Onderstaande foto is de eerst bekende foto van mij met een leesbril. We schrijven Tweede Kerstdag 2011 bij vrienden in Leiderdorp waar we een spelletje deden met heul kleine lettertjes. We zijn nu 13 jaar verder en ik kan nog steeds toe met een leesbril, gewoon zo'n brilletje van het Kruidvat. Ik heb mijn ogen laten opmeten bij de opticien, en die zei heel eerlijk dat ik gewoon zo'n brilletje van een paar euro kon gebruiken en ik voorlopig nog niet toe was aan een speciaal aangemeten bril van hen.
Ik heb verschillende brilletjes, één bij de computer, één naast m'n bed en één in m'n tas en verder nog wat in lades en kasten hier en daar. Terwijl ik dit blogje schrijf heb ik er dus ook één op. Als ik uit eten ga en uitroep: 'Wat een fijne kaart!', betekent dat niet automatisch dat ik het eten zo bijzonder vind, maar dat het een prettig lettertype is wat ik zonder bril kan lezen. Ook op mijn werk heb ik een bril ter hoogte van mijn décolletage, die ik tevoorschijn haal als ik kleine cijfertjes moet intoetsen. Ik maak daar dan door, 'even m'n brilletje pakken, hoor' te zeggen een kleine gebeurtenis van ter verhoging van de leuke ervaring van de clientèle. Het is toch ook een soort van entertainment.
Het is nog steeds puur en alleen voor het lezen, voor de rest zie ik alles nog gewoon goed, sterker nog, met mijn leesbril op de wereld in kijken maakt me duizelig. Dan moet ik er overheen kijken. Maar wie weet zal ik ooit aan de bril moeten en dan is dat maar zo. Ik neem zeker geen contactlenzen, dat gepriegel in m'n ogen moet ik niet aan denken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten