Codarts: Showcase 2016

Van alle theatervoorstellingen die ik door het seizoen heen bezoek, verheug ik me het meest op de jaarlijkse Showcase van Codarts, van de kunsthogeschool in Rotterdam. De studenten van het muziektheater van de studiejaren 2, 3 en 4 zetten dan een fenomenale show neer in het Oude Luxortheater die elk jaar opnieuw weer verrast. Met vrienden Harry, Chris en Rick ben ik eerst even een hapje gaan eten bij Caffé Italia om de avond meteen gezellig te beginnen, even bijkletsen enzo, en toen richting theater.

Wat was het weer een feest om te zien, dit jaar is er wat meer van de gebaande paden afgeweken kreeg ik de indruk, het decor was sober, maar daardoor kwamen de talenten van de studenten juist nog meer tot hun recht. Er was weer een keur aan verschillende muziekstijlen en dansen te zien. Maak van "Bohemian Rhapsody" maar eens een tapdance-act, of van "Bei Mir Bist Du Schön" een hardrock versie. Deze talenten draaien hun hand er niet voor om. Vocaal is het allemaal adembenemend, van hedendaagse muziek tot musicalrepertoire uit o.a. "Chicago". Soms heel bombastisch en grotesk dan weer heel klein en breekbaar, met zelfs wat experimentele onderdelen dit jaar, en dat maakt de diversiteit van het programma alleen maar groter, en de talenten van de studenten worden er nog meer door uitgedaagd.

Zonder de anderen te kort te willen doen wil ik twee momenten noemen die me echt hebben geraakt. Allereerst het duet van Martijn Noort en Yoshua van den Broek (beiden 3e jaars) die het lied "Lily's Eyes" uit de musical "The Secret Garden" zongen. Ik ken de musical niet en de verhaallijn dus ook niet, maar Martijn en Yoshua zongen dit lied zo intens en vocaal zo fantastisch dat ik precies aanvoelde waar het in dit nummer om ging, en jawel, ik hield het niet droog en als je door je interpretatie zo emotie kan overbrengen heb je het begrepen.

Waar ik ook intens naar heb gekeken en geluisterd was de monoloog van Marijn Bellaard (4e jaars). Het is een monoloog van een man die groots en meeslepend wil sterven maar zich uiteindelijk doodrijdt tegen een boom, de tunnel, het licht, en de troon van God. Een vervolgens gaat deze man de confrontatie aan met God, roept hem ter verantwoording over alles wat er verkeerd gaat in de wereld, vergelijkt hem met een dictator die altijd zijn gelijk zal en moet hebben. Het eind van de monoloog is zeer verrassend en confronterend en stemt tot nadenken. Marijn speelt dit fantastisch, die boosheid, die onmacht, het letterlijk uitschreeuwen van zijn frustraties, en zo ontzettend actueel, ik heb het ademloos aangehoord.

Wat was het weer een heerlijke avond om zoveel talenten te mogen zien, waarvan vele ook verschillende disciplines beheersen, ik kom er altijd heel vrolijk vandaan en weet zeker dat ik er volgend jaar weer bij zal zijn.

Herinnert U zich deze nog? #89

SHEILA B. DEVOTION

"I DON'T NEED A DOCTOR"

1978

Aantal weken: 2

Hoogste positie: 23

De Franse Annie Chancel bracht haar eerste single uit in 1962, het was de Franse versie van het nummer "Sheila" van Tommy Roe. Annie nam meteen ook maar Sheila als artiestennaam aan. Ze geldt in Frankrijk als één van de succesvolste zangeressen. Ze verkocht meer dan 85 miljoen platen en is in Frankrijk de zangeres met de meeste gouden platen, 39, wereldwijd zelfs 89. Ze zingt voornamelijk in het Frans, maar in 1977 was de tijd rijp voor een andere richting.

Die andere richting was discorepertoire gezongen in het Engels. Ze werd gekoppeld aan Black Devotion, drie Amerikaanse dansers en achtergrond zangers, Dany MacFarlane, Freddy Stracham en Arthur Wilkins (†2015). Omdat haar platenmaatschappij Carrere niemand wilde choqueren met de transformatie van het lieve in het Frans zingende buurmeisje naar hippe discobabe, werd de debuutsingle "Love Me Baby" onder de naam S.B Devotion en zonder fotohoes uitgebracht. Het lied werd een radio- en clubhit, en de identiteit van de groep werd snel onthuld en ze gingen verder onder de officiële naam Sheila B. Devotion. 

De tweede single was een discoversie van het aloude "Singin' In The Rain" en werd een gigantische hit. Er kwam een album met daarop ook de derde single die niet zo'n succes werd, maar die ik dan weer erg leuk vond en daarom hier onder de aandacht breng: "I Don't Need A Doctor". In 1979 gaat de groep samenwerken met niemand minder dan Nile Rodgers en Bernard Edwards van Chic. Het album "King Of The World" is het resultaat, met daarop de wereldwijde grote hit "Spacer". Later is dat nummer nog gesampled door Alcazar in hun hit "Crying At The Discotheque"

Na dit succes gaan Sheila en B Devotion in 1980 elk weer hun eigen weg, Sheila koos voor een pop-rock album om daarna weer haar Franse repertoire op te pakken. Ze is nu 70 jaar en treedt nog steeds op, haar laatste album is uitgebracht in 2012, het jaar dat ze haar 50 jarig artiestenjubileum vierde in het Parijse Olympia. 

L'Homo e il Vaticano

Het murmelende licht dementerende oudje die de baas is van alle andere oudjes in het bejaardenoord Vaticaan heeft vanuit het niets verkondigd dat de Rooms-Katholieke Kerk zijn excuses moet maken aan homoseksuelen voor de manier waarop ze zijn behandeld. Eeuwen van het kapotmaken van mensenlevens uit naam van het geloof denkt hij hiermee goed te maken. Daarnaast vindt de schat dat aan alle andere groepen die zijn uitgesloten of genegeerd ook vergiffenis moet worden gevraagd. Dat zijn o.a. vrouwen, armen en kinderen die slavenarbeid moeten verrichten. Of hij daarmee de kinderen bedoeld die door zijn collegaatjes seksueel zijn misbruikt zei hij er niet expliciet bij.

Flikker toch op joh, Jan Jurk! Het feit dat je uit naam van een niet bestaand sprookjesfiguur en een door mensen verzonnen leer andere mensen veroordeeld en minderwaardig acht vanwege het simpele feit dat ze vrouw zijn of van iemand houden die van hetzelfde geslacht is, maar tegelijkertijd zelf alles doet wat die verzonnen God volgens jou heeft verboden maakt van heel veel geestelijken in en in slechte mensen. Dat leed neem je niet weg met een perspraatje voor het opstijgen van je vliegtuig. Steek die excuses dus maar in je reet. In april van dit jaar maakte hij met "Amoris Laetitia" nog duidelijk dat het huwelijk niet is bestemd voor partners van hetzelfde geslacht. Homoseksuele verbintenissen zijn op geen enkele manier vergelijkbaar met Gods plan voor huwelijk en gezin, staat erin te lezen. Ik snap de pr stunt wel, net als de EU moet de kerk zichzelf wel in stand blijven houden, en de leegloop is natuurlijk gigantisch, vandaar dit charmeoffensief, maar nogmaals eeuwen van kerkelijk wanbeleid maak je er echt niet mee goed.

Iedereen die zich een beetje in de geschiedenis heeft verdiept weet dat bij de oorspronkelijke bewoners van Amerika, de indianen, een derde sekse werd erkend (two spirit), mensen die het mannelijke en vrouwelijke in zich verenigden. Door hun bijzondere en aangeboren eigenschappen, precies tussen man en vrouw in, bezaten ze unieke talenten en creativiteit en werden daarom gewaardeerd in de gemeenschap. Er bestond zelfs zoiets als een homohuwelijk. Nog van voor het begin van onze jaartelling stamt Chinese poëzie en literatuur waarin vrijelijk over homoseksualiteit en relaties wordt gesproken. Bij ons in Europa zijn natuurlijk de oude Grieken het bekendst. De innige relatie tussen Achilles en Patroclus wordt beschreven in het boek "Ilias" van Homerus, rond 750 voor Christus. 

Dit alles was prima totdat kolonisten kwamen. Seksualiteit was zo verweven met het dagelijks leven en had een zo vanzelfsprekende plek in het spirituele leven van de indianenvolkeren, dat de Europeanen er volledig van in de war raakten. Een vroege Spaanse ontdekkingsreiziger noteerde in 1542: "Ik zag daar een duivels ding, namelijk een man die getrouwd was met een andere man". De kolonisten deden er vanaf het begin alles aan om sodomie uit te bannen. Ontdekkingsreiziger Balboa werd geprezen voor zijn aanpak. Hij liet veertig homoseksuele indianen verscheuren door honden. Het werd gezien als een zuivere aanpak van een eervol en katholiek Spanjaard.  

Veel indianenleiders adviseerden de two spirits om hun levensstijl op te geven om confrontaties te voorkomen. Indianen assimileerden daarna verder en namen het gristelijk geloof over. De veroordelende houding van de Europeanen bereikte ook de inheemse volkeren in Afrika waar het taboe nog niet bestond. In Congo was het bijvoorbeeld heel normaal dat jonge strijders met hun seksegenoten trouwden, net zoals bij de berbers in Egypte. In Madagaskar bestond bij de Bara een bijna identieke traditie als bij de indianen. Geloof maakt meer stuk dan je lief is, blijkt ook hier maar weer. 

Tegelijkertijd met deze publiciteitsbewuste actie van Papa Franciscus kwam in Nederland het jaarlijkse tijdschrift 'L'Homo' uit. De homo-editie van het maandblad "Linda". Traditiegetrouw worden daarin licht erotische foto's gepubliceerd van een heteroseksuele mannelijke bn-er. Dit keer zijn het er zelfs twee: Tim Hofman en Jan Versteegh. Ik had nog nooit van ze gehoord, maar dat zegt niet zo veel, ik ken meer bn-ers niet dan wel. Leuk is dat deze in principe heteroseksuele mannen al zoenend en knuffelend op de foto zijn gegaan in minuscule zwembroekjes met hier en daar een blote kont. Ik zag het op Facebook voorbij komen en vond het wel grappig en een welkom signaal in deze verwarrende tijden. De meeste reacties waren dan ook positief, en enkele niet, maar als je dan even op het profiel klikt van het zuurbekje wordt al vrij snel veel duidelijk. Ik denk dat de ruimdenkende Paus graag een exemplaar in zijn brievenbus wil vinden. 

Op Hollandsche bodem

Na een angstige reis van 38 uur door het veelal donkere Duitsland, waar hevig werd gebombardeerd, zijn de zusters en kinderen van "De Steenen Trapppen" ( w.o. zoals bekend mijn moeder en tante) op 9 februari 1945 eindelijk weer in Nederland. De reis in de veewagens gaat verder. Deel 11 van het verhaal. 

9 Februari 1945
Vandaag zin we op Hollandsche bodem, en nu naar Groningen. Wij reden door tot Borne, alwaar de trein stopte. Met het oog op luchtgevaar (het was helder weer) zou de trein niet eerder dan 5 uur vertrekken. Wij er uit, blij even een heldere lucht te zien, doch tevens moe en suf, en met het vooruitzicht weer een nacht in de trein door te moeten brengen. De mensen schenen gewaarschuwd te zijn en kwamen al op het perron om ons te helpen. men nam één of meerdere kinderen mee, en in een half uur hadden wij geen kind meer in ons bezit.

Daar stonden nu de zusters zonder kinderen. Er was ons gezegd dat wij naar het zusterhuis konden gaan, dus daar naar toe. Voordat wij aanbelden ging de deur al open, en werden wij met open armen ontvangen. De zusters haalden fris water voor ons, zodat wij in staat waren ons heerlijk te wassen. Dat was nog eens een genot, want wij zagen er ontoonbaar uit. Toen mochten wij beneden komen waar alles heerlijk gedekt stond. Tegen een uur of twaalf kwam er bericht dat er voor alle vluchtelingen erwtensoep klaar stond in een grote zaal. Wij er naar toe. En daar zaten wij in een grote zaal aan houten tafels, in kopjes de soep te verorberen.

Tegen 4 uur gingen wij onze pakjes bij de zusters halen. Opnieuw hadden zij ons de tafel gedekt en voor allen nog brood ingepakt. Verder gingen wij weer. Enkele mensen wilden graag een kindje houden, maar gelukkig kregen wij ze weer allemaal bij elkaar. De deuren van de treinwagens klapten dicht en met vrees en hoop gingen wij de nacht tegemoet. En wat voor een nacht. De kleintjes en de groten schenen die dag te veel van het goede gehad te hebben wat nu 's nachts zijn uitwerking niet miste, en dat in de trein, deuren dicht, met een emmer, enz.. Verheugd waren wij ook toen de ochtend begon te gloren.

10 Februari 1945
's Nachts is de trein doorgereden. Tegen de morgen stonden wij stil wegens luchtgevaar. De kinderen moesten zich langzamerhand wat netjes gaan maken daar wij hopen vandaag ons einddoel te bereiken.

Door een zuster van "De Steenen Trappen"

Parade

Gisteren hebben we de Parade in Rotterdam bezocht. De Parade is een jaarlijks terugkerend reizend evenement in de 4 grote steden. Meer dan 100 theater,- dans,- en muziekvoorstellingen worden gegeven in tenten waarvan merendeel speciaal voor de Parade zijn gemaakt. Ik was er nog nooit geweest. Je betaald een klein bedrag per voorstelling die ± 30 minuten duren. Wij besloten 3 voorstellingen te bezoeken.

Maar niet voordat we bij een aantal van de vele restaurants de innerlijke mens hadden verwend. De eerste voorstelling was een dansvoorstelling van het Internationaal Danstheater samen met het Doelenensemble. Op een choreografie van Neel Verdoorn dansten Francesca Peniguel en Jeroen van Acker  "Silent Songs", een drietal duetten op muziek van Valentin Silvertrov en Simeon ten Holt. Maarten van Veen speelde piano en Wiebe-Pier Cnossen zong. Ik ben geen fervent bezoeker van dansvoorstellingen, maar ik moet zeggen dat deze voorstelling erg mooi was, de indrukwekkende choreografieën op de mooie muziek met de prachtige bariton maakten het een aangename ervaring.

De tweede voorstelling was van toneelgroep Oostpool. Één van mijn favoriete acteurs, Teun Luijkx speelde samen met Vincent van der Valk de voorstelling "Kletsmajoors", en die titel dekt geheel en al de lading. In een bijzondere spraakwaterval waarbij de twee acteurs elkaar constant aanvullen, maar ook herhalen wat de ander zojuist heeft gezegd met anekdotes, zijsporen, foutief geciteerde quotes en heel veel algemene kennis die net iets anders wordt verteld dan zoals het in het algemene geheugen zit, maken ze een grappige en bij tijd en wijle hilarische voorstelling die eenvoudiger lijkt dan dat ie is volgens mij.

De laatste voorstelling was van de uit Iran afkomstige Saman Amini, die in 2000 op 11 jarige leeftijd met zijn moeder en zusje naar Nederland is gevlucht. Hij speelde een liedjesvoorstelling waarin hij met anekdotes, projecties en een live band een autobiografisch portret schetst, getiteld "Samenloop Van Omstandigheden". Dit verhaal komt uit zijn hart, en komt daardoor recht in ons hart als publiek. Hij neemt ons mee naar zijn land, zijn vlucht naar hier, zijn familie, de angsten die hij heeft uitgestaan. Waarom is hij na zoveel jaar goed geaard in Nederland en waarom is er een jongetje op het strand aangespoeld voor wie dat geluk niet was weggelegd? Zijn teksten raken en stemmen tot nadenken. Het is mooi om te zien dat hij 16 jaar na zijn vlucht zo goed onder worden kan brengen in zang, rap en ook gesproken woord wat er nodig is om overeind te blijven als er niets meer overeind staat.

Het was een geweldige ervaring en we zijn zeker van plan deze happening ook in ons leven jaarlijks te laten terugkeren.

Het festival terrein. 

Francesca Peniguel en Jeroen van Acker

Teun Luijkx en Vincent van der Valk 

Saman Amini

Remain or leave, that was the question

Nou, de Britse bevolking heeft gesproken, het referendum om bij de Europese Unie te blijven of om deze te verlaten is in het voordeel van de laatste optie beslecht. Niet met een overgrote meerderheid, 52% heeft voor 'leave' gekozen en 48% voor 'remain'. Dus wat volgens mij al meteen duidelijk is na deze uitslag is dat je 'verenigd' wel uit het Verenigd Koninkrijk kunt halen. Er is gebleken dat 65% van de jonge generatie tot 24 jaar heeft gekozen om bij de Europese Unie te blijven, terwijl 58% van de 65 plussers heeft gestemd om de Europese Unie te verlaten. Een generatiekloof is aan het licht gekomen en een jonge (collega)blogger uit het nu nog Verenigde Koninkrijk heeft er dit over gepubliceerd:

'This is the last 'fuck you' from the baby boomers. They took the secure corporate and government jobs with the guaranteed pay rises and final salary pension schemes and benefitted from property they bought cheap and sold dear. They burnt the bridges behind them by colluding with the dismantling of the very things that had brought them prosperity. Their last act will be to burn the economy before they die.'

Niet alleen de generaties zijn niet meer verenigd, ook Schotland voelt er weer veel voor om zich af te scheiden van het Verenigd Koninkrijk om zo weer aansluiting bij Europa te zoeken. En wie weet vinden Noord Ierland en Wales dit hele gebeuren ook wel het toppunt van de eilandmentaliteit die het Verenigd Koninkrijk zo eigen is. Ondanks de ontevredenheid over de Europese Unie werden er voor het VK al regelmatig uitzonderingen gemaakt, zoals bijvoorbeeld het behouden van de eigen munteenheid in plaats van de Euro. Ook het kleine Gibraltar waar toch zo'n 30.000 mensen wonen, en waarvan 94% gestemd heeft om bij de Europese Unie te blijven, is not amused. Onder de bevolking is nu vrees dat zonder de EU de Britse enclave uitgeleverd zal worden aan Spanje. De Spaanse minister van Buitenlandse Zaken heeft al aangegeven dat Spanje graag een gedeelde soevereiniteit over Gibraltar wil nu het Verenigd Koninkrijk uit de Europese Unie zal vertrekken. 

Ik ben niet heel erg politiek geëngageerd, maar afgaand op de mensen die ik heb gezien met hun redenen voor 'remain' dan wel 'leave', met daarnaast politici als Geert Wilders en Marine Le Pen en hun laagschedelige achterban die ook voor een vertrek uit de Europese Unie zijn, gecombineerd met mijn eigen logisch nadenken, heb ik het gevoel dat het de Britse bevolking nog lelijk kan opbreken, óók, of misschien wel juist, degenen die voor 'leave' hebben gekozen. Het feit dat ruim 200 Britse advocaten zich uit voorzorg nog vóór het referendum was gehouden zich in Ierland hebben geregistreerd zegt natuurlijk ook wel iets. 

Kennismaking

Gisteren was ik uitgenodigd door het UWV om de training "Succesvol Naar Werk" bij te wonen. Het is een verplichte deelname, zo werd in niet mis te verstane woorden in de uitnodiging vermeld. "In uw situatie is er geen aanleiding om van deze plicht af te wijken". Ik heb ook nooit gevraagd of ik er van af zou kunnen wijken. Ik vermoed dat het UWV het credo 'aanval is de beste verdediging' hoog in het vaandel heeft staan, want alles wat schriftelijk dan wel via hun verschillende sites aan uitnodigingen en regels wordt geventileerd gaat gepaard met dreigende taal over sancties en kortingen op de uitkering e.d.. In het echt heb echter ik tot nog toe alleen maar heel aardige UWV medewerkers ontmoet, zodat ik er probeer overheen te lezen, en ik moet er ook wel wat mee lachen, omdat de echte hardcore beroepsuitkeringsgerechtigden zich er naar mijn gevoel toch niets van aantrekken.

Ook de dame die het groepje oude van dagen waar ik in geplaatst ben de komende trainingen zal begeleiden is een heel leuk en vrolijk mens. De in principe 10 weken durende training heeft zij vanwege haar vakantie en een workshop die ze zelf moet gaan volgen ingedikt tot 6 bijeenkomsten. Gisteren maakten we kennis met elkaar, ik ben de jongste oude van dagen de rest is tussen de 54 en de 63 jaar. Bij het voorstel rondje merkte ik meteen dat een faillissement, waardoor ik werkloos ben geworden, welhaast in het niet valt bij wat anderen mee hebben gemaakt. Het is goed te beseffen dat het altijd erger kan, zonder m'n eigen situatie te bagatelliseren, want liever had ik nog gewoon tussen m'n boekjes en cdtjes gestaan natuurlijk.

Er verscheen een lichtbeeld waarop allerlei voordelen van 50+ werknemers werden opgesomd, zodat het onbegrijpelijk is dat we daar niet ter plekke werden opgewacht door horden werkgevers die tegen elkaar op zouden bieden om ons oudjes maar in dienst te mogen nemen. De werkelijkheid is natuurlijk anders, zo had iedereen wel een verhaal met hoe het er in de echte wereld aan toe gaat. Dit hele 'Succesvol Naar Werk'-gebeuren loopt ook op z'n eind. Het was een proef die in 2012 was begonnen en het stopt in oktober van dit jaar, zo vertelde onze cursusleidster. Sinds het UWV gekoppeld is aan de overheid, moeten ze doen wat minister Asscher verzint. "Zegt hij links, gaan we links, vindt hij rechts, gaan we rechts" aldus onze cursusleidster.

Ach, ik vind het prima. Ik heb zelfs huiswerk meegekregen! Ik zal mij komend weekend eens buigen over mijn competenties en me in de wondere wereld van de Elevator Pitch begeven. Dat is jezelf promoten in kort tijd. Dat is zo helemaal niet hoe ik ben, jezelf opdringen en onder de aandacht brengen met een 'kijk-eens-hoe-goed-ik-ben'-verhaaltje. Ik ben de persoon die op de vraag "Waarom ben jij de juiste kandidaat voor deze functie?" dichtslaat en denkt dat ik nooit kan voldoen aan het verwachtingspatroon van de vraagsteller, en dan mezelf murmelend wat naar beneden bij ga stellen zodat alles waar ik dan daarna nog mee kom als een soort wonder wordt gezien. Ik ben ook veel te nuchter voor dat soort carrièretijgernoviteiten, het voelt ook erg onnatuurlijk voor me, op mijn leeftijd zou je langzaam moeten gaan afbouwen, niet jezelf in de vaart der volkeren op de kaart moeten gaan zetten.

Vuig

In mijn blogje 'Vaag' van afgelopen dinsdag bezigde ik de term 'fishy' omdat ik een luchtje vond zitten aan de hele gang van zaken. Nou lieve lezers, de geur van de noorder visafslag begint nog niet eens in de buurt te komen bij die van deze vuige onderneming. Ondanks de spellings- en stijlfouten in de mail aan mij gericht door hun corporate recruiter, had ik toch gereageerd, ik ben in den beginne een vergoelijkend mens. Onderwijl had ik hun website bezocht en zag nog meer zaken die me enigszins wat zorgen baarde waaronder een groep werknemers in twee lange rijen tegenover elkaar die aan het 'pitchen' waren. Dat is natuurlijk helemaal niets voor mij, maar goed nogmaals, when in Rome...

De andere ochtend, dinsdag, nog voor 10 uur werd ik gebeld door de corporate recruiter die in een soort ADHD-achtige spraakwaterval waar bijna geen speld tussen te krijgen was heel veel vertelde en vooral dat de functie snel moest worden ingevuld en of ik morgen (woensdag dus) al kon komen voor een gesprek. Nou dat kon in principe dus werd er een afspraak gemaakt, maar de 'fishiness' werd voor mijn gevoel sterker. Ik appte de bedrijfsnaam even door aan een lieve en ter zake kundige vriendin die van een welverdiende vakantie aan het genieten is. Die heeft zich samen met haar vriend, gezeten in de zon er even over gebogen en antwoordde op zo'n manier terug dat ik het gevoel kreeg dat ze op het punt stond haar vakantie vroegtijdig af te breken ten einde zich aan mijn buitendeur vast te ketenen om te voorkomen dat ik alleen al op gesprek zou gaan.

Zij hadden iets verder gezocht dan ik op het wereld wijde web, en deelden mee dat ik van doen had met een hele foute club. Het werk was colporteurswerk met bonussysteem in een netwerk van redelijk foute mannen. Haar vriend ontdekte dat dit bedrijf onder een andere naam eens bij "Kassa" was geweest wegens uitbuiting van werknemers en niet geheel nette verkooptransacties aan particulieren. Bingo! Mijn vermoedens waren dus juist en bovendien had ik die uitzending ook gezien destijds. Ik heb die afspraak vanzelfsprekend afgezegd. Keurig netjes heb ik laten weten dat ik bij nader inzien afzag van een functie binnen het bedrijf en heb ik bedankt voor de interesse in mij en ze veel succes gewenst met het werven van andere kandidaten.

Wie schetst mijn verbazing toen ik gisterochtend wederom een mail ontving van een andere vuige onderneming, hoewel onderneming. Het was van één persoon die ik even op Facebook heb opgezocht (wat HR-medewerkers kunnen kan ik ook) en veel was meteen al duidelijk, bovendien was het e-mailadres waar ik op zou moeten reageren een combinatie van de voornaam en geboortejaar van de geïnteresseerde, niet echt professioneel. Ook deze mail had schrijf- en stijlfouten, ik werd bijvoorbeeld beurtelings met 'u' en 'jij' aangesproken, en het toppunt was natuurlijk de zin: 'De reden dat ik u een e-mail stuur is omdat ik uw cv erg indrukwekkend vind'. Lees die zin nog maar eens door.

Mijn zelfbeeld en vooral realiteitszin is dik in orde en als mijn cv überhaupt al iets is, is die zeker niet 'erg indrukwekkend'. Daarnaast had de functie van Brand ambassadeur veel gelijkenissen met de functie waar ik voor bedankt had bij die andere firma. Ook 1 op 1 trainingen (lees indoctrinatie), commissie en bonussen, tot wel €500,= per week, en jawel, business trips naar het buitenland.
Ik heb de knop 'geen interesse' aangeklikt.

Ik zal de eerste zijn die zegt dat bedelaars geen kiezers zijn, en ik ben me ervan bewust dat mijn afstand tot de huidige arbeidsmarkt best groot is, maar er is ook voor mij een ondergrens. Vanzelfsprekend ben ik bereid weer aan het werk te gaan, maar gewoon een 9 tot 5 job van maandag t/m vrijdag is voldoende. Ik ben nooit ambitieus geweest, dus ben dat als bejaarde nu plotseling niet ineens wel, ik hoef geen uitdagingen, geen elke-dag-is-weer-een-verrassing baan, beloof me geen verre reizen, ik hoef geen bonussen. Gewoon werkzaamheden en taken die bij voorkeur repetitief zijn, daar voel ik me het fijnste bij. Ik heb dat 35 jaar lang gedaan en dan komen er op organische wijze als vanzelf dingen bij, dat is prima. Dan voel ik me senang en zet me voor 100% in.

Vandaag heb ik mijn eerste bijeenkomst bij het UWV, 'Succesvol Naar Werk'. Ik ga 10 weken lang sollicitatietraining en tips krijgen van een dame die een bericht naar mij aanhief met: 'Geachte de heer' en dan mijn achternaam.... Ik zei het al ik ben vergoelijkend.

Deze blog is natuurlijk een waarschuwing voor iedereen die wordt benaderd door dit soort, in mijn ogen, vuige ondernemingen. Tenzij het je natuurlijk geweldig lijkt, dan moet je het gewoon doen!

Volwassen mensen aan het pitchen op een parkeerplaats. Veel treuriger wordt het niet.

Tegeltjeswijsheid 213

Vaag

Als werkzoekende in de 21e eeuw is het toverwoord 'jouw netwerk'. Alles en iedereen die ik tot nog toe gesproken heb over het zoeken van werk in het algemeen geven aan dat het merendeel van de banen via het eigen netwerk worden ingevuld. Om het te illustreren wordt er middels grafieken getoond dat 70% van de vacatures nooit in de openbaarheid komt omdat die via netwerken aan mensen worden gekoppeld. Ik had geen idee.

Iets anders wat er heden ten dage is, is recruitment. Gisteren kreeg ik er onverwacht mee te maken toen ik werd benaderd door een recruiter die mijn CV op een vacaturesite was tegengekomen, en mij polste voor een functie binnen haar bedrijf. Wat voor bedrijf het was bleef wat vaag, ook de producten waarover ik zou gaan adviseren was niet geheel duidelijk. Dit besefte ze waarschijnlijk zelf ook, want ze besloot dat als ik nieuwsgierig was naar wat zij exact doen ik moest reageren. De mail was niet geheel zonder taalfouten, dus ik vond het enigszins 'fishy' om er ook maar eens een Engelse term in te gooien, maar aan de andere kant 'hij die zonder taalfouten is werpe de eerste steen.'

Natuurlijk stond onderaan de mail het bedrijf en even googelen gaf wat inzicht, het is een heus en best wel groot bedrijf, en als ik het goed begrepen heb zetten zij mensen in voor andere bedrijven.
Dus voilà, ik heb gereageerd met volledige CV, daar vroeg ze om, en wacht af, het is slechts een voorselectie en wie weet val ik al meteen af. Maar niet geschoten....

Herinnert U zich deze nog? #88

HARRY KLORKESTEIN

"O O DEN HAAG"

1982

Aantal weken: 10

Hoogste positie: 3

Het zal zo langzamerhand geen geheim meer zijn dat Harry Klorkestein een pseudoniem was voor de popband Klein Orkest, bestaande uit Harrie Jekkers, Leon Smit, Chris Prins en Niek Nieuwenhuysen. Zanger Harrie Jekkers had het geschreven, maar hij en de bandleden vonden het niet passen in het meer serieuze repertoire van de band. Platenmaatschappij Polydor eiste dat het lied op het eerste album van Klein Orkest zou komen, of anders zou het hele contract niet doorgaan. De band kwam met een tegenvoorstel. De groep zou het nummer opnemen, maar het zou niet op het album komen. Het zou als single worden uitgebracht onder de naam Harry Klorkestein (een anagram van Klein Orkest ( Kl-orkest-ein)). Harrie Jekkers zou het zingen, maar op de hoes kwam een foto van roadmanager Hennie de Jong.

Hennie ging het lied playbacken in tv programma's (zoals in bovenstaand clipje) en zong het zelfs live als dat gewenst was. De band Klein Orkest heeft bestaan van 1978 tot 1985. Harrie Jekkers heeft zich daarna op het theater geworpen en maakte soloalbums. Omdat zijn theatershows nadrukkelijk Haags waren, zong hij als toegift nog regelmatig "O O Den Haag". 

Het lied geldt tot op de dag van vandaag als onofficieel volkslied van mijn geboortestad, het geeft heel goed het gevoel van de jaren 60 en 70 in Den Haag weer. 

In 2012 zong Chris Martin van Coldplay een klein stukje "O O Den Haag" tijdens hun concert op het Haagse Malieveld:

Automatieken

Iedere bedrijfskantine heeft tegenwoordig zo'n automaat waar allerlei snoeperij in zit, die wordt eens in de zoveel tijd door een mannetje gevuld en het ontvangen geld wordt meegenomen. Wij hadden ook zo'n automaat maar soms bleef er wel eens een gekozen product hangen, dan diende je aan het apparaat te gaan hangen en dan kwam er naast jouw gekozen lekkernij soms zoveel vrij dat je de hele kantinetafel kon trakteren. Dat compenseerde dan weer die keren dat de automaat wel geld inslikte maar niets daarvoor in de plaats uitspuwde.

In mijn jeugd had iedere zichzelf respecterende snackgelegenheid een automatiek, waar achter een glazen deurtje kroketjes (toen nog croquetten) , nasischijven, of saucijzenbroodjes lagen. Ik kan me nog herinneren dat op station Hollands Spoor in Den Haag ook zo'n automatiek was en ik eens zin had in een saucijzenbroodje, dus ik het benodigde bedrag ingeworpen en ik nam een hap....bleek ik in een amandelbroodje gebeten te hebben, en als ik iets meer dan vies vind....

Daarnaast werd de verslaving aan nicotine in die jaren niet getemperd door gruwelijke foto's van wat er allemaal met je kan gebeuren als je rookt. Ook voor sigaretten en shag waren er overal automaten aangebracht, waarbij je na het ingeworpen geld aan een laatje moest trekken voor het merk van je keuze. Omdat altijd de prijs van de banderol moest worden aangehouden, en er bedragen als ƒ2,75 betaald diende te worden (ja, ik kan me deze voor nu belachelijk goedkope prijs voor een pakje sigaretten nog herinneren) zat er na inworp van ƒ3,- een kwartje met plakband bevestigd op het pakje.

Opeens verscheen bij onze sigarenboer Koos naast de automaat met rookwaren nóg een automaat. "Wat zit daarin?" vroeg ik aan mijn moeder. "Kauwgom" was haar korte maar duidelijke antwoord. En de kous was af, want ik mocht geen kauwgom als klein kind. Het was alleen geen kauwgomautomaat, het was een automaat voor preservatieven. Voor als je op de late avond plots in een amoureuze situatie verkeerde, dan kon je snel nog even een pakje uit de automaat trekken (no pun intended) om het hele gebeuren leuk te houden zonder consequenties na een maand of negen.

Kauwgomautomaten waren er wel, of liever gezegd kauwgomballenautomaten. Meestal waren die vergezeld van automaten waarin een soort balletjes of eivormige doosjes zaten waarin een klein speelgoedje zat. Met een draaiknop kreeg je na inworp van wat kleingeld een kauwgombal of zo'n balletje/eitje. De ondraaglijke spanning daarbij was natuurlijk dat je niet wist welk balletje jou ten deel zou vallen. Door het raampje had je al iets gezien wat je heel graag zou willen, en dat werd het meestal niet, maar je was in die tijd als kind vrij snel tevreden en blij met wat jou toe kwam.

Kort geleden kwam me onder ogen dat er vroeger nog twee automaten waren waarvan ik het bestaan nooit heb geweten. Ten eerste een kousenautomaat voor als je denk ik een kousen-noodgeval had, en ten tweede een grammofoonplatenautomaat waaruit je singletjes kon halen als je niet meer kon wachten tot de winkels open gingen en de hit van dat moment unbedingt nú in je bezit wilde hebben.

Misschien zijn er nog wel meer automaten geweest in de jaren 50, 60 en 70 van de vorige eeuw. Maar ze zijn vrijwel allemaal uit het straatbeeld verdwenen, en wie heeft er heden ten dage nog muntgeld op zak?

In Memoriam: Jo Cox

Als ik vandaag nog steeds niet had geweten wie Jo Cox was, dan zou ze nog in leven zijn geweest, maar de verschrikkelijke moord op deze Britse politica is vanzelfsprekend wereldnieuws. En ik weet nu dat ze door een laagschedelig lid van de Britse samenleving, zo'n equivalent van de Nederlandse 'eiguh vollek eers' scandeerders,  neergestoken, neergeschoten en geschopt is. Tot een uur later in het ziekenhuis de dood er op volgde.

Jo was van de Labourpartij en tegen het verlaten van Groot Brittannië van de EU, waar het volk op 23 juni middels een referendum hun stem over mogen uitbrengen. Bovendien was zij voorstander van een ruimhartig asielbeleid. Twee zaken die haar niet bij iedereen geliefd maakten. Eerder dit jaar was ze al bedreigd en had aangifte gedaan van, zoals ze dat zelf noemde 'kwaadaardige berichten'. Daar is een man voor opgepakt, maar dat was niet Tommy Mair, de man die haar heeft vermoord, "Britain First" schreeuwend. 

Tommy is een werkloze tuinman die lid was van S.A. Partriot, een Zuid-Afrikaans webmagazine dat wordt gepubliceerd door de pro-apartheidsbeweging White Rhino Club. Zijn jongere broer vertelde dat Tommy al jaren mentale problemen had. 

Jo laat een man en twee kinderen achter. Haar man Brendan bracht een verklaring naar buiten: "Zij zou nu gewild hebben dat er twee dingen gebeuren: dat onze kinderen doordrenkt worden van liefde en dat we allemaal samenkomen om te vechten tegen de haat die haar gedood heeft. Haat heeft haar gedood. Haat kent geen ras of religie, het is giftig".

Jo zou volgende week woensdag 42 jaar zijn geworden. 

Weg uit Brüggen

Na een week onder erbarmelijke omstandigheden in het Duitse Brüggen konden de zusters en de kinderen op 7 februari eindelijk naar het station om naar noord Nederland te reizen. Dit was vanzelfsprekend geen treinreis zoals wij die nu kennen en waarmee we in een paar uur op de plaats van bestemming zouden zijn. Deel 10 van het verhaal van Jopie en Netty (mijn tante en moeder) opgetekend door een zuster van 'De Steenen Trappen'.

7 Februari 1945
Eindelijk tegen 8 uur komt er een karretje, daar moeten de baby's op en enige bagage. De bestuurder moet vier keer heen en weer rijden eer alles geborgen is. Daar zitten onze kleintjes in de vroege morgen op een open kar. Wij moeten lopen met onze zware rugzak op. Gelukkig kwamen ons een paar kinderen onderweg met een karretje tegemoet.

Op het station stonden aan twee kanten treinen klaar. Het zijn 55 beestenwagens. Wij kregen er 3 van. Eerst de bagage, dan de baby's, kleuters, enkele zusters en nog wat grote kinderen, in totaal ± 90 mensen per wagen. (Jopie en Netty zaten samen in één van de drie veewagens, maar niet die waar deze zuster in zat) Een paar soldaten waren kwaad dat alle kinderen er nog niet waren. De kleine schoolkinderen kwamen deftig in een rijtuig, een soldaat had daarvoor gezorgd.

Om 8.45 werden de wagens aan elkaar gekoppeld en daar gingen wij. In een hoekje werd een emmer gezet als wc. Licht was er niet, de kinderen schreeuwden om het hardst en men kon geen voet verzetten of men stond op een kleintje. De gehele reis zaten wij met twee baby's op de schoten en de nodige kleintjes aan de voeten, zodat wij ons niet konden verroeren.

In Duitsland zelf ziet het er vreselijk uit, vooral Krefeld en Duisburg en nog enkele van die plaatsen. In Duisburg kijkt men van de ene kant van de stad naar de andere, zo plat ligt daar alles. In de avond stond de trein plotseling stil en de locomotief verliet de trein. Eenzaam hebben wij in Duitsland gestaan. De angst was groot. In onze oren loeide het voorluchtalarm. Het alarm is daar veel harder en scherper dan in Nederland. Even daarna groot alarm. De kleintjes kropen tegen ons aan. Daar kwamen de bommenwerpers aan, 900 in getal. Ze vlogen vlak over de trein. Wij aan het bidden, de kleintjes schreeuwden maar door. Eindelijk na duizend doodsangsten ging het voorluchtalarm en na een minuut of tien sein veilig.

Maar ja, de angst zat er nog in, en niet zonder reden. Plots veel lichtkogels in de lucht en de trein stond in volle gloed. En ja, daar begon het schieten. De kogels vlogen in het rond. Het was gemunt op de locomotief. Het vliegtuig werd omlaag gehaald, de lichtkogels doofden en het werd weer kalm, met uitzondering van twee bombardementen, die vlak bij ons in de buurt plaatsvonden. Wij zijn in het geheel 38 uur door Duitsland gereden. Ieder ogenblik stond de trein stil. Met horten en stoten gingen wij verder. Dat ging zo tot aan de Nederlandse grens.

Door een zuster van 'De Steenen Trappen'

Deze foto van een aantal kinderen van 'De Steenen Trappen' had
ik al eens eerder geplaatst, maar dit is de open kar waar de zuster het over heeft.

Bommenwerpers.

Gesprek onder de douche

De sportschool waar ik hangend aan de wijzers van de klok tracht die een paar jaar terug te zetten, is naast sportschool ook dansstudio. Veel jongeren en kinderen krijgen er les door bevlogen leraren van ballet tot streetdance. Woensdagmiddag is het tijd voor de heel jonge kinderen die door hun ouders gehaald en gebracht worden.

Na een intensieve training stond ik onder de douche me te laven aan de waterstralen die over mijn moegetrainde lichaam stroomden toen de deur van de kleedkamer open ging en er een overduidelijke vader naar binnen kwam om gebruik van het toilet te maken. Een ogenblik later zag ik vanuit mijn ooghoek een meisje van een jaar of 5, 6 met grote blauwe ogen naar me staren. Ik stond met mijn rug naar haar toe en het leek me wenselijk om die positie aan te blijven houden. Ik keek nog maar eens uit mijn ooghoek, ze stond er nog, onbeweeglijk, haar blik op mij gericht.

Het werd wat ongemakkelijk, iemand zal haar binnen toch wel missen of zo? "Hoi" zei ze contact makend en de stilte verbrekend tegen mijn rug. "Hey", antwoordde ik terug, "Volgens mij mag jij hier helemaal niet komen" ging ik op constaterende pedagogisch verantwoorde toon verder zonder beschuldiging in de intonatie. "Ik zoek mijn papa, ik ben hem kwijt". "Ah, ik denk dat ie op de wc zit" veronderstelde ik. Op dat moment werd er doorgetrokken en was het inderdaad papa die met een "Hé gekkie, wat doe jij nou hier" z'n dochtertje weer meenam.

Tegeltjeswijsheid 212

De nieuwe realitieit

Zoals aan mijn blogje van gisteren te merken was, heb ik zondag in een andere dimensie vertoeft, namelijk in de nazomer van 1984. Tijdens het 8 uur journaal werd ik weer ruw de wereld van 2016 ingetrokken. Ik zag een aanslag op een dancing in Orlando waar bijna 50 doden vielen en meer dan 50 gewonden. Ik had in de tv-gids ontdekt dat er weer een WK, EK of weet ik wat voor K aan de gang was, want heel het eerste net is ervoor ingeruimd. Op het journaal zag ik ongearticuleerde klanken uitstotende neanderthaler-achtige mannen die hun voetbalploeg supporten en daarbij andere ongearticuleerde klanken uitstotende neanderthaler-achtige mannen die hun voetbalploeg supporten aanvallen en in elkaar slaan, en passant ook de omgeving daarin meenemend. Vervolgens blijkt er een trend ontstaan te zijn bij kans- en hersenloze jongeren om openbaar vervoer bussen met stenen te bekogelen. Vandaag zei één van hen dat 'normaal' te vinden.

Het is de nieuwe realiteit, waartegen ik steeds minder opgewassen ben. Moe van al het geweld, en de daaropvolgende diarree van primair reagerenden op diverse internetfora. Vingers worden direct gewezen, conclusies worden meteen getrokken, meningen worden zonder na denken gegeven, zelfs als de officiële onderzoekers nog bezig zijn met alle feiten te verzamelen. Het voelt als een dolksteek als je het volgende onder ogen krijgt n.a.v. de aanslag op de dancing waarvan het publiek homoseksueel is:

En dit is er slechts één. Er zijn er meer, veelal van mensen die, waar het henzelf betreft, de discriminatie en intolerantie-kaart te pas en te onpas uitspelen.

Vanzelfsprekend wordt het sprookjesfiguur God, Allah, of welke aliassen hij nog meer heeft erbij gehaald, en ik betrapte me er op dat ik ineens hoopte dat ie wel bestond, en dat ie met een grote vlakgom de hele aardbol uit zou vegen en maar weer opnieuw begon, of het gewoon maar zo liet,  'Helaas, de mensheid is mislukt' verzuchtend.

Maar ja, dan zie ik weer aandoenlijke regenboog profiel- en omslagfoto's verschijnen op Faceboek, waarmee mensen hun medeleven tonen met de slachtoffers van het drama. Nee, geen 'je suis gay', dat is een brug te ver, anderen moeten natuurlijk niet denken dat.... Het geeft velen het zo nodige saamhorigheidsgevoel van wij zijn één tegen deze vreselijke uitbarsting van geweld. Ook zag ik mensen in Orlando in de rij staan voor bloeddonatie voor de slachtoffers. En dan krijg ik weer een sprankje hoop, dat de weldenkende mens van binnen best wel goed wil.

Ondanks dat kan ik steeds meer begrip opbrengen voor mensen die zich totaal uit de maatschappij zoals die nu is onttrekken, en zich terugtrekken in hun eigen kleine vertrouwde omgeving en de boze buitenwereld zoveel mogelijk buiten houden. Bij mezelf merk ik een vorm van apathie betreffende al het geweld, of het nu terroristisch is of sportgerelateerd, vernielzucht of het boos zijn op de lucht, ik weet niet meer hoe ik erop moet reageren, behalve mijn verbazing er over te ventileren. Ik weet geen oplossingen, weet niet naar wie ik zou moeten wijzen, weet niet hoe het te voorkomen.

Het enige wat ik in de praktijk probeer te brengen is de visie van een goede vriendin, op microniveau vriendelijk te zijn en zoveel mogelijk begrip te hebben voor anderen, ook al is dat niet altijd even eenvoudig. Na het journaal ben ik weer terug gegaan naar die mooie nazomer van 1984. Het ontsnappen uit de wereld van nu is voor mij ook een manier om alles van het heden enigszins gedoceerd tot me te nemen.

Lieve Richard

Dagboekfragment 8 september 1984:
Met uitgaan een leuke jongen ontmoet: Richard

Plotseling vraag ik me af of je me zou herkennen. Een belachelijke veronderstelling, maar de tijd tussen onze eerste ontmoeting en nu is langer dan hoe oud we toen waren, vandaar dat die gedachte in me opkwam.

Dagboekfragment 16 september 1984
Ik ben met Rob, Nico, Huub, André, Chris, Mano én Richard naar de kermis geweest. Richard en ik maakte ons los van de groep en gingen samen verder de kermis op.

Weet je nog, het was de verjaardag van Rob en het is dan altijd kermis in Den Haag op het Malieveld. We gingen het loop-spokenhuis in. Jij was 2 jaar ouder dan ik en wat ondeugender. In zo'n smal gangetje sloot je me in en we gingen zoenen. Ik vónd het spannend! Ik was nog niet veel, nou ja, zeg maar niks gewend.

Dagboekfragment 19 september 1984
Aankomende zondag ga ik misschien naar hem toe. Ik geloof dat ik verliefd ben. Vrijdagavond moet ik hem bellen dan weet hij of zijn ouders het goed vinden dat ik kom. 

Nou je ouders vonden het goed! Dus ging ik op reis vanuit Den Haag naar het voor mij totaal onbekende Oude Wetering. Tram, trein, bus. Ik weet nog heel goed dat ik uitstapte en op goed geluk maar een kant op ging, en dat bleek de juist richting, want plots stond ik voor jullie voordeur: Blankenstraat 8.

Dagboekfragment 24 september 1984
Gisteren ben ik naar Richard gegaan. Dat was onwijs gezellig. Z'n ouders zijn heel aardige mensen. Ik mocht direct mee eten. We hebben koffie gedronken en een glaasje. Daarna zijn we naar zijn kamer gegaan. 's middags zijn we naar Huub en André gegaan, die zijn 's avonds nog naar Richard gekomen en hebben een rondrit door het dorp gegeven. Morgenavond belt Richard op!!! Ik ben nu echt heel verliefd, maar ik weet niet of hij dat nu ook is. Ik hoop het zo.

We wáren verliefd, met de ogen van nu zo schattig en onschuldig, en ook vooral zo onhandig want wat wist ik nou? Ik was 19 en nog vrij bleu, jij 21 iets minder bleu maar we waren gewoon nog kinderen. We woonden nog bij onze ouders, konden bellen maar de moderniteiten die ons nu allemaal ter beschikking staan voor contact waren er toen nog niet. Bovendien was ik vreselijk onzeker.

Dagboekfragment 7 oktober 1984
Vandaag heb ik Richard van het station gehaald en zijn we naar huis gegaan. 's Middags zijn we naar Palace Promenade gegaan. Pa en ma vonden hem aardig.

Het lijkt wel het liedje "Mijn Dagboek" van Willeke Alberti, want het ging als een nachtkaarsje uit. Ik zie nu pas dat het precies een maand heeft geduurd. We waren er beiden nog niet klaar voor, maar deze korte verliefdheid is me altijd heel dierbaar gebleven, en als ik er aan denk komt er als vanzelf een glimlach om m'n mond, het was zo puur, zo lief.  De laatste keer dat we elkaar onverwacht tegen kwamen was op 16 juli 1988. Ik was uit met mijn toenmalige verloofde in Den Haag en daar was jij ook. 'Wat zijn jullie een prachtig stel' zei je toen.

Ik doe m'n ogen dicht en zie jou weer zo voor me, je warrige blonde haar, die prachtige ogen en die ontwapenende stralende glimlach. Een tijd geleden ben ik met mensen in contact gekomen die we samen kenden. Ik vroeg naar jou, en kreeg het schokkende antwoord wat me sinds die tijd zo af en toe nog steeds bij de keel grijpt. Ik had al eens naar je gezocht op het wereld wijde web, zonder resultaat. Nu weet ik waarom.

Iedereen hield van je zoals je was, je ouders, familie en vrienden, niemand had er problemen mee, maar jij kon er geen vrede mee hebben, zo is mij verteld. Op 9 februari 1992 heb je een besluit genomen die jou het beste leek, je had het moeilijk en zag geen uitweg meer. Je bent maar 28 jaar geworden.

Lieve Richard, gisteren heb ik onze maand weer eens aan me voorbij laten gaan, gevoed door de hernieuwde kennismaking met mensen uit diezelfde periode via iets wat jij niet kent: Facebook. Als het anders was gegaan, hadden wij elkaar vast ook weer gevonden om nog eens het glas te heffen op die tijd van toen. Als.....
Weet dat je mijn hart hebt aangeraakt en dat er altijd een plekje voor je blijft gereserveerd.

'Ver van ons en toch zo dichtbij,
blijf je voor altijd in onze gedachten.
Wij blijven achter met de vele mooie momenten,
die wij met jou mochten delen. 
Wij zullen je erg missen.
Mag na deze moeilijke tijd
de zon voor jou gaan schijnen. 
Onze wens is, dat jij mag rusten in vrede.' 

Stond er geschreven in jouw rouwadvertentie. Ik sluit me er 24 jaar later bij aan, ik hoop zo dat je de rust hebt gevonden die je hier zo miste. En zo nu en dan zal ik onze maand weer even in m'n hoofd beleven, glimlachen, mijn ogen sluiten en jou weer voor me zien.

Richard van der Meer *1963 - †1992

Dat komt hier maar de boel opvreten

De mensen met wie ik intensief omga hebben een genuanceerde en relativerende kijk op de wereld in het algemeen en op het vluchtelingenprobleem in het bijzonder. Grappig om te merken dat je op een organische manier naar degenen toe gedreven wordt die voor een groot deel op dezelfde wijze in het leven staan. Dat neemt niet weg dat je ongewild ook geconfronteerd wordt met mensen die er heel andere ideeën op na houden, dat is inherent aan een democratie. Partijen met een racistische grondslag als PVV en Denk kunnen daardoor hier gewoon bestaansrecht hebben.

Om het bij de vluchtelingen te houden, zie ik op tv en op internetfora mensen, veelal uit de onderste regionen van de samenleving, die niet gehinderd door enige kennis van zaken en louter op onderbuikgevoelens hun mening verkondigen. Omdat hun vocabulaire ontoereikend is, is die mening doorspekt met scheldwoorden en ziektes om hun onvermogen zich genuanceerd uit te drukken kracht bij te zetten. Wat je uit die woordenbrij kunt destilleren is dat men van mening is dat álle vluchtelingen gelukszoekers zijn en zodra ze één voet over de grens met Nederland hebben gezet volledig in de watten worden gelegd.

Wat krijgen ze dan allemaal? Allereerst is er een verschil tussen noodopvang en een asielzoekerscentrum. Vluchtelingen die ons land binnenkomen komen terecht in een noodopvang, zij krijgen alleen onderdak en drie maaltijden per dag. Verder niets. Vluchtelingen die in een asielzoekerscentrum zitten en aan hun procedure zijn begonnen hebben recht op meer:

Azc waar asielzoekers zelf voor hun eten moeten zorgen:

GROOTTE HUISHOUDEN	GELD PER VOLWASSENE P.W.	GELD PER KIND (JONGER DAN 18 JAAR) P.W.
1 of 2 mensen	€44,60	€34,86
3 mensen	€37,07	€28,93
4 of meer mensen	€33,05	€25,80

Azc waar asielzoekers elke dag avondeten krijgen:

GROOTTE HUISHOUDEN	GELD PER VOLWASSENE P.W.	GELD PER KIND (JONGER DAN 18 JAAR) P.W.
1 of 2 mensen	€27,72	€19,11
3 mensen	€23,01	€15,86
4 of meer mensen	€20,51	€14,14

Naast geld voor eten krijgen ze ook €12,95 per week om uit te geven aan kleding of speelgoed. Asielzoekers krijgen van het COA een bankrekening waar dat geld elke week op wordt gestort. Heeft een vluchteling nog eigen kapitaal, dan krijgt hij minder van de overheid. Tot slot krijgen asielzoekers die een woning hebben gekregen een lening om spullen als een bed, tafel, stoelen en koelkast te kopen. Het is niet veel, maar als recentelijk uitkeringsgerechtigde heb ik voor mijn dagelijkse onderhoud niet veel meer,  het is te doen.

Na zes maanden in de asielprocedure mag een asielzoeker werken. Maximaal 24 weken van 40 uur. Een deel van het salaris gaat terug naar het asielzoekerscentrum. Per week mag een asielzoeker maximaal €14,- bijverdienen met werkzaamheden en klusjes in de centra.

Kinderen moeten, omdat ze leerplichtig zijn, naar school toe. Eerst komen ze in een internationale klas terecht totdat hun Nederlands goed genoeg is om met de normale lessen mee te doen. Oudere asielzoekers krijgen taallessen, cursussen en worden begeleid in hun zoektocht naar werk.

Een asielzoeker heeft vrijwel dezelfde basisverzekering als iedere Nederlander met een basisverzekering. Huisartsenbezoek en kraamzorg worden vergoed. Hulp bij stoppen met roken dan weer niet.  Een bezoekje aan een dokter is voor hen niet zo makkelijk als voor ons. Er zijn een aantal zorgverleners aangewezen, speciaal voor asielzoekers. Wil een asielzoeker naar een specialist toe, dan moet hij of zij eerst toestemming vragen, want er wordt altijd gecheckt of de zorg wel echt nodig is.

Asielzoekers moeten zich regelmatig melden bij de vreemdelingenpolitie en het COA. Ze moeten zich binnen een half jaar inschrijven bij de gemeente waar ze wonen. Ook moeten ze zich houden aan de huisregels van de asielzoekerscentra.

Sommige vluchtelingen zelf vinden dat ze wel wat meer mogen krijgen, anderen zeggen dat het juist met minder kan of zelfs moet. Ik denk dat deze mensen die vaak traumatische ervaringen hebben meegemaakt rust en regelmaat nodig hebben, nou vooruit reinheid er ook maar bij om het oudhollandsch te houden. Bovendien denk ik dat een vriendelijke geïnteresseerde houding van ons te prefereren is boven het aanbrengen van varkenskoppen bij de centra, te pas en te onpas roepen dat ergens een piemel in moet, kortom neanderthaler gedrag van onderontwikkelden waarmee ze noch deze groep mensen noch zichzelf een dienst bewijzen.

Nutteloze weetjes

Reuzenpanda-mannetjes maken een handstand als ze tegen bomen

plassen. Zo wedijveren ze voor dominantie. Degene die het 

hoogste plast, wint.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

De planeet Pluto heeft z'n naam te danken aan de 11 jarige Venetia

Burney. Haar grootvader las tijdens het ontbijt over deze nieuwe

planeet en vroeg zich af hoe ie zou moeten heten. Venetia had gelezen

over Griekse en Romeinse legendes en stelde de naam 'Pluto' voor. 

Opa deed die suggestie aan een astronoom op Oxford University, en

de rest is geschiedenis.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Er zijn maar zo'n 100 mensen op de wereld die vloeiend Latijn 

spreken. De meeste mensen die de taal leren spreken het niet, omdat 

het voornamelijk gebruikt wordt om oude teksten te lezen.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

"Rent A Goat" is één van vele tuindersbedrijven die geiten gebruikt

in plaats van machines of pesticiden om van ongewenste plantengroei

af te komen. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Starbucks schenkt sinds 2010 100% van hun overgebleven 

bereidde maaltijden aan charity. Maar gekoelde bestelauto's zorgen er

nu voor dat elk van de 7600 winkels ál het onverkochte eten kan 

distribueren aan het eind van de dag.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

De eerste paarden op de wereld waren al niet zo groot, maar een 

global warming van heel lang geleden zorgde ervoor dat ze

krompen naar de grootte van huiskatten.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Het bord van Horneytown werd zo vaak gestolen dat de politie

zich genoodzaakt zag om RIFD en GPS te installeren. Horneytown 

is het meest gestolen plaatsnaambord in Amerika. Met op afstand

op de 2e plaats Rolling Green. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Het beeld 'The Blue Mustang' bij het vliegveld van Denver, heeft
bijnamen als 'Blucifer' en 'The Demon Horse', omdat de ogen rood
oplichten als het donker is. Maar het kan ook komen omdat er
mensen zijn die denken dat het beeld is behekst omdat de maker
ervan is overleden toen een stuk van het beeld van 4500 kilo op hem
viel.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Toen in de 18e eeuw romans meer en meer populair werden, was men
erg bezorgd dat jonge mensen te veel tijd besteedden aan het lezen
van boeken. Ze gingen zelfs zo ver om het 'leesrage', 'leeskoorts' en
'leesgekte' te noemen.

Overvalaanvalsplan

In het lokale krantje las ik dat de organisatie waarbij ik zo'n twee maanden geleden had gesolliciteerd als vrijwilliger, zonder mij tot nog toe te hebben beantwoord, nog steeds op zoek is naar vrijwilligers. Voor een kort moment voelde ik me als de hoer die in het achteraf steegje van het rode licht district zichzelf, zonder gebruik van de door de clientèle zo verfoeide preservatieven, voor €7,50 aanbiedt en dan toch voorbij gelopen wordt. Van mijn gratis aangeboden diensten wenst men kennelijk geen gebruik te maken, ook een 'bedankt maar helaas' antwoord kon er niet vanaf. Incasseren. Wees de grotere persoon. Hun verlies, niet het mijne. Graag of niet. Van je af laten glijden. Adem in, adem uit.

Verderop in de krant lees ik iets waardoor ik het voorgaande alweer ben vergeten. In het zo lommerrijke, vriendelijke, rustige, bijna dorpse Capelle blijkt dat er in 2015 wekelijks een (straat)roofoverval heeft plaatsgevonden. Het Capelse college pikt het niet langer, en het terugdringen van deze overvallen is uitgeroepen tot nieuw speerpunt. Er wordt een aanvalsplan opgesteld waarin alle veiligheidsdisciplines intensiever gaan samenwerken. De burgemeester en de wethouder veiligheid slaan de handen ineen.

Het blijken met regelmaat jongeren te zijn die die overvallen plegen. Het overvalaanvalsplan moet breed en intensief zijn. Er moet voorlichting gegeven gaan worden, maar dat niet alleen. De daders krijgen een persoonsgerichte aanpak die Capelle ontwikkelt met zorg- en justitiepartners. De aanpak moet dus naar een hoger niveau gebracht worden. Er worden niet alleen duidelijke afspraken gemaakt met de daders, maar men wil ze ook intensief in de gaten gaan houden. En in het allerergste geval wordt er gekeken of onorthodoxe maatregelen denkbaar zijn.

Het mag wat kosten dus. Fijn dat er bewustwording is en dat er geld, tijd, en man/vrouwkracht in gestoken wordt om de daders op persoonlijk wijze tegemoet te kunnen treden. Nergens lees ik hoe men er over denkt met de slachtoffers om te gaan en of daar ook zo'n heel kostbaar arsenaal aan persoonsgerichte opvang met diverse samenwerkende partners voor beschikbaar zal staan.

Herinnert U zich deze nog? #87

"THE LIFE I LIVE"

Q65

1966

Aantal weken: 11

Hoogste positie: 3

In mei was het precies 50 jaar geleden dat de single "The Life I Live" uitkwam van de Haagse beatgroep Q65. In de jaren 60 was Den Haag Beatstad nummer 1 van Nederland. Onder andere Jumping Jewels, Groep 1850, Motions en natuurlijk Golden Earring vonden hun oorsprong in Den Haag, net zoals Q65. Den Haag Zuidwest, waar ik geboren ben, speelde hier een prominente rol in. In de kelderboxen in die wijk gonsde het van allerlei bandjes met zelfgebouwde versterkers. 

Q65 bestond uit: Frank Nuyens, Wim Bieler, Peter Vink, Joop Roelofs en Jay Baar. De naam Q65 is ontstaan doordat ze het nummer "Suzie Q" zo geweldig vonden en dat koppelden ze aan het jaar van oprichting. Hagenezen verbasterden dat natuurlijk tot de Kjoe. Haags was ook de wijze waarop zanger Wim Bieler het Engels uitsprak, "Cry In The Night" werd door hem "créh in duh nèigt".

Al in 1968 stopten ze ermee vanwege drugsproblemen (de jaren 60 hè) en de militaire dienstplicht van zanger Wim. In 1970 begonnen ze weer, maar met veel personeelswisselingen. In 1980 kwamen de originele leden voor een tournee weer bij elkaar. Tot in de jaren 90, wederom met verschillende line-ups bleef Q65 hun hits spelen. Jay Baar is in 1990 overleden en Wim Bieler in 2000. 

In het Den Haag van de jaren 60 was op veel muren door de stad Q65 geschilderd, waaronder op de muur van het politiebureau aan de Loevesteinlaan, wat de daders die werden gesnapt nog een nachtje cel heeft opgeleverd en een boete van 40 gulden. Het was waarschijnlijk goede verf, want het heeft zeker 20 jaar op de muur gestaan. Met dat in gedachten is op 14 mei j.l. gevierd dat de grootse hit van Q65 50 jaar geleden uitkwam, door een stukje voorbij het voormalige politiebureau op de muur bij het Almeloplein, hoek Loevesteinlaan het refrein van "The Life I Live" als gevelmonument te onthullen. De nog levende bandleden waren daarbij aanwezig alsmede een groot publiek.