Tegeltjeswijsheid 492

 

In Memoriam: Martin Lee

Martin Lee werd geboren in Londen en heeft vijf jaar als kind in Australië gewoond. Zijn moeder overleed toen hij nog jong was en samen met zijn vader is hij teruggekeerd naar Engeland. Al vroeg was hij geïnteresseerd in muziek en leerde gitaarspelen en vormde zijn eerste band.

Tony Hiller had in 1969 een groep samengesteld van verschillende steeds wisselende sessiemuzikanten onder de naam Brotherhood Of Man en zij hadden in 1970 een grote hit met 'United We Stand'. In 1971 viel het doek voor het project, maar Tony wilde onder de vlag van Brotherhood Of Man een nieuwe en permanente line up formeren. Tony kende Martin als zanger van de Johnny Howard Band en contracteerde hem in eerste instantie als liedjesschrijver maar samen met Lee Sheriden, Nicky Stevens en later ook Sandra Stevens (geen familie) vormde Martin, als leadzanger, de nieuwe Brotherhood Of Man. 

Ze hadden hun eerste successen op het Europese vasteland met 'Lady' en 'Kiss Me Kiss Your Baby'. In 1976 deden ze mee aan de Engelse voorronde voor het Eurovisie Songfestival van dat jaar. Er deden grote namen mee als, Tony Christie, Hazel Dean en Frank Ifield, maar toch won Brotherhood Of Man met het door Martin, Tony en Lee geschreven 'Save Your Kisses For Me'. Ze brachten het op 3 april 1976 in Den Haag en wonnen het festival met een puntenaantal wat lange tijd procentueel gezien het hoogste aantal ooit was. 

Brotherhood Of Man bleef succesvol en hadden in hun thuisland en Europa nog vele hits. De groep bleef actief tot 20 oktober 2020. Martin had een dochter uit een eerder huwelijk en was sinds de jaren zeventig getrouwd met bandlid Sandra. Hij is op 29 september j.l. overleden aan hartfalen na een kort ziekbed, Martin is 77 jaar geworden. 

Voor mij was het songfestival van 1976 mijn eerste songfestival en Brotherhood Of Man de eerste groep waar ik fan van werd als basisschoolkind. Ik kocht de singles, later lp's en hing posters van hen aan de muur. Als ze op tv waren zat ik aan het toestel gelijmd. Ze zijn sinds die tijd altijd muzikaal met me meegereisd door het leven als waren het goede vrienden van vroeger. En nu is één van hen overleden, het voelt als een stukje jeugd wat is weggenomen. 

Brotherhood Of Man: Lee, Nicky, Sandra en Martin na hun overwinning van het
Eurovisie Songfestival in 1976.

Adviezen en een kleine geschiedenis

Toen ik gisteren wakker werd en nog in bed lag, voelde ik geen pijn meer in m'n rug en ik dacht; zou het...? Maar eenmaal eruit en zo'n twintig minuten later kwam het in alle hevigheid weer terug. Wat zal ik doen? Ik besloot om gewoon te gaan werken en te zien hoe het zich zou ontwikkelen, ik kon altijd naar huis gaan als het niet uit te houden was. Zoals ik al vermeldde, zitten en liggen ging prima, lopen en staan niet te doen. Dus heb ik op mijn werk kunnen zitten en even geprobeerd iets te gaan doen waarbij ik moest staan, lopen en bewegen, dat was geen goed plan. De drie keer van en naar de pauze was al een hele onderneming, met een trap en al. Ik heb mijn werkdag kunnen volmaken. 

Ik heb heel veel adviezen gekregen van mensen die het blogje hebben gelezen en ook op mijn werk. Variërend van fysiotherapie, osteopathie, smeren met van alles, een rode lamp, kraken, paracetamol en bewegen tot mijn werkgever die op de kantinetafel voordeed welke oefeningen je kunt doen om rugpijn te voorkomen dan wel te verhelpen. Ik vind het heel lief dat iedereen zo met me begaan is. En op kraken (no fucking way) en osteopathie na doe ik die dingen allemaal al, of heb ze gedaan. Oefeningen doe ik ook, maar gewoon thuis, destijds meegekregen van de fysiotherapie.

Mijn rugklachten zijn begonnen ruim twintig jaar geleden na een aanrijding met de auto, daar heb ik toen enorme rugpijn aan overgehouden, maar ben niet naar een dokter gegaan. Kort daarop overleed een dierbare en de maand erna ging ik weer eens scheiden van een verloofde en was toen met hele andere dingen bezig. Sindsdien steken rugklachten zo nu en dan de kop op.

Toen ik een keer heel erg door mijn rug ben gegaan en een paar weken letterlijk uit de running was, ben ik bij dokters en fysio geweest. Daar kwam naar voren dat mijn ruggenwervel aan de onderkant afwijkt naar links. Ik denk zelf dat het gekomen is door die aanrijding, mijn ouders hebben mij met een perfecte ruggenwervel afgeleverd, en om het even Trumpiaans te zeggen: nooit was er een meer perfecte ruggenwervel, noch zal er ooit een meer perfecte ruggenwervel komen als die van mij, ik had de meest perfecte ruggenwervel tot aan het accident. 

Er is niets aan te doen dan ermee te leren leven, kreeg ik te horen, en te accepteren dat het zo af en toe zal opspelen. Goed naar mijn lichaam luisteren en gaandeweg zelf ontdekken wat wel en niet kan, om zo het een en ander voor te kunnen zijn. Zo heb ik in die meer dan twintig jaar ontdekt dat ik niet te veel moet sjouwen, niet meer hele dagen kan staan, wel, indien mogelijk, blijven bewegen, maar dat ook weer niet overdrijven. En tel daar ook de jaren die gaan tellen bij op. Vandaar dat ik nu blij ben dat ik werk heb waarbij dat ook niet hoeft, zodat ik gisteren, ook al bewoog ik als een hoogbejaarde Quasimodo, wel naar mijn werk kon. Zitten was het enige wat ging en mijn collega's en ook de clientèle die me zagen strompelen op weg van en naar de pauze waren heel lief. Ik heb zelfs, omdat ik me overal aan vastklampte, hardop de voordelen van een rollator in deze benoemd.

Terwijl ik dit schrijf, na medicijnen, rode lamp en oefeningen gaat het al wat beter, ik hoop ook op herstel tijdens de nachtrust (met warme kruik) en wie weet spring ik morgen weer als een hinde door het leven. En nogmaals iedereen heel erg bedankt voor het meeleven, begrip, alle tips, do's en don'ts, het wordt gewaardeerd!

Het is weer zover

Vorige week dacht ik nog dat het de laatste tijd zo goed gaat qua rugklachten, en meteen is dat een rode vlag, want als ik er bij stil sta weet ik dat binnen afzienbare tijd het anders zal zijn, en voilà, sinds zondag speelt mijn rug weer op. Ik ben er niet doorheen gegaan, maar het voelt alsof er iets 'klem' zit. Ik beweeg me dus weer als de gebochelde van de Notre Dame. En geloof me, dat is zeer vermoeiend, ik beweeg met het gevoel van, naast pijn, of mijn lichaam 'op de rem' staat. Liggen en zitten gaan goed, maar staan en lopen is een temptatie. 

Als ik nog bij eerdere werkgevers zou werken had ik me af moeten melden omdat ik daar acht uur per dag stond. Voor een liggend beroep ben ik te oud, maar gelukkig heb ik nu emplooi waarbij er voor het grootste gedeelte de mogelijkheid is om het werk zittend te doen. Ik heb het daar ook op uitgezocht nadat ik merkte dat hele dagen staan en met goederen in de weer zijn niet meer zo goed samengaan met een rugconditie. De jaren gaan tellen en dat kan ik billijken, en dan, al zou ik gillend en schreeuwend de voortschrijdende tijd tegemoet treden, dit soort lichamelijke ongemakken zouden me terugfluiten.

Er zijn ergere dingen, hoor, en u moet dit ook niet zien als een klaagzang, maar toch wel iets wat ik niet goed kan uitstaan, omdat nét als ik denk dat het wel goed gaat het dan weer komt oppoppen, zo van 'je dacht toch niet....'.  Het is meer signaleren van een tijdelijk ongemak waar ik in de loop der tijd wel mee heb leren omgaan, maar waarvan ik nooit weet hoe lang het gaat duren. En dan, nooit klagen over een kleine ongerieflijkheid, het noodlot zou het door een groter willen genezen.