Zij is de baas

Vriend Harry en ik zitten qua theatervoorstellingen in een wat drukke periode. Gisteravond zijn we naar de voorstelling "Zij Is de Baas" gegaan, met Bastiaan Ragas, Anne-Marie Jung en Lieneke le Roux. We zaten er niet meteen in, het was toneel, maar er werd ook in gezongen en er was bij tijd en wijle ook publieksparticipatie, ook heel kort richtte meneer Ragas zich later in de voorstelling nog even tot mij, maar in het begin had hij een dialoog met de zaal, en dat werkt niet zo heel erg aan het begin. De zaal is nog wat stroefjes, zodat het wat ongemakkelijk was allemaal. Los van elkaar dachten Harry en ik dat we dit niet uit konden gaan zitten.

Maar gaandeweg met de komst van Anne-Marie, kwam er wat meer lijn in het geheel en de scenes met de gerenommeerde Lieneke waren geweldig, ook de dialogen waren actueel, scherp en zo nu en dan gedurfd. Een zin als "Al gooi je jou naakt op dat plein in Keulen, er zal niemand aan komen" vind ik hilarisch. Het verhaal gaat over de driehoeksverhouding tussen man, vrouw (Bastiaan en Anne-Marie) en minnares (Lieneke) die (ik verklap niet hoe) ook een rol speelt in het leven van de vrouw. Het hoogtepunt van de voorstelling was de confrontatie tussen de dames.

Voormalig tieneridool (vooral in Duitsland) Bastiaan is geen briljant acteur (hóe vaak kun je je verspreken?), hij speelt een wat uitvergrote versie van zichzelf, maar zingen kan ie dan weer wel. Lieneke is gewoon een grande dame in alle opzichten en Anne-Marie heb ik ooit voor het eerst gezien in het ensemble van "Foxtrot", en in wat rollen op TV, en nu ik haar in deze rol zag vanaf rij 1 heb ik met verbijstering zitten kijken hoeveel ze weg heeft in haar mimiek, manier van kijken en reageren van vriendin Talitha, dat was me nooit eerder opgevallen, nu had deze rol ook wat raakvlakken qua werk en temperament, maar ik vond het heel bijzonder.

Tegeltjeswijsheid 197

Nutteloze weetjes

Als je bewust ervaringen vermijdt waar je blij van wordt, omdat
je denkt dat er dan iets vreselijks zal gebeuren dat alles overschaduwd,
dan lijd je aan cherofobie; angst voor vrolijkheid en blijdschap.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Gele sneeuw is niet de enige sneeuw die je niet kunt eten. Sneeuw trekt
als een magneet deeltjes uit uitlaatgassen van auto's aan. Als je dus
sneeuw eet, eet je eigenlijk een pollutie-ijsje.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De gerenommeerde Britse militaire chirurg James Barry was een pionier
in zijn werk en hij had een vijftig jaar lange veel bejubelde carrière. Na
zijn dood in 1865 kwam men er achter dat hij eigenlijk een vrouw was,
genaamd Margaret Ann Bulkley.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
In Mexico kunnen schilders de belasting betalen met hun schilderijen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Sir Nils Olav is kolonel en mascotte van de Noorse Koninklijke Garde,
en is in 2008 tot ridder geslagen. Hij is ook een pinguïn.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De 'brok in je keel' die je voelt als je bang, nerveus of emotioneel bent is
een vecht-of-vlucht reactie die zorgt dat je luchtwegen zich uitzetten om
je van meer zuurstof te kunnen voorzien.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De vorm van het Coca Cola flesje is zo'n 100 jaar geleden gekozen uit
een ontwerpwedstrijd. Maar het was door de winnende designers per
ongeluk gemaakt. Ze deden research naar het woord 'coca' voor inspiratie
maar stuitten op de langwerpige cacao-peul en gingen daar mee aan de slag.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Acteur Bill Murray zat in een taxi en hoorde van de chauffeur dat hij
saxofoon speelde, maar nooit kon oefenen omdat ie 14 uur per dag werkte.
Bill liet de chauffeur stoppen, ruilde van plaats met hem en reed de taxi rond
terwijl de chauffeur op de achterbank aan het oefenen ging.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Een mysterieuze vlinder-gevormde wolk die in 2014 boven St. Louis
verscheen, bleek een gigantische zwerm van echte vlinders te zijn.

You might as well face it you're addicted to internet

Kinderpsycholoog Murashova doet onderzoek naar het internetgebruik onder jongeren. Volgens haar is de jeugd van thans niet in staat zichzelf te vermaken, en gebruiken ze nog maar zelden hun verbeelding. Ze vroeg 68 tieners tussen de 12 en 18 jaar om zich acht uur lang te vermaken zonder technologie: geen computer, geen TV en geen smartphone. Lezen, schrijven, knutselen, muziek maken e.d. was wel toegestaan. 

Nagenoeg alle deelnemers gaven aan zich tijdens het experiment angstig, misselijk of duizelig te voelen. Vijf tieners zeiden tijdens die acht uur last te hebben van paniekaanvallen. Van de 68 deelnemers hielden het er maar 3 vol, de rest haakte vroegtijdig af. 

Na het experiment werden er een aantal vragen gesteld. Van de 68 deelnemers gebruikten 51 termen die geassocieerd worden met verslaving. Veel zeiden niet te kunnen leven zonder internet, er afhankelijk van te zijn, en er dwangmatig gebruik van te maken.

Zes deelnemers besloten om het experiment zelf nog eens te doen en dat ging een stuk beter. Na twee of drie pogingen wisten de meesten een dag offline te overleven. Afkicken kan dus wel. 

In Memoriam: Colin Vearncombe

De naam Colin Vearncombe zal velen niet zoveel zeggen, hij was voornamelijk bekend onder zijn artiestennaam Black, en had in 1987 een hele grote hit met het prachtige "Wonderful Life". Zowel onder zijn eigen naam als onder Black heeft hij 14 albums uitgebracht, de laatste vorig jaar. Nooit heeft hij echter meer het succes van "Wonderful Life" kunnen evenaren. Het lied is ook nog in een totaal overbodige versie opgenomen in 1999 door het zingende zilveruitje Mathilde Santing.

Colin was op 12 januari betrokken bij een auto-ongeluk waarna hij zwaar gewond kunstmatig in coma werd gehouden. Op 26 januari stierf hij aan zijn verwondingen. Hij is slechts 53 jaar oud geworden.

Colin in 1987

Colin in 2015

Herinnert U zich deze nog? #82

BABA & ROODY

"HACKA TACKA MUSIC"

1979

Aantal weken: 8

Hoogste positie: 12

Lang voordat heel Amerika in 2004 in rep en roer was om de geplastificeerde borst van Janet Jackson, hadden we hier in Nederland in 1979 het pronte borstje van Baba of Roody (het is nooit duidelijk geworden wie nou wie was) bij Top Pop, die zo extatisch in haar performance zat dat ze niet doorhad dat haar topje afzakte. Dat zie je niet op het filmpje boven, het schijnt dat dát bewuste filmpje steeds door YouTube wordt verwijderd. YouTube's hoofdkantoor zetelt in San Bruno, Californië, USA, dat verklaart direct waarom.

Baba & Roody dus, er is niets over hen bekend, behalve dat het een Frans duo betreft die het door ene Ted Powder geschreven liedje "Hacka Tacka Music" euh...uitvoeren, zingen kun je het niet noemen. Op de b-kant van de single stond de Franse versie: "La Musique Éxotique". Dit trucje voerden ze nog een keer op met de totaal geflopte opvolger "Doctor Doctor" b/w "Docteur Venez Ausculter Mon Cœur". En toen verdwenen deze eendagsvliegen in de mist van de tijd. Misschien leuk idee voor Leo Blokhuis om ze eens op te sporen. 

Tegeltjeswijsheid 196

Matt Dusk in person

In Nederland is hij geen huishoud-naam, dus om hem even te plaatsen, de Canadese zanger Matt Dusk zingt het jazz/crooner-repertoire, van standards tot voor hem geschreven stukken. Ik heb 3 CD's van Matt en had hem eigenlijk nooit op zien treden, dus toen ik bij het bekijken van het programma aanbod van het theater van dit seizoen zag dat hij naar Capelle kwam heb ik meteen kaartjes besteld en zodoende zaten vriend Harry en ik op rij 1.

Wat hebben we enorm genoten van zijn optreden, allereerst zijn geweldige stem, de in dit genre onontbeerlijke fantastische band en de manier hoe Matt zich beweegt en met het publiek omgaat, een feest om bij aanwezig te zijn.

Grappig was dat de band aan het begin één voor één opkwamen, eerst de drummer die begon te spelen, vervolgens de contrabassist, de pianist en 2 koperblazers, die steeds invielen bij de al spelende bandleden en toen maakte Matt zijn entree, met een aanstekelijk enthousiasme bracht hij eigen nummers van zijn CD's, maar ook grote stukken uit het American Songbook zoals "Mack The Knife", "I've Got You Under My Skin" en "My Funny Valentine". Zelfs voor een akoestisch gezongen nummer ("Smile"), zonder microfoon en alleen pianobegeleiding, draait hij zijn hand niet om.

Bij zijn openingspraatje maakte hij de fout door mede te delen dat iedereen foto's mocht maken, of mocht twitteren dat ze bij 'm zaten. Met die vrijheid kunnen sommige mensen niet omgaan. De man naast me heeft denk ik maar een derde van de show gezien omdat ie steeds aan het berichten was, foto's maakte, e.d., verderop in de rij was er iemand die denk ik aan het filmen was want een heel fel lichtje van zijn telefoon stoorde enorm. Ik ben dus erg voor: "Het maken van beeld - of geluidsopnames is niet toegestaan. Zet uw telefoon uit". Zelf maakte Matt ook een foto van het publiek en plaatste dat op Facebook

Maar over zijn optreden niets dan lof, wat een fantastische entertainer! Google maar eens.

De door Matt gemaakte foto. Harry en ik zitten vooraan in het midden.

De dames

Op 19 januari vorig jaar begon dat waar we nu de apotheose van meemaken, de weg naar het faillissement van het 128 jaar oude eens zo mooie warenhuis. Op 1 september hoorden 6 collega's, Monique, Dymphna, Carla, Joke, Sophie en Henny dat zij werden ontslagen waarbij een goed sociaal plan zou gelden, gebaseerd op hun arbeidsverleden kregen de dames een x-bedrag mee. Middels ingewikkelde berekeningen werd kenbaar gemaakt dat degene die het kortst in dienst was, en dientengevolge het minste geld mee kreeg, het eerst kon vertrekken. Monique stopte op 1 december en zij heeft het bedrag wat haar was toegezegd ook ontvangen. Op, godbetert, 31 december werd de firma na een onstuimig jaar failliet verklaard wat direct inhield dat de andere dames, die gezien hun dienstjaren hoge bedragen zouden ontvangen, naar het hun zwart op wit beloofde geld konden fluiten. Voorbedachte rade? Ik weet het niet, ik veronderstel het slechts.

Alle 6 de dames hebben vanaf het moment dat zij over hun ontslag hoorden, hun werkzaamheden gewoon voort gezet, ze hadden steun aan elkaar en aan de overige collega's. Ook toen naar voren kwam dat het hen beloofde geld wat het ontslag enigszins verzachtte door hun neus werd geboord, gingen ze gewoon door. Inmiddels is al het personeel, na uitspraak van het faillissement, ontslagen en heeft het UWV de loondoorbetaling voor 6 weken voor hun rekening genomen, tot en met 16 februari. Omdat de dames hun ontslag al hadden gekregen gaan ze nu druppelsgewijs uit dienst. Zoals gezegd ging Monique eerst, daarna Dymphna en gisteren hadden Carla en Joke hun laatste werkdag. Volgende week vrijdag is de laatste dag van Sophie, en Henny zou tot 1 april moeten, maar doet nu met de rest op 16 februari het licht uit.

Deze 6 dames zijn toen Monique weg ging met elkaar wat gaan drinken, en steeds als er weer een dienstverband van hen eindigt komen ze allemaal, ook zij die al klaar zijn, naar de vestiging en gaan dan gezamenlijk even het glas heffen. En, zo beloofden ze, als op 16 februari de deur voorgoed achter ons sluit komen ze ook om met elkaar voor de laatste keer weg te gaan.

Mismanagement maakt veel stuk. Heel veel. Maar jarenlange collegialiteit (sommigen meer dan 40 jaar met elkaar) waaruit vriendschap en genegenheid is gegroeid kunnen zelfs de meest incapabele managers niet kapot krijgen. Ik ben ongelofelijk trots op onze dames en prijs me gelukkig dat ik hun collega mocht zijn.

En tot het laatst toe de humor blijven bewaren op het zinkende schip:
achterste rij Sophie, Monique en Carla
voorste rij: Henny, Joke en Dymphna

Wees als Cor

De 62 jarige Rotterdammer Cor Hofman bestiert samen met zijn vrouw Anita een bloemenzaak. 7 Dagen per week zijn ze open. "Niet omdat ik niet kan stilzitten of verknocht ben aan mijn werk, maar zodat ik de eindjes aan elkaar kan knopen" zegt Cor. Jarenlang was zondag de enige dag waarop de winkel dicht was, maar omdat de naastgelegen winkels open gingen op zondag, merkte hij dat aan de omzet. "Ik móest dus wel open". En zie hier een inkijkje in de wereld van de eenmanszaken.

Dinsdag 19 januari werd een briefje die Cor op zijn winkeldeur had bevestigd trending topic:

Hij ging met zijn vrouw een dagje naar Antwerpen en was onwetend over de aandacht die zijn boodschap kreeg. Zou Anita echt haar man verlaten hebben als hij haar dreigement niet serieus had genomen? "Ben je gek, na 42 jaar huwelijk, ik zou me geen raad weten zonder Cor."

Een geweldige actie van Cor, vind ik, en we kunnen er allemaal een wijze les uit halen. Het werk is er morgen ook nog, pluk zo nu en dan de rozen, doe eens iets onverwachts voor een dierbare, trek er eens een dagje op uit, gun jezelf eens even een dagje niks. De wereld stopt niet met draaien, zo heel belangrijk ben je nou ook weer niet dat je niet even gemist kunt worden, en bovendien ben je na zo'n dagje weer helemaal opgeladen. Het is een cliché, maar niemand zegt als ie het einde voelt naderen: "Had ik maar wat meer gewerkt in mijn leven". Wees eens als Cor.

Anita en Cor Hofman

Djoeglung

Hoewel Coolblue de service heeft voor 23.59 uur besteld de andere dag in huis, kon ik daar, vanwege mijn eigen agenda, geen gebruik van maken, dus eerst gisteren is mijn wasmachine geleverd. De bezorgdienst DynaLogic droeg daar zorg voor. De avond voor de dag van levering kreeg ik al een mail dat mijn wasmachine klaar stond voor transport, de andere morgen kon ik zien hoe laat ze er zouden zijn en middels 'track & trace' kon ik gedurende de dag zien waar ze zich bevonden. Een half uur voor ze aan de deur belden kwam er een sms dat ze er aan kwamen. Twee vriendelijke bezorgers namen mijn oude machine mee en brachten de nieuwe naar de badkamer en sloten hem aan, alleen mochten zij hem niet op de trekschakelaar aansluiten. Dat wist ik, ik lees de kleine lettertjes.

Ik was er dus op voorbereid en ik had een foto gemaakt van hoe de draadjes van de oude machine bevestigd waren, zodat ik de bruine, blauwe en aardedraad op de juiste plaats aansloot. Soms word ik bang van mijn eigen sublieme ideeën. Even proefdraaien, en vervolgens moest ik de kalibratiemodus uitvoeren. Het blijkt dat de machine zelf het gewicht van het wasgoed vaststelt, en om dat zo nauwkeurig mogelijk te doen werd geadviseerd om na plaatsing de kalibratiemodus uit te voeren.
Het is een heel vrolijke machine, allemaal lichtjes en als ie klaar is speelt ie een muziekje.

Mensen die me kennen weten dat deze machine als voor mij persoonlijk gemaakt is, want er zitten speciale programma's op voor babykleding en outdoorkleding, een mens kan niet zonder. Ik had na anderhalve week wel wat was te doen, dus direct na de aanbevolen handelingen kon ie aan het werk en hij had er zin in met knipperende lampjes, muziekje en al. Ik hoop dat ik van deze machine net zolang plezier mag hebben als zijn voorganger. Hij hoeft niet zo hard te werken in het huis van een BAer, slechts 2 wasjes per week.

Zo moesten de draadjes gemonteerd.

Aan het proefdraaien.

Outdoorkleding en babykleding...
...ik hou het wel bij dagelijkse was.

Toen en Nu: Henry Winkler

Eind jaren 90 begon de serie "That 70's Show" waarin met enige humor en nostalgie werd teruggekeken naar jongeren in de jaren 70. In de jaren 70 was er zo'n zelfde soort serie die op die manier de jaren 50 bekeek "Happy Days". Die serie heeft gelopen van 1974 tot 1984 en de roem van Henry Winkler steeg tot grote hoogte met zijn rol als de stoere Arthur Fozarelli (The Fonz of Fonzie).

Die rol zal altijd aan Henry blijven kleven ondanks dat hij talloze andere rollen heeft gespeeld en vele andere dingen heeft gedaan. Hij is nu 70 jaar en acteert nog steeds, in 2015 heeft hij in een film en tv-serie gespeeld en als stemacteur een animatiefilm ingesproken.

Sinds 1978 is hij getrouwd met Stacey Furstman-Winkler en ze hebben 2 kinderen, dochter Zoe en zoon Max. Henry is tevens de stiefvader van Jed, een zoon uit een eerder huwelijk van Stacey. Leuk om te weten is dat hij peetvader is van de dochter van Ron Howard, zijn collega uit "Happy Days".

Het circus begint

Was 2015 het jaar dat in het teken stond van mijn jubeljaar, 2016 zal het jaar zijn dat in het teken staat van mijn leven als wegens faillissement ontslagen werkzoekende uitkeringsgerechtigde. Gisteren heb ik het officiële startsein gegeven door me bij werk.nl en UWV in te schrijven als werkzoekende en om tegelijkertijd een WW uitkering aan te vragen. Er ging een voor mij fascinerende onbekende wereld open. 

Ik had eerder al opgezocht welk bedragje ik als WW uitkering zou ontvangen, en vooropgesteld dat ik heel blij en dankbaar ben dat zulks bestaat, was ik toch met stomheid geslagen dat van het minuscule bedragje ook nog belasting moet worden afgedragen, ook dat je in mei vakantiegeld krijgt vond ik nogal apart. Maar goed, ik maak de wetten niet. Er zal over nagedacht zijn.

Mijn vaste lasten zijn meer dan het bedragje wat ik netto als WW uitkering zal ontvangen. Ik begin de maand dus in de min, maar dan is er nog huur- en zorgtoeslag welke aangevraagd kunnen worden, dat heb ik gisteren in één moeite door ook maar gedaan, en zo kan het circus beginnen. 

Als ik het goed uitgerekend heb geeft dat wat ik als besteedbaar inkomen overhoud het recht om me bij de voedselbank aan te melden. De eerste periode ontvang ik nog vakantiegeld en overwerk, dus hoef ik die stap pas te zetten als het echt nodig is. Maar wat zal het een bijzondere ervaring zijn om dat eens mee te mogen maken!

En nee, er valt niets te bezuinigen, geen auto of abonnementen alleen mijn reiskosten om naar het werk te gaan hoef ik niet meer te betalen en is al in de berekening opgenomen. Het wordt een uitdagende periode waarbij ik mijn vindingrijkheid in al zijn omvang zal moeten aanspreken. Ik zie het niet als iets negatiefs maar als een leerzame ervaring waar vele blogjes over te schrijven zijn.

Haring, wol en thee

Gisteren weer eens een cultureel en gezellig dagje doorgebracht met Harry, Chris en Rick. Doel was om de Kunsthal in Rotterdam te bezoeken omdat daar een tentoonstelling was van de Amerikaanse kunstenaar Keith Haring waar Harry graag naar toe wilde. Hij heeft zijn auto bij mij geparkeerd en samen zijn we met de metro naar de stad gegaan. Rick en Chris zaten al aan de koffie toen we arriveerden. Het was na al die regen een heerlijke winterdag, blauwe lucht een vrieskou.

Even lekker bijgekletst en toen de tentoonstellingsruimte betreden. Het leuke aan de Kunsthal is dat er altijd zo'n 6 tentoonstellingen te zien zijn. Allereerst kwamen we in de ruimte "Rode Welvaart" waarin design uit de Sovjet Unie van 1950 tot 1980 te zien was. Van auto's tot huishoudelijke apparatuur en meubels. Het was verrassend om te zien dat veel zaken heel herkenbaar waren zoals we het kennen uit die tijd bij ons.

Vervolgens liepen we de Keith Haring tentoonstelling op, achterstevoren, dus begonnen we in de museumwinkel en eindigden we bij zijn levenslijn. Ik ben niet zo'n Haring-fan. Het is veel van hetzelfde, hij was gefixeerd op religie en seks, thema's die continue terugkomen in zijn werk. Daarna naar de gebreide kleding getiteld: "Insteken, omslaan...Breiwerk van Chanel Tot Westwood". Geweldig leuk, ik kreeg van de heren onderwijs in wat met de hand gebreid is en wat met de machine, en dat mijn trui die ik aanhad nooit alleen wol kon zijn. We zagen dat eigenlijk alle kleding ook gerust van wol kan zijn, tot aan badkleding aan toe. Chique avondkleding tot hilarische ondraagbare tenues. Ook wisten we niet goed of het gebreid moest zijn of gebreeën.

Mijn voorstel om naar Hotel New York te gaan voor een afternoon tea, werd met instemming ontvangen en omdat het weer koud maar mooi was zijn we gaan lopen. Daar aangekomen bleken meer mensen het idee te hebben opgevat om de inwendige mens te verwennen bij Hotel New York. Na een korte wachttijd was er een tafeltje vrij, en we hebben heerlijk genoten van de zeer uitgebreide afternoon tea met heel veel hapjes van hartig tot zoet. Het avondeten konden we echt wel overslaan toen we na 3 uur smikkelen en smullen wederom besloten om te voet naar het metrostation Beurs te lopen waar onze wegen scheidden. Het was een heerlijke dag.

Russisch design.

Keith Haring.

Insteken en omslaan...

Afternoon tea.

Inzichtelijk

Plotseling worden tot voor kort niet gepubliceerde feiten* over de leeftijdsopbouw en het aantal dienstjaren bij het onlangs failliet verklaarde bedrijf waar ik (nog) werk bekend gemaakt, en dat geeft een duidelijk inzicht:

Leeftijdsopbouw

Verdeling aantal dienstjaren.

*met dank aan Nieuwsuur.

Daarnaast zijn de cijfers interessant die UWV in kaart heeft gebracht over hoe en waar men over het algemeen het meest geluk heeft bij het zoeken naar een baan. Ze voelen zich niet te groot om aan te geven dat ze zelf niet zo heel succesvol zijn met hun bemiddeling:

• UWV bemiddelt in ongeveer 30% van de aangeboden vacatures.
• 60% van de werkzoekenden vindt werk in een andere sector.  
• 60% van de werkzoekenden vindt werk in een andere regio.  
• Ongeveer 70% van het werk wordt via netwerken vergeven.

Nutteloze weetjes

De Dementors uit Harry Potter zijn geïnspireerd op het
gevecht tegen depressie van schrijfster JK Rowling na
het overlijden van haar moeder.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Een supermarkt in Londen wordt dagelijks bezocht door
kat Olly, die weigert weg te gaan. Beveiliging heeft 'm al
een paar keer weggehaald, maar hij blijft terugkomen en
neemt in alle rust plaats op een schap en bekijkt wat er
zoal gebeurd.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
In Parijs is er een 'tijdcapsule appartement'. Het behoorde
aan een vrouw die in de Tweede Wereldoorlog is gevlucht
toen de nazi's binnenvielen. Ze heeft altijd de huur
doorbetaald, maar is nooit teruggekeerd. Haar erfgenamen
ontdekten een volledig ingericht appartement uit de jaren
40 van de vorige eeuw.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Je kunt een uitgeblazen kaars weer aansteken door een
vlammetje te houden bij de rook die van de lont afkomt.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Tijdens het filmen van "Schindlers's List" belde Robin
Williams Steven Spielberg regelmatig op en vertelde hem
grapjes om hem op te beuren.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De tekst op de allereerste munt uit de Verenigde Staten
was 'Mind your Business'.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Het proteïne TRPM8 zorgt ervoor dat je hersens denken
dat iets kouder is dan het is na het eten van een pepermuntje.
Dit proteïne reageert op de menthol in de pepermunt en zorgen
dat de hersens het signaal 'koud' krijgen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
In Dehli is een groep mannen die zich de Love Commandos
noemen. Ze beschermen jonge stellen die niet tot dezelfde kaste
behoren of verschillende religies hebben, verliefd zijn en willen
trouwen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
"Where's the Wookiee?" is een nieuw zoekboek waar Waldo
is vervangen voor Chewbacca.

Olly

Tijdcapsule appartement in Parijs.

Uitvoeringsinstituut Werknemersverzekeringen

Gisteren werden wij reeds om 7:30 uur op het werk verwacht, omdat wij sinds het faillissement te maken hebben met het UWV kwamen er mensen van die overheidsinstelling ons van enige informatie voorzien. In Nederland leven we in de gelukkige omstandigheid dat er een vangnet is mocht je onverhoopt zonder werk komen te zitten. Voor vele collega's en ook voor mij is het een onbekende wereld waar we ons nu in moeten gaan begeven.

Twee heren namen na elkaar het woord, meneer 1 was duidelijk gewend om voor een grote groep te praten en sprak duidelijk over het hoe en wat over de loongarantieregeling welke voor ons vanaf 1 januari geldt. Meneer 2 was minder geschikt om voor een grote groep te spreken, hij mompelde, zelfs een microfoon bood geen uitkomst, ik denk dat meneer 2 veel beter tot zijn recht komt in een één op één gesprek. Hij sprak over het aanvragen van een WW-uitkering en wat er van je verwacht wordt als arbeidsloze, en meneer 1 kon hem niet overnemen, want die was van de garantieregelingen en niet van de uitkeringen. Ieder z'n eigen specialiteit dus, des te grappiger dat later naar voren kwam dat van ons als werkzoekenden straks verwacht wordt ons wel zo breed mogelijk te oriënteren. Ik kan daar enorme pret om hebben.

Gelukkig werd ons het besprokene ook via mail toegestuurd, en ik vermoed dat de uitdrukking "de soep wordt niet zo heet gegeten als ie wordt opgediend" voor het UWV geldt. Als je het vluchtig doorleest lijkt het een soort sicherheitsdienst op alle plichten die je niet nakomt en wat je verzuimt te melden of, en dat vind ik een leuke, wat je niet meldt omdat je het niet wist, maar wat wel bekend bij je had KUNNEN zijn, volgen sancties. Maar ik snap het wel, zelf ben ik vrij plichtsgetrouw, maar sommigen hebben een soort stok achter de deur nodig. Gelukkig kun je altijd vragen stellen als je eenmaal na inschrijving een werkmapje hebt. Ik kan me pas eind januari inschrijven, en volgens mij wijst alles zich vanzelf.

Na inschrijving ga je dus solliciteren, en ons werd al verteld dat we verder moesten kijken dan de branche waar we nu werkzaam in zijn, de detailhandel is nu niet het metier waar volop werk in te vinden is, zeker niet voor de oudere mensch, maar zover was ik ook al gekomen. Na enige tijd zal je worden uitgenodigd voor een gesprek en dat lijkt mij erg fijn, omdat het prettiger is als ze weten wie je bent i.p.v. een persoon achter een werkmapje. Aangeboden werk mag je niet weigeren! Neen! Dan komen de sancties weer om de hoek kijken. Het is wel zo dat middels een procentuele berekening werken altijd loont, m.a.w. verdien je met werken minder dan 87,5 % van je laatst verdiende salaris, dan vult UWV aan zodat het meer is dan een WW-uitkering. Na 52 weken word je beschouwd als een soort onhuwbare dochter, want dan wordt er een sollicitatiegesprek voor je gearrangeerd bij een werkgever. En ook dat mag vanzelfsprekend niet geweigerd worden, maar waarom zou je dat weigeren?

Maar goed zover is het nog lang niet, ik ben tot 17 februari nog op het verzoek van de curatoren aan het werk, en pas daarna ben ik een officieel uitkeringsgerechtigde, die naar ik hoop binnen afzienbare tijd weer een leuke baan zal vinden, misschien door een kleine omscholing of cursus en zo niet is er altijd nog vrijwilligerswerk, maar ook daar zijn wat restricties aan verbonden. Stapje voor stapje, die brug nemen we wel als we er voor staan.

Tegeltjeswijsheid 195

Als het regent giet het....

....of, een ongeluk komt nooit alleen. Ben ik me er op aan het voorbereiden dat ik vanwege het faillissement van de firma binnen afzienbare tijd tot de bedelstaf zal zijn veroordeeld, houdt afgelopen weekend mijn wasmachine tegen het einde van een wasprogramma er plots mee op. Er ging een lampje knipperen die helemaal niet hoort te knipperen, die hoort alleen maar aan of uit te zijn.

Volgens de handleiding was dit geen bekende storing, althans, hij stond er niet in. Op de site van het merk van de machine maar een reparatieopdracht aangemaakt, en, zoals dat hoort anno 2016, een geërgerd berichtje op Facebook geplaatst. Dat zulks best wel zin kan hebben, bleek dat er naast de vele blijken van medeleven bruikbare tips binnen kwamen. Allereerst vroegen velen zich af of een machine van bijna 15 jaar nog wel reparatie-waardig was. Ik sta daar zelf nooit zo bij stil, ben nog van de dat-kan-best-nog-wel-gemaakt-worden generatie, terwijl dat heden ten dage allang niet meer geldt. Vervolgens had een vriend mij attent gemaakt op de site van Coolblue.nl, waar ik met een schuin oog een blik op had geworpen.

Een andere vriend, werkzaam in de witgoedbranche, appte me dat voorrijkosten van het betreffende merk alleen al €100,- waren, en gaf mij het telefoonnummer door van weer een bekende van hem die voor het merk werkt, die kon n.a.v. het mankement misschien telefonisch een prognose maken.
Die prognose was helder, ik citeer: "Kansloos, het is de motor of iets elektronisch, dat gaat zeker zo'n €200,- aan reparatie kosten. En dan 15 jaar oud, kusje op geven en afscheid van nemen". Duidelijke taal, daar hou ik van. De reparatieopdracht meteen geannuleerd.

Nu dan eens goed naar de Coolblue-site gekeken en een wasmachine uitgezocht die heel goed uit de bus kwam, tevreden recensies had en zelfs tot 'beste koop' was gekozen. Mijn oude machine wordt door de bezorgers meegenomen en de nieuwe plaatsen ze en sluiten 'm ook nog aan. Dit alles zal volgende week woensdag gaan plaatsvinden.

In Memoriam: David Bowie

Meestal is het noodzakelijk om van mensen van wie ik een 'In Memoriam-blogje' maak hun levensloop te belichten. Bij David Bowie hoeft dat niet, gisteren buitelde iedereen over elkaar heen om zijn of haar gevoelens over de onverwachte dood van David te delen. Hij hoort bij het selecte groepje mensen op wie de vraag "Waar was jij toen je hoorde dat..?" van toepassing is. O.a. Elvis Presley, John Lennon en Michael Jackson horen daar ook toe.

Ik hou het daarom maar bij mezelf. David Bowie beleefde zijn gloriejaren als zanger toen ik opgroeide, zijn muziek is me dus zeer bekend. Ik heb een CD boxje met 3 CD's waarop zijn grootste hits te horen zijn, vanaf "Space Oddity" uit 1969 dus, wat algemeen als beginpunt van zijn succesvolle carrière als zanger en entertainer geldt. Maar vanaf 1964 maakte David al platen, wat singles en een LP bij maatschappij Deram, en daar heb ik ook een CD van "The Deram Anthology" met 27 nummers die hij voor zijn doorbraak in 1969 maakte, en ik ben dol op dat CDtje, want het zijn hele leuke zogenaamde 'tongue in cheek' nummers met grappige teksten en aparte muziek.

David wordt natuurlijk ook geroemd om zijn vele metamorfoses door de jaren heen, als een acteur nam hij als zanger steeds een andere persoonsvorm aan waarmee hij dan ook weer een andere muzikale weg insloeg. Het is dus niet zo vreemd dat hij als daadwerkelijk acteur ook in 21 films is te zien, van "The Man Who Fell To Earth" uit 1976 tot "The Prestige" uit 2006.

Afgelopen vrijdag 8 januari vierde hij zijn 69e verjaardag met het uitkomen van het album "Blackstar", waarbij het nu duidelijk is, gezien de teksten, dat David, net als Freddie Mercury, bezig was met zijn aanstaande dood en het tot het laatste moment heeft geregisseerd. Eerder was bij hem kanker geconstateerd. Twee dagen na zijn verjaardag is hij op 10 januari overleden.

Krukulum

Gisteren me eens bezig gehouden met het opstellen van mijn curriculum vitae, om bij de binnenkort te sturen sollicitatiebrieven te voegen. Daar waar ik nog heb geleerd dat je de sollicitatiebrief alsmede het CV eenvoudig, zakelijk en simpel moest houden, je de aanspreektitel weledelgestrenge nog net niet gebruikte in de met de hand geschreven brief, getypte brieven werden rücksichtslos in de prullenmand geworpen, moet het nu een soort van hip en leuk, en bovenal met en via de computer.

Er moet een foto bij en ik heb sites gezien waarop je een hele layout hebt met kleurtjes, lettertypes en al voor het CV. Ik heb eerst maar eens even alle data opgezocht wanneer ik wat heb gedaan, en een kladje gemaakt met wat ik denk dat goed is om dat naar een lieve ter zake kundige vriendin te sturen die er naar zal kijken. Vanuit Amerika (waar anders) is het jezelf promoten door middel van het opsommen van je kwaliteiten, en dat in je CV te vermelden gekomen. De deugdzame bescheidenheid die ons destijds op het hart werd gedrukt is volledig verdwenen.

Nou ja, de oude hond zal dus wat nieuwe trucjes moeten leren. Het CV maar eerst, sollicitatiebrieven is stap twee, en ik vermoed dat het UWV daar ook een rol in zal gaan spelen d.m.v. een cursus of training daar over. We zullen zien, aankomende donderdag komt er om half 8 's morgens (!) iemand van het UWV ons ontslagenen het e.e.a. uitleggen.

De hand bijten die je opvangt

De hele discussie heb ik niet heel erg meegekregen vanwege het feit dat ik het nieuws niet op de voet heb kunnen volgen de afgelopen week, maar de nasleep wel degelijk: Vrouwen zijn door groepen asielzoekers in zowel Keulen als Helsinki aangerand en bestolen. Dat is wat er is gebeurd in de avond en nacht van 31 december naar 1 januari in die steden, maar dat is niet wat er meteen naar buiten kwam, er werd vaag over gedaan door de politie in Keulen.

Ik heb het eerder gezegd en ik zeg het weer: ik hou er erg van als de dingen worden gezegd en weergegeven zoals ze zijn (gebeurd). Maar daar waar het allochtonen, asielzoekers en vluchtelingen betreft moet er plots voorzichtig met de waarheid worden omgesprongen. Ik weet nog dat er uit onderzoeken naar voren kwam dat er in Nederland verhoudingsgewijs meer allochtonen dan autochtonen met justitie in aanraking komen en er dientengevolge zich ook meer allochtonen onder de gedetineerden bevinden. Dat mocht niet zomaar gezegd worden. In godsnaam waarom niet, het ís toch zo?

Inmiddels is de verantwoordelijke politiechef in Keulen op non-actief gesteld. Helaas is dit vreselijke gebeuren koren op de molen van hen die geen enkele vluchteling of asielzoeker tolereren, in hun zwart/witte wereld zijn 'ze allemaal zo'. Dat is natuurlijk niet waar, maar er is volgens mijn bescheiden mening wel wat aan de hand waar heel snel iets aangedaan moet worden. Van mensen die een uitgereikte hand vinden als ze op de vlucht zijn, die zelf heel bewust ervoor kiezen en zelfs hun leven in de waagschaal stellen om naar het in hun ogen beloofde land ergens in West Europa te gaan, kun je verlangen dat zij zich aan de daar geldende regels, normen en waarden gaan houden.

Als dit nu betekent dat er dan cursussen moeten worden gegeven aan deze mensen om hen duidelijk te maken dat ze o.a. hun vrouwbeeld zullen moeten bijstellen, er van hen verwacht wordt dat ze de taal leren van het land van opvang, homo's hier geen paria's zijn en iedereen het geloof mag aanhangen wat hij of zij wil, dan had daar gisteren al mee begonnen moeten worden.

En hoewel ik vind dat er voor ieder mens op de vlucht een plek hoort te zijn waar hij of zij rust en veiligheid vindt, ben ik ook van mening dat als diezelfde mensen de hand die hen opvangt menen te moeten bijten door ontoelaatbaar gedrag welke ook niet wordt geaccepteerd van hier geborenen, dan hebben ze de deur die voor hen werd opengedaan dicht getrapt en is er geen plaats meer voor ze, er zijn nog genoeg mensen op de vlucht die maar al te graag hun plaats willen innemen en wel van goede wil zijn. Zij die crimineel gedrag vertonen moeten gaan begrijpen dat het consequenties heeft, en omdat wij wel beschaafd zijn, worden ze niet op de gammele bootjes gezet waarmee ze kwamen, maar worden ze gewoon met het vliegtuig teruggevlogen.

Tegeltjeswijsheid 194

Het werkt

Vanaf 1 januari van dit jaar dient men, ook voor plastic tasjes die men normaal gratis meekreeg, te betalen. Dit vanzelfsprekend uit milieu-overwegingen. Voordat deze maatregel van kracht ging, vroeg ik al aan klanten met een grote tas of al een plastic tasje: "Gaat het zo mee of wilt u een tasje?" Als ze dan toch een tasje wilden kregen ze die. Ik vroeg me af hoe men zou reageren op deze maatregel.

Met verbazing heb ik geconstateerd dat het grootste gedeelte van de klanten hier uitstekend op hebben geanticipeerd, hoewel verbazing, Nederlanders en 10 of 25 cent uitsparen, het was eigenlijk wel te verwachten. Op de vraag "wilt u een tasje?" komen nu uit handtassen, binnenzakken, broekzakken, e.d. zelf meegebrachte tasjes. Ook nemen mensen plots de spullen zo mee, en gisteren zei een man tegen me: "Ik moet toegeven, normaal zou ik 'ja' hebben gezegd, maar nu het geld kost niet", en hij concludeerde dat het dus werkt.

Maar er gebeuren ook hilarische dingen, afgelopen zaterdag hebben collega Leonard en ik een bijna kwartier durende slapstick gezien van een zuiver Rotterdams stel die twee hele kleine tasjes hadden en hele grote dingen hadden afgerekend en het 'een sport' vonden om het er toch in te krijgen om zo 25 cent uit te sparen. Er ving een hele reorganisatie van de gekochte items aan, hoofden werden rood, 'het is een sport' werd wel 3 keer herhaald, maar uiteindelijk riepen ze opgelucht dat het toch was gelukt, verschillende artikelen werden in broek- en jaszakken gedaan, weer andere in de minuscule tasjes, maar ze liepen er met enige trots heel tevreden mee weg.

Belangrijk is dat de Nederlandse zuinigheid er toe leidt dat er veel minder plastic tasjes worden verstrekt, en nee papier is geen optie, want dan gaan er nóg meer bomen om.

;)

De Brief

Gisteren lag ie in de bus, De Brief waarvan ik wist dat ie zou komen: De Ontslagbrief. Ik ben erg van de duidelijkheid, dingen bij de naam noemen, zaken zien zoals ze zijn, dus het ontvangst van De Brief geeft een bepaalde rust. Mijn laatste werkdag zal 16 februari zijn. Vanaf 1 januari tot die datum zal het UWV middels de loondoorbetalingsregeling mijn loonbetaling overnemen van mijn werkgever, daarna ben ik officieel een uitkeringsgerechtigde.

Ergens in de komende week zal een afgevaardigde van het UWV afreizen naar onze vestiging om ons onwetenden op het gebied van WW e.d. e.e.a. uit te leggen en eventuele vragen te beantwoorden. Bij De Brief was ook een machtigingsformulier bijgevoegd die we ondertekend moeten inleveren op die bijeenkomst, hiermee verlenen wij het UWV toestemming om met de gegevens die de werkgever hen over ons verschaft aan de slag te gaan en tot loonbetaling over te gaan. De aanvraag voor een WW uitkering en de inschrijving als werkzoekende dienen we vanzelfsprekend zelf te doen.

Hoewel ik verstandelijk heel goed kan beredeneren dat wat er nu gebeurt noodzakelijk is, ik er ook vrede mee heb, zijn er tegelijkertijd ook momenten dat het me 'even te veel wordt'. En ik denk dat het goed is dat ook toe te laten. Dinsdag was er een oudere man, een vaste klant van mijn afdeling die, net als heel veel klanten, zijn medeleven uitsprak over de situatie, mij een hand gaf en zei: "Bedankt voor al die jaren van goede service". Toen moest ik even een traantje wegpinken, net als toen ik De Brief daadwerkelijk in handen had.

Het zijn ook de klanten waarvoor ik me nog 6 weken betaald door het UWV blijf inzetten. Voor de firma zelf niet zo zeer, de manier waarop er de laatste tijd met werknemers werd en wordt omgegaan is beneden alle peil, en dan niet zozeer met mij persoonlijk, maar in het algemeen. Reden waarom ik met een aan zekerheid grenzende veronderstelling kan zeggen dat ik er bij een eventuele doorstart, er van uitgaand dat ze een 50 jarige met een eigen mening überhaupt nog willen hebben, niet bij zal zijn. Het is klaar, alles in me schreeuwt 'NEE!'. En ik denk dat het deze keer heel verstandig is om naar dat gevoel te luisteren, in de afgelopen 50 jaar zijn er enkele momenten geweest waarop mijn gevoel net zo hard 'nee' schreeuwde en ik er niet naar geluisterd heb, met alle gevolgen van dien.

Theatervoorstelling Robert Long

13 december 2016 is het 10 jaar geleden dat de briljante en unieke tekstschrijver en zanger Robert Long op 63 jarige leeftijd is overleden. In de voorstelling "Robert Long" speelt Paul Groot hem met verve. We maken de wat moeizame repetities mee van Robert samen met Leen Jongewaard, geweldig gespeeld door Jeremy Baker. Robert en Leen hebben in de jaren 80 intensief samen gewerkt en 3 theatershows gemaakt. Leen Jongewaard (1927-1996) heeft altijd gezegd dat hij in zijn carrière het meest trots was op de shows die hij met Robert heeft gespeeld.

We maken kennis met twee mannen die ogenschijnlijk veel gemeen hebben maar ook zo verschillend zijn. We komen veel uit de jeugd en het leven van zowel Robert als Leen te weten, waarvan één gegeven voor mij een grote verrassing was, die ik niet ga prijsgeven vanwege de mensen die nog moeten gaan. Er is een ondersteunende en verbindende rol weggelegd voor Margreet Boersbroek die de schoonmaakster speelt van het oefenlokaal waar de heren repeteren. Zij stelt de (soms overbodige) vragen die het publiek eventueel nog heeft ('Waarom zegt u toch Bob, hij heet toch Robert?')

Veel van Roberts weergaloze liedjes komen voorbij die naadloos in de verhaallijnen passen. Zelf vind ik Jeremy meer op Leen Jongewaard lijken (uiterlijk, stem en mimiek) dan Paul op Robert Long, Robert had zo'n eigen geluid waar hij wel bij in de buurt komt maar het niet helemaal treft, wat niet wegneemt dat Paul een prachtige rol neerzet, maar bij Jeremy had ik echt het idee naar Leen te kijken.

Ik heb ervan genoten, maar niet iedereen, we zagen in de pauze twee dames weggaan omdat ze het erg vonden tegenvallen. De dame naast me genoot ook, hoorbaar, ze zong bijna alles mee, en moest ook hoesten, van het zingen denk ik. Ik kan iedereen aanraden naar deze voorstelling te gaan.

Paul Groot als Robert Long

Jeremy Baker, Margreet Boersbroek en Paul Groot

In Memoriam: Annie de Reuver

Voor velen zal ze niet zo heel bekend (meer) zijn, en ook ik ken maar enkele van haar hits, waaronder de klassieker "Kijk Eens In De Poppetjes Van M'n Ogen" wat ze in 1952 als duet opnam met Karel van der Velden en haar bekendste nummer bleef. Maar bij Annie de Reuver wil ik even stilstaan nu ze op 98 jarige leeftijd is overleden na een onwaarschijnlijk lange carrière, die al in 1934 begon toen ze 17 jaar oud was. Tot bijna 90 jarige leeftijd is ze blijven zingen.

Naast zangeres was ze ook vanaf de jaren 60 platenproducer, en ontdekte in die hoedanigheid o.a. Ben Cramer, Oscar Harris en Pierre Kartner met wie ze als Duo X begin jaren 70 succesvol was. Zelf vind ik de hilarische liedjes "Ik Zou Het Heus Wel Willen"  en "Wie Z'n Billekes Heeft Gebrand" die Annie onder het pseudoniem Ans & Jans in duet zong met Jany Bron het leukste.

Vanaf 1947 tot 1949 woonde Annie met haar toenmalige man in Venezuela, maar verder is ze in Rotterdam geboren en getogen en op 1 januari ook gestorven aan complicaties bij een heupoperatie die ze na een val had opgelopen. 19 Februari zou Annie 99 jaar geworden zijn.