Make your own kind of music. Sing your own special song. Even if nobody else sings along.
zondag 30 juni 2013
zaterdag 29 juni 2013
Weer op de been
Vandaag weer aan het werk gegaan, alle ziektekiemen zijn verdwenen en ik ben weer met hernieuwde energie bij machte om iets te doen. Gelukkig ben ik niet vaak ziek (knock on wood), maar als het wel zo is vind ik het net of je 'buiten de werkelijkheid 'staat. Het leven gaat, vanzelfsprekend, door, maar je maakt er geen deel van uit, je zit, ligt, hangt binnen de vier muren van je huis, en alles gebeurt buiten je om toch wel.
De rust die zo goed is voor je herstel is ook mentaal goed voor je merk ik, het hoofd is leeg, het lichaam is weer voldoende hersteld om weer in de tredmolen van het dagelijks leven te stappen en mee te gaan doen.
Ik ben er weer!
De rust die zo goed is voor je herstel is ook mentaal goed voor je merk ik, het hoofd is leeg, het lichaam is weer voldoende hersteld om weer in de tredmolen van het dagelijks leven te stappen en mee te gaan doen.
Ik ben er weer!
vrijdag 28 juni 2013
Toen en Nu: Lene Lovich
In 1979 kon niemand om haar heen, haar verschijning baarde nogal wat opzien en met haar single "Lucky Number" had ze een hele grote hit te pakken. Geboren in Amerika maar op haar 13e naar Engeland verhuisd waar ze tal van verschillende baantjes had als danseres, actrice, en zangeres, ze speelde saxofoon, en ze nam voor horrorfilms schreeuwen en gillen op. Ook schreef ze teksten voor Cerrone, en ze is te horen tussen de duizenden anderen op het nummer "My Ding A Ling" van Chuck Berry opgenomen op het Arts Festival in 1972.
"Lucky Number" was onder tijdsdruk door Lene en Les Chappell geschreven en bedoeld als b-kant maar door Stiff records als a-kant uitgebracht en met succes, er kwam een album en nog een hit "Say When" .
In 1979 was ze ook te zien in de film "Cha Cha" met Herman Brood en Nina Hagen.
Na 3 albums bij Stiff records hield het op. Ze nam rust en pas in 1989 kwam er weer een nieuw album uit, wat geen groot succes was, daarna nog een album in 2005 en nu toert de 64 jarige Lena weer met een nieuwe band in Londen en Berlijn.
"Lucky Number" was onder tijdsdruk door Lene en Les Chappell geschreven en bedoeld als b-kant maar door Stiff records als a-kant uitgebracht en met succes, er kwam een album en nog een hit "Say When" .
In 1979 was ze ook te zien in de film "Cha Cha" met Herman Brood en Nina Hagen.
Na 3 albums bij Stiff records hield het op. Ze nam rust en pas in 1989 kwam er weer een nieuw album uit, wat geen groot succes was, daarna nog een album in 2005 en nu toert de 64 jarige Lena weer met een nieuwe band in Londen en Berlijn.
donderdag 27 juni 2013
Opkikkertje
Niets is fijner voor een krank mensch dan om een leuk postpakketje te ontvangen. Okay, ik had het zelf besteld maar toch, ik was blij met de 3 CD's van de Partridge Family die mijn geteisterd gestel met hun ongecompliceerde jaren 70 muziek wat verlichting brachten.
De Partridge Family was een TV-serie die van 1970 t/m 1974 heeft gelopen en ging over een moeder en haar 5 kinderen die een muziekgroep vormden. Oorspronkelijk was het idee om de acteurs te laten playbacken op ingezongen liedjes door sessiezangers. Toen ontdekten de makers dat David Cassidy, die de oudste zoon speelde en in real life de stiefzoon was van de moeder uit de serie Shirley Jones, goed kon zingen. De serie maakte hem een tieneridool die naast de Partridge Family een succesvolle solocarrière begon.
Voor de muziek van de liedjes werd gebruik gemaakt van sessiemuzikanten en de leadvocalen van David. Shirley Jones, die aanvankelijk de 'ster' van de show zou moeten zijn zong backingvocalen in samen met sessiezangers John en Tom Bahler, Jackie Ward en Ron Hicklin. De andere acteurs waren niet te horen op de platen en in de serie.
Zelf heb ik de serie nooit gezien, hoewel ik me wel wat flarden kan herinneren. Maar ik vind muziek uit de (begin) jaren 70 zo heerlijk optimistisch die me doet denken en soms verlangen naar die wat naïve tijd toen het leven zoveel simpeler leek dan nu, dat dat geen belemmering is van de liedjes te genieten.
De Partridge Family was een TV-serie die van 1970 t/m 1974 heeft gelopen en ging over een moeder en haar 5 kinderen die een muziekgroep vormden. Oorspronkelijk was het idee om de acteurs te laten playbacken op ingezongen liedjes door sessiezangers. Toen ontdekten de makers dat David Cassidy, die de oudste zoon speelde en in real life de stiefzoon was van de moeder uit de serie Shirley Jones, goed kon zingen. De serie maakte hem een tieneridool die naast de Partridge Family een succesvolle solocarrière begon.
Voor de muziek van de liedjes werd gebruik gemaakt van sessiemuzikanten en de leadvocalen van David. Shirley Jones, die aanvankelijk de 'ster' van de show zou moeten zijn zong backingvocalen in samen met sessiezangers John en Tom Bahler, Jackie Ward en Ron Hicklin. De andere acteurs waren niet te horen op de platen en in de serie.
Zelf heb ik de serie nooit gezien, hoewel ik me wel wat flarden kan herinneren. Maar ik vind muziek uit de (begin) jaren 70 zo heerlijk optimistisch die me doet denken en soms verlangen naar die wat naïve tijd toen het leven zoveel simpeler leek dan nu, dat dat geen belemmering is van de liedjes te genieten.
woensdag 26 juni 2013
Pas op de plaats
Zaterdag kwam het al opzetten, een hardnekkige vastzittende hoest. Zondag met hoestsiroop en keeltabletjes aan het werk gegaan, maandag de verjaardag van Jeroen bijgewoond, en dinsdag zei mijn lichaam: 'Stop nu maar even'. Verstopte holtes, hoofdpijn en van het intense hoesten overal pijn.
Ik stond op het punt om te gaan werken toen ik weer zo'n vreselijke hoestbui kreeg, in de spiegel keek en die waterige oogjes zag en dacht: 'Waar ben ik mee bezig?' Me voor het eerst sinds jaren ziek gemeld en veel geslapen en gestoomd met menthol. Komt goed los, maar voel me nog niet 100%.
Geduld, ik weet het, maar ik kan ziek zijn niet uit staan! Mijn verstand zegt dat ik het nu maar even moet laten gaan en het vanzelf weer over gaat met rust en wat medicamenten. Pas op de plaats dus.
Ik stond op het punt om te gaan werken toen ik weer zo'n vreselijke hoestbui kreeg, in de spiegel keek en die waterige oogjes zag en dacht: 'Waar ben ik mee bezig?' Me voor het eerst sinds jaren ziek gemeld en veel geslapen en gestoomd met menthol. Komt goed los, maar voel me nog niet 100%.
Geduld, ik weet het, maar ik kan ziek zijn niet uit staan! Mijn verstand zegt dat ik het nu maar even moet laten gaan en het vanzelf weer over gaat met rust en wat medicamenten. Pas op de plaats dus.
dinsdag 25 juni 2013
High tea
Vriend Jeroen heeft 2 jaar geleden een traditie gestart, op zijn verjaardag gaat hij sinds die tijd met vrienden iets leuks doen. Het eerste jaar reisde hij naar verschillende vrienden toe om iets te ondernemen, vorig jaar waren Jeroen en ik in Londen, en dit jaar had hij Daisy, Chris, Rick en mij uitgenodigd voor een high tea in Noordwijk.
Bij Jeroen thuis afgesproken en toen, als was het een schoolreisje, met de bus naar het voor mij onbekende Noordwijk. Het weer was redelijk voor een middag aan het strand bij de Alexander Beach Club waar we helaas niet buiten konden zitten, maar waar het binnen heel goed toeven was voor de heerlijke high tea.
Eerst verschillende zoete lekkernijen en daarna allerlei hartige hapjes.
Onder het genot van dit alles konden we weer lekker bijkletsen en sloten we de middag af met een wijntje om vervolgens weer huiswaarts te keren. Het was een geslaagde en gezellige middag met lieve leuke vrienden.
Bij Jeroen thuis afgesproken en toen, als was het een schoolreisje, met de bus naar het voor mij onbekende Noordwijk. Het weer was redelijk voor een middag aan het strand bij de Alexander Beach Club waar we helaas niet buiten konden zitten, maar waar het binnen heel goed toeven was voor de heerlijke high tea.
Eerst verschillende zoete lekkernijen en daarna allerlei hartige hapjes.
Onder het genot van dit alles konden we weer lekker bijkletsen en sloten we de middag af met een wijntje om vervolgens weer huiswaarts te keren. Het was een geslaagde en gezellige middag met lieve leuke vrienden.
maandag 24 juni 2013
zondag 23 juni 2013
Toen en Nu: Olivia Newton-John
Al in 1965 maakte Olivia Newton-John haar eerste film en vanaf 1970 is ze ook actief als zangeres. In 1974 kwam ze uit voor Engeland op het Eurovisie Songfestival met "Long Live Love", een nummer wat ze zelf vreselijk vond. Ze behaalde er een 4e plaats mee.
Ze verhuisde naar Amerika en werd in 1978 wereldberoemd met haar rol van Sandy in de musicalfilm "Grease" . Daarin speelde ze als 30 jarige een schoolmeisje naast de razend populaire John Travolta (toen 24). Haar muzikale carrière kwam toen goed van de grond, maar als actrice heeft ze nooit meer zo'n groot succes gekend als met "Grease".
In 1992 werd bij Olivia borstkanker geconstateerd waar ze volledig van is genezen, in 2005 raakte haar partner Patrick McDermott vermist tijdens een vistripje, momenteel is ze getrouwd met John Easterling.
Olivia is nu 64 jaar en maakt nog steeds platen.
Haar contact met John Travolta is door de jaren heen gebleven, is hij bij een optreden van haar beklimt hij het podium om hun hits uit "Grease" nog maar eens ten gehore te brengen. Vorig jaar hebben ze een Kerst CD opgenomen met medewerking van Barbra Streisand, Kenny G, Tony Bennett en James Taylor. Opbrengsten van het album gaan naar de liefdadigheidsorganisaties van Olivia en John. Naar de Jett Travolta Foundation, genoemd naar John's overleden zoon Jett die een auto immuunziekte had en naar het Olivia Newton-John Cancer en Welness Centre.
Ze verhuisde naar Amerika en werd in 1978 wereldberoemd met haar rol van Sandy in de musicalfilm "Grease" . Daarin speelde ze als 30 jarige een schoolmeisje naast de razend populaire John Travolta (toen 24). Haar muzikale carrière kwam toen goed van de grond, maar als actrice heeft ze nooit meer zo'n groot succes gekend als met "Grease".
In 1992 werd bij Olivia borstkanker geconstateerd waar ze volledig van is genezen, in 2005 raakte haar partner Patrick McDermott vermist tijdens een vistripje, momenteel is ze getrouwd met John Easterling.
Olivia is nu 64 jaar en maakt nog steeds platen.
Haar contact met John Travolta is door de jaren heen gebleven, is hij bij een optreden van haar beklimt hij het podium om hun hits uit "Grease" nog maar eens ten gehore te brengen. Vorig jaar hebben ze een Kerst CD opgenomen met medewerking van Barbra Streisand, Kenny G, Tony Bennett en James Taylor. Opbrengsten van het album gaan naar de liefdadigheidsorganisaties van Olivia en John. Naar de Jett Travolta Foundation, genoemd naar John's overleden zoon Jett die een auto immuunziekte had en naar het Olivia Newton-John Cancer en Welness Centre.
zaterdag 22 juni 2013
Marie, pak de koffer in
Dacht ik dat met mijn generatie en de generatie(s) na mij de man/vrouw verhoudingen minder scherp afgebakend waren als daarvoor, lees ik in de krant dat 59% van de mannen hun koffer laten inpakken door hun vrouw. Wat zijn dat voor mannen? En waarom? Welke vrouwen willen een man die niet eens een koffer kan inpakken? Zijn dat dezelfde soort (echt)paren waarvan de vrouw de kleding voor de man koopt ook als hij er zelf niet bij is? Ik dacht dat zulk soort rolverdeling het laatst te bespeuren was bij de generatie van mijn ouders.
3% van de mannen pakt juist de koffer in voor hun vrouw, en ik bedenk me opeens dat mijn eerste verloofde ook geen kofferwilde kon inpakken en dat ik dat dan deed, de oude wonden die zo'n bericht openrijt....nu zou ik niet eens meer aan zo iemand beginnen. Ik ben erg voor zelfredzaamheid.
Maar voordat vrouwen hun terechte verbazing over zulke mannen uiten, hoeveel van hen pakken zelf de boormachine ter hand om een gaatje in de muur te boren in plaats van dat aan hun man over te laten?
Laten we daar eens een procentenonderzoek naar laten doen, en dan zal blijken dat ondanks de verbrande bh's in de jaren 70 door tuinbroekdragende rooie baas-in-eigen-buik-vrouwen er qua rollenpatroon niet veel is veranderd, en dat kan ik dan wel opmerkelijk en raar vinden, maar misschien vinden de mensen die rollenpatronen wel fijn.
Zo'n man die zegt dat 'moeder-de-vrouw' (braak, kots) zijn koffer altijd inpakt omdat hij het volgens haar niet kan en zich er daarom (uit gemakzucht) maar bij neerlegt. Of het onmachtige vrouwtje die met gemaakt kinderstemmetje haar man probeert te bewegen enige doe het zelf klusjes in huis te doen, en in plaats van zelf actie te ondernemen als het haar te lang duurt liever voor het oog van heel de natie haar man voor lul zet bij het programma "Help mijn man is klusser" Nee trut, dat istie niet, anders had ie het wel gedaan.
Mensen, ze blijven een bron van verbazing en vermaak.
3% van de mannen pakt juist de koffer in voor hun vrouw, en ik bedenk me opeens dat mijn eerste verloofde ook geen koffer
Maar voordat vrouwen hun terechte verbazing over zulke mannen uiten, hoeveel van hen pakken zelf de boormachine ter hand om een gaatje in de muur te boren in plaats van dat aan hun man over te laten?
Laten we daar eens een procentenonderzoek naar laten doen, en dan zal blijken dat ondanks de verbrande bh's in de jaren 70 door tuinbroekdragende rooie baas-in-eigen-buik-vrouwen er qua rollenpatroon niet veel is veranderd, en dat kan ik dan wel opmerkelijk en raar vinden, maar misschien vinden de mensen die rollenpatronen wel fijn.
Zo'n man die zegt dat 'moeder-de-vrouw' (braak, kots) zijn koffer altijd inpakt omdat hij het volgens haar niet kan en zich er daarom (uit gemakzucht) maar bij neerlegt. Of het onmachtige vrouwtje die met gemaakt kinderstemmetje haar man probeert te bewegen enige doe het zelf klusjes in huis te doen, en in plaats van zelf actie te ondernemen als het haar te lang duurt liever voor het oog van heel de natie haar man voor lul zet bij het programma "Help mijn man is klusser" Nee trut, dat istie niet, anders had ie het wel gedaan.
Mensen, ze blijven een bron van verbazing en vermaak.
vrijdag 21 juni 2013
NIET geschikt
Ik had de berichten al voorbij zien komen toen het het Canadese kindsterretje Justin Bieber betrof, maar nu las ik het ook over niggabitch Rihanna. Let wel: ik kan geen enkel nummer van deze twee idolen opnoemen, ik behoor helemaal niet tot de doelgroep. Maar dat gebrek aan kennis heeft niets te maken met de misplaatste arrogantie van deze twee omhooggevallenen, en misschien geldt dat voor nog wel meer van hun collega's.
Zij vinden het heel gewoon om hun (playback?)concerten later te beginnen dan staat aangekondigd, en dan niet een kwartier maar echt úren later. De adoratie die veel van hun fans voor hen hebben vertalen zij naar totale minachting voor hun publiek, waarbij ze gemakshalve vergeten dat het bij de gratie van datzelfde publiek is dat ze überhaupt tijdelijk enig bestaansrecht hebben met hun werk.
Je zou denken dat er sancties opgelegd zouden worden bij zulk onprofessioneel gedrag door de concertorganisatoren d.m.v. boetes of, beter nog, nooit meer boeken. Aan de andere kant zorgt dit soort gedrag er vanzelf voor dat dit geen artiesten zullen zijn die een carrière gaan hebben van 40 of 50 jaar zoals de vele échte groten voor hen die de loyaliteit en bewondering van hun fans niet als vanzelfsprekend namen maar wisten dat je keihard en professioneel moet blijven werken om dat te verdienen.
Ik las dat Mojo Concerts in plaats van Rihanna te verstaan te geven dat dit soort gedrag niet getolereerd wordt tijdens haar concerten in Nederland volgende week, ze e-mails hebben gestuurd naar de mensen die kaartjes hebben gekocht dat ze er rekening mee moesten houden dat het mevrouw zo maar kan believen veel later te beginnen en adviseren dus om vooral met auto's te komen en niet met openbaar vervoer, omdat de kans zeer aanwezig is dat die al opgehouden zijn met rijden als het te laat gestarte concert beëindigd is.
Ik zeg: NIET geschikt.
Zij vinden het heel gewoon om hun (playback?)concerten later te beginnen dan staat aangekondigd, en dan niet een kwartier maar echt úren later. De adoratie die veel van hun fans voor hen hebben vertalen zij naar totale minachting voor hun publiek, waarbij ze gemakshalve vergeten dat het bij de gratie van datzelfde publiek is dat ze überhaupt tijdelijk enig bestaansrecht hebben met hun werk.
Je zou denken dat er sancties opgelegd zouden worden bij zulk onprofessioneel gedrag door de concertorganisatoren d.m.v. boetes of, beter nog, nooit meer boeken. Aan de andere kant zorgt dit soort gedrag er vanzelf voor dat dit geen artiesten zullen zijn die een carrière gaan hebben van 40 of 50 jaar zoals de vele échte groten voor hen die de loyaliteit en bewondering van hun fans niet als vanzelfsprekend namen maar wisten dat je keihard en professioneel moet blijven werken om dat te verdienen.
Ik las dat Mojo Concerts in plaats van Rihanna te verstaan te geven dat dit soort gedrag niet getolereerd wordt tijdens haar concerten in Nederland volgende week, ze e-mails hebben gestuurd naar de mensen die kaartjes hebben gekocht dat ze er rekening mee moesten houden dat het mevrouw zo maar kan believen veel later te beginnen en adviseren dus om vooral met auto's te komen en niet met openbaar vervoer, omdat de kans zeer aanwezig is dat die al opgehouden zijn met rijden als het te laat gestarte concert beëindigd is.
Ik zeg: NIET geschikt.
Het is duidelijk hoe Justin Bieber en Rihanna over hun fans denken . |
donderdag 20 juni 2013
For old times sake
Omdat de vakantie naar Toronto wat ongunstig viel met betrekking tot het beplanten van de lanai, heb ik dat gisteren pas gedaan en meteen ook plantjes gekocht voor mijn moeders tuintje. Voor de lanai minder dan voorgaande jaren, maar het ziet er toch weer fleurig en gezellig uit.
's-Avonds had ik een date met José die ik al 13 jaar ken, ze heeft bij mij gewerkt en we hebben altijd contact gehouden. Ze heeft een drukke baan en gaat graag ver en lang op vakantie met haar vriend Marijn, en ook ik ben druk met van alles, dus de laatste tijd was het een beetje versloft, maar wij vonden tijd om daar eens verandering in te brengen. Zij had goede verhalen gehoord over Spaghettata op de Nieuwe Binnenweg, maar was er zelf net als ik nog nooit geweest, dus daar spraken we af.
We konden fijn buiten zitten, en het eten was er heerlijk, met zorg bereid. En wij hadden natuurlijk honderd uit te kletsen na zo'n lange tijd. Ik heb het wel eens eerder gezegd, dat het zo geweldig is mensen te kennen met wie je zo'n leuk contact hebt dat de (lange) tijd dat je elkaar niet gezien of gesproken hebt direct wegvalt als je elkaar weer ziet. Met José is dat ook. "Het was weer als vanouds" zei ze ook bij het afscheid.
Wel elkaar plechtig beloofd nu niet meer zo'n lange tijd meer te wachten om weer iets te doen.
's-Avonds had ik een date met José die ik al 13 jaar ken, ze heeft bij mij gewerkt en we hebben altijd contact gehouden. Ze heeft een drukke baan en gaat graag ver en lang op vakantie met haar vriend Marijn, en ook ik ben druk met van alles, dus de laatste tijd was het een beetje versloft, maar wij vonden tijd om daar eens verandering in te brengen. Zij had goede verhalen gehoord over Spaghettata op de Nieuwe Binnenweg, maar was er zelf net als ik nog nooit geweest, dus daar spraken we af.
We konden fijn buiten zitten, en het eten was er heerlijk, met zorg bereid. En wij hadden natuurlijk honderd uit te kletsen na zo'n lange tijd. Ik heb het wel eens eerder gezegd, dat het zo geweldig is mensen te kennen met wie je zo'n leuk contact hebt dat de (lange) tijd dat je elkaar niet gezien of gesproken hebt direct wegvalt als je elkaar weer ziet. Met José is dat ook. "Het was weer als vanouds" zei ze ook bij het afscheid.
Wel elkaar plechtig beloofd nu niet meer zo'n lange tijd meer te wachten om weer iets te doen.
woensdag 19 juni 2013
Parels voor zwijnen
Sinds een paar jaar zet ik op mijn werk iedere week een 'spreuk' op de kantinetafels, dat is begonnen toen het bedrijf waar ik werk een paar slogans had bedacht en de toenmalige manager aan me vroeg of ik die ook in die kantine wilde zetten, zodat ze goed door de werknemers werden opgenomen. Ik vond de slogans nogal oubollig en zei haar dat ik wel iets in die trant neer ging zetten maar dan met andere teksten die wel aan zouden spreken, maar waar iedereen ook nog eens over na kon denken.
En zo doe ik dat, twee managers verder, nog steeds, en ze worden gelezen, men heeft het er over, soms voelt men zich persoonlijk aangesproken (ik denk dat het dan wel terecht zal zijn...), men vraagt er zelfs om als ze onverhoopt op maandag niet met de ochtendkoffiepauze zijn vernieuwd, kortom het hoort gewoon bij de werkbeleving.
Wat zijn dat dan voor 'spreuken'?, is de vraag die op ieders lippen brandt. Soms zijn ze werkgerelateerd, dan weer kan je er persoonlijk iets uit halen, vaak houden ze een spiegel voor, in de regel zijn ze licht ironisch en vergroot ik iets uit, trek het soms in het belachelijke, maar altijd met het doel om de collega's een glimlach te bezorgen en tegelijkertijd over iets na te laten denken of het er met elkaar over te hebben.
"Hij is weer goed deze week"! kan een collega soms zomaar zeggen, maar ook "Ze worden minder sterk" als iemand de spreuk van de week niet aansprekend genoeg vindt. En ook zijn collega's wel eens argwanend of ik er 'iets' mee bedoel, meestal als die spreuk best wel eens op hen van toepassing zou kunnen zijn.
'Het is allemaal ter lering ende vermaeck', zeg ik dan, maar mensen die mij kennen weten dat ik niets voor niets doe natuurlijk. 'Als literair geweten van dit bedrijf wil ik jullie iets meegeven', zeg ik er dan achteraan. Heel soms staat er iets onder geschreven, anoniem vanzelfsprekend, en heel opvallend altijd in de rokersruimte. Eens per week, op maandagochtend, begeef ik mij in dat voorportaal van de hel, om aldaar, met ingehouden adem om mijn leven niet onnodig te verkorten, de spreuk van de week op te hangen en de oude weg te halen. Ook verslaafden hebben recht op verstrooiing is mijn devies.
Op onderstaande afbeelding kun je zien wat ik afgelopen maandag geschreven vond onder de spreuk van afgelopen week. Op dat niveau zitten sommige collega's dus. Parels voor zwijnen die spreuken, zul je nu zeggen. Ik niet, ik zie dat er nog een wereld te winnen valt, een hoop te beschaven is, mijn zendingsdrang wordt er door aangewakkerd, ik blijf proberen het door nicotine en reality-programma's aangetaste brein van sommigen te bereiken met de kracht en de humor van mijn spreuken, iedere week weer.
En zo doe ik dat, twee managers verder, nog steeds, en ze worden gelezen, men heeft het er over, soms voelt men zich persoonlijk aangesproken (ik denk dat het dan wel terecht zal zijn...), men vraagt er zelfs om als ze onverhoopt op maandag niet met de ochtendkoffiepauze zijn vernieuwd, kortom het hoort gewoon bij de werkbeleving.
Wat zijn dat dan voor 'spreuken'?, is de vraag die op ieders lippen brandt. Soms zijn ze werkgerelateerd, dan weer kan je er persoonlijk iets uit halen, vaak houden ze een spiegel voor, in de regel zijn ze licht ironisch en vergroot ik iets uit, trek het soms in het belachelijke, maar altijd met het doel om de collega's een glimlach te bezorgen en tegelijkertijd over iets na te laten denken of het er met elkaar over te hebben.
"Hij is weer goed deze week"! kan een collega soms zomaar zeggen, maar ook "Ze worden minder sterk" als iemand de spreuk van de week niet aansprekend genoeg vindt. En ook zijn collega's wel eens argwanend of ik er 'iets' mee bedoel, meestal als die spreuk best wel eens op hen van toepassing zou kunnen zijn.
'Het is allemaal ter lering ende vermaeck', zeg ik dan, maar mensen die mij kennen weten dat ik niets voor niets doe natuurlijk. 'Als literair geweten van dit bedrijf wil ik jullie iets meegeven', zeg ik er dan achteraan. Heel soms staat er iets onder geschreven, anoniem vanzelfsprekend, en heel opvallend altijd in de rokersruimte. Eens per week, op maandagochtend, begeef ik mij in dat voorportaal van de hel, om aldaar, met ingehouden adem om mijn leven niet onnodig te verkorten, de spreuk van de week op te hangen en de oude weg te halen. Ook verslaafden hebben recht op verstrooiing is mijn devies.
Op onderstaande afbeelding kun je zien wat ik afgelopen maandag geschreven vond onder de spreuk van afgelopen week. Op dat niveau zitten sommige collega's dus. Parels voor zwijnen die spreuken, zul je nu zeggen. Ik niet, ik zie dat er nog een wereld te winnen valt, een hoop te beschaven is, mijn zendingsdrang wordt er door aangewakkerd, ik blijf proberen het door nicotine en reality-programma's aangetaste brein van sommigen te bereiken met de kracht en de humor van mijn spreuken, iedere week weer.
dinsdag 18 juni 2013
Verrassende wending of de ANWB zuigt grote tijd
"Nou het was weer gezellig!"
*smak-smak-smak
"Gauw weer eens doen hoor!"
"Jullie succes morgen met hardlopen!"
*smak-smak-smak
"Rij voorzichtig en app je even als je thuis bent?"
*smak-smak-smak
"Allemaal lekker slapen!"
Zo ongeveer namen we afscheid van elkaar afgelopen zaterdag na de gezellige avond waarover het blogje van gisteren ging. Ik was m'n TomTom aan het installeren en onderwijl reden André, Edo en Talitha weg.
Zo, klaar voor vertrek, draaide de sleutel in het contact en de auto sloeg niet aan, Jörgen er bij: "Geef eens gas". Gebeurde niks. Nou ja!!! Hoe kan dat nou weer??
Bij de meegegeven autopapieren zat niet het ANWB pasje, dus David gebeld die al op bed lag en die gaf na enig zoeken het lidmaatschapsnummer door. De redder in de nood, de houvast voor iedere gestrande automobilist, de ANWB kon worden gebeld. Ik legde de telefoniste uit wat er aan de hand was en ze zei dat ze niemand kon sturen want ik was geen lid. Dat was heel helder opgemerkt, ik deelde haar mede dat de eigenaar van de auto wél lid was. "Ja, maar die is er nu niet bij" zei ze, en het lidmaatschap is persoonsgebonden" "Mevrouw, toen ik het lidmaatschapsnummer aan u doorgaf wist u direct welke auto er bij hoorde, moet de eigenaar dan zélf bellen voor hulp?" Dat kon alleen als ie er ook zelf bij was, ik kon wel lid worden. "Ik heb niet eens een auto!" riep ik nog uit, maar ze bleef hardnekkig volhouden, dat het zó moest en niet anders en begon haar verhandeling weer over persoonsgebonden wat ze niet meer af kon maken omdat ik met een "DAG MEVROUW!!!" de verbindng verbrak.
Jörgen en Linda boden direct aan dat ik kon overnachten en dan zagen we morgen wel weer verder. De andere dag toch voor de zekerheid maar weer even geprobeerd, je weet immers maar nooit... Maar nee hoor, geen beweging in te krijgen. David gebeld en vanwege de fantastische regels en opstelling van de ANWB kon hij niet anders dan naar Almere afreizen met het pasje om hulp te ontvangen.
Een half uur voordat hij zou arriveren alvast onder zijn naam de ANWB gebeld en nu zouden ze er aan komen.
De ANWB kwam na enkele minuten tot de conclusie dat het aan het sleuteltje lag. Het Sleuteltje. Toen Letitia mij de autosleutel gaf zei ze erbij dat het plasticje die middag was gebroken, en het was er die avond door deur en bezinedop openen alsmede het contact aanzetten helemaal afgebroken. Ik had het nog wel bewaard om het ze te laten zien, maar nu bleek dus ín dat plasticje een soort beveiliging te zitten dat als het niet bij het contact gehouden werd het contactsysteem blokkeerde. Dat wist niemand! Behalve dan die ANWB meneer.
Dit hele gedoe om, in feite, niks. Als de ANWB niet zo halsstarrig was geweest en zich wat meedenkender en klantvriendelijker had opgesteld, had die dame kunnen zeggen dat het lidmaatschap weliswaar persoonsgebonden is, maar omdat ze zag dat de auto bij het doorgegeven lidmaatschapsnummer behoorde, had ze kunnen voorstellen iemand te sturen en als het een kleine reparatie zou zijn het meteen verholpen kon worden, maar als het iets omvangrijks was de eigenaar toch echt zelf aanwezig moest zijn.
Dat had een hoop geregel en toestanden gescheeld. Ik snap nu waarom ze zoveel leden hebben die worden op het hoogst van hun nood geronseld. Ik heb nog eens even gekeken, het is inderdaad een persoonlijk lidmaatschap, je mag dan maar 4 keer per jaar een beroep doen op voertuigenhulp voor maximaal 2 kentekens. ANWB sucks big time!
maandag 17 juni 2013
Dinner & co.
Zaterdag was het weer zover, een gezellige avond met mijn Almeerse vrienden. Zoals gebruikelijk hadden we allemaal weer een taak voor het eten, ik mocht het dessert maken.
's-Middags de voorbereidingen die gedaan konden worden voor het dessert uitgevoerd. Het diner stond in een Italiaans teken zodat ik het aloude Italiaanse dessert fragole con crema all'arancia had uitgezocht om te serveren. Zo rond 4 uur de auto opgehaald bij vrienden David en Letitia, daar mag ik op avondjes als dit heel lief gebruik van maken, en om 5 uur de reis naar Almere aangevangen. Het was weer een hartelijk weerzien in het huis van Jörgen en Linda met iedereen en ook leuk om dochters Julia en Noortje en de niet te missen kater Gijs weer te zien.
Talitha had zich op het voorgerecht geworpen, en dat waren heerlijke Italiaanse empanadas, André en Edo hadden voor het wijnarrangement gezorgd en het hoofdgerecht kwam van Jörgen een heerlijke pasta met diverse paddenstoelen, daarna mijn toetje en toen was het tijd om het spelletje Party & co. te spelen.
Ik kende het het niet maar het is enig! Uitbeelden, liplezen, tekenen, vragen beantwoorden, en omschrijvingen geven, kortom heel divers en enerverend. Dat gaan we zeker nog meer spelen.
Zo rond half 1 was het tijd om het een nacht te noemen, ook omdat André en Talitha zondagochtend gingen hardlopen voor de Almere City run. Toen kreeg de gezellige avond plots een heel andere wending, maar daarover morgen meer.....
's-Middags de voorbereidingen die gedaan konden worden voor het dessert uitgevoerd. Het diner stond in een Italiaans teken zodat ik het aloude Italiaanse dessert fragole con crema all'arancia had uitgezocht om te serveren. Zo rond 4 uur de auto opgehaald bij vrienden David en Letitia, daar mag ik op avondjes als dit heel lief gebruik van maken, en om 5 uur de reis naar Almere aangevangen. Het was weer een hartelijk weerzien in het huis van Jörgen en Linda met iedereen en ook leuk om dochters Julia en Noortje en de niet te missen kater Gijs weer te zien.
Talitha had zich op het voorgerecht geworpen, en dat waren heerlijke Italiaanse empanadas, André en Edo hadden voor het wijnarrangement gezorgd en het hoofdgerecht kwam van Jörgen een heerlijke pasta met diverse paddenstoelen, daarna mijn toetje en toen was het tijd om het spelletje Party & co. te spelen.
Ik kende het het niet maar het is enig! Uitbeelden, liplezen, tekenen, vragen beantwoorden, en omschrijvingen geven, kortom heel divers en enerverend. Dat gaan we zeker nog meer spelen.
Zo rond half 1 was het tijd om het een nacht te noemen, ook omdat André en Talitha zondagochtend gingen hardlopen voor de Almere City run. Toen kreeg de gezellige avond plots een heel andere wending, maar daarover morgen meer.....
vl.n.r. Edo, Jörgen, Noortje, Talitha, Julia en Linda |
Party & co. |
Omdat André van de tafelfoto is afgevallen een foto van hem samen met Talitha klaar voor de Almere City run 's-anderdaags. |
zondag 16 juni 2013
Vaderdag
Vandaag natuurlijk even mijn vader in het zonnetje zetten met deze foto samen met mijn moeder en hun allerliefste zoon.
zaterdag 15 juni 2013
vrijdag 14 juni 2013
C'mon a my house
Voor de Oscarwinnende film van dit jaar "Argo" waren er al opnames gemaakt in het huis van Zsa Zsa Gabor, en vanwege de jaren 50/60 uitstraling van haar woning zijn zowel binnen,- als buitenscenes opgenomen voor de film over het leven van de extravagante pianist en entertainer Liberace. "Behind The Candelabra". Gelauwerd acteur Michael Douglas speelt de rol van Liberace.
"Een nicht als een kathedraal", die uitdrukking moet zo ongeveer gelijktijdig in het spraakgebruik zijn opgenomen als het moment dat de carrière van Liberace goed van de grond kwam. Glitterpakken, mantels van bont, protserige sieraden, pruiken, diverse facelifts en lagen make-up. Een zwarte vleugel? Geen denken aan, die moest worden versiert met verschillende glimmende of glazen ornamenten met altijd een goudkleurige kandelaar, vandaar de titel van de film.
De man was duidelijk homoseksueel, maar is dat zijn hele leven blijven ontkennen en heeft zelfs een rechtzaak gewonnen tegen Daily Mirror in 1957 waarin men had geïmpliceerd dat hij gay was. Onder ede heeft hij letterlijk verklaart: 'Zo'n walgelijke manier van leven te verachten'.
In 1987 is hij overleden, naar later bleek aan de gevolgen van aids, nog altijd in de overtuiging dat zijn fans niet wisten dat hij homo was.
Ik heb ooit eens een documentaire gezien over hem en het was diep triest hoe hij dacht iedereen voor de gek te houden, terwijl je vanaf de maan al kon zien hoe de vork in de steel zat. Vanzelfsprekend wil ik deze film ook gaan zien.
Omdat het huis van Zsa Zsa Gabor groot genoeg is hoefden de acteurs niet in trailers, maar konden gewoon logeren in de kamers die niet gebruikt werden voor de film. De bedlegerige Zsa Zsa heeft niet veel van de werkzaamheden gemerkt, behalve toen oude bekende Michael Douglas even een praatje met haar ging maken in zijn Liberace kostuum, wat voor haar heel vreemd moet zijn geweest want ook met Liberace was ze bevriend.
Binnenkort in het theater bij u in de buurt.
"Een nicht als een kathedraal", die uitdrukking moet zo ongeveer gelijktijdig in het spraakgebruik zijn opgenomen als het moment dat de carrière van Liberace goed van de grond kwam. Glitterpakken, mantels van bont, protserige sieraden, pruiken, diverse facelifts en lagen make-up. Een zwarte vleugel? Geen denken aan, die moest worden versiert met verschillende glimmende of glazen ornamenten met altijd een goudkleurige kandelaar, vandaar de titel van de film.
De man was duidelijk homoseksueel, maar is dat zijn hele leven blijven ontkennen en heeft zelfs een rechtzaak gewonnen tegen Daily Mirror in 1957 waarin men had geïmpliceerd dat hij gay was. Onder ede heeft hij letterlijk verklaart: 'Zo'n walgelijke manier van leven te verachten'.
In 1987 is hij overleden, naar later bleek aan de gevolgen van aids, nog altijd in de overtuiging dat zijn fans niet wisten dat hij homo was.
Ik heb ooit eens een documentaire gezien over hem en het was diep triest hoe hij dacht iedereen voor de gek te houden, terwijl je vanaf de maan al kon zien hoe de vork in de steel zat. Vanzelfsprekend wil ik deze film ook gaan zien.
Omdat het huis van Zsa Zsa Gabor groot genoeg is hoefden de acteurs niet in trailers, maar konden gewoon logeren in de kamers die niet gebruikt werden voor de film. De bedlegerige Zsa Zsa heeft niet veel van de werkzaamheden gemerkt, behalve toen oude bekende Michael Douglas even een praatje met haar ging maken in zijn Liberace kostuum, wat voor haar heel vreemd moet zijn geweest want ook met Liberace was ze bevriend.
Binnenkort in het theater bij u in de buurt.
Liberace |
Michael Douglas als Liberace |
Zsa Zsa Gabor & Liberace in 1955 |
Zsa Zsa Gabor bij haar zwembad |
Michael Douglas en Matt Damon als Liberace en zijn lover Scott Thorson bij het zwembad |
donderdag 13 juni 2013
Vleesverlaters
Het hokjesdenken in Nederland kent geen grenzen en soms lees ik in de krant in welk hokje, waar ik het bestaan niet van wist, ik nu weer ben ingedeeld. Ik ben een flexitariër weet ik sinds gisteren. Een flexitariër is iemand die meerdere dagen per week geen vlees eet om verschillende redenen. Ook vóór mijn BodieBoost manier van eten at ik al minder vlees omdat ik er niet zo heel erg om geef, en er tegenwoordig heel goede en lekkere vleesvervangers zijn. Let wel: zo nu en dan vind ik een gerecht met vlees heerlijk, daarom pas ik ook niet in het hokje van de vegetariër, daar word ik absoluut niet toegelaten. Zelf noemde ik het vleesarm eten, maar nu is er dus een woord voor: flexitariër.
Er zijn mensen die, vinden ze zelf, niet zonder vlees kunnen. Ik heb dan altijd het beeld voor me van de laaggeschoolde, voetbal kijkende, bier drinkende, barbecueënde man met een lichte neiging tot obesitas wat hij in nietsverhullende shorts en verwassen hemdjes onbeschaamd ten toon stelt. Zo'n man die geen ei kan bakken maar zodra de barbecue tevoorschijn komt zich daar heer en meester over waant en binnen 3 meter niemand in zijn nabijheid duldt. Het neanderthaler oergevoel van man-maakt-vuur-en-vlees komt dan over deze vinexwijkbewoner.
Zo iemand kan zich het eten zonder vlees niet voorstellen en zal dan ook niet tot de groep van 'vleesverlaters' horen. Vleesverlaters. In hetzelfde artikel waar ik uit leerde dat ik flexitariër ben, bleek ik, en velen met mij (77%), ook vleesverlater te zijn. Ik kan lang over zo'n woord nadenken, ik vind het een raar en ook een wat onsmakelijk woord. Ik hou het wel op flexitariër, als ik dan tóch in een hokje moet, dan maar daarbij.
Er zijn mensen die, vinden ze zelf, niet zonder vlees kunnen. Ik heb dan altijd het beeld voor me van de laaggeschoolde, voetbal kijkende, bier drinkende, barbecueënde man met een lichte neiging tot obesitas wat hij in nietsverhullende shorts en verwassen hemdjes onbeschaamd ten toon stelt. Zo'n man die geen ei kan bakken maar zodra de barbecue tevoorschijn komt zich daar heer en meester over waant en binnen 3 meter niemand in zijn nabijheid duldt. Het neanderthaler oergevoel van man-maakt-vuur-en-vlees komt dan over deze vinexwijkbewoner.
Zo iemand kan zich het eten zonder vlees niet voorstellen en zal dan ook niet tot de groep van 'vleesverlaters' horen. Vleesverlaters. In hetzelfde artikel waar ik uit leerde dat ik flexitariër ben, bleek ik, en velen met mij (77%), ook vleesverlater te zijn. Ik kan lang over zo'n woord nadenken, ik vind het een raar en ook een wat onsmakelijk woord. Ik hou het wel op flexitariër, als ik dan tóch in een hokje moet, dan maar daarbij.
woensdag 12 juni 2013
Mijlpaal
Eigenlijk was het na ruim 9 weken BodieBoosten, de dag dat ik naar Canada afreisde, al zover, maar omdat Toronto naast aimabele en culturele ook veel culinaire verrassingen bracht, waren er na de reis weer 2 kilootjes bijgekomen.
Maar nu is het dan toch officieel: Ik ben 10 kilo en 15 centimeter minder dan toen ik met BodieBoost begon. Ik vind dat ik wel even mag stilstaan bij deze mijlpaal om diverse redenen. Niet omdat het nu zo vreselijk knap is dat me dat gelukt is, mede BodieBoosters zullen het met me eens zijn dat het niet veel moeite kost deze andere, bewustere manier van eten te beginnen en vol te houden. Ik wil er bij stilstaan omdat ik me er min of meer bij had neergelegd dat ik nu eenmaal dikker was, sporten niet meer hielp, en ik naar mijn idee toch normaal at.
Mijn wereldbeeld daarover is nu finaal naar een heel ander inzicht gegaan. De mensch in het algemeen en de Westerse in het bijzonder eet helemaal niet zo normaal, en dat is eigenlijk de sleutel tot alles, door Charotte Willems is het duidelijk geworden dat maaltijden overslaan ten einde af te vallen juist helemaal verkeerd is, dat het heel belangrijk is om de combinatie van verschillende producten op elkaar af te stemmen en dat dat helemaal niet ingewikkeld is als je maar logisch nadenkt.
Wel moet je een bepaalde discipline kunnen opbrengen, maar als je jezelf dat al niet waard vindt, kun je er maar beter niet aan beginnen. Ik snap natuurlijk ook wel dat het voor BAers makkelijker in te passen is dan voor mensen met een druk gezin. Maar zwakheid zit in jezelf, als ik geïnteresseerden uitleg wat de BodieBoostmethode inhoud en vertel dat je 2 snoepmomenten per week hebt haken sommige al af, want ze kunnen geen weerstand bieden tegen dikmakende snoeperijen en vinden 2 snoepmomenten te weinig.
Ik was altijd heel sceptisch over diëten, omdat de nadruk heel erg ligt over wat je vooral niet mag, maar bij BodieBoost mag je eigenlijk alles eten, binnen het normale en bewijst dat het dus echt werkt. Negatieve mensen, vaak mensen met een maatje meer, vragen nu steeds op wat misprijzende toon, of ik nu nóg bezig ben en wanneer ik er mee stop. Ik stop er niet mee, omdat het geen dieet is maar een andere manier van eten, heel lekker eten overigens. Ik ga ervan uit dat mijn lichaam op een bepaald moment op het juiste gewicht is en ik dus niet meer afval, maar door deze manier van eten op gewicht blijf.
Dat ik na de culinaire week in Toronto weer ben begonnen met BodieBoost en binnen één week weer op hetzelfde gewicht ben van voor de reis zegt al genoeg denk ik.
Dus ja, ik ga ook uit eten, doe mee op feestjes, kortom heb gewoon een heel leuk leven, maar dan wat slanker dan voorheen.
Maar nu is het dan toch officieel: Ik ben 10 kilo en 15 centimeter minder dan toen ik met BodieBoost begon. Ik vind dat ik wel even mag stilstaan bij deze mijlpaal om diverse redenen. Niet omdat het nu zo vreselijk knap is dat me dat gelukt is, mede BodieBoosters zullen het met me eens zijn dat het niet veel moeite kost deze andere, bewustere manier van eten te beginnen en vol te houden. Ik wil er bij stilstaan omdat ik me er min of meer bij had neergelegd dat ik nu eenmaal dikker was, sporten niet meer hielp, en ik naar mijn idee toch normaal at.
Mijn wereldbeeld daarover is nu finaal naar een heel ander inzicht gegaan. De mensch in het algemeen en de Westerse in het bijzonder eet helemaal niet zo normaal, en dat is eigenlijk de sleutel tot alles, door Charotte Willems is het duidelijk geworden dat maaltijden overslaan ten einde af te vallen juist helemaal verkeerd is, dat het heel belangrijk is om de combinatie van verschillende producten op elkaar af te stemmen en dat dat helemaal niet ingewikkeld is als je maar logisch nadenkt.
Wel moet je een bepaalde discipline kunnen opbrengen, maar als je jezelf dat al niet waard vindt, kun je er maar beter niet aan beginnen. Ik snap natuurlijk ook wel dat het voor BAers makkelijker in te passen is dan voor mensen met een druk gezin. Maar zwakheid zit in jezelf, als ik geïnteresseerden uitleg wat de BodieBoostmethode inhoud en vertel dat je 2 snoepmomenten per week hebt haken sommige al af, want ze kunnen geen weerstand bieden tegen dikmakende snoeperijen en vinden 2 snoepmomenten te weinig.
Ik was altijd heel sceptisch over diëten, omdat de nadruk heel erg ligt over wat je vooral niet mag, maar bij BodieBoost mag je eigenlijk alles eten, binnen het normale en bewijst dat het dus echt werkt. Negatieve mensen, vaak mensen met een maatje meer, vragen nu steeds op wat misprijzende toon, of ik nu nóg bezig ben en wanneer ik er mee stop. Ik stop er niet mee, omdat het geen dieet is maar een andere manier van eten, heel lekker eten overigens. Ik ga ervan uit dat mijn lichaam op een bepaald moment op het juiste gewicht is en ik dus niet meer afval, maar door deze manier van eten op gewicht blijf.
Dat ik na de culinaire week in Toronto weer ben begonnen met BodieBoost en binnen één week weer op hetzelfde gewicht ben van voor de reis zegt al genoeg denk ik.
Dus ja, ik ga ook uit eten, doe mee op feestjes, kortom heb gewoon een heel leuk leven, maar dan wat slanker dan voorheen.
dinsdag 11 juni 2013
maandag 10 juni 2013
Toen en Nu: Pipi Langkous
Van 1969 tot 1973 werden er van de boeken van Astrid Lindgren, waarvan het eerste deel al in 1945 verscheen, een TV-serie en 4 speelfilms gemaakt. De hoofdrol van Pipi werd gespeeld door Inger Nilsson. Haar onafscheidelijke vriendjes Tommy en Annika door Pär Sundberg en Maria Persson.
Na Pipi Langkous konden geen van drieën meer werk vinden als acteur, omdat ze te veel werden vereenzelvigd met de rol. Inger (54) werkt nu als secretaresse in Stockholm, Pär (55) werkt als manager in Malmö en Maria (54) woont op Mallora en werkt in de ouderenzorg daar.
Pas in 2000 werd Inger gevraagd voor een rol in de film "Gripsholm". Sindsdien acteert ze weer met enige regelmaat in Zweedse TV-series. In 2007 was ze te gast in Nederland bij de uitreiking van de Gouden Televizier ring, waarbij ze verwelkomt werd met een staande ovatie wat haar zichtbaar ontroerde.
Na Pipi Langkous konden geen van drieën meer werk vinden als acteur, omdat ze te veel werden vereenzelvigd met de rol. Inger (54) werkt nu als secretaresse in Stockholm, Pär (55) werkt als manager in Malmö en Maria (54) woont op Mallora en werkt in de ouderenzorg daar.
Pipi Langkous |
Inger Nilsson |
Tommy Settergren |
Pär Sundberg |
Annika Settergren |
Maria Persson |
zondag 9 juni 2013
Herinnert U zich deze nog? #34
LOVIN' SPOONFUL
"SUMMER IN THE CITY"
1966
Aantal weken: 13
Hoogste plaats: 2
Nu het éindelijk mooi weer is, dacht ik: 'welk nummer geeft mij nou een écht zomergevoel?'
En ik kwam uit bij deze hit uit de zomer van 1966. Ik heb dat natuurlijk niet bewust meegemaakt, maar als ik dit nummer hoor zie ik beelden van een stad (altijd Den Haag uit mijn kindertijd) in de zon en zomers geklede mensen. Ik word er vrolijk van, en dat is de definitie van een zomerhit, je moet er een blij gevoel van krijgen.
Nu heb ik toch een zwak voor jaren 60 muziek omdat het zo'n heerlijk tijdsbeeld geeft van toen het leven zoveel simpeler was, je zou het een soort nostalgie kunnen noemen, hoewel ik die tijd zelf niet echt heb beleefd.
Lovin' Spoonful was een Amerikaanse groep bestaande uit John Sebastian, Zal Yanovsky, Joe Butler en Steve Boone. In 1967 werd Zal vervangen door Jerry Yester. in 1968 verliet John de groep en gingen ze als trio door, maar in 1969 viel dan toch het doek.
In de jaren erna volgde er vele reünies, De laatste keer dat de vier originele leden hebben opgetreden was op 6 maart 2000, toen Lovin' Spoonful werd opgenomen in de Rock And Roll Hall Of Fame. in 2002 overleed Zal Yanovsky. John Sebastian heeft aangegeven niet meer te willen optreden met de anderen, de overige 2 treden nog steeds met andere muzikanten op als Lovin' Spoonful.
zaterdag 8 juni 2013
Lieve grote broer
"Grote broer houdt je in de gaten". Het acht uur journaal opende ermee alsof het werkelijk nieuws was. Het gebeurt al jaren dat de Verenigde Staten informatie over ons verzamelen via internet. Met de informatie die ze zo vergaren kunnen ze een heel gedetailleerd profiel maken van hoe je je gedraagt en of je een risico bent voor de Amerikaanse veiligheid.
Ik ben er niet verbaasd over, en dat zou niemand moeten zijn, je wéét gewoon dat het gebeurt. Ik heb er alleen zo'n beeld bij dat iemand dat voor zijn/haar werk doet, en dus ook mijn koetjes en kalfjes-blogjes leest. Hoe gaat zoiets?
Is dat iemand die Nederlands leest? Gooit hij/zij het door een vertaalmachine? Vindt hij/zij mijn blogjes leuk? Mag hij/zij er überhaupt iets van vinden als er geen acuut gevaar vanuit dreigt? Is het steeds dezelfde of zijn het er meer? Heb ik een kleine fanbase onder de internetcontroleurs in Amerika? Worden mijn blogjes op speciaal verzoek naar President Obama gestuurd omdat hij ze zo leuk om te lezen vindt?
Het verklaart trouwens wel waarom er vanuit de Verenigde Staten verrassend veel bezoekers van mijn blogje zijn.
Ik wil nu graag eens het woord tot hem/haar richten:
Lieve grote broer (of zus?)
Het zal niet meevallen om alles wat er op het wereld wijde web wordt uitgestort te moeten doornemen op eventuele bedreigingen. Weet dat ik het weet dat je dat voor je dagelijkse brood doet en weet dat ik het heel nobel vind. Hoeveel uur doe je dat per dag? Het kan toch geen achturige werkbesteding zijn, dan wordt je gek. Ik hoop van harte dat je mijn blogjes, al mag het officieel misschien niet, leuk vindt om te lezen over alle dagelijkse dingen van een inwoner van Nederland, je weet wel dat land wat ooit jullie New York uitruilde tegen Suriname, niet ons helderste moment, maar daar gaat het nu niet om.
Omdat je toch alles al van me weet, stuur eens een groet via de jou bekende (internet)adressen van mij. Zou ik heel leuk vinden.
Hartelijke groet uit Nederland
Ik ben er niet verbaasd over, en dat zou niemand moeten zijn, je wéét gewoon dat het gebeurt. Ik heb er alleen zo'n beeld bij dat iemand dat voor zijn/haar werk doet, en dus ook mijn koetjes en kalfjes-blogjes leest. Hoe gaat zoiets?
Is dat iemand die Nederlands leest? Gooit hij/zij het door een vertaalmachine? Vindt hij/zij mijn blogjes leuk? Mag hij/zij er überhaupt iets van vinden als er geen acuut gevaar vanuit dreigt? Is het steeds dezelfde of zijn het er meer? Heb ik een kleine fanbase onder de internetcontroleurs in Amerika? Worden mijn blogjes op speciaal verzoek naar President Obama gestuurd omdat hij ze zo leuk om te lezen vindt?
Het verklaart trouwens wel waarom er vanuit de Verenigde Staten verrassend veel bezoekers van mijn blogje zijn.
Ik wil nu graag eens het woord tot hem/haar richten:
Lieve grote broer (of zus?)
Het zal niet meevallen om alles wat er op het wereld wijde web wordt uitgestort te moeten doornemen op eventuele bedreigingen. Weet dat ik het weet dat je dat voor je dagelijkse brood doet en weet dat ik het heel nobel vind. Hoeveel uur doe je dat per dag? Het kan toch geen achturige werkbesteding zijn, dan wordt je gek. Ik hoop van harte dat je mijn blogjes, al mag het officieel misschien niet, leuk vindt om te lezen over alle dagelijkse dingen van een inwoner van Nederland, je weet wel dat land wat ooit jullie New York uitruilde tegen Suriname, niet ons helderste moment, maar daar gaat het nu niet om.
Omdat je toch alles al van me weet, stuur eens een groet via de jou bekende (internet)adressen van mij. Zou ik heel leuk vinden.
Hartelijke groet uit Nederland
vrijdag 7 juni 2013
Leve de dubbele moraal!
"Leve de dubbele moraal!" werd er in 1981 al gezongen in de musical "Madam" op tekst van de onnavolgbare Annie M.G. Schmidt. Ik moest er aan denken toen ik de ophef vernam over een commercial in Engeland, na enkele klachten mag de commercial niet langer worden uitgezonden omdat deze als seksistisch en vernederend voor vrouwen wordt ervaren door de klagers.
Pamela Anderson speelt in de bewuste commercial een bazin op een kantoor vol mannelijk personeel. Tijdens een vergadering komt een sexy assistente langs met koffie die haar vraagt of ze er soms room in wil. Vervolgens begint één van de mannelijke werknemers te fantaseren over de dames, in zijn dagdromen zijn de twee halfnaakt en gooien ze koffieroom over elkaar heen.
Over een andere commercial, die van diet Coca Cola, waarin 5 vrouwen in een park een tuinman bezig zien en zichtbaar opgewonden raken bij die aanblik, heb ik niemand over seksisme en vernederend voor mannen horen praten. Één van hen rolt een blikje cola zijn kant op en gebaart hem dat ie die kan drinken, door het rollen spuit alle cola over zijn shirt die ie dan tot genoegen van de dames uit doet en ontbloot verder werkt.
Ik vermoed dat de klagers vooral onder van die onbespoten, macrobiotische, onaantrekkelijke, lichaamshaar behoudende, zich nog in de jaren 70 wanende, boos-op-alle-mannen-feministes gezocht moeten worden.
De maker van het spotje met Pamela snapt de ophef niet. Juist omdat zij de rol van bazin speelt zou het helemaal niet seksistisch zijn, vindt hij.
Pamela Anderson speelt in de bewuste commercial een bazin op een kantoor vol mannelijk personeel. Tijdens een vergadering komt een sexy assistente langs met koffie die haar vraagt of ze er soms room in wil. Vervolgens begint één van de mannelijke werknemers te fantaseren over de dames, in zijn dagdromen zijn de twee halfnaakt en gooien ze koffieroom over elkaar heen.
Over een andere commercial, die van diet Coca Cola, waarin 5 vrouwen in een park een tuinman bezig zien en zichtbaar opgewonden raken bij die aanblik, heb ik niemand over seksisme en vernederend voor mannen horen praten. Één van hen rolt een blikje cola zijn kant op en gebaart hem dat ie die kan drinken, door het rollen spuit alle cola over zijn shirt die ie dan tot genoegen van de dames uit doet en ontbloot verder werkt.
Ik vermoed dat de klagers vooral onder van die onbespoten, macrobiotische, onaantrekkelijke, lichaamshaar behoudende, zich nog in de jaren 70 wanende, boos-op-alle-mannen-feministes gezocht moeten worden.
De maker van het spotje met Pamela snapt de ophef niet. Juist omdat zij de rol van bazin speelt zou het helemaal niet seksistisch zijn, vindt hij.
donderdag 6 juni 2013
woensdag 5 juni 2013
Vlagvertoon
Omdat Robert en Nick me op het vliegveld verwelkomden met een Canadees vlaggetje staat die nu gezellig in een vaasje samen met de Nederlandse en Britse vlag. En opeens vind ik dat ik van de landen waar ik geweest ben, en nog naar toe ga ook zo'n vlaggetje wil. Noem het kinderachtig, maar zoals Annie M.G. Schmidt al zei, je moet altijd het kind in jezelf bewaren. Ik kom dit jaar nog in België dus daar ga ik zelf op zoek naar een exemplaar. Ik ben niet zo'n bereisd type, dus de landen waar ik ben geweest en waar ik nu in retrospectief alsnog een vlag van wil is te overzien. Mocht jij, lezer van dit blog, of iemand die je kent, naar onderstaande landen gaan, denk dan aan mij met een vlaggetje! Stof of plastic, dat maakt niet uit.
Deze heb ik dus al. |
Denemarken |
Oostenrijk |
Duitsland |
Frankrijk |
Luxemburg |
Spanje |
Zweden |