Rijckehove

Vorige week heeft mijn moeder een lichte beroerte gehad en is daarvoor in het ziekenhuis opgenomen. Haar spraak- en denkvermogen zijn niet aangetast, wel is haar mobiliteit sterk verminderd, opstaan en lopen gaan heel moeilijk. Daarom is ze gisteren vanuit het ziekenhuis naar de revalidatie gegaan in Rijckehove, niet zo ver bij waar ik woon vandaan.

In dit geval is het fijn dat ik nu tijd heb om een steentje te kunnen bijdragen, anders zou mijn zus alles moeten doen. Ik heb mama opgehaald in het ziekenhuis en we zijn met de rolstoeltaxi naar Rijckehove gegaan waar mijn zus al zat te wachten. Mijn moeder is zich bewust van het feit dat dit de beste oplossing is, maar dat wil niet automatisch zeggen dat ze zich er ook bij neerlegt. Dat zijn twee verschillende dingen.

Mijn eerste indruk van Rijckehove is dat het een bijzonder ingerichte instelling is, met een tuin en zelfs een binnentuin, een restaurant en voor de revalidatiepatiënten een huiskamer waar de maaltijden genuttigd worden. Mijn moeder heeft een kamer voor zich alleen met uitzicht op de tuin, we werden welkom geheten door een dame die even de ditjes en datjes met ons doornam, daarna kwam de logopediste die heel lief en vriendelijk was, maar tegen mijn moeder sprak alsof ze 4 jaar oud was, dat vindt mijn moeder niet zo leuk, maar ze at het koekje en dronk het water zodat deze dame kon zien dat zulks geen problemen opleverde. Vervolgens kwam er een dokter en een verpleger die na elkaar hun verhaal deden en vragen stelden en als laatste was daar de fysiotherapeut die meteen met mijn moeder aan de wandel ging.

Het revalidatieprogramma zoals verteld is vrij intensief, er wordt veel onder begeleiding gelopen, en ik denk dat ze het beste uit de patiënten willen halen. Ook worden ze gehaald voor de maaltijden die via een buffet geserveerd worden in de huiskamer. Door de vele informatie en vragen en de onbekende omgeving wordt mijn moeder dan een beetje bokkig, ik snap het wel ze zit al niet zo lekker in haar vel en ze weet dat dit moet, maar zoals ik al zei het zomaar ondergaan is niet iets wat ze makkelijk doet. Na alle informatie en even in de huiskamer gezeten te hebben zei ze: "Ik vind er hier niks aan". Toen voelde ik me plots de ouder en zag in haar het onwillige kind en heb enigszins vermanend gezegd dat ze dat na 2 uur niet kan weten.

Ik weet ook dat ze een doorzetter is met een wat ongeduldige inslag en ik ga er van uit dat de medische staf wel meer met onwillige oude dames te maken heeft, dus hoop ik dat ze wat bijdraait en zich inzet om een zo goed mogelijk resultaat te behalen.

Rijckehove.

De kamer van mijn moeder.

De binnentuin.