Het verhaal van de foto

Het is 23 januari 1982 en er is feest, opa en oma van vaders kant vieren hun 60 jarig huwelijk. Vijf jaar eerder, toen ze 55 jaar getrouwd waren was er een groot feest gegeven en nu hebben ze er heel erg naar uit gekeken om ook deze mijlpaal niet ongemerkt voorbij te laten gaan. Het feest werd gegeven in hetzelfde etablissement als vijf jaar eerder,  op loopafstand van hun woning in de Haagse van Diemenstraat op het Prins Hendrikplein bij destijds Hotel-café Victoria uitgebaat door mevrouw en meneer Dinsen. Op het web zag ik dat het er nog steeds is, nu als grand café Victoria, en heel erg verbouwd. In de tijd van het feest van opa en oma lagen op de tafeltjes nog van die stugge tafelkleedjes die er nu eenmaal altijd lagen in dat soort gelegenheden, op de foto hieronder kunt u het zien.

Op die foto zit oma in het zwart gekleed met haar drie zussen, Rie, Emma en Tilda. Zoals het eind 1800 gebeurde werden niet alle kinderen groot een aantal van oma's broertjes en zusjes stierven al als kind, maar die beleven leven leefden ook lang. Oma en haar zussen zijn allen in de negentig geworden. Emma en Tilda woonden in een bejaardenhuis in hun geboortestad Leiden. Ieder een eigen kamer, maar wel naast elkaar. Als je kwam zaten ze altijd samen in één van de kamers. Het waren gezellige tantes. Emma was de laatste die overleed. Toen Tilda was overleden was Emma heel erg verdrietig, ze was altijd ongehuwd gebleven en ze zei: "Nu heb ik niemand meer om over vroeger te praten". 

Dat is me altijd bij gebleven en ik begrijp zo goed wat ze bedoelde. Ik heb het ook met mijn zus, wij zijn de enigen die nog weten hoe het vroeger thuis was, onze gesprekken gaan als vanzelf die richting uit als we bij elkaar zijn. We hebben aan een half woord genoeg en weten dan het hele verhaal er achteraan, en zo niet vullen we elkaar aan. De wetenschap dat het ooit weg zal vallen en ik alleen maar in mijn hoofd naar vroeger terug kan, omdat verder niemand er in geïnteresseerd is, wat ook logisch is, vind ik een onverteerbare gedachte. 

Maar goed, 23 januari 1982 was het feest en de gezusters Trel waren weer eens samen, wat vanwege hun hoge leeftijd niet zo heel vaak meer gebeurde. Ik zal trouwens morgen een oud blogje herplaatsen over de Franse afkomst van mijn oma, en dus ook van mij. Tante Emma was in 1989 de nog laatst levende Trel (oorspronkelijk Treille) en daar is toen een stukje over verschenen in de krant. Na bijna 5000 blogjes weet ik niet meer precies wat ik allemaal geschreven heb, en las ik dat blogje alsof ik het voor het eerst las. 

Het jaar begon dus vrolijk maar eindigde verdrietig met het overlijden van opa. Hij had enorm naar het feest toegeleefd en in dat jaar zijn opa en oma verhuisd naar een verzorgingshuis en is hij ziek geworden en op 14 december 1982 overleden. Maar op onderstaande foto van hem ziet u hem genieten van het feest.

Rie, Emma, oma Toos en Tilda. Let u op dat zo kenmerkende cafékleedje. 

Opa aan het genieten op zijn feest.