Haat

Haat. Een sterke emotie. Ik ben bij mezelf te rade gegaan om te zien of ik iets of iemand haat, ik kon niets en niemand bedenken. Ik kan wel iets niet leuk vinden, raar, stom, oninteressant, teleurstellend, tegen alles waar ik in geloof, etc, maar haat, nee. En toch zit dat woord al ruim een week in mijn hoofd, ik heb haat gezien, gelezen en ik heb er, tegen beter weten in, op gereageerd.

Het begon vorige week zondag toen ik er achterkwam dat de winnaar van het Eurovisie Songfestival, Conchita Wurst, een Facebookpagina had en ik het leuk vond om daar een felicitatie op te zetten, dat idee hadden meer mensen, en vele hartelijke en spontane leuke reacties waren er te lezen, maar daarnaast ook reacties waaruit echt intense diepe haat spraken. Van een niveau waarvan ik niet wist dat het bestond, de boodschap van deze mededelingen waren duidelijk, Conchita moest eigenlijk maar dood, en beschreven werden er de meest gruwelijke manieren om dat te bewerkstelligen. Noem me naïef, maar ik was geschokt en tegelijkertijd ook verdrietig. Van één mededeling raakte ik werkelijk geëmotioneerd, en die heb ik aangegeven als kwetsend en haatzaaiend bij Facebook, en ze hebben deze dan ook verwijderd. Het was een foto van Hitler(!) in schreeuwstand met daarop in grote letters gefotoshopt "vergassen".

Ik probeer te begrijpen dat er mensen zijn die bij het zien van Conchita, een man met baard gekleed als vrouw, vinden dat hun tolerantiegrens hiermee wordt overschreden, dat er werkelijk mannen bestaan die vinden dat hun mannelijkheid hiermee wordt aangetast en dat er vrouwen zijn die het bedreigend vinden om een man gekleed als vrouw te zien die slanker en mooier is dan wat ze in de spiegel zien. Maar dan zeg je "Bah, dit vind ik vreselijk", en je gaat door met je leven. Zo niet de mensen die meenden te moeten reageren op Conchita's pagina, die besteden er uren, nee, dagen aan om hun haatberichten en dreigementen te ventileren, of diverse walgelijke foto's te fotoshoppen en dit alles meerdere malen.

Normaal zou ik mijn schouders ophalen en denken, er zitten geen hersens in dus laat maar, maar iets fascineerde mij aan hun beweegredenen om dit te doen, en bovendien voelde ik me op een vreemde manier ook geraakt door al die haat omdat ik ervoer of Conchita het lied zong voor mijn jongere ik, ergens diep in mij, dus kwam het gepeste jongetje weer even om de hoek kijken die zich gesterkt voelde door de boodschap van het lied.

Ik ging dus kijken wat voor een soort mensen zo ongenuanceerd, hatelijk en primair reageerden. En wat ik zag verbaasde me niet, veel profielen zonder foto, veel hardcore voetbalhooligans, mensen uit Oost Europa en mensen met een Islamitische achtergrond of uit landen waar machogedrag gemeengoed is. Ook enige getroebleerde huismoeders en religieuze haatdragenden zaten er bij. Tussen de gelukkig vele positieve reacties zaten ook enkele van jonge mensen uit bovengenoemde landen die juist gesterkt werden door Conchita en het lied.

En toen maakte ik de fout door iemand, een gezichtsloze waarvan ik de naam alweer kwijt ben, die vol haat reageerde, een beetje uit te dagen. Dat is niet moeilijk, iemand die boos is op de lucht heb je in 3 woorden op de kast. Zo ook hier. In beschaafd Engels gaf ik wat repliek en daar werd op gereageerd, met scheldwoorden, verwensingen naar mij en mijn moeder (?!), mijn nationaliteit, maar ondanks dat ik het boze manneke consequent 'honey', 'sweety' en 'darling' bleef noemen reageerde hij daar gek genoeg niet op. Zijn antwoorden waren in het Frans (dank God voor translate), en ik wist niet dat zo'n mooie taal zulke lelijke woorden vol haat en minachting kende. Op een bepaald ogenblik stelde hij voor dat ik alvast mijn graf ging graven want hij kwam er aan, dat niveau dus.

Ik wist ook wel dat het paarlen voor de zwijnen waren, maar mijn nieuwsgierigheid won het deze keer. Plots bemoeide een aardige Belgische dame, Barbara, zich er mee, die vanzelfsprekend de Franse taal beheerst, en adviseerde me om er geen energie in te steken. Ook zij werd voor rotte vis uitgemaakt door het chronisch boze kereltje. Leuk was wel dat we op zijn post even in het Nederlands verder gingen, Barbara en ik, wat een adertje in zijn hoofd deed knappen, maar vervolgens heb ik de man voor de zekerheid geblokkeerd, het was onduidelijk uit welk land ie kwam, en hebben Barbara en ik samen even 'gekletst' en zijn we nu Facebookvrienden.

Intense diep gewortelde haat, het feit dat ik het zelf niet ken betekent niet dat het niet bestaat. Maar ik blijf me verbazen dat mensen zoveel tijd steken in het plaatsen van haatberichten, je moet dan wel een heel leeg en ongelukkig leven hebben.