Tropenmuseum

Om de door hen aan mij alvast voor mijn verjaardag gegeven museumjaarkaart voor de eerste keer in gebruik te nemen hadden Rick, Chris, Harry en ik besloten om naar het Tropenmuseum in Amsterdam te gaan. Het weer was ons na de stormen van onlangs zeer gunstig gezind. Om vanuit Rotterdam naar Amsterdam te komen kun je kiezen om via een omweg (Gouda, Duivendrecht, e.d.) te gaan of met de 'Intercity direct', dan mag je €2.30 toeslag betalen, maar ben je er ook zo'n klein half uur eerder. Zonder extra kosten kun je dus niet zonder om te rijden naar Amsterdam. Alleen God weet waarom, want terug kan het wel. Ik vind het vrij bijzonder.

Aangekomen in het bruisende Amsterdam begaven we ons naar de Beurs van Berlage voor een kopje koffie met een heerlijk gebakje, iets mokka-achtigs, wat daar erg lekker is. Het plan om met de tram naar het museum te gaan werd unaniem verworpen omdat het lekker weer was zijn we gaan lopen. In het museum was een tijdelijke tentoonstelling "Body Art", waar werd getoond wat mensen van verschillende culturen allemaal met hun lichaam en uiterlijk doen. Tatoeages en piercings zijn kinderspel bij wat we allemaal te zien kregen. Ook het inrijgen van vrouwen eind 19e eeuw en de vreselijke gevolgen die dat voor hun lichaam had werd uitgelegd. Verminkingen van het gezicht omdat het in bepaalde gebieden en stammen gebruikelijk is, ik wist van het bestaan niet af.

De gebruikelijke collectie van het museum is erg leuk en interessant om te zien, ingedeeld naar werelddelen zie je gebruiken, voorwerpen, kleding en zelfs winkeltjes. Persoonlijk vond ik de etage met straatjes en winkeltjes uit Turkije en Egypte en Zuid Amerika erg leuk. Ook de mooie tentoonstelling over Nederlands Indië kon mij zeer bekoren en ik kan de vrienden met Indische roots zeker aanraden dit museum alleen daarvoor al te gaan bezoeken. Tussendoor hebben we in het museum even een broodje gegeten.

Ook terug zijn we gaan wandelen en eindigden voor het diner bij Mata Hari, waar ik met vriend Jeroen al eens (per toeval) terecht ben gekomen en waar ik met Harry nog eens geprobeerd heb om er te gaan eten, maar omdat het een erg geliefde locatie is was dat toen niet mogelijk. Gelukkig hadden we nu Chris bij ons die met zijn reebruine ogen ervoor heeft gezorgd dat we na even een aperitief beneden te hebben gedronken een tafel kregen op de eerste etage bij het raam. Uitstekende bediening en heerlijk eten maakten deze toch al geslaagde dag helemaal af.

Gezamenlijk zijn we de trein in gestapt waar net als in het verhaal van 'Tien kleine negertjes afro-amerikaantjes' er steeds minder overbleven, zodat ik alleen vanaf Leiden weer richting huis ging. Wat een heerlijke eerste paasdag!

Een heel smal middeltje, en ja dit is een foto.

Chris achter de bar

Potsierlijk Zuid Amerikaans huwelijksfeest met veel roze en witte tule.

Met Chris bij Mata Hari