Aidan's world: Vele wegen leiden naar Den Haag

Om 11 uur had ik met vriend Jeroen afgesproken in Den Haag, zodoende zat ik op tijd in de metro die om iets over tienen zou vertrekken, dit gebeurde echter niet. Er bleek een storing te zijn waardoor het hele metronetwerk plat lag. Om half 11 vond ik het genoeg en besloot te handelen, de bus naar Rotterdam Alexander, daar de trein naar Rotterdam Centraal om dan over te stappen op de trein naar Den Haag. Het gaat langzamerhand een ding worden met Jeroen en mij, hij heeft ook eens via Pruis-Polen mij moeten bereiken, de avond voor ons weekendje Londen een paar jaar terug heb ik over het traject Rotterdam-Leiden langer gedaan dan Amsterdam-Londen, en een kaars verlicht dinertje bij Jeroen thuis heb ik ooit haast verstek moeten laten gaan door weer een andere vervoerscalamiteit.
Maar goed slechts één uurtje later dan gepland arriveerde ik in Den Haag.

Jeroen besloot van de nood een deugd te maken en heeft nog een leuke broek gescoord, en wij spraken af bij Haagsche Bluf, een etablissement welke ik niet kende maar gesitueerd bleek tegenover het aloude Gouden Hooft. Ik zag in eerste instantie niets, maar het is een oase hoog boven het gewemel van de stad, een prachtige kennismaking met voor mij iets nieuws in mijn geboortestad. Het was inmiddels lunchtijd, dus kletsten we bij onder het genot van een heerlijke clubsandwich. Ons doel was het beroemde Panorama Mesdag te bezichtigen, dus gingen we op weg naar de Zeestraat, een aangename wandeling door mijn geliefde Den Haag. Ik had het kunstwerk ooit al eens bezocht toen ik nog op de lagere school zat, ergens in de vorige eeuw, maar nu in het Mesdagjaar vond ik tijd om er nog eens met volwassen ogen naar te kijken, en bovendien was het museum in de loop der tijd uitgebreid en gerenoveerd.

Er hangen meer werken van de hand van Mesdag, zijn vrouw en een flink aantal familieleden, maar de parel aan de kroon is toch wel het immense Panorama Mesdag. Daartoe moesten we een donkere gang door, een donkere trap op om plotseling in het Scheveningen van 1881 terecht te komen. Het blijft een adembenemend gezicht, maar hier en daar is er qua perspectief wel wat vreemds te ontdekken, maar een kniesoor die daar op let, het blijft een prachtig doek die zijn gelijke niet kent.

Het is een klein museum, maar op een korte loopafstand is ook het voormalige woonhuis en het door het echtpaar Mesdag aangekochte pand er naast, waar ze hun collectie schilderijen van schilders die zij bewonderden ten toon stelden, te bezichtigen, De Mesdag Collectie. Ook dat is zeer de moeite waard, er is nu een tijdelijke tentoonstelling van moderne kunst, maar daar hadden wij beiden wat minder mee. Het overgrote deel van dit museum bestaat uit de schilderijen die de Mesdagjes hebben verzameld alsmede mooi aardewerk. Bij dit museum is een prachtige tuin waar je eventueel ook even in stoelen kunt zitten die niet erg geschikt zijn voor mensen met rugklachten, dus hebben wij er alleen maar doorheen gewandeld.

Na al deze cultuur lonkte een fris alcoholische versnapering, de R zat immers alweer in het uur (pun intended), en op weg naar de bruisende binnenstad stuitten we op een ons onbekende pleisterplaats; het Anna Paulownaplein. Wat een heerlijkheid om daar onder de bomen te genieten van de oude chique Haegsche panden onder het genot van een drankje en wat vingervoedsel. Ten tweede male verraste mijn Den Haag me alsof ze zeggen wou: "Ach, kom toch terug, het is hier zo fijn, ik heb alles wat je wilt".

Wat soezig van de wijn en het bier (Jeroen) vervolgden wij wat onvast op de benen onze tocht weer terug naar de binnenstad, nog even wat rondgewandeld en wat gedronken (iets non-alcoholisch nu!) op een terrasje waar mannen dikke sigaren rookten (blèh) om voor het diner naar Very Italian Pizza te gaan om deze fijne dag af te ronden. Zo rommelig als de heenreis ging, zo eenvoudig ging het nu, ik had de trein en de metro's vrijwel meteen achter elkaar. Het was een heerlijke dag.