Ziekenhuismanieren

Afgelopen vrijdag met mijn moeder naar het ziekenhuis geweest waar ze onderzocht zou worden wat de ondraaglijke pijn in haar been veroorzaakte. Dat hield in dat ze een vatenonderzoek kreeg waaruit naar voren kwam dat de doorstroming van het bloed in haar rechtervoet maar 42% is en dat dát de pijn veroorzaakt.
Na enig overleg van de artsen werd de beslissing genomen dat ze nóg een vatenonderzoek gingen doen van de aderen boven aan haar benen, daaruit bleek dat er toch weer iets langzaam aan het dichtslibben is, en om nu precies goed in beeld te krijgen hoe ver dat is moest er een nieuwe afspraak gemaakt worden voor een scan.

De dame bij de balie deelde mee dat dit vandaag, 12 mei is. Ik reageerde dat ik ook nog wel eens moest werken, maar dat kwam niet echt aan, het ziekenhuis beslist en de patiënt schikt, dat is een beetje het motto.
Ook toen ze vervolgens doorging en vertelde dat we ons voor de uitkomst van dat onderzoek op 20 mei moesten melden en mijn moeder opmerkte: "Oh op mijn verjaardag", zei ze niet "Schikt het u dan wel?", maar met "Dan zetten we allemaal een hoedje op".

Nou heb ik direct mijn leidinggevende gebeld en gevraagd of ik vandaag dan om 2 uur naar huis kon om met mijn moeder naar het ziekenhuis te gaan, en dat was geen probleem, en op haar verjaardag had ik al vrij, maar ik blijf het toch een nogal vreemde gang van zaken vinden. Normaliter doet mijn zus, die als erkend mantelzorger vrijgesteld is van werk, dit soort dingen, maar die verblijft in het buitenland zodat ik de honneurs waarneem.

En nu hopen we natuurlijk op een niet al te ingrijpende mogelijkheid om de pijn in mijn moeders been weg te nemen. De arts sprak al over dotteren, en niet over een door mijn moeder gevreesde operatie, bovendien konden ze zien dat haar lichaam al bezig is nieuwe 'weggetjes' te vinden om het bloed toch te laten circuleren.
We wachten het af.