Monoloog

Afgelopen weekend de film 'Call Me By Your Name' gezien, of beter gezegd opnieuw gezien. Ik ben er destijds voor naar de bioscoop gegaan en was er enorm van onder de indruk. Het verhaal, de mooie beelden van de omgeving, en de geweldige casting, het klopte allemaal. Een aantal dingen had ik onthouden, maar genoeg was ik vergeten zodat het opnieuw een feest was om het te bekijken. 

Het verhaal, een verfilming van het boek van André Aciman, is nagenoeg bekend. Het speelt zich af begin jaren 80 in Noord Italië waar de Amerikaanse promovendus Oliver zes weken bij professor Samuel Perlman en zijn vrouw logeert en om met hem te werken aan zijn archeologische vondsten. Tussen Oliver en zoon Elio bloeit een romance op. Oliver wordt in de film gespeeld door Armie Hammer, en Timothée Chalamet vestigde met de rol van Elio voorgoed zijn naam in Hollywood. Michael Stuhlbarg speelt de rol van Elio's vader Samuel en heeft een prachtige monoloog aan het einde van de film.

De zes weken zijn om en Oliver gaat weer naar huis na een paar dagen samen met Elio te hebben doorgebracht verderop in het land. Elio denkt dat zijn ouders geen weet hebben van hun relatie, maar dat is niet zo. Als zijn vader hem bij thuiskomst verdrietig ziet vraagt hij Elio naast hem te komen zitten en vertelt hem hoe bijzonder de vriendschap is die hij met Oliver heeft:

"De natuur heeft sluwe manieren om onze zwakste plek te vinden. Op dit moment wil je misschien niets voelen. Misschien wil je nooit meer iets voelen. En....misschien wil je met mij helemaal niet over dit soort dingen praten, maar.... het is duidelijk dat je iets gevoeld hebt. Jullie hadden een mooie vriendschap. Misschien meer dan een vriendschap. Ik benijd je erom. In mijn plaats zouden veel ouders wensen dat de hele zaak voorbij zou gaan.....en bidden dat hun zoon weer met beide voeten op de grond zou landen. Maar...ik ben niet zo'n ouder.

We vergen zoveel van onszelf om sneller te herstellen, dat we op ons dertigste failliet zijn en elke keer dat we weer met een nieuw iemand beginnen minder te bieden hebben. Maar om jezelf niets te laten voelen om maar niet te hoeven voelen, wat een verspilling!

Laat me je nog één ding zeggen. Het zal de lucht klaren. Ik ben er misschien dichtbij gekomen, maar ik heb nooit gehad wat jullie twee hebben. Er was altijd iets wat mij tegenhield of in de weg stond. Hoe jij je leven leidt, is jouw zaak. Bedenk dat ons hart en lichaam slechts één keer aan ons zijn gegeven. En voordat je het weet is je hart uitgeput, en wat je lichaam betreft, er komt een moment waarop niemand er meer naar kijkt, laat staan in de buurt ervan wil komen. Op dit moment is er verdriet, pijn. Dood het niet en daarmee ook de vreugde die je hebt gevoeld." 

De prachtige scene van de monoloog Michael Stuhlbarg (Samuel) en Timothée Chalamet (Elio).

Timothée Chalamet (Elio) en Armie Hammer (Oliver).