Let them eat cake

Mijn vader was er om bekend, op verjaardagen en partijen was zijn tulband vermaard, ook draaide hij zijn hand niet om voor cake, marmercake, boterkoek of cupcakes (die toen nog gewoon 'kleine cakejes' heette). Daarnaast was er mijn ome Ton die in zijn jonge jaren bij een banketbakkerij had gewerkt en daar had de familie nog steeds plezier van, niets kon op tegen zijn slagroomtaarten.
Helaas zijn de beide mannen niet meer onder ons.

Je zou dus denken dat ik genetisch bepaald mij regelmatig al knedend en mixend boven beslagkommen aan het uitleven was. Niets is minder waar, maar nu er onlangs een nieuw gasfornuis met oven aan mijn huishouden is toegevoegd, voelde ik toch de behoefte om het bakpad te gaan bewandelen. Jaren geleden heb ik wel eens cake gebakken maar zolang ik hier woon (12 jaar) is dat niet meer gebeurd.

Vagelijk herinnerde ik mij het recept van ome Ton, iets met gelijke delen meel, bloem en suiker, lang, héél lang mixen want dan wordt de cake lekker luchtig. Ik had het ook ooit opgeschreven maar nergens meer te vinden. Dus gewoon cakemix gekocht bij Albert Heijn en het recept volgens de verpakking gemaakt. De cake ziet er prachtig uit en smaakt ok, maar niet de cakesmaak die ik me herinnerde, dus even op het wereld wijde web gezocht en het recept wat ome Ton hanteerde gevonden! Die ga ik de volgende keer dus maken.

Papa en ome Ton kijken tevreden op mij neer.