de Harry Potter filmreeks en die van Gravin Douairière Violet Crawley in de gelauwerde tv serie 'Downton Abbey'. Met die laatste rol kwam laat in haar leven, tegen wil en dank, de echte sterrenstatus.

Maggie werd daar ongemakkelijk van. In een tv interview vertelde ze dat ze voor Downton, gewoon over straat kon en alleen naar een museum of voorstelling kon gaan, niemand herkende haar, maar dat was plots welhaast onmogelijk geworden. "Je bent blij dat Downton nu klaar is hè?" vroeg de interviewer. Ze antwoordde bevestigend eraan toevoegend: "Maar het is toch ook wel genoeg nu, die vrouw was aan het eind minstens over de honderd. Op de vraag of ze er zelf wel eens naar heeft gekeken, keek ze een beetje betrapt en schudde voorzichtig van nee, "Maar ze hebben me de DVD-box gegeven, dus ik kan het altijd nog gaan kijken", voegde ze eraan toe. Dat is wat ik zo leuk vond aan Maggie, naast de geweldige rollen die ze speelde, die lekkere Britse nuchterheid en zelfspot. Ook de reactie die ze aan een kind gaf die haar aanstaarde en na verloop van tijd vroeg of ze écht in een kat kon veranderen: "Nee, natuurlijk niet!" Heerlijke vrouw!

Van 1967 tot 1975 was ze getrouwd met Robert Stephens en zij kregen twee kinderen, Chris en Toby die beiden ook zijn gaan acteren. In 1975 trouwde Maggie met Alan Beverley Cross en ze bleven getrouwd tot aan zijn dood in 1998. Ze heeft vijf kleinkinderen. In 1988 kreeg Maggie de ziekte van Graves en tijdens de opnames van Harry Potter werd ze gediagnosticeerd met borstkanker, waar ze in 2009 genezen van werd verklaard. Op 27 september j.l. is Maggie overleden in het Chelsea and Westminster Hospital in Londen omringd door haar kinderen en kleinkinderen overleden, ze is 89 jaar geworden.

Professor Minerva McGonagall in 'Harry Potter'.

Gravin Douairière Violet Crawley in 'Downton Abbey'.

Nieuwe buren

Het kindertijdschrift Donald Duck had een tekenwedstrijd uitgeschreven voor een nieuw personage, vanwege het 90 jarig bestaan van het stripfiguur Donald Duck. De 9 jarige Eva is als winnaar uit de bus gekomen. Zij bedacht de personages Eva Hamerslag en haar zoon Lex die de nieuwe buren van Donald worden. Eva is net als Donald ook een eend en werkt als timmervrouw. Bedenkster Eva had bij haar inzending vermeld dat Eva Hamerslag van alles zelf maakt in en om haar huis en niet tegen verspilling kan, in alles ziet ze wel iets om te hergebruiken. Haar zoon Lex heeft als hobby programmeren, via een groot netwerk lost hij met andere kinderen problemen op. 

Hoe leuk is dat! En vooral voor bedenkster Eva, je zult verwachten dat er niets vervelends of negatiefs over te melden is. Nou, u moogt opnieuw denken. Eva Hamerslag en haar zoon Lex zijn niet als Donald en zijn familieleden wit, maar bruin. Ik wil op dit punt nog maar even benadrukken dat het om stripfiguren gaat in een stripweekblad voor kinderen. Maar het bruinrechtse deel van Nederland is volledig overstuur geraakt, dit is niet hún kleur bruin, Eva en Lex zouden zomaar 'eenden van kleur' kunnen zijn. De horror! 

Boze witte mannen, veelal van middelbare leeftijd, en een paar witte racistische Stepford wives, sprekend op elkaar lijkende typjes à la Arische Raisa Blommestijn, buitelen over elkaar heen. Volwassen mensen die echt alles aangrijpen om hun racisme en intense haat voor alles wat niet wit is te ventileren. Zelfs een stripfiguurpersonage, bedacht door een 9 jarig meisje, kan niet aan hun toorn ontkomen. Volwassenen die 'nooit meer een Donald Duck zullen kopen', 'Zelfs in Duckstad komt nu een bruine eend wonen. Deze doorgeslagen diversiteitswaanzin kent geen grenzen'. 'En toen was de laatste horde genomen, ook de Donald Duck is nu woke'.  

Wat heb je dan een vreselijk leven als je zoveel bitterheid, vijandigheid en aversie in je hebt dat je zelfs een bedenksel van een 9 jarige voor een kinderstriptijdschrift ziet als bron van het kwaad.

Eva met de door haar ontworpen Lex en Eva Hamerslag.

Zoals Eva en Lex er uiteindelijk uitzien.

Seniorenmomenten

Gezien mijn leeftijd zal ik eraan moeten wennen dat ik zo nu en dan een seniorenmoment zal hebben. Afgelopen zondag was ik me culinair aan het inspannen en was plotseling de keukenschaar kwijt die ik kort daarvoor nog had gebruikt en afgewassen. Hij hing niet aan het haakje waar ie altijd hangt en ook niet in beide besteklades waar ik vermoedde het per abuis te hebben misplaatst. Ik heb zelfs nog globaal in de afvalbak gekeken, maar niks hoor, geen schaar. Ik liet het, het is maar een keukenschaar, en is vervangbaar. Maar ineens vond ik 'm in een laatje van de sidetable waar ie nog nooit heeft gelegen en waar ik ook geen actieve herinnering aan had dat ik 'm daar had opgeborgen. Dit was duidelijk een seniorenmoment.

Vorige week maandag heb ik een bezoek gebracht aan de tandarts, nee niks aan de hand, alles prima in orde, dank u. Ik ben vanzelfsprekend verzekerd maar een luttel bedrag mocht ik toch aan de tandarts overmaken, daar kreeg ik afgelopen dinsdag bericht van. Het was een bedragje van €3,94 en 's avonds dacht ik laat ik het maar meteen doen anders vergeet ik het misschien. Weer sloeg een seniorenmoment toe want ik maakte €394,00 over; kommaatje verkeerd. Hè ja. Meteen maar een mailtje gestuurd met het idee dat ze het dan van de week, minus het verschuldigde €3.94 kunnen terugstorten. Natuurlijk met mijn excuses erbij, in de mail staat ook vet gedrukt vermeld: 'Let op dat u het bedrag juist overboekt', nou daar had ik dus ernstig in gefaald met mijn seniorenmoment. 

Ik had het mailtje rond 21.00 uur gestuurd en wie schetst mijn verbazing dat ik ongeveer een uur later een mailtje kreeg van de tandarts dat ze €390,06 had teruggestort. Ik had het ergens in de komende dagen verwacht, maar blijkbaar was ze nog laat aan haar administratie bezig en heeft ze het meteen geregeld. Wat ongelooflijk lief en patiëntvriendelijk.

Ik ben altijd oplettend geweest, dingen dubbel checken en zo, niet voor één gat te vangen, maar zoals ik al begon, wellicht zal dit wat vaker voorkomen omdat de grijze cellen wat minder in staat van paraatheid zullen staan. Aan de andere kant zijn er nog genoeg dingen die ik signaleer waar anderen geen notie van hebben, hoog sensitief, weet u nog, dat heeft ook zo z'n voordelen, vandaar dat het me ook zo opvalt als ik een steek laat vallen. En dan, ik constateer het nog, zolang dat nog het geval is valt het eigenlijk wel mee, maar waakzaamheid blijft geboden voor dit ouder wordende mensch.

Wat je belooft....

"Mevrouw kan niet wachten!!" riep Geert Wilders nog geen jaar geleden uit tijdens de verkiezingscampagne over iemand van zijn achterban die overduidelijk in ieder geval wel goed te eten had, toen Frans Timmermans opperde om het eigen risico van de zorg af te schaffen, maar dat zulks niet van vandaag op morgen kon. "Mevrouw moet nu geld hebben en u kan dat regelen, vandaag nog!!" voegde Geert er aan toe. Ieder weldenkend mens wist dat Frans gelijk had, maar de licht beïnvloedbare onderbuikers vonden het een mooi statement om op de PVV te gaan stemmen: 'Geert zorgt voor ons arme schlemielen'. 

Nu is de PVV dan de grootste partij geworden en PVV-minion Fleur Agema is zelfs minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, niet dat ze er enig verstand van heeft, of iets van de ambtenaren aanneemt die dat wel hebben, maar dat hoeft ook niet, Geert wikt en beslist, zij hoeft enkel maar na te zeggen wat hij haar influistert. Dus dan verwachten de Henken de Ingrids dat het eigen risico ook subiet wordt afgeschaft, maar helaas.....

U en ik wisten het natuurlijk wel, dat gaat niet gebeuren, sterker nog, de premie zal zo rond de €10,- per maand worden verhoogd, en het eigen risico blijft gewoon gelijk. Pas in 2027 wordt die gehalveerd volgens het huidige kabinet met PVV als grootste partij, dus niet volledig afgeschaft. Om dat te bekostigen zal de zorgpremie tegen die tijd de grens van €200 per maand passeren, nu is dat ongeveer €159. 

Dit is dus wat je krijgt als je met je onderbuik kiest en er mensen aan het bewind komen die van toeten noch blazen weten en hun bek maar een douw geven. De onderste laag van de bevolking die veelal de achterban van PVV vormt, komt er het meest bekaaid vanaf, dat weet een kind, maar ja, Geert hè, 'die seg watof wei denke'. Ik ben niet graag degene die zegt: 'heb ik het niet gezegd', maar heb ik het niet gezegd? Het ontploft in hun gezicht.

En dan nu nog het hele 'strengste asielbeleid ooit' debacle, met Frau Faber die ervoor naar Denemarken afreist. Daar wordt nu de hoop van de achterban op gevestigd, alle asielzoekers en het liefst alle buitenlanders eruit, dan komt het pas goed. Nou, ik heb nieuws voor ze.....

Geert Wilders en Frans Timmermans.

Menu

Op 8 oktober 1992 kwam de eerste editie uit van het tijdschriftje 'Menu', met heel grappig als editienummer '0'. Ik werkte toen nog op de boekhandel van V&D in Rijswijk en was meteen gecharmeerd van het tijdschriftje. Ik zeg bewust tijdschriftje want het had het formaat 'TrosKompas' dan heeft u een beeld. De prijs was ƒ1.45 (€ 0.66) en het verscheen eens per twee weken.

Erin stonden vier voorgerechten, zeven hoofdgerechten, vier bijgerechten en vier nagerechten, gelardeerd met leuke tips en weetjes. Van elk van de gerechten waren foto's en vanzelfsprekend ook hoe te bereiden en een boodschappenlijstje. Vanaf nummer '0' heb ik ze steeds aangeschaft, de laatste editie die ik heb is van 31 januari 1996, daarin wordt gewag gemaakt van wat er in de volgende editie verwacht kan worden, maar het is de laatste die ik heb gekocht. Ik weet niet waarom ik ermee ben gestopt en ook niet hoe lang de serie nog is doorgegaan. Op het wereldwijde web is niets te vinden. Maar ik heb dus een hele stapel van oktober 1992 t/m januari 1996. 

Ik moet eerlijk zeggen dat ik er niet veel mee doe, toch zijn ze alle verhuizingen (sommige edities wel vier keer) meegegaan, maar afgelopen zondag had ik gasten voor een diner en heb ik het stof van de stapel geblazen en ben er in gaan bladeren en heb een leuk menu uit 'Menu' kunnen samenstellen. Ik ben geen keukenprins, maar ik durf te zeggen, zeker ook omdat de gasten het allemaal lekker vonden, dat het aardig gelukt is. Vooraf had ik gebakken auberginerolletjes uit het tijdschriftje van 25 augustus 1993 gemaakt en uit die van 18 oktober 1995 het hoofdgerecht, gegratineerde zalm met geitenkaas en het nagerecht, gembervla met peer en chocoladesaus. 

32 jaar na de eerste uitgave van het tijdschriftje lijk ik het weer herontdekt te hebben.

Tegeltjeswijsheid 491

 

100 jaar

Op maandag 22 september 1924 werd in Den Haag mijn vader geboren als tweede zoon van Henk en Toos. Vandaag zou hij dus 100 jaar zijn geworden, en ik vind dat wel iets om even bij stil te staan. 

Het gezin woonde in de van Diemenstraat in Den Haag en in 1942 kwam hij in dienst als boekhouder bij de firma van Abshoven, een handel in wit- en bruingoed zouden we nu zeggen, maar destijds heette het een 'technisch bureau', en heeft zijn hele werkzame leven daar gewerkt. In 1949 trouwde hij en uit dat huwelijk werden twee kinderen geboren, ze gingen in 1953 wonen in de Hellendoornstraat in Den Haag, in de pas opgeleverde wijk Morgenstond. Het huwelijk hield geen stand en na de scheiding werden die twee kinderen aan hem toegewezen. We spreken over de jaren vijftig van de vorige eeuw, dat geeft wel iets aan denk ik dat de kinderen aan de vader werden toevertrouwd in plaats van aan de moeder.

Hij zat in de late jaren vijftig bij restaurant Heck in Den Haag met zijn twee kinderen toen hij aan de praat raakte met een eveneens alleenstaande vrouw met haar dochtertje. Met een: 'Ik hoop dat u een lieve moeder voor uw kinderen zult vinden', namen ze afscheid. Deze vrouw werkte als filiaalhoudster bij de Haagse bakkerij Hus en op een zeker moment werkte ze in een filiaal in de buurt waar de ouders van mijn vader woonden en ontmoetten ze elkaar weer. Lang verhaal kort ze gingen een samengesteld gezin vormen en ik mag die vrouw mijn moeder noemen, want in mei 1965 werd ik geboren. 

Tot 1987 hebben wij in de Hellendoornstraat gewoond en in het voorjaar van dat jaar zijn mijn ouders naar Doetinchem verhuist waar ze bijna vijftien jaar hebben gewoond en het geweldig naar hun zin hebben gehad. Mijn vader heeft in de laatste jaren daar verschillende herseninfarcten gehad en in 2001 kwamen ze wonen in de straat waar ik nu nog woon. Kort daarna is mijn vader opgenomen in een verpleeghuis omdat mijn moeder de zorg voor hem niet meer kon dragen. Het was schrijnend om te zien dat de man die zoveel wist en zoveel kon niet meer goed kon praten en de werkelijkheid helemaal was verloren. Op 5 oktober 2005 is hij overleden op 81 jarige leeftijd.

Maar laat ik vooral benadrukken hoe mijn vader van het leven hield en heeft genoten. Ik heb in een eerder blogje al eens vermeld dat hij enorm van gezelligheid hield en als er iets te vieren was wérd het ook gevierd. Hij had groene vingers dus heeft hij vanaf 1970 tot 1986 een volkstuin gehad in Rijswijk en ging na de verhuizing naar Doetinchem verder in de tuin die toen aan huis was. Vakantie en uitstapjes, hij vond het geweldig leuk, mensen om hem heen en drukte, met een glaasje vieux in z'n hand proostend op het leven, dat was mijn vader ten voeten uit. 

Ik heb dat allemaal niet van hem geërfd, ik ben wat meer op mezelf, maar toch lijk ik in veel opzichten op hem. Ik ben, net als hij, vrij lankmoedig en conflict vermijdend, totdat de kruik net één keer teveel te water gaat en barst, maar dan zijn er wel al subtiele signalen geweest die niet zijn opgepikt. Ook qua uiterlijk zijn er gelijkenissen en het 'een man een man, een woord een woord' levensmotto wat mijn vader hoog in het vaandel had staan ben ik ook erg van. 

Kortom ik heb een hele fijne vader gehad er zijn vaak nog dingen die ik doe omdat ik het zo van hem heb geleerd, kleine hele basale dingetjes die me dan toch altijd weer aan hem doen denken. Er gaat geen dag voorbij of ik denk aan hem en aan mijn moeder. Soms komen ze in mijn dromen voorbij en dan word ik wakker met het gevoel of ze even op visite zijn geweest. 

"Als je 100 jaar wordt, valt dat op een zondag" moet ik ergens in de jaren zeventig hebben gezegd toen er in een tijdschrift een eeuwigdurende kalender was gepubliceerd. Voor mama en mij had ik al bekeken wanneer onze verjaardagen in de toekomst in mei op Hemelvaartsdag of Pinksteren zouden vallen. "Dan ben ik er al lang niet meer, hoor", zal je hebben geantwoord. En dat is ook zo, maar zolang ik aan je blijf denken en je op visite komt in mijn dromen ben je er gewoon nog. 100 jaar! Ik hoop dat waar je nu bent er een vieuxtje voor je wordt ingeschonken en dat al die mensen die er bij waren op de door jou zo geliefde verjaardagen, feesten en partijen en ook het aardse hebben verlaten inmiddels, net als in de jaren zeventig, toen we klapstoelen moesten huren om iedereen te kunnen plaatsen, vandaag weer samenzijn. Gefeliciteerd pap!

'Eerste photo' staat er in het album bijgeschreven.

Mijn vader, links, met zijn broer Kees en hun vader wandelend in Den Haag.

Mijn vader als jongeman.

1977 Het 55 jarig huwelijksfeest van opa en oma met hun zonen, rechts mijn vader. 

1982 Mijn vader krijgt hier een Koninklijke onderscheiding vanwege zijn veertig jarig dienstverband.

2004. Eén van de laatste 'photo's', op zijn 80e verjaardag samen met mijn moeder en mij. 

Duidelijkheid

Het is gebleken dat Marjolein Faber (PVV) wel degelijk weet heeft van                                                                               maar dat ze desondanks tóch                                                                                                                                                                                                                         willens en wetens gaat ze tegen                                                                                          maar dat heeft geen kans van                    en dat weet ze zelf ook wel, maar omdat Geert Wilders per se                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                  dus kan ze geen kant op, hij is tenslotte het enige                                                                                                                 

Caroline (Kèr'olai'n) van der Plas (BBB) heeft stennis gemaakt in de kantine van de Tweede Kamer omdat ze het belachelijk vindt dat                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                            Ze heeft haar twee kilo                per dag nodig, en met die lange debatten wil ze dat zelfs opgeschaald zien naar het dubbele ook moet er, zo vindt ze, een                                                 komen zodat ze niet steeds voor deur hoeft te gaan staan om haar benodigde hoeveelheid                        binnen te krijgen, haar gerochel en stem van een bootwerker ten spijt. 

Voor zowel Dick Schoof (premier zonder partij) als Nicolien van Vroonhoven (NSC) komt er                                                                                                                          omdat er voor beiden verbeterpunten zijn betreffende spreken in het openbaar. Gedacht wordt aan een paar sessies zodat ze                                                                                                                                                              en ook                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                    Maar in eerste instantie wordt er naartoe gewerkt om twee zinnen zonder hakkelen te kunnen zeggen. Tevens is voor Dick iemand aangesteld die hem microfoontechniek bijbrengt zodat hij weet wanneer die       of       staat. 

Voor Dilan Yeşilgöz (VVD) komen er gesprekken met een                       om haar te doen beseffen dat zij en haar familie ook als                                     naar Nederland zijn gekomen en of er wellicht een soort                                                                  aan ten grondslag ligt dat ze anderen die hetzelfde doen te vuur en te zwaard bestrijdt. 

Eelco Heinen (VVD) gaat binnenkort geld ophalen bij de collega's voor de zieke  P         O            voor een fruitmandje. Hij zal het snel doen omdat de kans dat dit kabinet                                                                                                                              zeer aanwezig is. 

 

Herinnert U zich deze nog? #239

 DUSTY SPRINGFIELD

"SUMMER IS OVER"

1964/1974

Tipparade

Als de video niet te zien is klik hier.

'Summer Is Over' is geschreven door Tom Springfield en Clive Westlake. Opgenomen in 1964 door Frank Ifield en als single uitgebracht. Datzelfde jaar neemt Toms zus Dusty het ook op voor haar album 'A Girl Called Dusty' en wordt tevens het b-kantje van jaar single 'Losing You'.

Vanaf 1971 ging Radio Veronica het trompetintro gebruiken als basis voor verschillende jingles, de bekendste daarvan is 'Come On And Sail Away' ingezongen door Patricia Paay. Die versie zorgde dat er vraag kwam naar het oorspronkelijke nummer en besloot de platenmaatschappij van Dusty het in Nederland opnieuw op single uit te brengen maar nu als a-kant. Nu de zomer met deze nazomerweek ten einde komt een mooi moment om dit wonderschone nummer weer eens te beluisteren.

Thérèse Steinmetz heeft er in 1967 een Nederlandse versie van opgenomen ('Voorbij Is De Zomer') en Liesbeth List een andere versie in 1982 ('Wie Weet'). Lieve vriend Jan-Simon Minkema had een prachtige vertaling voor Liesbeth gemaakt, trouw aan de originele tekst, die het weemoedige gevoel van een voorbije zomer en de onvermijdelijke komst van de herfst zo mooi verwoordt. Liesbeth had het heel graag willen opnemen, maar de platenmaatschappij koos voor de vertaling van iemand anders die helemaal niets met de originele tekst van doen heeft. Zo gaan dingen soms. Dusty heeft het zelf ook in het Frans als 'L'été Est Fini' opgenomen. 

Om de nostalgie van mijn generatiegenoten (en ouder) nog wat aan te zwengelen hieronder de jingle van Patricia. 

Als de video niet te zien is klik hier.

Faillissement

Het was niet minder dan iconisch in mijn jeugd: Tupperware. En nu lees ik dat het Amerikaanse bedrijf faillissement heeft aangevraagd en waren, zo vernam ik, de activiteiten in Nederland al in 2021 gestaakt.

Als je in ons huisgezin in de keuken een willekeurige kast opendeed kwam Tupperware je tegemoet. Twaalf jaar geleden heb ik er eens een blogje aan gewijd en die wil ik vandaag nog maar eens onder de aandacht brengen, als eerbetoon aan een instituut:

Tupperwareparties

In de jaren 70 heeft mijn moeder als gastvrouw meerdere Tupperwareparties thuis gegeven. Vrouwelijke familieleden, vriendinnen en buurvrouwen werden uitgenodigd om zich door de Tupperwaredemonstratrice te laten verleiden tot aankopen. Mannen waren daarbij niet aanwezig, ik als klein jongetje wel.

Ik werd door de demonstratrice bij de gang van zaken betrokken, ik mocht als iedereen binnen was met een schaal met kleine plastic handigheidjes (ik herinner me een nagelborsteltje en een geel staafje waarmee je handig sinaasappels kon pellen) de kamer rond, de dames mochten dan iets uitzoeken, zoiets verhoogd de stemming tot echte aankopen natuurlijk.

Nadat alles was gedemonstreerd en de bestellingen waren opgenomen kreeg de gastvrouw (mijn moeder dus) een presentje, waarvan ik nu denk dat dat afhing van wat er door de aanwezigen besteld was.
En, heel slim, werd pas daarna de andere dames gevraagd of zij ook niet zo'n leuke avond wilden organiseren.

Ik heb ooit eens een documentaire gezien over de ontstaansgeschiedenis van Tupperware, het is ontwikkeld door Earl Tupper al in de jaren 40. Maar pas in de jaren 50 in Amerika en in de jaren 60 en 70 in Europa nam de populariteit enorm toe. Brownie Wise was degene die de Tupperwareparties heeft bedacht en vervolmaakt.

Tupperware bestaat nog steeds, maar is in de loop der jaren qua uiterlijk veranderd, ik ben uit de tijd van de pastelkleurige bakjes en bekers, dat is voor mij de échte Tupperware.

Ontploffende piepers

Los van het feit dat er doden en duizenden gewonden zijn gevallen, dat het, zoals ik heb begrepen, om leden van de terreurbeweging Hezbollah gaat, dat alle vingers richting Israël wijzen, dat het wéér iets is wat als olie op het vuur zal werken, maar piepers die allemaal tegelijk ontploften in Libanon en Syrië? Ik ben met stomheid geslagen.

Het schijnen recent aangeschafte piepers te zijn waarmee de terreurorganisatie met elkaar communiceert. Ik ben zo benieuwd naar het verhaal er achter, wie heeft deze piepers aan Hezbollah geleverd? Zo'n afschuwelijke terroristische organisatie die leeft en bestaat bij de gratie van overal dood en verderf zaaien, daarvan zou je denken; 'zoals de waard is...', dat ze alle transacties vijfentwintig keer onderzoeken of het wel oké en veilig is, dat hen niet overkomt wat ze anderen aandoen, en nu is het dan letterlijk in hun gezicht ontploft. Karma met een hoofdletter K.

Maar ik ben echt volledig verbijsterd dat zoiets kan en bestaat. Ik vernam het en dacht meteen aan iets uit een filmscenario, James Bond wellicht, een nieuw snufje van Q. En dan zou ik het, als ik het zou zien een briljante vondst vinden, maar ook zo ver gezocht en zo niet iets wat zou kunnen. Maar in dit geval haalt de werkelijkheid de fantasie in. En terwijl ik dit schrijf kan ik er nóg met m'n pet niet bij.  Het zijn roerige tijden waarin we leven. 

De mensen ervaren een asielcrisis

De mensen ervaren een asielcrisis, kent u die uitdrukking, thuis of op uw werk? De mensen ervaren een asielcrisis. Ik hoorde het het duizenddingendoekje van Geert Wilders, Dick Schoof, die hij het premierschap in z'n handen heeft gefrommeld, zeggen. Zoals Dick dat doet, een beetje schichtig en onwennig, maar toch zoals een buikspreekpop betaamt, ook al zie je de lippen van Geert bewegen. Al twintig jaar roept Geert dat ongeveer alles wat hij mis vindt gaan in ons land aan mensen met een migratieachtergrond ligt, en dan specifiek die met een islamitische achtergrond of met een wat donkerdere huiskleur dan de gemiddelde Noord Europeaan. Racisme, precies wat u zegt. Maar dat ziet hij zelf natuurlijk anders. Door de vele brandhaarden in de wereld zijn er de laatste jaren veel volkeren op drift gekomen, vluchtelingen, en die zoeken asiel in andere landen, veelal in Europa en dus ook in Nederland. Collegaatje Dilan Yeşilgöz van de VVD is op die manier met haar ouders in Nederland terecht gekomen. 

Van begin af aan is daar door de overheden in Europa niet goed op geacteerd, men wist niet goed hoe dit op te pakken, zodat naast vluchtelingen en mensen die gewoon ergens veilig een nieuw bestaan op willen bouwen er ook raddraaiers bijzitten, een minderheid, maar toch, daar wordt door de Geerten van deze wereld natuurlijk de schijnwerper op gezet. Daarnaast is de procedure in Nederland voor asielaanvraag zo lang dat mensen hier al helemaal geworteld zijn als ze na jaren horen dat het alsnog is afgewezen en ze terug moeten naar het land van herkomst. Maar nogmaals, in de hele EU heeft men de gevolgen van de instroom naar Europa ernstig onderschat.

PVV minion, Marjolein Faber, een andere buikspreekpop van Geert, waarvan ik nog steeds denk dat het een typetje van Marjan Luif is, is aangesteld als minister van Asiel en Migratie en heeft ongeveer de dag van haar aantreden al geroepen dat er een asielcrisis is. Ze werd meteen teruggefloten dat zulks niet het geval is en nu is het haar (lees: Geert) er alles aan gelegen om koste wat het kost een asielcrisis te forceren. Meteen heeft ze de spreidingswet, ingevoerd door haar voorganger, stopgezet, zodat de asielzoekerscentra die er zijn en al overvol zijn, nog voller raken met alle gevolgen van dien. Daarnaast heeft ze glimmend van trots uitgeroepen dat ze het strengste asielbeleid ooit wil invoeren. Dat daar allerlei Europese en Nederlandse wetten en regels voor zijn die ze met voeten wil treden, maakt niet zoveel indruk, ze wil om te beginnen het parlement buitenspel zetten, u weet wel wat Adolf Hitler ook heeft gedaan destijds en u weet hoe fijn dat verder verlopen is. 

Zoals het er nu naar uitziet zal alles stranden bij de rechter, gewoon omdat het wettelijk niet kan. Daarom alvast zeggen dat wij, 'de mensen', een asielcrisis ervaren. Nou zijn het niet zozeer 'de mensen' in het algemeen, maar de licht te beïnvloeden PVV achterban met hun cognitieve en morele onderontwikkeldheid in het bijzonder die Geert en zijn buikspreekpoppen willen bedienen in hun onderbuikgevoel. Ik ervaar zelf dus meer een onderbuikgevoelcrisis, naast ook een klimaatcrisis, maar aan beiden heeft Geert bij monde van zijn buikspreekpoppen dan weer geen boodschap.

'Wenn man eine Lüge oft genug wiederholt, wird sie als Wahrheit angesehen', aldus Joseph Goebels, de minister van Propaganda voor de nazi-regering van het Derde Rijk. Het zogenaamde illusoire waarheidseffect. En het werkt, bij sommigen, nog steeds.

St. Petrus Banden

Afgelopen weekend was het Open Monumentendag, de dag dat in Nederland deuren van bijzondere gebouwen voor één keer worden geopend. Omdat het dan vaak heel druk is bij de gebouwen die gewoonlijk niet open zijn, laat ik het vooral daardoor aan me voorbij gaan. Vriend Remco is werkzaam op één van de mooiste begraafplaatsen in Nederland, St Petrus Banden in Den Haag, daar kun je doorgaans ook gewoon heen, en ik ben er jaren geleden al eens geweest, maar nu met Open Monumentendag stond hij er om ons en de andere bezoekers te verwelkomen met koffie en lekkers.

De begraafplaats bestaat al sinds 1830 en er heerst een mooie sereniteit, er zijn grafmonumenten en zerken te zien met prachtige sculpturen van bekende kunstenaars. De kapel is ongelooflijk mooi in neoclassicistische steil met een adembenemend plafond. Ik heb er een kaarsje opgestoken voor alle dierbaren die niet meer onder ons zijn. Daarnaast is er de arcade met 32 bogen die staat voor Geloof, Hoop en Liefde, gebouwd in 1832. Wandelend over deze zeer fraaie begraafplaats zie je dat het wel een plek is voor de 'rich and famous' om hier hun laatste rustplaats te vinden. Vooraanstaande families, bekende Nederlanders of mensen in goeden doen. Op St. Petrus Banden vindt u o.m. de graven van beeldend kunstenaar Jan Toorop, van wie ook werk is te zien op diverse graven, politicus Joseph Luns, zanger, schrijver en componist Robert Long, actrice Guusje Nederhorst en familiegraven van o.m. Brenninkmeijer (oprichters C&A), Vroom (van Vroom & Dreesmann) en Paagman (van de boekhandelsketen in Den Haag en omgeving). Mocht u er van houden om een begraafplaats te bezoeken is St. Petrus Banden zeker de moeite waard.

Daarna zijn we met elkaar gaan eten op Scheveningen bij het Thaise restaurant Phuket, gelegen aan de haven. Het was een mooie afsluiting van de dag, wat is het eten er geweldig goed en de bediening heel vriendelijk. Het is zo'n restaurant waarvan je van het geserveerde eten nog lang kunt nagenieten omdat het zo exquise van smaak is. Het is niet naast de deur, maar we hebben er wel weer een adresje bij. 

De kapel.

Het plafond van de kapel.

De lichtinval door de glas in lood ramen geeft een mooi effect.

De arcade.

Heerlijk eten bij Phuket.